BİR DƏRƏNİN ADAMLARI…
Bir zamanlar biz hamımız
bir bədənin damarları,
yad olanlar deyərdilər:
“Bir Dərənin adamları”.
Biz hamımız sözü bütöy,
körpəsi kür,əxlaqı dürr,
birgə keçən axşamları,sabahları-
bir Dərənin adamları.
Çörəyimiz halal idi;
fərq etməzdi-yağlı,yavan,
sayqılıydı bir-birinə qoca,cavan,
hamısının bu cür idi ünvanları:
“Bir Dərənin adamlar.”.
Hər birimiz adam kimi
saymaqdaydıq saymalını,
calaq vurub,peyvənd edib
adam etdik zay olanı.
Orda hər şey düz olurdu,
bir-birinə göz olurdu
pəncərənin adamları.
Dərəmizin ormanları,
gül-çiçəyi dərmanları,
çeşmələri,çayı vardı,
Dan ulduzu sönməmişdən ayılardı,
bir adət də bu idi ki,
bir-biriynən qohum olub-
qız verərdi,qız alardı
bir Dərənin adamları.
Fərq olmazdı dəyirmanda;
“sənin dənin,mənim dənim”,
nə biçində,nə xırmanda
ləj düşməzdi nə igidlər,
nə qız-gəlin.
İndi hamı pərən-pərən,
diyar-diyar dağılsaq da
o Dərədən,
dəyişməyin, “O Dərəli” qalın barı,
o Dərənin adamları…
A BİÇİNÇİ…
A biçinçi,Allaha bax-
ləçəklərdən şəbnəm iç,
kərəntini qoy qırağa-
güllər solsun,sonra biç.
Kərəntini qoy qırağa,
hər güldə bir arzu var,
nəzər yetir yarpaqlara-
gör bir nə cür yalvarar?
Dəymə gülə;pətəklərin
arıları bal gəzir,
son bahara nə qalır ki?
çiskin,duman yol kəsir.
A biçinçi,dan yeri də
qəhərlənir səhərlər,
yoxa çıxdı bənəvşələr,
solub getdi lalələr.
A biçinçi,dərdləş hələ
çiçəklə sən,güllə sən;
çəmənlərin çiçəkləri
soluxanda biçərsən…
10,08,2020.