Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, “Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri
Qoymadılar
Mən bir səhər hamıdan çıxıb gedə bilərəm,
Bir söz də söyləmərəm,qınamaram heç kimi.
Nə varsa yaddaşımdan qazıyaram,silərəm,
Səbrim yoxdu,dayanıb sınamaram heç kimi.
Canım,vallah,yalandı şairlik də,filan da,
Bax,hər gecə özümü ürəyimdən asıram.
Bir əzabın odunda közərdirəm sözləri,
Mən şeir ha yazmıram,sinəmə dağ basıram.
Bilirəm,acizlikdi kimdənsə sevgi ummaq,
Təbəssümlə,baxışla yalvarmaqdı kiməsə.
Elə yanıb əllərim,uzatmağa qorxuram,
Bir vaxt yaman düşmüşdüm bir dəlisov həvəsə…
Qəm yemə,keçdi getdi…indi susuz səhrayam,
Bir əlçim bulud tapım gözlərimi sıxmağa.
Güclə sürüyüb gedir hərə öz şələsini,
Axtarsan bir adam yox,kövrəlib darıxmağa.
Zamanın qatarında kim yatmış,kim oyaqdı?!
Kim var bircə gecəılik düşüb qonaq qalmağa?!
Qoymadılar qayıdam bir gün uşaqlığıma,
Qoymadıar məni də dönüb adam olmağa.
Sənə sarı qaçsam da
Yenə səndən uzağam.
Hamı çoxdan böyüyüb,
Mən hələ də uşağam.
Ömrü yelə sovurdum,
Saçımda tozu qaldı.
Ö günlərdən içimdə
Bir mələr quzu qaldı.
Deyirsən,daha gecdi,
Ötürmüşük zamanı.
Sən də bir az ağıllan…
Eh,məndə ağıl hanı?!
Için-için sızlaram,
Anam da yox,ovuda…
Susuzam,əl açmışam
Bircə əlçim buluda.
Gecə keçdi…gəlmədin…
Sarımadın yaramı.
Hər yadına düşəndə
Öpərsən bir misramı…