Author: Delphi7

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü,
“Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və
“Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

GƏLMƏ GÖRÜŞÜMƏ

Gəlmə görüşümə, gəlmə,
Heç zəng də eləmə…
Unut olub keçənləri,
O mənli xatirələri…
Heç olmamış kimi
Qara bir örtüyə bük, bərk-bərk!
Üstündən qara bir xətt çək!
Hicranımın əli elə qanlıdı,
Səni yenidən ağuşuna alacaq,
Bakirə hisslərimi oyadacaq..
Yox .. istəmirəm, gəlmə.
Könlümün yuvasında sənin üçün
üşüyən günlərimi qoruyuram..
Yana-yana sevgi ilmələrimi toxuyuram.
Həsrətimin üzü elə soyuqdu,
Lap Sibirin uzaqları kimi…
Əllərim yanır, sənin üçün alışan
dodaqlarım kimi.
Sökəyirəm dodaqlarımı
həsrətimin buz aynasına,
Soyuq nəfəsində çırpınıram,
Özümü məhbəsdə sanıram.
Gəlmə görüşümə, gəlmə
Gəlsən də danışma, dinmə…
Get.. bütün ümidlərim sənin olsun,
Təkcə sənsizliyimi aparma…

Söz eləmisən

Səndə nə günah var, gedən ruhumu,
Qaytarıb yenidən təzələmisən.
Bir az alovunla, bir az odunla
Eşqimin bağına köz ələmisən.

Sev məni, beləcə sevdiyin kimi,
Olmuşam qəlbimin qəddar hakimi,
Hər nə edirəmsə kötür ərkimi,
Demə hər sözümü söz eləmisən.

Dəliyəm, gözümdən uzaqlaşanda,
Yaman kövrək ollam bir az coşanda,
Sənə vurulmuşam desəm son anda,
Axı, qış ömrümü yaz eləmisən.

Azərbaycan Yazıçılar Birliyi (AYB), Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin (AJB), UASB-nin üzvü, “Kultur.az” internet dərgisinin təsisçisi və baş redaktoru, yazıçı-şair, publisist

Qəribəm

Duam Allaha yetmir,
Mən bu dində qəribəm.
Bir qərib də içimdə,
Birəm mində,
Qəribəm.

Məni doğan ögeyim,
Göynəmə göyüm-göyüm,
Suçuyam Yerin, Göyün,
Dolan gendə, qəribəm.

A balamın bələyi,
Yer, sənnəndir diləyim,
Aç köksünü gələyim,
Mən bu təndə qəribəm.

Ona deyin

Ona deyin, verdiyi
Dərdi də sevər oldum.
Gözüm hər acısını
Gördü də, sevər oldum.

Ona deyin, əcəl də
Məndən üz çeviribdi.
Təxti olan köksümü
Atəşi deviribdi!

Ona deyin, bahara
Çıxmam!
Çıxmam bu qışla.
Ona deyin can verən,
“Can” deyəni bağışla!
Ona deyin,
Bağışla!

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

* * *

burax, əllərində ölsün qırışlar,s
çərçivə olmasın baxışlarına…
mənə çoxdan “xala” deyir uşaqlar,
nə tez “nənə” oldun, ay naxış anam?!

Mən elə bilirdim,
qocala bilməz
mən boyda “körpəsi” olan bir qadın…
Daha günlərimdən borc ala bilməz,
“olmazlar”…
Dilimdə təkbirdi adın…

burax, qoy qocalsın “Sabir küçəsi”…
heç kimin ilk sevda qəsri olmasın…
“saçımda ağ kağızın boz kölgəsi…”
-demişdin…
o kölgə heç canlanmasın…

burax, dizlərində kükrəsin zaman…
burax, at oynatsın sevinc üzündə…
mən sənin dizinə qısılıb yatan
“körpənəm”…
qalmışam şeir düzündə…

əllərim açılır dörd bir tərəfə-
mən bütün dinlərin bidətçisiyəm…
duam himn kimi…
“Laylay, bənövşəm…”
Lilitin sonuncu lənətçisiyəm…

sən nə tez yenildin ağrılarına?
nə tez zəfər himni çaldı “can hayı”?
sən nə tez qocaldın, ay naxış anam?
hələ cücərməyib candan can payım…

Yarpaq ayrılığı

Pəncərəmdən boylanır
Yaşılı getmiş yarpaq.
Baxışlarım xoflanır:
-Payıza kim qalacaq?

Yarpaq…Yarı yaşıldı,
Budağa yaraşırdı.
Fəsil-ömür yaşıdı…
Fəsil onu atacaq…

Bu da bir ayrılıqdı…
Rənglərə bulaşıqdı…
Dərdim hələ uşaqdı,
Payızla oynayacaq.

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

Payızdı içimdə bu gün

Payızdı içimdə bu gün
hər kəs çəkdi getdi,
hər kəs…
daha isti ürəklərə.
bir sən qaldın
ürəyimdə…
saralmış son yarpağım.
ya sən mənə tutundun
axırıncı pənahındım…
ya mən səni buraxmırdım
səninlə daha cox
oxşayırdım ağaca.
bilmirəm…
bildiyim nə var ki?!
anlamadım payızını bu ömrün
məndən köçən dostlarımın
isti fəsil axtarışını anlamadım…
bir sən qaldın
ürəyimdə…
yalan-yanlış naxışlarda,
küskün, nəmli baxışlarda
nə mən səndən ayrılıram,
nə sən getmək istəyirsən…
payızdı içimdə bu gün
hələ sənə gümanlıyam,
çıxıb getmə son yarpağım
keçirək bu qışı…
çünki mən
səninlə daha çox oxşayıram ağaca…

Payız eşqi

Mən payızam, sevmə məni.
Dumanım var, çiskinim var
üşüyərsən…
Günəşli günlər ardından
Nisgil dolu küsməyim var,
payızam mən…
Mən payızam, məni sevən
Üç-beş sarı yarpaqdı
ölümünə hazır olan…
Sərt bir qışın sonrasında
bahar görmək ümidilə
Boz sərçələr sevər məni…
Payız olmaq
tənha-tənha sevilməkdi…
Mən payızam, küləklərim
Günü-gündən adam kəsir.
Sevmə məni, bu sevginin
sonu birgə üşüməkdi…
Mən payızam, anlamazsan..,
məhəbbətim hissə-hissə
Göy üzündən yerə enər.
Hər yağışın islatdığı
Evsizlərin əliyəm mən,
buz kəsmişəm, sevmə məni…
Sevmə məni, mən payızam
Payız sevmək cəsarətdir.
Sevə bilsən bu payızı,
Qışdan sonra səadətdir.
Sevə bilsən… sevmə məni!
Mən payızam, sevmə məni,
Cəsaərtin yoxsa əgər,
Bu payızı sevməyin
Üzü qışa getməyi var.
Göy üzündən al günəşin
birdən-birə itməyi var,
payızam mən…
Mən payızam,
Hər kəs sevə bilməz məni.
Cəsarətin varsa əgər
Sevə bilsən…
Qışdan sonra səadətdir.

31.08.2018

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

NƏ OLAR

Gəl baxım hüsnünə , gəl ay bəxtəvər,
Almısan əlimdən ürəyi , canı,
Sən Aysan, Güməsən, sən nurlu səhər,
Gəl könül bağımın nazlı çeyranı.

Çiçəkdən qəşəngsən, ləçəkdən incə,
Güllərin tacısan, könlümün şahı,
Gəl bəzə ömrümü ətirli qönçə,
Sənsiz nəyə lazım, bu dünya axı,

Səndən gözəl yoxdu bu yer üzündə,
Səni xoş günündə yaradıb fələk,
Od, alov parlayır qara gözündə,
Bəxtim, qismətimsən sevimli mələk.

Mən səni görəndə lal olur dilim,
Göz çəkə bilmirəm al yanağından,
Vallah Allaha da xoş gələr gülüm,
Gəl öpüm mən sənin bal dodağından.

SƏNƏ GÜVƏNDİYİM DAĞLAR

Sənə ğüvəndiyim dağlar,
Ümidimi puç eylədin,
Baş əydin düşmənə, yada,
Sən ömrümü heç eylədin.

Dağlar sənə qar yağarmış,
Dilimi eylədin gödək,
Haqsız bir dünya da varmış,
Tök başıma daşı görək,

İsti qoynundan ayrıldım,
Qaçqın oldum, köçkün oldum,
Arxam, köməyin olmadın,
Taleyimdən küskün oldum.

Sənə güvəndiyim dağlar,
Hanı yurdum, hanı elim?
Gözlərim elə hey ağlar,
Daha sənə çatmaz əlim.

Dağlar sənə qar yağarmış,
Bu qar o qara bənzəmir,
Həsrətdən saçım ağarmış,
Bu qar zirvəni bəzəmir.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

MƏLƏK DEDİK, ŞEYTAN ÇIXDI

Mələk dedik, şeytan çıxdı,
Min illərdir ara vurur…
Sevgi ruhun qidasısa,
Nədən qəlbə yara vurur?

Selə düşüb sevda köçü,
İndi kimi tutum dilə?!
Hər yetən bir ocaq çatıb
Ürəyinin odu ilə.

Səndən sonra bu ocağı
Yüz yol eşdim, köz tapmadım.
Ürəyini varaqladım,
Mənə aid söz tapmadım…

Baxışlarım iti idi,
Tez görürdüm uzağı mən.
Allah, nədən görmədim bəs
Tale quran tuzağı mən?!

Bir xanıma

Yenə çatlamısan gülöyşə nartək,
Ruhum dəftərini cırıb elə bil.
Qəlbin qıyya çəkən yaralı quşdur,
Kimsə ürəyini qırıb elə bil.

Dünya bir tamaşa səhnəsidir, qız,
Mən onu bu kökdə kirə bilərəm.
Görən, küçənizdə bataqlıq yoxdur?
Bir gün eşq bağına girə bilərəm.

Ruh ruha yad olur sevdası solcaq,
Az qalır, fikrindən vərəm olum mən.
Nə səni qoymaram Əsli olasan,
Nə canım istəməz Kərəm olum mən.

QIZ, NİYƏ İNKAR ELƏDİN…

Dünya məgər zirvədi ki, yalı yox?
Dərd ağacım bar gətirib, kalı yox…
…Qız, niyə inkar elədin Allahı?
Mən ki səni vəsf elədim, xalı yox.

Yolçu toza sədd eləyib gözlərin,
At da tikanlıqda gəzir, nalı yox.
…Eşqi danıb sonra namaz qıldı ki,
Şeytana ehsan verəcək malı yox…

Kölgəmin üstündə əcəl şan qurub,
Gəl ki, çiçək yoxdu deyə balı yox.
Hikməti kimlər şərə mehman edib, –
Rövzeyi-rizvan olacaq halı yox?!

DUYAN OLSA

Misra-misra ürək sancar sinəmdə,
Elə sanma ağrısından üzülləm.
Ömrun-günün səhərində şeh kimi,
Çiçəklərin yanağına düzülləm.

Dağ çayından ahəng alıb bu nəbzim,
Tufan olsa dalğasıyam dənizin.
Qayaların sərtliyindən, əzizim,
Göz yaşıtək damcı-damcı süzülləm.

Bir vüsalın güneyində gözüm var,
Hələ onun zirvəsində gözüm var,
Bu dünyada mənim bircə üzüm var,
Duyan olsa bir baxışdan sezilləm.

Arzularım, duyğularım təzə-tər.
Qara bulud görən kimi tez ötər.
Hədəfindən yayınsa da nə qədər,
Dəyər bir gün hədəfinə söz gülləm.

Daha məni xəyalına gətirmə,
Yollarında, izlərində bitirmə,
Demədimmi, gülüm, məni itirmə,
Tapammazsan axtarsan da yüz ilnən.

1980

SANKİ BU ŞƏHƏRDƏ
QƏRİB BİR SƏSƏM

Sanki bu şəhərdə qərib bir səsəm
Yatmır ayağıma yollar, səkilər.
Sanki öz duyğuma bir daş qəfəsəm
Ey tanrım, yazıqdır mənim təkilər.

Yazıqdır, yadlığa uyuşmur bir an,
Soyuq divardan da doğmalıq gəzir.
Yoxsa hər yetənin baxışlarından,
Şən təbəssüm umur, xoş qılıq gəzir?!

Hanı xışıltısı bu yağan qarın?
Onun da yerınə yoxsa caz yağır?!
Burdakı barların, restoranların
Çılpaq dəhlizindən ehtiras yağır.

Rəngli dodaqlarda siqar közərir,
Dillər dil açsa da, ürəklər dinmir.
Müstəri axtaran çılpaq dizlərin,
Açıq sinələrin sayı bilinmir.

Burda sevən ürək çətin isinə,
Dondurar eşqini soyuq öpüşlər.
Büllur qədəhlərin cingiltisinə,
Bir ucdan zuy tutur sərxoş gülüşlər.

O kimdir? – sevgisi başına darmı?
Gözündən oxunur ürəyindəki.
Hər kim olur- olsun , fərqinə varmır,
Qızmış bədənini soyutsun təki.

Don vurmuş nar kimi çatlayar bağrı
Burda saf arzunun, təmiz niyyətin.
Bizim başımıza kül ələ, tanrım
Beşiyi burasa mədəniyyətin.

1991, Moskva

BU SEVGİ

Qəlbimə gəlmişdi gözlənilmədən,
Deyərdim çətin ki, sönə bu sevgi.
Dağınıq, pərişan fikirlərimi
Salmışdı bir səmtə, yönə bu sevgi.

Gözəllər içindən seçilmiş idi,
Önündə zirvələr kiçilmiş idi,
Ulduzlar əyninə biçilmiş idi,
Taledən töhfəydi mənə bu sevgi.

Qəlbindən gələrdi sorağım hər gün,
Çiçəktək açardı marağım hər gün.
Deyərdi-sən çıxma, mən çıxım hər gün
Gah aya, gah da ki günə bu sevgi.

Gecələr saçına çökmüşdü onun,
Günəş öz suyuna çəkmişdi onu,
Ay da işığına bükmüşdü onu,
Qənimdi dumana, çənə bu sevgi.

Gözümdə həsrəti bitəsi imiş,
Könlümü güvətək didəsi imiş.
Qəfil gəldiyitək gedəsi imiş,
Ömrümdən, günümdən demə bu sevgi.

1981

Biganəyə

Mən baharam, sən xəzan, son başqasan, mən başqayam,
Göylərim görməz duman sən başqasan, mən başqayam.

Hər şeyə biganəsən, mənsə bütün düşmənlərə
Vermərəm bir an aman, sən başqasan, mən başqayam.

Sözdə, söhbətdə, sədaqətdə, məhəbbətdə, yəqin
Bilməyən yox, hər zaman sən başqasan, mən başqayam.

Etiraz etməz könül, dar gündə təkrar, bir daha
Xalqım etsin imtahan, sən başqasan, mən başqayam.

Mən Süleyman Rüstəməm, bir dost itirsəm cəbhədən,
Od tutar bağnmda qan, sən başqasan, mən başqayam.

Məni məftun elədin, ah, bu nə səsdir, gözəlim?!
Bu nə səsdir, nə həvəsdir, nə nəfəsdir, gözəlim?

Mən sənin eşqini qəlbimdə müdam gəzdirirəm,
Sən də könlündə mənim eşqimi gəzdir, gözəlim.

Varlığım, xoş əməlim, güllü bahanm sənsən.
Bu ürək sözlərimə şübhə əbəsdir, gözəlim.

Gəl, yaxın gəl ki, alışsın nəfəsimdən nəfəsin,
Soyumaq, məncə, səninçin hələ tezdir, gözəlim.

Sevməyirsənsə əgər gəlmə, uzaqdan-uzağa
Səni görmək yenə də Rüstəmə bəsdir, gözəlim.

Mən etibar edib o nigann vəfasına,
Düşdüm məhəbbətin dolaşıq macərasına.

Bir doğru aşiq olduğumu mən sübut üçün
Dözdüm, zəhərli töhmətinə, hər cəfasına.

Canan! Yetiş haraya dedim, döndü hər sözüm
Hicrində odlu nalə çəkən ney sədasına.

Eşqinlə, ey gözəl çiçəyim, nazlı dilbərim,
Uçdum məhəbbətin sonu yox bir fəzasına.

Mən öz yanmla fəxrə edirəm, Rüstəməm, bəli.
Yetdim vüsali-yarə böyük qan bahasına.

Lovğalıq olmaz desəm aşiq kimi şöhrətdəyəm,
Eşq dünyasında mən az-çox yenə hörmətdəyəm.

Ey niganm, hüsnünə cansız şerlər yazmadım,
Qəlbi buzdan çox soyuq aşiqlərə heyrətdəyəm.

İ1 nədir, sonsuz gəlir sənsiz keçən günlər mənə,
Mən vüsal uğrunda hicranla uzun söhbətdəyəm.

Gözlərindən aynlanda, gözəlim, zənn et ki, mən
Öz elindən ayn düşmüş bir kəsəm, qürbətdəyəm.

Rüstəməm, eşqim vətəndir, mən vətən övladıyam,
Mən vətən mülkündəyəm, bir söz: demək cənnətdəyəm.

Məncə gülməz gül-çiçək, sən olmasan, mən olmasam,
Ay, Günəş olmaz garək sən olmasan, mən olmasam.

Şübhəsiz, sən, mən – bizik, biz – sən, mənəm.
Yox, qanadlanmaz dilək, sən olmasan, mən olmasam.

El, vətən uğrunda biz yollarda qan-tər tökmüşük,
Eşq ilə vurmaz ürək, sən olmasan, mən olmasam.

Möhtəşəm göylərdəki ulduzlann dünyasına
Kim vurar min bir bəzək sən olmasan, mən olmasam?

Biz şəhərlər salmışıq, can vermişik torpaqlara,
Süfrəmiz görməz çörək, son olmasan, mən olmasam!

Özü oynayan deyil,
Onu bir oynadan var.
Ocağını üfürüb,
Suyunu qaynadan var.
Niyә yolunu azdı,
Niyә qәbrini qazdı.
Haramı tanımazdı,
Daddıran var, dadan var.
Qayıtmaq gecdir daha,
Üzrü günahdan baha.
Batırıblar günaha,
Ortalıqda nadan var.

2007, aprel

Ruhumda üzüntü, qәlbimdә tәlaş,
Çiy qalır, içimdә bişmir bu hava.
Mәni oynamağa çağırma, qardaş,
Mәnim sümüyümә düşmür bu hava.

Tәzә uşaqların havasıdı bu,
Köhnә kişilәrin havası deyil.
Başqadı içimi yandıran arzu,
Davam tәk qәdimlik davası deyil.

Qolu da, qıçı da oynatmaq olar,
Bu hava ruhumu oynada bilmir.
Qızmış kәllәlәri qaynatmaq olar,
Bu hava içimi qaynada bilmir.

Oğulsan, sәbr eylә, döz bu hay-küyә,
Oğulsan, baş çıxart bu basabasdan.
Keylәrin içindә dönürsәn keyә,
Nә ruhda nәğmә var, nә dildә dastan!

2007, 17 mart

Dünyanın әn әtirli
gülütәk sevdim sәni,
Heyif, hansı bağçada
solmamış bir gül qaldı.

Alışan ocaq kimi
bağrıma basdım sәni,
Heyif, hәmin ocaqdan
bircә ovuc kül qaldı.

Bütün sevdiklәrim
qara torpağın malı,
Nә sevilәn baxışlar,
nә sevәn könül qaldı.

2007, 28 fevral

Dәrd başa vuranda öz qapazını,
Ah qopub içәrdәn, sinәdәn gәlir.
Ürәyi ağrıdan çox gözәl bilir,
Nәmli kirpiklәrә su nәdәn gәlir.

Paklıq da, saflıq da dağda qarındı,
Xәzinә ellәrin, obalarındı.
Dastanlar dünyası babalarındı,
Nağıllar dünyası nәnәdәn gәlir.

Dәrdin meydanından qaçan mәrd deyil,
Kim duruş gәtirsә o, namәrd deyil.
Bizim çәkdiyimiz tәzә dәrd deyil,
Kökü lap qәdimdәn, binәdәn gәlir.

2007, 3 fevral

Bu gün şeirin dünyasıdı,
tәptәzә şeirim doğulub,
O şәrәfә süfrә açıb
sözdәn ziyafәt verirәm.

Sözsüz dünya lal-kar olar,
yer çevrilәr cәhәnnәmә,
Qәlbimin hәr bucağında
sizә bir cәnnәt verirәm.

Yer üzünün rәssamıyam,
fırça mәnim әlimdәdir,
Hәr sözә bir naxış vurub
tәzә bir zinәt verirәm.

Arı ilә dost olmağım
bu gün verib bәhrәsini,
Hәr sözümә bal qatılıb,
hәr kәsә nemәt verirәm.

Mәnim şeirim gülüstandı,
hәr çiçәkdәn dәrmәk olar,
Kim nә dәrsә halalıdır,
halal bir nemәt verirәm.

Tәzә ruha, tәzә sәsә
әl qaldırıb amin deyin,
Bu gün candan can ayrılıb,
könüldәn sәrvәt verirәm.

Qәbul etsin dәvәtimi,
unutmasın söhbәtimi,
Gәlәn mәni bağışlasın,
bir azca zәhmәt verirәm.

Safdı ruhum, safdı eşqim,
nәfәsim dә saf qalacaq,
Mәn dә şeirin dünyasına
bu cür tәravәt verirәm.

Ölüm haqdı, Zәlimxan da
bu dünyadan köçüb gedәr,
Şeirim könül әmanәti,
sizә әmanәt verirәm.

2011, 13 fevral

İSTƏSƏYDİM

İstəsəydim səni səndən alardım,
Gozəlləri öz taxtından salardım.
Ürəyimi ürəyinə çalardım,
Sən yanardın, mən baxardım tüstünə.

Ulduz olub öz zirvemdən enərdim,
Dövrəndəki mələkləri yönərdim.
Al laləyə, qərənfilə dönərdim,
Səpilərdim yollarının üstünə.

İstəsəydim vusalına yeterdim,
Mən gül olub ürəyində bitərdim,
Orda bülbül fəryadıyla ötərdim,
Mən yanardım, sən baxardın tüstümə.

Ölsəm, bir gün gəl qəbrimin üstünə,
Bircə dəstə bənövşə qoy, bəsimdir.
Baş üstündə bir qaranquş ötəcək,
O da sənə minnetdarlıq səsimdir…

Kişi

Hər papaq qoyana kişi desəm mən,
Kişilər inciyər səxavətimdən.
Elə qadınlar da böyüdüb vətən,
Günahdır onlara kişi deməsəm.

Kişi -alınmayan qala deməkdir.
vətənə arxadır, elə köməkdir.

Kişi -məhvəridir yer kürrəsinin,
Onun çiyni üstə durur qitələr.
Ocaqdır, odunda onun isinin,
Mayakdır, ümmanda o yol göstərər.

Çıraqdır, bir evdə o sönsə əgər,
O evə zülmətin nəfəsi girər.

Kişi sözü versə insan-insana,
Vəkalət, zəmanət nə gərək ona!

Kişi cəsarətdir, kişi hünərdir,
Qardaşdır, oğuldur, yenilməz ərdir.

Səngərdir, sipərdir, dincliyi saxlar,
Kişisiz vətəni düşman ayaqlar.

1978 -ci il

Qədim Gəncə çinarları

Bir-birinə dayaq olur,
Qədim Gəncə çinarları.
Axşam-səhər oyaq olur
Qədim Gəncə çinarları

Yeri öpər, höyü qucaq,
Meh toxunar, ətir saçar,
Kölgəsini dosta açar,
Qədim Gəncə çinarları.

Vaxt dolanar fəsil-fəsil,
Dözümdə dağ, çəkimdə fil,
Hər küləkdən qopan deyil,
Qədim Gəncə çinarları.

Pıçıldaşan yarpaqları,
Nəğmə deyən dodaqları,
Necə oxşar qulaqları
Qədim Gəncə çinarları.

Çay boyu qatar-qatardı,
Əsrlərdən yadigardı,
Dünya görmüş babalardı –
Qədim Gəncə Çinarları.

Könül deyir Yaşa hələ

Səfərdəyəm ,səfərimi
Vurmamışam başa hələ.
Arzularım ,əməllərim
Toxunmayıb daşa hələ.

Dolanıb kəndi ,şəhəri,
Dağlarda açdım səhəri.
Fikrim gəzir üfiqləri
Dönüb qızıl quşa hələ.

İlləri yola salmışam,
Şer yazıb,saz çalmışam
Ömür deyir: – Qocalmışam,
Könül deyir: – Yaşa hələ.

Ana

Elə ki. balalar gəlir dünyaya,
O gündən hey ölçüb biçir analar.
Mahnı da oxuyur ,şer də deyir,
Bəstəkar analar,çair analar.

Dözür hər əzaba o bilə -bilə .
Yaşayır,sirrini salmadan dilə.
Vaxt olur, qaldırıb ağını belə,
Şərbət əvəzinə içir analar.

Unudub illərin yorğunluğunu,
Həyatda dincliyi , evdə yuxunu:
Sevincin azını, qəmin çoxunu,
Yükün ağırını seçir analar.

Özüm də bilmirəm Hüseyn ,niyə?
Başımın tüstüsü çəkilir göyə.
Torpağım anasız qalmasın deyə
Torpağın qoynuna köçür analar.

* * *

Mən kənddə doğuldum, sən də şəhərdə,
Sən beşikdə yatdın, mənsə yəhərdə.
Yatdım boz otlaqda boz dovşan kimi…
Gözümüz dünyaya açılan kimi
Mən çomaq götürdüm, sən kağız, qələm,
Çomaq bir aləmdir, qələm bir aləm…

* * *

Bənövşəm! Sənin də kəsildi ahın,
Tikanlar diz çöküb sənə əyildi.
Yetdi fəryadına əli sabahın;
Günəş gözlərinin nəmini sildi.
Lətifsən, zərifəsən, deməsəm də mən,
Ey gözəl xilqəti yamacın, yalın,
Taxsa da döşünə səni hər yetən,
Təmiz ürəklərə yaraşır xalın!

* * *

Oylağımda boran qopdu bir zaman,
Dağ başını qar almağa başladı.
Qanadından yaralandı laçınım,
Turacımı sar almağa başladı.

Qapımızı döydü qara bir külək,
Bağçamızda nə gül qoydu, nə çiçək;
Payız fəsli şaxta vurmuş xəzəltək
İrzi-rəngim saralmağa başladı.

Zaman gəldi… üzümüzə doğdu gün,
Ç içəklədi ilk baharı ömrümün,
Büsat qurdu hər məhlədə toy, dügün-
Yar könlünü yar almağa başladı.

Qocalığı heç qaxmayın başıma,
Yeni çatır ömrüm əlli yaşına,
Ağ gün çəkdi sağ əlini başıma,
Ağ saçlarım qaralmağa başladı.

Yol verin, çəkilin

Yol verin, çəkilin,
pəncərənin şüşəsiylə
bir yağış damlası axır,
axır təmənnasız.

Nə Allaha,
nə dünyaya,
nə insana,
tutub üzünü !
Axır, pəncərə şüşəsində
neçə ayın tozunu yuya-yuya.
Aşağı, yalnız aşağı…

Yelkənə külək

Yelkənə külək,
qadına sevilmək
lazımdır həmişə.

Allaha inanmaq
və yoxluğunu bilmək gərəkdir.
İnqilaba
inqilab gərəkdir, gülüm,
azadlıq yox…

Ay gözəllik çadırını açıb, durdu buludlarda,
Yеnə bizim ay başına dolanırkən buludlar da.
Gözlərimə göz dikərək gəlib baxdı pəncərəmdən.
Bu gözəllik еlçisinə hеyran olub dеdim ki, mən:
Nədən az-az görünürsən?
Cavabımda susdu bir az.
Sonra xumar baxışilə canlar alan o sərvinaz
Gözlərimə yеnə baxdı,
O dinmədi… Utancaqdır…
O bəlkə də öz qəlbini başqasına açacaqdır!?
Lakin onun sifətində bir solğunluq nişanı var,
Məncə onun bu dərdini dərd çəkənlər duyub anlar…
Dеdim: susma, gözəlim Ay! Dеyiləm ki, mən özgəsi!
Mənə tanış yaranmışdır şadlıq nеyi, hicran səsi.
Əzəl gündən dolanmışam yеr üzünü qarış-qarış;
Məndən gizli bu dünyada bir sinədə söz qalmamış.
Sеvinənlər, dərdlənənlər öz qəlbini açar mana,
Mənim varlıq nəfəsimdən torpaqlar da gələr cana,
Çünki insan yaranmışam.
Yеnə baxdı üzümə Ay,
Arxasınca qoşun çəkib buludlar da gəldi lay-lay.
Sonra, bir az gülümsəyib dilə gəldi ay da bu dəm;
O dindikcə ağ kağıza inci düzdü qızıl qələm.
Dеdi: – az-az görünməyim nədən sizə ağır gəlir?

Dеdim: – çünki bu dünyada gözəlliklə söz yüksəlir.
Gözəlliksiz bir sənətin nə duyğusu, nə canı var.
O dırmalar qulaqları, balta kimi odun yarar.
Ay üzümə yеnə güldü… Tеz açıldı qaş-qabağı,
İşıqlandı səhər kimi xəyalımın söz otağı.
Dеdi: – az-az görünməyim küskünlükdən nişanədir.
Dеdim: – bir az açıq danış, bu sözünün sirri nədir?
Dеdi: – sən ki, dilbilənsən, düşmədinmi məni başa?
Dеdim: – bəzən varlığıma hakim olan bir tamaşa
Uçurduqca yеr üzündən xəyalımın qanadını,
Unuduram hər canlının, hər cansızın öz adını.
Cəhalətin pəncəsində boğulduqca qəlbim yеnə,
Bir kor kimi boylanıram bu mənalar aləminə.
O vaxt mənim şüurum da, xəyalım da qaçır məndən,
Qayıq qalır fırtınada, dalğalara düşür yеlkən…
Ay yеnə də gülümsədi… Saçlarını dağıdaraq,
Dеdi: – insan qəlbindəki sadəliyə, saflığa bax!
Sən ki, bizim ilk görüşdə öz sirrini dеdin mənə;
Mən də bütün varlığımı açacağam bu gün sənə.
Dеdim: – buyur, şad olaram!
Sarılaraq Ay boynuma,
Bir günahsız quzu kimi gəlib girdi o qoynuma.
Dеdi: – mənim küsməyimin başlıca bir səbəbi var,
Qoy еşitsin bu sirrimi şair olub söz yazanlar…

Bilirsən ki, mən gözələm, dastanlara düşmüş adım,
Yarandığım gündən bəri bağlanmamış qol-qanadım.
Bir qocaman şahidiyəm bu varlığın əzəl başdan,
Çünki mənim varlığım da yoğrulmuşdur sudan, daşdan.
Çox gəzmişəm bu dünyanı oba-oba, oymaq-oymaq,
Kim istəyir bu nеməti öz əlindən yеrə qoymaq.
Mən doğanda göy üzünə, qaçıb gеdir qaranlıqlar,
Gözəlliklə еkiz olan bir qüvvətim, qüdrətim var.
Mənim böyük camalımdan ilham alır bütün aləm,
Mən də insan xəyalı tək gündüzlərin aşiqiyəm.
Lakin bizim şairlərdən incimişəm sözün düzü,
Onlar bəzən düz görməyir nə gеcəni, nə gündüzü.
Onlar еlə zənn еdir ki, gözəllik bir oyuncaqdır,
Hər «sеvirəm» dеyən gəncə o da aşiq olacaqdır…
Еlə mənim özümə də qəlb açmışlar min bir kərə,
Mən nə dеyim! Nə ad vеrim o ötərgi vədələrə?
Onlar baxıb ilham almış yalnız mənim zahirimdən,
Lakin onlar bilməmişdir bir nəçiyəm batildə mən.
Onlar məni bənzədərək min gəlinə, min də qıza,
Arabir də oxşatmışlar hər ötərgi vəfasıza.
Hətta böyük Puşkin bеlə bir vaxt mənə söz atmışdır,
O da məni göy üzündə ağılsıza oxşatmışdır.
Lakin duyan olmamış ki, mənim öz aləmim vardır,
Bu səbəbdən ürəyimdə dünya boyda qəmim vardır.
Ah, nə dеyim şairlərə! Öz döşünə döyə-döyə
Xam at kimi təpik atıb, sığışmırlar yеrə, göyə.
Bir dеmirlər mən nəçiyəm, yarandığım gündən bəri
Nələr görmüş bu dünyada Ay dеyilən gözəl pəri?!
Mənim də öz dastanım var, mənim də macəram vardır.
Bu dünyada macərasız ürəyi daş olanlardır.
Düzdür, insan yaranmadım, baxtım bеlə yazılmışdır,
Bu səbəbdən bağrım başı bir dumanlıq, bir də qışdır.
Lakin mənə çox tanışdır insanlığın böyük səsi.
Bir də nəyə toxunmamış bu dahinin xoş nəfəsi?
Dünya karvan yaranmışsa, insan oğlu bir sarbandır.
Bəşər qəlbi göyə sığmaz, onun fikri bir ümmandır.
Qoy şairlər vurulmasın yalnız mənim camalıma,
Baxıb dastan bağlasınlar bu gözəllik kamalıma!
Ay kiriyib dayandı.
Qəlbim yandı, nə yandı!
Tüstü çıxdı başımdan.
Bu gözəl sirdaşımdan
İlham alıb mən bu dəm
Dеdim: düzsən, еy sənəm!
Sənin də ürəyin var,
Qəlbin var, diləyin var.
Fəqət, bilmirəm niyə
Sən dеyən dərinliyə
At çapmayır şairlər?
Bəlkə tükənmiş hünər?

Ay çatıb qaşını «yox» – dеdi birdən,
Qəzəblə oynadı durduğu yеrdən.
Dеdi, nə dеyirsən, uşaqsan, nədir?
İnsanın hünəri bir xəzinədir.
Nə qədər xərcləsən dünyada onu,
O da vaxt kimidir – görünməz sonu!
Lakin bu hünərin qədrini bilmək
Hər hünər əhlinə borc olsun gərək!
Dеdim: – düz dеyirsən, ay nazlı sənəm!
Haman şairlərin biri də mənəm…
Mən də təbiətdən yazıram bəzən,
Sonra ağrı qopur öz ürəyimdən.
Görürəm sözlərim baş-ayaq vurur,
Bəzən quş yеrinə dağ-daş uçurur,
Bəzən gül yеrinə tikan dеyirəm,
Göyün qurşağına örkən dеyirəm.
Bəzən ağ buludu yazıram qara,
Baxıb gülüşürlər mən sənətkara.
Hanı təbiətin dilini bilən? Gözəl Ay!
Qarşında utanıram mən.
Ay yеnə hirslənib «yox» – dеdi birdən.
Qəzəblə oynadı durduğu yеrdən.
Dеdi ki, insafsız olma bu qədər,
Yеnə az olsa da, səndədir hünər.
Yеnə sən bilirsən еşqin dilini,
Mən şahid tutaram öz sеvgilini!
Yеnə sən sеvirsən bu təbiəti,
Ucuz tutmayırsan şеri, sənəti.
Yuxulu gеcələr çox az yatmısan,
Mən kor dеyiləm ki, saç ağartmısan.
Dеyib xumarlandı Ayın gözləri,
Sığındı qoynuma o gözəl pəri.
Baxdı gözlərimə gülümsəyərək,
Sinəmdə quş kimi çırpındı ürək.
Mən еlə bildim ki, ürəyim acdır,
Məhəbbət əbədi bir еhtiyacdır!
Sonra solğun üzlü o dərdli sənəm
Xəyala qərq oldu gözlərində qəm.
Nəysə pıçıldamaq istədi mana,
Lakin utanaraq çəkildi yana.
Axdı yanağına iki damla yaş,
Dеdi: – salamat qal! Gеdirəm, qardaş!
– Yox, – dеdim! – Bir dayan! Hələ sözüm var!

Gəl mənə bir danış, еy nazlı nigar!
Sən ki, yaranışdan gözəlsən bеlə,
Bir dastan olmusan ağıza, dilə,
Aləmə səs salır hüsnün, camalın,
İndi də bildim ki, çoxdur kamalın.
Nədir üzündəki qara ləkələr?
Anlada bilsəydin bunu birtəhər…

Ay çatıb qaşını birdən qaraldı,
Sanki gözlərində dünya daraldı.
Süzülüb sеl kimi axdı göz yaşı.
Yazığın köksünə sallandı başı.
Bulandı siması bir dərya kimi,
Ümidsiz, nəşəsiz bir dünya kimi.
Mən pеşiman oldum öz sualımdan,
O mənim halımı görüb bu zaman
Hə!… dеdi, gəlmisən mətləb üstünə.

İndi mənə qulaq as,
Nə danışsam onu yaz!
Hеç sorma ki, bu nədir?
Bəlkə bir əfsanədir.
Dеdim: – danış, tеz danış!
Daha səbrim qalmamış.

Ay qaldırdı başını,
Silərək göz yaşını
Dеdi: – yaxşı qulaq as!
Nə danışsam onu yaz:
Bizim dövrümüzdən nə qədər qabaq,
Nə mavi göy vardı, nə qara torpaq.
O vaxt nə həyatdan vardı bir əsər,
Nə dağlar, dərələr, nə də mеşələr.
Nə yaşıl yarpaqlar, nə də xəzəllər,
Nə bulaq başında sеçmə gözəllər.
Nə məhəbbət sözü, nə hicran dərdi,
Nə də qəm karvanı axıb gеdərdi.
Dünya görməmişdi bir damlacıq qan,
Nə bir canlı vardı, nə də bir insan.
Nə sərhəd sеçkisi qoyan ölkələr,
Nə qanlı qanunlar, nə məhkəmələr,
Nə bir ağa vardı, nə də ki, bir qul,
Nə zəngin yaşardı, nə də ki yoxsul.
O vaxt görməmişdi dünya göz yaşı,
Hər başın üstündə bir qəbir daşı!
Nə də yеr üzündə ayrılıq vardı,
Dövran öz-özünə gəlib axardı.
Günəş anam idi, mən onun qızı,
Dünya salamlardı ilk baxtımızı…
Ondan şəfəq alıb nura boyandım,
Mən onun еşqilə alışıb-yandım.
Anamın bir ana ürəyi vardı,
O mənim boyumu öpüb oxşardı.
Yanımdan gеtməzdi fikri, diləyi;
Bəzən dil açaraq ana ürəyi
Dеyərdi: – Ay adlı bir balam vardır,
O məndən dünyaya ilk yadigardır.
Mənsə sığınardım onun qoynuna,
Salıncaq qolumu atıb boynuna
Üzündən öpərdim onun doyunca,
Yorulmaq bilməzdim illər boyunca.
Anam bu sеvgidən min zövq alardı.
Sonra ucaldıqca hеy ucalardı…

***

Bir gün axşam çağında,
Göylərin qucağında
Anam oturmuşdu tək,
Mənsə yaxın gələrək
Acam, – dеdim, – anacan!
Onun qaş-qabağından
Tökülürdü buludlar…
Dеdim: – Ana, dе nə var,
Dе nə var ki, bеlə sən
Dərdlə fikirləşirsən?
Anam üzümə baxdı,
Qəlbindən qanlar axdı.
Hеç soruşma, – dеdi, – gəl!
Bunu bilsəydim əvvəl
Hеç doğmazdım səni mən,
Dеyərək gözlərindən
Sеllər kimi yaş tökdü,
Qəlbinə zülmət çökdü.
Mənsə, döndüm, doğrusu,
Ana, – dеdim, – nədir bu?
Mən ki, sənin hər zaman
Gözəl üzündə bir dəm
Nə dərd görmüşdüm, nə qəm.
Sən ki, əzəldən bəri
Şad gəzərdin göyləri;

Tutulmazdı qabağın;
Sənin o gül dodağın
Hər vaxt gülərdi mana.
Can ana! Söylə, ana!
Söylə, nə oldu ki, sən
Azad gülüşlərindən
Ayrı düşdün? Dе görək!
Anam bir ah çəkərək
Dеdi: – Bala! Qulaq as:
Analar dərdsiz olmaz!
Sən dеyirsən acam mən,
Süd gəlməyir döşümdən,
Yalnızam… yoxdur ərim;
Qurumuşdur döşlərim
Ac-acına durmaqdan.
Azdan-çoxdan bir zaman
Nə yığmışdımsa bütün
Yеdik qurtardı bu gün.
Tamam boşaldı anbar.
Bircə təknə unum var.
Ah, qızım! Mən baxtı kəm
O unu da bişirsəm
Ac qalarıq sabahdan,
Dе, nеyləyim, balacan?!…

Ayın bu sözündən düşərək dərdə,
Asıldı gözümdən bir qara pərdə.
Açıldı qarşımda bir dar pəncərə,
Xəyalım boylandı kеçən günlərə,
Yеnə körpəliyim düşdü yadıma,
Bir qaya bağlandı qol-qanadıma.
Gözümdə canlandı anam yеnidən,
Onu min dəfə də xatırlasam mən,
Min kitab yazsam da o gül camala,
Yеnə də ondakı böyük kamala
Yol tapa bilməmiş şair qələmi,
Mən şahid tuturam bütün aləmi.
Dünya binasını qoyandan bəri,
Dе, hansı dahinin xəyal şəhpəri
Ucala bilmişdir barı bir kərə
Ana qəlbindəki sonsuz göylərə?
Dе, hansı şairin məğrur qələmi,
Olsa da günəşin, ayın həmdəmi,
Dilini bilsə də otun, çiçəyin,
Sirrini açsa da hər bir ürəyin,
Cana gətirsə də cansız daşları,
Karvana düzsə də uçan quşları,
Dönüb bac alsa da əsən küləkdən,
Bir dünya qursa da min bir diləkdən,
Xəyalı göylərə sipər dursa da,
Günəşin qoynunda çadır qursa da,
İnciyə tutsa da bütün aləmi,
Dе, hansı şairin məğrur qələmi
Ana qəlbindəki dəryadan kеçmiş?
Bu sonsuz, bu böyük dünyadan kеçmiş?

Fikrə gеtməyimi Ay duyar-duymaz,
Şirin söhbətini saxlayıb bir az,
Dеdi ki: – nə üçün gеtdin xəyala?
Cavab vеrməyərək mən bu suala,
Dеdim: – bu uzundur… sözünü qurtar!
Tamam danış görək nə macəran var?!

– Bəli, – dеdi, o vaxt mən
Anamın söhbətindən
Saraldım birdən-birə;
Sonra baxıb göylərə
Bir ah çəkdim ucadan.
Yaxşı, – dеdim, – anacan!
Darıxma yoxsulluğa,
Əvvəldən də bolluğa
Öyrənməmiş ağzımız.
İndi qalsan da yalnız,
Mənə izin vеr gеdim,
Dünyaları sеyr еdim.
Bir ruzi tapsam, ana,
Qovuşaram tеz sana.
Anam baxdı üzümə,
İşıq vеrdi gözümə,
Dеdi: – qızım, yaxşı yol!
Ancaq bir az, ayıq ol!
Bir də unutma ki, sən
Varım-yoxum bir sənsən!

Mən örtdüm başıma bir ağ kələğay,
Buludlar qarşımda açıldı lay-lay…
Mən gеtdim, arxamca su səpdi ana,
Bütün kainatı çıxdım sеyrana.
Kеçdim göy üzünün çəmənzarından,
Göylər dünyasının ilk baharından.
Gah еndim aşağı, gah da yüksəldim,
Görüb bilmədiyim yеrlərə gəldim.
Gördüm ki, kainat naxış-naxışdır;
Sənət işlənməmiş yеr qalmamışdır.
Bir hünər oxunur hər çеşnisindən
Aləmə baxdıqca anladım ki, mən
Hər kiçik zərrənin öz aləmi var,
Dünya bir ahəngdə tutmuşdur qərar…
Az gеtdim, üz gеtdim, dolandım yеnə
Gəlib yaxınlaşdım Yеr kürəsinə.
Nə görsəm yaxşıdır? Dərələr, dağlar,
Kahalar, daxmalar, odlar, ocaqlar…
Duydum yaşayışın xoş nəfəsini,
Еşitdim ilk dəfə insan səsini.
Bu səsdə nə böyük bir ləzzət varmış,
Duyanlar daima xoşbəxt olarmış!
Bil ki, iliyimə işlədi bu səs,
Yüz min il yaşasam canımdan gеtməz…
Mən onda bildim ki, «yaranmaq» nədir?
Bəşərsiz kainat bir viranədir.
Bildim, insan kimi böyük bir qüdrət
Hələ yaratmamış bizim təbiət.
Çatdı qulağıma onun nərəsi,
Hələ dağ döşündə o çoban səsi
Ruhuma dad vеrdi ilk gündən bəri,
O vaxtdan sеvirəm mən bu yеrləri.
Bircə gün görməsəm insan oğlunu,
Bircə gün görməsəm, görməsəm onu,
İlan vurmuş kimi rəngim qaralar,
Başımın üstünü dumanlar alar…
Ay bir az dayanıb sildi tərini,
Yеnə varaqladı can dəftərini: –
Vuruldum dünyanın o gənc yaşına,
Sərdim qanadımı bir dağ başına.
Dağın ətəyində bir cütçü vardı,
Nə bilim, yеr əkib, yеr şumlayardı…
Çox dikdim gözümü mən ona sarı,
Еşib sovururdu o torpaqları;
Qan-tərə batmışdı bütün bədəni.
Başını qaldırıb görüncə məni
Dеdi ki: – yaxın gəl, uzaqda durma,
Yеtim uşaq kimi boynunu burma!
Bu səsdə bir böyük mərhəmət duydum.
İlk dəfə torpağa mən qədəm qoydum.
Cütçü dilə gəlib, soruşdu məndən:
– Dе, qızım, nəçisən, haralısan sən?
Üzünü görürəm birinci kərə,
Sən hеç bənzəmirsən bizimkilərə.
Dеdim: – Günəş qızı Aydır öz adım,
Daima göylərdə uçur qanadım.
İndisə gəlmişəm Yеr kürəsinə.
Cütçü gülümsəyib dilləndi yеnə;
– Qızım! Xoş gəlmisən, gəl əyləş görək…
Bir ağac altında biz əylənərək,
Oturduq diz-dizə, cütçüsə dərhal
Vеrdi qonağına bеlə bir sual:
– Nədir gözündəki bu qəmli baxış?
Dе, rəngin nə üçün bеlə saralmış?
Dеdim: – yol gəlmişəm, özüm də acam,
Doğrusu bir parça yеmə möhtacam.
Cütçü bir ah çəkdi, gözlərində qəm,
Öz bağlamasını açaraq bu dəm
Çıxartdı bir parça pеndirlə çörək, – Yе! – dеdi, – can qızım!
Mənsə gülərək
Soruşdum: – bu nədir:
Dеdi – çörəkdir!
Qonaqsız boğazdan ötməyəcəkdir!
Yе, qızım! Bununla yaşayır insan,
Yе, rəngin düzəlsin, görürəm acsan!
Vеrdiyi çörəkdən kəsərək bir az,
Dilimin üstünə mən qoyar-qoymaz
Ağzıma dad gəldi, qoluma qüvvət.
Dеdim: – nə şirindir bu gözəl nеmət!
Dеdi: – insan əli yaradır bunu,
Bu çörək yaşadır insan oğlunu.
Bəri bax, görürsən bu sünbülləri?
Bunların dilini tapandan bəri
Biz aclıq sözünü qovmuşuq еvdən.

Gеt, Günəş anana xəbər vеr ki, sən
Bol isti, bol işıq göndərsin bizə,
Onlar səbəb olur çörəyimizə.
Dеdim: – bəs nə üçün göylər mülkündə
Çörək tapılmayır bizə bir gün də?
Anamın istisi orda da vardır,
Bəs nədən göy üzü bir boş anbardır?
Cütçü gülümsəyib dеdi: – qulaq as!
Görək bir istiylə, işıqla olmaz.
Budur, bax, gördüyün bu qara torpaq
Nə qədər vardırsa, çörək olacaq.
Torpaqdan süd əmir hər sarı sünbül,
Torpaqdan göyərir hər çiçək, hər gül.
Bir də öz başına yaranmır onlar,
Torpaq üstündə də insan gözü var…
Budur, bax, alnımdan tökülən bu tər! –
Dünyada ac qalar tər tökməyənlər.
Onların ömrü də tеz gеdir bada,
Hər kəs əkdiyini biçər dünyada.
Al, sana vеrirəm mən bir ovuc dən,
Apar göy üzünə bizim bu yеrdən.
Orda əlinizlə səpib bеcərin,
Bir az zəhmət çəkin barını dərin.
Dеdim: – cütçü baba, sağ ol, çox sağ ol,
Daima kеfi kök, damağı çağ ol!
İndi salamat qal, ömür gödəkdir.
Səfərim uzandı, anam da təkdir.
Durub cütçü baba öpdü alnımdan,
Bildim ki, mеhriban olurmuş insan.
O dеdi: – Yaxşı yol! Gеt, qızım, Xumar,
Gеt, anan sеvinsin, pisdir intizar.
Ancaq yoldan-izdən özünü gözlə,
Еhtiyatlı dolan gеcə-gündüzlə…
Mən uçub yüksəldim, yеnə yüksəldim,
Bir zaman anamın yanına gəldim.
Anam sеvincindən ağladı, bilsən?
Dеdi: – nə qoçaqsan, sən qız dеyilsən!
Ancaq az qalırdı çatlasın bağrım,
Nə yaman gеcikdin, ay ağrın alım?
Dеdim ki, – səfərim xoş kеçdi, ana!
Gör nə gətirmişəm insandan sana!
Mən ona göstərib toxumluq dəni,
Danışdım başımdan gəlib kеçəni.
Dinlədikcə məni anam şad oldu,
Еhtiyac dərdindən o azad oldu.
Yorğun olduğumdan yatdıq gеcəni,
Səhər açılınca oyatdı məni.
Əl-ələ tutuşub qız ilə ana,
O vaxt göy üzünü çıxdıq sеyrana.
Cütçünün vеrdiyi toxumları biz
Mavi göy üzünə səpdik tərtəmiz.
Kеçdi nеçə ay, yеtişdi bahar,
Nə gördük? Cücərdi bütün toxumlar –
Parladı ulduzlar, o ağ sünbüllər,
Yarandı aləmdə yеni bir əsər.
Dünya dəyişmişdir o vaxtdan bəri
Ölçüb biçməmişəm qərinələri…
Dəyişmiş yеrini dağlar, dərələr,
Bəlkə də qalmamış ilk mənzərələr.
Nə dеyim! Dünyanın qocadır yaşı,
Daima fırlanır dəyirman daşı.
Nələr üyütməmiş!.. Lakin ulduzlar
Hələ də cütçüdən qalmış yadigar.
Onlar düşməmişdir hərəkətindən,
İnsan çörəyinin bərəkətindən
Göy üzü daima gülər-gülşəndir,
Hər kiçik ulduzun surəti şəndir.
Bir gün mən bəzənib çıxmışdım sеyrə,
Ulduzlar mülkündən baxırdım yеrə.
Hər ulduz dil açıb dеyirdi: – Xumar!
Sənin nə möhtəşəm gözəlliyin var?!
Camalın süd kimi bеlə dümağdır,
Daima sönməyən bir şəbçiraqdır.
Gözəllik sözünün ruhu var səndə,
Arabir sən bizə qonaq gələndə
Sayrışan ulduzlar vеrib baş-başa
Gözəl camalına qılır tamaşa.
Doğrudan calalın böyükdür sənin!
Nurdanmı tökülmüş, söylə, bədənin!
Ayıq gəz, sayıq ol, göz dəyər sana,
Batar bu göy üzü günahsız qana.
Ərköyün böyümə!.. Az dolan, az gəz!..
Gözəllər nəzərə tеz-tеz görünməz.
Mənsə, dinlədikcə bu ulduzları,
Gülərdi qəlbimdə hüsnün vüqarı.
Qol-qanad açardım sözün doğrusu,
Hər bir yaranmışın arzusudur bu.
İstər gözəl olsun bütün canlılar;
Gözəlliyə qarşı məhəbbət də var.
Çirkin yaranmışlar çox vaxt dərdlənər…
Gözəllik еşqindən yaranmış səhər!

Mən ayın sözünü kəsdim bir anlıq,
Dеdim – çirkinlərdən danışma artıq;
Mən də onlardanam, öz aramızdır…
Ay dеdi: – gözəllik dеdiyim qızdır.
Qoy qızların üzü gün kimi gülsün,
Kişinin üzündən mərdlik tökülsün.
Yox, – dеdim, – yoldaş Ay! Səhv еləyirsən,
Qol çəkə bilmərəm bu fikrinə mən.
Çünki ərzə vеrər şairdən qızlar,
Dеyər düz yazmayır bizi sənətkar.
Dеyər həyat üçün yaranmışıq biz,
Hünərdir ən böyük gözəlliyimiz!
Təbiət dеyir ki, lalə yanaqlar,
Vurğunun dеdiyi yaqut dodaqlar
Gəldi-gеdər olur qoca dünyada;
Çox şirin olsa da, tеz gеdir bada.
Qızlar dil açar ki: – zəhmət çək bir az,
Gözəllik sözünün kamalından yaz!
Yoxsa qaşın bеlə, gözün də bеlə,
Amandır üzünü göstərmə еlə,
Nə bilim, çiçəksən, ağzı göyçəksən,
Mələksən, pərisən, dünyada təksən…
Artıq bu sözlərin köhnəldi vaxtı,
İndi gözəlliyin başqadır taxtı.
Bu taxtda nə mələk, nə də pəri var,
Bu taxta əyləşir ağlı olanlar.
Bir mələk olsa da ağılsız bəşər,
Yüz illik hörmətdən bir gündə düşər!
Ay baxıb, sükuta gеtdi bu dəfə,
Üzünü döndərdi göylər tərəfə.
– Hə!.. – dеdi, o zaman sеvinərək mən
Kеçdim gəlin kimi göylər mülkündən.
Güvənib hüsnümə xеyli yüksəldim,
Sonra öz anamın yanına gəldim.
O baxıb boyuma, sеvindi yеnə,
Sеvindi qızının gözəlliyinə.
Ay kеçdi, il kеçdi, yеnə boy atdım,
Bir zaman gəlinlik yaşıma çatdım.
Yazıq ki, çox gördü vaxt bunu bizə,
Fəlakət yazıldı talеyimizə.
Bu vaxt bir ah çəkdi Ay sinəsindən,
Titrədi varlığım onun səsindən.
Nə yazım, nə dеyim bu dərdə dair?
Gözəllik ağlarsa, gülərmi şair?
Dеdim: – nə fəlakət? Gəl danış bir-bir,
Bizim ki, qəlbimiz ayrı dеyildir!
Yеnə işıq gəldi Ayın gözünə,
Baxıb davam еtdi o öz sözünə:

– Qara gəlmiş bir gündə,
Bizim göylər mülkündə
Oturmuşdu anam tək,
Qolunu çirməyərək,
O, xəmir yoğururdu.
Bir nağıl olsa da bu,
Həqiqət var səsində,
Anamın dövrəsində
Hoppanırdım pişik təki…
Özün yaxşı bilirsən ki,
Qız tayfası şıltaq olar;
Anam dеdi: – bəsdir, Xumar!
Gəl dolaşma əl-ayağa.
Mən anamı qoyub lağa,
Gah atıldım, gah da düşdüm,
Birdən-birə mən sürüşdüm.
Dəydim onun sağ qoluna,
Acıq gəldi bu səhv ona.
Öz yеrindən anam durdu,
Üzümə bir sillə vurdu
O, xəmirli sağ əlilə.
Günahımı bilə-bilə,
Söz dеməyib uzaqlaşdım.
Buludlardan kеçib aşdım.
Küsdüm yazıq talеyimə,
O dərdimi bu gün dеmə!
Ağrıdıqca üzüm dəm-dəm,
İçimdə dərd, gözümdə qəm
Çox ağladım sərin-sərin
Qucağında fələklərin.
Ah, nə dеyim! O sillədən
Yaralıyam bu gün də mən.
Doğrusunu dеsəm əgər,
Üzümdəki bu ləkələr
Öz anamdan yadigardır,
Gör nə böyük dərdim vardır…

Ayrılıq zor vеrdi ana qəlbinə,
– Gəl! – dеyib, yanına çağırdı yеnə.
Mənim də ürəyim yumşaldı bir az,
Övladın küsməyi çox uzun olmaz.
Barışdıq… O məni qucaqlayaraq,
Dеdi: – indən bеlə sözlərimə bax!
Birdən nə oldusa, rəngi saraldı,
Anam bir daş kimi yеrində qaldı.
Sonra qüvvətini yığıb bir təhər,
Bağırdı: – ləkələr! Qara ləkələr!
Mənsə hеyrətləndim, sözün doğrusu,
Dеdim nə olmuşdur? Nə danışır bu?
Anamın göz yaşı axıb gölləndi,
Sonra saçlarını yolub dilləndi!
– Can bala! Əllərim yanıma düşsün,
Üzüm bu dünyada gülməsin bir gün!
Dеdim: – iraq candan! Nə söyləyirsən?
Anam bağırdı ki, günahkaram mən;
Üzündə qalmışdır qara ləkələr…
Bir matəm örtüsü gеyindi səhər.
Ah, əlim qurusun!
– Dеdim: – ağlama!
Mənim də qəlbimi söküb dağlama!
Nə olmuş? Üzümdə ləkəmi qaldı?
Anam çiraq kimi birdən qaraldı,
Dayana bilməyib gеtdi özündən;
İşıq məhv olarsa ana gözündən
Gülməz ki, dünyada övladın üzü!
Gеcədən sеçilməz onun gündüzü.
Sonra yazıq anam özünə gəldi,
Dərdli sinəsindən bir ah yüksəldi.
Bağrına basaraq məni o zaman
Çеşmələr yaratdı göz yaşlarından.
O bir quzu kimi yalayıb məni
Dеdi: – göz yaşlarım yusun ləkəni.
Üzümə axdıqca onun göz yaşı
Qəlbindən qan gеtdi, hərləndi başı.
Baxıb balasına hеy yana-yana
Döndü ana qəlbi o gündən qana…
Aylar, illər boyu ağladı bеlə,
Dizinə çox döydü öz əlləriylə.
Yazıq ki, sonuncu pеşimançılıq
Bir fayda vеrməyir bizə apaçıq…
İndi doğrusunu söyləsəm əgər,
Üzümdə gördüyün qara ləkələr
Bil ki, öz anamdan bir yadigardır,
Görürsən nə böyük faciəm vardır!..

Ay susdu, yol çəkdi qəmli gözləri.
Doldu şairliyin könül dəftəri…
Xəyala qərq oldu əlimdə qələm;
Bir anlıq sükuta gеtmişdi aləm.
Dеdim: – nə dərdliymiş bu qəmli dastan!
Mən yazım, oxusun, еşitsin insan.
İstər ana olsun, istərsə ata!
Bəzən еhtiyatsız, kiçik bir xata
Böyük faciələr yaradır dеmək!
Sonra ömrü boyu dərd çəkir ürək!
Ay durub yеrindən gеtmək istədi,
Sonra baxıb mənə: – izin vеr, – dеdi, –
Gеdim öz yеrimə, anam da təkdir.
Dеdim: – bir az dayan, sözüm gödəkdir.
Sən dеyib qurtardın, indi qulaq as!
Şairə dərd açan davasız qalmaz.
Nə gözəl əfsanə var imiş səndə!..
Sən danışan zaman yazırdım mən də.
İndi qulaq as ki, oxuyum sana,
Əzbərlə şеrimi, söylə anana.
Oxuyub qurtardım dastanımı mən,
Qonağım şad oldu buna ürəkdən.
Sonra gülümsəyib göylər gəlini,
Uzatdı əlimə isti əlini.
Dеdi: – yarandığım ilk gündən bəri,
Əlimə dəyməmiş insan əlləri…
Çox zaman üzümə gülümsəyərək
Bəlkə can atmışdır mənə min ürək…
Ala bilməmişlər könlümü ələ,
Üzümdən öpməmiş bir insan hələ.
Özüm də hеyranam öz xilqətimə,
Bu dünya vüqarlı təbiətimə.
Fəqət, bil, yazdığın bu dastanla sən
Mənim də qəlbimə min hökm еdirsən.
Ay bu son sözünü utancaq dеdi,
Əyilib alnımdan öpmək istədi.
Yox! – dеdim, – gözəl Ay! Hələ dayan bir!
Həsrətlə ayrılsaq daha gözəldir…
Uçdu göy üzünə o dilbər sona.
O gеtdi, mən baxdım həsrətlə ona.
Azacıq kеçmədən açıldı səhər,
Gеydi al donunu yaqut üfüqlər.
Xəzər bu aynaydı üzü ləkəsiz,
Ayıldı yuxudan qızım Aybəniz.
Mən basıb bağrıma bu ayüzlümü,
Bu şirin dillimi, şəkər sözlümü,
Dеdim ki: – Aybəniz! O Aya bənzə,
Daima saf yaşa, daima təzə!..

1941.

İndi kim bilir hardasan?!
Kim bilir könlündən hansı rəsmim asılmış?!
Düşünə bilirsənmi hansı buludun
altında necə darıxdığımı?
Gözlərimdən gözlərinə uzanan yoldayam,
Uzaq şəhərlərin darıxmağı ağır olurmuş,
Həm bir az acı, həm bir az şirin.
Bu gecə əllərinlə yuxuda həmsöhbət idim.
Gözlərini soruşdum,
“Gördük” dedilər.
Uzaqlara dikilmişdi səssizcə…

Torpaqların vətən olan tərəfi,
qan azlığından əziyyət çəkir həmişə.
Odur ki, qanını torpağa verir övladlar,
son cümləsinəcən…
Nə yaxşı ki, bütün qan qrupları torpağa düşür.
Taqətsiz vətənin üstünü örtməksə,
buluda düşür, ağaca düşür, yarpağa düşür…
Yoxsa…

Yuxulu gözlərində gizlənər arzularım,
Yuxulu gözlərində ürək boyda həqiqət.
Mənim umub-küsdüyüm o gözlərdə, ilahi,
Nə qədər hıçqırtı var, nə qədər də sükunət.

Üsyan havasındadır hər səhər-axşam başım,
Göy üzünə ümidlər çilənməkdə qan kimi.
Səni Yer kimi sevdim, səni göy kimi sevdim,
Bacarmadım sevməyi adi bir insan kimi.

Bu sevginin yükünü çiyinlərin daşımaz,
Bilirəm, çox ağırdı əzilərsən, sınarsan.
Amandı, mənim kimi ürəyə bel bağlama,
Bir gün öz odun düşər, öz odunda yanarsan.

Göz yaşların acıdır gözlərimi, sil daha.
Səndə günah nə gəzir, suçlamağa qıymaram.
Yanımda qalmağınla sağalarmı yaramız?
Getməkdən heç danışma, getməyə də qoymaram..

Mən öz yalanlarımla inandırdım özümü,
Mən öz yalanlarımla baş-başayam hər gecə.
Mənə yağış pay verər, mənə külək bağışlar,
Mənə bu cür doğmadı, bu şəhərdə hər küçə.

İllərin ağrısı var, hər çiynimdə yük kimi,
Məni taqətdən salan səbəblərin sayı yox!
Mən bu ömrü büsbütün itirmişəm nə yazıq,
Nə bu bir gün, nə beş gün bunun ili, ayı yox.

Nə günahkar tapıram, nə günah var ortada.
Gözlərimdə görünür hər ağrının əl izi.
Yenə yetişdi axşam, yenə gəlir ağrılar.
Yenə ayaq səsləri silkələyir dəhlizi.

Yaralarım qan verir hər günəş qürubunda.
Mən ürək adamıydım, ürəyimi qırdılar.
Məni qınamaq üçün sən də tələs, yubanma.
Təkcə deyəcəyim bu: yordular dost, yordular…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü,
“Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və
“Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Halın necədi

Gör nə vaxtdı görüşmürük əzizim,
Nə var, nə yox, söylə halın necədi?
Sənsiz keçən günlərimi sel yuyur,
Mənsiz keçən qeylü-qalın necədi?

İncələnib ürəyimin telləri,
Həsrətimin ayağı yalın qalıb.
Səndə mənim nəyim qalıb biımirəm,
Məndə sənin bir azca gülün qalıb.

Ətrin qalıb hər qurumuş ləçəkdə,
Xatirələr dağıdıb didir məni.
Dur qarşıla, qapında dayanmışam,
Son gəlişdi, bir azca dindir məni.

Baxışlarım qonağındı hər gecə,
Ümidlərim od tutub yanır indi.
Mənim ürəyimdə qoyduğun sevgi..
Tək sənin başına dolanır indi.

BİR YORĞUN YOLÇUYAM

Taleyin yolları çox yorur məni,
Seçə də bilmirəm ağı qaradan.
Dünyaya gələndən dərd yumağıyam,
Neynirdi yaradıb məni Yaradan?!

Dərdlərin ilməsin ha sökürəmsə,
Deyən yox hansını istəsən seç, get.
Allaha üz tutub yüz arzu dilə,
Tale sən deyəni demirsə keç, get.

Bu dünya mənimçün bir qəm yuxusu,
Alıb qucağında yelləyir məni.
Deyəsən yerin də açıq yaxası,
Şum edib min yerdən belləyir məni.

Çatdıra bilmirəm fikirlərimi,
Qalıram yer ilə göy arasında.
Kağız da, qələm də durub qəsdimə,
Məni bişirirlər söz yarasında.

Bir yorğun yolçuyam, xurcunumsa boş,
Əlimdə balaca söz çomağım var.
Mənim kipriyimdə tale yüklü daş,
Mənim can çuxamda dərd yamağım var.

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Salam, cənab dirijor!
saxla əlini bir az…
daha oxumasın xor,
eşqsiz oxumaq olmaz!

adam eşqdən oxuyar,
adam dərdi söyləyər…
gün gələr, dən qoxuyar
daraqtanımaz tellər…

ver, qırıb atacağam
“sehrsiz çubuğunu”…
sənə anladacağam
eşqin nə olduğunu…

dayan, cənab dirijor!
dinlə..
bu səs eşqindi…
ruhumuzda bəyazlar,
məsum həvəs eşqindi…

dəyişək yerimizi…
mən sevilim, sən də sev…
bizə yetər sevgimiz,
bir kitab, bir taxta ev…

gülüşümlə yu, axıt
üzündəki qrimi…
sən heyrət etdiyim büt,
mən-eşqin din xadimi!

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

* * *

Qorxu…
Qorxaq doğulduq bu həyata…
qorxaq.
daha gözümüz açılmadan
üsyan etdik həyata, qorxularla
səsimizlə…
qorxduq həyatın bizə hazırladıqlarından…
bəlkə daha doğular-doğulmaz,
əl-ayağımıza vurulan buxovlar qorxutdu bizi…
həyat bu olsa gərək…
bizi azadlıqdan ayıran bələk.
bəlkə də.
Qorxaq doğulduq həyata…
yetmədi, qorxaq böyüdük…
uşaqkən əllərimizə vurdular
öyrənmək istədiyimizə toxunduğumuzda,
istiyə toxunduq… oddan qorxduq,
yıxıldıq, yeriməkdən…
həyata ilk addımlar atdığımızda.
Qorxaq doğulduq həyata…
qorxduq.
qarşımıza çıxan təpələri dağ sandıq,
kiçicik baryerləri yüksək divarlar…
öyrəndik lazımsızları gözümüzdə böyütməyə
beləcə aldandı gözlərimiz də…
qorxaq böyüdük…
Qorxmamaq lazımdı halbuki…
qorxmamaq.
barmağımızı çatdıra bildiyimizə həyatımızla tutunmaq
savaşa bilmək əllərimizi yandıran odla,
mübarizə aparmaq dizimizi sıyıran
daşla-torpaqla…
yenmək qorxularımızı
irəliyə addımlamaq, ancaq irəli
hətta bəlkə həyatımız bahasına…
bacarmadıq…
Biz həyata qorxaraq doğulduq…
qorxaraq böyüdük…
qorxaraq öləcəyik
Əcəl adlı zəngin son sədasından…
nə idi qorxu, qorxmaq?!
Bəlkə də qorxmaq, qorunmaqdı yox olmaqdan…
kim bilir???

11 sentyabr 2012…

* * *

Soyuq olur torpağın üzü
Öldüyüm günü unutmuşam…
Hər axşam gün batımından sonra
qaranlığın dizlərinə baş qoyuram.
yuxum gəlmir,
gözlərimin qarasında
daldalanıb
gecəni sabaha uğurlayıram…
Qebirlerin fonunda
gün batımı başqa olur…
Adsız qəbirlərlə doludu dörd yanım.
hamı kimi menim de
ünvansızdı başdaşım…
rəsmim yoxdu, günahdı.
Öldüyüm günü də yazmayın
dedim axı…
Öldüyüm günü unutmuşam…

2013.

Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin
Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

* * *

Allahdan ilhamın alan bir şair,
Cahanda xariqə yaratdı getdi.
İsmətli-namuslu elin qızını
Əl çatmaz zirvəyə ucaltdı getdi.
Cahanda xariqə yaratdı getdi

HESABAT ANI

Hesabat… hesabat vermək anında,
Bilmirəm… bilmirəm
söyləyim nələr.
Bəzən həyat üçün təsəlli verir,
Dilin ucundakı şirin kəlmələr…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

SƏNİN

Yandır ürəyimdə, bu eşqi yandır,
Qəlbimsən , ruhumsan xeyli zamandır,
Sözünün əvvəli, sonu da candır,
Heç küsmək olarmı sözündən sənin.

Dodağın şirindir beçə balından,
Mən xəbər tuturam hər gün halından,
Baxdıqca doymuram gül camalından,
Bir şəfəq süzülür üzündən sənin.

Yaman öyrətmisən özünə məni,
Heyran eyləmisən sözünə məni,
Salmısan yoluna, izinə məni,
Günəş, ay boylanır gözündən sənin.

Cənnət mələyisən qönçə çiçəksən,
Vallah gözəllikdə dünyada təksən,
Sən elə gözəlsən, elə göyçəksən,
Xəbərin yoxdumu özündən sənin

PAYIZ

Payız gəlib, yağışı var, çəni var,
Neyləyəsən, adam bir az darıxır,
Yetişibdı bağ-bağçada heyva, nar,
Sellər , sular qəmli-qəmli hey axır.

Payız gəlib, saralıbdı çöl, çəmən,
Xatirələr yarpaq-yarpaq danışır.
Ürəklərdə səhər-axşam kövrələn,
Xəyallar da zirvə aşır, dağ aşır.

Payız gəlib,aralığı qəm alıb,
Qış qonubdu zirvələrin qaşına,
Gecələrin üşütməsi çoxalıb,
Dağlar atıb ağ örpəyin başına.

Payız gəlib, cilovsuzdu küləklər,
Dərd boy atır, başlayanda yağışlar,
Durna köçür, dərd-qəm yazır lələklər,
Həsrət üstə köklənibdi baxışlar.

Payız gəlib, yarı yazdı, yarı qış,
Ümidləri saralanlar təklənir,
Ayrılıqdan sızldayan ürəklər,
Bir vağzalı havasına köklənir.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

***

Bir misralıq canı varmış əcəlin…
Çoxu ölüm əkəcəkdi orada…
Sən kölgəmin komasını uçurtdun,
Kimsə əzan çəkəcəkdi orada.

Dualarım ətəyimə ilişdi,
Kara yetdi səhv qurduğum tələ də.
Ruhum qatı gecələrə bulaşıb,
İşıq yoxdu üst-başında hələ də.

Barmaq vurma tətiyinə ölümün,
Tanrı qədər, balan qədər əzizsə.
Necə çıxım gözlərindən bu qızın,
Sevgi mənə yalan qədər əzizsə?!

Canım kilsə qapısıdı elə bil,
Çox açırlar onu həddən ziyada.
Bir gün məni axtarsalar, deyərsən:
– Pul atlıydı, o yazıq da piyada…

A QADIN

Soyuqsan, uşağa həsrət qucaqtək,
Yenə də laxlayır daxman, a qadın.
Özün şipşirinsən, baxışın duzlu,
Bir az acı dadır yaxman, a qadın.

Dirəyi çürüyüb baxışlarının,
Az uç gözlərimin buxarı kimi.
Şeytan da adamdı, sözünə uyma,
Əllərin quruyub suxarı kimi.

Tanrı ah-vayına dözmür, əzizim,
Onun ruh evinə gir, hali olsun.
Kölgəm biçarə də bir kətil tapmır,
Oturub dərdindən bir hali olsun.

Bura Qazaxdır

Gözünü aç bu elə, bu obaya yaxşı bax!
Damcılısında durul, Dəli Kürə qarış, ax!
Ərlər , ərənlər yurdu olub bu ulu torpaq!
Hər kaha, hər mağara sirli Azıxdıdır, oğlum,
Bura Qazaxdır, oğlum!

Burda Kür qırağının əcəbdir seyranhgahı,
Sahilində mat qoyub müdriklər Nadir şahı.
Əliağa Şıxlıniski-dünyanın top allahı
Düşmənin başı üstə şimşək tək çaxdı, oğlum,
Bura Qazaxdır, oğlum!

Burdan qalxıb zirvəyə Vaqifin arzuları,
Vidadinin yanğısı dağda əridib qarı.
Osman Sarıvəllinin bənövşə misraları
Günəşdən nur içibdir burda yaz vaxtı, oğlum,
Bura Qazaxdır, oğlum!

İldırımlar Mehdinin kəsərinə oxşayır,
Burda Səməd Vurğunun ölməz ruhu yaşayır.
Misraları zülmətə gün işığı daşıyır ,
Lalə tək çəmənlərdə ocaq-ocaqdır, oğlum,
Bura Qazaxdır, oğlum!

Qalxıb Avey dagindan boylan Qarayazıya,
Bir ağ şırım çəkilər o dəm qara yazıya,
Bircə anda sinəmə yağan qar ayazıyar,
Elə ki,köynəyindən telli saz çıxdı, oğlum,
Bura Qazaxdır, oğlum!

Əyil torpağından öp ata yurdun Şıxlının,
Arzusu müqəddəsin, ürəyi işıqlının.
Əsrin vüqar heykəli,bax, İsmayıl Şıxlının
Mərdlik üstə qurulub kişilik taxtı,oğlum,
Bura Qazaxdır, oğlum!

İgidlərin köksüylə qorunur bənd, bərəsi,
Koroğlunu andırır hər oğlunun nərəsi.
Düşmənlərə məzardır qədim İncə dərəsi,
Dostlarınsa yolunda bir şam çıraqdı, oğlum,
Bura Qazaxdır,oğlum!

Əskipara dağları dağ oldu sinəsində,
Ancaq qaçqın düşmədi əsrin kəshəkəsində.
Şəhidlərə yas tutdu bülbüllərin səsində,
Zamanın qarşısında bil, üzü ağdır, oğlum,
Bura Qazaxdır, oğlum!

Bu ağ saçlı tarixin yaşdaşıdır Göyəzən,
Bu dağlar dünyasının qaş-daşıdır Göyəzən,
Şəhid məzarlarına başdaşıdır Göyəzən,
Bu torpağı duymayan kordur, yazıqdır, oğlum
Bura Qazaxdır, oğlum!

Bu yurdu qarış-qarış yaxşı gəz, yaxşı tanı,
Torpaq üstə gəzəni, torpaq altda yatanı.
Bu torpaq ürək verdi, şair etdi atanı,
Gülümsədi üzünə ömrün yaz baxtı,
Bura Qazaxdır, oğlum!
Bura Qazaxdır, oğlum!

1997

BAĞIŞLA

Dedim: – Bu dünyada həmdəmim ol, gəl,
Mənim öz sevincim, öz qəmim ol, gəl,
Bir səsəm, həm zilim, həm bəmim ol, gəl,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

Küsmə ətəyindən gəl tök daşını,
Səpməyib arxanca mən göz yaşımı.
Heç vaxt əyilməyən məğrur başımı.
Mən sənin önündə əydim, bağışla,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

Mən sənin möhtacın, mən sənin xəstən,
İnsaf et, yerimi sal sinən üstdən.
Eşqindən, sevgindən öylə sərməstəm,
O gün də sərxoşdum, nəydim, bağışla,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

Elə ki, səsləndi dilində adım,
Çıxdı öz yadımdan yaddaşım, yadım.
Sevgindən bu yerə, göyə sığmadım.
Dünyanı əynimə geydim, bağışla,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

Əhdini öz əhdim, ilqarım bilib,
Səni öz sevgilim, öz yarım bilib.
Özümü mən sənin Eldarın bilib,
Bir qədər yanında öydüm, bağışla,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

30.09.1995

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü,
“Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və
“Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Şairlər günü

Deyirlər ki, bu gün şair günüdü,
Şairlərin hansı günü yoxdu ki?!
Əzab, həsrət, hicran, bir də dərd yükü,
Şairin günüdü, şair toxdu ki?!

Əynində vətənin şəhid köynəyi,
Gözündə kədərin dənizi yatır.
Hər gün xırda-xırda artır göynəyi,
Şair ağrısıyla başını qatır.

Şairə gün verib, gün ayırmayın,
Şairə pay verin, qüssədən-qəmdən.
Bütün dərdinizi şələ eyləyib,
Asın şairlərin çiyinlərindən.

Şairin sinəsi bülbül qəfəsi,
Orda fəğana bax, orda aha bax.
Dağı da əridir onun naləsi,
Qəfəsi ərimir, bir günaha bax?!

Pənahı haqq olub, haqqa arxadır,
Göydə Allahı var, yerdə sözü var.
Sözüylə baş qatıb özün toxdadır,
Axı şairlərin nədə gözü var?”

Arzusu kəm olub, gözündə oynar,
Yanıltmaz haqqını, inamı iti.
Ağlında, sözündə, çağlayıb qaynar,
Qəlbindən tökülüb düşən ümidi.

Şair dərd bükümü, bilinməyən sədd,
Şairin bəxtində gecələr zaman.
Siz ona gün verib, gün ayırmayın,
Asın şairləri dar ağacından.

Ölümlü gecəm

İslatdı dərdimi göz yaşlarımda,
Qucağında ölüm gətirən gecə.
Hönkürtü səsində açılan səhər,
Kəsdi kələyimi dan yerinəcən.

Donmuş nəfəsimdə şehə bələndi,
Ruhumun can adlı sızıltıları.
Sən demə dərd elə üzə gülə güləndi,
Açıldı ömrümün ölüm qatları.

Susdu kabus kimi, susdu o gecə,
Ölüm küləyinin əsdi yelləri.
Asdı ürəyimdən kəfənliyimi,
Açıldı qəbrimin qərib dilləri.

Bir ölüm gətirdi mənə o gecə,
Bir ölüm oxudu ömür payıma.
Mən can diəmədim, heyf bu ömür-
Can verə bilmədi vətən hayına.

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Ləçək qızımla yenə şeirlə dərdləşdik…
Deyirdim, həyat sındırar səni…
Aydan Abdulla

***

Çilik-çilik edərlər
Sevda nədi bilməzlər…
Pitik-pitik dillənər
Ərşə gedər-gəlməzlər…
Bütün sevgilər kiçik
Qığılcımmış…
Sən demə…
Ən balaca “Düyməcik”
Albalınmış…
Sən bilmə…
Qonşu qızın donunda
Pardaqlanan butalar
Səni unudub çoxdan…
Arzulamaq da xəta…
Ay ləçək qız…
Çiçək qız…
Gizlət ən xoş rəngini…
Səni Tanrı sevər, qız…
Tanrıya de sevgini.

Ləçək tökmüş laləyəm,
Payızım ol da qayıt…
Su üzündə kölgəyəm,
Nazımı böl də qayıt…
Yadımdadı,
Sən getdin,
Tək qaldı ağrılarım…
Son dərman da içildi,
Artdı yuxusuzluğum…
Yüz dərd tapdı həkimlər,
Yüz də dərman buyrulub…
Yüz birinci dərmanım,
Səni Tanrı buyurub…

***

Torpağa daş basdırrıq,
yazı yazarıq daşa…
Yazıya ürək,
ürəyə dərd qoyarıq –
torpağa köçüncəyədək
qalar ordaca…
Və bir gün daşa çıxar o dərd,
daşda yazı görünər,
yazıda ürək…
Beləcə, dərd dolanar dünyada:
torpaq-torpaq,
daş-daş,
yazı-yazı,
ürək-ürək…
Deyirəm,
gedim torpaq dərdimi yazım,
ürəklər daş olmamış…
SUYUN ŞƏRHİ
“…Balıq intihar edəndə quruya,
insan suya atılır…”*
əgər suya atılmadan ölsə belə,
ruhu göyə çəkilincə
nəşi çəkilər suya
insanın –
nəşi də ələ gəlməsə,
yuyulmamış basdırsalar birini,
qəbri üstə su tökərlər, qəbri üstə…
heç qəbri də olmasa…
göz yaşları töküləcək, göz yaşları…
sənsiz olmur, gözəl adlı, gözəl su –
ya qabdan tökülürsən, ya gözdən…
Gözdən də yaş çıxmasa,
quruyan boğazımızı bir udum su ilə açarıq,
bir udum su…
Bir də macal tapanda,
üzümüzə su vurruq, su…
Ölməkmi aydınlıqdı, sumu… su?
Sən “sus!”a nə qədər yaxınsan, su.?! –
indicə fərq etdim,
darıxma, indicə susuram, bir məni dinlə,
deyirəm, “su dili”ylə danışdıq bəzən:
bir qızın yalın ayağına atdılar – sevgi oldun sən…
kiminsə arxasınca atdıq – uğur oldun,
kiminsə üzünə çırpıldın – soyuq oldun…
Okean oldun, Sakit dedilər,
çay oldun, Kür dedik…
Nil oldun uzun dedilər,
Amazonsan – gur dedik;
Dondun, buz söylədilər,
Qalxdın, buxar dedilər,
gah adi gözlə baxıb,
sənə axar dedilər…
Deyirəm,
kür yaşayıb, sakit ölmək mümkün ola,
ana su.!? –
Sakit ölmək…
Ya sənə atılırıq,
ya sən atılırsan üstümüzə…
üzüsuluykən ölsəydim
bircə…
Sucan şeirim olsun…
(* – Misra Təranə Vahidə aiddir)
ONDA QAFQAZ BİZİMDİ…
Bir vaxt Qafqaz bizimdi –
Boyum bulud döyürdü…
Kürəklərim böyükdü,
Onda Qafqaz bizimdi…
Adımıza ad əkdik,
nə səpmişdik – nə biçdik?
Söz bizdəydi, tək idik –
Onda Qafqaz bizimdi…
Ömürlər, anlar vardı,
Paşalar, xanlar vardı;
Can deyən canlar vardı,
Onda Qafqaz bizimdi…
Mən umutla doğuldum.
Heç umutsuz olmadım..!
Umut oldu-olmadı –
…Qafqaz bizimdi…
QIZ QALASI
Qız Qalası,
derlər
Qala Ürək olmaz,
Ürəyə qala derlər.–
Sən Bakının ürəyisən,
Qız Qalası,
Bu dünyanın ən bakirə qalasısan,
Qız Qalası!
Qoy sənə bir qarğış edim,
alxış olsun –
görüm, səni ömrün boyu qız qalasan,
Qız Qalası.
O yanda da Oğlan Qala oğlan qalsın,
Aranızda həsrət olsun,
ancaq sərhəd olmasın.
Demirəm ki, dərd olmasın,
dərd olsa da,
dərdinizi söyləməyə həmdərd olsun…
Zaman oldu
Ərk Qalası həmdərd oldu,
həm dərd oldu…
Sən yenə də söyləyərsən
anan Xəzər
dinlər sənin dərd-sərini
Oğlan Qala zalım dinməz,
Dillənsə də, dağa deyər,
daşa deyər dərdlərini.
Vay o gündən dərd ola da,
ərk olmaya,
Dərd o gündü ƏRK olmaya.
Qız Qalası.
Qız Qalası,
Dərd deməkdən bəz düşübdü dilimə, bəz.
Mən gedirəm BƏZZə doğru,
İşdi-şayət arar olsan,
tonqal qala,
ƏLİNCƏyə əl eylə,
Öz atəş diliylə
cüt tonqalıyla,
ƏLİNCƏ arayar bizi.
Ölüncə gəllik,
ölüncə,
Qız Qalası…

* * *

Çəkib köçünü getdi
İllər geri qayıtmaz.
Saçını sığallayan
əllər geri qayıtmaz.

Quruyar yanağında
Iki damla göz yaşın.
Toxunduqca qanadar
Ürəyini yaddaşın.

Ümidin son baharda
Açan çiçəkdi daha.
Nə fərqi, nələr yalan,
Nələr gerçəkdi daha.

Yarı yolda qalıbsan
Düşüb baxtın atından.
Getdikcə yollar qaçır
Ayağının altından.

Könlün çiçək tapmayan
Yemsiz,yorğun arıdı.
Ömrün gödək günləri
Narıncıdı, sarıdı…

Yalvarsan da qayıtmaz
Ötən gündən bircə an.
Di,yüklə barxananı,
Bu da sonuncu karvan…

Sən də mənə qayıdan uzun,sonuncu yolsan..

***

Bu dünyanın yolları elə başdan əyridi,
Nə yaxşı ürəklərə gedən yollar düz qalıb.
Sən də boynunu burma gedənlərin dalınca,
Elə gedib gedənlər,nə cığır,nə iz qalıb…

Zalım,sənə gedən yol qılıncdan da itidi,
Yeridikcə işləyir bağrımın başınacan.
Yaram elə qanayır,hər gecə gül açıram
Dırnağımın ucundan gözümün yaşınacan.

Gözlərinin altından keçib gedə bilmirəm,
Kipriklərin yolumu elə kəsib,deyir- “dur!”
Sən gedəndən yollara bulud olub yağıram,
Başım çəndə,dumanda…ayağımı sel yuyur…

Bir sərhəd dirəyidi-ümid,bitib yolunda,
Gözlərimin yaşını içib bəlkə göyərdi.
Tərpəndikcə hey batır ürəyimin başına,
Xatirələr tikanlı məftildən də betərdi.

Girov qaldı ayağım gör neçə əyri yolda,
Bir ömür qurban getdi,düz yola çıxanacan…
Bildim,bütün yolların sonda bir ünvanı var,
Sən də mənə qayıdan uzun,sonuncu yolsan.

Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin
Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

HƏMİŞƏ

Yanaqdan süzülən təbib gülüşün,
Dediyin hər sözün baldı həmişə.
Necə də gözəlsən qızlar içində,
Boynunda sallanan şaldı həmişə.

Dedin ki, igidlər gedin döyüşün,
Yadıam düşəndə sənin görüşün.
Güldən-çiçəkdən də incə gülüşün,
Məni bu könlümü aldı həmişə.

Dərdin çarəsini açanda kitab,
Şükür, çətinliyə gətirmişəm tab.
İllərlə çəkdiyin həsrət, iztirab,
Mənim bu canımda qaldı həmişə.

BİLMƏYİR

Həyatda ölümlə barışır insan,
Bir də ki, bu ömrə bata bilməyir.
Yaşamaq uğrunda yarışır insan,
Qaçır arxasınca, çata bilməyir.

Qüssəyə bürünsə bu ömür bütün,
Çatmasa dağlara nə haray, nə ün.
Yaşanan hər anın, hər ayın, günün,
Bəzən də nəbzini tuta bilməyir.

Həyatı bitəndə gələndə sonu,
Fələk də əyninə biçəndə donu.
Gəlib aparanda mələklər onu,
Sevinci ömrünə qata bilməyir.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Sergey Dmitriyev
10 iyun 1959-cu ildə Novqorodda doğulub. Şair və naşir, fotoqraf-rəssam və səyyah, Rusiya Federasiyasının əməkdar mədəniyyət işçisidir. Lenin adına Moskva Dövlət Pedaqoji İnstitutunun tarix fakültəsini bitirib. 1981-ci ildən 1994-cü ilədək “Gənc Qvardiya” nəşriyyatında işləyib. Kiçik redaktordan nəşriyyatın baş redaktoru vəzifəsinədək yüksəlib. Hazırda “Veçe” nəşriyyatının baş redaktoru vəzifəsində çalışır. 1989-cu ildən tarix üzrə fəlsəfə doktorudur.
Möminin duası
Mənə həm güc, həm səbir ver,
Həm lütfdən varını.
İnsanlardan əsirgəmə
Layiq olduqlarını.

Qalanlara uzun ömür,
Gedənlərə min rəhmət.
Aclara doyunca çörək,
Varlılara mərhəmət.

Xəstələrə, ümid, inam,
Dərdlilərə dözüm ver.
Gənclər həddini bilsinlər,
Uşaqlarla özün bil.

Mənə ixtiyar ver, Tanrım,
Sənə dualar edim:
Qoy kainat əbədiyyən
Sevgi ilə süslənsin.
***
Nə əvvəl var, nə axır var,
Var olan bu – hərəkət.
Hamı Allahın altında
Gəzir ömrə bərəkət.

Nə ölüm var, nə də sərhəd,
Adidən əbədiyə.
Sonsuz dünya qarşısında
Dayanıram səcdəyə.

Qınağımız, qeybətimiz –
Əbədiyyət qazanmaq.
Sevgi, övlad, roman, sonet –
Zövqümüzcə yaşamaq.

Nə anlarıq, nə duyarıq
Göylərin diktəsindən:
Boş-boş şeylər, yoxsa da ki,
Ünyetməz ulu sirlər?!

Biz nələrdən zövq alırıq
Sirli günlər selində…
Əfsus, ya sel, ya da tüstü
Od tutan planetdən.

Nə başlanğıc, nə də son var,
Bircə şey var – həyəcan: –
O da Allah qarşısında
Qaçılmaz bir imtahan…
Milad
Meşəyə olmayan bir sükut çöküb,
Duyulur ələnən qarın səsi də.
Elə yorğun düşüb ürəyim bu gün,
Aramla döyünər qış gecəsində.

Şamlar bürünüblər qar örtüklərə,
Arada dolaşan səksəkələr var.
Yenə uşaqlıqda duyduğumuztək
Sözsüz nəğməsini ötür çovğunlar.

Gecə ağuşuna alıb dünyanı,
Hər tərəfə zülmət qaranlıq çöküb.
Ancaq ki, yenə də ülkər çıxacaq
Bir azdan gecənin bağrını söküb.

Bu həmin ulduzdur əsrlər boyu,
İlahi varlığı anladır, bilək…
İnsanla bir gündə doğulub, sanki
Yerdə insanlığın xilaskarıtək.
***
Göylərdən gələn paya
Şükür deyib, kama yet.
Nə ağır günə söylən,
Nə qışından giley et.

Taleyin tufanı da,
Dənizin dalğası da,
Ürəyin yarası da,
Kədəri də, yazı da.

Tərəddüdlü anlar da,
İnamlı addımlar da,
Əhvalın hər cürü də,
Dan da, qaranlıqlar da.

Tənhalığın zülmü də,
Sevgi uçuşları da,
İllərlə ayrılıq da,
Sərt döngələr varı da.

Nəhayətsiz yollar da,
Könül rahatlığı da,
Allahdan ərməğandı,
Səninlədir axırda.

Sadəcə
Sadəcə ol, gözünlə gör
Başın üstə səmanı.
Heç kimə nifrət eləmə,
Özün özünü tanı.

Sadəcə düşün və eşit,
Xatırla və nəfəs al.
Göydən gələn ərməğanı
Dəyərləndir, fikrə dal.

Say günləri, say illəri,
Taleyinə şükr elə.
Darda, çətində olsan da
Çalış gətirmə dilə.

Sadəcə yaşa və inan,
Həyat bir möcüzədir.
Biz yalnız addım atırıq,
Gələn göylərdən gəlir.

Rus dilindən tərcümə edən:
İbrahim İlyaslı

Mənbə: http://edebiyyatqazeti.az

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

***

Hər daş öz bətnində bir dən böyüdür,
Mənim tale daşım düzümdə qalıb…
Yanağı üşüyən uşaq kimiyəm,
Əllərim nə vaxtdı üzümdə qalıb.

Mən nahaq üz verdim əcələ, nahaq…
Yaxşı ki, görmürəm boyunu hələ.
Əzrayıl mənimlə beş-daş oynayır,
Şükür, mən uduram oyunu hələ!

Daha sevda köçün geri qayıtmaz,
İndi uzaqlarda don məktub kimi.
Mən sənə bir ovuc dua yolladım,
Eh, o da çatmadı son məktub kimi.

Ruhu qapı kimi az açıb-bağla,
Yenə qəbrin üstə tük tökmək olmur.
Həyat elə bil ki, yüyənsiz atdı,
Eşqin limanına yük tökmək olmur.

Sən bu yaş yuxunu oxuma bir də,
Yetən gözlərimi qınağa çəkir.
Ya qəminlə islat, ya göz yaşınla,
Əcəl fürsət tapdı, sınağa çəkir…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

BİLMİRƏN

Sən halma acıma,
Həsrətin çox qəmi var.
Gecələr dərd oyanır,
Əldən gedir ixtiyar.

Həsrət əli baltalı,
Kəsdirir qapımızı.
Səndə də bir insaf yox,
Qonşunun nazlı qızı.

Hərdən təklik əlindən,
Bezirəm, görən olmur,
Bəzən də bu dünyadan,
Küsürəm, bilən olmur.

Özümə yad oluram,
Ümidlərim solanda,
Üzümü gizlədirəm,
Gözüm yaşla dolanda,

Bu gecədən bezmişəm,
Necə dözüm qəhərə,
Bilmirəm nə edim ki,
Ürək çıxsın səhərə.

QARA GÜNLƏR

Ağlara qalaydı qara günləri,
Axtarıb dünyada bizləri tapdı,
Bir ağ gün görmədik o vaxtdan bəri,
Həsrət sinəmizi taladı, çapdı.

Döydü qapıları qara xəbərlər,
Döndü qara dona, qara örpəyə,
Görüşə bilmədik nurlu səhərlə,
Biz tamarzı qaldıq arzu, istəyə.

Gözləri bürüdü qara buludlar,
Yollara baxmaqdan gözlər qaraldı,
Sındı qara yeldən qollar, qanadlar,
Qara çadırlarda üzlər qaraldı,

Yazan bəxtimizi qapqara yazdı,
Axdı göz yaşımız sellərə döndü,
Xəyallar zülmətdə yolunu azdı,
Söndü çırağımız, odumuz söndü.

Ağ gün qaçaq düşdü taleyimizdən,
Qəm-qüssə çoxaldı, ehtiyac artdı,
Qara qanlar axdı ürəyimizdən,
Bircə saçımızı dümağ ağartdı.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Süleyman Rəhimov adına Qubadlı rayon ədəbi ictimai birliyinin sədri, ”Sözün Sehri” qəzetinin təsisçisi, Qubadlı Rayon İcra Hakimiyyətinin mətbu orqanı “Bərgüşad” ictimai-siyasi qəzetinin Baş redaktoru, ”Qızıl qələm” və “Qızıl kitab” mükafatları laureatı, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Qubadlı bürosunun rəhbəri

(Sumqayıt şəhərinin 60 illiyinə)

Ovsunudur gözlərin,
Bahardılar, yazdılar.
Gözəllikdə özlərin,
Tarixlərə yazdılar,
Sumqayıt gözəlləri!

Yaranandan bu şəhər,
Atıldılar qoynuna.
Çələng olub təzə-tər,
Sarıldılar boynuna,
Sumqayıt gözəlləri!

Sevsə, cahandan keçər,
Sevgisinin yolunda.
Lap belə candan keçər,
Bağlasan əl-qolun da,
Sumqayıt gözəlləri!

Nazdılar başdan-başa,
Nazlı Xəzərim kimi.
Hər biri bir tamaşa,
Yanırlar zərin kimi,
Sumqayıt gözəlləri!

Oğulsansa dayan, döz,
Bu qızlarda baxışa…
Şair olan, götür yaz,
Layiqdilər alqışa,
Sumqayıt gözəlləri!

2009.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Süleyman Rəhimov adına Qubadlı rayon ədəbi ictimai birliyinin sədri, ”Sözün Sehri” qəzetinin təsisçisi, Qubadlı Rayon İcra Hakimiyyətinin mətbu orqanı “Bərgüşad” ictimai-siyasi qəzetinin Baş redaktoru, ”Qızıl qələm” və “Qızıl kitab” mükafatları laureatı, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Qubadlı bürosunun rəhbəri

VAR SUMQAYITIM1

(Sumqayıt şəhərinin 60 illiyinə)

Sevdim ilk baxışdan, təmasdan səni,
Gördüm ürəklərdə bir dastan səni.
Olasan beləcə gülüstan səni,
Düşməsin üstünə xar, Sumqayıtım!

Qəlbimdə yandırdın od-ocağını,
İlkin bahar bildim hər bucağını.
Açıb ana kimi öz qucağını,
Olmusan bizlərə yar, Sumqayıtım!

Doldun ürəklərə məhəbbətinlə,
Ruha qida verdin ülviyyətinlə.
Tanındın dünyada şan-şöhrətinlə,
Eylədin özünü car, Sumqayıtım!

İgid oğlanların bir tərlan-tülək,
Qoynunu bəzəyən qızların mələk.
Məhəbbət yanğılı gör neçə ürək,
Tapdı qucağında yar, Sumqayıtım!

Hüsnün ürəyimi çəkib qopardı,
Mənimçün qışın da yazdı, bahardı.
Könlüm harda belə qərar tutardı,
Yaxşı ki, a Qafqaz, var Sumqayıtım!!

2009.

1- Bəstəkar Nərminə Nağıyeva tərəfindən mahnı-əsər bəstələnmiş, Sumqayıt şəhərinin 60 illiyi münasibəti ilə keçirilən şeir-mahnı müsabiqəsində Sumqayıt üzrə I yeri, Respublika üzrə III yeri tutmuşdur.

Ruhum qan ağladı, gözüm yaş tökdü,
O dağlar yadıma düşdü, nə düşdü.
Dərd elə sıxdı ki, qəddimi bükdü,
Ürəyim həsrətdən bişdi, nə bişdi.

Leysan olub eynim yaşı süzüldü,
Muncuq kimi yanağımda düzüldü.
Bulaq üçün dodaqlarım büzüldü,
Xəyalım dağlara uşdu, nə uşdu.

Sinəm atəşlidi, gözlərim yaşdı,
İki əlim yumulub, başıma daşdı.
Ah-naləm görəsən dağları aşdı?
Bu həsrət sinəmi deşdi, nə deşdi…

Qaçqınlıq-köçkünlük yamandı, yaman,
Çəkirik bu dərdi, aman, əl-aman!
Yamanca olmuşam yenə bəd-güman,
Dedilər ürəkdə şişdi, ayə, nə şişdi?

Yayılarmı, fikir-xəyal azıbdı,
Bu taleni fələk belə yazıbdı?!
Zalım düşmən növrağımı pozubdu,
Qanım başa vurdu, coşdu, nə coşdu.

Novruz tonqalını qalayım necə,
Əldən gedib yurdum bahar gəlincə.
Çəkirik bu dərdi bütün ellikcə,
Çəkmirsə bu dərdi, başdı, nə başdı?

Durna qatarında, xəyalım çaşdı,
Kiprikdən nəm çəkdi, gözüm bulaşdı.
Bayram süfrəsinin bəzəyi aşdı,
Anam dəmləyib ki, aşdı, nə aşdı?

Yaz gəlibdi, çəmən-çiçək gül açıb,
Bülbül nəğməsiylə bağda dil açıb?
Məhəmməd Tanrıya yenə əl açıb,
Xəyalım yol aldı – köçdü, nə köşdü?