Blog

QƏRİBSAMİŞƏM-1972

Bu axşam nədənsə yaman kövrəyəm
Közərib od alır fikrim, xəyalım.
Bu axşam həsrətlə vuran ürəyəm.
Dağılıb, pərişan olubdur halım,
Sənsən, doğma yurdum, könlümə düşən,
Bu gün səndən ötrü qəribsəmişəm.

Hanı bir mahnının tilsimiylə mən,
Bir yaşıl çəməndə yatıb qaldığım?
Qaçan cüyürlərin çəhrimiylə mən,
Yorub yollarını əldən saldığım,
Ay damğacı düzüm, ay yanıq meşəm,
Bu gün səndən ötrü qəribsəmişəm.

Hanı dalğa-dalğa coşub-kükrəyən
Sevgi fərəhimin uçan gülüşü?
Zalım qardaşından qorxub titrəyən
Bir qız dodağının qaçan gülüşü?
Görüşə gecikən, gözü-bənövşəm,
Bu gün səndən ötrü qəribsəmişəm. (daha&helliip;)

AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Göydə ulduz əlçim-əlçim,
Gözlərimə baxar, gedər…
Bu həsrətə dözəcək kim,
Həsrət məni yaxar, gedər…

Göydə ulduz qatar-qatar,
Sərnişini xəyalındı,
Bəxtim elə yatar, yatar,
Röyası da hicranındı…

Göydə ulduz birər-birər,
Hərəsi bir güvən, ümid…
Məni məndən alar gedər,
Vüsaldan üzülən ümid…

Göydə ulduz düzüm-düzüm,
Unutdurar məni mənə…
Daha yoxdur sənə sözüm,
Qaytar ver özünü mənə…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İctimaiyyət və təhsil” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru

ŞƏHİDLƏR XİYABANI

Şəhidlər Xiyabanı,
Mənim Məkkəm, Mədinəm!!
Doğma övladlarındı,
Körpə qanadlarındı,
Sənin qoynunda yatan…
Onlar olub nahaqqın başına
Kəmənd atan!
Onlar olub düşmənə,
Şeytan bilib daş atan!!
Onları tanımayan,
İnsanlıqdan kənardı,
Məzarları başında,
Vətən sevgisi vardır!
Onları tanımayan ,
Bizləri nə anlayar?!.
Nadanların işidi,
Dünyanı qandallayar!!
…Şəhidlər Xiyabanı,
Mənim Məkkəm, Mədinəm!!
Onlar olub nahaqqın başına
Kəmənd atan!
Onlar olub düşmənə,
Şeytan bilib daş atan!!
Doğma balalarındı,
Sənin qol-qanadındı,
Vətən, qoynunda yatan!!

ATALAR

Ata evimin varı, könlümün pənahıdır,
Tanrının bəxş etdiyi ocağımın şahıdır.
Odur bu ürəyimdə, parlayan, yanan günəş,
Odur tənha qəlbimə yaşamaq üçün atəş.
Odur halal süfrəmin suyu, çörəyi, duzu,
Odur min zəhmət ilə boya çatdıran bizi!
Ta körpə vaxtlarımdan duaların sevmişəm,
Bəlkə də duasıdır, mən kitaba dönmüşəm!!
Ahıl yaşlı atalar, gözünüz nurla dolsun,
Zəhmətiniz gül açsın, Tanrı sizə yar olsun!!

ATAM

Zəmanə nə çətin, nə ağır gəlib,
Kələksiz bir nəfər tapılmır, atam.
İllərdən illərə dərd ağır gəlib,
Sinədən sökülüb atılmır, atam.

Dəlallar çoxalıb, dünya dağılır,
Qocalmış analar evdən atılır,
Körpələr atılır , körpə satılır,
Kor olub vicdanlar sızlamır, atam.

Bu gündən sabaha ümid qalmayıb,
Əvvəlki sədaqət , hörmət qalmayıb,
Cox əfsus, rəhmli insan qalmayıb!
Zamanla yaramız sağalmır, atam.

Səmum küləkləri əsir durmadan,
Cəlladlar boyunlar kəsir durmadan,
Hər yanda şər toxum əkir durmadan,
Rüşvətsiz bir işə baxılmır, atam.

İsmətli insanı şərə salırlar,
Qeyrətli olanı tora salırlar,
Silahın gücüylə torpaq alırlar,
Haqlılar haqqına çatammır, atam.

Yorulub Aytənin, yorulub yaman,
Bu dünya yalanmış, kökündən yalan,
Bir günün içində qocalır insan,
Dərd var ki qələmlə yazılmır, atam.
Yazı var heç çürə pozulmur, atam.

SEVMƏ EY KÖNÜL

Gör kimin dərdiylə yandın-yaxıldın,
Səni sevməyəni sevmə ey könül.
Pərvanə misali odlara yandın,
Səni sevməyəni sevmə ey könül.

Axdı gözlərindən ruhun çeşməsi,
Fələkdən qəm aldı həsrət nəğməsi,
Bu dərdin dedilər yoxdur çarəsi,
Səni sevməyəni sevmə ey könül.

Sevgi ucuz deyil, satma bilməzə,
Tökmə göz yaşını dəyər-dəyməzə,
Qara sevda səni gətirər dizə,
Səni sevməyəni sevmə ey könül.

Yolub saçlarını, dizinə döymə,
Bir bağlı qapını boş yerə döymə,
Dəyməz onun üçün bu qədər ölmə,
Səni sevməyəni sevmə ey könül.

Yığma kürəyinə hicran qəlpəsi,
Özgə birisidir onun qibləsi,
Çürüdər qəlbini həsrət naləsi,
Səni sevməyəni sevmə ey könül.

Ay kimi bölünüb, ay kimi tənsən,
Şam kimi əriyib, dən-dən itərsən,
Aytən, bu dünyadan təmiz bezərsən,
Səni sevməyəni sevmə ey könül.
Səni sevməyəni sevmə ey könül.

Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının
“Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Tülküyə qardaş dedik.
Lələlər atdı bizi.
Quyruğundan yük asıb.
Şələlər atdı bizi.

Yoxdur evi,eşiyi.
Çaqqal çəkir keşiyi.
Kor qoyublar beşiyi.
Belələr atdı bizi.

Zeynəb, çoxdur yalanlar.
Kef eləyir ilanlar.
Ağa olub nadanlar.
Külələr atdı bizi.

Hikməti sözündə axtar(kitab)

Təcnis

Yığılın başıma, yığılın, dostlar ,
Sizə söhbət açım bir şux gözəldən.
Vəsfini çəkməyə qələm acizdi.
Əl gözdən gözəldi, həm də, göz əldən.

Onsuz qaranlıqdır mənə hər yarın,
Yanlışsa sözlərim, sinəmi yarın.
Həsrətini çəkmək ilə o yarın,
Düşübdü saçıma necə gözəl dən.

Həm yaşıl yaraşır, həm də, ağ- yara,
Qaranlıq zülməti gərək ağ yara.
İşdi, birdən qismət olar əğyara, (daha&helliip;)

Təcnis

Qəm içində qorxu düşüb canama,
Yarım məni qəm qoynana ay ata.
Diləsəmdə imdad uca göylərdən,
Səsim çatmaz ulduza ta, aya ta.

Nanəciblər gülü bağdan dərdimi?,
Sirdaşım yox açam deyəm dərdimi.
Qara bəxdim bağlı qalan “dərdimi”?,
Qorxum budur yatan bəxdim a yata.

Mən Nailəm, dəli könlüm nəsazdı.
Sinəmdəki kökdən düşən nə sazdı?.
Sevən könlüm nə xəsdədi, nə sazdı,
Rəbbim yetiş yatan bəxdi ayat a. (daha&helliip;)

Yaşaram

Gün-gün qoydu,yaş üstünə yaş adım,
Ötüb keçdi tutmadı bu yaş aram.
Dünənimi bu gün üçün yaşadım,
Bu günümü sabah üçün yaşaram.

Öz səhvini gözlərində böyüd, ər,
Düzlərini nöqsan-nöqsan böyü, dər.
Hər insanda həyat dünya böyüdər,
Mən özüm də ya kürəyəm,ya şaram.

Ol dəryada qəvvas, Coşqun,inciyə.
Ləl-ləl bəzə ömrü qoyma, inciyə.
Məğlub olsan,dönəcəksən inciyə,
Qalib ol ki,deməsinlər,yaşa ram.\ (daha&helliip;)

Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Şərqi Slavyan Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i, istedadlı qələm sahibi, bəstəkar-jurnalist Elmir Mədətoğlu “Dövri mətbuatda cəsarətli qələm sahibi olduğuna görə” “Qafqaz-Media” İctimai Birliyinin təsis etdiyi “Cəsarətli qələm” mükafatına layiq görülüb.
Qeyd edək ki, bundan öncə şeirləri “Zərrələr” antologiyasında dərc olunmaqla, ilk dəfə olaraq, respublika səviyyəsində ictimaiyyət nümayəndələrinin nəzərinə çatdırılıb.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

17 Sentyabr 2015-ci il tarixində Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, istedadlı qələm sahibi, Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Yönətim Kurulunun Fəxri üzvü və əməkdaşı, şairə Xuraman Camal qızı Abbasovaya Azərbaycan Respublikası Kütləvi İnformasiya Vasitələri İşçiləri Həmkarlar İttifaqı Rəyasət Heyətinin qərarı ilə “Qızıl qələm” media mükafatı təqdim olunub.
Qeyd edək ki, bundan öncə şeirləri Çağdaş Azərbaycan ədəbi mühitində fəaliyyət göstərən müxtəlif mədəniyyət və ədəbiyyat yönümlü portallarda dərc olunaraq, ictimaiyyət nümayəndələrinin nəzərinə çatdırılıb.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

23 Sentyabr 2015-ci il tarixində Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İctimaiyyət və təhsil” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı, şairə-publisist Mayisə Əsədullaqızı Respublika əlil və şəhid ailələrinin “Vətənpərvərlik” cəmiyyətinin Ulu öndərimiz Heydər Əliyev və Azərbaycan Respublikasının Prezidneti İlham Əliyevin adına təsis etdiyi “Vətənpərvərlik hisslərinin aşılanmasında və Milli dəyərlərimizin qorunmasında əvəzsiz xidmətlərə görə “Təşəkkürnamə” ilə təltif olunub.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

Mən nə yaza bilirəm ,nədə danişa ,
Qəlbimdə bir daşa dönmüsən ,
Ey qeddar insan ..
Özündə daşsan ,
Bu qədər ,qeddarsan ,bu qeder qəddar ,
Qəlbimdə bir daşa dönmüş ,qubarsan ,
Nə etdim unuba bilmədim səni ,
Dəyərmi bu qədər sevqiye du daş ?
Qəlbimi ,qanimi ,dondirdun , getdin ,
Dəyərmi İlahi ?
Yetmədimi ,daha ?
Unudmaq buqeder cetnmiş demək ?
Nə cətin ,nə əzba ,nə zülüm imiş ,
Bu boyada sevqiyə laqid olmayan ,
Bəs niyə bu qeder sevilir Allah ?
Özü daş ,qəlbi daş ,insafsiz biri ..
Bu qeder sevgiyə laiqmi görən ?
Untmaq bu qədər ezabmiş demək ..
Sevəni sevəsən dünyada qerek ..!
Sevməyən daşları unudmaq qərək !
Nə qeder cetin olsada belə,
Qelbi daş insani sevməmk gerek ….
Sevgiyə ,inama ,laiq olmayan ,
Qəlbin donduran ,qeddar birini
Cox cetin olsada , unutmaq qerək !
Unutmaq qerək !……..

27.09.2015.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İctimaiyyət və təhsil” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru

Neçə ürəkləri varaqlamışam,
Neçə çəmənləri oraqlamışam.
Neçə sevənləri soraqlamışam.
Heç demə naşıyam, ruhum bir incim,
Dünya sevncimdən olub bir əlçim.
Mən sevən biriyəm, sözə bağlıyam,
Cüt qoşa qanada, gözə bağlıyam,
Kədəri, qüssəni atmağa nə var,
Ürəyi sevgiylə vuran insanın,
Ruhuna bulaqtək axmağa nə var?!
Qəlbini bir sözlə almağa nə var?!
Yurdumun bu ilıq, od nəfəsindən,
Mən ilham alaraq cilalanmışam,
Qəlbi bədxahların daş qəfəsindən,
Kədərdən ələmdən uzaqlaşmışam.
Çəməndə çiçəklə, aranda güllə,
Meşədə kəkliklə, bağda bülbüllə,
Dərələr keçmişəm, dağlar aşmışam,
Qayada bulaqla dodaqlaşmışam.
Uzaq səfərlərdə yaraqlaşmışam.
Bu həyat yolunda bulaqlaşmışam.
Kədəri, qüssəni atmağa nə var,
Ürəyi sevgiylə vuran insanın,
Ruhuna bulaqtək axmağa nə var?!
Qəlbini bir sözlə almağa nə var?!

UNUDA BİLSƏN

Bir sevgi əkmişdik,ümid bağında,
Saralıb məhv oldu gözəl cağında,
Bitdi ömrü baharın da, yazın da,
Unut məni, əğər unuda bilsən.

Talan olub,məhv oldusa bu sevgi,
Zəhər olub, içildisə bu sevği,
Ömrümüzə qonaqmışsa bu sevği,
Unut məni, əğər unuda bilsən.
Həyatın oyunu sərtdi, bilirsən,

Artıq yolun sonu,sən də bilirsən.
Unudulmaq yaman dərddi,bilirsən,
Unut məni, əğər unuda bilsən.
Artıq unut məni, unuda bilsən…
(daha&helliip;)

Kərim indi elə bir vəziyyətə düşmüşdü ki, bilmirdi oğluna nə desin. Cəmilə mətbəxdə Kərimə Aynurla birlikdə gördüklərini ərinə danışanda Kərim utandığından Aynurun qarşısına çıxa bilmirdi.
– Səfərin boyunu yerə soxum. Axı, o qızı sevmirdi, nə məcbur idi?
Cəmilə Kərimi sakitləşdirməyə çalışırdı.
– Niyə yalan deyim,mən də gözləmirdim. Səfər içkili olub, qızı zorlamayıb. Qızın da canında az olmayıbda. Düzdür, Lamiyəni Səfərə yaraşdırırdım, amma belə gözləmirdim. Çoxbilmiş qız imiş.
– Fikrin nədir?
– Necə yəni nədir? Oğlunu evləndir. Birinci qızın toyunu eləmək lazımdır.
Kərim əsəbləşdi, Cəmilənin üstünə acıqlandı.
– Bir dəqiqə, nə olub? Bu nə qaçaqaşdır? Hələ qızını kim istəyir bilmirik. Oğlanla maraqlanmalıyam. Bəlkə narkomanın biridir.
– Aybəniz deyir ki, ata-anası rayonda qalır.
Kərim hər şeyi başa düşür.
– Aydındır, oğlan ya tələbədir, ya da fəhlə işləyən biridir. İndidən deyim ki, fəhləyə qız vermərəm.
– Ali təhsilli oğlandır. Kirayə qalır Bakıda.
– İxtisası nədir?
– Axırıncı kursda oxuyur. İmkan yaradılsa yaxşı mühəndis ola bilər.
– Aybənizin də könlü varsa, razıyam. Gəlsinlər. Bircə qızımı xoşbəxt eləsin, nə lazımdırsa kömək edərəm. İndi getməliyəm, işim var.
– Hara gedirsən gecə vaxtı?
– İşim var. Əvvəlcə Səfərlə danışmalıyam.

Kərim oğlunun otağının qapısını döyüb içəri keçdi. Səfər başını salmışdı aşağı, hərəkətindən utanırdı.
– Qarşında xəcalət çəkirəm ata. Vicdanıma and olsun…
– And içmə, inanıram sənə. İndi necə edək?
– Məcburam ata, evlənməyə məcburam.
– Bəs Fidan?
(daha&helliip;)

QUZEY BƏNÖVŞƏSİ

Bənövşə gözləri gülür baharın,
Götürüb aləmi quşların səsi.
Tumurcuq-tumurcuq çıxır canından,-
Çılpaq ağacların soyuqdəyməsi.

Gecənin yuxusu ərşə çəkilib,
Bənövşə ətrinə elçi düşüb dan.
Gözümdə qışlanan həsrət çiçəyim,-
Səni də tanıdım ayrılığından.

Quzey bənövşəsi bir az gec solur,
Sevən ürəkləri sərinlətməyə.
Dağların döşünə yatıb ki ahım,-
Üzünə bənövşə nəfəsi dəyə. (daha&helliip;)

Yaddaşımızı təzələmək
udduğumuz nəfəs boydadı
qısa və uzun.
uzandıqca
özümüzü daha çox qətlə yetiririk.
özümüzü dərk etməyə
gücümüz çatmır.
əvvəl öyrəndiklərimiz
sonra əzbərlədiklərimiz
kəsir ömrümüzü addım-addım.
nə adəmi düşünə bilirik
nə xatəmi.
“İzimlər” -i yaşayırıq.
“bizimlər”-i yaşayırıq.
özümüzü yaşasaq,
görəsən adı nə olacaq?!

Cismi yoxdan var edib,varlığa döndərdi o var,
Bu kasıb cismimizə ruhu verdi sanki o,var.

Məni dərk eyləməyən dərkidir, məni mənimin,
Bu məni məndə tapar,məndə də idrakım ovar.

Ey naşı ovçu dayan, dəyməsə bu ox hədəfə,
Ovçuluqdan utanar,eyləyər ovdan bu ov ar.

Zərrə dərk et ki,bunu zərrədə küllər bölünür,
Bax o tam küllə bölünməz,et abır ardan ov, ar.

Coşqun, eşq qibləsidir,qəlbinə həkk olmuş o ad,
O adı ki o adın tərkibi kök,bircə o, var.

GERÇƏK NAĞILIM

Sən mənim taleyim, alın yazımsan,
Sən mənim həsrətim, çoxum-azımsan.
Sən mənim qəlbimdə sözüm, sazımsan,
Sən sonu butməyən gerçək nağılım.

Bir payız günündə gələn yayımsan,
Ömrümə şərikim, günüm-ayımsan.
Tanrının verdiyi şirin payımsan,
Sən sonu bitməyən gerçək nağılım.

Damaqda dadımsan, ağızda dilim,
Ziyarət etdiyim ocağım, pirim.
Təsəllim səndədir, sənsən and yerim,
Sən sonu bitməyən gerçək nağılım. (daha&helliip;)

Yenə qızlar arasına pıç-pıç düşdü.”Dəli gəldi”- deyə Sənanı göstərib öz aralarında qeybət etməyə başladılar. Universitetdə çoxları onu sevmirdi. Hətta fakültə dekanı da tez-tez onu səbəbsiz yerə acılayırdı. Bəlkə də bu onun azərbaycanlı olmasından irəli gəlirdi. Ukraynada qohumlarının evində qalırdı. Heç kimlə ünsiyyət saxlamırdı. Rus və ingilis dillərini mükəmməl bilirdi. Gözəl rəsmlər çəkirdi. Arada tələbələrin əl işlərinin sərgisi olanda onun da rəsmləri nümayiş olunurdu. Rəsmlərində qəddarlıqla qətlə yetirilmiş uşaq şəkilləri geniş yer tuturdu. Sənanın böyük peşəkarlıqla insan ölümünü belə təsvir etməsi tələbələrin ürəyində qorxu yaradırdı. Axırıncı dəfə dekan onu tənqid etmiş, başqa mövzularda rəsm çəkməyi tövsiyyə etmişdi.
Ertəsi gün rəsm sərgisi olacaqdı. Sərgi üçün yarımçıq qalmış iki əsərini tamamlamalı idi. O, həm də sərgidə çıxış etməli idi. Dərslər qurtardıqdan sonra tələbələr şəhəri gəzməyə getsələr də, o tez evə qayıtdı. Günorta yeməyini yedikdən sonra öz otağına çəkildi. Rəsm fırçasını əlinə aldı. Özünü o sehrli aləmin ağuşuna atdı. Saniyələrin, dəqiqələrin necə keçdiyini bilmədi. Əvvəlcə barmaqları vəhşicəsinə çıxarılmış körpə qızcığacın vahimə dolu sifətini, əzablarını, yaşamaq üçün yazıq-yazıq baxıb imdad istəyən gözlərini çəkdi. Əsərin birini yekunlaşdırıb yarımçıq qalmış o birisinə keçdi. Gecə yarısına kimi yorulmadan işlədi. Qışın soyuğunda yarıya kimi soyundurulmuş və qarnına kimi papiros kötükləriylə damğalanmış 5 yaşlı qızın iztirablarını əks elədi. Fırçası kimi özünün də gözlərindən damla-damla yaş axdı. Nəhayət sərgidə göstərmək istədiyi 2 əsəri yaratdı və bir gecənin içində tamamladı. Otağından çıxanda yorğunluğdan başı gicəlləndi. Gecə yenə də anası onun yuxusuna girdi. Ağlayırdı. Al –qanların içində kömək istəyirdi. Sənan qan-tər içində yuxudan oyanıb divar saatına nəzər saldı. Saat altı idi. Sənan gördüyü yuxunun təsirindən ayrıla bilmirdi. Bir anlıq o gecəni xatırladı. Həyatını alt-üst edib, onu tənhalığa məhkum edən qətlyamı unuda bilmirdi. Hər şey gözlərinin qarşısında baş vermişdi. Sənan özünü ələ alıb yerindən qalxdı. Səhər yeməyini yedikdən sonra əl işlərini götürüb sərgiyə getdi və nümayiş üçün təqdim etdi. Bir müddət keçdikdən sonra jurnalistlər və əcnəbi vətəndaşlar da buraya axın etməyə başladılar. Sərgidə ilk olaraq universitetin dekanı çıxış etdi və o tələbələrin nəaliyyətlərindən söz açdı. Sərgidə ən çox bəyənilən əsər Sənanınkı olmuşdu. Çoxları əsərin müəllifinin kim olduğunu öyrənməyə çalışırdı. İnsan ölümünü əks etdirən azərbaycanlı tələbənin əsərləri onlarda böyük təəccüb yaradırdı. Sənan çıxış etmək istəmirdi. Amma arxada dayanan erməni tələbənin “azərbaycanlılar öldürməyi çox sevirlər, ona görə də əsərlərində də yaxşı tərənnüm edirlər”- deməsi onu qəzəbləndirdi. O, özünü ələ almağa çalışdı. Qonaqları salamladıqdan sonra neçə yaşından rəsm çəkməsindən danışdı. Və nəhayət əsas məqsədinə gəlib çatdı və rus dilində təkcə özünün deyil, böyük bir millətin sözünü başqa xalqların nümayəndələrinə çatdırdı.”Mənim rəsmlərim hansısa rəssamın beyninin aylarca düşünüb fırçalarla ağ kağızlara köçürdüyü fantaziyası deyil, öz gözləriylə vəhşiliklər görən, qan tökməkdən gözləri doymayan ermənilərin 5 yaşlı körpə bacısının dırnağlarının çıxarılmasının, anasının süngüləndiynin şahidi olan bir insanın üsyan dolu həyat hekayəsidir. Mən Xocalı varisi, həm də Xocalı şahidiyəm. Fəxr edirəm ki, burada erməni cəlladlarının xalqımın başına gətirdiyi soyqırım gününü bütün insanlara çatdırıram. Bu bizim haqq səsimizdir. Əminəm ki, düşməndən qisasımızı alacağıq. Torpağlarımızı geri qaytaracağıq. Vətəndən pay olmaz”. Sənanın çıxışı alqışlarla qarşılandı. Onun çiyinlərindən ağır yük götürülmüşdü. Xalqının haqq səsini əcnəbi insanlara çatdırdığı üçün çox sevinirdi.

23.09.2015

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının electron orqanları Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, nəğməkar-şairə Zeynəb Dərbəndli “Dövri mıtbuatda Cəsarətli Qələm sahibi olduğuna görə” “Qafqaz-Media” İctimai Birliyinin təsis etdiyi “Cəsarətli qələm” diplomu ilə təltif olunub.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

Rafiq Kərimin tapşırığı ilə etibar etdiyi iki oğlanla Mahmudun evinə gəldilər. Rafiq qapını döyəndə qapını cavan bir qız açdı.
Rafiq – Salam xanım. Mahmud evdədir?
– Yoox. Kim idi soruşan?
Rafiq qızdan icazə istəmədən içəri girdi. İki oğlan da içəri keçdilər. İçəri keçən axırıncı oğlan qapını örtdü. Digər otaqdan sarışın, dolu qadın çıxdı.
– Siz kimsiz? Nə lazımdı sizə?
Rafiq – Səsini kəs, otur bir yerdə.
Qadın Rafiqin üstünə gələndə digər oğlan onun qolundan tutub qonaq otağına gətirdi, divana itələdi və dedi.
– Mane olsan Mahmud gələnəcən pis günə düşəcəksən
Qapını açan qız qorxusundan səsini çıxatmadı, sakitcə sarışın qadının yanında oturdu. Rafiqnən birlikdə gələn digər oğlan otaqları gəzirdi. Otaqların birində şkafların siyirmələrini açıb, yoxlayırdı. Axırıncı siyirməni açanda bir-neçə qadın vəsiqələri tapdı. Vəsiqələri otaqdan çıxıb Rafiqə verdi. Rafiq vəsiqələrə bir-bir baxanda Fidana məxsus olan vəsiqəni götürdü.
– Belə də bilirdim.
Rafiq üzünü qadınlara tutdu.
– Hara gedib Mahmud.
Sarışın qadın gözlərini süzdü.
– Mən nə bilim hara gedib? (daha&helliip;)

Bir dəli oğlanam dünya gözümdə
Beş qəpik dəyəri verməyir inan.
Məni fikirləşən dərdimi çəkən
Get öncə özünün dərdlərinə yan.

Bax dünya kürkünə bürünmüsən sən
Bu kürkü soyunsan sanki ölərsən.
Amma bilginən ki, mütləqdir bir gün
Kürkünə arxasınca baxıb gülərsən.

Bu gülüş içinin ağrısı olar
Həqiqət mülkünün oğrusu olar.
Sənin heç bir zaman düşünmədiyin
Yalançı dünyanın doğrusu olar.

Bax… nə qədər ki gec deyil oyan
Haqqa doğru yolun üstündə dayan.
Əgər sarparsansa bu yoldan kənar
O zaman haqqındır, cəhənnəmdə yan.

Sakit, sükut dolu dəniz. Sahili belə məni görərkən qəribə təlatümə gəlir. Sanki düşmənini görürmüş kimi dalğalarıyla məni sahildən qovmağa çalışır, hiddətindən alışır. Dalğalar sahilə elə bir hirslə çırpılırlar ki, hər dəfə ayağımı bir addım arxaya atıram. Gerilədikcə sahildən çox uzaqlaşdığımın fərqinə varıram. Uzaqdan dəniz yaxındakından daha fərqli görünürdü. Dalğaların sahilə hücumu sanki xüsusi rəqsdi. Eyni çılğınlıqla edilən rəqs. Rəqsin zərbəsindən su torpaqla qarışır. Bulanlıq, çirkli dalğalar sanki çirkabıyla mənə olan nifrətini bildirirdi. O dalğaların içində bir sənsizlik vardı. Üstümə gələrək məni boğardı. Geri çəkilməsəm, məni öz qoynunda boğa biləcək qədər qəzəbli dəniz. Ya bu dəniz yox, sənsizlikdi məni boğan?
Qağayıların qığıltısı gəldikcə dalğalar kiçilməyə başlayır. Dalğalarıyla məni boğmağa çalışan dəniz qəflətən sakitləşir. Bir an içində çılğını ram edən qağayılar. Ya bu qığıltılar sənə həzin layla kimi gəldi? Beşiyinə uzanan körpə sənsizlik.

DEMƏ HEÇ NƏ!

Olub keçənlər gerçəkdi,
Hər xatirəm bir çıçək.
Eşqimdən qəlbin nə çəkdi,
Sözünmü var deyəcək?
Demə heç nə,heç nə demə .
Demə solğun bənizindən,
Demə ağlayan gözündən.
Yarımçıq qalmış sözündən,
Bir hərf belə söyləmə,
Demə heç nə, heç nə demə.
Onsuz olanlar olmuşdur
Sevda yükü çəkilməz.
Yazın payız tək solmuşdur,
İndi çiçək əkilməz
Demə heç nə, heç nə demə.
Oxudum qəmli gözündən,
Qəlbindən keçənləri.
Seçirəm artıq sözündən,
Bir vaxt sən seçənləri,
Özünü gəzən özündən
Demə mənə nələr çəkdin
Demə heç nə ,heç nə demə!
Demə heç nə! (daha&helliip;)

DAŞ «GÖZƏLLƏMƏ»Sİ

Ürəksizə «daşsan» deyib daşın ürəyinə dəymə,
Daş var ki, əsrlər döyüb, başını o daşa döymə.
Daşa versən əməyini heç vaxt səni xar eləməz,
Söz var desən daş əriyər, qəlb var ona kar eləməz.

Adamın unutduğunu daşın yaddaşı unutmur,
Kimsə haqsız daşa tutur, haqsız atılan daş tutmur.
Axar suya yuxu danış, sirrini qara daşa de,
Daş – son mənzildəki dostun, məzarının qardaşıdı.

Bağlı-bağlı qapıları döydüyümüz daşlar açdı,
Daşlar tikdi evimizi, yolumuzdan daşlar qaçdı.
Dostun, yadın səbri çatmır, dərdimizi daş dinləyir,
Bu dünyanın gərdişinə daş ağlayır, daş inləyir. (daha&helliip;)

XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, o taylı, bu taylı şair Ustad Məhəmmədhüseyn Şəhriyara sevgi və sayqılarla!

Tabloda rəqəmlər dəyişir, Ustad!

Halım da dəyişir qoca dünyaya,
Baxdıqca hər dəfə öz pəncərəmdən.
Müəllif

Əzəldən dünyayla sözüm çəp gəldi,
Gəl mənim halımı sorma, ay Ustad!
Bu dünya onsuz da düzələn deyil,
Çox da öz-özünü yorma, ay Ustad!

Hər dəfə yurduma qış gələn günü,
Mən ki öz sözümlə Səni anmışam.
Rəsmini tabloda gördüyüm gündən,
Eşqinlə, ey Ustad, alovlanmışam.

Şimalın Cənubla görüş anı tək,
Gözümün yaşını töküb ağladım.
İnandım bir zaman görüşəcəyik,
Yenə Haqq Allaha ümid bağladım.

Şükürlər olsun ki, Uca Allaha,
Ümidim yenə puç olmadı heç.
Ustadsan, şagirdəm həyatım boyu,
Bir suçum var isə gəl suçumdan keç.

Vahid Azərbaycan övladlarıyıq,
Səngərdə əsgərlər döyüşür, Ustad!
Yeni il gəldikdəkcə hər dəfə, düzü,
Tabloda rəqəmlər dəyişir, Ustad!

Yenə silkələyib duyğularımı,
Oyatdı yuxudan əli payızın.
Atıldım qoynuna bir uşaq kimi,
Qayğıkeş payızın, dəli payızın.

Hissimin yetişmiş nəğmə barını,
Könül bağçasının ilk nübarını,
İki sevən gəncin toy-mağarını,
Ərməğan gətirdi yeli payızın.

Bu yay məni yaman yorğun elədi,
Coşğun xəyalımı durğun elədi…
Könlümü özünə vurğun elədi,
Yağışlı, küləkli əli payızın.

Mən aşiqəm,erməni,
Orda yemə şorbanı.
Durma,köç gəl Bakıya-
Ayağın altda kəsim,
Qoçdan-moçdan,qurbanı.

Hamı məndən yan gedir,
Etmirəm üsyan,gedir.
Erməni gələn yola,
Neçəsi qurban gedir.

Gəl etmə umu,küsü,
Qov qübarı,sil hisi.
Bakıya yaraşıqdır,
Erməninin axçisi.

Gülü ona tər verək,
Elə bu səhər verək.
Bu gələn düşmənlərə,
Yeni bir şəhər verək!

Üzüyin qaşı düşün,
Taxmasın naşı,düşsün.
Haykanuş gələn günə,
Yarımın daşı düşsün.

Yaman qaş-qabağın töküb göy üzü,
Bəyaz buludların qanı qaralıb
Sükutu küləyin götürmür gözü,
Xofdan ağacların rəngi saralır.

Külək yel atını dördnala çapır,
Önündə ağaclar baş əyir qul tək.
Qatıb qabağına qayaya çırpır,
Selləmə yağışı bu çılğın külək.

Sıyırıb qınından şimşək xəncəri
Yazıq buludların cumur üstünə.
Köçəri quşların dolur gözləri,
Küləyin quşlarla görən qəsdi nə?!

Yenə bulud-bulud ağlayır səma,
Yenə də çayların gözü bulanır.
Könlünü günəşə bağlayan səma,
Şimşək qəzəbindən oda qalanır.

Yaşıl yarpaqların qızarır üzü,
Qızarır həyalı qız bənizi tək.
Kipriyi ləçəkli güllərin gözü,
Dərdini ağlayır hey ləçək-ləçək.

Döyür pəncərəmi şıdırğı yağış,
Oyadır yuxudan xatirələri.
Bu payız yağışı günümə naxış,
Bu yağış payızın Tanrı qədəri.

Yaşıl ümidlərin yaşarır gözü,
Saralan yarpaqlar yaşarmır daha
Qızılı payızın yaşaran üzü
Şıdırğı yağışla başarmır daha

Bu payız həsrətin yarı yarpaqlar,
Daha pıçıldamır öz arasinda.
Qızılı yarpaqlar,sarı yarpaqlar
Vurnuxur qaş ilə göz arasında.

Bu payız-əlləri hənalı uşaq,
Yağışı payızın söz qismətidir.
Yaşıl libasını dəyişən torpaq-
Saralan yal-yamac yaz həsrətidir…

Azərbaycan.Quba.
16.09.2015.

Nəğmələri uçub rahatlanmadan
Ətrafa nəvaziş gətirməkdədir.
İnamları zəif görünənlərçün
Ülfət nəsimini əsdirməkdədir.

ADAM

Sənlə söhbətimə giriş verməyə,
Mənə qənd gərəkdi,sənə duz,adam.
De,mənim dərdimə əriyərsənmi?
Ey şaxta fikirli,hissi buz adam!

Gözündən yağan şit baxış qorxulu,
Gizlin fikirlərin yarıyuxulu.
Çölün yaz ətirli,bahar qoxulu,
İçində soluxub son payız, adam!

Xəcalət çəkməyir cibin əlindən,
Kef elə kəlməsi düşmür dilindən.
Məntək yorulmadın arzu selindən,
Sənlə nə danışım,ey ucuz adam?!

Baxsam dünəninə dünənin sönük,
Arxanda qoyduğun günlərə çönük.
Üzün sabahına arxana dönük,
Belə addımlama,hey,quduz adam!

Zaman ucaldıbdı tox alçalmışı,
Yoxa da hə deyib,çox əl çalmışı.
Azmı gördün varkən yox ucalmışı,
Duzdan qayıdanda söylə duz adam!

* * *

Yerləri yandırır ahlar,
Göy su yağacaq bu oda.
Yer-yer cızz edib öləcək,
Tanrını sıxacaq o da.

Canım ruhumda bir kabab,
Ah od qalayıb yox hesab,
Bu ömür bir qədəh şərab,
Dağıtsan axacaq o da.

Bətnimdə sözüm hamilə,
İzində gözüm hamilə.
Əyriyə düzüm hamilə,
O doğsa,doğacaq o da.

Qaldırın yerə düşəni,
İçimdə içim üşənir.
Yollara həsrət döşənir,
Sonuma çıxacaq o da

Qəlbimdə çatdı tonqalı,
Hicrin doğradı vüsalı,
Ay Elnur, bir el misalı,
Baxıbsan,baxacaq o da

Huzur buldum yureğimin sesiyle
seni sevdim bir sevda hevesiyle
vurulmuşdum tek sevgi kelmesiyle
budur işte bir hatìran bir suçum
meğer sende beni çoxdan unutdun.

Yaşamaya sen güc verdin dik durdum
ben yokdum ki sen gelince ben oldum
şimdi yoksun seni aradìm sordum
budur işte bir hatiran bir sucum
biliyorum beni çokdan unutdun.

Fidan hayat acımasız bir yuva
her kes düşer bir gün yolu oraya
eğer birde gelseydm bu dunyaya
severdim bene biliyorum bu suçun
sense beni ebediyen unutdun.

Şairlər vətəni bizim tərəflər deyəndə, Qazax yada düşür. Zərrələrimizlə şairlər vətəninə qədəm qoyduq. İlk olaraq, Qazax ədəbiyyat müzeyinə baş çəkdik. Düzü surpiriz etmək istəyirdik Barat Vüsala oda alınmadı. Həmin gün Barat müəllim xəstələnmişdi. Amma gözəl və ziyalı yazar, ” Məni haraylayır gəmi qayası” adlı kitabın müəllifi Mustafa Rasimoğlu ilə tanış olduq çox maraqlı söhbətimiz oldu. Şeirdən tutmuş şairə kimi müzakirə etdik. Ən azı saat yarım görüşümüz davam etdi. Mustafa müəllimlə qısaca sağollaşıb. Rayon mərkəzi kitabxanasına üz tutduq. Əsərlərini uşaqlıqdan oxuduğum və sevdiyim Vidadi Babanlının qohumu Qazax MKS-nin direktoru Solmaz Babanlı ilə görüşdük. Gəlişimizin səbəbini açıqlayınca çox şad oldu. MKS-nin digər işciləri Direktor müavini Münəvvər Süleymanlı və kitabxanaçı Elnarə Məmmədova kitabişləməni yekunlaşdırıb fonda daxil etdilər. Biz yenidən Mustafa müəllimlə sağollaşıb xoş təsüratla ayrıldıq. Ümid edirəm ki, Qazax rayonunun dəyərli şairləri zərrələrimizi sevə-sevə oxuyacaq, Zərrələr, öz yazıları ilə yaddaşlara həkk olunacaq… Zərrələrin hər birinə uğurlar diləyirəm.

Hörmətlə: Layihə rəhbəri və tərtibatçısı Gülnarə İsrafilqızı

Zərrələrlə bu dəfə də doğulduğum və boya başa çatdığım rayona qədəm qoyduq. İlk olaraq Gədəbəy rayon mərkəzləşdirilmiş kitabxananın direktoru Azər Abdullayevlə görüşdük kitab haqqında məlumat verdik. Sonra isə digər işçilər direktor müavini Elnarə Həsənova və xidmət şöbəsinin müdiri Şöhrət Osmanova kitabla tanış oldular. Kitab yüksək rəğbətlə qarşılanıb fonda daxil edildi. Zərrələrə uğurlar.

Hörmətlə: Layihə rəhbəri və tərtibatçısı Gülnarə İsrafilqızı

Səfər cəld pilləkanlardan aşağı düşdü, nişanlısını sirkələdi.
– Fidan, Fidan oyna, gözünü aç.
Fidan əliylə başını tutub zarıdı.
– Başım çox pis ağrayır.
Səfər Fidanın ayağa qalxması üçün kömək edirdi.
– Qalx ayağa, səni aparacam həkimə. Səni bu vəziyyətdə qoya bilmərəm.
Fidanın üzü-gözü qan içindəydi.
– Lazım deyil.
– Qalx deyirəm, həkimə getməliyik. Üzün-gözün də pis gündədir. Özümü idarə edə bilmədim.
– Bizi yaradana and olsun, sənə xəyanət eləməmişəm.
Səfər artıq daha da əsəbləşirdi.
– Səsini kəs, eşit məni. Gedirik.
Səfər Fidanı xəstəxanaya gətirdi. Həkim Fidanın üzünə baxıb Səfərin yanında soruşdu:
– Səni kim bu günə qoyub belə?
Səfər başını aşağı salmışdı, Fidan yalan danışmalı oldu. İstəmirdi sevdiyi kişini pis vəziyyətdə qoysun.
– Yolda siqanlar pulumu istədilər vermədim. Tökülüşdülər üstümə.
Həkim – Vəhşi uşağı, vəhşi
Tibb bacısı Fidanın üzünə dərman vurdu.
Tibb bacısı – Bu dərmanı vururam ki, üzünün şişi tez yatsın.
Fidan – Çox sağ olun.
Müayinədən sonra məlum oldu ki, Fidan başından zədə almayıb. Səfər həkimə yaxınlaşdı.
– Həkim, dəqiq heç nəyi yoxdur? Yəni, lazımdırsa xəstəxanada yata bilər.
– narahat olmayın, nişanlınızda ciddi elə də heç nə yoxdur. Bir az üzü göyərəcək, o da iz qalmayacaq.
– Çox sağ olun.
Səfər lazım olan xərcləri xəstəxanaya ödəyəndən sonra Fidanla birlikdə maşında oturdular. İkisi də susurdu. Səfər maşını Fidangilin məhləsindən bir az aralıda saxladı. Fidan uşaq kimi ağlayırdı.
– Mən sənə xəyanət etməmişəm. Həmişə sadiq qalmışam.
Səfər cibindəki şəkili çıxardıb Fidana uzatdı.
– Sənin yerində olsaydım, utandığımdan susardım.
Fidan şəkili almamış baxdı. (daha&helliip;)

İlk məhəbbət elə dərin hissdiki,
Onu ürəyindən ata bilməzsən.
Sevdiyini əldən buraxma qəti,
Əldən baraxdınmı, tuta bilmşzsən.

Dolanar başında, çıxmaz yadından,
Elə şirindirki, yoxdur dadından.
Bir dəli sevdanın, Vallah odundan,
Lay-lay çalsalarda yata biıməzsən.

Onun şöləsidir, düşür hər yana,
Hərdən də tuş gəlir çənə, dumana.
Qəribə bir hissdi yayılır cana,
Onu özgəsinə sata bilməzsən.

Nail ərz eylədi, dəli sevgidən,
Saçlarıma saldı dəli sevgi dən.
Görəmməzsən onu yaddan özgədən,
Ona başqa sevgi qata bilməzsən.

Canın mənim canımda,
Sevgin coşur qanımda.
Rəvadırmı yanında
Öz yerimi boş qoyum?

Az könlumü parala,
Xoş günümü qarala.
Nar sinəni arala,
Arasına baş qoyum.

Kimsə bizi görməyə…
Sirrimizi örtməyə,
Bir daş üstə hörməyə,
Altda da bir daş qoyum.

* * *

Alıb biletimi,
zamanın son dayanacağında,
yelləyir ölüm məni öz qucağında.
Gedirəm üzü ona,
arxam zamana.
Özümdən bir ad yona-yona,
arzularım dona-dona,
növbəti ünvanıma,
səslənirəm.
Ünvan…
cəhənnəm adlı şəhər.
marşrut,bir qara tabut deyirlər.
Orda nə göydələnlər,
nə mazutlu dəniz,
orada da özünə bab sakinlər var,
əzizim,yer varmı kimsəsiz?
orada nə şişlər var,
nə qədəh dolu şərablar,
orada şərab əvəzi axan qanlar,
bir də ömrü boyu sıxılan canlar,
səslərindən utananlar,
görkəminə inanmayanlar,
baxır aynadan vəfasızlığına,
həyatın o üzünün.
orada darımı quracam özümün.
və yeni səhnəsinin,
remarkasını yazacam ölümün.
Tənhalıq adlı cəhənnəmə gedirəm,
yalnızlığın ağuşuna girirəm,
pəncərəmi bağlamışam xatirələrə,
Xatirələrimi istəmirəm girsin,
tənhalıq adlı cəhənnəmə.

Yaşasın

Həyatın hökmü zalımdı,
Ya əyil,ya da yaşa,sın.
Gələn dərdlərə bürünüb,
Bax ötən zövqlü yaşa,sın!

Alışır ömür çır-çırpın,
Az qəfəs qəlbində çırpın,
Adımı günahdan çırpın,
Quruyan darda yaş asın.

Həyatı təmiz yaşa,ya,
Kölə olmasın yaş,aya!
Qoymadız Elnur yaşaya,
Öldürün, ölü yaşasın

Mən səni isti bir günəş sanırdım,
Sən verdin ömrümə çovğunu, qışı.
Yox, bunun günahı səndə deyil ki,
Əzəldən belədir bəxt, yaranışım.

Elə ki ayrılıb tərk etdin məni,
Sızladı könlümün ən sarı simi.
Mən səni başqa bir eşqlə sevmişdim,
Ürək sevə bilmir daha heç kimi.

Bəlkə sevməyimlə günah etmişəm?!
Düşünmə haçansa əhv olaram mən.
Eşitsəm ki bir gün yadın olmusan,
Gülüm, həmin günü məhv olaram mən.

Mən sənə söz verdim xoş bir gələcək,
Yox idi başqa bir niyyətim mənim.
Deyiblər ki vardır hər işdə xeyir
Bəlkə ayrılıqmış qismətim mənim?!!

Sevindim səninlə, güldüm səninlə,
Ağladım hər zaman acı, ağrına.
Bircə təsəllidir o şəkillərim,
Öpüb doya-doya get bas bağrına.

Ayrıldıq, söylədin dost qalaq gərək,
Özümü bu odda yaxa bilmərəm.
Mən ki ürəyimlə sevmişdim səni,
Sənə dost gözüylə baxa bilmərəm.

Mən sənə sevgimlə gül-çiçək əkdim,
Soldurdun əlinlə həmin o bağı.
Dostluq nə zamansa sevgiyə dönər,
Sevgi necə dönsün dostluğa axı?!

Sızlatdın qəlbimin yaralarını,
Qaysağı da qopdu, qanı da sızdı.
Daha qarşılaya bilmərik yazı,
Bu bizim sonuncu baharımızdı.

AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Seçib ömürdən payızı,
Qapını döyməyə gəldim.
Uzaq illərdəki qızı
Ömrünə sərməyə gəldim…

yaddaşında seçildikcə
“qara qız”ın xatirəsi
Əkildi də, biçildi də
Taleyin “ağ gün” zəmisi…

Dözmədik sarı nazına,
Payızı küsdürdük, getdi…
Bir gün deyərsən qızına:
-Bir qız məni yaman sevdi!!!

* * *

Sənidə itirdim bir payiz günü,
Bütün ümidləri itirdiyim tək.
Vuruldu qəlbimə həsrət düyünü,
Daha arzularım bar verməyəcək.

Daha saymayacam ötən hər anı,
Nə fərqi var axi saat neçədir.
Dünya işığından məhrum olana,
Nə fərqi səhərdir, yoxsa gecədir.

Bilirəm, bilirəm mənəm günahkar,
Suçu özündən ağır, bir bəndəciyəm,
Sənə “dön” desəm, dönmə nə olar,
Bu dəfə sən gəlsən, mən gedəcəyəm…

* * *

Məcbur bir qərari almişam bu gün,
Sənin həyatindan çıxıb gedirəm.
Sönür ocağımız, evimiz üzgün,
Yuvamı əlimlə yıxıb gedirəm.

Ayriliq yetişib, boşdu nə desən,
Fəqət eşqim də sən, ürəyim də sən.
Bəyaz gəlinlikdə gəldiyim evdən,
Geyib qəm libasi çıxıb gedirəm.

Bu günü yaşayinca niyə ölmədim?
Ruhum ərşə qalxdi, yandim inlədim.
Mən səni xoşbəxt edə bilmədim,
Bu dərdi qəlbimə sıxıb gedirəm.

Daha sual etmə, soruşma niyə,
Sənə yadlar kimi baxib gedirəm.
Gözlərin yollarda qalmasın deyə,
Yollari arxamca yığıb gedirəm.

* * *

Mənə qayıtmağı düşünmə birdə,
Gedib, ayrılığı özün seçmisən.
Hardasa qalmısan xatirələrdə,
Fəqət, taleyimə çox gecikmisən.

Get səni bir daha görməsin gözüm.
Sus! bircə kəlmə də sözün olmasın.
Məndə gəlişinə qalmayıb dözüm,
Sənin də gəlməyə üzün olmasın.

Atdın əllərinlə məni odlara,
Odumu sovurdun, külümə dəymə.
Məni diri-diri qoydun məzara,
Canımı almısan, ölümə dəymə…

Həsrətindən param -parcayam ,
Gözü yaşli ,həyati pucam ,
Sənsiz hər qünmdən peşmanam ,naraziyam .
Bəlkə qeri dönəsən ,mənə dönəsən ,
Sənsiz həyam hec -puc ,ürəyim siniq .
Bunlarin səbəbi bil tək sənsən ,
Xəyalinla yaşiyram ,sənsizlikl barişmiram ,
Belkə geri dönəsən ,mənə gələsən ,
Qanadi qiriq quş kimyəm ,
Sənsiz ,sənlə yaşiyam ,
Xəyalarla ,dünənimlə ,sənli qünlərlə yaşiyram ,
Mən qul oldum ürəyimin əlində ,
Sən diyə ,gündə min dəfə ölür ,yaşamir ..
Bəlkə qeri dönəsən ,mənə gələsən ,
Mənə gələsən …….

13.09.2015 …..

Siqaret çəkən qadın özündə cəsarət toplayıb pəncərədən aşağı baxanda təəccübləndi. Həyəcandan deməyə söz tapmadı, elə bil dili tutulmuşdu, kəkələyirdi. Mahmud pəncərəyə yaxınlaşdı, gözlərinə inanmadı.Fidanın bəxti gətirmişdi. Binanın altından keçən yumşaq torbalar daşıyan yük maşınının üstünə düşmüşdü.
Mahmud – Qancığın bəxti varmış. Bircə bu çatmırdı.
Fidan pəncərədən ona baxan Mahmuda baxıb için-için ağladı. Düşdüyü vəziyyətin şokundan hələ də özünə gələ bilmirdi. Ən pisi, çantası da qalmışdı o evdə. Yük maşını binadan çox uzaqlaşdıqdan sonra saxladı. Ətrafdakı insanlar Fidana qəribə baxırdılar. Fidan cəld yük yerindən tullandı, geriyə baxmadan qaçdı. Maşının güzgüsündən bunu görən sürücü təccüblə maşından düşdü. Ətrafdakı taksi sürücülərinə baxdı.
Sürücü – Bu qız maşının üstündəydi ki?
Taksi sürücülərindən biri – Hə, nətər minib?
Sürücü – Vallah, nə isə düşdüyünü hiss elədim, fikir vermədim.
Fidan qorxudan nə edəcəyini bilmirdi. Parka yaxınlaşanda bir az dincini almaq üçün dayandı. Hönkür- hönkür ağladı.
– İndi mən nə edim? Hər şeyim o əclafların evinndə qaldı. Ay allah, mən indi vəsiqəmi onlardan necə götürəcəm?
***
Səfər oteldə iş yerini nə qədər yığır cavab verən olmur. Üçüncü dəfə yığanda bir kişi cavab verir.
– Allo.
– Salam Cavid. Mənəm Səfər.
– Səfər müəllim, necəsiz?
– Yaxşıyam. Siz necəsiz? Fidan hardadır?
– Fidan xanım bugün işə gəlməyib. Xəbərimiz yoxdur.
– Aydındır, sabah gələcəm. Fidan xanıma deyərsiniz. Sağ ol.
– Sağ olun Səfər müəllim.
Kərim də təəccüblənir.
– Nəysə olmayıb?
– Bilmirəm. Biletləri almışam. Sabah biləcəyik. Hələdə demədin niyə qəfildən qayıtmağımızı istədin?
– İşlərim var, ona görə.
(daha&helliip;)

YAŞAYAQ

Ver, dünya, yükün çoxunu,
Çəkim, beləcə yaşayaq.
Ürəyimə qəm toxumu
Əkim, beləcə yaşayaq.

Özgə dərd arama nolar?!
Yaraşır harama, nolar?!
Toxunma yarama, nolar?! –
Həkim, beləcə yaşayaq.

Bu qapıya yoxmu bir çəm,
Ay insafsız – birim, bircəm.
Qısıl mənə olaq bir cəm, –
Təkim, beləcə yaşayaq.

Qəzəl desin, şeir desin,
Şər desin, ya xeyir desin.
Boş ver, qoy nə deyir – desin,
Hər kim, beləcə yaşayaq.

Ərkini geyib əyninə,
Alma lap məni eyninə.
Barı eylə ürəyinə
Təhkim, beləcə yaşayaq.

GÖTÜRMÜR

Əsmə hər bir yarpaq üstə,
Bu ağac balta götürmür.
Yük olanı torpaq üstə,
Torpağın altı götürmür.

Nə sızlarsan, viran könlüm,
Öz içinə varan könlüm.
Dərdə könül verən könlüm
Başqa ovqatı götürmür.

Bıçaq kürəyə yol tapır,
Haram – çörəyə yol tapır.
Çat hər ürəyə yol tapır,
Ürək hər çatı götürmür.

Ölümü almam eynimə,
Əgər batmasa beynimə,
Dar ağacı, çox öyünmə,
Bu boğaz çatı götürmür.

17.09.2015.

(İntihar edən 12 yaşlı məktəblinin dilindən)

Ata! Mənim intihar etməyim sentyabrın 15-dən bu günə kimi çox söz-söhbətə səbəb olub. Ata, ruhumla sənə yalvarıram. Bağışla məni. Sənin kimi,anamı, bacı və qardaşlarımı da gözüyaşlı qoydum. Bilirəm, heç də düzgün hərəkət etməmişəm. Əziz atam bağışla məni! Haqqını mənə halal et! Ata, mən bir köynəyə, bir məktəbli çantasına görə öz canıma qıymadım. Şükürlər olsun ki, ağlım da yerində olub.Hansı ki, bəzi insanlar məni psixaloji durumumda əngəl olduğunu hesab edir. Ata, amma qəlbim cox kövrək olduğundan, sənin çəkdiyin əzab-əziyyət daima məni düşündürüb. Ata, üzümüzə baxa bilməyən qəmli gözlərini, qabar əllərini görəndə gördüklərimlə barışa bilmirdim. Axı biz elə bir cəmiyyətdə yaşayırıq ki,ailələr, uşaqlar, gənclər belə bir durumla qarşlaşmalı deyillər. Mənim Vətənim nefti, qazı, başqa təbii sərvətləri ilə zəngindir. Amma Allahın öz yaratdıqlarına bəxş etdiyi töhfələr zalımlar əlindədir və bizləri kölə kimi istismar edirlər. Ata, mənim 12 yaşım olmağına baxmayaraq, düşüncələrim əhatəlidir. Ata, zaman-zaman xəyallarımda özümü sənin yerində görməyə başlayırdım. Başa düşürdüm ki, oxumaq istəsəm də, təhsilimi davam etdirə bilməyəcəm. Çünki sosial durum və ailə vəziyyətimiz buna imkan vermirdi. Amma mənim ən böyük arzum alitəhsili bir vətəndaş olaraq çox işlər görmək idi. Qəlbimdəki ən kövrək arzulardan ümdəsi sənə layiqli oğul, savadlı vətəndaş olaraq xalqa xidmət etmək idı. Uşaqlıq xəyallarımın ən uca zirvəsi zaman-zaman mənə və bacı-qardaşlarıma çəkdiyin zəhmətin qarşılığını verib qulluğunda durmaq idi. Ata, yaşlaşan zaman səni şəhzadələr kimi yaşatmaq könlümdən keçirdi. Əfsuslar olsun ki, yaşadığım mühit arzularımın həyata keçməsinə imkan verməyəcəkdi. Ata, nə edim iradəm zəif olduğundan qəlbim həssas olduğundan gücüm özümə çatdı. Lakin bir şeyə təəssüf edirəm ki, əziz atam, anam sizdən halalıq ala bilmədim. Heç kəs məni dardüşüncəli hesab etməsin. Ata, bil ki, mən düzgün hərəkət etməmişəm. Mənim yaşım az olsa da, həmişə şükür etməyi bacarmışam və şükür etməyi daima öz yaşıdlarıma da arzu edirəm. Ata, bilirəm haqsızam. Ən azı mənim üzərimdə olan haqqını yerə vurdum. Öz yaşıdlarıma bir tövsiyyəm var. Heç kəs şeytanın felinə uymasın. Həyatda hər şeyə səbr etmək lazımdır. Bəlkə də dözə bilsəydim qəlbimdəki arzular mənə qucaq açardı.Axı hər şeyi zaman həll edir. Ata, həyatıma vida etməklə, bükülən çiyinlərini daha çox bükdüm, səni gözüyaşlı qoydum. Ağlama atam. Bağılayın, məni bağışlayın! Ata heç vaxt özünü günühkar hesab etmə. Sən günahkar deyilsən. Ata günahkar yaşadığımız mühit və dövürdür. Zamanın ağır məngənəsi imtahan edir bizləri. Kimsə bu imtahandan səbrlə çıxa bilir, çıxa bilməyənlər, iradəsi zəiflər necəki, mənim kimi məngənənin pəncəsində boğularaq məhv olur. Ata, son olaraq sənə yalvarıram. Mənim yoxluğumu özünə dərd etmə ki, balama sentyabrın 15-i günü məktəb bazarlığı edə bilmədim. Ata, sən övladlarını yaşatmaq üçün əlindən gələni etmisən. Ailəmizə bir loxma çörək gətirmək üçün alnının tərini axıtmısan. Sən ataların ən yaxşısısan. Ata, haqqını halal elə, arzuları gözündə qalıb, çiçəyi bununda mələklərə yoldaş olan balana. Məğrur ol Atam. Göz yaşını tökmə,gələcəm yuxularına..

* * *

Gözünü yollardan yığarsan daha,
Dönüb, gəlməyəcəm məni gözləmə.
Elə gedirəm ki, tozumda qalmaz,
Yollar həsrət qalar ayaq izimə.

Hədər keçirdiyim illərə heyif,
Mənim illərimi özümə qaytar,
Hələ qurumayıb gözümün şehi,
Qaytar göz yaşımı, gözümə qaytar.

Gedirəm, ayaqlarım hara aparsa,
Daha dinləmirəm qəlbin səsini.
Sənin olmadığın bir dünya varsa,
Mən ora gedirəm, axtarma məni.

Gedirəm həm üzgün, həm də taqətsiz,
Fəqət, ne soraqla, nə də ki axtar
Elə yol pulusuz, elə biletsiz,
Məni sənsizliyə aparir qatar… (daha&helliip;)

Səfər yanında olmayanda Fidana elə gəlirdi ki, əli heç bir işə yatmır. Darıxırdı onun üçün… İş telefonundan Təhminəni yığdı, Kərim də oğluyla getmişdi. Təhminə Fidan üçün çox maraqlı qadın olmuşdu. Nə etmişdi ki, Kərim kimi kişi oğlu yaşında qadına bağlanmışdı, sevmişdi. Halbu ki, Cəmiləyə olan sevgisini eşidə-eşidə böyümüşdü. Fidan Təhminənin ev nömrəsini yığdı. Dəstəyin o biri tərəfindən səs gəldi.
– Allo
– Salam. Necəsiz Təhminə xanım?
Təhminə gülümsədi – Salam. Yenə siz?
– Vərdişkaram.
– Mənə olma. Sən de, rəsmiyyəti sevmirəm.
– Yaxşı, sən deyən olsun? Necəsən?
– Yaxşıyam. Köçmək işinə baxıram.
Fidan təəccübləndi – Köçürsən?
– Hə, başqa yerə köçürəm. Bugün ev tapmışam. Əşyalarımı hazırlayıram.
– Hara köçürsüz?
Təhminə ünvanı deyəndə Fidan təəccübləndi.
– Sən biz tərəfə yaxın köçürsən.
– Bina evində qalırsan?
– Yox, bizdə ümumi məhlədir. Məhləmizlə üzbəüz doqquz mərtəbəyə köçürsən.
– Ay sağ ol. Tez-tez qonaq gələrsən. Sevinərəm.
– İstəsən bugün işdən çıxandan sonra gəlib sənə kömək edə bilərəm.
– Sözün düzü… yox demək istəmirəm. Əziyyət verməyədə utanıram.
– Nə əziyyəti, xoşdur. İşdən saat beşdə çıxıram. Çıxan kimi gələcəm.
– Yaxşı, danışdıq.
Fidan dəstəyi yerinə qoydu. (daha&helliip;)