Mən səni sevdiyim qədər,
Bir daşı sevsəydim əgər.
Daş dünüb insan olardı,
Bir quşu sevsəydim əgər,
O donub terlan olardi.
Hər gün qonub pəncərəmə,
Mənə nəğmə oxuyardı.
Könlüm belə qan olmasın,
Halım pərişan olmasın!
Sən nə daşsan,
Sən nə quşsan.
Ne gozumden axan yawsan,
Niyə yoxdur səndən xəbər?
Niyə gözüyaşlı qalıb?
O müqəddəs xatirələr?