Doymuram gecənin qaranlığından,
saçların qoynuma tökülü qalır,
yastığı o qədər qucaqlayıram,
çırpırlar,yenə də bükülü qalır,
Yer soyuq–atılmış bir qucaq kimi,
zülm olmaz bu,olmuş olacaq kimi!
göz yaşı söndürmüş bir ocaq kimi,
ürək həm közərir,həm külü qalır,
İllər yaşatdığı gerçəyə baxır;
ağarmış saqqala,birçəyə baxır,
gülüm,bu özü də çiçəyə baxır–
ya dönür xəzələ,ya gülü qalır,
Gözümə bənzəməz nə çeşmə,nə çay,
içimdə boğular saldığım haray,
o vaxtdan,sevgimə qurduğum Saray,
eləcə tavanı sökülü qalır,
Təkcə özüm idim sənə yananın,
gülüm,sən özümü qoru,sən canın!
o qədər uzağıq,sanki hicranın,
arada bir neçə Yüz ili qalır…