İndi
əlim çənədə,
gözlərim pəncərədə,
xəyalım uzaqlarda…
səhərdən
çıxıb getmişəm
lap yaxşı etmişəm –
bu şəhərdən…
Tuğdayam
qurşağa qədər
qarın içində –
dağdayam…
istəyirəm
qar kimi
xışmalayam zamanı…
saxlayam
barmaqlarımın arasında!
İstəyirəm qayalardan sallaşan
buz sırasında
yer tutmaq,
unudulmaq
səndən başqa
hamını!
Amma
bir Allah görür
bir də sən
harda olduğumu
bu qarın içində
hıçqırıqlara boğulduğumu…
… şəhərdə
əslində
dörd divardan ibarət
dibçəkdə yaşamaq
mövcud olmaqdı…
Tuğda –
qurşağa qədər
qarın içində
buz-daş olmaq
yaşamaqdı, yaşamaq…
İndi əl çənədə
göz pəncərədə
ad günümdə
süfrə başında
oturub
geri qayıtmağımı
gözləyir
sakitcə uşaqlarım
hələ də…
Mənbə: http://www.kultur.az