AMEA Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutunun “Sənətkarın elmi pasportu” seriyasından 11-ci kitabı işıq üzü görüb. İnstitutun Azərbaycan – Türkmənistan – Özbəkistan ədəbi əlaqələri şöbəsinin müdiri, filologiya elmləri doktoru Almaz Ülvi Binnətovanın “Əlişir Nəvainin əsri və nəsri” adlı kitabı çap olunub. “Əlişir Nəvainin əsri və nəsri” adlı kitabda dahi sənətkarın elmi-filoloji və dini-təsəvvüfi əsərlərinin məzmun şərhi, bəzən mətn tərcümələri təqdim edilib. Kitab Ədəbiyyat İnstitutunun Elmi Şurasının 3 iyul 2020-ci il tarixli 3 saylı qərarı ilə yayımlanıb.
Kitabın elmi redaktorları AMEA-nın birinci vitse-prezidenti, Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutunun direktoru, akademik İsa Həbibbəyli və Özbəkistanın nəvaişünas alimi, filologiya elmləri doktoru, professor Şöhrət Siracəddinovdur. Monoqrafiya akademik İsa Həbibbəylinin “Azərbaycan nəvaişünaslığının yeni səhifəsi” adlı əhatəli ön sözü ilə nəşr edilib. Kitabın rəyçiləri filologiya elmləri doktorları Ataəmi Mirzəyev, Yaşar Qasımbəyli və filologiya üzrə fəlsəfə doktoru Akif Azalpdır. Məsul redaktoru isə filologiya üzrə fəlsəfə doktoru, dosent Şəhla Məcidovadır.
570 səhifədən ibarət kitabın ilk fəsli “Əlişir Nəvai: dövrü, həyatı və yaradıcılığından səhifələr” adlanır. Həmçinin “Əmir Əlişir Nəvainin bu tədqiqatda bəhs edilən elmi-filoloji və dini-təsəvvüfi əsərlərinin xronologiyası” da yer almışdır. Kitabda tədqiqatın qısa mahiyyətini ifadə edən ingilis dilində geniş xülasə, ədəbiyyat siyahısı və müəllifin Əlişir Nəvai, özbək ədəbiyyatı və ədəbiyyatşünaslığı ilə bağlı yazdığı kitabları və məqalələri də təqdim edilib. Kitab “Elm və təhsil” nəşriyyatında çap olunub.
Gülnar SƏMA,
Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyası (AMEA)Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutu,İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsi
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidmətinin rəhbəri, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, “Kümbet” və “Usare” dərgilərinin Azərbaycan təmsilçisi, “Kardelen” üçaylıq mədəniyyət, ədəbiyyat və sənət dərgisi yazarı, şair, tərcüməçi, publisist, jurnaist, gənc yazar Kamran Murquzovun “Yoxdu ehtiyacın Sənin, ay ALLAH!” adlı şeiri Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində fəaliyyət göstərən “Ədəbi Kültür” dərgisinin rəsmi saytında dərc olunub.
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti və İctimaiyyətlə Əlaqələr şöbəsi
Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Mətbuat xidmətinin rəhbəri və İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsinin müdiri, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü Kənan Aydınoğlunun “Azərbaycanın” adlı şeiri Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində fəaliyyət göstərən “Ədəbi Kültür” dərgisinin rəsmi saytında dərc olunub.
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti və İctimaiyyətlə Əlaqələr şöbəsi
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Bakı bürosunun rəhbərini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik omlmasın, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun! İnşAllah!
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı
Son günlərdə hamı sosial şəbəkələrdən narazıdır… Sosial şəbəkəni ağlı kəsən kimi istifadə edənlərdən yox ha, sosialşəbəkədən…
Texnologiyanın bu dövründə, camaatın Ayda özünə torpaq aldığı, Marsa uçmaq üçün növbəyə durduğu bir vaxtda “Feysbuk pisdir” demək elə asandı ha… Dərd budur ki, elə demək asandır… Deməyə nə var? Allahın lütfüdür, danışmaq qabiliyyəti verib, Sözün yaxasını bizə tanıdıb, atalar demiş, “aç ağzını, yum gözünü, döşə gəlsin ey…” Bəs, görəsən, heç düşünən olubmu ki, atalar niyə gözü yummağı məsləhət bilib? Məsələ burdadı, bax… Biz millət olaraq ağzımıza gələni gözüaçıq döşəyəcək qədər həyasız deyilik. Bizdə həya var, abır var, “üz-üzdən utanar”, “gözünə baxammıram” kimi kriteriyalar var… Amma Feysbuka qədər… İndi gələk, Feysbuka… Bilirsiniz, Feysbuk niyə bizim (məhz azərbaycanlıların) həyatımızın içinə bu qədər dərin və sürətlə daxil oldu? Çünki biz buyuq… Həyatımız bütünlüklə “kimsə” (lər) üçün hesablanıb. Atamıza görə makiyaj etmək arzumuzu öldürürük. Anamıza görə bir gün axşamadək sevdiyimiz işlə məşğul olmaq istəyimizdən əl çəkirik. Qardaşımıza görə öz küçəmizdə yaşayan, xoşumuza gələn oğlana bir təbəssüm etməyi qəbahət sayırıq. Bacımıza (dolayısı ilə bacımızın ərinə, qayınanasına) görə ailəvi qonaqlıqlarda şənlənə bilmirik. Dekanımıza görə tələbəliyimizi asudə keçirib, dərsdə, tənəffüsdə sərbəst olammırıq (dekan deyər: “Qudurub!”). Qonşularımıza görə həyətdə ürəyimiz istədiyi kimi gəzə, əylənə bilmirik. Beynimizin içində bu söz həmişə səslənir: “Gör bizə neçə göz baxır!” Nəhayət, evdə ərimizlə (arvadla) danışmağa qorxduğumuz bütün məsələləri üzbəüz oturmadığımız adamlarla müzakirə edə bilirik.Bizim qanımıza işləyib “üz-üzdən utanar” söhbəti. Axı, Feysbukda “yatıb-duranların” çoxu bilmir ki, “face” elə “üz” deməkdi… Düz deyirəm… Bu fikrə bir günə gəlməmişəm, nə az-nə çox, 8 ildi Feysbukdayam…2012-ci ildə, Feysbuku təzə açdığım vaxtlarda bir evə qonaq getmişdim. Evin gəliniylə belə bir dialoqumuz oldu:- Şəfa, Feysbukdasan?- Hə…- Anam sənin dostluğunda var?- Hə…- Qayınanam da var elə?- Hə…- Mən də istəyirəm Feysbuk. Amma yoldaşım narazıdı. Feysbuka girən gəlinlərə, qızlara pis baxır. Deyir, Feysbuka girmə.Gözlərimi bərəldib susmuşdum. Ciddiyəm, gözlərim bərəlmişdi onda. Anası və qayınanası Feysbukda olan bir kişi arvadına nəyi və niyə qadağan edirdi ki? Düşünə-düşünə gəlmişdim evə, di gəl, düşüncələrimin içində sualımın cavabı yox idi.Bir ay keçmədi ki, Feysbukdan mənə mesaj gəldi: “Şəfa, mənəm ey, Mətiş. Gülçöhrənin gəlini. Anam da var dostuğumda, inanmırsan bax. Dostluq atmışam, qəbul elə də”. Mesajı iki dəfə oxudum. Çünki mənə dostluq atanın adı “Maga Qaqayev” idi. Ərinmədim, girib şəkillərinə baxdım, həqiqətən, Mətişiymiş. Mətbəxdə yemək bişirərkən, yuxudan duranda saçını fenləyərkən, həyət süpürərkən, küçədə ağ su alarkən selfilər çəkdirmiş, Feysbuka qoymuşdu. Dostluğunu qəbul etdim və elə 8 ildi “layklaşırıq”. “Layklaşmaqda”, lap elə “ürəkləşməkdə” ayıb heç nə yoxdu, bilirəm. Ayıb nədir, bilirsinizmi? O günü Mətiş bir təzə don alıb, geyinib güzgünün qabağında selfi edib, donun etiketi də çiynində, hələ qoparmayıb. Şəkli də qoyub profil şəkli. Mən də bir “ürək” atdım, rəy yazdım: “Qəşəng dondu, Mətiş”. O da bir rəy yazdı: “Caannnnn….qəşəng günün olsun, öpürəm, ürəyimmm…” Borclu qalmaq istəmədim, girib rəyinə cavab yazdım: “Mən də səni öpürəm Maga Qaqayev”.Hə, rəyin əvvəlini mən yazmışdım, sonrası avtomatik etiketlənmişdi və nəticədə bu cür biabırçı bir mənzərə alınmışdı. Yazdığım rəyi sildim və qaçdım mesaj qutusuna: “Qadan alım, ay Mətiş, sən mənim canım, profilini öz adına elə də, nolar. Rəy yazanda birtəhər alınır e…” Nə cavab versə yaxşıdı?! “Nə danışırsan? Ərim məni boşayar. Tapşırıb ki, Feysbukda görməyim səni. Deyir, mən camaatın içinə çıxanda başıyuxarı gəzirəm ki, arvadım xalxın arvadları kimi Feysbuka girmir, ağlına gələni yazıb şeir adıyla paylaşmır. Yox, o qələti edəmmərəm, boşamasa da, başımı kəsər. Qısqanc adamdır da, tanıyırsan”. Hə, elə beləcə də yazdı. Anladım ki, daha yazmağa, deməyə sözüm qalmayıb. Özümə söz verdim ki, bundan sonra Mətişin şəkillərini ancaq “layk”layacağam, rəy yazdı yoxdu. Beynimin içindəsə bir səs o gündən bəri elə hey məni qurdalayır ki: “Şəfa, ayıl ey, ayıl… Onun ərinin misal çəkdiyi “xalxın arvadı” sənsən…”Yox, əşşi… Məni deməz. Toyda-vayda üz-üzə gəlirik, məni deməz yəqin… “Üz-üzdən utanır” axı…… Bir də “Feysbuk arifləri” var; bir statusdan adam tanıyan, bir rəylə hökm verən. Hansı qız bir kişi şairin şeirinə “ürək” qoydusa, vəssalam, evdə qaldı. Evdə qaldı nədir, basalaqda adı bədnam oldu. Hələ evdə atasının, qardaşının üstünə cumub: “O nədi, aazz? O kişinin şeirinə “ürək” atan çıxıbsan?” – deməsi o yana, əsas sirr Feysbukda olmayan atanın, qardaşın bunu hardan öyrənməsidir. Hardanmı? Qonşunun qızı Məsməxanım deyib, ərinməyib, həmin “ürək” məsələsini “screen” də edib, durub Nargülün dükanının qabağında, gələnə-gedənə göstərib. Solmaz qarı da tumanının qırçınını bir əlinə yığıb, bir əliylə də hasardan tuta-tuta özünü həmin qızın istəklisinin anasına çatdırıb: “Vaxsey, evi yıxılmış… Oğluna deynən, bir də o qızın adını dilinə gətirməsin. Feysbukda şeirinə “ürək” qoymadığı, statusuna rəy yazmadığı kişi şair qalmayıb…” Sonra da o yan-bu yana baxıb, astadan pıçıldayıb: “İndiki zamanda qız alanda gərək birinci baxasan ki, öz adına Feysbuku var, ya yox?”Hə… Məsələ həmin qızın Feysbukda olub-olmaması deyil ha! Qətiyyən! Yoxsa bu basalaqda Məsməxanım niyə “bizim qızdan” üstün sayılsın ki?! Məsələ ondadır ki, “bizim qız” Feysbuka öz adıyla girib, Məsməxanımsa “Bəhmənkəs Feşmənkəsov” adıyla, özü də “BDU-da oxumuşam”, “SOCAR-da işləyirəm” yazıb.Bu yaxında “Criminal minds” serialında nə eşitsəm yaxşıdır? FBİ agentinin biri o birinə deyir: “Bir qız haqqında hər şeyi bilmək istəyirsənsə, onun Feysbuk və Tvitterinə bax”. FBİ cinayətləri Feysbukla açır məsələsini qoyuram bir qırağa, qızı Feysbukda tanıyırlar… Deməli, biz bizdən bir addım öndəkilərdən öyrənmək əvəzinə, malik olduğumuz düşüncə tərzimizi başqalarına ötürürük; virtual olsa da… Yox, əşşi, bu qədər də olmaz… Biz hara, ABŞ cəmiyyəti bizdən öyrəndi hara, hə?Mənsə, yaman şübhələnirəm. Şübhə də ki, pis şeydir, ya rədd etməlisən, ya inanmalısan. Rədd etmək, imtina etmək də bizim qanımızda yoxdur. Çünki “yox” demək ayıbdı, “bilmirəm” demək zəiflik bizdə. Halbuki bütün ruhani düşüncə sistemlərində imtina kamillikdir… Eybi yox, kamil olmasaq da olar, Feysbukda “laykımız”, “rəyimiz” çox olsun, bəsdir…Hələ 10 dəqiqənin içində, ən azı, 50 rəy yazmağımız, bu rəylərin də: “Amin!”, “Allah rəhmət etsin!”, “Təbriklər!”, “Toyunu görəsən!”, “İraq olsun!”, “Uğurların bol olsun!”, “Görüm, başına daş düşsün!” ardıcıllığında olması bizə nə deyir? Hə… Bilirəm, mən də o fikirdəyəm ki, bizim real həyat tərzimizin virtual kopyasıdır Feysbuk. Utanmasam, deyərdim ki, Mark bu ideyanı bizdən oğurlayıb. Amma utanıram. Axı, üz üzdən (“face face”dən) utanar…Şəfa Vəli (2020)
Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı
Yazarlarımızın “oxucu yoxdur”, oxucuların da “yazan var ki?!” deyə haray çəkdiyi bir dövrdə yazmağı eşqdən, oxumağı ədəbdən sayıram. Eşqimə güvəndiyim qədər ədəbimə qısılıram, bu gün sizə yaxın vaxtda oxucu marağınızı səsləyəcək bir kitabdan danışmaq istəyirəm: Şahanə Müşfiqin “Hərənin öz romanı”ndan…
Kitabda Şahanənin yelkəni dərddən olan qayıq misalı hisslərin burulğanlarında batmamağa, məhv olmamağa çalışan insanların taleyindən bəhs edən hekayələrilə yanaşı “Qaranlıqlar günəşi” povesti də yer alır. Şahanənin hekayələri haqqında əvvəllər bir-iki dəfə fikir bildirmişəm. Ona görə bu dəfə yalnız povest haqqında danışmaq istəyirəm. İllərdir adını eşitdiyim, amma, oxumaqçün məhz bu ili-karantinin “üzünü ağ çıxarmaq” naminə çalışdığımız bir dövrü gözləməliymişəm. Bu da taledir…Zahid Sarıtorpaq deyirdi ki, “ədəbi mühitdə hərənin bir taleyi var”. Mənsə, elə düşünürəm ki, bu tale, bəxt, şans deyilən nədirsə, müəllifdən ötə mətnə aiddir. İki misrasının şöhrətinə ömrünü oyuncaq edənləri də çox gördük, cild-cild romanların unudulmasıyla adı unudulanı da… Gördük… “Görməz olaydıq” demirəm, bu da tale işidi. Bizimki yazmaqdısa, taleylə nə işimiz var?!
Şahanənin “Qaranlıqlar günəşi”ndə günəşin özünü görməksə, oxucu taleyidir. Ümid edirəm, oxucular da o günəşi görəcək… Görməlidirlər… Bu yazıda günəşin bütöv rəsmin hansı etüdündə gizləndiyinə dair ipucu verəcəyəm, sonra deməsinlər ki, “səmt göstərənimiz, cığır manşırlayanımız olmadı, mətnin içində azdıq…” Bəli, o ipucunu bu yazıda tapa biləcək oxucular…
Hələliksə, Şahanənin məni bir oxucu kimi kompyuterin qarşısından qalxmağa, yaşaran gözlərimi hikkəmə yenik düşməsin deyə yumağa məcbur edən düşüncələrindən bəhs edəcəyəm.
“Hərdən oxuduqlarını beynindən keçirirdi: “İnsan fərd kimi dünyaya gəlir və şəxsiyyət kimi formalaşır. İnsanın şəxsiyyət kimi formalaşmasında cəmiyyətin rolu danılmazdır.” Belə anlarda öz-özünə sual verdiyi də az olmurdu: “Hansı cəmiyyət? Mənə xor baxan, özlərindən təcrid etməkçün əllərindən gələni edən cəmiyyət? Görəsən, bu cəmiyyət məni necə formalaşdıracaq?” Suallarının cavabını tapmaq üçün hələ tez idi; hələ ki, həyat yolunun bu cığırında qarşısına çıxanlar xırda çınqıllar idi…” – Səidədən bəhs edən bu cümlələrdə mən Şahanənin özünü gördüm. Onun həyata baxışına, təkcə öz əllərinin deyil, min illərdi dünyanın ətəyinə uzanan bütün əllərin dərdinə yanmasına bələdəm çünki… Və elə burdaca Şahanə həyat yolunun min bir döngəyə burulan cığırlarından, bu cığırlardakı “keçilməz”lərdən, “gedər-gəlməz”lərdən öyrəndiklərini anlatmağa cəhd edir; əsl həqiqətin insanın əlini dünyanın ətəyinə deyil, sonsuz qüdrətlinin sevgisinə və vəfasına doğru uzatmasında olduğunu söyləyir…
Povestdəki qadın obrazlarının dərdləri taleyin hörüklərinin üç cığasıdı. Lakin, tale burda “saçın ucun hörməzlər”i unudur, çəlmə-keçir edir hörüyünün ucunu, ona görə də hörüyü bənd almır, açılır, cığaların hərəsi küləyə qoşulub bir səmtə havalanır.
Əvvəlcə, Ceylan Mumoğlunun “Qadının üç yaş dövrü” romanını xatırlayıram, Humayı gətirib Gülarənin qarşısına qoyuram. Gözləyirəm ki, görüm, kim kimi danlayacaq: qadınlığına, insanlığına yenilib balasına yadlaşan Humay Gülarəni acizlikdə, itaətkarlıqda suçlayacaq? Yoxsa, “balamı atmamışam” deyə-deyə öz günahsızlığına günahkar axtaran Gülarə qulaqlarını balasının səsinə yumduğu üçün Humaya küsəcək? Heç biri olmur amma təsəvvürümdə… İkisi də anadı axı… İkisi də… İkisinin də ürək dağında “bala” adlı bir göynək var… İkisinin də balasının dilini yandıran bir kəlmə var… Bu kösövə dönən kəlməni Şahanə povestdə elə qəribə anladır ki… İlk dəfə anasını görərkən Nazilənin yaşadığı hisslərdə gizlidir həmin kösövün yanğısı: “İllər boyu deməyə ünvan tapmadığı, dilində közə, ürəyində min cavabsız suala dönən o kəlmənin lənətmi, ərməğanmı olduğunu dərk etməyə çalışdı, bacarmadı… Sadəcə, o sözü dilinin ucundan geri qaytarıb udmağa, ömür boyu elədiyi kimi sükunətə məhkum etməyə gücü çatmadı, sinəsindən qopan “ah” o sözü itələyib dilinin ucundan balalarının məsumiyyətinin üstünə çilədi:
– Ana?!”
İkinci xatırladığım əsər Ancela Karterin “Öpüş” hekayəsiydi. Hekayədə Teymurləngin xanımı memarı öpür ki, Teymurləng döyüşdən dönənədək məscidin souncu tağını da bitirsin. Bunu ərinin naminə etdiyinə özünü inandırmaq istəyir, di gəl, öz-özünü günahlandırmaqdan yaxa qurtarammır. Özü də bilir ki, Teymurləng bundan heç vaxt xəbər tutmayacaq; nə o, dilinə gətirməyəcək, nə də memar kəlləsinin havaya uçmasını gözünün altına almayacaq… Yenə də qadın daxilən ərinə xəyanət etdiyini dərk edir, özünü bağışlaya bilmir, əri gələndə onun üzünə baxmır.
Bu özünü bağışlamamaq Gülarənin də daxilində var; o da anlayır ki, taleyin cığırlarını alaq otlarından təmizləmək iqtidarında deyil, cəhd etsə də, bunu bacarmaz. Yenə də içdən-içə balasızlığında günahkar axtarışına çıxır, atasını, analığını, ərini, qaynanasını düşüncəsində yan-yana düzür, hamısının gözlərinin içinə baxıb “Niyə?” sualını ünvanlamaq istəyir… Amma, onda belə səsi çıxmır Gülarənin… Onda belə susur… Kipləşən dodaqları ürəyindəki harayın kiminsə qulağına çatmasına izn vermir, beləcə, Gülarə uzun illər ürəyində bala nisgili, ruhunda günahkarlıq hissi yaşamağa məhkum olur… Və bir gün Nazilənin ona ünvanladığı “Niyə?” sualına cavabı bu olur: “Mən səni ev-ev, küçə-küçə axtarsaydım, bəlkə də tez tapardım, qızım… İş orasındadır ki, mən səni öz taleyimin tüstüçıxmaz bacalarında, bəxtimin su çəkmiş kömüründə, cığırını ot basmış komalarında axtarırdım… Səni tapmaq bir yana, özüm də azırdım…”
Bir də daxma obrazı var Şahanənin povestində… İnsan talelərinin alatoranlığında siluet kimi görünən bu daxma haqqında Şahanə elə qəribə cümlələr işlədir ki…
“Təbii ki, qoca daxma bunları bilmirdi; onun təsəllisi başqaydı… İllərdi kainata kədərli mesajlar, göz yaşları ötürdüyünə görə utanan daxma bu gün özünü kainatın mərkəzi sayırdı…”
“…O axşam Nazilə və uşaqları çox şeydən danışdılar; Vahiddən, Səriyyə xaladan, onlara həmişə tənə edən, yuxarıdan aşağı baxan qonşulardan, Səidənin “Gün işığı” essesindən… Ən çox da qoca daxmadan…”
Hər köçdə bir dəfə tərk edilməyi yaşayan daxmanı yenə ayrılıq gözləyir. Sonuncu əşyaları götürüb daxmadan ayrılan Naziləylə Səidə təpəyə çatanda Nazilə ağlayır. Qızı ondan niyə ağladığının səbəbini soruşanda deyir: “Bu daxmaya ağlayıram. Bax, biz də gedirik, daha onun hənir edən heç kimi olmayacaq”.
İndiyədək Şahanənin şeirlərində, hekayələrində SEVGİni çox görmüşəm, onun haqqında gah şikayət, gah tərif, gah da dostyana ərk “eşitmişəm” bu mətnlərdə… “Qaranlıqlar günəşi”ndə isə Şahanə “sevgi və xoşbəxtlik” problemini müzakirəyə çıxarır. Öz arqumentini “Sevgini tanıyan hansı ürək dərdin gözünün içinə dik baxmır ki?! Və çərxidönmüş fələk hansı böyük sevgiyə xoşbəxtlikdən heykəl qoyub ki!?” – cümlələriylə masaya qoyur. Mən bu masadan tez qalxdım, bildim ki, dediyim hər kəlmənin arxasında ya şərtilik, ya da sərtlik olacaq. “Bir az vaxtım var” povestimdə dediyim ki, “sevgi- bütün dünyanın əzbər bildiyi, lakin oxuyub-oxumamaqda hər kəsin özü qərar verdiyi yeganə nəğmədir…”
Burdan da keçib söz verdiyim ipucunun yanında dayanıram. Tural Sahabın “Türkan” romanının qəhrəmanıyla “Qaranlıqlar günəşi”nin qəhrəmanını xəyalən tanış edirəm, üz-üzə oturduram… İkisi də-Türkan da, Səidə də qaranlıqların içində işıltıya dönürlər, işıqlarını yorulmadan, usanmadan ətrafdakılara, xüsusilə də, yaşadıqları mühitə, cəmiyyətə ərməğan etməyə çalışırlar. Və işığın mənbəyinə-günəşə gedən yol burdan başlanır: bu günəş təhsildir… Bəli, təhsil! Təhsil və qadın haqqında deyilən müxtəlif yozumlu fikirləri, aforizmləri ard-arda düzməyəcəyəm, yox, bunu istəmirəm! Oxucu özü hansı yozumda, hansı deyimi xatırlayacaq, bu, onun öz işidir…
Sevinirəm… Şahanənin bu povestini oxumaq şansım olduğuna görə, onun növbəti kitabının tezliklə nəşr olunacağına görə. Povestdə Aytacın Səidəyə dediyi bir cümlə var: “Yoxsa, yazıçılar sevinməyə birtəhər baxır?” Bəlkə də, sevincimin altındakı o kövrək nisgilin adıdır “birtəhərlik”, kim bilir?
Yenə də sevinirəm… Və sevirəm tezliklə kitaba dəyər verənlərin masasında yerini tutacaq bu kitabı…Gəlişini sevərək gözləyirəm… Bu ilin aprelində Şahanə artkaspi.az saytına müsahibə vermişdi. Demişdi ki: “Mən yalnızca əsərləri sevirəm, müəlliflərini yox…” Onun fikri məni gülümsətmişdi… Məntiqə sığınanda doğrudur, di gəl, könlünü şeirə əsir edənlərə məntiq yaman yad olur ha… Elə bu səbəbdən, bəzən bir əsərə görə müəllifi, müəllifə görə də əsəri sevdiyini dərk edəndə, artıq gec olur…
Bəlkə də sevincimin altında gizlənən əsas səbəb Şahanənin bu kitabının redaktoru olduğumdur? Bu suala qəti bir “Hə!” desəm, bundan əvvəl “Ulduz”dan oxuduğum “Zaman çatı”, “Bir qutu peçenye” hekayələri məni bağışlamaz…
Nə isə… Əsas odur ki, çox yaxında kitab dünyamıza “Hərənin öz romanı” adlı bir kitab gəlir. O yaxın zamanı gözləyə-gözləyə bu axşamın laylasında kitabı əlinə götürdüyü an Şahanənin sevincini, orda “redaktoru: Şəfa Vəli” sözlərini görəndə anamın necə sevinəcəyini düşünürəm… Edip Cansever`in “İzmirin axşamları” şeirindəki kimi: “İzmirin axşamları İzmirin, Hər kəs səadətini düşünür…”.
Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi
Sözlərlə rəqs edən şair
Bu dünyanın sözə həsrət səhra üzündə, təşnə söz aşiqlərinin ürəyinə su səpəcək biri var. Viləş çayı kimidir onun hər sözü, səssiz də axar, çağlayar da… Kim bilir, bəlkə elə Viləş çayı özü də kiminsə göz yaşlarından yaranıb, hər açıq yarada bir az daha qaynayır. Hər qaynadıqca da sözlərlə rəqs edən bir qız gəlir dünyaya – Viləşi özünə ad seçib, hər sözündə yenidən doğulan bir qız.
Qəpiyi əlində uşaq kimiyəm,
Hər dərdə, azara daxılın açan.
Bilirəm, haçansa, çıxıb gedəcək,
Bir zaman yüyürüb yanıma qaçan…
Gülə-gülə dərd çəkənlərin, sığalı yerinə düşməyənlərin, gecikmiş sillələrin sözçüsüdür bu söz adamı.
Nələr yaşayırsan, nələr görürsən,
Adam gülə-gülə dərd çəkə bilər.
Yüz sığal illərlə yerinə düşməz,
Bir sillə yüz il də gecikə bilər…
Bir qadının harayında milyon qadının nisgilini daşımaq… Söz, bax budur!
Söz “Könül pıçıltısı”dır (2004). Bir ömrün 19-da yaşanmamış yaşanacaqların şeiri sevən ruhlara su səsi kimi ahəstə axıb tökülməsidir. Söz, “Çiçək nəğməsi”dir (2006), bir dəstə çiçəyin bir həzin bəstəyə çevrilib könül gözüylə duyanlara oxunmasıdır. Söz, “Salam, Tanrım” (2008) deməkdir, Allahın ətəyinə sığınanda dilində dualar, gözündə yaşlarla Yaradana baş əyməkdir. Söz, “25 Nar çubuğudur” (2010), 25-ci baharda düşmən gözü dağlamağa ömürdə dəstələnən 25 igiddir. Söz “Söyüd balası”dır (2012) – “söyüd bar verməz” deyənləri söyüd balalarının sözləriylə ittiham etməkdir. Söz başqa şeydir Afət Viləşsoy üçün…
Çətindir, bir gözlə qadın daşıyıb,
O biri göz ilə yuxuya getmək,
Ağırdır, içində ağılar deyib,
Yatağa oxuya-oxuya getmək…
O, sözü demir, rəqs edir sözlərlə. Sevgilisi kimi, aşiqi kimi, lap elə doğma balası kimi sözə sarılıb sözlə rəqs edən, sözlərini gözlərindən asan biridir o qız – Afət Viləşsoy. Kədəri belə elə gözəl ritmik ifadə edir ki, az qalırsan qol götürüb doya-doya ağlayasan kədərinə.
Əllərim yad əldən sığal almasın,
Saçlarım bir qızdan geri qalmasın,
Dünya mənsiz olsun, sənsiz olmasın,
Doğ məni dünyaya, doğ addım-addım.
Bu qızın sözləri insanı özündən alır və yer üzünün fövqündə bir yerdə səyahətə çıxarır. Əslində, bu dünyada yaşamır “onun içindəki adam”. Hər qələmi əlinə alanda bu dünyada olmur Afət, “Salam, Tanrım” deməyə gedir. Başına yığır boynubükük söyüd balalarını… və bir söyüdün altında görüşür özüylə.
Salxımlanıb qara gözün yuxusu,
Saçlarında yad sığalın qoxusu,
Səsi titrək, qəlbikövrək bir qızın
Bu söyüdün altı görüş yeridir.
Sözü özündən əvvəl doğulub Viləş qızının. Allah onu yer üzünə söz adamı göndərib. Öz ruhani nəfəsindən ürəyinə, duyğusuna pay verib. Sözlə hər rəqs edəndə Allahın bir istəyini çatdırır o yer üzünə.
Yaram qaysaq tutub, yaram köz tutub,
Üzsüz adamlardan üzüm üz tutub,
Mənim doğulandan dilim söz tutub,
Doğrunu deməkdən yorulmamışam.
Hər şair kimi onun da gözləri qəlbinə aynadır. Yaşamış kimi görünüb də yaşaya bilmədiklərinin üsyanını daşıyır gözlərində, sehrə dönən sözlərini məktub edib bir şeir qanadında anasına yollayır.
Anama məktub Ana, qadan alım, bir daha doğma. Sənin doğduqların mənə oxşayır. Mənim gördüklərim Allahsız qalıb, Şeytana oxşayır, cinə oxşayır.
Sən güclü qadınsan, ağrını alım, Qayıtsan keçmişə, məni də qaytar, Allah əmanəti, göy əmanəti, Məni bir dəfəlik geriyə qaytar.
Harda zillət olur-cərgədə adım, Unudub sevinci, şadlığı yadım, Mən şeir doğuram, sən şair qadın, Ana, qadan alım, bir daha doğma.
Əslində başqa bir şeydir, söz deyil onun dediyi. Hələ oxunmamış nəğmədir bəlkə də. Bəlkə də səssiz-səssiz fəryad qoparan bir qadının qulaqları kar edən sükutudur.
Bu qadın daşdandı-dözənə dəymə…
Əlini qaldırıb süzənə dəymə,
O yanda Afətin gözünə dəymə,
Afətin dərdini bu yandan soruş.
Sən yenə sözlərinlə rəqs et, sözün qutsal qadını, biz yer adamları sevə-sevə ruhumuzu doyuraq.
Sözardı: Sözün doğduğu, sözü doğan qadın… Sən doğduğun şeirlərdə, sözlər sənin taleyində yaşayır. Səni ən yaxından tanıyan adam kimi, sözlərinin vurğunu olan bir oxucun kimi deyirəm ki, hər şey yaxşı olacaq, Sarı gəlin!
Nədir gözlərində bu məlul baxış?!
Vurursan qəlbimə daş, Sarı Gəlin.
Allah, gözlərində bulud lay tutub,
Az qalır sellənə yaş, Sarı Gəlin!
Sənə – Sarı Gəlinə ürəyimdən keçən dost sözlərimdir bunlar. Gözlərin gülsün, Afətim. Yerdə yaşayan Göy Tanrının övladı. Yeni yaşın qutlu olsun!
Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi
Körpəm
Oturub önümdə muncuq gözlərində həyat işığı Çiçəklərdən daha gözəl bir körpə. Baxır minbir sualla, Kədər çökmüş üzümə. Gizlətməyə çalışsam, alınarmı?! Bilmirəm…
Baxıb üzündəki məsum suala, Çalışıram az da olsa gülməyə, İnanmadın bilirəm, inanma, körpəm… Ağrılar asanca yox olub getmir, Böyüyüncə sən də öyrənəcəksən…
Gizlədə bilmirəm indi gözümü, Mənim kədərimə şahid olursan… Dilim susa bilər… ruhum kirimir. Tələsmə böyüməyə Uşaq qal, körpəm, Böyümək həmişə sevinc gətirmir…
Tanrıdan bir dilək haqqım olsaydı əgər, Yəqin bu dünyadan qəmi alardım… Yığıb xoş anları, xoşbəxt günləri, Körpə əllərinə bağışlayardım…
İndi ağrıları sıxıb dişimə, Üzünə dodaqla gülümsəyirəm. Gözlərim gülmədi bunu bilirsən, Bilirsən və qarşılıq vermirsən körpəm… Gül körpəm, qəhqəhələrin dünyaya dönsün, gül ki, gülüşlərin dərman kimidi… gül ki, mənim yorulmuş ruhum, bəlkə gözlərinə baxıb kiridi…
11.05.2018
***
Çoxmu maraqlıdır səndən sonra nəyim var?! Qarışıq yuxularım var, çılğın səksəkələrim. Yollarda ilişib qalan yorğun baxışlarım var, yerli-yersiz uşaqca ümidlərim.
Çoxmu maraqlıdır səndən sonra necədi həyat?! Dumanlı səhərlər var, yağışlı günlər Şəhərin üstünü almış qara buludlar. Fikirli başlayan mənasız günlər, Birdə səni xəyal edən üzgün axşamlar.
2015
Çıxıb getmək var… bacarsan
Çıxıb getmək var bir də
Ətrin hopmuş bu şəhərdən.
Həsrətli baxışları
yığıb küncdən, bucaqdan
kimsəsiz döngələrdən.
Sıxmaq var susqunluğu
Dişlərində qəhərdən.
Çıxıb getmək var bir də
bu şəhərdən,
Gedə bilsən…
Çıxıb getmək var
səndən,
Sənə bağlı xatirələrdən.
Ömür dediyin uzun deyil,
Düşüncənin bir yerində
bütün bağlar qırılır…
Yenidən sevmək üçün
gücü yetmir ürəyin
qopub səndən, özündən
yeni liman axtarsın…
Çıxıb getmək var,
amma
getməyin də növü var.
Unudulmaq itkidir,
Unutmaqsa intihar!
Çıxıb getmək var,
Çıxıb getmək… bacarsan.
2015-2018
Tənhalar
Kimsəsiz bir adadır,
Bu dünyada tənhalar.
Sağı-solu sevgidi.
Sevgiyə addım atmaq,
Tənhalığa ölümdü.
Mübarizə istəyir,
Yeni ömrə başlamaq.
Kimsəsiz bir adadır,
Bu dünyada tənhalar.
Sağı-solu sevgidi.
Sevgi bəzən qazancdır,
Sevgi bəzən itkidir…
Bu dünyada sevginin
Çoxluğu da qorxudu.
İnsan bəzən lap elə
Sevgidən də boğulur…
04.05.2018
Sən yağış deyilsən ki?!
Yenə yağış yağır,
Sən düşürsən yadıma.
“Necəsən, əzizim?
Bayırda deyilsən ki?!”
Yenə yağış yağır,
Bürünüb plaşıma,
Səni düşünürəm…
Görəsən, sənə soyuq deyil ki?
Yenə yağış yağır,
Yadıma, yaddaşıma.
Yağışdan qoxun gəlir,
Sən yağış deyilsən ki?!
06.06.2016
Nağıl
Nağıl kimi olacaq hər şey…
bu nağılın sonunda
göydən düşən üç alma yenə sənin olacaq…
Mənsə namərd ipiylə,
Gözəl qızları əsir saxlayan
Divlərin quyusuna enəcəyəm.
bu müdhiş nağıllarda
bütün gözəl qızları divlər aparır…
Bu nağıl məhəbbətdə
ümidlərin canı şüşədə olur.
Mənə qalan bu nağıldan
saxlamağa çalışdığım bir şüşə ümid,
bir də
kəsilmiş kədərli iplər olacaq.
Yaxşı ki nağıllar insaflı olur,
bütün qaranlıqların sonu səhərdi.
Mən də bu nağılın “qurbanı” kimi,
Bir Simurq quşunu gözləyəcəyəm…
Üzülmə nağıl adamı,
sonu nə olur olsun
bu qorxulu nağılda
üç alma irəlisən…
13.07.2018
Tanrım
Yorğun ürəyimi də götürüb,
hüzuruna gəlmişəm, Tanrım…
o qədər yolu yorğun yoldaşla gəlmək necə çətindir,
Şair Səməd Vurğun tez-tez Arana, Muğan düzünə gələr, burada ceyranları seyr edər, ceyran ovlarmış. Muğana qonaq gələndə Kürdəmirin Mollakənd kəndində İslam Məmmədov adlı bir şəxsin evində qonaq qalarmış. Şairin İslamla dostluğunun maraqlı bir tarixçəsi də var: İslam gənc yaşlarında Qazax rayonunda raykom katibi işləyirmiş. Bir gün bir məcslisdə (1940-cı illərdə) şair Səməd Vurğunla tanışır və dostlaşır. Bu dostluğun ömrü 5 il çəkir. Bu müddətdə şair bir neçə dəfə Mollakənd kəndinə gəlmiş, Kür çayı kənarında tut bağlarında dincəlmiş, Sarısu gölündə ov etmişdir.Əsgəri heyət sarıdan əziyyət çəkən SSRİ hərbi rəhbərliyi dövlət işçilərini də döyüşə cəlb etmiş, beləliklə, raykom katibi İslam da aktiv döyüşlərə qoşulmuşdur.1945-ci ilin 8 mayında İslam Polşada döyüşlərdə aldığı yaralardan vəfat etmiş, Polşanın İliç rayonunda dəfn olunmuşdur.Şair İslamın ölümünə “İslam” adlı şeirini qələmə almışdır. Şeiri sizə təqdim edirəm: İSLAMOder çayı dolanmışdır gümüşü bir kəmər kimi Vrotslavın gövdesine;Şırıl-şırıl göy lopələr axdıqca nəğmələr kimi, Heyran olur öz səsine. Ağaclar da kölgə salır Bu saf suyun aynasına. Könlüm, gözüm heyran qalır Su üstdeki ehtişamın Min ulduzlu bir axşamın Ürək açan mənasına.Çiçək sevən, şeir sevən bir millətin Qəlbi kimi gülür bağlar.Ele bil ki, insanlara töhfəsidir tebiətin Göy təpələr, yaşıl dağlar. Hələ bahar! Hola bahar! Polşanın yüz şəhərində, Demə, gülsüz bir eyvan var, Şairlərin rübabı tek, Qəlbi dinir titrəyərək Axşamın da, səhərin de.Vrotslavda ayna kimi parıldayır gen küçəler, Göy üzündən nur tökülür.Dörd yüz bahar, almanlara bir qul olmuş yazıq şəhər, Bu gün baxıb üzə gülür. Dilə gəlir hər mənzərə: “Yer azaddır! Yer azaddır!” Hər ürəkdə bir pəncərə Açılmışdır Şərqə sarı. Gülür insan arzuları. Hamı şaddır! Hamı şaddır! Qəmlər bulud-bulud keçir qəlbimdən, Od tutub alışır sinəmdə ilham. Deyirem: bəlkə də, özüdür ki, var. O, qırxıncı ildə, rahat bir vaxtda Qəlbində sönməyən böyük arzular, Raykom katibiydi bizim Qazaxda. O mənə ilk dəfə el verən zaman, Duydu bir-birini dost ellərimiz. Oxudum o gəncin baxışlarından Ki, birdir eşqimiz, əməllərimiz. Qaməti sərv kimi, köksü irəli, Qapqara saçları, qaşları vardı; Bir cüt ulduz kimi gülər gözleri Səhəri çox zaman çölde açardı. Yaşıl tarlalarda günəşdən qabaq Əlini sıxardı qəhrəmanların. Əvvəl qocalarla salamlaşaraq, Halını sorardı dostum onların. Tarlalar eşitcək onun səsini, Onu yerişinden bilirdi hamı. Duyardı hər kəsin öz nəfəsini, Kənd yeri sevərdi yoldaş İslamı. Tez-tez görünərdi xeyirdə-şərdə, Nə qədər mehriban bir qəlbi vardı! Döşünə döyməzdi o məclislərdə, Hər yerdə bir işdən söhbət açardı. Hər təzə imarət, her bağça, her bağ, Tikilən her məktəb, her kitabxana, Təzə paltar geymiş her yetim uşaq, Oğlunun toyunu görən her ana, V Əridi dağlarda axırıncı qış. Qırx beşinci ilin sekkiz may günü Zəfər bayramına bircə gün qalmış Bizə qurban verdi İslam ömrünü. Cəbhə paltarını o çıxarmadı, Bir də qılıncını görmədi qında; Kürün yaz fəslini seyrə varmadı, Süfrə de açmadı bulaq başında. Yox, yox, ayrılmadı o bizdən, dostlar! Yaşadı ən şirin xatirələrdə, Hər il al geyinib gəldikcə bahar Biz onu görürük min bir səhərdə… İliç lampaları yanıb yan-yana, Çıraqban olduqca kəndin axşamı, Hər ağsaqqal ata, ağbirçək ana Hörmetlə yad edir yoldaş İslamı. Ellər çay üstdəki dəmir körpüdən Keçdikcə piyada, ya da ki atla, Ən əziz, ən şirin bir xatiratla İslamı yad edir tanışlar hərdən. Hər kim öz əlilə bircə şitil də Basırsa anamız qara torpağa, O șitil bir ağac olur bir ildə, İnsana hörmətlə qalxır ayağa. VI Polşa göylərinin dan ulduzları Mavi üfüqlərdə söndükca bir-bir, Eşqi azad olmuş polyak qızları İslamın qəbrini salama gəlir.Araşdırma: Tamerlan MəhərrəmovŞəkil nisbidir (daha dərin məlumatlar üçün arxiv materiallarına ehtiyac var)
Yazını təqdim etdi:
Tamerlan MƏHƏRRƏMOV,
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mədəniyyət Bölməsinin rəhbəri
Bir dəfə Mircəfər Bağırov bütün şairləri – Səməd Vurğun, Rəsul Rza, Süleyman Rüstəm, Vahid və başqalarını yığaraq Sovet İttifaqına qarşı çıxan Yaponiyanı kəskin pisləyən şeirlər yazmağı tapşırır. Tapşırığı alan şairlər dağılışsa da, Vahid Bağırovun köməkçisinə yaxınlaşaraq elə orada bədahətən 2 bənd söyüşlərlə dolu Yaponiyaya aid şeir yazır. Bağırov çıxıb qəbul otağında onu görür və hiss edir ki, Vahid “bir balaca da boğazını yaşlayıb” gəlib. Vahid şeirini ona oxuyan kimi başını yelləyir və belə bir tapşırıq verir: “Buna 200 manat verin, şeir yazmasın, lazım deyil”.
Yazını təqdim etdi:
Tamerlan MƏHƏRRƏMOV,
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mədəniyyət Bölməsinin rəhbəri
Hüseyn Ariflə Bəxtiyar Vahabzadənin yola getmədiyini, bir-birlərinə hətta nifrətə bənzər münasibətlərini hamı bilirdi. Bir gün məhərrəmlik vaxtı “Hüseyn! Hüseyn!” sədaları şairi yuxudan oyadır. Nə baş verdiyini anlamayıb arvadından səs-küyün səbəbini soruşur. Yoldaşı “Heç, camaatdır da, “Hüseyn, Hüseyn” deyib qışqırırlar” deyə cavab verir. Şair gülümsəyərək: – Görürsən, heç “Bəxtiyar, Bəxtiyar” qışqıran yoxdur.
Yazını təqdim etdi:
Tamerlan MƏHƏRRƏMOV,
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mədəniyyət Bölməsinin rəhbəri
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbərini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!
Həyat yükü
Bir an olsun, ana haqqı, Onda seçər tükdən-tükü. Boynumuzda ana haqqı, Çiynimizdə övlad yükü.
Yer üzünə kədər yağır. Kəndir nazik, yüküm ağır. Çiyinlərim oldu yağır. Nə ağırmış həyat yükü.
Yerə,göyə sığmaz insan, Nəfsə uyar, doymaz insan, Son mənzilə gedər insan, Varı, yoxu bir at yükü.
* * *
Brilyant, cəvahir, qızıl, Özünü asıb intihar edir. Sanki dar ağacıdır qadın qulağı. Uşaqdan böyüyə hər kəsin yeri Bələkdi, beşikdi, hüzurdu, sevgidi Sığaldı qadın qucağı Dünyanı dəyişər hər kəlməsi… Kişini yaşadar, öldürər… Hakimdi, cəlladdı, həkimdi, dərmandı qadın dodağı… Hara getsə, cənnəti aparar ora Dinclikdi, ruzidi, bərəkətdi, ocaqdı, qadın ayağı… Bəzən günəş doğar üzündə Bəzən bulud ağlar üzündə Sevgi, nifrət, ümid, qayğı, məhəbbət… Nə istəsən, yaparsan, taparsan gözlərində… Udur kədəri, qurudar göz yaşını… Solmadın, solmasın qadın yanağı…
Cavabsız sevgi
Nazını çəkməyə hazırdım hər an Çünki mənasızdır əzabsız sevgi Ancaq ki, insanı bir ağac kimi İçindən çürüdür cavabsız sevgi
Yanımda olsan da, mənə uzaqsan Hər yandan üstümə həsrət çilənir Baxışın bənzəyir ölüm hökmünə Gözündən üzümə nifrət çilənir
Sanmaki, hər işin doğrudur, düzdür Ömrünü puç edər əyrilər bir gün Sevgimə gülərək alçaltma məni Nifrətin sevgiyə çevrilər bir gün
***
Çəkilməyən,dözülməyən, Dediyiniz o dərd mənəm. Qova-qova namərd edib Söydüyünüz o mərd mənəm.
Özümə də bir az yadam. Bir az suyam,bir az odam. Həm küləyəm,həm torpağam. Bildiyiniz o dörd mənəm.
Dostu azdır,düşməni çox Qarnı acdır,gözləri tox Kölgəsinə güvəni yox Yalquzağam,bozqurd mənəm.
Qan qoxuyur çiçəkləri. Kəfənsizdir şəhidləri. Kimsəsiz “ruhlar şəhəri”- Gördüyünüz o yurd mənəm.
“Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, Azərbaycanlı şairə-publisist Nəcibə İLKİNdir.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru
Adəti üzrə məktəbdən çıxan kimi dayanacağa tərəf tələsdi. Yenə də fikirli idi. Çatılmış qaşlarının tən ortasındakı düyün simasında təbii görünürdü. Kənardan baxan istənilən adam bu qızın çiynində bir dərd yükünü daşıdığını hiss edərdi. Qaldı ki, Rəvana- onu demək olar ki hər gün addım-addım izləyən birinin gözündən bu gizli ah, kədər qaçası deyildi. Qonşu idilər Nərgizlə. Qibtə olunası ziyalı bir ailənin övladı olsa da, bu məsum qonşu qızın həyatı, talehi onu üzürdü. Əlində əlacı olsa idi bütün işlərdə- həm ev, həm dərslərində, ən əsası isə onu üzüb əldən salan, içindən yeyən uşaqlıq illərindən bu günə qədər başına gəlmiş bütün acınacaqlı hallarından xilas olmasına kömək edərdi. Amma necə? Heç yaxınlaşmağa belə cürəti çatmırdı. Qəribə də o idi ki, məhəllədə baş verən müəyyən içtimai söhbətlərdə, bayram günləri ilə əlaqəli olaraq binanın qarşısına yığışan mehriban qonşuların keçirdiyi şənliklərdə ünsiyyətdə olur, ordan-burdan söhbət edirdilər. Kənarda isə ona yaxınlaşmağa çürət etmirdi. Nə desin, nəyi bəhanə edib yaxınlaşsın? “Nərgiz, olar sizi məktəbdən evə qədər ötürüm? Ya da, Nərgiz, bu gün hava yaxşıdı. Mən də inistitutdan tez çıxacağam. Bəlkə dərsdən sonra bir az gəzək? Nərgiz, səndə maraqlı kitablar var? Məndə də kitablar çoxdu. Bəlkə dəyişib növbə ilə oxuyaq, məlumatlanaq dünyadakı hadisələrdən?” Bütün bu suallarla hər gün özünü yorsa da, sonda yenə susaraq qızı kənardan izləmək olurdu qisməti. Evdəkilər də hiss etmişdi onun hərəkətlərindəki dəyişikliyi. – Bax hələ, dəridən qabıqdan çıxdı bu uşaq. Gör pəncərədən necə pusur? – gülümsəyərək dedi Məqbulə. Sərdar kişi açıq söz-söhbətləri sevmədiyi üçün ciddi qarşılamışdı onun bu sözlərini. – Burda pis heç nə görmürəm. Evlənən vaxtıdır. Seçimini özü etsin. Belə də ki, Nərgiz də pis qız deyil. Gözümüzün qabağında böyüyüb zavallı. Mən danışaram Yaqubla. Görüm bu işə necə baxır, – təmkinlə cavab vermişdi. Rəvanın gözləri isə qarşı binanın pəncərəsinə zillənib qalmışdı. Bilirdi ki, Nərgiz də onun baxışlarındakı sözü, mənanı anlayır. Amma bu baxışların cavabsız olduğu qorxudurdu onu. Təkcə qızın ailəsindəki ciddi problemlərlə bağlı kədər libasına büründüyünü bildiyi üçün dözürdü. Onu itirmək qorxusu yox idi ürəyində.
Nərgiz həmişəki kimi dərslərini hazırlayandan sonra mətbəxə keçdi. Bulaşıq qab-qacaqlar sanki sərgidə nümayiş olunacaq halda dayanmışdılar. Atası hələ gəlməmişdi. Kiçik qardaşı və bacısı isə dərsləri ilə məşqul idilər. Anaları bu evi tərk edib getdiyi gündən bəri Nərgiz bütün ev işlərini öz üzərinə götürmüşdü. Ağrı-acınının bütün yükünü çiyninə almış, uşaqların üzülməsini istəmirdi. Atası hər gün səhər evdən gedir, axşam qayıdırdı. Zeynəb ərini, uşaqlarını tərk edib gedən gündən bəri korluq verməmişdi Yaqub evə. Amma mənəvi dayaq ola bilmirdi övladlarına. Heç buna zamanı da çatmırdı. Bir də ki, onun təbiətinə görə əgər evdə soyuducu ağzına qədər dolu idisə, demək hər şey qaydasında idi. Nərgizi isə belə həyat qane etmirdi. Tez-tez atasından gələn zərif qadın ətirlərinin qoxusu, köynəyindəki rəngli dodaq boyalarının izi atasının yaxşı həyat sürməsindən xəbər verirdi. Əvvəllər bu mənzərəli qəbul edə bilmir, otağına çəkilib saatlarla ağlayırdı. Getdikcə adiləşdi hər şey. Böyüdü, yaşından tez kamilləşdi. Atasının da bir insan kimi qayğıya ehtiyacı olduğunu dərk etdi. “Əgər o yad bir qadını gətirib bizə ana etsəydi, bu daha ağır dərd olmazdımı”- deyə düşünəndə təsəlli tapırdı. Yaxşı bilirdi ki, anası qayıtmayacaq. Qayıtsa da yenidən ailənin bir üzvü kimi qəbul olunmayacağını bilirdi. Atasından soruşmağa cəsarəti çatmırdı. Anasının niyə ailəni tərk etiyini, hara getdiyini soruşmağa cəsarəti çatmırdı. Qonşu qadınların pəncərədən küləklə gətirib otağa saldığı söhbət, dedi-qodulardan onun yad bir kişi ilə sevişərək evi tərk etdiyinə isə inana bilmirdi. Hamı kimi o da sevirdi anasını. Gözləri gözlərinin önündən bir an da olsa çəkilmirdi. Gecələr əllərini bacı-qardaşının saçlarına çəkərək qayğını əsirgəmir, sonra təkrar əllərini saçlarına çəkib için-için ağlayırdı. Ana nəvazişinə həsrət qalmaq ən ağır dərddir övladı üçün. Yoxluğu həzm etmək olur gec-tez. Bu yoxluq isə həzm ediləsi deyildi. Məktəbdə ana haqqında şeirlər söylənəndə, inşa yazılanda baxışlarını gizlətməyə yer tapmırdı. Xəcalət çəkirdi. Anasının etdiyi bağışlanmaz səhvin günahını, əzabını yaşayırdı, hər gün ölüb-dirilirdi. Uşaqlıqdan bəri çəkdiyi acılar beynində yüklənib qalmışdı. Bir neçə dəqiqə davam edən güclü baş ağrıları ona düşünməyə imkan vermirdi. Əllərini başına tutub dayanır, bu ağrıların keçib getməyini gözləyirdi. Şiddətli ağrılar keçəndən sonra dərindən nəfəs alırdı. Əvvəllər bu ağrlar beş-on dəqiqə davam edirdisə, getdikcə dəqiqələrin sayı da çoxalmış, onu narahat etməyə başlamışdı. Gün ərzinə damarlarında dövr edən qanın beynində bir neçə dəfə ilişib qaldığını, yubandığını açıq-aydın hiss edirdi. Nə vaxtsa anası ilə qovuşacağı günü, bu ağrıların da keçib gedəcəyini gözləyirdi.-Salam Nərgiz, – axşam anası ilə söhbətdən sonra güc toplayıb yaxınlaşdı qıza Rəvan. Nərgiz dönüb baxsa da üzündəki ifadə dəyişmədi. Dilucu salam verdi.- Bilirəm ki, indi dediklərim əhvalını heç də dəyişməyəcək. Amma deməyim məsləhətdi. Bilirsən ki…- Nə? Nəyi bilməliyəm? Məndən xoşun gəldiyini? Mənimlə əylənmək istədiyini? Mən heç kəsi bu fürsətdən istifadə etməyə qoymaram. Başa düşürsən? İmkan vermərəm. Axı anamın həyatının mənum həyatım ilə nə əlaqəsi? Ölüb! Ölüb o insan. Yoxdu. Anlayırsız, – ixtiyarsız bir sözə bənd imiş kim çığırdı qız. Rəvan söz tapa bilmədi. Onun dedikləri isə cəsarət verdi oğlana.- Sən nə danışırsan? Bu nə söhbətdi? Gözləməzdim səndən. Səni ağır düşüncəli bir qız bilirdim. Yaxınlaşmaqda isə pis heç nə görmürəm. Onu da qeyd edim ki, sən düzgün düşünmürsən.- Bu söhbətləri saxla tələbə dostlarınla edərsən. Dərsə geçikirəm. Bağışla,- deyib uzaqlaşdı. Rəvanın arxadan dediyi sözlər qulağında cingildədi.- Anamla atam axşam sizə gələcək.Axşam döyülən qapının arxasında onun valideyinlərini görən qız işin ciddiliyini bildi. Hörmət xatirinə yaxşı qarşıladı onları. Az keçmiş atası da gəldi. Bir saat davam edən söhbətdən sonra mehriban qonşular xoş davranışla sağollaşdılar. İndi atasının otağa gəlib ona deyəcəklərini gözləyirdi. Elə də oldu.-Axı mən indi o halda deyiləm, ata. Həm də məktəbi bitirməmişəm. Bir az vaxt ver onlara. Bu barədə bir az düşünməliyəm, – çəkinmədən dedi.-Bu təbiidir. Sən gec-tez ailə qurmalısan. Rəvan yaxşı oğlandı. Səni qayğıdan kənarda saxlamaz. Əminəm buna,- yazıq görkəm aldı Yaqub. Sevinmiş olsa da gözlərindəki kədəri gizlədə bilmədi.-Yaxşı, bir söz demirəm. Amma, o gəsin. Sonra… – sözünü bitirmədən ağladı.-O, gəlməyəcək. Gəlsə də mən qəbul etməyəcəm. Bu qədər. Gecən xeyrə qalsın.Nərgiz bilirdi anası gəlməyəcək. Ondan heç bir xəbər olmasa da sağ olduğuna əminlik var idi içində. Onun geri- ailəyə dönəcəyi günü gözləyirdi. Otağına keçib pəncərəni açdı. Hava qəbul etmək istədi. Gözləri yenə də Rəvanın baxışları ilə toqquşdu. Dərhal pəncərəni bağlayıb, pərdəni çəkdi. Yenə şiddətli ağrı ilə baş-başa qaldı. “Yox, belə olmaz. Atama ağrılarım barədə nə isə deməliyəm. Niyə? Axı niyə deyim? Bilsə dərhal məni həkimə aparacaq. Mən isə istəmirəm, istəmirəm. Yaşamaq istəmirəm” pıçıldayaraq üzü üstə yatağa uzanıb ağladı.Son zəng tədbiri bitəndən bir neçə gün sonra Nərgizə nişan taxıldı. Qara buludlar bu nişan şamlarının şölələri ilə birgə ailənin başı üzərindən uzaqlaşdı. Qonşular ehtiramla hal-əhval tutur, əvvəlki günlərə nisbətən xoş davranırdılar. Ayağı üzülmüş qohumların da ayaq izləri tanış evin otaqlarında göründü. Toya hazırlaq gedir, ailə məsələləri müzakirə olunurdu. Nərgiz bu bir neçə gündə dəyişmiş- elə bil böyümüş, daha da gözəllşmişdi. Övladlarının acısını çəkən, hər gecə onların gələcək həyatı barədə narahat olub düşünən Yaqubun da qırışları açılmışdı. Rəvan tez-tez Nərgizlə birgə gəzintiyə çıxır, xoş anlar yaşayırdılar. Sevdiyi insanı bir an da olsa qayğıdan kənarda saxlamırdı. Onu ömrü boyu sevəcəyinə, anasız keçirdiyi o acı günləri unutduracağıa qıza söz vermişdi. Nərgizin ağrıları isə üzə çıxmağa başladı. Rəvan bunun yaxşı bir əlamət olmadığını duyub qızın tez-tez özündən getməsini evdə danışdı. Böyük qanqaraçılığa səbəb oldu müzakirələr. Söz-söhbət Yaquba çatanda isə ailənin sorağı klinikadan gəldi. Nərgiz ciddi həkim nəzarəti altınla saxlanılmalı, güclü müalicə olunmalı idi. Bir səhər isə həkimin qoyduğu diaqnoz ailənin bütün xoşbəxtliyinə son qoydu.-Onsuz da öləcək. Bunu bilə-bilə qızın ürəyinə xal salmayaq. Qoy son saatlarını xoşbəxt yaşasın barı, – kövrələrək dedi Sərdar.Nərgizdən başqa hər kəs onun bu ağır xəstəliyinin adını bilirdi. Rəvanın özündən çox bu bəxtsiz sevgilisinə ürəyi yanırdı. Tale onun ilk məhəbbət arzusunu ürəyində boğdu. Qızın yanından bir an belə çəkilmir, onu ümüdləndirirdi. Son günlər isə Nərgiz heç nə danışmır, nə baxışları, nə də hərəkətləri ilə heç bir reaksiya vermirdi. Ancaq bir nöqtəyə baxb axtarır, axtarır, onu cavan ikən dərdə salan insanı arzulayırdı. Bu arzu ilə də Rəvanın qolları arasında həyatını itirdi.Toya hazırlaşan bütün qohumlar dəfndə iştirak etdi. Nərgizi gül-çiçək dəstəlri ilə torpağın qoynuna gəlin köçürdülər.Rəvan uzun müddət özünə qapandı. Sevdiyi insanın yoxluğunu həzm edə bilmirdi. Onun istəyi ilə Nərgizin qara mərmərdən olan baş daşına “Nişanlı məzar. Nişanlısı Rəvandan əbədi xatirə” sözlərini həkk edildi. Tez-tez gəlib məzarı ziyarət edir, göz yaşı axıdaraq təskinlik tapırdı. Bu qara mərmər Yaqubun və Rəvanın baxışlarının əksini özündə saxlamışdı. Doğmaları gələndə elə bil mərmərdən boylanan şəkil gülümsəyirdi, məmnun idi. Bu baxışlara bir çüt göz də qoşulmuşdu. Hamıdan xəlvət qızının məzarını seyr edən, peşimançılıq içində yanb, qovrulan, hisslərinin qurbanına çevrilmiş Zeynəbin baxışları idi. İndi Nərgiz çox rahat uyuyurdu. Anasının isti göz yaşları qəbrinin üstünə axdıqca ruhu sevinirdi.Son
Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin (ADPU) müəllimi, pedaqogika üzrə fəlsəfə doktoru, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Qarabağ bürosunun rəhbəri, şair Əziz Musanın “Sevgi dastanı” adlı yeni şeirlər kitabı işıq üzü görüb. Kitaba müəllifin son illərdə qələmə aldığı ədəbi-bədii nümunələri, poeziya örnəkləri, müxtəlif mövzularda qələmə alınan poemalar daxil edilib. Kitab oxucularla müəllifin sayca 35-ci görüşüdür. Geniş oxucu auditoriyası üçün nəzərdə tutulub. Ədəbiyyatsevərlər, poeziya həvəskarları tərəfindən rəğbətlə qarşılanacağına ümid edirik.
Ümumilikdə isə, zəngin bədii yaradıcılığı ilə oxucuların qəlbinı yol tapan şair Əziz Musanın şeirləri “Ədəbiyyat qəzeti”, “Ədəbiyyat naminə”, “Kaspi”, “Olaylar”, “Ədalət” qəzetlərində, “Azərbaycan”, “Ulduz” jurnallarında, mədəniyyət və ədəbiyyatyönümlü saytlarda dəfələrdə dərc olunub. 2018-ci ildə Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində işıq üzü görən “Şairlerin Seçkisi” adlı şeir antologiyasının X, XI hissələrində və İraq İslam Respublikasında fəaliyyət göstərən “Türkmen yazarı” aylıq şeir dərgisində şeirləri yayınlanıb.
Qeyd edək ki, bundan öncə görkəmli və istedadlı Azərbaycan şairi Əziz Musanın “Çiçək yağışı” (2012), “Çingiz dastanı” (2013), “Mübariz dastanı” (2014), “Ramil haqqında dastan” (2015), “Qarabağ” (2016), “Yurd sevgisi” (2017), “Ayrılığın göz yaşları” (2018) adlı şeirlər və poemaları kitabları nəşr olunmuşdu.
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti və İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsi.
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü
Değerli okuyucularımız içeriği ile önemli yansıma ve değerlendirmelerde bulunulan bir önceki sayımızdan sonra 54. sayımızla sizlerle beraberiz. Dünyayı ve ülkemizi etkileyen korana virüs salgını sebebiyle alınan tedbirlerden dolayı basın hayatında da gecikmeler meydana geldi. Kültür-sanat alanında yapılacak olan etkinlik ve benzeri faaliyetler sağlığımız açısından durduruldu. Dileğimiz ülkemizde de altı bine yakın vatandaşımızın hayatını kaybettiği, şimdilik çözümü bulunamayan bu hastalığın daha kısa sürede sona ermesidir.Bu sayımızda da memleketimize hem sağlık alanında hem de kültür alanında büyük hizmetleri olan Ceyhun Atıf Kansu’ya yer vermeğe çalıştık. Kansu’un evlatları Prof. Dr. Bahar Gökler ve Gazeteci -Yazar Işık Kansu’ya, onu tanıyan dostlarına hemşerisi olduğu Turhallılara ulaştık.Ceyhun Atıf Kansu’nun diğer bir güzelliği bizim topraklarımızda Turhal’da on yıl kadar görev yapması ve Anadolu’yu çok daha iyi Yeşilırmak kıyılarında tanıyıp, edebiyat dünyasına tanıtmasıydı. O da Cahit KÜLEBİ gibi belki de şiirinin kaynaklarına Tokat’tan ulaşmıştı.Ertuğrul Döver, Kansu için şöyle diyordu:“Cumhuriyetin ilk yıllarında doktor olan Ceyhun Atıf Kansu Turhal Şeker Fabrikası’nın bursu ile yurt dışında eğitim gördü. Döndüğünde Ankara’da pek fazla doktor yoktu. Arkadaşları ‘seni iyi bir hastaneye tayin ettirelim ‘dediler. Ceyhun Atıf Kansu:-Hayır, ben bursu ile yurt dışına gönderen Turhal Şeker Fabrikası çalışanlarına ve pancar üreten köylülere borçluyum. Onlara hizmet götürerek borcumu ödemek zorundayım. Der ve Turhal’a gelir. Biz de vatanını ve insanlarını seven görev aşkıyla zor şartlarda hizmet eden Ceyhun Atıf Kansu’ya vefayı Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği ile KÜMBET Dergisi olarak bir borç bildik. Saygıyla anıyoruz.Bu sayımızda Ceyhun Atıf Kansu dosyalarıyla birlikte çok kıymetli yazarları, araştırmacıların ve hocalarımızın bizlere gönderme nezaketinde bulundukları çalışmalarına yer verdik. Bu güzel yazıların arasında şairlerimizin şiirleriyle bir gül bahçesi yapabilme gayreti içinde olduk.İşte birbirinden değerli kalemlerimiz: Prof. Dr. Nurullah Çetin, Gazeteci-Yazar Işık Kansu, M. Halistin Kukul, Doktor, Öğretim Üyesi Mehmet Yardımcı, Yusuf Ayhan Necli, Şefeg Nasir, Hanefi Işık, Nurdane Özdemir Sağkan, Doktor, Öğretim Üyesi Göktan Ay, M. Ali Kalkan, Bekir Yeğnidemir, Turan Erdoğan, M. Necati Güneş, Mahmut Hasgül, Nihat Aymak, Çetin Oranlı, Ziya Zakir Acar, Celalettin Çınar, Yalçın Ünlü, Oktay Salepçigil, Ayla Bağ, Canan Örükaya, Hasan Basri Atay, Abdulkadir Türk.Ve şairlerimiz: Rıza Akdemir, Ayhan Nasuhbeyoğlu, Ali Akbaş, İbrahim Sağır, Doğan Kaya, Cengiz Numanoğlu, Erdal Erçin, Hüseyin Koç, Şemsettin Ağar, Sündüs Arslan Akça, Songül Eski, Durmuş Kaya, Uğur Gürekin, Tülay Aydın, Veysel Turgut, Şerare Kıvrak Yağcıoğlu, Filiz Yüksel, Sergül Vural, Ayşe Şahin, Remzi Özkan, Rasim Yılmaz, Nurgül Kaynar Yüce, Hüseyin Gök, Remzi Zengin, Esra Erdoğan, Burhan Kurddan, Aygün Akbaba, Ayşe Şahin.55.sayımızda buluşmak arzusuyla esenlikler diliyoruz.Hasan AKARTokat Şairler ve Yazarlar Derneği Başkanı
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Kollektivi Sizi, Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsini, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının sədrini, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvünü, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının təsisçisi və direktorunu, Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Ећairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilcisinin Başkanını, respublikanın Əməkdar jurnalisti, şair-publisistini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir!
Mətbuat xidməti
Rafiq ODAY ( Bayramov Rafiq Hüseyn oğlu) 23 iyul 1960-cı ildə Naxçıvan MR Ећərur rayonunun Ећəhriyar kəndində anadan olub. 1983-1988-ci illərdə Naxçıvan Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsində təhsil almışdır. Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvüdür.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədridir.”Möhtəşəm Azərbaycan” müstəqil ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəzetinin təsisçisi və baş redaktorudur.Azərbaycan Respublikasının “Əməkdar jurnalisti”dir.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Portalının təsisçisi və direktorudur.Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Ећairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilcisinin Başkanıdır.”Qızıl qələm”, “Həsən bəy Zərdabi”, “Qafqaz-Media” mükafatları laureatıdır.”Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının inkişafına dəstək”, “Çağdaş Türkiyə ədəbiyyatının inkişafına dəstək”, “Kütləvi informasiya vasitələrinin inkişafına dəstək” layihələrini həyata keçirən ilk AZƏRBAYCANLI ŞAİRDİR.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi,Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsini, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvünü, Dünya Azərbaycanlılarının Mədəniyyət Mərkəzinin Mətbuat xidmətinin rəhbərini, “Azad qələm” qəzetinin və “Ali Ziya” jurnalının təsisçisi və baş redaktorunu doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!
Mətbuat xidməti
1961-ci il 22 iyulda Tərtər rayonun Sarov kəndində doğulub. 1978- ci ildə həmin kənddə orta məktəbi qurtarıb. 1979-81- ci ildə Bakı Kooperativ texnikumun əmtəəşünaslıq fakültəsini bitirmişdir. Həmin il qiyabi yolla Moskva Kooperativ (indiki Koomersiya universiteti) institutunun iqtisadiyyat fakültəsinə daxil olmuşdur. Ailə qurmasıyla əlaqədar institutun 3-cü kursundan sonra davam etməmişdir. 1998- ci ildə Beynəlxalq Elmi Tətbiqi Kosmonavtika institunun filologiya (dil-ədəbiyyat) fakültəsinə daxil olmuş, oranı əla qiymətlərlə başa vurmuşdur. Əvvəllər əmtəəşünas, iqtisadçı sahələrində çalışsa da, müəllimlik sahəsinə meyl etməmişdir. 1980-ci ildən dövrü mətbuatda şeir və məqalələri dərc olunduğundan, mətbuat aləminə maraq göstərmiş və bir filoloq kimi bu sahədə fəaliyyətə başlamışdır. Nəcibə İlkin orta məktəbdə oxuduğu illərdən şeir yazır. Şeirləri və publisist məqalələri “Zaman”. “Ümman”, “Kaspi”, “Respublika”, “Demokratiya”, “İcmal”, “Ədalət” qəsetlərində və “Vəfa”, “Sözün işığı” , “Qoşa ulduz”,”Kotoloq” jurnallarında dərc olunmuşdur. 2004-cü ildə “Bir ömür uduzdum”, 2006-cı ildə “Qəlbimdə dil açan dünya “ şeirlər kitabı işıq üzü görmüşdür. 2007- ci ildə “Tərtər inciləri” toplusunda bir neçə şeirləri çap olunmuşdur. Bu kitablar haqqında tanınmış qələm sahibləri rəy yazmış və müsbət mənada öz fikirlərini bildirmişdir. Şeirlərinə və publisist məqalələrinə görə Az.KİVİHİ-nın “Qızıl Qələm”, “Xalqın nüfuzlu ziyalısı”, “Xan qızı Natəvan” mükafatına, “ İnam” şərəf diplomuna layiq görülmüşdür. Qafqaz Media İctimai birliyi tərəfindən “Vicdanlı qələm” , “Peşəkar jurnalist” diplomları ilə mükafatlandırılmışdır. Bu yaxınlarda təsis etdiyi “Azad Qələm” qəzetinin 3 yaşı tamam olmasına görə, publisist məqalələri və ədəbi yazılarına görə AZKİVİHİ-nın “Qızıl Qələm” mükafatına layiq görülmüşdür. Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin ədəbi orqanları olan “Ulduz” , “Azərbaycan” jurnallarında şeirləri dərc olunub. Dünya Azərbaycanlıları Mədəniyyət Mərkəzinin idarə heyətinin və Qadınlar Şurasının üzvü və DAMM-ın və katibidir. AYB-nin və AJB-nin üzvüdür. 2006- cı ildən təsis etdiyi “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin, “Ali Ziya” jurnalının təsisçisi və baş radaktorudur. Ailəlidir. Iki övladı və bir nəvəsi var.
SƏN GETDİN
Sən getdin göynədi sinəmdə ürək, Yox olub əridi ömrün illəri. Soldu qucağımda arzularım tək, Dərib gətirdiyin sevda gülləri.
Sən getdin… arxanca baxan gözlərim – Su səpdi yoluna aydınlıq üçün. Dilimdə ilişib qalan sözlərin, Bir haray salmadı, bilmədim neyçün?
Sən getdin… eşqinin bahar naxışı, Min ilmə toxudu payız ömrümə. Gözümdən süzülən sevda yağışı. Sanki qılıncını çəkdi könlümə.
Get gülüm, – qınama sənsiz səbrimə, Küləklər yan alar, sellər yan alar. Get barı, tez qayıt, mənim xətrimə, «Sənsizlik» dərd olub məndən can alar.
EŞQİMİN QIŞ HARAYI
Payız elə getdi, qış belə gəldi, Ayrılıq küləyi əsdi bir ucdan. Görüşə bilmədik, bu necə dərddi? Qar da yolumuzu kəsdi bir yandan.
Sanki acıq çıxır təbiət bizdən, Görüşmək vədəmiz uzanır yaman. Həsrət də qar kimi gözlərimizdən, Yağıb sinəmizdə qoparır tufan.
Bölündük sevginin fəsillərinə, Eşqimiz, baharkən, özümüz qışıq. Bəlkə ömrümüzün son illərindən, Bəxtin yollarına atılmış daşıq?!
Eh… yenə səbrimin üstünə əsir, Sənin göndərdiyin şaxta, qar, boran. İnan ki, yolumu eşqimiz kəsir, Yoxsa, bu yollarda kimdi ki, duran?!
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi və kollektivi “Olaylar” İnformasiya Agentliyi və “Olaylar” qəzetinin rəhbəri, yazıç-pulisist, türkoloq alim, əziz dostumuz Yunus Oğuzu doğum günü münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!
Mətbuat xidməti
Yunus Oğuz (azərb. Yunus İsaxan oğlu Əliyev) — 1960-cı il iyunun 22-də Şirvan şəhərində anadan olub. 1977-ci ildə orta məktəbi bitirdikdən sonra bir il Şirvan DRES-də fəhlə işləyib. 1978-1979-cu illərdə Bakı şəhəri 6 nömrəli texniki peşə məktəbində təhsil alib. 1979-1981-ci illərdə sovet ordusunda xidmət edb. Ordudan tərxis olunduqdan sonra 1983-cü ilin avqust ayına qədər Şirvan şəhər pambıq təmizləmə zavodunda mülkü müdafiə qərargahının rəisi vəzifəsində çalışıb.
Həmin müddətdə ictimai əsaslarla zavodun komsomol təşkilat katibi secilib. 1983-cü ildə Rostov Dövlət Universitetinə daxil olub və 1988-ci ildə RDU-nun fəlsəfə fakultəsini bitirərək filosof ixtisasina yiyələnib. Ali təhsilini bitirdikdən sonra təyinatla Azərbaycan SSR Elmlər Akademiyasının Fəlsəfə və hüquq institutuna göndərilib və burada kiçik elmi işçi vəzifəsində çalışıb. 1988-ci ildən də Milli Azadlıq hərəkatına aktiv qoşulub. Fəlsəfə və hüquq institutunda kiçik elmi işçi işləməklə yanaşı 1989-cu ildən 1991-ci ilədək Azad söz qəzetinin, həmçinin Xüsusi bulletenlərin qeyri-leqal nəşrinə rəhbərlik edib. 1990-ci ilin yanvarında akademiyanın bir qrup gənc alimi ilə Xalq Azadliq Partiyasının (XAP) yaradıb və onun sədri seçilib.
1991-1992-cı illərdə Ordu qəzetinin baş redaktoru vəzifəsində çalışıb. 1990-cı ildə AXC Ali Məclisinə, sonra AXC idarə heyətinə üzv seçilib. 1992-ci ildə AXC idarə heyəti ləğv olunduqdan sonra AXC sədrinin müavini təyin olub. 1993-cü ildə Azərbaycan Respublikası Prezidentinin müavini təyin edilib. 1994-cü ildə AXC –ni tərk edərək Azərbaycan Bütövlüyü Uğrunda Cəmiyyəti və eyni adlı partiyanı təsis edib və onun sədri seçilib. Yunus Oğuzun təşəbbüsü ilə 1997-ci ildə ABUP və XAP birləşib və o, Xalq Azadlıq Partiyasınin sədri seçilib.
1998-ci ildə XAP və Vəhdət Partiyası birləşib və bu dəfə partiya sədrinin birinci müavini seçilib. 2000-ci ildən Vəhdət Partiyası adını Milli Vəhdət Partiyası elan edib ve qurultayda Yunus Oğuz Milli Vəhdət Partiyasının sədri seçilib. 1995-ci ildən bu günə qədər “Olaylar” İnformasiya Agentliyinin baş direktoru və eyni adlı qəzetin baş redaktoru vəzifəsində çalışır. Yüzlərlə elmi və publisistik məqalələrin müəllifidir. 15 oktyabr 2003-cü ildə keçirilən prezidenti seçkilərində namizədliyi qeydə alınmışdır.
Kitabları Redaktə Qarabağ nəzarətsiz zona (1993) (ingiliscə) Siyasi hakimiyyətin idarəetmə prinsipləri (1994) Qadın ulduzu (1996) Qədim Anadolu və Azərbaycan türkləri (2002) Türkün tarixinə yeni bir baxış (2006) Atilla pyesi (2007) Nadir Şah (tarixi roman) (2008) Təhmasib şah (tarixi roman) (2009) Türkün gizli tarixi (2010) Əmir Teymur zirvəyə doğru (2011) Qədim Türklər və passionarlıq nəzəriyyəsi Qumilyovun tədqiqatlarında (2011) Əmir Teymur dünyanın hakimi (2012) “Şah arvadı və Cadugər” tarixi romanı (2013) Sultan Alp Arslan (tarixi roman) (2015) Azərbaycanın geosiyasəti (2016) Atabəy Eldəniz (tarixi roman) (2017) Ovçu (2018)[1]
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatı haqqı, ədaləti özünə bayraq edən, bütün məqamlarda qərəzsiz və vicdanlı mövqedə dayanan, dövlətimizin, millətimizin və xalqımızın mənafeyini hər şeydən üstün tutan, qələmin müqəddəsliyinə sadiq qalan bütün jurnalistləri, yaxından, uzaqdan mətbuatla əlaqəsi olan bütün KİV nümayəndələrini Milli Mətbuat günü münasibətilə təbrik edir, ən xoş arzu və ən səmimi duyğularını yetirir. Qələminiz iti, sözünüz kəsərli, başınız uca, alnınız açıq, vicdanınız təmiz olsun həmişə, dəyərli həmkarlar!
Dərin hörmətlə,
Rafiq ODAY, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının təsisçisi və direktoru, Respublikanın Əməkdar jurnalisti.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi,yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məslətəhçisini, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin, “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsünü, Gənclər mükafatçısını doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi,yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Gundelik.info və Edebiyyat-az.com saytlarının Məsul katibini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə uğurlar diləyir! Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!İnşAllah!
Mətbuat xidməti
Şəfa EYVAZQIZI (Kazımova Şəfa Eyvaz qızı) 1987-ci il iyulun 21-də Gədəbəy rayonunun Qoşabulaq kəndində dünyaya gəlmişdir. İlk təhsilini doğma kəndində almışdır. 2003-cü ildə Bakı Qızlar Universitetinə daxil olmuş, həmin universiteti fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2007-ci ildə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinə magistraturaya qəbul olmuş və 2009-cu ildə həmin universiteti də fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2012-ci ildən Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin dissertantıdır. Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisidir.Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibidir. Bədii yaradıcılığa hələ uşaq yaşlarında başlamış, heca vəznində bir çox şeirlər yazmışdır. Universitetdə təhsil aldığı müddətdə “Humay” poeziya dərnəyinin fəalarından olmuş, bir sıras mətbu orqanlarda şeirləri çap olunmuşdur. 2006-cı ildə “Keçə bilsəm bu sınağı” adlı ilk şeir kitabı çapdan çıxmışdır. Yaradıcılığının ilk illərində heca vəznində şeirlər yazmağa üstünlük versə də, sonralar sərbəst vəzndə daha çox yazıb yaratmışdır.
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Muğan Bürosunun Rəhbəri
Təyyar Nəsirlini tanıdığım 25 ildən artıqdı. Keçən yüzilliyin 90-cı illərində tez-tez Salyanda nəşr edilən “Qələbə” qəzetinin redaksiyasına gedərdim. Məqsədim yeni yazılarımı (bu, adətən şeir olardı) qəzetin kollektivinə təqdim etmək idi. Ayda bir dəfə qəzetdə oxuculara poeziya səhifəsi təqdim edilərdi. Varlı kəndindən rayon mərkəzinə 40 kilometrlik yolu da şeirimin bu səhifədə görünməsi üçün gedərdim. Təbii olaraq bu ardıcıl gediş sayəsində qəzetin kollektivini də yaxından tanımağa başlamışdım. “Qələbə” kollektivi içərisində tanıdığım, sonralar mənim üçün çox əziz bir dosta çevrilən insanlardan biri də Təyyar Nəsirli idi. Hər gedəndə onu çox məşğul görərdim. İş masasının üstü əlyazmalarla və şəkillərlə dolu olardı. Sonralar öyrəndim Qarabağ savaşında şəhid olan igid eloğlularımızın həyatını araşdırır, onların adlarını unudulmağa qoymur. Rayonu kəndəbəkənd gəzib şəhidlərimizin ailəsi, doğmaları, döyüş yoldaşları ilə görüşür, onlar haqqında bilgi toplayır. Bütün bu işləri kimsədən yardım ummadan və gözləmədən, Vətən, Millət qarşısında qutsal borc kimi görür. Təyyar Nəsirlinin qələm məhsulu olan “Ölümdən güclüdür Vətən sevgisi” (1993), “Tale ulduzları yanan şəhidlər” (1997), “Nigaran ruhlar” (1998) və s. bu kimi illərlə zəhmətin bəhrəsi olan kitablar həm də bu insanın hansı ruha sahib olduğunu göstərir. Mənim tanıdığım Təyyar Nəsirli bu gün də dəyişməyib. Eyni ruh, eyni xarakter və eyni həvəslə bu gün də yazıb-yaradır, el-obası üçün, dövləti üçün faydalı olmağa çalışır, haqqı olan insanların həyatını kitablaşdırmağa, onları gələcək nəsillərə də tanıtmağa çalışır.
Təyyar bəy Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvüdür, Salyanda çıxan “Qələbə” qəzetinin məsul katibi, “Space” müstəqil teleradio şirkətinin Salyan bürosu üzrə bölgə müxbiridir. Bu günlərdə 60 yaşını tamam edəcək dostumuz ömrünün 30 ildən çoxunu qələmə bağlayıb. Özünü peşəkar jurnalist kimi təsdiq etməyi bacarıb.
Yubilyar dostumuz 1960-cı il iyulun 9-da Talış dağlarının qoynunda yerləşən Lerik rayonunun Çeşman kəndində doğulub. O, körpə olarkən valideynləri Salyan rayonunun Xocalı kəndinə köçüb. Qoynunda doğulduğu Talış dağlarının məğrurluğu və sahilində yaşadığı Kür çayının qaynarlığı sonralar onun xarakterinə çevrilib. Məğrur olub, çalışqan olub, daim axtarışda olub. Bu özəllikləri zərrəcə xələl gətirmədən varlığında bu günlərə daşıyıb. 60 yaşa da bu xarakterlə gəlib. Bəzən sahib olduğu bu xarakter onu nələrdənsə məhrum edib, yüksək vəzifəyə, mükafata gedən yolunda əngəl olub, ancaq bu əngəl onu doğru bildiyi yoldan anadolular demişkən, şaşırmayıb. Bütün yaradıcılığı da bu xarakterindən boy verib, meydana çıxıb. 1988-ci ildə Bakı Dövlət Universitetinin Jurnalistika fakültəsini bitirib. Həmin ildən həyatını birdəfəlik olaraq sözə, qəzetə, jurnalistikaya bağlayıb. Nəticə də göstərdi ki, bu yolu seçməkdə yanılmayıb. Qələm adamı olmaq təkcə onun seçimi deyil, bu, həm də onun taleyidir, alın yazısıdır. Təyyar Nəsirli az öncə adını yazdığım kitablardan sonra “Müəllim ömrü” (2000), “Altında yatırkən də bizimdir yerin üstü” (2007), “Muğan torpağının pəhləvanları” (2009) kimi sanballı əsərlər yazdı və “Əbədi buzlaqlar” (2010) romanı ilə peşəkar yazıçı olduğunu ortaya qoydu. Bildiyimə görə o, hazırda təbii fəlakətlərin törətdiyi faciələrdən bəhs edən “Qoşa qovaq ağacı” romanı üzərində işləyir…
Məşhur bir deyim var; “Adamı yolda, yoldaşlıqda tanıyarlar”. Onunla dəfələrlə yoldaş olmuşuq. Birlikdə yurdumuzun yaşıl ormanlara bürünmüş bölgələrinə – Şamaxıya, İsmayıllıya və Qəbələyə səfərlər etmişik. Meşədə təbiət qoynunda süfrə açmışıq, çörək kəsmişik, bu gözəlliklər qoynunda samovar çayı içmişik. Yolda saatlarla həmsöhbət olmuşuq, fikir mübadiləsi aparmışıq. Bir-birimizin iç dünyasını yaxından tanımışıq. Görmüşəm ki, Təyyar təkcə yaxşı ziyalı və qələm adamı deyil, həm də çox gözəl yol yoldaşıdır, maraqlı həmsöhbətdir, ləyaqətli dost, güvənli yoldaşdır.
Təyyar Nəsirlinin ömür-gün yoldaşı Leyla xanım da qələm adamıdır, peşəkar jurnalistdir. Hər şeydən öncə qəlbi gözəlliklərlə dolu olan dəyərli insandır. Həyatımda bir-birini bu qədər tamamlayan çox az cütlük görmüşəm. Təyyar bəyin bu seçimi onun həyatındakı ən böyük uğurudur. İndi yox, onları ilk tanıdığım vaxtlardan gəldiyim qənaət budur. Heç yadımdan çıxmaz; “Qələbə” qəzetinin redaksiyasına ilk gedib-gəldiyim vaxtlar idi. Günorta vaxtı redaksiyanın işçisi olan bir qız kollektivlə sağollaşıb, getməyə hazırlaşdı. Hər kəsə adını çəkmədən “Sağ olun” – deyirdi. Təyyar Nəsrliyə tərəf dönəndə isə daha mehribancasına “Sağ ol, Təyyar müəllim!” – deyib getdi. Davranış xoş ovqat yaratdığı üçün “Qələbə”də baş redaktor müavini işləyən, tanınmış yazıçı və jurnalist Fəxrəddin Becanoğludan bu qızın kimliyini soruşdum. “Ə, Leyla balanı deyirsən? Leyladı da, Təyyarın yoldaşıdı” – dedi. Sonralar Fəxrəddin müəllimin “Leyla bala” dediyi bu insan mənim üçün də “Leyla bacı” oldu, doğma insanlardan birinə çevrildi. Təyyar bəy və Leyla xanım millətimiz üçün iki ləyaqətli övlad böyüdüblər. Böyük övladları Toğrul Bakı Dövlət Universitetinin Jurnalistika fakültəsini bitirib. Əvvəllər “Space”, sonralar ANS və ARB müstəqil teleradio şirkətlərində işləyib. Sonralar həyatını başqa sahəyə bağlayıb. Hazırda Bakı Şəhər Dövlət Yol Polisi İdarəsində inspektor vəzifəsində çalışır. Kiçik övladları Məhəmməd Nəsirli isə Azərbaycan Memarlıq və İnşaat Universitetinin Fövqəladə halların təhlükəsizliyi fakültəsini bitirib. Hazırda Salyan Regional Qaz idarəsində çalışır.
Bu günlərdə 60 yaşını tamam edəcək 25 illik əziz dostum, qardaşım Təyyar Nəsirliyə arzularım bitib-tükənməzdir. Təyyar Nəsirli adının çəkilməsi kifayət edir ki, könül qapısı açılsın və dünyanın bütün gözəl sözləri ürəkdən dodağa süzülsün. Dəyərli dostuma yeni yubiley yaşlarını can sağlığı ilə yanaşı yaradıcılıq uğurları ilə qeyd etməyi diləyir və rəhmətlik şairimiz Oktay Rzanın dediyi kimi yüz yaşı adlayıb keçməsini arzu edirəm.
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Muğan Bürosunun Rəhbəri
Olam, olam…
Tanrı aça qapıları, Göylərdən səs alam, alam. Bir işıq süzülüb gələ, Sevgi ilə dolam, dolam.
İçimizi sevgi yuya, Ucalda bizi Tanrıya. Hamı sözə sayğı duya, Dağ-daş deyə: Salam! Salam!
Bir gün ruhum qanadlana, Uçub vara yalnız Ona, Sual verə Yaradana: “Doğrudanmı qulam, qulam”?
Bir məqamda Tanrı dinə, İşıq donlu bir səs enə, “Eşqsiz olan qula dönə, Eşqə varan: balam, balam”.
İşıq, nur yağa yerlərə, Hər qarışda eşq göyərə, Sevgi qoxuya dağ, dərə – Ünvanı mən olam, olam.
ULUSA SƏSLƏNİŞ
Min illər Tanrının sevimli dostu, Min il ulusların lələsi oldun. Tanrı üz çevirdi səndən, o çağ ki, Bədəvi toplumun köləsi oldun.
Faciən başladı, din dəyişən gün; Şamanı küsdürdün, Xanı unutdun. Uzaq yad torpaqda taxtu-tac üçün, Vuruşan yadlara matəmmi tutdun?
Uca ağsaqqalın Qorquda obraz, Ən böyük yalana xilaskar dedin. Səni uyudanı müqəddəs bilib, Səni oyadana sən kor, kar dedin.
Qoşuldun min yerə bölünmüşlərə, Sevgidən soyundun, nifrət aradın. Müqəddəs elinə arxa çevirib, Nədən cəhənnəmdə cənnət aradın?
Yaddaş itirməyin, unutqanlığın, Didir ürəyimi, ruhumu əzir. Sən yanlış yerlərdə Tanrı gəzirsən, Şeytan yuvasında Tanrı nə gəzir?
Boz qurd köhnəlik oldu…
Qılınclar qında pas atdı, Gülüşlər dodaqda qaldı. Atlar bozqırda yox oldu, Kımızlar ocaqda qaldı.
Ağac bir kərə bəzəndi, İldə bir yol don geyindi. İnsan qopdu təbiətdən, Ruh soyundu, qan geyindi.
Göy Tanrı dostumuz idi, Hərdən Ondan küsürdük, Tərcüməsiz danışırdıq, Nə qorxurduq, nə əsirdik.
Yoxa çıxdı qutsallıqlar, Analıqlar dəlik oldu. İndi köpəklik dəbd Bozqurd köhnəlik oldu.
Günəş doğana qədər…
İlahi, nədir bu dərdlər, nə bu tükənməz kədər, Bumu ömür dedikləri, bumu yazılan qədər? Bu gecəni oyaq qalıb, Günəş doğana qədər, Qoşulub dəli çaylara çağlamaq istəyirəm İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.
Elə bil ki dünyamızın ağır-ağır dərd-qəmi, Boylanaraq yollarıma min il gözləmiş məni, Acılarım dərin dərya, ucsuz-bucaqsız zəmi, Dərdlərimdən min-min dastan bağlamaq istəyirəm, İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.
Cərgə-cərgə, dəstə-dəstə dərdlərimi çinləyib, Kaman kimi nalə çəkib, bir ney kimi inləyib, “Apardı sellər saranı” havasını dinləyib, Minbir yerdən sinəmi dağlamaq istəyirəm, İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.
40 min illik tarixdən silinməyən izəm mən, Heç kölə olmadım ki, köləlikdən bezəm mən. Nədən qul sifətində görünəm mən, gəzəm mən? Əyilmiş qamətimi şaxlamaq istəyirəm, İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.
Qalaq-qalaq kədər-qəm sinəmdə daşlaşıbdı, Türküstanın elləri yamanca yadlaşıbdı. İki yüz ildi taleyim dərdlə qardaşlaşıbdı Bəla gələn yolları bağlamaq istəyirəm, İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.
Orda Göyçə əl edir, burda Dərbənd üzülür, Göz dağıtək Borçalı, Təbriz səf-səf düzülür, Qəzəbli Qarabağın gözündən qan süzülür, Tərs gedən bu gedişi saxlamaq istəyirəm, İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyirəm.
İlahi, nədir bu dərdlər, nə bu tükənməz kədər, Bumu ömür dedikləri, bumu yazılan qədər? Bu gecəni oyaq qalıb, Günəş doğana qədər, Qoşulub dəli çaylara çağlamaq istəyirəm İçin-için, hönkür-hönkür ağlamaq istəyi
Dünya
Qoy ruhdan düşməsin dərdə düşənlər, Hamının dərdindən halıdı dünya. Sonunda hər kəsin haqqını verir, Minillər şahidi, uludu dünya.
Gah ömür yoluna bəla gətirər, Gah da yollarında çiçək bitirər, Doğru yol tutanı haqqa götürər, Əyriyə cəhənnəm yoludu dünya.
O kəs ki, düşməni öz tamahıdır, Qazancı günahsız məzlum ahıdır, Şərə dost olanın şahənşahıdır, Haqqa dost olanın quludu dünya.
Nəbzi var, dili var, canlı, diridi, Yaşayan varlığın o da biridi, Dilini bilənə yaylaq yeridi, Bilməzə düzlərin koludu dünya.
Ay Namiq, əməllər getməz havayı, Hər kəsin önünə qoyular payı. Kim deyir, azalıb onların sayı, Yaxşı adamlarla doludu dünya.
Lerikdə
Günəş bu yerlərdə ayrı cür doğur, Başqa cür dövr edir zaman Lerikdə. Kömürköy göylərin bağrını yarır, Dolanır dağları duman Lerikdə.
Bura min illərin könül sirdaşı, Bu dağlar Xaqanlar, Alplar yurdudur. Kömürköy vüqarlı doğma qardaşı, Qızyurdu deyilən, Oğuzyurdudur.
Dirilik suyudur gur bulaqları, Cənnətin özüdür burda hər oba. Bu dağlar qoynunda doğulduğundan, Dağ qədər yaşadı Şirəli baba.
Zuvanddan meh əsir – behişt havası, Göylərdən elə bil çiçək əndərir. Boylanır Güneydən Savalan dağı, O da öz ətrini bura göndərir.
Burda insanların süfrəsi açıq, Hər kəsin ürəyi dağlar boydadı. Burda təbiətə bənzər adamlar, Bu yerdə insanlıq qızıl qaydadı.
Dağlardan dağ kimi möhkəm olmağı, Sulardan paklığı alıblar cana. Adamı, havası, təbiətiylə, Lerik bir zinətdir Azərbaycana.
Minimal (yığcam) şeirlər
Gülüş
Bütün gülüşlər bədbəxtlikləri gizlətmək üçündü, Dünyanın ən bədbəxt adamıdı; Dünyanın ən çox gülən adamı.
*************** Söz
Sözün tükəndiyi yer yoxdur, Sözün keçmədiyi yer var.
*************** Yol
Tək bir yol var dünyada: Tanrıya gedən yol. Qalan bütün yollar yolsuzluqdur əslində.
Gülüşünü yadırğayan
Güldü, Gülüşündən utandı; Gülüşünü yadırğayan adam.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri
Ərhun dərsdən gəldi.Anası nə qədər xahiş etsə də, O, yeməyini otağında yeyəcəyini bildirdi. Kağız kimi ağarmış üzündə, qütbdə batan günəş kimi sönməkdə olan yaşıl gözlərində nəinki yeməyə, heç yaşamağa da həvəs yox idi.Artıq onun 13 yaşı vardı. Atasının üzünü 2-ci sinifdə oxuyanda görmüşdü. Atası ilə anası böyük sevgi yaşamış, hər cür çətinlik və maneələrə baxmayaraq öz məqsədlərinə çatıb ailə qurmuşdular. Atası dolanışığın çətinliyin görüb xarici ölkəyə işləməyə getmişdi. İlk vaxtlar yaxşı da qazanırdı: hər ay pul yollayır, 5-6 aydan bir isə evə gələrdi. Lakin artıq neçə il idi ki, atası evlərinə qayıtmır, ildə bir neçə dəfə zəng edərdi: İşlərinin pis getdiyini gəlməyə imkan olmadığın söyləyirdi Ərhungilə. Atasının yoxluğunda – bu illər ərzində çox şeylər dəyişmişdi, çox sıxıntılar çəkmişdilər. Nəhayət son zamanlar anasının işləri düzəlmişdi. (Ofisdə çalışırdı Ərhunun anası). Əvəllər isə qohumların, yaxınların hesabına dolanırdılar, çətin də olsa. Anası işə gedəndə Ərhunu dərsə qoyar, onu evə gətirməsi üçün isə məktəbdə çalışan qonşularındakı müəllimdən xahiş etmişdi. İşə girəndən sonra anasının Ərhuna diqqəti, qyğısı istər- istəməz azalmışdı. Dərsdən gələn Ərhun otağına keçər öz pəncərəsindən Xəzəri, parkdakı yaşıl ağacları seyr edər, bir gözü isə anasının gəldiyi yola dikilərdi. (Onu həyata bağlayan isə hər gün səhər tezdən Xəzərdən günəşin doğmasını seyr etmək və yemlədiyi sərçələr idi.) Küçənin o başından anasın görən kimi tez gəlib qapını açar, anası qapıdan girən kimi boynuna sarılar, onu çoxlu öpərdi. Anasının işə düzəldiyi aylar olardı. Bu gün də Ərhun anasın gözləyirdi. Binalarının qarşısında xarici maşın saxladı. Anası maşından düşüb, gülər üzlə içəridəkilərə nəsə deyib evə doğru gəldi… Ərhunun nədənsə gözləri bərəldi, ürəyi əsdi, qılçları qurudu sanki. Hər günki, kimi qapını açmaq yadından çıxdı. Qapı bir neçə dəfə döyüldükdən sonra birtəhər gəlib qapını açdı. Anasının boynunu qucaqlamaq əvəzinə sual dolu baxışla anasının gözlərinə baxırdı: -Nə olub balam, niyə qapını açmamısan, nə baş verib? -Ana o maşın kimin idi,hə? -Hər şey aydındır. Ay mənim qısqanc balam. O bizim şirkətin maşınıdır. Müdirin tapşırığı ilə indən belə məni evə gətirəcək, narahat olma balam. Anasına bu cür sual verdiyiçün, ondan şübhələndiyiçün həmin gün çox utanmışdı Ərhun. Ancaq Ərhun yanılmamışdı. Anasını gətirən bu maşının sürücüsü bir müddətdən sonra onların evinə ayaq açdı, onun gəlişi ilə evlərindən hüzur, səmimiyyət, mehribanlıq yoxa çıxdı. Növbəti sualında anası : “məndən nə istəyirsən? “ sənin yaxşı geyimin , yeməyin, yaxşı yaşamağın üçün bu qədər zəhmət çəkirəm, söz götürürəm. Sağ olsunlar məni işə götürüblər, minnətdarlığımı bildirmək üçün evə dəvət edirəm, burda nə var ki? Atan evdən çıxdığı neçə ildi, nə düzəməlli zəngi var, nə də ki, evə bir şey göndərməyi, hər dəfə zəng edirəm, telefonu bir rus qadın götürür.Harda olduğunu soruşanda, onun evdə olmadığını söyləyir, hər ddəfə məni bir bəhanə ilə yola verir. Özü zəng eliyəndə isə qısa olaraq bizim halımızı xəbər alır, vəziyyətin hələ yaxşı olmadığını deyir, bütün suallarımı cavabsız qoyur, hələ utanmadan bizi çox sevdiyini deyir , bütün bunlar boş yalandı. Özü rus qadınlarla kef eliyir,gün keçirir,bizi çox sevsə yanımızda olardı,qayğımıza qalardı, gedib ora yan verib yıxılmazdı” cavabını verdi. Bundan sonra Ərhun danışmağın mənasız olduğunu anladı, daha heç nə ilə maraqlanmadı. Onun üçün artıq elə bil. Ən dəhşətli anlar isə, anasının işdən qayıtması, yanında açıq-saçıq geyimli rəfiqəsi və bir neçə kişi ilə evə gəlməsi idi. Evdəki sərxoş və mənasız danışıb gülüşmələr, kravat cırıltısı, ehtirasın və xəyanətin qatışığı olan qadın səsləri Ərhun üçün əsl cəhənnəm əzabı idi.Onlar evə gələn kimi, o, başını yastığın altında gizlədər, qulaqlarına pambıq tıxayardı, artıq onun qəlbində sabaha olan uşaq ümidləri də ölmüşdü. Bu ev , bu yaşam, bu həyat tərzi ona heç nə kəsb etmirdi. Artıq neçə vaxtdı anasına “ Ana ” dediyi onunla bir stol arxasında oturduğu yadından çıxmışdı, çəkdiyi əzablar, onun ətdən çıxmış arıq sifətində, solmuş gözlərində, susmuş dilində əks olunurdu, dərsdən gələn kimi çəkilər otağına, dərslə başını qatmağa çalışar, anasını otağa gətirdiyi çörəyin çoxunu isə pəncərəsinə qonan sərçəyə yedizdirərdi, qalan vaxtını isə Xəzəri seyr etməklə keçirərdi. Bir dəfə yenə anası ilə üz-üzə gəldi, bunun səbəbi isə müəlliməsinin anasına zəngi olmuşdu: Müəllimə ədəbiyyat dərsində şagirdlərə “ xəyanət nədir? ” mövzusunda inşa yazmağı tapşırmışdı. Ərhunun inşa dəftərində bu sözləri oxumuşdu müəllimə : “Xəyanət böyük sevgidən yaranır. Zamanla nifrətə çevrilr. Bunun nəticəsi isə mənəm. Mən ən böyük xəyanətəm… -Bu nə sözdür yazmısan Ərhun? Sən məni öldürmək istəyirsən? – Sən niyə atama xəyanət edirsən? – Mən xəyanət edirəm təkcə. O mən artıq neçə ildir xəyanət edir. Bizi burda atıb gedib, halımızdan xəbəri belə yoxdur. Gündə bir qadınla yaşayır. Axı mən də insanam. ən əsası qadınam, hisslərim var. -Onun sənə xəyanət etdiyi dəqiq deyil,fakt budur ki, sən ona da, mənə də xəyanət edirsən! -Dəqiq deyil? Bəs hər dəfə danışdığım o qadınlar kimdir? Bəli hamınız bir bezin qırağısız- kişisiniz. -Dözərdin də səbəbini öyrənərdin,gedərdin dalınca, bəlkə nəsə problemi var, başı dərddədir. -Elə bilirsən getmək istəmədim? Hər dəfə zəng edəndə “dalınca gələcəm” dedim. Nəsə problemin varsa de səni and verirəm, öz canıma – soruşdum. Mənə tapşırdı ki, birdən dalınca gələrsən, ondan sonra məndən incimə.Mən onu həyatımın sonuna qədər gözləyərdim. Necəki, Qarabağ savaşında 5 il yolunu gözlədim.Valideynlərimin bütün təzyiqlərinə qarşı çıxdım.Doğmalarımla düşmən oldum ondan ötrü. Adamın üstə Allah var o da sözündə düz çıxdı. Gəldi ailə qurduq. Ona həmişə deyirdim. Mənə yalan danışma, xəyanət etmə, sənin üçün hər şey edərəm.” -O sənə xəyanət etmişdi? Özünü bu qədər alçaltmayaydın, dərsdə, həyətdə uşaqlar ilə “Anan pozğun, faişədir, sən bizim yanımıza gəlmə, bizimlə oynama” deməyinə şərait yaratmayaydın. Başqa qadınlar kimi başqasıyla ailə quraydın. Anası Ərhuna bir şillə vurub “ Yetər, yetər ! Qarşımda durub başından böyük danışma,mənim üçün hər şey və hər kəs ölüb, mən nə edirəmsə sənin üçün edirəm. Hətta özümü satıram, eşitdin?!” Göz yaşına boğulmuş Ərhun: “ Mənim üçün hər şeyi başqa yolla da etmək olardı, əsl ana odur ki, atanın yoxluğunda övlad üçün həm ata, həm ana olsun. Ancaq sən bunu bacarmadın, səndən qəlbim o qədər sınıb ki, sənə nifrət belə edə bilmirəm, başa düşürsən?” Bunları deyərək otağına keçmiş və bir gün çölə çıxmamışdı Ərhun. Bu cür yaşamağa davam edirdilər, buna yaşamq demək olardısa. … Çantasını yerə qoyub paltarını soyuna- soyuna pəncərənin qarşısına gəldi, gözlərinə inanmadı çox dəhşətli bir şey olmuşdu: Axşamdan çörəyi xırdalayıb pəncərənin ağzına qoymuşdu.O,həmişə belə edərdi,pəncərəni açıq qoyardı ki,bəslədiyi sərçə gəlib çörək qırıntılarını balalarəna daşısın.Ancaq axşam hava soyuq olduğu ücün pənəcrəni örtmüşdü.Çərəyi görən sərçə elə bilib ki,yenə pəncərə açıqdır.özünü pəncərəyə çırparaq bərk zədələyib… Ərhun sərçəni əlinə götürdü,çox pis əzilmişdi.Ərhun ağlayır,nə edəcəyini bilmirdi.Axı onun səhvi ucbatından bir dostu məhv olacaq,bala sərçələr anasız qalacaqdır.. Sərçə son dəfə Ərhunun gözlərinə mehriban və nigaran bir baxışla baxıb canını tapşırdı… Sanki mehribanca baxışlar Ərhuna minnətdarlıq və bu pislik dolu dünyadan canını qurtarmağın sevinci, nigarancılığı isə bu ədalətsiz dünyada yetim balalarının qalması idi. Ölmüş sərçəni bağrına basıb,gözləri tavana tikilmiş halda səhərə kimi yatmadı Ərhun. Tezdən evdən çıxdı… Səhər yeməyini hazırlayan anasıƏrhunu oyatmaq ücün otağa getdi,lakin Ərhun yox idi.Dəli oldu sanki.. Nə edəcəkdi?Hara gedə bilərdi?Yaxınlıqda nə yaxın qohumları,nə də tanışları var idi. Məhlədə, məktəbdə və küçələrdə Ərhunu çox axtardı,amma gördüm deyən yox idi… Nəhayət,Ərhunun gündəliyinin arasından tapılan məktub hər şeyə bir az da olsa aydınlıq gətirdi: “Mənim səhvim ucbatından sevdiyim varlığın birini itirdim. Bu səhvimi heç bir bəhanəylə yoluna qoya bilməzdim. Tək çarəm onunla birgə ikinci dostumun – sirdaşımın yanına getmək idi. Səndən fərqli olaraq mən sevdiyimin ardınca getməyi bacarıram. Etdiyim səhvlərə görə səndən nə qədər diksinsəm də sən mənim anamsan və səni çox sevirəm…Məni axtarma.” Bir müddət sonra Xəzər dənizindən bir uşaq meyiti tapılması xəbəri yayıldı. Əlində bir sərçə , döş cibində isə valideynlərinin toy şəkli… Küçələrdə hamı tərəfindən faişə kimi tanınan dəli qadının kimi görürsə yaxasından tutub “balamı görməmisən? Böyük sevgi, nifrət və xəyanət” -deməsi şəhərfə hamının təəccübünə səbəb olmuşdu… Bu hadisədən bir neçə il sonra Moskvada mübahisə nəticəsində bir ermənini öldürərək 14 il həbs cəzası alan bir kişi 8 il sonra amnistiyaya düşüb vətənə qayıdırdı. Qatardan düşəndə döğma vətəninə qayıtdığı üçün, neçə vaxtdı telefonla da olsa səsini eşitmədiyi doğmalarına qovuşacağı üçün çox xoşbəxt idi…. Nemət Tahir
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri
Həsən kirayə qaldığı evdən çıxıb həmişəki kimi dərsə tələsirdi.Yola çatanda sol tərəfə baxdı,maşınlar uzaqda olduğundan tez yolu keçməyə çalışdı.Birdən ayağı səkinin qırağına ilişdi və ayaqqabısının üstü para-para oldu.Bu an elə bil ki,Həsəni maşın vurdu.Yox,bəlkə də maşın vursaydı bu qədər ürək ağrısı,daxili sarsıntı keçirməzdi..Ya maşın vurub öldürər,ya da yüngülcə zədələnərdi… Axı o,”şapaşki”yə bənzər ayaqqabıya 40 manat verib alanda onu payız və qış aylarında geyinməyi nəzərdə tutub,bücəsini zora salmışdı.İndi o nə edəcəkdi? Ailəsinin maddi vəziyyəti yaxşı deyildi.O,bu III kursda oxuyurdu.Bu 3 il ərzində valideylərinin onun oxuması,ehityaclarının qarşılanması üçün nələrə qatlaşdığını,nə əziyyət çəkdiyini bir o bilirdi,bir də Allah. Şəkər xəstəsi olan anası ev işlərin güclə yola verirdi.Ayağında damar xəstəliyi olan atası Həsənin ali təhsil alması ücün kiminsə şəxsi təsərrüfatında işləməkdən tutmuş sürücülük,tikintidə fəhləlik,daş ustalığına qədər əziyyətli işlərdə çalışırdı.( halbuki,həkim ona 3 kq-dan artıq ağırlıq daldırmağa imkan vermirdi).Artıq havalar soyuduğu üçün atasının əli bu ağır işlərdən də çıxmışdı… Həsənin həm oxuyub,həm işləməsinə isə nə valideynləri razı idi,nə də ki oxumaqla işləmək bir yerdə alınmırdı…Dərslərə ciddi yanaşmayıb işləsə idi, gərək qazandığı pulu da semestrin sonunda imtahandan keçmək üçün verəydi… Həsən çarəsiz və ümidsiz halda səkinin üstə oturub nə edəcəyini bilmirdi.. Necə oldu ki,bu cür diqqətsizlik etdi? Axı o,üst-başınin səliqəsinə,ayaqqablarına diqqətlə yanaşırdı… Cibində olan pul yeni ayaqqabı almağa kifayət etməyəcəkdi. O,öz-özünə düşündü: -Ailəmə zəng edib desəm,ayaqqabı almaq üçün pulu hardan olsa,öz boğazlarından kəssələrə də,kimdənsə borc alsalarda,hətta dilənmək də olsa tapıb göndərəcəklər.Ancaq Həsən yaxşı bilirdi ki,valideylərinin 150 manat təqaüdün yarıdan çoxu ona aylıq tələbatın ödəmək ücün göndərilir,qalanı isə nəyinki onların ehtiyacın,heç dərmanların da almağa kifayət etmirdi. Allahım bu cür çarəsiz,köməksizmvəziyyətdə nə edəcəm,dərsə nece gedəcəm? Elə çırılıb ki,təmir də ediləsi deyil ki,təmir etdirim” –deyərək gözləri dolmuş şəkildə daxilən fəryad edirdi… O,hıçqırıb hönkür-hönkür ağlamaq,dərdini hayqırmaq istədi,ancaq səsi çıxmır, onu buz kimi tər basırdı… Qəfildən dik atılıb yuxudan oyandı.Gecənin bir aləmi idi. İndi yuxuda keçirdiyi həyəcandan,qorxudan,bir də ki,bunun yuxu olmasının sevincindən ixtiyarsız olaraq yanaqlarından göz yaşı süzülürdü… Həsən yatağından qalxıb qapıya sarı getdi və sevinc göz yaşları axa-axa ayaqqabılarını boyadı və gətirib çarpayısının baş tərəfindən yerə qoydu.Sonra yatağına girib yatmağa çalışdı P.S. Sizə bir sirr verim: Əslində Həsən adlandırdığım bu bu tələbə oğlan mən özüməm…Oxucularımdan utandığım üçün adımı gizlətmək istəmişdim…. Nemət Tahir
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı
Qaldırıb atmışam son çarələri, Ömrümün gör neçə otağı boşdu… Həkimi sən olan xatirələrim Qarıyıb-qocalıb, çoxu naxoşdu…
Qapımın qıfılı yox, qəfil gələrsən deyə… Gedəndən ürəyim qanlı qəsrdi… Mənim kədərimlə Sənə deməyə Tanrı Söz göndərir neçə əsrdi…
Ömrümün gör neçə otağı boşdu, Qayıt… Nəfəsinlə şen olsun ömrüm…
“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı
burax, əllərində ölsün qırışlar, çərçivə olmasın baxışlarına… mənə çoxdan “xala” deyir uşaqlar, nə tez “nənə” oldun, ay naxış anam?!
Mən elə bilirdim, qocala bilməz mən boyda “körpəsi” olan bir qadın… Daha günlərimdən borc ala bilməz, “olmazlar”… Dilimdə təkbirdi adın…
burax, qoy qocalsın “Sabir küçəsi”… heç kimin ilk sevda qəsri olmasın… “saçımda ağ kağızın boz kölgəsi…” -demişdin… o kölgə heç canlanmasın…
burax, dizlərində kükrəsin zaman… burax, at oynatsın sevinc üzündə… mən sənin dizinə qısılıb yatan “körpənəm”… qalmışam şeir düzündə…
əllərim açılır dörd bir tərəfə- mən bütün dinlərin bidətçisiyəm… duam himn kimi… “Laylay, bənövşəm…” Lilitin sonuncu lənətçisiyəm…
sən nə tez yenildin ağrılarına? nə tez zəfər himni çaldı “can hayı”? sən nə tez qocaldın, ay naxış anam? hələ cücərməyib candan can payım…
Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi
Əllərim qoynumda bükülü qalıb, Ürəyim həsrətdə çəkili qalıb, Gözlərim üzünə dikili qalıb, Bu sevginin bir sonu var, bilirəm.
Ötən günlər məndən ili apardı, qüssə kədər şirin dili apardı, Yadlar gəldi doğma əli apardı, Bu sevginin bir sonu var, bilirəm.
Göz ağlayar, dodaq gülər, çətindi, Nadan gələr, dərdi bilər, çətindi, Gedən gülər, qalan ölər… çətindi, bu sevginin bir sonu var, bilirəm. 05/07/2013
… Məzəmmət edirsən məni, “Necə acılaşıb dilin” deyirsən. Sənə ağır gəlir acı sözlərim? Şükr elə, ay bəxtəvər, Bu nədir ki görürsən?!
“Necə acılaşıb dilin” deyirsən, Deyəsən yatmısan fil qulağında. Ay insan, büsbütün dəyişən sənsən… Durmusan yad ömrün astanasında.
Deyəsən yatmısan fil qulağında, Əllərin bir başqa əl içindədi. Dəyişib səsinin yumşaq tonu da, Saxta təbəssüm də el içindədi.
Əllərin bir başqa əl içindədi, Baxışın borc alıb zirvədən buzu. Sən bütün dəyişib özgə olmusan, Mənim dilim acılaşıb çoxdumu?! 2013.
Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi
***
Elə tez alışanam Adicə bir xoş sözə, Bir kiçik gülümsəmə, Yüngül bir nəvazişə Çiçək kimi boy verib Günəşə boylanıram.
Elə tez alışanam, Alışıram, yanıram… İnsanlara inanıb, Hər dəfə aldanıram. Gizlədirəm özümü Aldanmağı danıram.
Elə tez alışanam, Həyat adlı bu nəsnə Vursa da hey silləni Körpəcə uşaq kimi. Unuduram yenə də Üzərinə qaçıram…
Elə tez alışanam Alışıram hər şeyə. Ağrıları udmağa Özümdən pay ayırıb Başqa dünya qurmağa. Mən də belə dəliyəm…
Elə tez alışanam, Gedənlərin ardından Yası belə tutmuram… Alışanam mən, qağa! Öldürməz hər dərd məni Alışdım yaşamağa, Alışdım yaşamağa…
25.10.2016
Getmisən
Bir ovuc göz yaşı qoyub yerinə Yuxumu gözümdən alıb getmisən. Gedəndə bir zəhmət hər şeyi topla, Xatirələr burda qalıb, getmisən…
Bu yolun deyəsən dönüşü yoxmuş, Mənə yoxuş düşüb, enişi yoxmuş, Deyəsən sənin də yüklərin çoxmuş, Həsrətini yolda salıb getmisən.
Kim belə sevgini yaşardı səndə, Mən yenə qayayam külək əsəndə. Bəlkə istəyindi… İstəməsən də Hicran dəryasına dalıb getmisən.
