Dünya lərzəyə gəlsin üç birliyin rəngindən, Alınmış torpaqları qurtaraq yad cəngindən, Zəfər marşı çalınsın istiqlal ahəngində, Al qoynuna birləşdir parçalanmış torpağı, Azərbaycan bayrağı!
Müstəqillik uğrunda qurban gedib canımız, Al rəngin təməlində qaynayır Türk qanımız, İlahidən İslama səcdədi hər anımız, Tarixə şahid kimi düşmənə ol göz dağı, Azərbaycan bayrağı!
Vətən qibləgahısan ,əbədi şan yerimiz, Sabaha doğan günəş,sabaha dan yerimiz, Azadlığa səslənən tökülən qan yerimiz, Tükənməz varlığınla ol yurdumun dayağı, Azərbaycan bayrağı!
Qızıl şəfəqlərinlə oyat Turan elmizi, Bir oxunsun himnimiz,qoruyaq Türk dilmizi, Səninlə bir qaldıraq Tanrıya haqq əlmizi, Dağılmış ocaqlarda alışdıraq çırağı, Azərbaycan bayrağı!
Qubarlı ürəkləri bir araya səslə sən, Sahilsiz ümmanlarda ümidləri bəslə sən, Qartal kimi qanad çal,zirvələri süslə sən, Dalğalanan dəniz tək,al-əlvan göy qurşağı, Azərbaycan bayrağı!Azərbaycan bayrağı!
(Dinimiz bir olan bəzi İslam ölkələrin rəhbərləri Azərbaycanın namını çəkmək əvəzinə torpaqlarımızı zəbt edib məscidlərimizi dağıdıb haramladan ermənistanı müdafiyə edirlər)
Cahan ibarət imiş qorxaqlardan,ərənnən, görməmişdən,görənnən, bu gidi dünya görən o vaxt,indimi yaxşı? Çoban qardaş,sən bilən hansı daha yaxşıdı- səni tanıyıb hürən yoxsa,yad iti yаxşı?
Ağlayan ya gülən çox? doğulan ya ölən çox? Dərgahdan da gələn yox- adam soruşub bilə: “Dolanmağa oralar, yoxsa bu gidi yaxxşı?
Boğuldu suda baran, yuxuda öldü yatan, a müqəddəs Kərbala, tutulma sualımdan: “Məni düşmənə satan Müsəlman din qardaşım yoxsa Yəhudi yaxşı”?!
YOX,MƏNİ AÇMADI BU GİLEY–GÜZAR…
Yox,məni açmadı bu giley-güzar, ürəyin bir özgə dildə danışdı, araya kim girib,ortada nə var? bu cür qalmağından getsən yaxşıdı.
Tutur ətrafımı qəmli xəzəllər, sınaqçün yetmədi məgər bu illər? xırdaçı deyildin axı əzəllər, çox şeyin üstündən ötsən yaxşıdı.
Eşq şərbət süzəndə dil açdı lallar, o qədər ev yıxıb yersiz suallar! yad yerdə xətrinə toxunan olar– qəlbimin içində bitsən yaxşıdı.
Sildirsən ömrümdən saldığın izi, bir daha tapmazsan Vahid ƏZİZi, ölərik itirsək bir-birimizi, ikimiz birlıkdə itsək yaxşıdı…
Qırıldı könlümün tərlan qanadı, çalıb,dimdiyinə sar aldı,getdi, ağaran başımnan ağlımı aldı, elə bil bir çimdik qar aldı,getdi,
Gəzdim düz-dünyanı; hər yanı boşdu, dedim-“Bəlkə sınıb,bəlkə naxoşdu?”, həlbət–ya qisməti kiməsə qoşdu, ya özü birinə qoşuldu,getdi?
Hicran-zülmlər şahı,dərdlər ağırı, bu odda kimlərin yanmadı bağrı?! ümid göylərəydi; zülmətə doğru bəxtin ulduzu da qaraldı,getdi,
Sevgisiz yaşanan vaxt gedər hədər, səksəkə yaradar hər gələn xəbər, nə var ki–dünyaya yendən gələr, yarpaqdı,çiçəkdi…saraldı,getdi,
Nəyin şikarıdır,kimin yanında? hey…ölüb-dirildim eşq yollarında, nə O dünyada var,nə Bu dünyada! olmaya,kainat yarıldı,getdi?
Kimisi aldanan,kimisi atan, mindən biri olar murada çatan, mərhəmət umduğu fani dünyadan ürək doymasa da-yoruldu, getdi,
Soyuq kül altında arama közü, tərsmiş,Vahid ƏZİZ,bəxtinin üzü, hələ də kor olur gerçəyin gözü, anlaya bilənlər kar oldu,getdi…
15,04,2021.
ƏLƏSGƏRNƏN–BİR TORPAĞIN OĞLUYAM…
Yaz başında çəmənləri göycədi; Zəngəzürdu,Dərələyəz,Göyçədi, O,məzarda,canım burda göynədi- o yerlərə canı-dildən bağlıyam, Ələsgərnən bir torpağın oğluyam,
Qürbətlərə,öldür,könül vermərəm, bu yerlərin hər övladı bir ərən! ay,Yurdumu viranəyə döndərən, qılınc çəkdim torlarını doğrayam, Ələsgərnən bir torpağın oğluyam,
Nəm çəkmişik bir çeşmədən, bir sudan, qəm çəkmişik min-min viran arzudan, qavi düşmən,namərd güdər pusqudan! mən hər yerdə ədalətli, doğruyam, Ələsgərnən bir torpağın oğluyam,
Hər söylənci bir İlahi bəstədi- çünkü,sazı ürəyinin üstədi, o el,bu el-bir Qaladır əbədi, daşlarına hörülmüşəm, bağlıyam, Ələsgərnən bir torpağın oğluyam,
Ustad,sənə baş çəkəcəm zəfərnən- Göyçə gölü qovuşanda Xəzərnən, könlümdəki incəliknən, təpərnən diz çökəcəm məzarına ağlayam, Ələsgərnən bir torpağın oğluyam…
(Bədnam Covid-19 xeyli dəyərli dostlarımın həyatına son qoydu.Amandı,qoruyun özünüzü!)
Qopub dənə-dənə dönürük dənə, dünya həzin-həzin bizi üyüdür, təkliklə tənhalıq güc gəlir mənə, ayrılıq yoxuşu yaman təntidir, bir-bir etibarlı dostlarım gedir.
Qəmdən qaçan kimi dərd quyruq olur, bəzən yad hörməti sərt buyruq olur, torpağa qoyulan üz soyuq olur, yıpranıb üz gedir,astarım gedir, bir-bir etibarlı dostlarım gedir.
Hər an göz yaşımın artır lilparı, hər an bir matəmin gəlir çaparı, uçur ümid dağı,düşmən çəpəri, el-el,diyar-diyar yaslarım gedir, bir-bir etibarlı dostlarım gedir…
Sanki qanadlanır güləndə üzün, Elimin,obamın fəxri adısan. Bir yükdən ağırdır sənin hər sözün, Sən şeir dünyamın şirin dadısan.
Gözlərin bənzəyir ümidli yola, İsmətlə bəzənmiş qara tellərin. İçində möhkəmdir sevgidən qala, Dərirsən ömrünə sevgi güllərin.
Səndə bir dil açır həsrətsiz baxış, Xəyalın oxşayır gerçək nağıla. Sənə yetişdirən anaya alqış, Çox diqqət edirsən bizdə ağıla.
Qayğını çəkərəm istəsən əgər, Səni əziz bilən övladın kimi. Görüm ki ömrünü bəzəsin zəfər, Yaşasın sənət də qoy adın kimi.
17.04.2021.@
Azərbaycan ədəbiyyatını öz yaradıcılığı ilə zənginləşdirmiş görkəmli sənətkarlardan biri də Nəcibə İlkindir.Nəcibə İlkin poeziyası başdan-başa poeziya çələngi ilə hörülmüşdür.Yaratdığı lirik və epik əsərlərdə istər vətən mövzsu istərsə də digər mövzular poeziyamız üçün çox əhəmiyyətli yol almışdır.Nəcibə İlkin şeirlərində haqqın bərpasını arzulayan,vətənini daha mükəmməl təsvir edən sənətkarlardan biridir.Şeir dünyası şeirlərlə coşub daşan bu sənətkarın şeirlərində və nəsr nümunələrində bədii təsvir və ifadə vasitələrinə geniş yer verilmişdir.Nəcibə xanım həm də ədəbi mühitdə tədbirlərin təşklində müstəsna rol oynamışdır.Bir çox gənclərin irəli getməsində danılmaz rolu vardır.Nəcibə İlkinə həyat və yaradıcılıq uğurları arzulayıram!
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru
“MEDAL” ATANI ÖPƏRSƏN
(Şəhid oğlunun yaxasından atasına verilən medalı asdılar. O isə ağlayırdı)
Ağlama şəhid balası, Ağlama gözümün nuru. Təzə adın mübarəkdi, Bu adı şərəflə qoru.
Atan sənə qoyduğu ad, Ürəyincə olmamışdı. Bunun üçün nazın çəkib, Qayğına da qalmamışdı.
İtirdiyin ata yeri Medalla əvəz olundu. Arzuların, ümidlərin, Bu medal üstdə qalandı.
İndi sənin “Medal” atan, Hər gün könlünü alacaq, Vaxt tapıb əl vurmadığı, Başını sığallayacaq.
Dərdlərindən halı olub, Səni hər gün qucacaqdır. O qönçə arzuların da, Çiçək-çiçək açacaqdır.
Sən dəcəllik eylədikcə, Bir acı söz deməyəcək. Nə narahat olma deyib, Nə üzünə gülməyəcək.
Atalı dostlar görəndə, Ürəyin tel-tel olacaq. Gözlərin ata axtarıb, Daş üstünə çaxılacaq.
O zaman sinən üstündə, Olan atana baxarsan. “Medal” atanın nurundan, Tutub gəzməyə çıxarsan.
Asıb qəlbinin küncündən, Dərdini ona deyərsən. Nazını çəkən “atanın” Qarşısında baş əyərsən.
Ağlama, yaşına qurban, Ucadan ucadır adın. Dağ boyda ata yerinə, Əlinə bir medal aldın.
Sən anadan doğulanda, Dedi keçilməz çəpərsən. Atan yadına düşəndə, “Medal” atanı öpərsən.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ Bürosunun Rəhbəri, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Səninn gözlərindən gözəli yoxdu, Ona aşiq olub bu dünya, aləm, Sənin sözlərindən gözəli yoxdur, O səsdən, avazdan doya bilmirəm.
Qönçə dodağının bənzəri hanı, Belə gül görmədim, çiçək görmədim, Lalə yanağının bənzəri yoxdu, Sənin tək sevimli göyçək görmədim.
O qələm qaşların canımı aldı, Qara zülfün kimi ipək tapılmaz, Dodağın şəkərdi, sözlərin baldı, Şirin gülüşündən dünyada olmaz,
Doymaram baxmaqdan o boy, buxuna, Məni heyran edir o gül camalın, Necə də yaraşır güllər yaxana, Gülüm tamaşadı üzündə xalın.
Yerişin, duruşun tərifə sığmaz, Səni görən gündən sehirlənmişəm, Sevgidi, istəkdi bu işvə, bu naz, Sənə nəğmə qoşmaq olubdu peşəm.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ Bürosunun Rəhbəri, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Yandırdın canımı ay canı yanmış, İnsafın, mürvətin yox imiş sənin, Nə olar yaxın gəl, mehriban danış, Naz-qəmzən nə qədər çox imiş sənin.
Nə qədər yalvarmaq, yaxarmaq olar, Mən səni ürəyim, canım bilmişəm. Səni görməyəndə gözlərim dolur, Çox zaman gözümü gizli silmişəm.
Barı üzümdəki qəm, qüssəyə bax, Barı gözümdəki niskili oxu, Məni həsrətinlə az yandırıb yax, Ah naləylə keçir günümün çoxu.
Bilirəm ürəkdən sevirsən məni, Bilirəm bir az da qısqanclığın var. Tanrı mənim üçün yaradıb səni, Sənin əlindədi küllü, ixtiyar.
Bu ülvü sevgini döndərmə yasa, Bir ömür nədir ki…ötürdük yazı. De sənsiz neyləsin bəs Əziz Musa, Bir insafın olsun ay zalım qızı.
Evimdə nə gülüş var, Nə şadlıq var, Nə də kədər. Həmsöhbətim olub indi Gözüyaşlı xatirələr…
*Bu şeir Xalq şairi Mirvarid Dilbazinin 2004-cü ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyevin “Azərbaycan dilində latın qrafikası ilə kütləvi nəşrlərin həyata keçirilməsi” haqqında 12 yanvar 2004-cü il tarixli sərəncamına əsasən işıq üzü görmüş “Seçilmiş əsərləri” kitabından seçilərək dərc olunur
Dünyanın bir sirri bəllidir bizə Qanunu əbədi, hökmü qətidir. İndi əbədiyyət gəzmək əbəsdir Əbədiyyət özü müvəqqətidir.
*Bu şeir Xalq şairi Osman Sarıvəllinin 2004-cü ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyevin “Azərbaycan dilində latın qrafikası ilə kütləvi nəşrlərin həyata keçirilməsi” haqqında 12 yanvar 2004-cü il tarixli sərəncamına əsasən işıq üzü görmüş “Seçilmiş əsərləri” kitabından seçilərək dərc olunur
Bir yaşıl çəməndə açdım səhəri, Çiçəklər qızardı yanaqlarımda. Dinlədim çayları, şəlaləriŞ Sevinib dincəldi qulaqlarım da.
Dərələr, təpələr üzümə güldü, Bilmədim haradan, haraya gəldim. Elə bil çiynimdən yük götürüldü, Elə bil yenidən dünyaya gəldim.
Ürkdü dağ keçisi şimşək çaxanda, Torpaq naxış-naxış, göy naxış-naxış. Ürək yorulanda, can darıxanda Dədə-baba dağlar yaxşı ki, varmış.
*Bu şeir Xalq şairi Hüseyn ArifinH 2004-cü ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyevin “Azərbaycan dilində latın qrafikası ilə kütləvi nəşrlərin həyata keçirilməsi” haqqında 12 yanvar 2004-cü il tarixli sərəncamına əsasən işıq üzü görmüş “Seçilmiş əsərləri” kitabından seçilərək dərc olunur
Karanlıklar çökürkən pəncərəmdə hər axşam, Parlar, gülər rühimə gözlərində yanan şam. O şam ki, bir günəşdən daha parlak işıldar Onda şair qəlbinin başqa bir arzusu var…
Həyat, ölüm, səadət, Göz yaşları, fəlakət.
Bütün bunlar canlanır xəyalımın önündə Və ömrümün bəxtiyar olacağı bir gündə.
Mən sənə bağlıyam bax! Səni görməzdən qabaq,
Bu dünyada başımdan nələr kеçdi, gözəlim, Gəl unutdur dərdimi, gəl bərabər gəzəlim. İyrənmişəm həyatın başı soyuqluğundan, Yorğunam sеvdiciyim nəşə, kеf yoxluğundan
Gəl avla könlümü sən, inanmışam sözünə, Bəzən sadə və yoxsul görünsəm də gözünə Bəni əhv еt еşq üçün, bütün bunlar düzələr, İki gəncin payına yalnız səadət gələr
Gözüm görə-görə qocalır anam, Görən niyə belə qocalır anam?! Qaynar gəncliyindən əsər qalmayıb, Baxırsan, izi də itib- batıbdır.
Onda güc qalmayıb, kəsər qalmayıb, Neyləsin, çiynində illər yatıbdır! Əlindən nə gələr övladların da… Gözünün işığı keçir, görürəm.
Böyük qocalığın qanadlarında Anam əllərimdən uçur, görürəm. Uçur, iti uçur…Qocaldıqca o, Uçur…Fikrimi də uçurur hər gün.
Gödəlir, qısalır boyu- buxunu, Nazilir, incəlir, kiçilir hər gün. Lap qocalıqdan da uzaqlaşır o, Elə qocaldıqca uşaqlaşır o…
Qocalır əlləri, səsi, baxışı, Tək adı, famili cavan qalıbdır. Başına ağ duman sanki axışıb, Qırışlar üzündə yuva salıbdır
Könlü ayrılmayır xatirələrdən, Ötənlər necə də şən gəlir ona. Boğçadan çıxarıb geyəndə hərdən Gəlinlik paltarı gen gəlir ona…
Uçub yaraşığı, itib bəzəyi, Düşür barmağından nişan üzüyü. Qocalır bu qoca cahanda anam, Ancaq vaxt var idi cavandı anam…
Bir vaxt qəşəng idi, zirək idi o, Bir vaxt yer üzünə gərək idi o. Gərəkdi ərinə, balalarına, Ömrün xoş gününə, bəlalarına…
Necə tələsərdi həyat sürməyə, Coşan Arazdı o, daşan Kürdü o, Gəlin gətirməyə, qız köçürməyə, Qaynana olmağa tələsərdi o.
Quş kimi səkərdi, uçardı anam, Bəs necə oldu ki, qocaldı anam?! Baxıb sonbeşiyə, doymayıb ilkdən, Mən eşqə düşəndə o bəndə düşdü. Deyirəm, bəlkə də, başına ilk dən Başıma ilk sevda düşəndə düşdü?!
Ötür bu minvalla payız, qış, bahar, Evlərdən toy səsi ucalır hər gün. Gülür, çiçəklənir cavan analar, Mənim qoca anam qocalır hər gün,
Bir nəğmə deyirəm, ana, can, ana, Şerim bu mahnını hey çalır hər gün. Körpə nəvələri gəlir cahana, Mənim qoca anam qocalır hər gün.
Arzular, duyğular aşıb- daşırlar, Arzular boy atıb ucalır hər gün. Hər gün övladları cavanlaşırlar, Mənim qoca anam qocalır hər gün.
Acını, şirini dadıb dünyada, Ömrün mənasını duyub gedir o, Anam tək olsa da, qoca olsa da, Həyatda bir nəsil qoyub gedir o
Çətindi dövranı dəyişmək beş günə, Gül, çiçək görmədi beşiyim, çarpayım. Səadət naminə, azadlıq eşqinə Güllələr altında çalındı laylayım.
Hələ də dillənir dünənki şəhidlər Qəlbimdə alovu sönməyən ağrımda. Əzizdən əziztək yaşayır igidlər, Bağrımda, bağrımda.
Deyirəm sinəmdə yaralar görməyim, Yollarda, yollarda. Deyirəm bir daha qaralar görməyim Qollarda, qollarda.
Bakımız, Şamaxı, Naxçıvan, Qarabağ… Tarixə bu adla yazılıb şöhrətim. Necə fəxr etməyim, həmişə üzüağ, Məclislər başında əyləşir millətim.
Çox gözəl bilirəm, qəlbimdə bircə an Bu odu sönməyən məhəbbət nədəndir! Həyatım, varlığını, hər zaman, hər zaman – Vətəndir, vətəndir, vətəndir, vətəndir!
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru
Koronovirus Allahın bizlərə bir bəlası, yaxud sınağı idisə, karantin də bəzilərinin kim olduğunu bizə tanıtdı. Yaxşı insanlar xeyirxahlığı ilə yadda qaldı ac qarınlar doydurdu, pis insanların isə maskası yırtıldı. Kimi xalqı dilənçi adlandırdı, kimi də kəndi, rayonu bir-birinə qatıb zirzəmilərdən vurub, podyezlərdən çıxdı. Bu gün də Nazilə Səfərli şairəmiz deyib ki, imkanlı şəxslər əhd eləməyib ki, kasıblara kömək etsin. Adətən xalqın qayğısına şair, yazıçı qalar, onun haqq səsinə səs verər. Nazilə xanım isə əksinə imkanlı şəxslərin qayğısına qalmaqdan ləzzət alıb. Hə, bax belə yerdə bu koronovirusa minnətdar olmaya bilmirəm. Hamının maslkalanmış sifətinin eybəcərliyini bir-bir üzə çıxarır. Ay Nazilə Səfərli, sən o imkanlı şəxslərdən eninə də, boluna da yaxşıca istifadə etmisən. İmkan ver bu kasıb camaata da nəsə etsinlər. Bu qədər qısqanclıq olmaz axı. Sənin heç nəyə ehtiycın yoxdu, bilirik. Təsadüfən bu imkanlı şəxsləri icarəyə götürməmisən? Ehtiyac içində yaşayanları görmək üçün gərək insan olmağı bacarasan. Efirə çıxmaq, veriliş aparmaq hələ nə şair olmaq, nə də insan olmaq demək deyil. Bax, bunu da bilməyin vacibdir.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru
Məni gözündən asan tənhalıqdan. Boynumda dəyirman daşı kimi fırlanıb məni boğan haqsızlıqdan… İllərlə yerdə qalıb yanı göyərmiş arzulardan Mənə qucaq açan bulud-bulud xəyallardan. Qaçmaq istəyirəm… Ürəyimi uçuran yad baxışlı hislərdən Mənə yalan sevgi bağışlayıb Üzümə yaxşı deyən pislərdən. Ürəyində saxtalıq yaşadıb üzdə saflıq gəzdirmək istəyənlərdən… Qaçmaq istəyirəm… Qəlb oğrularından, talanmış ürəklərə min sifətlə yer tapıb girmək istəyənlərdən. Özünü dəryada hiss edib köpək balıq kimi bir anda səni udmaq, Onsuz da qırılmış arzularını, incilərini yenidən darmadağın edib səni tale burulğanında qərq etmək istəyənlərdən… Qaçmaq istəyirəm… Yad fikirli, özgə baxışlı doğmalardan, İçini qurd kimi gəmirən iblis niyyətli kabuslardan. Səni dərk etməkdən, anlamaq dərəcəsindən uzaq, könül evimə kül üfürənlərdən. Qaçmaq istəyirəm, qaçmaq… Arxamca gəlməyin ey ürəyi üzülmüş ümidlərim Arxamca gəlməyin ey yolda-irizdə düşüb itən dərdi-sərim. Qoyun bir az dincəlim…
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru
Könül nadanlardan gileylənmə sən, Gec də olsa haqq öz yerin tapacaq. Həqiqətin zirvəsindən düşmə ki, Haqsızlığı sellər yuyub atacaq.
Namərd nə bilir ki, dost nə, qardaş nə? Sözünü çaşanda, itəndə baş nə? Nanəcib adama bahar nə, qış nə? Yaz gülünü qar çovğuna satacaq.
Kişi gördüm vallah arvad donunda, İblis də yalandı onun yanında, Qeyrətini gizlədəndə, dananda, Min aləmi bir-brinə qatacaq.
Bələdəm çoxunum astar üzünə, Köz basmışam ürəyimin közünə, Nəcibəyəm, sözü dedim düzünə, Qəbul etməz bir murdarı pir, ocaq, Yaltaqları qəm gölündə batacaq.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru
GƏL
Yamanca qəddardı zaman da, vaxt da, Yazılan tale də, verilən baxt da, Könlümün sevdası qurulan taxtda, Qəm xəbər tutmamış, oyanmamış gəl.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru
GÖSTƏRƏRMİŞ
Tale çaşdıranda adamı qardaş, Hər yetən adama yol göstətərmiş. Vaxtında dost olub arxa bildiyin, Dar günündə sənə qol göstərərmiş.
Yadına düşəndə sevdalı çağlar, Həsrət için-için səni qucaqlar, Gəzdiyin bağçalar, gördüyün bağlar, Gülünü gizlədib, kol göstərərmiş.
Nəcibəyəm, günah bilmiyin məndə, Çox çaşıb qalmışam dumanda, çəndə, Allah da üzünü yumşaq görəndə, Kədəri sevincdən bol göstərərmiş..
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ Bürosunun Rəhbəri, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ Bürosunun Rəhbəri, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
SEVGİLİM
Gəl oxu yazdığım təzə yazını, Sənə ünvanlanmış dua kimidir. Gəl boya şəfəqə bahar, yazımı, Bu sevgi fələyin bir tilsimidi.
Bu sevgi qəlbimə göylərdən gəlib, Canımdan can çıxıb, səni görüncə, Mənim gözlərimə duman, çən gəlib, Sən bir bənövşəsən incədən incə.
Həsrətin daş olub, ürəyim şüşə, Bu da bir qismətdi, bu da bir paydı, Ayrılıq qəlbimi çəkibdi şişə, Camalın Günəşdi, qaşların Aydı.
Gözündən yayılır qəlbimə şəfəq, Günəş güzgülənir sənin gözündə, Ətrindən bihuşam ey nazlı çiçək, Gözlərim ilişib qalır üzündə.
Adın çox əzizdir adlar içində, Olmusan ocağım, olmusan pirim, Məni yalqız qoyma odlar içində, Sənə qurban olsun, qoy ölüm, dirim.
Sən gəlsən, Əzizin ürəyi gülər, Gəl çıxaq çəmənə, düzə, sevgilim, İndi bahar gəlib, açılıb güllər, Ömrümü, günümü bəzə, sevgilim.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ Bürosunun Rəhbəri, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
GÖZLƏRİN
Gözlərin, sirrni qoy elə desin, Qulaq eşitməsin, dodaq bilməsin, Qəlbimdə titrəsin,ecazkar səsin, Qələm hiss etməsin, varaq bilməsin,
Kiprik tərpənməsin, qaş tərpənməsin, Gözündə oynayıb, yaş tərpənməsin, Üzünə süzülən, yaş tərpənməsin, Üzün bozarmasın, yanaq bilməsin.
Qoy astaca əssin o meh, o külək, Dərdini, qəmini oxusun ürək, Gözünü yerlərdən, sən göylərdən çək, Saçın biz-biz olub, daraq bilməsin.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ Bürosunun Rəhbəri, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
GÖZƏL BAHAR
Gözəl bahar, nə şirindi vüsalın, Buludların, şimşəklərin, tamaşa, Üzə gülür, tay şəkərin, tay balın, Gözəllərin, göyçəklərin tamaşa,
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ Bürosunun Rəhbəri, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
SƏN GƏLMƏSƏN
Sənsiz gözüm gecə-gündüz ağlayır, Ayrılığın bu sinəmi dağlayır, Həsrət, hicran yollarımı bağlayır, Selə dönər, göz yaşlarım, durulmaz, Sən gəlməsən, göz yaşlarım, qurumaz.
Sən Günəşsən, sənsiz solan Ay, mənəm, Həsrətindən coşub, daşan çay, mənəm, Qismətinə düşən qismət, pay, mənəm, Sənsiz güllməz vallah güllü bahar, yaz, Sən gəlməsən, göz yaşlarım qurumaz.
Dərdin, qəmin yuva seçib sinəmi, Ay cənnətin məleykəsi, sənəmi, İnsafsızlıq elə qalıb sənəmi? Gəl az eylə, gülüm mənə işvə, naz. Sən gəlməsən, göz yaşlarım, qurumaz,
Mən dönmüşəm bir səməndər quşuna, Dolanaram gecə-gündüz başına, Vurulmuşam o gözünə, qaşına, Yanar dilim yar deməkdən, yorulmaz, Sən gəlməsən, göz yaşlarım, qurumaz.
Yaz qarı tək tez ərisin, bu həsrət, Çiçək açsın bu sevgi, bu məhəbbər, Üzə gülsün sevinc, şadlıq, səadət, Sənsiz kimsə bu yaramı sarımaz, Sən gəlməsən, göz yaşlarım, qurumaz.
Mən Məcnunam, mən Fərhadam, mən Kərəm Hüzurunda dizi üstə çökərəm, Ömrü boyu, hər qayğını çəkərəm Əziz Musa, sənsiz bilməz xoş avaz, Sən gəlməsən, göz yaşlarım, qurumaz.
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
Təsəvvür edin, bir gün qapınız döyülür, açırsınız, qarşınızda xüsusi geyimli iki nəfər dayanıb. Hardan gəldiklərini sanki bilirsiniz, peşələrinin adı dilinizin ucundadır, amma deyə bilmirsiniz.
Dilinizin ucundakı o sözü beyninizin içində “axtarışa” verdiyiniz qısa zaman kəsiyində gələnlərdən biri dillənir:
– Texniki xətalar məcəlləsinə görə, kompüterinizi cəzalandırmağa gəlmişik. Dünən yazdığınız yazını yaddaşa verməyib…
Yalnız indi xatırlayırsınız ki, gələnlərin əynindəki paltar “texnologiya polisi”nin formalarıdır.
…Gülümsəmək də olar. Bir gün bunun təsəvvürümüzdən “hoppanıb” həyatımızın düz ortasına “düşəcəyini” düşünüb ürpənmək də sərbəstdir, elə gülümsəmək qədər. Hələ bir lətifə də danışım, daha ürəkdən gülün. Bir türk gedir Avropaya, paltaryuyanların, paltarqurudanların evlərin zirzəmilərində quraşdırıldığını görür, bir də türklərin bu cür əşyalara-televizorlara, paltaryuyanlara, elektrikli sobalara necə qayğıyla yanaşdığını, üstünə qotazlı-bədizli örtüklər tikib saldığını xatırlayır. Bu iki davranış arasındakı uçurumun kənarında dayanıb öz-özünə təsəlli verir: “Gələcəkdə texnologiya üsyanı zamanı bu əşyalar hansı xalqın onlara necə davrandığını unutmaz ki?! Yoox… Unutmazlar…”
Texnologiyanın istehsalatda tətbiq olunduğu ilk illərdə insanlar üsyana qalxmışdı; onlar daha fabrikdə işləyə bilməyəcəklərini, beləcə ac qalacaqlarını düşünmüşdülər, hətta, fabriklərə girib maşınlara hücum da etmişdilər. Müqəddəs kitabların öyrətdiyi “günah və ölüm Adəmdən miras qalıb” nəzəriyyəsinin ucundan tutub azca düşünsək, bu gün hər texnoloji yenilik qarşısında canımızı saran qorxunun da səbəbini taparıq. Ürəklə bu qorxaqlığımızı ilk maşınlara hücum edən babalarımızın boynuna yıxa bilərik. Hələ daha irəli gedib dünyanın bu vaxtında son model telefonla internetə girib “texnologiya şeytan əməlidir”-deyə feysbukda status yazanlar da var.
…Dino Bussatinin “Eynşteynlə görüş” hekayəsini xatırlayıram. Zənci Eynşteynə deyir: “Sənin kəşflərin onların (iblislərin) işinə yaradı”. Eynşteynsə sadəlövhcəsinə deyir ki, “kəşflərim ziyansızdı, adicə düsturlardı…” Bunu ilk oxuyanda göyçəliliyimə salıb əlimi əlimə çırpmışdım: “Pahooo… O boyda Eynşteyn ha! O da özünə bəraət axtarırmış…” Təbii ki, bunu mənə “söyləyənin” Bussati olduğunu da unutmamışdım. Yenə də uğursuzluğun ucu görünən kimi özümüzü “sudan quru çıxarmaq” cəhdimizin mövcudiyyətinin idrakındayam. Zamana nisbətdə, Adəmin ən uzaq qohumlarıyıq.
“Bakıdan gələn xəfiyyə” əsərində isə Elxan Elatlı tamam başqa fikirdədir. Borislə Qanbay keçmiş günləri xatırlayandan sonra Boris deyir:
– Mənə elə gəlir ki, texnika heç vaxt insan beynini əvəz edə bilməyəcək.
Bu cümləyə sığınıb, həqiqətən, texnologiyanın bizi əvəz edə bilməyəcəyinə əmin ola bilərikmi? Yoxsa, bizə, sadəcə, ümid etmək şansı tanıyır sürət erası? Məncə, bütün sirr bizim texnologiyaya olan münasibətimizdə gizlidir.
1880-ci illərin ABŞ-ında dəbdəbəli qonaqlıqlar, indiki dillə desək, trend olmuşdu. Jozefina Koçrane adlı qadın da bu “trendə qoşulmuşdu”; tez-tez qonaqlıqlar təşkil edir, var-dövlətini, yeni aldığı bahalı əşyaları nümayiş etdirirdi. Özü isə bütün varlı qadınlar kimi mətbəxə keçmirdi. Hər qonaqlıqdan sonra da qulluqçular əllərində, ən azı, iki qırıq qab gəlirdi:
– Bağışlayın, xanım, qab yuyanda oldu.
Öz sevimli və bahalı qablarını qorumağın yeganə yolunu Jozefina qısa zamanda tapdı: 1886-cı ildə qabyuyan maşını kəşf etdi. Bizəqədərki dövrdə bu maşın hansı “inkişaf yollarını” keçdi, bilmirəm, amma bizə çatanda artıq o, “evin arvadı” kimi urvata minmişdi. Və bunu bizim beynimizə yeridənlər gündə səkkiz dəfə ekrandan, radiodan bağırırdılar: “Sən qadınsan, qabyuyan deyilsən!” Dolayısı ilə, deyirdilər ki: “Bax, qabyuyan maşın da bir qadındır…” Şəhərarası avtobusa ondan qabaq minən qadının saçını arxadan əlinə dolayıb geri çəkməyə hazır olan qadınlarsa, bu “qadın”a itaət etməyə başladılar.
Bu, texnologiyaya olan münasibətimizin cəmi bir misalıydı… Bircə misalla da kifayətlənəcəyəm. “Mətləbi qısa deməyə çalışın. İndi vaxt və səbr qıtlığıdır” – deyir Rəşad Məcid “Qələmsiz yazılanlar”da… (525.az. 31.03.2021)
Bəli, insan “Tanrının yaratdığıdı” dediyi insana, təbiətə sayğı duymağı elə insanın yaratdıqlarına itaət etdikcə unutdu. Bunu günah hesab edənlərsə heç vaxt düşüncələrini açıqca ifadə edə bilmədilər, ədəbiyyatın içində gizlətdilər. Məsələn, Adam Hall “Casus postu” romanında yazırdı: “Modern insanın ən bağışlanmaz günahı itaətdir…”
Ziqmunt Baumanın “Axıb gedən dünyadan 44 məktub” kitabında “texnologiyaya itaət edən” əsas obraz qadındır və müəllif müasir dünyamızda baş verən “insansızlaşmanı” bu qadının timsalında daha gözəl anladır. Baumanın məhz qadın obraz seçməsi də təsadüfi deyil. Mina Urqanın dediyi kimi, “moda xəstəliyinə ən çox qadınlar tutulur”. Və bu gün hər bir texnoloji kəşf yeni modadır. Yoxsa, Elon Musk çıxıb hələ mövcud olmayan “kosmosdakı oteli”nin neçə nömrəsinin tutulduğunu belə ürəklə söyləyə bilməzdi. Əminəm ki, əgər, həqiqətən, nə vaxtsa o otel var olacaqsa, orda baş verən ən kiçik səhvi boynuna atacağımız günahkar ondan qabaq var olacaq. İnanmırsınız? Yoxsa, bu gün bütöv bir idarənin işini “baş-ayaq eləyib”, sonradan “texniki xətadır də, olub!”-deyənlərin nəslinin kəsiləcəyinə ümid edirsiniz? Bağışlayın, mən ümid edə bilmirəm. Hətta, arada oturub öz səhvimizi boynuna yıxdığımız texnikanın halına da yanıram.
Günü başa vururam yenə düşüncə döngələrində. Burda sussam yaxşıdır.
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
(üçüncü yazı)
Biz-ədəbiyyatın kahinləriyik… Nə olsun XXI əsrdə yaşayırıq? Nə olsun kahinlər “lənətlənmiş” adlanır? Bunlar yetərmi bizə biz olmamağı öyrətməyə? Məncə, yox… Dünyanın bütün kitabları ruhdan başlayıb. Bütün gözəl şeirləri ruhlar yazıb. Və yazır da… İlk şairlər məbədlərdə ən yüksək kahin rütbəsinə yüksəlib, bunu danaqmı indi? Bu gün elmin belə haqqında ikimənalı düşündüyü İştar da şair olub. “Bilqamıs”ı danışan da. Bütün əski dünyanın tarixi, dünyagörüşü şeiriyyətdə öz boyuna biçilən donu geyib və qarşımızda belə cilvələnib. Və bunlar zarafat deyil… Zarafat olsa, dünya başqa cür olardı. Eminin dediyi kimi…
Sancıdan qıvrılan anaya
məktub gələ
bətnindəki körpədən:
məni gözlməyin…
bu, zarafatdı!
Odur ki, kahinliyimizi zarafat qəbul etməyin! Əsla! Sehrli ayinlər də edirik, qeyri-adi tilsimli sözlər də pıçıldayırıq. Və bütün bunlar şeir adlanır… Məsələn, Emin Piri öz şeirlərinin hamısında özündən danışmır. Başqa bir Emindən danışır. O Emindən ki, axşam olanda yaşıdlarına, həmsöhbətlərinə qoşulub Bakının küçələrini gəzmir. Pəncərədəki pərdənin rəngi tündləşəndə gecənin gəlişini dolan gözləri, ovuclarında cücərtdiyi, üzünü ovuclarına alıb qoxusunu ciyərinə çəkdiyi xatirələri ilə salamlayır. Ona sehrli kəlmələr pıçıldayaraq özünü anladır…
Şəhid məzarlarını
mərmərə bükdük…
daş qoyduq başlarına…
qalxa bilməsinlər
üzümüzə tüpürməyə…
O qədər elmi cümlələr yazmaq olar ki… O qədər analizlər, təhlillər… Tənqidvari təriflər də… Ancaq, bütün bunlar Eminin obrazı olan “kahin Eminin” ruhunu sakitləşdirə biləcəkmi? Onun sirrini anlamağa kömək edəcəkmi? Məncə, yox.. Çünki, bu gün Emin bir qonaq qarşılasa ona süfrədə ən gözəl nemətləri düzəcək. Amma, heç vaxt, həm də heç vaxt ürəyindəki süfrədən bir tikə də onun çayına salmayacaq. Kahin Emini onun ətrafındakılardan heç biri tanımır. Bizi ən yaxşı anamız tanıyar deyirik, amma analar da yanılır. Ruhumuz anaların deyil. Allahımızındı… Bizi ən gözəl duyan sevgilimizdi deyirik. Amma, sevgililər arxa kadrdakı düşməndi həmişə. Hər an onun vurduğu zərbəni gözləyirik. Ya ayrılarsa? Ya çıxıb gedərsə? Ya yerimə başqasını qoyarsa? Odur ki, daixilimizdəki kahini ona da göstərmirik.. Əksinə, sehrimizdən istifadə edirik ki, bir-iki kəlmə sehrli pıçıltıyla onun gedən yollarını bağlayaq… Yenə bu pıçıltının adını şeir qoyaq…
Eminin sevgisi də məhz budur. Hər zaman əlindəki tüstülənən çubuğu üfürüb tüstüsünə misralar bələyir ki, onun qorxusunu sevdiyi anlamasın. Bunu da ikinci Eminin adından yazır…
Görüşəndə
sevgilisinin əlində
gözü axtarırdı
ona veriləcək gülləri…
İndi
kitabları arasında qurutduğu
gül ləçəklərində axtarır
sevgilisinin cəbhədə itirdiyi əllərini…
Həmişə də anlatdığı hər nəysə bir az əksik qalır Eminin. Elə bil bir daş tapırsan, hansı ki, köhnə məbədin yolunu onunla açacaqsan… Açar yerinə yaxınlaşanda divardakı oyuğun 6 guşəli olduğunu görürsən… Əlindəki daşın isə 5… Barmaqlarının sayından qorxursan… Və itirəcəyindən qorxsan da barmaqlarının arasında seçim edirsən… 6-cı guşəyə hansı barmağını qoyasan ki, kəsilsə də yeri göynəməsin? Bu qədər çətindi əslində daixilindəki ruhla çarpışmaq. Onu cilovlamaq…
Emin də cilovlaya bilmir… Bütün bildiklərini anladır… Ancaq, qısqanclıqla… Yenə nəyisə demir… Elə bilir ki, desə, ürəyindəki günəş şüasının sızqalarından qorxan hisslər başqasına aid olar… Amma, bu şüaların sızdığı yerdən də onun burulğanlı duyğuları, narahatlığı gün üzünə çıxır… Biz yalnız bu gün üzündə olanları oxuyuruq…
Toplardan,
təyyarələrdən
doğan uşaqlar
yerdə bələklərdən çıxırdı…
uşaqların yerdə
batan səsləri
göydə mələklərdən
çıxırdı…
Budur, kahin Eminin dünyaya hayqırtısı… Barışmazlığı… Üsyankarlığı… Başını qara bir daşa söykəyib çarəsizcə iniltisi… Ancaq, bu gün pəncərələri parıldayan göydələnlərə baxır Emin Piri… Dənizin mavi sularında romantika axtarır… Avtobusların basabasında bir ovuc hava axtarır… Ta ki, yatdığı yerdə kahin ruhu onu silkələyib qələmə, varağa aparana qədər… Orda isə dəniz dərdi başlayır… Dəniz gündüz olduğu kimi romantikcəsinə göz vurmur sevgililərə… Hamının yatmasını gözləyib ki, kahinlərə dərdini desin… Axı, təbiət həmişə insanla danışmağa cəhd edir… Bunu da ancaq kahinlər bacarır…
Söymə bu dənizi, balıqçı qardaş,
xırda soxulcana gəlməz hər balıq.
Bir dəfə də öpüş qoy tilovuna
bəlkə sevgiyə aldanıb
bir balıq düşə “toruna”.
Görən hələ də şübhə edən varmı şairlərin kahinliyinə? Daha olmaz, vallah… Daha olmaz… Əgər şairlər kahin deyildisə niyə 37 yaşadı Azərbaycan? Şairlər kahin deyildisə, niyə ən qədim dünyanı şeirlərdən oxuyuruq? Niyə milliyimizi tanıyaq deyə bayatılara, nəğmələrə baş vururuq? Doğru deyirəm, vallah… Biz-ədəbiyyatın kahinləriyik… Bizi qoruyun! Min ildən sonra şeirlərimizdə özünüzü tapmaq üçün…
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
5 aprel 2016-cı il… Yazdığım status bu imiş: “Yarəb, məni Şuşanı görmədən, Kəlbəcəri qaya-qaya, daş-daş tanımadan öldürmə!-deyə duam vardı… “Odərlər”i oxuyub Şuşa üçün darıxmışdım. Dilqəmlə Şahbazın gözlərində Kəlbəcərçün ağlamışdım. Indi ağlaya bilmirəm. Bütün göz yaşımı Qala yoluna saxlayıram. Axı o yol möhtəşəmdi! Batmanqılıncın ruhu haqqı, möhtəşəmdi! Qurban olum, Azərbaycan!!!” 6 il keçib… bu gün Şuşaya da yolumuz çəkilir, Kəlbəcərə də… Var ol, mənim xalqım! 🙏
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
Bənövşəli arzular və ya gül ömrü… Qəribədir ki, insanların ən gözəl günləri, arzularının bahar dövrü belə gül ömrü yaşayır… Gözəl nə varsa gül ömrü qədərdi bu dünyada… Həyatımızda…Biz dünyanın baharında özümüzü görmək istəyirik… Təkcə özümüzü yox amma… Sevdiklərimizi də görmək istəyirik dünyanın uydurduğumuz baharında… Bir gül ömrü… Bir gül ömrü nə qədərdi görəsən? Bir gül ömrü oldu baxışların yar Bir gül ömrü bir yaz ömrü Həsrətimi ilmə-ilmə toxumuşam sənsizliyin əzabına Adamına O yaz ömrü O az ömrü… Sənin ömrün payız ömrü Xəzan ömrü Uçub gedən bir quş ömrü Qısa yağan yağış ömrü Yağış ömrü Bilirsənmi yağış döydü biz tərəfin toz-torpağın Küçələrin gedənlərin gələnlərin Getdin getdin Gəlmədin yar gəlmədin yar gəlmədin… Yarpaq oldun Düşdün düşdün torpaq oldun Dinmədim yar dinmədim yar Susdum susdum Susqunluqdan ölmədim yar ölmədim yar ölmədim… Lal dilimdə yandı bahar Səadətin gerçək ömrü Çiçək ömrü Ləçək ömrü Görmədin yar Bilmədin yar Bilmədin yar Bilmədin… Bir gül ömrü oldu sənli zamanım Bir gül ömrü Bir yaz ömrü O az ömrün O az ömrün O az ömrün… Elçin Aslangil deyir bunu… Gül ömrünü belə deyir.. Belə bəzəyir… Belə naxışlayır… Belə ağladır gül qədri bilənləri… Uzun zaman sonra gül ömrünə düşdü yolum… Məcazi mənada demirəm… Həqiqətən… Bu gün bənövşəyi don geydim… Əslində ən sevdiyim rənglər boz, ağ, qara, mavidir… Ancaq elə gün olur ki, qırmızını sevirəm, elə gün olur da yaşılı… Deyirlər, hər gün bir rəngi sevənlər şizofreniya xəstəliyinə tutulmaq ehtimalı ilə yaşayırlar…Deməli, mən də ola bilərəm şizofrenik… Olum da… Nə fərqi var ki, ya bu diaqnozu həkimlər qoysun, yaxud, ətrafımdakı insanlar desin? Desinlər də… Bu gün bənövşəyi don geydim… Hər gün keçdiyim küçədə fərqli nəsə vardı… Küçənin tən ortasında, buta şəkilli oturacaqda bir qoca nənə oturmuşdu. Elə bil “üzündən nur yağırdı” kəlmələrinin izahını vermişdi Yaradan bu nənənin simasında…Ona yaxınlaşırdım… Üzümə baxıb gülümsədi… Yaxınlaşdıqca bənövşə ətri bürüdü məni… Nənə bənövşələrdən dəstə bağlayıb oturacağa düzmüşdü. Gələn-gedən kim vardısa hamısını incə bir təbəssümlə bənövşə almağa çağırırdı… Məni də qatdı çağırdıqlarının sırasına: -Ay bənövşə, gəl sən də bənövşə apar… Dəstəsi 20 qəpikdi… 20-cə qəpik… Ürəyim atlandı… Məni “bənövşə” deyə çağırdı bu nənə… Düşündüm ki, niyə görəsən qızları çiçəklərə bənzədirlər? Bütün çiçəklə, güllə bağlı əfsanələrimizdə deyilir ki, Lalə gözəl bir qız imiş, Bənövşə dünya gözəli imiş, Nərgiz kəndin gözü imiş və sair və ilaxır… Qızların gözəlliyindən danışanda yenə də güllərə istinad ediblər. Qızılgül yanaqlı, qönçə dodaqlı, badam ağızlı… Və mənə bənövşə dedi gülsatan nənə… Ürəyimdən elə keçdi bir dəstə bənövşə əlimdə iyləyərək yol getmək… Yazın qoxusunu ciyərlərimə çəkmək… Bənövşələrin rəngini donumla yarışdırmaq… Qoxusunu küləyin daradığı saçlarıma qarışdırmaq… Bütün bunlar gözəl hisslərdi… Anlar çəksə də… Əlimi çantanın qulpundan ayırıb bənövşəyə uzatmaq istərkən beynimdən ani olaraq cərəyan keçdi… “Çantada pul yoxdur”… Bənövşənin bir dəstəsi 20 qəpik idi… 20-cə qəpik… Və mənim çantamda bu da yox idi… 20-cə qəpik yox idi… Bayaq baxışlarımda nə görünürdü bilmirəm, ancaq indi dəqiq bildim ki, baxışlarımdan bənövşə həsrəti boylanır. 20 qəpiklik bənövşə dəstəsinin həsrəti… Utandım… Bilmirəm nədən… Nənənin üzünə belə baxmağa özümdə cəsarət tapmadım… Addımlarımı yeyinlədərək irəliyə doğru cumdum… Qarşıdakı mağazada tanış bir qız işləyirdi… Adı da maraqlı idi: Səadət… Üzümü ona tutdum: -Səadət, gəl, ordan mənə bir dəstə bənövşə al… 20-cə qəpikdi… Axşam qəpiyini verəcəm… -Salam… Başını qaldırıb üzümə də baxmadı… Yadıma düşdü ki, həmişəki kimi salamsız başlamışam söhbəti… Yaxşı ki, üzümə vurmadı… -Şəfa, mən sənə bənövşə almayacam… Gəl, bu mağazadan nə istəsən götür… Ancaq bənövşə almayacam… Heç pul da vermiyəcəm ki, alasan… O bənövşə sənə lazım deyil… Bilirsən onu kim kimə alır? Qapıdan eşiyə boylandım… Nişanlı olduqları barmaqlarında parlayan üzüklərdən bilinən iki gənc nənəyə yaxınlaşdı… Qız bənövşə dəstəsini əlinə alıb acgözlüklə iylədi… Oğlan isə cibindən manatlıq çıxarıb nənənin gül boğçasının yanına qoydu… Gülümsəyərək uzaqlaşdılar… Səadətə tərəf döndüm… -Hə… Sağol, canım… Axşam görüşərik… İşdən gec çıxsam gözləmə məni, get… Borcunu sabah da verərəm… -Mən də almıram… Mənə də bənövşə lazım deyil… -Sağol…Səadət… Almadın bənövşə mənə… İşə gəldim… Niyə gözəl olan nə varsa gül ömrü yaşayır? Mənim bənövşəli arzularım da gül ömrü yaşamışdı… Nənənin gül boğçasından qızın götürüb iyləyib apardığı gül ömrü qədər… Bir gün sonra atacağı gül ömrü qədər… Elçinin dediyi kimi… Gül ömrü qədər… Şəfa Vəliyeva 10 aprel 2013
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
Altdan-altdan qımışıram, Daha ürəkdən gülmürəm… Aşikara alışıram, Gizlincə sevə bilmirəm…
Dəliyəm… Sənə oxşadım, Öyrətdin özünə məni… Bəxtim bəxtinə oxşasın, Sözüm də sözünə sənin…
Kürdəmirin Şilyan (Qarasu) kəndindən olan Qarabağın azad edilməsi uğrunda döyüşlərdə şücaət göstərmiş, ölümündən sonra “Vətən uğrunda”, ”Füzulinin azad olunmasına görə”, “Xocavəndin azad olunmasına görə”, medalları ilə təltif edilmiş, Şuşanın Daşaltı kəndi uğrunda döyüşlərdə şəhid olmuş Qoşqar Səxavət oğlu Ömərovun ölməz xatirəsinə ithaf edirəm!
Qarabağın azad edilməsi uğrunda döyüşlərdə şücaət göstərmiş, şəhid olduqdan sonra “Vətən uğrunda” medalı ilə təltif edilmiş Şəhid Rahib Məmmədemin oğlu Hacıismayılovun ölməz xatirəsinə ithaf edirəm!
Sən Şəkinin balası, Cəsur bir igidisən, Torpağı vətən edən Nur üzlü şəhidisən.
Vətəni qorumaqçın, Döyüşlərə atıldın, Qəhrəman əsgərlərin Cərgəsinə qatıldın.
Səni cürətli etdi, Bu vətənə məhəbbət, Səni yenilməz etdi, Düşmənə həsiz nifrət.
Bir qəbahət sayırdın Kişiyə qorxaqlığı, Qoxaqda ola bilməz, Ləyaqət, üz ağlığı.
Vuruşdun düşmənlərlə, Əsil cəngavər kimi, Məhv eylədin yağını Aslan kimi, nər kimi.
Bu vətən torpağından, Qüvvət aldın, güc aldın. Hər gün, hər saat, hər an Zirvələrə ucaldın.
Bu yurdda qala bilməz Şərəfsiz düşmən-gədə, Şəhidlik məqamına Yüksəldin Ağdərədə.
Elə məqama çatdın, Əbədi cənnətlisən, Yurdumun hər yerində Əzizsən, hörmətlisən.
Bu torpağın bu daşın Yiyəsi, sahibi var, Doğma elin-obanın Cəsur, nər Rahibi var. Doğulsan da Şəkidə, İşləsən də Bakıda, Anam Azərbaycanın Sevimli balasısan, Qalib diyarımızın Əzəmət qalasısan!
Əslən Kürdəmir rayonunun Carlı kəndindən olan, Qarabağ uğrunda Vətən müharibəsində qəhrəmanlıqla şəhid olmuş, “Vətən uğrunda”, “Hərbi xidmətə görə” medallarına layiq görülmüş Elnur Vəfadar oğlu İmamverdiyevin əziz xatirəsinə ithaf edirəm.
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.
Qadının gözündə ovsun da varmış… İlahi gözəlliyin Sahibi Aynurə xanım üçün
Tarixi-qədimdən də üzü bəri şairlər, Gözəllərin eşqinə Gözəlləmə* də yazdı. ALLAH, Sən nura boya bu dünyanı hər səhər, İlahi gözəlliyə səcdə qılsam da yazdı.
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
Özümə inanardım Sənə inana bilsəm… Məhəbbətdə yanardım, Səninlə yana bilsəm…
(Qulaməli babamın əziz xatirəsinə ithaf edirəm.) Dünyaya gəlirik, günlər, aylar, illər keçir, yavaş-yavaş böyüyürük, yaşa doluruq. Oğul, qız oluruq, bacı, qardaş oluruq. Vaxt ötür, müxtəlif adamlardan bizə müraciət forması dəyişir. Sonralar baba oluruq, nənə oluruq, ağsaqqal, ağbirçək oluruq. Nəvəm İlham kiçik qızımdan – xalasından soruşub ki, mənim iki babam var, bəs sənin baban yoxdur? Xalası İlhama nə deyib, nə deməyib, onu necə başa salıb, bilmirəm, amma həmin söhbətdən sonra babam haqqında bir yazı yazmağı özümə borc bildim. Babamgil Kürdəmirin Mollakənd kəndinin yuxararı başında, biz isə aşağı başında yaşayırdıq. Kəndin şərti olaraq iki əraziyə bölünməsi Kür çayının axın istiqaməti ilə əlaqədardır. Tez-tez ya biz babamgilə gedərdik, ya babam bizə gələrdi. Orta boylu, qırmızı yanaqlı, bir az da kök bir kişiydi. Çox söhbətcil idi, xüsusi zövqlə danışar, necə deyərlər, müsahibinə fikrini çatdırmaq üçün sözə bəzək-düzək vurar, mübaliğələrdən bacarıqla istifadə edərdi. Babam qonaqpərvər insan idi. Dəfələrlə evlərində, süfrə başında müxtəlif insanları görmüşdüm. Onlar olanlardan-keçənlərdən elə şirin, elə səmimi söhbət edərdilər ki, bu gün mən həmin günləri həsrətlə xatırlayıram. Babam köhnə kişilərdən idi. Az da olsa, onun söhbətlərindən Sovet hakimiyyəti qurulmasından, kolxozların təşkilindən, komsomolçuların fəaliyyətindən eşitmişdim. Cavan yaşlarında selpoda (kənd istehlak cəmiyyətində), pamblq qəbulu məntəqəsində müxtəlif məsul vəzifələrdə işləmiş, sonradan kolxozda pambıqçılıq briqadiri olmuş, bir müddət siravi kolxozçu kimi çalışmışdır.Briqadir olduğu dövrdə işçilərə qarşı çox tələbkar olduğundan tənbəllərin, işinə soyuq yanaşanların ondan xoşu gəlməzmiş. Belələri hər yerdə babamı tələbkar kimi yox, qəddar, zalım kimi qələmə vermiş, hətta ona məzəli şeir də qoşmuşdular. Əslində babam çoxlarında olmayan, bəzilərinin isə qibtə etdyi incə yumor hissinə, geniş qəlbə malik bir insan olmuşdur. İşçilərə başa salmaq üçün incə yumordan istifadə etməsi isə, yəqin ki, onun xeyrinə işləməmişdir. Zaman daim irəliləyir, hər anın, öz hökmü var. Biz çox zaman ətrafımızdakıları dəyərləndirə bilmirik. Onların yoxluğunu anlayanda isə artıq çox gec olur… Babam təbiəti, gülü, çiçəyi çox sevirdi. Bir dəfə bizə gələndə əkdiyim gülləri görüb çox maraqla baxdı və onun üçün də həyətlərində güllər əkməyi xahiş etdi. Bir neçə gün sonra onların aynabəndlərinin qarşısında gül-çiçək əkdim. Bir müddət sonra onlara gedəndə körpə güllərə baxan babamın necə sevindiyinin şahidi oldum. O zaman mən üçüncü sinifdə oxuyurdum. Babama bir şeir yazmışdım: Mənim babam hər səhər Bağçamızda gəzərdi. Əkdiyi gül-çiçəkdən Dərib mənə verərdi.
Mən də alıb gülləri Dəstə-dəstə bağlardım, Babamdan bu gülləri Xatirətək saxlardım.
Şeiri ”Azərbaycan pioneri” qəzetinə göndərdim. Bir müddət sonra cavab gəldi ki, görünür, baban səni çox sevmir. Sevsəydi, sənə gül-çiçək verməzdi, axı gül-çiçək tez solur. Bir dəfə babam kolxoz idarəsindən çıxarkən Molla Tağı babagilin evinin yanında cavan bir gəlinə rast gəlir. Salamlaşdıqdan sonra, babam, ay qızım nə gəzirsən? – deyə soruşanda gəlin cavab verir ki, inəkləri doğub, amma onu sağmağa qoymur. Molla Tağı babaya qələm çaldırmağa gəlmişəm ki, inək məni vurmasın, onu sağa bilim. O da evdə yoxdur, rayona gedib. Babamın gəlinə yazığı gəlir və ona kömək etmək istəyir: -Ay bala, molla evdə yoxdur, mən yazaram. -Sən yaza bilirsən, əmi?
Əlbəttə, bu saat. O həmişə əlində gəzdirdiyi dəftərdən bir vərəq kəsib onu iki yerə bölür, əyri-üyrü xətlə nəsə yazıb üçkünc qatlayır, verir gəlinə: -Gedirsən evə, bunu yaşıl parçaya büküb tikirsən donunun yaxasına. İnəyi sağmağa gedəndə həmin donu geyinirsən. Gəlin elə də edir və həmin gündən başlayaraq inəyi rahatca sağır. Babam təqaüdə çıxmışdı, heç bir yerdə işləmirdi. Bir gün eşidir ki, Kür çayından su gətirmək üçün kəndin kənarından su arxı çəkilir.Maraq üçün gedir, görür ki, bir nəfər orta yaşlı kişi həvəslə işləyir, ekskavatorla yer qazır, arx çəkir. Babam onun işinə tamaşa edir, bir azdan kişi traktordan düşür, gəlib salam verir. Bir az söhbət edirlər. Babam öyrənir ki, bu kişi Ucar rayonunun Bağman Bərgüşad kəndindəndir. Bağman Bərgüşad mənim atamın doğma kəndidir. Atam Xəlil İbrahimov ali məktəbi bitirəndən sonra təyinatla babamgilin kəndinədil-ədəbiyyat müəllimi işləməyə gəlib. Babam traktorçudan qudasını – mənim Mədinə nənəmi, tanıyıb-tanımadığını soruşur. -Əlbəttə tanıyıram, bəs sən onu haradan tanıyırsan? –traktorçu babamın üzünə baxır. -O, mənim əsgər yoldaşım olub. -Əsgər yoldaşın? Heç onun əsgər olduğunu eşitməmişəm. -Bu hərbi sirdir, ona görə deməyib, – babam ciddi görkəm alıb. Bir müddətdən sonra traktorçu öz həmkəndlilərinə nənəmin keçmiş hərbçi olduğunu təsdiqləmək üçün and içməsi haqqında xəbər yayılmışdı. Babam ali təhsil diplomu olan, müəyyən vəzifədə işləyən, amma bacarıqsız, səriştəsiz, özündən razı insanları yerində otuzdurmaq istəyəndə qəribə üsullardan istifadə edirdi. Bir dəfə babam pambıq tarlasının sahəsini hesablamağı bacarmayan, cavan, ədəbaz aqronomdan soruşur: -Sənin, tarix müəllimin kim olub? -Tarix müəllimimin kim olmağının hesaba nə dəxli? –aqronom suala sualla cavab verir. -Dəxli olmasaydı, soruşardım ki, hesab müəllimin kim olub? Yazıq aqronom gözlərini döyərək daha heç nə deməyib. Bir gün hərbi xidmətdə olan həmkəndlilərimizdən bir nəfərinin atası vəfat edir. Bununla əlaqədar həmin əsgəri məzuniyyətə buraxırlar. Rəhmətə getmiş atasının heç yeddisi də çıxmamasına baxmayaraq nəinki atasının qəbrini ziyarətə gedir, əksinə tay-tuşlarını, dostlarını yığaraq yeyib-içir. Təbii ki, bu hadisə kənddə yaxşı qarşılanmır. Bir neçə gün sonra babam təsadüfən bu cavan oğlanla qarşılaşır, ciddi, bir az da kədərli görkəm alaraq deyir: -Ay bala, Allah rəhmət eləsin, bilirəm, ağır dərddir. Sən də dədəni çox istəyirdin. Amma düz eləmirsən, o nədir, deyirlər, gedib dədənin qəbrinin üstündə saatlarla ağlayırsan. Belə etmə, kişinin ruhu səndən inciyər. Oğlan eyhamı başa düşür, rəngi qaralır, amma heç nə deyə bilmir, səhvini anlayır. Kənddə babamın tay-tuşlarından biri at alıbmış. Harada söhbət düşsə, yeri gədi-gəlmədi atını tərifləyir, lovğalanırdı. Bir gün həmin kişinin oğlanları çöldən ot daşıyırlarmış, babam da pambıq sahəsindən qayıdırmış. Rastlaşırlar və babam görür ki, uşaqlar nə qədər etsələr də at arabanı çəkmək istəmir, gah sağa, gah sola qaçmaq istəyir. -Ay bala, bu eşşək niyə belə edir? – babam soruşur. Uşaqlardan nisbətən böyüyü bir az hirslə: -Əmi, bu eşşək deyil, atdır. Babam: -Mən eşşəklə atı ayırd edə bilmirəm? At olsaydı, düz gedərdi, sağa-sola qaçmazdı. Bir dəfə babam bizə qonaq gəlir. Yay vaxtı olduğundan nahar vaxtı anam babama və bizim hər birimizə bir boşqab qatıq verir. Yeməyi yeyib qurtarmağa az qalmış qonşu həyətdə oynayan qardaşlarımdan biri içəri daxil olur. Anam qazanın dibində qalmış qatığı qardaşıma vermək istəyəndə, babam deyir: -Daşqın əvvəllər qatıq yemirdi, indi də yemir? Qardaşım babamın sualına nədənsə, yox baba, yemirəm. – deyərək cavab verir. Maraqlıdır ki, Daşqın bu hadisədən sonra bir neçə il qatıq yemədi. Babam yaşlı vaxtlarında bir müddət sıravi kolxozçu kimi çalışmışdır. Yadımdadır, pambıq kollarının məhsul verməsi ərəfəsində güllərini yeyən, onun bar gətirməsinə imkan verməyən həşəratları (sovka qurdlarını) məhv eləmək üçün zəhərli kimyəvi maddələrdən istifadə edirdilər. Xüsusi yük təyyarələrinin köməyi ilə bu zəhərli maddələr pambıq kollarının üzərinə çilənir və ziyanvericilər məhv edilirdilər. Lakin bu parazitləri bəzi hallarda tamamilə məhv etmək mümkün olmur, təsərrüfatlar ziyan çəkirdi. Zəhərli maddələr istifadə edildikdən sonra boş çəlləklər kolxozçular tərəfindən yuyulur, sonra nə qədər riskli olsa da, kənd yerlərində təsərrüfat işlərində istifadə edilirdi. Babam bu çəlləklərdən bir neçəsini iş yerinə yaxın olduğu üşün bizim həyətə gətirmişdi ki, sonradn öz həyətlərinə aparsın. Çəlləklər səliqə ilə tövləyə yığılmışdı. Tövlənin qapısı açıq olduğundan hinduşkalr ora girmiş, 6-7ətli-canlı quş zəhərlənərək ölmüşdü. Babam bunu eşidəndə özünəməxsus şəkildə gülərək, ay bala, yəqin ki, hinduşkalarınız xəstələnib ölüblər, bu zəhərin güçü heç balaca sovka qurdlarına çatmır, demişdi. Babamgilin yaxın qonşularından biri oğlunu evləndirir. Toydan bir müddət keçir, təzə gəlin özünü işgüzar, hər işi, evdarlığı bacaran, qadın kimi göstərməyə çalışır. Babamgilin qonşuları zəhmətkeş, fağır insanlar olduqlarından təzə gəlinin yavaş-yavaş həyətdə səsi yüksəlir, toyuğa-cücəyə, qoyuna-quzuya qışqırmağa başlayır. Bir gün babam qonşularının həyətinə keçir. İpəkqurdlarının bəslənmə vaxtı imiş. Qonşunun oğlu ilə gəlini ipək qurdlarına tut yarpaqları verirlərmiş. Babam görür ki, təzə gəlin özünü elə aparır ki, guya otuz ilin kümçüsüdür. Yaxınlaşıb deyir: -İşiniz avand olsun, yaxşı yemləyirsiniz, amma deyəsən su verməyi unutmusunuz. Gəlin gözlərini döyərək: -Suyu ona necə verək? -Sən suyu gətir, mən başa salacam. Qonşunun oğlu nəsə demək istəyəndə babam onu baxışları ilə başa salır ki, sən danışma. Gəlin su gətirəndə babam ona üzünü tutub: -Qızım, görürəm, zirəksən, diribaşsan, amma heç zaman özünü hər bir işi bacaran kimi göstərmə. Heç kim hər bir işi bacara bilməz. Yadında saxla, ipəkqurdlarına su verilməz. Gəlin bir az utansa da babamın sözündən incimir, bundan sonra bir daha həyətdə -bacada səsini ucaltmır. Babam imkan daxilində yeməyə-içməyə pul xərcləməkdə xəsislik etməzdi. O vaxtlar Kürün bərəkətli-ruzili vaxtlarıydı. Kürdən bol-bol şirbit, şahmayı, xəşəm, çəki balıqları tutulardı. Hələ nərəni, ağbalığı demirəm… Hamının evində tez-tez balıqdan hazırlanmış müxtəlf xörəklər bişirilərdi. Babam balıq çığırtmasını çox sevirdi. Bir gün onlara getmişdim. Nahar vaxtı nənəm süfrəyə balıq çığırtması gətirdi. Babam “Bismillah, hə, başlayaq yeməyə”, dedi. Insafən balıq çığrtması çox dadlı idi. İştahla yeyirdik. Amma balıqda nəsə qəribə tam hiss olunurdu. Xörəyimizi yeyib qurtaranda babam üzünü mənə tutub: -Ay bala, sənin anan (babamın qızı) təzə balığı köhəldib ondan belə ləzzətli yemək bişirə bilər? Cavab verə bilmədim. Gözüm Zibeydə nənəmə sataşdı. Nənəm də gülümsünərək babama baxdı və dinmədi. Onu da deyim ki, Zibeydə nənəm təhsil almasa da folkloru, ağız ədəbiyyatını, el məsəllərini yaxşı bilirdi. Məntiqli, dərin düşüncəli qadın idi. Böyük qardaşım Akif müəllim bir müddət kolxoz sədri işləmişdi. Kolxoz əsasən taxılçılıq və pambıqçılıqla məşğul idi. Pambığın becərilməsi və yığımı dövründə kolxozçular, o cümlədən təsərrüfat rəhbərləri çox əziyyət çəkirdilər. Bir dəfə nənəm bizə gələndə qardaşıma dedi: -Bu pambıqda nə görmüsünüz, əkin boranı, qapız, yemiş… əziyyəti az, həm məhsulu, həm də faydası çox. Doğru sözə nə deyəsən… Amma o dövr başqa zaman idi. Dövlət planı var idi. Bir gün babam təbiətin əbədi qanunlarına uyğun olaraq dünyasını dəyişdi. Təbii ki, digər doğmaları və yaxınları kimi mən də çox kədərləndim. Bir müddət sonra Almaniya Demokratik Respublikasında hərbi xidmətini başa vuran qardaşım evə qayıtdı. Onun gətirdiyi hədiyyələrin içərisində gözəl bir əsa da var idi. Əsa babama qismət olmadı.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ Bürosunun Rəhbəri, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
BAŞIMIN TACISAN
Mən şeyda bülbüləm, sən tər bənövşə, Eşqimiz düşübdü tay dilə, dişə, Göylər də sevinir, gülüm, bu işə, Mənim qara gözlü, bir ceyranım var, Sənin tək sevimli, mehribanım var.
Qəlbim eşqin ilə alışıb yanır, Ruhum bu sevgidən nura boyanır, Gözümün önündə, gözün dayanır, Bu eşqə, sevgiyə bir inamım var, Sənin tək sevimli, mehribanım var.
Hüsnün bədirlənmiş aya bənzəyir, Gözəlliyin yeri, göyü bəzəyir, Ulduzlar hər gecə, səni gözləyir, Xoşbəxtəm sənin tək, bir cananım var, Sənin tək sevimli, mehribanım var.
Ömrümsən, günümsən, səadətimsən, Arzu, istəyimsən, məhəbbətimsən, Dilimdən düşməyən söz, söhbətimsən, Eşqinlə ucalan, adım, sanım var, Sənin tək sevimli, mehribanım var.
Olmusan Leyliyə, Şirinə bacı, Dərdimin, qəmimin sənsən əlacı, Gözümün nurusan, başımın tacı, Sən varsan, dünyada din, imanım var, Sənin tək sevimli, mehribanım var.
Layladır, nəğmədir, o şirin səsin, Könlümə məlhəmdir isti nəfəsin, Safdır, müqəddəsdir, eşqin , həvəsin, Nə yaxşı, nə yaxşı, balım, şanım var, Sənin tək sevimli, mehribanım var,
HAMIDAN GÖZƏLSƏN
Eşqi dastan olan, bir aşiq mənəm, Elə yandırmısan, inanma sönəm, Ruhumu canımdan almısan, sənəm, Hamıdan gözəlsən, nazlı ceyranım.
Həsrətdən dil açan, şeyda bülbüləm, Əhdimdən, sözümdən dönən deyiləm, Hüsnünü vəsf edir, əlimdə qələm, Hamıdan gözəlsən, nazlı ceyranım.
Bir nalə çəkərəm, candan can çıxar, Göz yaşım quruyar, gözdən qan çıxar, Səni görən günəş, səhər, dan çıxar, Hamıdan gözəlsən, nazlı ceyranım.
Eşqin qanad verdi, dünyanl gəzdim, Sənin həsrətinə illərlə dözdüm, Heç kimi bu qədər əzizləməzdim, Hamıdan gpzəlsən , nazlı ceyranım.
Adın çox əzizdi adlar içində, Adını çəkmərəm yadlar içində Gəl qoyma sən məni, odlar içində, Hamıdan gözəlsən, nazlı ceyranım.
Məhəbbət bəzəkdir bu yerə, göyə, Hökm etmək olmur ki, sevən ürəyə, Gəl qoyma, Əzizi dərddən ölməyə, Hamıdan gözəlsən, nazlı ceyranım.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ Bürosunun Rəhbəri, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
QIZ UŞAĞISAN
Ürəklər deyəni dil deyə bilmir, Oxu gözlərimi qurbanın olum. Dərdindən gecələr yuxum da gəlmir, Qoyma ki, gül kimi saralım, solum.
Sən tər bənövşəsən, sən yaz gülüsən, Şəfəqlər hüsninlə oynayır hələ, Səni çox sevirəm, bunu bilirsən, Boylanıb baxırsan sən gülə-gülə.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru, şairə-publisist Nəcibə İlkinin oğlu istedadlı şair İlkin Əhmədoğlunun “Qarayla ağ arasında” adlı yeni kitabı işıq üzü görüb.
Kitab müəllifin oxucularla növbəti-ikinci görüşüdür. Geniş oxucu auditoriyası üçün nəzərdə tutulub. Poeziyasevərlər və ədəbiyyatşünaslar tərəfindən rəğbətlə qarşılanacağına ümid edirik.
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti və İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsi.
Hər gün ətrafımızdan yüzlərlə,bəlkə də minlərlə insan keçir.Hərə bir cür simada,hərə bir cür aurada… Adamların başı dik gəzənlərinin də,başı aşağı gəzənlərinin də öz dünyası var… Kimin bu dünyada fikri,zikri yoxdur ki?! Mən qeyri-ixtiyarı yaxından müşahidə etdiyim adamlarla ünsiyyət qururam.Bilmirəm bu təbiətən baş verir ya,təsadüfən.. O hər gün işlədiyim məkanın yanından keçirdi.Heç vaxt başını yuxarı qaldırmaz,həmişə fikirli gedərdi.Üzünün cizgilərindən sanki,bir əzab nişanəsi oxunar,məna çaları aşılayardı.Taleyin qismətindən bir gün qarşı-qarşıya gəldik.
Alışqanın var? -Buyur. -Təşəkkür edirəm. Bilərəkdən: -Narahat olma,düzələcək dedim. Üzümə təbəssümlə baxıb elə bil ki,ürəyimin dərinliyindən boylanan mənanı sezdi.
Çox çətindir qardaş. Beləcə ilk dəfə tanış olan,amma doğma adamlar kimi söhbətə başladıq.Mövzumuz özü-özünə məcraya düşürdü.Beləcə,dünyanın gəliş-gedişini anlayan iki şair tanış olur.Hər kəs öz baxış bucağından cərəyan edən keşməkeşlərə “don” geydirməklə düzən verməyə çalışır,gördüyümüz “ağrıları” azaltmağa çalışırdıq… Həyatdır,iki söz adamın bir birinə ən gözəl hədiyyəsi nə ola bilər?! Qəlbinin,ruhunun səsi-müəllifi olduğu kitabı… İndi o kitabı vərəqləyirəm…Fikirli adam çözüm verməklə belə acısını gizlədə bilmir: Haqsızlıq baş alıb gedir,dayanmır Bu millət qəflətdən vallah oyanmır. Qan içən qanına niyə boyanmır?! Deyəsən dəyişib valı dünyanın… Hiss edə bilirəm bu fikirli adamın dərdini… Özünü danlayır,günahkarı cəzalandırmaq istəyir.Bir yol bulmağa çalışır… Bəzən vətən deyəndə dili yanır,bəzən də,səsinə dünya oyanır fikirli adamın… Özünü ifadə etdikcə iç dünyasına yollar görünür.Təsəvvür edin,bir şairin ürəyinə gedən yolun kənarı necə olar?! Sevgi qoxulu Dərd yuxulu… Nəbilim… Bətnindən dünyaya gəldiyi anasından ilham alan,fəsillərdə böyüyən,şeirini rəsm kimi çəkən,bəsimdir deməklə özünü gözütox edən bir fikir adamı poeziya dənizində üzməklə özünə yol açır… Qüruru ilə illəri adlayan,haraya baxsa sevda kəşf edən adamın iztirabı da ülvidir. Darıxır,sətirlənir,hecalanır bu yol üstə: Mənim ürəyimdə durna yolu var, Sanmayın o yolu siləsiyəm mən. Yağsa da ömrümə soyuq şaxta,qar Durnalar gələndə gələsiyəm mən… deyən fikirli həmkarım Aristotelin məntiqindən yan keçmir. ” Qarayla ağ arasında” zehni müqayisə aparır. Öz duyğularını sevgidə qoruyan şairin yaşamı da poetik olur: Sən mənim qəlbimdə əbədi gözsən, İlhamsan,duyğusan,eşqsən,həyatsan. -deyə özünə yaşam ümidi verir,sevgi məbədi qurur. Qurduğu,bəzədiyi qəsrin içində darıxdığı anlar də olur.Hansı sevgi rahat yaşanır ki?! Ruhumun içində gecikdi nəfəs Bağrımı sökdülər,tufana döndü. Məni çox inlətdi o yanıqlı səs Mən sənli,bir sənsiz zamana döndüm… İnsanın yaşam dövrü qəribəliklər içindədir.Ən möhtəşəm anları isə onu yaşayanın ürəyində şeiləşir Hərdən lap günahkar kimi… Cənab hakim səndən bir xahişim var Günahkar qəlbimə bir höküm çıxar. Sevgiylə döyünüb,vurmayan qəlbin Məni yaşatmağa hansı haqqı var. Bu sevgi təkcə o sevgi deyil ha.Sevgi bəşəri duyğudur… Məncə fikirli adamın şairliyi ondan yan keçmir… Sədasını dağlara,buludlara,yağışa eşitdirən adam haraylayır,gözlə görünən bütün məfhumları… “Elə bir nəğmə de,elə nəğmə ki…” Bu nəğmənin sözlərində hansı duyğular qanadlanmır ki… Hə.. Deyim ki,bir şair oxucuya çevriləndə daha səmimi ola bilir… Ey Fikirli Adam! Mən sənin dünyandan mənə açılan pəncərədən baxdım sözdən qurduğun saraya.Nurundan,nəqşindən sətirlərə səpməyə,onları da işıqlandırmağa çalışdım.Tanrı özü səni işıqlı etsin. Sən öz ailənin ilkisən.Şeiriyyatın isə İlkin adlısısan. İlkin Əhmədoğlu- oxucularına şeir müjdən az olmasın.Sənin ədəbi ruhuna dualar edən Elvin Firudinoğlu Şair,publisist.
Yaşar, ucalar, qalar bu zəhmət Hər sözün işıqdı, duzdu,çörəkdi , Müəllim ,sən bizə susmağı öyrət Həyat danışmağı öyrədəcəkdi!
Ordular məktəbdən döyüşə girər, Hər şagird bu yurdun igid əsgəri, Zülmə ağ olmağı müəllim öyrədib, Çox şey var tarixin öyrətmədiyi.
Məktəbdən bizlərə sevgilər qalar, Sevinclər qüsələr durar göz-gözə, Doğma var,Vətəni gözdən saldırar Düşmən var-sədaqət öyrədir bizə.
Müəllimin borcundan çıxarmı insan! Bir parça torpağam,bir ovuc dənəm, Sən məni bir azca danlamalısan Başımı heç kəsə əyə bilmirəm!
Kitabdan oxunmas namusla qeyrət Bu yolda gözünün işığı gedər. Müəllim sən bizə yanmağı öyrət Gerçəyi, qeyrəti ocağ oyrədər!
BAĞIŞLA,MƏN SƏNİ YANLIŞ ANLADIM…
İllərlə boylandım-gözün gülmədi; taleyi qınadım,bəxti danladIm, irad söyləməyə üzüm gəlmədi- sədaqət andını danmış anladım, bağışla,mən səni yanlış anladım.
Bilmədim-hardasan,kimə bağlısan? nədən şübhəlisən,nədə haqlısan? Əlin qırılardı tutub saxlasan!? Məndən ürəyini sınmış anladım, bağışla,mən səni yanlış anladım.
Səni-yad sevginin əsiri bildim, hardaydın?-nə ölü,nə diri bildim, nə aşkar olanı,nə sirri bildim: Olmayan günahı-olmuş anladım, bğışla,mən səni yanlış anladım.
Qoy gəlim yanına-inamın olsa, təqsirdən keçməyə gumanın olsa, üz-üzə dayanmaq imkanın olsa; Qəlbimlə göz-gözə danış,anladım!
Bağışla,mən səni yanlış anladım. Qəmli gözlərində seli görəndə, qoynunda soluxan gülü görəndə, sevdiyim saçlarda külü görəndə- özgə alovlarda yanmış anlarım; BAĞİÇLA,MƏN SƏNİ YANLIŞ ANLADIM…
Çingiz Akif oğlu Abdullayev (d. 7 aprel 1959) — Azərbaycan detektiv yazıçısı, nasir, publisist, Azərbaycan Respublikasının xalq yazıçısı (2005), 1989-cu ildən Azərbaycan SSR Yazıçılar İttifaqının, 1991-ci ildən isə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin katibi(müavini), hüquq elmləri doktoru (1991); “Neftçi” PFK-nın Müşahidə Şurasının sədri (31 mart 2015-ci ildən).[1]
Əmək fəaliyyətinə Bakı istehsalat birliyində hüquq məsləhətçisi, böyük hüquq məsləhətçisi və şöbə rəisi kimi başlamışdır (1981). Afrika, Asiya və Avropa ölkələrində ezamiyyətdə olmuşdur (1984–1986). Sonra Bakı şəhəri Əzizbəyov rayonu icraiyyə komitəsində şöbə müdiri, KP Qaradağ rayonu komitəsində təşkilat şöbəsinin təlimatçısı, siyasi-maarif kabinetinin müdiri vəzifələrində çalışmışdır. 1989-cu ilin fevralından Azərbaycan Yazıçılar İttifaqının katibi olmuşdur. Beynəlxalq təcavüz problemi barədə dissertasiya müdafiə edib hüquq elmləri namizədi alimlik dərəcəsi almışdır (1988). Polşanın Krakov Universitetinin fəxri professorudur (1989). H.Z.Tağıyev adına Xeyriyyə Cəmiyyətinin sədri (1990-cı ildən) və Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin katibi (1991-ci ildən) seçilmişdir. Azərbaycan Demokratik Ziyalılar İttifaqı nəzdində olan milli akademiyanın doktorudur (1990). Beynəlxalq cinayət problemi barədə doktorluq dissertasiyası müdafiə etmişdir (1991). Azərbaycan PEN klubunun vitse-prezidentidir (1990).
Ədəbi fəaliyyətə tələbəlik dövründən başlamışdır. 1983-cü ildən dövri mətbuatda oçerk, məqalə və detektiv janrda yazdığı hekayələrlə müntəzəm çıxış edir. Rus dilində yazıb-yaradır. İngilis və italyan dillərində sərbəst danışır. Əsərləri xarici ölkə xalqlarının dillərinə tərcümə olunmuşdur. Almaniyada, İrlandiyada, Fransada, Rusiyada kütləvi tirajla buraxılmış, 27 milyon nüsxədə olan 600-dən çox kitabı dünyada yayılmışdır. 194 adda kitabın müəllifidir[3]. Bütün bu kitablar onu siyasi detektiv janrında yazan ən məhsuldar müasir yazıçılardan biri kimi tanıtdırmışdır. Xidmətlərinə görə “Qırmızı Əmək Bayrağı” ordeni və medallarla təltif olunmuşdur. Keçmiş SSRİ Yazıçılar İttifaqının nümayəndələri tərkibində Çexoslovakiya, Yuqoslaviya (1978), Bolqarıstan (1986), Danimarka (1989), Polşada (1989) səfərdə olmuşdur.
