Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, “Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri
Daha yadırğadım darıxmağı da,
Ötənlər,keçənlər yadıma gəlmir.
Kimsəsiz otaqda yanan tək şamam,
Uçub pərvanələr oduma gəlmir.
Elə unutmuşam gəldiyim yolu,
Özüm də bilmirəm harda itmişəm.
Yay günü səhrada azan bulağam,
Yoxda üzə çıxıb,varda itmişəm.
Payızdı…budaqdan son yarpaq düşür,
Üşüyür yol üstə bir tənha qovaq.
Qan sızan yaramı sarıyıb hər gün,
Ürəklə davadan necə çıxım sağ?
Qışqırsam,ünümü kimsə eşitməz,
Heyif…öz səsində batıb admalar.
Qarışıb başları çörəyə,suya…
Elə ayaq üstə yatıb adamlar.
Gözlərim yuxuya hələ girovdu,
Hələ kipriymlə vaxtı sayıram.
Gümüşü əqrəblər qaçır divarda,
Dərdimi özümə pıçıldayıram…
Sən özün bitməsən də,səni də bitirərlər,
Pıçıldayıb deyərsən,bu da hər şeyin sonu.
Ha isitsən əriməz saçlarına yağan qar,
Ha hovxursan açılmaz sınıq qəlbinin donu.
Unudulmuş sahilsən axşam qəribliyində,
Bir sənsən,bir təkliyin…hamı getmiş evinə.
Tərpəndikcə qanayır sinəndəki yaralar,
Ayrılıq bıçaq kimi elə batır dərinə.
Gecə saat üç olar,itirmisən huşunu…
Oyanmısan,bir sənsən,bir də soyuq dörd divar.
Əlinlə yoxlayarsan,yerindədir ürəyin,
Bir də ölüm sükutu,bir də quduz ağrılar…
Buza dönüb alnında puçurlayan soyuq tər,
Heyin də yox, bir dəfə əllərinlə silməyə.
Bir acı xatirənin payızında itmisən,
Yol tapmırsan ömrünün baharına gəlməyə.
Otaq yaman istidi,tərləyib pəncərələr…
Açarsan,yazın ətri bihuş edir adamı.
Sonra gedib çaydanı qoyarsan qazın üstə,
Beləcə uzadarsan ömür adlı edamı…