Category: Azərbaycan ədəbiyyatı

Şairə-jurnalist-publisist Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Naxçıvan Muxtar Respublikası Bürosunun Rəhbəri, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı

N AX Ç I V A N I M
/”Vətənimdir” – silsiləsindən/

Əfsanəmdir, tariximdir, həm varlığım,
Yenilməyən, od bayraqlı sərdarlığım.
Əshabül-kəhf, Nuh yaddaşlı, daş yarlığım,
Nəqşicahan, Nuhçıxanım, Naxçıvanım!

Daş dövründən bu günümə iz salmısan,
Hünərinlə, qeyrətinlə, ucalmısan.
Zəmanənin tufanından ad almısan,
Nəqşicahan, Nuhçıxanım, Naxçıvanım!

Hər qarışı savaşlardan söhbət açan,
Zirvəsində şahinləri yüksək uçan.
Ata-Ana Odlar Yurdu,-Azərbaycan,
Nəqşicahan, Nuhçıxanım, Naxçıvanım!

Bir kimsənin torpağında tamahı yox,
Tarix boyu gözü, könlü olubdur tox.
Bol sərvəti yad gözlərə tuşlanmış ox,
Nəqşicahan, Nuhçıxanım, Naxçıvanım!

Dağlarında bənd olubdur göyün tağı,
Sipəridir,səngəridir hər bir dağı.
Kəmki, Darı, Əlincəsi, Haçadağı,
Nəqşicahan, Nuhçıxanım, Naxçıvanım!

Döyüşlərdə oğulları öndə gedər,
Alimləri, dahiləri,-bax nə qədər.
Məmməd Səid, Cəlil, Cavid- xalqa öndər,
Nəqşicahan, Nuhçıxanım, Naxçıvanım!

MUĞAM
/”Düşüncələrim” – silsiləsindən/

Muğam- türkün haqq səsi,
Təmiz ruhu, nəfəsi.
Oğuz, Qorqud töhfəsi,
Qaval, kaman, həm tarım,
Milli sərvətim, varım.

Muğam-ana laylası,
“Muğam-ruhun qidası”.
Muğam-qəlbin sədası,
Segah, şüştər, qatarım,
Milli sərvətim, varım.

Muğam-xalqın güzgüsü,
Sevinci, üzüntüsü.
Ocağımın tüstüsü,
Muğam-bülbülüm, xarım,
Milli sərvətim, varım.

Muğam- xalqın varlığı,
Özünə oxşarlığı.
Dövranın cənnət bağı,
Sevincim, intizarım,
Milli sərvətim, varım.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü,
“Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və
“Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

MƏNƏ BİR NAĞIL DEYİN

Könlüm nağıl istəyir
Bir məhəbbət nağılı,
Mənə bir nağıl deyin.
Lap nənəmin nağlı tək
O nağıl ki,
içində qalım yarla təkbətək…
Kaş nənəm sağ olaydı…
Başımı dizi üstə
qoyaydım sübhə qədər.

Nağıllaşan dünyamda
əriyəydi gecələr.
Dinləyəydim nənəmin
şirin nağıllarını,
Onun nağıllarında tapır
yar öz yarını.
Mənə sevmək öyrətdi,
Nənəm nağıllarıyla,
qalıbdı yaddaşımda
nənəm nağılları tək,
düz əhdi-ilqarıyla.
Mənə bir nağıl deyin.
O nağıl ki, orada
görüm özüm – özümü
deyə bilim sözümü.
Gəlsin Ağ Atlı oğlan
Məni alsın tərkinə,
Dözsün bu məhəbbətin
əzabına, ərkinə.
Bağrını yara-yara
qalxsın ağ buludlara,

Aparsın bu dünyadan
məni çox uzaqlara.
Keçək ağ buludlardan
olaq ayrı aləmdə.
Bax, ayılam bu dəmdə.
Göydən üç alma düşə,
Biri mənim, biri nənəmin
Biri də mənim kimi
sevib-sevilənlərin.

ÇOX BAXACAQSAN

Küsmüşəm barışan deyiləm daha,
Çıxıb gedəcəyəm bir qərib yerə.
Sənsiz gözlərimdə doğan sabaha,
Baxıb hönkürəcəm gülüm min kərə.

Boylanıb qəlbimin pəncərəsindən,
Dikəcəm yoluna həsrət gözümü.
Diksinib qalxacam qəfil səsindən,
Yenə axtaracam özüm – özümü

Gecələr bürünüb hicran donuna
Vüsal yuxumuza lay-lay çalacam.
Yenə yuxularda qaçıb yanına.
Yenə də bir anlıq sənin olacam.

Ayılıb həsrətin qəm yuxusundan,
Eh… məni o qədər axtaracaqsan.
Yapışıb könlümün lal yaxasından,
Mən gedən yollara çox baxacaqsan.
Mən gedən yollara çox baxacaqsan.

SƏN GETDİN

Sən getdin göynədi sinəmdə ürək,
Yox olub əridi ömrün illəri.
Soldu qucağımda arzularım tək,
Dərib gətirdiyin sevda gülləri.

Sən getdin… arxanca baxan gözlərim –
Su səpdi yoluna aydınlıq üçün.
Dilimdə ilişib qalan sözlərin,
Bir haray salmadı, bilmədim neyçün?

Sən getdin… eşqinin bahar naxışı,
Min ilmə toxudu payız ömrümə.
Gözümdən süzülən sevda yağışı.
Sanki qılıncını çəkdi könlümə.

Get gülüm, – qınama sənsiz səbrimə,
Küləklər yan alar, sellər yan alar.
Get barı, tez qayıt, mənim xətrimə,
«Sənsizlik» dərd olub məndən can alar.

EŞQİMİN QIŞ HARAYI

Payız elə getdi, qış belə gəldi,
Ayrılıq küləyi əsdi bir ucdan.
Görüşə bilmədik, bu necə dərddi?
Qar da yolumuzu kəsdi bir yandan.

Sanki acıq çıxır təbiət bizdən,
Görüşmək vədəmiz uzanır yaman.
Həsrət də qar kimi gözlərimizdən,
Yağıb sinəmizdə qoparır tufan.

Bölündük sevginin fəsillərinə,
Eşqimiz, baharkən, özümüz qışıq.
Bəlkə ömrümüzün son illərindən,
Bəxtin yollarına atılmış daşıq?!

Eh… yenə səbrimin üstünə əsir,
Sənin göndərdiyin şaxta, qar, boran.
İnan ki, yolumu eşqimiz kəsir,
Yoxsa, bu yollarda kimdi ki, duran?!

DÖZMÜRƏM SOYUQLUĞUNA

Nədəndi bu qədər soyuqsan mənə.
Yoxsa eşqimizi kədərmi uddu?
Dedin: «hər kəlmənlə dayaqsan mənə»,
Yoxsa sözlərin də sənə yad oldu?

Bəlkə günahkaram, bəlkə suçunam?
Düşmüşəm ömrünün sevgi payına.
Mən həsrət qoxulu vüsal acınam,
Nə zaman çağırsan gəlləm hayına.

Sənli yuxular da şaxtaya düşüb,
Taleyin boranlı yolları kimi.
Bəxtimin əlindən qismət şürüşüb,
Həsrətin bəmbəyaz ilqarı kimi.

Payız libasında çiçəkli yazam.
Nağıla dönmüşəm qış gecəsində.
Bu eşqin önündə qəm dolu nazam,
Qalmışam taleyin bilməcəsində.

Yenə qəm gecəsi, yenə gileylər,
Yenə ümidimə kəmənd atmışam.
Qınama, məni də yorub bəlkələr,
Özümlə-özümü çox aldatmışam.

Məni hey isladır ümid yağışı,
Qorxuram bu eşqin buz nəfəsindən.
Üstümə zillənən soyuq baxışı,
Bir anda duyuram isti səsindən.

Ərköyün sevginəm, götür ərkimi,
Sevgi dəlisiyəm, inan sən buna.
Sən yalan bir sözə dözməyən kimi
Mən də ki, dözmürəm soyuqluğuna.

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Tovuz Bürosunun Rəhbəri, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Kimi

Mənə çəkdiyin dağa gəl,
Gəl, qorxma, dumanı yoxdu.
E.Əzim

O hansı dağdı ki, dumanı yoxdu,
Mənim ilk sevgimin göz dağı kimi?
O hansı yazardı romanı yoxdu,
Şair ürəyimin söz dağı kimi.

Elə sancır sanki key iynələyir,
Bir işə yaramaz şey iynələyir
Tikməyi bir yana hey iynələyir
Cumubdur üstümə biz dağı kimi.

Göybəgöy axtardım, Səma, özümü
Yerbəyer yerlərdə bitdi əzimim.
Gönüqalın bilib üzsüz üzümü
Dərimi hey soyur xəz dağı kimi.

Var

Sənsiz gecələrə vərdiş etmişəm
Həsrətə, hicrana məndə dözüm var.
Nazıyla oynadım ayrılıqların
Vüsala tamarzı iki gözüm var.

Mənli-mənsiz, onlu-onsuz arzular
Qanıma susadı qansız arzular
Qar üstə yazdığım sonsuz arzular
Od üstə can verən neçə buzum var.

Sən nədən biləsən, nədənlər nədən?
Özün cavab çıxar “a”dan ya “be”dən
Gözümdə kölgəli o nurlu didən
Məni sınaq etmə, məndə əzim var.

Bir qız

Bir qız vardı bizim kənddə
Mənim kimi gözü qara.
Sənə olan sevgisindən
Bənzəyirdi üzü qara.

Bir qız vardı qarabəniz
Üzündə xal düzümləri.
Yetişməmiş kim dərmişdi
Tənəkdə kal üzümləri?!

O qız bircə addımıyla
Ürəyini tərk elədi.
Qovuşmağa gücü çatmaz,
Ayrılığa ərk elədi.

Sən gələndə həmin qızın
Sevgisi sevgiyə döndü.
O dinə gəlməyən qızın
Dilində sən oldun andı.

Bir qız vardı bizim kənddə
Reyhan kimi gözü qara.
Gülü, narı yığıb getdi
Sizin kənddən səmalara.

Yuxuda…

Sən yuxuya gedəndə
Mən yuxudan gəlirdim.
Gözün məni güdəndə
Özüm bunu bilirdim.

Yuxu mənə gələndə
Mən də səndən gedirdim.
Sən mənimçün öləndə
Mən də gendən gedirdim.

Mənə o təsir edir
Sən axı dan gəlirsən.
Hamı yuxuya gedir
Sən yuxudan gəlirsən.

Hamı xeyrini güdür
Sən də mənə zərərsən.
Məni könlünə müdir
Yat, yuxuda görərsən.

Taxta divan

Vaxtla oynama, gülüm,
Vaxtında oyna bir az.
Özünə divan tutma
Taxtında oyna bir az.

Oturtmaqçün yerində
Taxta divan qurular.
Sənin alın tərində
Taxta divan qurular.

Boş sözdü ki, deyirlər
Quruca baxtın olsun.
Baxtın quruyanacan
Qızıldan taxtın olsun.

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

“Beşgünlük dünya”… Bu fəlsəfənin açarı elə yaşamın özündədir axı…

Qədim Şərq fəlsəfəsində dünyanın beşgünlük olması onun faniliyinə, heçliyinə işarə edirdisə, günümüzdə dünyanı dərk edərək “beşgünlük fəlsəfə” ilə yaşayanlara heç də yaxşı nəzərlərlə baxılmır. Bu yerdə bir sual yaranır: Əcəba, biz fəlsəfənin o qədərmi ötəsinə adlamışıq ki, dünyanı dərk etməyi lazımsız hesab edirik? Bax, bu sual adamı o qədər düşündürür ki…

“Ömür dediyin beşcə gün, Bu sonsuz arzular nəydi?” – deyə söylənmişdim bir zamanlar. Dünyanın faniliyini bilərək yenə türlü-türlü istəklərlə onun ətəyindən yapışmağı özümə yaraşdırmamışdım, guya. Həqiqətdə isə hər nə qədər həqiqiliyin fövqünə ucalsa da, bəşər övladı, özünü bilərək, gözünü yumaraq yalan uçurumlarının dibinə atmağı hünər sayır. Unudur ki, əsl hünər məhz altıncı günü də yaşamaqdır…

2017-ci ilin iyul ayında gənc və istedadlı yazar Gülnarə Sadiqin “26 gün” romanı işıq üzü görəndə də məni fəlsəfədəki yaşam ölçüsü düşünməyə vadar etmişdi. Niyə məhz 26 gün? Bəs, bir ayın tamamlanması üçün yerdə qalan beş gün? Elə burdaca “beşgünlük fəlsəfə”nin heçliyini Gülnarə Sadiq anladığı kimi izah edir: heçliyi unudaraq gerisayıma 26-cı gündən başlayır.

Romanı oxuduqca Xatirə ananın Fərmanla birgə doğulan iztirabları daim oxucunun təhtəlşüurunda yolçuluq edir. Yazıçı bu iztirabları taleyin mistikası ilə əlaqələndirir. Burda isə qarşımıza tam fərqli bir fəlsəfə çıxır. Buddanın “dörd xeyirxah həqiqət”indən biri budur ki: “İnsan iztirablarının səbəbləri vardır”. Bu səbəb Gülnarənin romanında əbədiliyə və sonsuzluğa qovuşan aliliyin-şəhidliyin addım səsləri kimi oxucuya təqdim olunur.

Mən indiyədək Gülnarənin poetizmi güclü olan hekayələrini oxumuşdum, hətta, yeri gələndə fikirlərimi bölüşmüşdüm, qeydlərimi özü ilə paylaşmışdım. Lakin onun bütöv bir romanın poetikasını açacaq gücə malik olduğunu anlamamışdım. Ta ki, romanı oxuyanadək. Burada Fərmanın uşaq dəcəlliyi, onun böyüyərkən insanlara qarşı münasibətindəki həssaslıq, “Qırmızı körpü” yaxınlığındakı yaşlı adamla söhbəti – bədii nəsrdə poetizmin ən gözəl təsvir imkanlarından istifadə olunmaqla yaradılıb. Bu məqamda ərəb şairi Tərəfə ibn əl-Əbd haqqında oxuduğum bir cümlə yadıma düşdü: “Tərəfənin təsvirlərindən təsvir doğur”. Gülnarənin nəsri haqqında da eyni fikirləri cəsarətlə söyləməkdən heç vaxt çəkinmərəm.

Nəhayət, romanın oxucunun hisslərini tarım çəkən hissəsi-sonluğu… Lələtəpəyə sancılan bayraq! Şəhid Fərmanın bu bayrağa baxaraq gülümsəyən ruhu!

Sözsüz və şübhəsiz, bədii boyalarla əks edilmiş hər iki tablonun qarşısında baş əymək bir Azərbaycan övladı olaraq bizim qürurumuzdur! Və mən bu qüruru harda “Gülnarə Sadiqin “26 gün” romanı” kəlmələrini oxuyuramsa, yaşayıram…

Və bu gün-məhz 27-ci gündə:

-“26 gün”ü oxumaq üçün heç vaxt gec deyil! – deyirəm…

Gəncə
26.08.2017

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

Payızdı içimdə bu gün

Payızdı içimdə bu gün
hər kəs çəkdi getdi,
hər kəs…
daha isti ürəklərə.
bir sən qaldın
ürəyimdə…
saralmış son yarpağım.
ya sən mənə tutundun
axırıncı pənahındım…
ya mən səni buraxmırdım
səninlə daha cox
oxşayırdım ağaca.
bilmirəm…
bildiyim nə var ki?!
anlamadım payızını bu ömrün
məndən köçən dostlarımın
isti fəsil axtarışını anlamadım…
bir sən qaldın
ürəyimdə…
yalan-yanlış naxışlarda,
küskün, nəmli baxışlarda
nə mən səndən ayrılıram,
nə sən getmək istəyirsən…
payızdı içimdə bu gün
hələ sənə gümanlıyam,
çıxıb getmə son yarpağım
keçirək bu qışı…
çünki mən
səninlə daha çox oxşayıram ağaca..

Payız eşqi

Mən payızam, sevmə məni.
Dumanım var, çiskinim var
üşüyərsən…
Günəşli günlər ardından
Nisgil dolu küsməyim var,
payızam mən…

Mən payızam, məni sevən
Üç-beş sarı yarpaqdı
ölümünə hazır olan…
Sərt bir qışın sonrasında
bahar görmək ümidilə
Boz sərçələr sevər məni…
Payız olmaq
tənha-tənha sevilməkdi…

Mən payızam, küləklərim
Günü-gündən adam kəsir.
Sevmə məni, bu sevginin
sonu birgə üşüməkdi…

Mən payızam, anlamazsan..,
məhəbbətim hissə-hissə
Göy üzündən yerə enər.
Hər yağışın islatdığı
Evsizlərin əliyəm mən,
buz kəsmişəm, sevmə məni…

Sevmə məni, mən payızam
Payız sevmək cəsarətdir.
Sevə bilsən bu payızı,
Qışdan sonra səadətdir.
Sevə bilsən… sevmə məni!

Mən payızam, sevmə məni,
Cəsaərtin yoxsa əgər,
Bu payızı sevməyin
Üzü qışa getməyi var.
Göy üzündən al günəşin
birdən-birə itməyi var,
payızam mən…

Mən payızam,
Hər kəs sevə bilməz məni.
Cəsarətin varsa əgər
Sevə bilsən…
Qışdan sonra səadətdir.

31.08.2018

Qaranlıq, tənha bir qış gecəsi… Qatarın dəmir ayaqlarının taqqıltısı və arabir eşidilən fit səsi olmasaydı, o özünü bu dünyanın adamı bilməz, hansısa kimsəsiz, qərib bir çöllükdə hiss edərdi.

O tələsirdi… Səhərə tələsirdi… Açılacaq səhər onu bir il yarımlıq ayrılıqdan sonra anasına, doğmalarına qovuşduracaqdı.

Bayaqdan bəri vaqonun kupeləri arasında vargəl edən bələdçi artıq yuxuya getmişdi. Kupedəki hər şeyə deyinən qarı, iri gövdəli, buxara papaqlı qoca, daraqlı güzgüsünü əlindən yerə qoymayan qarayanız qız da yuxulamışdı. Deyəsən ondan başqa tələsən yox idi. Çünki, hamı şirin-şirin yatır, səhərin nə vaxt açılacağı haqda heç fikirləşmirdi də. Təkcə ondan başqa…

O yerində bir neçə dəfə o yan, bu yana qurcalandı. Deyingən qarının səsi eşidildi:

– Eh… a bala, cavan oğlansan, niyə yatmırsan? Nə özün yatmırsan, nə də bizləri qoymursan yataq. Zamana yaman dəyişib, axı indi sənin şirin yuxu vaxtındı…

O fikirləşdi ki, deyingən qarı danışdısa qurtarmayacaq. Hələ qatara minik başlamamışdan bələdçi ilə yer davası edən bu qarı biletinin yuxarı çarpayıya düşməsindən tutmuş, pəncərədən gələn soyuğa, o biri kupelərdən eşidilən səs-küyə deyinirdi. Bunu eşidən qoca öz yerini qarıya verdi ki, bəlkə qarı susa. Sonra qarı başladı yenə də deyinməyə, bu yer narahatdı, hanı buranın əl dəsmalı və ilaxır və sair. Qarının deyingənliyi qocanı əməllicə əsəbiləşdirirdi. Hərdən qarıya acıqlı halda baxan qoca ona cavab qaytarmaqdan da geri qalmırdı. Onun öz aləmində «güzgü-daraq» adlandırdığı qız isə hərdən gözünün altı ilə ona baxır, qocaların mübahisəsinə işarə edərək gülümsünürdü.

O fikirləşdi ki, bir də yerində qurcalansa qarının deyinməyi kəsməyəcək. Cansıxıcı kupedən çıxmaq qərarına gəldi. Başını aşağı əyib, gözucu aşağı yerlərdə yatan qarıya və qıza baxdı. Qarının üzünə hərdən işıq düşürdü və o daha da eybəcərləşir, sifətinin hər cizgisindən deyingənlik yağırdı. Qızın isə saçları balışının üstünə tökülmüşdü. Telləri də özü kimi nazlı, ədalı idi, üzünü gözünü tutmuşdu. Birdən onun gözü qızın əlindəki güzgülü darağa sataşdı. Öz-özünə gülümsündü ki, «bu qız yatanda da güzgü ilə yatır». Sakitcə çarpayıdan düşmək istəyəndə qarının xorultusu kəsdi…

– Nə olub, a bala…

O tez-tələsik kupedən dəhlizə çıxdı. Qarı yenə deyinirdi…

Dəhliz də qaranlıq idi. Təkcə bələdçinin kupesinin qabağında işıq yanırdı. Qatar isə sürətlə irəliləyirdi. Amma, ona elə gəlirdi ki, bu sürət irəli yox geriyə tələsir. Pəncərədən çölə boylandı. Qaranlıq, boşluqdan başqa heç nə gözə dəymirdi. Hərdən isə qabaqdan gələn qatarla onun sərnişini olduğu qatar ucadan fit verir, sanki salamlaşırdılar.

O tələsirdi… Qatarsa onun tələsdiyinə əhəmiyyət vermədən yoluna davam edirdi. Pəncərənin qabağından kənara çəkilməyərək, əlini gödəkcəsinin döş cibinə atdı və oradakı papiros qutusunu çıxardı. Papiros dənəsini qutudan götürmək istəyəndə, bir anlıq dayandı və öz-özünə dedi, «gərək anama bildirməyim papiros çəkdiyimi», elə bu fikirlərlə bir azdan acılı-şirinli xatirələr onu öz qoynuna aldı.

… – Ata, gündəliyimə qol çəkməlisən.

– Gətir görüm, igidim neçə alıb… Afərin sənə, yenə beş almısan. Kişisən!

Yan otaqdan səs gəldi:

– Elmar, bilirsən oğlun bu gün nə edib?

– Neynəyib mənim igidim? Taleh, nə etmisən ki, anan səndən şikayət edir?

Taleh bir söz demədən başını aşağı dikdi. Yenə yan otaqdan səs gəldi:

– Sənin igidin bu gün qonşunun oğlu ilə dalaşıb.

– Düz deyir anan, Taleh?

– Ata, o mənə qorxaq erməni dedi.

– Yox, ola bilməz, o sənə nəyə görə elə dedi?

– Ata, biz dava-dava oynayırdıq, mən onu əsir tutdum, əlindəki aftomatı vermək istəmirdi. Biz dalaşdıq, o isə mənə qorxaq erməni dedi…

– Adam oyunda dava eləməz. Bir də belə şeylər eşitməyim.

… Xoşbəxt, qayğısız uşaqlıq illərini müharibə deyilən amansız bir olay qara çadraya bürümüşdü… İnsanların üzündə bir hüzn hökm sürürdü. Doğma vətənin torpaqları zəbt olunur, hər gün bir evin qapısına qara bağlanırdı. Talehin atası Elmar da Murovdağ ətrafında gedən döyüşlərə yollanmışdı. Evə çox gec-gec gəlirdi. Sonuncu dəfə gələndə isə çox kədərli idi. Amma yenə də Talehə ümid verirdi: “Hər şey yaxşı olacaq. Anana yaxşı bax. Axı indi evin kişisi sənsən. Dərslərini də yaxşı oxu. Mən olmayan vaxtlarda bir çətinliyiniz olsa Nurəddin əmiyə deyərsən, çəkinmə, o mənim dostumdur” – deyirdi.

Nurəddin uzun müddət Rusiyada yaşamışdı. Orada ailə də qurubmuş, hətta rus qadınından övladları da olmuşdu. Sonralar Azərbaycana gəldi və bir də qayıtmadı. Deyilənə görə oradan qaçıb bura gəlib. Döyüşə də getməmişdi. Elmarla uşaqlıq dostu olublar, bir kənddə böyüyüb, bir məktəbə gediblər. Sonralar Elmar ali təhsil alıb, ailə qurub, uzaq düşüblər. Artıq bir neçə il idi ki, bir yerdə olan dostlar yenə də bir-birləri ilə yaxınlıq, dostluq edirdilər. Elmar döyüşə yollanandan sonra Talehgilə tez-tez gələn Nurəddin bu evə daha yaxından qayğı göstərir, Talehin dərsləri ilə maraqlanırdı. Və bir gün… onların həyətlərinə hərbi geyimdə bir nəfər gəldi. Onda Talehin təxminən on dörd-on beş yaşı olardı. Qapıya Taleh yaxınlaşdı, anası da ev işləri ilə məşğul idi. Hərbi geyimdəki kişi soruşdu:

– Məmmədov Elmar İsmayıl oğlunun evi buradırmı?

Taleh kişinin zabitəsindən qorxaraq, çəkinə-çəkinə dedi:

– Bəli, kim lazımdır?

– Evinizdə böyüklərdən kim var?

– Anam…

– Başqa heç kəs yoxdur?

– Yox, atam döyüşdədir.

– Əmin, dayın, kimin var?

Səsə həyətə gələn Həbibə, hərbiçini görüb, titrək səslə dedi:

– Elmara nə olub?

Hərbiçi:

– Bilirsiniz, xanım… sözünün arxasını gətirməyərək, əlindəki kağız parçasını Həbibəyə uzatdı… Birazdan həyət qonum-qonşu ilə dolmuşdu. Həbibənin qışqırığı, hönkürtüsü bütün kəndi başına götürmüşdü. Bir tərəfdə büzüşən Taleh isə olanları dərk etmirmiş kimi ətrafdakılara baxırdı. Nurəddin hamıdan çox əl-ayayğa düşmüşdü. Ona xəbər verdilər ki, sabah Şəhid Elmar Məmmədovun tabutunu evinə gətirəcəklər. Yas mərasiminin bütün işlərini boynuna götürən Nurəddin, hətta mərhumun qohumlarına da əl-ayaq etməyə imkan vermirdi.

… İllər keçdi. Orta məktəbi əla qiymətlərlə bitirən Taleh ali məktəbə qəbul olmazdan əvvəl hərbi xidmətə yola düşməyi qərara aldı. Artıq döyüş səngimişdi. Hərdən sərhədlərdə atəşkəs pozulsa da sakitçilik idi. Lakin, hərbiçilərimiz, hərbiçi olmaq arzusunda olanlar, ümumiyyətlə, bütün xalq hər an, hər dəqiqə döyüşə hazır vəziyyətdə dayanır, düşmənin nə vaxt susdurulacağını gözləyirdi. Taleh də hərbiyə ilk-əzəl atasının və şəhidlərimizin, qanını almaq, torpaqlarımızı geri qaytarmaq üçün can atırdı. Atası Şəhid olandan sonra o, anası ilə birgə şəhərdə yaşayırdı. Şəhərdə böyüyən Həbibə əri Elmarın ölümündən sonra kənddə qala bilməyib, öz doğmaları ilə birgə yaşamaq üçün şəhərdən ev almışdı. Elmarın valideynlərinin, qardaş-bacılarının təkidinə baxmayaraq kənddəki evlərini də satmışdı. Taleh də atalı böyüdüyü evdən getməyi üstün tutmuş, anası ilə şəhərə köçmüşdü. Həm də şəhər mühiti başqa idi. Yeni dostlar, təhsildə irəliləyiş, müxtəlif tədbirlər, dərnəklər və s.

Hərbidən tez-tez anasına məktub yazırdı. Yazırdı ki, «Darıxma, ana, Vətənin keşiyində layiqincə dururam. Axı, mən Şəhid Elmar Məmmədovun oğluyam. Hələ ki, sərhədlərdə sakitlikdir. Amma atamın qanını o azğınlardan alacam, mütləq alacam…» Beləliklə, hərbi həyatını başa vuran Taleh doğma evlərinə, anasının yanına tələsirdi.

… Yavaş-yavaş gecə öz qara köynəyini soyunmağa başlayırdı. Qatar isə dayanmadan irəliləyirdi. Növbəti dayanacaqda Taleh düşməli idi. Hazırlaşmaq üçün kupeyə daxil oldu. Qarı yenə deyinməyə başladı:

– A bala, sən gecəni harada keçirdin…

– Taleh onun sözünü yarıda kəsdi:

– Düşürəm, nənə.

– Hə, uğur olsun, bala, düş, sağ-salamat gedəsən…

Səsə qoca yerində qurcalandı. Qız isə güzgülü darağını əllərində bərk-bərk tutaraq, yenə də mışıl-mışıl yatırdı. Taleh hərbi çantasını əlinə alıb kupedən çıxdı. Bələdçi də oyanmışdı.

– Hə… əsgər sən indi düşürsən.

Arıq, cılız sifətli bələdçini lopa bığları çox gülməli göstərirdi. Taleh ona gülümsünərək başı ilə “ hə” dedi. Qatar ucadan fit verdi və dayandı. Dayanacaq sərnişinlərlə dolu idi. Deyəsən növbəti qatarın vaxtına az qalmışdı. Səhər isə açılmışdı. Səhər gecənin soyuğunu, kədərini, əzginliyini elə gecədə qoymuşdu. İnsanların üzündə sevinc, xoş ovqat var idi. Hamı sevincə tələsirdi…

Artıq şəhərarası avtobuslar da işə başlamışdı. Avtobusa əyləşən Taleh yol boyunca şəhərin necə dəyişdiyinə, gözəlləşdiyinə baxır, bu dəyişikliyə çox sevinirdi. Evlərinin yanındakı dayanacaqda düşdü və qaça-qaça binalarına yaxınlaşdı. Çoxmərtəbəli binanın giriş qapısından içəri keçib, birnəfəsə üçüncü mərtəbəyə qalxdı və evlərinin qapı zəngini çaldı. O, tələsirdi – anasını bağrına basmağa, oğlun gəldi, ana, daha heç bir çətinliyin olmayacaq, deməyə tələsirdi…

Qapı çox gec açıldı. Qapının kandarında Talehi görən Nurəddinin dili söz tutmadı. İçəri otaqdan isə Həbibənin səsi eşidildi:

– Kimdir, ay Nurəddin, bu vaxt, xeyir ola…

Əyrin-üyrün,
dar küçələrin
(Vaqif Səmədoğlu)

İçəri şəhər..,
məhdudiyyət
və ümid,
bitirdim deyib nöqtə qoymaq istərkən
təzədən başladığın sevgi kimidir
dar dalanlar,
hislər arasında qalmış kimi
qalırsan iki divar arasında.
Təzə həyat, təzə eradır sanki
hər bitən və təzədən başlayan dalan,
çox şeyə əl yelləyib boş verməyi öyrədir,
ələklənib
ələkdə qalan dostlara
oxunan fatihə kimidir
arxada qoyduğun küçə,
küçəyə sığmayan ürəklər görüb,
içində ürək olmayan tənlər
bu dər-divar,
təpiklər, tapdağlar görüb,
məhəbbətlə basılan addımlar,
meh sığalı,
külək öpüşü,
günəş təbəssümü görüb
bu daşlar,
soyuq sifətiylə neçə-neçə
qar, çovğun çöküb sinəsinə,
… kəpənək yuxulu,
köhnəlik qoxulu,
İçəri şəhər, İçəri şəhər…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

GÜLÜM

Eşqim, məhəbbətim, sevən ürəyim,
Qəlbimin istəyi, arzum, diləyim,
Mənim həyatımsan, mənim mələyim,
Səndən özgəsinə baxmaram, gülüm.

Sən mənim bəxtimə yazılan yazı,
Ömrümün baharı, ömrümün yazı,
Gətirmə ömrümə qışı, ayazı,
Səndən özgəsinə baxmaram, gülüm.

Qara gözləinə olmuşam heyran,
Canım, gözüm sənə qurbandı,qurban,
Yolunda canımdan keçərəm inan,
Səndən özgəsnə baxmaram, gülüm.

Qal desən qalaram, öl desən ölləm,
Çağırsan bir anda yanına gəlləm,
Qəlbindən, könlündən keçəni billəm,
Səndən özgəsinə baxmaram, gülüm.

Sənin hər kəlmənə can-can deyərəm,
Mən Əziz Musayam,Məcnun deyiləm,
Səni özümdən də çox istəyirəm,
Səndən özgəsinə baxmaram, gülüm.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

İllərlə sevdim səni,
Həsrətinlə alışdım,
Nazın öldürdü məni,
Gah küsdüm, gah barışdım,

Ürəyimsən, canımsan,
Sənə can atdım hər vaxt.
Heç üzümə gülmədin,
Məndən qaçaq düşdü baxt.

Bu sevgidən heç zaman,
Nə bezdim, nə yoruldum,
Vallah hər gün mən sənə,
Daha da çox vuruldum.

Səndən özgə bir kimə,
Baxmadı bu gözllərim,
Döndü aha, naləyə,
Sevgi dolu sözlərim.

Heç halını bilirsən,
Gözü yolda qalanın?
Əllərini buraxma,
Sənə möhtac olanın.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Ömür keçdi, gün dolandı əzizim,
O yurd, yuva ahlar çəkib, ağlayır,
Yavaş-yavaş itir cığırım, izim,
O bulaqlar qan, yaş töküb, ağlayır

Nağıl imiş sanki o yurd, o yuva,
Çox uzandı Qarabağda bu dava,
İlər ötür, açılmayır bu hava,
Ağ buludlar yerə çöküb, ağlayır.

O çinarlar həsrət qalıb görüşə,
Şeh düşübdü o yamaca, o döşə,
Biz gedəli Diridağda bənövşə,
Kol dibində boynun büküb, ağlayır.

Şaxta vurub solub bağlar, bağçalar,
Xarı bülbül nalə çəkib hey ağlar,
Nə zamandı o zirvələr, o dağlar,
Xan Araza gözün dikib, ağlayır,

At oynadır, o dağlarda hər yetən,
Əziz Musa, parçalanıb bu Vətən,
Ümidini, inamını itirən,
Qoca nənəm kəfən tikib, ağlayır.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Ay ürkək baxlşlım, püstə dodaqlım,
Qaşların çatılıb yenə yay kimi,
Ay günəş camallım, lalə yanaqlım,
Vallah yaranmısan mənə tay kimi,

Mən ki, bir sevdalı haqq aşiqiyəm,
Səni görən gündən dəli kimiyəm,
İstərəm hey sənə nəğmələr deyəm,
İlhamım çağlayır coşqun çay kimi.

Aləm bir yanadı, sənsə bir yana,
Məni tuş eyləmə qəmə, hicrana,
Qəlbim nur paylayır bütün cahana,
Gündüz Günəş kimi, gecə Ay kimi.

Dünyanın ən gözəl çiçəyisən sən,
Yoxdu mənim kimi heç səni sevən,
De səni sevməkdən doyarammı mən,
Düşmüsən bəxtimə şirin pay kimi.

Söylə sənin kimi bir gözəl hanı?
Hüsnün mat qoyubdu bütün dünyanı.
Sən Əziz Musanın canısan, canı,
Gəlmisən ömrümə hay-haray kimi.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

İçimdəki şeytanla nərd atırıq arada,
Sanıram o, sevincin, qəmin bilir bu işin.
Zəri elə cütləyir, mat qalırsan doğrusu,
Zalım oğlu elə bil çəmin bilir bu işin.

Şeytandı da, onun da öz Allahı, piri var,
Nə vaxt qonağı olsan, şər alasan əlinə…
Qarşısına keçəni mars eləyir dalbadal,
Üzün gəlmir bir daha zər alasan əlinə.

Mən «Allah» deyib girdim onun ilə oyuna
O, məni mat elədi hər oyunda on kərə.
Bundan sonra yəqin ki, ayrı düşən zərləri
Əzrayılla oyunda cütləyərəm son kərə.

«Pənc-yek»-«du-bir» sevdası heç çıxmır ki, başımdan,
Cüt «sə»lərlə elə bil cadu verdi zər mənə…
Çoxu atmaq istədi taleyi «şeşqoşa»tək…
Mən də atdım, ya «cahar», ya «du» verdi zər mənə.

Zərin işığı qalıb barmağımın ucunda,
Tanrı məni tanıyır ya çöl kimi, ya damtək.
İndi sakit durmuşam günahımın önündə,
«Şeş» umanda, bəxtinə cüt «beş» düşən adamtək.

Nərd də bir şans işidi, bəxtim yoxdu, neyləyim,
Bu həyatın zərini tərs götürüm arada?
Düz adamdan nədənsə, xoşu gəlmir Allahın,
Gərək mən də şeytandan dərs götürüm arada.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Naşı rəssam nöyüt töküb büstümə,
Qol açıram şahə qalxan tüstümə.
Qurban olum, belə gəlmə üstümə,
Mənim içim qəm-qüssəylə dolub day.

Duaların Haqdan ürkmüş ağımı?!
Güman boğur sinə deşən dağımı,
Xatırlatma sən əvvəlki çağımı,
Keçən keçib, eh, olan da olub day…

Anam məni çox qoymadı bələyə,
Günahımı tək-tək atdım ələyə…
Həyat sıxdı, tez allandım mələyə,
Bir də gördüm, tale məni yolub day.

Sənin üçün ocaq – Tanrı, pir – Allah,
Mən qan salım, aramıza gir, Allah.
Gözlərimdə bir eşq vardı, bir Allah…
Əl uzatma, xatirələr solub day…

Elmar Nurəddin oğlu Əliyev – Vüqarlı 1986-cı ildə Gəncə şəhərində doğulub. Mirzə Şəfi Vazehin nəslindəndir. 2003-2007 cil illərdə “Azərbaycan” Universitetinin filologiya fakültəsində təhsil alıb. İlk şeirlər toplusu “Yanan sükut” 2006-cı ildə “Adiloğlu” nəşriyyatında kitablaşdırılıb. 2006-cı ildə misirli yazar Yusif İzəddin İsadan etdiyi çevrilərə görə “Misir Mədəniyyət Mərkəzinin Təşəkkür Plaketi” ilə təltif edilib.
Əsasən Batıda sufizmin yayılmasını araşdırır. 2010-cu ildə Batının ilk Mövləvi Şeyxi – dr. Kabir Edmund Helminskinin təqdimatı ilə Amerikada fəaliyyət göstərən “Threshold Sufi Cəmiyyəti”nin fəxri üzvü seçilmişdir. Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür. 2012-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Qeyri-Hökümət Təşkilatlarına Dövlət Dəstəyi Şurası tərəfindən maliyyələşdirilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən ”Bölgə yazarlarına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında şeirləri dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictimaiyyətin nəzərinə çatdırılmışdır. Prezident təqaüdçüsüdür (2013). Eləcə də Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin Gənclər Şurasının üzvüdür. Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin XII qurultayının iştirakçısı olmuşdur.
Dövri mətbuatda şeirləri, tərcümələri və tənqidi məqalələri müntəzəm dərc edilir.

Hər şey köhnəlib

Gözlərimi yumub unuduram incikliyi,
Bağışlayıram sənə bağışlamaq olmazları…
Susursan!
Ürəyin soyudumu nifrətdən?
İstəyincə geyindinmi qarasını hər şeyin?!
Əndərdinmi qarğışını sükutun qulağına?
Bunda təzə nə var ki…
Olanlar da belədi:
nə göydəndüşmə, nə yerdənqalxma,
hər şey tanış, doğma…
Qara yellər ağı oxuyur pəncərələrdə,
Gözə dəymir kimsə sakinsiz küçələrdə.
Qaranlıq, səssizlik çöküb hər yana,
Taleyim qarışıb sisə, dumana.
Külək xəzəlləri dağıdır, oynadır, uzaqlara atır.
Hamı mürgüləyir, hamı yatır.
Bu tənhalığın ortasında özümü asmaq istəyirəm özümdən.
Çıxartmaq istəyirəm boz surətimi üzümdən.
Biganə yalnızlığımdan dağılmış dünyamın əsəbləri,
intihar həddindəki varlığım
qaranlıq yoxluğa tələsir.
Qışqırıram gecəyə, –
amma tənhalığımı duya bilmir o,
heç nəyi guya bilmir o.
Bu payız damı göz yaşları…
Yenə də mi bu küçəni o baş, bu baş gəzəcəm,
yenə də mi söyəcəm hər şeyi,
itirib-tapacam özümü,
siləcəm əlimin arxası ilə üzümü…
Yığılıb boğaza həsrətim,
kirlənib üstüm-başım.
Boşla göz yaşlarını küləklərə.
Mən ki şeir yazmıram!
Mən ki hisslərimi danmıram!
Gəl evinə dön, əzizim, yuvana..
Bunlar köhnəlib, çox köhnəlib.
Hər şey köhnəlib!
Sən də, mən də köhnəlmişik!

Xəzərlən qəlbimdə

Bəyaz gecələrin qoynunda
sevimli körpələrtək
əzizlən, oxşan!
Mürgü yuxulardan süzülüb gələn
zülmətli işıqsan,
aydınlan, nurlan!
Gəl susma,
gül,
danış,
unut hər şeyi,
Xəzərlən qəlbimdə, ey əziz Neva!
Xəzan gəncliyimi boğub suyunda
ağlat gözümdəki donmuş yaşları!
Axı sən bilirsən –
Ruhumda boşluğu doldurmaq üçün
qəlbimdən nəyisə boşaltmalısan,
ağlat,
göz yaşlarım qoy yusun onu,
bu hissin nə adı,
nə ünvanı var…
Bu tutqun səmanın altında səssiz
öpüşək, dərdləşək qərib dost kimi.
Keçib hər şeyimdən alt-üst dünyamla
atıram ruhumu sənə daş kimi!
Xəzərlən qəlbimdə, ey əziz Neva!

Məndəsən bu səhər

Məndəsən bu səhər
tənimdə can kimi,
məndəsən bu səhər
yaşanmış zaman kimi…
Yerdə, göydə – hər yanda
səni görürəm gözsüz,
mənimlə danışırsan
həm kəlməsiz, həm sözsüz.
İçimdə yollar gedər
yoluna qovuşmağa,
ürək atar qəmini
sonuna qovuşmağa.
Ey mənim varlığım,
yoxluğum qidası,
sevincimin, kədərimin,
əzabımın, fərəhimin
Mayası!
Dünyanı əldən salan
qanlı müharibələrdən,
“izm”lərə dolaşmış
yarıtmaz nitsşelərdən,
qafamı alt-üst edən
bayağı nəğmələrdən,
özünə tərif deyən
kişicik gədələrdən,
zəhlətökən, içiboş,
çürük düşüncələrdən,
açılması zor olan,
düyünsüz düyünlərdən
rahatlıq tapmaq üçün
üz tutmağa yerim var:
ora nə çayxana,
nə bar,
nə sauna-masajdır;
nə məsciddir,
nə kilsə,
nə də başqa kitabdır!
Ovunduğum o məkan –
Sənlə dolu ürəyim!
Həm varlığın özüdür,
həm Özüdür ürəyim!
Quşların cəh-cəhinə,
burax, qarışsın səsim,
oxusun əsim-əsim:
Məndəsən bu səhər
tənimdə can kimi,
məndəsən bu səhər
yaşanmış zaman kimi…

Amma sən yoxsan

İlk kəz bu şəhərdəyəm,
bu şəhər sənin şəhərindir;
yollarında izlərin,
səslərində sözlərin,
havasında nəfəsin var…
Bu şəhərin hər yerində sən varsan,
bu şəhər sənin şəhərindir.
Yanlızlığıma lay-lay deyən
köhnə qramafon səslənir
yaxın məhəllələrin dərinliyində,
yuxuya dalıb bu şəhər
gecənin mürgüləyən həzinliyində.
Qulaqlarımda uğuldayan küləklərlə danışır
xəyallarım,
sıxır məni həsrət dolu,
sürgün dolu suallarım.
Yanaqlarımda yaşlar,
ürəyimdə illər ağrısı,
ciyərlərimdə vərəm….
darmadağın, pərən-pərən
səni gəzirəm bu şəhərdə,
amma sən yoxsan!
Öskürək kimi boğur sənsiz arzular,
tövşüyən nəfəsim gecəyə, çənə qarışır,
həsrət mahnısı qoparır ayaqlarım toxunan yollar,
ürək yoxluğunla necə barışır?!
Amma sən yoxsan…
Axı bu görüşə gəlmədin
son dəfə də olsa, halımı görmək üçün,
demək mən gecikmişəm mən
əlvida demək üçün!

Tablo

Gözəgörünməz,
sözəgörünməz
bir çərçivədəyəm…
Ayaqlarımın altında
həyat qarışıq torpaq,
başımın üzərində
sonsuzadək uzanan
boşluqlar,
düşüncəmdə
iztirablar…
Bu tabloya baxıb
nə sevinir,
nə də kədərlənirəm,
nə dəlicəsinə ağlayır,
nə də gülürəm;
aldığım təəssüratdan
bir şeyi bilirəm ki,
parça-parça
ölürəm!

Dağlar Sinəsini Verib Günəşə

Dağlar sinəsini verib günəşə,
Qışın ayazını atır canından.
Səsini başına almış bir kəndli
İnəyin çıxarda bilmir damından.

Düşüncəm tər-təmiz, qəlbimdə sevinc
Baxıram səmanın dərinliyinə.
Kəndlinin dilində tənəli söyünc
Qarışıb baharın həzinliyinə.

Taqqataq salıbdır ağacdələnlər,
Lap nazlı gözələ bənzəyir meşə.
Sevincdən min hala düşən ürəyim
Qayıtmaq istəmir bir də keçmişə.

Mən nələr çəkmişəm, nələr görmüşəm
Bu mənhus göylərin altında, Allah!
Hələ ayaqdayam, əyilməmişəm,
Oxşayır könlümü nəğməli sabah.

Bülbüllər oxuyur başımın üstdə,
Hardasa, uzaqda ildırım çaxır.
Zirvədən süzülən, yol alan bulaq,
Elə bil, od tutan qəlbimə axır.

Qələm məhəbbətlə öpür kağızı,
Gəncliyin eşqilə dalmış duaya.
İnamla sancılan bellərin ağzı
Xam şumun ətrini yayır havaya.

Şişəklər, toğlular, əmlik quzular
Qaçışır dağlara, düzlərə sarı.
Çoban tütəyində quştək çırpınır
Bir xalqın sevinci, iztirabları.

Vallah, qəlbimdədir səma da, yer də
Ən əziz, ən doğma bir sirdaş kimi.
Hələ açılmamış neçə səhərlə
İndidən uçuram azad quş kimi.

Qoy sussun mənasız, sönük nəğmələr,
Nakam xatirələr kimə gərəkdir!
Ömür bağçasına xəzan da gələr,
Həyat təlatümlü, sirli ürəkdir!

Qanadı sınsa da, ölməsin ümid,
Ey insan, hər dərdə sən ki dözürsən…
Ana təbiəti bağrına bas ki,
Sən onun varlığı, onun özüsən!

Ovsunla məni.

Gücün çatana qədər
Basıb bağrına bərk-bərk,
Başaçılmaz, dumanlı,
Gözoxşayan sehrtək
Ovsunla məni.
Bu nə gözəllik, bədən?
Gözlər əl çəkmir səndən,
Səni xəlq edən Xaliq
Belə yaradıb nədən?
Hurisənmi?
Mələksənmi?
Göydən yerə enmisənmi?
Bir-birinə dəyir fikrim,
Dilimdən düşməyən zikrim,
Ovsunla məni.
Sinirləri tarım çəkən
Ən həssas bir duyğu kimi,
Sevinc kimi, qorxu kimi.
Düşüncəni tar-mar qoyan
Qəfil sarmış yuxu kimi
Ovsunla məni.
Gül üzünü görsün bütün
Nə qədər var güllər solsun,
Hansı sözü tapım deyim,
O, vəsfinə layiq olsun,
Sözlər sənə layiq olsun.
Əlimdəki sınıq badə
Ümidverən sevinclərlə,
Eşqin ilə yenə dolsun,
Xumarlansın xəyallarım,
dalsın nurlu səhərlərə
ilhamımı çapıb, yorsun.
Vallah, inan, inan mənə,
Taqətimi kəssən belə,
Ruhən, cismən üzsən belə,
Dərinləşdir sevgimi sən,
Çevir onu qəm-əzaba,
Dön tilsimli bir səraba,
Susat qəlbi damla-damla
Ruhumdakı o şəraba.
Ovsunla məni,
Ovsunla məni,
Məni ovsunla…

Allah, yadımdadır

Ata nənəmin əziz xatirəsinə

Allah, yadımdadır möhrə evi də,
Mənim uşaqlığım orda başlayıb,
Mənim uşaqlığım orda saralıb.
Təzə ayaq tutan,
Təzə dil açan
Könlümün ilk sevinc işartıları
Atamın qəfildən vəfatı ilə
Elə o evdə də sönüb, qaralıb.

Allah, yadımdadır xoş təbəssümü,
Ölsəm də unuda bilmərəm onu,
İnsan itkisində ruhən bərkimiş,
Varlığı, yoxluğu dərd eləməyən
Həzin nəğmə idi ilk məhəbbətdən,
Həzin nəğmə idi Əbədiyyətdən.

Allah, yadımdadır hər bir kəlməsi,
Tarix nəfəsində dilə gələrək
Gah söhbət açardı 37-dən,
Gah da söz salardı neçə dəhşətdən,
Bəzən susqunluqla, köks ötürməklə,
Bayatı çağırıb, ağı deməklə
Özü utanardı bu qiyamətdən,
Gözümdə düşərdi dünya qiymətdən,
Gözümdə düşürdü dünya qiymətdən.

Allah, yadımdadır ilk şeirim də,
Uca çinarlara yazmışdım onu.
Açıb ürəyimi, açıb hissimi
İlk dəfə nənəmə demişdim onu.

Allah, yadımdadır, sevindiyindən
Gözləri gülmüşdü, sözü gülmüşdü.
Mənim qələmimin doğum gününü
Ömrünün ən gözəl günü bilmişdi.

Sən şair könlümü sevib oxşadın,
Mənə qanad verdin uçam Göylərə.
Hər həzin nəğməmi öpdün, qoxuladın,
Özünə bir şeir ummadın yenə.
Canlı nəğmə bildim səni ruhuma,
Dilimdən heç zaman onu salmadım,
İndi göz yaşımda islanan günlər,
Mən sənin qeydinə çox vaxt qalmadım.
Dalıb bu dünyanın min bir üzünə
Deyərdin, hər dərdi insan götürür.
Ay nənə, qəbul et, məzarın üstə
Vüqarlı tər güllər yerinə bu gün
Sənə yazmadığı şeiri gətirir.

QARABAĞ – AZƏRBAYCANDIR!!!

Qarabağ – şikəstə deyil,
Nəğmə deyil, bəstə deyil!
Pafos deyil, sağlıq deyil!
Papaq deyil, yaylıq deyil!
İllik deyil, aylıq deyil!
Qaçqın deyil, köçkün deyil!
Boş-boşuna sürgün deyil!
Başaparan mövzu deyil!
Həsrət deyil, arzu deyil!
Milyonların taleyinə
Həkk olunan yazı deyil!
Canavarın pəncəsinə
Özü keçmiş qoyun deyil!
Qumar deyil, oyun deyil!
Qarabağ futbol da deyil!
Vurulmayan qol da deyil!
Vətən oğlu, yurda əsgər,
Ey ər oğlu ər!
Qarabağ – sonsuz qisasdır!
Ömrümüzə xəzan, yazdır!
Qarabağ – canımızda candır,
Qarabağ – ölümdür, qandır!
Qarabağ – Azərbaycandır!!!

Şairə-jurnalist-publisist Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Naxçıvan Muxtar Respublikası Bürosunun Rəhbəri, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı

NƏ VAR Kİ
/”Vətənimdir” – silsiləsindən/

Şuşa kimi qalam gedib əlimdən,
Ayrı düşüb od- ocağım külümdən.
Cıdır düzüm heç düşməzkən dilimdən,
Hər meydanda at çapmağa, nə var ki?

Göz yaşımdır Xan qızının bulağı,
Daha yoxdur Üzeyirtək donağı.
Haqq səsidir Natəvanın qınağı,
Yad ellərdə baş qatmağa, nə var ki?

Qalamızdan düşmən bizə ox atır,
Neçə ildir baş aldadır, baş qatır.
Bizimkilər alver edir, bez satır,
Məclislərdə söz atmağa, nə var ki?

Hər girov yurd qəlbimizdə bir yara,
Dolanırıq baş aşağı, üz qara.
Ad qoymuşuq kafe, dükan , bazara,
Bu bazarda ar satmağa, nə var ki?

Yol gözləyir ülu məskən, ulu yurd,
Zəfər marşı çalsın şanlı qopuz, ud.
Dövran,- olsun hər igidim, bir Boz Qurd.
Yağı başın qopartmağa, nə var ki?…

DEPUTATXANA
/”Gerçəklərimiz” – silsiləsindən/

Heç baxan olmadı ötmüş yaşıma,
Uydular cibimə əyin, başıma.
Sonda şahlıq quşu qondu başıma
Önümə bir kimsə qatmazkən dana,
Oldu məqam yerim – deputatxana.

Abirı ,isməti, arı atacam,
Ələyib kəpəyin una qatacam.
Beş il al kürsümdə , mışıl yatacam,
Quracam eyş- işrət, busat, tantana,
Şanlı məram yerim- deputatxana.

Düzəldib saç- başı, birçək, kəkili,
Oldum qos- qocaman millət vəkili.
Fəqət, mandatım tək, sifət ikili,
Nəyə baş sındırım, qıyım mən cana?
Nahar həm şam yerim- deputatxana.

Həsəd aparırlar ehtişamıma,
Yeməmə, içməmə, damaq tamıma.
Günə- güzərana, lüks yaşamıma
Nə olsun ağ saça yaxmışam həna,
Tək dərdim , fikirim- deputatxana.

Hərdən qulağıma dəyir səs- səda,
Oyadıb haqların salıblar yada.
Qorxuram millət qıza, sala qan- qada,
Artıq çərx fırlanır Dövrandan yana,
Devrilər qəlb pirim- deputatxana.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü,
“Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və
“Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Özümüzə tale yazdıq

Üzülməyən sevgimizin,
Ürəyini niyə üzdük,
Özümüz də heç bilmədən,
Yolumuzu tərsə düzdük.

Yol gözləyən izimizin,
Dedik həsrət, kədər bizim,
Şirin dadan sevgimizin,
Badəsinə acı süzdük.

Kim uduzub, kim nə udub,
Şirin anları unudub,
Fələyin əlindən tutub,
Özümüzə tale yazdıq.

Duyğuların qanadıyam
Buz bağlayan yollarını,
Nəfəsimlə əridəydim,
Bu ağlayan sevdamızı,
Gücüm çata, kiridəydim.

Bir dünyalıq can oduyam,
Duyğuların qanadıyam,
Mən sevginin öz adıyam,
Göydə sevib, yerə dəydim.

Yaz dərdimi, yaz aramla,
Nə yaşıyım bu yaramla,
Vüsalımı damla-damla,
Ürəyinə yeridəydim.

Ömür Xatirə karvanı,
eləcə, dartıb
daşıdım.
Madar sevinc, bol-bol dərdin
çoxunu səndə yaşadım.

Səndə qaraldı axşamım,
səndə açıldı sabahım,
keçdi havalı çağlarım,
havana qarışdı ahım.

Əsdim
əsən yelinə də,
içim qayğı, çölüm qəhər,
soyutmadı
soyuq günlər,
sevdim
seviləcək qədər.

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Çəkinmə, gül! O lətif, incə, nazlı qəhqəhələr
Simaxi-ruhumu öpdükcə məsti-zevq olurum.
Hüseyn Cavid

1. Ölümlə sevişmək arzusu

İndi özümə yaddır
Dəli hönkürtülərim…
Güzgüdəki qadını
Ölümə sürüklədim…

Dünyada ən dəhşətli,
O çılğın ehtirasın
Yapışmışam əlindən…
Gülürəm…
Xısın-xısın…

Bilirəm
Uçurumun
Ruhuma aclığını…
Şahzadəsi deyiləm
Şirin, məsum nağılın…

Bu gecə sevişməyi
Dadmaq arzusundayam…
Ölümlə sevişməyin
Bircə addımındayam…

Əlim üzülüb tamam
Həyat adlı zalımdan…
Nə yarım, nə də anam
Hali deyil halımdan…

Edam olunur günəş
Ayın xəyanətində…
Ümidlərim can verir
Ölümü öpməyimlə…

Öpülmək istəyirəm
Gecəni səhərəcən…
Sevişmək istəyirəm
Ölümlə…
Ölənəcən…

Bu sonuncu arzunun
Qarşısında dik durdum…
Həzz alan qürurumun
Qucağında uyudum…

2. Mən göy üzü deyiləm…

İçim günahla dolu…
Çölüm günahla dolu…
Qətledilmiş arzular
Çiynimdə ömür boyu…

Qarışıb hisslərimə
Əbədi yuxu eşqi…
Günah yağır gecəmə…
Günahım yuyur eşqi…

Gözlərim qan çanağı…
Saat gecənin beşi…
Yenə zülmət bağırır…
Ürəyimlə sevişir…

Hardadı bu ayrılıq?
Gəlib döysün sinəmi!
Eşitmirmi, ağlayır
Zorlanan eşq mələyi!

Ah…
Yenə də özüməm
Həm qatil, həm günahkar…
Mən göy üzü deyiləm,
Sevə məni ulduzlar…

Axır dodaqlarımdan
Damcı-damcı kəlmələr:
-Tanrı, keç günahımdan!
Tanrı, qoyma ölməyə!

3. İblis üçün epitafiya

Çiliklənən güzgümü
Gözümə sığdırıram…
Qucaqlayıb özümü
Səhərə aparıram…

Tanrı bağışlayandı…
Bağışladımı məni?
Şeytanı daşlayanda
Alqışladımı məni?

Yoxsa…
Yaranışımdan
Şeytan özüm olmuşam?
Ölümlə yarışanda
Finişə tez çatmışam?

Ağarır damcı-damcı
Üfüqdəki dan yeri…
Doğuşdan betər sancı
Axtarır ölüm yeri…

Can verir ehtirasım
Üzü səhərə doğru …
Ölümlü arzularım
Tək bircə ümid doğur…

Ümidə baş əyirəm…
Dərdə qəbir qazıram…
Qatil ehtirasımı
Ruhumda basdırıram…

Yazıram başdaşına
Ürəyimin qanıyla:
“Ömrümün yaddaşında
Ölüm də eşq sayılar…”

Həya baxışlarımda
Açıram bu səhəri…
Ah…
Narıncı dumanda
Cilvələnir şəhərim…

İblis də mən, mələk də…
İnsanam insan özüm!
Yaraşır hisslərimə
Cavidanə təbəssüm…

Şəfa Vəli (Gəncə)

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

Yeri yoxdu

Ötən ömür zəhərdisə,
“Bal” deməyin yeri yoxdu.
Qara rəngə sığal çəkib
“Al” deməyin yeri yoxdu.

Dərd seldisə aparacaq.
Bənd-bərəni dağıdacaq.
Var deyilsə, yox olacaq.
“Ol” deməyin yeri yoxdu.

Özgəsini yarıdırsa,
Bütöv deyil, yarıdırsa.
Qəlbə düşən yaradırsa,
“Xal” deməyin yeri yoxdu.

Xoşbəxtlik bir nağıldısa,
Bir küləyə dağıldısa.
Getməyi son qərardısa,
“Qal” deməyin yeri yoxdu.

28.10.2016

***

Elə tez alışanam
Adicə bir xoş sözə,
Bir kiçik gülümsəmə,
Yüngül bir nəvazişə
Çiçək kimi boy verib
Günəşə boylanıram.

Elə tez alışanam,
Alışıram, yanıram…
İnsanlara inanıb,
Hər dəfə aldanıram.
Gizlədirəm özümü
Aldanmağı danıram.

Elə tez alışanam,
Həyat adlı bu nəsnə
Vursa da hey silləni
Körpəcə uşaq kimi.
Unuduram yenə də
Üzərinə qaçıram…

Elə tez alışanam
Alışıram hər şeyə.
Ağrıları udmağa
Özümdən pay ayırıb
Başqa dünya qurmağa.

Mən də belə dəliyəm…
Alışanam mən, qağa!
Öldürməz hər dərd məni
Alışdım yaşamağa,
Alışdım yaşamağa…

25.10.2016

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Tovuz Bürosunun Rəhbəri, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Sənsizlik

Sənsizliyin gözəlliyi
Sənsizlikdə imiş elə.
Həsrətimdən duyuq düşən
Hicranı demirəm hələ.

Sənsizliyin gözəlliyi
Sənsiz olanda bilinir.
Sənsizliyin özəlliyi
Mənsiz qalanda bilinir.

Səninlə hər şey gözəldi
Sənsizlik də ona bənzər.
Bu hər şeyin başlanğıcı
İlk baxışdan sona bənzər.
Ürəyimə düşdün

Elə düşdün ürəyimə,
Söz yerinə düşən kimi.
Ürəyim od tutub yandı,
Köz yerinə düşən kimi.

İndi ki, məni duyursan,
Qəlbimə təşrif buyursan.
Niyə yerində sayırsan
Öz yerinə düşən kimi.

Yerin ürəyimin içi,
Ömür yolun ordan keçir.
Nə əkirsə, onu biçir,
Yoz, yerinə düşən kimi.

Ayrılıq bəhanəsi

Ayrılıqlar həmişə
Öz bəhanəsiylə qonaq gəlir.
Sən “olmaz” dediyin şeylər
tez-tez gündəmə gətirilirsə,
demək, növbəti dayanacaq
ayrılıqda dayanmayacaq.

Sürət daha da artacaq
olmazlar özlərinə yer edəcək.
Sənin görmək istəmədiyin situasiyalar
əslində ayrılığın əlamətləridir.
Ayrılıq isə bədii təyin deyil,
əbədi təyinatdır.
Ayrıldınsa, bəhanələrin də
canı qurtarır.
Onları da boş-boşuna
narahat etmirsən.
Hər şey üstünə gəlir,
amma sən heç yerə getmirsən.

Səbəbsiz bəhanələrin
nəticəsini alqışlamaqdan başqa
seçimin qalmır.
Yox əgər hələ bəhanələr qalıbsa,
onda bu ayrılıq olmur.

Sən ki yaxşı bilirdin…

Ömrümə gələnlərin,
Gedənlərin sayı yox.
Bu həyat mənimkidir
Bir kimsənin payı yox.

Gəlib neynəmişdin ki,
Gedib də neynəyəsən?!
Məni nə göynətdin ki,
Özün nə göynəyəsən?!

Sən ki yaxşı bilirdin
Bilmədiyin hər şeyi.
Öyrəndin ki, getməyin
Dəyişmədi heç nəyi.

Ömrümə gələnlərin,
Gedənlərin sayı yox.
Bu həyat mənimkidir
Bir kimsənin payı yox.

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Gəncəbasar Bürosunun Rəhbəri

Sənsizəm deməyə gücün olmaya..

Keçəm küçənizdən bir qış gecəsi,
Ya adi dost kimi, ya tanış kimi.
O gecə yuvandan perik düşəsən,
Yuvası dağılan qaranquş kimi.

Bir ah çəkəsən ki, göylər alışa,
Fəryadın dünyanın ucuna düşə.
Keçəm küçənizdən bir yay axşamı,
Ürəyin sürüşüb ovcuna düşə.

Məni gözləməyi adət edəsən,
Özünə sevimli bir “peşə” kimi.
Keçəm küçənizdən bir yaz səhəri,
Boynunu bükəsən, bənövşə kimi…

Bütün günahların yuyula o gün,
Günahın olmaya, suçun olmaya.
Soruşam, necəsən, alışa qəlbin,
“Sənsizəm” deməyə gücün olmaya…

* * *

Adını fısıldadı rüzgar,
gecenin kulağına;
usul-usul, hafif-hafif…
Sesin geldi hafızamın ötesinden
kısık-kısık, kesik-kesik…
Umutlarım terk edilmiş çocuk gibi
sığınacak yer gezdi.
Öyle garibsedim ki
Çöktü üzerime gri bir tenhalık.
Ve anladım ki
Ya ben çokum bu dünyaya,
Ya da bu dünyada
Bir “SEN” eksik…

Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin
Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

Neçə ildir həsrətin yandırır məni, Ana!

Qubadlının erməni silahlı qüvvələri tərəfindən işğalının 20-ci il dönümünə.

Neçə ildir həsrətin yandırır məni, Ana!
Görə bölə bilmirəm, düzü, illərdi səni, Ana!
Görəsən bu ayrılıq sona çatacaqmı bəs,
Qürubda doğan günəş denən batacaqmı bəs?!

Yenə ömür uzunu səni gözləyəcəyəm,
Vaxtımı saya-saya həsrətə dözəcəyəm.
Qanlı-qadalı günlər ömrümə dağ çəkibdi,
Övladın AYDINOĞLU həsrətini çəkibdi.

Yollarına boylanıb arayacam səni mən,
Qubalı-Anam mənim, yoruldum gözləməkdən.
Nə vaxt qayıdacaqsan Anam Azərbaycana,
Nə vaxt boylanacaqsan Anam Azərbaycana?!

Nə vaxt büsbütün səni görə biləcəyəm mən,
Nə vaxt şəninə çələng hörə biləcəyəm mən?!
Sanma sənsiz ayrılıq mənə asandı, Ana!
Sanma sənsiz ayrılıq mənə asandı, Ana!

NƏYİNƏ İNANIM MƏN BU DÜNYANIN?!

Hər ömrə bir yağı kəsilibdisə,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!
İnsanlar zəmi tək biçilibdisə,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Yenə biçilmiş zəmi kimidi,
İnsanın kədəri, qəmi kimidi.
Bir səsin yüksələn bəmi kimidi,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Dəhşət,qırğınların yolu bilinmir,
Sağı bilinirsə, solu bilinmir.
Dəclənin, Fəratın qolu bilinmir,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Qəti fikirləri əsdirəcəksə,
Başımın üstünü kəsdirəcəksə,
Məni doğmalarla küsdürəcəksə,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Göz yaşı içində boğulacamsa,
Kədərin içində yoğrulacamsa,
Qəm-qüssə içində doğulacamsa,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Onsuz da vədləri hədərdi, hədər,
Əvvəli sevincdi, sonu da kədər.
Elə yaranışdan bu günə qədər,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Şerimi eşidən dənim deyilsə,
Buludum deyilsə, çənim deyilsə,
Əzizim deyilsə, mənim deyilsə,
Nəyinə inanım mən bu dünyanın?!

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

BAXMIR

Nə vaxtdı düşmüşəm eşqin oduna,
O gözəl naz edir, üzümə baxmır.
Nə qədər yalvarım, yaxarım ona,
O zalım balası gözümə baxmır.

Əzəldən gözəllik aşıqiyəm mən,
Söz qoşub, söz demək gəlir əlimdən,
Düşsə də saçıma yavaş-yavaş dən,
Sevgi yaşa baxmır, dözümə baxmır.

Dayanıb, durmuşam yamacda indi,
Qayıda bilmirəm yağışda indi,
Ölürəm bir xumar baxışda indi,
Neyləyim ürəyim sözümə baxmır.

DOST

Arxamca danışıb, gileylənən dost,
Sözümü üzümə desən, yaxşıdır.
Çalış dost , tanışın çox olsun sənin,
Çörəyi dostunla yesən, yaxşıdır.

Dostdur bu dünyanın yar, yaraşığı,
Dostdur ömrün günün nurlu işığı,
Dostu sən özündən tutma aşağı,
Dostla duz-çörəyi kəssən, yaxşıdır.

Həmişə hər yerdə tanı yerini,
Sına dostlarının sən hər birini,
Hər yoldan ötənə açma sirrini,
Doğru söz, haqq deyən, kəs, ən yaxşıdır.

Özgə süfrəsinə dikmə gözünü,
Söylə öz dostuna ürək sözünü,
Yaxşı adamlara tut sən üzünü,
Namərdlə aranı kəssən, yaxşıdır.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Qayıt, sənsiz olmur…

Yerin cənnətlik olsun, Əli Kəırim!

Qayıt, sənsiz olmur, havalı könül,
Qayıt, as yerinə, baxışım qopub.
Sənin əl sürtdüyün yaş divarlardan,
Bilirsən, nə qədər naxışım qopub?!

Nolar, yanıma gəl, yuxuma girmə,
Tək Leylək nə çəkir, bilirəm artıq.
Yüz il bundan qabaq gördüyüm qızı,
Həyat dəftərimdən silirəm artıq…

…Getmisən, adamlar dəyişib sanki,
Qızlar külək kimi ötür yanımdan.
…Kimsə əl eləyir qara örtükdə,
Tanrı, bu kölgəni götür yanımdan…

QURD DÜŞMÜŞ QAR KİMİ

Qurd düşmüş qar kimi dağılır yuxum,
Sanki gözlərimdə işıq səddi var.
…Kimsə – bu qəbirə toxunma – deyir…
– Bəlkə daşı çöküb, bəlkə cəddi var?!
Zülmün yaxasına bir ad yazılıb,
Kim görür, başını aşağı salır.
Biri də, daş atır, Tanrı acısın…
Göy onun daşını aşağı salır.
Nədən xatirələr daş kimi sərtdi?
Hanı toz qopardan yol adamları?
Şeytanın əlinə təsbeh veriblər,
Sancır, geri atır kol, adamları…
Can düşür, ruh uçur hədəfə doğru,
Gəl indi adamtək zarı fikirli…
Məni də o qızın günahı tutub,
Günaha çıxıram yarı fikirli.

Sənə yazdığım şeir

…Tək, ruhumdu yaşıdı…
Bəlkə dürdü, qayədi;
Bəlkə namaz daşıdı,
Bəlkə də bir ayədi,
Sənə yazdığım şeir?!
Üstündədi qızlığı…
Əzrayılın ahıdı…
Adəmin yalqızlığı,
Həvvanın günahıdı
Sənə yazdığım şeir.
Demə, Hikmət naşısa…
Bəlkə torpaqdı, gildi…
Bir əlcə başdaşısa,
Bir əlcə boz şəkildi
Sənə yazdığım şeir.

RUHUM VƏCDƏ GƏLİR

Ruhum vəcdə gəlir lal sevda kimi,
Cismimin altında təpə oynayır.
Sən elə süzürsən, elə bil ki, qız,
Suların qoynunda ləpə oynayır.
Kölgəmin tabutu elə cür durub,
Elə bil torpağa düz xətt qoyublar.
Sənə vermədiyim vədin altından,
İmza əvəzinə yüz xətt qoyublar.
Eşqdən kim yorulub, biz də yorulaq,
Deyəsən, gün keçir, boynum üşüyür.
Sanki xəzan vurmuş quru yarpaqdı,
Qızlar bir-bir düşür, qoynum üşüyür.

Çevirib üzünü dan üzü məndən,
Aylarla bir çimir yuxum olmayıb.
Əlini biryolluq can üzüb məndən,
Bilib ki, kimsədən qorxum olmayıb.

Yenə işindədi şeytan barmağı,
Sizi aldatmasın boyun burmağı,
Sevmişəm kiməsə arxa durmağı,
Özümün heç zaman arxam olmayıb.

Qismət torbasında gəzib əllərim,
Tezcə də əlini üzüb əllərim,
Bahar buludutək gözüm sellənib,
Amma ki, bir sızqa arxım olmayıb.

Döydür yaddaşına, bax, dediyimi,
Sırğa et, qulağa tax dediyimi,
Kimsə eşitməyib yox dediyimi,
Kiminsə əlində yaxam olmayıb.

Azərbycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“Qızıl Qələm” Media Mükafatı laureatı,
“Möhtəşəm Azərbaycan” müstəqil ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəzetinin redaktoru,

Şəhərlər içində tale payımsan,
Şəhərlər içində əhdim, ilqarım.
Şaqraq gülüşümsən, hay-harayımsan,
Ruhuma ələnən bəmbəyaz qarım.

Səndədir könlümün divanəliyi,
Mənimçün tütyədir daşın, torpağın.
Səndədir eşqimin pərvanəliyi,
Sevgiylə doludur hər ötən çağın.

Yaşayıb, yaratdım qoynunda müdam,
Qələmdən vərəqə inci süzüldü.
Səninlə xoşbəxtəm, səninlə şadam,
Elə bil qoynunda varam yüz ildi.

Yetmişə yetişdin, doğma şəhərim,
Hər günün möcüzə nümunəsidi.
Nuruna boyanır hər bir səhərim,
Səsin sülh sədalı haqqın səsidi.

Halal adamların məkanısan sən,
Bağlısan saf anda, pak bir niyyətə.
Gəl verək əl-ələ, doğma Sumqayıt,
Yol alaq biz üzü əbədiyyətə.

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinn üzvü,
Sumqayıt Regional Mədə­niyyət İdarəsi nəzdindəki Poeziya Evininin əməkdaşı, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Sumqayıt şəhəri üzrə xüsusi müxbiri.

2018-ci il noyabr ayının 22-si Sumqayıta şəhər statusu verilməsinin 69-cu ildönümüdür. Bu münasibətlə sumqayıtlıları və həyatını sumqayıtla bağlamış hər kəsi təbrik edirik və Elvin Əlizadənin Sumqayıta həsr etdiyi şeiri oxucularımızın sərəncamına veririk!

Hamının hər səfərdən geri döndüyü yer var..
Bizi də varlığıyla tamamlayan şəhər var.
Günəşini Xəzərdən salamlayan şəhər var.
Dərdini başqa yerdə ovuda bilmir adam,
Burda öz sevdiyini unuda bilmir adam.
Küçələri upuzun, ayrılıqları qısa,
Qarşılaşır hardasa…

Abadlaşır günbəgün, gözəlləşir ilbəil,
Bu gün dünənki deyil, sabah bu günkü deyil.
Kiçik məhəllələrdən böyük şəhərə dönüb.
Fəhlələrin şəhəri “Möcüzələr”ə dönüb.
Dəqiq xatırlamıram mən o həmin illəri,
Uşaqlığımdan bəri

Bir ağ göyərçin qonub dənizin sahilinə.
Hamı tamaşa edir bu ağ donlu gəlinə
Onu hər an qoruyan, arxasında dayanan
Xəzər adlı qardaşın başının tacıdır o.
Bir ovuc dənin deyil, sülhün, saf məhəbbətin,
Dostluğun acıdır o.

Onu ucaldanların ağarmış saçıdır o.
Bu möhtəşəm şəhərin sülh olsa da nişanı
Böyüdü yavaş-yavaş Şəhidlər Xiyabanı.
Böyüdü böyüməmiş, gör necə də böyüdü.
Özü də Göyərçinlə bir həyətdə böyüdü,
bir küçədə böyüdü.

Burda çox şəhidlərin son mənzili qazıldı,
Şanlı şəhərimizə şanlı tarix yazıldı.
Üstündən əskilmədi böyüklərin nəzəri,
Doğrultdu öz adını:
“İstedadlı gənc qızlar, gənc oğlanlar şəhəri”-
Qəhrəmanlar şəhəri.
O vaxtkı fəhlələrin yenə qoruyur səni,
Həmin əllərdəsən sən.
Səni quran kişilər nigaran olmasınlar,
Əmin əllərdəsən sən !!!

AZƏRBAYCAN BAYRAĞI

Dostların qürur yeri, düşmənlərin göz dağı,
Dalğalan göy üzündə, Azərbaycan bayrağı!

Sənə təzim etməkçün düzənliklər dağ olub.
Şəhid qanına batan bu parça bayraq olub!
Sən ən gözəl şeirsən, ən alovlu misrasan
Parça dediyim nədir?
Canımızdan parçasan!

Dağımızdan ucasan, zirvəmizdən ucasan!
Əyilməyən, dik qalan başımızdan ucasan!
Başım üstə yerin var, gözüm üstə yerin var!
Namusunu qoruyan neçə igid, ərin var!

Səni Lələtəpədə görən nə fikirləşir?!
Bir Bayrağın altında əbədiyyət birləşir!
Neçə adət-ənənə, mədəniyyət birləşir!
Güneydən quzeyəcən istiqamət birləşir!

Dalğalandığın hər yer Azərbaycan sayılır.
Göy rəngin Göytürklərdən
bizə nişan sayılır!
Səndə Demokratiya, Cümhuriyyət birləşir.
Sənin yaşıl rəngindən Azan səsi yayılır.

Ay-ulduzlu gecədən doğan bir səhərin var!
Gəlişini gözləyən Şuşan, Kəlbəcərin var!
Sən o Müqəddəs Günə
əmanət qoruyursan,
Tezliklə Qarabağda Mübarək zəfərin var!

ANA

Qismət addım-addım izləyir bizi,
Ümid gələcəyə səsləyir bizi,
Darıxma, xoş günlər gözləyir bizi,
Nə dərin xəyala dalmısan, Ana?!

Getdi gəncliyimlə gənclik illərin.
Nə yaman qırışıb zərif əllərin?
Mən sənin saçının qara tellərin
Sən mənim qadamı almısan, Ana!

Bunu anladım ki, çətin zamanda
Təmənnasız sevgi varmış cahanda.
Bizim başımızdan bir tük qopanda
Ağlayıb saçını yolmusan, Ana!

Şirin sözlərinə möcüzə qatıb,
Bəzən başımızı bir sözə qatıb.
O qədər gecəni gündüzə qatıb,
Mənə həzin layla çalmısan, Ana!

Dünyaya hər övlad gətirən qadın,
Daşıya bilməyib saf ana adın.
Kişi tək yaşayır sənin övladın,
Çünki əsl Ana olmusan Ana!

ATA

Ay ata, mən sənə bir ömür boyu,
Çiynimdə də gəzsən, yenə borcluyam.
Mən sənin sayəndə mən olmuşamsa,
Qazandıqlarımı sənə borcluyam!

Bilsəm, incitməzdim bu qədər səni
İnsanın sonraki ağlı deyiblər.
Səni mənə görə tanımayıblar,
Mənə Sən kişinin oğlu deyiblər!

Atamın əlləri qabardır deyə,
Bizim süfrədədir ən halal çörək!
Ataya itaət etməyən övlad,
Allaha ibadət etməsin gərək!

Övladın başında sığal gəzdirən,
Çoxdakı qabarıq, kobud əllərdir.
Dünyanın ən gözəl sözləri amma,
Atalar sözləri və məsəllərdir.

Oğul var, ataya ancaq qəm verib.
Övladın ən böyük xətasıdır o.
Gərək elə olum, səni göstərib
Desinlər Elvinin atasıdır O !

BAŞINA DÖNÜM

Sən gedəndən bəri dərd üst-üstədir.
“Gözlər yolda qalıb, qulaq səsdədir.”
Deyirsən sevgimiz son nəfəsdədir,
Ölməsin, mən ölüm, başına dönüm.

Gedirdin, and-aman elədim- Getmə!
Dedim sənsizliyə məni öyrətmə!
Adama nə qədər deyərlər etmə-
Eləmə sevgilim, başına dönüm!

De mənə müqəddəs “sevirəm” sözün.
Qibləm ol, kor qoyum şeytanın gözün.
Tök qara zülfünü örtülsün üzün,
Səni Kəbə bilim, başına dönüm.

Ya da yer üzünün olma qibləsi,
Qalxaq göy üzünə, ataq hər kəsi.
Qalxaq, sən Günəş ol, mən Yer kürəsi
Ötdükcə hər ilim başına dönüm.

Hicran yanğısıyla hər gecə öldüm.
Ölüb qurtarmadım, öldüm, dirildim.
Bəlkə sevgimizi qurtara bildim,
Hardasan de gəlim, başına dönüm!

YAXŞI-PIS

Səbəb nədir dərk etdikcə həyatı,
Fanilikdən söz açırıq dünyada.
Sən məsləhət bilmisən ki, İlahi,
İstəmədən göz açırıq dünyada.

Bəlkə, bilir bu dünyanın nəsi var,
Çıxır gedir o dünyaya gələn kəs.
O dünyanın yaxşısı var, pisi var,
Sən demisən, gedənlərdən gəlmir səs.
Mən yaxşı-pis bilən olsam əzəldən
Gələrdimmi nahaq olan dünyaya?
Mən yaxşı-pis bilən olsam gəlməzdim
Xeyirlə şər qonaq olan dünyaya.

İstəyimlə deyil, gedə bilmirəm!
Qaldıqca da tükənirəm, Allahım!
Mən yaxşı-pis ayırd edə bilmirəm,
Mən tək sənə güvənirəm, Allahım!

Hidayətdən məhrum etsən məni sən,
Kafirlərin ən kafiri olaram.
Nemət versən, düz yönəltsən məni sən,
Müti bəndən, yaxşı biri olaram!

Mən naşükür qul deyiləm, Ya Rəbbim!
Sən verdikcə söyləyəm ki, yenə ver.
Mən yaxşı-pis ayırd edə bilmirəm,
O dünyadan Yaxşısını mənə ver!!!

BAKIYA QAR YAĞIR…

Qarlı qış günüydü, önümə çıxdın,
Duruxdum gözümə sataşanda sən.
Hələ də qəlbimdə yeri görünür,
Gedəndə nə izlər qoyub getmisən…

Gör neçə il keçib, yenə də qışdır…
Bilirdim yağacaq qar əvvəl-axır.
Bütün pisliklərin, xəyanətlərin
Üstünü örtəcək əcəb qar yağır.

Qarı küçələrdən qovan küləklər
Elə bil keçmişə qaytarır məni.
Yenə də həmin qış, yenə həmin qar,
Yenə də gözlərim axtarır səni.

Səni xatırladır küçədən keçən
Mənə yad simalar, yad olan üzlər.
Yenə inistitut pəncərəsindən
Küçəyə boylanır yuxulu gözlər..

Elə soyuqlaşıb alovlu hisslər,
Buz olub bərkiyib, ərimir nəsə.
Sanki yoxluğunla zaman da donub
Donan əqrəblər də yerimir nəsə.

Bu sənsiz küçədə sənli xəyallar
Sənli günlərimin əmanətidir.
Bakıya qar yağır… heyif ki, o da
Gəlib-getməyintək müvəqqətidir!

Oynadıqca hər çalınan havaya,
Bilmədin ki, yaxşı nədi, pis nədi?..
Heç baxmadın dağıtdığın yuvaya,
Anlamadın yağış nədi, sis nədi?..

Məhv olmusan zəmanənin dəbində,
Yem gəzirsən hər qazanın dibində.
Nə görmüsən onun-bunun cibində?-
Üz-gözündə qara nədi?, his nədi?…

Duymadıqca nə həyacan, nə halət,-
Boğdu səni dumanında cəhalət.
Kələyindən çəkmədinsə xəcalət,-
Nə biləsən əzab nədi, xıs nədi?…

Bu halına kim ağlaya, kim söyə, –
Həvəs verər kim avama, kim səyə.
Pıçıltını anlamayan kimsəyə, –
Haray nədi? aman nədi? səs nədi?..

09.10.2019.

Ürəyimdən keçənləri,
Dilimdə deyə bilmədim.
Dost yolunda yaxa cırdım,-
Bilmədi niyə, bilmədim.

İçimdə bir kövrəklik var,
Yaman ürəksiz olmuşam.
Bilmirəm kimə gərəkli, –
Kimə gərəksiz olmuşam.

Özümü toxdaq tutmaqçün,
Nəfəsim çatarmı görən?
Göylərə hayım, harayım,
Ya səsim çatarmı görən?

Deyəsən qan iyi gəlir,-
Başım gör nəyə qarışıb?!
Kimin mənlə nə işi var?! –
Belə hər nəyə qarışıb.

Öz kölgəmdən qorxmamaqçün,
Sirrimi özümə dedim.
Hələ yaxşı-yamanımı,-
Dayanıb üzümə dedim.

Zülmətdən qara gözlərim,
İşıq saçır qaranlığa.
Tutub dərdimin əlindən,-
Aparacam aydınlığa.

13.10 2019.

Mənim öz cəbhəmdi sözün cəbhəsi,
Hədəfi düz tutdum söz döyüşündə…
Yaltağın kələyi, bicin hiyləsi, –
Özünə xoş gələr “öz döyüşündə”…

Könlümdə dil açan həyacanımı,
Açıb-ağartmağa həvəsim çatmır.
Necə islatdısa kədər canımı, –
İndi qurutmağa nəfəsim çatmır.

Gözümün altına alıb dərdimi, –
Gözümün üstündə şirin saxladım.
Düz şumun içində kəsib şərtimi, –
Xırmanda könlümü sərin saxladım.

Günəş rəngində telinə,
Əlimi tutan əlinə,
Təzə açılan dilinə,
Qurban olum mən balamın.

Qorxa-qorxa yerişinə,
Qəlbitək saf gülüşünə,
Gördüyü hər bir işinə,
Qurban olum mən balamın.

Xoşbəxtəm, alnımın yazısı Sənsən,
İlk eşqim, sevincim, saf məhəbbətim.
Baxışla qəlbimi duyursan, Canım,
Tanrıdan ömürlük pay səadətim.

Xoşbəxtəm alnımın yazısı Sənsən,
Məhəbbət ömrümə gətirdi bahar.
Analıq sevincin bəxş etdi mənə,
Daddırdı İsmayıl adında nübar.

Xoşbəxtəm alnımın yazısı Sənsən.
Yadıma salıram görüşən günü.
Dünyaya yenidən gəldim elə bil,
Bəxtimə, ömrümə sən düşən günü.

Xoşbəxtəm alnımın yazısı Sənsən.
Eşqimin cənnəti yaşıl gözlərin.
Hamının öz yeri var ürəyimdə,
Sənin bir başqadır qəlbimdə yerin.

Düşməninə əl çaldıran,
Rüşvətlə könül aldıran,
Millətinə əl qaldıran,
Qanı təmiz ola bilməz.

Yalanı dilinə yatan,
Özgə mala nəfs atan,
Halalına haram qatan,
Doğru namaz qıla bilməz.

Kasıbların haqqın yeyən,
Məharətlə yalan deyən,
Şeytanına boyun əyən,
Könüllərdə qala bilməz.

Ürəyində yoxsa həvəs,
Quru sözlər, çığırtı, səs.
Vətənini sevməyən kəs,
Qarabağı ala bilməz.

Bu günlərdə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin “Natəvan” zalında şair-tədqiqatçı, Azərbaycan Yazıçılar və Azərbaycan Jurnalistlər Birliklərinin üzvü Hikmət Məlikzadənin “Xatirə Fərəcli yaradıcılığının poetik təzahürü” kitabının təqdimatı keçirildi.
Tədbirin aparıcısı tanınmış tənqidçi-ədəbiyyatşünas Əsəd Cahangir kitab haqqında geniş məlumat verərək, kitabın elmi tərəfdən də araşdırıldığını və müəllifin Xatirə Fərəcli yaradıcılığına müəyyən qədər fəlsəfi rakursdan yanaşdığını diqqətə çatdırdı. Müəllif də kitabın Giriş hissəsində ilk cümləsini məhz belə bir kəlamla başlayır: “Araşdırma qədər gözəl bir iş yoxdur, çünki araşdırmasız cəhd fayda verməz”.
Qeyd olundu ki, Kitabda Xatirə Fərəcli yaradıcılığında sənətkarlıq məziyyətləri, bədii təsvir və ifadə vasitələri, poetik lövhələr, ictimai ideologiya, çağdaş poeziyanın klassikayaxas təzahürləri və s. geniş formada acıqlanaraq oxucuya catdırılır.
Tanınmış şair Ofelya Babayeva kitabdakı elmi cəhətləri vurğulamaqla, diqqəti müəllifin filoloji sahədə müəyyən qeyri-adiliklər etməsinə yönəltdi. O, həmçinin, ədəbi mühitdə öz dəsti-xətti ilə sayılıb-secilən qələm sahibinin – Xatirə xanımın yaradıcılığındakı fərqli yazı üslubunu xüsusi qeyd edərək, uzun zaman tanıdığı bu, gözəl və dəyərli insanın çətin həyat yolundan, yüksək insani keyfiyyətlərindən söz açdı.
Nəğməkar şair Yusif Nəğməkar kitabdakı fəlsəfi nüansları müəllifin uğuru kimi qiymətləndirərək, nəşrlə bağlı fikirlərini bölüşdü.
Digər çıxış edənlər – alim Nizami Muradoğlu, şair-publisistlər Şöhlət Əfşar, Balayar Sadiq, Arif Musa, Nəcibə İlkin, Xalidə Nuray, İbrahim İlyaslı, Sona Abbasəliqızı, Qənirə Mehdixanlı, Fəxrəddin Meydanlı, Əməkdar jurnalist Rəhman Orxan, jurnalist Natella Asena və başqaları Hikmət Məlikzadənin poetik yaradıcılığı ilə yanaşı, elmi yaradıcılığına da müxtəlif rakurslardan münasibət bildirdilər. Həmçinin “Xatirə” sözünün Əbcəd və Sanskrit hesabı ilə acılışını və not-musiqi təsirinin izahını bir yenilik olaraq vurğulayaraq, müəllifin uğurlu addımı kimi qeyd etdilər.
Sonda tədbirin səbəbkarları – Prezident mükaftçısı, 11 monoqtafiyanın, 4 şeir, 7 publisistik kitabın, bir neçə elmi məqalənin, yüzlərlə rəy, resenziya və tənqidi yazıların müəllifi Hikmət Məlikzadə və AYB-nin üzvü, sair Xatirə Fərəcli tədbirin təşkilatçılarına və təşrif buyuran qonaqlara minnətdarlıqlarını bildirdilər.
Xatirə şəkilləri cəkilməklə tədbir, Ofelya xanım Babayevanın qeyd etdiyi kimi: “Xatirə Fərəcli və Hikmət Məlikzadə təntənəsi” olaraq, tarixin bir anı tək, yaddaşa həkk olundu.

Aygün HACIYEVA

Dəli bir istək var canımda indi,
Baş alıb harasa getməyim gəlir.
Mən gec öyrəşənəm, çətin tərk edən,
Bəs nədir bu istək içimi dəlir.

Beləcə buraxıb
bulanıqlığı
Hansı nisgilimi ovudub gedim?
Yerində boğulan diləklərimi
Necə yola verib, təsəlli edim?

Alıb ürəyimi, alıb başımı,
Bu yüklə özümə yer tapım harda?
Varmı elə bir yer, elə bir aləm
Məni çəkə bilsin, əriyim orda?!

***

darıxmağın daşın atdım,
daha darıxan deyiləm.
o ilan soyuqluğunu
sinəmə sıxan deyiləm.

tapınmışdım bir diləyə,
kürüyüb verdim küləyə.
bir dərdi də bu ürəyə
yükləyib yıxan deyiləm.

itirdiyini hələ sən
çətin anlaya biləsən.
çıx get, getməyə tələsən,
arxanca baxan deyiləm.

“Gənc Ədiblər Məktəbi2”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsü

Hər şey yerindədi,
O yol, o küçə.
Küçənin başında açıq pəncərən,
Pəncərəndə qanı qaralan gecə.
Hər şey yerindədi,
Bircə sən yoxsan…

Sənsiz üstü-başı
Yaş həsrətimi
Gözümə sərmişəm,
Qurusun bir az.
Yeni ayaq açan səadətimin
Əlindən tutmadın
Yerisin bir az.

Tək qoydun,
Sən də tək qoydun.
Ömrü zəngli saat kimi
Qurdun,
Sənədək qoydun.
Demirəm ki, sevmədin,
Sevdin, düşəndə yada…
Mənə də çətindi, amma,
Əlvida…

“Gənc Ədiblər Məktəbi2”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsü

Bu küçə də
Axırıncı vaqon kimi
Boşaltdı adamlarını.
Və bu gecə də
Qaranlıq qara kəlağayını
Saldı şəhərin boynuna.
Yol boyu uzanan gecə işıqları
Açdı gözlərini.
Külək deyinə-deyinə
Oyatdı yuxudan yarpaqları.
Yəni,
Həyat bu qədər sadə,
Həyat bu qədər təkrar.
Amma ürəyimdə
Təkrarlanmayan biri var.

Şairə-jurnalist-publisist Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Naxçıvan Muxtar Respublikası Bürosunun Rəhbəri, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı

HARA APARIRSAN
/”Ömürdən- gündən” – silsiləsindən/

Yaşamın hər anı təhlükə, hürkü,
Bilinmir həyatın ciki, nə biki.
Çiyində palantək ehtiyac yükü,
Hara aparırsan, bizi sən Dünya?

Nə ağıl, nə savad alınmır vecə,
Cənnətsən, behiştsən dəliyə, gicə.
Səni dərk edəmmir sağlam düşüncə,
Hara aparırsan, bizi sən Dünya?

Açıb bir töksənə, sinəndən sirri,
Nədən dəyişibdir, “atla- it yeri”?
Bəlkə döndərəsən “çərxi”ni geri,
Hara aparırsan, bizi sən Dünya?

Allah lənət etsin haram salana,
Hamı dəm veribdir dildə yalana.
Bu xalqı döndərib zəlil, nalana,
Hara aparırsan, bizi sən Dünya?.

Müğəddəs nə varsa, dönüb tərsinə,
Gözlər dikilibdir özgə mərzinə.
Rüşvət meyar olub, həyat tərzinə,
Hara aparırsan, bizi sən Dünya?

Güman yox “bakanlar” islah oluna,
Asayiş, güzəran düşə yoluna.
Məvacib heç çatmır işıq puluna,
Hara aparırsan, bizi sən Dünya?

Səndən narazıdır ahıl, gənc, cavan,
Hər kəsi etmisən yalavac, yavan.
Dur, dinlə, qulaq as- söyləyir Dövran:-
Hara aparırsan, bizi sən Dünya?…

OY- OY
/”Vətənimdir” – silsiləsindən/

Nə qədər çətinmiş tək- tənha qalmaq,
Yalqız buraxılmaq, tam unudulmaq.
Baharı ötməmiş saralıb, solmaq,
Yolları bağlanmış, yurdlarım oy- oy!

Illərlə söylədik hey Allah Kərim,
Qaldı əsirlikdə neçə yurd yerim.
Qoy torpaq yarılsın mən yerə girim,
Sinəsi dağlanmış, yurdlarım oy- oy!

Kül olub, sovrulub fələk yelindən,
Sakini gen düşüb doğma elindən.
Yanıqlı şikəstə düşmür dilindən,
Kürəyi oxlanmış, yurdlarım oy- oy!

Odlanıb kol- kosu, buta, yarpağı,
Pozulub busatı, nazlı növrağı.
Torbaynan daşınır daşı, torpağı,
Sərvəti saxlanmış, yurdlarım oy- oy!

Çox ana övladsız, qaçqın, didərgin,
Unutmuş damının- daşının rəngin.
Dörd gözlə gözləyir, al zəfər cəngin,
Taxt- tacı laxlamış, yurdlarım oy- oy!

Dövran çox inciyib dövrü- zamandan,
Yağı sitəmindən, tökülən qandan.
Minlərcə şəhidi yolunda qurban,
Qapısı mıxlanmış, yurdlarım oy- oy!

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri

* * *

Yerdə yer tapmadıq,
Gedək göyə çıxaq.
Sözdə itib batdıq.
Səslən,neyə çıxaq.

Dərviş olammadıq,
Baxtnan dolanmadıq,
“A”-da qalanmadıq,
Dönək “B”-yə çıxaq.

Yurdda-yuvasızıq,
Dərddə-dəvasızıq.
Burda havasızıq,
Təzə “öyə” çıxaq.

Yandıq közümüzdən,
Doyduq sözümüzdən,
Çıxdıq özümüzdən,
İndi nəyə çıxaq?

Gül olmaz bu güldən,
Gül alma hər əldən.
Bu dəli könüldən
“Sağ ol”-deyə,çıxaq.

* * *

Daha təkcə özüməm bu qədim xarabada,
Bir də veyil küləkdi-buludları hürküdən.
Bir bənövşə boylanır bir divarın çatından,
Bir də sınıq qapıdı…nə gələn var,nə gedən…

Unudulmuş adayam kainatın ovcunda,
Itirmişəm illərin sayını, hesabını.
Bu gündən başlayaraq gərək təzədən yazam
Köhnə-kürüş ömrümün sonuncu kitabını.

Ha axtardım hər yeri bir ağ varaq tapmadım,
Batıb baxt gəmisində zamanın sularına.
Yadımdan çıxır deyə,nə varsa bircə-bircə
Cızım tənha evimin boz,uçuq divarına.

Silinib yaddaşımdan,yoxdu bir xatirə də…
Hərdənbir xatırlayıb barı bir az kövrəlim.
His basmış bir çıraqdı nə zamandı ürəyim,
Hovxurub nəfəsiylə parıldadar kim silib…

* * *

Hər səhər tezdən durub
Qaçırsan iş dalınca.
Axşamlar güclə yetir
Başın soyuq balınca.

Tale kəpənək kimi
Gör necə qovur səni.
Bu səs-küyün içində
Axı kim duyar səni?

Mən də sənin günündə,
Bəlkə səndən betərəm.
Qarışıb adamlara
Küçələrdə itərəm.

Məni görmək çox asan,
Məni görmək çox çətin.
Keçib getdin yanımdan,
Məni niyə görmədin?

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü,
“Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və
“Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

* * *

Bir məktub yazmışam Allaha o gün,
Yazmışam haqsızlıq baş alib gedir.
Aldadan, aldanan çoxalıb yaman,
Qurumur, gözümü yaş alıb gedir.

Çoxumuz nökərik, yoxdu qağamız,
Qanmazlar əlində qalıb yaxamız,
Sənə üz tutmuşuq, sənsən ağamız,
ağlımı, başımı huş alıb gedir.

Amandır, ay Allah düşdük nə günə,
Susub mərd oğullar, qoymurlar dinə,
Bürüyüb nahaqdan alıb cənginə,
Dünyanı kəsiilən baş qalıb gedir.

Doğrandıq min yere, böldük min yerə,
Dirildik min kərə, öldük min kərə,
Haqsızlıq atını çapıb minbərə,
Gözümü çapılan qaş alıb gedir.

Acı söz yeməkdən dilim də acı,
Yerindən dikələn olubdu hacı,
Şeytanlar burdadı, yoxdu əlacı,
Kəbəni atılan daş alıb gedir.

Qarabağ qoxlayır uçan ruhumuz
Xocalı qanından içən ruhumuz,
Dərddən dərd yüklənib köçən ruhumuz,
Yalan, boş vədlərdən “nuş” alıb gedir.

De, necə məst olaq vəfasız yardan?!
Qurtarmır könüllər, qurtarmır dardan,
Astaca çalınan boş havalardan,
Biçarə Nəcibə “quş” olub gedir…

* * *

Aman Allah bir od düşüb canıma,
Zəli kimi dərd daraşıb qanıma,
Bu zamanın sərt üzünü tanıma,
Nə köhləni, nə yorğası bilinmir.,

Oda düşüm yanar oldum. yanmadım,
Həqiqəti düz söylədim, danmadım
Şair gördüm sözlərini qanmadım,
Nə çobanı, nə qağası bilinmir.

Tazı gördüm, dovşanına qaç deyir,
Dovşan gördüm, tazısına köç deyir,
Bala sərçə anasına uç deyir,
Nə kiçiyi, nə darğası bilinmir.

Alovlanır ürəyimdə sözlərim,
Çox haqsızlıq görüb bu kor gözlərim.
Qında gördüm, yalan, yaltaq üzləri,
Nə tülküsü, nə bağası bilinmir.

Nəcibəyəm, sanki düşmüsəm tora,
Bu dərd məni nə öldürə, nə yora,
Bəzi oxuyandan üzümüz qara,
Nə bülbülü, nə qarğası bilinmir.

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Uçur göy üzünə baxışlarımdan
O kiçik, o mavi, əlçim ümidlər…
Qopur bu dünyanın naxışlarından
“Atalı-analı yetim” ümidlər…

Sən heç sevməmisən pəncərələri?!
Heçmi açılmayıb payız göy üzü?
Qurub xəyalımda göydələnləri,
Yarıya bölmüşəm peçenyeləri…-
Mən belə sevmişəm qaranı, bozu…

Sən də, Ay İşığım…
Sən də qucaqla
Bütün nağılların yaşıl divini…
Pəri qızlarını göndər bulağa,
Qoy suya çəksinlər “hilal sevgini”…

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

sən, nəmli gözlərimin çəkdiyi yolsan,
sən mənim səssizcə zümzümələrim…
sən, yorğun qəlbimin son pənahısan,
sən mənim sonuncu dayanacağım…

pəncərə önləri sevmədiyimdir,
soyuq şüşələrdə donar göz yaşım.
Qış bəhanədir… soyuq nədir ki?!
Məni üşüdəndir sənli yaddaşım…

deyirəm dünyanın tonu dəyişsə,
ürəklər sinədən imtina etsə,
hər ürək bir qanad taxıb səmada,
qayğısız, kədərsiz əl-ələ versə…

bax belə… uşaqca ümidlərim var,
heç vaxt dinməyəcək susqun taleyim.
parça-parça olmuş xəyallarım və…
Və məndən uzaqda yaşayan Sənim…

2019.

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Gəncəbasar Bürosunun Rəhbəri

GƏLMƏ…

Gəlmə, başına dönüm,
gəlmə, soyuq bir daşam.
Tərk edilmiş şəhərəm,
itirilmiş yaddaşam.

Töküldüm yarpaq-yarpaq,
söküldüm ilmə-ilmə.
Gəlmə, dərdim, dərmanım,
ölüm fərmanım, gəlmə.

Bilmə, başına dönüm,
bilmə, kiməm, nəçiyəm.
Öz dərdini yamayan,
ən naşı pinəçiyəm.

Gəlmə, sirrim, söhbətim,
Qəlbimdə qalanımsan.
Ən yalan həqiqətim,
ən gerçək yalanımsan.

Bilmə, necə yaşayıb,
sənsiz necə ölürəm.
Xəbərin yox, a zalım,
hər gün sənə gəlirəm.

Bir gün dinəcək inan,
qəlbindəki ağrılar.
Səni incitməyəcək,
Bu naxələf doğrular.

Biləndə ki, ən doğma,
ən yaxın, kəsin yoxdur.
Yəni intihar etsən,
ipini kəsən yoxdur.

Biləndə ki, bu dünya,
Hələ çox dəyişəcək.
Atmadığın tilova,
“Qızıl balıq” düşəcək.

Biləndə ki, səninki,
Yalquzaq tənhalığı.
dəryaya atacaqsan
O gün “qızıl balığı”.

Səni incitməyəcək,
işgəncələr zülümlər.
Adiləşəcək inan,
Ayrılıqlar, ölümlər..

Gözlərin dolsa belə
hönkürüb susacaqsan.
Bütün peşmanlıqları
gözündən qusacaqsan.

Tutacaq əllərindən
keçmişin əsa kimi
Çəkiləcək çarmıxa,
Ürəyin “İsa” kimi.

Dəyişə bilmədinsə,
Sən bu “ağ-qara” fonu
Bağlanacaq pərdələr,
Bu da filmin sonu…

* * *

Saçlarıma gün dəymir,
Qar yağır, sən gedəli.
Dilim ,taleyi-baxtı,
qarğayır, sən gedəli.

İndi nağıl evimiz,
sevgimizin gor bağı.
Gözlərimə təpirəm,
uyuduğun torpağı.

Ehh, səni oyatmadı,
arzum, ümidim, qayıt!
Qarabağ qayıtmadı,
Qayıt, Şəhidim, qayıt…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

ALLAH GÖNDƏRİB

Götürüb getmisən sən ürəyimi,
Qaytar qoy yerinə, yaşaya bilim,
Mən necə unudum gül-çiçəyimi,
Gülüm ya qayıt gəl, ya çağır gəlim.

Hamıdan gözəlsən, sular sonası,
Vallah gözəlliyin ölçüyə gəlmir,
Eşqimin, sözümün nuru, aynası,
Bu sirri heç fələk özü də bilmir.

Ağlımı almısan başımdan inan,
Yoxdu bu dünyada sənin tək pəri,
Mən səni sevmişəm gördüyüm andan,
Nolar insafa gəl, qayıt, dön geri.

Necə vəsf eyləyim gözəlliyini,
Qaşın ayparadı, dodağın püstə,
Güllər səndən alır o xoş iyini,
Nazın da gözəldi, ay boyu bəstə,

Həsrətin odunda yandırma məni,
Sənsiz bu dünyada qəribəm, qərib.
Unuda bilərmi heç Əziz səni,
Səni mənim üçün Allah göndərib.

GÜLÜM

Qəlbimin, könlümün arzu, istəyi,
Dilimin əzbəri, sözüsən, gülüm,
Bağçamın qönçəsi, gülü, çiçəyi,
İlham çeşməsinin gözüsən, gülüm,

Gözəllər gözəli sənsən dünyada,
Sən varsan bilmərəm nə dərd, nə qada,
Səninlə çatmışam şöhrətə, ada,
Ömrümün baharı, yazısan, gülüm,

Gülüşün bal, şəkər, baxışın aləm,
Sən olan könüldə nə qüssə, nə qəm,
Səndən özgəsinə baxan deyiləm,
Sən ayın, günəşin özüsən, gülüm.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

***

Məndən gül istəmə, gül istəyən qız,
Gülə əzab verir solmaq qorxusu.
Bu qədər doğmaykən, bu qədər yadıq,
Gözümü üşüdür dolmaq qorxusu.

Eşq bir təmənnadı duyğular üçün,
Sevda günahıdı mey, ərlər sevir.
Mən sənə onunçun üz vermirəm ki,
Bu ağzıgöyçəklər deyərlər: sevir.

Sən sevgi bağında bir dürr kimisən,
Ruhun işıq saçır, camalın aydın.
Bilmirəm, içindən nə keçir indi,
Kövrək sevda kimi amalın aydın.

Həyat göz görməyən çəpərdi bəlkə?!
Soyuq qucaqlarda yaş olmaq çətin.
Mən sənin yanında daş oldum ancaq,
Adam ola-ola, daş olmaq çətin.

Məncə, zülüm yoxdur acizlik qədər,
Lal duyğu bir namaz daşımı sənə?!
Desələr, köksünə qəm çöküb, bil ki,
Allah əsirgəməz başımı sənə.

Torpaq qoxlayıram əkinçisayaq,
Eh, toxum səpirəm, zəmim ol, yetər.
Mən sənin ən susqun adamın ollam,
Sən mənim ən şıltaq qəmim ol, yetər.

***

Yenə aramızda aralar artıb,
Mən hansı biçimdə ad verim buna?
Gör, neçə zamandı məktub yerinə
Yarpaqlar tökülür poçt qutusuna.

Sevda qarğışından qurtulmaq olmur,
Canı ağrıyana pir təsəllimi?!
Sən elə baxırsan, elə bil daşam,
Hər qəlbin sığalı bir təsəllimi?!

Yüz yol selə atdın, sel aparmadı,
Allahmış qolumdan tutanım bəlkə?!
Sən mənim yerimə əzab çəkirsən,
Mən sənin yerinə utanım bəlkə?!

İlana yağıştək ələnir lənət,
Ağı da qaraya qurban verilir.
Dar gündə çoxları aradan çıxır,
Qalanlar araya qurban verilir.

Sırsıra bağlayır yenə ayazlar,
Sizi kim qurtarar burdan, ay azlar?!
Getdikcə seyrəlir həzin avazlar,
Quru bir haraya qurban verilir.

O kimdi – kəməndə dilindən düşür?
O kimdi – kəməri belindən düşür?
Fərhadın külüngü əlindən düşür,
Xançoban Saraya qurban verilir.

Yaşamaq bihudə, ölmək bihudə,
Nədən gəlib çatdıq, Tanrım, bu həddə?!
Allaha qovuşan bir mücahid də,
Bilmir ki, haraya qurban verilir.

Bir çirkab cəngində on saflıq girov,
İnsaflıq nə qalıb? – insaflıq girov.
İman, mənəviyyat, din, saflıq girov, –
Çirkli bir paraya qurban verilir.

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Gəncəbasar Bürosunun Rəhbəri

KEÇƏM KÜÇƏNİZDƏN…

Keçəm küçənizdən bir qış gecəsi,
ya adi dost kimi, ya tanış kimi.
O gecə yuvandan perik düşəsən,
yuvası dağılan qaranquş kimi.

Bir “ah” çəkəsən ki, göylər alışa,
fəryadın dünyanın ucuna düşə.
Keçəm küçənizdən bir payız günü,
ürəyin sürüşüb, ovcuna düşə.

Məni gözləməyi adət edəsən,
özünə sevimli bir “peşə” kimi.
Keçəm küçənizdən bir yaz səhəri,
boynunu bükəsən bənövşə kimi.

Bütün günahların yuyula o gün,
günahın olmaya, suçun olmaya.
Soruşam necəsən? – alışa qəlbin,
“sənsizəm..!” deməyə gücün olmaya…

***

Yenə soyuqluğun cəllada dönüb,
Hələ almadığın neçə can durur?!
Sənin buz ürəyin, qış nəfəsinmi,
Mənim ürəyimi belə dondurur?!

Ürəyim o qədər üşüyür hətta,
İsti göz yaşımı hiss edə bilmir.
Gözümdə bir soba dərt qalasam da,
Soyuq ürəyimi isidə bilmir.

Elə uzaqlaşır getdiyim qatar,
Arxamca ha səslən, ha yüyür indi.
Soyuyub arzum da, xəyallarım da,
Bütün xatirələr üşüyür indi…

BU GÜN AD GÜNÜDÜR SƏNSİZLİYİMİN

Bu gün taleyimde yollar dolaşıb,
Ayrılıq günüdü, həsrət günüdü.
Bəlkə də, təqvimlər yanılıb, çaşıb,
Bu gün sənsizliyin il dönümüdü.

Sənsizlik zülümdə, zillətdə olsa,
Göz yuma bilmədim bir səhvinə mən.
Süzdüm göz yaşımı boş badələrə,
İçdim sənsizliyin şərəfinə mən.

Silib gözlərimi, gülüm,oynayım,
Çoxda ki, ömrümü həsrət bürüyür.
Bu gün ad günüdür sənsizliyimin,
Bu gün sənsizliyim bir yaş böyüyür

***

Adın düyünlənir dodaqlarımda,
Dilimdə , sözümdə hecalanırsan.
Gecə yuxularda tapıram səni,
Səhər xəyalımda parçalanırsan.

Elə vuruşuram özüm-özümlə,
Sinəmə çəkilən dağ oluram mən.
Hər gecə üz-üzə durub ölümlə,
Hər gün həsrətinlə doğuluram mən.

Bütün əzabların yükün çəkməyə,
Demə, ürək adlı tərəzi varmış.
Bu dünya qəsdimə dayanıb sanki,
Hamının mənimlə qərəzi varmiş.

Deyirsən, sənin də ağırdır yükün,
Bu ki, sənsizliyi daşımaq deyil.
Sən elə bilirsən yaşayıram mən?!
Nəfəs alıb -vermək yaşamaq deyil..

DEYİRLƏR Kİ…

Məsafələr yük olubmuş ürəyinə,
Deyirlər ki, gecə-gündüz içirsənmiş.
Dodağına düyünləyib siqareti,
mənsizliyi ciyərinə çəkirsənmiş.

Daş qəlbindən bir paça ət asılıbmış,
Dağ qürurun əriyirmiş qıram-qıram.
Deyirlər ki, bu dünyanın bir küncündə,
Mən səninlə eyni evdə yaşayıram.

Deyirlər ki, yaddaşına qırış düşüb,
Xatirələr üstü-başı toz içində.
Deyirlər ki, uzaqlaşıb dost-tanışdan,
Saatlarca danışırsan öz içində.

Deyirlər ki, üşüyəndə qəm qalayıb,
Ürəyini “od yeri” tək çatırmışsan.
Deyirlər, tavana şəklimi döyüb,
Gecələri gözü açıq yatırmışsan.

Deyirlər ki, doğulmayan körpəmizi,
Gözlərinin beşiyində uyudursan.
Deyirlər ki, itirirsən yaddaşını,
Deyirlər ki, məni belə unudursan.

***

Elə qəribsəyib sənsiz bu şəhər,
Elə darıxıb ki, bu küçə sənsiz.
Elə çarəsizdir sənsiz bu səhər,
Elə pərişandır bu gecə sənsiz

Ölüb səni gedəli neçə ümidim,
Yenə gözləmişəm bəlkə ümid var.
Elə kövrəlib ki, elə dolub ki,
Görsə, hönkürəcək səni buludlar.

Bilmirəm, bilmirəm, nədir bu qəhər
Hava “sən” qoxuyur, gecə “sən” deyir.
Yuxusu gözündən tökülən şəhər,
Bu gecə qayıdıb, gəlmisən deyir.

Hardansa da ayaq səsini duyub,
Çinarlar çəkilib yenə bir küncə.
Əlini gözünün üstünə qoyub,
Sənin yollarına boylanır Gəncə.

***

Bu ayrılıq yük olurmu sənə də,
Əzablarım sol çiynini əyirmi?
Görən məni bitirən bu suallar,
Sənin bircə cavabına dəyirmi?!

Nə demədim, sənə, “unut”, “ayrılaq”,
Nə demədim, “dəli kimi sev məni”.
Görən yenə tövbə edib gecələr,
Gündüzləri pozursanmi tövbəni?!

Fikirlərin qarışırmı ara bir,
Xəyalların yenə duyuq düşürmü?!
Mənim burda itirdiyim yuxular,
Sənin orda yastığını deşirmi?!

Qaçmaq üçün gecələri kabusdan,
Verirsənmi yuxularda nəzir sən?!
Baxışların soyunurmu əksimi
Yoxsa yenə hamıda mən gəzirsən?!

***

Niyə qayıtmısan, bilmirəm niyə,
Yeni istəyin nə, yeni arzun nə?
Niyə qarğıyırsan bu yerə, göyə,
Söylə, bu dünyaya etirazın nə?

Xaraba qoyduğun könül evimə,
Bilmirəm, çıxmağa yiyəmi gəldin?!
Mənə etdiklərin başqa surətdə,
Qarşına çıxmışdı deyəmi gəldin?!

Daha bir addım da yaxına gəlmə,
Sənə milyon illik uzağam, yadam,
Mən Tanrı deyiləm, Allah deyiləm,
Səni bağışlaya bilmirəm, adam!..

Xalidə Nuray (İsmayılova) Qələndər qızı 1962-ci ildə Naxçıvan MR, Şərur rayon, Oğlanqala kəndində dünyaya göz açıb. 1969-1979-cu ildə orta məktəbi, 1981-1985-ci ildə Y.Məmmədəliyev adına Naxçıvan Dövlət Universitetinin İTPM (İbtidai Təhsil Pedaqogika və Metodikası) fakültəsini bitirib. Bir neçə il orta məktəbdə sinif müəlliməsi, 5 il Bağça müdirəsi, 2 il Ali təhsil müəsisəsində (Ali Tətbiqi Elmlər Kollecində) müəllimə işləyib.
2018-cil də nəşr olunan “Xəyallarımın göz yaşı”adlı kitabın müəllifidir. İran İslam Respublikasının Təbriz şəhərində “Ruhum sızlayır”adlı ikinci kitabı əski əlifbasında yaxın zamanda işıq üzü görmək üzrədir.Türkiyədə türk dilli ölkələrin şairlərinin Cukurova Ədəbiyyat Dərnəyinin “Şairlerden bir demet” antologiyasında şeirləri dərc olunmuşdur.
İraq Türkmen Edebiyyatçı və Yazarlar Birliginin üzvüdür. Ailəlidir, üç övladı,iki nəvəsi var.

Azərbaycan bayrağı

Dünya lərzəyə gəlsin üç birliyin rəngindən,
Alınmış torpaqları qurtaraq yad cəngindən,
Zəfər marşı çalınsın istiqlal ahəngində,
Al qoynuna birləşdir parçalanmış torpağı,
Azərbaycan bayrağı!

Müstəqillik uğrunda qurban gedib canımız,
Al rəngin təməlində qaynayır Türk qanımız,
İlahidən İslama səcdədi hər anımız,
Tarixə şahid kimi düşmənə ol göz dağı,
Azərbaycan bayrağı!

Vətən qibləgahısan ,əbədi şan yerimiz,
Sabaha doğan günəş,sabaha dan yerimiz,
Azadlığa səslənən tökülən qan yerimiz,
Tükənməz varlığınla ol yurdumun dayağı,
Azərbaycan bayrağı!

Qızıl şəfəqlərinlə oyat Turan elmizi,
Bir oxunsun himnimiz,qoruyaq Türk dilmizi,
Səninlə bir qaldıraq Tanrıya haqq əlmizi,
Dağılmış ocaqlarda alışdıraq çırağı,
Azərbaycan bayrağı!

Qubarlı ürəkləri bir araya səslə sən,
Sahilsiz ümmanlarda ümidləri bəslə sən,
Qartal kimi qanad çal, zirvələri süslə sən,
Dalğalanan dəniz tək, al-əlvan göy qurşağı,
Azərbaycan bayrağı!Azərbaycan bayrağı!

Təbrizim

Türkmənçay imzası böldü tifağı,
Bölündü ikiyə Vətən torpağı,
Çəkdi sinəsinə doğma yurd dağı,
Sağalmaz yaralı oldu Təbrizim.

Arazla vurdular qandal qoluna,
Qəriblik çəkdilər doğma yoluna,
Vətəni itirən dözərmi buna,
Dilimdən asılı qaldı Təbrizim.

Haqqı, həqiqəti qəmə büküldü,
Azadlıq yoluna qanı töküldü,
Neçə mərd oğullar dara çəkildi,
Fəryadı göyləri aldı Təbrizim.

Boğdu Şəhriyarın ana dilini,
Viranə eylədi doğma elini,
Saxlaya bilmədi namərd əlini,
Düşgün xəyallara daldı Təbrizim.

Baxıram Təbrizə necə həsrətlə,
Bağlıyam mən ona sözlə, hikmətlə,
Oyan ey türk xalqım, oyan qeyrətlə,
Gözləri qan yaşla doldu Təbrizim!

Xalidə səslənir doğma elinə,
Vətəni veribdilər yağı əlinə,
Haydı igidlərim kəhər belinə,
Novrağı qürbətdə soldu Təbrizim!

Azərbaycan

Azərbaycan, ana yurdum!
Bu kəlmələr yaranışdan,
Müqəddəslik məbədinin,
Qibləgahı, zirvəsidir!
Neçə əsr oyanışdan,
Zülümlərin, zillətlərin
Dinən həqiqət səsidir.
Bu zirvəni fəth etməyə,
Sevgi gərək, hünər gərək.
O kəslərin ürəyində vətən eşqi,
Vulkan kimi aşsın, daşsın…
Səni sevən, gərək sənlə qoşalaşsın.
Sinəsini sipər etsin,
Ağır, çətin günlərində.
Yad oğullar doğmalaşsın.
Dağ çəksinlər düşmənlərə.
Yurdumuzda iz qoymağa,
Nərə çəksin bircə kərə,
Yol verməsin yağılara.
Əsrlərlə parçalanmış torpaqları,
Qaytarsınlar öz elinə.
Qərib düşən İrəvanı,
Zəngəzuru, Drbəndimi,
Həsrət gözlü Təbrizimi,
Ozan havalı Göyçəmi…
De, dərdimin hansın deyim…
Birdimi?!
İllərdi düşmənin gözünü oyan
Cavanşirlər yurdu Qarabağımı,

Şikəstənin doğulduğu Şuşamı.
Susan “İsa” bulağımı!
Şəhid qanlı torpaqlarda
Qoy çalınsın cəngi səsi,
Haraylasın vətən üçün,
Candan keçən,vətənsevər oğulları.
Azad edək yağılardan torpaqları.
Düşmənlərdən qisas alaq.
Təmizləyək Xocalının,
Ləkələnmiş yaddaşını.
Əvəzləyək sevinc ilə
Analarınaxan qanlı göz yaşını.
Azərbaycan, ana yurdum,
Türk oğlunun məskənisən!
Qürurunla, hünər göstər,
Qeyrətinlə tarixləri yenilə sən!
Şərəfinlə, şöhrətinlə öyünərək,
Gələcəyə haqq yoluyla,
Zəfər ilə irəlləyək!
Zəfər ilə irəlləyək!

Şuşaşız vətənim

Cavanşirlər yurdu Qarabağımın,
Şuşa dağlarında dumanı azıb.
Tərlanlar oylağı Cıdır düzündə,
Könlümü oxşayan gümanı azıb.

Ərənlər oylağım, nəğməli dilim,
Əyilməz vüqarım batıbdı yasa.
Tarixi bağrına basıb yaşadan,
Gözümdə Şuşamız dönübdü yaşa.

Natəvan haraylı gücüm-qeyrətim,
Topxanam adında dərdim od tutur.
Üzeyrin, Cabbarın, ahı-naləsi,
Həsrət nəğməsi tək dünyamda yatır.

Doğma yuvasından didərgin düşən,
Yurd oğlum, yurd qızım üzgünləşibdi.
Suşasız can deyən, can verənlərin
Vətənsiz ruhları küskünləşibdi.

İgid oğulların şəhid qanından,
Qan içdi ürəyi qaralmış Şuşam.
Koroğlu qeyrətli, Nəbi ürəkli,
Nəfəsi boğulub, dayanmış Şuşam.

Şuşasız vətənim, Vətənsiz Şuşam,
Yağıdan qisasın alınacaqdır.
Vətən sinəsində ucalan bayraq,
Şuşa qalasına sancılacaqdı.

Xainlərin hiyləsi

Bu nə zülmət, bu nə dəhşət,
Bürüyübdü qəlbimizi.
Bir kimsəyə deyəmmirik,
Bizi didən dərdimizi.

Bəlkə bizim cəzamızdı,
Allah edir sınağını.
Yurdu verib düşmənlərə,
Düşünmədik qınağını.

Ərənləri itirmişik,
İtən yurdun döngəsində.
Qeyrətsizlik damğasının
Boğulduq məngənəsində.

Ey yurdumun igidləri,
Torpağımız göz dağlıyır.
Düşmənlərin tapdağında,
Qarabağım qan ağlıyır.

Parçalanmış torpaqların ,
Qaçammarıq naləsindən.
Birləşməsək qurtarmarıq,
Xainlərin tələsindən.

Xəyallarımın göz yaşı

Xəyaldan asılı ümidlərimdən,
Sevgisiz həyata nifrət doğulur.
Arzular dalınca qaçan könlümün,
Gözündə boy atan arzu böğulur.

Üçan xəyalımda gizlənireşqim,
Allanır həyalı utanc yanağım.
Hərdən küskünləşib boynunu bükür,
Hərdən gülüşüməolur qonağım.

Nəmli xəyalımın göz yaşı olur,
Üşüyən ümidin,donan baxışın.
Könüldə silinməz ilmə toxuyur,
Qəlbimi oxşayan sevda naxışın.

Qara xəyallarım azır səmada,
Zülmətə bürünür,dolur buludlar.
Qərib duyğularım göz yşlarıyla,
Əl atıb içimdə köksümü odlar.

Buludlar içində ötən xəyallar,
Məni uzaqlara aparır yenə.
Bir vüsal soraqlı dərd aşiqi tək,
Məni öz mənimdən qoparır yenə.

Ruhum sızlayır

Ruhum sızıldayır, qəlbim ağlayır,
Həsrətin sazağı dərd sığallayır,
Sənli xatirələr könül dağlayır,
Gəl al bu qəhərin əlindən məni…

Ürəyim gizlədi dərdi özündə,
Sinəmdə dil açıb, yanan közüm də,
Səni tapammıram artıq özüm də,
Gəl al bu kədərin əlindən məni…

Qurdum ilmə-ilmə taxt sarayımı,
Uçurdum əlimlə baxt sarayımı,
Susdura bilmədim eşq harayımı,
Gəl al bu dərd-sərin əlindən məni…

Könlümdə qurduğun könül üşüyür,
Dərib gətirdiyin o gül üşüyür.
Yanan o dodaqlar, o dil üşüyür,
Gəl al bu rüzgarın əlindən məni.

İlahi yazdığı gözəl qismətin,
Dəyərin bilmədik ilk məhəbbətin,
Sevda qələmiylə yazdı nifrətin,
Gəl al bu qədərin əlindən məni..

Filologiya üzrə fəlsəfə doktoru,
AYB-nin üzvü, “Kitab Evi” İctimai Birliyinin sədri

DÜNYA ÇOX KƏDƏRLİ YERDİ

Dünya çox kədərli yerdi..
Qanadlarım heç işə yaramadı burda.
Qəlbimin ritmindən utandım bəzən.
Şəhid məzarlarını,
əsir düşərgələrini görəndə
utandım sevgi şeirlərimdən…

Dünya çox kədərli yerdi..
Hələ uşaq vaxtı elə bilirdim,
zəlzələ dünyanın yelləncəyidir,
sən demə insanların biri-birinə
“evin yıxılsın”ıymış…
Şəlaləyə təbiətin duşu deyirdim,
sən demə suların intiharıymış.
Böyüdükcə nə yelləncəyi sevdim,
nə də şəlaləni.
Sevdiklərim ruhumu ağrıdırdı…

Dünya çox kədərli yerdi..
İnsan təbiətin bir parçasıydı,
amma
parça tamı parçalayırdı…
Təbiət insanı sevdikcə insan təbiəti azarlayırdı,
Tanrı ölüm fərmanıyla dünyanı tarazlayırdı.
Şairlər ağlayrdı dünyanın kədərinə,
Keçib yerin altından, çıxıb göyün üstündən
yenidən atlayırdı qədərinə.
Dünyanı uzaqdan qucaqlayırdı,
ümid edirdi ki,
bir zərrəsi qalacaq…
və nə vaxtsa, haradasa Tanrıyla görüşəcəyi yer
dünyanın ən gözəl mənzərəsi olacaq…

Dünya çox kədərli yerdi..
Şairlər “öldükcə” o yerdə
qınanırdı…
Qınayanlar haqq qazandırırdı gizlində şairlərə –
bir gün dramdan, faiciədən yorulub da komediya yazsalar,
ya göz yaşımız bitsə, – deyə…
Bilirdilər ki, ağlamaq ümiddir,
göz yaşı bitəndə başlayır ağılsız qəhqəhələr…

Dünya çox kədərli yerdi..

Filologiya üzrə fəlsəfə doktoru,
AYB-nin üzvü, “Kitab Evi” İctimai Birliyinin sədri

* * *

Günəş doğmaz pəncərəmə
daha mənə olan oldu.
Yaşılyarpaq çəmən idim,
sağdan-sola, soldan-sağa
nəyim vardı alıb getdin,
məndən məndə nə qaldısa
solan oldu…
Kim vardı ki, məndən gözəl,
səndən dəli,
ruhum candan çıxıb getdi,
əl üzəli.
Bir çağlayan bulaq idim
gecə-gündüz zümzüməli..
o şərqilər, o nəğmələr
yalan oldu…
Qızınırsan qollarında
bilmirəm ki, hansı yadın,
ürəyimin divarında yara kimi qalıb adın…
Qəfil gəldin, qəfil getdin, yağmaladın –
qəfəsdə can
talan oldu…
Mən sənə yaradan demirəm –
günahdı,
yaşadan bir sənsən, bir də Allahdı,
alıb-verdiyim nəfəs deyil, quruca ahdı –
sən verdin, mən
alan oldum…

14. 10.2019

Filologiya üzrə fəlsəfə doktoru,
AYB-nin üzvü, “Kitab Evi” İctimai Birliyinin sədri

Sənə doğru çırpınışım bir ömürdü, bir andı,
Eh, o da ki, yarı yuxu, yarı ağrı, yarı qəm.
Bu dünyanı anlayanlar ölümünə oyandı,
Uca Tanrı, əzəl gündən mənə yaddı bu aləm.

Sorma, niyə belə qərib, boynu bükük durmuşam,
Bu yazını sən yazıbsan var olandan alnıma.
Mən vaxtımı sənə doğru can atmağa qurmuşam,
Səndən başqa kimim var ki, məlhəm ola ağrıma.

Mən bu ömrü bəyənmədim, zinət kimi heç, inan,
Yelkənləri küləklərə açıb getmək dəmidir.
Mənim könül azadlığım doğulduğum zamandan,
Cövlan edən küləklərin azadlığı kimidir.

Filologiya üzrə fəlsəfə doktoru,
AYB-nin üzvü, “Kitab Evi” İctimai Birliyinin sədri

Dağ danışır, daş danışır,
Quru dinir, yaş danışır.
Göz danışır, qaş danışır,
Mən susuram, amin deyin.

Bu göyün işığı itib,
Bu yurdun aşiqi gedib,
Gözümün yağışı bitib,
Mən susuram, amin deyin.

Kimə çatar ağıtlarim,
Göyərərmi ümidlərim?
İslanıbdır qunutlarım,
Mən susuram, amin deyin.

20.10.2019

Mən yoxam!
Doğulmamışam!
Məni sən uydurmuşdun!
Görən gözlü,
Sevən qəlbli bir mən!
Mən yoxam!
Doğulmamışam!
Məni sən uydurmuşdun!
Bir mən uydur yenə də –
Görən gözlü,
Sevən qəlbli bir mən!
Amma…
Təkcə səni sevən!!!

***

Tumarına sığınıram
Bilə-bilə, gün oğrudur!
Məndə qalan, səndə qalan,
Onda qalan da ağrıdır.

Saçım telimnən incidi,
İçim çölümnən incidi,
Gözüm dərdin sevincidi,
Qəhqəhəsi göz ağrıdır!.

Duruydum…
Elə duruydum…
Arzularıma darıydım.
O zaman ki sən varıydın –
Mən varıydım! Bu doğrudur!

Məzarlar da danışır…

Məzarlar da zamanla,
Dostlaşıb tanış olur.
Bəzi daşlar orda da,
Fəhləyə məmur olur.

Məzar var ki, başında
Bir abidə ucalır.
Məzar var ki, başında,
Adi bir daş dayanır.

Məzar var, il boyu
Həmişə yada düşür.
Məzar var, tarix boyu,
Heç ora yolun düşmür.

Məzar var, yanı hasar
Bir qoruğa bənzəyir
Məzar var, kol-kos basır,
Kim olduğu bilinmir.

Adama elə gəlir,
O daşlar da danışır
Ona yaxın məzarla,
Öz dərdini paylaşır.

Gecikirsən ay ürək

Arzuları bir-bir gerçək etməyə
Vaxt azalıb, gecikirsən ay ürək.
Bu həyatda əməl qoyub getməyə,
Gecikirsən bir az tələs ay ürək.

Çoxdandır heç yoxlamırsan özünü
Bəlkə sağlam, bəlkə xəstəsən bilək
Deyirdin ki, qəm bağlayıb üzünü
Gecikirsən sil dərdini ay ürək.

Hiss edirəm içində bir boşluq var
Vaxt ötsə də dola bilmir bu ürək.
Çox sakitsən bilirəm ki, sözün var
Töküb, boşalt öz içini ay ürək.

Pünhan tutmusan neçə sirrini,
Bilirəm vəfada tayın yox ürək.
Hərçənd bilməsələr bəzən qədrini,
Gecikirsən üsyan elə ay ürək.

Əvvəlkitək zövq almaqda acizsən
Əl-qolunu itirmiş bir əlilsən.
Son mənzilin uzaq deyil bilirsən
Gecikirsən aman yoxdur ay ürək.

Alov kimi

Bu bahar da payız kimi,
Sarı, qırmızı keçdi..
Yaşıllığı görmədim
Ya da gördüm, hiss etmədim.
Çoxdandı fəsilləri,
Yaman qarışdırmışam
Bircə sən qarışmırsan.
Beynimə qoyduğum kimi,
Yerində dayanmısan.
Dünən küləklə qar,
Yaman çovğun yaratdı
Bütün cismim üşüdü.
Təkcə başımdan başqa
Orda elə qalmısan,
İsti daş kömür kimi
Məni yaman qızdırır,
Xəyalın alov kimi…

Yarımçıq sevgilər

Məhəbbət yolunda yıxılmaq olar
Yetər ki, qalxmağa bir yolun olsun
Ayrılıb yenidən sevmək də olar
Yetər ki, sevməyə bir üzün olsun

Bir ürək nə qədər sevgi daşıyar
O olar, bu olar, o biri olar
Qəlb boxça deyil kim gəldi tuta
Axırda cırılıb, partlayıb daşa

Demə sevənlərim günahkar idi
Yarı yolda qoyub tərk etdi məni
De mən qəlbimi açıq qoymuşam
Hər gələn atını oynadıb getdi

Bir gün geriyə dönüb baxanda
Alnının qırışı çaşdırar səni
Yarımçıq sevgilər bir alov kimi
İçində qaynayıb yandırar səni

Mərhum şairə Rəhilə Elçinin xatirəsinə

Bir çiçək idin ki, ömürlük təzə
Araz yadigarı qalmışdın bizə
Qəlbində nə böyük gözəl arzular,
Heyf xəyalların düşdü dənizə.

Səndən bizə qalan dəyərli miras,
Təmiz duyğuların, hisslərin oldu.
Yazdığın alovlu, odlu şeirlər,
Bir də kitab dolu xatirən oldu.

Gözəl nümunədir həyat yolların
Vaxtsız yol çıxdı ömür karvanın.
Bilməzdik Rəhilə ziyarətinə,
Şahidlik edəcək nurlu məzarın.

Nə xoşbəxt insansan sevənin çoxdur
Sənin ürəklərdə heykəlin tuncdur.
Uzanır cənnətə indi qolların,
Qovuşar ruhuna Məmməd Arazın.

“Şəhriyar”

Bir dahi uyuyur qonşu torpaqda
Adı Şəhriyardı, özü dəryadır.
Sözü, kəlməsi dürri-yektadır
Amalı türk olan bir bəxtiyardır.

Bir görmək istədi, öz millətini
Çəkdi daxilində acı zilləti.
Qəlbi bu eşqlə hey çırpınırdı,
Gözündə qor kimi şimşək çaxırdı.

Yanıb odlanırdı,sözdə,sətirdə
Bir xalq,dövlət,torpaq üstündə
Vahid birliklə,ulu vəhdətlə,
Şamtək əriyirdi şei,qəzəldə.

Azadlıq məlhəmin çəkib yaraya
Vətən nisgilinə dərman edirdi
O taylı-bu taylı doğma elinə,
Ürəyi qubarlı salam deyirdi.

Heydərbaba onsuz qalıb gileyli
Öz elində olub indi yadelli
Sarıbaba düşüb xeyli aralı,
Səsi gəlmir qəlbi olub yaralı.

Neçə əsər yazılıbdır şəninə
Mahnı qoşub, söz deyiblər şeirinə
Adı düşmür cavan, qoca dilindən,
Öyrənirlər daim onu dərindən.

Yaşım çatmadı, görəm mən sizi

Gəzdim ölkəmi mən qarış-qarış
Görmədim Zəngilan, Laçın, Şuşanı.
Bir də Cəbrayılı, o Qubadlını,
Hələ Kəlbəcərtək gözəl məkanı

Yaşım çatmadı, görəm mən sizi
Bir gəzib dolanam hər tərəfinizi.
Necə qurban getdiz yağı düşmənə?
Heç kimsə bilmədi aqibətinizi.

Yurddan ayrı düşdüz tarimar olduz
Gözlərdə durub, bədgüman olduz.
Günah kimdədir, necə oldu ki?
Qoruya bilmədik, tamam yox olduz.

Gərək deyil şuşalı, laçınlı olam
Təəssüb çəkən vətən oğluyam.
Keçdikcə illər, hey aram-aram,
Qorxuram sizə heç qovuşmaram.

Düşmən torpağımda gəzib əylənir
Badələr qaldırıb, yallı da gedir.
De necə dözüm, mən bu halətə?
Göz dağı verir mənə heyvərə.

Düyünlər açılsın, simlər qırılsın
Sülh sazişləri bir yana qalsın.
Hər gün sinəmə, od qoyan düşmən,
Silahın gücündən yanıb dağılsın.

İllər də aşiqtək sevişə bilir

İllər də darıxır bir-biri üçün
Rəqəmlər artdıqca uzaq düşürlər.
Hər ötən ildəki o xatirələr,
Uzaq tarixlərdə solub, ölürlər.

Sən sanma ötənlər səni yandırır
Şirin nağılların keçmişdə qalır.
Bir ildə baş vermiş, bədbəxt hadisə
Daim o ildə kədər saxlayır.

İllər də aşiqtək sevişə bilir
İnciyib, yenə də barışa bilir
Bir canlı kimi, gözlər önündə
Tərpənib, yeriyib, danışa bilir

Bəzən illəri vurub, döyürük
Nədir ki, bir acı xatirəsi var
Elə il var ki, hey öyünürük
Çünki o ilin xoş tarixi var

İllər də fərz elə insan kimidir
Onun da xeyirli, xeyirsizi var.
İllər də adamtək ya xoşbəxt olur,
Ya da talesiz, bir bədbəxt olur.

Dəniz boyda sevgim…

Gəlmişəm yenə də dəniz seyrinə,
Qəmli fikirlərlə həsrət ötürüm.
Baxıram dənizin ucqar yerinə
Deyirəm təəssüf mənim sevgimə.

Bir vaxtlar dənizi birlikdə sevdik
Gəlib kənarında, qışı yay etdik.
İndi bu yerlərə yalnız gəlirəm
Çılğın dalğalarla köks ötürürəm.

Gələrdik dənizə görüşmək üçün
Qol-boyun olub, sarılmaq üçün.
İndi tək-tək gedirik düşünmək üçün
Oturub kənarda ağlamaq üçün

Dəniz boyda sevgim deyərdin mənə
Mən də can deyib, baxardım sənə
İndi bu sularda üzün görünür,
Böyük ləpələrdə səsin duyulur.