YAŞAYIR
(Böyük şairimiz M.İsmayılın yubileyində deyə bilmədiyim şeir)
Səni unudammaz bu dağ, bu dərə,
Çoxun çırpılsa da, azın yaşayır.
Göylərə uçsa da, şair dostların
Hamının sözündə izin yaşayır.
Gözəl xatırlayır «Natəvan» səni,
O masa, o kürsü, o tavan səni.
Həsrətlə gözləyir yurd-yuvan səni,
Kül örtmüş ocaqda közün yaşayır.
Taleyi ovcunda yazılan şair,
Sözləri yüz cürə yozulan şair.
Vətəndə sözündən asılan şair,
Qürbətdə ömrünü qızıl yaşayır.
İçində boylanır bir kənd uşağı,
Qar kimi saflıqdan var yaraşığı.
Şükür ki, yurdunda yar yaraşığı,
Oğuldan qeyrətli qızın yaşayır.
Məni də bu dünya üzüb, üzdürüb,
Hayıf o yerlərdən, hayıf, küsdürüb.
Baloğlan adını Məmməd yazdırıb,
Gedərəm, bilsəm ki, sözüm yaşayır.
BALOĞLAN HAVASI
Məni səndən soruşsalar, deyərsən,
Hələ də gözləri məndədi onun.
Özü qərib-qərib qürbəti gəzir,
Bənövşə ürəyi kənddədi onun.
Gül əkdi, dərdiyi dərd-kədər oldu,
Ömür boşa getdi, gün hədər oldu.
Dərbədər dolandı, dərbədər oldu,
Başı dumanlarda, çəndədi onun.
Sinəm ürəiynin, eşqinin yeri,
Boynuna doladı kəbin-kəndiri.
Bir təndir qaladı, həsrət təndiri,
Misralar əlində kündədi onun.
O idi mənimçün özündən keçdi,
Gözəllər içində bir məni seçdi.
Dünəni heç idi, bu günü heçdi,
Ümidi gələcək gündədi onun.
Əlim əllərinə enib bitmədi,
Baloğlan havası çıxıb getmədi.
O da sevdasına yerdə yetmədi,
Bütün fikri-zikri göydədi onun.