TUT AĞACI
Aləm yığışardı tamaşasına,
Könüllər piriydi vallah,bu xar tut.
Təkcə bir bağın yox,bütün şəhərin,
Yaraşıq yeriydi bu bəxtiyar tut.
Pərdəsi olardı hər yay evimin,
Bu tut ağacının yamyaşıl donu.
Asılıb,yellənib budaqlarından,
Uşaqlar at kimi çapardı onu.
Hər il sinə gərib tufana-qara,
Ərməğan edərdi bizə barını.
Bu ağac kökündən qurudu bir gün,
Qırdı ümidimin qanadlarını.
İndi həmdəmimdir xatirələrdə,
Nazını çəkdiyim o yaşıl pəri.
Payızda tökülən yarpaqlarıyla,-
Sayardım ömrümdən düşən günləri.
Əcəb yaraşırdı bu sevgi nəğməm,
Qonşu qızlarının dodaqlarına.
Divanə ruhumu məlhəm eləyin,
Bu tutun qurumuş budaqlarına.
TOVUZDA
Äkbär qağa, yar dodağı,
Batıbdır bala, vaxtında.
Seyrä çıxmaq nä gözälmiş,
Tovuzun lala vaxtında.
Dağladı dağlar könlümü,
Kim dağa bağlar könlünü?
Yar da gäräk yar könlünü,
Oduna sala vaxtında.
Bura bir cännät gülzarı.
Aynasıdır zirvä qarı.
Gälib Tovuz aşıqları,
Havamı çala vaxtında…