Hərdən ayrılıram öz məhvərimdən,
gözlərim yol çəkir,səsim alınır,
qulağım oyanır cingiltilərdən,
elə bil hardasa adım hallanlr,
Təyyarə qanadı,vaqon təkəri…
hər kəsi biy yana apardı yollar,
cingilti-eyniylə məktəb zəngləri,
şagird dostlarımdı xatırlayanlar,
İndi anlayıram–dəyər hər şeyə,
hər biri o şirin xatirələrin,
sonra həsrətini az çəkək deyə,
üstünə bir il də gəldi on ilin,
Boylana-boylana bir-birimizə,
nəğmə dərslərində gülümsəyərdik,
hərdən düşünərdim–vaxtı gələndə,
ikimiz birlikdə nəğmə deyərik,
Nahaq gözləmişdik “Sonuncu zəngi”,
o-bitir,qayğılı illər başlayır,
Məkrəb ona görə müqəddəsdi ki,
orda Leyli qalır,Məcnun yaşayır…