Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,
YAŞADIM
1- Dekabr Ustad Məmməd Arazın anım günü münasibəti ilə şairin –
“Bu da belə bir ömürdü yaşadım” –şeirinə
Zaman-zaman seyrəlibdir dost,tanış,
Dörd fəslim də qışdır, yağır qar, yağış.
Əllər göydə, Rəbbə dua, yalvarış,
“Bu da belə bir ömürdü yaşadım”.
“Ətdən çəpər, yad gözünə oxdu”lar,
Hanı oğul?,hanı qzım? –yoxdular.
Körpü altdan axıb keçdi çox sular,
“Bu da belə bir ömürdü yaşadım”.
Xatirəynən, xəyallarnan ovundum,
Hisslərimə vəkil oldum, sovundum.
Fələk çarpdı,tərsim oldu uvandım,
“Bu da belə bir ömürdü yaşadım”.
Araz üstə Xudafərin, daş kilim,
Ömür boyu Təbriz dedi, hey dilim.
O tay dərdi, əbədilik nisgilim,
“Bu da belə bir ömürdü yaşadım”.
Qurban ollam pak adına vətənin,
Ocaq oldum gur oduna vətənin.
Vətən daşı olub Ana vətənin,
“Bu da belə bir ömürdü yaşadım”.
Intizardı həm Borçalı, Savalan,
Şuşa, Laçın,Ağdam,Göyçə,İrəvan.
Qəlbi,bağrı, yurdu kimi hey talan,
“Bu da belə bir ömürdü yaşadım”.
Məmməd Araz ocağından od alan,
Dövran oldum, el-obaya səs salan.
Odlar qızı,kökü üstə ucalan,
“Bu da belə bir ömürdü yaşadım”.
QOCALIRAM
“Mənim dünyam” – silsiləsindən
Olsam da ömrümün orta çağında,
Hərdən xəyalımda uşaq oluram.
Babamın, nənəmin gül qucağında,
Şirin xəyallara dalıb, qalıram.
Hər sabah saçların ana darayan,
Cır səsin eyvana, bağçaya yayan.
Daraqdan qaçmağa çarə arayan,
O, totuş qız kimi, “şivən” salıram.
Darayı çit donun, hövlək deyinən,
Ətrafa, hər kəsə, şövqlə öyünən.
Kiçicik, şən qəlbi, tıp- tıp döyünən,
Ürkək ahu kimi, nəfəs alıram.
Salıb “gəlinciyin”, ayaq nənniyə,
Hey sığal çəkirəm, uyusun deyə.
Necə incə, kövrək, xoş bir hədiyyə.
Hərdən gülümsəyir, hərdən doluram.
Gözəl anıları olana nə qəm?
Ötən xatirələr, hey olur həmdəm.
Beləcə yaranır , yanaqda şəbnəm,
Boynuna al Dövran,- day qocalıram…