Dünyanın hər yerində – Fələstində, İndoneziyada, Şərqi Türküstanda, Patanidə, Misirdə, Suriyada və s. müsəlmanların şiddət və zülm içində yaşadıqları məlumdur.
Əksər müsəlman ölkələrində müharibə və daxili iğtişaşlar hələ də davam edir. Bu müharibələrdə yüz minlərlə silahsız insan həyatını itirmiş, qadınlar təcavüzə uğramış və işgəncə görmüş, milyonlarla müsəlman yurd-yuvalarından didərgin düşmüş, şikəst qalmış, yaxınlarını itirmişlər. Hələ də məsum uşaqlar güllələrə hədəf olur, körpələr qundaqda qətlə yetirilir, qaçmağa çalışanların əksəriyyəti həyatlarını itirirlər. İnsanlar görülməmiş vəhşiliklə üzləşirlər…
Dünyanın hər yerində – Fələstində, İndoneziyada, Şərqi Türküstanda, Patanidə, Misirdə, Suriyada və s. müsəlmanların şiddət və zülm içində yaşadıqları məlumdur.
Müsəlmanların yaşadığı bir çox ölkədə qadınlar və uşaqlar zülmə məruz qalır, əziyyət görürlər. Müsəlmanlar tək-tək müstəqilliklərini itirir. Vicdanlı insanların onlara yardım etməsini gözləyir, amma səslərini eşitdirə bilmirlər.
Əziyyət görən və şəhid edilən bu müsəlmanların varlığından hər kəs xəbərdardır. Çünki hər gün qəzetlərdə və televiziyalarda bu biçarə, zavallı, kimsəsiz və ehtiyac içindəki insanların rəsmlərini və ya videolarını görürük. Bir çoxları bu insanların düşdüyü vəziyyətə görə onlara acıyır. Ancaq bir müddət sonra danışdığı mövzunu və ya baxdığı kanalı dəyişdikdə, ya da oxuduğu qəzetin səhifəsini çevirdikdə onların varlığını unudur. Bir çoxu bu insanları çətin vəziyyətdən xilas etmək üçün kömək etməyi, müsəlmanların bir-birilərinə görə məsuliyyət daşıdıqlarını düşünmürlər. “Dünyada o qədər zəngin, güclü ölkələr və ölkə başçıları varkən bu insanları xilas etmək mənəmi qalıb?” düşüncələri ilə məsuliyyəti başqalarının üstünə atırlar.
Bu cür insanlar “evimdə və işimdə problem yoxdur, ticarətim yerində, uşaqların məktəbində də hər şey qaydasındadır” – deyərək kənara çəkilməyi üstün tuturlar. Halbuki bu davranış yalnızca dünyaya böyük hərisliklə bağlanan, keçici və çox qısa həyatında dünya mənfəətlərinin arxasınca qaçan insanlara məxsusdur. Müsəlman səssiz qaldığı və fikrən mane olmadığı bu zülmün bir gün özünə də böyük zərər verəcəyini unutmamalıdır. Bir ucu özünə dəyməyən şiddətə səssiz qalmağın böyük vicdansızlıq olduğunu bilməlidir. Xüsusilə də mənasız məsələlərdə “aslan” olanların bu cür vacib hadisə ilə qarşılaşarkən məsuliyyəti başqalarının üstünə atması ciddi əxlaq pozğunluğudur. Allah rizası üçün cəhd etməli olduğu halda, zülm görən müsəlmanları yalnız buraxmaq, “o ölkədən bizə nə, biz öz ölkəmizə baxaq” məntiqi ilə hərəkət etmək, kənardan hadisələrin sakitləşməsini seyr etmək səmimi və həqiqi müsəlmanlıq deyil.
Hər bir vicdanlı müsəlman zülm görən insanları xilas etmək məsuliyyətini şəxsən hiss etməlidir. Həll yolu isə çox asandır: müsəlmanlar tezliklə bu fitnəyə qarşı birlik olmalıdır. Bütün müsəlmanların bu məsuliyyətinə Uca Allah belə diqqət çəkmişdir:
Sizə nə olub ki, Allah yolunda və: “Ey Rəbbimiz! Bizi əhalisi zalım olan bu şəhərdən çıxart, bizə Öz tərəfindən bir himayəçi təyin et, bizə Öz tərəfindən bir yardımçı təyin et!” – deyən zəif kişilər, qadınlar və uşaqlar uğrunda cəhd etmirsiniz? (Nisa surəsi / 75)
Firuzə Həsənzadə