Author: Delphi7

* * *

Bütün ağrıları çəkib sinəmə,
Bir ovuc ürəyə sığışdırmışam.
Daha gözlədiyim kimsə qalmayıb,
Gözümü yollardan yığışdırmışam.

Gündüz gözü, gecə könlü yorarmış…
Gecə uzun, ulduzları saymışam.
Bu gecə nə qorxu, nə də dəhşət var,
Hamsını yuxuma qarışdırmışam.

Bəlkə məsləhətdir, alıb aparar,
Duaların ətəyindən tutmuşam.
Ha suvarsan qara daşı göyərmir,
Allah, yer üzündən çox yorulmuşam.

19.10.2017

* * *

Kəsdirdi qapını həsrət küləyi,
Özüm də bilmədim hayandan əsdi.
Mən xilas olmağı sınadım, amma
Bağladı əlimi, yolumu kəsdi.

Yaşım çoxaldıqca dərdim azalmır,
Mənim çiyinlərim yükə alışıb.
Sevinsəm sevincim iki gün qalmır,
Ruhumun özünə kədər qarışıb.

Bu payız yağışlar həmdərdim olub,
Ağlasam sakitcə yuyar üzümü.
Yıxılsam dizlərim qanamır daha
Dərdi verən Allah verir dözümü.

YOLUNU GÖZLƏDİM

Sən getdin, qəm aldı qoynuna məni,
Çökdürdün ömrümə dumanı, çəni.
Fələk də gətirdi saçıma dəni,
Hər gecə əllərim uzandı göyə,
Yolunu gözlədim, dönərsən deyə.

Sən getdin, səninlə getdi bu ürək,
Həsrət acısında bitdi bu ürək,
Söndü, daşa döndü, itdi bu ürək,
Köksüm buz bağladı… Bilirsən niyə?
Yolunu gözlədim, dönərsən deyə.

Bir sevgi yaratdıq saysız, qədərsiz,
Birgə addımladıq dərdsiz, kədərsiz.
Niyə getdin axı,bu eşq bəhərsiz.
Qoymadım qəlbimə yad nəfəs deyə,
Yolunu gözlədim, dönərsən deyə.

“Ayrılaq” söylədin, qırıldı qolum,
Sanki son mənzilə açıldı yolum.
Nədir bu iztirab, qurbanın olum,
De, kimə dəyişdin məni, de, nəyə?!
Yolunu gözlədim, dönərsən deyə.

ELİNDƏN GƏLƏR

Çalış, uzaq ol ki, dərdin daşından,
Gözün ağrımasın kədər yaşından.
Insana nə gəlsə davranışından,
Bir də, yersiz ötən dilindən gələr.

Bizi haqq yaradıb, gözə görünməz,
Saleh əməl könüllərdən silinməz,
Biqeyrətin soyu,kökü bilinməz,
Mərd oğul mərd kişi belindən gələr.

Çox yemək haramdır öz qədərindən,
Atdığın addımı düşün dərindən,
Şairə xoş sözlər şah əsərindən,
Bağbana bənzərsiz gülündən gələr.

Insan yerlə gəzər, xəyalı göylə,
Çətin, dar məqamda doğru söz söylə,
Hər zaman hər kəsə yaxşılıq eylə,
Pislik hər insanın əlindən gələr!

Nofəl, daha bəsdir, fikirdən əl çək!
Qəm yükü ağırdır, dözməyir ürək.
Qəhrəman oğluna dar gündə kömək,
Doğma obasından, elindən gələr.

SEVGİYƏ NAĞIL DEMƏ

Bənzətmə sevgini quru nağıla,
Qıyma ümidlərim sına,dağıla,
İnsan gərək sevgi ilə doğula,
Bu sevgiyə nağıl demə əzizim.

Xoş ovqatı,səfası var sevginin,
Canı üzən cəfası var sevginin,
Çox ürəkdə yuvası var sevginin,
Bu sevgiyə nağıl demə əzizim.

Sevənlərə əl uzadar əli yox,
Qəlb oxşayar,könül açar dili yox,
Bu sevginin nöqtəsi ,vergülü yox,
Bu sevgiyə nağıl demə əzizim.

Həyat bir an gözlərində dəyişər,
Sevən ürək eşq atəşində bişər,
Nağıl bitər, göydən üç alma düşər,
Bu sevgiyə nağıl demə əzizim.

RAHAT OLASAN

Göy üzünün qapısını,
Döyəsən rahat olasan.
Başını Tanrı önündə,
Əyəsən rahat olasan.

Tapasan xeyir izini,
Görməyəsən şər üzünü,
Hər yerdə sözün düzünü,
Deyəsən rahat olasan.

Nahaq keçib haqq səddini,
Tapmaq olmur söz mərdini,
Özün elə öz dərdini,
Yeyəsən rahat olasan.

Görməyib ömrün sonunu,
Çaldırasan son toyunu,
Nur ətirli ağ donunu,
Geyəsən rahat olasan.

ÜRƏYİM

Tökür vərəqlərə, gizli saxlayır,
Dərdini aləmə yaymır ürəyim.
Sənsizliklə dolan səhifələri,
Ömür kitabımdan saymır ürəyim.

Həsrətdən alışıb acı dərd yeyir,
Kənardan baxana “şirindir” deyir.
Gözəllər könlümün qapısın döyür,
Heç kimi yaxına qoymur ürəyim.

Hamı dəli deyir, dəli Nofələ,
Sənsiz ağlım, huşum çətin düzələ,
Qəlbin ümidləri tükənməz hələ,
Xəyallar qurmaqdan doymur ürəyim.

* * *

Soyuqluğu necə yaman üşüdür,
Ağladır ruhumu, ağladır, Allah!
Atıb ev-eşiyin o qız gedəndən,
Bağlıdır qapısı, bağlıdır, Allah!

Asılıb qalmışam dərd yaxasından,
Özüm də özümə qənim olmuşam.
Hardadı bəxt yazan… tapıb soruşun,
Görün bu taleyi ondan almışam?

İçimdə oxunmur eşqin nəğməsi,
Yox olub könlümdən sevgili çağlar.
Gəl, qayıt evinə, ay ev yiyəsi!
Nə qədər evinin divarı ağlar…

lll

Yenə də yolları geyib əynimə,
Gözüm işlədikcə uzaq gedirəm.
Hələlik dostlarla sağollaşmışam,
Özümdən özümə qonaq gedirəm!
Ora Vətənimin uca zirvəsi,
Orda ulduzlarda yaxındır yerə…
Orda bir qız ola səni sevəsi,
Hələ gəldiyini yuxuda görə.

…Özümü unudub, bənzəyib yada,
Xəyalım yol alıb, dərəyə, dağa.
Çəkdiyim qayğını qoyub Bakıda,
Gedirəm kəndimdə uşaqlaşmağa.

lll

Ayaq açıb gözlərim,
düşüb sənin dalınca.
Göz yaşlarım adını,
axşam yazır balınca.

Həsrətindən ürəyim,
dönüb dərd o tağına.
Kədər məni aparıb
salıb qəm yatağına.

Əzab yorğan əvəzi,
bürümüş məni boğur.
Gündən-günə əzabım
yeni bir əzab doğur.

… Bu gözlərim, ay Allah,
yaman gəzəyən olub.
Çıxıb evindən, vallah
qayıtmır, yolda qalıb…

lll

Daha varlığın da məni üşüdür,
Daha buz bağlayıb əlində əlim.
Bir vaxt danışardı baxışlarımız,
İndi o baxışlar laldı, gözəlim.

Alma yanaqların niyə qızarmır,
Hanı gözlərində gizli baxışlar?
Deyəsən, yamanca peşman olmusan,
Gözündən boylanır sözlü baxışlar.

Yaman dəyişmisən yaman, a zalım,
Beləcə tanıya bilmirəm səni.
Nə ola, bu görüş sonuncu olsun,
Özüm də qınaya bilmirəm səni.

lll

Ana ol, balan da sevgilim olsun,
Əzizlə, qoy sevinc qəlbinə dolsun.
Küləyin saçına xəfifcə dalsın,
Sən də saçlarına örpək taxarsan,
Bakı, sevgilimə yaxşı baxarsan!

Darıxsa, yol çəkib gözləri dolsa,
Həsrətim gözündən gülüşü alsa.
Fikri xəyalımın izində qalsa,
Dost olub dərdinə şərik çıxarsan,
Bakı, sevgilimə yaxşı baxarsan!

Günəşin istisi yandırsa onu,
Geydirsin günəşə buludlar donun.
Görsən soyuq oldu, üşüyür canı,
Qəlbini qızdırıb, gün tək yaxarsan,
Bakı, sevgilimə yaxşı baxarsan!

Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin
Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

Mən köçəndə bu dünyadan vaxtım, zamanım danışar, 
Saz Qorqudun yadigarı neyim, kamanım danışar. 

Nələr gördüm, nələr dedim tariximə yazılıbdı,
Hər sözümü, hər kəlməmi yaşanan anım danışar. 

Ölümə məhkumam mən də bir gün Haqqa qovuşacam, 
Qiyamətdə Haqq önündə ruhum və canım danışar. 

Günah, savab qazanmışam hamı kimi mən də axı, 
Damarda qaynayıb, daşan ələqim-qanım danışar. 

Kitab kimi qalaq-qalaq yığılıb üst-üstə qalan, 
Dərd-sərimi ömrü boyu sökülən danım danışar. 

Bakı şəhəri. 22 mart 2018-ci il. 

İyunun 6-da Beynəlxalq Muğam Mərkəzində VIII Şairlər Günü ilə bağlı tədbir keçirilib.

AZƏRTAC xəbər verir ki, tədbirə dünyanın müxtəlif ölkələrindən qələm adamları, eyni zamanda, Milli Məclisin deputatları, ədəbi ictimaiyyətin nümayəndələri qatılıb.

Azərbaycanın və Türkiyənin dövlət himnlərinin ifası ilə başlayan mərasimdə bu il anadan olmasının 110 illik yubileyinin qeyd edildiyi Mikayıl Müşfiqin həyat və yaradıcılığına dair film göstərilib.

Yazıçılar Birliyinin sədri, Xalq Yazıçısı Anar layihənin səkkiz ildir davam etməsini ədəbiyyatın və mütaliənin təbliği baxımından müsbət hal kimi dəyərləndirib. Anar bildirib ki, Şairlər Gününün nakam şair Müşfiqin xatirəsinə həsr olunmasının xüsusi mənası var: “Biz dünən Müşfiqin xatirəsini yad etmək üçün dənizə gül səpdik. Bir möcüzənin şahidi oldum. Biz geri qayıdanda dənizə səpdiyimiz qərənfillər üzü Nargin adasına sarı gedirdilər. Sanki bizim hörmət və ehtiramımızı Nargində qətlə yetirilən bütün nakam taleli insanlara, o cümlədən Müşfiqə aparırdılar”.

Layihənin rəhbəri, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin mətbuat xidmətinin rəhbəri Xəyal Rza Şairlər Günü haqqında geniş məlumat verib. O bildirib ki, layihəyə təkcə Azərbaycanda deyil, bir sıra ölkələrdə də böyük maraq var. Hər il dünyanın müxtəlif ölkələrindən gələn qələm sahibləri Azərbaycan ədəbiyyatı və mədəniyyəti haqqında ətraflı məlumat alır, azərbaycanlı yazıçıların yaradıcılığı ilə yaxından tanış olurlar.

Milli Məclisin deputatı Jalə Əliyeva, Qənirə Paşayeva, Türkiyə Elmi və Ədəbi Əsər Sahiblərinin Peşə Birliyinin sədri Mehmet Nuri Parmaksız və başqaları tədbir haqqında fikirlərini bölüşüb, Şairlər Gününün təşkilini yüksək qiymətləndiriblər.

Sonda builki “Mikayıl Müşfiq” mükafatları sahiblərinə təqdim edilib.

Mənbə: http://www.azertag.az

.10 iyun 2018-ci il tarixində saat 13:40-da Azərbaycan Milli Kitabxanasının nəzdindəki “Açıq kitabxana”da yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, gənc yazar İntiqam Yaşarın “Evdə yoxam” adlı yeni şeirlər kitabının imza törəni keçiriləcək. Kütləvi informasiya nümayəndələrinin, ictimaiyyət nümayəndələrinin, mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin, müəllifin yazar dostlarının da iştirakı gözlənilir. İştirak etmək istəyən hər kəs dəvətlidir.

Azərbayanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

ÖMÜR NAĞIL MİSALI – AYLAR, İLLƏR QANADLI

Şəxsiyyətinə hörmət, qələminə rəğbət bəslədiyim,
mənimçün doğma və dəyərli insan olan Adilə Nəzərə

Yenə dost dediklərin öz qınına çəkildi,
Günün namərd əliylə göy əskiyə büküldü,
Zülmətlə çarpışan dan gözlərində söküldü,
Açıldı bir sabah da, salam, sabahın xeyir.

Ömür nağıl misalı – aylar, illər qanadlı,
Ürəyini verdiyin ürəyini qanatdı,
Sən günahdan qaçındın, günah sənə can atdı,
“Gözəl şairə” adlı ulu günahın xeyir.

Tərs düşdü güneylərin, qüzeylərin qarışdı,
Tanrı qisməti deyib, taleyinlə barışdın,
Sorğu-suala çəkdin özünü, hey soruşdun:
Heç yandımı halına bir uzaq, yaxın? – Xeyir!

Həyatdı, kimlərisə qəlbə yaxın eyləyər,
Nisgil fürsət buldumu – qəlbə axın eyləyər,
Sanki mərmı partlayar, qəlpə axın eyləyər,
Üstünə qoşun-qoşun gələn bu axın xeyır,

Bir şeytan bir baxışı azı yüzə döndərər,
Digəri bir dastanlıq şeirə, sözə döndərər,
Ahın dağları dələr, daşı toza döndərər,
Köksün dağlanmadımı bu ahdan, ahın xeyir.

Başını dik tutmaqla, namərdə ibrət etdin,
İnan – yoxla, bu sözə həmişə diqqət etdin,
Bu qısaçıq ömründə neçə ömür qət etdin,
Çoxuna örnək olan bu gözəl çağın xeyir,
Salam, Adilə Nəzər, salam, sabahin xeyir!

SƏNƏ SÖZ VERDİYİM ŞEİR

İstedadlı şairə, mənimçün çox doğma olan Adilə Nəzərə

Neçə gündü qələmin ucunda
əsim-əsim əsir,
titim-titim titrəyirdi
sənə söz verdiyim şeir.
Bir əlçim bulud kimi,
Bir sınıq umud kimi,
Dünyanın pərsəng daşı kimi,
Bir damla göz yaşı kimi,
Kəsdirmişdi vərəqin başının üstünü.
Sanki ağ vərəqə düşüb
qara taleli olacağından,
Ömürlük bir küncdə
qalacağından qorxurdu.
Qorxurdu ömrünün
azlığından,
Fikirlərin
dayazlığından,
Kağızın məsum-məsum
üzünə baxan
bəyazlığından.

Sanki
əgər üzümü qara edəcəksənsə,
mənə toxunma,
İncitmə hisslərin, duyğuların
pak ruhunu deyirdi…
…Bir tərəfdən də
“yaz”, “yaz” deyən ilhamım
içimdə üsyan qaldırmışdı.
Şeir başa çatanda
göz yaşlarım artıq
ovcumu doldurmuşdu.
Bu bir ovuc göz yaşını
şərbət kimi çəkdim başıma,
Sonra da son nöqtəni qoyub,
Yol aldım
Pərən-pərən düşmüş
Arzularımın,
ümidlərimin dalınca –
üzü sonsuzluğa doğru…

Gənc Şairlər Birliyinin və Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin təşkilatçılığı, İLESAM (Türkiyə Elm və Ədəbi Əsər Sahibləri Birliyi), TURKPA (Türkdilli Ölkələrin Parlament Assambleyası), Azərbaycan Mədəniyyət Nazirliyi, Azərbaycan Milli Kİtabxanası, TİKA, Azərkitab – Kitab Təbliğatı Mərkəzi, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin təşkilati dəstəyilə may-iyun aylarında Azərbaycanda VIII Şairlər Günü qeyd olunacaq.

Bu il Şairlər Günü mayın 29-da Tbilisidə Zəlimxan Yaqub və Alıkul Osmanovun xatirəsini anmaqla start götürəcək, daha sonra bölgələrdə silsilə tədbirlərlə davam edəcək: mayın 30-da Şamaxıda Fikrət Sadıq və Rauf Parfinin (Sabir Poeziya Günləri çərçivəsində), mayın 31-də Gəncədə Nigar Rəfibəyli və Nigar Binti Osmanın, iyunun 1-də Şəmkirdə Əhməd Cavad və Mehmet Akif Ersoyun, iyunun 2-də Tovuzda Mikayıl Azaflı və Cambul Cabayevin, iyunun 4-də Sumqayıtda Əli Kərim, Qabil və Abdurrahim Karakoçun, iyunun 6-da Bakıda – Beynəlxal Muğam Mərkəzində Mikayıl Müşfiqin, iyunun 7-də Beyləqanda Mücirəddin Beyləqani və Abdulhamid Süleyman Çolpanın, iyunun 8-də Şabranda Xaqani Şirvaninin əziz xatirəsinə həsr olunacaq.
Bu barədə AYB-nin mətbuat xidmətinin, həmçinin layihənin rəhbəri, şair Xəyal Rza məlumat verib: “Şairlər Günü bütövlükdə poeziyaya, həm də milli şeirimizin çox sevilən nümayəndələrinə olan hörmətimizin təzahürüdür. Tədbirdə Türkiyədən dəvət olunmuş tanınmış şairlər, ədəbiyyat və sənət adamları iştirak edəcəklər.
Bölgələrdə təşkil ediləcək tədbirlərdə Azərbaycan şairləri ilə yanaşı Türk Dünyasından – Türkiyə, Türkmənistan, Özbəkistan, Qazaxıstan, Qırğızıstandan olan şairlərin də xatirələri anılacaq”.

TƏLƏSMƏ

Dedim mən sevirəm, dedi sevginən,
Dedim qoşa gəzək, dedi tələsmə.
Dedim bağ içidi, dedi seyr elə,
Dedim bir gül üzək, dedi tələsmə.

Dedim bir vədə ver, xəyala varma,
Dedi zəhmət çəkib özünü yorma.
Dedim, qadan alım, dedi yalvarma,
Dedim onda küsək, dedi tələsmə.

Dedim mən aşiqəm al yanağına,
Dedi bülbül qonar gül budağ

MƏNİ BAYRAQ KİMİTUTUN YUXARI

Mənim həyatımın nə mənası var,
sizin üzünüzdə gülüş olmasa.
Babamın yadigar bir duası var:
səngər nəyə gərək döyüş olmasa.

Həyatın əzəli qanunu budur,
bağı dolaşırlar bağ bağ olanda.
Hər torpaq dünyada
məmləkət olmur,
parça var – yaşayır bayraq olanda.

İnsanlar olubdu dünyada bir vaxt,
kimidən ad qalıb, kimidən əsər.
Dibçəkdə bəslənən palıdlara yox,
çöldə – ağaclara meşə deyiblər.

Çətindir keçilən ömür yolları,
yaşamaq özü də istəyir hünər.
Məni bayraq kimi tutun yuxarı,
sizə lazım olsam… o parça qədər.

HAYANDA DURUM Kİ, GÖRƏSƏN MƏNİ?

Elə dayanırsan, elə baxırsan,
Elə bil qarşında quru bir daşam.
İpək saçlarını bir vaxt oxşayan
Elə bil hardasa mən olmamışam.

Səni dostlarımla, tanışlarımla,
Mən tanış edərdim nə vaxtsa bir-bir.
İndi özgələri yad ehtiramla,
Deyirlər tanış ol… –
Nə qəribədir?!

Yuxuda görərdin nə vaxtsa hər dəm,
Yolumu gözlərdin yollardan uzaq.
Mən sənin yuxundan çıxıb gəlmişəm,
Bu da bir yuxudur,
gəl, tanış olaq.

Qoluna girərdim… bu, yadındadır,
gedərdik… yolumuz , arzumuz şərik.
Qolum qollarının lap yanındadır,
toxunsa… biz indi üzr istəyərik.

Hayanda oldumsa səhər, ya axşam,
Aradın sən məni, gördün sən məni.
İndi gözlərinin qabağındayam,
Hayanda durum ki,
görəsən məni?!.

***

Bir yol ayrıcına bənzəyir həyat,
Yaramaz həyatın üstündə əsmək.
Cəsarət istəyir, bir də ehtiyat,
Nə ləngimək olar, nə də tələsmək.

Ehtiyat elədim orda ki, bir vaxt,
Cəsarət hər şeyə, məncə, dəyərdi.
Cəsarət göstərdim orda ki, ancaq,
Adi bir ehtiyat bəs eləyərdi.

Bu dünya qəribə bir əyləncədir,
Dünya sərt, mən bəzən uşaqxasiyyət.
Yaşadım, bilmədim bu dünya nədir,
Bilmədim, dünyada nədir səadət.

Kədərim dünyanın vecinə deyil,
Sevincim necə bəs, düşürmü yada?
Bəlkə dünya üçün, bu – heç nə deyil,
Nə qədər sevinc var, qəm var dünyada.

Dünya sərgisində göründüm, yetər,
Həqiqət dedim mən ”yalan dünya”ya,
Dünyanı əyləncə hesab edənlər,
Əylənib baxsınlar bir an dünyaya.

ÇƏKƏR

Görüş var bir ömrü versən də azdır,
Görüş var getməyə adam can çəkər.
Görüş var şadlığı sığmır illərə,
Görüş var fərəhi bircə an çəkər.

Yaşasan ən şirin arzuyla, kamla,
Sevincin sel olar, dərdinsə damla.
Ürəkdən verilən xoş bir salamla
Əli əl isidər, qanı qan çəkər.

Ayrılıq həyatda hər şeydən çətin,
Min bir əzabı var bir məhəbbətin.
Gəlməsən yandırar məni həsrətin,
Gələrsən, nazını Zəlimxan çəkər.

AĞRI

Nələr çəkdik, dünya, sənin əlindən,
Sinəmizin düyünü çox, dağı çox.
Bəxtimizin ağlığına inanma,
Saçımızın qarası çox, ağı çox.

Canımızı dərdin odu yandırır,
Zodduların gücü, zodu yandırır.
Dilimizi dedi-qodu yandırır,
Ömrümüzə qənim çoxdu, yağı çox.

Su istədi yananların bağrı, su,
Ağrı Vətən, ağrı Torpaq, ağrı Su,
Qananların ürəyinin ağrısı,
Nadanların ürəyinin yağı çox!

QALARDIM

Dağlar mənə gəl-gəl desə ürəkdən,
Gəlib elə bu yerlərdə qalardım.
Təbiətlə sevincimi, dərdimi
Bölüb, elə bu yerlərdə qalardım.

Nəfəsimdə yaşadardım ətrini,
Əzizlərdim çiçəklərin xətrini.
Ömrün-günün qiymətini, qədrini
Bilib, elə bu yerlərdə qalardım.

Nə gözəldi bu dağların lalası,
Mən getsəm də, könlüm burda qalası.
Sevsə məni bir zalımın balası,
Ölüb elə bu yerlərdə qalardım.

GÖZƏL DÜNYA, GÖZƏLLƏRĠN VAR OLSUN!

Gülüşündə güllər açdı könlümüz,
Gözəl dünya, gözəllərin var olsun!
Vurğunu da, yorğunu da biz olduq,
Gözəl dünya, gözəllərin var olsun!

Ürəyi var – ürəklərin nəşəsi,
Toxunarsan, pul-pul olar şüşəsi,
Könül verib könül almaq peşəsi,
Gözəl dünya, gözəllərin var olsun!

Fərhadına yetişməsə Şirinlər,
Qartal susar, pələng ağlar, şir inlər.
Dayaz olmaz məhəbbəti dərinlər,
Gözəl dünya, gözəllərin var olsun!

Neçə dəfə pəncərədən daş gəlib,
Neçə dəfə xumar gözdən yaş gəlib,
Sevən kəslər Allaha da xoş gəlib,
Gözəl dünya, gözəllərin var olsun!

Qız çiçəkdir, o çiçəkdə şeh mənəm,
Qız çəməndir, o çəməndə meh mənəm,
Gözəlliyə beş-on günlük mehmanam,
Gözəl dünya, gözəllərin var olsun!

Əcəl ömrü zəmi kimi biçsə də,
Bir qurtuma şərbət bilib içsə də,
Vaxtlı-vaxtsız Zəlimxanlar köçsə də,
Gözəl dünya, gözəllərin var olsun!

BÜTÖV AZƏRBAYCAN DÜNƏNDƏ QALDI

Bütün yaralılar baş-başa versə,
Yoxdu mənim kimi yaralanmışı.
Allahın özü də ovuda bilməz,
Yurdundan, elindən aralanmışı.

Qara günlərimin rəngi ağ olmaz,
Belə düyün olmaz, belə dağ olmaz.
Yazıyla, pozuyla yaşatmaq olmaz
Fələk dəftərində qaralanmışı.

Xoşbəxtlik nə səndə, nə məndə qaldı,
Nə candan sevinən bir bəndə qaldı,
Bütöv Azərbaycan dünəndə qaldı,
Bu gün mənə çatıb paralanmışı.

QAÇQINLIQ

Bu necə ömürdü, bu necə gündü,
Köhləndən aralı, yəhərdən qaçaq.
Meh başa həsrətdi, şeh də ayağa,
Düşmüşük axşamdan, səhərdən qaçaq.

Hanı o gülyanaq, o gül dostlarım,
Mənim can dostlarım, könül dostlarım.
Yanağı kül olmuş, a kül dostlarım,
Qaçaq, bu tüstüdən, zəhərdən qaçaq.

Hərəmiz bir səmtə, bir yerə qaçdıq,
Gah xeyrə qurşandıq, gah şərə qaçdıq.
Kənddən baş götürüb şəhərə qaçdıq,
Qorxuram indi də şəhərdən qaçaq.

02.11.2007

MƏNİMKİ SÖZ QƏSRİ, SÖZ QALASIDI

Yoxdu yaş qorxusu sevilənlərə,
Doxsanın içində, yüzün içində.
Ürəyin nə qədər arzuları var,
Nə qədər istək var gözün içində.

Nə naxış gərəkdi, nə zər, daşıma,
Tale yazdığını yazar daşıma.
Söz olsun yaraşıq məzar daşıma,
Siz məni basdırın sözün içində,

Mənimki söz qəsri, söz qalasıdı,
Söz Babək qalası, Bəzz qalasıdı.
Qalsa Zəlimxandan söz qalasıdı,
Yatanda kəfənin, bezin içində.

BƏXTİYARAM MƏN
Səninlə

Ömrün payızında sevdim, sevildim,
Elə bilirəm ki, ilk baharam mən.
Arxanca sürünən kölgənəm sənin,
Harda qərar tutsan, orda varam mən.

Mey olsan, yanında bir qədəh ollam,
Gül olsan, çətrini öpən meh ollam.
Ot olsan, bir anda dönüb şeh ollam.
Dağ olsan, zirvənə yağan qaram mən.

Başımı qoyaram gündə yüz kərə
Bir yol ayağını basdığın yerə.
Eşqindir ucaldan məni göylərə,
Bu eşqin gücünə minnətdaram mən.

Sevgiyə hədd qoymaq, düzü günahdır,
Cahilin hər işi, sözü günahdır.
Eşqi günah saymaq özü günahdır,
Kim deyir, eşqimdə günahkaram mən?

Özün bir aləmsən, eşqin bir aləm,
Sən olan könüldə nə kədər, nə qəm!
Sənsiz bu dünyanın ən bədbəxtiyəm,
Səninlə dünyada bəxtiyaram mən.

Dekabr, 1962

SƏN GETDİN

Sən getdin, elə bil dünya boşaldı
Yaz da köçüb getdi, yeri boş qaldı,
Bahar ürəyimi sənsiz qış aldı,
Mən yaza vurğunam, qışı neylərəm?

Eşqimi aparıb sən getdin demək,
Eşqsiz bir könül nəyimə gərək?
Soyuq daşa döndü o gündən ürək
Sinəmdən asılan daşı neylərəm?

Həmişə ayrıyıq, gecə-gündüzük,
Birimiz təpəyik, birimiz düzük.
Üstünün qaşıyla tanmar üzük,
Əgər üzük yoxsa, qaşı neylərəm?

Niyə yaşayıram, mən niyə sənsiz?
Nə yerə baxmaram, nə göyə sənsiz.
Mən ki, kor olmuşam hər şeyə sənsiz,
Kor gözün üstündə qaşı neylərəm?

Mart 1967

SƏNİN DİLİNDƏN

İllərlə bir eşqin cövrünü çəkdik –
Ayrılsaq, gün sönər, il qınar bizi.
Eniş-yoxuşunu bir ötdüyümüz
Yollara nə deyək, yol qınar bizi.

Sən dedin, başlanan qurtarsın gərək!
Mən dedim, doymayır arzudan ürək!
Birgə əkdiyimiz gülü dərməsək
Tikanlar əl çalar, gül qmar bizi.

Bəs deyil bu ələm, bu kədər mənə.
Elədin dünyanı sən hədər mənə.
Gözəl sözlər dedin nə qədər mənə,
Gəl indi danlama, dil qınar bizi.

Çox çəkə bilmədik nazını eşqin,
Qış gəlib, yaşadıq yazını eşqin.
Yamanca sındırdıq sazını eşqin,
Bilmədik, axırda tel qınar bizi.

Dedin ki, eşqimlə bəxtiyaram mən.
Dedin ki, dönmərəm qəlbin səsindən.
İndiysə çəkinib el tənəsindən
Deyirsən, ayıbdır, el qınar bizi.

İyul 1967

BAKIYLA TƏBRİZİN ARASINDAYAM

Mənim qismətimdir alatoranlıq
Gecəylə gündüzün arasındayam,
Qurulur içimdə mizan-tərəzi,
O gözlə, bu gözün arasındayam.

Yollar ayrıcında çox talanmışam,
Fikirlər əlində haçalanmışam.
Təpədən qorxmuşam, düzü danmışam,
İndi dağla düzün arasındayam.

İlişib qalmışam qəm çalasmda,
Bir gözəl tilsimin daş qalasında,
Həmişə qapılar astanasında
Bayırla dəhlizin arasındayam.

Bəxtiyar, sinəndən neçə “mən” keçir
Biri dərdli keçir, biri şən keçir,
Məftilli çəpərlər sinəmdən keçir.
Bakıyla Təbrizin arasındayam.

May 1969

QOCALMIR

Qocaldır insanı, qocaldır zaman;
Ürəyin atəşi, közü qocalmır.
Dağları, daşları qocaldan zaman,
Bilmirəm, bəs niyə özü qocalmır?

Getdi baharımız, yer qışa qaldı.
Düzlər qara qaldı, yağışa qaldı.
Bizimki bir quru baxışa qaldı,
Neyləyək arzunun gözü qocalmır.

Bəxtiyar, düşünək biz dərin-dərin.
Xəyallar möhtəşəm, arzular şirin.
Əsl sənətkarın, əsl şairin
Özü qocalsa da, sözü qocalmır.

1965

Günəşli yay günündə…

Günəşli yay günündə
göylərə qalxıb,
buludlarda yolunu azan,
və
qarlı-şaxtalı qış günündə
yuvasını tapan
göyərçin kimiyəm.

Uşaqlıqda azıb,
bir bağlı yuva qarşısında
durmuşam neçə ildir.
Dimdiyimdən
qan damır yerə…

1986

Gəmiyə baxa-baxa…

Gəmiyə baxa-baxa
dənizi də yadımdan çıxartdım.
Gəmiyə baxa-baxa
unutdum gördüklərimi,
tanıdıqlarımı.

Yadıma görmədiyim limanlar düşdü.
Qəribə dillər
dəydi qulaqlarıma.
Bir tanış insan üzü gördüm
gəmiyə baxanda.
Gəmiyə baxa-baxa qaldım…

1986

Şeir yazdığım zaman

Şeir yazdığım zaman
baxma gözlərimə, baxma
Əllərimə də baxma,
sən Allah, baxma
Qaç evdən, get.
hara istəyirsənsə,gülüm,
gəz, dolan aləmi, utanma,
qorxma elin sözündən,
aldat məni,
heç sıxma ürəyini.

Ancaq, gülüm.
baxma mənə,
şeir yazdığım vaxt, baxma…

1982

Bütün pəncərələr yumulmuş gözdür

Bütün pəncərələr yumulmuş gözdür.
Bu evlər, küçələr deyilmiş sözdür.
Yaralı buluddan
yağan yağışdan
günah yumasa da
bir az bağışlar…

Bəlkə bizdən bir az
yan keçər bu gün,
həyalı söyüşlər, doğma qarğışlar.
Və quşlar,
və quşlar qəfəsə vurğun,
İlahi, çox sağ ol.
Yenə də heysizəm, yenə də yorğun…

1993

Bacım bayquş, gözlərini ver mənə

Bacım bayquş, gözlərini ver mənə
Gecə düşüb, qaranlıqdır görmürəm,
Gündüzlər də bu dünyanı seyr edib,
Abadlıqdır, viranlıqdır, görmürəm.

Bacım bayquş, ovun bir baxışladı,
Allah səni gecəyə naxışladı,
Mənə də bir ömür-gün bağışladı,
Əbədidir, bir anlıqdır, görmürəm.

Bacım bayquş, zülmətdə çıxdım yola,
Neçə kərə yıxılmışdım az qala,
Qurban olum, ulayanda bərk ula,
Səsə gedim, dumanlıqdır, görmürəm.

1995

SÜLEYMANA GÖSTƏRİN!

Cənublu qardaşlarıma

Qırx il var ki, görməmişəm Təbrizi,
Ordan mənə bir nişana göstərin.
Özünüzü hər bu taya gələndə,
Ayrılıqdan bağrı qana göstərin.
Əlinizdə hər nə varsa oralı
Şair könlü pərişana göstərin.
Sinəsinə həsrət dağı çəkilmiş,
Hamınızdan nigarana göstərin.
Yaşarsa da bu görüşdən gözləri
Onun kimi yana-yana göstərin.
Heç olmazsa cansız kino lentada
Təbrizini Süleymana göstərin.
Sizin üçün böyük “günah” olsa da
Mən imansız müsəlmana göstərin!

HƏSRƏTİMİN YAŞI

Həsrətimin yaşı çoxdur yaşımdan,
Hicran dərdli bir insanam, a dostlar!
Bu həsrəti soruşun göz yaşımdan
Ayrılıqdan bağrı qanam, a dostlar!

Döyüşlərdə mərd oğullar itirən,
Bağçaları qara güllər bitirən,
Dumalarla mənə xəbər yetirən
O sahildən nigaranam, a dostlar!

Mən nə çörək, nə şan-şöhrət acıyam,
Nə məhəbbət, nə hürriyyət acıyam.
Vahid vətən, vahid millət acıyam,
Cənub dərdli Süleymanam, a dostlar!

AZADIM

Oğlumun ad gününə

Sən mənim göz bəbəyimsən, öz adımsan, Azadım,
Doğru yollarda qolumsan, qanadımsan, Azadım.

Şerimin mənbəyisən, çeşməsisən, gulşənisən,
Ən ağır gündə əyilməz poladımsan, Azadım.

Sən qaranlıq gecədə sönməz işıqsan gözümə,
Bu məhəbbət dolu qəlbimdə odumsan, Azadım.

Belə xoşbəxt ola bilməzdi Süleyman Rüstəm,
Sən canımsan, ciyərimsən, Azadımsan, Azadım!

OĞUL

Bu sözüm əfsanə yox, yalnız həqiqətdir, oğul
Millətə namusla xidmət, bir səadətdir, oğul…

Dostluğa, qardaşlığa and içmisən, əhsən sənə
Aldığın bu yaxşı addım, ömrə zinətdir oğul.

Andına sadiq vətənpərvərliyində möhkəm ol,
Andı pozmaq məncə dəhşətdən də dəhşətdir oğul,

Qoy vüqarın qol-qanad açsın, baharın lalələr,
Millətin çünki qızıl bayraqlı millətdir, oğul.

Mən Süleyman Rüstəməm, eldir, vətəndir, varlığım,
Can evimdə ən böyük nemət bu sərvətdir, oğul.

QIZIM ƏZİZƏYƏ

Evimizə gələndə məhəbbət gətir, qızım…
Öz hüsnünə bənzəyən təravət gətir, qızım!

Uzun illər boyunca bu həyat yollarında,
Adımıza, adına şan-şöhrət gətir, qızım!

Kasıbın olduğundan süfrəmizdə hər nə var,
Bizə ürəyin kimi bir dövlət gətir, qızım!

Gəl, qızım bəxtimizin çırağı ol ömürlük,
Həqiqət dünyamıza həqiqət gətir qızını!

Sən əzizdən əzizsən bizim üçün, Əzizəm,
Süleymanın evinə səadət gətir, qızım!

KƏLBƏCƏR

Xəstələrə dərman olan,
Təbib bulaqlı Kəlbəcər
İstisuyu səda salan,
Səsli-soraqlı Kəlbəcər.

Qədir bilən, yol saxlayan,
Dostlar üçün gül saxlayan.
Yayda ağır el saxlayan,
Sərin yaylaqlı Kəlbəcər.

Gözündə var əhdi-vəfa,
Eyşi-işrət, zövqü-səfa.
Gələn burda tapar şəfa,
Boyük sınaqlı Kəlbəcər.

Yaxşı keçir hər əhvalı,
Yadındadı dost xəyalı.
Çaylar kimi axır balı,
Sarı qaymaqlı Kəlbəcər.

Murov, Qonur, Dəlidağa,
Xəstə gələn çıxır sağa.
Tamam beş ay yaylanmağa
Olur qonaqlı Kəlbəcər.

Şəmşir üçün yandırdı şəm,
Qoymadı ki, haldan düşəm.
Döşlərindən süd əmmişəm,
Ana qucaqlı Kəlbəcər.

KİMİ

Namərd sənin qulluğunda qul olar,
öz işi düzəlib bitənə kimi.
İrişə-irişə üzünə gülər,
əli bir tərəfə çatana kimi.

Dostunu tanımaz nadan sərsəri,
Bu, elin sözüdür nə vaxtdan bəri.
Qoy sellər aparsın nanəcibləri,
Bax dalınca gözdən itənə kimi.

Xoryatın ox sözü qəlbimə dəydi,
Büküb qamətimi qəddimi əydi.
Bildirçin də bir ay payızda bəydi,
Darı sünbülündə yetənə kimi.

Şəmşir gərək mərd ocağın qalasın,
Hər kəs çəkər öz dilinin bəlasın.
Qoy səni şir yesin, şir parçalasın,
Tülkü kölgəsində yatana kimi.

OĞLUYAM

Qartal düşüncəli, şair xəyallı,
Tərlan yuva salan dağlar oğluyam.
Anam İstisudu, atam Dəlidağ,
Murov, Lülpar, Qonur, Qoşqar oğluyam.

Lalədi, nərgizdi evim, eşiyim,
Köynəyim sıx meşə – qoymur üşüyüm.
Qərənfildi, qızılgüldü beşiyim,
Buz bulaqlı göy yaylaqlar oğluyam.

Bədənim Ərgünəş, Gülüstan, Çilgəz,
Vüqarım Şah dağı – əl çata bilməz.
Məkanım Çalbayır, oylağım Kəpəz,
Min çiçəkli bir laləzar oğluyam.

Cəvahirdi Azərbaycan torpağı,
Qızıl, gümüş – hər sərvətin yatağı.
Uca zirvələrin lalə bayrağı,
Şəmşirəm, nə gözəl diyar oğluyam.

BEH MƏNƏ

Bu gün çəmənzara qonaq gəlmişəm,
Nərgiz verdi yarpağında şeh mənə.
Yelpik çaldı dan yerinin qanadı,
Sərin-sərin əsdi səhər meh mənə.

Öpdüm yasəməni, sevdim lalanı,
Göy meşəli, gül bulaqlı talanı.
Dedim arılarım sizdən bal alı,
Gülümsünüb süsən dedi: bəh mənə.

Məni el yetirib, elə aşiqəm,
Dərd bilənə, əhli-hala aşiqəm.
Bilirsənmi niyə gülə aşiqəm,
Bunlar çoxdan vermişdilər “beh” mənə.

Bu səbəbdən vurulmuşam çiçəyə,
Torpağının qəhrin unudum niyə?
Bağça bəsləmişəm can deyə-deyə,
Nə lazımdı ayaq basım lehmənə?!

Təbim bülbül kimi bağa bağlıdı,
Elin meyli yaz yaylağa bağlıdı.
Şəmşirəm, çox sözüm dağa bağlıdı,
Kim deyər ki, bu nə sözdü, eh, mənə.

MƏNİ
(təcnis)

Olmadı qismətim ata-anadan,
Gəzmədi ya bibi, ya xala məni.
Ürəyimi yaralama, a nadan,
Az yapış sinəmdən yaxala məni.

Qoy işləsin, nə çərximi dayandır,
Əlin saxla, insaf eylə, dayan, dur.
Ya rəhmə gəl, yandırırsan da yandır,
Alışdır odlara yax ala məni.

Nə gözəldir bu dağlarda mənzərə,
Ver naməni sizin mələk Mənzərə.
Sərrafısan müştəri ol mən zərə,
Sal qızıl teştinə, yaxala məni.

Yollarında var uçurum yarğanım,
Söylə nədir sənin meylin yar, qanım.
Müjganınla az axıtsan, yar, qanım,
Həna et ya ələ, ya xala məni.

Şəmşirəm, sevirəm mərdi, mən əri,
Gözləyirəm namus, qeyrət, mən arı.
Sən çiçəkdə şirin balsan, mən arı,
Qondur yanağına, ya xala məni…

BƏHMƏN VƏTƏNOĞLU (Bəhmən KalıĢ oğlu Abbasov – 1932 -2004)

BƏHMƏN

Bu mənəm, a qardaş, tanımadınmı?
Könlü dərdli, dili nalalı Bəhmən.
İndi yurdsuz qalıb, yuvasız qalıb,
Gördüyün o yurdlu-yuvalı Bəhmən.

Qəzalar, qədərlər əyibdi məni,
Dərdim öz içimdən yeyibdi məni.
Zaman zindanında döyübdü məni,
Yoxdu o əzəlki havalı Bəhmən.

Gələcək nəsilə şirin nağılam,
Bir də bu dünyaya çətin doğulam.
Daha nə vətən var, nə də oğulam,
İndi mən olmuşam Bəlalı Bəhmən

BİLƏR

Nədir yar həsrəti, vüsal həsrəti,
Həsrətdən titrəyən dodaqlar bilər.
Ülvi məhəbbəti, nurlu isməti,
Həyadan qızaran yanaqlar bilər.

Bülbülsüz şöhrəti olmaz gülün də,
Çəmənsiz bəzəyi yoxdu çölün də.
Alışan, közərən şair əlində,
Qələm nələr çəkir varaqlar bilər.

Bəhmən, nə gəzirsən itən çağında,
Min bir xatirə var ötən çağında.
Ömrün yetmişinə yetən çağında,
Sən niyə cavansan? – O dağlar bilər.

ÇƏTİNDİ

Allahın evinə yol tapıb iblis,
İnsanların dolanmağı çətindi.
Bir arxın başını yüz div kəsibdi,
Bostanların sulanmağı çətindi.

Daha rüşvət alır o fələk kişi,
O da öz vaxtında görməyir işi.
Qalıb qiyamatə yazın gəlişi,
Axarların bulanmağı çətindi.

Qışda qar tapılmır, yayda qış girir,
Vaxtın qaş-qabağı yeri süpürür.
Biz kibrit çəkirik şeytan üfürür,
Ocaqların qalanmağı çətindi.

Dəbə minib gədə-güdə peşəsi,
Bu dərd olub qəlbimizi deşəsi.
Arzuların, ümidlərin şüşəsi,
Elə sınıb calanmağı çətindi.

Dost aranı kəsdi getdi, a Bəhmən
Xəzan yeli əsdi getdi, a Bəhmən.
Şadlıq, sevinc küsdü getdi, a Bəhmən
Qəm evinin talanmağı çətindi.

DARIXDIM

Axşam da qəribdi, mən də qəribəm,
Nələr ürəyimdən keçdi, darıxdım.
Zalım ayrılığın kamil ovçusu,
Ox atdı sinəmi deşdi, darıxdım.

Nə kövrək saatdı, nə kövrək andı,
Nəfəsim təngidi, ürəyim yandı.
Kəpəzdən bir çəngə bulud boylandı,
Xəyal uzaqlara uçdu, darıxdım.

Qoy yazım varağı qalmasın ağı,
Kim çəkər həsrəti Bəhmən sayağı.
Çox da müqəddəsdi Gəncə torpağı,
Kəlbəcər yadıma düşdü, darıxdım.

MƏN OLMALIYAM

Qartal o zirvədən belə en, belə,
İnsanam, zirvədə mən olmalıyam.
Günəş yandıranda ana torpağı,
Duman olmalıyam, çən olmalıyam.

Zirvədən salıbdı yolu babalar,
fikri kamal ilə dolu babalar.
Müqəddəs yaşayıb ulu babalar,
Mən də fitnələrdən gen olmalıyam.

Kədər toy gətirməz, düyün gətirməz,
Sükunət dünyaya bir ün gətirməz.
Ağlamaq heç kimə ağ gün gətirməz,
Nə qədər həyat var, şən olmalıyam.

***

Zahirdə üzümə dost deyə-deyə,
Yağı düşmən saldı məni nə qala.
Dərdimi göylərə bülənd eylədi,
Belə yüksək nə bürc olar, nə qala.

Bu vətəndir torpağından el əmən,
Mən elinəm, qurban olum elə mən.
Öz-özümə od tutdum ki, elə mən,
Ocağıma nə kösöv qoy, nə qala.

Bəhmən, dərdi ürəyindən at, ayə,
Kədərini ilə qoyma, at aya.
Fərsiz övlad göz dağıdır ataya,
Şüursuzdan nə qalıbdı, nə qala.!?

SÜCAƏT (Sücaət Yunus oğlu Əhmədov – 1946-2002)

DAĞLAR

Mən gedirəm qürbət elə,
Sağ-salamat qal, a dağlar.
Halallıq ver, qoy qalmasın
Ürəyimdə xal, a dağlar.

Hanı məndə dözüm sənsiz,
Sönəcəkdir közüm sənsiz.
Qan tökəcək gözüm sənsiz
Olacağam lal, a dağlar.

Dostum – yarım keçir gendən,
Dərdim artır günü-gündən.
Məni qəmdən, qəmi məndən,
Al, a dağlar, al, a dağlar.

Günəş gəzib yorulanda,
Sazın simi qırılanda,
Göydə qartal vurulanda,
Məni yada sal, a dağlar.

Qayaları ələ döndər,
Cığırları telə döndər,
Sücaəti külə döndər,
Bir “Kərəmi” çal, a dağlar.

KİMİ

Kaş rəssam olaydım, elə rəssam ki,
Çəkəydim bəxtimi olduğu kimi.
Yazmaqla nə olsun, onda görəydim,
Arzumu-eşqimi olduğu kimi.

Eşqimin tufanın, boranın, yazın,
Solmuş çiçəklərin, yox olmuş izin.
Çəkəydim gözlərin sevdiyim qızın,
Süzülüb xəyala daldığı kimi.

Sücaət, mənalı yaşa, yarat, an,
Vəfasıza ağrı gizlət, yara dan.
Salmasın heç kəsi bir də yaradan,
Məni nəzərindən saldığı kimi.

ANAMIN

Deyin, dustaqları buraxacaqlar,
qoy qəm bozartmasın üzün anamın.
Deyin, qırılacaq zülmün zənciri,
birtəhər başını yozun anamın.

Zəhər gizlənibmiş aşımın altda,
Bir dərya var imiş qaşımın altda…
Yastıq daşa dönür başımın altda,
Burda hardan alım dizin anamın?

Taleyi şil-şikəst, fikri sağ oldum,
Sevinci bir zərrə, dərdi dağ oldum.
Gah əsir, gah xəstə, gah dustaq oldum,
Qoymadım quruya gözün anamın.

Talanmış ömürdü, gündü, neyləyim,
Baxtımın çırağı söndü neyləyim.
Sevinci fəğana döndü, neyləyim,
Söhbəti nəğmədən həzin anamın.

Sücaət, etdilər talan ömrümü,
Kor olsun daşlara çalan ömrümü.
Talanan talanıb, qalan ömrümü
Ömrünün üstünə yazın anamın.

Bəlkə bu yerlərə bir də gəlmədim,
Duman, salamat qal, dağ, salamat qal.
Dalımca su səpir yoxsa buludlar? –
Leysan, salamat qal, yağ, salamat qal!

Qıy vuran qartallar yox oldu çəndə,
Nərgizlər saraldı şehli çəməndə.
Ey qaragöz pəri, dalımca sən də
Boylan, salamat qal, bax, salamat qal!

Gəldim, qarşıladı güllər-çiçəklər,
Gedirəm, əl edir boz biçənəklər.
Nidamı çaylara dedi küləklər:
Bulan, salamat qal, ax, salamat qal!

Dağların pələngi, şiri də sənsən,
Şairi də sənsən, şeri də sənsən.
Varı, bərəkəti, xeyri də sənsən,
Çoban, salamat qal, sağ-salamat qal!

SÖYLƏ

Dərdim çoxdur, dərdin alım, ay aşıq,
Al sazı, bu dərdi hər yana söylə.
Əqildən kəm olan duymaz, anlamaz,
Mənim sözlərimi qanana söylə.

Adamı oynatmaq insanlıq deyil,
Eşqi hiss etməmək cavanlıq deyil,
Mənim şikayətim divanlıq deyil,
Nə sultana söylə, nə xana söylə.

Həmişə əlində saxla cilovu,
Yalnız ovçu bilər oylağı, ovu.
Kim oda düşməyib duymaz alovu,
Məhəbbət oduna yanana söylə.

Haqq olur… – mən hara, bu ilqar hara,
Düşmüşəm nə edim, yoxdur bir çara.
İşdir, yolun düşdü qarlı dağlara,
Haray çək, ahımı dumana söylə.

Tapılmaz eləsi bizim zamanda,
O təkdir, heç misli yoxdur cahanda.
Bəlkə bir gün gördüm toyda, nişanda
Unutma ərzimi bir mana söylə.

El ağzı fal olar, bunu sal yada,
Sirri dosta vermə, söyləmə yada.
Xeyir xəbər olsa eldə, obada,
Qayıdıb gələndə Osmana söylə.

DƏRDİN ALIM

Çiçəklərdən səni könlüm,
Dilər keçər, dərdin alım.
Xəyalın tez-tez yanımdan
Gülər keçər, dərdin alım.

Dağ başını aldı duman,
Körpə quzu anasından
azıb ayrı düşsə, bir an
Mələr keçər, dərdin alım.

Demə: dünya bir qəfəsdir,
Mahnılarım quru səsdir,
Eşq, sevda bir həvəsdir,
Gələr keçər, dərdin alım.

Bahar çağı səhər erkən,
Göy çəməndə gəzəndə sən,
Bilirsənmi ürəyimdən
Nələr keçər, dərdin alım?!.

VAR MƏNİM

Yığılmır yollardan fikrim, xəyalım,
Görən bu yollarda kimim var mənim?
Sazda Kərəmiyə qoşulan səsim,
Kamanda inləyən simim var mənim.

Kəsilib qapıdan gedib-gələnim,
Yox mətləb qananım, qədir bilənim.
Dumanlar içində yorğun köhlənim,
Tufanlar qoynunda gəmim var mənim.

Hüseyn, nə oldu qönçə niyyətim?
Daşlara toxundu ilk məhəbbətim.
Özgəni güldürən sözüm-söhbətim,
Özümü ağladan qəmim var mənim.

YAş 60-A ÇATANDA

Dağ başına qar gəlir,
Yollar izlər dar gəlir.
Dünən düşündüklərin
Bu gün sənə dar gəlir,
Yaş 60-a çatanda.

Dərədən duman keçir,
Keçir, nə yaman keçir.
Dünən “gəl-gəl” deyənlər
Bu gün səndən yan keçir –
Yaş 60-a çatanda.

Ağrılar cana keçir,
Baхmayır, qana keçir.
Хəyalından uşaqlıq,
Könlündən ana keçir –
Yaş 60-a çatanda…

ANALAR

Elə ki, balalar gəlir dünyaya,
O gündən hey ölçüb-biçir analar.
Mahnı da oxuyur, şeir də deyir,
Bəstəkar analar, şair analar.

Dözür hər əzaba o bilə -bilə.
Yaşayır, sirrini salmadan dilə.
Vaxt olur, qaldırıb ağını belə,
Şərbət əvəzinə içir analar.

Unudub illərin yorğunluğunu,
Həyatda dincliyi, evdə yuxunu:
Sevincin azını, qəmin çoxunu,
Yükün ağırını seçir analar.

Özüm də bilmirəm, Hüseyn, niyə?
Başımın tüstüsü çəkilir göyə.
Torpağım anasız qalmasın deyə
Torpağın qoynuna köçür analar.

SƏNİ UNUDA BİLMƏRƏM

Ay dolanar, il dolanar
Səni unuda bilmərəm.
Könül yanar, can odlanar
Səni unuda bilmərəm.

Yaz üzülə, payız keçə,
İstər gündüz, istər gecə,
Neçə gözəl gəlib keçə,
Səni unuda bilmərəm.

Gözün saxladı sözümü,
Gözün ovladı gözümü;
Unutmayınca özümü,
Səni unuda bilmərəm…

ŞEİR DEYİLMİ?!

Məndən təzə şer xəbər alan dost,
Bəs yazın gəlməsi şer deyilmi?!
Gəzməyə çıxanda – çölün, çəmənin
Üzünə gülməsi şer deyilmi?!

Yenə gözüm qalıb bağçada, bağda,
Min-min gül açıldı aranda, dağda.
Eyvana əyilən çarpaz budaqda
Bülbülün nəğməsi şer deyilmi?!

Seyr elə hüsnünü göydə durnanın.
Qayada kəkliyin, göldə sonanın.
Aynabənd otaqda gəlin anamın
Şirin laylay səsi şer deyilmi?!

Dərədə moruq dər, döşdə çiyələk.
Gah yağış xoş gəlir, gah sərin külək.
Yaş ötür, doymayır dünyadan ürək, –
Yaşamaq həvəsi şer deyilmi?!

Kim deyir şerin meydanı dardır?
Sonu görünməyən bir ilk bahardır.
Neçə ki, həyat var şer də vardır,-
Həyatın nəfəsi şer deyilmi?!

Aşıq Şəmşir, Dəlidağdan keçəndə,
Kəklikli dağlardan xəbər al məni.
Ceyran bulağından qızlar içəndə,
Saz tutub, söz qoşub yada sal, məni.

Hay vurub, qıy vurub, səs sal dağlara,
Gözəllər oylağı göy yaylaqlara.
Mənim bu dərdimi de oylaqlara –
Sinəmdən oxladı bir maral məni.

O ceyran baxışlı baxdı uzaqdan,
Canımı odlara yaxdı nahaqdan.
Yüz il də dolanıb keçsə o vaxtdan,
Unutmaz aləmdə əhli-dil məni.

Gəlmişəm gəzməyə sizin dağları,
Baxım yaylaqlara doyunca barı…
Bu yerə şairin düşdü güzarı,
Gözəl qarşıladı xoş iqbal məni.

Bəxt məni bu yerə qonaq göndərdi,
Gedirəm, yamandır ayrılıq dərdi.
Demə, Səməd Vurğun gəldi-gedərdi,
Unutmaz bu oba, bu mahal məni…

* * *

Göz yaşını görə bilmir bu millət,
bizim şüşüələrin iç üzü kirli,
bizim şüşələrin üstü qapalı…
silsək də iç üzünü…
qoymayacaqlar görməyə
dünyanın o üzünü…

..Bizim fərqimiz…

Bilmirəm bəlkə də bir gün
səni unudacağam,
Ancaq içimdə ölən duyğularım bir də göyərməyəcək.
Sən uzaqda – göylərin, lap dərinliyində
parlayan bir ulduzsan
Mənsə o ulduza həsrətlə baxan
bir qızam.
Sən göydən məhəbbətlə enən
qar dənəciyi,
Mən onu əlimdə saxlamağa çalışan uşaq.
Sən məndən uzaqda yaşanmış keçmiş,
Mən hələ yaşanacaq gələcəyəm.
Bizi bir-birimizdən indi ayırır.
Sevgilim,imkansız oldu sevgimiz,
Ya çox uşaq olduq,
ya da çox böyük,
Doya-doya yaşamadıq onu biz
Doya-doya yaşamadıq onu biz…

_2007_

Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsi, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, «Gəncəbasar” bölgəsinin rəhbəri, “Nəsr” bölməsinin redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər mükafatçısı, gənc xanım yazar Şəfa Vəliyevanın şeiri “Dergizan” antologiyasında çap olunub.

Paşayev Mir Cəlal Əli oğlu — yazıçı, ədəbiyyatşünas, 1934-cü ildən Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Əməkdar Elm xadimi (1969), Lenin komsomolu mükafatının fəxri laureatı (1968), filologiya elmləri doktoru (1947), professor (1948).

Mir Cəlal Paşayev 1908-ci ildə İranın Ərdəbil ostanının Əndəbil kəndində doğulmuşdur. Kiçik yaşlarında atası Gəncəyə köçdüyündən uşaqlığı burada keçmişdir. 1918-ci ildə atası vəfat etmiş, böyük qardaşının himayəsində yaşamışdır. 1918–1919-cu illərdə xeyriyyə cəmiyyətinin köməyi ilə ibtidai təhsil almışdır. Azərbaycanda sovet hakimiyyəti qurulduqdan sonra Gəncə Darülmüəlliminə daxil olmuşdur (1924–1928). Tələbə təşkilatının, sonra isə şəhər tələbə həmkarlar təşkilatının sədri seçilmişdir (1926–1927).

Kazan Şərq Pedaqoji İnstitutunun ədəbiyyat şöbəsində (1930–1932), Azərbaycan Dövlət Elmi-Təqiqat İnstitutunun aspiranturasında təhsilini davam etdirməklə yanaşı, müəllimlik etmişdir (1932–1935). “Füzulinin poetikası” mövzusunda namizədlik dissertasiyası (1940), “Azərbaycanda ədəbi məktəblər” mövzusunda doktorluq dissertasiyası (1947) müdafiə etmişdir.

Onun ədəbiyyat nəzəriyyəsinə dair araşdırmaları, xüsusilə məşhur “Ədəbiyyatşünaslığın əsasları” dərsliyi Azərbaycan filoloji mühitində diqqətəlayiq yer tutur. Ədibin “Klassik irs və müasirləri”mizə dair məqalələri, monoqrafik tədqiqatları, “Azərbaycanda ədəbi məktəblər” mövzusunda yazdığı doktorluq dissertasiyası, “Füzuli sənətkarlığı”, “Cəlil Məmmədquluzadə realizmi haqqında” və sair bu kimi əsərləri onun ədəbi-nəzəri düşüncə ilə ardıcıl və sistemli şəkildə məşğul olmasını təsdiqləyən çox ciddi faktlardır.

1928-ci ildən ədəbi fəaliyyətə başlamışdır. “Kommunist” qəzetində şöbə müdiri, “Gənc işçi” qəzetində məsul katib, həm də Azərbaycan Elmlər Akademiyası Nizami ad. Ədəbiyyat İnstitutunda elmi işçi olmuşdur (1932–1935). Azərbaycan Dövlət Universitetində dosent, 1948-ci ildən professor kimi fəaliyət göstərmişdir. Azərbaycan ədəbiyyatı kafedrasının müdiri olmuşdur (1961-ci ildən).

Sovet yazıçıları briqadası tərkibində Ağ dəniz – Baltik kanalında yaradıcılıq ezamiyyətində (1935), Moskvada keçirilən Azərbaycan ədəbiyyatı və incəsənəti ongünlüyündə (1940, 1950, 1960), SSRİ yazıçılarının II, III, IV qurultaylarında (1954, 1959, 1967) olmuşdur.

Mükafatları

“Qafqazın müdafiəsinə görə”, “Əmək igidliyinə görə” (1944) medalları, “1941–45-ci illərdə Böyük Vətən müharibəsində fədakar əməyinə görə” (1948), “Qırmızı əmək bayrağı” (1967), “Oktyabr inqilabı” (1978) və iki dəfə “Şərəf nişanı” (1950, 1958) ordenləri, iki dəfə Azərbaycan Ali Soveti Rəyasət Heyətinin Fəxri fərmanı və “Qabaqcıl maarif xadimi” nişanı ilə təltif olunmuşdur. 1978-ci il sentyabrın 28-də vəfat etmiş, ikinci Fəxri Xiyabanda dəfn edilmişdir. Bakı küçələrindən birinə onun adı verilmişdir.

Heydər Əliyev fondunun prezidenti Mehriban Əliyevanın babasıdır.

Kitabları

Sağlam yollarda (oçerklər). Bakı: Azərnəşr, 1932, 46 səh.
Boy (novellalar və oçerklər). Bakı: Azərnəşr, 1935, 123 səh.
Dirilən adam. Bakı: Azərnəşr, 1936, 204 səh.
Bostan oğrusu. Bakı: Azərnəşr, 1937, 46səh.
Axundun iştəhası. Bakı: Azərnəşr, 1938, 63səh.
Gözünaydın. Bakı: Azərnəşr, 1939, 477 səh.
Füzulinin poetik xüsusiyyətləri. Bakı: Azərb. SSR EA nəşri, 1940, 96 səh.
Bir gəncin manifesti. Bakı: Uşaqgəncnəşr, 1940, 258 səh.
Bir gəncin manifesti. Bakı: Azərbaycan LKGİM nəşri, 1940, 258 səh.
Xalqın ürək sözü. Bakı: Azərnəşr, 1941, 18 səh.
Vətən (hekayələr). Bakı: Azərnəşr, 1942, 38 səh.
İlyas. Bakı: Uşaqgəncnəşr, 1942, 24 səh.
İsrafil. Bakı: Uşaqgəncnəşr, 1942, 26 səh.
Şərbət. Bakarı. Bakı: Azərnəşr, 1943, 12 səh.
Vətən yaraları. Bakı: Azərnəşr, 1943, 12 səh.
Həyat hekayələri. Bakı: Uşaqgəncnəşr, 1945, 156 səh.
İki rəssam. Bakı: Uşaqgəncnəşr, 1947, 12 səh.
Yeni kəndin adamları. Bakı: Azərnəşr, 1948, 44 səh.
İlk vəsiqə. Bakı: Uşaqgəncnəşr, 1949, 24 səh.
Söyüd kölgəsi. Bakı: Uşaqgəncnəşr, 1951, 20 səh.
Təzə şəhər. Bakı: Azərnəşr, 1951, 264 səh.
Bir gəncin manifesti. Bakı: Uşaqgəncnəşr, 1953, 201 səh.
Sadə hekayələr. Bakı: Azərnəşr, 1955, 224 səh.
Fitnə. Bakı: Uşaqgəncnəşr, 1955, təkrar nəşri: 1962, 1966.
Yaşıdlarım. Bakı: Uşaqgəncnəşr, 1955, 226 səh.
Yuxu və külək. Bakı: Uşaqgəncnəşr, 1956, 12 səh.
Seçilmiş əsərləri (iki cilddə). I c. Bakı: Azərnəşr, 1956, 500 səh.
Seçilmiş əsərləri (iki cilddə). II c. Bakı: Azərnəşr, 1957, 532 səh.
Yolumuz hayanadır. Bakı: Uşaqgəncnəşr, 1957, 247 səh.
İnsanlıq fəlsəfəsi. Bakı: Azərnəşr, 1961, 408 səh.
Bir gəncin manifesti. Yaşıdlar. Bakı: Azərnəşr, 1964, 452 səh.
Bir gəncin manifesti. Bakı: Azərnəşr, 1965, 452 səh.
Söyüd kölgəsində. Bakı: Maarif, 1965, 42 səh.
Gülbəsləyən qız. Bakı: Azərnəşr, 1965, 334 səh.
C.Məmmədquluzadənin realizmi haqqında. Bakı: ADU nəşriyyatı, 1966, 70 səh.
Seçilmiş əsərləri (dörd cilddə), I c. Bakı: Azərnəşr, 1967, 519 səh.
Seçilmiş əsərləri (dörd cilddə), II c. Bakı: Azərnəşr, 1967, 499 səh.
Seçilmiş əsərləri (dörd cilddə). III c. Bakı: Azərnəşr, 1968, 526 səh.
Seçilmiş əsərləri (dörd cilddə). IV c. Bakı: Azərnəşr, 1968, 474 səh.
Gülüş bədii silah kimi. Bakı: ADU nəşri, 1968, 40 səh.
XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatı (dərslik). Bakı: Maarif, 1969, 348 səh. (şərikli).
Kərpickəsən. Bakı: Gənclik, 1969, 12 səh.
Şəfəqdən qalxanlar. Bakı: Gənclik, 1972, 272 səh.
Ədəbiyyatşünaslığın əsasları. Bakı: Maarif, 1972, 280 səh. (şərikli).
Klassiklər və müasirləri. Bakı: Azərnəşr, 1973, 296 səh.
Silah qardaşlan (hekayələr). Bakı: Gənclik, 1974, 293 səh.
Xeyir və Şər. Bakı: Gənclik, 1976, 19 səh.
Dağlardiləgəldi. Bakı: Gənclik, 1978, 176 səh.
Dahi söz ustası. Bakı: Yazıçı, 1978, 90 səh.
Dirilən adam. Bakı: Yazıçı, 1978, 414 səh.
Bir gəncin manifesti. Bakı: Gənclik, 1980, 256 səh.
XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatı. Bakı: Maarif, 1982, 428 səh.(şərikli).
Yaşıdlar (roman və hekayələr). Bakı: Azərnəşr, 1984, 374 səh.
Bir gəncin manifesti. Bakı: Yazıçı, 1984, 224 səh.
Ləyaqət (hekayələr və povest). Bakı: Yazıçı, 1984, 360 səh.
Seçilmiş əsərləri (iki cilddə). I c. Bakı: Azərnəşr, 1986, 463 səh.
Seçilmiş əsərləri (iki cilddə). II c. Bakı: Azərnəşr, 1987, 445 səh.
Ədəbiyyatşünaslığın əsasiarı (dərs vəsaiti). Bakı: Maarif, 1988, 279 səh.

Filmoqrafiya

Bir ailə (film, 1943)
Mətbuat fədaisi (film, 2007)
Üç zirvənin fatehi (film, 2008)

Pənah Xəlilov (tam adı: Pənah İmran oğlu Xəlilov; 1 iyul 1925) — ədəbiyyatşünas, tənqidçi, tərcüməçi, 1963-cü ildən Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, filologiya elmləri doktoru (1969), professor (1971).

Həyatı

Pənah Xəlilov 1925-ci il iyulun 1-də Gürcüstanın Borçalı rayonunun Sadaxlı kəndində ziyalı ailəsində anadan olmuşdur. İbtidai təhsilini kənddə almışdır. 1934-cü ildə ailəlikcə Gəncəyə köçdüklərindən M.Ə.Sabir adına 5 saylı şəhər orta məktəbində oxumuş, ADU-nun filologiya fakültəsini bitirib (1943-1948), orada Azərbaycan ədəbiyyatı tarixi kafedrasının aspirantı (1948-1951), sonra həmin kafedrada baş müəllim, dosent (1951-1969), SSRİ xalqları ədəbiyyatı tarixi kafedrasının müdiri (1969-1989) olmuşdur. 1948-ci ildən fəal ədəbi yaradıcılığa başlamışdır. Ədəbi tənqid, ədəbiyyatşünaslıq və bədii tərcümə ilə məşğul olmuşdur. Azərbaycan ədəbiyyatı və keçmiş SSRİ xalqları ədəbiyyatı sahəsində ixtisaslaşmışdır. “Azərbaycan sovet ədəbiyyatı tarixi” (üç cilddə) və “Azərbaycan sovet ədəbiyyatı tarixi oçerkləri” (rusca) kitablarının müəlliflərindən biridir. Azərbaycan yazıçılarının VI qurultayında idarə heyətinə seçilmişdir.

Əsərləri

Sovet ədəbiyyatının son nailiyyətləri. Bakı: Azərtədrisnəşr, 1964, 156 səh.
Azərbaycan sovet ədəbiyyatı. Bakı: Maarif, 1966, 436 səh. (şərikli)
SSRİ xalqları ədəbiyyatı (iki cilddə). I c. Bakı: Maarif, 1966, 409 səh.
SSRİ xalqları ədəbiyyatı (iki cilddə). II c. Bakı: Maarif, 1968, 401 səh.
Sovet ədəbiyyatı (dərsliyə əlavə). Bakı: Maarif, 1970, 139 səh. (şərikli)
Dostluğun gücü. Bakı: Gənclik, 1972, 34 səh.(şərikli)
Ədəbiyyatşünaslığın əsasları. Bakı: Maarif, 1972, 280 səh. (şərikli)
SSRİ xalqları ədəbiyyatı (iki cilddə, ikinci nəşri). I c. Bakı: Maarif, 1975, 416 səh.
SSRİ xalqları ədəbiyyatı (iki cilddə, ikinci nəşri). II c. Bakı: Maarif, 1977, 360 səh.
Nəsrimizin üfüqləri. Bakı: Yazıçı, 1982, 182 səh.
Ədəbiyyat. Bakı: Maarif, 1983, 232 səh.(müştərək, bu (X sinif üçün) dərsliyin yenidən işlənmiş və təkmilləşdirilmiş 12-ci nəşridir).
Sovet ədəbiyyatı. Bakı: Maarif, 1985, 232 səh.
Ədəbiyyatşünaslığın əsasları. Bakı: Maarif, 1988, 279 səh. (şərikli)
“Kitabi-Dədə Qorqud” – intibah abidəsi. Bakı: Gənclik, 1993, 172 səh.
Türk xalqlarının və Şərqi slavyanların ədəbiyyatı. Bakı: Maarif, 1994, 429 səh.
“Kitabi-Dədə Qorqud” – intibah abidəsi (II nəşri). Bakı: Universitet nəşri, 2001, 241 səh.
Ukraynanın böyük kobzarı. Bakı: Azərnəşr, 1964, 45 səh.
Ədəbiyyat dərslərində milli məfkurə təbliğinin imkan və üsulları (elmi-metodik vəsait). Bakı: Maarif, 1977, 30 səh.
Əhməd Yəsəvi. Bakı: Azərnəşr, 1998, 43 səh.
Əli və Nino problemləri. Bakı: Nurlan, 1999, 32 səh.
“Kitabi-Dədə Qorqud”. Bakı: Elm, 1999, 166 səh.
Nizami Gəncəvi və SSRİ xalqları ədəbiyyatı (məqalələr toplusu). Bakı: ADU nəşri, 1986, 75 səh.

Tərcümələri
(ruscadan)

Üç qardaş. Bakı: Gənclik, 1972, 4 səh.
Ağıllı qız. Bakı: Gənclik, 1972, 5 səh.
Bir uşaq şəhəri necə xilas elədi. Bakı: Gənclik, 1972, 5 səh.
Qızıl alma. Bakı: Gənclik, 1972, 6 səh.
Dombra nə dedi? Bakı: Gənclik, 1972, 5 səh.
Yarı qulağın nağılı. Bakı: Gənclik, 1972, 5 səh.
Kəndlilər ağanı təbrik etdilər. Bakı: Gənclik, 1972, 6 səh.
Çöl qazları. Bakı: Gənclik, 1972, 6 səh.
Sehirli dəyirman. Bakı: Gənclik, 1972, 5 səh.
Beş kökə. Bakı: Gənclik, 1982, 12 səh.
Ərik çəyirdəyi. Bakı: Gənclik, 1982, 5 səh.
İki Peters. Bakı: Gənclik, 1982, 13 səh.
Kəndli və tamahkar pan. Bakı: Gənclik, 1982, 12 səh.
Dabbağ Kiril. Bakı: Gənclik, 1983, 11 səh.
Mikel de Servantes. Lamançlı Don Kixot (Dünya uşaq ədəbiyyatı kitabxanası, 50 cilddə) IV c. I kitab. Bakı: Gənclik, 1983, 518 səh.
Mikel de Servantes. Lamançlı Don Kixot (II kitab). Bakı: Gənclik, 1985, 567 səh.
Herodot. Tarix (I hissə). Bakı: Azərnəşr, 1986, 326 səh.
Herodot. Tarix (9 kitabda). Bakı: Azərnəşr, 1994, 640 səh.

Rəşad Məcid (tam adı Məcidov Rəşad Müseyib oğlu) — yazıçı, jurnalist, “525-ci qəzet”in baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin katibi, Azərbaycan Mətbuat Şurasının İdarə Heyətinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Əfv Məsələləri Komissiyasının üzvü.

Rəşad Məcid 1964-cü ildə Ağcabədi rayonunda anadan olub. 1979-cu ilədək Ağdam şəhərində yaşayıb, həmin vaxtdan Bakıya köçüb. 1988-ci ildə Bakı Dövlət Universitetinin jurnalistika fakültəsini bitirib. 1985-ci ildən “Elm və həyat” jurnalında korrektor kimi əmək fəaliyyətinə başlayıb, sonra 1990-cı ilədək həmin jurnalın müxbiri işləyib. 1990-1991-ci illərdə Azərbaycan Bədii Tərcümə və Ədəbi Əlaqələr Mərkəzində sədr müavini vəzifəsində çalışıb. 1991-1992-ci illərdə əvvəlcə “Ədalət” qəzetində, sonra isə “Azərbaycan” qəzetində baş redaktorun birinci müavini olub. 1992-ci ildə “525-ci qəzet”i təsis edib. 1993-cü ildə “Azərmətbuatyayımı” İstehsalat Birliyinin rəisi olub. 1994-1995-ci illərdə Azərbaycan Tərcümə Mərkəzində məsul katib vəzifəsində çalışıb. 1995-ci ildən “525-ci qəzet”in baş redaktorudur.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Həsən bəy Zərdabi adına mükafatına layiq görülüb.

2004-cü ildə Azərbaycan Yazıçılarının XI qurultayında Birliyin gənclərlə iş üzrə katibi seçilib.

Bakı Mətbuat Klubunun həmtəsisçisi, Dünya Qəzetçilər Assosiasiyasının (WAN) və Dünya Redaktorlar Forumunun (WEF) icraçı üzvüdür.

Ölkə mətbuatında bədii və publisistik yazılarla çıxış edir. 1993-cü ildə “Hələ ki vaxt var” adlı şeirlər, 2004-cü ildə “10 sentyabr” adlı hekayələr kitabı çapdan çıxıb.

Kitabları Redaktə
“Hələ ki vaxt var” (şeirlər). 1993-cü il
“10 sentyabr” (hekayələr). Bakı: Azərbaycan Tərcümə Mərkəzi, 2004-cü il, 408 səh.
“Əlvida və salam”. 2009-cu il
“Dəlicəsinə”. Bakı: Təhsil, 2014-cü il
“Çiyələk qadın”. Bakı: Yazıçı, 2014-cü il
“Bir də gəlməyəcək…”. Bakı: Təhsil, 2015-ci il
“Cığıraçan”. Bakı: Vektor, 2015-ci il
Filmoqrafiya Redaktə
Ümid işığı (film, 2014) (əsərin müəllifi)
İstinadlar

Nizami Cəfərov (Nizami Qulu oğlu Cəfərov; d. 21 sentyabr, 1959) — Azərbaycanda Atatürk Mərkəzinin direktoru, Azərbaycan Respublikası Milli Məclisinin deputatı, filologiya elmləri doktoru (1992), professor (1994), əməkdar elm xadimi (2000), AMEA-nın həqiqi üzvü (2017)[1], Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Dünya Alpaqut Federasiyasının Prezidenti, BDU-nun ümumi dilçilik kafedrasının müdiri (2001—2015)[2]

Həyatı

Nizami Cəfərov 1959-cu 21 sentyabrda Ağstafa rayonunun Zəlimxan kəndində anadan olmuşdur. Azərbaycan Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsini bitirmişdir.

1985-ci ildən Azərbaycan EA-nın Nəsimi adına Dilçilik İnstitutunun elmi işçisi olmuşdur. 1987-ci ildən “Ədəbiyyat və incəsənət” qəzetinin şöbə müdiri, 1991-ci ildən Bakı Dövlət Universitetinin Türkologiya kafedrasının müəllimi, professoru, Filologiya fakültəsinin dekanı vəzifələrində çalışmışdır. 2000-ci ildən Bakı Dövlət Universitetinin kafedra müdiridir.

Cəfərov Nizami Qulu oğlu elmi nəticələrinə və təhsil quruculuğuna görə 11 fevral 2000-ci ildə Azərbaycan Respublikasının “Əməkdar elm xadimi” fəxri adına layiq görülmüşdür[3].

Yeni Azərbaycan Partiyasının üzvüdür.

Azərbaycan Respublikası (II (2000-ci il), III (2005-ci il) və IV çağırış (2010-cu il) Milli Məclisinin deputatıdır. Parlamentin Mədəniyyət Komitəsinin sədridir. Azərbaycan-Türkiyə parlamentlərarası əlaqələr üzrə işçi qrupunun rəhbəri, Azərbaycan-Qazaxıstan, Azərbaycan-Qırğızıstan, Azərbaycan-Küveyt parlamentlərarası əlaqələr üzrə işçi qruplarının üzvüdür.

Evlidir, 2 övladı var.

Yaradıcılığı Redaktə
Tədqiqatları Azərbaycan dilində sadə cümlənin struktur-semantik inkişafı, XVIII əsr Azərbaycan ədəbi dili, Azərbaycan türkcəsinin milliləşməsi və Azərbaycanşünaslığın əsasları və inkişafı tarixinə, qədim türk və türk xalqları ədəbiyyatı tarixi və müasir ədəbi proseslə bağlı problemlərə həsr olunmuşdur.

Çox sayda elmi əsərin, o cümlədən 5 monoqrafiyanın müəllifidir. Əsərləri Türkiyə və İranda da nəşr edilmişdir.

Rus, ingilis və fars dillərini bilir.

Əsərləri Redaktə
Füzulidən Vaqifə qədər (Monoqrafiya), Bakı, 1991
Azərbaycan türkcəsinin milliləşməsi tarixi (Monoqrafiya), Bakı, 1995
“Bəxtiyar Vahabzadə” Bakı, Azərnəşr-1996. 80 səh. şəkilli
Eposdan Kitaba (Monoqrafiya), Bakı, 1999
Azərbaycanşünaslıq məsələləri (Monoqrafiya), Bakı, 2001
Azərbaycanlılar: etnokulturoloji birliyin siyasi-ideoloji üfüqləri (Monoqrafiya), Bakı, 2001.
“Professor Sadıq Tural”. Bakı, 2006. (Nazir Əhmədli ilə birlikdə)
Türk xalqları ədəbiyyatı,4 cilddə: I cild (Qədim dövr), II cild (Orta dövr), III cild (Yeni dövr). Bakı: Çaşıoğlu, Azərbaycanda Atatürk Mərkəzi, 2007.
Filmoqrafiya Redaktə
Susmuş vicdan (film, 2010)
İstinadlar Redaktə
AMEA-nın həqiqi və müxbir üzvlüyünə keçirilən seçkilərin nəticələri açıqlanıb
VƏZİFƏLİ KAFEDRA MÜDİRLƏRİ (azərb.)
“Məmmədəmin Rəsulzadə adına Bakı Dövlət Universiteti müəllimlərinə fəxri adların verilməsi haqqında AZƏRBAYCAN RESPUBLİKASI PREZİDENTİNİN FƏRMANI” (azərb.). https://e-qanun.az.+11 fevral 2000. Arxivləşdirilib: [1] saytından 27 fevral 2016 tarixində. https://web.archive.org/web/20160227070958/http://e-qanun.az/framework/89. İstifadə tarixi: 27 fevral 2016.

Məhərrəm Qasımlı (azərb. Qasımlı Məhərrəm Paşa oğlud. 1958, Tovuz rayonu, Alakol) — Filologiya elmləri doktoru, professor, AMEA Ədəbiyyat İnstitutunun direktor müavini, Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin sədri (03.03.2016-indi),[1] ədəbiyyatşünas, folklorşünas, şair.

Məhərrəm Qasımlı 1958-ci ildə Tovuz rayonunun Alakol kəndində anadan olub. Azərbaycan Dövlət Universitetinin filologiya ixtisasını bitirmişdir.

AMEA-nın Ədəbiyyat institutunda işləyir. İnstitutun folklor şöbəsinin müdiridir. 1992-ci ildən Ədəbiyyat institutunda elmi işlər üzrə direktor müavini təyin olunub.

1994-cü ildən “Azərbaycan ədəbiyyatı tarixi” oncildliyi hazırlayanlardandır. 2003-cü ildən nəşr olunan “Folklor və etnoqrafiya” jurnalının baş redaktorudur.[2]

2008-ci ildə “Novruz” ensiklopediyasını hazırlamışdır və onun baş elmi redaktorudur. 2010-cu ildə Türkiyədə “Ozan-aşık sanatı” adlı kitabı çap olunub.

Orxan Paşa təxəllüsü ilə şeirlər də yazır. “Sənə sözüm var” (2004) adlı şeirlər kitabı çap olunub.

“Ozan-Aşıq” ensiklopediyası üzərində işləyir.

Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin I katibidir.

Azərbaycanda 250-dən çox elmi məqalələri və 2 monoqrafiyası çapdan çıxmışdır.

Xaricdə isə 20 məqaləsi çıxmışdır.

Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin 1-ci katibi çalışmışdır.2016-cı ildə Birliyinin sədri seçilmişdi.

Respublika Dövlət mükafatı laureatı

“Əməkdar elm xadimi” fəxri adı — 03.11.2015[3]

Kitabları

“Aşıq sənəti”. Bakı, “Ozan”, 1996.
“Sənə sözüm var” 2004,
“Ozan-aşık sanatı” 2010, Türkiyə.

Məqalələri

Ozan-aşıq keçidi. Bakı, “Qobustan” jurnalı., 1991, №3
“Ustad”, “Ədəbiyyat qəzeti”, 22 fevral 1991-cı il, №8.
“Manas” dastanının anlatılış özəllikləri. Ankara, “Turk dünyası” dərgisi, 1995, №4
Azərbaycan türklərində ad anlayışı. Azərbaycan interneyşel. dər. Vaşinqton, 1999, №11
Aşıq sənətində informatik yük və repertuar problemləri. Bakı, 2001, Elmi əsərlər, №3-4
Bayatılarımızın heyrət heykəli: Sarı Aşıq //Ədəbiyyat qəzeti.- 2015.- 5 sentyabr.- S.20-21.

Sizin qızınızla görüşürük biz,
Gedirik gah yolla, gah kənar izlə.
Bunu mən bilirəm, siz bilmirsiniz,
O gəlir sizin öz icazənizlə.

Tələbə yoldaşı, rəfiqəsi var,
İşi də çox olur, bəzən dərsi də
Mənəm qızınızın, necə deyərlər –
“tələbə yoldaşı”, “rəfiqəsi” də

Mən başa düşürəm siz anasınız
Ürəyə sığışmır adi həyəcan
O,evə dönüncə nigaransınız
Evdə olanda da mənəm nigaran.

Bir ömür mənzili uzun, ya qısa…
Məhəbbət, doğmalıq – hansı qədimdir?
O sızin adicə qızınızdısa,
O mənim yeganə səadətimdir.

Siz də heyransınız, mən də bir qıza
Kimin qapısından o girməlidir?
Dünya elədir ki, biri tapırsa,
Biri… təbiidir itirməlidir.

Duruluq rəmzidir sizin qızınız
Gözündən oxunur qəlbi, istəyi
Sizin bu sevdada uduzmağınız
Sizin borcunuzdur, mənim qismətim.

Sizin adınıza hörmət,ehtiram
Qadın qarşısında baş əyir aləm
Mən də baş əyirəm,vidalaşıram-
Qızınız gələcək,mən getməliyəm.

ÖLDÜRÜR

Bu şeir Ağdaş rayonunda, böyük şairimiz Maqsud
Şeyxzadənin anadan olmasının 85 illiyi ilə bağlı
məclisdə xanəndə Ağaxan Abdullayevin ilahi dərəcədə
gözəl çıxışından sonra yazılmışdır.

Ellər, məni ürəyimdən axıb gedən qan öldürür,
Muğam adlı bir sehrkar, səs adlı bir can öldürür.

Nə dünənin həsrətində, nə sabahın eşqindəyəm,
Məni bu gün yaşadığım müqəddəs bir an öldürür.

Atəş kimi qarsaladı “Segah”ın fəryadı məni,
Bu atəşdən yayınmağa yoxdu bir imkan, öldürür.

Bu nə səsdi, bəlkə bu gün həzrəti Davud dirilib,
Heyranların heyranıyam, məni bu heyran öldürür.

Allah belə ölümləri duyanlara çox görməsin,
“Şüştər” bu gün verib yenə qətlimə fərman, öldürür.

Məni sevən dostuma bax, çevrilib cəlladım olub,
Vallah, Zəlimxan ölməzdi, onu Ağaxan öldürür.

GƏTİRƏ

Bu şeir qarmonçalan Rəhmanın filarmoniyada
keçirilən yaradıcılıq gecəsində oxunmuşdur.

Çəkilə zülmət gecələr, vaxt üzümə dan gətirə,
Azadlığın səhər yeli cansıza da can gətirə.

Gözlədiyim o günləri öz vaxtında gətirməsə,
Qorxum budur, həsrət mənim gözlərimə qan gətirə.

Görüş yeri Təbriz ola, sevdamız bir dəniz ola,
Bu görüşlər ömrümüzə ən istəkli an gətirə.

Vurğun ilə Şəhriyarın səsi gələ qulaqlara,
Bir millətin tarixinə şərəf verə, şan gətirə.

Seyid, Cabbar şad xəbərə məzarından baş qaldıra
Qarabağdan məclisimə şikəstəni Xan gətirə.

Durna kimi səf-səf ola Azərbaycan gözəlləri,
Elin bayram günlərinə gül dərə, reyhan gətirə.

Kamil yenə qaboy çala, yandıra Habil kamanı,
Uzaq yollar yaxın ola, qarmonu Rəhman gətirə.

Ulu Tanrı, eşit məni, rəhm elə Rəhmanımıza
Bəlkə, onun barmaqları dərdlərə dərman gətirə.

Haqqın səsi bayraq ola, Bakı, Təbriz qucaqlaşa,
Bu xoş günün müjdəsini xalqa Zəlimxan gətirə.

* * *

Yenə bağlar o bağlardır, fəqət bağda gülüm yoxdur,
Gülüm yoxdur, bu dünyada ayım yoxdur, ilim yoxdur.

Zaman dönməz öz hökmündən… Biz ayrıldıq, tez ayrıldıq,
Dilim bar verməz, ay dostlar, deyəm ki, sevgilim yoxdur.

Çiçəklərdən, küləklərdən mən allam ətrini yarın,
Dilək ölməz, ürək ölməz, sevənlərcin ölüm yoxdur.

Gülüm əğyar qılıncıyla sevərkən ayrı düşdük biz,
Bu həsrətdən, bu möhnətdən daha müdhiş zülüm yoxdur.

Sevib yandım, külək qalxdı, külüm sovruldu əflakə,
Məni gərmə bu dünyada odum söndü, külüm yoxdur.

Ağac yansa, fəğan eylər, deyər öz dərdini aşkar,
Deməkçün dərdimi yarə, bəmim varsa, zilim yoxdur.

Səninlə Bəxtiyaram mən, ayım sənsən ilim sənsən,
Bu dünyada mənim sənsiz ayım yoxdur, ilim yoxdur.

Oktyabr, 1961

***

Bu qədər saldı məni həsrət, amandan-amana
Könlüm axırda mənim düşdü gümandan-gümana.

Neçə alim yazıb öz dərdini izhar elədi,
Aşiqin dərdi fəqət keçdi zamandan-zamana

Dərdü-qəmdən usanıb düşdü könül hicr oduna,
Eləyək indi şikayətmi yamandan-yamana?!

Səni gördükdə mən ancaq belə dil-dil ötürəm,
Boşalır göydə buludlar da dolandan-dolana…

Demərəm görməmişəm mən səni çoxdandı, gülüm,
Görürəm surətini yalqız olandan-olana…

Könlümün üstə düşən kölgələr əlan silinir,
Başımın üstünə sən kölgə salandan-salana.

Neçə yol vədə verib əhdə vəfa qılmadı yar,
Bəxtiyar! Qəlbin axır düşdü talandan-talana.

Sentyabr, 1963

***

Ağlar ürəyim, səs gələr, ah-azar görünməz.
Gözdən yaş axar, qaynağı zinhar, görünməz.

Ruzgar yenə tüğyan eləyir dalda, budaqda
Toz-torpağı gördük, niyə ruzgar görünməz?

Tonqal yanır, atəş görünür, atəşi yaxmış,
Əl gizli səbəb, gizli səbəbkar görünməz.

İllər üzərindən yön alıb yol gedirik biz
İllər görünür, bəs niyə yollar görünməz.

Qəmdən şad olursansa, könül mülkünə sən bax,
Güllər açılıb, amma o gülzar görünməz.

Bəxtin mənə yar olduğunu çoxları söylər,
Bəxtim görünür, bəs niyə dildar görünməz?

Avqust, 1970

* * *

Daş ürəklərdə yanıb daşları sındırdı muğam.
Haqqa düşmən olanı haqqa tapındırdı muğam.

Nə güman eyləmisən ondakı tilsimləri sən,
“Kürü ahıyla qurutdu”, “salı yandırdı” muğam.

Onun hər guşəsi bir xatirə, bir canlı kitab,
Keçilən yolları hərdən bizə andırdı muğam.

Su çilər kinli ürəklərdə qəzəb tonqalına,
Neçə qəsdin önünü kəsdi, dayandırdı muğam.

O – ürək yanğısı, göz yaşları, bir çəngə bulud,
Oyadıb yaddaşı, vicdanı utandırdı muğam.

Dəfn edin siz məni Zabul segahın mayəsinə,
Deyirəm, bəlkə, məni bir gün oyandırdı muğam.

Çox kitablar oxudum, zənn elədim bəxtiyaram,
Mənə çox mətləbi ahəstəcə qandırdı muğam.

1974

Aleksandr PUŞKİN
QURANA BƏNZƏTMƏ

Yer hərəkətsizdir yaranan andan,
Göylərin tağını sən saxlayırsan
Ey böyük Yaradan, ulu Yaradan!

Sellər göylərdən axıb məhv edərdi həyatı
Əgər sən olmasaydın,
Günəş işıqlandırmazdı hər səhər kainatı
Əgər sən olmasaydın.

Yaradana dua qılaq,
O möhtəşəmdi, güclüdü, mükərrəmdi,
Küləklərə hökm edəndi O,
Bürkü gündə buludları göndərəndi O,
Mərhəmətlidi, fəzilətlidi.
Həzrət Məhəmmədə
Müqəddəs Quranı O nazil etdi.
Onun yoluyla qoşub
işığa yetdik.

(Bu şeirinin altında Puşkin qeyd edir ki, yerin hərəkətsiz olması fiziki cəhətdən yanlışdısa, poetik obrazın özü əzəmətlidir)

FAZİL XANA

Bizim sərt Şimala düşübdü yolun,
Bu yeni hünərin mübarək olsun.
O yerlərdə çox qısadır bahar,
Amma Hafizlə Sədini xatırlayırlar.

Gecə diyarıdır yurdumuz bizim,
Gecələri uzun, qaranlıq, gizlin.
Əlvan Şərq əfsanələriylə
Bəzə bizim diyarı,
Şimal qarlarında qalsın qoy izin.

(Puşkinlə yolda rastlaşan Azərbaycan şairi Fazil xan Şeyda)

HAFİZDƏN

(Fərhad bəyə)

Döyüş şöhrətinə uyma, ey cavan,
Qarabağlılarla savaşa girdiyin zaman.
Bilirəm ki, əcəl qarşına çıxmaz,
Əzrayıl da görüb yaraşığını
canına qıymaz.
Amma qorxuram ki, cənglər içində
qeyb edəsən bir gün bu məlahəti,
utancaq rəftarı, saf məhəbbəti.

Mixail LERMONTOV

Ayrıldıq, amma ürəyimdə
Saxlamışam şəklini,
Qəlbim yenə isinir
Yada salanda səni.

Bəlkə yenə sevdalarla başımı qatım,
Qəlbimdəki o şəkli bəs hara atım?
Tərk olunmuş məbəd də – məbəddir yenə,
Yıxılan bütlər də bütdülər mənə.

Darıxıb üzülürəm, əl verməyə kimsə yox,
Qəlbim ümidsizliyə qapılan zaman
Nəyi arzulayım? Nə olsun arzular hədsiz çoxdur çox,
İllər ötüb gedir, ömrün gözəl illəri,
Bir də geri gönməyən həftələri, günləri.
Sevmək? Bəs kimi sevmək?
Müvəqqəti sevgi kimə gərəkdi?
Əbədi sevgi də olmur heç bir vaxt,
Ən çılğın sevgi də keçib gedəndi.

Öz içinə baxıb nə görəcəksən?
Keçmişdən qalmayıb əsər-əlamət,
Nə sevinc, nə əzab, nə dərd, nə möhnət.

Ehtiraslar necə? Onlar da solacaq, itib ötəcək,
Şüurun əmriylə çıxıb gedəcək.

Soyuq-soyuq baxsan ətrafa hətta
Çox boş və mənasız şeymiş həyat da…

Nikolay NEKRASOV

Dünən axşam altıda
küçəyə çıxdığım vaxt
gördüm qamçılayırlar
cavan kəndli qadını,
Çıqqırın çıxarmırdı
Eşidilirdi yalnız amansız şallaq səsi,
Qamçıların nəğməsi.
– Bax – İlham Pərisinə bu zaman söylədim mən
Sənin doğma bacındır, incidilən, döyülən.

Afanasi FET

Sənə heç nə demədim
Niyə təlaşlanasan axı?
Susduğum məsələyə işarə də vurmadım
Onsuz da biləcəkdin bunları əvvəl-axır.

Gecənin çiçəkləri bütün günü yatırlar,
Amma meşənin üstə günəş qalxanda birdən
Ləçəklərin açırlar,
Mən də hiss eləyirəm ürəyimi beləcə
Çiçəkləyir qəfildən.

Xəstə, yorğun ürəyim hey əsir, hey titrəyir
Əsib coşan mehlərdən,
Sənə demədim bunu
Gizli saxladım səndən.

Pıçıltı, xəfif kədər,
Bülbülün cəh-cəh səsi,
Yuxulu bulaqların gümüşü titrəməsi.
Gecə işıqları, sonsuz kölgələr
Sevimli sifətin dəyişən zaman
Nələr gəlir ağla, ah nələr, nələr..
Göydə buludların dumanlı ağı
Gözlədiyim sübhün ilk şəfəq çağı.

Məndən aralanma, əzizim, heç vaxt
Bircə an belə,
Səninlə xoş keçir günlərim mənim
Məndən uzaqlaşma heç zaman belə.

Biri o birinə bu qədər yaxın
Heç kim ola bilməz. Bir bunu düşün.
Kədərlə başını əyib aşağı
Məndən uzaqlaşma, bir saat, bir gün.

Dağlara qızıl səpib
Sakitcə sönür axşam,
Hava da sərinləşdi,
Uyu, uyu, balacam.

Bülbüllər ötüb susdu,
Toranlıq düşür müdam,
Uyu, uyu, balacam.

Simlər bir-bir titrədi,
Ehtiras keçib gedir.
Yalnız qəlbimdə səssiz,
Xısın pıçıldayacam.
Uyu, uyu, balacam.

Yuxularından danış
Söylə necəydi yuxu?
Sözlərə sığmırlarsa
Oxu yuxularını
Nəğmə tək mənə oxu.

Boris PASTERNAK

HEFSİMAN BAĞI

Uzaq ulduzların sayrışmasıyla
Yolun dolayları işıqlanırdı.
Dağın ətəyində Kedron axırdı
Yollar Zeytun dağının başına dolanırdı.

Çəmənlik yarıda parçalanırdı,
Göydə Süd yoluna keçirdi ardı.
Gümüşüyə çalan zeytunlar da ki
Sanki bu boşluqda addımlayırdı.

Kiminsə sahəsi, bağıyda bura,
Tələbələrin qoyub üzü divara
Söylədi: tək qaldım həsrət qəlbimlə,
Siz də oyaq qalın, olun mənimlə.

Birovuz şeylərdən əl çəkən təkin
Artıq gərəyi yox müqavimətin,
Ataraq qüdrəti və möcüzəni
Adi bir insandı – hamımız kimi.

Viranəlik yurdu, yoxluq diyarı,
Kainat da boşdu bu gecə yarı
Heçsizliyə təslim olmuş çağ idi,
Həyat yeri yalnız bir bu bağ idi.

Zülmət boşluğuna baxdığı zaman
Əcəl piyaləsi yan keçsin deyə,
Dualar edirdi Ataya hər an.

Təsiri altında bu duaların
Keçdi o tayına uca divarın
Torpağın üstünə sərilmişdilər
Oyaq qala bilməyən yuxulu tələbələr.

Onları oyatdı: – Mənimlə birgə
Həyat sürməyiniz – Tanrı qisməti,
Yoxsa unutdunuz bu həqiqəti
İnsan oğlunun da vaxtı bitməkdə,
Özünü düşmənə təslim etməkdə.

Bunu demişdi ki, hardansa birdən
Qullar, sərsərilər çıxdı qəfildən,
Məşəllər, qılınclar qabaqlarında
Öndə də İuda – xəyanət öpüşü dodaqlarında.

Pyotr qılıncla birinin qulağın kəsdi,
Amma səs ucaldı: eləmə, bəsdi.
Dəmirlə davanı həll etmək olmaz
Heç vaxt heç zaman
Qılıncı qınına sal, ey insan.

Məgər ki, Atam mənim
qanadlı mələkləri buraya göndərməzdi
həm də – saysız-hesabsız.
Başımdan bir tük də heç qoparmadan
Düşmən qeyb olardı izsiz-soraqsız.

Fəqət həyat kitabı gəlib o yerə çatdı,
O yer müqəddəslərdən qat-qat daha qudsaldı.
Yazılanlar artıq gələcək başa,
Məqamı çatdı artıq əzəli Əmrin,
Qoy, icra olunsun bu Hökm də. Amin!

Görürsən əsirlər masal kimidir
Yürüyə-yürüyə alışa bilər.
Bu müdhiş əzəmət, qüdrət yolunda
Könüllü sonluğa razısa əgər
İnsan oğlu hər cür əzaba dözər,

Çarmıxa çəkilib qəbrə gedəcəm,
Üç gün sonra isə zühur edəcəm.
Çaylarla bərələr üzüb gedən tək
karvanlar sayağı yüzillər də ki,
Mənim hüzuruma axıb gələcək.

Tərcüməçinin qeydi: İncil əfsanəsinə görə, Hefsiman bağında Həzrət İsanı xəyanətkar İuda öpüşüylə düşmənlərə nişan verib, tanıdıb. Çarmıxa çəkilib məzara gömülən peyğəmbər üç gün sonra zühur etmişdir. Başqa şeirlərlə birlikdə “Doktor Jivaqa” romanında verilən “Hefsiman bağı” silsilənin son şeiridir.

Mənbə: ayb.az

zün dağ başına qoyan şəhərin
ayağın xan kəndi yuyurdu
kürəyinin təri
cıdırda soyuyurdu.
Girməzdi
dumanına gün işığı
havasına çay qaşığı.
Qayaları sərxoş idi
adamları tay-tuş idi
küçələri taykeş idi.
Qəbirüstü yazıları
nəğmə kimi oxunurdu
kolda-kosda tələf olan
qurd-quşu gül qoxuyurdu.
Kim idi qalxan o boyda dağı? –
yağışdan sallanıb enirdi qonağı.
…Dağın dizləri əsdi bir may səhəri
gözünün yaşı ayağının suyuna qarışdı şəhərin…

Mənbə: ayb.az

Mayın 23-də İçərişəhərdəki “Ədibin Evi”ndə Mir Cəlalın xatirəsinə həsr olunan hekayə müsabiqəsinin qalibləri mükafatlandırılıb. Müsabiqə müasir Azərbaycan ədəbi prosesinin və hekayə janrının inkişafına təkan vermək məqsədilə keçirilib.
AZƏRTAC xəbər verir ki, tədbirdə Xalq Yazıçısı, müsabiqənin münsiflər heyətinin sədri Elçin görkəmli yazıçı və ədəbiyyatşünas alim Mir Cəlal Paşayevin zəngin yaradıcılığından, elmi və pedaqoji fəaliyyətindən və nəcib insani keyfiyyətlərindən söhbət açıb. Bildirib ki, böyük ədib və alim, görkəmli pedaqoq Mir Cəlal Paşayev müdrik insan, nəcib şəxsiyyət idi. Yazıçının müxtəlif janrlarda olan bədii əsərləri həm mövzu zənginliyi, həm də dil və üslub xüsusiyyətləri ilə diqqəti cəlb edir, böyük maraq doğurur.
Elçin qeyd edib ki, ictimai fikrin formalaşmasında və inkişafında böyük xidmətləri olan Mir Cəlal Paşayev XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatının klassiklərindən biridir, böyük əsərlər, romanlar yazmasına baxmayaraq, hekayə janrı onun yaradıcılığında mühüm yer tutur. “Ədəbiyyatımızda hekayə janrının ötən əsrin ortalarında tam şəkildə formalaşmasında, aparıcı janrlarından birinə çevrilməsində görkəmli ədibin xüsusi rolu olub. Bu rol ikili səciyyə daşıyırdı. Mir Cəlal müəllim bir tərəfdən ədəbiyyatşünas alim kimi hekayə janrının mahiyyətini, xüsusiyyətlərini açıb göstərir, onun tədqiqi və təbliği ilə məşğul olurdusa, digər tərəfdən, özü hekayələr yazırdı. Bu mənada yazıçı hekayə janrının yüksək bədii-estetik səviyyəyə çatmasında mühüm rol oynayıb”, – deyə Elçin vurğulayıb.
Ədəbi mühit barədə fikirlərini bölüşən münsiflər heyətinin sədri müsabiqəyə təqdim olunan hekayələrin ölkəmizdə bu janra olan maraqdan xəbər verdiyini qeyd edib, gənclərin dünyagörüşünün genişlənməsi və yaradıcılıq qabiliyyətinin püxtələşməsində mütaliənin böyük rolundan söz açıb.
“Ədibin Evi”nin əməkdaşı Elnur İmanbəyli məlumat verib ki, bu müsabiqədə yaş fərqi qoyulmasa da, iştirak edənlərin əksəriyyətini gənclər təşkil edib. Səkkiz ay davam edən müsabiqəyə altı dildə 389 hekayə, o cümlədən bölgələrdən 15 hekayə təqdim olunub. Müsabiqə iştirakçıları arasında 165 məktəbli, habelə 20 əcnəbi vətəndaş var. Qaliblər Xalq Yazıçısı Elçinin sədrliyi ilə tanınmış yazıçı və tənqidçilərdən ibarət münsiflər heyəti tərəfindən müəyyənləşdirilib.
Sonra müsabiqənin qaliblərinə diplom və pul mükafatı təqdim olunub. İki nəfər ikinci, altı nəfər isə üçüncü yerə layiq görülüb. Qaliblər arasında ölkəmizin tanınmış qələm sahibləri ilə yanaşı, bu sahədə yeni addım atan gənclər, hətta məktəblilər də yer alıb.
Tədbirdə “Azərbaycan” jurnalının baş redaktoru İntiqam Qasımzadə, “Mədəniyyət” telekanalının direktor müavini, Əməkdar İncəsənət Xadimi İlham Rəhimli, Xalq Şairi Nəriman Həsənzadə, Azərbaycan Dillər Universitetinin rektoru, akademik Kamal Abdulla, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin katibi Rəşad Məcid görkəmli yazıçı Mir Cəlalın alim və müəllim kimi şəxsi keyfiyyətlərindən, yaradıcılığının özünəməxsusluğundan danışıb, onunla bağlı xatirələrini bölüşüblər. Qeyd edilib ki, müsabiqəyə təqdim edilən 389 hekayənin hər biri böyük sevgi ilə yazılıb və gənclərin hekayə janrına müraciət etmələri onların ədəbiyyata, mütaliəyə olan marağından irəli gəlir.
Alimin ailəsi adından oğlu, “ADA” Universitetinin rektoru, professor Hafiz Paşayev çıxış edərək tədbirin təşkilində zəhməti olan hər kəsə təşəkkürünü bildirib. Bu cür tədbirlərin milli-mənəvi dəyərlərin qorunmasına, ədəbi mühitin formalaşmasına müsbət təsiri olduğunu vurğulayıb.
Görkəmli yazıçının oğlu, Milli Aviasiya Akademiyasının rektoru, akademik Arif Paşayev belə müsabiqələrin mütəmadi keçirilməsini təklif edib.

Mənbə: azertag.az

8 iyun 2018-ci il tarixində saat 15:00-da VIII Şairlər Günü ilə bağlı Şabran Mədəniyyət Evində Xaqani Şirvaninin əziz xatirəsinə həsr olunan tədbir keçiriləcək. Kütləvi informasiya nümayəndələrinin, ictimaiyyət nümayəndələrinin, mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin də iştirakı gözlənilir. İştirak etmək istəyən hər kəs dəvətlidir.

Mənbə: ayb.az

7 iyun 2018-ci il tarixində saat 15:00-da VIII Şairlər Günü ilə bağlı Beyləqan Mədəniyyət Evində Mücirəddin Beyləqaninin əziz xatirəsinə həsr olunan tədbir keçiriləcək. Kütləvi informasiya nümayəndələrinin, ictimaiyyət nümayəndələrinin, mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin də iştirakı gözlənilir. İştirak etmək istəyən hər kəs dəvətlidir.

Mənbə: ayb.az

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının sədr müavini

APAR MƏNİ

Ey ruhumun qibləgahı, mənim sevgi uman yerim,
Ey əqidəm, dinim mənim, ən şərəfli iman yerim,
Köməyinə sığınmışam, təkcə sənsən güman yerim,
Bu həsrətdən, əziyyətdən, tənhaliqdan qopar məni.
Ya məhəbbət nəsib eylə, ya yanına apar məni!

Qapıları bağlamısan, pəncərəni açıq saxla,
Hər sınaqdan keçirmisən, yenə sına, yenə yoxla,
Az versən də qaneyəm mən, aram yoxdur elə çoxla,
Mən bu dərddən çox qorxuram, köpək kimi qapar məni.
Ya məhəbbət nəsib eylə, ya yanına apar məni!

Gecə-gündüz yola baxdım, bu gözlərim yolda qaldı,
Dua etdim hər an sənə, könlüm onu xəbər aldı,
Denən səndən ötrü ölən, bir biçarə gənc Xəyaldı,
Sən adımı söylə ona, necə olsa tapar məni.
Ya məhəbbət nəsib eylə, ya yanına apar məni!

AXI BELƏ DEMƏMİŞDİN?!

Üz döndərib getməmişdin, sanırdım ki, dönəcəksən,
Şirin, dadlı xatirəni anırdım ki, dönəcəksən,
Uzun zaman keçdiyini danırdım ki, dönəcəksən,
Bilirəm ki, son sözünü bilə-bilə deməmişdin,
Qayıt daha, çox gec oldu, axı belə deməmişdin?!

Zaman ötür, ötənlərsə, ömrümüzdən gedir, anla,
Qayıt geri, mənim kimi bu zamanı qına, danla,
Ürəyimsən söyləmişdin, ürək ayrı olmaz canla,
Həyatın xoş anlarını verək yelə deməmişdin,
Qayıt daha, çox gec oldu, axı belə deməmişdin?!

Uşaq kimi alışmışam, sənsiz həyat nəyə lazım,
Aparmısan ilhamımı, necə deyim, necə yazım,
Yaşım keçir, qocalıram, çoxu gedib, qalıb azım,
Istəməzdin bu Xəyalın nakam ölə, deməmişdin?
Qayıt daha, çox gec oldu, axı belə deməmişdin?!

AYRILIQ NƏĞMƏSİ

Kədərin qucağında, sənə nəğmə qoşmuşam,
Ayrılıq adlandırıb, dinlədirəm hər kəsə.
Sən demə dəmirmişəm, sən demə bir daşmışam,
Məhəl belə qoymuram hər çağrıya, hər səsə.

Pəncərəmə çırpılan yağış damlalarından,
Soyuq divarlarımdan bəhs eləyir bu bəstə.
Gözlərimin bətnindən doğuş damlalarından,
Bir şərab düzəldmışəm, bir qədəh də sən istə.

Gecənin sükutunu nəqarətə salmşam,
Ayrılıq mahnısının ən sevilən yeridir.
Dan yeri sökülürmü, mat-məətdəl qalmışam,
Mənmi çox dinləmişəm, yoxsa saat geridir?

Indi yatmaq vaxtıdır, artıq səhər açılır,
Gedim yıxılım yatım, gecə məni gözləyir.
Dostum olmayan günəş, yavaş-yavaş saçılır,
Ayrılıq nəğməsicün ay günəşi izləyir.

DƏNİZ

Qəm-qüssə solumda, kədər sağımda,
Vüsalım görünmür həsrət bağımda,
Bəxtə bax, kimsəsiz bu dərd dağında,
Əllərim qoynumda qalmışam dəniz.

Zamanı ötürüb, vaxtı ötürüb,
Qəlbimdə dözülməz kədər bitirib,
Nəyim var idisə, inan, itirib,
Meylimi ölümə salmışam dəniz.

Yarına xəyanət edənə baxıb,
Arxaya dönmədən gedənə baxıb,
İslanmış yaylığı gözümə sıxıb,
Önündə xəyala dalmışam dəniz.

Şeytana, caduya, şərər uymayıb,
Yalanı hər zaman bilmişəm ayıb,
Eşqdən, məhəbbətdən hələ doymayıb,
Sevgidən min ilham almışam dəniz.

Qəmimiz qoşadır, dərdimiz qoşa,
Yaşa bu dünyada, barı sən yaşa,
Bizi saymayanlar etsin tamaşa,
Tək sənin həmdəmin olmuşam dəniz!

KAŞ…

Bu həyat ömrümdə yellər əsdirib,
Dərdlərin qoynunda yaşamışam mən.
Kədərlə ömürlük kəbin kəsdirib,
Sən görən sevinci boşamışam mən.

Bu fani dünyanın mənası nədir,
Yıxıla-yıxıla öyrəndim şükr.
Fələklə dostluğum bir bəhanədir,
Günümü göy rəngli əsgiyə bükür.

Hərdən zarafatla sözlər atardın,
“Nədəndir insanlar belə tez ölür?”
Sən ölüb, canını yaxşı qutardın,
Mən nələr çəkirəm bir Allah bilir.

Belə tez getməkdə bildiyin vardı,
Bir ömür yaşadın mənimlə o vaxt.
Indi çox deyirəm, axı nolardı,
Kaş mən də öləydim səninlə o vaxt.

SƏNİ SEVƏN ÜRƏYİMDƏN

Qara qanlar axır yenə,
Səni sevən ürəyimdən.
Şər qüvvələr baxır yenə,
Səni sevən ürəyimdən.

Bəxtim gülən zaman, getdin,
Bir vermədin aman, getdin,
Yaman gəldin, yaman getdin,
Səni sevən ürəyimdən.

Kimi baxdı, gülüb keçdi,
Kimi dərdi bilib keçdi,
Tale isə silib keçdi,
Səni sevən ürəyimdən.

Bu nə həyat, bu nə gündü,
Gözün aydın, üzüm döndü,
Gücün çatır soruş indi,
Səni, sevən ürəyimdən!

De, kim idi çəkdi aldı,
Ah-naləsin tökdü, aldı,
Bir daşınmaz yükdü, aldı,
Səni sevən, ürəyimdən!

ÜMİD OĞRULARI

Əsəcək insafsız payız küləyi,
Səni budağımdan qoparacaqdır.
Sürüyüb ardınca ümidlərimi,
Qaranlıq dünyaya aparacaqdır!

Sənə oxşayacaq səndən olanlar,
Qoşulub küləyə qaçacaq hamı.
Kimsəsiz görənlər, tənha görənlər,
Yada salmayacaq bu bəxtikamı.

Istidə kölgəmə sığınanlarım,
Soyuqda qolumu sındıracaqlar..
Donacam, onlarsa qızınmaq üçün,
Məni acımadan yandıracaqlar.

Qocalıb düşəcəm ədən-ayaqdan,
Beləcə bir ömür ötüb keçecək.
Yeni bir ümidim cücərən kimi,
Ümid oğruları onu biçəcək

ÜRƏYİMƏ DƏYMƏ

Gülüm, ürəyimə dəymə bu axşam,
Hər sözdən inciyib, qırıla bilər.
Küsər, bağışlamaz birdən ömürlük,
Çəkdiyi cəfadan yorula bilər.

Axı daşdan deyil, dəmirdən deyil,
Bilmirsən nə qədər çətindir ona.
Kədərə, qüssəyə salarsa meyl,
Ömrü əbədilik yetişər sona.

Yumruğum boydadı, nələrə dözür,
Dünyanın dərdi var içində vallah.
Elə hər kəs onu incidir, əzir,
Bu qədər əzabı götürməz Allah.

Yamanca kövrəkdir bu son zamanlar,
Eyhamlı kəlmələr xətrinə dəyir.
Qanıma susayan pislər, yamanlar,
Yüz qram qanımı sümürür, yeyir.

Gülüm, ürəyimə dəymə bu axşam,
Üzmə çox, incitmə, küsdürmə belə.
Hər kəsdən xəbərsiz fala baxmışam,
Yaşamaq istəyir bu yazıq hələ.

Mənbə: azyb.az

Ümid tükənəndə səndə bitirsən
dağılır iç düünyan qəlbin daş olur
Nə acı çəkərsinən yaxşı bilirsən
o xoşbəxt günlərin gözdə yaş olur.

Ruhun incik düşür baxdıqca səndə
ətrafda hər nə var yadlaşır bir an
Bu qədər acıya tab gələn sinə
ürək olsa belə o da bir insan..

Bəl kə də, doğrunu yalnış sanarkən
bir anlıq xoşbətlik dadmaq üçünmüş
Sənin yaddaşında izi qalarkən
onun gözlərində çoxdan kiçilmiş.

Nə deyim taleyin yazısıdır bu
mən poza bilmərəm qismət kədəri
Ömrümdən çaldığın saf sevgidir o
boşuna günahkar saydım illəri.

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Ədəbiyyat termin olmazdan öncə də vardı. O, hər insanla birgə doğulurdu. Amma adamlara ad qoyulurdu, o adsızlığıyla böyüyürdü. Hər yeni gün ayrı donda, ayrı formada həyatımızda boy verirdi.

Bir gün adı “layla”ydı, səhərisi “oxşama”… Əkin tarlalarında “holavar”dı, yaylaqlarda “sayaçı sözləri”… Toyda “mahnı” olurdu, vayda “ağı”ya dönürdü. Hə, ədəbiyyat insan düşüncəsinin həyata nisbətində buqələmundu. İndi də elədi… Artıq adı olsa da yenə buqələmunluğuna sadiqdir. Axı, həyata adaptasiya olmağa məhkumdur.

İnsanlara heç vaxt qara fondakı ağ nöqtə maraqlı olmayıb çünki. Bunun xüsusilik olduğunun fərqində olublar. Amma bu xüsusiliyi ya lənətləyiblər, ya da ondan qorxublar. Yalnız bəzi adamlar bu ağ nöqtəni anladan sözlər söylədikdən sonra yavaş-yavaş maraqlanmağa başlayıblar ki, “bu ağ nöqtə, görəsən, əslində nədir?” Elə bu sualla da o bəzi adamların arxasına düşüblər, başına toplaşıblar. Həmin adamların bəzisinin söylədikləri xoşlarına gəlib; başına sığal çəkib, adına hörmət ediblər. Bəzisinin söylədiklərisə xoşlarına gəlməyib; onu birliklərindən qovub, çöllərə salıblar, adını “dərviş” qoyublar, ya da daş-qalaq eləyib, insanın zülm eləmək qabiliyyətinin yaşatdığı dəruni ehtirasdan həzz alıblar.

Xoşlarına gələn söylənənlər ağ nöqtəyə “ağ nöqtə” deməyib. Axı, ağ nöqtə olduğunu hamı onsuz da görürdü. Bəzi adamlar ağ nöqtəni “işıqlı gələcəyin müjdəçisi”, “zülmət saçlı gecənin qoynundakı sevgi ulduzu” kimi sözlərlə elə ahəngdarcasına anladırdılar ki… İnsanlar yavaş-yavaş beyinlərinin içində hansısa xoş, ülvi duyğunun tərpəndiyini, oyandığını hiss edirdilər. Bu, onlara xoş gəlirdi… Elə həmin xoşluqla da bəzi adamların söylədiklərinə həvəslə, maraqla qulaq asırdılar.

Beləcə, ədəbiyyat terminoloji ünvanına doğru yol başlayırdı… Və bu yol minilliklər boyunca uzanırdı. İndi də uzanır…

İkinci minilliyi tamamlamışıq, ədəbiyyatı öz adıyla tanıyırıq, sevib-sevməmək də əlimizdədir. Bizimlə birgə doğulan ədəbiyyata valideynlərimizin canının-qanının qarışdığını dərk edirik. Artıq ağ nöqtənin elmi, bədii, fəlsəfi, sosial, ictimai, informativ, primitiv, estetik, etik və sair və ilaxır aspektdən izahını verməyə qadirik. Lakin zülm eləmək qabiliyyətinin yaşatdığı dəruni ehtiras hələ bizim genlərimizdə özünü axtarışdadır. Elə buna görə də qəfildən, üçüncü minilliyin başlanğıcında ədəbiyyatda “zorlama” prosesi “bumm” elədi.

Bu proses ədəbiyyata ad qoyulduğu gündən başlamışdı. Nə vaxt ki, ədəbiyyat elm kimi qəbul edildi, öyrədilməyə, öyrənilməyə başladı, ədəbiyyatın özülünü idrakında, ruhunda yaradan o bəzi adamlar anlamalıydı növbəti döngədə nələr olacağını…

Demək, onlar anlamamışdılar. Yaxud anlamaq istəməmişdilər. Məsuliyyəti öz üzərlərinə götürmək istəməmişdilər. Ədəbiyyatın faciəvi aqibətini növbəti zaman döngəsinə – övladlarına ötürmüşdülər. Təbii, burda “özünüqoruma instinkti”ni müdafiə etmək labüddür. Lakin ədəbiyyatı çərçivələrə salıb, qanun-qaydalara bölüb, terminologiyanın məngənəsində sıxanlar “təbii” sözünü çoxdan quylamışdılar.

Həmin quyunun kənarında da bir ağac vardı, bir də onun köklərini gəmirən iki siçan. Eynilə “Kəlilə və Dimnə”də anladılan kimi. O siçanlar ağacın kökünü gəmirdikcə, arı yuvasından süzülən baldan barmaq-barmaq dadmaq “həyat eşqi” adlanırdı.

“Zorlama prosesi” ağ nöqtə haqqında bütün deyilmişləri inkarla təzahür etdi ilk dəfə. Çünki daha ağ nöqtə haqqında deyilməmiş xoş söz yoxuydu. İndi də başlandı, bəd sözlərin dilə gətirilməyinə. Bu da ədəbiyyatı çirkinləşdirməkdən başqa heç nəyə yaramadı. Beləcə, zövqsüzlük yarandı…

Prosesin ikinci mərhələsi bir addım öndəkini aşağılamaqla davam etdi. Bir vaxtlar ağ nöqtə haqqında ən xoşagəlimli sözləri söyləmiş bəzi adamların nəvələri babalarının adının əvvəlində çirkin sözlər yazmaqdan çəkinmədilər. Bu, onların öz-özlərinə qarşı etdiyi mərhəmətsizlikdi…

Üçüncü mərhələdə ədəbiyyat termininə sığınan kəlmələrin əksəriyyəti insan hisslərinin adını dəyişdirməyə meyilləndi. Bir vaxtlar insanların beynində oyanan xoş duyğulardan birinin adı “sevgi” idi… İndi ölüb-öldürməyin, asıb-kəsməyin, sevgidən məhrum olan hər şeyin adına “sevgi” deyilirdi. Bu da sevgisizliyin özüydü…

Atalara sadiqliyin yeganə əlaməti onların hər şeyi “üçdən deməsi”nin lazımi məqamda “qızıl qayda” olmasıdı. Və üçüncü mərhələdə hər şey yenidən ilkə – birinci mərhələyə qayıtdı. Bu dövrilik üçüncü minilliyə başlayan insanın şüurundan yaşamına hopdu…

Bu gün mən də yazıram… O da, o birisi də yazır… Yazılanları gün-gün, an-an müqayisə etdikcə zövqsüzlüyün, mərhəmətsizliyin, sevgisizliyin bir-birinə olan ədasından başqa heç nəyi tapa bilmirik. Ümumiyyətlə, heç axtarmırıq da…

Əgər ağ nöqtə haqqında deyilən bütün “sizlik”lər bu günün insanının xoşuna gəlirsə, demək, yeni ictimai formasiyanın astanasındayıq. Demək, ədəbiyyatdakı ədəbsizliyimizlə zombiləri yaratmağa nail oluruq… Hətta, nail olmuşuq…

Gəncə, 21 mart 2018

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

keçən günün son kadrıdı
islanmış balıncım…
ovcumdakı göz yaşının
rəngi bir az narıncı…

igid adsız olmazdı…
duyğularım qorxan oldu…
eşq canımdan can almazdı…
aldı..
adı canan oldu…

gün üzündə ay haləsi
eşqdi, sevdam…
burax,
qoy ruhumdan
bir mələk öpsün…
bəlkə darıxmaq keçdi…
keçdi…
sevdam…

Şuşam, bəyazlamış saçlarına qara bağlamış anam…
Ağlama… göz yaşını görə bilmir bu millət…
Ağlama! Öz göz yaşlarında bərq vuran Şuşam,
Bundan sonra da olacaq “sülh nağılları”,
dəyişərmi bir günə…
20 ilə dəyişməyən xislət?!

Göz yaşını görə bilmir bu millət,
bizim şüşüələrin iç üzü kirli,
bizim şüşələrin üstü qapalı…
silsək də iç üzünü…
qoymayacaqlar görməyə
dünyanın o üzünü…

Ağlama Şuşam… lal olub oturmuşuq nə yazıq…
sənin anım günün də gəlib keçir adi günlər kimi…
mahnılı, çalğılı… hər gün kimi sıradan…
Sülh deyib aldanmışıq iyrənc rəngli yalana…
guya ki, “kiş deməklə donuz çıxacaqmış darıdan…”