Çəkin itir,
ya yavaş-yavaş,
ya da qəfil.
Ölüm budur
ya da qəfil!
Milyon-milyon
zərrələrə parçalanırsan,
səpilirsən,
dağılırsan,
səssiz, səmirsiz,
sənsiz qalırsan.
Özünü tapa bilmirsən,
ölmürsən, dirilmirsən.
Qalırsan çəkisizlikdə
kimsəsizlikdə.
Burda bir iş yoxdu
sizlik, bizlik də…
Zaman, içindən
keçib gedir, bilmirsən.
Ağlamırsan,
gülmürsən.
Qısqanclığın,
aclığın,
toxluğun yoxdu.
Zamanla getmirsən
Varlığın, yoxluğun – yoxdu!
Zaman il idi, ay idi bilmədim
Keçdi an kimi.
Zərrələrim qayıtdı.
Beçə verən bal arısı
şahının üstünə yığılan kimi.
Qayıtdı ağrım, acım,
gözümü açdım,
başımın üstündə xanımım,
övladım, bacım.
Qayıtdı qayğılarım, dərdim, çəkim.
Altımda çarpayı zarıyırdı.
Başımın üstündə
gülümsünürdü həkim.
Həkimə razılığımı bildirdim başla…
Ürəyimdə özümə dedim,
ay yazıq indi gəl
hər şeyi təzədən başla….
06.12.2016-cı il.
Mənbə: http://ayb.az