Blog

  • Doğruları haradan bilək?

    butun-muselmanlara-cagiris-uAH

    Hər dövlətin, hər cəmiyyətin, hətta hər ailənin belə, demək olar ki, özünəməxsus adətləri var.

    Hər dövlətin, hər cəmiyyətin, hətta hər ailənin belə, demək olar ki, özünəməxsus adətləri var. Bir yerdə çox gözəl qarşılanan adət, başqa ölkədə təhqiramiz qəbul edilə bilər. Məsələn, bizim ölkədə birinə gül vermək, yaxud da qonaq gedərkən buket aparmaq xoş adətdir, ancaq Çində bir evə qonaq getdikdə gül aparmaq olmaz. Bu o demək olar ki, sənin evin o qədər pisdir ki, mən özümlə bəzək gətirirəm. Bu misalların sayını istədiyimiz qədər çoxalda bilərik. Ancaq bəs insan doğrunun və səhvin nə olduğu haradan bilməlidir? Hansı mənbəyə əsaslanaraq hərəkət etməliyik?

    Bir çox insanın etdiyi yanlışlardan biri gördükləri və eşitdikləri şeylərə kor-koranə inanmalarıdır. Bildiyimiz kimi, buna “sürü psixologiyası” da deyirlər. İnsanlar böyüdükcə gördükləri adət və ənənələrə uyğun davranmağa başlayırlar. Bir çox insan isə bu davranışlarını sorğulamır. “Əgər ailəm belə düşünürsə, əgər qohumlarım belə davranırsa, əgər cəmiyyətdə hər kəs belə davranırsa, mən də belə davranıram, burada nə var ki” deyən insanların sayı, təəssüf ki, kifayət qədər çoxdur.

    Halbuki Allah hər insana ağıl və vicdan verib. İnsanı digər canılardan fərqləndirən ən başlıca xüsusiyyət də məhz budur: düşünmək və vicdanla hərəkət edə bilmək. İstər bir insan müsəlman olsun, istər xristian olsun, istər qütblərdə yaşasın, istər meşədə, istər oxumuş olsun, istərsə də savadsız … Hər insanın ətrafı, yaşadıqları, oxuduqları əsasında fərqli həyat tərzi və dünyagörüşü formalaşmış ola bilər. Ancaq dünyadakı bütün insanların vicdanı var və Allah hər hadisədə insana vicdanı vasitəsilə doğru yolun nə olduğunu hər zaman bildirir. Vicdan insana hər zaman ədalətli olmağı, gözəl əxlaq göstərməyi, təvazökar davranmağı, insanların haqqını yeməməyi, gözəl söz söyləməyi, səmimi, dürüst olmağı bildirir. Bir mühüm həqiqət də var ki, vicdan insanı əsla buraxmır, çünki bizim iradəmizdən kənar gücdür vicdan. İnsan nə etsə də, ölənə qədər vicdan onunla birlikdədir və insana son nəfəsinə qədər doğruları Allahın izni ilə ilham edir.

    Buna qəti inandıqları halda (vicdanları qəbul etdiyi halda), haqsızcasına və təşəxxüslə onları inkar etdilər. Gör fəsad törədənlərin aqibəti necə oldu! (Nəml surəsi, 14)

    Yuxarıda bildirdiyimiz kimi, dünyada bir-birindən tamamilə fərqli adət-ənənələr mövcuddur. Bunlardan başqa, ətrafımızda da bizdən necə davranacağımızı istəyən fərqli insanlar var. Həm o insanlara görə, həm də dünyadakı adət-ənənələrə görə davranmaq insan üçün çox çətindir. Bir insan hər nə qədər cəhd etsə və maddi imkanlara sahib olsa da, nəinki dünyanı, heç ətrafındakı bir neçə insanı da razı sala bilməz.

    Ancaq bizi Allah yaradıb, axirətdə tək hesab verəcəyimiz və tək razı salacağımız varlıq da Allahdır. Ən və tək doğrular da Allahın bildirdiyi əxlaqdır. Bizi yaradan Allah bizim necə davranarsaq, xoşbəxt olacağımızı da bilir. Bizim digər yol göstəricimiz də Allahın son endirdiyi haqq kitab olan Qurandır. Allahın bizə doğrunu yanlışdan ayıran Quran endirməsi Onun lüftüdur. Allah insanlara Quran vasitəsilə hər mövzuda ağlımızdan keçən hər sualın cavabını bildirmişdir.

    Qoy elm verilən kəslər, bu (Kitabın) Rəbbin tərəfindən (göndərilmiş) həqiqət olduğunu bilsinlər ki, ona inansınlar və qəlbləri ona bağlansın. Şübhəsiz ki, Allah iman gətirənləri doğru yola yönəldər. (Həcc surəsi, 54)

    Beləliklə, Allahın bizə verdiyi ağılla doğruları tapaq. Heç düşünmədən, araşdırmadan, gördüyünü kor-koranə qəbul etmək və həyatına tətbiq etmək ağıl sahibi insana yaraşmaz. İnsan doğruları vicdanən bilir, Allah Quran vasitəsilə də bizə bu doğruları hərtərəfli açıqlamışdır. Bir də ki insan vicdanına zidd davrananda əsla ruhu rahatlıq tapmır. Odur ki, daxilimizdən gələn səsi, vicdanımızı hər zaman dinləyək və ona uyğun davranaq.

    Firuzə Həsənzadə

  • Xalq şairi Nəriman Həsənzadə AYB Ağsaqqallar Şurasının sədri seçilib

    neriman-hesenzade

    14 mart 2016-cı il tarixində Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Katibliyinin növbəti toplantısı keçirilib.
    Toplantıda bir sıra məsələlər müzakirə olunub.Xalq şairi, Əməkdar incəsənət xadimi, Fərdi prezident təqaüdçüsü Nəriman Həsənzadə yekdilliklə AYB Ağsaqqallar Şurasının sədri seçilib.
    Qeyd edək ki, bundan öncə AYB Ağsaqqallar Şurasının sədri vəzifəsini Xalq şairi, Əməkdar incəsənət xadimi, şair-dramatuq Vaqif Səmədoğlu ica etmişdi.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • İlkin ABBAS.Yeni şeirlər

    ia

    SADİQ OL ÖMÜRLÜK ƏRİNƏ ARTIQ

    Təbrik eləyirəm bu toy-düyünü,
    Sənin sevgi andı içdiyin gündür.
    Mənim həyatımın ən ağır günü,
    Səninsə yad birin seçdiyin gündür.

    Ürəyə mən necə dağ çəkməyim ki?
    Nəfəsin toxunur yad nəfəsinə.
    Gecələr yuxuya haram qataraq,
    Tabe olacaqsan körpə səsinə.

    “Mübarək” deyirəm bilmirəm axı
    Niyə kədərliyəm, şən deyiləm bəs?!
    Ömürlük bir olaq demişdik sənlə
    Nədən yanındakı mən deyiləm bəs?

    Onsuz da bugündən mənim deyilsən,
    Etdiyim bu tufan, ruzigar əbəs.
    Sənin gözündəki kədər yaşları
    Mənim gözlərimdə intizar əbəs.

    Nə qədər qurmuşduq birgə xəyallar,
    Hamısı bir anda bax oldu hədər.
    Sevgi sənin üçün ötəri bir hiss,
    Bacarsan sevərsən onu mən qədər.

    Yox, sənə bədbəxtlik arzulamıram,
    Kimsəni qoymaram yerinə artıq.
    Daha özgəninsən, mənim deyilsən,
    Sadiq ol ömürlük ərinə artıq.

    YARA OLDUN ÜRƏYİMƏ

    Ayrılıq…
    Üç heca, yeddi hərfdən ibarət bu acı söz…
    Eşidilər-eşidilməz ağır gəlir qulağa…
    Acı çırpıntılar qənim kəsilir yumruq boyda ürəyə…
    Amma hər başlanğıcın bir sonu var deyirlər.
    Fəqət, istəmədim bu sevginin acı bir sonluqla bitməsini…
    Ayrılıqla bitməsini…
    Çox falçıya getdim alın yazımı öyrənmək üçün…
    Anam isə hey danladı, danladı məni…
    Danladı, ən böyük qüvvə Allahdır oğul, ondan istə-deyərək…
    Dinləmədim…
    Öz ağlımla hərəkət etdim…
    Tutmuşdu gözlərimin önünü sənə olan sevgim…
    Nə qədər sevmirəm desəm də….
    Nə qədər unutdum desəm də…
    Hər adını duyduğumda bir xatirə canlanır gözlərim önündə…
    Və o an anlayıram hələ də dəli kimi sevdiyimi…
    Mən sənin üstündə ağacdakı yarpaq kimi əsərkən,
    Sən məni itirməkdən əsla qorxmadın…
    Hər dəfə doldurub şərab dolu qədəhimi…
    “Bir ömür səninləyəm” deyən sənin sağlığına içdim…
    Evin soyuq divarları arasında…
    Mən səndən “yar” olmanı istəyərkən..
    Sən “yara” oldun bu yaralı ürəyimə…
    “Heç vaxt getməz” deyib xəyal qurarkən,
    Baxdım ki, “sənsizlik quyusu”nun dibindəyəm artıq.
    Təəssüf…Bilmədin yerini…
    Dünən “hər şeyim” olan sən…
    Bu gün artıq “heçnəyim”sən…
    Bəlkə gözlərin, bəlkə gülümsəmən aşiq etmişdi məni sənə…
    “Yalnız sən” olacaqsan demişdin mənə.
    Haqlı idin…
    Yalnız olan mən oldum sonunda…
    Bir ömür xoşbəxt olmağını tək dilək tuturam…
    Və heç bir zaman mənim olmayacağını bilsəm belə…
    Səni çox sevirəm…

  • Günel ƏLİYEVA.”Eyni məkanda fərqli insanam”

    10933953_1576747282561262_5520400822900165830_n

    Deyirlər dəyişmişəm.
    Nə baxışlarım əvvəlkidir,
    Nə də davranışlarım.
    Nə əvvəlki kimi
    Gülümsəməyi bacarıram,
    Nə də əvvəlki kimi insanları
    ”Xoşbəxt ”olduğuma inandırmağı.
    Əslində kimsə bilməyir
    Mənim qədər ağlamağı.
    Məni sadəcə
    İçimdəki qızcığaz anlayır.
    Ünvanım dəyişməyib.
    Dəyişməyib yerini arzularım da,
    Xəyallarım da.
    Onlar da mənim kimi vəfalıdırlar.
    Eləysə niyə hər kəs dəyişdiyimi söyləyir?
    Deyəsən ,doğrudan da,
    Mən o mən deyiləm.
    Eyni məkanda fərqli insanam.
    Mənzilim də həmənkidir,
    Hər gün gedib- gəldiyim
    Yol da artıq mənə doğmalaşan yoldur.
    Ehh… yenə bəlkələrlə doluyam,
    Bilmirəm, doğruyam ,ya da yanlışam,
    Həqiqət söyləyir başqalaşmışam.
    Diriykən özümə qəbir qazmışam.

  • Günel ƏLİYEVA.”Mən niyə xoşbəxtəm” (Hekayə)

    ge2

    Uşaqlar, evə verdiyim inşanı yazmısınız?
    Eləysə hər kəs yazdığı” Mən niyə xoşbəxtəm” adlı inşanı oxusun və inşaları müzakirə edək.
    Hər insanın həyata baxışına görə dəyişən xoşbəxtlik haqda sizin də fikirlərinizi bölüşməyinizi istəyirəm.
    -Lalə ,sən əlini qaldırmadın. İnşanı niyə yazmamısan ?Bu ki çox mühüm, düşündürücü ,mövzudur .
    -Müəllimə, mən yaza bilmədim.
    -Axı niyə ?Xoşbəxtlik insanın daxilindən gələn səsdir .O səndə, o məndə -o hər birimizdə ,ona sahiblənmək ,övladlığa götürmək istəyən hər kəsin yanında qala bilər. -Sən xoşbəxtliklə dost, sirdaş, həmdəm olmaq istəmədinmi heç?
    -İstədim, müəllimə! Amma o məni başa düşmür .Heç mənimlə qalmaq da istəmir. Xoşbəxtlikdən insana dost olmaz.
    -Bilirsən, Lalə, dost yalnız səni düşünən deyil, eləcə də sənin düşündüyün insandır. Sənin də onu düşünməyin lazımdır .
    -Düşünürəm ,müəllimə, hər gün onu düşünürəm .Dua edirəm ki, mənim də yanımda qalsın xoşbəxtlik .Mənə də gəlsin. Lakin o heç vaxt gəlmir mənə tərəf.
    -Gəl sinif yoldaşlarının xoşbəxtlik haqda fikirlərini dinləyək .Bəlkə, ondan sonra sən də əslində xoşbəxt olduğunun fərqinə vararsan.
    -Yaxşı, müəllimə.
    -Nəzrin ,sən niyə xoşbəxtsən?
    -Atam həmişə mənə sevdiyim oyuncaqları alır .Məni parka ,gəzməyə aparır. Atamın pulu çoxdur. Nə istəsəm hədiyyə edir mənim üçün .Ona görə də mən xoşbəxtəm.
    -Müəllimə
    -Buyur, Lalə!
    -Amma bizim imkanımız yoxdur .Kasıbıq, atam fəhlə işləyib, min bir əziyyətlə çörək pulu qazanır. Mən həmişə başqa uşaqların oyuncaqlarına, bəzəkli paltarlarına baxanda ”Kaş mənim də belə pal- paltarım, oyuncaqlarım olardı” deyə düşünürəm .Əgər arzuma çatmıramsa necə xoşbət ola bilərəm?
    -Lalə, sən xoşbəxtsən.
    -Xoşbəxt deyiləm ,müəllimə.
    -Eləysə gəl Emilin xoşbəxt olma səbəbini dinləyək .Bəlkə ,onda xoşbəxtliyinin fərqinə vara bildin.
    Mən xoşbəxtəm. Çünki anam yanımdadır .Atamı itirəndə cəmi 5 yaşım var idi. Aradan 2 il keçib. Anam deyir ki, atam cəbhhə bölgəsində şəhid olub. Ermənini öldürüb. Başqa uşaqlar kimi mən də atamın yanımda olmasını istəyirəm .Amma həm də onunla fəxr edirəm. Mənim atam qəhrəmandı, igiddi, cəsurdu .Mən buna görə çox xoşbəxtəm. Hər zaman atamla qürur duyacam.
    -Lalə ,nə düşünürsən?
    -Müəllimə, hələ də xoşbəxt olmadığımı düşünürəm.
    -Axı sənin atan ,anan yanındadır. Xoşbəxt olmaq üçün bundan böyük səbəb var, səncə?
    -Müəllimə ,axı mən heç onların üzlərini doyunca görə bilmirəm .Atam kimi anam da hər gün işdə olur .Qonşumuz Fatimə xalanın evini təmizləyir. Evə gələndə də yorğun olur .Mənə vaxt ayırmır heç.
    -Lalə, indi mən sənə öz həyat hekayəmi danışacam .Məncə ,bundan sonra fikirlərin tamamilə dəyişəcək.
    Sərt qış mövsümüydü .Dəli ruzigar saçlarını yolurdu .Yağış damlaları sanki üzərimizə deyil ,ürəyimizə yağırdı .Gələn soyuq yellər ömrümə bir kədərli il də gətirəcəkdi özləriylə. 1O yaşım tamam olurdu həmin gün.
    Anam məni də özüylə tikiş fabrikinə aparmışdı.
    Bu gün məvacibimi alacam ,gedək ,işim qurtandan sonra sənə də hədiyyə alacam ,qızım .Axı bu gün sənin doğum günündür.
    O gün sevincimdən yerə- göyə sığmırdım .Atam fiziki qüsurlu olduğu uçün işləyə bilmirdi. Evin bütün yükü anamın üzərindəydi .O aldığı maaşla həm ailəni dolandırır ,həm də atamın dərmanlarına, müalicəsinə kömək edirdi .Ona görə də heç vaxt nə mənə ,nə də bacıma,qardaşıma hədiyyə almağa pulu çatmırdı .Qonşularımız uşaqlarının köhnə paltarlarını bizə verirdilər və biz də o paltarları geyinirdik .Heç vaxt təzə paltarımız olmamışdı .Amma bu gün anam mənə təzə paltar alacaqdı .Həm də ağ rəngdə ,bəmbəyaz .Mən bu paltarı məktəbimizin yeni il şənliyinə geyinəcəkdim .Çox xoşbəxt idim .Axı hər yeni ildə uşaqlar təzə geyinirdilər .Biz uşaq olmasaq belə. Bizim ruhumuz uşaqkən böyümüşdü .Amma axı böyüklərin daxilindəki uşaqlar daha kövrək olurlar.
    Qızım ,iş bitdi gedim maaşımı alım müdirdən .Sonra gedək sənə söz verdiyim hədiyyəni alım .
    -Aysel xanım keçən dəfə tikdiyiniz paltar ən hörmətli ,zəngin müştərimizin xoşuna gəlməyib .Bu böyük qəbahətdir .Sizə bu ayın maaşını verməyəcəm .Bir də belə səhv etməyin. Elə edin ki ,hörmətli müştərimiz bəyənsin əl işinizi.
    -Axı mən o qədər iş görmüşəm bir ay .Bir ”hörmətli” ,varlı müştərinin zövqünə, əslində zövqsüzlüyünə görə mənim pulumu niyə kəsirsiniz? Allahdan qorxun!
    -Sözümü dedim mən .Elə etmə ki ,qovum səni işdən də birdəfəlik.
    -Qızım ,bağışla mən sözümü tuta bilmədim.
    -Eybi yox, anacan, canın sağ olsun, əsas sənin, atamın -ailəmizin mehribanlığıdır. Allah bizi həmişə mehriban etsin .
    -Qızım, mən yaxşı ana ola bilmədim .Bu il də ad gününə hədiyyə edə bilmədim ən sevdiyin paltarı.
    -Ana, ağlama!
    -Alo, Aysel xanım ,Günay müəllimədir danışan. Bu gün Mətanəti məktəbə göndərməyin .Mənim işim çıxdı Türkiyəyə yola düşürəm ,Yeni ili keçirə bilməyəcəyik ,üzürlü sayın.
    -Ana, çox sevindim .
    -Niyə ,qızım ,axı sən yeni ili məktəbdə keçirməyi çox sevirdin .
    -Ana ,amma hər il uşaqlar məndən niyə bayramda təzə paltar almirsan deyə soruşanda çox pis olurdum. Utanırdım .

    -Nə yaxşı ki bu il bayramı keçirməyəcəyik .
    -Qızım ,sən mələksən. Səni çox sevirəm .

    -Hə, Lalə indi xoşbəxtsən ?Yoxsa, hələ də xoşbəxt olmağa səbəbin yoxdur?
    -Mətanət müəllimə, bəli ,mən çox xoşbəxtəm. Axı mənim sizin kimi böyük ürəkli müəlliməm var. Anam həmişə ala bilməsə də keçən il ad günümdə mənə sevdiyim paltarı hədiyyə etmişdi .Xoşbəxtəm mən .Bax buna görə də xoşbəxtəm .
    -Uşaqlar ,xoşbəxtlik nə pulda ,nə var dövlətdədir. Ən böyük xoşbəxtlik özünü xoşbəxt etməyə çalışdığın andır.

  • Günel ƏLİYEVA.”Bağışla”

    10933953_1576747282561262_5520400822900165830_n

    Səni sevməyim
    Xoşbəxt olmaq istəyim.
    Darıxmağım
    İçimdəki həsrətim.
    İstəyirsən getməyim?
    Bəs sənsiz
    Sənin olmadığın bu şəhərdə
    Sən ola -ola
    Sənsiz neyləyim?
    Axı ”getmə” deyirsən.
    Axı ”qal ”deyir baxışların.
    Yağdırır hicranın qəm yağışların.
    Dilin nə söyləyir?
    Qalım ,getməyim?
    Tərəddüd edirsən.
    Ürəyinlə ağlının fikri
    Mübahisə eləyir?
    Elə mən də sənin kimi
    Min bir sual bitirirəm
    Xatirəmin yaddaşında.
    Elə bil ki ,günahkaram
    Cəza alır səadətim
    Bir kimsənin qarğışında.
    Gedim ,getməyim?
    Üşüyürəm əzabların sərt qışında.
    Əgər sevirsənsə
    Əbədiyyən məni saxla
    Gözlərində ,baxışında.
    İslanmaram bir də ömrün yağışında
    Təki məni sənə olan dünya boyda
    Bir sevgimə sən bağışla…

  • “Ruhuma süzülür pıçıltıların” kitabının təqdimat mərasimi keçirilib

    13 mart 2016-cı il tarixində, saat 14:00-da respublikanın paytaxtı Bakı şəhərində fəaliyyət göstərən “Kitabevim.az” mağazasında Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, “Dirili Qurbani” Ədəbi Məclisinin üzvü, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı, istedadlı şair Xuraman Camalqızının “Ruhuma süzülür pıçıltıların” kitabının təqdimat mərasimi keçirilib.Kütləvi informasiya vasitələrinin nümayəndələrinin iştirakı ilə keçirilən tədbirdə mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin, o cümlədən müəllifin qələm dostları iştirak ediblər.Kitabın redaktoru və ön sözün müəllifi Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “Qızım Qələm” Media Mükafatı laureatı,Dünya Azərbaycanlıları Mədəniyyət Mərkəzinin idarə heyətinin və Qadınlar Şurasının üzvü və DAMM-ın və katibi, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru, şairə-jurnalist Nəcibə İlkin müəllifin sayca ikinci kitabında toplanan son zamanlar qələmə aldığı ədəbi-bədii nümunələri, poeziya örnəkləri haqqında məlumat verib, yeni yaradıcılıq uğurları və fəaliyyəti diləyib.
    Tədbir iştirakçıları müəllifin yaradıcılıq fəaliyyəti haqqında öz fikir və düşüncələrini, xatirələrini bölüşüblər, arzu və istəklərini dilə gətiriblər.Müəllifə yeni yaradıcılıq uğurları və fəaliyyəti diləyiblər.İmza törəninin gedişatında müəllif Xuraman Camalqızı
    “Kitabevim.az” mağazasının Rəhbərliyi başda olmaqla, zəhməti keçən hər kəsə təşəkkürünü bildirib, işıq üzü görən kitablarından tədbir iştirakçıları üçün imzalayaraq, hədiyyə edib.Tədbirin sonunda isə xatirə şəkli çəkdirilib.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • Gənc xanım yazarların şeirləri “Usare” dərgisində çap olunub

    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Adana şəhərində fəaliyyət göstərən “Usare” aylık, kültür, sanat ve edebiyat dərgisinin 6-cı sayında yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı gənc nümayəndələri, “Gənc Ədiblər Məktəbi2”nin müdavimləri, DGTYB üzvləri Ülkər Dənizin, Şəfa Nurun, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Baş məsləhətçisi Fidan Abbasovanın şeirləri çap olunub.
    Qeyd edək ki, bundan öncə 2015-ci ilin fevral ayından fəaliyyətə başlayan “Usare” aylık, kültür, sanat ve edebiyat dərgisinin ilk sayında DGTYB üzvü Gülnarə İsrafilqızının, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhtçisi Fidan Abbasovanın, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Mətbuat xidmətinin rəhbəri Kənan Aydınoğlunun şeirləri dərc olunaraq, ictimaiyyət nümayəndələrinin nəzərinə çatdırılmışdı.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • Fidan ABBASOVA.”Qovur ömrü aylar illər”

    Qovur ömrü aylar illər,
    dəyişdikcə hər fəsillər
    azaldıqca bir -bir günlər
    səni bir az unuduram
    mən özümə qayıdıram..
    O keçmişdən uzaq durub
    qəlbi hər gün daim yorub
    içimdə bir dünya qurub
    dünyam ilə dağılıram
    mən özümə qayıdıram.
    Ümüd etmə dönəcəyəm
    birdə geri gələcəyəm
    artıq gecdir sevəcəyəm
    bax yuxudan oyanıram
    mən özümə qayıdıram.
    Sanırdım ki, qürurum az
    ömür vərəq bir cümlə yaz
    üştdükcə eşqi ayaz
    sənsizliklə barışıram
    mən özümə qayıdıram..
    Çox düşündüm olanları
    bu halıma yananları
    gözdən iraq duranları
    indi bir bir dağıdıram
    mən özümə qayıdıram.
    Alışqdıqca gündən -günə
    bu dərdlərə gərib sinə
    imansızı iman dinə
    gətirmirsə bax pozuram
    bu taledən bu yazıdan
    hara qaçım qaçanmıram
    bir təsəlli qalır mənə
    mən özümə qayıdıram
    Demə artıq incik düşdük
    vaxt var idi dərd bölüşdük
    zaman keçdi çox dəyişdik
    ruhum qara dona girib
    bir ox kimi qəlbi dəlib
    dünyaya yenidən gəlib
    dərdlərimi unuduram
    bu yalançı həyat sonsuz
    mən özümə qayıdıram.
    o pozduğum qanunları
    o etdiyim günahları
    alışdığım yalanları \
    bircə-bircə soyuduram
    sən dünyamda yox olduqca
    mən dünyama qayıdıram..
    bezdim artıq bu sənlərdən
    əbədilik mən özümə qayıdıram…

  • Şəhla RAMAZANQIZI.”Bu dünyanın güzgüsü”

    Bu dünyanın güzgüsü,
    Ləkələnmiş ay kimi.
    Mərhəməti bir tikə,
    Qaxac olmuş pay kimi.

    Bu dünyanın gözləri,
    Eynəkli qoca təhər.
    Dildə şirin sözləri,
    Ürəkdə zəqqum, zəhər.

    Bu dünyanın ürəyi,
    Cəsəd yeyən, qan içən.
    Qurbanlıq quzu qədər,
    Aldanır yoldan ötən.

  • Məmməd Qədiri doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (14 mart 1960-cı il)

    mq

    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Rəhbərliyi Sizi, Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsini, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliyinin üzvünü doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

    Mətbuat xidməti

    Bənövşəm

    Gözün aydın, yarpağına yaz qonub,
    Yanaqların ala dönüb, bənövşəm.
    Çölə salıb kəpənəyi həsrətin,
    Qanadında xala dönüb, bənövşəm.

    Duruşundan ləyaqətin bəllidi,
    Rayihəndən çox aşiqlər dəliydi,
    Bu çəmənin ən füsunkar gülüydü,
    Həsrətindən kola dönüb bənövşəm.

    Səni görən qəlb götürüb yüyürüb,
    Ətrafını tər məhəbbət bürüyüb,
    Mələkləri göydə heyrət bürüyüb,
    Aşiqlərin lala dönüb, bənövşəm.

    Ürəklərə atəş düşür, köz gəlir,
    Dodaqlardan ahlar qopur, söz gəlir,
    Sənə tərəf cığır düşür, iz gəlir,
    Hüzurun bir yola dönüb, bənövşəm.

    Məcnun necə qorumasın Leylisin,
    Arı gəlir – itiləyib iynəsin,
    Bu kol səni qısqanmasın neyləsin,
    Dodaqların bala dönüb, bənövşəm.

    Cəh-cəh vurub, bülbül səndən söz çəkir,
    Gir qəlbimə, yazda gecə tez çökür,
    Şah bildiyin hüzurunda diz çöküb,
    Məmməd Qədir qula dönüb bənövşəm…

    Havalandı

    Əsdi xəfif – xəfif bahar yelləri,
    Köhnə ocaqlarda köz havalandı.
    Arı pıçıldadı saf niyyətini,
    Qönçənin dilində söz havalandı.

    Bir sevgi nəfəsi gətirdi külək,
    Utanıb tər tökdü gül ləçək – ləçək,
    Sevdalı – sevdalı süzdü kəpənək,
    Güllərin gözündə naz havalandı.

    Qabardı sinələr yaz nəsimində,
    Dodaqlar lal oldu eşq tilsimində,
    Çalındı könüllər sevda simində,
    Kaman inildədi, saz havalandı.

    Görüş yerlərinə döndü söyüdlər,
    Öldü nəsihətlər, sındı öyüdlər,
    Gecəyə didərgin düşdü igidlər,
    Yenə neçə-neçə qız havalandı.

    Sındı qış qüruru, diz çökdü sazaq,
    Xəzəl taleyindən dirildi yarpaq,
    Qaranquş qanadı geyindi torpaq,
    Quru kötüklərdə yaz havalandı…

    Qoruyur

    (56yaşıma yazdığım şeir)

    Yaş gəldikcə yaş üstünə,
    Quruyur canım, quruyur.
    Günəş doğmur səhər mənə,
    Üfüqdə danım quruyur.

    Elə düşüb dərd izimə,
    Gəlib çıxıb dəhlizimə,
    Gördüyüm sığmır gözümə,
    Damarda qanım quruyur.

    Tale gəzdim gündüz şamla,
    Məzələnir bürc adamla,
    Bəxti qıymır bircə damla,
    Nəhrim, ümmanım quruyur.

    Mən də uduzdum oyunu,
    Fələklər ölçür boyumu,
    Zaman kəsibdi suyumu,
    Yamyaşıl insan quruyur.

    Yaşamağın dəlisiydim,
    Bir cırtdanın şələsiydim,
    Mən çoxdanın ölüsüydüm,
    Məni məhəbbət qoruyur…

    Söz

    Söz canımdan cücərən,
    Çiçəyimdi, otumdu.
    Gecə söz otarıram,
    Növbəmdi, nobatımdı.

    Hərdən söz susur gəlir,
    Yatır, yuxusu gəlir,
    Yanıq qoxusu gəlir,
    Yanan yeddi qatımdı.

    Misra – misra quraşdır
    Ürək çilə, qarışdır,
    Söz alnımda qırışdı,
    Ürəyimdə çatımdı.

    Söz atlı, mən piyada,
    Söz çapıram röyada,
    İtkin düşsəm dünyada,
    Şeir qara qutumdu.

    Çəkib naxış, zər sözə,
    Tökürəm qan-tər sözə,
    Can qoyuram hər sözə,
    Hər şeir tabutumdu …

  • Nəriman HƏSƏNZADƏ

    neriman-hesenzade

    * * *

    Yuxun qaçdı evdə yata bilmədin,
    torpaqda yat, torpaq quzum, a laylay.
    Gizli-gizli ufuldadın, inlədin,
    Oyaq qalan yuxusuzum, a laylay.

    Güzgü kimi zərif idi gül üzün,
    insafdımı torpaq altda çürüsün?!
    Duman gəlsin qəbristanı bürüsün,
    duman sənə örpək olsun, a laylay,
    Torpaq sənə döşək olsun, a laylay.

    Yanımdaydın, yaşayırdıq bir babat,
    yuxularda gah doğmasan, gah da yad.
    Ayılıram-nə sən varsan, nə həyat.
    Yuxularda görüşənim, a laylay.
    Yaxın ikən gen düşənim, a laylay.

    Laylay dedim,beşik dedim məzara,
    daş gətirdik, saldıq səni hasara.
    Ha yalvardım, ha çağırdım ay Sa…ra!..
    Darıxanda həyanımız, a laylay,
    Ayrı düşən ünvanımız, a laylay.

    DAŞI SEVMƏLİYİK BİZ İNDƏN BELƏ

    Gül gətirdim, çiçək qoydum üstünə,
    Gül sənindi, yer sənindi, sən mənim.
    Sara

    Yenə qəbristana düşübdü yolum,
    Daş yonur, qum tökür burda ustalar.
    Anana baş daşı qoyurlar oğlum,
    Səndən xatirədi
    məndən yadigar

    Oğlundan,ərindən…
    Son borcumuzdu,
    Qalan borclarımız bir yan qalsın.
    O, həyat aşiqi, o, yer qızıydı,
    Qoy ondan yer üstə nişanə qalsın.

    Həyatda bir sirr var, inan, ay oğul,
    Bu sirr açılmayıb qədimdən belə.
    Daşdan yonulubdu anan, ay oğul,
    Daşı sevməliyik biz indən belə.

    Nə deyim, sağ olsun heykəltəraşı,
    Gör necədüz verib o gözü, qaşı.
    Saçları örpəyin altından çıxıb,
    Tək nəfəs verməyi yadından çıxıb.

    Bu sirdi, gör necə dəyişir insan,
    tanınır, tanınmır…
    yaxşı bax, oğlum.
    Mənim daş qadınım, sənin daş anan
    Bizi qoymayacaq daşlaşaq, oğlum.

  • Nəriman HƏSƏNZADƏ

    neriman-hesenzade

    MƏNİM NİGAHIMI POZDU TƏBİƏT

    Mənim nigahımı pozdu təbiət,
    Köklədi simləri xeyir-şər üstə.
    Sənə-məzar boyda yeraltı zülmət,
    Qurulu ev qoydu mənə yer üstə.

    Beləcə ayırdı o, payımızı,
    Pozdu bu qanuni nigahımızı.
    Qoruya-qoruya saxladığımız,
    Axırda nə oldu?-adi bir kağız.

    Arada ağlayan bir məhəbbətdir,
    Yastığöın müqəddəs, yerin müqəddəs.
    Dövlət vəsiqəsi rəsmi sənəddir.
    Möhürü, imzası bir şeyə dəyməz

    Son mənzil deyirlər, mən orda gördüm,
    Nədir sənlə gedib, sənsiz qayıtmaq.
    Kağızı qorudum, səni itirdim,
    İndi səni məndən qoruyur torpaq…

    FAMİLİMLƏ ÜZ-ÜZƏ

    Qəbirlərin içində
    Sadə bir qəbir sənin.
    Familim mənimkidir,
    Ad sənin, ömür sənin.
    Nə uşaqlar var idi,
    nə indiki vəzifəm,
    nə evim, nə ünvanım,
    nə indiki ad-sanım.
    Kəbin kağızımıza
    Yazıldın iki oldum.
    Ancaq səninki oldum.
    Indi sənin yanında
    Səni haraylayıram.
    Familimlə üz-üzə
    Dayanıb ağayıram,
    Səni haraylayıram.

  • Təranə Turan RƏHİMLİ.”Sabahın xeyir, Roma!”

    teranexanim

    Filologiya üzrə fəlsəfə doktoru, dosent
    Prezident təqaüdçüsü

    Sabahın xeyir, Roma!
    Qarlı qışın ortasında
    gülümsəyən günəşinlə
    dünyanın hər pisliyindən
    uzaq sabahın xeyir!
    Şərin kölgəsin doğrayan
    qılıncların parladığı
    Pompey yurdu,
    zülümlərə yasaq sabahın xeyir!
    Başı göylərə ucalan Eşq çeşməsi,
    arzular səltənətində
    sevənlərin niyyətində
    çağlayan suların xeyir!
    Sabahın xeyir, Roma,
    Kolizey yolundakı əl-ətəyi dopdolu,
    meyvəsinə qıyılmaz narıngi ağacları,
    nə yaxşı ki, bilmirsiz
    ədalətsiz savaşda
    dərilir səbət-səbət
    ömrümüzün tacları –
    körpə-körpə uşaqlar.
    Sabahın xeyir, Roma,
    Qədim, ulu Vatikan!
    Dövrəndə xoşbəxt həyat,
    Pozulmasın bu növraq,
    görməyəsən nahaq qan!
    Ey Marçello teatrının
    sükuta dalmış səhnəsi, beləcə qal!
    İndi dünya səhnəsində
    gedən oyunlardan uzaq.
    O bəmbəyaz ovsuna sal ruhumuzu,
    ölməz şöhrətindən yazaq.
    Sabahın xeyir, Roma!
    Bir ovuc ümid səpirəm
    fevralda lalə qızaran torpağına,
    cücərib min budaq olsun.
    Şeir dəyişmədi bizi,
    İnsanlığa sevgi yazım
    göyərən hər yarpağına,
    bəlkə… bəlkə qanadlanıb
    bəşərə göz-qulaq olsun.
    Sabahın xeyir, Roma!
    Sabahın xeyir, Roma!

    Roma, 18 fevral, 2016.

  • “Ruhuma süzülür pıçıltıların” kitabının təqdimat mərasimi keçiriləcək

    13 mart 2016-cı il tarixində, saat 14:00-da respublikanın paytaxtı Bakı şəhərində fəaliyyət göstərən “Kitabevim.az” mağazasında Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, “Dirili Qurbani” Ədəbi Məclisinin üzvü, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı, istedadlı şair Xuraman Camalqızının “Ruhuma süzülür pıçıltıların” kitabının təqdimat mərasimi keçiriləcək.Tədbirdə Kütləvi informasiya vasitələrinin nümayəndələrinin, mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin, o cümlədən müəllifin qələm dostlarının iştirakı da nəzərdə tutulub. İştirak etmək istəyən hər kəs dəvətlidir.

    Ünvan: Azərbaycan Respublikası, Bakı şəhəri, 28 may metro stansiyasının yaxınlığında yerləşən AK Mərkəzin II mərtəbəsi

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • “Dünya qonaq sevən deyil” kitabının təqdimat mərasimi keçiriləcək

    picture

    16 mart 2016-cı il tarixində saat 14:00-da Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin Natəvan klubunda Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü Kəmaləddin Qədimin “Dünya qonaq sevən deyil” kitabının təqdimat mərasimi keçiriləcək.Kütləvi informasiya vasitələrinin nümayəndələrinin, mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət, elm, təhsil işçilərinin, o cümlədən yubilyarın qələm yoldaşlarının də iştirakı nəzərdə tutulub. İştirak etmək istəyən hər kəs dəvətlidir.

    Ünvan: Azərbaycan Respublikası, Bakı şəhəri, Ə.Xəqani küçəsi 25, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üçüncü mərtəbəsi

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • Xalq şairi Nəriman Həsənzadə mükafatlandırılıb

    Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının Xalq şairi, Əməkdar incəsənət xadimi, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Fərdi təqaüdçüsü, şair-dramaturq Nəriman Həsənzadə “Aşıq Şəmşir” Mədəniyyət Ocağı İctimai Birliyi tərəfindən ədəbiyyatımızın inkişafında və Aşıq Şəmşir irsinin təbliğindəki dəyərli xidmətlərinə görə təşəkkürnamə diplomu ilə mükafatlandırılıb.
    Qeyd edək ki, bundan öncə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyev Xalq şairi Nəriman Həsənzadəyə anadan olmasının 85 illik yubileyi münasibətilə təbrik məktubu göndərmişdi.
    Martın 3-də Bakı Dövlət Universitetində, martın 4-də isə Azərbaycan Milli Avia Akademiyasında Xalq şairi Nəriman Həsənzadənin anadan olmasının 85 illik yubileyinə həsr olunmuş tədbir keçirilmişdi.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • Mətanət QÜDSİ.”Gecə saatı”

    12801369_526915247490372_6703647826671670112_n(1)

    Durmadan işləyir divarda saat,
    Gözümün önündə dövr edir zaman.
    Yeni gün doğulur qarşımda rahat,
    Çətin isinirəm o günələ yaman.

    Sanki keçmişimdə ilişib qalıb,
    Hər zaman,zamanı tuta bilmirəm.
    Pəncərəm önündən,xəyala dalıb,
    Şirin arzulara çata bilmirəm.

    Birbəbir,qəlbimdə sönən ümid tək,
    Hər kəsin evində sönür işıqlar.
    Rəngli yuxularım,bir alabəzək
    Quş kimi ömrümə salır naxışlar.

    Bir mənəm gecələr sizi düşünən,
    Ey məni özümdən alan arzular.
    Qarışır xəyalım bir yumaq kimi,
    Görən yazdıqlarım necə yozulzr.

    Saata baxıram,susmayır bir an,
    Dərdini danışır mənə gecələr.
    Yazıram nisgilli şeirlərimi…
    O da,oyaq qalır mənlə gecələr.

  • Mətanət QÜDSİ.”Bu gecə, bir əsərdə”

    12801369_526915247490372_6703647826671670112_n(1)

    BU GECƏ,BİR ƏSƏRDƏ
    YAŞATDIM İKİMİZİ…
    BİR SƏN İDİN BİR DƏ MƏN
    BİR DƏ SEVDA DƏNİZİ.
    HƏDDIMIZI ASMADAN
    YASANILAN GÜNLERI
    QELEME DEDİM BİR-BİR.
    O YAZDI,MƏN DANIŞDIM,
    SƏNLƏ BELƏ TANIŞDIM…
    GIZLI GÖRÜŞÜMÜZDƏN
    SÖYLƏMƏDİM SÖZ BELƏ.
    SENSİZ KECƏN GÜNLƏRİ
    SABAHLAR,DÜNLƏRİ
    SÖYLƏMƏDİM QƏLƏMƏ.
    QOY CAR ÇƏKMƏSİN DEDİM
    SEVGİMİZİ ALƏMƏ.
    VERDIYIN ÜMIDLƏRİ
    PIÇILDADIM XƏYALƏN…
    bİR O BİLDİ BİR DƏ MƏN.
    BU GECƏ ƏSƏR YAZDIM,
    SƏNƏ ƏSƏR ETDİMİ
    SÖYLƏ BU,YAZDIQLARIM?
    HAQLISAN,YALAN,DESƏN.
    HƏMÇİNİN HAQLIYAM MƏN…
    ÖZÜN YOXDUN,XƏYALIN
    MƏNİMLƏYDİ O GECƏ.
    XƏYALINALA,DE ƏSƏR
    YAZILMAZMIYDI SƏNCƏ?
    HİSS OLDUMU DE BURDA
    SƏNSİZLİYİMİN İZİ…
    BU CÜR YARANIR DEMƏ
    ƏSİL EŞQ MƏNZƏRƏSİ
    ADI…SƏNSİZ SƏNİNƏM.
    SONDA İMZAMI QOYDUM
    ESERI YAZAN,SƏNƏM…

  • Mətanət QÜDSİ.”Bu gecə”

    12801369_526915247490372_6703647826671670112_n(1)

    Bu gece,
    Ona ehtiyacımı duyub,
    daha qara,daha uzun,
    kömək üçün,
    yetirdi özünü…
    Dərdlərimi,bölüb,soyub
    şərikim oldu,bu gecə.
    Tebiet susdu,meni dinleyirmiş kimi.
    Ağladı,duyub ağlamaq səsimi,
    daha da coşdurdu məni,
    boğaraq hıçqırıqlarıma…
    Hayqırmaq istədim sevgimi cahana,
    duymasın deyə,susdum,bu gecə.
    Biraz daha qaranlığla qarişmaq istədim dəli sevgimlə…
    Bu gecə,
    Ressam olmaq istədim,
    hayat tablomu çəkib,
    insanlara anlayış qarşiliğında satmaq istədim..
    Bestekar olmaq istədim.həm də….
    Bu gecə,qəlb sızıntılarımın səsini,
    sinəmdə yanan Günəşlə göz yaşlarımın təmasından
    yaranan musiqini nota köçürmək istədim.
    Dəzgah qurub,əlvan saplarla toxumaq istədim həyatımı.
    İsti rənglərlə xoşbextlik naxişları vurmaq istədim.
    İlmələri sevinc,ölçüleri hüzur, çerçivesini,
    sağlamlıq rəngində istədim.
    Bəndləri güvən olsun.
    Bu gecə,
    Ay da,Günəş də parlasın səmada,
    nur çiləsin,çəkdiyim tablodan,
    şəfqət saçsın bəstəmdən,
    toxuduğum xalıda,rənglərin hərarəti,
    hər sevənə,bəş etsin təravəti…
    İstədim,
    “QELBİMİN TESVİRİNDEN”
    xəbərdar olsun hər kəs.

  • Mais TƏMKİN.Yeni şeirlər

    10646868_273655359498567_6620189188081019440_n

    Ürək məndən yuxarı

    Şair Ramiz Rövşənə

    Bundan sonra boy atmaz,
    Dərdimə nəşə qatmaz…
    Arzularım əlçatmaz,
    Dilək məndən yuxarı.

    Özünü edib əsir,
    Görən hara tələsir?
    Başım üstündən əsir-
    Külək məndən yuxarı.

    Nə həliməm, nə sərtəm,
    Başdan-ayağa dərdəm.
    Çiynimi sıxır hərdən
    Mələk- məndən yuxarı.

    Niyə uzaqdan baxır?
    Sirrini duydum axır.
    Min cür oyundan çıxır
    Fələk-məndən yuxarı.

    …Könül, şeir yaz ancaq,
    Qaynasın boş qazançan.
    Əlim yetmir qazanca,
    Çörək məndən yuxarı.

    …Şair tənhadı, təkdi,
    Bu nə qayğı, köməkdi?
    Dilim yaman gödəkdi,
    Ürək məndən yuxarı.

    Tanrım, bu nə məkandı?
    Şairi laməkandı.
    Sağım, solum tikandı,
    Bir yeni cənnət yarat:
    Gül ək məndən aşağı,
    Gülək məndən yuxarı.

    16.10.2014

    * * *

    Hər günümüz beləcə,
    Çox ağır olsa, heç nə!
    Qəm yükündən ,,çiynimiz”,
    Hey yağır olsa, heç nə!

    Dəm vururuq şərəfdən,
    Fəqət, doymuruq nəfdən.
    Ata-Ana tərəfdən,
    Kim sağır olsa, heç nə…

    Üzüldük qəmdən, ahdan
    Baxmır bizə Allah da…
    Bu gün matəm, sabahdan
    Çal-çağır olsa, heç nə!….

  • Nail DAĞLAROĞLU.Yeni şeirlər

    n

    Gərək

    İnsanlıq pul ilə ölçülmür, qağa,
    İnsanlıq insanın canında gərək.
    İnsan insanlığı bazardan almaz,
    Cismində, ruhunda, qanında gərək.

    İnsan var hər işi insan əməlli,
    İnsan var açıqdı hər sözü bəlli.
    İnsan var yaranıb şeytan təməlli,
    İnsan var cox çətin anında gərək.

    İnsan var yalqıza dayaqdı darda,
    İnsan var nur saçır boranda, qarda.
    İnsan var atasan hey yana “narda”,
    İnsan var Nailin yanında gərək.

    24.12.2015.

    * * *

    Oğrun- oğrun nə baxırsan aşiqə?,
    Aşiqini yandırarsan, ay maral.
    Aşiqinin pünhan olan eşqini,
    Seyrağuba qandırarsan, ay maral.

    Səni gördüm sınıq könlüm saz oldu,
    Səndən mənə bir hədiyyə naz oldu.
    Sən güləndə xəyallarım yaz oldu,
    Qışı bahar sandırarsan, ay maral.

    Nail deyər gül cəmalın nə xoşdu,
    Aşiqin var sənsiz halı naxoşdu.
    Gözəlliyin bu könlümə naxışdı,
    Birdən könül sındırarsan, ay maral.

  • Elnur RƏSULOĞLU.Yeni şeirlər

    Mənim həyatım

    Aprelin axrıydı, son günləriydi.
    Hava isti idi, səma tərtəmiz.
    Günəş göydən yerə od ələyirdi
    Kədərdən xəbərsiz, qəmdən xəbərsiz.

    Mən isə bu zaman tərimi silib
    Yolda deyinirdim: “Ürək dayanır.
    Elə bil göylə yer baş-başa verib,
    Göy kimi od tutub yerlər də yanır”.

    Hər tərəf yaşıllıq. Yollar boyunca,
    Gör ağcaqayınlar necə əkilib.
    Onların altında otrub doyunca,
    Kölgəsində neçə yolçu dincəlib.

    Ağcaqayınların altında yenə
    Yolçular oturub nəfəsin dərir.
    Oturmaq ar gəlir bəzilərinə,
    Ayaq üstə durub nəfəsin dərir.

    Danışa bilsəydi, ağcaqayınlar
    Bizə keçmişlərdən söhbət açardı.
    Bil, dilə gəlsəydi, ağcaqayınlar
    Burdan keçmişlərdən söhbət açardı.

    Mən bir saatdan da artıq yoldayam,
    Bitib-tükənməyir uzanan yollar.
    Döngəni dönürəm, sağ yox, soldayam,
    Qurtarmaq bilməyir uzanan yollar.

    Gör nə qədər yol var qarşıda hələ,
    Bəli, mən bu yolda daha yolçuyam.
    Başqası görünmür, nədəndir belə,
    Yoxsa mən bu yolda tənha yolçuyam?

    Hər yerə arxamca kölgəm sürünür,
    Nədənsə canımı bürüyüb təlaş.
    Köksümdə ürəyim tez-tez döyünür,
    Fikirlərim mənə olubdur yoldaş.

    Məncə, olsa da düz, əyri-üyrü də,
    Yollar hey uzanan qollara bənzər.
    Yer üzündə hər bir insan ömrü də,
    Sonu bilinməyən yollara bənzər.

    Məktəb yollarına ayaq basanda,

    Elə bil yenidən uşaqlaşıram.

    Uşaq səslərinə qulaq asanda,

    Dərdimdən, qəmimdən uzaqlaşıram.

    Bir anlığa anıb o illəri mən,

    Ömür kitabımı varaqlayıram.

    Məndən sonra gələn nəsilləri mən,

    Həyat yollarında soraqlayıram.

    Bu həyat yolları çətindən çətin,

    Gərəkdir bu yolda mübariz olmaq.

    Zəiflik göstərsən, olmasan mətin,

    Sənin qismətindir qul, kəniz olmaq.

    Qulaqları səsdə, gözləri yolda,

    Vətən torpaqları çağırır bizi.

    Vətən bir ağacdır, onda bu halda,

    Qurdlar içimizdən dağıdır bizi.

    Hardandır bizlərdə, hardandır yadlıq,

    Doğma qardaşıma necə “yad” deyim?

    Kədərli günümdə düzəldib şadlıq,

    Bayram libasımı mən necə geyim?

    Yurddaşlarım köçkün, qaçqın, didərgin,

    Qarabağdan sürgün ediblər bizi.

    Danışa bilmirəm, əsəbim gərgin,

    Öz əllərimizlə didiblər bizi.

    Öz əllərimizlə yıxıblar bizi,

    Nə vaxt bütöv yumruq olacağıq biz?

    Çoxdandır bir küncə sıxıblar bizi,

    Axırda vətənsiz qalacağıq biz.

    Havanın axını güclənir birdən,

    Nəğmə deyib əsir isti küləklər.

    Bir baxın, bir baxın, cənub tərəfdən,

    Buraya tələsir isti küləklər.

    Burda hakim olmuş isti küləklər,

    Yuxudan oyatdı tozu, torpağı.

    Əsib cana doymuş isti küləklər,

    Qaldırıb oynatdı tozu, torpağı.

    İsti küləklərin dövrü az oldu,

    Taca zorla sahib olanlar kimi.

    İsti küləklərin ömrü az oldu,

    Şayiələr kimi, yalanlar kimi.

    Artıq mənə oxşar otağımdayam,

    Özüm kimi sadə, çilliçıraqban.

    Özümə söz verib dedim: “Yazacam,

    Başıma gələndən, öz həyatımdan”.

  • Şəfaqət CAVANŞİRZADƏ.”Sevginin gözləri” romanının XXXV hissəsi

    http://s017.radikal.ru/i405/1601/36/333ddbb0f8b0.jpg

    Cəmilənin verdiyi suala Lamiyə cavab verə bilmədi, qorxusundan udqundu. Cavab vermək üçün söz tapa bilmirdi. Qızının yerinə Aynur cavab verdi, özünü itirmədi.
    Aynur dünyagörmüş, təcrübəli qadınıydı. Əliylə Zamanı göstərib arxayın adamlar kimi dedi:
    – Zaman sürücüdür. Çamadanlarım çox idi, daşımağa kömək elədi. Yəqin burda qəbahət heç nə görmürsən.

    Cavab Cəmiləni qane etmədi. İkinci sualını verdi.
    – Adını nə tez öyrəndin?
    – Aeroportdan gəlmişəm Cəmilə xanım. Nəzərə al ki, yolum uzunuydu.

    Aynur üzünü Zamana tərəf çevirdi: – Sizə borcum nə qədər idi?
    Zaman – İyirmi beş manat.
    – Gözlə, pulu gətirirəm.

    Aynur ikinci mərtəbəyə qalxdı, qızının otağına keçdi. Çantsasını taxtın üstündən götürüb aşağı düşdü. Cəmilə divanda əyləşmişdi. Bir gözü gəlinində, bir gözü də Zamandaydı. Lamiyə qorxusundan başını qaldırıb onun üzünə baxmırdı.
    Aynur Zamanla evdən çıxdı, Cəmilə gəlinini süzüb kinayə ilə dedi:
    – Təzə gəlin ədalarını bir kənara qoyub bəlkə çay süzəsən.

    Lamiyə elə bil indi qəflət yuxusundan ayıldı: – Hə, bağışla, tamam özümü itirmişəm.
    – Özünü niyə itirirsən?
    – Gecə gec yatmışam. Yuxulu kimiyəm.

    Lamiyə tez mətbəxə keçdi ki, Cəmilə ona əlavə suallar verməsin.

    Aynur Cəmiləyə tərs-tərs baxa-baxa qapını örtdü. Cəmilə dilinin altında deyinməyə başladı.
    – Özünü elə aparır ki, elə bil manat yox, dollar verir.

    Aynur qapının ağzında çantasından çıxartdığı zərfi Zamana uzatdı.
    – İki minə yaxın pul var. Dediyin həkimə nə qədər lazımdırsa ver, qalanlarını özünə götür. Amma bir şərtlə…

    Zaman Aynurun şərtinin nə olduğunu əvvəlcədən təxmin eləmişdi. Aynur cümləsini aramla tamamladı.
    – Nəticəni birinci mənə deyəcəksən. Hər şeyi əvvəlcədən mən biləcəm.
    – Narahat olmayın.

    Zaman yolu keçənəcən Aynur qapının ağzında gözlədi. Evə girəndə Cəmilə əlində fincan – çayını içirdi.
    Cəmilə Aynura – Pul verməyin nə yaman uzun çəkdi?
    – Pulu xırdalayırdım.
    – Nə əcəb gəlmisən? Qəfildən.
    – Qızım üçün darıxdım, gəldim.
    – Çox qalana oxşamırsan.
    – Bu dəfə çox qalacam. İşlərim uzun çəkəcək.
    – Aydındır.

    Cəmilə gəlini Lamiyəyə: – Lətafət yoxladı səni?
    Lamiyə qorxaraq anasına baxdı: – İki gündən sonra gedəcəm.
    Cəmilə təəccübləndi – Başa düşmədim, bugün getməmişdiz?
    – Getmişdik . Analizlərin cavabını iki gündən sonra götürəcəyik.

    Bu zaman evin qapısı döyülür. Lamiyə qapını açır, Kərim “ salam ” verib içəri keçir. Cəmiləni qarşısında görəndə canına əsəbdən üşütmə gəlir. Aynura görə özünü birtəhər ələ alır. Aynura yaxınlaşır, əlnən görüşürlər.
    – Xoş gəlmisiz, Aynur bacı. Necəsiz?
    – Çox sağ olun. Siz necəsiz?
    – Yaxşı olmağa çalışırıq. Gələcəyinizi gözləmirdim. Lamiyə bizə heç nə deməyib.

    Lamiyə – Mən də gələcəyini bilmirdim.
    Aynur – Gəlməyim dəqiq olmadığı üçün özüm xəbər eləmədim.

    Cəmilə ayağa qalxdı: – Vaxtınız çox olacaq. Sonra istədiyiniz qədər danışarsız. Mümkünsə, Kərimlə tək danışmaq istəyirəm. Lamiyə, ananla ya otağına qalx, ya da evdən bir-iki saatlıq çıxın. Qəşəng hava var.
    Kərim etiraz edir – Lazım deyil. Nə sözün varsa, de. Gec-tez onsuzda hamı biləcək.
    Aynur – Nəyi?
    Lamiyə anasına – Biz yaxşısı budur evdən çıxaq. Gözlə, əynimi dəyişim, gəlirəm.

    Lamiyəylə anası evdən çıxanacan Kərim də, Cəmilə də susdular. (daha&helliip;)

  • Yalçın YÜCEL.”GÜLDEREN ANA”

    175054_178868168822977_4360000_o

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Gözleri çakılıp kaldı; Berit’e. Çenesi avuçlarında öylece. Bir gölge gibi geçtim önüne. Seslenmedi. Günlerce ağlamaktan kızarmış gözlerini yere dikti. Bu kez baş örtüsünü kaşlarına kadar indirip yeniden bağladı. “Nasılsın Gülderen Ana?.. Gözlerinin yarısını kaldırdı yerden. Yüzündeki o derin çizgiler biraz gevşemişti. Bakışlarına ürkeklik koyarak baktı yüzüme: “Hoş geldin oğlum, sen nasılsın bakayım? Kusura kalmayasın önce tanıyamadım, otur, otur hele şuraya.” “Seni hep bu avluda Berit Dağları’na bakıp, ağlar görürüm. Yetmez mi be Gülderen Ana, kendini harap edersin. Bak kimsen de yok, hasta olsan ne yaparsın?” Gözleri tekrar yaşardı. Kenarı mor iplikle işlenmiş mendiliyle sildi onları. “İbrahim evladım, sen de benim bir evladım sayılırsın. Ananla nice günlerimiz var geçmişte; acısıyla, tatlısıyla nice yaşanmış günler…Sen ananı hiç aramaz mısın ha? Bir noktaya takılıp, böyle benim gibi düşünmez misin onu hiç?” “Gülderen Ana senin durumun benden başka ama…” “Neresi başka bunun oğlum, ikisi de aynı bence. Ayrılık değil mi sonları ha? Biricik evladım yedi aydır askerde ve hiçbir haber alamıyom.” Tekrara ağlamaya, dizlerine vurmaya başladı. Yüzündeki çizgiler tekrar belirmişti; fırsatçı insanlar gibi. “Gülderen Ana, o geri gelecek, askerliği sürekli değil ki…” “Ahh! Oğul, keşke sürekli olup da gözel bir yerde yapaydı vatan görevini, orası Hakkari be yavrum, gidip de geri dönülmeyen yerlerden…” “Geri gelecek, o geri gelecek Gülderen Ana… Aha şu içim varya, çok derinden geliyor sesi bak, gelecek diyor inan.” “ İçin gözel söylüyor da oğul, sen bir de benim içime bir sorsan ya…” “Bak göreceksin, bir haftaya kalmaz sana ondan haberi ben getireceğim. Sen yeter ki dindir şu acılarını, ağıtlarını.” Yerinden yavaşça kalktı. Gülderen Ana da kalkacaktı ki elleriyle durdurdu geri. “Sen rahatsız olma ana, ben yolu biliyorum, kapıyı iyice örter giderim. Bir gereksinimin olursa söyle bana, kesinlikle söyle…” Bu kez bakışlarının tamamını kaldırıp baktı yüzüme: Sağ olasın, muhtar getiriyor ufak tefek, sen heç zahmat etme oğul.” “Olur mu hiç Gülderen Ana, ben yabancın değilim, çok emeklerin var üstümde.” “Sen yanıma böyle gel be oğul, yalnızlığımı paylaş yeter. O yalnızlık var ya, ben ondan korkarım, açlıktan, yokluktan değil oğul.” Yutkundu, öylece duraksadı bir süre. “Gecelerden korkarım. Yüreğime ağrılar düştüğünde kalkamayacağımdan, bir bardak su bile alıp içemeyeceğimden korkarım. Onun için avluda oturmayı seviyorum. Aydınlık ve kuşlar, onlara sarılıyorum çoğu kez. Berit bakışlarım, onunla söyleşiyoruz be oğul. Senin gibi karşımda işte, seninle nasıl konuşuyorsak öyle…” Bu kez kendi gözleri yaşarmıştı. Bir zamanlar ne şendi bu ev, şu kadın. Şimdi ise yalnızlığını yalnızlığıyla kucaklayan bir yaşlı kadın. “Hoşça kal Gülderen Ana diyerek ayrıldı titreyen sesi oradan. Tahta merdivenlerin basamaklarından hızla indi. Yola çıktığında içinde gittikçe büyüyen bir acı vardı artık. Yanından havlayıp geçen köpeğe öfkeyle baktı. Gün kararmak üzereydi neredeyse. Kahveye girip, köşedeki masaya oturdu. Kahveci Mümin şaşırmıştı onun bu haline. “Hayırdır İbrahim Bey, bu nice haldır böyle? Selamsız sabahsız daldın içeriye.” “Canım sıkkın biraz, bir sıcak çay ver hele.” Mümin ocaktan demlice bir çay doldurup getirdi masaya. Bir şey demeden yüzüne baktı İbrahim Bey’in. Söylemese olmayacaktı. Mümin kaygılının biriydi. Üstüne üstüne giderdi, biliyordu. “Gülderen Ana’dan geliyorum Mümin. Durumu iyi değil. Köylü çok yalnız bırakıyor onu. Allah başa vermesin, çok kötü bir durum bu. Üzülmekte, ağlamakta haklı o yaşlı kadın.” “Herkes de askere gönderiyor oğlunu.. “ diye karşılık verdi Mümin. “Bak Mümin kardeş, bu herkesinkine benzemiyor. Herkes dediğin yalnız mı onun gibi? Sonra ondan gayrısı haber alıyor askerinden. Yedi ay olmuş be, bir küçük haber bile yok. Bir sesini duysa , bir ulağını okusa o da kaygılanmayacak. Ama yok! O haber yok Mümin.” Mümin hatalı konuştuğunu anlamıştı. “Yok be İbrahim Bey, ben öyle demek istememiştim.” “Ne demek istemiştin Mümin? Hangi gün halini sordun fıkaranın? Oysa kocası az mı dinlemişti seni, az mı çayını içmişti ha?” “Haklısın, dağlar kadar haklısın. İnan bak, yarından başlayıp yanına gideceğim Gülderen ananın. Sen biraz gevşe hele.” Mümin aslında kötü biri değildi. Yeter ki doğrular ona anlatılsın. Köylü de öyleydi. Cehaletin ortaya koyduğu konu desem, nice cahiller vardı ki insan gibi insan. Çayını bitirdikten sonra kalktı. Mümin hemen koşuverdi yanına. “Acele kalktın, tavşan kanı bir çay daha getirecektim sana. Yeni de dem vermiştim.” Gitmem gerek Mümin, çocuklar kaygılanır sonra..”

    Ertesi gün her yeri ağrır durumda kalktı yatağından. Hazırlanıp ilçeye gitmeliydi. Jandarmadan soracaktı Gülderen Ana’nın oğlu Halil’i. Giyindi. Çayını yudumlayıp çıktı evden. Bir yılan gibi kıvrıla kıvrıla uzanan yol daha da uzattı minibüsün yolunu. “Hayırlısı bakalım” diyerek girdi jandarmaya. Bir yetkilinin yanına götürdüler önce. Sonra bir başka yetkili…Bütün olanları anlattı karşısındakine. Adam bir dosya çıkardı dolaptan. Gülderen Ana’nın oğlu Halil Boynubükük’ün bilgilerini gösteren kağıdı aldı eline. “Oturun lütfen” dedi adam. Sonra telefona uzandı. Hakkari’nin Çukurca ilçesi karşısında olmalıydı. Benim anlattıklarımı oraya aktardı. Bir süre sonra bir sessizlik oldu adamın yüzünde. Telefonu kapatırken elleri titriyordu. “Hayırdır beyefendi, haber kötü mü yoksa?” Bir an yanıt veremedi. Sonra: “Başınız sağ olsun, vatan sağ olsun; dün geceki çatışmada şehit düşmüş Halil.” Ne diyeceğini bilemedi. Tüm umutları boğazına tıkanıp kalmıştı. Teşekkür ederek çıktı oradan .

    Kıvrımlı yolları geçerken zaman da akıp gitti içinden. Köye ulaştığında yıkılmıştı tümden. Ne diyecekti şimdi Gülderen Ana’ya? Ona: “Gelecek oğlun” demişti üstünde dura dura. Şimdi karşısına geçip: “Oğlun Halil dün geceki çatışmada şehit düşmüş” diye nasıl söyleyecekti? Köyün yaşlı insanlarından birkaç kişi daha alıp düştüler yola. Akşam olmak üzereydi nerdeyse. Gülderen Ana’nın yüzünde ilk kez bir gülümseme vardı. Şaşkın durumda oturdular karşısına. “Hoş geldiniz, üşümezseniz burada, avluda oturalım. İçeriler sıkıyor, eziyor beni.” Bir yılan sessizliği gelip yapışmıştı dudaklarına. Hoş bulduk bile diyemediler. Sözcükler bir yabancı gibiydi sanki. Neden sonra: “Gülderen Ana , biz sana bir konu için gelmiştik.” Diyebildi. “Biliyorum, ne diyeceğinizi biliyorum hepinizin. Bana yalnızlığın artık sonsuza kadar seninle diyeceksiniz. Oğlun, biricik yavrun o dağların başında acımasız kurşunlara boyun bükmüş, kanı toprakla buluşmuş diyeceksiniz. Hepsini biliyorum dostlar. O, vurulmadan önce geldi yanıma, avluda oturduk bir süre. Bana sarılıp helalleşti. “Üzülme ana, sana sesleneceğim kapıdan. Allah izin verirse oturacağız birlikte bu avluda.” “Yedi aydır ne yaptıklarını anlattı bana. Dinledim, hepsini dinledim, ay ışıkları elime dokununcaya kadar. Şimdi içim rahat, hiç değilse ona ne olduğunu biliyorum. Vatan sağ olsun. Benim oğlum, senin oğlun, onun oğlu kötülüğe karşı, kurşunlara karşı yürümezse nice olurdu şimdi halımız? Şimdi sizden bir istediğim vardır. Sahte duygular koyan insanlar yanıma gelmesinler. Üzgünüz, yanındayız, kalanlara sabırlar, vatan sağ olsun sözcükleriyle hiç gelmesinler. Biliyorum ki bu vatana sahip çıkanlar, yine hor görülen şu yoksul ama saf, dürüst, mert insanlar bence. Para verip çocuklarına birkaç gün askerlik yaptıranlara yalnızca acırım ben. Devletin önemli noktalarında bulunup da çocuklarına askerlikte kolaylık tanıyanlara da. Ya, bizlerin suçu parasızlık mı ha? Ben şu yaşa geldim, denizi mavi olarak bilirim o kadar. Şehre bir kez gittim, bir kez gördüm o beton binaları. Yürekleri betonlaşmış insanların da o binalardan farkı var mıdır? Onu da siz söyleyin.” Artık gözyaşı dökmüyordu. Gözleri bir genç kızın gözleri gibi pırıl pırıldı. Bir süre sonra tekrar başladı sözlerine: “Bu vatan yalanlarla, dolanlarla, kul hakkı yemelerle kurtulmadı beyler. O günleri düşünceye geri koymak ne kadar zor bilseniz. Bir lokma yemekten yoksun, ayaklarında yırtık potinlerle, üstleri parçalanmış şekilde koştular cepheye. Onlar yürekleriyle çizdiler o kurtuluşu. Aç kaldılar ve de susuz. Ama asla vazgeçmediler vatan sevgisinden. Yüzüm gülecek artık, ağıtta yakmayacağım bu avluda. Yalnızlığım varsa vatanımdayım, yeter ki unutulmasın oğullar.” Hepimiz bu durum karşısında hayretlere düşmüştük. Karşımızda ne bulacağımızı, neler olacağını tahmin edip üzülürken, bizi utandıran ama düşündüren bir dinginlik çıkmıştı ortaya. Birkaç gün ya da daha uzun yanında olacaktık belki de. Ya sonra?…

  • Yalçın YÜCEL.”KÖYLÜ DURSUN”

    175054_178868168822977_4360000_o

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Horoz ötümüyle yekindi yatağından. Yamalığı en az olan şalvarını giydi o gün. Usulca yerdeki yatakların yanından geçiverdi. Fazla gıcırdamasın diye, sığacak kadar açtı kapıyı. Bir yılanın yerde sürünmesi sessizliğinde süzüldü dışarıya. Uzun uzun gerinerek soludu sabahı. Bir kayanın üzerine oturup, tezek kokan tek odalı evine baktı. Karıları ile birlikte tezekten örmüşlerdi onu. Üstüne sarı toprak taşımıştı günlerce. Bittiği gün sanki dünya onların olmuştu. Çocukların gözlerindeki aydınlık, serçelerin cıvıltıları gibiydi. İnsanın kendi evinin olması, sırtını sağlam bir kayaya dayamaktan farklı değildi. Tezekten de olsa, tezek de koksa koynuna sokulacak bir sıcaklıktı o ev. Ama her şey bir evle bitmiyordu. Üç beş keçi, birkaç tavuk ve ara sıra gidilen toprak işçiliği yetmiyordu artık onlara. “Şehre gedek be Dursun, biz de çalışırık olur gider.” demişti üçüncü karısı Hüsniye. Düşünmüş, taşınmış karar vermişlerdi hep birlikte. “Önce ben gedem, bir görem, iş var mıdır?” demişti günler öncesi. Bunun için şehre gidecekti bugün. Hüsniye’nin getirdiği sütü hızla yudumladı. “Çocuklar sana emanet Hüsniyem; hele ben bir gedem, iş bulduğumda gelir sizi de götürrüm.” “Olur” dedi Hüsniye. “Yolun açık olsun, güle güle gedesin herif, Allah kısmetimizi artırsın inşallah.” ”Amin” dedi uzunca. İçinde ısınan bir umutla yekindi yerinden. Kapıya dönüp baktı bir kez daha. “Kalkmadılar. Uyurlar hepsi de.” dedi Hüsniye. Bahçelerin yanından hızla yürüyüp geçti. Köyün altından geçen, şehir yoluna geldiğinde minibüs dolmuştu bile. Koltukların yanındaki boş yere çömeldi hemen. Şoför kendi gibi yere çömelen diğer adama da dönerek, “Sizi şehre girmeden önce indiririm, oradan öte yürümeyi kabul ediyorsanız tamamdır, yoksa inin.” Kendi gibi, yanındaki de kabul etti bu durumu. Her zaman aynı olan bir durumdu bu zaten. Şehre yakın polis denetimi olduğundan fazla yolcu böyle giderdi de, yine de sürerdi bu yanlış.
    Gökyüzüne kavak gibi uzayan binaları görünce, şehre geldiğini anlamıştı Dursun. O gün nedense daha uzak bir yerde bıraktı minibüs. Tozlu yolları yürürken içine bir korku düştü. Gittikçe de büyüyordu bu korku. Koca şehir sanki üzerine üzerine geliyordu. Sesler ne kadar da çoktular öyle. Keşke gelmeseydim diye düşünürken, adına apartman dedikleri binaların yanı başında buldu kendini. Yeni bitmiş, on iki katlı bir apartmanın tam da önündeydi. En üst katını göreyim derken az kalsın düşüyordu. “Vay be!” dedi içinden. “Nasıl dikmişler bu binayı böyle?” Hızla uzaklaşmak istedi önce. Biraz ötede geri durdu. “Olmaz Dursun, olmaz. Bu löküs binada sana kapıcılık düşürürler mi heç.” “Niye düşürmesinler? dedi bir ses. Geri döndü. Elinden geldiğince yavaş hareket ediyordu. Kapının önünde, çalışanlara bağırıp duran kravatlı adama takıldı gözleri. Çekingenliği daha da arttı. Ayakları titremeye, yürek atışları hızlanmaya başlamıştı. Tam geri dönecekti ki bir ses tüm sessizliklerin üstünü kapatıverdi: “Kimi ararsın, neye bakarsın be adam?” Köyünün dağları geldi o an usuna. Boynunu doğrultarak: “Beyim, ben kapıcı olmak istiyom da!” “Hiç kapıcılık yaptın mı bir yerde?” “Yok beyim, köyümde çalıştım yalnızca.” “Hangi köy lan?” “Topraklar köyü beyim.” “Neredeymiş bu köy?” Hösiin ağanın köyü beyim.” “Ulan, Hösiin ağa kimdir?” “Aman beyim öyle dime, yerin kulağı vardır valla, ya bir duyarsa?” “Duyarsa duysun, senin ağanın burada sözü geçmez. Sen tahsilini söyle bakalım, okula gittin mi?” “Yok beyim, ne okulu! Karın tokluğuna çalıştık bunca zamandır. Sonra çoluk çocuk çoğalınca geçinemez olduk.” “Eee! Burada geçinebilecek misin?” “Valla beyim, bir kapıcı olursam çok eyi olacak emme…” “Emmesi yok be adam, akşama kadar en az on tanesi kapıcılık diye geliyorlar yanıma. Hem en az lise mezunu olsun istiyoruz. Sende tahsil olmadığına göre, bu iş de yatar.” “Beyim, her işi yaparım. Ayağının altını öpim. Allah gulunun rızkını verirken, sen ne diye karşı durursun? Ben bu apartumanı çok beğenmişem beyim, yap bir eyilik gel, yemin ederim pişman olmazsın.” “Ulan, yok dedim ya, özelliklerin tutmuyor işte.” “Tuttururuz beyim.” Dursun’un bu sözünden sonra gülmeye başlamıştı adam. Güldükçe yüzü kırmızılaşıyor, altın dişleri daha da ortaya çıkıyordu. Gülmesi birdenbire kesiliverdi. Dursun’un omuzlarından tutarak: “Adın ne senin bakalım?” “Dursun, beyim.” “Ulan Dursun sevdim seni. Bu apartmanı yapan da, sahibi de benim. Sen gel, benim inşaatlarda çalış. Olur mu?” “Olmaz beyim!” “Ula deyyus iş aslanın ağzında, sen iş seçiyorsun. Kapıcılık dışında ne dilersen dile benden.” “Sağlığını dilerim Beyim.” Yüzünden kan damlıyordu sanki. Göbeğini hoplatarak: “Bırak ulan, sağlığım senden mi sorulur, sağlık benim sağlığım.” “Yannış annadın beyim, ben eyi niyyet gösterdim sadece.” “Tamam, tamam. Başlatma şimdi iyi niyetine. Hoşlandım dedim ya. Neyse ki bu apartmanda hep kiracı olacak. Onun için aldım seni kapıcılığa. Bak, şu kapının içinde duran siyah gömlekli adam var ya…” “Görmişem beyim.” “ Sen ona git, o gerekeni yapacak. Tamam mı Dursun?” “Tamamdır beyim. Allah her tuttuğunu altın eylesin emi. Ver elini öpeyim.” ’’Ulan Dursun, başlama yine, biraz daha konuşursan vazgeçerim bak.” Daha konuşacaktı ya; susuverdi. Siyah gömlekli adamın yanına gidecekti ki, göbekli adamın seslendiğini duydu. Bir koşuda geri gidiverdi yanına. “Buyur beyim.” “Lan Dursun, seni işe aldık almaya da, çocuk kaç tane sormadık.” “Ellerini öperler, dokuz tene beyim.” “İşte şimdi olmadı. Lan, bu kadar çocuğu nasıl yaptın? Kendini besleyemezken bir de dokuz çocuk! Apartmanda bu kadar çocuk istenmez. Yedisini köyde bırakacaksın; buraya ikisi bile çok, anladın mı Dursun?” Aman beyim, etme eyleme, çocuklar nasıl yaparlar? Anam, babam desen çok ihtiyarlar, bakamazlar beyim.” “Ne ederse etsinler be adam, bana mı sordun yaparken.” “Beyim ne olur sen etme, valla evin içinden çıkartmam heç birini. Bir tenesini dışarıda görürsen, işi kendiliğimden bırakır, köye dönerim beyim.” “Dursun ne saçmalarsın böyle, çocuklar sürekli evin içinde dururlar mı hiç?” “Dururlar beyim, avratlarıma çıkarmayacaksınız dersem, valla çıkarmazlar beyim.” “Dursun oğlum, senin kaç avradın vardır?” “Üç tene beyim, ellerini öperler.” “Ulan, bırak el öptürmeyi. Dokuz çocuk, üç de hanım, ne evde ne de bizde hayır koymazsınız siz. Sen en iyisi köyüne geri dön. Bu senin için de hayırlı olur Dursun.” “Aman beyim!” “Beyi meyi yok Dursun, senden hoşlandım ama bu yetmez. Şu parayı da alıp, doğru köyüne git. Sana ve ailene güzel bir yaşam dilerim.” “Beyim, valla çıkartmam dışarı…Eğer avratlarıma çok diyorsan, ikisini boşarım senin için olur mu beyim?”

    .

  • Harika UFUK.Muhteşem şiirler

    huh

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Bayrağım

    Savaşta, barışta hep en öndesin,
    Dalgalan bayrağım rengine kurban!
    Ne yana bakarsam sen o yöndesin,
    Dalgalan bayrağım rengine kurban!

    Hürriyet, istiklâl taç başımızda,
    Şehit kanı vardır her taşımızda,
    Yolunda ölürüz her yaşımızda,
    Dalgalan bayrağım rengine kurban!

    Yıldızın göklerden akışı sende,
    Ayın gülen yüzlü bakışı sende,
    Şehidin al kanı, nakışı sende,
    Dalgalan bayrağım rengine kurban!

    Mavi gökler sana engin bir alan,
    Al bayrağım, gurur ile dalgalan,
    Düğünde, dernekte baş tacım olan,
    Dalgalan bayrağım rengine kurban!

    Harika der: Eşin yoktur dünyada,
    Türk milleti can vermiştir bu ada,
    Bir canım nedir ki bin canım feda,
    Dalgalan bayrağım rengine kurban!

    Bayram Sevinci

    BAYRAM SEVİNCİ

    Biz çocukken
    Başkaydı yaşanan her şey!
    Bayram sabahı uyandırılmadan
    Kalkardık hemen
    Her zamankinden
    Oldukça erken…
    Bir avuç şeker,
    Birkaç yirmi beş kuruşluk,
    Adı; bayram sevinci…

    Kızlar için
    Kırmızı pabuçlar,
    Beli büzgülü,
    Çiçekli tafta elbiseler…
    Erkekler için
    Babanın eski pantolonu
    Ters yüz edilerek dikilmiş
    Bayramlık yeni sayılan giysiler…
    Bir avuç şeker,
    Birkaç yirmi beş kuruşluk,
    Adı; bayram sevinci…

    Öpülen eller,
    Alınan harçlıklar,
    Her birinin tadı
    Diğerinden daha güzel
    Şekerler, çikolatalar,
    Kurabiyeler bayrama özel,
    Kareli bez mendiller
    Renk renk!
    Bir avuç şeker,
    Birkaç yirmi beş kuruşluk,
    Adı; bayram sevinci…

    Annelerin uykusuz gecelerince
    Diktiği elbiseler
    Gecenin bir saatinde
    “Bitti mi anne? ”
    “Az kaldı yavrum,
    Yetiştireceğim elbiseni.”
    Söz verildiği gibi
    Bayram sabahına yetiştirilen
    Yeşil ponponlu elbise…
    Bir avuç şeker,
    Birkaç yirmi beş kuruşluk,
    Adı; bayram sevinci…

    Adana.3 EKİM 2014.SAAT:09.09

  • Harika UFUK.Muhteşem şiirler

    huh

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Ayrılık Yaman Allahım

    Elim kolum bağlı kaldı
    Zalim felek öcün aldı
    Beni dertten derde saldı
    Ayrılık yaman Allah’ım!

    Âşık arı, sözleri bal,
    Yanakları olmuş al al…
    Bana derdi yanımda kal,
    Ayrılık yaman Allah’ım!

    Seviyorum demen yalan
    Duygularım ettin talan
    Acılardır senden kalan
    Ayrılık yaman Allah’ım!

    Harika der neden böyle
    Sabah şöyle akşam öyle
    Sevgilime selam söyle
    Ayrılık yaman Allah’ım!

    Adana.09.02.2005

    Su, asırlardır ağlar;
    Orman uzaklaşır günden güne
    Dağ, arkadır sahipsizlere…
    Babil’de
    Meleklerin kanatlarında
    Yeşerirken umutlar,
    Sen- ben değil, zamandır yaşlanan…
    Kaç rüzgâr eskitir kelaynaklar,
    Direnirler kanatları kırılsa da…

    Kızıla boyalı dudaklardan
    Dökülen nefret söylemleri,
    Kan kokusu sinmiş giysiler al…
    Putlar paramparça edilmiş,
    Balta taş heykelin elinde duruyor.

    Zalim, nereye giderse gitsin
    Kaçmıyorum, kovalıyorum aksine…
    Evliyalardan medet ummak yetmiyor,
    Eyüp sabrı gerek!

    Bir yıldız parlıyor düşlerde
    Korku salıyor bebekler namerde…
    Nemrut,
    Güzel olan ne varsa
    İyiden yana
    Yakıyor her şeyi!
    Üflüyorum, sönüyor.
    Harran’da
    Nereye gitsem balıklı göl oluyor.

    Ankara.7 MAYIS 2012.SAAT: 10.50

  • Mədinə Məryəm Babayevanı doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (11 mart)

    12688079_1681388582137193_5402885511541306200_n

    Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının elektron orqanları Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Redaksiya heyətinin üzvünü və əmədaşını doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, ailə səadəti, ədəbi-bədii yaradıcılığında bol-bol uğurlar diləyir!
    Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

    Mətbuat xidməti

  • İbrahim İlyaslını doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (10 mart 1963-cü il)

    539

    İbrahim İlyaslı 1963-cü il mart ayının 10-da Qazax rayonunun Aslanbəyli kəndində anadan olub[1]. 1990-ci ildə Azərbaycan Politexnik İnstitutunu mühəndis-mexanik ixtisası üzrə bitirib. 1980-ci ildən Sumqayıt şəhərində yaşayır.

    Ədəbi yaradıcılığa orta məktəb illərindən başlayıb. “Bu bahar oldu” adlı ilk mətbu şeiri Azərbaycan Politexnik İnstitutunun çoxtirajlı “Politexnik” qəzetində dərc olunub. 1988-ci ildə Sumqayıtın gənc ədəbi qüvvələrini yaratdığı “Dəniz” Ədəbi Birliyinə sədr secilib və o vaxtdan taleyini bu şəhərin ədəbi mühiti ilə bağlayıb. 1990-cı ldə Əli Kərim adına Sumqayıt şəhər Poeziya klubuna direktor təyin edilib. 1998-ci ildən Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür. “Hamı bir körpüdən keçir” adlı ilk şeirlər kitabı 1998-ci ildə “Ağrıdağ” nəşriyyatında çap olunub. “Mən bir söz bilirəm” adlı ikinci şeirlər kitabı 2004-cü ildə “Adiloğlu” nəşriyyatında, “Yuxuma söykənmiş adam” adlı üçüncü şeirlər kitabı isə 2011-ci ildə “Avrasiya Press” nəşriyyatında “Çağdaş Azərbaycan poeziyası” seriyasından nəşr edilib.

    Azərbaycan Respublikasının istedadlı gənc yazıçılarına fərdi təqaüdlər verilməsi haqqında Azərbaycan Respublikası Prezidentinin 6 dekabr 1999-cu il tarixli sərəncamı ilə Prezident təqaüdünə layiq görülüb.

    2008-ci ildə Mahmud Kaşqari adına Beynəlxalq Fondun “Bilgələr Gənəsi”nin qərarı ilə türk uduq Süb-Yeri və Türk budunu yolunda əvəzsiz çalışmalarına görə Fondun və Türk Törə Ocağının təsis etdiyi San Yarlığı ödülünə layiq görülüb.

    Şeirləri 2009-ci ildə Dünya Gənc Türk Yazarları Birliyinin xətti ilə Türkiyədə nəşr olunmuş “Çağdaş Azərbaycan şiiri” antalogiyasına daxil edilib.

    Hal-hazırda Əli Kərim adına Sumqayıt şəhər Poeziya klubunun direktoru vəzifəsində çalışır.

    Kitabları

    “Hamı bir körpüdən keçir”, 1998-ci ildə “Ağrıdağ” nəşriyyatı
    “Mən bir söz bilirəm”, 2004-cü ildə “Adiloğlu” nəşriyyatı
    “Yuxuma söykənmiş adam”, Bakı, “Avrasiya Press”, 2011., 64 səh. Tiraj 1000. ISBN 978-9952-442-35-9

    SALAM-ƏLEYKÜM

    Ustad Molla Cumaya
    Salam sahibi haqqdı,
    Haqqa Salam-Əleyküm!
    Ədlü-Adil əyləşən
    Taxta Salam-Əleyküm!
    Küllü-aləm bir ola,
    Bir anı əylədəmməz,
    Vaxt bir Allah görküdü,
    Vaxta Salam-Əleyküm!

    Ötəridi hər nə var –
    Dərddi, məzədi, meydi,
    Onu bir bilən bilir-
    Nə yamandı, nə yeydi.
    Göz görür, ağıl kəsir,
    Baxt-yığval ayrı şeydi,
    Həm olan, həm olmayan
    Baxta Salam-Əleyküm!

    Yaz, İbrahim İlyaslı,
    Söylə sözün ilkini,
    Nə zamandı sinəndə
    Bir həqiqət silkini.
    Ustad, bir əməl yıxır
    Könüllərin mülkünü –
    Saxta Əleyküm-Salam,
    Saxta Salam-Əleyküm!

    İNDİ

    Çəkdim qəmini də, nəşəsini də,
    Tükətdim, dünyada bekaram indi.
    Nə qəlbim ağrıyır, nə könlüm gülür,
    Heç nəynən uyuşmur heç haram indi.

    Yamanı, yaxşısı qalsın özünə,
    Hərə qandığını təpsin gözünə.
    Bir də inanmaram adam sözünə,-
    Öz ali-Ağama nökərəm indi.

    Dərviş olamadım, dərvişmisalam,
    Ayıbıma koram, ağlıma lalam.
    Hörülüb hasarım, qurulub qalam,-
    Adım İbrahimə şikaram indi.

    NƏ BİLMİŞDİN…

    Nə baxarsan ağ varağa umudla –
    Görmürsənmi, ilham səndən qaçaqdı?
    Əlin saza, könlün sözə yatmırsa
    Şair qardaş, demək, ruhun naçaqdı.

    Demək, qəlbin qələminlə düz deyil,
    Deyəcəyin sağəməlli söz deyil…
    Görmürsənmi, göylər «hələ döz»- deyir,
    Qanmırsanmı, qara damın alçaqdı?!

    Niyyətini qat gözüyün yaşına,
    Sürt üzünü torpağına, daşına.
    Bir də dolan, beş də hərlən başına,
    Nə bilmişdin… Şeir – Pirdi, Ocaqdı!!!

    BİLİRƏM

    Bilən dostlar bilir, mən də
    Bir para şeylər bilirəm.
    Nə tufan eləyir sazlar,
    Nə oxur neylər, bilirəm.

    Daşlara dirənir yolum,
    Tətikdədi sağım, solum.
    Sormayın, fədanız olum,-
    Daş dizə neylər, bilirəm.

    Ömürdən çəkdiyim ahdı,
    Nəfim nəfsimə padşahdı.
    Bilib dinməmək günahdı,
    Bilirəm, bəylər, bilirəm!

  • Rüfət Axundlunu doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (10 mart 1983-cü il)

    rufat

    Rüfət Axundlu 1983-cü ildə Ağstafa rayonunun Həsənsu kəndində doğulub. Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universitetini bitirib.İxtisasca teatrşünaşdır.
    Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.
    2012-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Qeyri-Hökümət Təşkilatlarına Dövlət Dəstəyi Şurası tərəfindən maliyyələşdirlilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən ”Bölgə yazarlarına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında şeirləri dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictiamiyyətin nəzərinə çatdırıldı.Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimidir. AYB və DGTYB üzvüdür.Prezident təqaüdçüsüdür.

    * * *

    Sevda bizim üçün oyuncağıymış,
    Sən demə, oynayıb baş qatırıqmış.
    Oynada-oynada bu oyuncağı,
    Məcnunun ruhuna daş atırıqmış.

    Yalanla dolu bir məhəbbət üçün,
    Min hiylə, min dona girə bilmişik,
    Hələ söylənməyən həqiqət üçün,
    Nələri biz qurban verə bilmişik.

    Nələri itirib, nəyi tapmışıq?
    Bunu nə sən bilir, nə mən bilirəm.
    Yalan süstlüyündən ayılmamışıq,
    Hər yeni günümü dünən bilirəm.

    Bizə bu sevdadan nə pay düşdü ki?
    Ürəyin atəşi söndü günbəgün.
    Gözüm gözlərinə çox öyrəşdi ki,
    Əsl həqiqəti axtarmaq üçün.

    Sevda bizim üçün oyuncağıymış,
    Sən demə, oynayıb baş qatırıqmış.
    Oynada-oynada bu oyuncağı,
    Məcnunun ruhuna daş atırıqmış.

    Görmədimi

    Tarixlərdən qopan eşqim,
    Yaddaşlara hopan eşqim,
    Varlığımı tapan eşqim,
    Məni məndə görmədimi?!

    Xəzan olmuş bağ kimiyəm,
    Haqq deyiləm, haqq kimiyəm,
    Əyilməyən dağ kimiyəm,
    Çəni məndə görmədimi?

    Yoxdu səndə qayda, qanun,
    Dayansam da bəzən susqun,
    Dəli deyib, dəli Məcnun,
    Ünü məndə görmədimi?

    Dərd əyləşib dərd üstündə,
    Dərdim tarix yeni gündə,
    Köhnə Fərhad külüngündə
    Yeni məndə, görmədimi?

    Demə, sənsiz azadmışam,
    Səni azad yaşatmışam,
    Mən məndə sən yaratmışam,
    Səni məndə görmədimi?

    Gizlənmişəm

    Bir yerdə bənd almayan,
    Köçümdə gizlənmişəm.
    Mən bu qamət, bu boyda,
    Biçimdə gizlənmişəm.

    Qaraya ağ demişəm,
    Nahaqqa haqq demişəm,
    Haqqa nahaqq demişəm,
    Suçumda gizlənmişəm.

    Özümdən geri qaçıb,
    Qırxımdan diri qaçıb,
    Yeddimdən bəri qaçıb,
    Üçümdə gizlənmişəm.

    Tarixi daşlaşdırıb,
    Ruhumu yadlaşdırıb,
    Genimi kodlaşdırıb,
    Saçımda gizlənmişəm.

    Çöl üzümdə biçim var,
    Aralıqda seçim var,
    “İki dünya” içim var,
    İçimdə gizlənmişəm.

    Gedirəm

    Taleyimdən söz açandan,
    Hər gün yeni iz açandan,
    Bu dünyaya göz açandan,
    Qoymadılar Tam olmağa.

    Yanır bağrım, yanır niyə?
    Ümid qalıb bu taleyə,
    Pərvanə yaşasın deyə,
    Ürək qaçır şam olmağa.

    Sözümdə haqq, dilimdə haqq,
    Nahaqlara zülümdü haqq,
    Əzəmətli ölümdü Haqq,
    Hazıram edam olmağa.

    Əcəl iş-gücünü atıb,
    Məni yaman dilə tutub,
    Vədə yetib, məqam çatıb,
    Gedirəm adam olmağa.

  • “AYAĞIMA ŞÜŞƏ QIRIQLARI BATIR BU ŞƏHƏRDƏ”

    10933953_1576747282561262_5520400822900165830_n

    Hava soyuqdur, yaman üşüyürəm .Nə olsun ki, bahar gəlir ,nə olsun ki, axı mənim qəlbimi sərt qış sevir yalnız .Qorxudur məni yazın soyuqluğu.
    Getmək istəyirəm irəliyə ,utopik ölkəyə ,xoşbəxtliyə ,səadətə baş alıb qaçmaq ,uzaqlaşmaq istəyirəm ,əslində .Fəqət ,hər dəfə irəliyə addım atdıqca ayağıma şüşə qırıqları batır .Qanayır dayanmadan axan qırmızı rəngli qan ,mənə ”Sənin həyatının heç qırmızı rəngli ,gözəl günü olmadı ,bax bu mənim sənə hədiyyəmdir ”deyib ,gülür ,rişxənd edir sanki. Bəli ,deyəsən, mənim ömrüm al rəngə boyanmayacaq .Sadəcə ayağımı qanadan şüşə qırıqları mənə həyatıma hədiyyəymiş, ərmağanmış kimi gələr .
    Ehh …mən xoşbəxt ola bilməməyimdən deyil ,insanların yalan ,xəyanət dolu baxışlarından, bir- birini aldadan insanlardan qorxuram.
    Hara gedirik axı? Hara aparır bizi dağ boyda insafsızlıqlar, dünya boyda vicdansızlıqlar? Axı hara gedirik? Gəlin gecikək bu qatara .Getməyək ,dostlar, getməyək, insanlar !Getməyək ,daha çox günaha batmamaq üçün dayanmalıyıq .Gəlin ,zülmət saçan şəhərə getməyək. Kədər hegemonluq edir orda.
    İnsanların göz yaşları yetişdirir gülləri .O şəhərin gülləri qönçə ikən solurlar, məhv olurlar.
    Gəlin, dostlar ,gəlin ey insanlar ,gəlin gedək işıqlı yolun apardığı ”Sevgi” şəhərinə. Orada güllər, çiçəklər eşqin suyuyla qıdalanar .Orda hər şey ağ rəngdədir .O şəhərin insanları pisliyi bacarmaz .Xəyanət yox ,yalan yox ,orda hamı dürüstdür. Orda həyat gözəldir, ulduzlar kimi möhtəşəmdir orada həyat . Hər kəs bir -birinə sevgiylə baxar .Yalnız üzə gülməz o məkanın sakinləri. Gedişinin ardından da gülümsəyərlər .Göz yaşları uzaqdır o şəhərdən .Dürr kimi saf su axır bulaqlarından ,içdikcə hüzur gəlir daxilimizə.
    Gedəkmi, dostlar ?Hazırlaşın, hər kəsə xəbər göndərin ,gəlin gedək ”Sevgi ”şəhərinə. Qatar yola çıxır artıq. Tələsin .Qatara deyil ,insan olmağa tələsməkdir axı bu həm də .
    Mən gedirəm .Və söz verirəm o şəhərdə yaşlanacağam .Orda bitəcək ömrüm. Daha qaranlığın günəş əvəzinə doğduğu zülmət şəhərində qalmaq istəmirəm.
    Əlvida ,dostlar ,mən ”Sevgi” şəhərinə gedirəm. Gerçək insan olmaq üçün .Bir də axı ayağıma şüşə qırıqları batır bu şəhərdə…

  • Tənha qadın…

    Mən tənha qadınam… Qadın olmaqdan öncə insanam… Tənha insan…

    Bayramları sevmirəm son 3 ildir ki, qeyd etmirəm, bayram günlərində evdə olarkən daha da tam olaraq anlayıram tənhalığımı, qəbul edirəm ki, mən tənhayam…

    Tənha qadın kimdir?! Hər kəs kimi o, da insandır, sadəcə bu həyatda o, tənhadır…

    Tənha qadın içində tez inciyən, gizlin ağlayan, qapalı, kədərli qadındır,

    Azad həyatı, sınıq ruhu, viranə qəlbi, ağlındakı dağınıq fikirləri olan bir qadındır tənha qadın…

    Tәnha qadın hәr kәs üçün güclü, mübariz, әlçatmaz, nümunәvi ola bilәr, özü üçün o, itkilәri, zәrbәlәri, yaraları, dәrdlәri, zәifliklәri ilә evinin bir küncünә sıxılmış, dirənmiş kövrәk qәlbli qadındır… Sevmәk, inanmaq, sevilmәk istәyәn qadındı tәnha qadın…

    Atılmış, ümidsiz, sevgisiz insan, o, qadın tәnha… Sevgiyә, ümidә var ehtiyacı… Özünә dәrmandır, hәkimdir, sağaldar tәklikdә yaralarını… Susduqca, sükunәt deyәr sözünü, gözünә baxdıqca, görәrsәn yaşadığını, hәyatdan nә alıb, nә itirmişdir… Sussa da, gözlәri verәr sirrini…

    Kobuddur, bir az da sәrtdir yad insanlara, özünü qorumaq vәzifә borcu, kimәsә güvәnmәk istәsә dә o, tәnhadır hәyatda, mübarizәdә… Amansızdır zaman insanlar kimi…

    Yoxdur əlindən tutanı, yıxılanda qaldıranı, üzüləndə qucaqlayan, dəstək olanı, anlayanı…

    O, həm kişidir özünə, həm də ki, qadın…

    İçində təlatüm, inqilab gizlənir, üzdə isə sakit, təmkinli… Hamı üçün yarınmalıdır, qorumalıdır o namusunu, adını…

    Paxıllıqdan müzakirə etsələr də, o, sınmaz, öz yolundadır…

    Sadəcə içində qəlbi qırılar, ağrıyar, qanayar sözdən, gördüklərindən…

    Ruhunu qorumaq istər ən son anda, olmasın ruhu fahişə deyə…

  • Kamran İsmayılzadə

    Biz bayramı anamın göz yaşları ilə qarşılayardıq. Artıq bu göz yaşlarına öyrəşmişdik.
    Yenə bir bayram gecəsi idi… Bu dəfə anamın hönkürtüsə ayıldım. O zaman hələ hadisələrin gedişini anlamırdım. Yuxudan ayılıb qırmızı almadan dişləyib yenidən yatdım. İllər keçəndən sonra anamın “Qırmızı almalar ” hekayəsini oxuyanda o gecənin hönkürtüsünü anladım. Saçının ağlığında gəncliyinin qara günləri gizlənən nənəm gənc yaşlarından beş uşaqlı dul qadının taleyini yaşayırdı. Anam uşaq olanda babam ömrünün cavan çağında dünyasını dəyişmişdi… Anamın babamdan istədiyi qırmızı almalar evə qırmızı qana boyanmış gəlmişdi. O gündən bayramlarımız qana boyanmışdı. Novruzumuz qanlı bayrama dönmüşdü. Deyirlər, qız uşağı atasını daha çox sevir. Biz də bu sevgini illər boyu hər bayramda göz yaşları ilə hiss edirdik. Hər bayram göz yaşları ilə ötüb keçirdi. Bakıya bir neçə il idi köçmüşdük… Bir gün anamın xanım yoldaşı ilə söhbətini eşitdim.
    Deyirdi ki:
    -Özümə etdiyim azdı, hələ bu uşaqların bayramlarını da qara eləmişəm. Naxçıvanda bayram 19-u gecəsi, Bakıda 20-si axşamı qeyd edilir.Bu il uşaqları yığıb başıma 20-si bayram keçirəcəm. Uşaqlara bu qədər zülm etmək olmaz….
    20-si axşam süfrə başında əyləşmişdik. Gecənin bir vədəsi rayondan zəng gəldi. Anam əli titrəyək telefonu açdı. Yenə bayramımız qana boyandı. Anama deyilmşdi ki, evin gəlini rəhmətə gedib. Bayramdan 40 gün keçmişdi. Anam Bakıya tez qayıdacağını demişdi.Səbr edə bilməyib anamın əmisi qızındam soruşdum ki;
    – Ana niyə gəlmir?
    Dedi ki;
    – Qardaşı ölüb, necə gəlsin? Onda anlamışdıq ki, ölən gəlin deyil, dayım idi. Ana bizlərə görə Bakıya qayıtmağa məcbur idi. Mən heç vaxt anamı o halda görməmişdim. Beli bükülüb, əlləri əsir, saçları ağarmış. Dayım atasının öldüyü yaşda ölmüşdü. Yenə bir bayram gecəsi dörd övlad yetim qalmışdı.
    Özümdən asılı deyildi. Uşaq vaxtı harda Novruz xonçası görürdümsə ordan qırmızı almaları yığışdırmaq istəyirdim. Istəyirdim deyəm ki,bayram etməyin. Yoxsa bayramınız qara gələr… Mənə görə Allah baba qırmızı alma yeyənlərə belə qəzəblənirdi.
    Yenə bayram gəlir…Yenə canıma qorxu düşür. Bu dəfə Tanrı bayram günü bizlərdən kimi qurban verəcək? İnsan ölümə hazırlanmalıdır.Hərdən anamın ölümünü düşünürəm. Düşünündə də özümü çimdikləyirəm.O heç vaxt ölməyəcək. Amma hərdən gizlincə ürəyimdə dua edirəm, heç olmasa Novruz bayramı gecəsi olmasın…

  • “Sən gecikmə” kitabının təqdimat mərasimi keçirilib

    10 mart 2016-cı il tarixində saat 13:00-da “Kitabevim.az” mağazasında yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsi, gənc xanım yazar Şəhriyyə Qəzənfərqızının “Sən gecikmə” kitabının təqdimat mərasimi keçirilib. Kütləvi informasiya vasitələrinin nümayəndələrinin iştirakı ilə keçirilən tədbirdə Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, şair Rəhim Mehnət, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü Rauf Qərib Alagöz müəllifin qələm yoldaşları və yaxın dostları iştirak edbilər.
    Tədbiri giriş sözü ilə açan Qəşəm Nəcəfzadə ilk növbədə tədbir iştirakçılarını salamlayaraq, müəllifin yaradıcılıq nümunələri haqqında ürəkdolusu danışıb, müxtəlif illərdə qələmə aldığı nəsr əsərlərindən, publsistika sahəsindəki nümunələrinin mövzu dairəsinin müasir dövrlə ayaqlaşdığını xüsusilə qeyd edib.Yeni işıq üzü görmüş kitabının sədasının respublikanın hüdudlarından da kənardan gəlməsini dilədi.Tədbir iştirakçıları müəllifin yaradıcılıq yolu və fəaliyyəti haqqında öz fikir və düşüncələrini, xatirələrini bölüşdülər, arzu və istəklərini dilə gətirdilər.Müəllifə yeni yaradıcılıq uğurları və fəaliyyəti dilədilər.Bugünkü görüşün yüksək səviyyədə gerçəkləşməsində və həyata keçirilməsində “Kitabevim.az” mağazasının Rəhbərliyi başda olmaqla, zəhməti keçən hər kəsə təşəkkürünü bildirib, işıq üzü görən kitablarından tədbir iştirakçıları üçün imzalayaraq, hədiyyə edib.Tədbirin sonunda isə xatirə şəkli çəkdirilib.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • Qalib Rəhimlini doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (10 mart 1960-cı il)

    Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Rəhbərliyi Sizi, Azərbaycan Dövlət Aqrar Universitetinin Mətbuat xidmətinin rəhbərini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, ailə səadəti, ədəbi-bədii yaradıcılığında bol-bol uğurlar diləyir!
    Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

    Mətbuat xidməti

  • Şəhriyyə QƏZƏNFƏRQIZI.”Sən gecikmə” (Hekayə)

    Qocalmışdı. Yerindən durmağa taqəti yox idi. Əvvəlki cıvraqlığı, çılğınlığı, nikbinliyi yox idi. Bircə” O” idi yanında. Həmişə hər problemində yanında olan, ona arxa olan, dar günündə əl uzadan, lakin xoş günlərdə unudulan “O”. “O”, sakitcə yanında oturub qocanın nəfəs alışına tamaşa edirdi. “Necə də qocalıb. Həmişəki kimi mənə möhtacdı. Zamanında bu günlərini düşünmədi. İndi ona daha qayğıyla yanaşardım. Amma mən də ona yaxın olmaq üçün heç nə etmədim. Hamını ondan üstün tutdum. Bəlkə də, onun bu münasibətinin səbəbkarı mənəm. Nə bilim?”- yataqda canı ilə əlləşən qocanın üzündəki qırışların dərinliyində bataraq düşünürdü.
    Hava get-gedə qaralır, yalnız qarın işığı küçəni aydınladırdı. Səssizliyi itlərin hürüşməsi pozurdu. Qarın üstü ilə kimsə yeriyirdi. Xışıltının laylanı xatırladan səsi getdikcə yaxınlaşırdı. Budur qapı cırıldadı. Arıq, çəlimsiz biri içəri girdi. Çox tanış simaydı. Ərkyana stolu çəkib oturdu. Hərəkətləri çılğınca idi. Ədalı, müştəbeh. Əlini stola vurub bərkdən nəsə dedi. Ancaq dediyi eşidilmirdi. Mətbəx qapısının cırıltısı səsli sükutu pozdu. Gözəl, nəcib bir qız əlində çay otaqdan çıxdı. Məsumiyyəti ilə çayı stolun üstünə qoyub yaxındakı stolda əyləşdi. Zərafəti duya bilməyən gənc əli ilə vurub çayı yerə aşırdı. Bununla kifayətlənməyib qızı itələdi. Yerdə uzanıqlı qalan tər çiçəyin bənizi anındaca soldu. Qoca bunlara baxıb səssiz göz yaşları tökürdü. O an o, çiçəyin qırılıb tökülmüş ləçəklərini yığıb yenidən onu bəsləmək istərdi. Ancaq gec idi.
    Qapını caynaqlarıyla döyəcləyən it qəzəbli halda cavanın üstünə cumub onu cırmaqlamaq istəyirdi. Pəncəsini ona yaxınlaşdıran an başından aldığı zərbə onu saxladı. Xırdaca küçüklər onu yalayaraq zingildəyirdilər. Qoca yerindən durub “ etmə” deyib hayqırmaq istəyirdi. Ancaq səsini kimsələr duymurdu. Gözlərindən axan yaşa idi təsəllisi. Ancaq artıq gec idi.
    İllər keçmişdi, itirdiklərini itirmişdi. Haqq etdiyi həyatı yaşamışdı, yaşayırdı da. Ancaq yaşatmamışdı. O, qapıdan çıxıb gedərkən o zərafəti duya bilənin bu qapıdan içəri girə biləcəyini heç düşünməmişdi. O, çiçəyin yarpaqlarına yeni barmaqların toxunacağını, bəsləyib, əzizləyə biləcək birinin onu yerdən qaldıra biləcəyini də düşünməmişdi. Daha qayğılı qollarda onu itirdiyini ağlına da gətirməmişdi. Artıq reallıqla üzləşirdi. Hər şeyin səbəbkarı özünün olduğunu anlayırdı. Ancaq çox gec idi. Sakit, səssiz göz yaşlarıyla izləyirdi bu həyat filmini. İndi yanında, yatağının kənarında onun qayğısına qalan qadının yaralarına bir başqası qaysaq oldu. Növbəti əzabı çəkdirmək üçün o yaranı sardı.
    Bu dəfə qarla yeriyən addımlar başqa səsi çıxardırdılar. İndi xışıltıdan gələn səs laylanın deyil, sarı simin qopardığı səs idi. Bu gələn qarının həyat filmiydi. Hərarəti artıran, qanı coşduran, melodram idi. Romantika ilə dolu bir film.
    Qapının növbəti cırıltısı xəyala dalmış qarını ayıltdı. Gənc, ağbəniz biri içəri girdi. Hələ də yerdə yıxıla qalmış qızın əllərindən bərk-bərk tutub qaldırdı. Açılan hər qapıdan bərabər keçərək gözdən itdilər. Qarının gözlərindən axan yaş soyuq yanaqlarını qızdırdı. Cibində gəzdirdiyi köhnə fotoya baxıb içdən hönkürməyə başladı. Bu onun sonuncu göz yaşlarıydı.
    Səhərin ilıq günəşi yerdəki qarı yavaş-yavaş əridirdi. Bu yumuşaq hərarətdən qocanın da bədəninə pay düşmüşdü. Gözlərini açarkən görüşdüyü ilk mənzərə o köhnə foto oldu. Fotodakının kimliyini anlamaq asan idi. Romantik bir filmin qəhrəmanı.
    Qarısının artıq çoxdan soyumuş bədəninə toxundu. Hiss etdiklərinə bir ad verə bilmədi. Özünü toparlayıb yatağından durdu. Və axtarmağa başladı. Nə axtardığını bilmirdi. Ancaq bir iz, daha bir sübut. Hər zaman güvəndiyi qarısına ilk dəfə idi güvənmirdi. Evdəki əşyalardan tuta-tuta qarının otağına keçdi. Əvvəllər bu otağa ancaq pul axtarmaq üçün girərdi. Bunu düşündükcə özündən utandı. Yatağın altından bir dəftər tapdı. Əlləri əsə-əsə götürüb , yenə tuta-tuta otağına keçdi. Dəftərdəki yazının sonuncu tarixi on üç il öncəyə idi. Kənarları saralmış kağızları bir-bir vərəqlədi. Yazılanları oxuduqca ordakı hadisələr gözünün önündə canlandı. Qayğıdan, ehtiyacdan yaranan sevgi onun gözündə öz çirkabını, iyrəncliyini qoruyub saxlayırdı. Yazılanları oxuduqdan sonra yatağına uzandı. “ Hər şeyin səbəbkarı sənsən, qoca” deyə dodaqaltı mızıldandı. Düşünməyə düşüncəsi razı olmadı. Beyni ağ vərəq idi. Təmiz, saf. Əllərin uzadıb qarının əllərindən tutdu. Bu dəfə günəşin batışı da onun simasını saralmaqdan qoruya bilmədi. Artıq gec idi.

  • “Dünya həyatı”

    gxy

    Heç bir planetdə olmayan, sırf insanın yaşaması üçün mövcud olan Yer kürəsi. Səmasından Günəşinə, Günəşindən qütblərinə, heyvanlarından bitkilərinə qədər mükəmməl yaradılmış Yer kürəsi. İnsan yerə, göyə, canlılara – hər şeyə baxanda Allahın yaratma sənətinə heyran qalır. Məsələn, insan uçmağı bacarmadığı halda, quşlar göydə necə gözəl süzürlər. Hər yaz gələndə necə gözəl çiçəklər açır, onların ətirləri aləmi bürüyür. Ancaq dünyanın bütün alimləri bir yerə toplaşsalar da, laboratoriya şəraitində yox yerdən bir gül dənəsi belə hazılaya bilmirlər. Allah dünyanı insan üçün bu qədər mükəmməl detallarla yaratdığı halda, dünyada saysız əksikliklər də mövcuddur. Allah bunları da bir çox hikmətlərlə yaradıb ki, biz bu hikmətləri düşünək.
    Dünya həyatı hər nə qədər gözəl olsa da, o qədər də əksikliklərlə təchiz olunub. Bəzən düşünürəm ki, bir hüceyrəmizi bu qədər mükəmməl xüsusiyyətlərlə yaradan Allah, niyə bəs dünya həyatını belə əksik yaradıb? Bədənimizdəki 1 hüceyrənin quruluşu London, Nyu-York kimi böyük şəhərlərin quruluşlarından mürəkkəbdir. Çox kiçik mikroskobik hüceyrədə belə mükəmməl gözəlliklər var edən Allah, sözsüz ki, istəsə idi, dünya da qüsursuz gözəlliklər məskəni olardı … nə qocalmaq, nə xəstələnmək, nə xarab olmaq, nə solmaq və s. kimi “mənfi” hadisələr olardı.
    İstəsək də, istəməsək də dünyadakı bütün insanlar qocalmağa doğru gedirlər, bütün çiçəklər bir gün solur, ən gözəl libas heç geyinilməsə belə, bir gün mütləq xarab olur. Niyə bəs bunlar olur? Bu sualın cavabını Allah Quranda bizə belə xəbər verir:
    Hər bir kəs ölümü dadacaqdır. Lakin Qiyamət günü mükafatlarınız sizə tam veriləcəkdir. Kim Oddan uzaqlaşdırılıb, Cənnətə daxil edilərsə, o uğur qazanmış olar. Dünya həyatı isə aldadıcı ləzzətdən başqa bir şey deyildir. (Ali İmran surəsi, 185)
    Yuxarıdakı ayələrə baxdıqda görürük ki, Allah bir çox hikmətlərlə dünya həyatını əksik yaradıb, bunlardan biri də dünya həyatının əsl yurdumuzun olmadığını göstərmək üçün. Məsələn, dünyanın ən zəngin və ya ən elmli insanı olsun, mütləq həyatında bir neçə dəfə xəstələnib, mütləq hər səhər üzünü yumalı və dişlərini fırçalamalı, bir sözlə, özünü müntəzəm olaraq təmizləməlidir. Hər nə qədər evi gözəl olsa da, o ev hər gün bir az daha çirklənir, yaxud o insan hər nə qədər gözəl olsa da, hər gün yaşlanmağa doğru bir addım da atır … Allah evimizə düşən bir toz dənəsini belə boşuna yaratmır, bütün bunlarla da bizə dünya həyatının əksik olduğunu göstərir.
    Allah dünyanı bir məqsədlə yaradıb: insanı imtahan etmək. Dünya gözəllikləri və əksiklikləri ilə birlikdə bizim imtahan olunmamız üçün xüsusi yaradılıb. İnsanın əsl yurdu axirətdir, insan ya gözəl əxlaqı ilə sonsuz cənnət həyatı ilə mükfatlandırılacaq, yaxud da pis əxlaqı müqabiləndə sonsuz cəhənnəmlə. Bunu bilən və daim yaddaşında tutan insan niyə dünyaya bağlansın ki?! Həm də dünyada bağlanılacaq heç bir şey yoxdur. Gördüyümüz və görmədiyimiz hər bir şey Allaha məxsusdur. İnsan da Allaha məxsus olan şeyləri Onun yolunda istifadə edəndə içi rahat olur, o nemətlərdən zövq alır. Allah bir ayəsində belə buyurur:
    Əməl baxımından hansınızın daha yaxşı olduğunuzu sınamaq üçün ölümü və həyatı yaradan Odur. O, Qüdrətlidir, Bağışlayandır (Mülk surəsi, 2).

    Dünya həyatının ən bariz əksik yönlərindən biri də ölümün hər insan üçün labüd olmasıdır. Hər gün ölüm hadisələri ilə rastlaşırıq, yaxud da eşidirik. Unutmayaq ki, ölüm də bizim bu dünya həyatımızın sonu, axirət həyatımızın başlanğıcıdır. Ona görə dünyada keçirdiyimiz hər an, sahib olduğumuz hər nemət dəyərlidir, dünya həyatında vaxt itirmək, mənasız yaşamaq üçün gəlməmişik. Allahı sevməyə, Onu tanımağa, Onun istədiyi kimi həyat yaşamağa və əsl həyatımız olan axirət həyatımızı qazanmağa gəlmişik:
    Bu dünya həyatı əyləncə və oyundan başqa bir şey deyildir. Axirət yurdu isə əsl həyatdır. Kaş ki, biləydilər! (Ənkəbut surəsi, 29)

    Gülnarə YADİGAROVA

  • Xalq şairi Zəlimxan Yaqubun yeni kitabı işıq üzü görüb

    Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının Xalq şairi, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Fərdi təqaüdçüsü, şair Zəlimxan Yaqubun “Dünyadan köçən mənəm” kitabı Bakı şəhərində, “Kitab Klubu” nəşriyyatı tərəfindən 408 səhifə həcmində, 100 tirajla işıq üzü görüb.Kitaba müəllifin qələmə aldığı şeirləri daxil edilib.
    Qeyd edək ki, bundan öncə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyevin “Azərbaycan dilində latın qrafikası ilə kütləvi nəşrlərin həyata keçirilməsi haqqında” 12 yanvar 2004-cü il tarixli sərəncamı ilə “Şərq-Qərb” nəşriyyatı tərəfindən “Seçilmiş əsərləri”nin iki cildliyi nəşr olunmuş və ölkə kitabxanalarına hədiyyə edilmişdi.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • “Dənizə dönmək istəyirəm” kitabı işıq üzü görüb

    Çağdaş Türkiyə ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, şair dramaturq Nazim Hikmətin “Dənizə dönmək istəyirəm” kitabı Bakı şəhərində, “Kitab Klubu” nəşriyyatı tərəfindən 384 səhifə həcmində, 100 tirajla işıq üzü görüb.
    Kitab geniş oxucu auditoriyası üçün nəzərdə tutulub.Kitaba müəllifin şeirləri və poemaları daxil edilib.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • Cəlil Məmmədquluzadənin “Seçilmiş əsərləri” işıq üzü görüb

    Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, “Molla Nəsrəddin” jurnalının naşiri və redaktoru, yazıçı, dramaturq, publisist Cəlil Məmmədquluzadənin “Seçilmiş əsərləri” Bakı şəhərində, “Kitab Klubu nəşriyyatı tərəfindən 600 səhifə həcmində, 100 tirajla işıq üzü görüb.
    Kitaba müəllifin şeirləri, nəsr, dram əsərləri, tərcümələri daxil edilib.
    Qeyd edək ki, bundan öncə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyevin “Azərbaycan dilində latın qrafikası ilə kütləvi nəşrlərin həyata keçirilməsi haqqında” 12 yanvar 2004-cü il tarixli sərəncamı ilə “Şərq-Qərb” nəşriyyatı tərəfindən “Seçilmiş əsərləri”nin iki cildliyi nəşr olunmuş və ölkə kitabxanalarına hədiyyə edilmişdi.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • Cənab Rafiq Odayın 8 mart–Beynəlxalq Qadınlar günü münasibətilə təbriki

    rafiqoday

    Dünya yarandığı gündən, insan övladı həyat barədə düşüncələrə malik olduğu zamandan ananın qayğıkeş obrazı müqəddəs varlıq kimi həmişə hörmətə layiq görülmüşdür. Günəş olmasa yer üzü zülmət içində boğular. Ana da insan həyatında bu qüdrətə malikdir. Məhz qadının – ananın əli ilə insan bəxtiyarlığa qovuşur. Ana o qədər ilahi və müqəddəs varlıqdır ki, vətəni də onun adı ilə “Ana vətən” adlandırırlar. Analara ən yüksək qiyməti Məhəmməd peyğəmbər (s.ə.s.): “Cənnət anaların ayaqları altındadır”, – deməklə vermişdir. Böyük Azərbaycan yazıçısı M.S.Ordubadi yazırdı: “Ana! Dünyada sənin müqəddəsliyini təyin edə biləcək hələ heç bir ölçü yoxdur, sənin əzəmətini təsvir edə biləcək hələ heç bir kitab yazılmamışdır. Ən səmimi sevgilər, ən coşğun, saf məhəbbətlər və vicdani sədaqətlər belə “ana” kəlməsində olan həqiqi mənanı ifadə etməkdə acizdir.” Analar ömür boyu sevgiyə, ehtirama, xidmətə və hörmətə layiq ən uca varlıqlardır. Analar başımızın tacı, könlümüzün məlhəmidir.
    Bu gün Azərbaycan cəmiyyətini qadınlarsız təsəvvür etmək mümkün deyil. Qadınlar həm cəmiyyətdə, həm də ailədə xüsusi rola malikdirlər. Qadın anadır, qadın tərbiyəçidir. Bu gün ölkəmizin inkişafında mühüm rol oynayan istedadlı və vətənpərvər gəncliyin yetişməsi məhz qadınların gərgin əməyinin, onların Vətənə, ailəyə bağlılığının və sadiqliyinin nəticəsi olması baxımından müstəqil Azərbaycanımızın qazandığı bütün uğurlarda, əldə etdiyi bütün nailiyyətlərdə qadınların xidməti əvəzsizdir. Azərbaycan qadınları minilliklərdən bəri süzülüb gələn mənəvi dəyərlərə sadiq qalaraq, zərifliyin, ülviliyin və gözəlliyin rəmzi olan qadın paklığını, qadın saflığını, qadın ucalığını layiqincə qoruyub saxlamışlar.
    Ölkəmizdə qadınlara yüksək diqqət və qayğı göstərilir, onlar müxtəlif sahələrdə tərəddüdsüz irəli çəkilirlər. Bizim xanımlarımızın bir çox ölkələrinin qadınlarından əvvəl seçib-seçilmək hüququ əldə etməsi, mədəniyyətin, incəsənətin, elmin, hətta istehsalatın ən çətin sahələrində əzmkarlıq göstərmələri Azərbaycan qadınının mədəni səviyyəsinin və intellektual potensialının aydın təzahürüdür. İnsan qəlbinin gözəlliklərinin tərənnümçüsü olan yüzlərcə, minlərcə kövrək təbiətli qadın şair və yazıçılarımızın, musiqiçilərimizin, xeyirxahlıq, insanpərvərlik rəmzi qadın həkim və müəllimlərimizin adları müasir tariximizin şanlı səhifəslərini bəzəyir. Qadınlar zərif, bahar təravətli olduqları qədər də qətiyyətli, cəsarətli və qətiyyətlidirlər. Onlar respublikamızda mürəkkəb sosial-siyasi dəyişikliklərin baş verdiyi ən müxtəlif dövrlərdə belə, cəmiyyətimizin əsl mənəvi dayağı olmuşlar.
    Bu yaz nəfəsli, bahar təravətli bayramın xalqımızın həyatında mühüm hadisəyə çevrilməsi Azərbaycan qadınının cəmiyyətimizin müasir simasının müəyyənləşməsində əhəmiyyətli yerinin və ictimai mövqeyinin göstəricisi və nəticəsidir.
    Əziz və mehriban xanımlar!
    Sizi 8 mart – Beynəlxalq Qadınlar günü münasibətilə səmimi-qəlbdən təbrik edir, hər birinizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, süfrələrinizə bol ruzi-bərəkət, ömrünüzə səadət dolu illər, ölkəmizin tərəqqisi və gələcək inkişafı naminə gənc nəslin qədim ənənələrimizə, milli məfkurə və dövlətçilik ideallarına sədaqət ruhunda tərbiyəsi istiqamətindəki gərgin və yorulmaz fəaliyyətinizdə yeni uğurlar arzulayıram.

  • Yalçın YÜCEL.”KADIN KONUŞURSA”

    175054_178868168822977_4360000_o

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Kadınım ben
    Önce bir insan
    Özümün ince telinde
    Yuvam uzanır sarıldığım.

    Yaşamım
    Dev bir kapı kapatır üstüme
    Anahtarı üstünde olsa da
    Bir türlü açamadığım.

    Kadınım ben
    Nice ağır yükler altına girmiş
    Çocuk doğuran, büyüten
    Aş pişiren…

    Yorgun parmaklarım
    Kalem tutarken titrer belki
    Okula göndermeyen o anama, o babama
    Ne diyem?

    Kadınım ben
    Bir hizmetçi asla değil
    Öyle görülsem de çoğu kez
    Benim ellerimde sallanır yine de şu yaşam.
    Ne kuzgunlar dönse de üstümde
    Yüreğim inadına çiçekli bir yamaçtır
    İçinde sevgiler, sevgiler
    Sarmaşıklar gibi doladığım.

    Bakmayın, usançlı gözüktüğüme
    Dallarımda nice umutlar asılı durur, bekleşirler
    Nice özgürlük pencereleri örer sevdam
    Belki bir gün, bir gün diyerek.

    Kadınım ben
    Çocuk ağıtları
    Kollarıma yapışık bir sakız gibidir
    Çıkaramam.

    Odadan odaya koşan
    Şu ellerim, şu ayaklarım
    Soramam necidir haliniz diye
    Gittikçe artan o yaralarım.

    Çalışmak, üretmek ve ötelenmek var bende
    Zaman sürükledikçe yerlerde
    Zincirlerin görünmeyen halkalarıdır
    Acıtır değdikçe.

    Sözcüklerimi hiç sormayın isterseniz
    Duygularım kanadıkça içimde, kanadıkça
    Dudaklarıma kadar akıp giden bir şelaledir
    Orada kalakalan.

    Ben ne diyeceğini, ne yapacağını bilemeyen kadın
    Paslanmış o kilitleri
    Açamadı demeyin sakın
    Hangi haklar verildi de, uzanmadım?

    Evinin kapısı kadar yakın dediler
    Yazdılar, nutuklar attılar
    Bir köleden farklı olmadığımı
    Onlar da sonunda anladılar.

    Kadınım ben
    Sırtında cepheye mermiler taşıyan
    Ve gerekirse
    Vatanı için de toprağa düşen…

    Yaralarım
    Ah, o kanayan sorunlarım
    Düşman mermisinden çok daha acı işte
    İnsanlık tartısında bile bulunmamam.

    Nedir farkımız ki? İnsanız hepimiz de…Ve bu yaşam birlikte çok güzel.

  • Harika UFUK.Muhteşem şiirler

    huh

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Atatürk’ümün İzinde

    Senin için şiir yazmak istedim,
    Ne yazdıysam bin kere yinelenmiş,
    Ne düşündüysem benden önce söylenmiş.

    “Başak saçlı” diyemem, demişler.
    “Harman alınlı”,”Deniz gözlü” hiç olmaz!
    Bana yazacak bir şey bırakmamış
    Behçet Kemal Çağlar,
    Yeni sözler bulmak için anam ağlar!

    Her sözcük sakız olmuş dillerde,
    Sana şiir yazmak istedim yine de!

    Seni çok seviyorum Atatürk’üm,
    İlkelerine sahip çıkmaktır ülküm.
    Devrimlerinin ve cumhuriyetimizin
    Daimi bekçisi olacağım!
    Kıyamet kopsa, yer oynasa yerinden,
    Dünya çıksa yörüngesinden,
    Atam asla ayrılmayacağım izinden!

    Atatürk Adana’da

    Ayakbastı buraya Ata’m On beş Mart günü,
    Atatürk’le canlandı; Adana, Çukurova!
    Onun gelmesi sanki Adana’mın düğünü,
    Atatürk’le canlandı; Adana, Çukurova!

    Çekerek bastonunu “Yeşerecekti.” dedi,
    O güzel bastonuna dayanmadı, ekledi:
    Toprağın verimini çok güzel dilekledi.
    Atatürk’le canlandı; Adana, Çukurova!

    O günleri görmeyi inanın çok isterdim,
    Harika bir anının şahidi benim, derdim,
    Ata’mı görememek benim en büyük derdim,
    Atatürk’le canlandı; Adana, Çukurova!

  • Gülten EERTÜRK.Muhteşem şiirler

    1931934_10152210268001506_599855042_n

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Göz Yaşartanım

    Efkarlandı deli gönül daraldı
    Sana daldım yine göz yaşartanım…
    Aşkın kanununda bu bir kuraldı
    Sende kaldım yine göz yaşartanım…

    Neler geldi neler geçti gözümden
    Pek çok yaşlar döktüm bu can özümden
    Ne olursa olsun dönmem sözümden
    Sende kaldım yine göz yaşartanım…

    Sensiz dolaşmıyor damarda kanım
    Dinmiyor nedense acır sol yanım
    Göğüs kafesimde sen benim canımmm
    Sende kaldım yine göz yaşartanım…

    Sensizlik duygusu beni kemirir
    Hüznün bile bana mutluluk verir
    Buzlu dağım seni görünce erir
    Sende kaldım yine göz yaşartanım…

    Azrail geldi de gelemem dedim
    Ben yari görmeden ölemem dedim
    Onsuz hiç bir zaman gülemem dedim
    Sende kaldım yine göz yaşartanım…

    03 02 2007

    Gözüm Dalıyor

    Özlemler büyüdü kocaman oldu
    Sevgi şelalemse hâlâ çağlıyor
    Sensiz geçen günler hasretle doldu
    Yoldamısın yoksa gözüm dalıyor

    Beni hatıralar sana bağlıyor
    Güldüğüme bakma özüm çağlıyor
    Bıraktığın izlerse yürek dağlıyor
    Yoldamısın yoksa gözüm dalıyor

    Sordun mu kendine sebep neydi?
    Düğümlenen kalbim çözüm ariyor
    Gururun seni de beni de yendi.
    Yoldamısın yoksa gözüm dalıyor

    Bir sürpriz yapıp ta gel ne olursun
    Yalnızlık ağ misali beni sarıyor
    Boş bekleyen gölüm seninle dolsun
    Yoldamısın yoksa gözüm dalıyor

    Geçmişe döneriz elbet dilersen
    Her kimle konuşsam seni soruyor
    Gül yerine diken getir istersen
    Yoldamısın yoksa gözüm dalıyor

  • Münever DÜVER.Muhteşem şiirler

    1236562_722085574474022_177854009_n

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Can Türkmenistan

    Uygur Devleti’nden gelir boyların
    Bozkır’lardan almış güzel huyların
    Göktürk’lerden özü buldu soyların
    Soyuna kurbanım can Türkmenistan.

    Yabgu Devletiyken oldun bir Bozok
    Diğer kardeşinin adı da Üçok
    Hasretliğin cana sapladı bir ok
    Soyuna kurbanım can Türkmenistan.

    Adın İslam, Horasan’a ettin göç
    Selçuklulara hep candan verdin güç
    Kıpkaçlar hücumla işlediler suç
    Soyuna kurbanım can Türkmenistan.

    Akınlar başladı Anadolu’ya
    Göç başlar İran’a birde Bolu’ya
    Kimisi kapıldı kızgın doluya
    Soyuna kurbanım can Türkmenistan.

    Bir yandan Rus sardı biryandan İran
    Göktepe’de Türkmen’dir Rus’u kıran
    Savaşlardan nasır tuttu hep yaran
    Soyuna kurbanım can Türkmenistan.

    Münevver Düver.
    27.05.2010- ADANA

    Türk

    Masallardan çıkmadım ben,
    Ünü dünyaya nam salmış Türkoğlu Türküm ben
    Nesli dünyaya açılmış,
    Emsali dünyaya gelmemiş.., Türküm ben
    Vatan yoluna başkoymuş
    Vatan toprağıyla yoğrulmuş
    Estergon dan gelmiş Türkoğlu Türküm ben
    Vatana ölmeyi borç bilmiş.., Türküm ben..,

    Savaş OĞUZ

    NOT: Benim adıma bu şiir’i yazan
    Savaş Oğuza sonsuz teşekkürlerimi bildiririm.

  • Hülya ASLAN.”ASLIN DA BİZ; ANA KARNINDAN MEZARA TUTUKLUYUZ HEPİMİZ”

    ha

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    1970 ‘ li yıllar da Güneydoğu’nun Vad-i Leman(Adıyaman) denilen güzel şehrin de, devlet memuruydum, gündüzlerim büroda dört duvar arasında daktilo şıkırtısı ile, gecelerim evde dört duvar arasında bebeğime ninni çığırmakla geçiyordu. Öylesine bunaldığım saatler vardı ki bu şehir de; bir mahkûm isyanıyla dama çıkıp bağırmak geliyordu içimden, eğer önceden Aziz Nesin ‘’Damda Deli Var’’ adlı kitabı yazmamış olsaydı ben yazdığım romanın adını ‘’ Damdaki Kadın’’ koyardım, kimsede indiremezdi!
    Buradaki kadınlar yapsa- yapsa damda ki çiviye ip atıp boğazlarına geçiriveriyorlardı sessizce.
    Kaç kadın hatırlarsınız ki dama çıkıp alayına bağırmak istesin! Aykırıyım dedim ya,
    Yaşam dört duvarla şahit tutsaklığıma,
    Gardiyanıyım Mahpusluğumun
    Şu beton yüzlü duvarları aşmak
    Tabiatın avlusunda volta atmak istiyorum.
    Vâdii boyunca sıralı yemyeşil has bahçelerde,
    Tarlanın kenarına uzanı vermek
    Denizi düşlemek gökyüzünde
    Yasaklanmış duyguları şiir yapmak
    Ve çözebilmek töreden kelepçeleri
    Kırmak özgürlüğümün, kilitlerini.
    Güneydoğuda kadın olmak,
    Dama çıkıp bağırmak gibi,
    Delirmek gibi,
    İşte bu şehir de yaşam; gelenek, görenek ve yasaklar bütünü, bir kadın olarak öyle elimi kolumu sallayarak çarşı pazar dolaşmam mümkün değildi, tacizlerden anlıyordum bunu, her ne kadar bir hapisten diğerine geçmek gibi olsa da yine de ara sıra kara çarşafa giriyordum özgürlük adına,
    Bu kültür farkı, şu ekmek kavgası, diğeri gönül yarası derken kavramlarım iç çatışmalar yaşıyordu, eşime psikiyatrist’ e gitmek istediğimi söyledim, söylemesine de kendimde inanamadım bu cesaretime, doğum doktorunun bile ayda bir uğradığı bu şehirde psikiyatrist biraz lüks olmadımı dedim kendi kendime. Eşim var dedi ‘’burda var götüreyim seni ‘’.
    Doktor, bir taraftan peçete uzatırken gözyaşlarıma diğer yandan, sorular soruyordu bakışlarıma.
    — Kızım sen Kürt’müsün?
    Boğazımdaki düğümleri yutkunarak hayır dedim, Türk’üm

    — Bizim Kürt milleti çok duygusal olur da o yüzden sordum, bırak artık ağlamayı sıkıntın ne anlat bakayım.
    -Erkeğim bana değer vermiyor,
    -Öylemi, o zaman kullan onu,
    -Adam kullanmak bana göre değil, yine ağlıyorum doktor reçeteyi yazıyor bendeki derdi hemen anlamış tavsiyelerini sıralıyor,
    -‘’Bu yörenin erkekleri kadına değer vermezler şımartmamak adına derler ki;
    ‘’ Babo tavuğun kanadını kıracaksın ki uçamasın da bol bol yumurtlasın!’’
    Bizim memleket iyidir hoştur fakat biraz kapalı bir toplumdur,
    Tayin isteyip büyük bir şehre yerleş, küçük yerin stresi büyük olur..
    Doktordan çıktığımda kuş gibi hafiftim zaten asla tavuk gibi olmamalıydım zira kanadımın kırılması mevzubahisti.
    Bunlar ilaç gibi tavsiyeler gitmek umudum olsun be, Elbet bir gün göçeceğim buralardan. İstanbul’a gideceğim dedim yine kendimce.
    Ey Vadii-Leman duydum ki, ben gideli beri Nissibi’ de toplanıp sudan atlamış fakat töreden, teröre yine tutuklu kalmışsın.Kralların güzel şehri sana yakışmıyor ne töre,ne de terör rengi,o yemyeşil has bahçelerde şen kal anılarımın yerleşkesi.
    Sıra İstanbul’a gelince,
    Korkular sarmıştı teknoloji denen çarkı,
    Her yer beton gökdelenlerle kaplı
    Ne deniz izleyebildim ne sahili ne parkı,
    Büyüdü şehir büyüdükçe,
    Mahpusluğumuzda eş zamanlı içinde
    Kim bilir kaç yüzüncü sebeplerden,
    Yine dört duvar arası bilgisayar hücre cezası yedim,
    Mahpusluğum süresince,
    Aşk denen suçtan doğmuşuz bu dar dünya cezaevimiz,
    Ömür denen zamanın suçlusu muyuz neyiz
    Dört duvarlı bir kabir gidilecek yerimiz.
    ASLINDA BİZ
    ANA KARNINDAN MEZARA TUTUKLUYUZ HEPİMİZ.
    Hülya ASLAN 1987 Güneydoğu hâtıralarımdan

  • Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

    rxd

    Şairə-jurnalist-publisist
    Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
    “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

    BAXIB DURRAM

    Sən yağışsan, mən torpağam,
    Sən küləksən, mən yarpağam.
    Sən günəşsən, mənsə dağam,
    Zirvələrdən, baxıb durram.

    Gur bulaqsan çağlar, coşan,
    Dağ çayısan aşıb, daşan.
    Mən telli saz, nəğmə qoşan,
    “Kərəmi”tək, yaxıb durram.

    Həyatında varın, yoxun,
    Həm gerçəyin, röyan, yuxun.
    Düşmənlərə yaylım oxun,
    Şimşək təkin, çaxıb durram.

    Bağrı qanlı al laləyəm,
    Yanağında dürr, jaləyəm.
    Hər dərdinə, bil çarəyəm,
    Ümmanları yıxıb durram.

    Bal arımsan, mən pətəyin,
    Bənövşənəm, tər çiçəuin.
    Dövran sənin Haqq gerçəyin,
    Damarında, axıb durram…..

    AY ANA

    Yoxluğuna alışammır ürəyim,
    Hər müşküldə, sən olardın gərəyim.
    Zəhər olub sənsiz duzum, çörəyim,
    Həyatımın mənasıydın, ay Ana!

    Aylar, illər ötüb, zaman daralıb,
    Sənsiz balan, zəfərantək saralıb.
    Yoxluğunla ömrüm, günüm qaralıb,
    Könlümün nur ziyasıydın , ay Ana!

    Ocaq sönüb, yoxa çıxıb çal- çağır,
    Ömrə qübar, qüssə, kədər, qəm yağır.
    Zalım fələk edib məni qan- bağır,
    Dilimin tək, duasıydın, ay Ana!

    Sən açardın bəsirətin pərdəsin,
    Haqlı idi hər bir zaman haqq səsin.
    Açıqlardın batınini hər kəsin,
    Həqiqətin aynasıydın, ay Ana!

    Qibləm idin, heç çəkməzdim gözümü,
    Minbər idin,hey sürtərdim üzümü.
    Təbb, ilhamdın,Sən verərdin sözümü,
    Dövranın söz dünyasıydın, ay Ana!…

    AZƏRBAYCAN QADINI

    Çox sadiqdir andına,
    Azərbaycan qadını.
    Söz gətirməz adına
    Azərbaycan qadını.

    Ceyranıdır çölümun,
    Sonasıdır gölümün.
    Mayağıdır elimin
    Azərbaycan qadını.

    Nəğməsidir bulaqlar,
    Həzin-həzin hey axar.
    Şimşək olub od çaxar
    Azərbaycan qadını.

    Həm Nigardır,həm Həcər
    Dəbilqəli bir əsgər.
    Qartallar tək qıy çəkər
    Azərbaycan qadını.

    Anadır hər yaşında,
    Bulud örpək başında.
    Dilin bilir daşında.
    Azərbacan qadını.

    Göy qurşağı geyimi,
    Bayatılar deyimi.
    Saza verər neyimi
    Azərbaycan qadını.

  • Mayisə ƏSƏDULLAQIZI.Yeni şeirlər

    mxe

    Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
    “İctimaiyyət və təhsil” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru

    GÖY QURŞAĞI

    Bir gün dəli külək kimi
    Sənin arxanca əsəcəm,
    Bir səhər qəlbinə dolub,
    Yollarını da kəsəcəm.
    İzləyəcəm qarış-qarış,
    Addım-addım izləyəcəm…
    Həm dözəcəm ayla-illə,
    Ürəyimdə olan eşqə,
    Səndən cavab gözləyəcəm.
    Görsəm əgər sənə qarşı könül eşqin…
    Sən də cavab verərsənsə…
    O ürəyə, o sevgiyə,
    Bax o zaman, dəli külək
    Fırtınatək çağlayacaq.
    İldırımlar çaxdıracaq,
    Leysan yağış yağdıracaq…
    Elə orda o sevgini dəfn eləyib,
    Həzin-həzin ağlayacaq,
    Sevgisini dağlayacaq…
    Peşman-peşman əsib-əsib,
    Sonra geri qayıdacaq,
    Xeyli zaman inandığı
    Bu sevginin yaxasına
    Qara yaylıq bağlayacaq…
    Nəhayət ki, açılacaq yenə səma,
    Bənövşələr düzüm-düzüm,
    Xatirələr çözüm-çözüm,
    İstəmirəm varlığıma zülm eləyim,
    canım-gözüm!
    Qəlbə hökm etmək olmaz,
    Sevən ruhum heç vaxt solmaz…
    Nəhayət ki, göy qurşağı görünəcək
    göy üzündə,
    Şehli çəmənlərə günəş doğacaq,
    Yenə də könlümə sevgi dolacaq!

    SƏMANIN AL GÜNƏŞİ

    Yağış yağır, damcı-damcı,
    Ürəklərə qəm ələnir,
    acı-acı…
    Həm də zülmətə bürünmüş bu gecəyə
    Kədər verir, yağan yağış,
    Damlaları naxış-naxış.
    Amma mənə elə gəlir, vallah bu heç
    yağış deyil,
    Səma adlı bir gözəlin,o mənalı gözlərindən
    axan yaşdı!
    İtirdiyi sevgisinə sadiq qalıb, saxladığı
    qara yasdı!
    Yəqin səma itirdiyi günəş üçün
    yas saxlayır,
    Görən hara getdi günəş?
    Bəs nə üçün itdi günəş?
    Görən nə vaxt qayıdacaq səmasına?
    Nə vaxt qovuşacaq səma,
    Günəş adlı isti, qaynar, həzin
    sevgi dünyasına?
    Görən səma dözəcəkmi günəşinə
    qovuşmaqçın?
    Yoxsa elə sübhə kimi ağlayacaq?

  • Nəcibə İLKİN.Yeni şeirlər

    ni

    Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
    “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və
    “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

    SƏN GETDİN

    Sən getdin göynədi sinəmdə ürək,
    Yox olub əridi ömrün illəri.
    Soldu qucağımda arzularım tək,
    Dərib gətirdiyin sevda gülləri.

    Sən getdin… arxanca baxan gözlərim –
    Su səpdi yoluna aydınlıq üçün.
    Dilimdə ilişib qalan sözlərin,
    Bir haray salmadı, bilmədim neyçün?

    Sən getdin… eşqinin bahar naxışı,
    Min ilmə toxudu payız ömrümə.
    Gözümdən süzülən sevda yağışı.
    Sanki qılıncını çəkdi könlümə.

    Get gülüm, – qınama sənsiz səbrimə,
    Küləklər yan alar, sellər yan alar.
    Get barı, tez qayıt, mənim xətrimə,
    «Sənsizlik» dərd olub məndən can alar.

    EŞQİMİN QIŞ HARAYI

    Payız elə getdi, qış belə gəldi,
    Ayrılıq küləyi əsdi bir ucdan.
    Görüşə bilmədik, bu necə dərddi?
    Qar da yolumuzu kəsdi bir yandan.

    Sanki acıq çıxır təbiət bizdən,
    Görüşmək vədəmiz uzanır yaman.
    Həsrət də qar kimi gözlərimizdən,
    Yağıb sinəmizdə qoparır tufan.

    Bölündük sevginin fəsillərinə,
    Eşqimiz, baharkən, özümüz qışıq.
    Bəlkə ömrümüzün son illərindən,
    Bəxtin yollarına atılmış daşıq?!

    Eh… yenə səbrimin üstünə əsir,
    Sənin göndərdiyin şaxta, qar, boran.
    İnan ki, yolumu eşqimiz kəsir,
    Yoxsa, bu yollarda kimdi ki, duran?!

  • Qiymət MƏHƏRRƏMLİ.Yeni şeirlər

    1836816_10200683320604901_1150158201_o

    Bütün xanımlarımızı sabahkı bayram günü münasibətilə ürəkdən təbrik edirəm. Əlbəttə ki, aşağıdakı şeirimlə:

    GÜLLƏR ARASINDA

    Bu da nazənin bahar,
    Yenə dinir arzular –
    Çiçək kimi, gül kimi…

    Əsir nazlı küləklər,
    Göz oxşayır çiçəklər –
    Yenə əlvan tül kimi…

    Sevən aşıqlər də bax,
    Gül yığır qucaq-qucaq –
    Sevdalı bülbül kimi…

    Gözəllərin gözləri –
    Baharın nərgizləri…
    Seçdin, ay könül, kimi?!

    Könül dilə gəldi ki,
    Hasını seçim indi
    Nərgizin, bənövşənin?!

    Biri-birindən incə,
    Heyran oldum görüncə –
    Hər gülünü gülşənin!…

    Beləcə… çaşıb qaldım
    Mən güllər arasında…
    Hər çiçəkdən iz qalıb
    Gözümün qarasında!…

    18.02.1997

    ÇİÇƏKLƏRİN…GÜLLƏRİN…

    Kim deyir ayrılıq alın yazısı, –
    Sarı çiçəklərin, sarı güllərin?!
    Mənsə sevincimi bu cür bölərdim:
    Yarı çiçəklərin, yarı güllərin.

    Yaz ömrü qısalar vursa qar-ayaz,
    Olar ləçəkləri bəyazdan-bəyaz.
    Dərməmiş telinə sığal çək bir az
    Barı çiçəklərin, barı güllərin.

    Onlar xoşbəxtliyə körpü salanlar,
    Onlar dilək verib ürək alanlar.
    Ətrindən gör necə bal çəkib şanlar
    Arı çiçəklərin, arı güllərin!

    Qıymayın ləçəyi vaxtsız tökülə,
    Həsrətdən şeh düşə, boynu bükülə.
    Varmı bənzəyişi “xarı bülbül”ə
    Xarı çiçəklərin, xarı güllərin?!

    Təravət paylayıb çiçəklərmisal,
    Ümidə, arzuya yol aç, körpü sal.
    Qoy olsun dünyada səadət, vüsal
    Yarı çiçəklərin, yarı güllərin!

  • Təranə ŞƏMS.”NUR İÇİNDƏ YATIN…”

    ts

    Əslində səkkiz ədədi mənim xoşuma gələn riyazi rəqəmdir. Bu ədəd asanlıqla ikiyə bölünür. Hətta bölünənlər özləri də ikiyə bölünür.Lakin sonda bir qalır.Elə o tənha qalan biri özüm hesab edərək fikirlərimi ürək yanğısı ilə sizinlə bölüşürəm. Bəzən həyatda elə hadisələr var ki, insan yaddaşında unudulmayan izlər buraxır. Sabah martın 8-dir. Əbəttə bütün anaların, nənələrin hətta balaca xanım qızlarımızın bayramıdır. Mən isə bu bayramı qəbul edib canı könüldən təbrik yaza bilmirəm. Çünki, Anasızam, qəlbim daş acımasızam. Qəlbimi daşa döndərən ən ağrılı yerim isə, 8 mart günü atamı itirməyim oldu. O gündən bu günə 8 rəqəmi daha mənim gözlərimdə bir kədərə, nisgilə çevrildi. Mən kimi təbrik edə bilərəm ki?! Qəlbimin dağına, daşınamı, turşu sıxılmış aşınamı, sitəm dolu qəlbimin başınamı? Baxın… Allah yaradanı necə imtahan edir. Elə bu səbəbdən də bu aralarda bir məqalə yazdım. Qəribə səslənsə də belədir. “Dərd məni qocaltmır, dərdi mən qocaldıram” İnanın çəkdiklərimə rəğmən canıma yağı olan dərdlərim məndən qaçır. Bəzən mənimlə üz-üzə dayanırlar. Deyirlər.. Biz səni yox, sən bizi yıxdın bitirdin. Bizi dözümünlə məhv etdin. Hətta atalar da belə deyir.Doğrudanda, hərənin qəlbində bir aslan yatır. Heç kəs göründüyü qədər xöşbəxt deyil. Sizə baş ağrısı verməyim dəyərli oxucularım. Adım yazar olsa da, bu bayram üçün təntənəli təbrik yazmağı bacarmıram. Əllərim əsir, qəlbim titrəyir. Bu gözəl günü vəsv edə bilmirəm. Atam gözlərim önünə gəlir. Axı o gündən gözlərimə qəm çöküb. Gözlərim yaşlıdır, keçdiyim yollar daşlıdır, üzüyüm isə qaraqaşlıdır. Bəxtiyar müəllim deyir” Dünya fırlanır” Baxın mən bu fırlanan dünyanın başına dözümümlə dolanmışam. Dözmüşəm Allahın verdiklərinə, verə bildiklərinə amma asi düşməmişəm. Ən önəmlisi yenilməmişəm, əyilməmişəm. Ancaq gözlərim könlümün, ürəyimin önündə nəmlənib, mən daş-kəsəyəmmi deyə qəmlənib. Allah heç kimin ağ gününə qara rəng qatmasın. Hansı ki, həyatın çəkdiyi rəsmlərin fırçası mən oldum. Mən çəkdim həyatın acımasız yollarını və bu yola yolçu oldum. Yolun əvvəli işıq, ortada boşluq, sonu isə bilinmir. Gedirəm yolçuyam bu yollara, möhtacam nəvazişə, mənə açılmış qollara. Ana.. gələ bilərsənmi? Atam, arxam, dağım dönə bilərsəmi, buraxıb getdiyin gözyaşlı balana sarılarsanmı? Yox…ama bütün bunlar yalnız anasız, atasız qızların istəyi ola bilər. Siz yalnız mənim xəyallarımda canlana bilirsiz, gözümün yaşını silirsiz sanki günahkar kimi. Yox-yox siz günahkar deyilsiz. Bu dünyanın tufanı, qasırğası, küləyi ayırdı bizi. Əgər gəlsəniz tanıya bilmərik bir-birimizi. Ana saçının bəyazı mənim tellərim, uzatsan çatmaz, toxunmaz əllərin.. Eh.. Anam…Anam..Amma atam səninlədir. Bilirəm xöşbəxsiniz bir-birinizlə. Axı atam səni çox sevərdi. Ey məni bu mənasız həyata qonaq gətirən Atam və Anam sizlərə Allahdan rəhmət diləyirəm.. Nur içində yatın..Yeriniz cənnət olsun..
    P.S. Elə bu səbəbdən dolayı əziz və hörmətli xanım döstlarım qələm götürüb heç birinizinn bayramını təbrik edə bilmirəm.
    TƏRANƏ ŞƏMS. 07.03.2016.

  • Arzu RÜSTƏMSOY.Yeni şeirlər

    Açılar üzünə yenə sabahlar,
    Qıfılı qırılmış qapılar kimi…

    Enişdən-yoxuşa getdiyin yolun
    Daşı kirpiyimdən asılı qalıb.
    Son dəfə boynuma asdığın qolun,
    Yaşı kirpiyimdən asılı qalıb.

    Fikrim əllərini qoyub qoynuna,
    Əyrinin yasıdı,düzün yasıdı.
    Həsrət sandığıntək oyuncaq deyil,
    Yolların gözümdən asılmasıdı…

    Hər gecə yuxumdan oyaqlar keçir.
    Qəm mənim solumdu,kədər sağımdı.
    Sənin son sözlərin günahdan deyil,
    Günah,gec yuxudan oyanmağımdı…

    Deyərəm-gülərəm, bir gözü yaşlı,
    Gözümdən damlayan yaş o dan deyil.
    Açılan sabahım,batan qürubum,
    Məni indən belə yaşadan deyil!

    08.03.16

    Xoşbəxtlik üçün

    Göz çəkir,uzağı yaxına sarı,
    Qəmim halay qurub axına sarı.
    Dağıdıb bərəni,yıxıb hasarı,
    Özüylə gətirə,vüsalından ün,
    Bircə O çatışmır,xoşbəxtlik üçün!

    Yolu yaxın ola,çıxmaya yoxa,
    Ola,səbrin kimi ürəyi yuxa.
    Tuta əllərindən köksünə sıxa,
    Vura dodağında ömürlük düyün,
    Bircə o çatışmır,xoşbəxtlik üçün!

    Deyirlər,tanrının böyükdür ahı,
    Gündüzə çevirir,zülmət sabahı.
    Dərdlilər aparır,ona pənahı,
    Yenə o çarədir,ayrılığa çün,
    Bircə o çatışmır,xoşbəxtlik üçün!

    06.03.16

  • Mehriban İBRAHİMOVA.Yeni şeirlər

    İNSANLIQ-İNSAN.

    Dünyanın xeyriylə şərinə elə qarışıb,
    Dünyanın başından aşır dünyaca dərdi
    Bü dünyada çoxları çalşıb,vuruşurkən,,
    Sonunda dünyada görən nə gördü,nə dərdi?
    Götür yolundan pislikləri,ey insan,
    Əməıinlə yaxşılıq toxumu səp ki,sən,
    Geysin dünya yaxşılıq donunu görərsən,
    Deməsinlər yolunu nahaqqdan seçdi
    Bu dünyada nahaqq gəldi,nahaq keçdi
    Deməsinlər bağlandı üzünə haqq yolu,
    Bükmə ,məzlum boynunu, olma dəli,dolu,
    Deməsinlər zülmlə qırıb qanadın qolun.
    Yaxşılıq eylə , çəkilməsin geriyə əlin.
    Çalış ,elə insan kimi ,insanlığa alış ,
    İnsanlıq oduna yanıb,insanlara qarış.
    Bu dünyada insan kimi tanınmağa çalış.
    Gətirdiyin,götürdüyün olan təkcə odu
    Sənə qalan bir ad qalır,insan ,insan adı,
    Sonu gələn günü var,öz dünyamızın sonu,
    Gün olar,vaxt ötüşər bir ,zaman gəlib keçər,
    Təəssüflə deyərlər -heyif ki insan köçür.

    AZDA TORPAĞIN QÜDRƏTİ.

    Hər fəslin öz zamanı var.
    Hər zamanından bir hikmət ,
    Bir möcüzə boylanar.
    Yaz olar oyanar,oyadar,yatmışları,
    Heyrət doğurar hər bir işləri,
    Qaynayar,qarışar həyat,
    Üzə çıxar yurd ,yuvası bilinməyən
    yüz cür həşərat ,yaşamaq istəyi
    böyük..
    Sən də yaşa,ey insan ,sanma zəhməti bir yük
    İsinər,çevrilər insan əliylə çəmənzara ,gülzara,cənnətə.
    Uçub getmiş köçəri quşlar qayıdar yenidən minnətə.
    Qüdrətlidi,min nemətli,sərvətlidi bu torpaq…
    Torpaq canlanır ,hər bir insan
    qudrətini görəsidi…
    Zəhmət çəkib çalışana,göstərəcək qüdrətini
    ,qoymaz düşə kimsə möhnətə,
    Yetirdiyi,bitirdiyi barına bax,
    Bar verdiyi bəhərinə,nübarına bax,
    Xoş açılan səhərinə,varına bax!
    İşini bilənə vaxtını onunla bölənə,
    Elə hey çalışıb ,qədrini bilənə,
    Zamanında zəhmətinin bəhrəsini verəsidi,…

    29 02 2016.

  • Mehri ƏLİYEVA.Yeni şeirlər

    me

    VƏTƏN ÜÇÜN DOĞULDUM

    Bu dünyaya gələrkən.
    Vətən üçün doğuldum.
    Ömür yolun keçərkən.
    Vətən yolunda durdum.
    Vətən üçün doğuldum.

    Vətən mənim amalım.
    Vətənsiz necə qalım?
    Əllərdədi torpağım.
    Şəhidlikdi bu yolum.
    Vətən üçün doğuldum.

    Vətən oldu dayağım
    Həm iddiam,həm andım.
    Düşməz əldən silahım.
    Vətən deyib yol tutdum.
    Vətən üçün doğuldum.

    Vətən səslədi məni.
    Uzadaraq əlini.
    Vətənin əllərini.
    Öz qanımla mən yudum.
    Vətən üçün doğuldum.

    Azad görsəz vətəni.
    Siz çağırın Mehrini.
    Sevərək o elini.
    Deyər,vətəndi yolum.
    Vətən üçün doğuldum.

    NUR ÜZLÜ UZUNƏ QURBANAM ANA

    (Seni itirdiyim gunden 6 il 10 ay otdu gozel anam)

    Analı dünyanın həsrətindəyəm,
    Nur üzlü üzünə qurbanam ana.
    Qəmli baxışların yandırır məni.
    Necə girim o füsünkar dünyana.
    Nur üzlü üzünə qurbanam ana.

    Bala sevincisən elin anası.
    Ay ellər sonası,güllər butası.
    Döyünən qəlbimin görən aynası.
    Bütün el vurğundu sənin nuruna.
    Nur üzlü üzünə qurbanam ana.

    Mehri deyər ana vuran qəlbimdi.
    Ananın laylası elin səsidi.
    Gözlərim yoldadı anam gəlmədi.
    Necə girim o füsünkar dünyana.
    Nur üzlü üzünə qurbanam ana.

  • Gülnarə İSRAFİL.Yeni şeirlər

    gxi

    bəstəkarlar ittifaqı
    dörd mart, ikimin onaltıncı ildə
    külək öpüşürdü
    günün ikinci yarısıyla.
    pillələr tərləmişdi həyəcandan.
    notlar divara pərçimlənib,
    pozmuşdu havanın ahəngini.
    bir gənc daxil olmuşdu havasızlığa
    bəstələr piyanonun üstünə sərilmişdi.
    səhnənin tam ortasında həyəcan,
    leylək kimi şığımışdı gəncin üstünə.
    səndəllər dolmuşdu insan təbəssümüylə.
    gəncin jesti üşüdürdü insanlığı.
    bircə ümid yeri təbəssümləriydi ki,
    gələcəyin ilk addımı, əbəddiyyətə getməsin.
    hayqırış, ittiham edirdi cəsarəti ilk sırada.
    çox hikkəliydi qadın məkiri…
    tənqidlər və təhqirlər
    zalın təbəssümünə örtük çəkmişdi.
    sonuncü gecəsiydi
    bəstəkarlar ittifaqının.

    Əsirəm

    Bəlkə yüz il quş ömrüm var,
    Bəlkə sazaq, qıs ömrüm var,
    Bir damla yaqış ömrüm var,
    Bir dəfə külək əsirəm.
    Bir dəfə kulək əsirəm,
    Yüz min iləm, min əsirəm,
    Ölümə min yol əsirəm,
    Bir dəfə ürək, əsirəm.
    Bəlkə seləm, çayam gedən,
    Bəlkə ulduz, ayam gedən,
    Nəğməyəm, laylayam gedən,
    Bir dəfə dilək əsirəm.

  • Fidan ABBASOVA.Yeni şeirlər

    Gərək hər gününü yazmaq lazımdır….

    Bəzən yoxuşuna enib dünyanın
    yazılan qanunu pozmaq lazımdır
    bir az xəyalrdan qaçıb uzağa
    dənizə sığınıb azmaq lazımdır
    bu həyat yolunu yaşamaq üçün
    gərək hər gününü yazmaq lazımdır…

    Bəs edə bilsəydi həsrət sevgiyə
    yolunu gözləyən gözləyir niyə?
    bir gün o dönəcək xoş təsəlliyə
    inanıb taledən qaçmaq lazımdır
    bu həyat yolunu yaşamaq üçün
    gərək hər gününü yazmaq lazımdır…

    O çox güvəndiyin doslarda bir gün
    tərk edib gedəcək səni büsbütün
    boşluqda düşünüb günlərcə deyin
    vəfasız vədəsiz getməyin üçün
    hər gün bu ömründən yazmaq lazımdır.

    Fidan desəydiki dayanıb durdum
    məndə bu taledə itməz iz qoydum
    hər şeydən usandım hər şeydən doydum
    nəyim var onlra razıyam inan
    çoxum çox, azım az olan varımdır
    bu həyat yolunu yaşamaq üçün
    gərək hər gününü yazmaq lazımdır….

    Bir yanda ağ kağız, bir yanda qələm

    Bir yanda ağ kağız bir yanda qələm
    yazıram qəlbimdən gələn sözləri
    uçub xəyalınla yanına gələm
    siləm nəmli nəmli axan gözləri….

    Niyə kövrəlmisən ey gözəl mələk
    qəlbində o qədər arzular yatır
    bilirəm ağırdır dözəsən gərək
    insan dünyasında daima yatır..

    Birdən ayılırsan birdən gülürsən
    axı səbəb kimi yaşamaq olmur
    bir gün yaranırsan bir gün ölürsən
    insanda qocalır yerində durmur…

    Ucalan dağ kimi qürəllənərkən
    uca dağ başına qarda yağarmış
    azad bir quş kimi uçub gedərkən
    bir qaya dibində qanad çalarmış…

    Gəl mənim ömrümə düşən əzizim
    Fidan bu zamanın qonağı oldu
    səni qarış – qarış həmişə gəzdim
    gəzdiyim o ürək bəs niyə soldu…..

  • Şəfa VƏLİYEVA.”Ən sadə şəkil” (Hekayə)

    1915291_748109358667106_2463672035380493579_n

    AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
    Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

    Xədicə xala corab toxuyurdu. Özü də həvəslə… Təzə olacaq nəvəsi üçün… (Əslində, toxumağı heç də yaxşı bacarmırdı. Cəmi bir-iki həftəydi əlinə yumaq, mil dəyirdi. Nəvəsi olacağını eşitcək köhnə nənələr kimi ona nəsə toxyub hazırlamaq istəmişdi. Və, beləcə, indi günlərdir elə hey toxuyurdu, toxuyurdu…) Aradabir özü üçün söylənirdi də:
    -A bunun qadasın alım, bunun ayağına yekəmi gələcək görən bu?
    Və yaxud, yadına nəvəsinin anası olacaq qız düşürdü:
    -Ay başına dönüm, deynən, bir bu oğlanın yiyəsi var, ya yox? Durub gəlmir evəsə, barı, özüm qulluğunda duram. Tək-tənha, kimsəsiz nə təhər doğacaq bu qız?
    Ardınca da ipləri bir-birinə qarışdırırdı:
    -Bir biləydim heç olmasa, oğlandı, ya qız qurbanı olduğum? Adını nə qoyarlar görəsən? Qırmızımı toxuyum, yoxsa göymü? Göylərin payı, qadasın aldığım…
    Söylənə-söylənə başını qaldırıb arada saata da baxırdı. Axşam saat doqquza az qalmışdı. İndi də oğlunun qarasınca danışdı:
    -Dedim hələ, dedim, a bala, ya get gəlinin yanında qal, tək qoyma, ya da onu evə gətir. Sözümə baxmır ki… İndicə gələcək, o gəlin də ikicanlı nə bilim hardadır…
    Onun bu söyləntilərinə hamı alışıq idi. Çox tez, on altı yaşında Şamil onu qaçırmışdı. Amma, düz on iki il uşaqları olmamışdı. Şamilin narahat həyat keçirməyi onun valideynlərinin könlüncə olmadığından ata evinə də həsrət qalmışdı. İndi o günləri üçün şükr edir, deyirdi ki, əgər ata eviylə barışsaydı, çoxdan boşamışdı Şamil onu. Yaxşı ki, o vaxt davalı olublar, boşanma olmayıb. On iki ildən sonra bir oğlu olmuşdu. Özü də qapqara… Onda da Şamil həbsxanada idi. Heç olmasa ildə iki dəfə bir neçə aylığa həbsxanaya düşməsə, Şamil həyatını normal saymazdı. Oğlunun şəklini həbsxanaya qaynı aparmışdı. Şamil də həmin gündən özünə söz vermişdi ki, oğlunun toyunu elə edəcək ki, on beş respublikaya səs salsın… Uşağın adını Əli qoydular. Şamilin babasının adı idi… Əlinin on iki yaşı olanda yenə bir övladları olmuşdu. Onun da adını Ələkbər qoymuşdu Şamil, ikinci nəvəsini görməyən atasının adını yaşatmışdı… Əlinin otuz, Ələkbərin isə on səkkiz yaşı vardı. Ələkbər hərbi xidmətdə idi. Əli isə qohum-qonşuların danlağına baxmayaraq, evlənmək üçün atasının həbsxanadan çıxacağını gözləyirdi. Şamilin növbəti azadlığına cəmi altı ay qalmışdı…
    Ancaq ötən ay baldızının gətirdiyi xəbər Xədicəni əvvəl təəccüb içində qoymuşdusa da, sonra ağrılı-acılı, tənha qadın kimi yaşadığı, üstəlik övlad həsrətiylə keçirdiyi illəri yadına salmış, ürəkdən sevinmişdi…
    Onda axşam saat 11 olardı. Baldızı qapını harayla açıb içəri girdiyi ilə divanda əyləşib televizora baxan Əlinin üstünə cumdu:
    -Ay canı sağ olmuş, heç olmasa bir az yekə qız tapardın daaa… Bapbalaca… Paran boydadı, ayə… Neçə aylıq hamilədi?
    Baldızı xəstəxanada travmatologiya şöbəsində baş həkim idi. Ona ginekoloji şöbədən xəbər gəlmişdi ki, qardaşın oğlu bapbalaca bir qızı həkim müayinəsinə gətirmişdi. O da, işin axırınadək güclə tab etmişdi. Özünü Əlinin yanına çatdırmışdı:
    -Niyə demədin, gəlim o qıza mən də baxım? Hardandı? Harda hamilə qalıb? –axırıncı sualda ürəkdən gülmüş, Əliyə göz də vurmuşdu.
    Əli əvvəlcə donub qalmış, sonra o da qəhqəhəyə qoşulmuşdu:
    -Ay bi, sənə nə? Sizə nəslinizdə bir Əkbər lazım deyilmi? Uludan ulu babanız… İnşallah, Əkbər olar… Balaca olmağına baxma, ürəyinə mən boyda oğlan yerləşib…
    Bibi-qardaşoğlu ikisi də birdən qəhqəhə çəkmiş, o axşamı əla bir çaxırla qeyd etmişdilər. Sabahısı hər ikisi də işə gecikmişdi. Xədicə xala isə səhər tezdən Ələkbərə zəng eləmiş, Əlinin gizlincə evlənməsini xəbər vermişdi. İndi qalırdı bu ayın sonuncu bazar günü Şamilə nəvə muştuluğu göndərmək. Amma, baldızı yuxudan durunca ona qızın hələ təzə hamilə qaldığını, uşağın cinsiyyətinin bəlli olmadığını demişdi. Üstəlik, qızın kimliyi haqqında uzun və ətraflı məlumat toplamağı da öz öhdəsinə götürmüşdü. O gündən –bu günə Xədicə xalanın dilindən “nəvəli söyləmələr” düşmürdü ki, düşmürdü:
    -Ay qadan alım, bircə tez boyunu görüm, Ələkbərim də gəlsin, bir şaddıq eliyim ki…
    Telefonun səsini eşitməsə yəqin hələ yenə söylənəcəkdi. Qaçaraq telefonu götürdü, Əli idi:
    -Ana, mobil telefondan yığmışam ey… Mənə toyuq qızart… Xoşlayıram axı…
    -Gəlirsən, qadan alım?
    -Hə… Avtobusdayam.
    -Şey… Qızdan nə xəbər?
    -Nə qızı?
    -O qız…
    -Gəlləm, gəlləm…
    Əli telefonu keçirmişdi. Xədicə xala durub onun istədiyi kimi toyuq qızartmağa başladı. Nə qədər tez eləməyə çalışsa da Əli yemək bişmədən gəlib çıxdı. Qaçaraq mətbəxə keçdi, elə tavadanca tikələri götürüb yeməyə başladı. Xədicə xala onun bu səbirsizliyini həvəslə seyr edirdisə də, məsləhətindən geri qalmırdı:
    -Əli, elə yemə, mədən pozular… Olmaz çiy-çiy yemək…
    -Çiy deyil, ana, alaçiydi… Yəni yarıbişmiş… Yox, 80 %-i bişmiş….
    İkisi də güldü. Əli birdən ciddiləşib soruşdu:
    -Qız nəydi soruşurdun?
    Xədicə xala açıq söhbətə keçmək istəmirdi:
    -Qız… Bibin dediyi qız…
    Sualı verərkən özünü elə göstərdi ki, guya nəyləsə məşğuldu. Ancaq cavab gəlmədiyini görüb oğlunun üzünə baxdı. Əlinin rəngi bir an içində qızarmışdı. Gözlərində yaş gilələnmişdi. Elə bil dolmuş qara bulud idi, bir şimşəyə bənd idi ki, leysan töksün…
    -Oğlum, noldu axı? Eləcə soruşdum… Noldu ki?
    Əli gözlərini bərk-bərk yumub açdı, qapının çərivəsinə söykəndi, əllərini qoynuna qoyub başını azca geri atdı. Dərindən nəfəs alıb qətiyyətlə danışmağa başladı:
    -O qızla evlənməyəcəyəm… Atam xəbər göndərib ki, kasıb qızla evlənmə. Varlı qızla evləndirəcəm səni, toyun respublikaya səs salacaq. Əgər o qızdan əl çəkməsən onu öldürəcəm… Ana, o qız öləsi qız deyil… Kasıbdı, amma öləsi qız deyil… Mənə görə öləsi deyil…
    Əllərini üzünə tutub hönkürdü. Elə hönkürürdü ki, Xədicə xala da dayana bilmədi. Oğluna yaxınlaşdı, əvvəlcə onun qollarını sığalladı, sonra başını onun qolları arasına birtəhər yerləşdirib o da hönkürdü… Əlinin vəziyyətini anlayırdı… Deməli, Şamil öz qərarını vermişdi… Vermişdisə də, dönən deyildi… Əli mütləq varlı bir qızla evlənməliydi… Xədicə xala indi bir ana kimi oğlunun can yanğısını anlamaq istəyirdi… Amma, anlaya bilmirdi… Nə qədər ağlasa da, hönkürsə də, anlaya bilmirdi… Beləcə, düz bir saata yaxın ana-bala haray çəkmişdilər, fəryad etmişdilər… Və birdən Xədicə xalanın yadına nəvəsi düşmüşdü…
    -Bəs uşaq, ay qadan alım?
    -Nə uşaq?
    -Qız… Bibin deyirdi ikicanlıdı…
    Birdən Əli dayandı… Anasının başını əlləriylə tutub düz gözünün içinə baxdı:
    -Ana, sən nə qədər əzabkeşsən?!… Aman Allah, nə qədər saf adamsan… Elə o qız kimisən… Anam, mənim əzabkeş anam… O qız bilirsənmi kimdi? Mənimlə işləyən balaca qız var ha, bapbalaca… Komputerin ekranındakı şəkil… Bax, o qızdı, ana, o qızdı… O, tərtəmizdi… Onu xəstəxanaya aparmışdım, amma başqa şey üçün… O qız tərtəmizdi, anam… Başa düşürsənmi? Əkbər bizim xəyallarımızdı… Mən onu… O qızı çox istədim… Amma, mənə görə çox zülm çəkdi… Anam…
    Yenidən hönkürdü… Xədicə xala oğlunun əllərindən çıxıb toxuduğu uşaq corablarına cumdu. Onları sökməyə, ilmələməyə başladı… İplər çözələndicə sanırdı ki, Şamilin ona yaşatdığı cəhənnəm həyatının, qara bəxtinin, boyuna baxıb sevindiyi Əlinin taleyindəki bu düyünün heyfini çıxır… Əli isə hələ də hönkürürdü…
    … İndi aradan illər keçib… Əli Şamilin köhnə tanışlarından birinin- restoran sahibinin qızı ilə evlənib. Bir oğlu da var, adı Əkbər… Ələkbər nişanlıdı… Məhərrəmlik ayından sonra toyu olacaq… Xədicə xala indi Əkbərə heç nə toxumur… Hər şeyi bazardan hazır alır… Və o günü, Əlinin komputerindəki şəkli görüncə yadına o qız düşmüşdü. Soruşmuşdu Əlidən o balaca qızı…Əli də bircə cümlə demişdi:
    -Yazıq oldu o da, qaçırmışdılar onu, uşaq üstündə boşayıblar… Eh…
    Bu bircə cümlə və sondakı “eh” Xədicə xalanı göynətmişdi… Oğlunun diqqətni şəkildən yayındırmaq üçün demişdi:
    -Qızın olsa mənim adımı qoyarsan…
    Oğlu əlini uzadıb komputerin ekranındakı şəkildə qızın saçlarını sığallamışdı:
    -Yox,-demişdi.- Oğlumuz Əkbər, qızımız Xədicə olacaqdı… Əkbər mənimdi, barı Xədicə onun olsun… Qoy qızı olsun, adını Xədicə qoysun…
    Yan otaqdan Əkbərin ağlamaq səsini eşitcək Əli durub onu kiritməyə getmişdi. Xədicə xala isə komputerə yaxınlaşaraq daha diqqətlə şəklə baxmışdı… Amma, bu şəkil o qız haqqında oğlunun dediklərindən fərqli bir şey demirdi… Adicə şəkil idi… Ən adi şəkil…

  • Şəfa EYVAZ.Yeni şeirlər

    1423756700_sefa-xanim

    Bu axşam…

    Mənim nə gülüşüm, nə göz yaşım var,
    Doğru bildiyiniz yalan adamam.
    Sevincin, şadlığın tamına baxıb,
    Özünə tamarzı qalan adamam.

    Hər gün əlçim-əlçim buluda dönüb,
    Özü-öz başına yağan yağışam.
    Bayırdan qurulu saray görünüb,
    Könlü içəridən talan adamam.

    Məni tanımağa çalışma, adam,
    Sənə tanışamsa, özümə yadam.
    Nə qoruya bildim, nə də saxlaya,
    Bir ömrü əlindən salan adamam.

    Geriyə dönməyə yolmu qalıb ki?!
    Bütün körpüləri oda atanam.
    Sevinci əlindən havayı verib,
    Qəmi qucaq-qucaq alan adamam.

    07.03.2016.

    Bilmirsən

    Götür ürəyini, gəl mənə tərəf…
    Əriyib yolların qarı, bilmirsən.
    Bir ümid içimdə çıxıb naxələf,
    Uçub gedib sənə sarı, bilmirsən.

    Sanma ki, arzular gəlib keçici,
    Bu könül yaşını doldurub çoxdan.
    Bizim taleyimiz iki əl içi,
    Məndə yarı, səndə yarı, bilmirsən.

    Ötür bu taleyi, doğul yenidən,
    Yenidən yolumuz qovuşa bəlkə.
    Bu ömür sevinci salıb əlindən
    Verib “yox”u, alıb “var”ı, bilmirsən.

    02.02.2016