Blog

Raciv Rəcəbov 1985-ci il mart ayının 20-də Kəlbəcər rayonunun İstisu qəsəbəsində anadan olub. 2009-2013-cü illərdə Sumqayıt Dövlət Universitetinin Filologiya (Azərbaycan dili və ədəbiyyatı) fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb. 
Şeirləri “Sumqayıt Univetsiteti” (Sumqayıt Dövlət Universitetinin aylıq mətbu orqanı), “Sözün sehri” qəzetlərində, “Ziyalı Ocağı” (“Ziyalı Ocağı” İctimai Birliyinin mətbu orqanı) jurnalında, bir neçə mədəniyyət və ədəbiyyatyönümlü portallarda işıq üzü görüb. 
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Kəlbəcər Bürosunun Rəhbəridir.

* * *

Göylərin göz yaşı yağır izinə
Payızın buz kimi yağışlarıtək
Həsrətin nidası yağır üzümə
Sənin sual dolu baxışlarıntək

Deyirdin, həsrətin sonu vüsaldır
Sonda bir “vağzalı” bir toy səsi var
Sevginin qayçısı qəmi qısaldır
Hər dildə bir sevgi zümzüməsi var

Ağlama,aglama sən için-için
Gəl dərdi bir yerdə unudaq,gülüm
Mən səni sevmədim ev yıxmaq üçün
Mən səni sevdim ki, ev quraq, gülüm.

2012

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Bakı Bürosunun Rəhbəri

* * *

Allah da qəlbimi çox yaxşı bildi, Anamdı, bacımdı tanıdıqlarım. Nə şöhrət, nə dövlət dalınca qaçdım Öpdüyüm Qurandı, kəsdiyim çörək.
O, çörək mayası yoğrulub haqqdan, Peyğəmbər eşqinə mən yola düşdüm.Yalandır çəkinib qorxduğum mənim Bir olar olmaza bir ola düşdüm. 
Biçildi beş arşın ağdan bu dünya, Mən deyən, öləndə onu da tapmaz .Haqqına tapınsan, bir haqqa dönsən Müsəlman hayqırar Quranı danmaz
 * * *
भगवान मेरे दिल को अच्छी तरह से जानता है,मुझे पता था कि वे मेरी मां और बहन हैं।मैं प्रसिद्धि या राज्य के बाद नहीं चलाOpduyum Qurandı, कट रोटी।
उसने रोटी का खमीर उठाया,मैं पैगंबर के प्यार के लिए बाहर सेट।मुझे झूठ बोलने में डर लगता हैमैं एक या दूसरे में गिर गया।
यह दुनिया पाँच हाथ की सफेद से बनी है,मैंने कहा, जब वह मर जाएगा तो उसे नहीं मिलेगा।यदि तुम सत्य को पा लो, तो तुम सत्य की ओर लौट जाओगेमुसलमान चिल्लाते हैं और कुरान से इनकार नहीं करते हैं
* * *
Allah da qəlbimi çox yaxşı bildi, Anamdı, bacımdı tanıdıqlarım. Nə şöhrət, nə dövlət dalınca qaçdım Öpdüyüm Qurandı, kəsdiyim çörək.
O, çörək mayası yoğrulub haqqdan, Peyğəmbər eşqinə mən yola düşdüm.Yalandır çəkinib qorxduğum mənim Bir olar olmaza bir ola düşdüm. 
Biçildi beş arşın ağdan bu dünya, Mən deyən, öləndə onu da tapmaz .Haqqına tapınsan, bir haqqa dönsən Müsəlman hayqırar Quranı danmaz. 

Bakı şəhər Mədəniyyət Baş İdarəsi Yasamal rayon Mərkəzləşdirilmiş Kitabxana Sistemi (MKS) tərəfindən həyata keçirilən “Kitabxana – koronavirusa YOX deyir!” layihəsi çərçivəsində “Yazıçı və şairlər koronavirusla mübarizə edir” aksiyasına qoşulan yazarlar qələmə aldıqları əsərlərini təqdim etməkdə davam edirlər.
Azərbaycan yazıçısı, Yazıçılar Birliyinin və Jurnalistlər Birliyinin üzvü, H.Zərdabi mükafatçısı, M.Ş.Vazeh adına Yasamal rayon Mərkəzi Kitabxanasının Fəxri oxucusu Gülzar İbrahimova “Dünyanı sağalt” adlı yeni şeirini kitabxanaya virtual formada  təqdim etdi. 
Yazıçı dahi Nizaminin kəlamı ilə başlamış olduğu şeirdə cahil insanla aqil insanın fərqini izah edir. O, elmə bələd olan kamil insanlara səslənərək pisliklərə dözməyən və zəhərlənən dünyamızı sağaltmağa, gözəlləşdirməyə çağırış edir. Dahi insanların “bəşəri xilas edən elm olacaq” fikri ilə razılaşan Gülzar İbrahimova kitab sevərlərə evdə qalıb mütaliə edərək dünyanı gözəlləşdirən xəzinənin bir parçası olmağı tövsiyə edir. 

Dünyanı sağalt

Çox iti zehinlər oldular yatan,
Axırda saxsı qab oldular satan,
Dahi Nizami o vaxt belə deyib,
Heç indi də bu kəlam köhnəlməyib.
Cahil insan kitabla dostluq etməz,
Aqil insan kitabdan ayrı düşməz.
Müdriklər getdiyi yolla sən də get,
Həmişə yaxşı ol və yaxşılıq et!
Övladım! Dünyamız pis xəstələnib,
Pisliklərə dözməyib zəhərlənib,
Oxu, öz elminlə dünyanı sağalt,
Gözəlləşsin yenə bizim Kainat!
Belə deyib dünyanın dahiləri,
Yalnız elm xilas edər Bəşəri!
Bu kəlmələr dahilərdən  gəliblər,
Kitabı sevənlər belə deyiblər!
Bu gün çətin olsa da evdə qalmaq,
Bizə kömək edər səbrli olmaq!
Gəlin birlikdə Şərə qalib gələk,
Dünyamızı yenə nura qərq edək!                                       

Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının mövzu-ideya, forma-məzmun, sənətkarlıq baxımından zənginləşməsində, inkişafında, heç şübhəsiz ki, lirik, fəlsəfi şeirlər müəllifi, sevimli Xalq şairimiz Vahid Əzizin də özünəməxsus yeri və rolu var. Zamanın gərdişindən, vaxtın dəyirmanından, taleyin  çətin sınaqlarından üzüağ, alnıaçıq çıxmağı bacaran şairimizin zəngin təcrübəsi, bədii yaradıcılıq medotlarına, tarixi-ənənəvi prinsiplərə, humanizm və səmimiyyətə söykənərək bir-birindən dəyərli sənət nümunələri yaratması müasir dövr üçün aktual olan məsələlərdən biri olaraq qalmaqdadır. Belə ki, şair təxəyyülü coşan dəniz, çağlayan sellər kimi daim oxucusu ilə görüşməyi arzulayan, yenicə doğulmuş körpəni xatırladır. Şairlik Uca Allahdan tərəfindən seçilmişlərə verilmiş hikmətdir desək, heç də yanılmarıq. Əsərləri yüksək sənətkarlıqla dünyanın müxtəlif dillərinə tərcümə olunaraq geniş oxucu auditoroyası tərəfindən rəğbətlə qarşılanan ölməz söz sənətkarımız, daim insanlığı, insanlığın bütün canlılardan üstün olmasını, bəşəriyyətə yaraşıq olduğunu, yaradılış içərisində insanın ən kamil varlıq olması ideyasını təbliğ və tərənnüm edən dahi Azərbaycan şairi və mütəfəkkiri Nizami Gəncəvinin “Ərənlər, ulu kəslər saf gələrək düzəlib, Əvvəlcə peyğəmbərlər, sonra şairlər gəlib” kəlamı dediklərimizə ən əyani sübutdur.  Bu amil birbaşa Ustad sənətkar Vahid Əziz yaradıcılığı üçün səciyyəci cəhətdir.

Əgər Sovet hakimiyyəti dönəmində çoxşaxəli və rəngarəng olan Azərbaycan ədəbiyyatında ictimai-siyasi lirikanın ən gözəl nümunələrini Bəxtiyar VAHABZADƏ, Nəriman HƏSƏNZADƏ kimi görkəmli Azərbaycan şairləri öz əsərlərində uğurla davam etdirirdilərsə, çağdaş dönəmdə bu şərəfli missiyanı  poeziyamızın bənzərsiz nümayəndəsi şair Vahid ƏZİZ tam məsuliyyətilə davam etdirməklə bərabər, həm də inkişaf etdirir.

Ümumiyyətlə, ictimai-siyasi lirika özündə bir çox amilləri birləşdirir. Söz sənətkarları adətən

yaşadıqları dönəmdə cərəyan edən bir çox hadisələrə biganə qalmayıb, öz münasibətlərini sözün gücü ilə bildirirlər. Söz öz yerini tutanda daha gözəl sənət əsərləri yaranır. Şairlik nöqteyi-nəzərdən ən önəmli məsələlərə yanaşıldıqda sözümüz öz qüdrətini məhz obrazlı təfəkkürün məhsulu kimi göstərir.

Cərəyan edən ictimai-siyasi hadisələrə fəlsəfi yönümdən yanaşmaqla, öz zəngin yaradıcılığını bu gün də uğurla davam etdirən şairimiz oxucularını, ədəbiyyatsevərləri yeni poeziya nümunələri, örnəkləri ilə tanış edir. Müasir dövrün tələblərinə uyğun olaraq, həmin ədəbi-bədii nümunələri sosial şəbəkədəki (xüsusən, facebook) hesabında paylaşım etməklə gerçəkləşdirir. Eyni zamanda, ədəbi elektron məkanda fəaliyyət göstərən mədəniyyət və ədəbiyyatyönümlü portalların da (edebiyyat-az.com və gundelik.info) istedadlı şairimizə dəstək olmasını xüsusilə qeyd etmək lazımdır.

Böyük təcrübəyə malik səmimi şeirləri ilə oxucuların dərin rəğbətini qazanmış şair Vahid Əziz formalaşmaqda olan yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin ədəbi-bədii ideya istiqamətinin düzgün müəyyən olunmasında, gələcəyin əmanəti, yeganə qarantı olan yüksəkintellektli, dünyagörüşü etibarı ilə elmin, texnologiyanın ən son yenilikləri ilə silahlanan gənclərdə Vətənpərvərlik hisslərinin aşılanmasında, əsrarəngiz sənət nümunələrinin sayının artmasında, yeni nəşr olunmuş kitablar ilə ədəbiyyatımız üçün mühüm töhfələr verməsini unutmaq olmaz!

Ədəbiyyat tariximizdə ənənəvi mövzu kimi söz sənətkarlarının  dönə-dönə müraciət etdiyi “Durnalar” şeiri təcrübəli şair Vahid Əziz yaradıcılığından da yan keçmir. Bir çox məqamlarda isə müraciət etdiyi varlıqlara (adətən canlılara, heyvanlara, quşlara) sualla müraciət edir. Mətn (kontekst) daxilində bədii sualdan istifadə yolu ilə cavabı sualla paralel işlədir. Bu baxımdan “Qarğa” adlı şeirini də adıçəkilən mövzuda yazılan əsərlər silsiləsinin davamı kimi nümunə göstərmək olar.

Xalq ruhuna, ədəbiyyatında dərindən bələd olan şair Vahid Əziz öz dolğun fikirlərini daha çox xalq şeiri üslubunda (qoşma və gəraylı) oxucuların diqqətinə çatdırır. Altı bənddən ibarət olan “Durnalar” rədifli qoşması da deyilənlərə ən bariz nümunə ola bilər:

Nə olur, bu payız qalın, getməyin,
buralar çox pisdir məyər, durnalar?..

Molla Pənah Vaqif, Molla Vəli Vidadi, Qasım bəy Zakirin, Süleyman Rüstəmin, Almas İldırımın  eyniadlı şeirlərində müşahidə olunan qürbət sıxıntısı, vətən həsrəti ənənəvi olsa da, müəllif öz əsərində sözügedən məsələyə fərqli yanaşır, qəliblənmiş söz və ifadələrdən yararlanmır. Əksinə, müəllif adıçəkilən mövzu ilə əlaqədar qələmə almış olduğu şeiri öz şair təxəyyülünə, ovqatına uyğun yazır. Vaxtın, zamanın süzgəcindən keçirdiyi hər birini misranı axıcı, səlis, sadə və anlaşıqlı dildə yazmaqla konkretliyə və ardıcıllığa riayət edir, mətn daxilində mövzudan kənarçıxmaya (lirik haşiyəyə) qətiyyən yol vermir. Uzunçuluqdan tamamilə uzaq olan şair Vahid Əziz oxucuya çatdırmaq istədiyi əsas fikri birbaşa, dolayı yol olmadan, bədii təsvir və ifadə vasitələrinin daxili imkanları hesabına çatdırmaqla öz oxucusunu yormur.

Son dövr yaradıcılığnın məhsulu olan “Bir məktub yazmışdım…” şeiri məhəbbət mövzusunda yazılsa da, müəllif öz ənənəsinə sadiq qalaraq bu dəfə də yenicə işlədiyi əsərindı ictimai-siyasi lirikaya da vaxt ayırır:

Dünya yaranışdan yaşayır bu cür–
yazdan uzun olur payız ayları,

Adıçəkilən sənət nümunəsini Ədəbiyyat tariximizdə Göylərə ünvanlana ən gözəl Məktub kimi səciyyləndirsək, daha düzgün olardı. Müəllif sözügedən əsərində birbaşa fəlsəfi fikirlərini bəşər övladı, insan üçün səviyyəvi olan müsbət cəhətləri təbiət hadiəsələrinin üzərinə köçürməklə yaratmış olduğu mükəmməl metaforalar formasında oxucusuna çatdırmış olur:

Bir məktub yazmışdım bildir göylərə,
deyəsəm–məktubu indi oxuyur.

Şeirin növbəti bəndlərində isə sadalanan hadisələrinin ardıcıllığının şahidi oluruq. Zaman etibarilə ecazkar sənət əsəri sayılmağa layiq olan, heca vəznində qələmə alınan, oxucunu bir az düşünməyə vadar edən “Bir məktub yazmışdım…” əsəri yaz fəslində yazılmasına baxmayaraq, faktiki olaraq, məktub ilə payız fəslinin, məktub ilə göylərin qarşılıqlı əlaqələrinin olduğunu göstərən növbəti ədəbi faktordur. Çünki müəllif ədəbiyyatımızda az təsadüf olunan bir mövzuya müraciət edib. Özü də bilmədən yeniliyə-novatorluğa imza atıb. Belə ki, məktub insanın xatirələrini yeniləməyə, yaşanan dəyərli anlara qayıtması üçün cansız varlıqlar içərisində ən gözəl, ən dəyərli olaraq qalması fikrini təbliğ edən yeganə peoziya örnəyi kimi tariximizdə və yaddaşımızda əbədi olaraq qalacaq. Heç şübhəsiz ki, yazılan məktublar müəllifin özünün də keçmişinə qayıtması üçün bilavasitə vəsilə olandır.
Axı bir parça kağız parçasının da müəllif-söz sənətkarı üçün müqəddəs qələm qədər önəmi var.

Ədəbiyyat tariximiz üçün həmişə aparıcı olan Bədii üslubun hər üç səviyyədə (istər fonetik, istər leksik, istərsə də qrammatik) göstəricilərinə, müasir Azərbaycan ədəbi dilinin normalarına dərindən bələd olması, yiyələnməsi, müdrik xalqın dünyagörmüş şairi kimi hər dəfə öz oxucularını sevindirən, təəccübləndirən sevimli Xalq şairimiz Vahid Əzizə yeni-yeni yaradıcılıq uğurları, fəaliyyəti, tükənməz və bol enerji diləyi ilə

Kənan AYDINOĞLU,

• Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat
• Portalının Baş redaktoru,
• Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.
• Bakı şəhəri. 13-14 aprel 2020-ci il.

Zirvədə qar gümüş kimi,
əridib,su ovur dağlar,
canı bir az isindimi-
yuxusunu qovur dağlar,

Döşündə yellər ləhləyir,
dumanları iməkləyir,
güllərlə birlikdə gülür,
birlikdə də solur dağlar,

Qışı-pambıq,yazı-ipək,
səmalara dayaq,dirək,
“Qızılcalı” adamlartək
çopur-çopur olur dağlar,

Köç yolları atıb-tutsa,
çaşma–qəzəbini udsa!
yaylağı doluya tutsa,
deməli-yorulur dağlar,

Yar deyil-könlünü alam,
toy eləmir-nəmər salam,
sirrin verə-cavan qalam,
ürəyim qovrulur,dağlar,

Vahid ƏZİZ,gör,nə deyir–
çox yazmışam sənə dair,
qoynunda zühr edən şair
sənə tən doğulur,dağlar…

Şükür ki,bu gün də çıxdım səhərə,
yağmur pəncərəmdə tüllər toxuyur,
bir məktub yazmışdım bildir göylərə,
deyəsəm–məktubu indi oxuyur.

Olsun ki,sonradan üzü güləcək,
biləcəm–ildırım haray salanda,
bəlkə zülmətimə çaxmaq çəkəcək
göy üzü halımdan halı olanda.

Bayaqdan oxuyur–qısa olsa da,
ömür uzundu ki,yazl çox olsun?
damaqlar payızda gəlirsa dada,
qoymaz ki,həyatın yazı çox olsun!

Dünya yaranışdan yaşaylr bu cür–
yazdan uzun olur payız ayları,
toylar çalınanda durnalar köçür,
olmaya sevmirlər çal-çağırlarl?

Yağmurlar yağdıqca sellər çağlayib,
bəlkə də dərdimnən eyniymiş dərdi?!
yaxşı ki,məktubu yaza saxlayıb,
payız oxusaydı–gör neynəyərdi?!

Bircə sözüm qalır indi hər kəsə;
göndərsin,istəyi vardırsa əgər,
məktub–məndən sonra adıma gəlsə,
qapımda yetimtək boynunu bükər.

Fikirlər içində açdım gözümü,
baxıb pəncərəmə bulud ağlayır,
bildir göy üzünə tutdum üzümü,
yaxşı ki,yadında məni saxlayır…

Bəzən kor-koranə sevib-inanır,
sonra gözümüzü yaşa tuturuq,
ağılsız olanda əlimiz yanır,
yananda-közlərə maşa tuturuq.

Dağlar yer dustağı,yellər gəzərgi-
əsməcə tavrınnan dəyişir rəngi,
şahlar ona görə bizi əzir ki,
qorxudan Tanrıyla qoşa tuturuq!

Yaradır payızı,qışı,baharı,
dağları,dənizı,çiçəyi,barı…
Xilaskar göndərir insana Tanrı,
Peyğəmbər Elçisin daşa tuturuq!

Atəşdə çevrilir çörəyə xəmir–
orda ki,özünü itirir dəmir!
“Cibkəsən olanda” xətrinə dəymir,
“Quldurkən” çəkərək başa,tuturuq!!

Dost-dostu itirməz qədir biləndə,
ağlayan çox olar igid öləndə,
yayda,Vahid ƏZİZ,təngə gələndə,
yenə üzümüzü qışa tuturuq…

(Sözə baxmayıb öz doğmalarının da
həyatını zərbə altına qoyanlara)

Qanmaq olmur–nə bəladır,nə kələk?
dərdlər gəlir qoşun-qoşun,dalbadal,
zarafatın yei deyil–eləyək;
ay eloğlu,Vətən qızı,evdə qal!

Min şükürlər…limonumuz,çayımız,
nə cür olsa–yetişəcək payımız,
qadraş,Vallah,yaman azdır sayımız;
KƏSƏ BİLƏR SOYUMUZU,evdə qal!

Bir iş tutsun–kim nə gəlsə əlinnən,
toxusunlar palaz-paltar,kilimnən,
Azadlığın alınmır ki,əlinnən–
bağlasaq da ağzımızı,evdə qal;

bu dərdinki,qaqaş,bircə bu yoldu!
nə qalır ki,bırdə gördün yay oldu!
“İnternetdə” o gün qəşəng toy oldu,
xatalıdır küçə tozu,evdə qal!

Səbrin səni çatlatsa da-qaynama,
bezdirsə də arvad-uşaq,qaynana,
“Virus”-deyir:”Mənnən qoz-qoz oynama”!
inan,sevmir O,”qoz-qozu”,evdə qal!

“Karnanın” da bir gün vaxtı bitcək,
Cəhənnəmə vasil olub gedəcək,
atılacaq həm “ağızlıq”,həm əlcək,
çin etmıkçün arzumuzu,evdə qal.

Şükür bizə!!-ellər yasa batıbdı,
hara desən dərd əlini atıbdı,
elə bilək “Qış yuxusu” tutubdu,
yatıb-alaq yuxumuzu,evdə qal!

Asudəsən–şeir də yaz,saz da çal,
həyətində odun da yar,paz da çal,
qorxma,bala,bəlalıya nə zaval?
“Çıldağ” alar qorxumuzu,EVDƏ QAL…

Baharda ayrılıb yola salanda
çəmən güllərinin gözləri dolur,
daha alışmışam,nağılların da
sonluğu bu cürə qəhərli olur.

Daha alışmışam,”Eşq ocağında”
kül olur ürəklər isidən kömür,
hər yerdə,hər zaman–payız çağında
yuvalar dağılır,yarpaq tökülür.

Ayrılıq çəkəcək,uzağı bir il,
yenə də sonalar uçub gələcək,
nərgiz,bənəvşə də,lalə də bir-bir
üstümə qolların açıb gələcək.

Yaz gələr–əriyər dağların qarı,
daşların altına axar kuzələr,
yarını aparan yollara sarı
qaşların altınnan baxar gözəllər.

Gün vurar,isinər teli sazların,
qoca da,cavan da açar qol-qanad,
tumurcuq timsallı çiçək qızların
kimi yar gözləyər,kimisi övlad.

Güllü yamaclara seyrə çıxanda
qızlar çiçəklərə oxşadar bizi,
can əsas olsa da,belə baxanda,
“sevirəm”–deyənlər yaşadar bizi…

Tüstü otağımı dumanlandırıb,
süfrə,kağız,qələm batıbdır külə,
külqabı gəzirəm kibrit yandırıb,
səhərin qaranlıq vaxtıdır hələ.

Yamacda yel qaçlr,duman qovulur,
buludlar rəngbərəng–boşalır,dolur,
göylərin bənizi açır-tutulur;
baharın bulannıq vaxtıdır hələ.

Sevinc nə çəkdi ki?–zamanı qısa,
“salamı” təlaşlı (o da alınsa),
qəlbini gül kimi bəxş edir qıza;
görüşün bir anlıq vaxtıdır hələ.

Qartallar zirvədə qıy vurub uçur,
şəfəqlər sellərin yolunu açır,
körpə ayq açıb–qaçdıqca qaçır…
dünyaya heyranlıq vaxtıdır hələ.

Sıxma ürəyini gül verən oğlan,
hələ pərvanətək başına dolan,
işın nə biryolluq “o yanlıq” olan,
nə də ki,”bu yanlıq” vaxtıdır hələ.

Ümidi qəlbində söndürmə-ölməz!
hər iş ya düzələr,ya da düzəlməz(!?)
“Sevirəm”-deməknən dil dada gəlməz;
sevginin “yavanlıq” vaxtıdır hələ.

Dünyaya gəlmək də,getmək də qəliz,
hesabat verəcək saldığın hər iz,
özün qocalsan da,ay Vahid ƏZİZ,
şeirinin cavanlıq vaxtıdır hələ…

Централизованная библиотечная система Ясамальского района в течение марта-апреля нынешнего года осуществляет проект “Kitabxana koronavirusa YOX deyir!” («Библиотека говорит НЕТ коронавирусу!»).

В проекте принимают участие все желающие. Проект является также своеобразным вкладом в цикл мероприятий, связанных с Годом волонтеров (Könüllülər ili) в Азербайджане. В рамках данного проекта проводятся выставки рисунков читателей, конкурсы стихов, песен и танцев. Все это способствует полезному и интересному проведению времени в период режима строгого карантина в нашей стране.

Библиотека использует для этого различные площадки – социальные сети (Facebook, Instagram), каналы YouTube.

Впервые в истории библиотечного дела в нашей стране проводится акция «Поэты и писатели в борьбе с коронавирусом» (“Yazıçı və şairlər koronavirusla mübarizə edir”). Акция проводится а рамках проекта “Kitabxana koronavirusa YOX deyir!” («Библиотека говорит НЕТ коронавирусу!»).

Сегодняшним гостем является Гюльнур Аслан, хорошо известная читателям как участница акции «Подари библиотеке книгу», а также как автор романа “Ангелос”, сборника “Мир людей” и многих песен азербайджанской эстрады. Гюльнур Аслан – общественный деятель, поэт и писатель.

Представляем читателям и пользователям библиотеки ее новое стихотворение «Счастье».

Гюльнур Аслан

Счастье

Счастье не в молах, счастье не в парках,

Счастье не в клубах ночных,

Счастье не в дыме, лазерных арках,

Счастье, конечно, не в них.

Счастье не в беге (часто по кругу),

Ни в суете вечеров,

Счастье не в том, чтоб пожать другу руку

И заразить его кровь.

Счастье находится близко до боли

Там, где живут мать, отец,

Там, где ребенок играет с тобою,

Там, где тепло их сердец.

Если ночами вскочив в полумраке,

Ищешь дыхание их,

Чтобы унять бесконечные страхи

Лишь о здоровье родных,

И если слышишь дыханье простое,

Счастье приходит в твой дом.

Счастье лишь в том, что родные с тобою.

Все остальное – потом!

28 марта 2020

#EvdəQal

Bakı şəhər Mədəniyyət Baş İdarəsi Yasamal rayon Mərkəzləşdirilmiş Kitabxana Sisteminin (MKS) M.Ş.Vazeh adına Mərkəzi Kitabxanası “Vətənimizə virtual səyahət” layihəsi çərçivəsində Azərbaycanın doğma diyarlarını tanıtmağa davam edir. Layihədə Xızı, Ucar, Göyçay, Agcəbədi, Qax rayon və Şəki şəhər mərkəzi kitabxanaları da fəal iştirak edir.

 Vətənimizi yaxından tanımaq üçün ölkəmizin gözəl guşələrindən biri  olan, qala, istehkam mənasını daşıyan  Qaxa yollanırıq.

Videoçarx ərazisi 1494 kv kilometrdən ibarət Qax rayonunun xəritədə təsviri ilə başlayır. Xəritənin təsvirində dağlar, çaylar, göllər, düzənlikər, həmçinin kəndlərin adı və yerləşdiyi ərazilər də qeyd olunmuşdur. Rayon şimal-şərqdən Dağıstan Respublikası, cənub-qərbdən Gürcüstan Respublikası, şimal-qərbdən Zaqatala rayonu, cənub-şərqdən Şəki rayonu, cənub-qərbdən Yevlax və Samux rayonları ilə həmsərhəddir.

Təqdim edilən videoçarxda Qax rayonunu bol su ehtiyatı ilə təmin edən Qanıxçay, Kürmükçay, Qapıçay, Ləkit çayı, Zərnə çayı, Əyriçay, Hamamçay kimi çayların, dağ zirvələrindən Murana, Partizan, Qəbirliqaş, Yarpızbasan və Qıcalının siyahısı və fotoları da verilmişdir. Zəngin təbiəti ilə məşhur olan  İlisu kəndində 25 metr hündürlüyündə Ramramay, unikallığı ilə seçilən  Ləkit kəndindəki Damcılı şəlalələri, Süskən kəndində çıxan mineral suyun Azərbaycanda məşhur olması haqqında məlumatlar əks olunmuşdur.

Videoçarxda keçmiş dövrdən indiki dövrə kimi bir sıra görkəmli şəxsiyyətlərin adları və fotoları da öz yerini tapmışdır.

Videoçarxda  hər daşının altında bir tarixin yaşadığı qeyd olunaraq, tarixin müxtəlif mərhələlərini özündə yaşadan abidələr diyarı Qaxın tarixi abidələri, ziyarətgahlarının fotoları qeyd olunmuşdur. Fotolar sırasında Qum bazilikası, Şam qalası, Həsənqala, Kümük məbədi, Alban məbədi, İçəri bazar və s. yer alır.

Videoçarxın sonunda bir-birindən fərqli dadları özündə birləşdirən Qax mətbəxinə məxsus sürhüllü, xingili, qırs, quru ətdən hazırlanan yeməklər və müxtəlif plov növlərinin fotolarını izləmək olar.

Videoçarxın giriş hissəsində Akif İslamzadənin “Bura Vətəndir”, davamında isə Pərvin Piranovun “Qax” mahnıları verilmişdir.

Videoçarx aşağıdakı linkdə yerləşdirilib:

https://www.youtube.com/watch?v=8V96ePH7p8o&t=44s

Vətənimizə aid videoçarxlar müntəzəm şəkildə davam etməkdədir.

Dergini yüklemek için TIKLA:

http://tayyibatmaca.com/images/belgeler/hecetaslaridergisi/hecetaslari62sayiOn5nisan2020.pdf 

Hörmətli Azər müəllim!

 91-ci ildə yazdığım əsərdi.

29-il əlyazmalarımın arasında qalıb. Bir az əl gəzdirib Sizə göndərirəm. Hadisələr Azərbaycan Xalq şairi, Respublikanın Milli Qəhrəmanı X.R. Ulutürklə mənim gənclik və tələbəlik illərimizdən bəhs edir.

Biz iki rəfiqə qızla ailə həyatı qurmuşduq. Bu əlyazmamı Xəlilə oxuyanda, artıq mənim xanımım dünyasını dəyişmişdi. İndi də X.R. Ulutürk dünyada yoxdu.

Tanrı Firəngiz xanım Ulutürkü qorusun!

Bakı şəhəri  – 23 mart 2020    

Sizə hörmətlə,  Nəriman Həsənzadə, Xalq şairi

P.S. Bu şəkli 1962-ci ildə, tələbə ikən Moskvada çəkdirmişik.

PROLOQ ƏVƏZİ

Qarşımda bir şəkil var,

arada neçə il var.

Neçə payız, neçə qış:

orda saçlar qaraydı,

burda saçlar ağarmış.

Orda vüsal danışır,

burda həsrət, ayrılıq.

Ordakı “mən deyiləm”,

burdakı mənəm artıq.

Arada bir Araz var,

içimdə etiraz var.

Üz-üzə iki sahil! –

çağır, eşidən deyil.

Xəlil!

Sara!

Firəngiz!

Üçü də doğma, əziz.

Bir dastandı bu şəkil,

sirli, sehirli dastan.

Qalıb iki gəlindən,

iki tələbə dostdan.

Hardadı şəkil çəkən? –

səadət bəxş eləyib,

O da özü – bilmədən.

Burdakı nöqtə, vergül,

adi işarə deyil.

Öz ahımdı – nəfəsim.

Sinəmdən damcılayıb,

qələmdən yox,

                             əzizim!

I

İyirmi bir yaşında,

örpəkləri başında.

Səadəti gözündə,

Həyaları üzündə.

İki gəlin, iki gül,

eşq dolu iki könül.

Biri – Şirindən şirin,

biri – Leylidən əziz.

Sara, bir də Firəngiz.

Güləndə – ekiztayı,

mümkün deyil ayırmaq,

ayırıb qəlbi qırmaq.

İkisi də – bəxtəvər:

biri bir az doludu,

o biri sınıqtəhər.

Biri bərk güləyəndi,

o biri – az danışan.

Biri tez küsəyəndi,

o biri – tez barışan.

Biri – kino sevəndi,

o biri – şəkil yığan.

Biri – gecdən durandı,

o biri çox yatağan.

İkisi də – ağappaq.

Günüağ olmuşların

hərəsi bir cürə ağ,

hərəsi bir cürə pak.

Birinin düşbərəsi,

o birinin süfrəsi.

Bir gəncin yastığına

baş qoyubdu hərəsi.

Ovsunlayıb aparıb

hərəsi bir cavanı, –

biri – Xəlil Rzanı,

o biri də Qiyamı.

Sonra bu toy-bayramı

biri Salyanda qurdu,

biri Gəncədə qurdu.

Aşıqlar oxuyurdu,

gəlinlər oynayırdı,

qanımız durulurdu.

Bəylər qucaqlaşırdı.

Bu dünya paklaşırdı…

Sara elə bilirdi

daimiyik, əbədi.

Yüz il sonra gec olmaz,

danışsa bu söhbəti.

Mən dedim elə demə,

dünyaya ərk eləmə.

Dünya timsah ağzıdı,

açılıb bəşər üstə.

Yatıb xumarlanırıq,

biz mişar dişlər üstə.

Yazıram o söhbəti,

heyif, özü görmədi.

Onda yaza bilmədim,

indi susa bilmədim.

II

Hadini oxuyurdum,

Cavidi oxuyurdum.

Müşfiqi də yanaşı, –

bir sırada qoyurdum.

Hadi – Cümhuriyyətin,

şair oğluydu – mətin!

Yoxa çıxdı sonradan,

On birinci ordudan,

bir silahlı çalağan,

dilində söyüş, hədə,

bir yabançı ləhcədə

sual verir, o susur,

Əmr eləyir, o susur.

Satır şeirlərini,

alanı yox, o susur.

Uçub ilham pərisi,

həyanı yox, o susur.

Deyirdilər o nadan,

atəş açıb sonradan.

Gəncədə deyirdilər,

Bakıda deyirdilər.

Deyən, görən sınırdı,

millət hayıfsınırdı.

Şəhərdə bir təlatüm,

xalq qalxmışdı, görürdüm.

Özüm də qarışırdım,

evdə də danışırdım.

Meydanda başqa Meydan,

nümayiş, şüar, filan!

Üçrəngli bayrağımız,

yuxulu oyağımız,

oyaq yatanlarımız,

ara qatanlarımız…

Tamam dəyişib şəhər,

asfaltla yox,

                   insanla

örtülmüşdü küçələr.

Xəzər – iki dənəydi,

Meydanda – zəlzələydi.

Bu da tarixi bir gün,

tarixi mərhələydi.

Meydanda – “Cümhuriyyət”,

“Demokratik hökumət”.

sözünü ilk dəfəydi

üzə deyirdi millət.

Mən də qalxdım kürsüyə,

demirsən qayna-qarış.

Aparıcı susurdu,

Elçibəy dedi: danış.

Söz verirəm sənə mən! –

təkrar elədi yerdən.

Sağ gözümdə qığılcım,

sol gözümdə məşəqqət, –

bir dildə danışırdı,

bayraq dilində – Millət.

III

Dəyişdi, sənə qurban,

səndən sonra dünyamız.

Himnimizə qarışdı

ağımızla

                   laylamız.

Tanklar yeridi, tanklar!

Susdu qaynar bulaqlar.

Yer tüstüydü, göy bulud,

təkərlər altda sükut

boğulub,

                   bağırırdı,

dünyanın axırıydı.

Döngələr təhlükəliydi,

tarixi bir ləkəydi!

Qətl, qarət – xəbərsiz,

qanunsuz, məhkəməsiz.

Fövqəladə vəziyyət!

Bu zülüm, bu əziyyət

Kremlin “töhfəsiydi”.

Dolu sisternlərin,

neftimin əvəziydi.

Bakı – proletariat!, –

bir fəhlə ölkəsiydi.

Bakı – SSRİ-nin

seçilən bölgəsiydi.

Kremlin gözüylə bax:

özü yox, kölgəsiydi!

Tarix! Ulu Öndərin

tarixi çəkisi var ¹

O göy gurultusunun

bir ildırım səsi var.

Cəllad onda gördü ki,

millətin yiyəsi var.

Salam, Fəxri Xiyaban! –

səndə bir Türbəsi var.

Hər gün, növbədənkənar,

hər nəslin növbəsi var.

Zaman səs verdi bizə,

İstiqlal yazılırdı

qədim salnaməmizə.

İgidlər məzarına,

əyildikcə, ucaldıq.

Ölən yoxuydu daha,

Şəhid olurduq artıq.

IV

Şeirin, sözün ağrısı

bu dəfə cana düşdü.

Xəlil zindana düşdü.

Qarışdı Lorkalara

və Musa Cəlillərə.

Xalq səs verdi Xəlilə

və Xəlilkimilərə.

SARA

Cinayəti nəydi bəs?

QİYAM

Dedilər millətpərəst.

SARA

Yaşayıbmı dünyada

millətsiz bir sənətkar?

QİYAM

Dedilər sev milləti,

Dili lal, qulağı kar.

SARA

Nə qədər yatdı Xəlil?

QİYAM

Nə qədəri şərt deyil.

Uca tutdu başını

Sovetin bayrağından.

Nə çəkicindən qorxdu,

nə onun orağından.

SARA

Firəngiz hardadı bəs? –

həssasdı, dözə bilməz.

QİYAM

O, keçmədi Xəlildən,

ona borcludur vətən.

Sərt, təmkinli, pərişan,

az dinən, az danışan.

Teleqramlar vururdu

yuxarıya birəldən.

Səni xatırlayırdı

məni görəndə hərdən.

“Davam edir otuz yeddi,

daha kəskin, daha ciddi!”

Xəlilin gur səsiydi.

“Lefortovo” zindanı

təzə “gözətçi”siydi.

“Ucundadır dilimin

Həqiqətin böyüyü.

Nə qoydular deyəyim,

nə kəsdilər dilimi…”.

Xəlilin sinəsində

şaxələndi bu üsyan.

İki dahi yetişdi

bizim Kür qırağından,

O – türkçü,

Bu – Ulutürk.

Türkün xəritəsini

xəritədə böyütdük.

V

SARA

Moskva, yataqxana,

yadımdadı o illər.

Yanaşı çarpayınız,

Şərikli kitab-dəftər.

bizim kirayə evlər.

Qaçırdıq yanınıza,

arada, axşam-səhər.

Yoxuydu heç nəyimiz,

İki qutu göy noxud

gətirdik, gələndə biz.

Qonşu hiss eləmişdi,

həyətə, bağa çıxıb.

Deyirdi, altı qutu

anbardan yoxa çıxıb.

– Altı qutu?

– Düz altı.

Əlim çənəmdə qaldı.

İki qutuydu vur-tut,

yarı su, yarı noxud.

Əvəzində sonradan,

noxudun havasıyla, –

aş apardım qonşuya,

üstünün qarasıyla.

uğundu, getdi Xəlil:

“İki qutu göy noxud,

bir sini aş…” pis deyil!

– Bir axşam itmişdiniz,

kinoya getmişdiniz.

Moskvaya, şəhərə!

Nə burda, bələdsiniz,

nə də orda, bir yerə.

Şər qarışır, gün batır,

biz yollarda bir təhər.

Allah, ürəyimizə

nələr gəlmirdi, nələr!

– Sara!

– Firəngiz!

– Sara!

səs salmışdıq yollara.

Gedib qəbristanlığı

harayladıq nə qədər,

Yol – içindən keçirdi,

susurdu daş qəbirlər.

Baxırdıq, boylanırdıq,

gedirdik, əylənirdik.

Sonra gileylənirdik.

XƏLİL

Firəngiz gülər üzdə,

küsər heç şeyin üstə.

Sonra da minnət, xahiş,

gəl, indi dindir, danış.

QİYAM

Sara da küsəyəndi,

dediyini deyəndi.

Bilmirəm necə dözür,

soruşsan danar özü.

XƏLİL

Qızlar küsür ki, Qiyam,

hardasa oxumuşam:

onları çox istəyək,

nə desə, onu deyək.

Xəlil susurdu hələ,

tutulmuşduq arada.

Gəlib tapdıq biz sizi,

bizim yataqxanada.

– Bircə yolumuz qalır,

bundan sonra biz gərək, –

Vağzaldan bilet alıb,

evinizə göndərək.

Xəlil dedi, mən dedim,

mən bilmədim, nə dedim.

Sənin gözlərin doldu,

Firəngiz də tutuldu,

o da çəkdi içini.

İndi necə uçurdaq

İki ağ göyərçini!

Öz tale payımızı,

öz alın yazımızı,

dünyadan – dünyamızı?!

Güləndə, bağışladıq,

söz də veririk ki, sözsüz, –

kinoya gedəcəyik,

ikimiz yox,

                   dördümüz.

VI

Qorki institutundan

məktub göndərmişdilər,

Qızlar pərtiydi yaman, –

ailəli olanlar

tək gəlsin, – demişdilər.

Dolmuşdu yataqxana,

ümid yoxuydu ona.

Moskva!…

İlk dəfəydi.

bizim də səfərimiz.

Məndən soruşdun, Xəlil,

bəs Sara, bəs Firəngiz?!

Küsdülər, köyrəldilər,

vağzalacan gəldilər.

Getmək istəyirdilər,

Moskva qızlarını

dalda pisləyirdilər.

– Necə? – qısqanırsınız?

– Yox, – deyib danırdılar.

Xəlil, bizi sevənlər

bizdən utanırdılar.

Bu da bir istedaddı,

heyif, çoxuna yaddı!

Neyləyəsən, həyatdı:

bir bağın meyvəsi də,

gah şirindi, gah acı.

Söz – ağızda çəkilir,

dil – nədir bəs?

Satıcı! –

əridir mətahını,

ucuz-baha qiymətə.

Eşq olsun təbiətə!

VII

Bizə demişdilər ki,

yağarlıqdı Moskva.

Soyuqdu, sərtdi hava.

plaş alın siz orda,

zont alın, beret alın,

Qaloş alın siz orda.

Əldə zont, başda beret,

geyindik plaşları.

Ayaqqabının üstən

keçirdik qaloşları.

Dərsin birinci günü

“bəzənmişdik” büsbütün.

Nə hava soyuq oldu,

nə yağış yağdı o gün.

Sən demə, baxıbdılar,

gülübdülər kənardan.

“Marsdan, Aydan gəlibdi

yəqin bu iki cavan…”

Nə plaşı çıxartdıq,

nə qaloşu soyunduq,

Nə bereti, nə zontu,

Beləcə, “məşhur” olduq.

VIII

Yaxşı keçdi seminar,

inciyən olmadı heç.

Smelyakov apardı –

Yaroslav Vasilyeviç.

On il sürgündə yatan,

nə yuvası, nə evi.

“Gözəl qızıydı Lida”

şeirinin müəllifi.

Ürəyi söznən dolu,

narazıydı mühitdən.

Misal çəkərdi bizə,

Puşkindən, bir də Fetdən.

– Heç kim yerində deyil,

kimsə, bilmək istəsən:

yaxşı dərzi olardı

şairdi, nə deyəsən!

Əla cərrah çıxardı,

istəsəydi filankəs.

O da poema yazır,

şairdi, gəl indi döz!

Vlademir Oqnev də ²

həqiqətə mat qalır:

– “Klassiklər” çoxalır,

oxucular azalır!

Seminar rəhbərinin

dönüb baxır üzünə.

O, dərin məna verir,

tənqidçinin sözünə.

Seminarın davamı

düşmürdü dilimizdən.

Bu, deyirdi: mən düzəm,

o biri deyirdi: mən!

“Şeiri Mayakovski

necə yazır, bax elə.

“Sol,

sol,

sol!..

ancaq elə.

Döyüşdəsən, davada.

misralar qırıq-qırıq!

Ütülü,

Sığallı yox!..”

Bir tələbə – şairin

fikiriydi bu, belə.

O biri də deyirdi,

təmkinlə yox, təkidlə:

“Yesenin də yazır bəs? –

başqasına bənzəməz.

Ağcaqayın dilində,

ana dilində rusun.

Kimə meydan oxusun?

Kimin üstə çığırsın?

Misranı niyə qırsın?”

Bu biçdik, bir ölçdük,

bir yaxşı fikrə düşdük.

Xəlil dedi gəl, gedək,

mən də dedim ki, mütləq.

Bağ evi qonşudaydı,

burda, Nazim Hikmətin.

Ustad sözü deyərdi,

Nə desəydi o, yəqin.

Nazim uca boyuyla,

qıvrım, sarı saçıyla,

öz şəfqət bacısıyla ³

evindəydi –

                   təzə-tər.

Yenə o mavi gözlər!

Yenə o türkcə dəvət!

Yenə o səs, o ülfət!

Yenə “Canım!”, “Şəkərim!”

sevdiyi kəlməsiydi.

Bizi görəndə hər dəm,

bizə “gəl” deməsiydi.

XƏLİL

Seminarıydı, ustad,

şeiri necə yazaq?!

Mayakovski kimi,

yoxsa,

          Yeseninsayaq?

QİYAM

Gəldik, sizdən soruşaq.

Vurğunun bir bəndini

əzbərdən deyə-deyə, –

söykəndi pəncərəyə.

“Nemətdisə gözəl şeir,

şair olan qəm də yeyir.

Ömür keçir bu adətlə,

Uğurlu bir səadətlə.

Görən məni nədir deyir,

saçlarına düşən bu dən,

şair, nə tez qocaldın sən?”

Bir xəzinə yatırdı

Nazimin sinəsində.

Mehriban görkəm aldı,

sağ əli çənəsində:

– Canım, bax, hansı dildə

ananla danışırsan, –

o dildə yaz şerini,

başa düşsün qoy anan.

XƏLİL

“Mən Şərqdən gəliyorum,

Şərqin dərdlərini

bağıra-bağıra

gəliyorum!

Sən yanmasan,

mən yanmasam,

biz yanmasaq,

nasıl çıxar qaranlıqlar

… aydınlığa?!”

– Sizinkidi bu, ustad,

misal çəkirdi Xəlil.

– Mayakoskivari,

üsyan, çağırış deyil?!

– Canım, üsyan, çağırış

lazımdısa oxumaq;

qoy məni oxusunlar,

Mayakovskini yox.

Gördüm başqa bir sual

düşündürür Xəlili.

– Bəs?..

Nazim qabaqladı:

– Vurğun, Rəsul, Rəfili.

Oxuyuram onları,

risk, yeni söz, cəsarət

yaşadır sənətkarı, –

deyirdi Nazim Hikmət.

Dünən orda seminar,

bu gün burda bu söhbət.

İki tələbə – şair,

ortada Nazim Hikmət.

Nazim – parlaq bir ulduz,

Nazim – özünəməxsus.

Yolda bir səs deyirdi:

uddunuz, uduzdunuz?!

Şərt deyil dedi o səs,

oxşamaq,

                   oxşamamaq.

Şərtdi – şair doğulmaq,

şair – doğulur ancaq.

IX

Məhəmməd Mamakayev –

Çeçeniydi milləti.

Canlara dəyəniydi

amma bir xasiyyəti:

Gücsüzün tərəfiydi,

haqsızın – qənimiydi,

onda da səmimiydi.

İki, ya üç yaş artıq,

əslində yaşıdıydıq.

Boyda-buxunda da şax!

dilində yalnız: Allah!

Ucadan danışardı,

danışanda – yaşardı

əli, qolu, bədəni.

Canlıydı, daş deyildi,

biz sevirdik çeçeni.

Xəlilin ad günüydü,

yataqxana süfrəsi.

Biz dəvət eləmişdik,

o da saymışdı bizi.

Bir çeçen xəncəri də

gətirmişdi Xəlilə.

Belindəki kəmərə

bağladı öz əliylə.

General Yermolovun

heykəlini uçurdan, –

biri – Məhəmməd imiş,

deyirdilər o zaman.

İstiqlal istəyibmiş,

Məhəmməd Mamakayev.

cəza çəkib gəlibmiş

Məhəmməd Mamakayev.

Qorki İnstitutunun

o da tələbəsiydi.

Çeçen tərbiyəsiydi,

bizə qardaş deyirdi,

sağlıq deyən tələbə.

(Yadımdadı hələ də!)

Professor İşutin, –

bizim müəllimimiz,

kimdənsə, tutub xəbər,

bilməmişik birimiz,

açdı qapını gülər.

– Burda bir tələbəmin

ad günüdür dedilər.

Təsadüf!

                   Nə qiyamət!

Əvvəl Xəlil gəl! – dedi,

sonra çeçen Məhəmməd.

– Bir tələbə qız gəlib,

lap uzaqdan, Çitadan.

Mən onu axtarırdım

elə burda bayaqdan.

Biz onun gəlişini

bəyəndik, alqışladıq.

Bərk tərifə başladıq.

Saxladı: – Yox, belə yox,

mən bunu xoşlamıram.

Xəlilin sağlığına

qaldırdı bir yüz qram.

– Maqomet Mamakayev! –

düzmü dedim bu adı?

Mənim tələbəm olub,

o yaxşı yadımdadı.

Başsağlığı oxudum,

qəzetdə dünən axşam.

düzü, bərk tutulmuşam.

Əsl çeçen: igid, ər,

bəs sizə deməyiblər?

– Başqa Mamakayevdi,

adı qəzetdə gedən.

Məhəmməd Mamakayev

cavab verdi yerindən.

Gülüş – masabəyiydi,

tələbə süfrəsində.

Doldurulan hər qədəh, –

bir sağlıq növbəsində!

Hər kəs öz aləmində,

hər kəs öz kölgəsində.

Mamakayev oxudu

bir çeçen ləhcəsində.

X

İki göyərçin qondu,

o gün pəncərəmizə.

“Gəlirik, qarşılayın”

teleqram gəldi bizə.

Firəngizdən, Saradan,

Rostovdan, Belqoraddan,

Xarkovdan, daha hardan!

Bir qayğımız var ancaq, –

Onlar harda qalacaq?

komendant köhnə bezdi.

Desək ki, qızlar gəlir,

deyəcək hələ tezdi.

– Xəlil!

– Qiyam!

çağırdı

İkimizi iki səs.

Bir an – yüz günə dəyər,

yüz gün bir ana dəyməz.

Baxdıq, gordük, sevindik,

Göydəydik, yerə endik.

– Sizsinizmi?

– Bizik, biz!

Sara, bir də Firəngiz!

Dünya – qadın ətirli

gülüymüş, bilməmişik.

Gələndə özümüzlə

niyə gətirməmişik?

Nə yaxşı, burda tapdıq,

orda itirməmişik!

XƏLİL

Teleqram vurubsunuz,

yəqin bərk qorxubsunuz.

Düz deyirəm Firəngiz?

beş… altı… bu da səkkizi

Heç qalmayıb pulunuz,

yolda soyulubsunuz.

– Gəlmişik ki, qaytaraq,

bir az da artıq alaq…

Firəngiz gülə-gülə,

cavab verdi Xəlilə.

Sara da dedi: Qiyam,

mən qorxmuşdum, danmıram.

Ünvanı səhv yazarıq,

gəlib burda azarıq.

QİYAM

Görmüşdüm yuxusunu,

gələndə, yol uzunu

deyirdim sən işə bax,

ayan olur ürəyə.

Bir cüt göyərçin – dümağ,

qonmuşdu pəncərəyə.

Əsl xəbərçidilər,

Sizin gəlişinizi

onlar bizə dedilər.

XI

Sara mənə deyirdi ki,

bu, ayrıca hekayətdi,

sizdən sizə şikayətdi.

Mən tərsinə yozurdum:

– Yox,

Şikayət də – məhəbbətdi.

SARA

Siz getdiniz qoyub bizi,

məni, bir də Firəngizi.

Gündə poçtu yoxlayırdıq.

Atamızın evindəydik,

sizdən ötrü ağlayırdıq.

İyirmi il doğma ikən,

yad olmuşdu bu ev birdən.

Firəngizə, mən dedim ki,

bir yol tapım, çıxış yolu,

aramızda sirr oldu bu.

Məktub yazdıq atamıza,

mən Qiyamın imzasıyla,

o Xəlilin imzasıyla,

yeni görüş sövdasıyla.

Guya xiffət edirsiniz,

xahiş, minnət edirsiniz,

bizi dəvət edirsiniz.

“Bilet alıb salın yola,

Moskvaya,

Dobrolyubov küçəsinə,

üç-dörd günə…”

Məktubu göstərdilər,

muştuluq istədilər.

Oxutdular…

oxuduq.

İkimiz də yox, – dedik,

guya razı deyildik.

Guya biz darıxmırıq,

Darıxan tək sizsiniz.

orda ikinizsiniz.

Fikirliydi atamız,

İki evə sığmırdı

hikkəmizlə ədamız.

– Haraya… Moskvaya?…

deyirdik onda biz də.

Məktubu yazmasaydıq,

ölərdik ikimiz də.

Anamız təkləyirdi,

bizi birçəkləyirdi:

– Gedin, ev-eşik olun,

bir az göz-qulaq olun,

yatanda, oyaq  olun.

duranda dayaq olun.

Təzə ər-arvadsınız,

elə bil ki, yadsınız.

Gedin, verin əl-ələ,

yaşayın innən belə.

Darıxıb binəvalar,

Orda pisdi havalar.

Gedin, bir həyan olun,

bir az mehriban olun…

Ağıl-öyüd verdilər,

qəlbimizə girdilər.

Danışdılar, küsdülər,

biz dözdük axıracan,

onlar da çox dözdülər.

Yenə ana ürəyi!

Gəlinlərin “kələyi”

özü də bir yuxuydu,

xəbərləri yoxuydu.

Qorxurduq sonra, düzü,

sirrimiz çıxar üzə.

Gələndə göstərəllər

məktubu onlar sizə.

Sizsiz,

          sizin imzanız,

axı, yazmamısınız.

Məktubu tez götürdük,

rahat bir köks ötürdük.

Firəngizlə görüşdük,

Paytaxta ¹ yola düşdük.

Gəlib yola saldılar,

bizdən razı qaldılar,

Vağzallarda enirdik,

uçurduq, sevinirdik.

hədəfə –

                   bir teleqram.

“Dobrolyubov küçəsi,

Moskva, Xəlil, Qiyam!”,

Dəvət eləmədiniz,

yenə Sara, Firəngiz!

Elə ki, gördük sizi,

əlinizdə gül-çiçək,

Ağladıq ikimiz də,

çətindi sözlə demək.

Gərək bunu mən, Qiyam,

nəvəmə də danışam,

o da öz nəvəsinə…

Mat qalmışdım mən onun

yaşamaq həvəsinə.

Ağırıydı yataqda,

amansızdı təbiət.

Bəlkə də bu hekayət,

qadın heysiyyətindi,

onun vəsiyyətiydi?

EPİLOQ ƏVƏZİNƏ

Ömür uzun, ömür qısa,

ad qazandıq adımıza.

Məndən sizə nə qaldısa,

o da bu sözlərlə qaldı.

İz axtardım, yola çıxım,

sağa dönüm, sola çıxım.

Üzüm bir sahilə çıxım,

o gücüm izlərdə qaldı.

Mən dost gördüm, həyan gördüm,

salam verib, sayan gördüm.

Sənə bir oxşayan gördüm,

gözüm o gözlərdə qaldı.

---

[1] Heydər Əliyevin 1990-cı il 20 yanvar faciəsi ilə bağlı Moskvanın Azərbaycan nümayəndəliyində xarici ölkə jurnalistləri qarşısındakı çıxışı nəzərdə tutulur (müəllif)

[2] Tanınmış rus tənqidçisi (müəllif)

[3] Nazim Hikmətin evində həm şəfqət bacısı, həm də xidmətçi qadın (müəllif)

1 O vaxtkı Moskva nəzərdə tutulur (müəllif)

Mənbə: http://edebiyyatqazeti.az/

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Bakı Bürosunun Rəhbəri

* * *

Hələ onda bildim mən onda bildim,
Atamın həm oğlu, həm də qızıydım.
Mənim qəpik quruş xərcliyimdə də
Acılığım bir yol da üzümə vurdu.

Ora qaç, bura qaç, oxu düşünmə
O, keçər bu keçər unutsan keçər,
Atam oğlum deyər, anam qızımdı.
Baxarsan onda da qız üzün gülər!

I knew then, I knew then,
I was both my father’s son and daughter.
My penny is also a penny
Anger hit me in the face one way or another.
Run there, run here, don’t read and think
He passes, he passes, he passes, if you forget,
My father says my son, my mother was my daughter.
If you look, then the girl smiles.

* * *

Özümə dost bilib güvəndiklərim,
Vaxt gəldi yad kimi üzümə durdu.
Bir yol da yıxılsan baltalayarlar
Bu yıxdı o tikdi gedən də qurdu.

Those whom I trust to be my friends,
When the time came, he stood in front of me like a stranger.
If you fall one way, they will ax you
It was demolished, it was built, it was built.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

* * *

Qorxu – nəsə itirmək hissi…
Kimisi can itkisindən
Kimisi mal itkisindən
Kimisi vəzifə itkisindən
Qorxar,susar kölələşər.
Yavaş- yavaş ,zərrə-zərrə vəhşiləşər.
İnsan da insanlığın itirməkdən yaman qorxar.
Qan danışar,sonra isə qan qusar….
Yuxu-ruhun azad olduğu an…
Daş üstündə daş kimi yatan da var.
Yatağında ilan kimi qıvrılan da var.
Yarasa kimi qaniçən,gecə həyatı yaşayan da var.
Qula çevrilmiş ruhlar,istəməsə də, bu “canları”daşımağa məhkumdurlar.
Ruhlara bu cəzanı niyə vermiş Allah?
Görən bunların hansı günahı var?…
Sevgi – vərdişin,bağlılığın ən yüksək pilləsi…
Yaradana sevgi,
Valideynlərə sevgi,
Vətənə sevgi,
Qadına sevgi,
Vəzifəyə sevgi,
Var -dövlətə sevgi…
Bu qədər sevgini ürəyimizdə necə gəzdiririk,İlahi?
Bunlar hamısı insana məxsus ehtiyaclar,istəklərdir…
Ruhun isə bir arzusu,bir diləyi,bir sevgisi var ancaq:
Azadlıq !Azadlıq! Azadlıq!!! 

Xatirələr…

Sənsizlik,tənhalıq sıxanda məni
Arzular,ümidlər dayağım olur.
Mən haçan darıxsam,səninlə bağlı
Şirin xatirələr qonağım olur.

Həsrət fırtınası azdırsa məni
O ulduz gözlərin mayağım olur.
Mən eşq dənizində üzən bir gəmi
Qolların limantək sığnağım olur.

(Gənc xanım yazar Yağmur Əsmərsoyun bədii yaradıcılıq fəaliyyəti haqqında bir neçə söz)

Zəngin yaradıcılıq ənənələri ilə öz inkişaf səviyyəsini qoruyub saxlayan çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatı dövrün, zamanın tələblərinə uyğun olaraq, forma-məzmun, mövzu-ideya baxımından bir-birindən daha maraqlı bədii əsərlərin, poeziya nümun ələrinin, dramaturgiya sahəsində yenifikirli qələm sahiblərinin, istedadlı yazarların, gənc nəslin nümayəndələrinin sayının artmasına, dünyaya və həyata baxışın köklü surətdə dəyişilməsinə, xalqın  zəngin tarixinə nəzər salmaqla, humanizmi, səmimiyyəti, dərin fəlsəfi fikirləri, hikmətamiz sözləri yenidən cilalamağa səbəb olan bir çox sənət əsərlərinin yaramasına səbəb olur. Uzunmüddətli yaradıcılıq axtarışlarının nəticəsi kimi qiymətləndirilə bilən bu proseslərin özündə də xalq hikməti, birbaşa xalqa bağlılığı özündə təcəssüm etdirən ənənələr var.

Novatorluğu və ənəni özündə birləşdirən, tarix boyu “Türkləşmək, islamlaşmaq və müasirləşmək” ideyasının təbliğinə xüsusi önəm verən, qədim köklərə söykənən Azərbaycan ədəbiyyatı görkəmli söz sənətkarları ilə yanaşı ilə həm də, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndələrinin təbliği, tədqiqi (daha çox ədəbiyyatşünas-alim və ədəbi tənqidçilər tərəfindən araşdırılması) xüsusi diqqət ayırmış, ədəbi mühitdə tanınması üçün lazımi köməklik göstərmişdir. Heç şübhəsiz ki,  bu proses, bu tarixi ənənə bu gün də uğurla davam etdirilir. Ədəbi tənqid isə öz növbəsində müəllif əsərlərinin müsbət və mənfi cəhətlərini müəyyənləşdirməklə qələm sahiblərinin ədəbi-bədii ideya istiqamətinin doğru müəyyən olunmasında mühüm və mühüm olduğu qədər də tarixi rol oynayır. Gələcək üçün oxucu ilə müəllif arasında yeni-yeni körpülərin salınmasına bilavasitə zəmin yaradır.

Əslən Azərbaycandan olmasına baxmayaraq, qürbətdə, bədii yaradıcılığını daha çox lirik şeirləri ilə davam etdirən gənc xanım yazarlardan biri də, təbii ki, Yağmur Əsmərsoydur. Rusiyanın “Mədəniyyət paytaxtı” Sankt-Peterburqda yaşasa belə, qəlbi daim Vətən, yurd eşqi ilə döyünən, böyüyüb, boya-başa çatdığı elinə, obasına bütün varlığı və vücudu qədər bağlı olan xanım yazarın qələmindən çıxan hər bir misradan müəllifin obrazlı təfəkkürə, bədii təsvir və ifadə vasitələrinin daxili imkanlarına bələd olması, daim yenilik axtarışında olması daha aydın çözülür. Böyük əminlik hissi ilə demək olar ki, nəcib, incə duyğulu şeirləri ilə oxucuların rəğbətini qazanan gənc xanım yazar Yağmur Əsmərsoyu böyük ümidlərlə dolu xoşbəxt gələcək gözləyir. Bunun üçün tələb olunan əsas şərtlərdən biri və birincisi daim öz üzərində çalışması, yaradıcılıq fəaliyyətini davam etdirməklə bərabər, həm də ömrünü-gününü mütaliə (daha çox bədii əsərlərin) içində keçirməsi ola bilər. Belə ki, uğurlarının sayı artdıqca hər bir, hətta kiçik uğurdan belə ruhlanması, özünü yeni məzmunlu əsərlər yazmağa sövq etməsi  müəllifin özünəməxsus dəsti-xəttinin formalaşmasına şərair yaradacaq.

Müəllifin şeirlərinin hər birində səmimiyyətin, gələcəyə olan inamın şahidi olmağımız bizə belə deməyə əsas verir. Bir də ki, istedad hər bir şəxs və ya şəxsiyyət üçün önəmli amildir. Heç şübhəsiz ki, istedad müəllifi ədəbi mühitdə tanıdan əsas müsbət keyfiyyətlərdən biri kimi diqqətçəkən məqamlardandır.  İstedad isə öz növbəsində müəllifin xaraterini, dünyagörüşünü formalaşdıran, cərəyan edən ictimai-siyasi hadisələrə biganə qalmamağı təbliğ etməyində əsas və yeganə silahdaşı kimi gözlərimiz önündə canlanır. Duyğu və düşüncələr aləmində bir-birindən maraqlı və maraqlı olduğu qədər də dəyərli sənət nümunələrini yaratmağa vəsilə olan əsas səbəblərdən biridir.

Müasir Azərbaycan ədəbi dilinin funksional üslublar sistemiə daxil olan üslubların hər biri üçün səciyyəvi olan fonetik, leksik, qrammatik normaların gözlənilməsi müəllifin yaradıcılığının əsas müsbət cəhətlərdən biri kimi xarakterizə olunmalıdır.

Müəllifin şeirləri də özü kimi kövrəkdi. Sevgi ilə yazmış olduğu poeziya örnəkləri, sözügedən məsələ ilə bağlı bunu bir daha ədəbi faktor kimi təsdiq edir.

Gənclik dövrünü yaşayan, bərkə-boşa çəkildikcə möhkəmlənən, söz ilə silahlanan, xalqın zəngin adət-ənənələrinə, milli-mənəvi dəyərlərinə dərin hörmət və ehtiram bəsləyən gənc qələm sahibi Yağmur Əsmərsoy oxucusu ilə daha çox könül dilində-səmimiyyə dilində danışır. Uydurmaçılıqdan tamamilə uzaq olması da müəllifin qısa zamanda uğur qazanmasına səbəb olan müsbət keyfiyyəti kimi səciyyələnməlidir. Ona görə ki, fərd və müəllif olaraqgənc xanım yazar sənət meydanında uğur qazanmağın yollarını bilir və bunu dərk edir. Hər şeydən öncə öz istedadına güvənir. İstedadına güvənmədən uğur qazanmağın mümkün olmadığını da ədəbiyyatsevərlərlə bərabər, müəllif həm dərk edir, həm də özü üçün mülahizələr yürüdür. Şeirlərinin hər biri isə real həyat hadisələrinə söykənir. Misradaxili bölgü, qafiyə də öz yerində. Bir çox məqamlarda ictimai-siyasi, fəlsəfi məzmunlu fikirlərini də çatdırmağı unutmur.

Son vaxtlar ədəbi elektron məkanda bir neçə mədəniyyət və ədəbiyyatyönümlü portallarda şeirlərini oxudum. Hər birində cərəyan edən hadisəyə fərqli yanaşmanın, fərqli düşüncənin şahidi oldum desəm, heç də yanılmaram. Hansı mözvuda yazmağından asılı olmayaraq, müəllif hər şeydən öncə dilin sadələyinə, anlaşıqlı və təsirli olmasına önəm verir. Bu amil müəllifin özü üçün də çox vacibdir.

Yaradıcılığında humanizmi, səmimiyyəti təblği edən gənc xanım yazar Yağmur Əsmərsoy gələcək ilə bağlı arzu və istəklərini, düşüncələrini də bölüşür.

Sənət meydanında ilk titrək qədəmlərini atan qələm yoldaşımız, şair dostumuz Xanıməfəndi Yağmur Əsmərsoya yeni-yeni yaradıcılıq uğurları və fəaliyyəti diləməyi özümə həm vətəndaşlıq, həm də qardaşlıq borcu bilirəm. El qızı, uğur olsun!!! Uğurların bol olsun!!!

Gün o gün olsun ki, Sənin Azərbaycan Yazıçılar Birliyinə üzv qəbul olunmağını görək. Şeirlərinin, bir-birindən maraqlı və rəngarəng kitablarının işığına yığışmaq diləyi ilə

Kənan AYDINOĞLU,

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

Bakı şəhəri. 12 aprel 2020-ci il.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Bakı Bürosunun Rəhbəri

Oldu da tüfürüb buraxdıqlarım,
İndi yaxınlaşıb üzümə baxmaz.
O, gündən bu günə yaltaqlananlar,
Bir də tüfürdüyü kişi yalamaz.

What I spat and left,
He doesn’t approach me now and look at my face.
He is flattered from day to day,
And the man who spit does not lick.

Что я плюнул и ушел,
Он не подходит ко мне сейчас и смотрит на мое лицо.
Он польщен изо дня в день,
И человек, который плюет, не лижет.

Bakı şəhər Mədəniyyət Baş İdarəsi Yasamal rayon Mərkəzləşdirilmiş Kitabxana Sistemi (MKS) Rusiya Federasiyası Orenburq Vilayətinin model kitabxanası ilə birgə “Kitabxana – dostluq körpüsüdür” (“Dostluq sərhədləri tanımır” çagırışı)  layihəsi çərçivəsində bu kitabxanalarda ən populyar və ən çox oxunan kitabların virtual sərgisini təşkil etdi.

Virtual sərgi #EVDƏQAL çağrışına dəstəkdir. Virtual sərgi aktuallığı ilə maraq doğurur. Burada müasir oxucuların ən çox oxuduqları kitablar yerləşdirilib.

Sərgilənən kitabları seçmək üçün M.Ş.Vazeh adına Yasamal rayon Mərkəzi Kitabxanası Azərbaycan Respublikası Prezidentinin müvafiq sərəncamları ilə yaradılan “Azərbaycan ədəbiyyatının virtual kitabxanasında” olan kitabların mütaliəsini analiz etdi. Nəticədə son yeddi ildə müxtəlif ölkələrdə yaşayan oxucular tərəfindən ən çox oxunan beş kitab müəyyən edildi.

Sərginin birinci bölməsində son yeddi il ərzində ən çox oxunan və populyar olan beş kitab (Пять самых читаемых и популярных  книг Азербайджана) haqqında məlumat verilmiş, Azərbaycan, ingilis və rus dillərində olan bu kitablar əks olunmuşdur.

Onların arasında ingilis dilində William Goldman “The Princess Bride”    (“Prenses gəlin”), kolumbiyalı yazıçı, ədəbiyyat üzrə Nobel mükafatçısının Gabriel Garcia Marquez ingilis dilində “One Hundred Years of Solitude” (“Yüz ilin Tənhalığı”), akademik İqrar Əliyevin rus dilində «История Азербайджана» (“Azərbaycan tarixi”), Qabusnamə, professor F.Veysəllinin “Dil” kitabı.

Virtual sərginin ikinci bölməsində Orenburq sakinlərinin  beş ən çox oxuduqları (Пять самых читаемых книг оренбуржцами) kitablar verilmişdir: «Книга о губернаторах Оренбуржья» (“Orenburq qubernatorları”), «Оренбург: Литературные прогулки – книга-альбом» (Orenburq: ədəbi gəzintilər – kitab-albom), britaniyalı yazıçı Coan Roulinqin “Harri Potter” (Джоан Ролинг “Гарри Поттер”), avstraliyalı yazıçı Kolin Makkalounun «Поющие в терновнике» (“Tikanlıqda şərqi deyənlər”) rus yazıçısı Mixail Bulqakovun «Ма́стер и Маргари́та» (“Master və Marqarita”) və Geоrge Orwel «1984» kitabı.

Son aylarda virtual kitabxanaya yerləşdirilən kitablar arasında ən çox oxunan «Uşaq hüquqları dünya xalqlarının nağılllarında» (Azərbaycan və rus dillərində), «Azərbaycan çörəyi”, rus dilində T.Aleksandrovanın “Kuzka yeni evdə” (“Kuzka v novom dome”) və Brayan Cekson “Lyuk haqqında əfsanə” (“Leqenda o Lyuke”).

Ətraflı: virtual sərgidə yerləşdirilən kitabları https://padlet.com/nikitinmihail56/gaablew1nva1  oxumaq olar.

Yazıçı və şairə Gülarə Munis “Nənə, nağıl de mənə…” nağılı ilə

“Kitabxana – koronavirusa YOX deyir!”

layihəsində iştirakı davam edir

Bakı şəhər Mədəniyyət Baş İdarəsi Yasamal rayon Mərkəzləşdirilmiş Kitabxana Sisteminin (MKS) həyata keçirdiyi “Kitabxana – koronavirusa YOX deyir!” layıhəsi çərçivəsində “Yazıçı və şairlər koronavirusla mübarizə edir” aksiyasına qoşulan yazarlar öz əsərlərini təqdim etməkdə davam edir.

Kitabxana karantin rejimində işini uğurla davam etdirərək, oxuculara virtual xidmət göstərməkdədir.

         Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü istedadlı yazıçı və şairə, M.Ş.Vazeh adına Yasamal rayon Mərkəzi Kitabxanasının Fəxri oxucusu Gülarə Munis növbəti “Nənə, nağıl de mənə…” adlı nağılını kitabxanaya virtual formada təqdim etdi. Nağılın qəhrəmanı Məsmə nənənin – “O xəstəliklərə insanlar hamı birlikdə qalib gələcək, insanlar evdə qalmaqla ona üstün gələcək” – sözləri ilə yazar “Biz birlikdə güclüyük!”, “#Evdəqal” çağrışını bir daha dəstəklədi.

Əziz uşaqlar, “Göy guruldadı, ildırım çaxdı, güclü yağış yağdı. Yağış havada olan bütün xəstəlikləri yuyub apardı!” – deyən yazar, tezliklə bəşəriyyətə kabus olan bu virusun məğlub olacağını, insanlığın qələbə çalacağını bildirir.

Nağılı rəngli şəkillərlə də oxuya bilərsiniz:

http://yasamal.cls.az/front/files/libraries/81/documents/947884706.pdf

                                                   Gülarə Munis

                                           AYB-nin və AJB-nin üzvü,

                               M.Ş.Vazeh adına Mərkəzi Kitabxananın

                                                    Fəxri oxucusu

                              Nənə, nağıl de mənə…

Biri var idi, biri yox idi.Məsmə adlı bir nənə var idi.Məsmə nənənin Azər və Turan adlı iki nəvəsi var idi. O, hər gün axşam nəvələrinə maraqlı nağıllar danışar, nəvələri da onu dinləyərdi.

Bir gün Məsmə nənə yenə nağıl danışmağa başlayanda Turan dedi:

– Ay nənə, elə nağıl danış ki, orada əjdaha, div olmasın.

Bunu eşidən Azər isə dedi:

– Nə danışırsan? Onda nağıl maraqlı olmaz ki… Qoy əjdaha, div olan nağıl danışsın. Sən qızsan, qorxursan get yat!

Turan incik halda cavab verdi:

– Mən onlardan qorxmuram! –  Sonra əlavə etdi. –  Nənə, ola bilər ki, o əjdaha və divlər bizim yaşadığımız zamana da gəlib çıxsınlar?

Məsmə nənə Turanın başını sığallayıb dedi:

– Əslində hər zamanın öz divi, əjdahası olur. Bizim də zamanda div, əjdaha var, amma biz onları görmürük. Onlar öz pis əməllərini gizlincə edir. İnsanları qorxuya, vahiməyə salır. Onlara zülm edir.

Turan maraqla soruşdu:

– Ay nənə, düzdür ki, əjdahanın başında tac olur?

Məsmə nənə gülümsəyərək cavab verdi:

– Düzdür. Amma bəzən başında tac olan daha qorxulu şeylər də olur.

Azər tez qışqırdı:

– Mən bilirəm, bizim dövrdə olan əjdahanın adı nədir, o koronavirusdur. Onun da başında tac var, o da insanlara düşmənçilik edir, adamlara əzab-əziyyət verir. Nənə, onda demək pis xəstəliklər divlər kimidir? Onda da adamlar evdən çölə çıxmır, hamı öz evində qalır.Ay nənə, nağıllarda qəhrəmanlar o divlərə, əjdahalara qalib gəlib, onları öldürür, insanları xilas edir, bəs bu xəstəliklərə kim qalib gələcək? Onları kim məhv edəcək?

Məsmə nənə mehribanlıqla cavab verdi:

– O xəstəliklərə insanlar hamı birlikdə qalib gələcək, insanlar evdə qalmaqla ona üstün gələcək. O xəstəlik gəzəcək, axtaracaq, küçələrdə yoluxmağa adam tapmayacaq. Hirsindən, qəzəbindən  özü məhv olub gedəcək. Axı insanlar əlbir olanda, bütün divlərə, əjdahalara qalib gələ bilirlər.

Beləcə bu günkü nağılımız da sona çatdı. Göy guruldadı, ildırım çaxdı, güclü yağış yağdı. Yağış havada olan bütün xəstəlikləri yuyub apardı!

                      Nənə, nağıl de mənə,

                      Mən qulaq asım sənə.

                      Danış yağışdan, qardan,

                      Almalar gəlir hardan?

                      Göyün donu sökülsün,

                      Ordan alma tökülsün!

Birinə xoş gələr,birinə “naxoş”,
bilinmir–oyaqdır,ya yatıb Bakı?
Bulvar qəribsəyir,küçələr bom-boş;
“50-ci” İllərə qayıdıb Bakı!

Hər kəs öz evinə,mülkünə bağlı,
danışar gah qəmli,gah gülə-gülə,
böyük Vurğun demiş:”Sirli,soraqlı…”
sonu nə olacaq?-bilinmir hələ!

Allah uzaq etsin-yaslı analar
üzlərin qanadıb,dizinə vurub,
Bakıda çox olub matəmli anlar,
“Qızılın” qarası üzünə vurub!

Bu,”Qara” adlanan “qızıla” görə
o qədər insanlar sınıb,asılıb,
dövran–şairləri atıb Xəzərə,
adına içi boş məzar qazılıb!

Mənim də başqa iş gəlmir əlimnən,
hamımız dövrana xidmət etmişik,
bəlkə də gerçəkdır-“Virus”-deyilən,
bəlkə də hamımız küyə getmişik?

Xəbərlər yayılır: “Basıb aləmi,
amandır,itməsin ayıq-sayıqlıq”!
bəlkə də,bir dostum dediyi kimi:
“Böyük oyunların peşkalarıyıq”!!

Beynimə yazmışam məşhur deyimi:
“Üzmək çetin olur axına qarşı”,
savaşda-General,Pıyada–eyni,
“Qələbə marşı da”Piyada marşı!

“Virus”- yer üzünə vurulmuş yamaq,
yaz gəldi,Qürbətdən durnalar köçür,
“50-ci” illərin şəhəri olmaq
sevdiyim Bakıya yaraşmır heç cür…
04,04,2020.

Ürəyim yenicə nəğmə deyirdi,
qəlbim daşınırdı arana,dağa,
heç sənin səsini yeridi indi?-
nə olur,qaraltma qanımı,qarğa!

Fərq etməz–yavaş öl,ya birdən-birə,
qatma “qar-qarını” qayğı-fikirə,
sevinər axdıqca Xan Araz–Kürə,
səncə,bu– “Hicranın sonumu”-qarğa?

Bülbültək çəkərəm bəlamı dildən,
həmən tanıdılar səsimi zildən,
bülbül hardan bilsin–“Qəfəs düzəldən”
səni salmalıymış,onumu,qarğa?!

Kim ki,əyilmədi yelə,küləyə,
sındırıb anlatdı vaxt döyə-döyə,
ovçular gülləyə tutmasın deyə,
sənlə bir budağa qonummu,qarğa?!

Eh,qarğa,dünyada hələ nələr var?;
hətda sizlrdə də rəngə baxılar!
hər yerdən qovular “Ala qarğalar”,
nə simsar,nədə ki,qohumdu,qarğa!

Ağlım kəsən günnən saçı dənliyəm,
qaçqınlı,köçgünlü,didərginliyəm,
çoxdandır qılıncım düşmür əlimnən–
savaşda itirdim qınını,qarğa.

Bacarsam–qoymazdım itən çox ola,
nə gərək Qürbətdə bitən çox ola?
qorxurdum–arxamca gedən çox ola,
yoxsa qurtarardım canımı,qarğa.

Dayan,qara geymiş,səssizcə otur!
yerdə dilənçisən,ağacda quldur,
hər dəfə səsindən bəd xəbər tutur,
yetər ağlatdığın anamı,qarğa!

Yadıma bu düşdü şeiri yazanda;
köçəri deyilsən,pıs oxusan da,
bircə istəyim var–mən olmayanda,
qonub başdaşıma oxuma,qarğa…

Tariximiz,baxmayın ki,qocalıb,
olayları yaxşı yadda saxlamış,
görürsən ki,birisini ucaldıb,
qürur duyur:”Millət üçün ağlamış!”.

Qürur duymaq istəyərkən adından-
gözlərimə cılız,zəif görünüb,
“palazına bürünərək” bu adam
ağlayaraq millətiylə sürünüb.

Bu sürünmək,bu ağlamaq cinayət;
öndə gedib Bayraq olmaq gərəkmiş,
qaniçənlə mehribanlıq–xəyanət,
düşmənindən qisas almaq gərəkmiş!

Bilməmişik dəli yellər əsəndə,
baş verənlər günahların qəsdidir,
babam,düşmən qulağını kəsəndə,
düşünmürdün “yaralanmış vəhşidir!”.?

Gül əkmişıik,tikan bitib–dalayıb,
şahidimiz qan rəngində körpüdür,
bir şahımız tutub torpaq paylayıb,
elə bil ki,dədə-baba mülküdür!

Şah Xətayi Türkə qılınc vuranda,
laxlatmışdın Sarayının dirəyin,
düşmən “ballı barmağını soranda”,
bilmirdin ki,gedəcəkdir biləyin?

Xor baxaraq ləyaqətə,əxlaqa,
çox ziyalı öz qınına giribdi,
biz susanda,yalmananda–bu xalqa
sürünənlər “Tarix dərsi” deyibdi…

Şəbnəm hər ləçəkdə bir yaş giləsi,
ətrafı tikanlı,yol bağlı idi,
qəfəsdə oxuyan bülbülün səsi,
asudə olannan yanıqlı idi.

Uzaq gəncliyimdən yadımda qalan
ətrinə uyduğum gül nəfəsiydi,
mənimçün adicə təranə olan-
qəfəs bülbülünün faciyəsiydi.

Qonub qızıl gülün bir budağına
bülbül oxuduqca soldu qızıl gül,
“Əlvida”-deyərək “Sevgi bağına”,
asudə qalmağı sevmədi bülbül…

Xalqın gözündə ucalmaq çox çətin,
düşmək ağılasığmaz dərəcədə asanddır!
Henrix HEYNE

Hər zaman nəfsimlə oluram üz-göz,
gözümün toxluğu varım,sərvətim,
yersiz bir ifadə,hərcayı bir söz
yerlə-yeksən edər el məhəbbətin.

Gələr görüşlərdə axınla çiçək,
bəxtəvər o kəs ki-eldə sevilir,
körpənin anaya heyranlğıtək,
millət sənətgara qulaq kəsilir.

Ruhuna höpdurar müdrük əsəri;
orda cavablanar xeyli suallar,
xalq–ona hündürdən baxan kəsləri
çəkib ayağının altına salar!

Sözlər yalan olmaz eldə dolaşan,
bəzi müğənnilər yamanca çaşır!
bir vaxt “Yüz manata” mayallaq aşan
indi “On beş minə” toylar danışır!?

Hamının qisməti Tanrı əlində,
“Hay-haynan gələnlər vay-vaynan gedər”,
beş-on misram qalsa elin dilində
məni alqəşlayar məzara qədər.

Özümnən nə deyim? mən bu qədərəm,
Tanrıdan ərmağan təxəllüs–adım,
qudurğan harına salam vermərəm,
dilənçi həmvətən halına yandım.

Dəngəsi pozulmaz bu tərəzinin,
dəyəri nə “Fərman” nə şahlar verir,
önündə qır-qızıl itirər özün,
adama dəyəri insanlar verir…
11.04.2020.

Pedaqogika üzrə elmlər doktoru,
səmimi dostum,mükəmməl poeziya xiridarı
Vidadi ORUCOVA ithaf olunur.

İradəmiz möhkəm oldu dəmirdən,
hey bərkidik,vaxt sındıra bilmədi,
yoğrulmuşduq halal olan xəmirdən,
dövran bizi bulandıra bilmədi.

Yad əllərdə buraxmadıq yaxanı,
mənliyimiz Yurdun qılınc,qalxanı,
qartal kimi zirvələrə çıxanı,
şaxta vurub,Gün yandıra bilmədi.

Hakim gördük–gözləri kor,qəlbi kar,
hökümdarlar nökəriydi qanunlar,
hərdən elə işvəliydi yalanlar;
çoxumuzu inandıra bilmədi.

Hökm eləyən cəllədların inadı
millətlərin taleyiylə oynadı,
qılıncları gücdən salıb,doğradı,
qələmləri dayandıra bilmədi!

Çalxalandıq,durulandıq,bulandıq,
həm alimlə,həm nadanla sınandıq,
Vətən sevdik,el başına dolandıq,
Xan–başına dolandıra bilmədi!

Az qandılar–üsyan edən nə dildir,
gurultusu tük ürpədən nə zildir!?–
Nəsiminin dərisindən Təbildir,
“zahid” ona çırtma vura bilmədi!

Cəhd edəndə-zindanları sındıram,
müstəbitlər bağırdılar;: “Qulduram”!
mən Babəkin ordusundan Şeypuram–
çox mətləbi O,qandıra bilmədi.

Qoç Koroğlu,məzarını yarım,çıx!!
çox işimiz o vaxtlrdan yarımçıq,
“Dəlilərdən” beş-on nəfər qalmışıq,
çoxlarını oyandıra bilmədik…

Allahım,bir dövrana bax!
qan qaraldır axşam,sabax.
Bilmək olmur–nə əyyamdır?
adamların çoxu yalax,
insanləğa ləkə,yamax.
Kaş ki,məni bu cahana
gətirəydin Min il qabax.

Kür–bənndlərdə yatıb gəlir,
Araz çirkə batıb gəlir,
insan köçəri quş kimi-
kimi Yurdu atıb gedir,
kimi Vətən satıb gəlir.
Bir gün toyam,bir gün yasam,
Xəzərdə batası olsam-
boğulaydım Min il qabaq.

Vətənin əlində əsa,
zamanın üstüynən gedir
yanlarını basa-basa,
yaramnazdım mənnən olsa!
Bir nakişı yıxacaqsa-
yıxılaydım Min il qabaq.

Yaxşı çalın-neydirsə bu,
ağılladın-keydirsə bu,
əvf edin-gileydirsə bu;
dağılmalı şeydirsə bu-
kaş,bu fani,zalım dünya
dağılaydı Min il qabax!

Fələk mənə qulaq asa,
(xatırlaya,mümkün olsa)-
hansı Şair xoşbəxt oldu
el dərdınnən yaza-yaza?!
Vahid ƏZİZ,səndən sonra
məzarın da yox olarsa,
yox olaydı Min il qabax.

Həm arxayın,həm təlaşlı
bir varıığam ağır daşlı,
ya–istək kimi qalaydım,
ya da o vaxt yaranaydım;
Nizamidən bir az əvvəl,
Füzulidən xeyli qabax.
O zaman ki,Şairlərin matəmində
mollalarin duasından
çalınardı təbil qabax–
o zamanlar,
Min il qabax…

Bəzən yayın soyuq oldu,
yazdan ilıq qışın,dünya,
hər dönəmin dərdli,odlu,
açılmadı başın,dünya.

Sağ ol ki,qoynunda varam,
nə işinə yarayaram?
anladım ki,günahkaram-
çatılanda qaşın,dünya.

Çoxdur ərin,ərənlərin,
uğrunda can verınlərin,
ordu-ordu gələnlərin,
gedən qoşun-qoşun,dünya.

Kimlər sənə çox əzizdi?
saxladığın beş-on izdi,
qırma,ümid yerimizdi
kotanınla-xışın,dünya.

Qoy-özümdə özüm olum,
öz kəfənlik bezim olum,
başdaşım da özüm olum,
çatmayanda daşın,dünya.

Altımda yer niyə çökür?
tərəzin nə cürə ölçür?
dedin: “Hamı ora köçür,
sən də ora daşın”-dünya.

Sevindirsən-könlüm gülər,
incidəndə boğar qəhər,
mən gedəndə-yaşım qədər
azalacaq yaşın,dünya!

Gəldim,xeyli gözləmisən,
Vahid ƏZİZ-həmin mənəm!
görən hansı əməlimnən
gələ bilib xoşun,dünya…

“İnsanlar möhkəm iradəyə sahibdirlər. İnsanlarının möhkəm iradə, səbr, əzm və inamı bütün yer üzünü bu  bəladan xilas edəcəkdir!”
 Bu cumlələr Bakı şəhər Mədəniyyət Baş İdarəsi Yasamal rayon Mərkəzləşdirilmiş Kitabxana Sisteminin (MKS) həyata keçirdiyi “Kitabxana – koronavirusa YOX deyir!”   layıhəsi çərçivəsində “Yazıçı və şairlər koronavirusla mübarizə edir” aksiyasına qoşularaq yeni-yeni yazıları ilə oxucuların rəğbətini qazanan yazıçı-publisist, şair Sevinc Ağa Xəlilqızının “Qoca Loğman” hekayəsindəndir.
Dünyda tüğyan edən, can almaqda davam edən yeni koronavirus infeksiyasının qarşısının alıması üçün müxtəlif qabaqlayıcı tədbirlər həyata keçirir. #Evdəqal çağrışına dəstək olaraq yeni yazılan hekayə kiçikyaşlı oxuculara təqdim olunur.
Hekayə maraqlı sonluqla bitir: “Çox az bir vaxt keçdi… Həqiqətən də Günəş elə şölə saçdı ki, Loğmanın dedikləri həqiqətə çevrildi”.
Hekayəni   aşağıdakı linkdə oxumaq olar:

http://yasamal.cls.az/front/files/libraries/81/documents/498818769.pdf

   

“İnsanı ömründə peşmançılıq əzabı qədər
daxilən tərbiyə  edən  başqa bir hiss  yoxdur”.  Fridrix Şiller

 

Ağır müharibə illəri idi. Kəndin başı papaqlılarını aparmışdılar davaya. Yaşayış gündən-günə çətinləşirdi. Gülpəri arvad beş balaca-balaca uşağı ilə qalmışdı kiçik bir damın altında. O, səhərdən axşama kimi işləyir, toyuq-cücə bəsləyir, bir də olmazın əziyyətə qatlaşaraq iki inək saxlayırdı ki, körpələrinə süddən-qatıqdan yedizdirə, onları bir yana çıxarda  bilsin. 

   Gülpəri çox zirək və ağıllı qadın idi. Allah baisin evini yıxsın, müharibə olmasaydı, əri Həsrətlə necə də xoşbəxt idilər. 

   Kəndə mal-qara oğrusu dadanmışdı. Həftədən, iki həftədən bir kiminsə qoyun-quzusu, kiminsə danası, ya da inəyi oğurlanardı. Danışırdılar ki, oğru silahlıdır. Ona görə də axşam düşən kimi hamı həyətin darvazasını, evin qapısını bərk-bərk bağlayıb Allaha dua  edirdi ki, oğrunun yolu bağlansın, onlara dəyib-dolaşmasın. 

   Gecədən xeyli keçmişdi. Gülpərinin üçüncü uşağı, altı yaşlı Ağaverdi anasını silkələdi. Gülpəri yorğun gözlərini güclə açıb: 

 –Nə olub, bala, niyə yatmırsan? 

 –Ana, bayıra çıxmaq istəyirəm. 

 –Axşamdan o qədər su içirsən ki, – ana deyindi –dur gedək. 

   Ana-bala həyətə düşdülər. Qəfildən Ağaverdi qışqırdı: 

   –Oğru, oğru! 

   –Oğru nə gəzir, ay bala, it-pişikdi –demişdi ki, Gülpərinin gözləri tövlənin yanındakı qaraltıya sataşdı. Qaranlıq olsa da, qaraltının adam  olmasına şübhə yox idi. 

   Gülpərinin beynindən bircə anda yüz fikir keçdi. Qışqırmaq, qarğımaq yersiz olardı. Özünü güclə ələ alıb: 

   –Bala, sənin gördüyün oğru deyil, dayındı. Dayın insaflı adamdı. O, inəyin  birini aparacaq, birini bizə saxlayacaq, – deyib oğlunun əlindən yapışaraq sürətlə evə girdi. 

Qəribağa neçə illər idi ki oğurluq edirdi. Həmişə onu üzünə də, arxasınca  da söymüşdülər, qarğış etmişdilər. Heç kimə məhəl qoymamış, heç kəsə cavab verməmişdi. Amma onların söyüş və qarğışları Qəribağanı oğurluğa daha da həvəsləndirmişdi. 

   Bu gecə isə onu oğurluq vaxtı görən bir qadın  “insaflı adam, “uşaqların dayısı” adlandırırdı. Bəlkə də… O, insaflı adam ola bilərmi?  ”İnsaflı adam”,  necə də gözəl səslənir. Yox, yox, mən insaflı adam olacağam”. Qəribağa tövlədən uzaqlaşdı. O, ürəyində indiyə kimi etdiklərinə görə qəribə bir hiss keçirdi. Bu peşmançılıq hissi idi. 

   Gülpəri səhərə kimi yata bilmədi. Sakit-sakit ağladı ki, uşaqları oyanmasın. Sübh tezdən Gülpəri tövləyə getdi. Ümidsiz-ümidsiz tövlənin qapısını açdı və gözlərinə inanmadı… Hər iki inək tövlədə idi. 

Bakı şəhər Mədəniyyət Baş İdarəsi Yasamal rayon Mərkəzləşdirilmiş Kitabxana Sisteminin (MKS) M.Ş.Vazeh adına Mərkəzi Kitabxanasının “Kitabxana – koronavirusa YOX deyir!” adlı layihəsi çərçivəsində keçirilən “Yazıçı və şairlər koronavirusla mübarizə edir” aksiyasına bugünədək bir çox tanınmış şair və yazıçılar qoşularaq, əsərlərini təqdim etmişdilər. 
Şair-qəzəlxan, AYB-nin, “Məcməüş-Şüəra” və “Vahid” ədəbi məclislərinin üzvü Əli Əmirov (Ələmi) bu mövzuda bir neçə gün əvvəl də şeiri ilə aksiyaya qoşulmuşdur. Karantin rejimi davam etdiyi üçün və mövzu aktual olduğundan şairin növbəti şeirini oxuculara təqdim edirik.

 EVDƏ QAL EE, EVDƏ QAL!
Anlamırıqmı hələ, hansı bəla tuş gəlib?!
Xanə xərab etməyə bir yeni bayquş gəlib!
Vermiş ona canını, çoxları bihuş gəlib!
Ya iliş o dərdə sən, gəl, bizi də dərdə sal,
Ya sözə bax, millətim, evdə qal ee, evdə qal!

Əlbir olaq, ay balam, tez bitirək bu işi,
Yaxşı sabunlan canım, eylə bu cür vərdişi,
Baxma mənə qıyğacı, gülmə yenə kişmişi,
Yolxucuya tuş gəlib, olmayasan halbahal,
Bax sözə, ey millətim, evdə qal ee, evdə qal!

Çox deyirik, bir çoxu amma bəla sanmayır,
Guya zarafatdı bu, hər sözə aldanmayır,
Hər nə qədər başə sal, anlamayır, qanmayır,
Fərq eləməz ki ona, beynin apar – zurna çal!
Bax sözə, ey millətim, evdə qal ee, evdə qal!

Kimdisə, icad edib, guya həmin virusu,
Bəlkə bu bir qurğudur, kimsələrin qurğusu!
Vəlvələmi, zəlzələ, fərq eləməz doğrusu,
Gər ilişirsə sənə, çarəsini tap, sağal,
Bax sözə, ey millətim, evdə qal ee, evdə qal!

Dostlarımız öyrənib, yazdı o gün çarəsin:
Ağlı olanlar baxıb bir balaca dinləsin,
Meyvə, tərəvəz yeyib, zəncəfili çeynəsin!
İsti suya soda qat, həm də limon doğra, sal!
İç onu, ey millətim, evdə qal ee, evdə qal!

Hər kəsi quc-quc edib, vermə daha əl-ələ,
Bir belə maç-maç nədi, busələri ləğv elə,
Köksüvə qoy əlləri, təzim elə, bax, belə!
Kimsəni çimdikləyib, salma daha qalmaqal,
Bax sözə, ey millətim, evdə qal ee, evdə qal!

Bəxtimizə gün doğar, həm bu bəla yan keçər,
Bax bu çəmənikdə o güllər açar tazə, tər!
Tazə gülüstanda həm də Ələmi bəxtəvər
Badəsini qaldırıb, şer oxuyar dalbadal,
Amma, gülüm, get hələ, evdə qal ee, evdə qal!

30.03.2020

      Həsən kişinin iki ekiz oğlu var idi. Oğlanlardan birinin adı Musa, o birininki İsa idi. Bu əkizlər o qədər oxşayırdılar ki, onları fərqləndimək belə çox çətin idi. Qohum-qonşu uşaqları ayıra bilmirdilər. Lap kiçik yaşlarından İsanın sakit və ağıllı, Musanın isə dəcəl və qoçaq olduğu bəlli oldu.
    İsa və Musa böyüyüb məktəbə getdilər. Həmin gündən valideynlər də çaş-baş qaldılar. Müəllim xəbər göndərdi ki, İsa çox şuluqdu, uşaqlarla dalaşır, Musa isə, maşallah, çox ağıllıdır. Ata-ana görürdü ki, İsa bütün günü çalışır, dərslərini hazırlayır, amma Musanın gündəliyinə “beş”lər yazılır. İllər keçdi, uşaqlar böyüdülər.
İsa həm özünün, həm də   Musanın əvəzinə ali məktəbə imtahan verdi.    
   Qardaşlar təhsillərini başa vurdular. Hərəsi bir peşənin sahibi oldu. Musa neftçi- mühəndis, İsa avtomobil mütəxəssisi kimi işləməyə başladı. Musa yeri gələndə  İsanın adından istifadə edir, lazım olanda gördüyü günah işləri  İsanın üstünə atmaqdan da çəkinmirdi.
   …Musanın toyu idi. O, tay-tuşlarını xeyir işə dəvət etmişdi. Dostlarının toyunda yeyib-içən, onlarla duzlu-məzəli zarafat edən Musa başa düşürdü ki, qonaqları ondan “hayıf” çıxacaqlar. Ona görə də ustalıqla aradan çıxıb qonaqların yanına qardaşını göndərdi. İsa qonaqlarla mehribanlıqla rəftar edir, deyib-gülürdü. Qədəhlər dolub-boşalır, bəyin sağlığına badələr qaldırılırdı. Üçüncü badədən sonra qonaqlardan biri –  baməzə Nadir özünü saxlaya bilməyib:
   –Ayə, Musa, axı sən bəysən. Elimizin adətinə görə bəy toy günü az içməlidir. Bizi biabır etmək istəyirsən?
   –Nadir, mən Musa deyiləm, İsayam.                                                                
   Elə bu an Musa göründü:
   –Necədir, Nadir? Qardaşım mənə çoxmu oxşayır? –deyib qəh-qəhə çəkdi.
Məclisdəkilər Musanın qəh-qəhəsinə qoşuldular.
  Musagilin yaşayış yeri ilə işlədiyi qəsəbə arasında xeyli məsafə var idi. Xidməti maşın olmadığından Musa bu yolu gedib gəlməkdə həm  çətinlik çəkir, həm də xeyli pul xərcləyirdi. Elə oldu ki, İsa da həmin qəsəbədəki sürücülük məktəbinə müəllim təyin olundu. İsa işinə can yandırır, şagirdlərinə diqqət və qayğı göstərirdi. Musanın Allahı vermişdi. Hər gün dayanacaqda gözləyərkən avtomobil sahibləri onu çağırıb:
   –İsa müəllim, buyurun əyləşin,  gedək, – deyirdilər.
Bu avtomobil sahibləri sürücülük məktəbində daha yüksək dərəcə almaq istəyənlər idilər. Onlar Musanı İsa müəllim hesab edir, ona hörmət və nəzakət göstərirdilər. Musa xoşhal olur, sürücülərin “İsa müəllim“ müraciətinə  “bəli” deməklə kifayətlənirdi. Evlərinə çatdıqda özündən razı halda bic-bic gülümsünərək İsa ilə ekiz olduğuna görə çox sevinirdi.
   Lakin İsadan bəzi şagirdləri narazı idi. O, güzəşt etməyi sevmirdi və istəyirdi ki, sürücülər öz ixtisaslarına mükəmməl yiyələnsinlər. Kərim adlı sürücü yüksək dərəcə almaq üçün dəfələrlə imtahan vermiş və hər dəfə də İsa müəllimdən “iki” almışdı. Kərim qət etmişdi ki, İsa müəllimdən qisas alsın. Fürsət axtarırdı ki, onunla hesablaşsın. Nəhayət, bir gün dayanacaqda Musanı görüb səslədi:
   –İsa müəllim, gəlin, gedək.
   Musa ərklə maşına mindi.
   Bir qədər getdikdən sonra Kərim:
   –İsa müəllim, necəsiniz, işiəriniz necə gedir?
   –Sağ olun, –  Musa cavab verdi.
   –İsa müəllim, ”avtoşkola”da nə var, nə yox?
   –Hər şey yaxşıdır.
   –İsa müəllim, bəs məni niyə get-gələ salırsan? -Kərim avtomobilin əyləcini elə basdı ki, Musanın başı maşının qabaq şüşəsinə dəydi. –  Burada sənin aşının suyunu necə verərdim?  Onda bilərdin ki, adam incitmək necə olur.
   – Məən, məəən…
   Musanın dili topuq çaldı. Tez maşından düşdü. Kərim ədəbsiz küçə söyüşləri işlədərək maşını sürətlə uzaqlaşdırdı.
   Küləkli, yağmurlu havada kimsəsiz küçədə kədərlə dayanan Musa ömründə ilk dəfə idi ki, İsayla ekiz olduğuna görə bəxtini lənətləyirdi.