Blog

baxışlar qız cildində ölür
ana tabutu gedir son mənzilə
ata qarğışı rəqs edir innəbuya.
qardaş soyuqluğu üşüdür.
çar-çarpaz axan çayların şırıltısı
inildəyir daşlarda.
məsum körpənin üzünə qonur
diriliyin faciəsi.
həyat tablosu yaradır
addımlar.
addımlarda əzilir insan yaşantıları.
baxışlar dikilir yerə
yer qapqara torpağa bələnir.
körpə uşaq kimi sarğılanır torpağa.
torpaqda baxışlar güzgülənir
və ölür…
ölümünə yaslanır buludlar!
baxışları unudana qədər…

Sən yalan ,
Mən yalan,
Biz ,yalan,
Ömrümə gəln ,
Qara ilan ,
Yalan……..
Sənsiz bir hecəm ,
Sənsiz ölürəm,
Səni cox sevirəm,
Yalan…………..
Eəl saf,elə təmiz ,
Elə vazkecilmzdik ,
Yalan…………….
Bizi hec bir qüvvə ayira bilməz,
Sənsiz ,mənsiz ,yox bu dünya,
Bizsiz bu həyat ,
Bu dünya,
Yalan…………….
Sənə söyldiklərim,
Sənə his etdiklərim,
Sən,
Məm,
Yalan,
Ömrümə bir qara ilan,
Yalan…………..
Mən olan məhəbbətin ,
Mənsiz yaşa bilməməyin,
Yazdiqlarin ,
Gülüşlərin,
Yalan…..
Sənə söylədim,
Etiraf etdim,
Soz verdin,
Qacdin, qorxaq !
Dandin, dediklərni ,
Satdin ,satqin….!
Ömrümə yazilmiş,qara ilan,
Sənin idim,
Snin oldum,
Sən oldum..
Ömrümə ən böyük yara ,
Ömrümə yazilmiş qara ilan…
Yalan………
Yalan……….
Yalan………….

06.07.2015

Bu səslə sevənlər kama çatırlar,
Odur aşiqlərin sevgi bəstəsi.
Ürəkdən kədəri, dərdi atırlar,
Vüsal nəğməsidir vağzalı səsi.

Sevənlər qovuşur onla nəhayət,
Kiminə vağzalı gəlir çox ağır.
Kimini vüsala yetirir, fəqət,
Kimini ömürlük yandırıb-yaxır…

Yəqin ki anladın sözlərimi sən,
Mən həmin ürəyi yanan insanam.
Ayrılıb tərk etdin məni qəflətən,
Səni sevmədim ki alışam, yanam.

Nə oldu soyuyub dönmüsən buza?!
Menimçün üreyi yanan sən idin.
Bir vaxt axtarmazdım nə tebib, loğman,
Çünki hər dərdimə dərman sən idin.

Sən ”xoşbəxt dərya”da üzürsən, mənsə,
”Həsrət dəryası”nda boğulan biri.
Sən dərddən uzaqsan gülüm, amma mən,
Dərdi ürəyinə dağılan biri…

Arzular puç oldu, dəyişdi halım,
Gedişin gətirdi ömrümə qəmi.
Məhv oldum, əzizim, sənin ”vağzalı”n,
Özgə birisiylə çalınan kimi…

Necə ağır səsmiş ”vağzalı səsi”,
Aldı əllərimdən səni bir anda.
İsti bədənimdən soyuq tər axır,
Hardasa ”vağzalı səsi” duyanda…

Bu dünyada şəfəq saçan günəşdi,
Ömürlərə bir zinətdi yaxşılıq.
İnsanların bir-birinə sevgisi,
Etibardı, sədaqətdi yaxşılıq.

Tanrının gözündə qiymətli ləldi,
Bəşər üçün qoyulmuş bir təməldi.
Yaradana ən xoş gələn əməldi,
Səxavətdi, ibadətdi yaxşılıq.

Qaranlıq gecədə aydı bədirli,
Sehrli nəğmədi, sözlü, sətirli.
Bir bahardı təravətli, ətirli,
Gül-çiçəkli təbiətdi yaxşılıq.

Yaxşı insan yaxşılıqla ucalıb,
Haqqın dərgahından qüvvət, güc alıb.
Məsəl var: ,,Əl tutmaq Əlidən qalıb”
Danılmayan həqiqətdi yaxşılıq.

Başımız üstündə haqqın sayəsi,
Əsil insanlığın əsil qayəsi,
Məhəmməd kəlamı, Quran ayəsi,
Möcüzəli bir hikmətdi yaxşılıq.

Baxma ki sən, doğrudan çox əyri var,
Mais Təmkin, heç vaxt olmaz əyri, var.
Yamanlığa yaxşılığın xeyri var,
Peyğəmbərdən bir adətdi yaxşılıq.

Sən, ürəksən, sən cansan,
Sən, nə gözəl insansan.
Sən, dərd bilən canansan,
Ay gözləri xumarım.

Sən, dərdimin carəsi,
Sən, gözümün qarəsi.
Ürəyimin parəsi,
Ay gözləri xumarım.

Sənə ürək can deyim,
Dilim gəlməz yan deyim.
Sənə şöhrət-şan deyim,
Ay gözləri xumarım.

Sən, mənim əhdim, andım,
Sənsiz alışdım-yandım.
Hər sözünə inandım,
Ay gözləri xumarım.

Sən, ismətli həyalı,
Sən, halaldan mayalı.
Mənə yetir vüsalı,
Ay gözləri xumarım.

Nail sənlə şən olar,
Sənsiz bağrı qan olar.
Nazı-qəmzən can alar,
Ay gözləri xumarım.

Sevginin səfəri deyib,
Bir səfil bəndə dolaşır.
Ruhum ömürlük əsirin,
Cismimsə məndə dolaşır.

Gözümdə yatır gecələr,
Gecələr mənlə gecələr.
Məndə kəsişən küçələr,
Sən deyib səndə dolaşır.

Qaldırsam,yükdür kirpiyim,
Göz qapağıma, sevdiyim.
Gözümdə yuyub sərdiyim,
Uyub bir fəndə,dolaşır.

Ruha qida verir, ruha güc verir
Əşarı Xəlilin, şeri Xəlilin.
Ölsə də, o yalnız cismən ölübdür,
Ruhusa dönübdür geri Xəlilin.

Onun əşarıyla boy atmışıq biz,
İlhamlanıb yazıb-yaratmışıq biz,
Ürəkdə heykəlin ucaltmışıq biz,
Qəlblərdə yaşayan diri Xəlilin.

Çoxları satıldı, yalançı oldu,
Onunsa həqiqət qazancı oldu.
Azadlıq ən böyük inancı oldu,
Azadlıq ocağı, piri Xəlilin.

Onu çox sıxsa da, zindan həyatı,
Sınmadı şerinin qolu, qanadı.
İşıqlı günlərə ümid bağladı,
Qaranlıq olsa da, yeri Xəlilin.

Ney kimi sızladı, saz kimi dindi,
Xalqıyla ağladı, xalqla sevindi.
Göyə yüksəlməkçün xalqına endi,
Bəlkə də bu imiş sirri Xəlilin.

Deyəsən, dəli oluram….

Alıb hər kəs əlinə qələm, nəsə yazır, kimsə pozur, qaralayır,

Oxuyanda yazarların, şairlərin yazdıqlarını…

Havalanıram, dostlar, dəli oluram…

Dilini bilməyənlər, dilə yeni sözlər yamaqlayır…

Özü kimi yazıları yamaq-yamaq, şit, bayağı…

Hər kəs özünü sayır müğənni, xalq tanımır onları, alır ad ya əməkdar artist, ya da xalq…

Xalqın adından danışır, deyir ki, onu sevirlər…

Eybi demək olmaz üzə, günahdır, ayıbdır dostlar, aynaya baxın, təbii deyilsiniz artıq, taxdığınız maskalar, sizi çoxdan qocaltmışdır…

Girdiyiniz, oynadığınız min cür rollar sizi sizdən alıbdır…

Xanım deyirsiniz özünüzə, makiyaj əlindən üzünüz mərsiyə deyib ağlar…

Üzünüzü yusanız, bəlkə özünüzdən qorxmuş olarsınız…

Xanım zərif olar, mədəni, gözəl, sizsə, özünüzdən razı, iyrənc, həyasız…

Sizin nəyinizə baxıb deyək, “Mədəniyyətimizin nümayəndəsidir o”?! Bilirsiniz, nəyin nümunəsisiniz Siz, əxlaqsızlığın, həyasızlığın, vicdansızlığın… Geydiyiniz donlar örtməkdənsə, abrınızı, eybəcər nöqsanlarınızı… Açıb qoyur, mənən el önündə, el gözündə çılpaqlaşıbsınız…

Dostlar, deyəsən, onları görüb dəli oluram…

Yeni modellərimiz, aktyor, aktrisalarımız, Sizə baxıb ürəyim partlayır…

Demirəm, daha nə yadıma düşür sizə baxanda…

Vəhşi təbiət, zoopark, botanika bağı… Siz özünüzü hesab etməyin insan…

Əsl İnsanlıqdan siz çox uzaqsınız…

Televiziya, radio, mediamız…

Sizə deməyə mən söz tapmıram….

Bəziləriniz reytinq, şöhrət, pul naminə, unutmusunuz etik qaydaları…

Bizləri dəli etməyincə bəzi info saytlar, İnsanları rahat buraxmayacaqlar…

Otaqda hökm sürən sakitlik Hüseyn müəllimi narahat edirdi. Beynində dolaşan cavabsız suallar ürəyini sıxırdı. Bu gün şirkətin sahibi ilə görüş olmalıydı. Şirkətdə işə düzəlmək onun üçün olduqca vacib idi. Onun işə qəbul olunub, olunmaması dəqiq bilinəcəkdi. Bakının yaxın kəndində yaşasa da işə gəlib- getmək üçün yolun uzaq olması Hüseyn müəllimin gözünü qorxutmurdu.

Katibə başını aşagı salaraq kompüterdə nəsə yazırdı. Arada şirkət rəhbərinin otağına girir və tez də geri dönərək işinə davam edirdi. Təxminən 22-23 yaşı olardı. Qarayanız, uzunsaç qız idi. Üzünə baxanda insana xoş təsir bağışlayırdı. Hüseyn müəllim yavaşca ona yaxınlaşıb soruşdu:

– Qızım, mənim növbəmə hələ çox qalıb?

Qızın gülümsünərək ona “xeyr” söyləməsi Hüseyn müəllimi cəsarətləndirdi. Dərdini onunla bölüşmək istədi.

– Qızım, mən özüm 25-ildir ki, ingilis dili müəllimi işləyirəm. İki qızım, iki oğlum var. Övladlarımdan yalnız qızımın biri ailə qurub. Onun da həyat yoldaşı rəhmətə gedib. Evi olmadığından üç uşaqla yanıma qayıdıb. Hələ bu azmış kimi yazıq balam ağır xəstədir. Müalicəsi yalnız Türkiyədədir. Müalicə üçün böyük məbləğdə pul lazımdır. Buna görə də işimi buraxıb şirkətdə iş tapmaq istəyirəm. Bəlkə onun üçün nəsə edə bildim. Birdən şirkət rəhbərinin zəhmli səsi eşidildi. Qəfil qapının çırpılmasını görən katibə qonşu otağa keçib rəngi boğulmuş halda geri qayıtdı. O, məyyusluqla bildirdi ki, şirkətə cavan adamları işə götürürlər, sizin yaşınız çoxdur, ünvanınızı yazıb mənə verin. Uyğun iş olarsa yaxın zamanda özümüz sizinlə əlaqə saxlayacağıq. Hüseyn müəllim özünü ağlamaqdan güclə saxladı. Ünvanını vərəqə yazaraq katibəyə verdi. Özünə gəlməkdən ötrü şirkətin həyətindəki oturacaqda oturdu. Bir xeyli keçdikdən sonra rəsmi geyimdə olan yad bir adamın şirkətdən çıxaraq onu səslədiyini eşitdi.

-Əmi, mənim maşınım yaxınlıqdadır. İşimi qurtarıb evə gedirəm, istəyirsinizsə sizi də evinizə aparım. Hava çox istidir, piyada getməyin.

Hüseyn müəllim “mənim evim uzaqdır, bala. Kənddə yaşayıram, lazım deyil- söyləsə də yad adamın israrı nəticəsində o, maşına mindi. Yad adama gedəcəyi kəndin adını dedi. Hüseyn müəllim ömrünün sonuna kimi işləsəydi belə maşın ala bilməzdi. Yol boyu dinib danışmadılar. Şəhərdən çıxmağa az qalmış həmin adam marketlərin birinə girərək bazarlıq etdi və yenidən yoluna davam etdi. Mənzil başına çatanda Hüseyn müəllim minnətdarlıq edib getmək istəyəndə sürücünün “ Hüseyn müəllim, bəs məni evinizə dəvət etməyəcəksiniz? ”deməsi onu təəccübləndirdi. Sürücü onun adını haradan bilirdi. Bu an maşının səsini eşidən nəvələri çölə çıxaraq onun üstünə yüyürüşdülər. Hüseyn müəllimin yadına düşdü ki, nəvələrinin əlinə vermək üçün heç nə almayıb. Sürücü uşaqları görüb yolda marketdən aldığı azuqələri yerə boşatdı və uşaqları səslədi: “Gəlin bunları evə daşıyın, görün babanız sizə nələr alıb?!”. Hüseyn müəllim sanki sehrli bir aləmdə idi. Öz-özünə düşünürdü: Görəsən, bu yad adam kimdir? Niyə onu maşınında evinə gətirib, hədiyyələr alıb, pay gətirib. Maraq ona güc gəldi və o özünü ələ alıb soruşdu: “Oğul, sən kimsən. Məni haradan tanıyırsan. Niyə bu istidə vaxtını itirib bu uzaqlığda yolu məni evimə gətirmisən?”.

Yad adam gülümsünərək dilləndi: “Hüseyn müəllim, tanımadınız məni? Mən yetim Səməndərəm. Çəkməçi Firuzun oğlu. Deyin görüm, əgər müəlliminiz qışda donmamaq üçün sizi peçin yanına qoysaydı, əyninin yun paltarını əyninizə geyindirsəydi, ac qalmamanız üçün hər gün çörək pulu versəydi 15 ildən sonra onu görsəydiniz siz nə edərdiniz? Mənim elədiklərimi etməzdinizmi”?Bu sözləri eşidən Hüseyn müəllim göz yaşlarını saxlaya bilmədi. Səməndəri bağrına basdı. O, Səməndəri çox axtarmışdı, amma onun haqqında heç bir məlumat əldə edə bilməmişdi.

Hüseyn müəllim, mən sizin işə girmək istədiyiniz şirkətin prezidentiyəm. Əgər mən şirkət rəhbəriyəmsə bunu sizə borcluyam. Məni sizin sayənizdə bu yerlərə gəlib çatmışam. Bayaq istəmədən dərdinizə şərik oldum. Qızınızın Türkiyədə müalicəsinin bütün xərclərini özüm ödəyəcəyəm. Amma sizdən bir xahişim var. Siz müəllim olaraq qalın. Şirkətdə deyil, bizim məktəbdə sizə ehtiyacımız var. Müəllimlik şərəfli peşədir. Yüzlərlə Səməndərlərin sizin kimi ataya, müəllimə ehtiyacı var.

1.VII. 2015

“Mənə şer yazma” deyən,
Ürək susub lal olarmı?
“Utanıram el içində”-
Siyah bəniz al olarmı?

“Mənə şer yazma” deyən
Günahkarmı barmaqlarım?
Bəxtim kimi qara qələm,
Yoxsa bəyaz varaqlarım?

“Mənə şer yazma” deyən,
Ağlım başdan çıxsınmı,de?
Təbim coşqun ildırımtək
Hey göylərdə çaxsınmı,de?

“Mənə şer yazma” deyən-
Pozma könül ahəngini.
Mən ki,sevdim necə varsan-
Hər yönünü,hər rəngini…

“Mənə şer yazma” deyən,
Mən yazmıram,ürək yazır…
Gəl,qıfılla ürəyimi
Qoy əbədi tapsın hüzur!

DGTYB üzvü

Adın göylər boyda, baxışın dərin,
Müqəddəs adına qurbanam ana..
Şirin layla çaldın mənə beşikdə,
Nəfəsdən oduna qurbanam ana.

Əzablı gündüzdən, soyuq gecədən,
Keçib tellərinə salıb neçə dən..
Övladlar yolunda ömrün puç edən,
Sənintək qadına qurbanam ana.

İl gəldi elə hey ilinin üstə,
Zaman qar ələdi telinin üstə.
Tanrı göndərdiyi dilinin üstə,
Sözünün dadına qurbanam ana.

DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü

İndi vaxtın keçdiyindən
Xoşbəxtliyin damla-damla əriyib getdiyindən xəbərsizəm doğrusu..
Zaman səssizcə alıb aparar hər şeyi..
İşıqlı görünən dünya elə qaranlığın gözündən keçir.
Səssiz şütüyən zamanın içində surət
Damla-damla əridər ömür şamını…
Bu sənin qismətindir,
Bu sənin tale yolun…
Bu yolların bəziləri uzun, bəziləri qısadır..
Hər iki yolun bir adı var- HƏYAT !
Bəzən bir səhvin bütün doğrularını məhv etdiyi bir səhnədir həyat..
Elə səhnə demişkən, yenə orada bir neçə saatlıq roluna görə, müxtəlif personajlarda yaşaya bilirsən…
Ancaq həyat səhnəsində bir ömür rola girməlisən…
Həyat- yaşamadığımız bəlkələr, yaşadığımız kaşkilər, ürəyimizin ən dibində tutduğumuz nəisələrdən ibarət bəlkələrdir bəlkədə…
Həyat- bir nöqtənin qoyulduğu yerdən bir vergülün başalanğıc götürdüyü cümlələrdir bəlkədə…
Piyada kimi şahın əsarətində qaldığın bir şahmat oyunudur həyat!
Cavab bəndləri olan, lakin içində yalnız bir doğru bəndi olan test imtahanıdır həyat.
Ağlayaraq beşiyə qoyulub, gözüyumulu tabutda getdiyin ikimərtəbəli binanın 0–cı mərtəbəsidir Həyat…
Əlini karta uzatdığın andan ya bütün dünyanı dəyişdirdiyin, yada bütün həyatını uduzduğun bir qumardır həyat…
Pulla dəyərə belə gəlməyən dostluq, azadlıq, düşüncə və sevgi kimi gözəlliklərdir həyat…
Kimsənin yardımına ehtiyacın olmadan yaşam dağına dırmanmaqdır əslində, həyat…
Qocalma surətimizin çox olduğu, ağılllanma surətininin az olduğu yaşam tunelidir həyat..
Təkcə yeni ildə deyil, bizə ilin istədiyimiz bütün günlərində yuxu, ümid və gülüş kimi hədiyyəsi olan bir “Qar adamı”dır Həyat…
Bizə rəngarəng xəyallarımızla yaşama eşqi verən bir “Göyqurşağı”dır Həyat…
Əslində, rolu əlimizdə olan yeganə “Yaşam nəqliyyatı”mızdır Həyat…
Bu sənin qismətindir,
Bu sənin tale yolundur..
Bu yoların bəziləri uzun,
Bəziləri qısadır…
Hər iki yolun yalnız bir adı var –HƏYAT !…

AYDINOGLU CONSULTİNG GROUP” LLC Rəhbəri Sizi, Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndəsini, istedadlı qələm sahibini, gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə uğurlar diləyir!Sevib, sevdiyiniz insanlar ilə birgə olun!

Mətbuat xidməti

Gecdi daha

Səhvini anlayıb, peşman olacaq,
Döyəcək başına, saçın yolacaq,
Mənimtək onun da gözü dolacaq,
Gecdi daha …

Ötən günlərini soraqlayacaq,
Keçmişi yenidən varaqlayacaq,
Saralmış şəklimi qucalayacaq,
Gecdi daha …

Tapacaq izimi, olsada naşı,
Görəcək uzaqda bir məzar daşı,
Axacaq gözünün kədərli yaşı,
Gecdi daha …

Gedirsən

Sən gedirsən bu şəhərdən,
Gözlərim ardınca baxır,
Arxanca su atdım, tez gəl-
O su gözlərimdən axır.

Sən gedirsən bu şəhərdən,
Hər şeyə bir nöqtə qoyub.
Heç baxmırsan dönüb mənə,
Sanki könlün məndən doyub.

Sənlə keçən o anları,
Dəyişmərəm yüz anıma.
Əlinin istisi keçib,
Damarımda al qanıma.

Dönəcəyəm deyərək sən,
Sanki vida etdin mənə,
Mən ki səni buraxmazdım,
Döndün saçlarımda dənə.

Yetim uşaq kimiyəm mən,
Gözlərim yollarda qalıb.
Bir rəsmindi birdə mənəm,
Ürəyimi hicran alıb.

Qayıt geri bitsin həsrət,
Əvvəlki tək biz, bir olaq.
Sən olmasan mən tam olmam,
Sənsiz eşqim şikəst, çolaq.

Kimi

Sevgidən qurulu bir evim vardı,
Həsrətin yelləri əsənə kimi.
Sevdiyim o qızla xoşbəxt idim mən,
O məndən inciyib küsənə kimi.

Gecikdim ilk eşqin son qatarına,
Eşq adlı biletim əlimdə qaldı.
Uşaq tək sevinib çıxmışdım yola,
Sevincin yerini qəm-kədər aldı.

Axdı gözlərimdən hicran adlı yaş,
Ürəyim köksümdə bir közə döndü.
Məni bu həyata bağlayan ümid,
Düşən bir ulduz tək əbədi söndü.

Nə vaxtsa yenidən üz-üzə gəlsək,
Tanıya biləcək görəsən məni?
İllər öncəsində bir söz demişdi,-
“Unuda bilmərəm heç zaman səni”

Mən onu gözlərəm ömrüm uzunu,
Ömrümün sonuna yetişə bilsə.
Cənnəti ölməmiş seyr edərəm mən
Son dəfə ürəkdən üzümə gülsə…

Yuxusuz gecəmsən , bəxtsiz yazımsan
sinəmdə çalınan telli sazımsan
ömrümə pay düşən sərt ayazımsan
üşüdür soyuq , buz baxışlar məni
mən unuda bilsəm sevməzdim səni…

Çevirdin ömrümü zəngli saata
gəmim var dənizdə qayaya çata
bir gün vəfasız tək mənidə sata
üşüdür soyuq , buz baxışlar məni
mən unuda bilsəm sevməzdim səni…

Gördüyüm yalanmış yanıldım inan
yolumuz görünməz qatı bir duman
öyrədir bizlərə yoxluğu zaman
üşüdür soyuq , buz baxışlar məni
mən unuda bilsəm sevməzdim səni…

Bacarsan geri ver o etibarı
gedə bilərsənsə qayıtma barı
sən sevə bilməzsən əbədi yarı
üşüdür soyuq , buz baxışlar məni
mən unuda bilsəm sevməzdim səni…

Fidan dəniz qədər çosdu ürəyin
sənə lazım deyil ölüm mələyin
o qədər çin olan arzun diləyin
var olar bir zaman bilirsən məni
üşüdür soyuq , buz baxışlar məni
mən unuda bilsəm sevməzdim səni…

Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndəsi, istedadlı qələm sahibi, Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Yönətim Kurulunun Fəxri üzvü və əməkdaşı, gənc xanım yazar Cahan Gülsünün şeirləri Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin aylıq ədəbi-bədii orqanı “Ulduz” jurnalının İyun sayında işıq üzü görüb.
Qeyd edək ki, bundan öncə şeirləri “Yeni nəfəs”, “Bakı Universiteti” qəzetlərində, “ Ulduz” jurnalı, “Amal” incəsənət və ədəbiyyat dərgisində, həmçinin kult.az, avromedia.az və digət saytlarda çap olunmuşdu

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndəsi, istedadlı qələm sahibi, Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini, gənc xanım yazar Şəfa Eyvazın şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.
Qeyd edək ki, bundan öncə şeirləri Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Gənclər Fondu tərəfindən maliyyələşdirilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən “Bölgələrdən Paytaxta… Paytaxtdan Bölgələrə” adlı layihə çərçivəsində “Nurlan” nəşriyyatı tərəfindən işıq üzü görən “Bölgələrdən səslər” kitabının ikinci hissəsində dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictimaiyyətin nəzərinə çatdırılmışdı.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndəsi, istedadlı qələm sahibi, Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin, “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, gənc xanım yazar Şəfa Vəliyevanın şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.
Qeyd edək ki, bundan öncə şeirləri və hekayəsi Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Gənclər Fondu tərəfindən maliyyələşdirilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən “Bölgələrdən Paytaxta… Paytaxtdan Bölgələrə” adlı layihə çərçivəsində “Nurlan” nəşriyyatı tərəfindən işıq üzü görən “Bölgələrdən səslər” kitabının ikinci hissəsində dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictimaiyyətin nəzərinə çatdırılmışdı.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

Arzum yox ,isdəyim yox ,
Diləyim yox ,ey dünya ,
Nə isdini hiss etdiəm ,
Nə soyuğunu ,
Yaşamaq budusa yaşiyam, mən ..
İnamsiz ,hissisz ,duyğusuz.
Kədərsiz ,qəmsiz ,
Özüm də özümə,
Yadam ,özgəyəm ,
Doğmalar icinde ,
Kimsesiz ,bir yad ,
Özüm ,özüm də tanimira , hec ,
Tanişlar icdə yad ,kimsəsiz..
Qəlbimi ,hissimi ,ağilarimi ..
İtiridim ,özümü ,
Tapmaram ,daha ,
Yaşamaq , budusa
Yaşiyram ,men .
Ölmək belə isdəmirəm,mən ..
Özmü itirdim ,
Cətin ki ,tapam ,
Kabuslar icində ,
Dəhşət ,icində ,
Ruhsuz ,bir kabusam ,
Dünya ,icində …

30.06.2015

Bir təsəlli ol, könlümü ovut sən,
Mən səni sevirəm, səndən xəbərsiz.
Bulaq olub ciyərimi soyut sən,
Mən səni sevirəm, səndən xəbərsiz.

Gəl dərdimin çarəsi ol sevdiyim,
Xoş günümün nəfəsi ol sevdiyim,
Gözlərimin giləsi ol sevdiyim,
Mən səni sevirəm, səndən xəbərsiz.

Dəniz olub dalğalanım eşqindən,
Mələk olub qanadlanım eşqimdən,
Sənin olub duyğulanım eşqindən,
Mən səni sevirəm, səndən xəbərsiz.

Götür məni sən getdiyin yerlərə,
Dönərəm mən sən sevdiyin güllərə,
Dolanaram çox sevdiyim gözlərə,
Mən səni sevirəm, səndən xəbərsiz.

Bu sevdanı gizlin çəkib yoruldum,
Xəyallarda əllərinə toxundum,
Röyalarda qəhərimdən boğuldum,
Mən səni sevirəm, səndən xəbərsiz.

Qovuşmamız mümkünsüzdür bilirəm,
Öz içimdə yanıb, yanıb sönürəm,
Ürəyimlə bacarmıram, ölürəm,
Mən səni sevirəm, səndən xəbərsiz.
Mən səni sevirəm, səndən xəbərsiz.

AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Seçib ömürdən payızı
Qapını döyməyə gəldim…
Uzaq illərdəki qızı
Ömrünə bükməyə gəldim…

Yaddaşında seçildikcə
Qara qızın xatirəsi…
Əkildi də, biçildi də
Taleyin “ağ gün” zəmisi…

Dözmədik sarı nazına
Payızı küsdürdük…getdi…
Bir gün deyərsən qızına-
“Bir qız məni yaman sevdi!”

2014

Ümidsiz addımlarla gecədən günəşə doğru addımlayır, çox da uzaqdan gəlməyən qurd səslərindən qorxsa da yoluna davam edirdi. Hardan gəlir, hara gedirdi? Heç bir fikri yoxdu. Sadəcə addımlayır, ayaqları ilə beynini çürüdən düşüncələrə üsyan edirdi. Yağan ilk qar hələ yerə tam hopmadığından hərdən ayaqlarının altında xışıldayıb, ona ölüm anında olan bir bəstəkarın son bəstəsini xatırladırdı. Və ağaclar- gecənin ayazında qurdlar kimi ağzını göy üzünə tutub, ancaq canavarlardan fərqli olaraq səssizcə ulayan ağaclar. Bəzən bir xəyal kimi düşüncələr yaddaşını ziyarət edib, sürətlə uzaqlaşırdı. İnsan bir yerdə durmağa məhkum deyil, ancaq ağaclar ömür boyu- bəlkə yüz illərcə bir yerdə dayanır. Görəsən darıxırmı, onlar da uzaqlara- daha gözəl yerlərə getmək istəyirmi?! Qış olsa da, göyün üzü açıqdı. Ulduzlar və ay yoluna işıq saçır. Qara və soyuğa bələnmiş yarpaqlar ayaqlarına dolaşdıqca, hərdən rastına çıxan qar üzərinə enən ulduzlar gözlərini qamaşdırdıqca daha bərk gedir, daha tez uzaqlaşmaq istəyirdi.

Yaxınlarda səsini duyduğu canavarları arabir kölgə şəklində görür, ürəyindəki dəhşət dolu qorxuya əngəl olmaqda çətinlik çəkirdi. İndi o canavarlardan biri ona yaxınlaşsa, nə edə bilərdi ki? – heç nə. Sakitcə ona yaxınlaşar, yəqin elə ilk həmlədə boğazından yapışıb, şah damarını qoparardı. Bəs, görəsən çox acı duyardımı, həyat damarın bir yırtıcının dişlərindəikən insan nə hiss edər?! Bir an o hissi duymaq üçün canavara yem olmaq istədi, ancaq ürəyində olan ümid qırıntıları tezliklə onu fikrindən daşındırdı. İçində bir nifrət oyandı, bu an yırtıcı ilə qarşılaşsa düşünmədən onun boğazını dişləri ilə parçalayardı. Elə bu an yenə özündən qorxdu. Daha tanıya bilmirdi özünü. Bəzən bir balaca dovşanı incitsə günlərcə yata bilməz, özünə nifrət edərdi, bəzən də bir canavarı ağır işgəncələrlə öldürərdi, düşüncələrində. Bəlkə də haqsızlıqlara, əclaflıqlara olan üsyanı idi bu qaçış. İnsanlardan, yalanlardan qaçırdı, ancaq hara, hara qədər qaça biləcəkdi. Özü də bir insandı. Insan özündən duyqu və düşüncələrindən qaça bilərmi? Getdiyi hər yerə düşüncələrində insanları da aparacaqdı- o bezdiyi, nifrət etdiyi insanları. Əslində bayaq halına acıdığı ağaclardan elə də fərqlənmirdi. Bədəni dövr etsə də, ruhu aid olduğu yerdən bir addım uzaqlaşmağa qadir deyildi. İndi canavarları qısqandı. Bəzən onları pis insanlara oxşadıb nifrət etsə də, elə olmadığını yaxşı bilirdi. Necə azaddı bu canlılar. Azad və cəsur. Onların qorxduğunu heç eşitməmişdi. Azadlıqları üçün savaşmağı necə sevirlər. Onlarca itin arasına təkcə daxil olur, çox zaman da sağ çıxırdı bu canlılar. Özgə zamanları gecələr it səsləri obanı başına götürür, ancaq canavar ova gəldiyi gecə heç bir it səsi duya bilməzsiniz. Canavarlar obaya daxil olar, istədikləri qədər qoyun quzunu öldürüb gedərlər. İtlərsə qorxularından gizləndikləri deşikdən çıxa bilməz, titrəyə- titrəyə sabahın açılmasını gözləyər. Elə bu an yaxınlıqadkı qayalardan canavar səsi gəldi. Gecəni və ayazı boğaraq göyə yüksəlirdi ulamaq səsi və onun çıxardığı buğ. O an bəlkə də hər şeydən çox istədi bir canavar olmağı. Onlar kimi azad, qorxusuz bir şəkildə dolaşmağı, ulamağı. Sabaha qədər ulayardı indi, canavar olsaydı. Ürəyindəki bütün acıları, nifrəti, kini bu qaranlıqda göy üzünə doğru yola salardı. Di gəl ki, insandı- düşünən, qorxan və hissləri olan bir insan. Bu insandan xilas ola bilməzdi, nə qədər möhkəm getsə də, nə qədər uzağa yol alsa da xeyri yoxdu. Qurtuluş görsənmir bu insandan. Gecələr hava nədən bu qədər təmiz olur, nə üçün insan ruhu bu qədər dincəlir? Yəqin ki, cavab insanlar olmadığı üçündür. Bax bu meşə insanlardan çox uzaqda yerləşir, ancaq necə də təmizdir. İnsan yoxdu deyə bir dənə zibil yoxdu. Vəhşi, yırtıcı dediyimiz heyvanlar necə təmiz saxlayırlar evlərini….

Deyəsən səhərə yaxındı. Bunu ayazın artmağından anladı. Sabaha yaxın soyuq və qaranlıq şiddətini artırır, son həmlələrini edirdi. Onun üçün deyirdlər gecənin ən qaranlıq anı sabaha yaxın olan vaxtıdır. Günəşin doğmağını heç istəmirdi. İşıq ona görməkdən qorxduğu şeyləri də göstərəcək, yenə ruhundakı o boşluğa yuvarlanacaqdı…

Uzun illər dövləti üçün çalışmış, ən gizli və təhllükəli görəvləri başarı ilə yerinə yetirmişdi. Bu dəfəki yolculuğu da balaca bir kənddə məmur özbaşınalığını araşdırmaqdı. Kənddən olan çoxsaylı şikayətlərdən sonra dövlət onu, ora göndərirdi. Bütün bu qorxuları orada görəcəkləri idi. Nə qəribədir ki, insanlara xidmət üçün göndərilən məmurlardan bəziləri qısa zamanda özünü Tanrı hesab edir, heç kimlə hesablaşmır, daima o vəzifədə qalacaqlarını düşünürlər. Bu dəfə ki, “ tanrı” da kəndin kəndxudası İvan adlı bir məmurdu. Artıq kəndə yaxınlaşırdı. Dağların qoynunda olan bu kənd elə də yekə deyildi. Sanki dağların sinəsini yarıb, ora balaca- balaca evlər tikmişdilər. Hər evin yanında çoxlu ağaclar olduğundan ilk başda adama elə gəlirdi ki, bu kənd meşənin içində yerləşir, ancaq elə deyilldi. O görünən ağacların hər biri bar verən meyvə ağacları idi. Kəndin girəcəyində onu qarşılayan itlər oldu. Bir neçə it hürərək ona tərəf gəlirdi, ancaq gecə meşənin içində gəzən biri üçün bu çox da qorxulu bir mənzərə deyildi. İtlər canavarlar qədər cəsarətli ola bilməzdilər hər halda… Əhvalını pozamadan və addımlarını ləngitmədən kəndə daxil oldu. İtlər qaça- qaça ona tərəf gəlsələr də yaxınlaşmağa cəsarət etmədilər. Elə gəldikləri kimi də hürə– hürə oradan uzaqlaşdılar. İnsanlar təzə- təzə yuxudan oyanırdı. Sabahın bu vaxtında heç kimi narahat etmək istəmirdi, onun üçün də kəndi dolaşmaq qərarına gəldi. Kəndə daxil olarkən körpünün uçduğunu görmüşdü. Bayaqdan elə onu düşünürdü ki, camaat qışın bu vaxtında nə edir körpüsüz?! Gördüklərindən anlayırdı ki, kəndi mərkəzlə bağlayan əsas yolun üzərində yerləşir körpü. Insanlar hansısa iş üçün mərkəzə getmək istəsə maşından istifadə edə bilməyəcəkdi. Məsələn kiminsə xəstəsi olsa çiynində uça- uça bu dərədən keçirməli idi. Vəziyyəti gözünün qabağına gətirdikcə tükləri biz- biz olur, əsəbindən dodalarını çeynəyirdi. Haçandan uçmuşdu bu körpü, niyə indiyənəcən xəbər edilməmişdi. Axı dövləətin xəbəri olsaydı çoxdan təmir edilmişdi. Kəndi gəzərkən diqqətini çəkən başqa bir məqam isə evlərdən heç işığın gəlməməsi idi. Ilk öncə insanların hələ yatdığnı düşündü, ancaq kənd camaatı bu vaxta qədər yata bilməzdi. Tezdən oyanan zəhmətkeş kəndli özü çörək yemədən öncə heyvanlarının altını təmizləyir, ot- alafını verirdi. Burada insanların əsas gəlir mənbəyi heyvanları və yazda əkdikləri əkinləridi. Kəndi bir az daha gəzmək üçün addımlarını möhkəmləndirdi. Buradakı evlər çox böyük olmasa da səliqəli evlərdi. Bəlli ki, insanlar əllərinə döyə- döyə, alın tərləri hesablarına özlərinə yuva qurmuşdular. Bir qədər getdikdən sonra kənddəki evlərdən bir az aralıda böyük bir ev gördü. Hündür hasarlı, göz qamaşdıran böyük bir ev. Evin ətrafında isə üç- dörd it o tərəf bu tərəfə gəzir, evi ola biləcək təhlükələrdən qoruyurdu. Bir digər evlərə, bir də bu evə baxanda evin sahibinin kimliyi aydın olurdu. Kənddə bu şəkildə dolaşmaq insanları şübhələndirə bilərdi. Onun üçün gəzintini dayandırıb, bir evin qapısını döyməli- qonaq olmalıydı. Kənd insanı səhər tezdən, gecə qaranlıqda gələn qonağa da pis baxmırdı. Böyük ürəyi ilə qonağını qarşılayıb, evində olan ən dəyərli şeylərini ikram edirdi. Qonaq olmaq üçün kəndin ən kasıb, sadə evlərindən birinin qapısını döydü. Bir az sonra gülərüz, nurani bir qoca qapını açıb, onu içəri dəvət etdi. Içəri daxil olanda evin ortasında yanan soba ona çölün soyuğ olduğunu xatırlatı- soyuğu indi hiss etdi. Evin içinə xalça sərilmişdi. Xalçanın üzərində isə əyləşmək üçün rəngli- rəngli yastıqlar. Sobanın yanına əyləşdi. İki otaqlı bu balaca ev indi onu qarşılayan Murad baba və xanımı Liza nənəyə aiddi. Yaşı altmışı keçmiş bu insanlar onu böyük mehribanlıqla qarşıladılar. O, danışmadan heç bir sual verilməyəcəkdi. Onlara nəsə deməli olduğuna borclu hiss etdi bir an və “ şəhərdən gəzmək üçün gəldiyini, bir neçə gün bu kənddə qalmaq istədiyini” söylədi. Murad baba bu müddəti onlarda qala biləcəyini sevinclə bildirdi. Heç kimi olmayan bu qocalar onlara qonaq gəldiyinə, bir neçə gün də olsa yalnızlıqalarını unudacaqlarına çox sevinirdilər. Liza nənə öncə qonağa isti bir çay süzdü və payızda hazırlanmış mürəbbələrdən ikram etdi. O, çayı içərkən, sabah yeməyi üçün öz heyvanlarının məhsulu olan yağ, xama, qaymaq kimi təamlar da yer süfrəsinə qoyuldu. Uzun zamandır bu qədər gözəl bir yemək yeməmişdi. Sadə, ürəyi təmiz bu insanların halal süfrəsində ruhunun da doyduğunu hiss etdi. Fürsətdən istifadə edib, körpünün vəziyyətini soruşdu. Deməli körpü yayda yağan güclü leysanlardan sonra dağılıb və odu, budu düzəlmir. Kəndxudaya deyildikdə isə düzələcəyini deyir, narazılıq edən olsa o dəqiqə təhqir edərək bu kənddən didərgin salacağını, hətta həps etdirəcəyini deyir. Onun üçün kimsə qorxusundan dillənmir. Bəs işıqlar?- ışıqlar da bir gün yanır, beş gün yanmır. Işıq dirəkləri sıradan çıxıb. ən sadə təbiət hadisəsi belə günlərcə işıqların sönməsinə səbəb olur. Öz evinə böyük bir mator alıb, həmişə işığı yanır. Olansa bizə olur. Duyduqları ağzının dadını qaçırdı. Bir insan nə qədər qudura, öz həmvətənlərinə qarşı bu qədər laqeyid ola bilərdi. Bu uzaq dağ kəndinin unudulduğunu, ona tapşılıdığını sanıb, bu əbləh

Liza nənənin bişirdiyi təndir çörəyinin qoxusu ona çox uzaqlara- uzaq illərə aparırdı. Uşaqlığında – üç yaşı olardı bəlkə də, onun nənəsi də təndir çörəyi bişirərdi. Ailəsindən xatırladığı tək şey nənəsi və onun hazırladığı çörəklərin ətri idi. Sonrasına aid heç bir şey yoxdu ağlında. Uşaqlar evində keçən bir uşaqlıq, on beş yaşından sonra hərbi məktəblər və vəzifələr, vəzifələr…. yalnızlıq içində keçən ömründə heç vaxt bir qızın sevgisi fəth etməmişdi qəlbini, heç düşünməmişdi bir qadınla yaşlanmağı. Indi Murad baba və Liza nənəni görəndə ruhu qısa da olsa üsyan etdi bu yalnızlığa, ancaq buna izn verə bilməzdi. O, bu dünyaya yalnız yaşamaq üçün gəlmişdi. Eyni ilə bir yalquzaq kimi. Canavar sürüsündən ayrılan yalquzaq tək başına yaşayır, ovlanır və ölürdü. Görəsən onun ölümü necə olacaqdı?! Bu suallardan xilas olmaq üçün çölə çıxmaq istədiyini söylədi və çıxdı. Həyətdən axan buz kimi soyuq su ilə üzünü, əllərini doyunca yudu. Soyuq su onu özünə gətirdi. Rahata- ailə istiliyinə alışmayan Afiq buzlu su ilə əslinə döndü. Murad babadan izn alıb, bir az kəndi gəzmək istədiyini söylədi. Yaşlı adam ona tək başına gəzməməsini söylədi. “ bala burası kənd yeridi. Hər kəs bir- birini tanıyır. Birlikdə çıxaq gəzməyə kim olduğunu soruşan olsa, qohumumdu- uzaq qohumum şhərdən bir neçə günlüyünə bizə qonaq gəlib deyərəm. Sonra kiminsə nəyisə itər səndən bilərlər”- dedi Murad baba. Bu gözəl insanla razılaşmamaq gözəlliyə, həyata qarşı gəlmək olardı. Bir az sonra birlikdə kəndi gəzməyə başladılar. Indi saat on bir olardı təxminən. Həyətlərdə insanlar görsənir, toyuq- cücəni yemləyən qadınların səsi kəndin sükutunu pozurdu. Gəzinti sırasında Afiqin diqqətini çəkən şeylərdən biri də uşaqların küçələrdə gəzməsi idi. Elə bu düşüncəsini aydınlatmaq üçün, məktəbin yerini soruşdu Murad babadan. Bir az sonra elə də pis olmayan binanın qarşısında dayandılar. Qapıda böyük bir kilid vardı. Niyə, məktəbin bağlı olduğunu soruşanda “ kəndimiz balaca olduğu üçün məktəb ancaq dörd illikdi. Ondan sonra oxumaq istəyən qonşu kəndlərə və mərkəzə gedir. Ancaq indi müəllim yoxdu məktəbimizdə. Kimsə bu dağ kəndində gəlib işləmək istəmir. ən son Tina adında bir qız gəlmişdi işləmək üçün. Böyük qayğı ilə bütün uşaqları öyrətmə çalışırdı…”

– Bəs necə oldu Tina, indi hardadı, niyə işləmir?

– Bilirsən oğlum, bu çox uzun məsələdi. Burada danışmayım. Evə qayıdaq sənə hər şeyi deyəcəm.

O an ürəyində çox pis acı duydu. Ayaqları titrədi və onu saxlaya bilmədi bir an. Murad baba olmasaydı yerə yıxılardı. Yaşlı insan bir təhər onun qoluna girib, evə gətirdi. Yolda qarşılaşdıqları insanlara Afiqin kim olduğunu deyə- deyə təbii ki..

Nəhayət ki, evə çatıb içəri keçdilər. Liza nənə yenə o gülərüz çöhrəsi ilə qarşıladı onu. Sobanın yanında əyləşdi . Murad baba da onun yanında oturdu. Bir az sonra Liza nənənin süzdüyü çayları içərkən dayana bilməyib, Tinanın hekayəsini soruşdu.. Qoca dərin bir ah çəkib, danışmağa başladı. Oğlum – Tina çox gözəl bir qızdı. Uzun boylu, yaşıl gözlü və sarışın. Üzü qədər ürəyi də gözəl olan bu qızcığaz iki ilə yaxın məktəbimizdə işlədi. Tək yaşadığımız üçün dedik ki, elə bizim evdə qalsın. Həm o, yalnızlıq çəkməsin, həm də biz elə bilək bu qoca vaxtımızda bir qızımız var. Qısa zamanda hər kəsin sevgisini, hörmətini qazanmışdı. Uşaqlarımıza elə can yandırırdı ki, elə bil öz qardaşı, bacısıdı. Bizlərə də qulaq, ürək həyanı olmuşdu. Ata , ana deyə müraciət edərdi həmişə. Bu gözəlliyə kəndin cavan oğlanları biganə qala bilməzdi, bilmədi də… onunla evlənmək istəyənlərdən biri də İvanın ortancıl oğlu Oleqdi. Oleq Tinanı sevən digər gəncləri hədə- qorxu ilə ondan uzaqlaşdırsa da Tinanın ürəyini qazana bilmədi. Çox əlləşdi olmadı. İş o yerə çatdı ki, İvan qızı çağırıb təhdid etdi ki, burada işləmək istəyirsənsə, oğlumla evlənəcəksən. Yoxsa səni gecə ilə buradan itirərəm. O gün ağlaya- ağlaya evə gəldi Tina. Çox düşündük ki, nə edək?- və qərara gəldik ki, ən yaxşısı Tinanın öz ailəsinin yanına qayıtmasıdı. Yoxsa bunlar onu rahat buraxmayacaqlar. Belə alçaq insandansa hər cür əclaflıq gözləmək olardı. Sabahı günü Tinanı aparıb, mərkəzdən öz evlərinə yola saldım. Bax o gündən sonra bir daha məktəbimizə müəllim gəlmədi. Bu da bizim Tinanın hekayəsi…

Afiq göz yaşlarına əngəl ola bilmədi artıq. Bir az sonra isə bu dəmir iradəli gənc uşaq kimi hönkürə- hönkürə ağlayırdı. Həm Murad baba, həm də Liza nənə Afiqi sakitləşdirməyə çalışdılar. Və o, səhvini anlayıb, ayağa qalxdı və yenə həyətdən axan bulağa üz tutdu. Buzlu su onu özünə gətidi. Sudan bir xeyli beyninə çəkdi, qızaran gözlərini dəfələrlə yudu. Artıq özünə gəlmişdi. Içəri keçmək istəyəndə Murad babanın əlində iti bir bıçaqla çölə çıxdığını gördü. Bu gözəl insanlar öz qonaqları üçün həyətlərində minbir əziyyətlə saxladıqları quzulardan birini kəsməyi qərarlaşdırmışdılar. Etirazın mənasız olduğunu görüb, heç bir şey demədi. Murad baba ən kök quzunu qarların üzərində kəsdi və qısa zamanda dərisini soydu. Afiqə düşən isə manqalı hazırlamaq oldu. Payızdan gətirilmiş- çardağın altında quruyan odundan bir az kəsib, manqalı alışdırdı. Soyuq havada manqalın üzərindən göyə yüksələn ətin qoxusu xüsusi zövq verirdi. Kababı oturaraq yeməyi sevmirdi. Onun sevdiyi kabab bişərkən üzərində qanlı- qanlı yeməkdi. Bu zaman nə yedisə, yedi. Yenə öz verdişini pozmadı. Ev sahibləri də qonaq rahat olsun deyə ona yoldaşlıq etdilər. Üzü gülsə də indi Afiqin ürəyi o manaqaldakı ətdən bərk yanırdı. Ivanın elədikləri onu bərk sarsıtmışdı, Tinanı isə ağlından çıxara bilmirdi. Görəsən o, indi haradadır?! O, bu düşüncələrlə boğuşarkən Murad baba yoldan keçən on- onbeş yaşlarında bir uşağı yeməyə dəvət etdi. Uşaq utana- utana da olsa bu dəvəti geri çevirmədi. Birlikdə gülərək çörəklərini yedilər.

Yeməkdən sonra evdə əyləşib, çay içərkən Murad baba bayaqkı uşağın da hekayəsini danışmaq istədi. Afiqin ürəyi əsdi yenə, yeni bir acı daha gəlirdi. Deməli bu uşağın atası müharibədə həlak olub, anası ilə birlikdə dövlətin onlar üçün ayırdı torpağı əkib, becərməklə yaşayırdılar. Bir gün bu İvanın qohumlarından birinin gözü bunların torpağına düşdü. Uzun haqq- hesabdan sonra nə başını ağrıdım torpağın üçdə, ikisni bu qəriblərin əlindən alıb verdi öz qohumuna. Indi bu yazıqlar da yarı ac- yarı tox yaşayırlar. O an ayağa qalxıb, bir başa İvanın evinə getmək və onun başını elə oradaca kəsmək istədi, ancaq “ lənət şeytana” deyib, yerinə əyləşdi. Demək ki, İvan haqqında deyilənlərin hamsı həqiqət imiş. Burada daha artıq qalmaq, onun elədiklərini dinləmək mənasız idi. Bir an öncə geri dönməliydi ki, İvan da öz cəzasına çatsın. Ev sahiblərinə axşam yola çıxacağını dedi- gəldiyi kimi gecə kimsəyə görünmədən getməliydi. Murad babanın bütün etirazları mənasızdı.

Gecə olub, qaranlıq düşdüyü zaman o, yenidən yollara düşdü. Indi onun addımları daha möhkəm, daha iti idi. Bir an öncə mənzil başına çatmaq istəyirdi. Indi qulaqları nə canavar səsi eşidir, nə gözləri qaranlığı seçirdi. Bu an sanki ağacların da hərəkət etdiyini duydu. Bəli, yanılmırdı. Indi ağaclar da onunla birgə yol gedirdi. Deməli o, da xilas ola biləcəkdi bu yalnızlıqdan, indi getdiyi yerlərə ruhunu da özü ilə aparacaqdı. Və Tina nədənsə bu adı unuda bilmirdi. Ürəyi Tina… tina… tina… deyə vururdu. Qəribə bir hal içindəydi. Qarın üzərinə düşən ulduzlar gülümsəyərək ona göz vurdu.

Sabah tezdən İvan həps edildi. Kənd camaatı bu işin necə olduğunu anlamasa da, anlayan iki nəfər vardı- Murad baba və Liza nənə. Bir neçə gün sonra isə daha qəribə bir hadisə oldu. Tina kəndə qayıtdı və İvanın boş qalmış vəzifəsi ona verildi. Həm də o, məktəbə yeni müəllim gələnə qədər uşaqlarla məşğul olacaqdı.

Afiq sözü üfiq deməkmiş, daha doğrusu üfiqlər. Sonsuzluq, təklik , ucalıq deməkmiş adının mənası. Adının haqqını verməliydi.

Bəs Tina?!

Nə ləyaqət, nə həqiqət gördüm mən!
Dünyada insanlar çəkir tək cəfa,
Yalana aldanır insanlar nədən?!
Bu dünyada nə sədaqət, nə vəfa,
Nə ləyaqət, nə həqiqət gördüm mən!
Dünyada insanlar çəkir tək cəfa,
Yalana aldanır insanlar nədən?!
Əsl həqiqəti dananlar bir vaxt, (daha&helliip;)

Apriori

Alın yazısına, qismətə inanmırdı. “ İnsan yalnız zövq almaq, xoşbəxt olmaq üçün yaranıbdır ” – deyirdi, ürəyi hansı qadına, qıza isindisə, onlara qarşı fərqli niyyətlərlə addımlar atdı. Atdığı hər addımda sonsuz ümidləri vardı. Səmayə xanım oğlunun dağınıq gözlərindən utanırdı. Zamana tez vaxtda yaxşı qız tapıb evləndirməsə, oğlunun arxasınca türməyə ziyarətə gedəcək günlər uzaqda deyildi, ən pis halda isə, ürəyi yaralı, parçalanmış ana kimi qəbrinin üstə gül qoymaq ehtimalı da var idi. Dəfələrlə oğlundan şikayətlər bir-birinin ardınca gəlirdi: ya oğlunu rədd elə buralardan, ya da köçün gedin… (daha&helliip;)

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İctimaiyyət və təhsil” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru

Mən eşq üçün doğulmuşam,
Əyri-əyri süzmə məni.
Şirin-şəkər noğulmuşam,
Acılarda gəzmə məni.
Ürəyində nə dağ imiş,
Ruhun boran, sazaq imiş,
Yolumuz da uzaq imiş,
Çiçək kimi üzmə məni!
Bu yollarda baxdım hara,
Xatirələr çəkdi dara,
Düşünsən də nəsə “qara”
Qaranlıqda çözmə məni.
…Sözlərim var, axın-axın,
Həm uzaqsan, həm də yaxın,
Məhəbbətin yaşar axı,
Əyri-əyri süzmə məni,
Çiçək kimi üzmə məni!

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Bir zamanlar gizlədirdim eşqimi,
Car çəkib dünyaya yayanam indi.
Ya gərək yar mənim odumu ala,
Mən onsuz alışıb, ya yanam- indi.

Ürəyini gözlərindən oxudum,
Tanrının da ilk kəlamı ,,oxu”du.
Kipriklər bağrımı yaran oxudu,
Qaşların düşünüb, yay anam indi.

Qəm əlindən canım dağa sər alıb,
Qartal gedib, bu dağları sar alıb.
Ömrümün baharı solub-saralıb,
Qışı buz bağlayıb, yayı nəm indi.

İtirmişəm çəməndəki ahunu,
Qəm çəkməzdim, kaş tapaydım, ah, onu!
Sərgərdan oğulun qəmli ahını,
Car çəkib, dağlara yay, anam, indi.

Mais, yarın gündə əyir qəddi -min,
Əyən zaman əyilməzmi qədd, de, min?
Əyilib qamati çinar qəddimin,
Ya gərək yandıram, ya yonam indi.

Abdulla Məmmədə

Gələn təhlükəni öncədən duy, sez.
Getdiyin bu yoldan nə usan, nə bez.
Ümid edirəm ki, ya gec, ya da tez
Səni başa düşən tapılar, kişi!

Şair, ürəyindir yanıb dağlanan,
Şeirdir dilinin altda saxlanan.
Namərd tərəfindən qəsdən bağlanan
Açılar üzünə qapılar, kişi!

İlham pərisidir yatan dizində,
Heç vaxt boğulmadın söz dənizində.
Quba şəhərinin düz mərkəzində
Möhtəşəm heykəlin yapılar, kişi!

Cismimizi ruhumuza daşıyar,
Doğar bizlə,ölüb gedər bizlə din.
Xəyanətkar sevməz ətraf kimsəni,
Deyər ancaq bizlə danış,bizlə din.

Qədim vaxtlar Yer xanımmış,Göy ərmiş,
Yerdə görüb Göy,xəyanət göyərmiş
Qafil dünya, ey qəflətdə göyərmiş,
Xəyanəti de nə vaxtsa bizlədin?

Coşqun,xain görsən deyir din,sənə,
Hökm eləyir,susma haqdan din sənə.
Öz haqqını al zamandan,dinsənə,
Haqqını al,hər nahaqqı bizlə,din.

Mən sənin eşqinlə elə yanmışam,
Sən mənim hər zaman xəyalımdasan.
Bəzən sevdiyimi səndən danıram,
Çatmayan dağ çəkən vüsalımdasan.

Nə vaxtsa yadıma düşsən, ey mənək,
Elə alışıram bir kürə kimi.
Tərpətmə yaramı tərpətmə görək,
Göynəyir qəlbimin “oof” sarı simi.

Bəzən unutmağa cəhd eyləsəmdə,
Bunu bacarmıram, bilmirəm nədən.
Sənə sevdiyimi söyləməsəmdə,
Sənsiz yaşayıram ruhsuz bir bədən.

Gəl mənim yaramı tərpətmə yenə,
Sənsiz qanadı yox bir quş kimiyəm.
Sən özgə yarısan, heyin yox mənə,
Mən bir ağlı çaşan bihuş kimiyəm.

Qoy ölüm sakitcə səndən aralı,
Onsuzda yanıma gələn deyilsən.
Sənsiz dayanmışam könlü yaralı,
Üzümə sevgiylə gülən deyilsən.

Mən səni sevirəm nə faydası var,
Özgənin malısan, özgə yarısan.
Səni sevdiyimçün oldum gunahkar,
Könlümün qışısan boran-qarısan.

Dostluqdan danışaq sevgini ataq,
Bəlkə biz ünüdaq, nakam sevgini.
Dostluq sevgisini sevgiyə qataq,
Beləcə unudaq bu qəm sevgini.

İsmayıllının Şair oğlu Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, İsmayıllı Yazarları Ədəbi İctimai Birliyinin  rəhbəri

Bu gün özbək dilindən yeni tərcümə belə alındı.
ИҚБОЛ МИРЗО
БУНЧАЛАР…
Қуёшга интиққан каби ғунчалар,
Юрак сокин-сокин қўнғироқ чалар.
Нима деб куйлайди қўнғироқчалар?
Бунчалар севдирдинг мени, бунчалар?

Bu pak eşqimizlə bir dastan yazaq,
Ən xoşbəxt anında sevirəm denən.
Sevgi ki, azaddır, buxovdan uzaq,
Hamının yanında sevirəm denən.

Nə qədər təriflər deyim şəninə,
Göydəki Günəş, Ay heyrandır sənə,
Vüsal libasını geyin əyninə,
Gəlinlik donunda sevirəm denən. (daha&helliip;)

Fərqanə Mehdiyevaya

Gör neçə müddətdir, gör neçə vaxtdır
Məni axtarmırsan, gəzmirsən, qadın!
Könül sirdaşına, ürək dostuna
Nifrət bəsləməkdən bezmirsən, qadın!

Gəl tök ətəyindən, at daşlarını,
Gizlətmə, qaçırma baxışlarını.
Haqsızlıq görəndə göz yaşlarını
Saxlaya bilmirsən, dözmürsən, qadın! (daha&helliip;)

Bilmirəm şeri belə sevirsən
yazdığım o qədər şerlərim var
bilmirdim bu qədər məni sevərsən
mənimdə içimdə sevən ürək var…

Bəlli etməsəmdə sevgimi sənə
bilki ürəyimdə döyünəcəksən
mən sənin sabahın olmasam belə
sən mənim ümüdsüz gələcəyimsən… (daha&helliip;)

Bir həsrətim var mənim Qarabağ adlı
Düşmən əlində əsir, həm qara baxtlı
Qalmayıb taqətim, gör neçə vaxtdı?
Nisgilin qəlbimi hey didir, oyur,
Gözümün yaşından torpaq da doyur.

Hardadı o çəmən, o gülzar harda?
Əsirdir torpağım, qalıbdır darda,
O vaxtdan inləyir, kaman da, tar da,
Getmir vətən dərdi, ürəyə dolur.
Gözümün yaşından torpaq da doyur. (daha&helliip;)

Əlim yanir hiss etmirəm ,
Ətrafimda firtinalr,hec görmrər ,
Nələr etdin ,düya mənə ?
Özüm etim ,yox özümə ?
Hissim ,duyğum ,gülüşlərim,
Yox olubdu ,isdəklərim .
Nələr etdin ,dünya mənə .?
Sənmi etdin ,mənmi etdim ? (daha&helliip;)

“Zərrələr” antologiyası 2015-ci ildə Bakı şəhərində 300 səhifə olmaqla, 200 tiraj həcmində işıq üzü görüb.Antologiyada Respublikanın müxtəlif bölgələrində, o cümlədən paytaxt Bakıda yaşayıb ədəbi-bədii yaradıcılıqla məşğul olan 49 müxtəlif yaş qruplarının nümayəndələrinin ədəbi-bədii nümunələri bir araya gətirilib.Layihənin müəllifi və rəhbəri Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndəsi, istedadlı qələm sahibi, Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, DGTYB üzvü, gənc xanım yazar Gülnarə İsrafilqızıdır.
Qeyd edək ki, adı çəkilən layihə çərçivəsində işıq üzü görən antologiyadan 50 ədəd Respublikanın müxtəlif kitabxanalarına layihə müəllifi və rəhbəri, gənc xanım Gülnarə İsrafilqızı tərəfindən verilməsi nəzərdə tutulub.Poeziyasevərlər tərəfindən müsbət rəğbətlə qarşılanacağına ümid edirik.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

Əziz və dəyərli “Zərrələr” layihəsinin iştirakçıları, sözə dəyər verən hörmətli insanlar, dostlar, tanışlar, Media nümayəndələri, noyabr ayında işlədiyimiz və aylardır işıq üzü görməsi üçün çalışdığımız “Zərrələr” adlı layihəmiz gerçəkləşdi.
Sizi, 9 iyul 2015-ci il tarixində, “ZƏRRƏLƏR” adlı kitabın təqdimatına və layihənin açılışına dəvət edirik.
Tədbir, saat 14:00-da KİTABEVİM.az kitab marketində baş tutacaq.
Ünvan: 28 may metrosu yaxınlığı – AK Mərkəzin II mərtəbəsi Dəmiryol xəstəxanasının yanı. Gəlişinizlə bizə şərəf vermiş olacaqsınız. Sonsuz dəyər və hörmətlə…
Layihə rəhbəri : Gülnarə İsrafilqızı.

“AYDINOGLU CONSULTİNG GROUP” LLC Rəhbəri Sizi, Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsini, doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə uğurlar diləyir!
Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın!
Sevib, sevdiyiniz insanlar ilə birgə olun!

Mətbuat xidməti

Müzəffər Məzahim (Gözəlov Müzəffər Məzahim oğlu) 01 iyul 1957-ci ildə Neftçala rayonunun Qədimkənd kəndində anadan olmuşdur.
1981-1983-cü illərdə Bakı Plan- Uçot Texnikumunu “ Mühasibat Uçotu ,, ixtisası üzrə, 1987-1993-cü illərdə Moskva M . Qorki adına Ədəbiyyat İnistutunun Poeziya şöbəsini bitirmişdir.
Şer yazmağa orta məktəbdə oxuduğu vaxtlarda başlamış, şerləri müxtəlif dövrü mətbuatda dərc olunmuşdur. O dövrkü “ Azərbaycan gəncləri ,, “ Bakı axşam ,, “ Sovet kəndi ,,“ Bərəkət ,, “ Qala ,, və s. qəzetlərdə , “Azərbaycan “, “ Ulduz “, “ Qobustan “, “ Təşviqatçı”, “ Dialoq”, “ Göyərçin ,, və s . jurnallarda dəfələrlə dərc olunub. “ Görüşünə gəlmişəm”, “Ata ocağı” və “Gələn baharadək” adlı üç şerlər kitabları çaptan çıxıb. Bir çox poemaların və “Bilgə xaqan” tarixi dramasının müəllifidir.
Hal-hazırda Neftçala rayonunun Qədimkənd kəndində yaşayır. (daha&helliip;)

yağış damcılarında
göz yaşları səpələnir həyatın üzünə.
canlanır insan ahında bitgilər.
yeyir insan, insan göz yaşını
göz yaşının haləti dəyişir sadəcə
dəyişən heç nə yoxdur əslində
hər şey eynidir
göz yaşından başqa.
yaşlanır insan, (daha&helliip;)

Özü öz qanına bələndi dünya,
Rəngbərəng günahlar savaba bənzər,
Utancaq baxışıar nələr yaradar?!
Xəyanət – sevgidə cavaba bənzər,

Cüt olan ümidə təklik yazılar.
Yalanlar doğruya sahib çıxıbdı,
Səhv düşüb yazısı, sözü dünyanın.
Imanlı könüllər qəlbdən axıbdı, (daha&helliip;)

Qanad açıb uçsam belə
arzularım qucaq – qucaq
deyirəm ki dön gəl mənə
ruhumuzda qovuşacaq….

Atıb dərdi bir kənara
sevinərik ürəkdən biz
yazıq olar olanlara
qoy bitməsin saf sevgimiz… (daha&helliip;)

Qovuşa öz sevdiyinə sevən can,
Bütün bəxtlər sülh rəngitək ağ ola.
Ömrü boyu bircə dəfə deyə can,
Sonra qəlbi üzə,üzə ağ ola.

Hisslərimin ar gözəli,ar xası,
Ar ismətin,ismət arın arxası.
Gözəl ola gözəl ilkin arxası,
Ürəyində arzun üzü ağ ola. (daha&helliip;)

Bu gün doğum günüdür
Və tam 33 il gecikmişdi xoşbəxtlik…
Bir qərinə ayağını sürüyüb
Çata bilməmişdi
həyatın səssizliyinə.
Ya həsrət əllərini uzatmışdı,
Ya xoşbəxtlik…
“Kloun təbəssümü” gəzdirən
Saxta ürəklər qalmışdı səhnədə.
Və pərdə arxasında
Məğlub olmuş xoşbəxtlik
Tam 33 il sonra
Ağlayırdı həyata.

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Sevəndə yazılır sevgi şeiri,
Sonradan yazılan xatirələrdi.
Vüsal Oğuz

Öldürdü bu sevgi, öldürdü bizi-
-Bıçqıdı, tətikdi, daha nələrdi..
Narahat ruhlardı yerə enənlər,
Həftənin günləri bəhanələrdi.

Yağıya, düşmənə gərəyimiz yox,
Qocalıb ölməyə diləyimiz yox,
Sevgidən keçirik, ələyimiz yox,
Ələnib keçənlər əfsanələrdi.

Güləndə üzünə düşən cizgidi,
Gedəndə yolunda qalan kədərdi..
“Sevəndə yazılır sevgi şeiri,
Sonradan yazılan xatirələrdi.”

29.06.2015

Anam Türkiyənin bir parçasısan,
Gördükcə səni şad oldum, Adana!
Qəriblər qəribdi qərib dünyada,
Dünyada mən də yad oldum, Adana!

Qoynunda dil açan yeni nəğmələr,
Dodaqdan dodağa süzülüb gəldi.
Hüsnü camalına tamaşa üçün,
Ərənlər torpağa düzülüb gəldi.

Günəşlə birlikdə oyanan səhər,
Üzünə nurunu səpib gələcək.
Köhnə xatirəni təzələməkçün,
Sənin yanağından öpüb gələcək.

Daha gözlərində qəm olmayacaq,
Hər səhər sübh çağı dan söküləndə.
Məğrur görünəssən həyatın boyu,
Yağışın yerinə nur töküləndə.

Atatürk yurdunda şükür millətin,
Qarışıq düşmədi yası və toyu.
Sən nə İstanbula, nə Ankaraya,
Düzü, bənzəməssən həyatın boyu.

15 sentyabr 2014-cü il.Bakı şəhəri

Sənin gözlərinə baxa bilmərəm,
Sənin gözlərindən günahım axır.
Mən bu cazibədən çıxa bilmərəm,
Ürək sındırmışam-bir ürək axı…

Sənli xatirələr üzülər qəmdə,
Yanına gəlməyə üzüm də olmaz.
Görəndə sarsilib üzülərəm də,
Bir kəlmə kəsməyə sözüm də olmaz.

Bağışla demərəm, sarsılsam belə,
Sən ki büdrəmisən, yıxılan mənəm.
Bilirəm-qəlbində yerim var hələ,
Çox da ki dilində yox olan mənəm.

Günahım böyükdür, buna sözüm yox,
Bu səhvi çiynimdə daşıyıram da.
Daha bu kədərə məndə dözüm yox,
Görən elə bilir- “yaşıyır”am da…

Mənə də dəyərmiş qüssə silləsi,
Bu dərd deyiləsi, yazası deyil.
Nə mən bu qədəri qəlbdən siləsi,
Nə TANRIM alnımdan pozası deyil…

Göz yumub könlümdən keçənə, gözəl,
Gözünə dəymərəm-üzüm qaradır.
Mən necə keçirim gecəni gözəl?!
Sənli günlərimin üzü qaradir.

Sənin gözlərinə baxa bilmərəm,
Sənin gözlərindən günahım axır.
Mən bu məngənədən çıxa bilmərəm,
Ürək sındırmışam- bir ürək axı…

“AYDINOGLU CONSULTİNG GROUP” LLC Rəhbəri Sizi, Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsini, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvünü doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə uğurlar diləyir!
Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın!
Sevib, sevdiyiniz insanlar ilə birgə olun!

Mətbuat xidməti

SƏNSƏN

Ana, mənim ürəyimin,
Ən böyük dəvası sənsən.
Zəyif, nursuz gözlərimin,
Işığı, şəfası sənsən.
Mənim mənasız ömrümün,

Qəmgin, yaralı könlümün.
Susuz, havasız günümün,
Həm suyu, havası sənsən.
Darıxmışam sənin üçün,
Ağlayıram için için.

Söylə, yaşayıram neyçün?
Ömrümün mənası sənsən.
Bir, barsız budağam məndə,
Mənim tək olmaz bir bəndə.
Bu Zeynəbin hər günündə,
Xeyiri, duası sənsən.

DƏRBƏNDDİR

Ürək açır meşələri, bağları,
Min bir dərdlərin dəvası Dərbənddir.
Çiskinli, dumanlı, çənli dağları,
Əsirlərin nur havası Dərbənddir.

Cümə Məscidi dünyanın bəzəyi,
Həmişə ətirli gülü, çiçəyi.
Tarixə həkk olan daşı, kəsəyi,
Fətəli Xanın dünyası Dərbənddir.

Hər yerində bulağı var, daşı var,
Çiçəkli baharı, qarlı qışı var.
Öyrənmək istəsən neçə yaşı var,
Qoç Koroğlu macərası Dərbənddir.

Gözəl Muminənin ulu türbəsi,
Abidədir, bircə daşın tikəssi.
Dilin unutmağa qoymaz heç kəsi,
Hər millətin Əlifbası Dərbənddir.

Dəmir qapıları, dəmir izləri,
Heyran edir ona baxan gözləri.
Bir cənnətdir təpələri, düzləri,
Heç vaxt alınmayan Qala Dəebənddir.

Ona göz dikənin üzü qaradır,
Şairləri burda yazıb, yaradır.
Zeynəbdən soruşssaz, yerin haradır?
Deyər vətəni, obası Dərbənddir.

Beybudova Nurlana Bidadi qızı 1989-cu ildə Bakı şəhərində ziyalı ailəsində anadan olub.1996-cı ildə Bakı şəhəri 102 saylı orta məktəbin birinci sinfinə daxil olub.2007-ci ildə həmin məktəbi bitirib.2007-2011-ci illərdə Bakı Dövlət Universitetinin “Şərqşünaslıq” fakültəsində ali təhsil alıb.Hal-hazırda Naxçıvan Dövlət Universitetində magistr təhsili almaqdadır.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri dərc olunub.”Ziyalı Ocağı” İctimai Birliyinin üzvüdür.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunub.Ədəbi-bədii yaradıcılığını davam etdirməkdədir.
Gənc yazar Nurlana Beybudova həm orta məktəbdə, həm də ali məktəbdə təhsilini davam etdirən zaman bütün tədbirlərdə fəal iştirak edib.Əksər tədbirlərin aparıcısı, ssenari tərtibçisi olub.Dünyanın müxtəlif ölkələrinin dövlət başçılarının Naxçıvan Muxtar Respublikasına səfəri zamanı qonaqlara həm Naxçıvan Muxtar Respublikası, həm də Naxçıvan Dövlət Universiteti haqqında bilgiləri qonaqların nəzərinə çatdırıb.Naxçıvan Televiziyası gənc yazar Nurlana Beybudva haqqında çəkilişlər lentə alıb göstərir.Artıq iki ildir ki, ardıcıl olaraq “İlin ən yaxşı magistrantı” seçilir.Fəxri diplomlar və sertifikatlarla təmin olunub.

Bu gün ən müqəddəs gündür, Anacan,
Sənin doğum günün mənimçün bayram.
Ürəyim sevinclə döyünür bu an,
Cismimi yaşadan ürəksən -ANA
Qəlbimdə ən ülvi diləksən -ANA

Sənsiz hər bir anım hədərdir, hədər
Sənli günlərimsə cənnətə bənzər
Bir quru baxışın dünyayə dəyər
Mənimçün həyatda sən təksən-ANA
Cismimi yaşadan ürəksən -ANA

Neynirəm dünyanın varın dövlətin
Mənasız yaşamın, şanın-şöhrətin
Hər şeydən üstündür mənə diqqətin
Hər zaman sən mənə gərəksən -ANA
Cismimi yaşadan ürəksən -ANA

Səninlə həyatım mənalı keçər
Yanında kədərim sevincə dönər
Hər an yanımda ol-mənə bəs edər
Qəlbimdə pak arzu-istəksən -ANA
Cismimi yaşadan ürəksən -ANA

Hikmətli sözünlə dolmuş yaddaşım
Həm anam olmusan, həm də sirdaşım
Yaşarsam olarsa əgər yüz yaşım
Yenə də sən mənə gərəksən-ANA
Cismimi yaşadan ürəksən -ANA

Ey ilahi varlıq, müqəddəs insan
Daim mənim üçün oldun pasiban
Mələktək yaratmış səni yaradan
Olmaz sənə bənzər bir mələk-ANA
Ad günün mübarək, mübarək-ANA

Deməli, gedirsən tək qoyub məni,
Bilirəm, bu görüş son görüş deyil.
Heç vaxt əvəz etməz dünyada səni,
Şirin xatirəli bir neçə şəkil.

Öpüb, qucaqlayıb rəsmini hər an,
Gözüm yaşla dolu anacam səni.
Dilimə gətirib ismini hər an,
Qarşımda dayanmış sanacam səni.

“Sevirəm” sözünü etməklə təkrar,
Sevgimi qiymətdən salmaq istəməm.
Sənsiz bir yerdə mən tutmaram qərar,
Sənsiz bu həyatda qalmaq istəməm.

“Ağlasan, ağlaram, gülsən, gülərəm,
Yaşasan, yaşaram, ölsən, ölərəm”.

Alqış

Vətənə məhəbbət imandan gəlir,
Ölkəmi qoruyan əsgərə alqış.
Qeyrətin əsrarı nəsildən gəlir,
Hərbi libas geyən zabitə alqış.

Fədakar qəlbiylə mərdlik göstərən,
Vətən sərhədini hər an gözləyən,
Dənizdə, quruda keşiklər çəkən,
Hərbi andlar içən, mərdlərə alqış. (daha&helliip;)