Blog

Ölkədə hamı bir-birinə iş verir. Kimisi iş verir, kimisi də işlə yüklənir. Məni ali şüur maraqlandırır. Xırım-xırda işlərlə heç aram yox. Amma, çox nahaq. Sən demə ən böyük işlər elə xırdalıqlardan başlayırmış. Xırdalar birləşib (əgər birləşə bilsələr) nəhəng işlərin təməlini qoyurlarmış.
Yenə qəzet almağa gedirdim. Səhər-səhər özümçün dünyanı fikirləşə-fikirləşə evdən çıxdım. Qələbə meydanından “İnşaatçılar” metrosuna doğru addımlamaq istədim, bacarmadım. Baho… o… o… sokakda küçə ticarətinin əlindən tərpənmək olmurdu. Bəs deyirdilər ki, bununla mübarizə aparırıq, hamısı da möhtəkirlər. Gedib “Meyvəli”dən alıb gətirirlər, üstünə də nə qədər qoyurlar bir Allah bilir. Yaxınlaşdım bir möhtəkir qardaşa və dedim ki, mənə beş səbəb göstər ki, burada yolu kəsib ticarət edə bilərsən. Meyvə-tərəvəz və puldan başqa heç nə fikirləşməyən bu dəllalın gözlərinin böyüyüb döyüklüklə mənə baxmasından başa düşdüm ki, bununla ali şüur dilində danışmaq əbəsdir. Vallah gülməkdən özümü güclə saxladım. Elə bil mən onun gözlərinə lupa altından baxırdım. İrişə-irişə dedi:

– Başa düşmədim müəllim, nə beş səbəb, nə ticarət?
Dedim ki, mən sənə ən azı beş səbəb göstərərəm ki, sən burada küçə ticarəti apara bilməzsən.
Möhtəkir qardaş özünü yığışdırdı. Elə bildi ya vergidənəm, ya da haranınsa müfəttişiyəm. Yekə başı sağ çiyninə doğru əyildi. Məzlum görkəmi aldı.
Dedim:
1. Sənin küçə ticarəti etmək haqqında icazən yoxdur;
2. Vergi qeydiyyatın olmadığından vergi vermirsən;
3. Sanitar epidemioloji stansiyadan məhsulun keçməyib;
4. Gətirdiyin məhsulların haradan gəldiyi mə…
O məni daha danışmağa qoymadı.
– Müəllim, nə qədər verim?
İndi də mənim gözlərim bayaq onun böyüyən gözlərinə oxşadı. Özümü ələ alıb dedim:
– Adə, vələdüzna, mən pul alana oxşayıram?
Möhtəkir qardaş qəddini bir az da yığdı. Ürəyində qalan sözü mənə tərəf şappıltı ilə atdı.
– Pul almırsansa, deməli işverənsən.
Dedim:
– Ay qırışmal, əvvəla iş verən mən deyiləm.
Polis düzüb qoşur, toxuyur, prokuror iş istəyir, oxuyur, hakim də iş verib içəri soxur, bildin? Get kağız-kuğuzu düzəlt.
Amma söz məni tutmuşdu. İşverən, işverən deyə-deyə getdim qəzet almağa.
Doğurdan hakim iş verir? O gün qəzetdə oxuyuram ki, hakim hindquşu oğurlayana altı il iş verib. Di get, yat. Amma milyon mənimsəyəni üç il yarımla cəzalandırıb. Rəhmətliyin oğlu, bu yazıq ömründə altı il yeyəcək bir quş oğurladı, özü də ilk dəfə. Görürsən ki, milyon oğurlamağa şərait və imkanı yoxdur. Deməli, məhkəmə də iş verir, özü də necə. Yox mən demirəm ki, o milyon oğurlayan hakimə nəsə pay-püş ayırıb. Əksinə, bu hindquşunu oğurlayana acığım tutur. Zalım oğlu gəlib bunun kababını ya rəislə, ya da hakimlə yeyərdin. Day bundan sonra hakim qardaş özünə iş kəsməyəcəkdi ki?
Bir dəfə bərk küləkdə yol gedirəm. Elə külək əsir ki, az qalır adamı qucağına alıb qaçırsın. Görürəm qabaqdan ətəyi gen tuman geyinən bir qadın gəlir. Mənə çatanda külək bir az da güclənib bu xanımın gen ətəyini qaldırıb başına şal kimi saldı.
Bu xanım da Merlin Monro kimi bir əlini arxasına, o birini də qabağına tutub həyəcanla dedi:
– Vay, biabır oldum.
Dedim:
– Bacı, səndə heç bir günah yoxdur, günah küləkdədi, işverənlik eləyir. Evdən çıxanda pəncərədən bir boylanardın da.
İşverənlər deyəsən çoxdur. Hamı hamıya iş verir, bircə iş adamlarından başqa.
Bir bərk gedən iş adamından o gün bir məclisdə soruşuram ki, neçə adama iş vermisən indiyə qədər?
Ədalı-ədalı dilləndi:
– Biz iş vermirik, işçimizə çörək veririk. Adam işləyir, evinə çörək aparır.
Zarafatla söylədim:
– Yaxşı ki, arpa vermirsən, çörək verirsən.
Qayıdıb mənə nə desə yaxşıdır:
– Elə çörəyi apadan bişirtdirib veririk, hər gün evinə hər kəs iki arpa çörəyi aparır.
Day söz deyə bilmədim, əlim üzümdə qaldı. Hələ mənim Mirzə dostuma bax. Bir neçə gün bundan öncə “Mişar daşı” adlı məqalə yazmışdı. Məğzi bu idi ki, könüllər yaxın olsun deyə həm qəlbinizdəki, həm də həyəti hasarla mühasirəyə aldığınız mişar daşlarını söküb atın. Qardaş, ay Mirzə, sən neyləyirsən, nə təklif verirsən? İndi işsizliklə mübarizə gedir. Çalışırıq ki, ölkədə heç kim işsiz qalmasın. Sən də deyirsən mişar daşlarından istifadə etməyin. Nədi daş karxanalarının işini dayandıraq? Ay Mirzə, incimə, sən iş verən olmadın, iş dayandıran oldun. Bax, hasarlar tikilməsə gör neçə adam evinə çörək apara bilməyəcək? Karxanalar dayanacaq, sement lazım olmayacaq, deməli qum da getdi işinin dalınca. Bunun fəhləsi, ustası, sürücüsü, məmuru, canım sənə desin, lap yol polisi qaldı işsiz. Yox Mirzə, mən buna qol qoya bilmərəm. Buradan inqilab iyi gəlir. Elə yerlərdə də mən yoxam. Bax, o gün hörmət etdiyim bir deputat çıxış etdi və dedi ki, ey sabiq nazirlər, məmurlar, bizim sayəmizdə bu qədər pul yığmısız, var-dövlət əldə etmisiniz. Oturub xımır-xımır yeyirsiniz, arada bizdən küsdüyünüzdən müxalifətə də pul buraxıb iş, çörək verirsiniz. Mövqeyinizi bildirin. Yaman deyib, ha. O demək istəyib ki, təkcə müxalifətə iş verməyin, fəaliyyətinizi bir az da genişləndirin. Jurnalistlərə də bir az yığdınızdan xərcləyin, onlar da sizin piarınızı aparsınlar. Onsuz da nə qədər xərcləsəniz qurtaran deyil. Hamıya iş vermək lazımdır. Ancaq, sayın deputat mövqesiz sabiq olmayan nazirlərə, məmurlara, şöbə müdirlərinə, sektor yiyələrinə toxunmayıb. Onların da “dosye”lərini masanın üstünə qoymaq lazımdır. Elələri var ki, ortada yeyib qıraqda gəzir. Lazım olanda köpək uşaqları buqələmun kimi rənglərini dəyişirlər. İstəsələr iqtidar, istəsələr müxalifət, lap bədhəbəddə kosmopolit olurlar. Hələ mən cinsi azlıqlar müstəvisinə keçmirəm. Təklif edirəm, qoy o mövqesizlər, saat altıdan sonra mövqelərini ortaya qoysunlar. İş qurtardı məmur mövqesizliyi qurtardı. Bundan sonra, qoy vətəndaş mövqeyini ortaya qoysunlar. Qoymazlar. O məmurlardan vallah elələrini tanıyıram ki, ortalığa mövqe qoysa, şəxsi büdcəsi hesabına Qarabağ haqqında on dənə bədii film çəkdirər, uf da deməz. Deyəsən mən də işverənliyə başladım. Gör hardan hara gəldim. Bir sözlə işverən olun, o zaman yaxşı həyat tərzinə təminat verilir.
19.09.19

Mənbə: http://olaylar.az

Akademik İsa Həbibbəylinin yetmiş illiyinə

Mənim həyatımda İsa peyğəmbər rol oynamayıb. Bəlkə də dolayısı ilə təzahürü olub, amma əlimdə bilgilər yoxdu. Düzdür, istəsəm telepatiyanın gücünə öyrənə bilərəm. Amma zamanı və məkanı dəyişdirməyə ehtiyac duymadığımdan bunu lüzumsuz saydım. Həyatımda Məhəmməd peyğəmbər (c) rol oynayıb, çünki hal-hazırda bu islam dininin daşıyıcılarından biriyəm. Onun (salavutallahın) şəhadətinə görə İsa peyğəmbər peyğəmbərlərin ən önəmlisi idi və İsanın (ə) İncildə dediyinə görə “məndən sonra sonuncu peyğəmbər “Əhməd” gələcək”. Məhəmməd peyğəmbər (c) ondan öncə olan peyğəmbərlər arasında vəsilə yaratdı və bunu da “Qurani- Kərim”də möhür kimi qeyd etdi. Müsəlmanlar yaxın tarixə qədər övladlarına digər peyğəmbərlərin də adını verirdilər. Bunu niyə keçmiş zamanda yazdım? Təəssüflər olsun ki, son zamanlar xurafat və cahillik artıq buna imkan vermir, hətta bir yas yerində “başqa peyğəmbərlərin adını bilirsənmi” sualıma cahillərdən biri “başqa peyğəmbərlər olubmu?” cavabını verdi. XXI əsrdə hansı zamana gəlib çıxdıq? Yüz illərdir atalarımız övladlarına demək olar ki, bütün peyğəmbərlərin adlarını veriblər: Adəm, Nuh, Lut, Saleh, Yunus, İsa, Davud, Süleyman, Məhəmməd və sairə, sairə… 124 min.

İsa peyğəmbər bizə çox doğmadır, çünki sonuncudan əvvəlkidir. Buna görə yüz illərdir atalarımız övladlarına “İsa”adı verməkdə yanılmayıblar.

Mənim həyatımda üç İSA var. Bəlkə bu təsadüfdən, bəlkə də zərurətdəndir.

Birincisi atam İsaxandır. Bilmirəm, türk əsilli olduğumuz üçün, xristianlığa nə vaxtsa tapındığımız üçün, tanrıçılığı dinimizin əzəlində hesab etdiyimiz üçün məndən öncə olan soy-köküm dünyanın bütün məşhur peyğəmbərlərinin adlarını övladlarına isim kimi verirdilər, amma köklərini, hardan gəlib, hara getdiklərini yaddan çıxartmamaq şərtilə. Bizim tərəflərdə etnik kimlik əsas şərtlərdən biri idi. İllah da sovet vaxtında. Baxın! Babam Babaxanın üç oğlu olub: Əmirxan, Mirzəçan, İsaxan.

Məhz üçüncünün, yəni atam İsaxanın daima məni kitaba, sonralar elmə həvəsləndirdiyini nə zamansa xatirələrimdə yazacam.

İkinci isə adı İsa olan qayınatamdır. Düşünürəm, İsa kişi elmə, təhsilə, bu qədər qiymət verməsəydi, kim bilir, ailə qurduqdan sonra haralardaydım… “Hər güclü erkəyin arxasında, onu başa düşən güclü qadın var” deyimi tamamilə doğrudur. Hələ mən bizim, iki insanın davamçısı olan mükəmməl qızımız haqqında yazmaq istəmirəm. Bu da başqa mövzudur.

Üçüncü İsa isə mənəvi dünyası zəngin, mərifət və şərafətinə görə akademik İsa Həbibbəylidir. Qabaqcadan deyim ki, birinci iki İsaya sonsuz sevgim olsa da, mənə mənəvi dünyanın ənginliklərinə baş vuran, hər sözündən, sətrindən yüzlərlə İSA doğulan İsa Həbibbəyli daha yaxındır. İsa Həbibbəyli maddi dünya deyil, vücud deyil, bu böyük İNSAN SÖZ-dür. Sözdən yoğrulan İNSAN , sonra da ALİM-ə çevrilən İNSAN.

Bu tərif deyil. Onun içində bir can var. Canın içində can! Bəzən çoxları başa düşmürlər ki, bu İNSAN-ı, bu CAN-ı bizə sevdirən nədir? Sözünün içində bir CAN var. Canın içində od var, alov var, enerji var. Heç kimə baxmaz, heç kimə SÖZ-ün qüdrətini çatdırmaz, amma elə yazar ki, SÖZ-ün arxasından SÖZ-ün qüdrəti özü görünər. İNSANIN arxasından SÖZ görünər, boy verən SÖZ böyüklüyü görünər. Yalnız bunun arxasından şəxsiyyət görünər, elə üçüncü İSA görünər.

Candan yazdıq. Can mühərrikdi. Sözdən yazdıq. Söz mühərrikdi. Cismin mühərriki (motoru) istənilən insanda nə zamansa dayanacaq, amma CAN-ın və SÖZ-ün mühərriki əbədidir. Bunlar dayanan deyil. Onların enerjisi gələcək nəsillərə ötürülür. İncildə və Quranda yazıldığı kimi; öncə SÖZ gəldi dünyaya, yalnız bundan sonra on səkkiz min aləm yarandı.

SÖZ-ün qədrini və qüdrətini bilən İSA Həbibbəyli hər yeni sözə ruh verir, istiqamət verir. İstedadları yönəldir, arxasında durur.

Bilirəm bədxahlarımız mənim müqayisə üçün yazdıqlarıma ağız büzəcək, küfrlə günahlandıracaq. Olsun, amma ölmüş SÖZ-ü kimsə dirildəcəksə, ona yeni həyat verəcəksə, o elə İSA-dır!

Nə qədər ki, SÖZ-ün mahiyyətini, zatını, sifətini cəmiyyət anlamayacaq, İsa Həbibbəyli kimi alimlər elə İSA-dır. Təəssüflər olsun ki, belə İSA-lar çox azdır.

Onun canında bir CAN da var. Bu AZƏRBAYCAN-dır. İliyinə qədər işləyən bu sözün adı çəkiləndə hər şeyini unudan bir CAN. Çoxları bunu anlamırlar, başa düşmürlər. Arada bir sual da verirlər: bizim canımızdan onun CAN-ı nə ilə fəqlənir? Onun CAN-ı SÖZ-ünün qüdrətindədir. Azərbaycan sözünün içində qüdrətini, möhtəşəmini gözləyən bir CAN.

Kimsə ehtiramını, möhtəşəmləyini, faniliyini bu dünyaya dəyişir. Dünyanın sözünü dünyaya çatdırır. İSA isə o dünyadakı sözün möhtəşəmliyini və həşəmətini bu dünyaya çatdırır. Anlayan anlasın, anlamayan isə yenə “alim”liyini etsin.

İçində Azərbaycan, millət, xalq, kökünə və törəsinə, dövlətinə bağlı olan nə qədər İSA-mız var? Barmaqla sayıla bilər. Elə günümüzdə yaşayan belə Məhəmmədlər, Salehlər, Süleymanlar, Yunuslar, Davudlar, Lutlar, Nuhlar nə qədərdir? Yenə barmaqla saymaq olar.

Can enerjidir. əbədi mühərrikdir. Canın istədiyini, bildiklərini SÖZƏ çevirib CİSMƏ ötürmək çox ağır məsələdir, çoxları üçün arximüşküldür. Bu seçilmişlərə aiddir.

Sözü cismə ötürmək, cismi SÖZ-ə və CAN-a çevirmək hər adama müyəssər olmur. İSA bunu bacarır, çünki o seçilmişlərdəndir. Cismi CANa, sonra isə əksinə CANı cismə çevirmək onun qismətinə yazılıb. Ortada isə SÖZ var. Dünyanın ən böyük xalqı o xalq olacaq ki, o SÖZ-ünə sahib olacaq, SÖZ-ün dəyərini biləcək. İsa Həbibbəyli xalqının söz sahibi olması uğrunda canını və qanını ortalığa qoyan bir insandır. Alimliyi sonradır, əsas İNSAN-lığıdır.Əsas İSAlığıdır!

SÖZ-ün mübarək, USTAD!

…Üç İSA-m var. Biri qanım, biri sümüyüm, biri isə canım.

Canım əbədi olmasa, qanım və sümüyüm sonradan unudulacaq, kiməsə yamaq olacaq, necə ki, indi bunun çox zaman şahidi oluruq.

İsa Həbibbəyli canımızdır. Canımızın vasitəsilə qanımızı, sümüyümüzü özündə birləşdirən Azərbaycanımız!

P. S. Duydum ki, çevrəmizdə dördüncü İsa da var. İsa Həbibbəylinin nəvəsi İsa. Qanımız, sümüyümüz, canımız olacaq, bunu zaman göstərəcək. Hər üçünün babasındakı kimi vəhdətdə olmasına heç də şübhə etmirəm. Axı kiçik İsa SÖZ-ün nəvəsidir.

12.10.19

Mənbə: http://olaylar.az

Bir gün Molla Nəsrəddinin evinə oğrular girir. Kişini arvadı ilə bir yerdə evin ortasına qoyub bir cızıq çəkir və hədələyirlər ki, nəbadə ayağınızı bu cızığdan kənara qoyasınız, yoxsa başınıza elə oyunlar açarıq ki, dəymişiniz dura-dura kalınız tökülər.

Nə isə oğrular evi yığıb-yığışdırır, gözə dəyən nə varsa kürəklərinə şələləyib aparırlar. Evin ortasında qorxudan heykəl kimi donub qalan arvad birdən özünə gəlir və mollanın başına taraz qapaz ilişdirir.

– Kül sənin kişi başına, – deyir, – adını da kişi qoymusan. Oğrular evi silib-süpürdülər, sənsə cızığdan çıxa bilmirsən.

Molla gülə-gülə cavab verir:

– Arvad, səs salma, oğruların dədəsini yandırmışam.

– Nətəhər yandırmısan?

Molla qayıdır ki, arvad, sən belə usta şeyləri bilməzsən. Onlar evin yükünü bellərinə şəlləyəndə mən ayağımı cızığdan üç dəfə kənara qoymuşam…

Molla Nəsrəddinin bu lətifəsini niyə yazdım? Son vaxtlar molla kimi cızığından çıxan adamlar peyda olub, özü də adamın üzünə dururlar ki, yaxşı eləyib cızığımızdan çıxırıq. Allah vurmuşdu sizi! Bəs bilmirdiniz o cızığı çəkən var? Bax elə biri son vaxtlar qəttəzə ad almış “söyüş müxalifəti”. Guya mitinq etmək istəyirlər, guya demokratiyadan, söz azadlığından adamın canına yağ kimi yayılan “mərifətli” sözlər deyəcəklər. Yox balam, bu hökumət sizin dabbaqda gönünüzə bələddir. Bilir ki, bir yerə yığışan kimi cızığınızdan çıxıb söyüşə, təhqirə keçəcəksiniz, necə ki, bunu sosial şəbəkədə eləyirsiniz. Ona görə də heç “Məhsul”u da sizə qıymadılar. Di gedin, mişar daşı ilə hasara alınmış Qaradağ stadionuna. Orada hər şey qəttəzədir.

Həm də bu iqtidar sizi yoxlayır ki, görüm bunların gerçəkdə nə qədər tərəfdarları var. Yoxsa day 20 yanvardakı kimi olmasın. Xalq anım tədbirinə gedir, bunlar camaatın içinə girib selfi eləyirlər, sonra lazım olan yerə göndərib pul-para istəyirlər ki, bəs bunlara heç nə çatdırmaq olmur. Əjdaha kimi ağızlarını açıb elə “ver-ver” deyirlər. Onlar da belə selfini görüb fikirləşirlər ki, aha, deməli bu hökumətin axırıdır. Eləcə torbalarının ağızlarını açırlar. Pulnan yanaşı o torbalardan söyüş müxalifəti də çıxır. Bax yenə deyirəm. Cızığınızdan çıxmayın. Gördünüz türmədən çıxan o Fuad əkənin başına nə gəldi? Day dalısını yazmıram. Onsuz da hər kəs ağcaqanadın nə etdiyini gözəl bilir.

Mişar daşından yazmışkən. Bu barədə məqalə yazan Mirzə dostum lap cızığından çıxıb. Qələmini dərzi iynəsi kimi yaxasına taxıb, deyir ki, “Vətən namusdur, vətən qürurdur,vətən sonuncu qorunacaq tək hədəfdir” və bu barədə prezident yanındakı qeyri-hökumət təşkilatından layihə keçirib. Pah, peşiman olub e… Elə canfəşanlıq eləyib ki, az qalıb cızığından çıxsın. Lənkəranda bunu qoymayıblar cızığından çıxsın. Deyiblər a kişi, nə vətən, nə qürur, nə namus? Rayonda bunların hamısı elə özümüzük.

Yox, Bakıdan gəlib Lənkəranda qızışıb söz deyəcəksən? Mirzə, sənə bu lazımdır? Az qalmışdı gecə Prezident Aparatından səlahiyyətli kişiləri yuxuda oyadıb deyəsən ki, mənə Lənkərana getməyə izn verin. A kişi, get də. Bəlkə ora getmək üçün diplomatik pasport düzəldək? Axırda Lənkəranda buna dedilər ki, get, vətəni sonuncu hədəf kimi, qoru, amma cızığından çıxma.

Görürsənmi hörmətli Mirzə, hər kəs üçün bir cızıq çəkilib.

Redaksiyaya hərdən universitetin jurnalist tələbələri bir aylığa təcrübəyə gəlirlər. O gün görürəm birinin dəftərçəsi masamın üstündə qalıb. Dedim görüm bunlar tələbə ikən nə ilə nəfəs alırlar? Açdım dəftərçəni baxdım. Bu qırışmal tələbə, gələcəyin müxbiri olmaq istəyənlər hər şeyə necə də kreativ, yaradıcı yanaşırlar. Dəftərçədə guya abbreveturanı öyrənirlər. Lap cızığlarından çıxıblar. Gör nə yazırlar.

Milli Məclis (MM) – Mənə də məmə,

Post Patrul Xidməti (PPX) – pulu püflə xarala,

Yol Polis Xidməti (YPX) – yığ pulu xarala,

Mətbuat Şurası (MŞ) – Amaşov

Kütləvi infortmasiya vasitələrinə dəstək fondu (KİVDF) – yox, bunu yazmıram, bakanımız məndən inciyər.

Qafqaz Müsəlmanları İdarəsi (QMİ) – qayıt mollalığa, istəsən

Daxili İşlər Nazirliyi (DİN) – dinmə

Milli Şura (MŞ)- mənə də şans

Azərbaycan Xalq Cəbhəsi (AXC) – axtar xeyiri cibimdə

Azərbaycan Yazıçılar Birliyi (AYB) – ancaq yanımdakı bilir

Avropa Şurasının Parlament Assembleyası (AŞPA)- aş şüyüdlü, plov alçalı

Birləşmiş Millətlər Təşkilatı (BMT) – başlarını məclisdə tovla

Azərbaycan Respublikasının Prezident Administrasiyası (AR PA) – yox bunu heç yazmaram, olmaz, cızığımdan çıxaram…

Bu kreativ tələbələr bir yana, bunlara olar. Bunlar hər şeyə qapıları bağlı auditoriyadan baxırlar. Bəs bu deputatlar niyə tez-tez cızığlarından çıxırlar?

O dee, o gün Rəfail polkovnikimiz deputat mandatını qoyub, nə az, nə çox, yarım milyon biznes üçün pul götürüb. Bu bizneslə məşğul olur, başa düşdük. Bəs o müəllimə pulu hardan götürüb, hələ qozu-qozu da deyir ki, bəlkə kommunistləri geri qaytardılar. O üçrəngli bayrağın altında necə oturursan? Bəs o üçrəngli bayrağı ilk dəfə dövlət səviyyəsində Naxçıvanda qəbul edən rəhmətliyə nə deyəcəksən?

Cızıqdan çıxmaq budur e…

“Relax”da hələ də rahatlanan o İqbalı demirəm. Deyəsən onun cızığını geri çəkiblər, day səsi çıxmır. Qədeş, o zonada səndən də güclü “Palıd”lar, “Bəşəru”lar var, e. Gör, deputat da olsalar səsləri çıxır? Yox, çünki, cızığlarını çoxdan müəyyənləşdiriblər.

Bu deputatlardan səliqə ilə beş-on nəfər götürsək ticarətdir, biznes nədir bilməzlər. Amma deməyin ki, bu beş-on nəfərin içində Tahir kimilər də var. Ət- tövbə. Siyasi dəllallıq elə biznesin ən böyüyüdür də. Ona da elə cızıq qoyulub.

Qalan deputatlar qaz vurub qazan doldurur, hələ mən xəlilovları demirəm. Onlardan birinin cızığı Çexiyada kazinoya qədər cızılıb.

Nə isə, deputat cızığından bu qədər. Onsuz da seçkilərə az qaldığından ürək-göbəklərini yeməyə başlayıblar. Gül ləçəklərilə fala baxırlar:

“Olacam, olmuyacam” Sevir, sevmir?” Hələ bundan sonra cızıq tamaşaları çox olacaq.

Deyəsən, o Koka-kola da cızığından çıxıb. Bizdən bu qədər pul basıb yeyir, ancaq Qarabağda xəbərsiz tədbir keçirir. Burda deyəsən kuratoru güclüdür. Yoxsa, çoxdan şələ-küləsini qoltuğuna verib deyərdilər ki, bəsdi bu xalqı zəhərlədin.

Cızıqdan birini də yazım, ta bəs deyim.

Bir tanışım danışıb bunu. Deyir, çox varlı iş adamı məni apardı beş mərtəbəli villasında həddən artıq kitablarla dolu bir otağa. Nadir kitablar hündürlüyü beş metrlik olan otağın tavanına dirənmişdi. O qədər oxunmalı kitab var idi ki… Nə isə bu iş adamı kitabların içində mənim sağlığıma yüz viski vurub soruşdu:
– Necədir, kitab kabinetim xoşuna gəldimi?

Dedim: “Əladır.”

Dedi ki, o zaman düzünü söylə, mən ziyalıya oxşayırammı?

Əlim üzümdə qaldı. İndi bu da özünə ziyalı cızığı çəkib. Kitab yığmaqla guya aydın, nə bilim ziyalı olacaq. Ay- hay!

Ay qardaş, çoxları elə bilir ki, cızığı buralarda çəkirlər. Yox canım, nə danışırsan? Cızıq göylərdə çəkilir. Sadəcə olaraq sən yerdə ya onu irəli, ya da geri çəkə bilərsən. Cızığınızdan çıxmayın! Bilirsiniz də sonra nə olur?..

4.10.19

Mənbə: http://olaylar.az

Deyirəm “eşşək” ismindən “ş” hərfinin birini götürsək, söz “eş” və “ək” felinə çevriləcək. Torpağı eş, sonra isə ək. Yəni, bu bir tarlaya arpa, buğda, qarabaşaq əkmək deyil ha! Buralarda əvvəl şumlayırsan, sonra torpağa səpirsən, əkirsən. Görün nə gözəl dilimiz var. Zənginlik içində itib-batır. Pulumuz olmasa da, dilimiz var-dövlətimizdir. Ona görə də sənətkarlar sözü sözdən, tükü tükdən seçir, yumurtadan yun qırxırlar. “Eş” və “ək” bir növ heyvani anlamdadır, instinkt onlarda, şəhvət də insanlardadır. Özünüz başa düşdünüz də.., daha dərinə getmirəm. Bütün canlılarda bu var, amma nədənsə biz bunu “eş” …ş… “ək” ə şamil etmişik. “Eş və ək”, nəslini artır, çoxalt, yəni eşşək. Ondan başqa bir şey haqqında fikirləşmə: Ye, iç, çoxal, “eş” və “ək”…

Girişi nəyə görə bu qədər uzatdım? Mən yazım, siz də oxuyun.

Deməli, varlı-kallı bir dostum var, özü də məmurdur. Məmur işindən savayı nə işlə deyirsən məşğul olur. Arada deyirəm ki, get biznesinlə məşğul ol, qoy bir yer boşalsın. Sənin yerinə can atanlar qoy dövlət imtahanı verib o BOŞ yeri tutsunlar. Gülə-gülə deyir ki, ay-hay! O BOŞ yerə heç kim imtahan verib keçə bilməz. Müqəddəs yerlər Boş qalmır. Belə yerlər mənimkimilər üçündür. Birdə ki, mənim biznesim elə məmur olmağımdadır…

Xülasə, bir gün əl telefonuma zəng gəldi. Nömrəyə baxdım, biznesmen məmur dostum idi.

-Mirzə, salam! – Əleykdən sonra keçdi mətləbə. – Mirzə, məmurlara yaman sataşırsan, ha! Arada ad çəkmədən mənə də söz şilləsi çəkirsən. And olsun oxuduğum kitaba (bilmədim hansı kitabı deyir, çünki o, puldan başqa heç nə oxumur. Bəlkə də sayıb kitab halına gətirdiyi qat-qat paraları nəzərdə tutur) mənə ləzzət eləyir, amma ona görə zəng etməmişəm.

– Buyur, eşidirəm! – Səsim bir az quru çıxsa da, dostum sözün tonuna fikir vermədən dilləndi:

– Mirzə, körpüdən keçən tanış ortağım var.

Termin mənə qəribə gəldi – “körpüdən keçən”

Soruşdum:

– Nə işlə məşğul olur o körpüdən keçən tanış ortağın?

– Eşşək başıdır.

Düşündüm ki, yəqin bu mənimlə məzələnir. Keçdim zarafata:

– Yəqin sizləri də qatıb qabağına otarır, – dedim.

– Ə, canınçün zarafat etmirəm, eşşək başıdır, yəni eşşək ferması var. Özü də böyük ferma. Mən də arada-sırada ondan eşşək südü alıram. Bir oğlu var, instituta (belə də dedi) girmək istəyir. Dedim mənim bir Mirzə dostum var, qoy onunla söhbət etsin, görək başında nə var, nə yox?

Day məzələnmək damarım tutmuşdu deyə atmacamı atdım:

– Öz başını eşşək sürüsünə bağlamısan, məni də yanına həmtay aparırsan?

– Yox, canınçün, düz sözümdür, qoy yanına gəlsin, bir az söhbət elə, sonra fikrini deyərsən.

Əlimə yaxşı girəvə düşmüşdü, fürsəti qaçırsaydım, Mirzə olmazdım ki, “Gəlsin” dedim.

İki saatdan sonra yanıma cılız, günəşin altında yanan, amma gözlərindən cin yağan, kömür kimi bir qarabala gənc gəldi.

Bilmirəm bu millətə nə olub (getdikcə cırlaşır. Mənim boyum bir səksəndir, amma mən atalarımızın yanında cırtdan sayılırdım. Köhnə kişilər hər mənada nəhəng idilər. İndi mən bunların yanında nəhəng görünürəm. Hamısı elə bil standart doğulur- bir əllidən bir altmış beşə qədər. Bunların geni nədən dəyişir, qoy baş doxtorumuz və ərzaq təhlükəsizliyinə cavabdeh olan kişi açıqlasın.

Əlqərəz, bu gəncə yer göstərib soruşdum:

Oxuduğun bir şey varmı, yaxud dil bilirsənmi? İndi dil bilmək çox vacibdir. Bunsuz karyera qurmaq mümkün deyil. (Elə danışıram ki, elə bil fəlsəfə elmləri namizədi ilə söhbət eləyirəm)
Bu vələdizna irişə-irişə, özü də parıldayan gözlərini məndən çəkmədən nə desə yaxşıdır?

Müəllim, düz on dörd ildir eşşək otarıram. İndi iyirmi dörd yaşım var. Heç əsgərlikdə də olmamışam. Atam o zaman nazirliyə dörd-beş eşşək verdi, adımı hərbiyyə yazdılar, özümsə eşşək otarırdım. Hərbidə eşşəklər çox qiymətlidir Bilirsən də? Qaldı dilə, eşşək dilindən başqa heç bir dil bilmirəm.
Bahoo, işə düşmədik! Düşündüm bunun dalınca deyəcək ki, atam instituta da beş-on eşşək verib diplom alar. İnsafən demədi.

Yaxşı, bir halda ki, eşşəklərin dilini bilirsən, o zaman sənə elə onlardan bir neçə sual verəcəm, görüm qabiliyyətin nəyə çatır.
Gədə qulaqlarını şəkləyib sualı gözlədi.

De görüm, iki eşşəyin arpasını bölə bilərsənmi?
Bundan asan nə var ki, müəllim? – Pəncəyinin cibindən on kiloluq əl tərəzisi çıxartdı. – Bununla elə bölürəm ki, bir artıq arpa o birisinə keçmir. Atam da, mən də razı, o iki eşşək bizdən daha çox razı.
Ürəyimdə “bərəkallah” deyib ikinci sualı verdim:

Yaxşı, “get anqır tayını tap” nə deməkdir?
Gədənin qara üzünə işıq gəldi:

Anqırmaq daha çox erkək eşşəklərdə olur. Dişi eşşəklə cütləşmək istəyəndə… müəllim, göstərim? Mən elə anqıra bilirəm. – Az qaldı əlini qulağının dibinə atsın.
Adə, bizi biabır eləmə! Saxla görək! Bura çöllük deyil. Onu güclə sakitləşdirdim.
Allah, bu cılız qarabalanın içində nələr varmış? Eşşək haqqında nələr bilirmiş… Daha çox danışmağa qoymadım, soruşdum:

A bala, səndəki bu keyfiyyətlər var, daha oxumağı neynirsən, elə atanın eşşək işini davam etdir də.
Sıxılaraq cavab verdi:

Müəllim, eşşəklərin bir gözəl işi də var. Girdiyi palçığa ikinci dəfə öldür, girməzlər. İndi mən oxumaqla o qoduqluqdan çıxmaq istəyirəm.
İstədim deyəm ki, a bala, Quran oxumaqla donuzu samanlıqdan çıxartmaq olmaz. Gərəkdir ki, onu kötəkləyib çıxarasan, elə eşşəyi çırpdığın kimi. Daha heç nə demədim. Bu eşşəyi birtəhər yola saldım.

Səhərisi gün dostum mənə telefon açdı:

-Nətəhərdi, bir işə yarayar?

Deyəsən mən də eşşək dilini əxz etməyə başlamışdım:

Get anqır, tayını tap, eşşək otaran!
Telefonda onun yalnız qəhqəhəsini eşitdim…

27. 06. 19

Mənbə: http://olaylar.az

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Belə odlu-odlu baxma,
Gözlərin öldürür məni.
Qəlbimi yandırıb yaxma,
Gözlərin öldürür məni.

Ömrümə tale yazmısan,
Tanrı yazanı pozmusan,
Gəlib gözümdə azmısan,
Gözlərin öldürür məni.

Tay sənin göz dustağınam,
Gözündə qarayam, ağam,
Yaxşı ki, hələ mən sağam,
Gözlərin öldürür məni,

Gözəldi qız gözəlliyi,
Canımdı söz gözəlliyi,
Tutub yenə dəliliyi,
Gözlərin öldürür məni.

Bir çiçək ver öz əlindən,
Bal süzülür sözlərindən,
Xəbərin yox, gözlərindən,
Gözlərin öldürür məni.

22 oktyabr 2019-cu il tarixində saat 14:00-da Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Məsul katibi, şair-tədqiqatçı Hikmət Məlikzadənin “Turan” ədəbi məclisinin, TÜDSER-in (Türk Dünyası Sanat ve Edebiyat Platformu) üzvü, Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, şairə-publisist Xatirə Fərəclinin zəngin həyat və yaradıcılığına həsr olunan “Xatirə Fərəcli yaradıclığının poetik təzahürü” adlı yeni kitabı işıq üzü görmüş kitabının təqdimat mərasimi və imza törəni keçiriləcək.

Kütləvi informasiya nümayəndələrinin, ictimaiyyət nümayəndələrinin, mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin, müəllifin yazar dostlarının da iştirakı gözlənilir. İştirak etmək istəyən hər kəs dəvətlidir.

Ünvan: Azərbaycan Respublikası, Bakı şəhəri, Səbail rayonu, Ə.Xəqani küçəsi 25.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti və İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsi.

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Tovuz Bürosunun Rəhbəri, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Sənsizlik

Sənsizliyin gözəlliyi
Sənsizlikdə imiş elə.
Həsrətimdən duyuq düşən
Hicranı demirəm hələ.

Sənsizliyin gözəlliyi
Sənsiz olanda bilinir.
Sənsizliyin özəlliyi
Mənsiz qalanda bilinir.

Səninlə hər şey gözəldi
Sənsizlik də ona bənzər.
Bu hər şeyin başlanğıcı
İlk baxışdan sona bənzər.
Ürəyimə düşdün

Elə düşdün ürəyimə,
Söz yerinə düşən kimi.
Ürəyim od tutub yandı,
Köz yerinə düşən kimi.

İndi ki, məni duyursan,
Qəlbimə təşrif buyursan.
Niyə yerində sayırsan
Öz yerinə düşən kimi.

Yerin ürəyimin içi,
Ömür yolun ordan keçir.
Nə əkirsə, onu biçir,
Yoz, yerinə düşən kimi.

Ayrılıq bəhanəsi

Ayrılıqlar həmişə
Öz bəhanəsiylə qonaq gəlir.
Sən “olmaz” dediyin şeylər
tez-tez gündəmə gətirilirsə,
demək, növbəti dayanacaq
ayrılıqda dayanmayacaq.

Sürət daha da artacaq
olmazlar özlərinə yer edəcək.
Sənin görmək istəmədiyin situasiyalar
əslində ayrılığın əlamətləridir.
Ayrılıq isə bədii təyin deyil,
əbədi təyinatdır.
Ayrıldınsa, bəhanələrin də
canı qurtarır.
Onları da boş-boşuna
narahat etmirsən.
Hər şey üstünə gəlir,
amma sən heç yerə getmirsən.

Səbəbsiz bəhanələrin
nəticəsini alqışlamaqdan başqa
seçimin qalmır.
Yox əgər hələ bəhanələr qalıbsa,
onda bu ayrılıq olmur.

Sən ki yaxşı bilirdin…

Ömrümə gələnlərin,
Gedənlərin sayı yox.
Bu həyat mənimkidir
Bir kimsənin payı yox.

Gəlib neynəmişdin ki,
Gedib də neynəyəsən?!
Məni nə göynətdin ki,
Özün nə göynəyəsən?!

Sən ki yaxşı bilirdin
Bilmədiyin hər şeyi.
Öyrəndin ki, getməyin
Dəyişmədi heç nəyi.

Ömrümə gələnlərin,
Gedənlərin sayı yox.
Bu həyat mənimkidir
Bir kimsənin payı yox.

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Gəncəbasar Bürosunun Rəhbəri

* * *

Uçuq daxma kimisən,
Tökülürsən başıma.
Nə gəlmisən, ay adam,
Bu itən yaddaşıma?!

Hələ qış ürəyimdə
Tükənməyib qar payı.
Sənə yer yox evimdə,
Təkadamlıq çarpayı.

Nə birlikdə həyat var,
Nə qaçmağa yerimiz.
Çoxdan intihar edib,
Qoşa şəkillərimiz.

Gedəcəksən, indi get,
Get! aldatma özünü.
Mən səni unutmuşam,
Xatırlatma özünü…

* * *

Adını bilmədiyi
fəsillərdə yaşayırdı,
Yaddaşını muharibədə itirən qoca.
Qış çoxdan haqlamışdı ömrünü,
Günəş də təsir etmirdi
kipriyin qırovuna.
Qəribə düşüncələri vardı;
Göylər-dəniz
Ulduzlar-balıq idi,
Və hər gecə göylərə tilov atardı,
Bircə “balıq” düşməzdi tilovuna

* * *

Yenə soyuqluğun cəllada dönüb,
Hələ almadığın neçə can durur?
Sənin buz ürəyin, qış nəfəsinmi
Mənim ürəyimi belə dondurur?

Ürəyim o qədər üşüyür, hətta
İsti göz yaşımı hiss edə bilmir.
Gözümdə bir soba dərd qalasam da,
Soyuq ürəyimi isidə bilmir.

Elə uzaqlaşır getdiyim qatar,
Arxamca ha səslən, ha yüyür indi.
Soyuyub arzum da, xəyallarım da,
Bütün xatirələr üşüyür indi.

* * *

Bu ayrılıq yük olurmu sənə də,
Əzablarım sol çiynini əyirmi?
Görən məni bitirən bu suallar,
Sənin bircə cavabina dəyirmi?!

Nə demədim sənə “unut”, “ayrılaq”,
Nə demədim, “dəli kimi sev məni”
Görən yenə tövbə edib gecələr,
Gündüzləri pozursanmı tövbəni?!

Fikirlərin qarışırmı arabir,
Xəyalların yenə duyuq düşürmü?
Mənim burda itirdiyim yuxular,
Sənin orda yastığını deşirmi?

Qaçmaq üçün gecələri kabusdan,
Verirsənmi yuxularda nəzir sən?
Baxışların soyunurmu əksimi,
Yoxsa yenə hamıda mən gəzirsən?

* * *

Nə biləsən, ayrılığın səhəri,
Gizli-gizli pıçıldaşır yağışlar.
Nə biləsən, əgər geri qayıtsan,
Tanrı səni göz yaşıma bağışlar.

Nə biləsən, soyuyubdur göz yaşım
Yanağıma kədər yağır, qar düşür.
Gözlərimdə iki dünya qovuşur,
Dodağımda ölüm necə öpüşür.

Nə biləsən, səndən sonra hamının
Mənim ilə davası var, dərdi var.
Çoxdandır ki, taleyimin yükünü,
Daşıyammır ömür adlı nərdivan.

Nə biləsən, bu bitməyən əzablar
Ürəyimi ac qurd kimi yeyirlər.
Bənizimdə həsrətindi saralan,
Həkimlərim “qanazlığı” deyirlər.

Nə biləsən, mənəm səni unudan,
Sənsən məni hər gün bir az itirən.
Nə biləsən, gözlərimdən tökülüb,
Yavaş-yavaş külə dönür xatirən.

Yurd yuvası talanmış yaxın Şərq ölkəsiyəm,
Sərhədlərə sığmayan bir dərdin kölgəsiyəm.
Bilməm, kimin “kaşki”si,
kimlərin “bəlkə”siyəm
Kimlərin dünəniyəm, kimin sabahıyam mən…

Gözlərimdən sürüşüb, ovcuma tökülürəm,
Açılmayan boğçatək içimdə bükülürəm
Gecələr edam olub, çarmıxa çəkilirəm,
Kiminsə duasıyam, kiminsə “ahı”yam mən.

Bilməm, harda itirdim o vicdanı qalnımı?!
Bilməm, harda unutdum o ürəyi yalnımı?!
Yoxluğunu büt edib, söykəmişəm alnımı,
Bütün günahsızların ortaq günahıyam mən.

Sənsiz bu boş şəhərdə, bu çatısız evdəyəm.
Tərk edilmiş kilsəyəm, güllələnmiş kəbəyəm,
“İncil”dəki yasağam, “Tövrat”dakı tövbəyəm
Nə deyim, bu həsrətin, dərdin Allahıyam, mən.

Gəlmə

Gəlmə, başına dönüm,
gəlmə, soyuq bir daşam.
Tərk edilmiş şəhərəm,
itirilmiş yaddaşam.

Töküldüm yarpaq-yarpaq,
söküldüm ilmə-ilmə.
Gəlmə, dərdim, dərmanım,
ölüm fərmanım, gəlmə.

Bilmə, başına dönüm,
bilmə, kiməm, nəçiyəm.
Öz dərdini yamayan,
ən naşı pinəçiyəm.

Gəlmə, sirrim, söhbətim,
Qəlbimdə qalanımsan.
Ən yalan həqiqətim,
ən gerçək yalanımsan.

Bilmə, necə yaşayıb,
sənsiz necə ölürəm.
Xəbərin yox, a zalım,
hər gün sənə gəlirəm.

Bir gün dinəcək inan,
qəlbindəki ağrılar.
Səni incitməyəcək,
Bu naxələf doğrular.

Biləndə ki, ən doğma,
ən yaxın, kəsin yoxdur.
Yəni intihar etsən,
ipini kəsən yoxdur.

Biləndə ki, bu dünya,
Hələ çox dəyişəcək.
Atmadığın tilova,
“Qızıl balıq” düşəcək.

Biləndə ki, səninki,
Yalquzaq tənhalığı.
dəryaya atacaqsan
O gün “qızıl balığı”.

Səni incitməyəcək,
işgəncələr zülümlər.
Adiləşəcək inan,
Ayrılıqlar, ölümlər..

Gözlərin dolsa belə
hönkürüb susacaqsan.
Bütün peşmanlıqları
gözündən qusacaqsan.

Tutacaq əllərindən
keçmişin əsa kimi
Çəkiləcək çarmıxa,
Ürəyin “İsa” kimi.

Dəyişə bilmədinsə,
Sən bu “ağ-qara” fonu
Bağlanacaq pərdələr,
Bu da filmin sonu…

Şairə-jurnalist-publisist Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Naxçıvan Muxtar Respublikası Bürosunun Rəhbəri, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı

XATIRLA MƏNİ

Kor olsun talenin, qismətin gözü.
Görən necə qıydı, ayırdı bizi.
Baxma ki, “soyuqdur torpağın üzü”,
Hər nəfəs alanda, xatırla mənı.

Hər axşam al günəş qürub edəndə,
Hər payız durnalar köçüb gedəndə.
Hər kədər, hər qüssə, qəlbə yetəndə,
Hicranda qalanda, xatırla məni.

Gecələr təklikdən yuxun qaçanda,
Səhər pəncərəndən şəfəq saçanda.
İlk bahar yasəmən, nərgiz açanda,
Payızda solanda, xatırla məni.

Axşam ay çıxanda, ulduz doğanda,
Həsrət güc gələndə, qəhər boğanda,
Şimşəklər çaxanda, yağış yağanda,
Buludlar dolanda, xatırla məni.

Soyuq otağımda tənha qalanda,
Gözlərin şəklimə baxıb dolanda.
Xəyal, xatirələr saçın yolanda,
Sübh, əzan olanda, xatırla məni.

Qəmimi çatdırsın dağların mehi,
Qüssəmi anlatsın lalənin şehi.
Həsrətim şeirimin bəhri, təşbehi,
Yadına salanda, xatırla məni.

Hərdən sevənləri qoşa görəndə,
Saça taxmaq üçün çiçək dərəndə.
Çobanyastığından çələng hörəndə,
Xəyala dalanda, xatırla məni.

Xatırla Dövranı, yaşat bu gün də,
Siması dayansın hey göz önündə.
Hər bir ziyafətdə, toyda, düyündə,
“Vağzalı” çalanda, xatırla məni…

GƏMİQAYA

“Vətənimdir” – silsiləsindən

Daş dövrünün düşüncəsi,
Daşdan qopan insan səsi.
Əsrlərin daş nəğməsi
Hər vərəği bir sal-qaya,
Daş kitabım, Gəmiqaya.

Tutub əldə ox-kamanı,
Dayandırıb vaxt, zamanı.
Tariximin əhd-peymanı
Iffət, namus, qeyrət, həya,
Daş kitabım, Gəmiqaya.

Məkanıdır ilk insanın,
Gündoğanın, günbatanın.
Əkiz tayı Qobustanın,
İlk əlifba bu dünyaya,
Daş kitabım Gəmiqaya.

Valeh edibdir bəşəri,
Od oğlunun daş əsəri.
Daşa yazılmış zəfəri
Rəsm, təsvir gəlməz saya,
Daş kitabım, Gəmiqaya.

Başı üstə duman, tüldür,
Dörd bir yanı çiçək, güldür.
Hər səhifəsi milyon ildir
Sığmaz əsrə, günə, aya,
Daş kitabım, Gəmiqaya.

EL TƏNƏSİ

9-cu kitabından bir nümunə

Gör nə günə qalıb sevgi, məhəbbət,
Insanların ülviyyəti itibdi.
Yox olubdu ülfət, sevda, sədaqət,
Bağ-bağçada yaban güllər bitibdi.

Avropaya zillənibdi baxışlar,
Yırtıq şalvar, kəsik tuman dəbdədi.
Korlanıbdır milli buta, naxışlar,
Namus, qeyrət, ülfət pulda, cibdədi.

Oğullar var qulağında sırğası,
Qızlar taxır sünü kirpik, sünü qaş.
Bazar köhnə, dəyişibdir darğası,
Çaş- baş qalıb yurdda əsil vətəndaş.

Toyxanalar, şou- biznes,- məsxərə,
Yumurtadan yun qırxırlar saraylar.
Bir saatda cib soyurlar min kərə,
Toy edənlər imdad deyə- haraylar.

Göbələktək artıb çalıb, oxuyan,
“Xalq artisti” olub hətta züy tutan.
Şeir yazır həllac, corab toxuyan,
Alimimiz- motal, pendir, şor satan.

Biganəlik, laqeyidlik ta bəsdi,
Millət versin arsızlığın dərsini.
Çoxu üçün bu qayğılar əbəsdi,
El söyləsə eşidərlər səsini.

Müdrük sözü, el tənəsi çağlasın,
Dövran görsün kəsərini, gücünü.
Yad ünsürlər şüvən salsın, ağlasın,
Bu millətin zövqü alsın öcünü.

OLMAZ

“Düşüncələrim” – silsiləsindən

Gəlin sizə mən söyləyim adba ad,
Bir sərvətdir ağıl, savad, istedad.
Soydan gələr hər insana təmiz ad,
Kökü yoxsa ağac belə ucalmaz-
“Boş quyuya su tökməklə su olmaz.”

Bəzən gülər tale, qismət insana,
Yiyələnər şan-şöhrətə, ad-sana.
Harınlayıb sığışmazsa cahana,
Əsər külək qum üstündə iz qalmaz-
“Boş quyuya su tökməklə su olmaz.”

Kamil insan meyl eyləməz harama,
“Bəlli olar köhnə mitil – ha yama.”
Əyri kəsdə insaf, mürvət arama,
Ha doldur sən, yırtıq çuval heç dolmaz-
“Boş quyuya su tökməklə su olmaz.”

Çomaq verib kor şeytana, dəliyə,
Kəc baxsalar dərrakəyə, biliyə.
Savad, ağıl hopar qana, iliyə,
Qızıl torpaq altında da pas almaz-
“Boş quyuya su tökməklə su olmaz.”

Həyat məktəb, yaşamımız açıq dərs,
Dəyanət də, ləyaqət də müqəddəs.
Ey :”şərəfli”,”hüququnu bilən kəs”,
Vüqarlı dağ yastan kimi alçalmaz-
“Boş quyuya su tökməklə su olmaz.”

Keçmişimdən salhamədir hər daşım,
Hər bir qala, qəsr, türbə sirdaşım.
Zəmanədən qorxub qaçan qardaşım-
Vətən sevən qürbətlərdə qorunmaz,
“Boş quyuya su tökməklə su olmaz.”

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü,
“Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və
“Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

BİLİNMİR

Aman Allah bir od düşüb canıma,
Zəli kimi dərd daraşıb qanıma,
Bu zamanın sərt üzünü tanıma,
Nə köhləni, nə yorğası bilinmir.

Oda düşdüm yanar oldum, yanmadım,
Həqiqəti düz söylədim danmadım,
Şair gördüm sözlərini qanmadım,
Nə çobanı, nə qağası bilinmir.

Alovlanır ürəyimdə sözlərim,
Çox haqsızlıq görüb bu kor gözlərim,
Qında gördüm yalan, yaltaq üzləri,
Nə tülküsü, nə bağası bilinmir..

Nəcibə, elə bil düşmüsən tora.
Bu dərd səni nə öldürə, nə yora.
Bir çox oxuyandan üzümüz qara,
Nə bülbülü, nə qarğası bilinmir.

ALIŞAYDIN, YANAYDIN

Məndən uzaqlara çıxıb getmisən,
Könlümə qəm odun yaxıb getmisən,
Bir özgə gözlərə baxıb getmisən,
Nə deyim, bu eşqi kaş ki, anaydın,

Bu eşqimin boy atmadı gülşəni,
Bircə baxışınla yandırdın məni,
Mən yorğun bir yolçu, sən yol gedəni,
Getdiyin yollarda kaş ki, donayadın,

Mənim kimi alışaydın, yanaydın.
Aran oldum, yollarımda kol-tikan,
Dağa döndüm, başım üstə çən-duman,
Ömrümü eylədim ömrünə qurban,

Qalan günlərimi gəlib sanaydın,
Mənim kimi alışaydın, yanaydın.
Bu eşqimin odu düşüm canıma,
İşliyibdi iliyimiə, qanıma,

Bircə dəfə qayıdaydın yanıma,
Həsrətini ürəyimdən yonaydın,
Mənim kimi alışaydın, yanaydın.
Nəcibəyəm, eşq havası içimdə,

Kim olar ki, məntək eşqi seçimdə,
Bu sevgimi qoydun yarı biçimdə,
Eşqinin gölündə üzən sonaydım,
Ay vəfasız, kaş ki, bunu qanaydın,
Mənim kimi alışaydın, yanaydın.

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

* * *

Tənha aşiqlərə keşik gecələr,
Mənim təkliyimə yiyə çıxmadı…
Fələklə əlbirdi keşiş gecələr,
Ümiddən düymələr heç açılmadı…

Yiyəsiz sevdanın saçı pırtlaşıq,
Daha indən belə hörüyə gəlməz …
“Yanıq Kərəmi”yə ağlayan aşiq,
Güzgü qabağında gülməyə bilməz…

Dedin, göz yaşıyla islanmışdılar
Pəncərən önündə qızılgüllərin…
Səni xatirəylə ağlatmışdılar?
Ay şehi qurusun qızılgüllərin!

Yarpaq ayrılığı

Pəncərəmdən boylanır
Yaşılı getmiş yarpaq.
Baxışlarım xoflanır:
-Payıza kim qalacaq?

Yarpaq…Yarı yaşıldı,
Budağa yaraşırdı.
Fəsil-ömür yaşıdı…
Fəsil onu atacaq…

Bu da bir ayrılıqdı…
Rənglərə bulaşıqdı…
Dərdim hələ uşaqdı,
Payızla oynayacaq.

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

Qorxu…

Qorxaq doğulduq bu həyata…
qorxaq.
daha gözümüz açılmadan
üsyan etdik həyata, qorxularla
səsimizlə…
qorxduq həyatın bizə hazırladıqlarından…
bəlkə daha doğular-doğulmaz,
əl-ayağımıza vurulan buxovlar qorxutdu bizi…
həyat bu olsa gərək…
bizi azadlıqdan ayıran bələk.
bəlkə də.

Qorxaq doğulduq həyata…
yetmədi, qorxaq böyüdük…
uşaqkən əllərimizə vurdular
öyrənmək istədiyimizə toxunduğumuzda,
istiyə toxunduq… oddan qorxduq,
yıxıldıq, yeriməkdən…
həyata ilk addımlar atdığımızda.

Qorxaq doğulduq həyata…
qorxduq.
qarşımıza çıxan təpələri dağ sandıq,
kiçicik baryerləri yüksək divarlar…
öyrəndik lazımsızları gözümüzdə böyütməyə
beləcə aldandı gözlərimiz də…
qorxaq böyüdük…

Qorxmamaq lazımdı halbuki…
qorxmamaq.
barmağımızı çatdıra bildiyimizə həyatımızla tutunmaq
savaşa bilmək əllərimizi yandıran odla,
mübarizə aparmaq dizimizi sıyıran
daşla-torpaqla…
yenmək qorxularımızı
irəliyə addımlamaq, ancaq irəli
hətta bəlkə həyatımız bahasına…
bacarmadıq…

Biz həyata qorxaraq doğulduq…
qorxaraq böyüdük…
qorxaraq öləcəyik
Əcəl adlı zəngin son sədasından…

nə idi qorxu, qorxmaq?!
Bəlkə də qorxmaq, qorunmaqdı yox olmaqdan…
kim bilir???

11 sentyabr 2012…

* * *

Soyuq olur torpağın üzü
Öldüyüm günü unutmuşam…
Hər axşam gün batımından sonra
qaranlığın dizlərinə baş qoyuram.
yuxum gəlmir,
gözlərimin qarasında
daldalanıb
gecəni sabaha uğurlayıram…
Qebirlerin fonunda
gün batımı başqa olur…
Adsız qəbirlərlə doludu dörd yanım.
hamı kimi menim de
ünvansızdı başdaşım…
rəsmim yoxdu, günahdı.
Öldüyüm günü də yazmayın
dedim axı…
Öldüyüm günü unutmuşam…
_2013_

Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin
Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

* * *

Sevən dostlarıma.

Bir şair olmazdım axı, saralıb-solmazdım axı.
Yaşayıb qalmazdım axı,sevən dostlar olmasaydı.

Dağlarında görünməzdim,yarpağına bürünməzdim,
Dizin-dizin sürünməzdim, sevən dostlar olmasaydı.

Ömrün qədrin bilərdimmi, sevincimi bölərdimmi,
Fəqət hər an gülərdimmi, sevən dostlar olmasaydı?!

Alışmazdım yana-yana, şeir yazmam hələq-qana.
Gələrdimmi görən cana, sevən dostlar olmasaydı.?!

Şimşək olub çaxmazdım ki, bir çay olub axmazdım ki,
Gözəlliyə baxmazdım ki, sevən dostlar olmasaydı.

Yerə vurmam kürəyimi, girov qoymam ürəyimi.
Kəsməzdim duz-çörəyimi, sevən dostlar olmasaydı.

Sayanmazdım vaxtı, anı, narahat görürəm canı.
Tanıtmazdı el Kənanı, sevən dostlar olmasaydı.

Oktyabr, 2009.Sumqayıt-Bakı.

* * *

Dağlar da şux görünür, günəş doğana qədər,
Şeri bitirim gərək, yağış yağana qədər.

Topa-topa yığılır göyün üzünə bulud,
Külək əsənə qədər, şimşək çaxana qədər.

Yanımda olmadınsa anlamasan yaxşıdı,
Nələr keçirirəm mən, nəfsi boğana qədər.

Seyr etdikcə dünyanın ağını, qarasını,
Narahat oluram mən, sənə baxana qədər.

Qalır gözü bu ara, həsrət ilə yollarda,
Gözümdən tökülən sel, keçib axana qədər.

Oktyabr, 2009.Sumqayıt

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri

* * *

Mən sükutun dilini elə gözəl bilirəm,
Mənim kimi susmağı daha kimsə bacarmaz.
Gülə-gülə ağlayıb susanların içində
Zalım,mənim adımı birinci sırada yaz!

Bu səhər də oyandım,şükür,hələ ki sağam,
Şirin yalanlar deyib azdırmışam ölümü…
Sirr deyil ki qoy deyim,ürəyimdən asmışam
Adının baş hərfinə uzanan sağ əlimi.

Daha bizdən danışmaz o küçə də,o yol da,
Başı elə qarışıb təptəzə nağıllara.
Bir xatirə boynunu büküb içimdə ağlar,
Hər gecə köks ötürüb boylanar uzaqlara.

Bəlkə şirin yuxuymuş başımıza gələnlər,
Ayrılığa “sağ ol” de,bizi yaxşı oyatdı.
Ayağımın izini göz yaşlarım yuyandan
Nə varsa bu ömürdə,elə hamsı boyatdı.

Elə də çətin deyil,vallah,bəhanə tapmaq,
Nə var nağıl uydurub özünü altadmağa.
Hər gecə üz-gözümü yuyub ay işığında,
Gedirəm bir misranın qolu üstə yatmağa…

* * *

Yenə gözdən uzağam,
heç düşmürəm yadına.
Yollarıma boylanıb,
baxmırsan saatına…

Başını iş- güc qatıb,
öz içində itmisən.
Ömür yolu bir addım,
qaça-qaça getmisən.

Sevgi çoxdan köhnəlib,
atmısan,küncə düşüb.
Könlündə bir qız ağlar,
yumaq kimi büzüşüb…

Saçların yadırğayıb
gör haçandı sığalı.
Yenə ağlın başında
dolanırsan havalı.

Xatirələr boy vermir,
boğulursan,batırsan.
Ömür-bir oyuncaqdı,
sən başını qatırsan…

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Sumqayıt Bürösunun Rəhbəri

Getsin

Gəl sənə bir yalan uydurum, könül,
Adına aldanıb yaşa da, getsin.
Ən böyük yalanmış doğru deyilən,
Doğruçu olmağı boşla da getsin.

Dosta yalan danış, yara yalan de,
Dağa dərə söylə, quşa ilan de.
Baxıb olmazlara: budu olan, – de,
Oxunu daşlara tuşla da, getsin.

Təpil yarğanlara, çəkil çallara…
Boylan məzə kimi qeylü-qallara.
Çürük matahını bürü şallara,
Bəh-bəhnən alınsın, xoşa da getsin.

Nə gözəl toxunub fələyin toru? –
Adam özü qaçır ağzına doğru.
İçində quldurdu, çölündə oğru,
İçini-çölünü xışla da getsin.

Ömür deyiləni qılıqla, yanla,
Fanidə oyun qur cisimlə, canla.
Bir zaman qapına gerçək yalanla
Qoşamı gəlmişdi? – Qoşa da getsin!

Bilirəm

Olur bil də “olmaz”ı,
Olmaz bil də “olur”u.
N.Fazil Qısakürək

Başıma olmazın oyunlar gəlir,
Daha “olmaz”ları “olar” bilirəm.
Mən nələr çəkirəm bir Allah bilir,
Elə ki, gecənin bağrını yarıb,
Oxuyan quşları “Qu”lar bilirəm.

Dərd bilib özümü atıram oda,
Məni bu alovlar yandırar çətin.
Udduğum havada, içdiyim suda
Düşmən məhəbbəti, dost xəyanəti,
Axır məqsədini bular, bilirəm.

Gördüm bir səhranın yüz çuxurunu,
Görək çuxurunu, söz çuxurunu.
Allaha aşikar, bəndədən gizlin,
Axıb tapmayanda öz çuxurunu,
Harda veyillənir sular, bilirəm.

Adamlar ağzına su alıb susur,
Qaraca daşları dinən görürəm.
Beş dərə bir dağın dibini pusur,
Havalı başımdan çəkilir duman;
Uca zirvələri enən görürəm,
Dibsiz quyuları “dolar” bilirəm.

Təbrizim döyülür, Şuşam talanır,
Sabahım göynəyir güman içində.
Gecələr yuxuma xəncər saplanır,
Səhərlər dururam al-qan içində…

Bal kimi uduram bu təsəllini,
Palıd koğuşunda nolar, bilirəm.
Başıma olmazın oyunlar gəlir,
Daha “olmaz”ları “olar” bilirəm.

* * *

Dünən biziydik orda –
O kafe, o masada.
Bu gün iki gənc gördüm,
bizim masamızdaca
vermişdilər baş-başa.
Səndən nə gizlədim, elə qısqandım,
istədim içəri keçəm, səs salam…
Ancaq
demədiyin sözə ayıldıım…
Və ən yeyin addımla
uzaqlaşdım özümdən…

Dünən qaldı dünəndə
Dünən masada qaldı,
Kor cərrah bıçağıdı –
Xatirə işə gəlməz.

Guya neynəmişdik ki?
Sən öz telinnən oynadın,
Ürəyim mənnən oynadı.
Hər təbəssüm edəndə,
çökəldi gözəl üzün
və mən zalımcasına dözdüm o gözəlliyə…

Dünən neynəmişdik ki? –
Bir az söhbət elədik
və baxışdıq bir xeyli.
Sən Bakıdan danışdın, mən Daşkənddən,
Sən Bakını təriflədin, mən Daşkəndi;
Mən əslində səndən danışır,
səni tərif edirdim,
yəqin, sən də düşündün ki,
mən heç nə anlamıram,
anlamıram ki,
bir şəhəri bu qədər adamlaşdırmaq olmaz…
Nə dedinsə, sağ ol,
sağ ol, çox sağ ol.
Amma
mənim Bakılığım qoy hələ qalsın.
sənsə dəqiq Daşkəndsən –
həsrətin daş kimi düşür ürəyə.

Dünən başqa dünəndi,
gah hər şeydən danışdıq,
gah hər bir sözə susduq,
üzə daldıq,
üzdə qaldıq…

Dünən nəydi,
nəydi dünən, İlahi?
Hər şeydən danışırdıq,
amma büsbütün sözlər
gəlib-gəlib tıxanırdı bir yerdə.
Hər şeydən danışırdıq,
amma o hər şey dediyin
tək bircə kəlməyə xidmət edirdi –
ikimiz də bilirdik,
noolsun, ikimiz də deyə bilmirdik…

Sahi, nə deyəcəkdik?
Məndən heç soruşma,
Mən nə dediymi bilmirəm,
zalim,
Sənsə bildiyini demirsən

Bu gün o iki cavan
dirsək qoyan masada
ürək qoyub gəlmişik,
onlar hardan biləcək?..
Eh, hardan bilsinlər ki,
dünən elə ordaca
necə vurub ürəklər,
boğaz necə quruyub,
topuq çalıb necə dil?

Nəydi kafenin adı? –
birdə geri dönməyim.
Sən də xatırlamazsan,
Sevgistan olsun –
İki nəfərçün bir ad…

Dünən dünəndə qaldı,
Dünən qaldı masada.
Kor cərrah bıçağıdı,
xatirə işə gəlməz…

2019

ÜSKÜP LÖVHƏSİ

Axşam düşür, dükanlar bağlanır,
hər dükanda sönən işıq
bir küçə fənərinə daşınır sanki…
Dükanlar bağlanır, kafelərsə açıqdı.
Şəhərin ən hündürdabanlı qızıyla gedən oğlanın
ürəyi açıqdı,
hündürdabanın kürəyi…
Qarşıda barda açıqdı, camedə,
gənclər nə bara, nə cameyə girir,
bir bağlı qapını açıb, özlərinə çəkilir…
Burda –
mən əyləşən kafedə qulluqçu
dağınıq fikrimi toplayır sanki:
– Əfəndim, qəhvəmi, çaymı? –
Artıq bilirəm,
burda qəhvələr çox tünddü, çaylar açıqdı –
“orta şəkəri türk qəhvəsi” deyirəm –
necə olsa, yanında su var.
Ürəyim açılıb, nəsə –
hamıyla danışmaq,
hamıyla tanışmaq istəyirəm –
Bəzən bilməz insan – nəyə sevindiyini,
necə sevindiyini…
Ancaq hər kəs öz işindədir,
mən də qapanıram özüm özümə.
Səfərə gedərkən
yola düşməyə,
səfərin ta ikinci günündəsə evə tələsirəm;
Kafedə internet açıqdı,
“elektron bilet”imə baxıram –
Sən demə, “Bakıya dönüş tarixi” açıqmış…

(Abşeron, 2018)

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

SƏN OLMASAYDIN

Ruhumu oxşayıb, güldürən gözəl,
Eşqini gözüylə bildirən gözəl,
Məni baxışıyla öldürən gözəl,
Susardı bu dilim, sən olmasaydın.

Düşməzdi bəxtimə taledən bir pay,
Qəlbimi didərdi acı hay, haray,
Sönərdi gözümdə nurlu günəş, ay,
Gəlməzdi xoş ilim, sən olmasaydın.

Bar, bəhər gəlməzdi güllü bağlara,
Qovuşa bilməzdim gözəl çağlara,
Uca zirvələrə, uca dağlara,
Yetişməzdi əlim, sən olmasaydın,

Çıxmazdım zülmətdən gün işığına,
Dönüb, dolanmazdım şamın başına,
Baxıb təbiətin yaraşığına,
Sevinməzdi elim, sən olmasaydın.

Sən oldun sevdirən dünyanı mənə,
Baxıb heyran oldum gözəlliyinə,
Vallah minnətdaram əzizim sənə,
Solardı tər güllər, sən olmasaydın.

ANA

Ana, həsrətinə tablaşmır ürək,
Sənsiz dünya, aləm nəyimə gərək,
Niyə sənə qıydı, o zalım fələk,
Yaşaya bilmirəm mən sənsiz, ana.

Qayğısız günlərim qaldı arxada,
Həsrətin qəlbimi salıbdı oda,
Sən məni çatdırdın şöhrətə , ada,
Yaşaya bilmirəm mən sənsiz, ana..

Sənsiz qırılıbdı qolum, qanadım,
Zirvə yollarında büdrəyib atım,
Sənsiz qəm-kərərdi ömrüm, həyatım.
Yaşaya bilmirəm mən sənsiz,, ana..

Ruhumu oxşamır açılan səhər,
Dilimi bağlayır acı bir qəhər,
Ömür, gün sürürəm indi bir təhər,
Yaşaya bilmirəm mən sənsiz, ana..

Gecələr cıxmırsan yuxumdan mənim,
Dərd, qüssə yapışır yaxamdan mənim,
Göylər alovlanır ahımdan mənim,
Yaşaya bilmirəm mən sənsiz, ana.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

***

Şeytan, közümdən götürüb
Közünün üstünə qoyur.
Günahı çörəktək öpüb
Gözünün üstünə qoyur.

Arzularım güvə tutub,
Dua evim damır ancaq.
Adam çörəyi tapdayır,
Günahı tapdamır ancaq.

Mən Adəm olandan, nəsə
Çaşır, bir daş atır hərə.
Adamda şeytanlığa bax,
Məni də öyrədib şərə.

Bir misralıq canı varmış əcəlin…
Çoxu ölüm əkəcəkdi orada…
Sən kölgəmin komasını uçurtdun,
Kimsə əzan çəkəcəkdi orada.

Dualarım ətəyimə ilişdi,
Kara yetdi səhv qurduğum tələ də.
Ruhum qatı gecələrə bulaşıb,
İşıq yoxdu üst-başında hələ də.

Barmaq vurma tətiyinə ölümün,
Tanrı qədər, balan qədər əzizsə.
Necə çıxım gözlərindən bu qızın,
Sevgi mənə yalan qədər əzizsə?!

Canım kilsə qapısıdı elə bil,
Çox açırlar onu həddən ziyada.
Bir gün məni axtarsalar, deyərsən:
– Pul atlıydı, o yazıq da piyada…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Xəyalım dolanıb dağlardan keçir,
Ruhum sevgi üçün saf ürək seçir,
İlhamım bahar tək yaşıl don biçir,
Məni sevgi üçün doğubdu anam.

Mən şeir adamı, söz vurğunuyam,
Alovu can alan göz vurğunuyam,
Qəlbimi titrədən naz vurğunuyam,
Məni sevgi üçün doğubdu anam.

Sevgi, məhəbbətdir varım, dövlətim,
Məcnunam, Kərəməm, vardır qeyrətim,
Güldən, çiçəkdəndir sözüm, söhbətim,
Məni sevgi üçün doğubdu anam.

Sevirəm həyatı ürəkdən , candan,
Gözəl yaradıbdı,yurdu yaradan,
Gileyli deyiləm taledən, baxtdan,
Məni sevgi üçün doğubdu anam.

Canımı bu yurda qurban deyirəm,
İgidlər önündə mən baş əyirəm,
Vətəni canımdan çox istəyirəm,
Məni sevgi üçün doğubdu anam.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Başımın tacı olmusan,
Bu sevdaya düşən gündən.
Tay məni məndən almısan,
Bu sevdaya düşən gündən.

Sənə qurban dünya, aləm,
Sən varsansa nə dərd, nə qəm,
Əvvəlki adam deyiləm,
Bu sevdaya düşən gündən.

Üzün ayı, günü danır,
Ruhum, qəlbim səni anır,
Ürəyim alışıb yanır,
Bu sevdaya düşən gündən.

Qurbam olum mən Allaha,
Qoymur batam mən günaha,
Bu dünya mənimdi daha,
Bu sevdaya düşən gündən.

Gündüzlərim noğul olub,
Gecələrim nağıl olub,
Ürəyim nəğməylə dolub,
Bu sevdaya düşən gündən.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Əzizim incə-incə,
Yaman uzandı gecə,
Vətən deyib ağlaram,,
İnan kı, mən ölüncə.

Əzizim kimə qalar,
Ağlamaq simə qalar,
Ayrılıq ağır dərddi,
O da yetimə qalar.

Əziziyəm o bağlar,
O dövranlar o çağlar,
Qardaş yurddan köçkünəm,
Ürəyim qubar bağlar.

Əziziyəm dağda çən,
Dost olmaz ki, hər yetən,
Hərə bir dərddən ölür,
Mən yurdun həsrətindən.

Əziziyəm gündə mən,
Soyuqda mən, gündə mən,
Din-imandan olmuşam,
Yurddan ayrı düşəndən.

Əzizim ulu dağlar,
Çeşməli, sulu dağlar,
Unutsanız Əzizi,
Göy kişnər, bulud ağlar.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Bahar ətirlidi, qönçə çiçəkdi,
Camalı mat qoyur ayı, ulduzu,
Bilmirəm hüridi, yoxsa mələkdi,
Gözəllik tacıdı zalımın qızı,

Elə bil şəfəqdən, nurdan yaranıb,
Adamın ağlını başından alır,
Gör necə bəzənib, necə daranıb.
Baxışı adamı odlara salır,

Gülüşü, baxışı aləmdi, aləm,
Belə bal olarmı, qaymaq olarmı,
O, olan dünyada nə qüssə, nə qəm,
Belə bir gözəldən doymaq olarmı?

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Qəlbimi, könlümü vermişəm sənə,
Saxla ürəyində, saxlaya bilsən.
Dərdimi, qəmimi demişəm sənə,
Ağla için-için, ağlaya bilsən,

Bir bax, gözlərimə, bir bax, nə deyir,
Həsrət əyilməzi, bir gör, nə əyir,
Qəlbim sızıldayır, yaram göynəyir,
Bağla öz əlinlə, bağlaya bilsən,

Cənnətin özü də sevgi bağıdı,
Ayrılıq ən böyük həsrət dağıdı,
Dur gəl otağıma, vüsal çağıdı,
Dağla qəm-hicranı, dağlaya bilsən.

Bu gün Xalq şairi Məmməd Arazın anadan olmasından 86 il ötür

Xalq şairi Məmməd Araz Azərbaycan ədəbiyyatında çoxcəhətli və zəngin ədəbi irsinə, sənətkarlıq qüdrətinə görə özünəməxsus yeri və mövqeyi olan görkəmli söz ustadıdır. Məmməd Araz mənalı, keşməkeşli və şərəfli, bütövlükdə Vətənə və sənətə həsr olunmuş əsl şair- vətəndaş ömrü yaşayıb. Sənətkarın tərcümeyi-halının, taleyinin daha çox onun yaradıcılığında öz əksini tapıb. Məmməd Araz özü də şeirlərində bunu dəfələrlə etiraf edib. Kitablarından birinə yazdığı müqəddimədə deyilir: “Əsl tərcümeyi-hal şairin şeirləridir. Şair çox halda öz yazılarının baş qəhrəmanı ola bilir”.
Dərin məzmunlu, oxunaqlı və milli mündəricəli şeirlərilə Məmməd Araz vətəndaş qeyrətli ədəbiyyat nəhəngidir. Bu görkəmli şair həm də milli azadlıq ideyalı əsərlərilə istiqlal şairi olaraq əbədi şöhrət qazanıb.
AZƏRTAC xəbər verir ki, bu gün Xalq şairi Məmməd Arazın anadan olmasının 86-cı ildönümü tamam olur. Böyük sənətkarın təkrarolunmaz yaradıcılığı zəngin ənənələrə malik milli ədəbiyyatımızı yeni mərhələyə çıxarıb, Azərbaycan fəlsəfi və siyasi lirikası onun dühası hesabına daha da zənginləşib.
Məmməd Araz böyük poetik ilhama malik olan sənətkarlardan idi. Sözün və sənətin Məmməd Araz zirvəsinə gedən yol heç də həmişə hamar olmayıb. Onun həyatı da sənəti kimi daşlı-qayalı yollardan keçib.
1933-cü il oktyabrın 14-də Şahbuz rayonunun Nursu kəndində dünyaya göz açan Məmməd Araz ilk təhsilini həmin kənddə alıb. 1954-cü ildə Azərbaycan Pedaqoji İnstitutunu bitirən böyük sənətkar 1961-ci ildə Moskvada Maksim Qorki adına Ədəbiyyat İnstitutunda oxuyub. Azərbaycan Dövlət Nəşriyyatında bədii ədəbiyyat redaksiyasının müdiri, sonra isə baş redaktorun müavini, “Ulduz” jurnalında məsul katib, “Ədəbiyyat və İncəsənət” qəzetində baş redaktorun müavini işləyib. 1971-1981-ci illərdə Azərbaycan Yazıçılar İttifaqının poeziya bölməsinə rəhbərlik edən Məmməd Araz 1974-cü ildən ömrünün sonunadək “Azərbaycan təbiəti” jurnalının baş redaktoru olub.
Böyük sənətkar 2004-cü ilin dekabrın 1-də Bakıda vəfat edib və Fəxri xiyabanda dəfn olunub.
Harada işləməsindən, hansı vəzifəni tutmasından asılı olmayaraq, Məmməd Araz əslində bütün ömrü boyu bir vəzifəni icra edib. O da poetik Azərbaycan dünyasına xidmət, Vətən qarşısında vətəndaşlıq borcunu yerinə yetirməkdir. Böyük istedadı və poetik bacarığı sayəsində Məmməd Araz Nizami Gəncəvi, Məhəmməd Füzuli, Mirzə Ələkbər Sabir və Səməd Vurğun poeziyası ilə ona qədər gəlib çatan klassik şeir ənənəsini və üslubunu təkmilləşdirərək hamının gördüyü və bildiyi, lakin dilə gətirməyi bacarmadığı məsələləri ictimai düşüncənin məhsulu edib, Azərbaycanda vətəndaşlıq poeziyasının əsasını qoyub. Gənc yaşlarından başlayaraq yarım əsrdən artıq davam edən Məmməd Araz yaradıcılığı mənsub olduğu xalqa layiqli şair – vətəndaş xidməti nümunəsidir. Onun şeirinin əvvəli də, axırı da Vətəndir. Məmməd Araza məxsus “Vətən daşı olmayandan olmaz ölkə vətəndaşı” məşhur misraları müasir dövrdə poeziyada və ictimai mühitdə vətəndaşlığın milli düsturu kimi qəbul olunur.
Məmməd Araz yaradıcılığının baş qəhrəmanı Azərbaycandır. Onun “Vətən mənə oğul desə”, “Məndən ötdü, qardaşıma dəydi”, “Mənim Naxçıvanım”, “Ata ocağı”, “Ana yurdum, hər daşına üz qoyum” şeirləri vətən mövzusunda ən yaxşı əsərlər kimi dillər əzbəridir. Poeziyamızda Azərbaycan mövzusunda çox yazılıb. Azərbaycana çoxlu şeirlər ithaf olunub. Amma Məmməd Arazın “Azərbaycan – dünyam mənim” şeirinin bənzəri yaradılmayıb. Bu şeirin bütün intonasiyası şair qəlbinin ağrılarından, fəal vətəndaş narahatlığından keçir. Şeir yaradıcılığında olduğu kimi, poemaları ilə də Məmməd Araz təkrarsızdır. Onun “Üç oğul anası”, “Araz axır”, “Mən də insan oldum”, “Paslı qılınc”, “Əsgər qəbri”, “Atamın kitabı” poemaları hər şeydən əvvəl insan mənəviyyatının mürəkkəbliyi, tarix və müasirlik, milli tale və tarixi yaddaşın bərpası kimi fundamental məsələlərə həsr olunub.
Ümummilli lider Heydər Əliyev Xalq şairi, poeziyamızın istedadlı nümayəndəsi Məmməd Araz yaradıcılığına və şəxsiyyətinə daim yüksək qiymət vermişdir. Təsadüfi deyil ki, Məmməd Araz ilk yaradıcılığa ötən əsrin 50-ci illərindən başlasa da, onun təkrarsız istedadı 1970-ci illərdə, Ulu Öndərin Azərbaycana rəhbərliyinin birinci dövründə parlamışdır. Məmməd Araza böyük şöhrət gətirən “Atamın kitabı”, “Həyatın və sözün rəngləri”, “Oxucuya məktub”, “Qanadlı qayalar”, “Aylarım, illərim” kitabları məhz bu illərdə çap olunub, əsərləri xarici dillərə tərcümə edilərək geniş oxucu kütləsinin məhsuluna çevrilib. 1975-ci ildə Azərbaycan Ali Soveti Rəyasət Heyətinin Fəxri Fərmanı ilə təltif olunan böyük şairə 1978-ci ildə “Əməkdar Mədəniyyət İşçisi” fəxri adı verilib, 1995-ci ildə isə ümummilli lider Heydər Əliyev Xalq şairi Məmməd Arazı “İstiqlal” ordeni ilə təltif edib. Ulu Öndər Məmməd Araz sənətini yüksək dəyərləndirərək deyib: “Bu gün bir daha Məmməd Arazın Azərbaycan xalqının mədəniyyətinə, ədəbiyyatına verdiyi töhfələri gördük, eşitdik və bunların xalqımız üçün nə qədər faydalı olduğunu bir daha bildik, bir daha dərk etdik ki, Azərbaycan xalqının həyatında Məmməd Arazın yaradıcılığının nə qədər böyük əhəmiyyəti var”. Ümidvaram ki, Azərbaycan xalqı daim müstəqilliyini qoruyub saxlayacaq və müstəqil Azərbaycanın ilk “İstiqlal” ordeninə layiq görülmüş şəxsiyyətlərdən biri kimi Məmməd Araz, Azərbaycan xalqının tarixində indi olduğu kimi, gələcəkdə də öz yerini tutacaqdır”.
Azərbaycan ədəbiyyatının inkişafındakı xidmətlərini nəzərə alan Prezident İlham Əliyev görkəmli sənətkarın xatirəsinin əbədiləşdirilməsi, yubileylərinin keçirilməsi haqqında sərəncamlar imzalayıb. Bu sərəncamlar Azərbaycan ədəbiyyatının, bütövlükdə yaradıcı ziyalıların, o cümlədən Məmməd Araz sənətinin və şəxsiyyətinin böyük himayədarı, ulu öndər Heydər Əliyev ənənələrinin müasir şəraitdə uğurlu davamı kimi yüksək dəyərə malikdir.

Mənbə: https://azertag.az

Araz ağrısında yeri göynəyən,
Yaddaşın bir çinar hekayəti var.
Axşamda, səhərdə qapımı döyən
Uşaqlıq çağımın əmanəti var.

Yağı qabağında qürurlu çinar,
Dayanar budağı, qolu sınsa da.
Donar, yaddaşında bir Araz donar,
Hər iki sahildə Vətən yansa da.

Yolub saçlarını yellərə verib,
Şapalaq yarpaqlar ələm-ələmdi.
Ümid bu yerlərdə qəribdən-qərib.
İnam qara geymiş dərdli qələmdi.

Babəkin vurulmuş qolları sayaq,
Budaqlar qırılıb yanına düşüb.
Bəlkə, olanları birbəbir sayaq;
Görək, hansı olay necə ötüşüb?

Deyirəm bu dünya heç belə getməz,
Yaddaş yuxuların çin olmağı var.
Demə bu dünyanın qovğası bitməz
Haqqın-ədalətin can almağı var.

…Babama dost olan, atama sirdaş,
Şəkərəli əmi yaxşı kişiydi.
Hər sözü xatirə, kəlməsi yaddaş,
Kənddə xeyir əməl onun işiydi.

Xoş qılıq danışıq, sözü bütövdü,
Hərdən şirin-şəkər gülməyi vardı.
Xoş xəbər dilində sovqatdı, sovdu
Pis sözü dilindən seçib qovardı.

Keçmişi iştahla çözələyərdi,
Əlində yediyi dürməyi kimi.
Qismətə baş qoyar, boyun əyərdi
Haqqı nizamında görməyi kimi.

Bir gün də atama xoş xəbər dedi:
Şər daban göstərsin, gülsün səhərin.
Qismət məni çəkdi, istək yeridi.
Çiçəyi çırtlasın sevinənlərin.

Getdim Haraylana… oğluna de ki,
Adına, bəxtinə bir çinar əkdim.
Boy atıb böyüsün o çinar təki
Söylə ki, taxtına bir ağ yol çəkdim.

Min doqquz yüz əlli üçüncü ili
Zaman yola salır… payızı, qışı…
Bir insan əlinin xeyir əməli
Bir gün qada sovar, kəsər qarğışı.

Şəkərəli əmi illər uzunu,
Əkdiyi çinara məni tay tutdu.
Araz ağrısının sükut buzunu
Qıran xatirələr sözə “toy tutdu”.

Şirvan bulağının dumduru suyu,
Çinarın boyunu, soyunu sevdi.
Qismətim bəxtimə çalınan toyu
Taleyim bu toyda “oyunu” sevdi.

Oxatan bürcündə, ilan ilində,
Bir bulaq başına əkildi qələm.
Tanrı dəftərində, mələk əlində
Bir tifil bəxtinə çəkildi qələm.

Oğul adınadı – bitsin, göyərsin,
Şəkərəli əmi bir çinar əkdi.
Qundaqda inləyən tifil nə bilsin,
O, çinar əkən gün tale dərd əkdi.

Evimiz hündürdə, çinar dərədə
Baxıb qürurumla qoşa durardım.
Odlu gəncliyimi güdüb bərədə
Mən özüm-özümə pusqu qurardım.

Çinarın gövdəsi boyu, budağı,
Kölgə əlləriylə başımda gəzdi.
Acı xatirəsi bir ağrı dağı,
Həsrəti ömrümdə, yaşımda gəzdi.

Hərdən Şəkərəli əmi qolumdan tutub
Əkdiyi çinara baxıb öyərdi.
Ömrün axarında yolumdan tutub
Bəlkə, yaddaşıma naxış döyərdi.

Doğuldum, sevindi uruğum, tirəm,
On dörd günü qalmış payız qarında.
Dil açdım dil tapam, qəlbinə girəm,
Boğuldum həyatın caynaqlarında.

Xeyir əməl kişi bulaq başında
Bir çinar qələmi sancmışdı yerə.
Bir qələm tutanın öz yaddaşında
İndi ağlar qalıb o dağ, o dərə.

Nənəm deyərdi ki, sən olan günü,
Bir ulduz yanırdı göyün üzündə.
Dan üzü səhərdə öz gördüyünü,
Bəxtimə yozmuşdu suyun üzündə.

Göbəyimi kəsən Sənəm nənənin
Dilləri Araza tapşırdı məni.
Üyünər ağzında bu dəndənənin
Araz ağrısıyla ömrümün dəni.

Yağda piltə tutan Zülfü nənəm də
Qurbani pirinə nəzir aparır.
İndi karxana var dağlı sinəmdə
Yaddaş qəlpə-qəlpə qaysaq qoparır.

İllərin qovğası ömrümü yedi,
Bilmədim o çinar necə böyüdü.
Taleyim üzümə güldü-gülmədi,
Alnıma yazıldı çinar öyüdü.

Sinəmdə min dərdin gülləri bitdi,
Ömür bulağından əzab içdikcə.
Hər dəfə inamdan bir zərrə itdi
Sınıq körpülərdən ötüb keçdikcə.

…Mənim ürəyimdə Xan Çinar adlı,
Hələ yazılmayan bir kitab yatar.
Ömrün dan üzündən yol gələn atlı
Gün kimi doğular, Ay kimi batar.
***
Bu gecə yuxumda öpdüm yolları,
Xaraba yurdları Araz boyunca.
Bədənsiz başları, kəsik qolları
Sıxdım qucağıma, sıxdım doyunca.

Yanımca gedirdi şəhid oğullar,
Çinar oğulların boyunu gördüm.
Bitib-tükənməzdi burda nağıllar,
Sonunda almalar oyunu gördüm.

Bizi içimizdən çağıran səsə
Əl-ələ, qol-qola haray verək biz.
Şəhid oğullarla nəfəs-nəfəsə,
Zamanın özünə sinə gərək biz.

Arzunun, istəyin diləyi gülsün,
Arazı yol bilək Vətənə sarı.
Qəzəbin tufanı tüğyana gəlsin,
Dağılsın, sökülsün bu dərd hasarı.
***
Vətənin sinəsində,
Dərd yarpağı saralar,
Ümidlərin səsində
Nəfəs yanar, qaralar.

Dedim sözüm göyərər,
Ümidim xəzan oldu!
Soraq salar göy ərər,
Arzular nə tez soldu…

Göynəyən ürəklərdə,
İnam göy daşa döndü.
Vədəsiz küləklərdə
Bir çıraq yandı, söndü.
***
Həmyaşıdım çinar təki boy verib
Ürəyimdə bitən dərdin ağacı.
Ucalığı günəş dərib, Ay dərib,
Vüsal adlı meyvəsindən bar acı.

Gövdəsində göynəyidi harası,
Kövrək-kövrək əyrilənib budaqlar.
Qabıq-qabıq, qaysaq-qaysaq yarası
Dağ-dağ olub boy göstərir bu dağlar.

Ömür keçir günüm fəsil sorağı,
Yarpaq-yarpaq, dilək-dilək saralar.
Oxunmadı bu kitabın varağı
Tapılmadı bu dərdimə çaralar.

Küştü tutduq, cəng aradıq, nə fayda?
Mən qəmləri, qəmlər məni ötmədi.
Həsrət məndə, vüsal qalıb o tayda
Ha çağırdım, harayıma yetmədi.

Budağına, meyvəsinə baxıram,
Ağrı-ağrı, yara-yara barı var.
Bəxtim gülür, dərd selində axıram,
Deyin kimin mənim kimi varı var?!
***
Bəxtimə əkilən çinar qardaşım,
Gövdələr, budaqlar, gözlə, gələrəm.
Mənim ömür payım – kitab yaddaşım,
Qələmlər, varaqlar, gözlə, gələrəm.

Yaddaş tufanından yağar bir dolu,
Taparam xatirə ağacı, kolu…
Ot-alaf bassa da çığırı, yolu,
A yollar, yolaqlar, gözlə, gələrəm.

Ula, ulamağın canımdan keçsin,
Səsin qana dönsün, qanımdan keçsin.
Ağzı yanmış qurdum yanımdan keçsin,
Közərən ocaqlar, gözlə, gələrəm.

O dağ da, dərə də nəfəsə gəlsin,
Yerisin qol-qola, qoy kəsə gəlsin.
Dirilsin daş-qaya, bu səsə gəlsin,
A batmış soraqlar, gözlə, gələrəm.

Başımda ağ çiçək – gülüm gətirər,
Həsrətinə yansam, külüm gətirər.
Sözü dilim-dilim dilim gətirər,
Sinəm üstə dağlar, gözlə, gələrəm.

Quş kimi sıçrayıb keçdiyim sallar,
Bələni qıy tutan təpələr, yallar.
Sevgimə şahidsən çəpərlər, çallar,
A günlər, a çağlar, gözlə, gələrəm.

Başımda dolanan, yanan eşməsən,
Ürəyimi bu yol üstə deşmə sən.
Könlümə, gözümə dolan çeşməsən,
Öpdüyüm bulaqlar, gözlə, gələrəm.

Gözlərim qaralıb tora düşsə də,
Xal-xal ürəyimə yara düşsə də.
Diləyim, istəyim tara düşsə də,
Soyuqlar, sazaqlar, gözlə gələrəm.

Məni bir alagöz qəbir gözləyir,
Daşında yazılan səbir gözləyir.
Neçə-neçə yaddaş bir-bir gözləyir,
Qara üstə ağlar, gözlə, gələrəm.

Mənbə: http://edebiyyatqazeti.az

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü,
“Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və
“Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Sən ömür baharı, mən könül qışı,
Haraya gedəcək bu yol, bilmirəm.
Mən bəxtin önündə payız yağışı,
Alırsan könlümü gəl al, bilmirəm.

Ayrılıq deməyə gəlmədi üzüm,
Verdiyin vədəndə qışladı sözüm,
Həsrəti eyləyib dağ, dərə, düzüm,
Çəkdin sinəm üstə min yol, bilmirəm.

Könlümün evinə bir yol uçduğun,
Gözümdən gizlənib nədən qaçdığın,
Hər məni görəndə geniş açdığın,
Kimlərə açılır o qol, bilmirəm.

Deməyin sərxoşam, xumar çəkibdi,
Mənə nə dağ çəkib o yar çəkibdi,
De kimin saçına tumar çəkibdi,
Əlimdə buzlayan o əl, bilmirəm..

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü,
“Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və
“Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Döyür pəncərəmi payız yağışı,
Dəli sevgimizin göz yaşı kimi,
Səni arzulayır kövrək baxışım,
Neçə min illərin sirdaşı kimi.

Elə möhtacam ki, bax bu an sənə,
Qəlbimin ağrısın yağış da duyur.
Səngimək bilməyə bu yağış yenə
Bəlkə sevgimizin günahın yuyur.

Həsrət ünvanlıdı, vüsal gileyli,
Mənə gizli-gizli baxan bu yağış.
Baxışı Məcnundu, gedişi Leyli,
Sevdalı qəlbimə axan bu yağış.

Gəl tut əllərimdən ürəyimizi –
Yağışın altında boşaldıb, doyaq.
Gizlədək, yağışdan gileyimizi,
Özümüz sevginin günahın yuyaq.

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Qaytar mənim məktubumu,
Aparma yara, poçtalyon…
Qırma yarın ürəyini,
Eyləmə para, poçtalyon…

Dəyişik sal o ünvanı,
Başqa qapını silkələ…
O ağlayaraq oxuyar,
Başqaları gülə-gülə…

Qaytar geri günahımı,
Savabın da qoy bu olsun…
Girmə mənim günahıma,
Qıyma ki, gözləri dolsun…

Qaytar geri məktubumu…
Gəldiyi ünvana göndər…
Vallah, ağladacaq onu,
Titrəyəcək açan əllər…

Hirsini sənə tökəcək…
Ayrılıqdan yaman qorxar…
Ümid evini sökəcək,
Çətin bir də təzdən qurar…

Qaytar, poçtalyon, qaytar,
Vallah, mən də ağlayacam…
Ona doğru gedən yollar
Bu məktubla bağlanacaq…

Qaytar mənim məktubumu,
Aparma yara, poçtalyon…
Qırma yarın ürəyini,
Eyləmə para, poçtalyon…

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Yenə də yağış yağır… Göylər mənim səbrimimi sınayır? Ürəyimi çırpıb yolların səkilərinə, qaçıram, qaçıram həmin yerə… Burda dayanacağam, bax burda; bu böyük şəhərin ensiz bir yolunun kənarında… Gələcək indi mikroavtobus… İnsanlar həyatın rəngləri içərisində bir az qəmli, bir az boz… Onların nəsibi olmayıb axı, hardasa rəngarəng bir göy qurşağı… Yağışdan az sonra o görünəcək… Mənim gözlədiyim mikroavtobus gələcək…

Gələcək ki, gətirsin mənə gözəl gözləri… Axı çoxdan itirmişəm sahilli dənizləri… İndi axtarmıram nə sahil, nə qum; indi axtardığım taleyimin məni hardasa unutduğu, hakimi tənhalıq olan bir ada… Bir də… Bir də nə yaxşı ki, o gözlər var dünyada!

Sərt baxışlar… Dünəndən qalan “bağışla” kəlməsinin həyata ətasıdır… Kim bilir, bəlkə bu arzu da ömrümün xətasıdır?! Sabah baxıb danlayacağam özüm-özümü…

Amma…Amma, yenə çəkə bilmirəm yoldan gözümü. Gələcək… Gələcək gözlədiyim mikroavtobus… O baxışlarda isə sehr, amma mənə hədiyyəsi yox….

Nolur, ay ürəyim, dayan! Dinmə! Sus! Yalan ümidlərdən qırılmısan çox… Ya da yox! Ümid sonuncu ölür… Bəlkə də hər gün yenidən doğulur, kim bilir?!

Nə isə…Ümiddən bezmişəm…Ümiddən…

Nə isə…Çırpın ay ürək, mikroavtobus gəlir…

(2010)

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

O ötən günlərdən xatirə kimi,
Nə ola bir şəklin qalaydı məndə.
Qırıq ürəyimə kömək, təsəlli,
Nə ola bir şəklin qalaydı məndə.

Gecdi göz yaşımı töküm o günə,
Günlər yas saxlamır itkin ömrünə.
Mən kölgə oluram yollara yenə,
Nə ola bir şəklin qalaydı məndə.

Bilirəm rəsmin də qəm gətirəcək,
Zilimi udacaq, bəm gətirəcək,
Quruyan gözümə nəm gətirəcək,
Nə ola bir şəklin qalaydı məndə.
Nə ola bir şəklin qalaydı məndə.

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

Alnıma yazılan yazıya bir bax,
Kim bilir daha nə görəcək gözüm?!
Vaxtsız sönən məhəbbətin yasına,
Görəsən çoxmu yaş tökəcək gözüm?!

Üzümdə izini buraxır illər,
Saralır içimdə açılan güllər.
Gün-gündən rəngini itirir tellər,
Deyəsən çuxura düşəcək gözüm!

Düz yollarım döndü oldu çəpəki,
Dağ-dərə önümü kəsib hələ ki.
Çox yüyürdüm çatammadım sənə ki
Elə baxa-baxa öləcək gözüm.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Eşqinlə döyünsə sinəmdə ürək,
Üstümə tuşlanan daş mənə neylər,
Nəzərin üstümdən çəkməsə fələk,
Gözümdən süzülən yaş mənə neylər.

Dözərəm həsrətə sən mənim olsan,
Dünya mənim olar yanımda qalsan,
Qaşınla, gözünlə canımı alsan,
Tutsan əllərimdən qış mənə neylər.

Sevda yolçusuyam əzəldən bəri,
Dilimin hər zaman sənsən əzbəri,
Baxma saçlarıma, ey nazlı pəri,
Ürək yorulmasa yaş mənə neylər.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Bir səni sevirəm mən bu dünyada,
Mən səni vermərəm özgəyə, yada,
Gecə də, gündüz də düşürsən yada,,
Eşqinin oduna yanıram indi.

Dünyanın ən zərif çiçəyi sənsən,
Güllərin ən gözəl, göyçəyi sənsən,
Tanrının sevimli mələyi sənsən,
Eşqinin oduna yanıram indi.

Gəl dönüm başına pərvanə kimi,
Əsir eyləmisən sevən qəlbimi,
Sənsiz neyləyirəm dünya, aləmi,
Eşqinin oduna yanıram indi.

Qayıt gəl ömrümə nurlu günəş tək,
Sənsiz nalə çəkir sinəmdə ürək,
Gəl birgə sevinək, gəl birgə gülək,
Eşqinin oduna yanıram indi.

Əzizin sözündə axtarma yalan,
Ürəyim, canımsan ey nazlı ceyran,
Sənsən bu qəlbimi odlara salan,
Eşqinin oduna yanıram indi.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

40 yaşımda təbrik gözlədiyim bir adamın «Pul səndən niyə qaçaqdır» sualına ağı

Qırx ildi çəkirsən dara,
Dərdimə olmursan çara,
Qaragün adama qara,
Ağgun adama da ağsan,
Pul, məndən niyə qaçağsan?

Atım yox, səyirdim, çapım,
Ta dartma, qırılır sapım,
Üzünə bağlıdır qapım?
Günahı saçağ-saçağsan,
Pul, məndən niyə qaçağsan?

Hələ də xal altda xalam,
Eh, arzum dəymədi, kalam.
Uşağın yanında lalam,
Sənin nə vecinə, cağsan,
Pul, məndən niyə qaçağsan?

Hirsimdən ağ gördüm çölü,
Gümanım lal sevda gölü…
Kiminin gözündə ölü,
Kiminin gözündə sağsan,
Pul, məndən niyə qaçağsan?

Tamarzıdı canım axı,
Boşa gedir anım axı.
Nə qədər utanım axı,
Əlçatmaz təpəsən, dağsan,
Pul, məndən niyə qaçağsan?

Məni quru ah bilirlər,
Gah bilmirlər, gah bilirlər.
Sənisə Allah bilirlər,
Nolar başımıza yağsan…
Pul, məndən niyə qaçağsan?

Ruhum bir qövmə «nun» olsun,
Ya Atilla, ya Hun olsun…
Adamsan, Allahun olsun,
Bir yol da bu canı bağ san,
Pul, məndən niyə qaçağsan?