Qaranlıq
Gecənin sükütu pozulsun yenə
Duyulsun zülmətdə işiq nəfəsi
Röyalar xeyirə yozulsun yenə
Sevdiyin kəslərin gəlincə səsi
Yalnızkən gecələr sıxır insanı
Təkliyin əlindən qaçmaq da olmur
Fikirlə hər şeyin çəkilir ərşə
Beləcə səhəri açmaq da olmur.
Susmaq istəmirəm, dinə dərdlərim
Axı kimə danışım, kim dinlər məni
Divara danışsam bəlkə dağılar
O da çəkə bilməz bu qədər qəmi
Gecənin qənimi işıq deyilmi
Günəş doğanda şəfəq görünür
Mənim qaranlığımın işığı hanı
Bəxtimin günəşi niyə sürünür
Gözlərim açıqdır görmür heç nəyi
İşıqda görünən olan cahanı
Bəlkədə gözümün nuru tükənib
Çökübdür gözümə zülmət dumanı
İnsanın özü də cavabsız sual
Kim verər izzahın, kim bunu anlar
” Cismi içərsinə sığan otağın
Bəs necə ruhunu sıxır divarlar ”
Deyəsən sıxıntı zülmətlə çökür
Gecələr insana dar olur həyat
Gündüzlər görünür aləmin rəngi
Deməli işıqla var olur həyat…
Məna
Bir şeydə yüz məna olan həyatda
Hansını bacarsan sən də onu tut
Misalı ağacdan edim rəvayət
,, olanda beşikdir, öləndə tabut”
Biri həyatın pəncərəsidir
Seyr edir dünyanı, gətirir tabı
İçində həyatla vidalaşdığın
O biri ölümə açılan qapı
Bu necə fərqdir yaranır belə
Biriylə insanı çəkir yuxarı
Son evin yerini bilirmiş kimi
Digəri aparır torpağa sarı
Bu necə hikmətdir anlamıram mən
Gah xeyirə iş görür, gah da fələyə
Bu fərqin inzzahı göylə yer kimi
Gah sevincə şərikdi, gah da naləyə
Qocaya əsadır, yaxşıdı demək!
Çevrilsə bir oxa nədir savabı?!
Oturub əşyada məna gəzirsən
Bəlkə də özünsən mənaların cavabı
İstər ağac olsun istərsə dəmir
Qüdrəti verdiyin forma qədərdi
Deməli təməlin özmüz qoyuruq
İstəsək xeyirdi, istəsək şərdi.