Blog

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Redaksiya Heyəti Rəhimova Aylin Murad qızının “4″yaşı tamam olması münasibətilə Aylini təbrik edir, ona dünyada ən gözəl nemət olan-can sağlığı arzulayır.Bu şeirlər Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbəri Kənan Aydınoğlu tərəfindən “3″ yaşı tamam olan Aylin Rəhimovaya həsr olunur.

* * *

Körpə Aylinə.

Şərəfli bir ömrü yaşamaq, düzü,
Bəlkə hər bəşərə qismət olmayır.
Axı kim dedi ki, övlad güləndə,
Atanın, ananın gözü dolmayır?!

Təzəcə dan yeri sökülən kimi,
Qayğılar aləmə tökülən kimi,
Günəş də dağ kimi bükülən kimi,
Bir ömür körpənin könlün almayır?!

UŞAQ RÜBAİLƏRİ

(Körpə Aylinə.)

Tökülür çiynindən ömürün daşı,
Yanaqdan süzülür gözünün yaşı.
Sağına-soluna baxıb güləndə,
Sevincin özü də durur yanaşı.

Dağılır gözündən kədər qəm kimi,
Yuxular düzülür qətrə nəm kimi.
Qədəmin atanda Ana torpaqda,
Gözylərə yüksəlir ünü bəm kimi.

Doğanda al günəş kaman inləyir,
Göynəyən saz susur, min tar inləyir.
Yanında olmasa həsrətli gözü,
Hər səhər ananı yenə ünləyir.

Gözündə nə qüssə, nə kədər olur,
Sevinci bir anda su qədər olur.
Üzündən, gözündən dürr tökülməyi,
Narahat bir ömrə xoş xəbər olur.

TƏRCÜMEYİ-HAL

Tural Adışirin 1990-cı il fevral ayının 26-da Şəki şəhərində anadan olub.1996-2007-ci illərdə Şəki şəhər 9 saylı orta məktəbdə təhsil alıb.2007-2011-ci illərdə Azərbaycan Müəllimlər İnstitutunun Filologiya fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb. Elmi və bədii yaradıcılıqla məşğuldu. Dövri mətbuatda publisistik yazılarıyla müntəzəm çıxış edir. Şeirləri “Region Şəki”, “Şəki təhsili”, “Oğuz yurdu”, “Ədalət”, “Söz odası” mətbuat orqanlarında müntəzəm çap edilir.
2012-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Qeyri-Hökümət Təşkilatlarına Dövlət Dəstəyi Şurası tərəfindən maliyyələşdirlilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən ”Bölgə yazarlarına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında şeirləri dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictiamiyyətin nəzərinə çatdırıldı. Həmçinin şeirləri Türkiyədə çap olunmuş “Türk dünyası şairləri antologiyası”na da salınmışdır. “20-21-ci əsr Şəki ədəbi-mədəni mühiti”(Səbuhi ədəbi məclisi) elmi işi üzərində tədqiqat aparır.2013-cü ildə Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Fəxri üzvü seçilmişdir.Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvüdür.

Sən kimsən?

Sən kimsən?-bu sual yerinə düşdü,
Özünü ələ al tələsmə bir an.
Bu sənin özünlə qəfil görüşdü,
Sən kimsən? Özünlə üz-üzə dayan.

Gör, kimin eşqiylə döyünür ürək,
Gör, kimin odunda bu qəlb isinər”
Sən öz kimliyini biləsən qərək,
Kimsə kimliyini soruşa bilər.

Ovçumda çığırlar ömür yolusa,
Əllərim bilir ki,sabah mən kiməm.
Əgər sonralardan xəbərim olsa,
Mən öz kimliyimə bilki hakiməm.

Sən kimsən?-bu fikrin tərkinə mindim,
Sən kimsən?-bu fikiri çəkdim ortaya.
Torpaqdan boyumca dərinə endim,
Baxdım uzaqlara,baxdım sonraya.

Mən elə Fərhadam-qayalar yaran,
Ya da,haqq yolunda güllə hədəfi,
Mən öz kimliyimi unudammaram,
Mən elə hər yerdə düzün tərəfi.

Sən ana südündən halallıq istə,
Özünə məhrəm bil,mənim ərkimi.
Heykəl oğullar var bu torpaq üstə,
“Kimsən” sualına bir cavab kimi.

Sevinc, kədər…

Tale dənizində qaldırıb yelkən,
Ömür uzaqlara üzüb gedəndir.
Dünya başdan-başa bir nəğmə ikən,
Bu kədər hardandır, bu qəm nədəndir?

Yəqin xoşbəxtliyin yolu daş-kəsək,
Yəqin bədbəxtliyin yolu düz-hamar.
Əgər qarış-qarış dünyanı gəzsək,
Görərik sevincdən artıq kədər var.

Qara saçlara da vaxtsız salar dən,
Sevinc bir üzlüdü, kədər min yönlü.
Qəm elə hissdir ki, özün bilmədən,
Ağlada-ağlada ovudar könlü.

Sevinc qəm içində kiçik bir ada,
Kədər təlatümlü,dalğalı ümman.
Bir cür sevinsə də hər kəs dünyada,
Başqa cür qəmlənir, qəmlənən zaman.

Sevinclər hardasa uyuyar, yatar,
Hiss edər nə vaxtsa qəmi qovacaq.
Günəş də belədir, axşamlar batar,
Bilər ki, səhərlər bir də doğacaq.

VAXT…

Bəzən vaxt çatışmır, vaxt çatmır deyə
Vaxtın azlığından gileylənirik.
Bir manat itirsək gəzirik niyə
Bir günü itirsək heyfsilənmirik.

Vaxtı öz vaxtında anlasaq da biz
Bəzən özümüzü anlamamışıq.
Min yol özgəsini danlasaq da biz
Bir yol özümüzü danlamamışıq.

Vaxtın alovunda bişməmişiksə
Zəhmətin odunda çətin bişərik.
Özümüz çətinə düşməmişiksə
Çətinə düşəni başa düşmərik.

Bu dünyanın qapısı

Ürəyimə daman hansı duygudu?
Ovcumdaca oxu alın yazımı.
Həyat sanki bir qarışıq yuxudu,
Qarışıqdı yozanların yozumu.

Bura qədər harda ömür sürmüşük?
Bəlkə elə yox olmaqdı dogulmaq?
Dogulmagın növbəsində durmuşuq,
Qəm eləmə, növbəsizdi yox olmaq.

Qapısızmı tanrının bu qalası?
Burdan gedib, bir də geri gələn yox.
Bu dünyanın gizlin giriş qapısı
, Hayandadı – axtaran çox, bilən yox.

Ömür sürdük günəş altda, kölgədə,
Bəlkə ölüm göy üzünə uçmaqdı?
Dar məzara endirilmək bəlkə də,
Bu dünyanın qapısını açmaqdı?

Nə dünya sənindi,nə dünyan-mənəm,
Nə də sən mənimçün dünyadan baha.
Ìnana bilmirəm yuxuna gələm,
Məni yuxunda da gözləmə daha.

Bu çətin sınaqlar mənimi yordu?
Sənmi gözlərimdən düşmüsən qaçaq.
Bilmirəm, qəlbimdə sönən bu odu,
Bilmirəm, təzədən kim qalayacaq.

Nə olsun oxumuz toxundu daşa,
Tale öz verdiyi qisməti aldı.
Deyirəm bir az da gəl mənsiz yaşa,
Demirəm səninki Allaha qaldı.

Bu dünya yaxşını yamandan seçər,
Hər qəmi bir şıltaq sevinc izleyir.
Bir oğlan səninçün başından keçər,
Məni də hardasa bir qız gözləyir…

Gündüz Sevindik 1978-ci il iyul ayının 24-də Ağcabədi rayonunda anadan olub.Şeirləri müxtəlif mətbu orqanlarda dərc olunub.Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.
2012-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Qeyri-Hökümət Təşkilatlarına Dövlət Dəstəyi Şurası tərəfindən maliyyələşdirlilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən ”Bölgə yazarlarına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında şeirləri dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictiamiyyətin nəzərinə çatdırıldı.

Şahinə Könülün təqdimatında: Gündüz Sevindikdən bir neçə şeir

Fələstinli uşaq və…

Dünyanın sonudu bura bəlkə də,
Burda mələklər də günah axtarır.
Bu qara uşağın uşaq dünyası,
Bu qara ölkədə Allah axtarır.

Yeməyin üstündən yarımçıq durub,
Dünyanı qarpıztək kəsib yeyəcək.
Verməyin Anaya siz bu uşağı,
Bu uşaq anasın basıb yeyəcək.

Oxşamaz üzünü səhərin mehi,
Canında tikanlar ulduz sayıdı.
Bütün yetimlərin uşaq taleyi,
Nədənsə eynidi, əkiztayıdı.

Kəsir vücudunu qışın sazağı,
Yatdığı yerdəcə donur az qala.
Hardasa görmüşəm mən bu uşağı –

…XOCALI…

mən səni tanıdım, bala!!!
O qıza bax…
Doğma balandı öz yolun,
Qoyduğun iz iz deyilmi?
Bu yolda yorulub çökən,
Ağrıyan diz diz deyilmi?

Sevgi yükdü, bəxtin qapan,
Bəs hardadır o sən tapan?..
Bir qız dodağından qopan,
Gözlədiyin söz deyilmi?

Çoxu neynirsən, aza bax,
Qəlbin boyda dənizə bax.
Bir dön o gedən qıza bax,
Yuxundakı qız deyilmi?

Hələ uşağıq, qadası

Bu həyat tanışdı bizə,
Dünya bir qarışdı bizə,
Qızmar yay da qışdı bizə,
Hələ sazağıq, qadası.

Təpədən zirvə gözləmə,
Dayanma, get… və gözləmə.
Gözləmə, meyvə gözləmə,
Hələ yarpağıq, qadası.

Ömür od üstə bişməkdə…
Qəfil dönüb dəyişməkdə.
Dilləşməkdə, deyişməkdə,
Hələ qoçağıq, qadası.

İçilməmiş bulağıq biz,
Yazılmamış varağıq biz,
Vallah, hələ uşağıq biz,
Hələ uşağıq, qadası.

Xoşuma gəlmədi

Bu dünyanın gözlərini,
Ovun, xoşuma gəlmədi.
Məni öz içimdən çölə,
Qovun, xoşuma gəlmədi.

Bu sınmış qəlbə qəsd nədi?
Doğulan gündən xəstədi.
Uşaq oyuncaq istədi,
Cibim xoşuma gəlmədi.

Köçdüm özümdən özümə,
Sözüm yetmədi sözümə.
Küçəni təpdim gözümə,
Evim xoşuma gəlmədi.

Yorğun küçə

Di gəl bu nəfəssiz küçədə qızın,
Axı nə vecinə varlı bir qızın?!
Nəyinə lazımdı – göydə ulduzun,
Azı göydə qalır, çoxu tökülür.

Ay Allah, nəfəs ver, qoyma ki, sönəm,
Qərib küçələrdən özümə dönəm.
Küçədə küçədir, bir də ki, mənəm,
Üstümə küçənin ahı tökülür.

Küçənin qonağı lal bir gecədi,
Bu küçə həmənki yorğun küçədi.
Bilmirəm, bilmirəm saat neçədi,
Küçənin gözündən yuxu tökülür…

Sözümü kəsmə…

Səngiməz bu ömrün amansız qışı,
Mənəm göy üzünün perikmiş quşu.
İməkləyib çıxacam bu yoxuşu,
Dizimi kəsmə, Allah!

Sağa düşən salamatdı, soldayam,
Sənə qalxan əllərdəyəm, qoldayam.
“Kamilliyə Salam” adlı yoldayam,
İzimi kəsmə, Allah!
Verdiyin bu səbrə, dözümə qıyma,
Bu kiçik, qaralan közümə qıyma.
Mənə Söz vermisən, sözümə qıyma,
Sözümü kəsmə, Allah!

35 yaşımın astanasında

35 yaşımın astanasında,
Sənə necə deyim “xoş gəldin”, gülüm?
Bəlkə də ömrümün tən ortasında,
Bu təzə zülümdü, təzə bir ölüm.

Gəl baxaq göz-gözə, susaq, dinməyək,
Gəl indi zövq alaq dərd-sərimizdən.
Biz ayrı dünyada, ayrı bir yerdə,
Xəbərsiz doğulduq bir-birimizdən.

Özümü əlimdən salıb itirdim,
Ömrümü budadım, taladım, çapdım.
Kəpənək ömürü yaşadım demə,
Mən səni tapanda nəyimi tapdım?

Ağlasam, gözümü silmə, sən Allah,
Belə qismət olmaz, belə bəxt olmaz.
Gəl məni qınama, gülmə, sən Allah,
Mənə oxşayırsan üzdən də bir az.

Eşq adlı bu yükü daşımaq üçün,
Bəlkə bu yuxulu bəxti oyadaq?
Bu ömrü təzədən yaşamaq üçün,
18 yaşına necə qayıdaq?

Bu sevda yolunda büdrəyən bəxtim,
Məni aldatmadı, düzünü dedi.
Mən səni axtarıb tapana kimi,
Saçım-saqqalım da sözünü dedi.

İndi üz-üzəyik, bu sən, bu da mən,
Hərənin öz evi, odu, ocağı.
Yazdığım bu şeirin bircə bəndini,
Balama söyləyə bilmərəm axı…

…35 yaşımın astanasında,
Sənə necə deyim “xoş gəldin”, gülüm?
Bəlkə də ömrümün tən ortasında,
Bu təzə zülümdü, təzə bir ölüm.

…bu qız

Ömrünü illərə sərdi,
Göyərdi “Vağzalı” dərdi..
Əyilib tikanı dərdi,
Çiçəyi dərmədi bu qız.

Uçurtdu Allah payını,
Sarıdimdik qağayını.
Qismətinin sarayını,
Tikmədi, hörmədi bu qız.

Bitdi nağılın yarısı,
Getdi ağılın yarısı…
Açıldı bəxtin qapısı,
İçəri girmədi bu qız.

Dağın küləyindən keçən,
Eşqin bələyindən keçən,
Hər gün ürəyindən keçən,
Gündüzü görmədi bu qız.

Məndən sonra

Məndən sonra hicran yolun,
Bağla, bağlaya bildikcə.
Ömrün boyu ağ bəxtini,
Haqla, haqlaya bildikcə.

Qorumadın bu ürəyi…
Bərk saxla, olar gərəyin –
Bağışladığım çiçəyi
Saxla, saxlaya bildikcə.

Coşdurmadı söz sinəni,
Yandırmadı köz sinəni.
Məndən sonra öz sinəni,
Dağla, dağlaya bildikcə.

Göyərtdinsə dərd daşını,
Axtarma itən başını.
Ağla, silim göz yaşını,
Ağla, ağlaya bildikcə.

bəxtimi

Bu mən, bu bəxtim, bu da sən,
Ya danla, ya söy bəxtimi.
“Şair bəxti, oyan!” – deyib,
Tut silkələ, döy bəxtimi.

Bildiklərim ki, sirr deyil,
Hər yanan ocaq pir deyil.
Həyat beş-on şeir deyil,
Tərifləmə hey bəxtimi.

Tale məni qapıb yordu,
Nə tez belə tapıb yordu?
Fələk harda çapıb yordu,
Bu laçın, bədöy bəxtimi?!

Qalanda yolsuz yollarda,
Baxdı keçdi dost da, yar da.
Allah bilir Allah harda,
Yazıbdı “köntöy” bəxtimi.

Hələ çox kiçikdi dünya

O qız bu bəxtə gül əkməz,
Burda bir kimsə ev tikməz..
Bir ev həsrətimi çəkməz,
Axtarmaz, itirməz məni.

Bu da səhər, bu da sabah,
Nəyi dəyişdi ki, bu ah?!
Sevdiyim, sevdiyim Allah,
Dərdimdən ötürməz məni.

Demə qandı, çirkdi dünya,
Oyuncaq-evcikdi dünya.
Hələ çox kiçikdi dünya,
Götürməz, götürməz məni.

Dərd yol azdı

Dərd yol azdı dərd köçündən,
Hansı dərddi bu biçimdə?
Salamladım öz içimdə,
Uzaqdan gördüyüm dərdi.

Bilmirəm, bilə bilmirəm,
Adını hələ bilmirəm.
Özümnən ala bilmirəm,
Əlimlə verdiyim dərdi.

Ay anam, tablamaz ürək,
Bu dərd iblisdi, gah mələk.
Çəkməliyəm axıradək,
Ömrümə hördüyüm dərdi.

… bu yolda

Toz oldum, daş oldum, düşdüm, itdim ki,
Əyildi, oxşadı yola qəddim ki.
O qədər üstündən keçib-getdim ki,
Bu yola yazığım gəldi bu yolda.

Sil alın yazını, sil varıydısa,
Bəs hanı, bu yolda gül varıydısa?
Dünyada nə qədər yol varıydısa,
Gəlib burdan keçdi, öldü bu YOLDA!

Yolçusu kim oldu sonda düz yolun?!
Gör harda azdırdı səni SÖZ yolun?..
Bu da ömür yolun, bu da öz yolun,
Di ağla bu yolda, gül di bu yolda
Somalidə körpə uşaqlar hər gecə ölümü aldadırlar…

Somalidə ac bir uşaq,
Bu gecəni də ac yatdı.
Bərk-bərk yumub gözlərini,
Gələn ölümü aldatdı.

Aç gözünü, aç, balaca,
Kimi aldadırsan belə?!
Ay bir yaşlı körpə qoca,
Nə yaşadın, gördün hələ?

Sənin göz yaşın qurumaz,
Mənimsə duam, diləyim.
Sənin gözünü doyurmaz,
Mənim bu yavan çörəyim.

Bu gün yaşadıqlarımı,
Sən bələkdəykən yaşadın.
Mənim daşıdıqlarımı,
Sən məndən yaxşı daşıdın.

Gülmə bu yaşda ağlıma,
Dön quşa, uç, gəl beləcə.
Qoşul balaca oğluma,
Qucağımda yat bu gecə…

…Somalidə ac bir uşaq,
Bu gecəni də ac yatdı.
Bərk-bərk yumub gözlərini,
Gələn ölümü aldatdı…

Yalanlar bal dadıb keçdi

Yalanlar bla dadıb keçdi,
Keçənlər aldadıb keçdi.
Üstümdən adladı keçdi,
Böyründən keçmədiklərim.

Yol bilib keçdilər məni,
Ölçdülər, biçdilər məni.
Fərq qoyub seçdilər məni,
Fərq qoyub seçmədiklərim.

Bu gözünüz, bu qaşınız,
Bu başınız, bu daşınız.
Nəyim var, halal xoşunuz –
Ay suyun içmədiklərim

“Həyat hekayələri”silsiləsindən

Məktəbə təyinat almış təzə müəllim, ilk dərsdə belə bir sual verir:uşalar sizə kim gələndə özünüzü xoşbəxt hiss edirsiniz?
müxtəlif cavablar gəlir…
-babam gələndə
-bibim gələndə
-əmim gələndə və s..
Aytən:müəllim mən anam bizə gələndə çox xoşbəxt oluram,deyir və gözləri dolur…((
Müəllim aytənə yaxınlaşaraq,ikisinin eşidəcəyi bir səslə:qızım atanla anan ayrılıb?
Aytən:yox,müəllimə anam mənim iki yaşım olanda vəfat eləyib…Amma hər gece gəlib mənim üzümdən öpür,üstümü örtür,

“Həyat hekayələri”silsiləsindən

Bu gün mərhumun 3 mərasimi idi.Bütün kənd camaatı, qohum-əqrəba gəlmişdi.
Adəti üzrə Molla Baxış da məclisin başında oturub yas mərasiminə uyğun söhbətlər edir,bəziləri qilaq asır,bəziləri isə öz aralarında ordan-burdan söhbət edir,hətta ölü yeyəsinin mağarda yoxluğundan istifadə edib xısın -xısın gülənlərdə var idi…
Məclisin bu anında Oğru Salman mağarın girişində göründü….Hamının ayağa qalxıb,onu öz yanında əyləşdırmək üçün can atırdı..o isə hamıya salam və başsağlığı verib,mağarın girişindən yas sahibinin yanında əyləşdi…Artıq onun 60 yaşı olardı..40 yaşından isə oğruq etmirdi…Oğruğu tərgitmək üçün nə “Qurana” əl basmışdı,nə də tövbə etmişdi.Atasına bir kəlmə demişdi ki,”Dədə sən öl bir də oğruq etməyəcəm” vəssalam…(Oğruğa haqq qazandırmaq fikrim yoxdur,əsla)Amma,deyilənə görə o bir dəfə də olsun kasıb təbəqədən oğruq etməzdi….
Oğru Salman gələndən camaatın ona qulaq asmadığın görən Molla Baxış:
-Ay Salman kişi,bax bu cür ölüm hamı kimi səni də gözləyir, axirət günü oğurladığın mal sahiblərinə nə cavab verəcəksən?Dorudan mənim üçün çox maraqlıdır.
Oğru Salman:
– Molla Baxış,o mal sahiblərindən bir təhər halalıq alamağa çalışacam,ala bilməsəm də mən cəzamı çəkməyə hazıram…
Sən isə əmin oğlunun ili çıxan kimi onun arvadını aldın..Bəs axirətdə sən ona nə cavab verəcəksən,mənim üçün çox maraqlıdır????

İlkin ƏHMƏDOĞLU ( Babakişiyev İlkin Əhməd oğlu) 1984-cü i yanvar ayının 23-də Oğuz rayonunun Padar kəndində Azərbaycan Yazıçılar və Juranalistlər Birliklərinin üzvü, “Qızıl qələm” mükafatı laureatı, “Azad Qələm” qəzetinin və “Ali Ziya” jurnalının təsisçisi və baş redaktoru Nəcibə İlkinin ailəsində anadan olub.İbtidai və orta təhsilini Mingəçevir şəhər 2 saylı orta məktəbdə alıb.Azərbaycan Müəllimlər İnstitutunun Mingəçevir Filialının Filologiya ( İngilis dili) fakültəsində bakalavr, Odlar Yurdu Universitetinin Bank işi üzrə isə magistr pilləsində ali təhsil alıb.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri dərc olunub.Şeirləri Azərbaycan türkcəsindən Türkiyə türkcəsinə tərcümə olunmuşdur.”Ziyalı Ocağı” İctimai Birliyinin üzvüdür.
2012-ci il oktyabr ayının 6-da “Ziyalı Ocağı” İctimai Birliyinin elektron orqanı Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Birinci Qurultayında Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Redaksiya, Yaradıcı, Nümayəndə Heyətlərinin üzvü, “Azərbaycan ədəbiyyatı”, “Türkiyə ədəbiyyatı”, “Publisistika”, “Elektron kitablar” bölmələrinin əməkdaşı seçilmişdir.
2011-ci ildə gənc yazar İlkin Əhməoğlunun “Gözlə söyləmişdim…” adlı ilk şeirlər kitabı işıq üzü görüb.

ANANIN

Arzumdur anasız olmasın heç kəs,
Ana həsrətiylə solmasın heç kəs,
Sağ ikən biganə, qalmasın heç kəs,
Nə qədər ki, canı sağdır, ananın.

Olsaq da, a dostlar, əlli yaşında,
Körpəyik ananın biz yaddaşında,
Diz çökür, baş əyir dünya qarşında,
Qüdrətinə misal dağdır, ananın.

Kəbə tək başına dolan min kərə,
Qoymayaq tuş gəlsin qəmə-kədərə,
Ayaqları dəyən hər daş, dağ,dərə,
İnanın cənnətli bağdır, ananın.

GÜLÜM

Bilsəydim, hardasan qaçıb gələrdim,
Baxmazdım küləyə, yağışa, gülüm.
Dağları, daşları qucub gələrdim,
Möhtacam o süzgün baxışa, gülüm.

Bəlkə də yol çəkir həsrət gözlərin,
Kədərə bürünüb şirin sözlərin,
Məni haraylasa tənha əllərin,
Qoymaram od tutub alışa, gülüm.

Çox dedim sevgimiz düşməsin dilə,
Baxmadın sözümə sən bilə-bilə,
Küsdürdün İlkini ta indən belə,
O, çətin səninlər barışa, gülüm.

Fazilə Qafarqızı Qarabağımızın dilbər guşəsi Şuşada müəllim ailəsində anadan olub.Öncə Şuşa Pedoqoji texnikumunu, sonra isə Bakı Ali Partiya məktəbini bitirmişdir.Azərbaycan Dövlət İncəsənət Universitetində ali təhsil alıb.
Ədəbiyyata, nəsrə erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində məqalələri, hekayələri, felyetonları ilə çıxış edib.Mənsur şeirləri, məqalələri, hekayələri, felyetonları “Azad Qələm”, “Sözün Sehri”, “Möhtəşəm Azərbaycan” qəzetlərində, “Ali Ziya” jurnalında, müxtəlif ədəbiyyat, o cümlədən mədəniyyət və ədəbiyyat portallarında dərc olunub.
”Təmiz ad”, “Mən səninəm”, “Məhəbbət və mərhəmət” kitablarının müəllifidir.Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür.2007-ci ildə Azərbaycan Respublikası Kütləv İnformasiya Vasitələrinin ”Qızıl qələm”, “Xan qızı Natəvan” mükafatları laureatıdır.”Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik juranlının Baş redaktorunun müavinidir.

Qaratikan kolu

Yaxın qohumlarımızın birinin evinə qonaq getmişdik. Uzaq rayonların birində yaşıyırdılar. Xoş əhval-ruhiyyədə idik. Bir-birimizin dərdindən- sərindən xəbər tutub, keçmişlərimizi yada sala-sala istirahət edirdik. Evin kişisi bir neçə il olar ki, rəhmətə getmişdi. Bayramqabağı olduğundan onun kənd qəbiristanlığındakı məzarını ziyarət etməyi lazım bildik. Bəli, yığışıb ora getməli olduq.
Qəbiristanlığa girib salavat verdikdən sonra onun məzarına üz tutduq. Allahdan rəhmət diləyib, dualar etdik. Yazıçı olduğumdan fikirlərim dolaşıq idi. Sanki kolda, hər daşda bir məna axtarırdım. Bütün qohum qəbirləri, Şəhid qəbirləri ziyarət etməyi özümüzə borc bildik. Birdən nəzərimi uzaqda lap təpənin başında tənha bir qəbir cəlb etdi. Qəbirin yalnız köhnə uçulub dağılmış bir baş daşıı var idi. Üstündə isə qəribə bir qaratikan kolu bitmişdi. Bu kolun özünəməxsus gözəlliyi var idi. Sanki bir rəssam əliylə çəkilmişdi. Nə isə…
Mən həmin qəbrə sarı üz tutdum. Elə ora təzəcə yaxınlaşmışdım ki, birdən qulağıma qəribə səs gəldi. Bu bir ananın səsi idi. Hardan gəldiyini anlaya bilmirdim. Qəbrə yaxınlaşdıqca səsin də yaxınlaşdığını hiss etdim. Yanılmamışdım, səs qaratikan kolundan gəlirdi. Mən vahimələndim. Bir anlıq harda olduğumu unutdum. Özümü ələ almaq istədim, lakin bacarmadım. Uzaqlaşmaq istəyəndə həmin səs dönüb-dönüb məni çağırdı. “Hara gedirsən mən də sənin kimi bir anaym, məni dinlə”. Mən özümü ələ alıb, bu qaratikan kolunun səsinə qulaq asmağa başladım. Səs inildəyirdi.-
“Mən bir atılmış anayam. Aman-zaman bir oğlum var idi. Onu min bir əzabla böyütdüm. Saçımın birni ağ, birni qara hörüb, oğlumu ali təhsilli elədim. Yoldaşım vaxtsız dünyasını dəyişmişdi. Onun atasız olduğunu hiss etdirməmək üçün tay-tuşundan əskik geyinməyə, az yeməyinə razı olmadım. Min bir nazı-nemətlə böyütdüm. İstədiyi qızı da alıb, gözəl toy elədim. Bütün qohum-qardaş yanında balamı urvatlı elədim. Balam isə…
Evləndikdən bir il sonra məni aparıb kimsəsizlər -qocalar evinə qoydu. O gündən mən tənhalaşdım. Oğlum arabir yanıma gəliridi. Get-gedə bu gəlməyin arası yavaşıdı. Birdən də ayağı tamam kəsildi. Mən həmin gündən sonra özümü yalqız hiss elədim. Oğul deyən dillərim lal oldu. Qəlbim əzablar içində boğuldu. Onun niyə belə etdiyini başa düşə bilımədim. Axı, mən oğluma nə pislik eləmişdim. Onu hər arzusuna, diləyinə çatdlrmışdım. Oğlum məni tamam yaddan çıxardı. Mən oğul deyə-deyə qocalar evində kimsəsiz bir ana kimi can verdim. Tabutuma özgələr girmişdi. Mənim ölümümü eşidən oğul nə üstümə gəldi, nə də heç cənazəmə də girdi. Ruhum cammatın içində onu axtarırdı. Fəryadım göyə çəkildi. Harayım göylərin bağrını yardı. Demə, əzabla böyütdüyüm oğul məni birdəfəlik yaddan çıxarmışdı. Ondan ötəri ürəyim sızıldayırdı. O vaxt torpağa qoyulandan Allaha yalvardım ki, məni bir qaratikan kolu elə, gəlib-gedənlərə dərdimi danışım. İndiyənə qədər heç kəs məni yad etməyib. Birinci dəfədir ki, məni siz yad edirsiniz. Elə darıxmışdım ki…
Bir gün oğlumu ruhlar məskənindən yad eləməyə getdim. Oğlum çox gözəl bir dövran sürürdü. Gözəl həyatı, günü-güzəranı vardı. Heç yadına da belə düşmürdüm. Salamat olması üçün Allah şükr edib, küskün halda qayıtdım məkanıma. İlahidən onun mənə qarşı niyə belə etdiyini başa düşə bilmirdim. Axı, oğlum niyə mənə nankor çıxmalıydı. Yəni o, bir vaxt da tapıb qəbrimi ziyarət edə bilməzdi? Heç olmasa torpağım sakitlik tapardı. Hər dəfə onu beləcə yad etdim. Artıq övladları böyümüşdü. Üç oğul atasıydı. İki oğlu uzaqda, bir oğlu isə yanında idi. Günlərin bir günü yenə oğluma baş çəknəyə getmişdim. O, çox fikirli, dərdli idi. İstədim yaxınlaşıb soruşam, ancaq bacarmadım. Axı, bu mən deyildim, ruhum idi. O, məni görmürdü, mən isə onu yaxşıca görürdüm. Birdən balaca oğlu ondan soruşdu:
-Ata, deyirsən ki, babamız müharibədə ölüb. Bəs nənəmiz? Axı, bizim anamız olduğu kimi sənin də anan olub. Bəs, o, hardadı? Niyə onu yad eləmirsən?
Nəvəmin verdiyi bu sual ürəyimcə olsa da, oğlumun bu fikirli halında istəmirdim, onun yarasına toxunsun. Ancaq o yaradan böyüyü mənimlə idi. Bilmirdim, o məni niyə atdı, birdən-birə. Onun isə niyə fikirli olması mənim üçün də maraqlı idi. Oğlum çox fikirli halda başını yuxarı qaldırmadan:
-Oğul, həyatda elə bir səhvə yol vermişəm ki, özümü bağışlaya bilmirəm. Anamın mənə çəkdiyi əziyyətləri sənin ananın bir kəlməsinə qurban verdim. İndi görürsən nə gündəyəm, nə canım sağalır, nə də ruzim artır. Anan da öldü getdi. Allah mənə bəxş etdiyi sizdən başqa nə vardısa hamısını aldı. Hələ sonrasını bilmirəm. Mən anamı nə üzlə yada salım. Sizin ananız məni anamdan döndərdi.
Balaca oğlu atasını qucaqlayıb, ona dırmaşdı.
-Ata, gedək nənəmin yanına ondan üzr istəyək.
-Yox, oğul, nənənin yaralarını qanada, ruhunu narahat edə bilmərəm. Qoy rahat yatsın. Artıq hər şey gecdir. Düzü heç yerini də bilmirəm. Kimdən soruşum ki, anamın qəbri hardadır?
-Yəni o, ölüb. Ata, bəs sən necə oğulsan ki, onun ölümündə də getməmisən. Anam kim idi ki, onun sözüylə belə nankorluq etmisən? Mən nənəmin yerinə olsam, səni heç zaman bağışlamaram.
Ruhum öz məkanına qayıtdı. Ancaq rahat ola bilmirdim. Oğlumun tapdığı xəstəlik məni narahat edirdi. O, məni atsa da, mən onu ata bilmirəm. Bu küskün ruhumla onu fikirləşirəm. Necə olsa da, anayam, axı…
Qaratikan kolu necə əsirdisə, sanki güclü bir külək var idi. Bütün bunları gözlərimlə görürdüm. Birdən qolumdan kiminsə tutduğunu görüb, ayıldım. Sanki yuxuda idim. Qaratikan kolundan ayrıla bilmirdim.
-Gedək Fazilə bacı, artıq gecdir. Qaranlıq düşür.
Mən o ana haqqında soruşmaq istəsəm də heç nə dilimə gətirə bilmədim.
Təkcə bir şeyi fikirləşirdim, Axı, oğulları belə nankorluğa vadar edən kimdi. Aldıqları qızlarmı?! Axı, o qızlar da sabah qaynana olacaqlar. Yox, oğul, oğul olsa, yad qızı kimdi ki…
Xəyaılmda, yuxunda “qaratikan koluyla” tez-tez danışırdım. Elə hey onu düşünürdüm. Bir gün yenə dayana bilməyib o kəndə qohumgilə getdim. Maraqlanıb xəbər aldım. Ananın uzaqda yaşayan həmin oğlunun ağır xəstəlikdən uzun müddət yataraq vəfat etməsini, üç oğlundan isə heç birinin tabutuna girməməsindən xəbər tutanda qəlbim ağrıdı. Atalar düz deyib, “Nə tökərsən aşına, o da çıxar qaşığına”.
Ananın qəbrini ziyarət etdim. Qaratikan kolu solmuşdu…Mənimlə daha dərdləşmədi…

Arxalı köpək
(felyaton)
Savadlı olmasam da çox bacarıqlı oğlanam. İdarələrə, müəssisələrə baş vururam. Kiməsə iş tapıram, kiməsə yük daşıyıram. Kiminsə əlindən tutub yıxılmağa qoymuram. Mənim bu bacarığımı görüb qonşum dedi ki, gəl səni qiyabi oxutdurum. Görürəm qabiliyyətli oğlansan. Nə xərcin var, mənim boynuma. Razılaşdım. Sənədlərimi düzəltdim, məktəbə verdim, girdim, oxudum. Necə oxudumsa, onu bir Allah bilir, bir də mən. Nə isə… Vaxt bitdi, Dövlət imtahanlarının verilmə vaxtı gəlib çatdı. Qorxu canımı almışdı. İmtahana girməsəm diplom verməyəcəkdilər. Nə edim, nə etməyim qalmışdım əli qoynumda. Ağlıma gələn xoş bir xəbər məni bu sıxıntıdan qurtardı. İki gün sonra imtahan günü idi. Geyinib-gecinib, ətirlənib evdən çıxdım. Bİr başa əzcaxanaya getdim. Oradan bir-iki ədəd zökəmə qarşı dərman, bir ədəd də “vetnam mazı” aldım. Məktəbə az qalırdı. Özümü bir tinə verib aldığım mazdan gözümün altına, üstünə yaxmağa başladım. Aradan on dəqiqə keçməmiş, mən oldum illərin xəstəsi. Yaxdığım maz gözümün suyunu necə axıdırdısa, elə bil göydən leysan yağışdı. Allah, mənim bu günümü anam görəydi. Deyərdi a bala, sənə nə oldu bu günə düşdün. Evdən sağ-salamat çıxmışdın. Nə isə… Başınızı nə ağrıdım ey. Gözlərim qıpqırmızı, burnumu silməkdən eləmişdim küftə boyda.
Adımı çağırdılar. Dəsmalı ağzıma tutub içəri keçdim. Bilet çəkib oturdum. Sualları oxudum. Çox çətin idi. Dedim evim yıxıldı, indi mən nə edim. Başımı qoydum stolun üstünə. Öhö, öhö… o qədər öskürdüm ki, gözlərim hədəqəsindən çıxdı. Müəllimım dedi bala, bu vəziyyətdə sən imtahan verə bilməzsən, dur get, sonra gələrsən. Dedim, yox müəllimə, ölsəm də çalışacam cavab verəm. Müəlliməm çox gözəl bir insan idi. Oğlu şəhid olduğuna görə hamıya hörmət edirdi. Özü də təmənnasız. Dedi oğlum, görürəm, heç halın özündə deyil, mən sənə qiymət verərəm. Dur, imtahan vərəqəsini qoy stolun üstünə get, amma bu söhbət ikimizin arasında qalsın. Mən çox ağır addımlarla –çox sağ olun müəllimə, deyib, otaqdan çıxdım. Foyedə uşaqlarla görüşüb ayrıldım. Birbaşa evə gəldim. Gözlərimi yumaq üçün vanna otağına keçdim. Güzgüyə baxdım. Özümü tanıya bilmədim. Gözlərimə qan dammış, sifətim də şişmişdi. O ki var, gözlərimi sabunla yudum. Amma mazın qoxusu getmirdi. Xülasə…
Kefim kökəlmişdi. Dövlət imtahanlarının birindən keçmişdim. O birisi isə gələn həftə olacaqdı. Həftəarası özümə köynək almaq üçün bazara getdim. Bazarın ikinci mərtəbəsinə qalxmalı idim. Bir də gördüm bibim qızı kartof seçib torbaya yığır. Şıltaqlığımdan əl çəkmədim. Yavaşca gedib arxadan onun gözlərini tutdum. Qız heç nə demədən, bir neçə adamın adını çəkdi. Adlar mənə tanış gəlmədi. Qız əllərimi əlləri ilə gözündən çəkdi və üzümə baxdı. Gördüm bibim qızı deyil. Ona oxşatmışam. Çox-çox üzr istədim. Bağışla deyib, qurtarmamışdım ki, üzümə dəyən daş idi, taxtaydı, ya yumrux idi, bilmirəm,-arxası üstə yerə yıxıldım. İstədim duram, təpik-təpik dalınca, söyüşün biri olub bir qəpik, anam, bacım qalmadı. Yeddi arxa dönənimi söyürdü köpəkoğlu. Bir təhər məni onun əlindən aldılar. Ağzım, burnum qanın içində idi. Qolumla üzümü silirdim. Gözümün biri görmürdü. Gözünü tutduğum qız da orada idi. İki daşın arasında ondan yenə üzr istədim. Qız yaxınlaşdı. “Allah bağışlasın”- dedi. Amma bu bağışlamadı,- deyib məni şülüyən oğlanı göstərdi. Bilmədim o, onun ya qardaşı idi, ya da nişanlısı. Məni maşına qoyub köynək almağa yox, xəstəxanaya apardılar. Sağ olsun yaxşı adamları. Gözümü müayinə etdilər. Güclü vurulan zərbədən gözümün didəsi dağılmışdı. Həkim dedi ki, görmə ehtimalı çox azdı. Bu da mənim şıltaqlığımın nəticəsi. Gözümün sağalması iki aydan çox çəkdi. Bu iki ayda dövlət imtahanlarını verib, “hansı yollarla” qiymət aldım və oldum diplomlu bir kişi. Evlənmək üçün məni çox incidirdilər evdəkilər. Vaxtın keçir, yaşın ötür, a bala, evlən bir toyunu görüm, sonra ölüm, deyirdi anam. Çox götür qoydan sonra qonşumuzda yaşayan bir qızla evlənməyimə razılıq verdim. Qızın da atası çox imkalı bir yerdə işləyirdi. Ataların bir sözü var ey… “arxalı köpək qurd basar”. Savadım yox, istedaım yox. Qızına görə məni qaynatam yola verəcək. Qızla əlaqə yaratdım, görüşdük. Ailə qurmaq üçün razılıq verdi. Çox sevindim. Özümü qızın yanında quzu kimi aparırdım. Elçilərimiz Allahın səadət bəxş elədiyi qız qapısına getdilər. Nişan günü təyin olundu. Xoşbəxtlik quşu qonmuşdu başıma.
Qaynatam məni ucqar kəndlərin birinə vəzifəyə qoydurdu. İş icraçısı deyildim. Həyat yoldaşım universiteti qurtarmışdı, savadlı idi. Mənə təkan verən, yol göstərən elə yoldaşım idi. Mən tez-tez kənd camaatı qarşısında çıxış edir, onlara köməklik göstərirdim. Qaynatam mənim həm maddi, həm də mənəvi cəhətcə dayağım idi. Çox keçmədi ki, məndən şikayətlər gəldi. Mən növbəti iclasın birində onlara üzümü tutub:
-Ay camaat inanın ki, mən sizin hamınıza bir gözlə baxıram. Heç birinizə fərq qoymuram. Camaat isə öz narazılığını bildirdi.
Əslində diplomu saxta yollarla alan, qaynatasına və həyat yoldaşına görə camaatı necə deyərlər “yola verən”, onlara kəf gələn bu “mərd” oğlanın bir gözlə baxmağı camaatı sevdiyindən dediyi fikrə əsaslanmırdı. Özünün qanmazlığı ucbatından itirdiyi bir gözünə işarə idi. Yəni o, hamıya bir gözlə yox, bir gözüylə baxırdı…

BİLMEYİR

Qazanda qaynayan xörek
Qaynayır, bişe bilme yir.
Çoxları sındırır ürek,-
Üreyi şüşe bilmeyir.

Nedir bu tamah, bu göden?
Haqsızlıq yaranır neden?
Yamanlığa verdiş eden,
Verdişi peşe bilmeyir.

Halaldır zehmetde ruzu,
Kim sevindirer yalqızı?
Ellerde beslenen quzu
Çekilir şişe , bilmeyir.

Yandırma ürek közünü,
Kim dinler şair sözünü?
Dünya itirib özünü,
Sahmana düşe bilme yir.

GELMİŞEM

Ömrümden-gùnùmden sessiz ötüşen
Sevince ten olan ili sevmişem.
Her fesil çiçekli yazla görüşen
Bu ucsuz-buçqsız çölü sevmişem.

Dağlardan, dùzlerden keçib gelmişem.
Könlüme gözellik köçüb-gelmişem.
Serin bulaqlardan içib gelmişem,
Güllü çiçekleri, gülü sevmişem.

Dağların gözeli- dağlar maralı,
Sinemden oxladı, oldum yaralı.
Bir günüm olmasın elden aralı,
Men ele ezelden eli sevmişem.

ÖMÜR ELDEN UÇANDI KI

Qara saça düşer den ki,
Ömür elden uçandı ki!
Merd dediyin naşı bende
Namerde el açandı ki.

Dedim hanı haqqın yolu?
Yaxşı tanı sağı-solu.
Gördüm ele qarınqulu
Yem axtaran siçandı ki!

Yaxşılıqdır dilde qalan,
Nedir bildim doğru, yalan.
Şad günümde dostum olan
Dar günümde qaçandı ki!

BİLMEZ

Nece nanecibdi, düzelmezdi bu,
İten bir ömürün badını bilmez.
Men nadan desem de düzelmezdi bu,
Yaxını tanımaz, yadını bilmez.

Görüner eyrisi düzün den yeke,
Sürüner kölgesi özün den yeke,
Biter ayaması özünden yeke,
Elde çağırılan adını bilmez.

Yolundan eylemez ne qorxu, hede,
Ömrün qazancını tapıbdır nede?
Bulaşıq tikeye ac olan gede
Yediyi çöreyin dadını bilmez.

BAYRAĞIM

Qürurla dalğalan sən vətənimdə
Azad ölkəmin azad bayrağı
Odlar yurdumun yanar odutək
Nur saç torpağəma azadbayrağım
Qırmızı rənginlə müasirliyin
Göy rəngin ulu türk qədim tarixin
Yaşıl rəng dinimin inanc xəbəri
Ulduzlu ayparan azad bayrağım
Uzaq et ölkədən şər qüvvələri
Uzaq et tufanla şər qüvvələri
Yaxın et zəfəri sən müjdələri
Qucub öpək səni azad bayrağım
Sən inanc yerisən vətənpərvərin
Torpağa can qoyan mərd igidlərin
Oğul gözləyən ata-ananın
Sülh laylasısan azad bayrağım
Düşmən əlinə keçən qarabağ
Bir gün alınar mənfur yağıdan
Zəfər müjəsiylə səni gidlər
Sancar cıdır düzə enməz bayrağım

QIZ SƏNİ XOŞBƏXT OLASAN

Vüsal həsrətlə yox olur,
Hicran susub lal olur
Qohum-qonşular oynayır,
Qız səni xoşbəxt olasan
Nuru ol getdiyin evin,
Baş tacı ol sən ərinin
Baldızının bacısı ol,
Qız səni xoşbəxt olasan
Evi qonaqlı olasan,
Əli çörəkli olasan
Oğul uşaqlı olasan,
Qız sənixoşbəxt olasan
Yeddi uşaq anası ol,
Bol bərəkət ruzili ol
Qohum qonşuya dayaq ol
Qız səni xoşbəxt olasan
Vağzalı sədası bitər,
Xanendələr tərif deyər
Elnurə xoş sözlər deyər,
Qız səni xoşbəxt olasan

NƏSİHƏT

Tək sənin deylki bu qoca dünya,
Çoxda mənəm deyil özünü yorma
Dünya malına gözün allanıb,
Səndən kasıb olanı yaddan çıxarma
Sənə göndərilən bu var bu dövlət,
Səndən sonrasına qalacaq əlbət
Yeyib-içib gəzmək üçün yaranmadın sən,
Səndən zəifədə bir xeyir versən
Sən bir müsəlman dininsə islam,
Gərək olsun əlin səxavət payı
Belə buyurubdur rəsuli əkrəm,
Səxavət behiştin bir açarıdır
Sənin imamın var Həzrəti Əli,
O ki səxavətin yüksək zirvəsi
Onun şəninə səxavətli əl
Bir könül xoşluğu geniş ürəklik
Çox zəngin insanı xəzinəsiylə
Dünya pay veribdir qara torpağa
Bəzən kəfəndə olmamış qismət
Yalnız adı qalar mərhəmətiylə

ƏZABLI SEVGİM

Elə bir sevgiyə düşmüşəm ki mən ,
Nə bir əlac var nədə bir köməy
Elə bir sevgiyə düşmüşəm ki mən,
Yalnız əzabdır bütün günləri
Bəlkə hicrandır onun əlacı,
Bəlkə vüsaldır onun köməyi
Hicranda olsamda əlacı yetməz,
Vüsala getsəmdə köməyi keçməz.
Qurtula bilmirəm mən bu sevgidən,
Əzab çəksəmdə günah etsəmdə
Ayrıla bilmirəm mən bu sevgidən,
Gözəlr ağlasad həsrət yansada.

Şəhidlər xiyabanında bir ana gördüm

(Ad günündə şəhid olmüş Adik Sepxanova həsr edirəm )

Dünən bir ana gördüm, qəlbi qaynar, od-alov,
Sinəsində qarlı qış, kipriklərində qırov.
Dünən bir ana gördüm, gözlərində qəm-qüssə,
Fəryadından ürəyi olmuşdu hissə-hissə.
Odlara qalamışdı oğul dərdi ananı,
Qəm oduna atmışdı oğul, dərdə yananı.
Ölüm günü,ad günü bir tarixə yazılmış,
Ananın sinəsindən bir daş kimi asılmış.
Qarşımda ana sanki buz heykələ dönmüşdü,
Yaşamaq, həyat eşqi gözlərində sönmüşdü.
İntizardan, xiffətdən ana saralıb, solmuş,
Həsrət seli qəlbindən axıb gözünə dolmuş.
Danışdıqca ananın dodaqları əsirdi.
Oğul dərdi ananı şaxta kimi kəsirdi.
Başında qara örpək. əynində qara paltar,
-Oğlum özü alıbdı,-dedi,-məndən yadigar.
Hər gün bu geyim ilə görüşünə gəlirəm,
Nisgilimi, dərdimi soyuq daşla bölürəm.
Evim muzeyə dönüb onun şəkillərindən.
Təkcə o şəkillərdən təsəlli tapıram mən.
Oğlum bir oğul idi, istiqanlı, mehriban,
Dediyim hər kəlməmə cavabı olurdu,”can”.
Ad gününə az qalmış ona hədiyyə aldım,
Şirin qoğal bişirib, adına süfrə saldım.
Gözləyirdim yolunu əziz xələf oğlumun,
Adı özündən şirin, sözü şəkər noğlumun.
Səhər-səhər həyətdən gələn səsə boylandım,
İki əsgər soruşdu, adımı dərhal andım.
Tələsik qaça-qaça tez yüyürdüm həyətə,
-Kimsiniz? Kim lazımdır? Tez qarışdım söhbətə,

Biri ürkək baxışla üzümə baxıb xeyli,
Gözlərin dikib yerə, axır dindi gileyli.
-Biz cəbhədən gəlmişik, necə deyim ki, Adik-
-Ağır yaralanıbdır….
-Necə? Nə dedin? Yox yalandı, balama,
Güllə dəyməz heç zaman o qəhrəman oğluma…
Yaşarmış gözlərimə göründü tabut bu an,
Analarsız hər şeyi həll eləyirmiş zaman.
Ahım çaxdı göylərə, dağılmadı göy nədən?
Amansız ölüm idi, məni belə göynədən,
Oğul verdin, ay Allah, neçə il bundan öncə,
Sənə dualar edib, bürünmüşdüm sevincə.
İndi bu ad günündə mənə paymı göndərdin?
Bəslədiyim qönçəmi qıyıb necə tez dərdin?
Ahım çatmadı əfsus, nə yerə, nə də göyə,
Tabutu qucaqladım,-Yaşın mübarək- deyə.
Oğul deyən dillərim dilim-dilim soyuldu,
Yandı bağrım nalədən için-için oyuldu.
Dan yeri tək söküldü ürəyimin telləri
Son nəfəsdə oğlumun nə söyləyib dilləri.
O susuz dodaqları pıçıldayıb nə deyib?
Ürəyindən nə keçib, görəsən nə söyləyib?
Yığışdı dostları, qonşular ad günündə,
Ona ehsan verdilər, balamın şad günündə.
Necə dözüm ay Allah, necə dözüm bu dağa?
Ad günündə oğlumu tapşırıram torpağa!
Yenidənmi doğuldun Şəhid qoyuldu adın?
Vətən! Qoy sənin olsun bu qəhrəman övladın.
İgid doğuldu oğul, Şəhid doğuldu oğul,
Vətənin alovunda yanıb kül oldu oğul.
Qoy, sevinməsin düşmən, oğlum ölməyib mənim,
Oğlum Şəhiddir deyə, Ana kimi öyünüm!!!

“ Dəli bir ağlamaq keçir könlümdən”

Alı Mustafayev

Dağlar boyda həsrət bitib gözümdə,
Qasırğası, tufanı var izimdə,
Gör nə vaxtdır gecədir gündüzüm də,
El dağıldı, oba köçdü yerindən,
“Dəli bir ağlamaq keçir könlümdən”.

Gör nə qədər biçilmişik zəmi tək,
Dəryalarda qərq olmuşuq gəmi tək,
Telli sazın qəm oxuyan simi tək,
Köklənmişəm “Kərəm” üstə zilindən,
“Dəli bir ağlamaq keçir könlümdən”.

Nəvaxtdı ki, dağlarımı qar almır,
Dənə dolub sünbüllərim saralmır,
Yaralarım sağalmır ki, sağalmır.
Palıd idim, qopulmuşam kökümdən,
“Dəli bir ağlamaq keçir könlümdən”.

Vətən dərdi bir dərdimi min eylər,
Həsrət axıb sinəm üstdən sel eylər,
Harda qaldı buz bulaqlar, güneylər?
Vulkan kimi püskürürəm içimdən,
“Dəli bir ağlamaq keçir könlümdən”.

Xocalı yanğısı, Şuşa yanğısı,
Kəlbəcərin qan harayı, qan səsi,
Sızlayır Ağdamın “Şur”u, nəğməsi,
Ağ dünyanın baxıb gecələrindən,
“Dəli bir ağlamaq keçir könlümdən”.

Tər-tər çayım Arazlaşıb, ay Alı!
Dərdim yaman dənizləşib, ay Alı!
Qarabağım Təbrizləşib, ay Alı!
Karvan getdi, el ayrıldı köçündən,
“Dəli bir ağlamaq keçir könlümdən”

NƏCİBƏ İLKİN (Babakişiyeva) Bahadur qızı.

1961-ci il 22 iyulda Tərtər rayonun Sarov kəndində doğulub. 1978- ci ildə həmin kənddə orta məktəbi qurtarıb. 1979-81- ci ildə Bakı Kooperativ texnikumun əmtəəşünaslıq fakültəsini bitirmişdir. Həmin il qiyabi yolla Moskva Kooperativ (indiki Koomersiya universiteti) institutunun iqtisadiyyat fakültəsinə daxil olmuşdur. Ailə qurmasıyla əlaqədar institutun 3-cü kursundan sonra davam etməmişdir. 1998- ci ildə Beynəlxalq Elmi Tətbiqi Kosmonavtika institunun filologiya (dil-ədəbiyyat) fakültəsinə daxil olmuş, oranı əla qiymətlərlə başa vurmuşdur. Əvvəllər əmtəəşünas, iqtisadçı sahələrində çalışsa da, müəllimlik sahəsinə meyl etməmişdir. 1980-ci ildən dövrü mətbuatda şeir və məqalələri dərc olunduğundan, mətbuat aləminə maraq göstərmiş və bir filoloq kimi bu sahədə fəaliyyətə başlamışdır.
Nəcibə İlkin orta məktəbdə oxuduğu illərdən şeir yazır. Şeirləri və publisist məqalələri “Zaman”. “Ümman”, “Kaspi”, “Respublika”, “Demokratiya”, “İcmal”, “Ədalət” qəsetlərində və “Vəfa”, “Sözün işığı” , “Qoşa ulduz”,”Kotoloq” jurnallarında dərc olunmuşdur.
2004-cü ildə “Bir ömür uduzdum”, 2006-cı ildə “Qəlbimdə dil açan dünya “ şeirlər kitabı işıq üzü görmüşdür. 2007- ci ildə “Tərtər inciləri” toplusunda bir neçə şeirləri çap olunmuşdur. Bu kitablar haqqında tanınmış qələm sahibləri rəy yazmış və müsbət mənada öz fikirlərini bildirmişdir.
Şeirlərinə və publisist məqalələrinə görə Az.KİVİHİ-nın “Qızıl Qələm”, “Xalqın nüfuzlu ziyalısı”, “Xan qızı Natəvan” mükafatına, “ İnam” şərəf diplomuna layiq görülmüşdür. Qafqaz Media İctimai birliyi tərəfindən “Vicdanlı qələm” , “Peşəkar jurnalist” diplomları ilə mükafatlandırılmışdır. Bu yaxınlarda təsis etdiyi “Azad Qələm” qəzetinin 3 yaşı tamam olmasına görə, publisist məqalələri və ədəbi yazılarına görə AZKİVİHİ-nın “Qızıl Qələm” mükafatına layiq görülmüşdür. Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin ədəbi orqanları olan “Ulduz” , “Azərbaycan” jurnallarında şeirləri dərc olunub.
Dünya Azərbaycanlıları Mədəniyyət Mərkəzinin idarə heyətinin və Qadınlar Şurasının üzvü və DAMM-ın və katibidir.
AYB-nin və AJB-nin üzvüdür. 2006- cı ildən təsis etdiyi “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin, “Ali Ziya” jurnalının təsisçisi və baş radaktorudur.
Ailəlidir. Iki övladı və bir nəvəsi var.

ANA DİLİM, AZƏRİ DİLİM

Sən mənim dünyamsan, mənim həyatım,
Sən mənim varlığım, toyum-büsatım,
Sən ana laylamsan, sən ilk bayatım,
Mənim Ana dilim, Azəri dilim.

Fizuli dünyamın sözü-söhbəti,
Nizami eliminin şanı-şöhrəti,
Sən Oğuz yurdumun Qorqud qeyrəti,
Mənim Ana dilim, Azəri dilim.

Sənsən Üzeyrimin nəğməli dili,
Sənsən Babəkimin vuruşan əli,
Uca dağlarımın kükrəyən seli,
Mənim Ana dilim, Azəri dilim.

Səndə gözəlləşir ruhumun səsi,
Səndə doğmalaşır, eşqin həvəsi,
Səndən ilham alır, şerin nəfəsi,
Mənim Ana dilim, Azəri dilim.

Bu dildə tapmışıq haqqı, salamı,
Bu dildə tanıdıq şuru, muğamı,
Sən ulu xalqımın müdrik kəlamı,
Mənum Ana dilim, Azəri dilim.

Səni qeyrətinə sığışdırmayan,
Səni ülfətiylə qoşa tutmayan,
Gəlsin gözlərindən süd zaman-zaman,
Mənim Ana dilim, Azəri dilim.

Niyə sevəmmədik bir-birimizi

Ömrümə-günümə bir baxışıydın,
Mən külək, sən isə gur yağışıydın,
Çiçəkli bahardın, mən naxışıydım,
İndisə baharın solub bənizi,
Niyə sevəmmədik bir-birimizi?!

Mən qumlu-qayalıq, sənsə səhraydın,
Axı, sən əzəldən mənə doğmaydın,
Mən coşğun bir dəniz, sənsə dalğaydın,
Yuduq sahillərdən izlərimizi.
Niyə sevəmmədik bir-birimizi?!

Baxır əksimiz də bulaq gözündən.
O vaxtdan bizləri salıb gözündən,
Beləcə, qəm çəkən eşqin izində,
Qarışıq salmışıq sözlərimizi.
Niyə sevəmmədik bir-birimizi?!

Çiçəyin rəngiydik, gülün rəngiydik,
Coşan qəlbimizin eşq çələngiydik,
Axı, bu yollarda niyə ləngidik?
Daşamı çırpmışıq ürəyimizi?!
Niyə sevəmmədik bir-birimizi?!

Bir cavab tapmadıq nə sabahlara,
Döndük günahlara, döndük ahlara,
Ağ günlü sevgiyə geydirib qara,
Həsrətə qərq etdik gözlərimizi,
Niyə sevəmmədik bir-birimizi?!

Neçə açılmamış sabah içində,
Qovduq gecələri günah içində,
Ömrümüz-günümüz min ah içində,
Güldürə bilmədik taleyimizi!
Niyə sevəmmədik bir-birimizi?!

Bu eşqin yolunda çəkilməz dərdi,
Sərdi sinəm üstə hicranlar sərdi,
Nəcibə çox dedi, çox qəmlər yedi,
Daha bağışlamaz bu sevgi bizi!
Niyə sevəmmədik bir-birimizi?!

QÖNÇƏDƏ SOLAN ÇIÇƏK

Günaydın, ömrüm-günüm,
Qönçədə solan çiçək!
Baxtına yağan yağış
Gözünə dolan çiçək.

Arı qonmaz ətrinə,
Xar susamaz çətrinə.
Xətirsizlər xətrinə
Taleyi talan çiçək.

Ağca günüm keçilib,
Ağ kəfənin biçilib.
Sonalanıb, seçilib
Mənimki olan çiçək.

FƏLƏK

Mənə sirr verdiyin yerdə
Dilin lal olaydı, fələk.
Qara-qançır ağ yuxular
Qara bağrım oydu, fələk.

Qibləm o yaqut-yəmənə
Gülün nə, daşın nəmənə?
Bəyin deyiləm, bə mənə
Tutduğun nə toydu, fələk?

Aman ver, açım gözümü,
Zaman ver, deyim sözümü.
Bəsdi, tanıdım özümü…
Hoydu fələk, hoydu fələk!

QÖNÇƏDƏ SOLAN ÇIÇƏK

Günaydın, ömrüm-günüm,
Qönçədə solan çiçək!
Baxtına yağan yağış
Gözünə dolan çiçək.

Arı qonmaz ətrinə,
Xar susamaz çətrinə.
Xətirsizlər xətrinə
Taleyi talan çiçək.

Ağca günüm keçilib,
Ağ kəfənin biçilib.
Sonalanıb, seçilib
Mənimki olan çiçək.

FƏLƏK

Mənə sirr verdiyin yerdə
Dilin lal olaydı, fələk.
Qara-qançır ağ yuxular
Qara bağrım oydu, fələk.

Qibləm o yaqut-yəmənə
Gülün nə, daşın nəmənə?
Bəyin deyiləm, bə mənə
Tutduğun nə toydu, fələk?

Aman ver, açım gözümü,
Zaman ver, deyim sözümü.
Bəsdi, tanıdım özümü…
Hoydu fələk, hoydu fələk!

VAXTIDI

Könül, bir azca toxtaq ol,
Yağının şölən vaxtıdı.
Dizini bərkit, qəmlərin
Qoşunnan gələn vaxtıdı.

Üsyan deyir için-çölün:
Yetər, qafil!–Görün, görün!
Ürəyində açan gülün
Köksünü dələn vaxtıdı.

Dərya boyuncadı, batma
Gördüyün yuxudu, qatma.
Qayğına bələnib yatma,
«Qanına bələn!» – vaxtıdı.

BU DIVARIN O ÜZÜNDƏ

Bu divarın o üzündə,
Bir nazlı mələk uyuyub.
Gecə gərib qanadını,
Üstündə lələk uyuyub.

O xanədə nə var – oyaq,
Döşəmədən tavanacan.
Qapı, pəncərə, dörd divar,
Çimir almaz sabahacan.

Odasının yörəsində
Yüz hoqqadan çıxır külək.
Donub qalıb pəncərədə,
«Heyrət ey büt!…» – oxur külək.

Tanrı tamaşası nədi –
O mələyi görən bilir.
Günəş ondan ötrü çıxır,
Ay ondan ötrü yüksəlir.

…Divarların bu üzündə,
Qismətim qubardı mənim.
Hər yan gözəllikdi, Tanrım,
Hər yanım divardı mənim.

***

Mən gülüm, sən ağla, vüsala dözək,
Görək, kim bu eşqin damına çıxır.
Yalqız pərvanələr ünvan tanımaz,
Onlar hər adamın şamına çıxır.

Daha çarx fırlanıb, geriyə az bax,
Orda yad baxışlar çapar atını.
Quzum, qarşı yolda qurd ləpiri var,
Duman çoxalmamış apar atını.

Axsaq xəyalların çatı böyüyüb,
Kölgəmdən kənar dur, naz vaxtı deyil.
Yuxum çiçək açır, gözümdən çəkil,
Görmürsən, könlümün saz vaxtı deyil!?

***

Çoxdur təbiətin bakirə yeri,
Hər yol öz ağlığın saxlaya bilmir.
Dərdin kağızında imza yeri yox,
Dərd çürük diş kimi laxlaya bilmir.

Bir pəri boylanır hər səhər göydən,
Ona əl uzadın, şən ola bilsin.
Başının altına kətil qoyun ki,
Boyu kölgəsilə tən ola bilsin.

Baxma, mığmığalar şivən qoparır,
Bəzən pir sayılır su başı, adam.
Madam ki, üstündə gəzdirə bilmir,
Nə üçün saxlayır bu başı adam?

***

Hamı bənzərindir deyirsən, Tanrı,
Nədən bu adamlar Sənə oxşamır?
Çək məni bu cırıq kağıza, göstər,
Nə qədər çəkirlər, mənə oxşamır.

Ruhum mən uşaqkən acından ölüb,
Onunçün heç kimə ərk eləmirəm.
Elə bil yarımçıq bir cümləsən, qız,
Yüz yol oxuyuram, dərk eləmirəm.

Niyə titrəyirsən, çənəmi bağla,
Görmürsən ölmüşəm, su at üstümə.
Axıt gözlərini yaşını, sonra
O ağ köynəyimi yu, at üstümə…

***

Mən qəmdən kürüdüm ömür yolumu,
Sən də öz altını süpür di, Allah.
Mən Sənin damının dirəyin sökdüm,
Sən də dur, üzümə tüpür di, Allah.

Bir məna tapmıram bu daş ömürdə,
Artıq taleyimin çuxası yanıb.
Bir kölgə ləhləyir məndən qabaqda,
Yəqin yuxu tutub, yuxası yanıb.

Əyil, gözlərinə salavat çəkim,
Sonra təhvil verim daşımı Sənə.
Arvadın, uşağın yanında əydin,
Mən halal etmirəm başımı Sənə…

***

Yaram qaysaq tutub, dərim dartılır,
Hicran sinəm üstə sac qoyub sanki.
Ruhum öz-özünü elə qınayır,
Üç körpə balasın ac qoyub sanki.

Gəl, gözüm ağrıyır, baxışını sürt,
Canımı canına sığışdır, gedək.
Daha yaşamalı halı da yoxdur,
Bu evi sil-süpür, yığışdır, gedək.

Gəl, birgə üz tutaq Allaha, soraq: –
Nədən zülm eləyir bəndə özünə?
Bizim günahımız ayrı-ayrıdır,
Mən özümə baxım, sən də özünə.

***

Mən çiçək axtardım, nazını çəkim,
Bir qız qapımıza gülünü atdı…
…Nazı ayrı cürdü şəhər qızının,
Söz atma, görərsən, külünü atdı.

Qoxlama, həyat da zəhər kimidi,
Atan nə dadıb ki, sən nə dadasan?!
Demə, üst-başımdan nəm iyi gəlir,
Əynimi isladıb çən, nə dadasan…

Baxış çürüdürük hər gün bir qucaq,
Ürəyin açarı gözlərdi, xanım.
Bir Allah bilir ki, ehtiras, yanğı,
İndi ən müqəddəs sözlərdi, xanım…

QƏZƏL

Hərdən olur insan kimi oluruq biz,
Hərdən də olur izləyirik sanki bizik biz.

Hərdən olan olmuşlar olur etdiyimiz səhv,
Düşmüş olan olsaq, əgər balta, sapımız siz.

Hərdən baxıram ki, necə məğrur olub insan?
Məşhur alovun görsən, əgər tez bükülər diz.

İnsan niyə aciz olur acizlər önündə?
Hərdən düşünərkən bunu aciz olub aciz.

Hərdən mənə “Hərdən niyə” yazsan, deyə sorsan,
Hərdən yazılanlar olar məndən qalacaq iz…

GÖZ DƏYMƏSİN

Şirin dilə oğru olaq,
Qəlbimizə söz dəyməsin!
Haqq yoluna doğru olaq,
Sevgimizə göz dəyməsin!

Talemizə qəm ələmə,
Qoy böyüsün, tez bələmə.
Göz dəysə də, bu aləmə,
Sevgimizə göz dəyməsin!

Sevinc doğsun hər səhərdən,
Uzaq olsun dərdi-sərdən.
Gəl, qoruyaq bəd nəzərdən,
Sevgimizə göz dəyməsin!

ÜRƏYİMDƏ

Bacarırsan, iksinə də birgə döz,
Qarışmasın yaraların sarğısı.
Biri qılınc, biri kəsən iti söz,
Ürəyimdə hər iksinin ağrısı.

Nisgil olmur, qəmli çağım daşlaşa,
İllər ötə, əl eyləyə yaş-yaşa.
Küsən ümid, uzaq arzu baş-başa,
Ürəyimdə hər ikisinin yanğısı.

Yaş yanağa damcı-damcı axan tək,
Eşq sinəni hicran ilə yaxan tək,
Bülbül gülə həsrət ilə baxan tək,
Ürəyimdə qovuşmağın arzusu.

PAY ATONNAN GƏLƏCƏK

Bilmədi ki, “gələcək” vid-fasonnan gələcək,
Özü taksiylə gedib, dərdi vaqonnan gələcək.

Sən onun qızını yoldan çıxarırsansa, əgər,
O da bibinnən gələcək, ya da xalonnan gələcək.

Evi harda, pulu harda, maşının markası da,
İndi bəylər də elçiliyə talonnan gələcək.

Həyatın qanunudu, surəti artır nəsilin,
Özü “bir”nən gələnin balası “on”nan gələcək.

Hamilə qadın indi pivə yerikləsə, əgər,
Doğulan uşaq da yəqin samaqonnan gələcək.

Xammalı göndəririk xaricə istehsal olur,
Avropadan kişilər Bakıya tonnan gələcək.

Dost dostu evə çağırmaqda xəcalət də çəkir,
Evdəki çılpaq gələcək, yoxsa ki, donnan gələcək?!

Elvin, bu dünya indi qorxu-zakon söhbətidir,
Həzrəti MEHDİ görən hansı zakonnan gələcək?!

* * *

Yenə xəyala dalmışam,
Keçmişi yada salmışam.
Ayaqlar altda qalmışam,
Mən bir solmuş yarpaq kimi.

Ölüb ruhum, sağam cismən,
Olmasın heç bu cür düşmən.
Oturmuşam sahildə mən,
Tənhayam boş otaq kimi.

Hər cür oxşadın zövqümə,
Acı vermə sən könlümə.
Sən yağış tək yağ üstümə,
Mən olaraq torpaq kimi.

Tək ALLAHDAN olsun qorxu,
Gülləri sən tez-tez oxu.
Aç varaqla “Quran” oxu,-
Parlasın qəlb çıraq kimi.

Qorusun tək ALLAH səni,
Aldatmaz sevən sevəni.
Oynatdı ol nigar kimi,
Sadə bir oyuncaq kimi.

Nemət, aldanma yadlara,
İnan, sınanmış dostlara!
Qeyrəti satan dollara,
Olar, əlbət, alçaq kimi.

* * *

Vaxt var idi diyar-diyar,-
Uçurdum mən məhəbbətdən.
Atıb məni gedəndən yar,-
Könlüm düşüb təravətdən.

Yar gedən gün söndü günəş,-
İtdi həyatın mənası.
Yox yaşayım, yoxsa günəş,-
Budur həyatın mənası.

Ümidim tək səndə ikən,
Göydən yerə saldın məni.
Buludlar içində itən,
Ayın sən olmadın təni.

Peşman olub dönmə geri,
Vallah, bir də ürək dözməz.
Artırma sən qəm, kədəri,
Axı sevən heç vaxt getməz.

Nemət, ibadət əhli ol,
Şeytan səndən uzaq olar.
Sən sevgiylə layiqli ol,
Sevmək sənə qismət olar.

Şahinə Könülün təqdimatında Ramin Cilovdarlıdan yeni şeirlər

Ramin CİLOVDARLI (Qasımov Ramin) 1983-cü ildə Tovuz rayonunun Cilovdar kəndində anadan olub.1989-2000-ci illərdə orta məktəbdə, 2000-2004-cü illərdə Sumqayıt Dövlət Universitetinin İqtisadiyyat və İdarəetmə fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb.2011-ci ildə “Dərdə şükür” adlı şeirlər kitabı işıq üzü görüb.Ailəlidir, bir övladı var.

Halalın olsun

Ömrümü yollarına
Sərdim, halalın olsun.
Könül nədi, ruhumu
Verdim, halalın olsun.

Həyat uşaq nağlımı?
Könül qapın bağlımı?
Aparanda ağlımı
Gördüm, halalın olsun.

Baxışların nə laldı?
Nə verdisə məlaldı.
Nə verdimsə halaldı,
Dərdim halalın olsun.

Getdim

Hardasa qərib səsdim,
Gəldim dünyaya küsdüm.
Bir dərimlik nəfəsdim,
Bir udum suydum, getdim.

Arım, sənə çiçəkdim,
Yarım, sənə göyçəkdim.
Nə bildiniz, nə çəkdim,
Ya da nə duydum getdim.

Nə ucuzdu, nə baha?
Dindim, batdım günaha.
Ömür yaşamadım ha,
Günümü saydım, getdim.

***

Bu qurduğun alaçıq,
Sənin olmaz, belə çıx.
Haqqa sarı yol açıx,
Varmaq istərsən, gedək.

Zimistanda gülmüşük,
Dünya bizim bilmişik.
Kimik, hardan gəlmişik,
Sormaq istərsən gedək.

Yol gedənə yol yoldaş,
Ağac-daşı bol, yoldaş.
Dünya durduqca, qardaş,
Durmaq istərsən, gedək.

Gedər

Mən Dardanel boğazıyam,
Hamı məndən keçib gedir.

MƏMMƏD İSMAYIL

Gələn mənə qəm gətirər,
Göz yaşımdan içib gedər.
Ya saxlanar ürəyimdə,
Ya könlümdən köçüb gedər.

Dünya, sənlə yoxdu bəhsim,
Nə umdum ki, nə də küsüm?
Köçəri quşdu həvəsim,
Zaman gələr, uçub gedər.

Heç bilmirəm kiməm, nəyəm,
Gah ahılam, gah körpəyəm.
Təmannasız bir körpüyəm,
Hamı məndən keçib gedər.

***

Başa varsın muradlar,
Yıxdı bizi inadlar.
Üstündə yaşıl otlar
Bitənədək yol ömrü.

Hələ təzədi, tərdi,
Nə qayğısı, nə dərdi.
Allah, nə bəxtəvərdi,
Bir ağ üzdə xal ömrü.

Olmadı ha gəncliyim,
Rahatlığım, dincliyim.
Qardaş, mənim keçdiyim,
Bir xatalı qul ömrü.

***

Sənnən işim yoxdu, Allah,
Məni bir bəndə öldürdü.
Gah nazınnan, gah gözünnən,
Baxıb güləndə öldürdü.

Olmadı bu ömür mənlik,
Ağıl başlıq, ruh bədənlik.
Dedilər günah ölənlik,
Duyub biləndə öldürdü.

Günahlarım qul xatası,
Yıxdı məni gül xatası.
Göz görəsi, əl çatası,
Öldürdü, gündə öldürdü.

Çəkir

Allaha nə var ki, abi,
Hər nə çəkir bəndə çəkir.
Ya bəllənir saçlarında,
Ya da ürəyində çəkir.

İnsan insan olsa, kəndi
Nə əyilən, nə çökəndi.
Ürək dərdə suçəkəndi,
Yanından ötəndə çəkir.

Ömürdümü bu ömür də,
Ya buyruqda, ya əmirdə…
Siz çəkəni şu ömürdə,
Yazıq Ramin gündə çəkir.

***

Heç bilmirəm səadəti,
Harda qoydum, harda gəzim.
Baharda gül-çiçəkdimi,
Yoxsa boran-qarda gəzim?

Az özünü yor dedilər,
Nə vicdan, nə ar dedilər.
Varın yeri var dedilər,
Gərək daha var da gəzim.

Mən burdayam, sədam orda,
Yadlaşıram, yadam orda.
Ruhum, könlüm, odam orda,
Rəvadırmı burda gəzim?

Gəl

Hardasan, ey “gözüm nuru”?
Yarisən gəl, yarisən gəl.
Bu fənada, o sevdada
Varisən gəl, varisən gəl.

Başlar ağlın yeri deyil,
Sinə dağın yeri deyil.
Bunlar burdan bəri deyil,
Barı Sən gəl, barı Sən gəl.

Bir cami-cəmşid Odunnan,
Ollam bu dinnən, imannan.
Ruhumuzu bu dövrannan,
Bizi bizdən qoru, Sən gəl.

Gedirəm

Taleyimdən söz açandan,
Hər gün yeni iz açandan,
Bu dünyaya göz açandan
Qoymadılar tam olmağa.

Yanır bağrım, yanır niyə?
Ümid yoxdur bu taleyə.
Pərvanə yaşasın deyə
Ürək qaçır şam olmağa.

Sözümdə haqq, dilimdə haqq,
Nahaqlara zülümdü haqq.
Əzəmətli ölümdü haqq,
Hazıram edam olmağa.

Əcəl işin-gücün atıb,
Məni yaman dilə tutub.
Vədə yetib, məqam çatıb,
Gedirəm adam olmağa.

Gizlənmişəm

Bir yerdə bənd almayan,
Köçümdə gizlənmişəm.
Mən bu qamət, bu boyda,
Biçimdə gizlənmişəm.

Qaraya ağ demişəm,
Nahaqqa haqq demişəm,
Haqqa nahaqq demişəm,
Suçumda gizlənmişəm.

Özümdən geri qaçıb,
Qırxımdan diri qaçıb,
Yeddimdən bəri qaçıb,
Üçümdə gizlənmişəm.

Tarixi daşlaşdırıb,
Ruhumu yadlaşdırıb.
Genimi kodlaşdırıb,
Saçımda gizlənmişəm.

Çöl üzümdə biçim var,
Aralıqda seçim var var.
İki dünya içim var,
İçimdə gizlənmişəm.

TƏRCÜMEYİ-HAL

Abbasova Fidan Elman qızı 1986-cı ildə Ucar rayonunda anadan olub.1993-204-cü illərdə Ucar rayon 1 saylı orta məktəbdə təhsil alıb.Bakı Dövlət İqtisadiyyat və Humanitar Kollecinin Mühasibat uçotu və audit fakültəsini qırmızı fərqlənmə diplomu ilə bitirib. Hal – hazırda Əmlak Məsələləri Dövlət Komitəsinin 10 saylı ərazi şöbəsində Aparıcı Komputer Mütəxəssisi işləyir.
Ədəbiyyata, poeziyaya erkən yaşlarından maraq göstərir.Dövri mətbuat səhifələrində şeirləri ilə çıxış edib.Şeirləri və Azərbaycan Xalqının Ümummilli Lideri Heydər Əliyev haqqında olan poeması “Ziyalı”, “Vətəndaş Həmrəyliyi”, “Abşeron” qəzetlərində dərc olunub.Rayon üzrə iki dəfə birinciyiliyə layiq görülüb və Fəxri fərmanla təltif olunub.Azərbaycan Dövlət Konservatoriyasında fərdi müəllim yanında muğam dərdləri üzrə təhsil alıb.2013-cü ildən Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Fəxri üzvüdür.

Mən nə söyləyim ki yaraşsın sənə

Nifrətə çevirdin baxışlarımı
Mən belə deyildim nə olub mənə
Öldürdün qəlbimdə arzularımı
Mən nə söyləyim ki, yaraşsın sənə.

Nə bir söz tapıram nədə bir kəlmə
Söyləyim ürəyim bir az boşalsın
Qəlbsizi gətirmə imana dinə
Qoy elə əbədi qəlbsiz də qalsın.

Hər səni görəndə sorub qəlbimə
Mən harda səf etdim harda yanıldım?
İndi hər baxdıqca sənin əlinə
Mənmi tutdum onu məhəttəl qaldım.

Bumuydu verdiyin qərarın sözün
Oynadın sən mənim o hisslərimlə
Bir zaman sən belə saxta deyildin
Görünür bir yalan dolub qəlbinə.

Düz deyib atalar bunu əzəldən
İnsana güvənmə sevgiyə güvən
Vaxt olar tapılar itmiş həqiqət
Artıq olmayacaq sevirəm deyən.

Mən hələ sabaha inanacamda
Həyat tək səninlə bitmir anladım
Bəlkə başqasına alışacamda
Səndən uzaq olan boş dünyamdaydın.

Vəfası olmayır ilk məhəbbətin
Sonradan gələndə vəfasız olur
Gözündə ucalan tək həqiqətin
Bu gün var olmayır bir gün yox olur

Sevgi nifrətə də çevrilir bir gün
Bunu mən etmədim bunu sən etdin
Ötüb bir anlığa mənim yanımdan
Necə gəlmişdinsə elədə getdin.

Fidan ötür günlər zamana bağlı
Sən daha inama o xoş gözlərə
Kim sevib ayrılıb ürəyi dağlı
Rast gələ bilərik həmin izlərə.

Artıq unutmuşam deməli səni.

Bəzən yoxluğuna alışsamda mən
sanki bir il olur görüşmiyəli
tamamən dəyişib üz cizgilərin
artıq unutmuşam deməli səni.

Bəlkəmdə bu sözlər oxuduğun an
qəlbinə bir bıçaq saplayacaqdır
o mənli günlərdən xatirimizdə
ən acı ən, iyrənc gün qalacaqdır.

Nə qədər taleyi bədbəxt olanlar
sonradan ayağa qalxıb dirilib
deməli bir insan sevmir yalandır
onun məhəbbəti kinə çevrilib.

Ehtiyac duyduğun zamanlarda mən
sənin yorğanındım soyuqdan kəsə
deməli başqası gəlib qəlbinə
mənim əvəzimdən doğmadır nəsə.

Nə deyə bilirəm acı bir kəlmə
nə etdin qarşılıq olacaq bir gün
bir arzum qalıbdır heç vaxt sevilmə
peşman ol yaşayıb sən hər gün deyin.

Bitirib cümləmi sona yazıram
bəlkə bu sözlərdə artıqdır sənə
verdiyim əhdimi indi pozuram
o saxta xəyallar yaraşmır mənə.

Fidan sanma səni xatırlayacaq
bu gediş son gediş ağılında tut
mənim əvəzimdə mən olmayacaq
onunçun ömürlük sən məni unut………………

Bir rəsimə görə sevirlər indi.

Bir rəsimə görə sevirlər indi
neyləsin zəmanə insanlıq ölüb
indi ən bahalı qəlbin cibindi
kasıbda pul olmur cibi sökülüb.

Axdarır ağ atlı oğlan yerinə
indiki qizlarin çoxu ” ağ nissan”
nə bir söz tapılır nə də bir cümlə
ən çox pulu olan sayılır insan.

Sevgilər düşübdür qiyməti yoxdur
hərkəsin öz tərzi öz sevgisi var
soruşma heç kimdən qiyməti nədir
o qədər ucuzdur alan tapılar.

Nə deyək hər insan bir cür yaşayır
bəlkəmdə ən rahat yoluda budur
nə deyək sizlərə ay saxtakarlar
sizinkimilərdən hər yan doludur.

Ay Fidan bəsdir bu yalanları sən
vecinə aldıqca gücün tükənər
ən gözəl qoy qalsın hər kəs özüyçün
kim kimi isdəyir onu da sevər.

Yenədə mənimçün darıxacaqsan

Bir gün axdaracaq məni gözlərin
ağlayıb yollarda uyuyacaqsan
günlər dəyişəcək, aylar ötəcək
yenədə mənimçün darıxacaqsan.

Tutan olmayacaq yıxılan zaman
silən olmayacaq ağlayan zaman
bir zaman dəli tək sevdiyim insan
yenədə mənimçün darıxacaqsan.

Sıxacaq qəılbini həsrət, göz yaşı
güləcək üzünə, bir dost , bir naşı
sözünün əvvəli, sözünün başı
elə hey səsləyib çağıracaqsan
yenədə mənimçün darıxacaqsan.

Güləcək üzünə saxta baxışlar
etdyin xəyanət tanrı bağışlar
çalınan nəğmələr gələn alqışlar
səndə unuduldun anlayacaqsan
yenədə mənimçün darıxacaqsan.

Peşmanam deyərək baxıb rəsmimə
sevgi yalan oldu daha sevilmə
bir sözlə bitirdin söylədin kəlmə
sevdiyin yox imiş anlayacaqsan
için için yanıb ağlayacaqsan.

Ürəyin bezəcək susqun qalacaq
insanıq gül kimi bir gün solacaq
məni xəyalların xatırlayacaq
o zaman qəflətdən ayılacaqsan
yenədə mənimçün darıxacaqsan.

Deyən olmayacaq əzizim, canım
birdənəm , həyatım ömrüm növraqım
dön gəl qollarıma deyib ay zalım
gecədə , gündüzdə ağlayacaqsan
yenədə mənimçün darıxacaqsan.

Məni əvəz edən olmayacaqdır
bu ürək sevgisin danmayacaqdır
geriyə baxaraq anlayacaqdır
sən öz halına yan sayılacaqsan?
yenədə mənimçün darıxacaqsan.

Oxu sözlərimi diqqətlə oxu
bu həyat oyundur sınanıb çoxu
sən nə sevgi bildin nə az, nə yoxu
günlərcə kövrəlib ağlayacaqsan
yenədə mənimçün darıxacaqsan.

Fidan dünya gözəl ətraf bəm-bəyaz
ömürnü sıxmasın bu soyuq ayaz
sevgi dərin deyil artıq bir dayaz
baxıqca özünə acıyacaqsan
yenədə mənimçün darıxacaqsan.

Mən səni gözümdə çox böyütmüşəm.

Mən səni bir günlük sevsəydim əgər
qəlbimdə hisslərim ölüb gedərdi
insanıq kimisi sevməz sevilər
sənin məhəbbətin bax bu qədərdi.

İndi nəs desəmdə nə söyləsəmdə
nə sən dəyişəcən nə mən sevəcəm
sevgimin dərdindəm hər gün ölsəmdə
daha mən geriyə dönməyəcəyəm.

Alçalıb yaşamaq ömür gün deyil
mən səni sevirdim sən anlamadın
çalışdım qəlbimdə sənə yer verim
sənsə bu sevgiyə layiq olmadın.

Mən bu günə kimi çox söz demişəm
artıq yorulubdur yazan əllərim
arxanda sevgimçün çox əyilmişəm
daha sevmir deyir sənə ürəyim.

Mən səni gözümdə çox böyütmüşəm
bəlkə də cəhd edib alışacağam
artıq yorulmuşam çox dəyişmişəm
bu bir qismət imiş mən barışmışam.

Daha gərək yoxdur artıq sözlərə
ürəyim əmindir sevmədin məni
alışdın sadəcə mənim səsimə
indisə bəhanı qaçırır səni.

Fidan çox sevibdi səni ürəkdən
çətinki bir daha sevgiyə dönə
gedirəm sevdiyim o xoş diləkdən
sadəcə əlvida deyirəm sənə….

Çoxdandır yazmağa əlim gəlmirdi

Çoxdandır yazmağa əlim gəlmirdi
indi ürəyimdən bir sətir keçir
onu sevdiyimi axı görmürdü
sonunda qəlbimə söylədim bitir.

Nəyə lazım axı yalançı sevda
onu məcbur tutub saxlayanmazsan
sevmirsə ən azı özü yoxsada
sən özün dürüst qal insanlığında.

Nə üzül nə ağla nə də ki pis ol
gedəni halıyla başbaşa burax
bir gün peşman olub anladığında
əmin ol o özü tez qayıdacaq.

Əgər ürəyini yorğun salarsan
bir daha güvənin olmaz heç kəsə
bitirsə yenidən birdə başlarsan
son sözüm neyləyim daha nəyisə………………………..

* * *

Titrəşən yarpaqların səsi qədər
kövrək, mülayim
Öpüşən ləpənin busəsi qədər
Şirin, tələsik
Gülüşən çiçəyin xəndanı qədər
şaqraq, sevimli
dünyam!
Payızım ol!
Sevim səni
Səhər – axşam
Yağış damcısında
eşq damcısında
Xəzəl üstə, xəzan üstə
Addım – addım
Daban qoyum izin üstə
Izim sevsin izini
Üzüm sevsin üzünü
Yağış altda
Rəqsə dalaq
Sarı – narınc yarpaqların
palitrasında
Bir simfoniya yaradaq:
Əbədi payız simfoniyası
Əbədi eşq simfoniyası…

* * *

və bu elə bir hissdir ki
sən deyə bilmirsən
deyə bilmərsən
deyə bilməyəcəksən ki
“səni məndən çox sevən olmayacaq”
çünki…
ancaq Onu görürsən…
və bu elə bir sevgidir ki…
sən onu nə qədər çox sevsən də
hələ də az olduğunu düşünürsən…
və sənin ağlına da gəlmir
gəlməz
gələ də bilməz ki
onu səndən çox sevən olmayacaq…
çünki……
sən onun sevimli olmağını da istəyirsən…….
sən sən deyilsən…və sən fərqində də deyilsən ki
doğrudanmı sən onu daha çox
laap çoox sevirsən…
lap çox sevmək necə olur ki?
ya sevərsən ya da yox…
sən sevginin zirvəsinə çatmısanmı?
Sevginin zirvəsi hardadır..
.onu təsəvvür etmək mümkündürmü???

Sən və Mən!!

İstəyirəm, bədənimin istisində
saxlayım səni,
İstəyirəm, ürəyimin döyüntüsündə
gizlədim səni.
İstəyirəm, gözlərimin görüntüsündə
oxşayım səni.
İstəyirəm, xəyalımın yerə – göyə
sığışmayan
Sevgisində vəsf edim səni.

Mən mehriban, gülərüzlü bir insanam.
Sən də, namus və qeyrətli bir qadından,
çox zövq alan.
Hər ikimiz, nəfsimizlə cihad edən,
doğma olan.
Hər ikimiz nur içində,
Tanrımıza yaxın olan.
Pak bir adam,…
Sən və Mən!!

Ruhən, cismən biz bir olan,
İllərlə məni yaşadan,
Gündə 100 yol küsən, barışan
Biri sənsən, biri mən,
Sən və Mən!!

Qələm və Mən

İstəmirəm, yad əlləri
Əllərinə toxunsun.
İstəmirəm, özgə gözü
Gözlərinə tuş olsun.
İstəmirəm, gül nəfəsin
Yad nəfəslə bir olsun.

Titrək sözlərinə baxıram sənin,
Təmizdən – təmizsən, mənim ürəyim.
Bir paklıq duyuram, gözündə sənin.
Hərdən laqeyidsən dərdimə mənim.

Bilsən, nə çəkirəm, nə yaşayıram
Bu qədər biganə olmazdın mənə.
Bilsən, sübhə qədər yatmıram deyə,
Qələmi əlimdən qoymuram yerə.

Sözlərimi mən qələmə deyirəm,
Göz yaşımı qələm ilə bölürəm.
Heç kim ilə bircə kəlmə
Danışmaq istəmirəm.
Tənha qalıb, özüm ilə baş – başa
Dost olduğum, bu qələmlə mən qoşa!

Hacı Zərifə.
17. 07. 2013

Sevgi ayrılığı

Nə Nüsrət Kəsəmənliyəm,
Nə Bəxtiyar Vahabzadə
Nə naşirəm, nə şairəm
Nə Nəriman Həsənzadə.

Sadəcə – vəhdən yazıram.
Başıma gələndən,
həm gəlməyəndən yazıram.
Gördüyüm pislərdən,
yaxşılardan yazıram.
Pak sevgidən, əqidəmdən,
bir də körpəmdən yazıram.

Zəlimxan Yaqubun dahiliyindən,
Nəğməkar şairin aliliyindən.
Gələcəklə, keçmişin
Yadlaşmasından yazıram.

Bir nankor atayla,
Nankor ananın,
Övladına dönük çıxıb,
Eyş – işrət arzusu ilə,
Ayrılmasından yazıram.
Bir yaşlı ananın,
Oğul övladına
Can yanğısından yazıram!

Heç nəyə dəyişmədiyi,
Dahi ülfətindən,
Məhəbbətindən yazıram!
Şah Cahanla Mumtaz Mahal
sevgisindən yazıram.
Dünyanı mat qoyan,
Könüllər oxşayan, gözlər oxşayan,
Böyük sevgi rəmzi olan,
7 möcüzədən biri,
“Tac Mahal” dan yazıram.
14 qız övladın nakam sevgisi ilə,
Yandırıb, yaxan
Şah Cahanla,Mumtaz Mahal
Ayrılığından yazıram!

HƏSRƏTDƏN AĞLAR GÖZLƏRİM

Surələr qızıldan baha,
Əymirsə, baş qullar Şaha,
Dua edəndə Allaha,-
Həsrətdən ağlar gözlərim.

Solmuş yarpağın yazıyam,
Bu dövrandan narazıyam.
Namaz qılanda razıyam,
Yara olsun bu dizlərim.

Tərsinə çevrilib zaman,
Əməllər ölçülən zaman,
Sən dua et, Allah, aman,
Səhvdən çox olsun düzlərim.

Doğru qalsın, yalan getsin,
Pis insanlar gözdən itsin.
Çalışıram ki, düz gəlsin,-
Əməllərimlə sözlərim.

Əyri yolda düz gedərəm,
Haqqın yolunda ölərəm.
Bir gün dünyadan köçərəm,
Sahildən itməz izlərim.

* * *

Ulu Tanrım
Əmr elədin
əzab doğdum
gecə – gündüz
ölçdüm – biçdim
libas kimi
geydim onu
şaxta gəldi
sazaq oldu
İsti oldu
Soyuq oldu
Tək örtüyüm –
Göndərdiyin iztirabim
Məhəbbətim –
“Yox”dediyin tək yasağım
İniltim laylaya döndü
Avazında uyuyaraq
Sinəm sevgimə tək məzar
Gözüm qəbrimə qan sızar
Bu bir sevgi – Dadı əzabından böyük
Bu bir sevgi – vüsalı bölük – bölük…

* * *

Biri vardi, biri yoxdu
Bir ağac vardı
Kolgəsinə sığınmışdıq
Gövdəsinə sıxılmışdıq
Səhəri bir açardıq biz
Gecəni bir qarşılardıq
Yağış yağar, qar yağardı
Isti olar, gün çıxardı
Qış gələrdi, yaz gedərdi
Payız olar, yay olardı
Günlərimiz birgə, bizim
Sevincimiz, kədərimiz
bir olardı.
Bir ağac vardı
Iri gövdə, özü hündür
Uşaq idik
Oynayardıq, yüyüyərdik, gülüşərdik
Yorulanda gövdəsinə
söykənərək dincələrdik
Gövdəsini dayaq bilib
Arxasında gizlənərdik
“gizləndi – qaç” oynanayanda
Gizlənərdik…
İndi daha böyümüşük
İndi daha uşaq – uşaq oynamırıq
İndi daha yalın ayaq qaçışmırıq
Dalaşmırıq, barışmırıq
Dalaşanda birdəfəlik ayrılırıq
İndi daha ağac yoxdur
Yağan qarı, yağışı
Gələn payız, yaz, qışı
Tək qarşılayıb
Elə tək də yola salırıq
İndi ağac yoxdur daha
Vaxt vardı, əsən külək
Biz əsər eləməzdi
Coşan tufan
Qalxan boran
Bizi heç vaxt üşütməzdi
İndi amma, üşüyürük,
Için – için…
Yadlaşırıq, küsüşürük
Yoxdu daha ağacımız
Yoxdu kölgəsinə sığınmağa,
Qızınmağa
Gəldiyimiz ağacımız…
Yerində bir kötük qalıb
İndi o da təkcə qalıb
İndi o da yetim qalıb
İndi o da yayın qızmar istisində
Yanır-yanır quruyur
Qışın ayaz – sazağında
Qardan – şaxtadan donur
…Bir ağac vardı…
Bizdik onun körpələri…
İndi o da yetim, kimsəsiz
İndi biz də köməksiz…

YAXŞILIQ QALACAQ

Yaxşılıq eyləyib gətirsən dilə,
Ölərək qiyməti dönəcək külə.

Bəndə qarşısında olsan da mələk,
Haqsızlar dözməyib quracaq kələk.

Atanın, ananın çalış, bil qədrin,
Uyma hər söhbətə, cilovla səbrin.

Qardaşın, bacının zəhmətini bil,
Başın uca olar varsa şirin dil.

Sağ əlin verdiyin sol ələ demə,
Çalış haramları tərk eylə, yemə.

Oxu kəlamları dərk eylə, öyrən,
Qanunsuz işlərə göz yumma, söylən.

Çətinlik görəndə atıl, çat dada,
Yaxşılıq qalacaq qoca dünyada.

Yapışma dünyəvi şöhrətdən, addan,
Sənə qardaş olar, istəsən yaddan.

Yaşa öz dövrünü namus, qeyrətlə,
Qibtə etsin sənə hamı heyrətlə.

ALLAH BUYRUĞU.

Buyurdu Allahım: – “Çox istə məni,
Özünə dost eylə haqqı biləni.
Qaldırsan adımı yüksəkliklərə,
Həyatın qərq olar gözəlliklərə.

Sən qardaş-bacını sev, özünküdür,
Hər biri mərcandır, dürrdür, incidir.
Adım çəkiləndə büzsələr dodaq,
Yaxınlıq eyləyib çağırma qonaq.

Əgər yad dərdinə olarsa şərik,
Deməli yadla mən- səninlə birik.
Əl-ələ yapışıb sevinclə birgə,
Tutarıq həyatda yeni bir cərgə.

Canıntək çox istə ata, ananı,
Halına onlardır candan yanan,
Əgər məni bilsən canından əziz,
Qalibsən həyatda mübarizəsiz.

Bu gözəl sözlərə eyləsən əməl,
Gördüyün hər bir iş görünər gözəl.
Düzgünlük, doğruluq əsasdır bilin,
Məni sevənləri bir daha sevin”.

KİMLƏRLƏ BÖLÜŞDÜRÜM ÜRƏYİMDƏN KEÇƏNLƏRİ.

Hərdənbir qarışır fikirdən mənim bu bəlalı başım,
Cavan ikən qocalıb, yüzdən artıq olub yaşım.
Boylanıb görməyəndə dərdə şərik insanları,
Yaşarır qonur gözüm və çatılır qələm qaşım.

Kimlərlə bölüşdürüm ürəyimdən keçənləri,
Dərdləşib sakit olum söyləyib nələr…nələri.
Sirdaş və dost bilirəm bu dünyadan köçənləri,
Zeynalabdinləri, Həsən bəy Zərdabiləri.

Dirilər ölüyə tay, ölülərsə sirdaş olur,
Fələyin çərxi dönüb ağarmış saçları yolur.
İkiüzlü, hiyləgər mənafeyin güdən kəslər,
Biləni, ağıllını hərdən avam yerinə qoyur.

Olacaqdır axırı belə çirkin oyunların,
Özünü alim bilib, naxıra gedən qoyunların.
Vaxt yetib, zamanıdır ki sobaya atılmağa,
Yaş deyil, qalaqlanıb qalmış quru odunların.

Qardaşını sevməyən Allahı sevə bilməz,
Yalanlar danışarkən kor olar, görə bilməz.
Gördüyü qardaşını sevə bilməyən insan,
Görmədiyi Allahı hardan sevəcək asan?

HAQQ EVİ, NAHAQQ EVİ

Bir girişdə 2 qonşu yaşayırlar.
Bir qonşunun qapısını döyəni çox,
O birinin qapısında bir kimsə yox.
Axı necə həyatdır bu?
Qonşuların birisi haqq, biri nahaqq.
Haqq qalmış tək.
Qəlbidənsə məhəbbəti qucaq-qucaq,
Ətək-ətək.
Bu nahaqqın tanışı çox, bilişi çox,
Axı necə həyatdır bu?
Bu tək haqqın tanışı yox –
yeri-göyü yaradanı, Allahı var,
Qəlb oxşayan kəlamı var.
Hər birimiz haqq evinin qapısını
Döyə bilək,
Haqqın qəlbin sevindirək.

ŞƏHİDLƏR XİYABANI.

Keçən il bir aylığa qonaq oldum vətəndə,
Həmin o qısa anda yarandı nəsə məndə.
Yaman çox darıxırdım, bilmədim ki, nə üçün,
Diqqətlə fikir verin, mənası var sözümün.
Dərin fikirli halda geyinib gödəkçəmi,
Fikirləşdim şəhərdə unudaram mən qəmi.
Düşüncələrim məni apardı lap uzağa,
Ürəyin istəyinə qoymaq olmaz qadağa.

Dağüstü park səsləyib çəkdi məni özünə,
Görəsən bu qəlbimdə göyərib görən bəs nə?
Təmkinlə yavaş-yavaş qalxib yuxarı həmən,
Buralarda duydum var, Arifəni gözləyən.
Uzaqdan görən kimi sevindilər hər biri,
Yəqin duymuş oldular, sevirəm mən vətəni.
Yaxınlaşıb sakitcə görüşdüm onlar ilə,
O an anlamış oldum yara vardır qəlbimdə.
Hərəsi bir tərəfdən hey nazımı şəkdilər,
Qəlbimdəki ağrının dibində gül əkdilər.
Şəhidlərin yatdığı o xiyabanda,
Mən şahidi olmuşam, birgə olan zamanda.
Kimisi gözəl övlad, kimisisə ataydı,
Kimisi su pərisi, kimisisə anaydı.
Təzə ailə qurmuş mehriban iki cavan,
Onlarla fəxr eylədi o gecə AZƏRBAYCAN!
Qoydular məhz o andan məhəbbətin təməlin,
Əlində bayraq oldu həm qocanın, həm gəncin.
Kövrək-kövrək boylanıb ah çəkdim çox dərindən,
Yapışdım mən Tanrının bir anlıq ətəyindən.
Söylədim ki, Tanrıya-” Cavab versin yağıya,
Axı mən dözə bilməm, olan ağrı-acıya”.
“Hansı ağrı-acıdır, səhv dedin bu kəlməni,
Bura qürur yerindir, eşit gülüm bir məni.
Şəhidsiz vətən olmaz, vətənsiz isə şəhid,
Şəhidlər olur ölməz, hərəsi canlı şahid.
Ey vətəni sevənlər! Yad edin siz onları,
Qiymətləndirin hərdən, sizlə sağ qalanları”

Elə bil yatmış idim, birdən nəsə ayıldım,
Yenidən yavaş-yavaş mən geriyə qayıtdım.
Hər birinin çöhrəsin tumarladım astaca,
Vətənin əzizliyin anladım o andaca.
Hər birinin baxışı mənə getmə söylədi,
Kimlərlə bəs bölüşüm qəlbimdəki bu dərdi?
Beləcə xiyabanda sona vurdum günümü,
Hazıram bəxş etməyə vətənə gül ömrümü.
Bu günlər yaşayıram vətəndən uzaq eldə,
Gərək ki tanıtdırım ODLAR YURDUN hər yerdə.

Dedimki dostlarıma- “Yapışağın əl-ələ,
Mehriban olarıqsa pislər qurammaz tələ”
Kömək olsun tək Allah hər bir xoş fikirliyə,
Dostlarımsa düşməsin tənhalığa, təkliyə.

YARADANI SEVƏN ANDAN

Mən öləndə ölən cismim, ruhum sizlə qalacaqdır,
Yazdığımın dəyərini məndən sonra elim, obam duyacaqdır.
Nə qədər ki, vaxt var ikən tez-tələsik yazım,pozum,
Keçmişimə boylanaraq hey baxıram, çoxdur azım.
Kasıb baba ocağından çıxmışam mən, yazdım bilin,
Yaradanı sevən andan çox varlandım, yaradanı siz də sevin.
Aylar ötür, illər keçir, kim bilir ki, sabah nələr olacaqdır,
Yazdığım hər kəlmə sözü xumar edən isti, yanar bir ocaqdır.
Hər yazanda söhbət etdim cavanlarla, qocalarla,
Elə oldu yazdığımı bölüşdürdüm əyri-üyrü, düz yollarla.
Duyuram ki, bəlkə məni başa düşən az olacaq fikirlərim oxunanda,
Çox minnətdar olaram mən oxucuya, oxuduğun dərk eyləsə, bax o anda
Sevinərəm kimsə duya, anlaya,
Təpə deyil yazdıqlarım, sərt qaya,
Yerdə deyil, soraq çatıbdır aya,
Hecalarım – məlhəm duyan, bilənlər,

Məgər həqiqəti demirəmmi mən,
Məgər kor olmuşam, görmürəmmi mən?
Kimdir ağ ayrana qaradır deyən,
İnciməyin – ağa qara deyənlər,

Ürəyimdən keçənləri deyirəm,
Kimsə məndən inciyibdir bilirəm,
İncə qəlbə toxunan bir küləyəm,
Qiymət verər tanıyanlar, bilənlər,

Ağ rəng hər bir dövurdə təmizlik rəmzi olmuş,
Bu rəngə məhəbbətin təməlin Tanrı qoymuş.
Bax odur peyğəmbərə məxsus olmuş ağ dəvə,
Təmizliyi, düzlüyü hər bir yaranmış sevə.

ƏN DƏRİN QUYU.

Gğzlərim ikicə quyudu,gözəl,
Dibi görünməyən ən dərin quyu.
Bir kimsə içinə enməyib hələ,
Aramsız çəkilən suyu quruyur.

Gözlərim ikicə quyudu ,dedim,
Dedim ki,sənin də xəbərin olsun.
Bilməyib içinə enərsən birdən ,
Enəndə ehtiyat kəndirin olsun.

Baxma gözlərimə, min cür inamla,
Aldadıb eyləyər duru su səni.
Dünyada hər kəsə quyu qazılır,
Hər kəsin tapılır kəndir kəsəni.

Sənin də kəndirin çoxdan kəsilib,
Kəbinin özgəyə kəsilib hədər…
Kəbin də hardasa kəndir kimidir,
Bir dəfə kəsilir axıra qədər.

Gözlərim ikicə quyudu mənim,
Dibi görünməyən ən dərin quyu.
Bizim kəndirimiz çoxdan kəsilib,
Hər kəs öz içinə düşüb uyuyur…

Baloğlan Cəlil.

BALOĞLAN CƏLİL
Şəhidliyin uca zirvəsi
Bura Çanaqqala!Şükür Allaha,
Bu yurd” La ilahəillallah “-deyir.
Ruhum bu yerlərə hələ qonmamış
Salavat çevirib,” bismillah “-deyir.

Bura Çanaqqala-ruhlar diyarı,
Mübarək ocaqdı,pirdi burası.
Bura yer üzünün ən pak nöqtəsi,
Şəhidlər yetirən yerdi burası.

Hər gün şəhid olan bəyaz dalğalar
Bəyaz mələklərə dönür arabir.
Gəlib gedənlərə qüsul verərək
Sonra boğazından keçirir bir-bir.

Bura Çanaqqala- şəhidlər yurdu,
Hər daş bulud kimi bir himə bənddi.
Nədən susduğunu soruşa bilsən ,
Nələr çəkdiyini hönkürər indi.

Bura Çanaqqala –canlı bir muzey
Qayası əyilməz əsgər kimidi.
Dərd kimi uzanan dərin dərələr
Savaşdan danışan səngər kimidi.

Bu ulu torpağın hər addımı qan,
Qan verir hələ də hər bir aşırım.
Dəniz sinəsindən çəkilib getmir,
Düşmən gəmisinin açdığı şırım.

Bura Çanaqqala- türkün qeyrəti,
Alınmaz qaladı,keçilməz bərə.
Yad ellər qoynuna girməsin deyə,
Əl-ələ veribdir Egey,Mərmərə.

Bura Çanaqqala –üzü ağ qala.
Bəlkə də ilk adı Çənlibel olub.
Bircə zərbəsindən Misri qılıncın
Açılıb kəmər tək Dardanel yolu.

Burda əfsanəvi Koroğlu kimi
Hər daşın altında bir igid yatır.
Hər gün şəhidlərə gəlib baş çəkir,
Qədim Troyanın qanadlı atı.

Burda daşa dönən tər arzulara
Baxıb ana torpaq daş çiçəkləyir.
Yazda qızılgüllər gəlir səcdəyə,
Qışda göy üzündən qış çiçəkləri.

Sən də asta yeri gələn yabançı,
Bu torpaq kaman tək sıxıla bilər.
Diksinib inciyər yaralı qəlbi,
Küknarlar kükrəyib ox ola bilər.

Kəbə, Mədinə tək baş əy bu yurda,
Bu yurd şəhidliyin uca zirvəsi.
Durub ucalardan seyr edir yenə,
O mavi gözlünün mavi türbəsi.

Bura Çanaqqala !Şükür bu yurda,
Bu yurd “lailahə illallah”-deyir.
Ruhum bu torpağa hələ qonmamış
Salavat çevirib”bismillah”-deyir.

YAŞAYIR

(Böyük şairimiz M.İsmayılın yubileyində deyə bilmədiyim şeir)

Səni unudammaz bu dağ, bu dərə,
Çoxun çırpılsa da, azın yaşayır.
Göylərə uçsa da, şair dostların
Hamının sözündə izin yaşayır.

Gözəl xatırlayır «Natəvan» səni,
O masa, o kürsü, o tavan səni.
Həsrətlə gözləyir yurd-yuvan səni,
Kül örtmüş ocaqda közün yaşayır.

Taleyi ovcunda yazılan şair,
Sözləri yüz cürə yozulan şair.
Vətəndə sözündən asılan şair,
Qürbətdə ömrünü qızıl yaşayır.

İçində boylanır bir kənd uşağı,
Qar kimi saflıqdan var yaraşığı.
Şükür ki, yurdunda yar yaraşığı,
Oğuldan qeyrətli qızın yaşayır.

Məni də bu dünya üzüb, üzdürüb,
Hayıf o yerlərdən, hayıf, küsdürüb.
Baloğlan adını Məmməd yazdırıb,
Gedərəm, bilsəm ki, sözüm yaşayır.

BALOĞLAN HAVASI

Məni səndən soruşsalar, deyərsən,
Hələ də gözləri məndədi onun.
Özü qərib-qərib qürbəti gəzir,
Bənövşə ürəyi kənddədi onun.

Gül əkdi, dərdiyi dərd-kədər oldu,
Ömür boşa getdi, gün hədər oldu.
Dərbədər dolandı, dərbədər oldu,
Başı dumanlarda, çəndədi onun.

Sinəm ürəiynin, eşqinin yeri,
Boynuna doladı kəbin-kəndiri.
Bir təndir qaladı, həsrət təndiri,
Misralar əlində kündədi onun.

O idi mənimçün özündən keçdi,
Gözəllər içində bir məni seçdi.
Dünəni heç idi, bu günü heçdi,
Ümidi gələcək gündədi onun.

Əlim əllərinə enib bitmədi,
Baloğlan havası çıxıb getmədi.
O da sevdasına yerdə yetmədi,
Bütün fikri-zikri göydədi onun.

ZÖVLƏ BAYATILARINDAN

Zövlənin şahı mənəm,
Şöhrəti,şanı mənəm.
Qürbətdə qərib-qərib
Əriyən şamı mənəm.

Zəmanə məni
Yordu zəmanə məni.
Can evimdə kimsə yox,
Salsın səhmanə məni.

Gül,gülün ətri gəlir,
Gül güldən ötrü gülür.
Zövlədə gül əkmişəm,
Ufaya ətri gəlir…

KƏBİN -KƏNDİRİMİZ GÖYDƏ KƏSİLDİ

Dünya eşqimizə qadağa qoydu,
Toyumuz yerdə yox, göydə çalındı.
Həzin «Vağzalı»nın qanadı altda,
Bizim ürəyimiz göydə calandı.

Kəbin-kəndirimiz göydə kəsildi,
Nurani Ay baba ulu şahidi.
Bakirə eşqimiz mələk qanadı,
Təzə libasımız buluddan idi.

Halay bulağında ulduz yağışı,
Yağdı başımıza, yağdı o gecə.
Mənim ürəyimdə səssiz-səmirsiz,
Sən adda bir ulduz doğdu o gecə.

Dumana bürünüb Əsli və Kərəm,
Fərhadla yanaşı Şirin də gəldi.
Məcnun Leylasının tutub əlindən,
Məclisin ən şirin yerində gəldi.

«Yallı»ya qoşuldu göyün üzündə,
Şabaş yağışına dönən ahımız.
O vaxtdan hər gecə mələklər kimi,
Qol-boyun uçurlar göydə ruhumuz.

Bizim kəbinimiz göydə kəsildi,
Elə toyumuz da göydə çalındı.

KİMİ

Yenə gözüm buludlardan nəm aldı,
İstəyini həm almadı, həm aldı.
Ağrılarım ürəyimə cəm oldu,
Vay görmədim hələ belə vay kimi.

Dəli sevdam xəzan dərir, – bar deyil,
Bu sevgidə etirafım ar deyil.
Küllü-aləm daha mənə dar deyil,
Yığılıram öz içimə yay kimi.

Dərd yolçusu qəm atına süvarsa,
Selə dönər gözlərində su varsa.
Göz yaşıyla boz səhranı suvarsa,
Qəbul olar bu Tanrıdan pay kimi.

Hava deyil, «Göyçəgülü» havardı,
Bir ahımla Göyçə gölü qabardı.
Neçə-neçə qönçə gülü apardı,
Fələk, yenə saydığını say, kimi?!

Adım adlar sırasından silgidə,
Mən baş oldum, yenə bu nəhs bölgüdə.
Kərəm, Məcnun, Fərhad qaldı kölgədə,
İndi tutum mən özümə tay kimi?!

KİM SEVƏR Kİ…

Mən haqqa aşiq biriyəm,
Haqqım yox susam, kirirəm,
Açılmaz tanrı sirriyəm,
Məni özgə kim sevər ki…

Xəzan aldı ilk baharı,
Puç eylədi arzuları,
Saçımdakı dümağ qarı,
Dəni özgə kim sevər ki…

Yelə verdik son gümanı,
Baş çəkir qəlbə damanı.
Ruhlara çökən dumanı,
Çəni özgə kim sevər ki…

Bir «yox» var, bir də «bəli» var,
Çiynimdə bir dost əli var.
Yer üzündə bir dəli var –
Səni ozgə kim sevər ki…