Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru.
Demirəm ki, əhdinə düz, Bircə mənəm bu dünyada. Ancaq özgə təravətli, Bir çəmənəm bu dünyada.
Düşmüşəm haqq sorağına, Şöləyəm el çırağına, Haqsızlığın ayağına, Çətin enəm bu dünyada.
Demə, bu mənəmlik nədir, Nəcibənin düzdü vədi, Haqq adında bir əbədi, Ömür-günəm, bu dünyada.
Hər şey o qədər gözlənilməz, o qədər sürətli və qarmaqarışıq baş vermişdi ki – indi –üstündən xeyli keçəndən sonra da gərginliyi canımdan çıxmayıb; olanları başdan-aya¬ğa xatırlamağa çətinlik çəkirəm. Şeytanın bacağını sındırıb – uzun illərin həsrətinə son verərək, Təbrizə yollanmış-dım. Qəribə hisslər keçirirdim, nə gizlədim. Deyirdim, Təbriz ruhumu dirçəldəcək; de-yirdim, Arazın bu tayına döndükdən sonra dünyam dəyişəcək, çox şey öncəki kimi ol-mayacaq. Elə inanırdım, elə ina¬nırdım! Güneyli qardaşlar sağ olsun, məni rəsmi sərhəd məntəqəsinin çıxışında qarşıladılar, mənə diqqət-qayğı göstərdilər, ürəyim hara istədi apardılar, kimnən istədim, görüşdürdülər; hamısı, hamısı gülərüz, istiqanlı, qonaqpərvər, hazırcavab və şən idi. Amma bir həftəlik səfərin son günü hiss etdim ki, qardaşlar nəsə umulu-dumulu, kefləri pozğun hərlənir və bu ovqatsızlığı məndən gizlətməyə çalışır. Ağlıma çox şey gəlsə də, ancaq geri dönüşdə – rəsmi keçid mən¬təqəsində bildim ki, vahim olaylar olmuş… Və gü¬ney¬lilər olub-bitənləri böyük ustalıqla məndən gizlətməyə, kefimin pozulmamasına ça¬lı¬şıb. Bilirdilər axı – yaşım qədər, bəlkə, yaşımdan artıq həsrətim vardı Təbrizə, bilir¬dilər… Bəli, geri dönər-dönməz hər şeyin dəyşdiyini gördüm, ancaq bu dəyişim mən düşündüyüm dəyişim deyildi. Sərhəddən keçən hər kəs kimi məni də açalaq-umalaq As¬tara xəstəxanasına götürdülər. Az qala hər kəsin ağzı-burnu maskalı və… sualı çox, ca¬vabı azdı. Hamı bircə sözü çevirirdi: koronavirus, koronavirus… Açığı, mən özümdə ra¬hatsızlıq hiss etmirdim, yaxşıydım, di gəl sərbəst buraxan kimdi? Sanki sər¬hədin o ta¬yın¬dakı qara çarşablar “modern¬ləşib” bu taydakı qadın həkimlərin ağzı-burnu boyda kiçik mas¬kalara dönmüşdü; dövlətlərarası rəsmi sərhəd “balalayıb”, indi rayondan-rayona da ke¬çid məntəqələri kimi “çoxalmışdı”; tanı¬ma¬dıqlarına şübhəli baxan o taylı məmurlar qalsın o tayda, bu tayın tanıyanı da, tanımayanı da istiqanlı görüşmələri “ixtisar etmiş”, müna¬si¬bətlər məsafə qaza¬nmışdı. Qızdırmamızı tez-tez ölçən ağ xalatlı, qara maskalı həkim qızlar az danışıqları ilə soyuqqanlı idi. Bəlkə də, elə deyildi, mənə belə gəlirdi, bəlkə, öz tə¬dirginliyim məni haldan-hala salır, hamıdan incik düşürürdü… – bilmirəm, ola bi¬lər. Hərdən də, fikirləşirdim ki, aman, Tanrım, yoxsa, o tayda hansısa ziyarətdə yanlış dav¬ranışımmı oldu, yanlış sözmü dedim, ulu qüvvələrin xoşuna getmədi – nədi? Yoxsa, “ca¬du-pitik”mi yazdılar mənə? Bu yandan da, telefonum susmurdu, sanki bütün gərəksiz zənglər məhz bu günü göz¬ləyirmiş… Di gəl bu qarğaşa içində, nə etdilər, neynədilər, müəyyən vaxtdan sonra, xeyli adamı buraxdılar, mən isə Bakıdakı Xüsusi Tibb Mərkəzinə köçürəcəklərini bildirdilər. Aç¬ı¬ğı, gerilədiyimi hiss edirdim yavaş-yavaş, amma bunun koronavirusla yox, ümumi ov¬qatsızlıqla bağlı olduğunu düşünürdüm; lakin mən saydğımı sayım, görək, fələk nə sa¬yırmış… Astaradan Bakıya hərəkət vaxtı başımın fırlandığını, gözümə qaranlıq çökdüyünü, ələl¬xü¬sus nəfəsimin daraldığını hiss etməyə başladım. – İqlim dəyişikliyi, yuxusuzluq, rejimsizlik, doğmalardan uzaqlıq-filan – ha özümə təsəlli ver¬mə¬yə çalışdım, gör¬düm, yox, bu xına o xınadan deyil. Və Bakıya çatdıq çatmağına… lakin artıq, nəfəsim çatmırdı, nəfəsim. “Bu ilmi ölübsən, bildirmi?” – fikrən hava¬lanırdım, havam yetmirdi. Huşum zəifləyir, yaddaşım “tərəddüd edir”, “bir sağ, bir sol” göstərirdi. Gö-rəcəkli günüm varmış… Ala-çula xatırlayıram, kimsə pasportuma baxa-baxa, “Yolçu Qədirlini həkim İradə Qiyamətdinliyə götürün” – dedi. Kimə, kimə? – İradə Qiyamətdinliyəmi?! Aman Tanrım! Bu qədər təsadüf ola bilməzdi, belə nadir soyada İradədən başqasında heç rast gəl¬mə¬miş, heç eşitməmişdim – bu o idi! Heyim yoxdu, bir də soruşam, da¬ya¬nam, duram. Duyduğumu duymuşdum artıq… İradə ilə belə qarşılaşmağı heç istəməzdim, heç. Anlaşılmaz bir dirənişə meyil etsəm də, dediyim kimi, artıq heyim tükənirdi, təngnəfəslik, quru öskürək, gözü açıq sa¬yıqlama kimi bir halətə qərq olmuşdum və məni bu halımla, halsızlığımla qeyri-ixtiyari içəri apardılar. Artıq heç nə mənim iradəmdən asılı deyildi. Gözümü bir də onda açdım ki, sanki “ska¬fandra” gey¬miş İradə başımın üstündə və mən şəffaf tabut kimi bir nəsnənin için¬¬dəyəm… Gözümü, bəlkə, bir saniyəlik aça bilirdimsə, qazancdı. Uzun illər görmədiyim İradə mənə adi xəstə kimimi baxır, nifrətləmi, sevgiqarışıq rəhm hissi iləmi? Gəl də bil… Bil də gör… İradə ilə gözəl günlərimiz olmuşdu. Sonra əbədi ayrılıq kimi hərəmiz bir yana düşmüşdük. Onun Türkiyədə yaşadığını bilirdim, orada həkim kimi çalışdığını, həm də tibbin hansısa yeni sahəsi üzrə elmi iş üzərində işlədiyini eşitmişdim. Amma budur, biz Bakıdakı xüsusi mərkəzdə qarşılaşmışdıq. O – həkim, mən – xəstə… Nə qə¬ribədi, qabaqlar da belə olmuşdu: onda da mən onun xəstəsiydim, onun xəs¬təsi… amma bir vacib fərqlə – onda, aradabir Taclıbəyim dediyim bu zalımın özünə, sevgisinə tutquluydum – indisə taclı virusa tutulmuşdum… İradə, İradə… Nə olmuşdusa, mənim üzümdən olmuşdu. Hər kəs bizi sevgili bilir, sevgili görür¬dü – düz də edirdilər, haqq edirdilər. Necə deyərlər, ayrı gecələrə yatsaq da, eyni sa-bahlara durardıq, bir damın altında yaşamayan, qohum olmayan, bir kollektivdə çalış-mayan iki insan nə qədər bir yerdə ola bilərdisə, ondan daha artıq dərəcədə bir yerdəydik… Günlərin bir günü İradə dedi, mən Türkiyəyə oxumağa gedirəm. “Bıy, xanıməfəndilər, durub-dururkən bu da nərdən çık¬dı?” – mən elə beləcə də soruşdum ondan. O da “əsas”lar gətirdi – nə bilim, “təhslin növbəti mərhələsi vacibdi, mənim ixti¬sasım üzrə ən yaxşı universitet Cərrahpaşadadır, qrupun bütün yaxşı oxu¬yan¬ları gedir, mən də əlaçıyam (mən hər dəfə “əlaçı deyilsən, əlasan” deyərdim, bu dəfə “düzəliş” eləmədim) – özü də uzağa getmirəm ha, öz Türkiyəmizə ge¬dirəm…” Türkiyəyə getmək sorun deyildi, ümumiyyətlə, GETMƏKdən söhbət ge¬dirdi və bu qərar mənsiz verilmişdi; üstəlik, onunla Türkiyəyə, eyni şəhərə, eyni uni¬ver¬sitetə gedəcək qrup yol¬daşından gö¬züm heç su içmirdi, heç. İradəyə inanmırdımmı? – İnanırdım. Amma biz kişi xeylaq¬larının boynumuza almadığımız qısqanclıq hissi də olmamış deyil. Nə giz¬lədim, evlənməyə hazırlaşdığım qızın məni burda qoyub uzun müddətə respublikadan qırağa getməsini qəbul edəcək qədər “inkişaf et¬mə¬mişdim”. Belə çıxırdı İradə evlən¬məyə hazırlaşmır; e-ee… hazırlaşmırsa, bə neçə illərdir biz niyə tutub-tutu¬şurduq?.. Bu söhbət acı bağırsq kimi uzandıqca uzandı, o dedi, mən dedim, mən dedim, o dedi… – yıpradırdıq bir-birimizi. Bilmirəm, nə hikmətsizliksə, sevənlərin bir-birini bağış¬la¬ması zülmdür elə bil; o günlər hər ikimiz, bəlkə, onlarca adamı nədəsə, hardasa ba¬ğışladıq, bir-birimizi anlamaq, bağışlamaqsa alınmadı ki alınmadı… İlahi, nə qədər “ar¬qument” çıxdı ortaya?.. – Sanki geridönməz yola girmişdik. Bu “geridönməzlik”də mənə bağlı iki hadisə həlledici oldu: biri mənim İradə ilə eyni universitetə gedəcək oğlanla cavanlıq sövq-təbiiliyi ilə və əslində, məz¬mun¬suzca gərginlik yaşamam, digərisə tam da o sı¬rada İradənin qrup yoldaşı olan bir qızın sürətlə mənim həyatıma daxil olmağa baş¬la¬ması idi… – Zalım qızını öncələr fərq etməmişdim, sanki son günlər bir baş¬qa cür olmuş, işvə-naz qazanmışdı, ya nə bilim, nə olmuşdu. – Mənim gözüm İradədən baş¬qasını görürdümü ki, onu da görəydi?.. Bəlkə də, elə həmişə belə gözəlmiş, nə bilim? – Münasibətlər və münasi¬bətsizliklərin “avtorəqs”inə, “kvant fizikası”na düşmüşdük. – Ya¬xınlaşmalar, uzaq¬laşmalar, doğmalaşmalar, yadlaşmalar… Bir dönəm qapanırdı sanki, sanki o qa¬panış nöqtəsi həm də yeni açılım nöqtəsiydi… “Ah, bu uzun sevda yolu, Vurulurmu başa könül?..” – İlahi, İlahi, İradəynən zor şərtlərdə qurduğumuz sevgi qalası uçurmuydu!? – Belə ola bilərdimi? Və bu qədərmi asanmış ayrılmaq?! – Qəlbən elə qırılmışdıq, elə qırlmışdıq, çilik-çilik olmuşduq! Başqaları belə məqamlarda necə davranardı? – Bilməm ki! – Mən heç belə gün görməmişdim, mən belə hallara düş¬mə-mişdim, mən belə ayrılığa xamıydım. Beləydi, acı da olsa, beləydi. O da macal ta¬pıb, ehtiyac duyub, gedib saçlarını kəsdirmişdi – bilə-bilə ki mən uzun saç¬larına bir baş¬qa cür va¬lehdim. Bir neçə şəkli gözümə dəydi, hardasa, qırmızı rəngli nə paltarı, akse-ssuarı, nəyi, nəyi vardısa, “tərk etmiş”, qatmaqarışıq rəngli əlbisəyə, xırda-xuruşlara tut¬muşdu özünü. “Cəhənnəmə ki!” – dilimdən çıxmasa da, ürəyimdən bu sözlər keç-miş¬di, doğrusu. Sonra qürur imkan verməmişdi bir-birimizi aramağa. Gedilməyən yolu kol-kos ba-sar, deyirlər. Deyirlər ha: gözdən uzaq olan, könüldən də uzaq olar… – Körpülərimiz al¬tın¬dan sular axmış, göy üzümüzdən karvan-karvan buludlar keçmişdi ötən illər boyunca. Mən evi tikilmişin şərə-şur işləri də olmuş, o evitikilmişin qrup yol¬daşından bir qızım dün¬yaya gəl¬mişdi… – yox, yox, evlənməmişdik – o da ayrı bir söhbətdi… Ay parçası doğul¬ma¬mış¬dan ön¬cələrdən araya buz soyuqluğu düşmüşdü; sonralar öyrəndiyim bir xə¬bərsə ildırım kimi çaxmış, məni haldan-hala salmışdı: anası qızımızın adını İradə qoy¬muşdu. – Niyəsiz, necəsiz: İRADƏ! – Lütfmü, əzabmı, acıqmı, etirafmı? – anlayanı gətir, anladanı gör… Bəli, uzun illər sonra İradənin respublikaya dönməsi sırf koronavirusla mübarizə tədbirləri çərçivəsində bir qrup azərbaycanlı həkimin qardaş ölkədən yardıma gəlməsi ilə bağlıydı. Gərginlik keçəndən sonra qayıdacaqdı… Kim bilir, oralarda ailə qurubmu?.. Amma saçları uzunuydu yenə hər halı ilə “Ay deyiləm, ulduzam, Gəlin deyiləm, qızam” deyirdi amma; amma da canayaxın davranırdı zalım balası, adda-budda gözə dəyən ak¬sessuarları da qırmızıydı… “Koronavirus” – başqa adı ilə “Covid 19”, el arasındakı deyilişi ilə “Ca¬vid 19”, elə bil bizi müdrikləşdirmişdi, doğmalaşdırmışdı və bir-birimizə yaxşı görünməyə başla-mış¬dıq. Şəxsən mən onun hər hərəkətində, sözündə, baxışında bir məna axtarır və o mə¬nanı “tapırdım”. Elə bil bu gözəgörünməz virus, virus deyildi, görüşmə imkanı, birləşmə bəhanəsi, özümüzün özümüzü ötmə “akt”ımızdı. Nə qəribədi, illər öncə “oğlumuz olsa, adını Cavid, qızımız olsa, Cavidan qoyarıq” deyirdi İradə. O deyirdi, oğlumuzu 19 yaşına girər-girməz evləndirərik, mən deyirdim, 26 yaş – ağıllı vəzirin oğluna nəsihət etdiyi “Qa¬busnamə” yaşı! O, erkən vəfat etmiş anasını xatırladır, deyirdi, birdən anam kimi mən də erkən ölləm, nəvə görüm bari, mən deyirdim, bizim ocaqda erkən ölümlər olmur, qorxma… Ey, gidi dünya, ey… Görəsən, o bizim İradə adlı qızımız olduğunu bilirmi? Görəsən, qrup yoldaşların¬dan kimlərlə əlaqəsi var? Suallar o qədər çox, cavablar o qədər az… Eynən koronavi¬rus¬la bağlı dünyada dolaşan suallar və cavabsızlıqlar kimi… Və mən Təbrizdən dönmüşdüm – bir həsrətimə son verib, başqa bir həsrətimə qovuşmuşdum. O həsrətimə ki, ata tərəfdən Təbriz kökənliydi… Mənim həsrətdən həsrətə yönələn duyğulu yolum… gəlib-gəlib, koronavirus adlı bir gözə¬gö¬rün¬məz nəsnə ilə sonlanmaqdaydı. İzaholunmaz duyğulardaydım… Nə başınızı ağrıdım, bəlkə, altşüurda saxladığım, bəlkə, yaddaşımın bir qırağında qoruduğum xatirələrimin yiyəsiynən baş-başaydım indi… Tanrı məni onun əllərinə təslim eləmişdi. İra¬dəynən da¬nışırdım danışmağına, ancaq danışığın “janr”ını heç cür mü¬əy¬yən¬ləşdirə bil¬mirdim. Bu pıçıltıydımı, hayqırtıydımı, xəyaldımı, ürəkdən-ürəyə görünən yol¬dumu, təfək¬kür şəkil¬lən¬məsiydimi? – Gəl də bil… Bil də gör… – İradə, mən ölürəm!.. – İradən olsun!.. – İRADƏm olmayandan sonra, iradəm olsa, nəyə yarar? – İradən olsa, İRADƏn də olar… Biz danışırdıq… bəlkə də, danışmırdıq, bu mənə belə gəlirdi… biz əl-ələ tutmuşduq… yox, bu mümkün deyildi, ikimiz də o qədər “altdan geyib, üstdən qıfıllanmış, üstdən ge¬yib, altdan qıfıllanmış”dıq ki… Bəs niyə o mənə Şair demir, bəs niyə mən ona Taclı¬bə¬yim de¬mirəm? – biz belə danışardıq axı. Yoxsa, yoxsa… Yadımdaykən deyim, İradə tələbə gənclər arasında keçirilən şah¬mat yarışmasında qalib gəlmiş, başına rəmzi “tac” qoymuşdular – mənim dilim dinc durmamış, Taclı-bəyim demişdim, o da heç borclu qalmamış, əlində tutduğu, mənim ona həsr olunmuş “Dünən qaldı dünəndə…” adlı şeirim çap olunmuş qəzetə işarə edərək, “Şair! – Mənim şa¬irim” de¬mişdi. Xoş demişdi, yaxşı eləmişdi. Tanrı xasiyyətimi kəsməsin, mənim ona verdiyim başqa adlar da var¬dı: özünü zabitəli aparanda – Hərbiyyə, könlümü oxuyanda – Könülgözlü, qıy¬ğacı ba¬xan¬da – Ül¬kərgözlü olurdu Taclı¬bəyim İradə… Biz elə geyinib-keçinmiş, elə qorunma altına alınmışdıq… nəinki virus, heç nə bi-rimizdən o birimizə nüfuz edə bilməzdi. Amma baxmaya-baxmaya baxan gözlər, dəy-mə¬yə-dəyməyə dəyən əllər… elə güclü, qarşısıalınmaz rabitə içindəydi, elə duyğuverici, həyəcanvericiydi ki! Ürəkdi bu, Ürək! O ürəkdə bəslənən sevginin açmadığı qapı, eşqin aşmadığı maneəmi var? – Yoxmuş da, yoxmuş! Havalıydıq, havamız çatmırdı… ya havasızdıq, hava almalıydıq… Dün¬yanın düz vaxt¬ları, müəyyən müddət ayrı düşdüyümüzdə – ikimiz də dolub da-şan¬da mən ona “Başım ağrıyır” yazardım, o da zarafatla “ağrısın” yazardı; sonra mən arsız-arsız “çalış, əlimə düşmə, nə-fə-si-ni kə-sə-jəm!” ya¬zardım, o isə “söhbəti tat¬lıya bağlar”, “mənə nəfəs ver, nəfəs” yazardı… Budur, indi mən ağrıyırdım; budur, o, mənə nəfəs verirdi – sözün hər mə¬na¬sında! İndi ondan utanırdım, utanırdım… Mən ne¬cəsə gö¬rürdüm, duyurdum, bilirdim – mənə “skafandr” kimi görünən xüsusi geyim onu islahat¬dan salıb, gözləri qızarıb, üzü döyənək olub, göyərib, oynaqları əldən düşüb; rejimi po¬zulub, ev-eşik üzü görmür, gah koridordaca yatır, gah mənim yatağım yanındakı stul¬da¬ca mür¬güləyir… Həkimli, xəstəli hər kəs İradə deyir, İradə eşidirdi. İradənin etdikləri bir həkimin etdik¬lərindən artıqdı. Bu mənə görəmi beləydi, yox¬sa onun ümumi yanaşmasıydımı? Mən birinci variant olduğuna inanmağa meyilliydim, başqa bir hiss “ikinci” deyirdi. Eləsi də, beləsi də İradənin həkim ləyaqətinin, insan lə-yaqətinin ifadəsiydi! O ikiləşməmişdi, hər halıyla İradəydi, İradəydi – qızıl ləyaqət gös¬tə¬rən İradə! Mənim Taclım! Öpürəm əllərindən! – Hərçənd dünyanın düz vaxtı əlindən heç öp¬mə¬mişdim… Günlər keçdi, sanki gün içində günlər yaşandı… mən özümə gəldim; bir də baxdım, mənə tətbiq olunan intensiv müalicə kursu da, rejim də yumşaldılır və budur, artıq İradə ilə, doğ¬rudan-doğruya, söhbət edirik. Məni sevgi sağaltmışdı. – Mənim ona bəs-lə¬diyim, onun da mənə bəslədiyinə inandığım sevgi! O heç nəyi mənim üzümə çəkmir, qaxınc qaxmırdı, eləcə təbəssüm edirdi, dərin tə-bəssüm… Yoxsa mənə rəhmimi gəlirdi, mənə qıymırdımı? Ya təsəllimi verirdi? Biz “köhnə palan içi” tökmürdük – sanki amnistiya vermişdik bir-birimizə. Kimin amnistiyası daha keçərliydi? – o artıq ayrı məsələ… Sanki biz hər şeyi danışıb-barışmışdıq da, daha dünəndə, hətta bugündə dayanmadan, birbaşa sabahların söhbətini edə bi¬lərdik. Tə¬səv¬vür edin, mənim dəliqanlı qısqanclığıma illər bir yandan, koronavirus bu yandan… elə sı¬ğal çəkmiş, elə ayar vermişdi… görmədiyim, izləmədiyim illərdə İradənin aydan arı, su¬dan duru davrandığına dəlicə, qarşısıalınmaz bir inam içindəydim! O iradəli İradəydi, mənim İradəmdi… Üstəlik, qızın adı o qədər mənimlə çıxmışdı, onun bu günədək bar¬ma¬ğında üzük olmamasının, ailə qurmamasının “faktura”sı elə mənə yazılmalıydı… Yox, bəlkə… – Əstəğfürullah, başqa şey fikir¬ləş¬məyim, heç fikir¬ləşməyim, heç! Rəhmətlik atam mənə “A bala, hətütlüyündən əl çək”, deyər, səbirsizliyimi qınayardı həmişə. Mən yenə səbirsizlik etdim, yəqin ki; deyilməli bir sürü “giriş” sözünü sərf et¬mədən, son sözümü dedim: – İradə, mənimlə evlən! – Deyəsən, bir az yöndəmsiz, “yad ehtiram”la demişdim… ancaq söz ağızdan çıxmışdı bir kərə. İradə üzündən daşan təbəssümlə: – Şair, “ərsənmi?” çatışmır sanki). – Mən onun sözünün sonundakı “smaylik”i “gördüm” – za¬ma¬nında “smaylik”siz mesajı olmazdı… Ən çox və qarmaqarışıq “smaylik”i bu cümlə¬lər¬dən sonra yazmışdı bir vaxt: – Mən ona boş mesaj yollardım, O mənə “CAN” yazardı, Cansız telefon ekranındakı “CAN” Can kimi gələrdi canıma, canım üçün. Canım mənim… Cavabında, demək olar, nə qədər “smaylik” vardı, hamısını ard-arda düzmüşdü… İndi mesajlaşmırdıq, ona görə də “…ərsənmi”nin dırnağını görə bilmədim, üzümü tur¬şut¬dum bir anlığına, sonra üzünü aşan təbəssümündən “tutub” müraciətimi “Ev¬lə-n+ər¬sənmi?” şəklində deməli olduğuma işarə etdiyini başa düşdüm, mən də qımışdım… Əl çəkmədim, o da həkimanə davrandı: – Şair, hələ bir qalx, bir də xəstələnmə, bu xəta-bəla da ötsün, baxarıq. Cümlənin “Baxarıq” hissəsini deyərkən qıyğacı baxışı, gözünü naməlum bir yerə süz¬dürüb də, canalarcasına qırpması müsibət gözəldi, gözəl müsibətdi! Nə başınızı ağrıdım, sağaldım, evə buraxıldım. Hər şey təzədən başlamışdı – artıq “votsap” nömərəsini bilirdim, əhvallaşırdıq, bəlkə də, onu bezdirəcək dərəcədə ya¬zır-dım, o da “smaylik”li, “smaylik”siz cavablar verirdi. Sanki yenidən do¬ğulmuşdum – həm sağlamlıq mə¬na¬sında, həm sevgi… Hələ mediadan koronoavirusla bağlı saysız-he-sabsız informasiya axışını, qorxunc məlumatları izlədikcə doğum günümü korona¬vi-rus¬dan sağaldığım günə ke¬çir¬mək qərarına gəldim. Demə, İradə mənim bugünlərə təsadüf edən həqiqi doğum günümü yadında saxlayıbmış. Canım mənim. Atəşli təbrik yaz¬mış, bir də şəkil əlavə etmişdi – illər öncənin ikimizə aid şəkli – saxlayırmış, demə… Mən bu təbrikdən sonra qəti qərar verdim: yox e, yox, bu işin zarafatı, irəlisi-gerisi yoxdu, onunla evlənəcəm! Uzun illərin xətir-hörməti vardı, illərin xiffəti vardı, ax¬şam-səhər, açıq-gizli görüşlər adəti vardı aramızda – bu öz yerində – amma görün o mənim “təşəkkür”ümü necə cavablamışdı: “Mən səni görməyə adət etmişəm, Adət məhəbbət deyil! Səni görməyəndə xiffət etmişəm, Xiffət məhəbbət deyil! Sənə min ehtiram, hörmət etmişəm, Hörmət məhəbbət deyil! Gözündə çağlayan mehribanlığa Heyrət etmişəm, Heyrət məhəbbət deyil! Yalvarıram, sən Məhəbbət umma məndən. Hanı iqtidarım, Məhəbbət tufanına sinə gərən Gəncliyimi Sənə qurban vermək üçün Geri qaytarım?! Geri qaytarım… ” (QABİL) Mən bu şeiri İradənin öz hisslərini gizlətmə cəhdi saydım; bu ismarışı “hər şey mə-həb¬bətdir” kimi qavradım; öz qərarımı vermişdim mən – ruh təzə, can təzə, sevgi köhnə-təzə… Qalxdım, getdim İradənin çalışdığı Mərkəzə. Yenə yorğundu, yenə arğındı… Ye¬nə “sakafandr” geymişdi, əllərinin ağlığına uduzan ağ əlcək geymişdi, “skafandr”ı da üz-gözünün işığını, nazını-işvəsini, gözəlliyini tam gizlədə, qapada bilməmişdi. Sa¬lam¬laşdıq. “Şair, indilərdə bura gəlməyəydin keşkə; üzümə söz gələr, onsuz da ya¬zışmı¬rıq¬mı?” dedi. Du¬ruxub əlavə etdi: “bizi də yoxlayırlar, mən də “test” vermişəm…” Bu dəfə mən duruxdum – dərhal dilləndi – “Qorxma, pis adama heç nə olmur. Noolsun?.. – Əsas “kritik 4 gün”ü keçməkdi…” Mən: “Qız, pis adamı, yaxşı adamı yığşdır” dedim, ardınca bir qədər qətiyyətlə, amma bəm səslə dilləndim: – Həkim, mən burda sənin əllərində ölümlə əlləşəndə sənə evlənmək təklif etdim – “təklif yox, əmr etdin” – İradə mənim bu rəsmisayaq cümləmə çevik müdaxilə etdi – bəli, mən bu işi ləngitmək, uzatmaq istəmirəm, onsuz da yetərincə vaxt itirmişik, bir-birimizə “ki¬tab oxumağ”a ehtiyac duymuram, de görüm, nikaha nə zaman müsaidsən? Mənə elə gəldi, İradənin qürur selli, sevinc qarışımlı təbəssümü “skafandr”ı deşir: – Şair, dəlisən, sən? Nə nikah? – İradə!.. – Əfəndim?! – İradə, sabahkı iş qrafikin necədi? Sən çıxammırsansa, mən nikah masasını burda qur¬durram. – Şair, olmaz! Olsa da, yalnız nikahla olmaz, biz tərəflərdə “kəbin” şərtdir, hətta hər ikisi olsa belə, indilərdə olmaz – hələ burda heç olmaz! – İradə, sabah bu vaxt bütün zəruri yoldaşlarla burada olajam, xəbərin olsun! – dəli bir qətiyyətlə dilləndim. Mən xəstəxananı tərk edərkən girişdə toplanmış həkimlərin dəhşətli söhbətini eşitdim: – İradənin “test”i pozitiv çıxıb. Aman Tanrım! Sanki mən neçə gün öncəki halsızlığıma döndüm birdən-birə, halım hal deyildi, deyildi! Heç özümün koronavirusa yoluxduğumu biləndə belə haldan-hala düş¬məmişdim; doğrudur, ağrıyırdım, rahatsızdım, ancaq İradə üçün bir başqa cür pozul¬dum. Ürə¬yimdən qovmağa çalışdığım bir hiss mənə təlaş pıçıldayırdı. O gecəni səhərədək ilan vuran yatdı, mən yatmadım. İndi demək asandı, bəlkə, amma nə gizlədim, ağır, çox ağır bir qərar aldım: sözüm sözdür, geri dura bilmərəm! Niyə ağır? – mən ata-ananın tək övladıyam; bir dəfə xətam olub, ikinci xətaya ixtiyarım yoxdu, yaş da o yaş deyildi zatən. Belə şərtlər içində, ölümün qənşərindəki bir qızla kəbin kəs¬dirib nikaha girmək intihara bərabər bir şeydi! Və biz sabah and içməliydik: – Xəstəlikdə və sağlıqda, Pis gündə və yaxşı gündə, Yoxsulluqda və bolluqda, Ölüm bizi ayıranadək!.. – Mən son cümləni dəyişdirəcəkdim və biz belə deyəcəkdik: – Ölüm bizi ayırdıqdan sonra da!.. Xülasə, vədə tamamında beynimdə min bir sual, “komandam”la İradənin qapısı ağzın¬daydım. İradə bir az süslü-müslüydümü, ya mənəmi belə gəlirdi? İradə bir az hazırlıqlı ki¬miydi, yoxsa bu nizam orda qabaqlar da vardımı? İradənin iş yol¬daşları təsadüfənmi bir yerə cəm olmuşdu, ya “nikah törəni”nəmi yığışmışdılar? Bizi görər-görməz dilləndi: – Yolçu! – O bu dəfə “Şair”, “Əfəndim”… demirdi, adımla müraciət edirdi, bu, bir də¬yi¬şik¬likdi. Mən: – Buyurun, xanıməfəndi, – dedim. İkimiz də susduq bir anlıq. Mənimlə Sağlamlıq Mərkəzinə gedən nikah müvəkkili, ruhani və şahidlərimdən xahiş et¬diyim kimi, prosedur o qədər sürətli getdi, bir də baxdıq, əlcəkli əllərimiz tutuşub… O dedi: Ra-zı-yam; mən dedim: Bəli, razıyam! Nikah müvəkkili dedi: Sizi bu gündən ər-arvad elan edirəm. Biz baxışdıq, anidən gözlərimizi çəkdik, sonra yenə baxışdıq… Ya¬nı¬mızdakılar: Xoş¬bəxt olun! – dedi. Öpüşmədik. İkimiz də ağzı maskalıydıq. Mən onun ağ ¬əlcəkli ağ əlini irəli çəkib barmağına üzük taxdım. O: “Neynək, bir halda ki sən de¬diyini elədin, o zaman qüsura baxma, mən sənin üzüyünü sa¬bah verrəm, inşallah – bir də gəl¬məli olassan, – dedi. – Bir az sozalmış olsa da, işvə ye¬rin¬dəydi, naz ye¬rindəydi. Sabah yenə ordaydım, üzük üçün deyil, əlbəttə; artıq ordakı yalnız sevgili deyildi, mənim kəbinlim, rəsmi nikahlımdı. Mən orda ol¬ma¬lıydım – niyəsiz, necəsiz… İçəri bu¬rax¬masalar da, bayır-bucaqda bir yer bulub gözlərdim. İradəm reanimasiyadaydı. Mən bir zülmlə keçdim reanimasiyaya – necə keçdim, bir Allah bilir, siz heç soruşmayın. Dünən nikahdan sonra özü ilə bağlı həqiqəti bilib, dünyası tar-mar olub – ikiqat gərginlik içində olduğu açıqca hiss edilirdi. İradə dörd yerdən əl girəsi “qol¬cu¬ğ”u olan “şəffaf tabut” kimi bir qoruyucunun için-dəydi, əlimi uzatdım, əlini tutdum. “Dəli, gəldinmi?” – dedi İradə. Taqətsiz qolunu birtə¬hər tərpətdiyini hiss etdim, əlcəkli əli yuxarı qalxdı, barmağında mən taxan üzük, ov¬cunda mənə alınan üzük… Reanimasiyanın qapısını içəridən bağlamışdım. Döyülürdü qapı… Döyülsün!.. İradə: – Sən bilirdin? – Bilirdim – dedim. – Niyə belə edirsən? Niyə zülm edirsən mənə? – Qız, sən nə deyirsən? – Mən ölürəm, adam, başa düşürsən, ö-lü-rəm! – Sən… sən ölə bilməzsən!.. – Yolçu, mənə söz ver, gedib günü bu gün nikahı pozduracaqsan. Yaxşımı?! – İradə, bu dünyasa bu dünya, o dünyasa o dünya! Burda qismət olmazsa, olmasın, o dünyada vüsala yetərik! Biləsən ki, əlim səndən başqasının əlini tanımayacaq, gözüm bir başqa göz görməyəcək! – Bu sözləri ürəyimdən keçirdim… amma demədim, deyə bil¬mə¬dim; eləcə, “əgər məni sağalda bildinsə, özün də sağalacaqsan, uşaqlıq eləmə” de¬dim. Yarızarafat, yarı¬gerçək sözlərə yüklədim duyğularımı: “Məni kiminçün sağalt¬mı¬san? Mə¬ni belə qoyub heç hara gedə bilməzsən!” O isə bir az başqa cür cavab verdi, sanki məndən eşitmək istəyib də, eşitmədiyi suala cavab verirdi: – Mən həmişə sənin omuşam, Yolçu, həmişə – xəbərin olmayıb… O gün ondan eşitdiyim son söz “Səni çox sevirdim, bə, Dəli!” oldu… İlahi, “Dəli” bu qə¬dərmi təsirli, buncamı şirin sözmüş? Onun eşitdiyi son söz: “Məni bu dünyada gözləmisən, o dünyada da gözlə!” olmalıydı, olmadı, əvəzində, sözünə düzəliş etdim: “sevirdim yox, sevirsən, bə ağıllı”. – Qımışdı, sanki daha nəsə demək istədi, demədi, ya da deyə bilmədi. Sonra qapının ağzında aləm qarışdı; deyəsən, “ehtiyat açar”ı gətirdilər, şaraqqaşaraq açdılar qapını, keçdilər içəri. Biz iki dəlini… yox, bir dəli, bir ağıllını əl-ələ tutuşmuş gör¬dülər… Nəsə dedilər, deyindilər, nəsə vurnuxdular, vurdular. Mən necəsə İradənin əli¬nin əlim¬dən qopduğunu gördüm. Mən necəsə otaqdan çıxdım. Mən, mən, mən – Tanrı məni versin deyim, verməsin? deyim? – aləmi qatıb-qatışdırmışdım. Baş həkim, onun mü¬a¬vin¬ləri, növbətçi, şəfqət bacısı, qapı bələdçisi… – hamı bir-birini günahlandırırdı: bunu kim buraxıb bura? – Məni heç kim burax¬mamışdı, ruh kimi keçmişdim içəri… Axşam TV-də günün korona cədvəli verilirdi: 36 nəfər virusa yoluxub, 64 nəfər sağalıb, 1 nəfər vəfat edib. O 1 nəfər kimdi, İlahi, kim? Yoxsa?!. Bilgisayarı açdım. “Feysbuk”da İradənin rəfiqələri şəkillər paylaşmışdı – dünənki əziz günümüzdən – “rəy”lər, “bəyəni”lər, “ürək”lər, “yanındayam”lar aşıb-daşırdı… Sosial şəbəkənin başqa bir İradəsi də təbrik edilirdi bugün: İradə Yolçu qızı Qədirli… – Anası şəkillərini paylaşmışdı Ay parçasının – anasından çox adaşına oxşayır¬dı… İradə¬lərin heç birinə təbrik yazmadım mən əli qurumamış, yazmadım… Bir gün sonra xəbər portallarında “Koronavirusla mübarizə tədbirləri çərçivəsində fə¬da¬kar xidmət göstərmiş həkimlərin təltif olunması haqqında Sərəncam yayıldı. Sərən¬cam¬da onun da adı vardı: “İradə Təbriz qızı Qiyamətdinli “Qızıl ləyaqət” medalı ilə təltif edilir”. – Adının qarşısında mötərizə açılmışdı: “ölümündən sonra…” BAKI, 2020
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, “Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri
Bu şeri 2017-ci ildə paylaşanda qədərin belə olacağından xəbərsizdik. Harda olsam, mənə bir pəncərə verin, bir ovuc göy üzü, bir damla dəniz, bir zərrə günəş… ilıq şüaların işığında yuyunsun fikirlərim. Harda olsam, gözlərimdən baş alıb getsin üfüqlər, Baxışımı üşütsün dağların qarı, könlümdə ləpələnsin dənizin suları. Harda olsam, yuxuma layla desin anadilin səsi, eyvanımı isitsin ətcə balaları civildəşən qaranquşun nəfəsi. Bir əlçim bulud da bəsimdi… sıxım közərən həsrətimin üstünə. Bir ömür yetər mənə, ulduzları muncuq-muncuq Iydə qoxulu bir gecə, bir masa, bir qələm, bir ağ varaq. Bir də təzəcə doğulan pişik balası kimi gözləri açılacaq bir sabah…
Daha yadırğadım darıxmağı da, Ötənlər,keçənlər yadıma gəlmir. Kimsəsiz otaqda yanan tək şamam, Uçub pərvanələr oduma gəlmir.
Elə unutmuşam gəldiyim yolu, Özüm də bilmirəm harda itmişəm. Yay günü səhrada azan bulağam, Yoxda üzə çıxıb,varda itmişəm.
Payızdı…budaqdan son yarpaq düşür, Üşüyür yol üstə bir tənha qovaq. Qan sızan yaramı sarıyıb hər gün, Ürəklə davadan necə çıxım sağ?
Qışqırsam,ünümü kimsə eşitməz, Heyif…öz səsində batıb adamlar. Qarışıb başları çörəyə,suya… Elə ayaq üstə yatıb adamlar.
Gözlərim yuxuya hələ girovdu, Hələ kipriymlə vaxtı sayıram. Gümüşü əqrəblər qaçır divarda, Dərdimi özümə pıçıldayıram…
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.
Yenicə ailə həyatı quran Rüfət bəyə və Mədinə xanıma!
Yaxından-uzaqdan gələn qohumlar, Qurulan məcslidə durub oynasın. Toy, məclis bayramı deyilən yerdə, Ayağa qalxaraq gülüb-oynasın.
Qohumlar yığılsın qurğu-büsata, Qoy məclis çatdırsın sizi vüsala, Bir gün ömrünüzə şirinlik qata, Xətir istəyənlər durub oynasın.
Bayaqdan əyləşən bəyə, gəlinə, Bəyi yetişdirən doğma elinə, Xoş sözlər gətirib Ana dilinə, Atası, Anası deyib oynasın.
*Bu şeir Azərbaycanlı gənc yazar Kənan Aydınoğlunun 2007-ci ildə Bakı şəhərində, “Adiloğlu” nəşriyyatı tərəfindən işıq üzü görən “Ömürdən bir səhifə” adlı ilk şeirlər kitabından seçilərək dərc edilir.
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.
Ustad Aşıq Şəmşirə
Şəmşirin yazdığı gözəl şeirlər, Bir anın içində elə yayıldı. Murovun qoynunda yazdığı şeir, Yeni nəğmə oldu, dilə yayıldı.
Dağların qoynunda Sən məskən saldın, Dağların qoynundan Sən ilham aldın, Murova. Qoşqara şeirlər yazdın, Yazdığın şeirlər çölə yayıldı.
Gündüzlər qoynuna getdiyin dağlar, Kəlbəcər elində meyvəli bağlar, Səhərdən-axşama axan bulaqlar, Nəfəsi bir anlıq gölə yayıldı.
*Bu şeir Azərbaycanlı gənc yazar Kənan Aydınoğlunun 2007-ci ildə Bakı şəhərində, “Adiloğlu” nəşriyyatı tərəfindən işıq üzü görən “Ömürdən bir səhifə” adlı ilk şeirlər kitabından seçilərək dərc edilir.
Əslən Kürdəmirdən olan, Qarabağ uğrunda Aprel döyüşlərində qəhrəmanlıqla şəhid olmuş, şəhidlik məqamına yüksələndən sonra “Azərbycan Bayrağı” ordeni ilə təltif edilmiş Azərbaycan Respublikasının Hərbi Hava Qüvvələrinin baş leytenantı, pilot İsmayılov Əbübəkir Vüqar oğlunun əziz xatirəsinə ithaf edirəm.
Bu vətənin nə qədər cəsur insanları var, Qorxmaz, mərd, şir ürəkli igid aslanları var, İsmətli qız-gəlini, qoçaq oğlanları var, Onlarlardan biz nə qədər, söz-söhbət açsaq azdı, Şəhidlər olmasaydı, torpaq vətən olmazdı!
Aprel şəhidlərindən biridir, Əbubəkir, Bu yurdun övladıdır – ana yurdu Kürdəmir, Elə ömür yaşadı, hamıya örnək ömür, İgid şahin səmada ölməz bir əsər yazdı, Şəhidlər olmasaydı, torpaq vətən olmazdı!
Uşaqlıqdan deyirdi, -General olacağam, Əsgərlərin qəlbinə nur kimi dolacağam, Düşmənləri qorxuya, təlaşa salacağam, O düşmən ki, nankordu, xaindi, yaramazdı, Şəhidlər olmasaydı, torpaq vətən olmazdı!
Ali Hərbi Məktəbdə oxumaq məqsədiydi, Təyyarəçi olmaqsa, arzusu, mətləbiydi, Yolu özü seçmişdi, ürəyinin səsiydi, Bu səs, bəlkə, tanrıdan gələn nida-avazdı, Şəhidlər olmasaydı, torpaq vətən olmazdı!
Təhsilin başa vurub, oldu yetkin bir zabit, Həm geniş qəlbli idi, həm də qorxmaz bir igid, Başqa cür olammazdı, almışdı halal öyüd, Çətinlikdən qorxmazdı, heç nədən sarsılmazdı, Şəhidlər olmasaydı, torpaq vətən olmazdı!
Qorxu nədir, bilməzdi, onu çoxdan qovmuşdu, Aprel döyüşlərində qəhrəmantək vuruşdu, Təbrizlə, Urfan ilə ölməzliyə qovuşdu, Üç qardaş-üç dost idi, bu dostlar ayrılmazdı, Şəhidlər olmasaydı, torpaq vətən olmazdı!
Şəhid olan zamanı küləklər saçın yoldu, General olmasa da ucadan uca oldu, Yaşamaqçın əbədi, neçə ürəyə doldu, Elin Əbübəkirə məhəbbəti solmazdı, Şəhidlər olmasaydı, torpaq vətən olmazdı!
Kürdəmir rayonunun Ərəbxana kəndindən olan, Qarabağ uğrunda Vətən müharibəsində qəhrəmanlıqla şəhid olmuş, “Vətən uğrunda”, “ Füzulinin azad olunmasına görə”, “ Xocavəndin azad olunmasına görə”, medalları ilə təltif olunmuş Pərviz Natiq oğlu Novruzovun əziz xatirəsinə ithaf edirəm.
Hələ kiçik yaşından xətirli –hörmətliydin, Çox mehriban, gülərüz, şirin söhbətli idin, İstiqanlı oğuldun, dostluqda ülfətliydin, Qısaca həyatında qoydun yaxşı əməl, iz, Unutmaz heç bir zaman, el-oba səni, Pərviz.
Uşaq idin, yox idi, nə kədərin, nə dərdin, Dostlarınla birlikdə kür çayında üzərdin, Bağ-bağçanı, çəməni həvəs ilə gəzərdin, Arzuların tükənməz, xəyalların bir dəniz, Unutmaz heç bir zaman, el-oba səni, Pərviz.
Böyüdün, yaşa doldun, arzuların böyüdü, Oldun Ərəbxananın cavan qoçaq igidi, Ağsaqqallardan aldın nəsihəti, öyüdü, Həyatda yolun kimi əqidən də oldu düz, Unutmaz heç bir zaman, el-oba səni, Pərviz.
Vətən məhəbbətiylə döyünürdü ürəyin, Sevirdin bu vətənin, hər gülün, hər çiçəyin, Qarabağ azad oldu, qəbul oldu diləyin, Arzuların saf idi, arzuların saf, təmiz, Unutmaz heç bir zaman, el-oba səni, Pərviz.
Oxuyurdun kollecdə, dedin, orduya gedim, Artıq zaman yetişib, vətənə xidmət edim, Necə də fəxr edərəm, “Əsgər!” çağrılsa, adım, Bu ad hamıya doğma, bu ad hamıya əziz, Unutmaz heç bir zaman, el-oba səni, Pərviz.
Alqış vətən sevginə, alqış mətanətinə, Düşmənlər heyran qalıb vətən məhəbbətinə, Tab etmədi yağılar sənin rəşadətinə, Yaddan çıxarmaz heç vaxt qəhrəmanın Horadiz, Unutmaz heç bir zaman, el-oba səni, Pərviz.
Zaman keçir hərənin həyatı bir cür ötür, On doqquz il yaşadın, gözəl, mənalı ömür, Şəhid oldun, şəhidlər heç vaxt, heç zaman ölmür, Səni doğması bilir, Gəncə, Naxçıvan, Təbriz, Unutmaz heç bir zaman, el-oba səni, Pərviz.
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü Əslən Kürdəmir rayonunun Karrar qəsəbəsindən olan, Qarabağ uğrunda Vətən müharibəsində qəhrəmanlıqla şəhid olmuş “Vətən uğrunda”, “Füzulinin azad olunmasına” görə medalları ilə təltif olunmuş Məlik Kamran oğlu Zülfüqarovun əziz xatirəsinə ithaf edirəm.
Anan səni böyütdü Min bir əziyyət ilə, Sən də sevdin ananı, Sonsuz məhəbbət ilə.
Qəlbin tər-təmiz idi, Arzuların bir ümman, Taleyi heç kim bilmir, Onu, yazır yaradan.
İllər keçdi, dolandı, Oldu on səkkiz yaşın, Əsgərliyə yollandın, Hər əsgər bir qardaşın.
Cəsur bir əsgər oldun, Razıydı komandirin, Yerinə yetirirdin Ləyaqətlə hər əmrin.
Müharibə başladı, Vətən qorunmalıdır, Məqam gəlib, yağının Burnu ovulmalıdır.
Atıldın döyüşlərə Minlərlə əsgər təki, Heç qorxmadaın ölümdən Vətən yaşasın, təki.
Füzulinin uğrunda Göstərdin çox rəşadət, Tanrım özü vermişdi, Sənə mərdlik, şücaət.
Sən, şəhid oldun, Məlik, Əbədi yaşar, ölməz, Adın xalqın qəlbində, Ürəklərdən silinməz.
Əziz anan Yeganə, Bilirsən,nə eylədi? Məlik qəhrəman olub, Başqa yol yox, söylədi.
Şəhid müavinətin, Bağışladı orduma: -Ordum qüvvətli olsun, Müjdə versin yurduma.
Dünyaya gəldin Məlik, Karrar adlı bir eldə, Səni sevənlər vardır, İndi artıq hər yerdə.
Məlik, səni həmişə Xatırlayar xalqımız, Mərdləri unutmağa Yoxdur bizim haqqımız.
Haqdan yaranmısan nurdu əməlin, Tanrı dərgahından üzülməz əlin, Səninlə öyünür bütün türk elim, Yaradan göndərib bizə ərməğan, Yenilməz sərkərdə Tayyip Ərdoğan.
Dar gündə yetişdin Qarabağıma, Nur kimi səpildin qəm ocağıma, Doğma qardaş oldun yaman çağıma, Könlümüzə zəfər sevinci yaxan, Yenilməz sərkərdə Tayyip Ərdoğan.
Sən türk dünyasının yenilməz dağı, Gətirdin bizlərə zəfər soraģı, Yazdın yaddaşlara bu gözəl çaģı, Zülmətə daģ çəkib Günəş tək doģan, Yenilməz sərkərdə Tayyip Ərdoģan.
Yoğurdun təməldən qüdrətli Turan, Ulu Türk önündə səcdəyə duran, Tarixin ən uca taxtını quran, Haqqın bayraqdarı, ey böyük insan, Yenilməz sərkərdə Tayyip Ərdoğan.
Fədayə orta məktəbi bitirməmiş, onunçün evlərinə yaxından, uzaqdan elçilər gəlirdi. O, qaragözlü, uzun hörüklü, cazibədar olmaqla bərabər, həm də çox ağıllı qız idi. Baxışlarındakı xeyirxahlıq, məsumluq, sadəlik onu görənləri heyran edirdi. Sevənləri gün-gündən artırdı. O isə heç kimə razılıq vermir, yalnız ali təhsil almaq üçün fikirləşirdi. Ali təhsil almaq, tələbə olmaq onun üçün böyük arzular idi. O, bu arzulara çatmaq üçün dərslərindən əla qiymətlər alır və imtahanlara mükəmməl hazırlşırdı. Həyat öz axarı ilə gedirdi. Fədayənin öz sevdiyi var idi. Qəlbindəki bu gizli hissdən heç kəsin xəbəri yox idi. Yalnız onu sevən oğlandan başqa…Lakin ailə həyatı qurmaq ikinci məsələ idi onun üçün. Sevdiyi Kəmənd adlı oğlan onunla bir məktəbdə oxuyurdu. Kəmənd hər gün onu qarabaqara izləyir, eşidəndə ki, kimsə onu sevir, bir yol tapıb ondan uzaqlaşdırırdı. Beləcə, Fədayə üçün sevgisini fəda edirdi. Orta məktəb həyatına əlvida deyən gənclər çox keçmədi ki, nişanlandılar. Uzun müddət nişanlı qaldıqdan sonra isə evlənmək üçün qərar verdilər. Hər ikisi ali məktəbə daxil olmuşdu. Gənc ailə üçün tələbə olmaq nə qədər çətin idisə, o qədər də şərəfli idi. Gündəlik dolanışıq onlar üçün çox cətin idi. Fədayə əyani, Kəmənd isə qiyabi təhsil alırdı. Hələ üstəlik kirayədə qalırdılar. Onlar üçün vəziyyət acınacaqlı olsa da buna sinə gərməyi bacarırdılar. Kəmənd zavodda işləyirdi, aldığı az maaş onlara çatmrdı. Heç bir kəsdən köməyi olmayan Fədayənin isə tələbə təqaüdündən başqa ümid yeri yox idi. İllər beləcə ötüb keçirdi. Lakin Fədayə ən cətin anlarında belə Kəməndi incitməmək üçün heç nə demir, gizli-gizli ağlayıb, ovunurdu. Fikirləşirdi ki, tələbəlik həyatı qurtarar, hər ikisi işləyib, xoşbəxt ailə olmaq üçün əllərindən gələni edəcəkdir. Təki sevgi birliyi, söz birliyi olsun. Fədayə Kəməndi çox sevirdi. Onun üçün sevgi daha böyük zirvə idi. O, hər an Kəməndi qorumağa çalışırdı. Birlikdə bütün çətinliklərə sinə gərməyi özünə fəxr bilirdi… Kəməndin valideynləri ona heç bir köməklik etmir, onlara qarşı ən kiçik istilik, qayğı belə göstərmirdilər. Oz vəzifələrini bitmiş hesab edən valideynlər necə bacarırsınız elə də yaşayın, deməklə canlarını qurtarmışdılar. İllər ayları, aylar isə günləri qovurdu…Gənc ailənin günü-gündən bir-birinə bağlanması, sevgi tellərinin möhkəmlənməsi onun gözəlliyini qorumağa səsləyirdi. Fədayə isə Kəməndi sevdiyi üçün, çalışırdı ki, ona hər an dəstək olsun. Kəmənd də, qısılmışdı Fədayənin sevgisinin ağuşuna. Artıq onlar ali təhsili bitirib, işləməyə başlamışdılar. Övladları da dünyaya gəlmişdi. Ömür pillələrində Fədayə Kəməndlə addımlayanda çalışırdı ki, həmişə bir pillə ondan aşağıda olsun ki, lazım olan zamanlarda həyat yükünün ağırlığı onun çiyinlərinə düşsün. Məhz buna görə də əzablar içərisində əzilir, zillətlər çəkirdi. Lakin ailəsinin xətrinə hər çətinliyə dözməyi özünə borc bilirdi. İllərin acısını ürəyində, həyatın ağırlığını isə çiyinlərində daşıyırdı. Zaman-zaman çətinliklər içərisində əzablarla boğulur, yenidən özündə yaşamaq üçün güc toplayırdı. Axı övladlarını böyütmək, ərsəyə çatdırmaq üçün o yaşamalı idi. Həm müəllimə işləyir, həm də ev qayğılarını çəkirdi. Artıq çətinliklər arxada qalmışdı. Kəmənd istədiyi məqama çatmışdi. İşi, pulu, ətrafda tanışlıqları, həmişəki kimi bir addım yox, Fədayədən daha çox irəlidə gedirdi. Maddi cəhətdən Kəmənd Fədayədən irəlidə olsa da, mənəvi cəhətdən geriləyirdi. O, Fədayənin çəkdiyi əzabları qiymətləndirmir, mənəm- mənəmlik edirdi. Bu isə Fədayəni özündən çıxartsa da, dillənmir, hər şeyi zamanın üzərinə buraxırdı. Sanki, onunla birlikdə çəkdiyi əzabları Kəmənd unutmuş, heç olmamış kimi yaşayırdı. Fədayə üçün ən ağır, ölümə bərabər bir əzab idi, bu haqsızlıqlar. Axı Kəmənd onunla evlənəndə özünü dünyanın xoşbəxti hesab edirdi, guya onun dərdindən ölürdü… Bəs nə oldu, onu var-dövlət sevdiyindən belə tez uzaqlaşdırmışdı? Suallara göz yaşları ilə cavab verirdi Fədayə… Kəməndin bir pillə qabaqda olmağı üçün dəridən, qabıqdan çıxan Fədayə bu gün onun üçün heç kəs idi.. Bu pillələr Kəməndin yalançı, saxta məhəbbətini də, özüylə aparmışdı. Daha bir pillə aşağı əyilib, Fədayəyə baxmaq belə istəmirdi. Çünki gözləri daha yuxarı pillələrdə idi. Fədayə üçün həyatın mənası ölmüş, hər şey onun üçün bitmişdi. Göz yaşları içində olan həyatı ona dərddən-sərdən başqa bir şey deyildi. Axı, çətinliklərə onunla bir sinə gərmiş Fədayənin əzablara düçar olması nə üçün idi? Xoşbəxt günlərə çatmaq üçün eyni yolu gedən Fəayənin haqqını tapadalamaq günah deyildimi? Xəyallar içində həyatnı fikirləşən, özünü anbaan unudan Fədayəin,bu haqsızlıqları sakitcə izləməkdən başqa çarəsi yox idi. Zaman ən gözəl hakim idi… Lakin zaman da bəzən öz təkərini düz fırlatmırdı. Əzəni əzir, üstündən də keçirdi… Suallar içində suala dönmüşdü Fədayə… Kəmənd bu zirvədə ikən, keçmiş günlərini xatırlayacaqmı, deyə fikirlşirdi. Fikirlər onu yaxın keçmişə aparsa da, onu sevən insanın bunlara qayıtması, onları görmək bacarığının olmamasını düşünəndə həyatdan əlini üzürdü. Hərdən bu acılı xatirələri yada salanda Kəməndin ona qulaq asmamağı, onu eşitmək belə istəməməsi Fədayənin ömrünü hər gün daha ümidsizliyə sürükləyirdi.Bütün bunlara baxmayaraq Fədayə övladları xətrinə səbrinə qısılıb… Vicdanında bir zərrə də, olsa ədalət, etibar, insanlığa hörmət və haqqa inamı varsa, keçmişinə dönəcək, deyə içində çapaladğı fikirlərin, xəyalların qanadında uçur, özünə təsəlli axtarırdı Fədayə. Kəmənd isə hər gün dəyişir, var-dövlət, şan-şöhrət onu tamam baçqa bir aləmə aparırdı. O aləm ki, orada nə sevgi vardı, nə də insanlıq… Şeytani hisslərin covlan etdiyi bir aləm idi. Fədayə isə həyatın amansızlığından, haqsızlığından, sevdiyinin etibarsızlığından yorulmuşdu. Özü dünyada ikən, ruhu onu tərk edtmişdi sanki… Günlər bir-birini qovurdu… Göz yaşlarına həmdəm olan qadın gözlərini bir nöqtəyə zilləmişdi… Orda haqq-ədalət axtarırdı… Nə zamansa gələcəyinə inanırdı… Bir gün işdə olarkən iş telefonuna gələn zəng onu xəyallarından ayırdı. Eşitdiyi xəbərdən əlindəki telefon dəstəyi yerə düşdü. İş yoldaşları Fədayəni ələ almaq üçün ona yaxınlaşdılar. Telefon dəsətəyini əlinə alan iş yoldaşı zəng gələn yerdən nə baş verəcəyi barədə soruşanda halı pis oldu. Kəməndin qəza törətməsi barədə xəbər verən onun yaxın dostu idi. Bir neçə saatdan sonra hamı xəstəxanada idi. Kəməndin yanında Fədayə göz yaşlarını axıdırdı. Qohumların hamısı xəbər tutsa da heç kəs gəlib çıxmamışdı. Təkcə gələnlər Fədayənin iş yoldaşları, bacı-qardaşları, bir də ailəvi dostları idi. Kəmənd möhkəm əzilmişdi. Vəziyyəti çox ağır idi. Həkim ona yaxınlaşıb soruşdu… -Xanım, siz həyat yoldaşısınız? -Bəli. -Təcili əməliyyat olunmalıdı xəstəniz. Yoxsa xəstə həyatını itirə bilər. Fədayə özünü ələ alıb,titrək səslə… -Həkim xahiş edirəm,nə lazımdırsa, əlinizdən gələni əsirgəməyin. Təki Kəmənd sağ-salamat olsun. Əməliyyat iki saat çəkdi. Bu müddət ərzində Fədayənin göz yaşları selə dönmüşdü. Onu saxlamaq mümkün olmurdu. Onun Kəməndə olan sevgisini özündən, bir də Allahdan başqa heç kəs duya bilməzdi. Ürəyində Allahına yalvarır, onun sağalması üçün dualar edirdi. Bu qədər müddətdə nə qardaşı, nə də bacısı belə xəbər tutsa da gəlib çıxmamışdı. Hansı ki, Kəmənd onların yolunda hər şey etmişdi və edirdi də. Bacısı isə hər zaman onların ailə işinə qarışmaqla, onların bu dəli sevgisinə əngəl olmaqla Fədayənin qəlbini qırmış, ona olan istəyini əlindən almışdı. Fədayənin halı pisləşmişdi. Tez-tez ürəyi tutan Fədayəni həkimlər bir təhər özünə gətirə bimişdilər. Kəməndin bir ayağını kəsmişdi həkimlər. Bədəninin çox yerləri sarıqlı idi. Onu reanimasiya otağına apardılar. Yanına heç kəsi buraxmırdılar. Təkcə Fədayə yalvar-yaxışla qalmağa icazə ala bildi. Gecənin bir zamanı Kəmənd gözlərini açdı və pıçıltı ilə…Suzundan ciyərim yanır.Fədayə limonlu su ilə pambığı isladıb onun qurumuş dodaqlarını islatdı. Dəfələrlə əməliyyat keçirmiş Fədayə sağlamlığının çoxunu itirsə də, Kəməndin yolunda yenidən hər əzaba qatlaşırdı. Onun ayağa durması üçün əlindən gələni etməyə başlamışdı. Kəmənd hər gün Fədayənin etdiyi bu yaxşılıqların qarşısında xəcalət çəkir, başını qaldırıb onun üzünə baxmağa belə utanırdı. Hətta Fədayənin vaxtilə gizlin axıtdığı göz yaşlarına da məhəl qoymaması yadına düşdükcə özünü bağışlaya bimirdi. Bütün bunları yenidən xatırlayan Kəmənd çəkdiyi vicdan əzabından qurtarmaq üçün bir gün… -Fədayə, sənə qarşı etdiklərimə görə vicdan əzabı çəkirəm. Bəlkə də elə buna görə Allah məni belə cəzalandırdı. Xahiş edirəm, məni bağışla. Sən mənim ən çətin anımda mənə dayaq durmusan. Mənə ata-ana, bacı-qardaş olmusan. Mən isə sənə layiq dəyər verə bilməmişəm. Məni yenidən dünyaya qaytardın. Məni bağışla… Fədayə həyat yoldaşı Kəməndin ona qarşı etdiyi haqsızlığa həmişə susmuş, heç zaman səsini belə çıxarmamışdı. Yalnız ağlamaqla ürəyini sakitləşdirə bilmişdi.Öz sevgisinə sığınan polad iradəli, zərif qəlbli Fədayə hər zamankı kimi yenə də ağlayırdı…. Xalidə Nuray. 05.04.2017.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ Bürosunun Rəhbəri, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Bir şirin sevdanın yadıgarısan, Düşmüsən nəğmə tək dilə, bənövşə, Könül sarayımın tacıdarısan, Qəddin açılmayır hələ, bənövşə.
Bülbülün sinəsi dönübdür dağa, Arılar tökülüb gəlibdi bağa, Gülüm, canım olsun, sənə sadağa, Gəl bükmə, boynunu belə, bənövşə.
Necə də gözəlsən, necə də incə, Quşlar cuşə gəir, səni görüncə, Mən necə sevməyim, mən səni necə? Sənsiz odum dönüb külə, bənöşə.
Sirrsən, möcüzəsən, bilmirsən özün, Bir ay parçasıdır, camalın, üzün, Dünyanı dolaşır şöhrətin, sözün, Heyranam sənin tək, gülə, bənövşə.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ Bürosunun Rəhbəri, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Gəldi qara buludlar, toqquşdu birdən, birə, Şimşəyin nərəsindən, silkələndi dağ, dərə, Elə bil yer göy uçdu,göylər birləşdi yerə, Leysan elə coşdu ki, sular döndü bir selə,
Bircə anda kəsildi quşların cəh-cəh səsi, Gurultuya çevrildi, dağların xoş nəğməsi, Çırpdı özünü yerə, damlanın hər birisi, Qayalar sinə gərdi, əsən küləyə, yelə.
Boğuldu sel daşları, qurd kimi xırıldadı, Qayalardan atıldı, sel-sular, şırıldadı, Qurbağalar sevindi, dərədə quruldadı, Cilovsuz dəli yellər,əsdi belədən, belə.
Gölməçələr içində, oynadı gur damcılar, Təzə mahnı oxudu sevinclə qavalçalar, Daşları, qayaları döydü yenə qamçılar, Göylər üzün bozartdı, hər çiçəyə, hər gülə.
Yaz yağışı gözəllik, yaz yağışı bərəkət, Açıldı göy qurşağı, gözəlləşdi təbiət, Yaz yağışı sevgidir, yaz yağışı məhəbbət, Yağışdı ilham verən, qaranquşa, bülbülə.\
Yenə günəş şəfəqin səpdi torpağa, daşa, Şəfəqlərə büründü yer, göy oldu, tamaşa, Yuyundu ana torpaq, bəzəndi başdan- başa, Bir gözəllik gətirdi, yaz yağışı bu elə.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru
Payız elə getdi, qış belə gəldi, Ayrılıq küləyi əsdi bir ucdan. Görüşə bilmədik, bu necə dərddi? Qar da yolumuzu kəsdi bir yandan.
Sanki acıq çıxır təbiət bizdən, Görüşmək vədəmiz uzanır yaman. Həsrət də qar kimi gözlərimizdən, Yağıb sinəmizdə qoparır tufan.
Bölündük sevginin fəsillərinə, Eşqimiz, baharkən, özümüz qışıq. Bəlkə ömrümüzün son illərindən, Bəxtin yollarına atılmış daşıq?!
Eh… yenə səbrimin üstünə əsir, Sənin göndərdiyin şaxta, qar, boran. İnan ki, yolumu eşqimiz kəsir, Yoxsa, bu yollarda kimdi ki, duran?!
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru
AĞLAMA, A KÖRPƏ, AĞLAMA BELƏ.
Ağlama , a körpə ağlama belə, Sən hələ nə görüb, nə götürmüsən. Ömrün günlərini bir-bir ələyib, Hələ ildən-ilə ötürməmisən.
Hələ keçməmisən dərd körpüsündən, Hələ arzuların aşıb-daşmayıb. Ömrün hər zilləti, hər bir zülməti, Qəlbində, könlündə heç dolaşmayıb.
Haqlı ola-ola üstünə bəzən, Haqsız əllərindən daş atılmayıb, Cəlladlar əlinə keçməyib ömrün, Yaşının üstündən yaş atılmayıb.
O zaman sən belə yanıqlı ağla, Oysun ürəyini sözün xəncəri, Yarda etibarı, dostda inamı, Görməyib sən neçə illərdən bəri.
Ardınca qaçdığın ümidlərinin, Dizi qırılmayıb, könlü sınmayıb, Kiminsə eşqindən qəlbin od turub, Sevda yollarında alovlanmayıb.
Yazmayıb bəxtini qara kürsülər, Gözlərin tanımır bu kor dünyanı, Hələ görməmisən ürək ağrıdan, Üstünə atılan şəri-böhtanı.
Hələ ürəyinə eşqin harayı, Saçına sevdaının dəni düşməyib. Ağlayıb qəlbimi üzmə havayı, Bəxtin ki, əllərdən-ələ düşməyib.
Hələ görməmisən könül dağını, Qəlbin çəkilməyib min yerdən şişə. Saxla, gələcəyə ağlamağını, Ömrünü vaxt biçib, zaman dəyişər.
Saxta söz, saxta üz durub qarşında, Açılan könlünü qıfıllamayıb. Oyub ürəyini düz yalanıyla, Səni öz mənindən oğurlamayıb.
Hələ düşməmisən çətinə, dara, Gözlərin dərd çəkib, yol aramayıb, Gəzib tellərində fələk əlləri, Saçını qəm yuyub, dərd daramayıb.
Yurdunu dağıdıb, köçürməyiblər, Qaçqın olmamamısan hələ vətəndə. Nə şəhid oğlun var, nə şəhid elin, Hələ nə görmüsən, a yazıq bəndə.
Ağlama sən Allah, bu göz yaşını, Heyfdir tökmə gəl torpaq üstünə. Sən ağla Vətəni, sən ağla məni, Dünya ikimizin durub qəsdinə!!!
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
Dərdi yanına sal gətir, Yeni görüşə gələndə… Özünə eynək al gətir… Böyütsün məni gözündə…
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
Qəhərim əlçim-əlçimdir, Kədərim ürək-ürəkdi… Bilən varmı, gələn kimdi? Bu yollar nəyə gərəkdi?
Bilən varmı,qara divin Qış yuxusu yaza düşüb… Bizim evlə sizin evin Arasında kim üşüyüb?
Kimdi biləndərin, adam? Gəlsin…görsün…bilsin…desin… Məni çox söylətmə, qadam, ”Allah mənə ağıl versin! ”
Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Sumqayıt Bürösunun Rəhbəri
EŞQİNƏ
Səhər verilişində Aşıq Əli Quliyev saz çalırdı…
Bu sabahlar bir qiyamət qopartdı, Saz Əlinin, Əli sazın eşqinə. Bu misralar kəlmə-kəlmə sinəmdə Qatarlandı bu avazın eşqinə.
Zilə qalxdı – beçə pərdə sızladı, Bəmə endi – barmaqları buzladı. Şah pərdədə ərəb atlar tozladı,- Mənzil kəsdi bu murazın eşqinə.
Qayıbdan bir nida qopdu: Paho…pah… Bu dünyanın şahı qulmuş, qulu şah… Elə sandım tüstülənir qul Əmrah “Sərvi boylu Səlminaz”ın eşqinə.
Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Sumqayıt Bürösunun Rəhbəri
ƏMİ
“Əmi” deyə müraciət etdiyimiz Aşıq Əli Quliyevə
Dərd yarı olardı dərd ola bilsə, Biz çəkən nədisə hədərdi, əmi. Qələmdən axanda qəm yığnağıdı, Saza qaldıranda kədərdi, əmi.
«Dünya dolanması qatıb başları», Yar-yoldaş unudub yar-yoldaşları… Könlükəsək-lərin, qəlbidaş-ların Nə dərdi olacaq, nə dərdi, əmi?!
Necədi köksündə köz dolanmağın? Getdi zəmanəsi yüz dolanmağın. Halal yaşamağın, düz dolanmağın Astarı üzündən betərdi, əmi.
Başa dırmaşdılar baş əzdirənlər, Könül küsdürənlər, qəlb üzdürənlər. Daha can ha deyil biz gəzdirənlər, Eləcə düşmənə çəpərdi, əmi.
İbrahim İlyaslı – yollarda gözü, Vurğunudu sənli söhbətin, sözün. Oxu, bu qoşmaya qıymat qoy özün, Adına bağladım – nətəridi, əmi?!
Tezliklə o günlər geri qayıda, qaçıb ev-eşikdən şəhərə dolaq, bu günlər bir azca bizi oyada, sən məndən,mən səndən muğayat olaq…
HEÇ BİLİRSƏN NƏLƏR OLUB O VAXTDAN?
Ürəyimdə bir məlhəmsiz yarasan, durna köçü yenə keçir uzaqdan, həsrətinə dözmək olmur, hardasan? heç bilirsən, nələr olub o vaxtdan?
Heç bilirsən; kimlər çalıb qapımı, neçə dəfə dərd qaraldıb qanımı, suallarla bezdirdikcə Tanrımı əllərimdən nələr alıb o vaxtdan?!
Heç bilirsən,nələr çıxıb qarşıma, baharımdan nələr qalıb qışıma, kimlər gəlib küllər töküb başıma, saçalrımda nələr solub o vaxtdan?
Yaşamışam–sən qəlbimdə qalaraq, məndən bezən can əlində qalaraq, yastığımda quruyaraq,solaraq heç bilirsən,nələr qalıb o vaxtdan?
Heç bilirsən;həsrət nədir,qəm nədir, ümidləri puç eləyən kin nədir, yalanımdan:”Günah yalnız məndədir”, neçə-neçə güllər solub o vaxtdan?
Dustağıyam sənsiz keçən illərin, nə biləsən;nədən var ki,xəbərin? Sığalları neçə-neçə yellərin əllərini yada salıb o vaxtdan! Nə biləsən,nələr olub o vaxtdan???
Mənə biraz onnan danış Mənə biraz onnan danış Az da olsa yaşat məni Çox dolmuşam için-için Bir az ağlat boşalt məni Yaman sıxır həyat məni
Mənə bir az onnan danış Duruşundan, yerişindən Gəlişindən, gedişindən Şirin-şirin gülüşündən Bacardıqca hər işindən Nə bilirsən axır çalış Mənə bir az ondan danış
Mənə bir az ondan danış Söylə, neynir can yoldaşım? Qısqanclıqdan coşum, daşım Qoy lap quru söznənsə də Özümü itirim, çaşım Ona yenə yaxınlaşım
Mənə bir az ondan danış Danış, təbim dilə gəlsin Hər bir sözün bağrım dəlir Qoy içkisiz, qoy içmədən Ruhum bir az məzələnsin Xatirələr təzələnsin
Mənə bir az ondan danış Qaytar mənə xatır məni Qaytar mənə gətir məni Al onsuz bir gələcəkdən Keçmişimdə itir məni Danışdıqca itir məni.
Mənə bir az ondan danış Hicran pozub düzənimi Sarıb şeri, qəzəlimi De ki təsəllim öpməkdi Ondan yazan öz əlimi Ona bir az məndən danış..!
Bir gündə ütsələr meşəni, yolub, Yıxıb – sürüsələr dağları, susum. İçib məst olmasam, baxıb məst olum, Desələr bulağa şərabdır bu su.
Sapanda güc olum, daşa ağırlıq Tənha ulduzlara daş atan olsa, Deyim “xəlbirlənən” daş qumdur artıq- Yetimi, yesiri yaşadan olsa.
Heç üzü qaraya üzüm gülmədi Sən ki, tanıyırsan, ey ürək, kiməm! Pərvanə olanda o kəs bilmədi, Biganə olanda biləcək kiməm!
Bir az da ölümü yandırsın ahım, Düz olum, bilməyim düz olmaq nədi, Satanın nəyinə gərəkdir axı İynə olmaq nədi? Biz olmaq nədi?
Oba yerlərinə baxıb ağlayım, Tüstüsüz ocaqdan nə pay, nə umu. Odunu nə vaxtdan qara bağlayıb, Alovu nə vaxtdan ağzını yumub.
Quruya yaş olmaq hünərdi bəzən, Bəzən də bu hünər girovdu nahaq. Səni sinələrdən çox asmışam mən, Bəs səni sinəmə kim qaytaracaq?
Elə daldalanım alqış zalında, Xəbərim olmasın alqışlayandan. Xəbərim olmasın haqqı yanandan, Xəbərim olmasın haqqı danandan.
Çəkim qoltuğuma qulaqlarımı, Bilməyim göy payı, yağışdı, qardı. Bilməyim sel çəksə ayaqlarımdan Sel kötük apardı, insan apardı…
Ürəyim, öz dərdim özümdən ağır Hər hökmün andınla üz-üzə durur. Ölü sağlığımın sayıqlamağı, Diri mərhumluğun çağrışı budur… Mənə biganəlik öyrət, ürəyim…
Nə kökü dərindədir, Nə möhkəm gövdəsi var. Nə meyvə gətirəndir, Nə də ki, kölgəsi var. Nə fərqi, yanındakı Payıd, ya qovaq olsun; Bircə onu düşünür- Sarınıb qalxmaq üçün Təki bir dayaq olsun.
*Bu şeir Xalq şairi Hüseyn Arifin 1966-cı ildə Bakı şəhərində, Azərbaycan Dövlət Nəşriyyatı tərəfindən kütləvi tirajla (15000) işıq üzü görən “Yollar və xatirələr” şeirlər və poema kitabından seçilib.
Şirindir zoğalın meyvəsi, payı, Onun ləzzətini şəkərdə duydum. Zoğal mürəbbəsi, somovar çayı… Meşənin ətrini şəhərdə duydum.
*Bu şeir Xalq şairi Hüseyn Arifin 1966-cı ildə Bakı şəhərində, Azərbaycan Dövlət Nəşriyyatı tərəfindən kütləvi tirajla (15000) işıq üzü görən “Yollar və xatirələr” şeirlər və poema kitabından seçilib.
Gün batdı… Bozardı göylərin üzü, Bir yarpaq üzülüb düşdü budaqdan. Gün doğdu… nur tutdu dərəni, düzü, Bir toxum cücərib qalxdı torpaqdan.
*Bu şeir Xalq şairi Hüseyn Arifin 1966-cı ildə Bakı şəhərində, Azərbaycan Dövlət Nəşriyyatı tərəfindən kütləvi tirajla (15000) işıq üzü görən “Yollar və xatirələr” şeirlər və poema kitabından seçilib.
Kəpəz Ana torpağın, Təbii qalasıdır. Göygöl yaşıl meşənin, Göygözlü balasıdır.
*Bu şeir Xalq şairi Hüseyn Arifin 1966-cı ildə Bakı şəhərində, Azərbaycan Dövlət Nəşriyyatı tərəfindən kütləvi tirajla (15000) işıq üzü görən “Yollar və xatirələr” şeirlər və poema kitabından seçilib.
Meşədə məğrur palıd, Əyilən söyüd də ar. Həyatda qorxaq insan, Təmkinli igid də var.
*Bu şeir Xalq şairi Hüseyn Arifin 1966-cı ildə Bakı şəhərində, Azərbaycan Dövlət Nəşriyyatı tərəfindən kütləvi tirajla (15000) işıq üzü görən “Yollar və xatirələr” şeirlər və poema kitabından seçilib.
Aşıqların I qurultayı 1928-ci ildə, II qurultayı 1938-ci ildə, III qurultayı isə 1961-ci ildə keçirilib. Azərbaycan Aşıqlarının III qurultayı keçirildi. 1984-cü ilin mart ayının 19-da Azərbaycan Dövlət Filarmoniyasında Azərbaycan aşıqlarının IV qurultayı keçirildi və Mədəniyyət nazirliyinin tərkibində fəaliyyət göstərən Azərbaycan Aşıqlar Birliyi yaradıldı, xalq şairi Hüseyn Arif Birliyin sədri seçildi. Azərbaycan Aşıqlar Birliyi 1991-ci ilin iyun ayında Ədliyyə Nazirliyində qeydiyyatdan keçərək müstəqil fəaliyyət göstərməyə başladı. 1992-ci ildə Hüseyn Arifin vəfatından sonra sədrliok üstündə çəkişmələr üzündə Birliyin fəaliyyəti bir növ iflic vəziyyətinə düşdü. Uzun zamandan bəri dağınıq və pərişan vəziyyətdə olan Azərbaycan aşıqları axır ki, Qurultay səviyyəsində bir araya gəldi. 2008-ci il avqust ayının 29-da aşıqların V qurultayı keçirildi. 1928-ci ildə çağırılmış Birinci Aşıqlar Qurultayının üstündən səksən, sonuncu – dördüncü Qurul¬tayın üstündən isə iyirmi beş il keçdikdən sonra ortaya gələn bu tarixi toplantı müstəqillik illərinin ilk Aşıq Qurultayı idi. Azər¬baycan aşıq mü¬hit¬lərinin getdikcə ağırlaşan durumu, aşıqların sosial-mə¬işət və yara¬dı¬cılıq problemləri Qurultay çağırılmasını zərurətə çevirmişdi. 1984-cü ildə keçirilən dördüncü Qurultaydan sonra aşıqların yaradıcılıq təşki¬latının dağılmağa başlaması və çəkişmə-ziddiyyət meydanına çevrilməsi bir sıra xoşagəlməz nəticələr ortaya gətirdiyindən məsələnin ciddi və köklü şəkildə həllinə ehtiyac böyük idi. Bu səbəbdən ustad aşıqların və görkəmli ziyalıların müraciətinə cavab olaraq Mədəniyyət və Turizm Nazirliyinin dəstəyi ilə çağırılan növbəti Qurultay bir çox problematik məsələlərə aydınlıq gətirdi. Qurultayı millət vəkili, akademik Nizami Cəfərov açaraq bu mötəbər tədbiri idarə etməyi akademik Bəkir Nəbiyevdən xahiş etdi. Akademik Bəkir Nəbiyev giriş sözü ilə Qurultay iştirakçılarını salamladı və Qurul¬tayın səlahiyyətli olub-olmaması barədə mandat komissiyasının sədri pro¬fessor Bəhlul Abdullanı kürsüyə dəvət etdi. Mandat komissiyasının sədri 225 nəfərdən ibarət olan Qurultay nümayəndələrinin rayon konfrans¬ları tərəfindən seçilərək göndərildiklərini bildirdi. Qurultayın səlahiyyəti təsdiq olunduqdan sonra söz Azərbaycan Respublikasının Mə¬də¬niyyət və Turizm naziri Əbülfəz Qarayevə verildi. Nazir Azər¬baycan Respublikası Prezidenti İlham Əliyev cənablarının təbrikini Qurultay iştirakçılarına çatdırdı. Professor Məhərrəm Qasımlı “Aşıq sənətinin müasir vəziyyəti: prob¬lemləri və inkişaf perspektivləri” mövzusunda məruzə ilə çıxış etdi. YUNESKO-nun eksperti, sənətşünas Sənubər Bağırova “Aşıq sənə¬tinin qarşısında duran perspektiv vəzifələr” mövzusunda məruzə etdi. Məruzələr ətrafında millət vəkilləri Nizami Cəfərov, Qənirə Paşa¬yeva və Rəfael Hüseynov, professor Qəzənfər Paşayev, professor Sədnik Paşayev, xalq şairi Fikrət Qoca, Bəstəkarlar İttifaqının sədri Firəngiz Əli¬zadə, ustad aşıqlardan Ədalət Nəsibov, İsfəndiyar Rüstəmov, Gülarə Azaf¬lı və başqaları çıxış edərək aşıq sənətinin tarixi-mədəni dəyəri və çağ¬daş durumu barədə öz mülahizələrini bildirdilər. Aşıq sənətinin Azərbaycan xalqına məxsus unikal mədəni-mənəvi sərvət kimi YUNESKO-nun qeyri-maddi irs siyahısına daxil edilməsi təklifi çıxış¬çıların əksəriyyəti tərəfindən vurğulandı və qurultay iştirakçıları tərə¬findən dəstəkləndi. Qurultay nümayəndələri tərəfindən irəli sürülən namizədlər əsasında açıq səsvermə yolu ilə idarə heyəti seçildi. İdarə heyəti xalq şairi Zəlimxan Yaqubun Aşıqlar Birliyinin sədri seçilməsi təklifini irəli sürdü. Qurultay bu təklifi yekdilliklə təsdiq etdi. Professor, Dövlət Mükafatı laureatı Məhərrəm Qasımlı Birliyin birinci katibi seçildi. Professor Məhərrəm Qasımlı Qurultayın Qətnaməsini oxudu. Qət¬na¬mə qəbul olundu. Qurultay nümayəndələrinin Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham Əliyev cənablarına Müraciəti qəbul edildi. Qurultayın sonunda aşıqlar geniş konsert proqramı ilə çıxış etdilər.
* * *
V Qurultaydan sonra Azərbaycan aşıq sənətində yeni inkişaf mərhələsi başladı. Bu sənətə dövlət səviyyəsində qayğı və diqqət artırıldı, onun təbliği istiqamətində mühüm addımlar atıldı. Heydər Əliyev Fondunun rəhbərliyi və Azərbaycan Respublikası Mədə¬niy¬yət və Turizm Nazirliyi tərəfindən bir sıra tədbirlər həyata keçirildi. “Azər¬baycan aşıq sənəti” faylı hazırlanaraq YUNESKO-ya təqdim edildi. Həyata keçirilən məqsədyönlü tədbirlər öz bəhrəsini verdi – Azərbaycan dövlətinin, xüsusilə YUNESKO və İSESKO-nun xoş¬mə¬ramlı səfiri, millət vəkili Mehriban xanım Əliyevanın aşıq sənətinin qo¬run¬ması, inkişafı və təbliği istiqamətində fəaliyyəti nəticəsində 2009-cu ilin 28 sentyabr – 02 oktyabr tarixində Birləşmiş Ərəb Əmirliyinin Abu-Dabi şəhərində YUNESKO-nun Qeyri maddi-mədəni irsin qorunması üzrə Ko¬mitəsinin 4-cü sessiyasında YUNESKO-nun Hökumətlərarası Komitəsinin yekun qərarına əsasən Azərbaycanın aşıq sənəti YUNESKO-nun Qeyri-maddi mədəni irs üzrə reprezentativ siyahısına daxil edildi
Məhərrəm Qasımlı (azərb. Qasımlı Məhərrəm Paşa oğlud. 1958, Tovuz rayonu, Alakol) — Filologiya elmləri doktoru, professor, AMEA Ədəbiyyat İnstitutunun direktor müavini, Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin sədri (03.03.2016-indi),[1] ədəbiyyatşünas, folklorşünas, şair.
Məhərrəm Qasımlı 1958-ci ildə Tovuz rayonunun Alakol kəndində anadan olub. Azərbaycan Dövlət Universitetinin filologiya ixtisasını bitirmişdir.
AMEA-nın Ədəbiyyat institutunda işləyir. İnstitutun folklor şöbəsinin müdiridir. 1992-ci ildən Ədəbiyyat institutunda elmi işlər üzrə direktor müavini təyin olunub.
1994-cü ildən “Azərbaycan ədəbiyyatı tarixi” oncildliyi hazırlayanlardandır. 2003-cü ildən nəşr olunan “Folklor və etnoqrafiya” jurnalının baş redaktorudur.[2]
2008-ci ildə “Novruz” ensiklopediyasını hazırlamışdır və onun baş elmi redaktorudur. 2010-cu ildə Türkiyədə “Ozan-aşık sanatı” adlı kitabı çap olunub.
Orxan Paşa təxəllüsü ilə şeirlər də yazır. “Sənə sözüm var” (2004) adlı şeirlər kitabı çap olunub.
“Ozan-Aşıq” ensiklopediyası üzərində işləyir.
Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin I katibidir.
Azərbaycanda 250-dən çox elmi məqalələri və 2 monoqrafiyası çapdan çıxmışdır.
Xaricdə isə 20 məqaləsi çıxmışdır.
Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin 1-ci katibi çalışmışdır.2016-cı ildə Birliyinin sədri seçilmişdi.
Ozan-aşıq keçidi. Bakı, “Qobustan” jurnalı., 1991, №3 “Ustad”, “Ədəbiyyat qəzeti”, 22 fevral 1991-cı il, №8. “Manas” dastanının anlatılış özəllikləri. Ankara, “Turk dünyası” dərgisi, 1995, №4 Azərbaycan türklərində ad anlayışı. Azərbaycan interneyşel. dər. Vaşinqton, 1999, №11 Aşıq sənətində informatik yük və repertuar problemləri. Bakı, 2001, Elmi əsərlər, №3-4 Bayatılarımızın heyrət heykəli: Sarı Aşıq //Ədəbiyyat qəzeti.- 2015.- 5 sentyabr.- S.20-21.
Musa Nəbioğlu 1958-ci il dekabrın 26-da[1]Borçalı mahalında – Gürcüstan SSR-nin Bolnisi rayonununDarvaz kəndində anadan olub. 1975-ci ildə həmin kənddəki orta məktəbi, 1980-ci ildə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji İnstitutunu (indiki ADPU) bitirib. İnstitutu bitirdikdən sonra Gürcüstan Maarif Nazirliyinin sərəncamına göndərilib və bu nazirliyin təyinatı ilə Zalqa rayonundakı Tecis kənd orta məktəbində müəllim, direktor müavini kimi fəaliyyət göstərib. 1986–1997-ci illərdə pedaqoji fəaliyyətini Darvaz kəndində davam etdirib.[2]
Uzun illərdir ki, həm də jurnalistlik fəaliyyəti məşğul olur. O, pedaqoji fəaliyyətlə yanaşı Gürcüstanda Azərbaycan dilində nəşr olunan qəzetlərlə müntəzəm əməkdaşlıq edib, Gürcüstan Radiosunun Azərbaycan dilində verilişlər redaksiyasında çalışıb.
↑ Azərbaycan Respublikası Mədəniyyət Nazirliyinin Fəxri Fərmanı. əmr №184
↑ Vahid, T. “Ozan – Aşıq Dünyası”: [Milli Kitabxanada şair Musa Nəbioğlunun eyni adlı kitabının təqdimat mərasiminin keçirilməsi haqqında] //Mədəniyyət.- 2010.- 10 noyabr.- S. 14.
Kürdəmir rayonunun Sor-Sor kəndindən olan, Qarabağ uğrunda Vətən müharibəsində şəhid olmuş, “Vətən uğrunda” və “Şuşanın azad olunmasına görə” medalları ilə təltif edilmiş Şiralı Vüqar oğlu Səlimovun əziz xatirəsinə bulağın açılması münasibəti ilə.
Adi bulaq deyil bu, şəhid xatirəsidir, Şəhidin ölməzliyi, şəhidin haqq səsidir. Canını xalq yolunda qurban verən şəhidin, Vətən, torpaq uğrunda qurban gedən şəhidin, Ölməzliyini təsdiq, eyləyən abidədir, Elim unutqan deyil, xalqımız bilir qədir.
İnsanı insan edir, yaşadır öz amalı, Bunu dərk eyləyirdi, anlayırdı, Şiralı. Anası tək sevirdi, vətəni, bu torpağı, Deyirdi, qoyammarıq, düşməndə Qarabağı, Yağıları bir yolluq qovmalıyıq yurdumdan, Qələbə gözləyirik, biz yenilməz ordumdan.
Komandanın əmridir, getməliyik irəli, Necə də xoşbəxt idi, mətin əsgər Şiralı. Döyüşdü Füzulidə, Cəbrayılda qeyrətlə, Düşməni məhv eylədi, vətən oğlu cürətlə. Suşamız azad oldu, alındı torpağımız, Vüqarla dalğalanır üç rəngli bayrağımız.
Şiralı tək çox igid bu günü görməsə də, Sevinc gülüstanından çiçəklər dərməsə də, Vətən heç vaxt unutmaz öz şəhid övladını, Daim yaşatmalıyıq igidlərin adını. Bu bulaq Şiralının ölməz xatirəsidir, Şəhidlərə məhəbbət, sevgi ifadəsidir
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
Bu şəhərin əyninə dar gəlir darıxmağım; Həsrət pəhriz tanımır… Ürəyimi çox üzür sənsiz günə baxmağım, Bir də ağrılar üzür gözümün giləsində, Sonra gəlib demə ki: “Dərdim dəniz tanımır…”
Getdin ha… O günün günortası yadında? Bir ovuc qəm yığmışdın çiynindəki çantaya… Sonra mesaj yazmışdın: “Nəsə yadımdan çıxıb?”… Utanmışdım yazmağa, indi deyim, indi bil, Bir ovuc dən unutdun saçlarımın ucunda…
(iyul, 2020)
Ən gözəl sevgi şeiri Uzaqlara yazılar… Sevgilərin şairi Dərddən ölməz, üzülər…
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
Ölməyən ümidlərə may ağısı
Sənə mesaj yazıram, Yazıb-yazıb silirəm… Seçdiyim hər hərflə Yeni cığır açıram, O cığıra daş düzüb Tez qaçıb gizlənirəm… …ağlım yoxdu, bilirəm…
Gün siləndə buludun Üzündəki tozları Əllərimi xatırla… Qarı nənə “söz qoşub” “Deyikli” ümidindən Küsdürəndə qızları Şeirimi xatırla…
Və bir gün… Bir ləçəkdə Rast gələrsən qurumuş Kəpənək qanadına… Adım düşər yadına… …Sevirdim səni, ümid, Ümidin inadına…
Bu gecə bonzay çiçəyi, Dan üzü solub gedəcək… …qocalıram… Əlimdədi cavanlığım- -şəkillərin ən göyçəyi… Bir az baxıb ağlayaram, Xatırlayıb gülərəm də O şəkil çəkilən günü… …bir də… Bir də başım üçün MRT çəkilən günü…
…bu gecə yaman gecədi… Bu gecə məni üzəcək… Ağrımı ağrıkəsici, Ümidimi ay kəsəcək… Dar gələcək ürəyimə Geyindiyim təsəllilər: Bu gecə bonzay çiçəyi, Dan üzü solub gedəcək…
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
Şam ağacına sarmaşıb “Aşdım-daşdım” budağı… Saçlarımı qayçılayıb Torpağına tökmüşəm… … “illər aşıb, aylar aşıb, xatirənlə qucaqlaşıb” gətirərmi bu yanvarda vüsalı şam ağacı?
…sarı rəngdi həsrəti… Nənəm oxşayardı şamı… İndi şamın həsrəti də, Nənəmin laylası da Çox köhnə xatirədi…
Aldanıb sarı rəngin möhtəşəmliyinə Gözlərimin kökünü Sən yaşayan şəhərin Xəritəsinə bükmüşəm… …çox köhnə xəritədi…
2020
Həsrət çəkir ütüsün təkliyimin üstünə, Qırışığı açılır nimdaş xatirələrin… Yanıram öz közümə, kor oluram tüstümə, Göz yaşımla pozulur sərhəd xəritələri…
Bir divardı, bir mənəm, bir də nənəmin şəkli, Dilimdən çoxdan küsüb sevgi bayatıları… Təkliyimin ovcunda bir sənə çatır ərkim; Tanrım, düyünlə bir-birinə eşq dolu həyatları…
Nə Həvvalar ağlasın, nə Adəmlər tək qalsın, Axataranı olmasın o “sonuncu əlacın”… Düşsün öz dibinə yaşıl alması, Günahdan kəm qalsın həyat ağacı…
Əslən Kürdəmir rayonunun Sor-Sor kəndindən olan, Qarabağ uğrunda Vətən müharibəsində qəhrəmanlıqla şəhid olmuş, şəhid olduqdan sonra “Vətənin müdafiəsinə görə” medalı ilə təltif edilmiş gizir Məmmədov İsmət Hikmət oğlunun əziz xatirəsinə ithaf edirəm.
Yaxın gəlin, sizinlə tanış edim İsməti, Orduda gizir idi, vardı, xətir-hörməti, Çox düşünüb seçmişdi, bu müqəddəs sənəti, Deyirdi, borcumuzdur, azad etmək torpağı, Düşməndə qoyammarıq, o gözəl Qarabağı.
Sənətini sevirdi, mərd idi, qoçaq idi, Hər döyüşdən çıxanda qalib, üzü ağ idi, Məğrur, cəsarətliydi, qorxudan uzaq idi, Hər zaman xoş gəlirdi, onun səsi, sorağı- Düşməndə qoyammarıq, o gözəl Qarabağı.
Aprel döyüşlərində göstərmişdi şücaət, Hamı görmüşdü onda, var nə qədər cəsarət, İnsanı ucaldıbdır hər bir zaman ləyaqət, Qalib kimi keçmişdi, imtahanı, sınağı, Düşməndə qoyammarıq, o gözəl Qarabağı.
Əməliylə qazanır insan şöhrəti, şanı, Canından çox sevirdi doğma Azərbaycanı, İsmətgil xilas etdi, o kəndi – Suqovuşanı, Pərən-pərən dağıldı, qaçıb yox oldu yağı, Düşməndə qoyammarıq, o gözəl Qarabağı.
Doğma Sor-Sor kəndində o, gəlsə də dünyaya, İndi əziz övladdır bütün elə-obaya, Əhsən, İsmət böyüdən, gözəl, ata-anaya, Ot kökü üstə bitər, bunu, bilirik, axı, Düşməndə qoyammarıq, o gözəl Qarabağı.
Hələ yeni dil açır, Dəniz – o şirin bala, İsmətdən bir xatirə, bizə əmanət qalan, Böyüyüb bilər: -ölmür şəhidliyə ucalan, Ana yurdun başlayıb xoş günü, xoş sorağı, Düşməndən azad etdik, o gözəl Qarabağı. 31.01.21.
KİŞİ Məhəmməd Əmin Rəsulzadənin məzarı başında düşüncələr
Yetmiş illik ayrılıq axır ki, çatdı sona, Salam! Rəsul övladı Məhəmməd Əmin kişi! Yordum uzaq yolları, səsinlə, sorağınla, Qırdım axır belini həsrətin, qəmin, kişi!
Məzarına baxanın kirpiyində nəm gördüm, Ağ mərmərin üzündə qara donlu qəm gördüm. Sənin kimi yarımaz bir qisməti kəm gördüm, Acıdım taleyinə min bəxti kəmin, kişi!
Sağ olsun məzarını ağ mərmərə tutanlar, Dilindəki sözləri seçib zərə tutanlar. Qoy tarixdən utansın səni şərə tutanlar, Yaman getdi əlindən fürsətin, çəmin, kişi!
Tanrı səni yaratdı, bir də çətin yarada, Sən qurtuluş istədin, qanlar axdı arada. Beşiyin Bakıdadır, məzarın Ankarada, Sənin Vətəndən özgə kimin var, kimin, kişi?
Nələr çəkib başımız, dərdimizdən halıydın, Yaralı bir nəğmənin unudulmaz xalıydın. Sən də bizim torpağın Mustafa Kamalıydın, Heyif! Sünbül tutmamış biçildi zəmin, kişi!
Sizdən sonra gələnlər qara yeltək əsdilər, Bizi bizdən almağa coşdular, tələsdilər. Məğrur saraylar yapan düz əlləri kəsdilər, Daşı düz qoyulmadı özülün, himin, kişi!
Ana öz övladını qoymaz gözündən yana, Vətənin ölməz oğlu, gedək Azərbaycana. Millət “İstiqlal!” – deyə yenidən gəlir cana, Özün çal havasını köklənən simin, kişi!
Kəsilməz xalqın kökü, dərindədir, dərində, Zaman çəkib oturdar hər kəsi öz yerində. İllər gəlib keçsə də, sən xalqın nəzərində Yenə həmin oğulsan, yenə də həmin kişi! Bu böyük həqiqətə əmin ol, əmin, kişi! Salam! Rəsul övladı, Məhəmməd Əmin kişi!!!
Bir Şəmşir olaydı, bir mən olaydım, Ovsun o olaydı, sirr mən olaydım. Cahan o olaydı, şir mən olaydım, Kaş mən o yuxudan ayılmayaydım. Hər igid dağların mərdi, əriydi, Hər gözəl məclisdə nazlı pəriydi. Dövrədə Kəlbəcər şairləriydi, Kaş mən o yuxudan ayılmayaydım. Sıldırım qayaları düşmən qorxudan, İnsan oxuyandı, dağlar oxuyan. Məni kim ayıltdı şirin yuxudan, Kaş mən o yuxudan ayılmayaydım. Qarlı zirvələri öyəydi Məmməd, Kövrək şeirlərdən deyəydi Məmməd, Paltarı çiçəkdən geyəydi Məmməd, Kaş mən o yuxudan ayılmayaydım. Oynaşan görəydim oğul-uşağı, Qaynaşan görəydim odu-ocağı. Üzümə güləydi “Ceyran” bulağı, Kaş mən o yuxudan ayılmayaydım. Hərə bir arzuda, hərə bir yaşda, Güləydi ömrümüz torpaqda, daşda. Qəmbər oturaydı yuxarı başda, Kaş mən o yuxudan ayılmayaydım. Can verər iştaha, dəm verər aşa, Ruh verər ömürə, ruh verər yaşa. Baxdıqca baxaydım “Yeddiqardaş”a, Kaş mən o yuxudan ayılmayaydım. Qoca Dəlidağın dəli köhləni, Cığırdan cığıra ataydı məni. Çığnayıb keçəydim dumanı, çəni, Kaş mən o yuxudan ayılmayaydım. Bir zindan kəsildi bizlərə, zindan, Bir göz qırpımında dəyişdi zaman. Hanı Güllü nənə, hanı Ağdaban, Kaş mən o yuxudan ayılmayaydım. Uzun bir söhbətdir, bir mərəkədir, Torpaq əsarəti qara ləkədir. Ayılmaq özü də bir təhlükədir, Kaş mən o yuxudan ayılmayaydım. Yamyaşıl yarpaqdı, sapsarı xəzəl, Bu dağlar qədimdi, bu dağlar əzəl. Nə gözəl yuxuydu, Allah, nə gözəl, Kaş mən o yuxudan ayılmayaydım. Səmtini itirən yoldu, cığırdı, Yazıqdı, yetimdi, kütdü, fağırdı. Zəlimxan olmağın dərdi ağırdı, Kaş mən o yuxudan ayılmayaydım.
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
Bu gecəni hiss elə… Eynəyinin ağrıyan şüşəsini silmə heç… Sızlasa əlinin qələm söykənən yeri Üflə… Hər ağrıya ürək vermə, Birinin də üstündən keç…
Bu gecəni hiss elə… Oxuduğun son romandan Daha gözəlini yaz… Gül bütün ölümlərə… Qucaqlayıb bu gününü Sabahına ağla bir az…
Bu gecəni hiss elə… Bəsdi ütülədin xatirələri, Aç başını burax çoban ititək… Hara getsə, bil ki, geri dönəcək…
Bu gecəni hiss elə… Bir az da özünü təriflə güzgüdəkinə… Bir az da üzülsün ürəyində yara olanlar, Gözündən düşənlər…
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
Saçımın ucunda yaşıl işıqlar, Əllərin son sürət şütüyür hələ… “Elin qınağı”nın son cəriməsi Qıyılan gözümdə üşüyür hələ…
Sonuncu çarədi duz ayrılıqlar, Portağal dadında açılır səhər… Məğrur təbəssümüm-sərt qayalıqlar, Ətrin-mamır üçün darıxan şəhər…
Bu son dayanacaq palitra kimi; Günəş fırçasını yelləyir nazla… Qalın paltarların dolab həsrəti Aprel axşamını səslər avazla…
Yığıb qəhərimə ayrılıqları, Min ildi vağzala yayılan səsəm… Üzümü tuturam ayrılanlara: -Sevgin yaddan çıxdı, sonuncu düşən!
…Bütün avtobuslar şəhərarası, Bilet satan yoxdu üzü günəşə…
Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
Bir qış gecəsiydi… Tutub əlindən Getməyə dəyərdi buz donan gölə… Neynim ki, boz idi şəhər arzun da… Boz idi cibləri dəri gödəkçən, Boz idi qəssabın təpiklədiyi, Fevral soyuğunda üşüyən pişik… …elə utanıram neçə saatdı… Hardan oxumuşdum? Yenə unutdum… Buz donan o göldə ölən boz qumru, Bir tikə piy üçün döyülən pişik, Cibləri yırtılan o boz gödəkçə; Sən demə… “Sevginin ölçülü mətnlərində” Sən idin… Mən idim… İkimizmişik…
Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
İtirilmiş şəhərləri okeanlarda axtarıb Səhralarda tapırıq… Səncə, bu, sevgi deyil?! Harda bir ovuc gülüş var Gözlərimizlə qapırıq… Səncə, bu, sevgi deyil?!
“Ağ yuyub qara sərdiyim” Sənsizliyin qucağına Bir körpə şəkli qoymuşam… Dünən də xəyalımda Şuşaya qədər qaçmışam, Cıdır düzünün köksündə Şeir süfrəsi açmışam… Səncə, bu, sevgi deyil?!
Şeir-şeir, nəğmə-nəğmə Öldürürlər şairləri Bütün gözəl oxucular… İlk şeiri yazanların Son misrası ağı olub; Unudulmur ağıçılar… Səncə, bu, sevgi deyil?!
Dəməşqdə bir qız ağlayır, İstanbulda layla deyir bir nənə… Bizim evə yağış damır; Damla-damla pay bölürük Tanrıyla: “Biri sənə, biri mənə…” Səncə, bu, sevgi deyil?! Məncə, Sevgidir, sevdiyim…
Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı
Açın qapıları, küssün açarlar, Kəsilsin ümidi barmaqlıqların… Yıxın hasarları, Kəsə yol tapsın Gücünü çəlikdən uman qocalar… Dələlər, sərçələr utanmasınlar Yuvadan yayılan zümzümələrdən… Tutuşun əl-ələ, Qaçın bu küçədən, Pozun qaydaları, Yazın sevgini Bütün şəhərlərin elanlarına… Sonra da unudun, unudun məni, Yazın xatirəmi yaddaşsızlığa; Kirayə ev gəzən tüm şairlərin İntihar eyləyən misralarına…
