Yenə də fırlanır bu yer kürəsi,
Günəşdən ayrılıb ulduza çatır.
Gözümün önündə bir nağıl kimi
Yumub gözlərini nigarım yatır.
Duyurdum gizlində öz-özlüyümdə,
Durubdu həyatla üz-üzə bu gün.
Həyatın özünə imtahan verib,
Tapmış cavabı suallar üçün.
Qiymət yazıbdılar həyat elmindən,
Cavab axtaranda suallarım o.
Sevinc tökülərmiş mən indi bildim,-
Yenə can atanda vüsallara o.
Səhərdən-axşama döyünən qəlbi,
Vüsal istəyibdi özündən qabaq.
“Yanmışam oduna illər uzunu”,-
Dili söyləyərmiş gözündən qabaq.
Əvvəli sevgiylə başlanan günün,
Görən düşünürmü bəs nədi sonu?!
Üst-üstə yığılan kitabla birgə,
Görünür, yorubdu bu yollar onu.
Üzündə, gözündə vüsalın eşqi,
Yatsa da, yenə də donub buz kimi.
Həsrətli yollara “sevgi” sözünü,
Düzüb naxış-naxış bir ulduz kimi.
Duyub yaşadıqca ömrün gününü,
Sevincdən titrəsin qəlbinin simi.
Həyata yazılan “Əla” sözünü,
Saxlasın qəlbində bir ilham kimi.
Dəyməsin xətrinə həyatın özü,
Axı çox həssasdı kəlmədən ötrü.
Mən özüm gördüm ki, nələr çəkibmiş,
Illər arxasında hey məndən ötrü.
Gərək ki, özü də itib-batmasın,
Qaldırıb qoynuna alan dünyada.
Qıymaram özgəsi açıb qapını,
Yerindən səsləyib onu oyada.
1 may 2010-cı il.Bakı şəhəri.