Blog

  • Yunus OĞUZ.”“Ana”ları bir yerə toplayan almanax”

    yazıçı- publisist, dramaturq

    Azərbaycanda elə bir şair tapmazsan ki, anaya, anasına, yaxud qadına şeir və yaxud başqa bir bədii əsər həsr etməsin. Bu da təbiidir, çünki hər kəsin hisslərinin formalaşması, ülviləşməsi, kutsallaşması anadan başlanır. Zaman keçir, gələcək şair böyüyür, məşhurlaşır, amma ana qucağını, ana məhəbbətini unuda bilmir. Şairlər həyatda, cəmiyyətdə mübarizə apardıqca, enişləri, yoxuşları çoxaldıqca o məsum və saf günlərə – analı, ya anasız zamana qayıtmağa can atır, uşaqlıq dünyasının ən böyük neməti olan o dövr üçün darıxırlar. Bu səbəbdən şairlər acılarını, ağrılarını unutmaq üçün keçmiş xəyallara qayıdırlar. Keçmiş xəyalların ən böyük obrazı, hamıdan seçilən surət isə ANAdır.

    Hələ bundan sonra da şairlər onları doğacaq ANAlara şeirlər həsr edəcəklər.

    Bu baxımdan gözəl ziyalımız, şair Vüqar Sərdarovun tərtib etdiyi “Anam yadıma düşdü” şeirlər toplusu diqqətçəkəndir.

    Tərtibçi analara, qadınlara həsr edilən şeirləri bir almanaxa sığışdırmağı bacarıb. O, iki yüzdən artıq şairin “ANA, QADIN” haqqında şeirlərini bir kitabda toplayıb. Kimlər yoxdur bu almanaxda; tanınan və tanınmayanlar, məşhurlar və yenicə yazmağa başlayanlar, bir sözlə, demək olar ki, hamı var. Əgər kimsə yaddan çıxıbsa bu tərtibçinin, hesab edirəm ki, günahı deyil. Burada Əhməd Cavad, Əliağa Vahid, Mikayıl Müşfiq, Nəbi Xəzri, Zəlimxan Yaqub, Sabir Rüstəmxanlı, Əli Kərim, Aşıq Şəmşir, Zöhrab Tahir, Nəriman Həsənzadə, Əjdər Ol, Telli Pənahqızı və başqa nəhəng, tanınmış imzalarla yanaşı, digər imzalar da çoxluq təşkil edir.

    Bu almanaxda hansı hisslər yoxdur – fərdi hisslərdən tutmuş, ta bu hissi VƏTƏN səviyyəsinə qədər qaldıran, yaxud köçə, ululuğa, türkçülüyə bağlayan şeirlərə qədər.

    Məsələn, öz yurdunda yurdsuz qalan Abdulla Qurbani yazır:

    Duman alıb dağlarımı,

    Xəzan vurub bağlarımı,

    İtirib xoş çağlarımı,

    Ana, Murovdan gəlirəm,

    Qardan, qırovdan gəlirəm,

    Yaxud;

    Qərib quzutək mələrəm,

    Leysan olub nur ələrəm,

    Gələrəm, yenə gələrəm,

    Ağlama, anam, ağlama.

    Şair köç həsrətini, vətən həsrətini ana şeirinin içində elə ustalıqla verir ki, oxuyan dərhal yaxın keçmişdə başımıza nələr gəldiyini anlayır.

    Adil Cəmil “Anasız evin uşaqları” adlı şeirində metaforla danışır. Bu həm oxucunu təsirləndirir, həm də şeirin bədiiliyini daha da gücləndirir:

    Üç ana ölmüşdü bu evdə bəli,

    Hər uşaq bir ana intizarında …

    Yayın istisində, qışın qarında

    “Ana!”, “Ana!” deyə öyrəşib onlar

    Ağrılı, acılı anasızlığa…

    Hətta, ustad Aşıq Şəmşir təbiətin gözəlliyini özünün oturuşmuş söz çələnginə bükəndə belə anasını yaddan çıxartmır. O, qocalığında da anasını xatırlayır:

    Balasın çağırır meşədə əlik,

    Şəmşir də dinləyir əlində çəlik,

    Qartal qıy vuranda, qayada kəklik

    Ötüşəndə, anam yadıma düşdü.

    Ana həm də QADINDIR. Onun qadınlığı “Ana” sözü ilə üst-üstə düşəndə, hər iki varlıq bir-birini tamamlayanda, yəni vəhdəti-vücud olanda, ülviləşir, müqəddəsləşir, zamanı və məkanı aşıb daim xatırlanır, həzinliklə və kövrəkliklə yad edilir. Bu yadetmə isə anlardan, saniyələrdən ibarətdir. Şairlər isə bu anları kağıza köçürməklə əbədiyaşar edirlər.

    Anınca köhnələn doğum ilini,

    Sən əzab çəkirsən, ah, gözəl qadın!

    Süzüb şəkillərdə incə belini

    Boynunu bükürsən, ah, gözəl qadın!

    (Əjdər Ol, “Gözəl qadın”)

    Bu kitabda təkcə “Ana”ya həsr edilmiş şeirlər yox, ananın dilindən gileylənən şeirlər də az deyil. Ana üçün oğlunu, övladını görməmək onu itirməyə bərabərdir. Bu giley sevməkdən, övladını ağrı-acılarla böyüdüb boya-başa çatdırmağı xatırlamaqdan irəli gəlir.

    Bu baxımdan almanaxda Əli Kərimin məşhur “Qaytar ana borcunu” şeiri də yer alır.

    … Ana bilsəydi əgər böyütməzdi oğlunu,

    Yox, bunu yandım dedim, yenə atmazdı onu –

    Bir gözəl, bir sevimli oğul böyütdü ana,

    Ürəyində ağlayıb, gülmək öyrətdi ona.

    Təbiidir, övlad valideynləri üçün nə etsə övladlıq borcunu heç zaman qaytara bilməyəcək. Bu borcu yalnız sən öz övladına verməklə ödəyə bilərsən.

    Oğul demərəm sənə!

    Deyirəm ki, o boyu, buxunu qaytar geri!

    Deyirəm ki, varını, yoxunu qaytar geri!

    Qaytar onun borcunu,

    Gülüşünü, adını, sözünü qaytar geri!

    Qaytar onun borcunu.

    O borc sənin özünsən, özünü qaytar geri!

    Şair bu yaşamı, bu dərdi, bu hissi keçməsə, yaşamasa, düşünürəm ki, belə güclü şeir alınmazdı. Bəlkə də belə gileylər şairin öz başına gəlib, amma o bunu ümumiləşdirəndə, artıq hamı tərəfindən qəbul olunur, sevilir, çünki ana gileyi bir deyil, iki deyil, üç deyil. Onlarla, yüzlərlədir. Amma, əbəs yerə deməyiblər ki, ana qarğışı müstəcəb olmaz.

    Övlad nə qədər yaşlı olsa da, yenə ana üçün uşaqdır, cocuqdur. Övlad elin ağsaqqalıdır, amma ana ona yenə körpə kimi baxır, fikirləşir ki, görəsən gecə üstü açıq yatmadıki…

    Başım üstdən yellər ötür.

    Necə ağır illər ötür,

    Daşqın gəlir, sellər ötür,

    Ömrüm keçir ağır gündə,

    Saçlarıma düşür dən də,

    Qocalıram, ana, mən də.

    (Eldar Həsənli, “Qocalıram, ana, mən də”)

    Yaxud, Səməd Qaraçop anasının nəşini torpağa tapşıranda şeirin sonunu harayla deyil, muğayıtla bitirir:

    … Suyunda gözlərimi suvardım,

    Odunla ürəyimi bişirdim, torpaq!

    Anam mənə tapşırdı səni,

    Anamı sənə tapşırdım, torpaq!

    Heç bilən varmı şəhid anası nələr yaşayır? Bunu şəhid analarından soruşun! Övladı şəhid olan ana da şəhid olur. Övlad bir dəfə şəhid olur, ana isə gündə yüz dəfə. O, düşmənlə xəyallarında vuruşur, şəhid olur, dirilir, yenə vuruşur. Bunu mən yazdım. Xuraman isə belə yazır:

    Şəhid anasının kədəri, qəmi,

    Özü də şəhiddir dərdlər içində

    Şəhid oğulların anaları da

    Şəhid dərd yaşadır daim içində.

    yaxud, Fikrət Qocanın “Şəhid ruhunun anasına pıçıldadıqları” kimi:

    Pəncərənə düşən kölgə

    mənəm, ana!

    Ürəyində qalan “bəlkə”

    mənəm, ana!

    Bu el, elat, – bütün ölkə

    mənəm, ana!

    Mən həmişə yanındayam,

    canındayam.

    Hansı səviyyədə və vəziyyətdə olmağımıza baxmayaraq övlad həmişə valideyninin nəfəsinə, sözünə, nəsihətinə möhtacdır.

    Mən öz nəslimizə zirvəyəm, tacam,

    Biləydin mehrinə mən necə acam,

    Hər şeydən tox canım, sənə möhtacam,

    Düşsəm ayağına, izin nə deyir?

    (Flora Xəlilzadə, “Sənə möhtacam”)

    Anaya həsr edilən şeirlərdə bölünmüş Azərbaycan da incəliklə verilir, ayrılığın nisgili, sanki ana imiş günahkar, ona giley olunur. Zöhrab Tahir kimi:

    O tayın, bu tayın qulağı səsdə

    Qulağım tutulub bu son nəfəsdə

    Qoyun tüfəngimi sinəmin üstə,

    Ölsəm, tüfəngimi götürsün anam!

    Analarda hissetmə çox güclüdür. Övladının başına bir iş – xoş, ya bədbəxt hadisə gələrsə bunu ilk olaraq analar hisslə, fəhmlə bilərlər. Bəlkə bu ona görədir ki, ana bətnindən övladlar cismani ayrılsalar da, heç zaman ruhən ayrılmayacaqlar. Bətndə övladına verdiyi fiziki və ruhi bağlılıq ölənə qədər davam edəcək, öləndən sonra isə ananın göylərdəki ruhu yerdəki balasını hifz edəcək. Bunu Zəlimxan belə yazır:

    … Gözündən nə qədər uzaq olsa da,

    Övladın gününü, güzəranını

    Havadan oxuyur, buluddan bilir.

    Yozur yuxuları, yaxşıya, pisə

    Səsdən soraqlaşır, sükutdan bilir.

    Göynəkli həsrətlə, üzücü qəmlər,

    Puç olan arzular harda var bilir.

    Harda yas qurulur, harda vay düşür,

    Harda ocaq sönür, hay-haray düşür

    Dünyada birinci analar bilir!

    Dünyada birinci analar bilir!

    Bəlkə də övladla Tanrı arasında ana durur, axı ilk növbədə valideyn balasına görə Tanrı qarşısında cavabdehdir. Ana da övladına hər işdə xoş şeylər arzular, onun cənnətdə olmasını istər. Bəlkə buna görədir ki, şair Vüqar Sərdarov yazır:

    Məşhur bir kəlam var analar haqda

    Cənnət anaların ayağı altda.

    Analar haqqında kitabın özündən də çox yazmaq olar, çünki “Ana” mövzusu bitib tükənən deyil. Hətta gələcəkdə də doğulan şair hökmən ana barədə nəsə bir neçə söz deyəcək, misraları inci kimi bir-birinin ardınca düzəcək.

    Ümumiyyətlə, almanaxdakı şeirlər mahiyyətinə, forma və məzmununa görə çox zəngindir. Hər bir şəxs bu kitabda öz anası haqqında şeirə rast gələ bilər. Bu da düşünürəm kitabı oxunaqlı edəcək.

    Mənbə: http://olaylar.az/

  • Elçin HÜSEYNBƏYLİ.”Yunus Oğuzun özü və sözü”

    Mən yazar dostum Yunus Oğuzu uzun illərdir ki, tanıyıram. Bu yaxınlarda bir tədbirdə dediyim kimi, 30 ildir, birlikdə yol gəlirik və bu yolun bitməyəcəyinə inanıram. Bəri başdan onu da deyim ki, Yunus Oğuzla müəyyən ictima-siyasi məsələlərə, roman janrına, onun təhkiyə formasına münasibətdə fikir ayrılığımız olsa da, vətən sevgisində sabitik. Onu da deyim ki, Yunus Oğuz bir türkçü və millətçi kimi sabit-qədəmdir. Mən Azərbaycan bayrağı haqqında onun danışarkən necə kövrəldiyinin şahidiyəm. Yunus Oğuz hansı tədbirdə olur-olsun, içdəmi, dışdamı, öz türkçü və milli kimliyini daim qabardan və bundan qətiyyən çəkinməyən insandır. Bu yazımda da təkcə onun yaradıcılığından yox, həm də şəxsi dəyərlərindən söz açacam…

    ***

    Qarlı qış günlərinin birində, yaxın dostlarımızın birinin məclisində Yunus Oğuz qulağıma pıçıldadı:

    -İstəyirəm, Nadir Şah haqqında dram yazam.

    Mən ona qədər Yunus Oğuzun fəlsəfə, türkçülük, onun kökləri barədə məqalə və kitabları ilə tanış idim, həm də onu bir siyasətçi kimi taniyırdım. Ona görə də təəccübləndim və yarızarafat, yarı ciddi dedim ki, “Nadir Şah” dramını Nəriman Nərimanov yazıb, sən roman yaz.

    Düzü, onun roman yazacağını gözləmirdim, ona görə də adi bir həvəs və kapriz kimi qəbul elədim. Amma deyir, sən saydığını say, gör fələk nə deyir.

    Yunus Oğuz dediyinin üstündə durdu və “Nadir Şah” romanını yazdı. Yəni çoxlarının, elə mənim gözləmədiyim kimi, maraqlı və oxunaqlı bir əsər ortaya qoydu. Həmin romanın kompüter variantını da mənə göndərdi və mən 30 illik dostumun bu yazısına sevinməyə bilməzdim. Ona görə də yığcam bir girişlə əsərdən parçanı “Ulduz” jurnalının ilk səhifəsində dərc elədim və həmin yıcam girişi burda təkrar edirəm:

    “Yunus Oğuz Azərbaycan ictimaiyyətində daha çox siyasətçi və türkçü kimi tanınır. Onun son kitabı da elə türkçülüklə bağlıdır və “Türkün tarixinə yeni bir baxış” adlanır. Amma qələm dostumuz son illər tarixlə bağlı əsərlər yazmaqla bizləri sevindirməyə başlayıb. “Atilla” dramını yenicə bitirmiş qələm dostum “Nadir Şah” tarixi romanına da son nöqtəni qoymaq üzrədir.

    Yunus Oğuz tariximizdə boş qalan sahələrə müraciət etməklə böyük bir işin altına girib. Şübhəsiz, istənilən tarixi əsər oxucular tərəfindən birmənalı qarşılanmır. Amma bu, əsas deyil. Əsas odur ki, ümumilli dəyər daşıyan tarixi məqamlara baş vurasan, qalanı araşdırmaçıların işidir və zövq məsələsidir. Hər halda, tariximiz təzədən yazılmalı və öyrənilməlidir. İnanıram ki, Yunus Oğuzun bu romanı tariximizi yenidən öyrənmək baxımından öz qiymətini alacaq…”

    Mən bu sətirləri təzədən çap eləməklə təkrarçılıq məqsədi güdmürəm, sadəcə bir daha demək istəyirəm ki, Yunus Oğuz haqqında fikirlərim səmimi və dəyişməzdir…

    Həmin vaxt qədim-qayım dostum təklif elədi ki, kitaba ön sözü də mən yazım, amma fikirləşdim ki, Yunuz nasir kimi ədəbiyyat aləminə ilk qədəm qoyduğundan ön sözü də samballı bir ədəbiyyatşünas yazsa, daha yaxşı olar. Belə də oldu. Və dövrümüzün bilim və fikir adamı, ədəbiyyatşünas – akademik Nizami Cəfərov kitaba genişürəkli və səxavətli ön söz yazdı. Sonra onun Atatürk Mərkəzindəki təqdimat mərasimində də iştirak və çıxış eləyib dostumuzu qutladıq.

    ***

    İkinci bir haşiyə çıxım.

    Yunus təpərli və diqqətcil adamdır. O dost dediyi adamın xeyir-şərində həmişə onun yanında olur, tək buraxmır.

    Yunusla xeyli xarici səfərlərimiz də, olub məmləkətimizə də gen bol səfərlər etmişik və həmişə özünün dostluğunu sövq-təbii nümayiş etdirib. Onunla qarlı-şaxtalı, boranlı-yağışlı Xızı səfərimiz isə ayrı bir söhbətin mövzusudur və həmin səfər barədə bir zamanlar yazmışam…

    Yuxarıda demişdim ki, Yunus Oğuz harda olur-olsun öz kimliyini qabardan və düşmənlə döş-döşə gələn adamdır. Londona səfərimiz zamanı Trafalqar meydanından keçirdik. Bizimlə birgə ermənilər, gürcülər və başqa millətin da nümayəndələri vardı. Bir nəfər asfaltın üstündı qraffiti ilə məşğul idi və müxtəlif ölkələrin bayraqlarını çəkirdi. Onların arasında Azərbaycan bayrağı da vardı, amma ermən bayrağı yox idi. Ermənilərdən biri cırnadı və qayıtdı ki, bəs erməni bayrağı onların arasında niyə yoxdu? Yunusun hazırcavablığı hamımıza ləzzət elədi və gülməyimizə səbəb oldu:

    -Erməni bayrağı var da, o dey orda.

    -Harda? -erməni kaıxdı

    -Rus bayrağının içində.

    Təbii ki, həmin erməni deməyə söz tapmadı, eləcə pərt və məyus oldu…

    Buradaca qeyd edim ki, tarixi romanlara bizim fərqli baxışımız var. Yunus romana epos təfəkkürü ilə yanaşır və bədii təhkiyəyə daha çox üstünlük verir. Bəndəniz isə tarixi romana akademik yanaşır, yəni tarixi faktları daha çox qabardır. Yunus “bir tarixi cümlədən də roman yazmaq olar” deyir, mənsə “çox tarixi cümlədən” deyirəm. Amma özü demiş, heç zaman bir-birimizi qısqanmamışıq, çünki hər ikimiz Azərbaycana, onun tarixinə xidmət edirik. Necə xidmət edirik, burası bizim yox, ədəbiyyatşünasların işidir.

    ***

    Bu yazını mən çoxdan başlamışam və onu davam etdirməyə Yunusun son iki romanının təsiri oldu. Çünki həmin əsərlərin bədii redaktoru oldum və onları təhlil etməyə geniş imkan yarandı. Onu da deyim ki, buna qədər Yunus Oğuzun “Əmir Teymur”, “Təhmasib Şah”, “Cadugər və Şah arvadı” romanları işıq üzü gördü və bir neçə xarici dilə tərcümə olunaraq, böyük uğur qazandı. Sözüm bunda yox, gələk mətləb üstünə.

    Öncə bədii redaktoru olduğum birinci romandan – “Atabəy Eldəniz”dən başlayaq və öz təhlilimə keçməzdən əvvəl hörmətli akademik Nizami Cəfərovun romana giriş sözündən bir epizodla tanış olaq:

    “…Romanın bir ideya- estetik məziyyəti tarixi faktlara sona qədər sədaqətliliyi, mənbələrin verdiyi kifayət qədər zəngin məlumatlara əsaslanmasıdırsa, digəri həqiqətləri zədələmədən, təhrif eləmədən Atabəylər dövrü tarixinin ideya (və iddia!) münaqişələrilə dolu fəlsəfəsini ortaya çıxarmaq, həmin münaqişələrin xalqların taleyinə, eləcə də ayrı- ayrı tarixi şəxsiyyətlərin formalaşmasına necə təsir etdiyini göstərmək cəhdidir…”

    ***

    “Atabəy Eldəniz” romanında Yunus Oğuz çox sevdiyi və daim bəhrələndiyi təsəvvüf elminin daha dərinliyinə enir və Baş Dədənin dilindən maraqlı əhvalatlar nəql edir. Baş Dədənin fikrincə, insan öz tarixini daha yaxşı bilməlidir.

    Roman maraqla oxunur. Çünki təhkiyə də, süjet də, intriqa da oxucunu öz arxasınca apara bilir.

    Bəri başdan qeyd edim ki, romanı oxuya-oxuya müəllifin gözündən yayınmış məqamlara da, korrektə xətalarına da düzəliş elədim. Və bu mənada oxucular və vicdanım qarşısında təmizəm.

    Yenidən romana qayıdaq.

    Şəmsəddin Eldənizin qul həyatı, Bağdada gedən karvandakı arabadan yıxılması çox maraqlı təsvir olunub və vizual xarakterlidir. Həmin dövrün ab-havası, hökmdarlar arasında intriqa, xaşxaşilərin ruhu və yaşam qaydaları mənə inandırıcı təsir bağışladı. Düzdü, bir neçə məqamda polemikalarımız da oldu. Məsələn, mən o fikirdəyəm ki, 12 -ci əsrdə insanlar “siz”lə danışmayıblar, hökmdaralara da “sən” deyə müraciət ediblər, amma Yunus Oğuz bununla razılaşmır və hesab edir ki, müasir oxucuyla bəzən başa düşdüyü dildə təmas qurmaq vacibdir. Eldəniz, ya Eldəgiz məsələsi də xırda mübahisə doğurdu, Amma yenə də hərə öz fikrində qaldı.

    Bir fikirlə yaradıcı adamların əksəriyyəti razılaşır ki, yazıçı bir əsəri bitirəndən sonra çox nadir hallarda kənar fikirləri nəzərə alır. Əsər yazıldı, qurtardı, çünki ona qədər özü bu barədə xeyli düşünüb-daşınır, hər şeyi saf-çürük edir.

    Mömüinə Xatunun Eldəniz tərəfindən xilas olması əsl Şərq vriantıdır. Həm orta əsrlər, həm də ondan əvvəlki dövrlər idarəçilikdə və qətllərdə adətən zəhərdən istifadə edirdilər. Bu məqam romanın vacib məqamlarından birdir və müəyyən mətləblərə, münasibətlərə açar rolu oynayır.

    Əsərdə Atabəy Eldənizin hakimiyyət yolları ardıcıllıqla verilib.

    Xaşxaşılər və onların həyat tərzi, fədailərin özünəməxsus döyüş tərzi və düşüncəsi, hakimlərinə sadiqliyi diqqəti çəkir. Onlar yapon ninzalarını, Fransa, İspaniya gizli polisini, sovet xəfiyyəsini xatırladır. Hamısının insanlara münasibətdə öz üsulu var. Onlar bir yerə xüsusi məqsədlə gedir (romanın dili ilə desək “sızır”) və zamanı çatanda aldıqları tapşırığı yerinə yetirirlər: öz ölümləri bahasına olsa belə, bir növ xarici antikəşfiyyatçılar, cəsuslar kimi.

    İlk baxışdan romanda obraz və surətlər çox görünür. Amma onların çoxu yardımçı personajlardır, yəni romanın ideyasına, süjetinə xidmət edir. Əslində isə aparıcı obrazlar bir neçədir: Atabəy, Möminə Xatun, Qutluq bəy, əsəri nəql edən Baş Dədə, Baş imam, Xəlifə və s.

    Romanda el dili, xalq dili, zərb məsəllər çoxdur.

    Məsələn:

    “Bir kişinin qolunda bir el birləşər, bir alim ətrafındasa el-oba, dünya inkişaf edər”.

    “Dəvəyə minən qoyunlar arasında gizlənə bilməz”.

    “Qurd öz qonşusunu yeməz”.

    ” Dəyirmanda doğulan siçan göy gurultusundan qorxmaz”.

    “Qoca öküz baltadan çəkinməz”.

    “Tələdən qorxan quş qırx il haça ağacın üstünə qonmaz”.

    “Kəməndlə dağ əyilməz”. və s.

    Romanda çox adamın nəinki bildiyi, heç eşitmədiyi “batin və batil elmi” haqqında Baş Dədənin dilindən nəql edilir. Baş Dədəd deyir ki, əsl batinlər elmi sevərlər, yalançı batinlər isə qətli və qan-qadanı. Batil elmi isə seçilmişlərə aiddir.

    Romanda 12-ci əsr adət-ənənləri, geyimi təsvir olunur. Bəzi epizodlarda oxucu, sanki kinoya baxır, çünki təsvirlərdə vizuallıq var.

    Möminə Xatun, Atabəy Eldənizin xarakteri əsər boyu müxtəlif istiqamətlərdə açılır. Yəni situasiya onların xarakterinin açarı rolu oynayır ki, bu da müasir romançılıqda vacib şərtlərdən biridir.

    Ümumən, roman həm bədii düşüncə, həm də tarixə fərdi baxış mənasında maraq doğurur…

    ***

    Yunus Oğuzun son əsəri “Ovçu” romanıdır. Bu əsər milli qəhrəman, mahir kəşfiyyatçı və komandir Murad Mirzəyevin və dostlarının fədakarlığından bəhs edir.

    Məlum aprel savaşına ilk fundamental reaksiya baxımından bu roman qiymətlidir. Burada Muradın gənclik illəri, sevgisi, vətən eşqi, göstərdiyi qəhrəmanlıqlar fərqli təhkiyə üslubunda qələmə alınıb. Yəni müəllif qəhrəmanının həyatına xronoloji ardıcıllıqla yox, situasiyanın diqtə və tələb etdiyi hadisələr fonunda işıq sala bilib.

    “Ovçu”nun vacib məqamlarından biri də müharibədəki epizodların hərb qanunlarına uyğun işlənməsidir. Əsərdə həm ali baş komandanın, həm müdafiə nazirirnin, həm dövlət məmurlarının, həm də döyüşlərə məsul generalitetin döyüş hazırlığı və müharibə səviyyəsi dəqiqiliklə təsvir olunur. Ən əsası isə müharibəni doğuran səbəblər, Azərbaycan ordusunun qısa müaddətli hücum səbəbləri motivləşdirilir.

    İnanıram ki, bu əsər Azərbaycan hərb tarixində yaşayacaq və hərbi hissələrimizin kitabxanalarında öz layiqli yerini tutacaq.

    Əsər haqqında bu yığcam qeydlərimi, sayğılı oxucular bu yaxınlarda nəşr ediləcək “Ovçu” romanı vasitəsilə genişləndirə biləcəklər.

    Sizə bir sirr də açım: Yunus Oğuz daha bir tarixi roman üzərində işləyir və bu əsərin də geniş oxucu kütləsi qazanacağına əminəm…

    Hələlik bu qədər…Qalanların sonra yazaram…Təzə romanlardan sonra…

    2009-2018

    Bakı

    Mənbə: http://olaylar.az/

  • KARDELEN DERGİSİNİN 95. SAYISI ÇIKTI

    Mənbə: http://www.kardelendergisi.com

  • Kadir BAYRAK.”Şeyhim Edebâli”

    Bilecik, Edebâli yurdudur…

    Rahmetli babam başka bir ilde bulduğu iş sebebiyle Pazarcık’ın (bugünkü ismiyle Pazaryeri) Esemen Köyü’nü terk edip, gurbette bir hayat kurunca benim ve kardeşlerimin doğum yeri Bilecik olamadı. Bu yüzden sıkça sorulan “nerelisin” sorusuna muhatap olmaktan uzun bir süre tedirgin oldum. Tedirginliğimin, doğduğun yerin değil, köklerinin bulunduğu yerin memleket olduğu kültürüne geç sahip olmaktan kaynaklandığını çok sonraları idrak edebildim…

    Bayram, düğün, cenaze gibi türlü vesilelerle gelip gittiğimiz Bilecik’e dair çocukluk hafızamda üç şey diğerlerinden fazla yer etmişti; uzun tren yolculukları, yuvarlak taşlarla döşeli eski sokaklar ve beyaz başörtülü, siyah cibinlikli kadınlar…

    İlkokulun henüz ilk yıllarında babamı kaybedince, yuvarlak taşlarla döşeli eski sokaklarında beyaz başörtülü, siyah cibinlikli kadınların yürüdüğü ve uzun tren yolculukları ile ulaşılan Bilecik, ekmeğini yiyip, suyunu içtiğimiz asıl memleketim oluverdi.

    O zamanlar kitaplarda yerleşim yerleri nüfusa göre tasnif edilirdi: Nüfusu ikibine kadar olan yerler köy, yirmi bine kadar olanlar ilçe, yirmibinin üstünde olanlar şehir… Yıl 1985. Karayolundan gelirken sizi karşılayan tabelâlarda, Bilecik’in nüfusunun onbirbin olduğunun yazıldığı yıllar… Babamın liseden sınıf arkadaşı, o da şimdi rahmetlik, ilkokul öğretmenime nasıl olup da Bilecik’in bu nüfusla il yapıldığını sorduğumda, adamcağızın beni ikna edebilmek için dile getirdiği haklı gerekçeleri dün gibi hatırlıyorum.

    Anadan ve babadan hemen bütün akrabalarımın ikamet ettiği, nereye giderseniz gidin bir dostunuzla, arkadaşınızla, komşunuzla karşılaştığınız, neredeyse herkesin birbirini tanıyıp selâm verdiği bu il, yaşadığı acıyı unutmaya çalışan çocukta güven duygusu telkin etti. Bir yanında Üçler, bir yanında Yediler diğer yanında Kırklar tepelerinin yükseldiği ve şehri bir çanak gibi aralarına aldıkları Bilecik’e kötülüğün uğramadığı zannına kapıldım uzun bir süre…

    Zaman zaman sekteye uğrasa da hâlâ aynı kanaatteyim… Çocukluğumda hissettiklerimden farkı şu ki o zaman şehrin maddesinden kaynaklandığını zannettiğim kanaatimi bugün bir büyük manevî güce bağlıyorum; Şeyh Edebâli…

    Bilecik, Edebâli yurdudur…

    Üniversite tahsilim boyunca kasvetli, resmî ve bir o kadar da soğuk havasına alışamadığım Ankara’da bir tek şey beni mutlu ediyordu; Bilecik’e dönüşler… İstasyon rampalarını tırmanan otobüste, mezarlığa yaklaşırken ölmüşlerimizin ruhuna biriktirdiğim İhlâs ve Fatihaları önce Şeyhime hediye etmenin huzuru nasıl anlatılsın ki…

    Bugüne kadar il dışından gelen misafirlerime şunu söyledim. Şeyhimizi ziyaret etmeden Bilecik’e gelmiş sayılmazsınız. Eğer nasibiniz varsa ve Şeyhim sizi bugünkü kabul defterine yazmışsa ziyaret gerçekleşir. Nasip meselesi…

    Bilmiyorum haddi aşıyor muyum… Yarın büyük huzurda hesaplar görülürken, zorda kalan hemşehrilerine Şeyhimin yardım elini uzatacağına, meleklere “durun ne yapıyorsunuz o benim evlâdımdandır, hemşehrimdir” diyeceğine şiddetle inanıyorum.

    Bilecik, Edebâli yurdudur…

    Mənbə: http://www.kardelendergisi.com

  • Kadir BAYRAK.”Batı tefekkürü ve İslâm tasavvufu”

    1.BÖLÜM: Batı tefekkürü

    Üstad Necip Fazıl’ın, takdim bölümünde “İdeolocya Örgüsü’ne bağlı olarak benim en başa alınması gereken verimlerimden” dediği eseri. İlk kez 1982 yılında kitap haline getirilmiş. “Yeni İslâm gençliğinin şiddetle muhtaç bulunduğu kültürde temel vazifesi görmesi” amacıyla kaleme alınan eser, 1982’den 20 yıl kadar önce bir Ramazan ayında üç gece teravihten sahur vaktine kadar süren konferans notlarının derlenmiş hali.

    “Kısa ve kalın hatlarıyla Batı, ince ve mahrem çizgileriyle de Doğu”nun ele alındığı ve “muhtaç bulunduğumuz tefekkür cehdine mihenk teşkil eden” esere “Türkiye’yi, İslâm âlemini ve bütün insanlığı kurtaracak sistemin örgüsü lif lif” yerleştirilmiş.

    Eserin, esas mevzuya hazırlık anlamındaki giriş kısmında, mücerret olarak “kitap” mefhumuna dikkat çekiliyor; “Kitap, büyük mesele! Dikkat ederseniz Şarka, Şarkın aslî rengini veren ve kâinatın tek mümessili olan Allah Resûlü’ne, her şeyi anlarsınız: ‘İlmi kitapla kaydediniz, bağlayınız!’ buyuruyor… “Kitap, kitap, kitap!.. Ama evvelâ kitap, kitabın kitabı ve bütün kitap mefhumunun ruhu olan Allah’ın Kadîm Kitabı’ndan ders alarak kula düşen vazife, kitap hacminde çalışmak… Gerisi haylâzlık ve başıboşluk…”

    Bu bölümde Üstad, Batı dünyasına geçmeden umumî olarak dış cephesiyle tasavvufu gösteriyor. Bugün de aynıyla var olduklarına şahit olduğumuz, dıştan ve satıh üstü beş anlayış türünü tespit ediyor ve bu tespitlerden sonra bir tasavvuf tanımı yapıyor ki harika. Her şeyin yerli yerine oturtulduğu bir tanım bu. Batı tefekkürüne geçmeden, “şeriat ve aklın” ele alındığı sayfaları özellikle bugünün gençliğinin okumaya ve anlamaya ihtiyacı var. İslâm’da akıl ne kadar vardır, tefsir meselesi, felsefe ve din karşılaştırması bu bölümde cevabını bulan konular.

    Eserin iki ana meselesinden biri olan Batı medeniyeti, şu şekilde formülleştiriliyor: Yunan aklı + Roma nizamı + Hristiyanlık ahlâk ve hassasiyeti…

    Bu bölümde, Avrupalının, Yunan vâkıasına “mucize” nazariyle baktığı tespiti önemli. Bugünkü Batı yalanının ilk kaynağı olan eski Yunan mitolojisi, “aklın, fikrin, vehmin, hayalin bile içinden çıkamayacağı girift bir plastisite, yani eşyanın dış kabartısı, müşahhas bir zemin üzerinde, bir dış âlem rüyası”dır. Yalan olduğunu bilmesine rağmen “Eski Yunandan aldığı bu plastik zeminden Avrupalı hiçbir zaman ayrılmamıştır.” Avrupalı yani Batı dünyası bu sebeple “iç âleme” yabancı kalır.

    Mitolojiden sonra Yunan aklı, eşya ve tabiatın aslını aradığı mekteplerde boy göstermiştir. Eserde, bu mektepler ve bu mekteplere mensup düşünürler isim isim yer alıyor. İyonya mektebi, Pisagor, Sofistler oldukça detaylı bir şekilde ele alınmış. Batı tefekküründe ilk vahdânî görüşün habercisi Sokrat, onun talebesi Eflatun yani Platon, Aristo da uzun uzun ele alınanlardan. Haklarındaki tespit; “Bu üçü, hemen hemen maddenin üç buudu gibi derinlik, uzunluk, genişlik halinde bütün Garp felsefesinin temeli… Bütün Batı tefekkürünün, usûlcü, idealist ve maddeci olarak bunlardan birine ircaı kabildir.”

    Cevr ve cefaya tahammül ahlâkının kurucusu Zenon, ruhî safaya ve neşeye, şevke varmanın ahlâkı yolunda giden Epikür ve “hakikati insan bulamaz, hakikat bulunur şey değildir” diyerek bütün bu fikir yolları çıkmaz sokaktır diyen Piron, ruh emrindeki büyük aklı bulamayan Yunan unsurunun diğer parçaları…

    Roma… Yunan’dan farkı, onun kültürüne bağlı olmakla birlikte ferdden çok cemiyetin öne çıkması. Bu sebeple Roma’da abide çapında fertler yok.

    Eserin bu bölümünde, tasavvufun İskenderiye Mektebi’nden alındığı iftirasına tafsilatlı bir şekilde cevap veriyor Üstad.

    Batı medeniyetinin üçüncü unsuru, Hristiyanlık hakkında tespiti; “Şu Avrupalı bir nevi zekâ içinde ne muhteşem ahmaktır! Babasız çocuk olmasını muhal görür de, din ona bu muhali kabul ettirince bu defa muhallerin muhaline kaçar; yani Allah’ı baba kabul eder. Ve babasız yaratıldığını kabul ettiği Âdem peygamber hakkında böyle düşünmez.”

    Hz. İsa’dan sonra gelen oniki havari, havariler arasında öne çıkanlar, ortaçağ dehlizinden rönesansa kıvrılan zaman dilimi sırayla ele alınmış. Batı medeniyetinin yeniden doğuşu rönesans mevzuuna eserde bir hayli yer verilmiş. Hümanistler, dünyanın döndüğünü ve güneş sistemini ortaya koyan Kopernik, “Güneş Beldesi” isimli eserin sahibi Kampenalla, Alman Protestanlığının kurucusu Marten Luter, Mikelanj, Leonardo Davinçi üzerine dikkat çekiliyor. Bu esnada medeniyetimizin zirve noktasında olmamıza rağmen madde kudretimizin yanına ruh gücümüzü katamayışımıza ve rönesansın açtığı kapıdan içeriye girip Batı’yı ruh yolundan fethedemeyişimize dair tespite katılmamak mümkün değil.

    17. asır sonrası Batı dünyasında İngilizlerin şairleri Şekspir hakkındaki kanaatleri mühim; “bize müstemlekelerinizden mi Şekspir’den mi vazgeçersiniz diye sorsalar tereddütsüz vereceğimiz cevap şudur: Bütün müstemlekeleri

    mizi feda ederiz de Şekspir’den vazgeçmeyiz!”

    “Haydi ben işlediğim fiili işlemekte veya işlememekte hür olayım, fakat acaba istediğimi istemekte hür müyüm?” Keşke hak kutbunda söylenseydi dedirten bu sözün sahibi de 17. Asır başında dinî rasyonalizmin müdafii Hollandalı Spinoza.

    Marazî zeka Paskal’ın mücerret akılla vardığı son nokta; “bana Allah gerek; filozofların anladığı mânâda değil, haberini peygamberlerin getirdiği Allah…” Yapayalnız ölürüz diyen Paskal başlıyor saymaya “Hz. İbrahim, Hz. Musa, Hz. İsa’nın haber getirdiği…” Orada kalıyor…

    Yazının sınırını zorlamamak için eserde derin ruh tahlilleri yapılan ve 18. Asır’da öne çıkmış Fransız düşünür Volter, cihan çapında bir filozof olarak vasıflandırılan Alman Kant, Ansiklopediciler ve Didero’yu ismen zikretmekle yetinelim.

    Üstad’ın asırların en mânâlısı ve verimlisi olarak nitelendirdiği 19. Asır’da Almanya, fikrî anlamda öne çıkıyor. Burada ele alınan düşünürler de yine sadece isimleriyle Hegel, Şopenhavr, etkileri ilerleyen zamanlarda görülecek ve çok konuşulacak Engels, Marks. Çağdaşları Fransız Ogüst Komt, İngiliz Hium. Eserde Marks ve Engels’e ayrı ve detaylı bir bahis açıldığını tahmin etmek zor değil. Onlar hakkındaki hüküm “Bunca giriftten ve derinliğine dalma gayretinden sonra materyalizm ve komünizm dünyası kadar sığ ve yavan bir âlem hayal edilemezdi.”

    Dürkaym ve onun aparıcısı Ziya Gökalp. İlkinde yanlış da olsa bir fikri nefsine mal etmek, çilesini yaşamak diğerindeyse hazıra konmak var. Fikir tarihimizin anahtar şahsiyetlerinden Gökalp’e Batı tefekkürü ele alınırken yer verilmiş ve onun hakkındaki kesin kanaat Üstad’ın diğer eserlerine bırakılmış.

    Tekâmül felsefesinin kurucusu İngiliz Herbert Spenser’e değinilirken onun anlayışıyla tasavvuf karşılaştırılmış ve şahsında temsil ettiği Batı düşüncesinin tasavvuf yanında deryaya nisbetle bir yüksüklük su olduğuna vurgu yapılmış. İnsanın maymundan geldiği nazariyesinin sahibi Darvin hakkında kısa değerlendirme, filozof olmadığı ve komik adam tespiti. Ona cevap tasavvuf bahsinde.

    20. Asra devrolan bunalımı haber verici bir başka tespit, 19. Asrın pek çok marazî dehasının frengi hastası olduğu yönünde. Niçe, Bodler, Mopasan vs… Kimler ve neler, kimlere ve nelere vesile oluyor. Bunlardan Niçe Almanya’da büyük bir ruhî zemin bulmuştur. Niçe olmasa Haydeger, Haydeger olmasa Hitler olmazdı. Bu arada Amerika da kuruluşunu tamamlamıştır. Amerikalı ve Moskof karşılaştırması, ortak yanları ikisi de dediklerinin tersine hayat süren milletler. Kafasıyla materyalist, hayatıyla mistik Moskof’a karşılık, kafasıyla anti materyalist, hayatıyla materyalist Amerikalı…

    Batı tefekkürünün ruh hâkimiyetini elden kaçırdığı zaman dilimi, 20. Asır. Bunun habercisi iki şair; Bodler ve Rembo. “En küçük bir teşbih yapsam çıldıracağım, o hale geldim” diyen Rembo’nun son sözü ise “Allah Kerim”… Bunlar sınıra gelip o ince sınırı aşamayıp giden değerler. Bu asrın ruhçu cereyanını temsil eden Blondel ve aynı anlayışın yıkıcısı da Froyd. Ardından gelen Lenin. Bu kadar filozofların arasında bir aksiyon adamı olan Lenin’e yer veriliyor eserde. Kitaptan öğreniyoruz ki Lenin’in de bu isimlerle anılmayı hak edecek eserleri mevcut. Marks, Engels ve Lenin; batıla inanışın eşsiz mümessilleri, dava ahlâkında da aynı seviye. Bu asrın ruhçu filozoflarından Bergson. Meşhur sözü “akla düşen en büyük hamle, kendi kendisini inkâr, kendi eliyle intihardır!” Bergson, “Gülmek” isimli kitabında Şarlo’yu ele almıştır. Lenin’in sözü “ben bir adama hayranım, o da Şarlo’dur.” Eser sahibinin Şarlo’yla ilgili hükmü “20. Asrın hakikatte darmadağın olmuş kıymetleriyle alay etmeyi en iyi bilen adamdır. Ve tamamen ağlatıcı, düşündürücü, bir planda… Güldürü gibi görünse de…” Vahdet-i Vücud gibi birçok tecrit ve teşhisi fizikle doğrular gibi bir merhale açan Aynştayn. Birinci Dünya Harbi ve birinci bölümün kısa özet ve hükmü:

    “Batı tefekkürü, maddeye aksetmiş akılla harikalar doğurduğu, aynı akılla da aklı kıracak kadar ileri gittiği halde ruh feyzine, yani nura çıkamayan, eşya ve hadiselere insan ruhunda tahakküm ölçüsünü kuramayan, neticede ruhu öksüz bırakan ve bu eksiğini daima hissedip keşiflerinin oyuncaklarıyla teselliye eremeyen, muazzam bir madde bonmarşesi ve plastik inşadan ibaret… İçinde sultanı olmayan saray…”

    2.BÖLÜM: İslâm Tasavvufu

    Yolun büyüklerinin tasavvuf tarifleriyle başlıyor ikinci bölüm. Tasavvuf isminin kaynağına ait fikirlerle devam ediyor. “Dünyanın safası gitti, kederi bakî kaldı.” Hadisi üzerinde tefekkür edilmiş. Tasavvuf; “insanın iç memuriyeti, oluş gayesi. Ve nihaî oluşu. Kulluğu bitirip İlâhî huzura ermek ve Allah’ı bulmak davası…” O’nun (sav) ruh emaneti, batını, özü… Şeriat Resûl’ün zahiri, tasavvuf ise bâtını… Şeriat umumî, tasavvuf hususî…

    Tasavvufu anlama yolunda bir Kutsî Hadis: “Ben insanın en büyük sırrıyım ve insan benim en büyük sırrım.”

    Yine anlamaya basamak olması için ele alınan olaylar ve şahsiyetler… Her biri ayrı ayrı yazı, kitap konusu ama birkaç kelimeyle değinip geçmek mecburiyetindeyiz. Miraç hadisesi. Kâbe’den Mescid-i Aksa’ya kadar olan kısmına inanmamak Kur’ân nassı olduğu için küfür, diğer tarafına inanmamak iman değil… Hz. Ebubekir’in “O söylediyse, doğrudur.” teslimiyeti. Onun sahabetini inkâr da küfür. Hicret ve yol arkadaşlığı, Sevr mağarası ve orada yaşananlar… “Cihad-ı asgardan cihad-ı ekbere gidiyoruz” hadisi. Nefse karşı cihad.

    Velâyet mevzuu. Velilerin büyüklerinden, Yemenli Üveys-el Karanî, halk ağzıyla Veysel Karani. Allah Resûlü’nü göremedi. Çünkü anne sözü dinledi, onu kıramadı. Ölçü; velinin en büyüğü, sahabinin en küçüğünün atının burnundaki toz bile değil…

    Bir incelik… Nebînin velâyeti nebîliğinden üstün mü, değil mi? İmam-ı Rabbanî Hazretleri meseleyi çözer; nebîliği velâyetinden üstündür. Hz. Ebubekir’in büyüklüğü de nübüvvet makamına sıddikiyetle bağlı olmasından, bu sebeple “Sıddîk-i Ekber”…

    Hicrî ikinci asır sonlarına kadar müesseseleşen yalnız şeriat, tasavvufta müesseseleşme görülmüyor. Zira o iç bünye esrarıdır ve gizli seyreden bir ruh halinde devam ediyor. İlk mutasavvıf Ebu Haşim es-Sofi. Şamlı ve sofi lâkabını ilk taşıyan. Meşhur müçtehitlerden Süfyan-ı Sevri’nin çağdaşı. Süfyan diyor ki: “Ebu Haşim olmasaydı ben Rabbanî incelikleri anlayamazdım. Yani okuduğum şeriatın ruhunu… Ve tasavvuf nedir bilemezdim.” Ebu Haşim’den sonra açık tarikat isimleri olmaksızın kollar dağılıyor. Ebu Haşim’le Süfyan arasındaki sevginin benzeri İmam-ı Âzam ile Maruf-u Kerhî arasında… Ebu Hanife, büyük mezhep imamı. Maruf-u Kerhî de büyük bir velî. Derler ki, Maruf-u Kerhî olmasaydı İmam-ı Âzam olmazdı! Ebu Hanife’nin İbrahim Ethem hakkındaki sözü ne müthiş, ne derin: “O Allah’ın zatiyle meşgul… Biz ise O’na ait ilimlerin dedikodusuyla…”

    Ruh ve nefs… Ruh, Batı’nın da bildiği bir kelime ama nefs diye bir kelimeye dünyada hiçbir lisan mâlik değildir. Sadece Arapça’da. Nefs, ruhun antitezi, zıt kutbu olarak insana verilmiş bir lâtife. Nefs ve ruh iki varlık halinde kalbin hakikatini terkip ediyor. Dava, nefsi ruha inkilâp ettirmek, öldürmek değil. “Bütün nefsler ölümü tadacaktır. Tadmak ayrı, ölmek ayrı. Ruh demiyor. Bütün nefsler… Çünkü ölümden ödü patlayan nefstir. Ruh âmâdedir, kurtulmaya…”

    Ahlâk… Hadis: “Ben ahlâkî mekârimi (keremleri) tamamlamak üzere geldim!”

    Ahlâk büyük dava… Ruhun tâbi olduğu fikir etrafında form kazanması… Eserde ahlâk mevzuunda pek çok velînin hayatından hepsi birbirinden etkileyici örnekler verilmiş. Biz biriyle yetinmek zorundayız. İki velî arasındaki diyalog:

    –Şükür mevzuunda ne yaparsınız?

    –Bulunca şükrederiz, bulamayınca sabrederiz.

    –Horasan’ın köpekleri de böyle yapar!

    –Ya siz ne yaparsınız?

    –Bulunca dağıtırız, bulamayınca şükrederiz!..

    Mürid… İradesini teslim eden. Murada talip olan. Vasıfları; irade, istikamet, edep, vakit… Zaman nedir sorusuna verilen en güzel cevabı eserde buluyoruz. Mazi, bir kül yığınıdır. İstikbal ise bir kuruntu. Bir tek “hal” vardır. Yani dem bu demdir. Bir velîden nakil; gafil halk tembelliğinden bir laf eder, yarın olsa da bir iş işlesem… Bilmez ki, bugün, dünkü günün yarınıdır. Bugün ne işlemiştir ki, yarın ne işleye?.. Edep; hududa riayet, en büyük edep İlâhî hududu muhafaza etmek… Din, edepten ibarettir.

    Müridin dış rejimine ait özellikler; az yemek, az uyumak, az konuşmak, devamlı zikir halinde bulunmak ve fikir tamamlığında olmak… Zikir, Allah ismini yadetmek, ismin derinliği içinde kaybolarak, eriyerek anmak. Zikir, bütün tarikatların ana sermayesi olduğuna göre onları birbirlerinden ayıran, zikir çeşidi. Yani gizli veya sesli olması. Allah Resûlü’nün emaneti iki büyük sahabe koluyla gelir; Hz. Ebubekir kolu gizli zikir, Hz. Ali yolu açık zikirle maruftur. Ölçü; “zikri bir nevi harhara, sadece gırtlaktan çıkan bir ses haline getiren ve öldüren insanların zikrinden bir şey beklemeyin!”

    Râbıta… Mürşitte erimek. Bizim aciz kalemimizle anlatamayacağımız bu ince sırrı eserden okumak şart. Tasavvufu reddedenler, ona burun kıvıranların ise mutlaka okumaları gerekiyor. Yine aynı şekilde keramet bahsi de ancak eserden okunarak anlaşılabilecek mevzulardan. Keramet sahibi büyükler için en büyük edebin bu hale geldikten sonra, sımsıkı şeraite yapışmak olduğunu, en büyük kerametin de onu kapamak, örtmek olduğunu ve kerametin ancak İlahî emirle izhar edildiğini belirtmekle yetinelim.

    Aşk mevzuu… Davaların davası. Bir velînin aşktan bahsedişi, küçük bir kuşun gelip gagasını eline vurması, gagasından sızan incecik kanla ölüp kalması. Bu hadiseden sonra söylenen söz: Aşka ait kelimelerin cemata, nebata ve hayvana tesiri vardır da gafil insana yok!..

    Vahdet-i vücut meselesi. Sadece ismini yazıp detayları için yine eseri işaret edelim. Muhiddin-i Arabî Hazretleriyle ikinci bin yılın yenileyicisi İmam-ı Rabbanî Hazretlerinin vahdet-i vücut anlayışları eserde ele alınmışsa da bunların künhüne varmanın her babayiğidin harcı olmadığını kaydedelim.

    Eserde ısrarla hakikat ilminin şeriate aykırı olamayacağı hususu üzerinde durulmuş. Mihenk taşı, şeriat… İmam-ı Gazali Hazretleri’nin onu “Hüccet-ül İslâm” yapan fikir çilesi, eser sahibi de benzer çileyi yaşadığından ilk ağızdan anlatılır gibi kaleme alınmış. İmam-ı Gazalî’nin aklın hilelerine dair tespiti: Bir kâhin size filan gün yeşil renk elbise giyme, giyersen başına bir kaza gelir dese, ona inanmazsınız ama yine de dediğini yaparsınız. İnandığınız peygamber şunu şöyle yap dese niçin diye sorarsanız… Eser sahibinin onun hakkındaki hükmü “Kültürümüzde İmam-ı Gazalî gibi bir büyük varken bazı meselelerde onu unutarak düştüğümüz buhranları izah güçtür!”

    Bir üst paragrafta da belirttiğimiz üzere Üstad, bahsin konusu tasavvuf olmasına rağmen şeriate o kadar çok vurgu yapıyor ki eserin namaz, zekât, oruç, hacc gibi şeriat emirlerini özendirmek için kaleme alındığı zannedilebilir. Faizin haramlığı, İslâm ahlâk ve terbiyesi, nezaket, zarafet… Bütün bunlar o kapıya gelenin içeriye girerken üstünde taşıması gereken özellikler. Eserden bir anekdot:

    “Alman üniversitelerinin birinden mezun şöhretli bir adam hakkında ‘artık yola geldi, şöyle mümin” dediler. Bir gün vapurda ona rastladım.

    –Nasılsın iyi misin?

    –İyiyim.

    –Namazın ne âlemde?

    –Ben namaz kılmam zikrederim!

    –Sen zikretmiyorsun bir takım sesler çıkarıyorsun karnından demek…

    Üstad kitabının son kısımlarında, pek çok eserinde yaptığı bir muhasebeye yer veriyor. Batı ve Doğu muvazenesi. Biri öbüründe tamamlanacak iki dünyanın terkibi… Ve bizdeki eksiğe vurgu yapıyor; büyük mütefekkir eksikliği.

    Topyekûn eserin neticesi:

    “Batının, bütün eserini sıfıra indirici eksiği ruh, asıl olarak Doğuda; ahiretin tarlası olan dünya fethine memur akıl da Batıda… Bu iki kutbu birleştirip bir ark lâmbası parlayışına vücut vermeden, yaşanmaya değer hayatın sırrı ele geçirilemeyecektir…”

    Mənbə: http://www.kardelendergisi.com

  • Əlişad QARAQASIMLI.”Vətən duyğularım”

    Acılı-ağrılı vüsal gəzəndə,
    Yaralı könlümü yormuşam indi.
    Bu Muğan çölündə, bu, Mil düzündə
    Tək ayaq üstə durmuşam indi.

    Vüsal Araza çırpıb özünü,
    Bəs, niyə adlamır, Arazı keçir?!
    Sevmişəm sükutu ömrüm uzunu,
    Bu, ağır sükutdan gözüm su içmir!

    Həsrətim dumantək yola döşəndi
    Bakı, küçələrin dar gəlir mənə.
    Yadıma Koroğlu, Babək düşəndə
    Yaşamaq özü də ar gəlir mənə!

    Car çəkim aləmə ürək sözümü,
    Çırpılsın köksümə tufanlı dəniz.
    Cahana sığmadı babam Nəsimi,
    Sığırıq piştaxta arxasına biz!

    Dəli küləklərin nəriltisindən
    Dalğalar sahildə quduz olubdur.
    Firmenni şalvarın məzənnəsindən,
    Vətən duyğuları ucuz olubdur.

    Dilənçi deyilik, hey əsə-əsə
    Qəpiyə, quruşa əyilən, Vətən!
    Əgər ki uğrunda bir gün ölməsək,
    Demək, övladın da deyilik, Vətən!

  • Əlişad QARAQASIMLI.”Tanınmaz olmuşam”

    İstidən kənd-kəsək canı payında
    Kölgəm tula kimi düşüb ardıma.
    Yayın istisində, cırhacırında
    Ezam olunmuşam doğma yurduma.

    Çıxdan ayrılmışam… Çırpınır ürək…
    Qalmayıb bu yerdə damcı izim də.
    Tanınmaz olubdur doğma kənd-kəsək,
    Tanınmaz olmuşam elə özüm də.

    Dəyişib hər nə var ələmdən, dərddən,
    Şikayət eyləmə, ey könül, kiri!
    Bir vaxt tifil idid çıxanda kənddən,
    İndi şair kimi dönmüşəm geri.

    Döyür yaddaşımı biçənək ətri,
    Təbəssüm görürəm hara “cumuram”.
    Doğma kənd-kəsəyə dönməkdən ötrü,
    Dövlət pul umur, para umuram.

    Hara üz tuturam yetişir “haqqım”,
    Döyən gətiribdir tifilin baxtı.
    Çöldə, tarlalarda tər tökən xalqın
    Şeir dinləməyə hardadır vaxtı?!

    Səhər dumanını geyib əynimə
    Özüm bu yerlərdən az keçməmişəm.
    Atamla yanaşı, çiyin-çiyinə,
    Şitil də əkmişəm, ot da biçmişəm.

    Atam hər üzünü görüb həyatın.
    Atsız keçinməzdi, çatlardı bağrım.
    -Ay ata, görünmür heç kürən atın?
    -At minən çağlarım ötüşdü, oğlum!

    ƏLİŞAD, gəl daha buradan gedək,
    Aparaq bu yurdun nəmli gözümdə.
    Tanınmaz olubdur doğma kənd-kəsək,
    Tanınmaz olmuşam elə özüm də.

  • “Qadın zorakılığına yox deyək!”

    Qadın hüquqlarının pozulması deyəndə ilk olaraq ağıla şərq cəmiyyətləri gəlir

    Gender bərabərliyi təkcə inkişaf etməkdə olan cəmiyyətlərdə deyil, inkişaf etmiş ölkələrdə də ciddi məsələlərdən biridir. Hər nə qədər qadın hüquqlarından danışılsa da, bir çox cəmiyyətlər qadını kişidən daha aşağı səviyyədə görür, istər iş, istərsə də məişət həyatında qadınlar bir çox zorakılıqlara, haqsızlıqlara məruz qalırlar.İnkişaf etmiş ölkələrdə iş həyatında qadınlar arxa planda qalaraq hüquqları pozulur.Geridə qalmış ölkələrdə isə qadınların hüquqlarıtəhsildən, iş həyatından uzaq saxlanılmaqla, hətta evlənərkən həyat yoldaşını seçməyə izn verməməklə pozulur.

    Qadın hüquqlarının pozulması deyəndə ilk olaraq ağıla şərq cəmiyyətləri gəlir. Dini bilgilərini Qurandan deyil, xurafatlardan alan insanlar qadınlara nifrət edir, onları evdə saxlamağa, insanlarla ünsiyyətini məhdudlaşdırmağa, təhsildən və s. kimi haqlarından məhrum etməyə çalışırlar. Halbuki Quranda qadınlar təriflənir və qadın-kişi haqlarının eyni olduğu bildirilir.

    Qərb cəmiyyətlərində isə qadın haqlarının pozulması fəqrli ideologiyalar altında özünü göstərir. Darvinizm qadını təkamülünü tamamlamamış varlıq kimi qələmə verir. Darvin “İnsanın mənşəyi” kitabında qadınların geri və aşağı səviyyəli mədəniyyətə sahib olduqlarını yazır.

    Darvinizmdən bəhrələnən nasist Almaniyasında 1929-cu ildə fəaliyyət göstərən 39 nasional-sosialist təhsil qurumundan yalnız ikisi qızlar üçün idi. Nasistlər üçün qadının vəzifəsi çoxalma fermalarında üzünü ilk dəfə gördükləri alman gənclərindən hamilə qalaraq arian irqini ortaya çıxarmaq idi. Kapitalizm isə qadını alınıb-satılan obyektə çevirdi. Bu haqda Beynəlxalq Miqrasiya Təşkilatı qeyd edir ki, hər il iki milyon qadından sərhədlərdən kənar qadın alverində istifadə edilir.

    Qadınlara qarşı tətbiq olunan zorkılığa gəlincə isə Fundamental Hüquqlar üzrə Avropa İttifaqı Agentliyi (FRA) Avropanın 28 ölkəsində 18-72 yaşları arasında 42000 qadın ilə çox geniş tədqiqat aparıb. Əldə edilən nəticəyə görə ən çox zorakılığın törədildiyi ölkə Danimarkadır. Sonrakı yerləri Hollandiya və Fransa tutur.

    2011-ci ildə ABŞ hökumətinin apardığı tədqiqatlara görə hər 4 qadından birinin zorakılığa məruz qaldığı aşkar olub. 29 milyon qadın sevgilisi, ya da əri tərəfindən fiziki zorakılığa məruz qalıb. Dünyadakı qadın cinayətlərinin 40%-də qatil ya qadının əri, ya nişanlısı, ya da sevgilisidir.

    Bu zorakılıqlar qadınların yaşamaq həvəsini söndürür. Qadınlar təzyiq gördüklərindən gözəl və cazibədar olmaqdan çəkinirlər. Qadının ağlı, işgüzarlığı və düşünmə qabiliyyətindən istifadə edilmir. Halbuki qadınlar daima dərin düşünür, onlar sənətə, gözəlliyə daha çox meyl edirlər.

    Əgər cəmiyyət qadına önəm verməz, geridə tutarsa, həmin dövlət güclü ola bilməz. Qadınların hüquqları kişilərlə eyni, hətta daha çox olmalıdır. Kişilərin qadınlardan üstün olması, qadınların ağlının az olması ilə bağlı fikirlər tamamilə aradan qaldırılmalıdır. Təhsildə, siyasətdə, iş həyatında və digər sahələrdə qadınlara üstünlük verilməlidir.

    Aysel Aydın

  • “Homoseksuallıq xəstəlik deyil, əxlaqsızlıqdır!”

    Homoseksualizm müdafiəçilərinin bu azğınlığı normal göstərmək üçün irəli sürdükləri ən məşhur iddiaları guya hormonal pozğunluqdur.

    Homoseksualizm müdafiəçilərinin bu azğınlığı normal göstərmək üçün irəli sürdükləri ən məşhur iddiaları guya hormonal pozğunluqdur. Onlar “Testestoron çoxdur, estrogen azdır, bu yazıq insanlar nə etsinlər?” kimi iddialar irəli sürərək homoseksuallara dəstək verməyə çalışırlar, ancaq bu iddiaların heç bir elmi əsası yoxdur. Bu hormonların az və ya çox olması insanın cinsi seçiminə və əxlaqına əsla təsir göstərmir.

    Estrogen miqdarının çox olması bir insanın əxlaqsızlığına səbəb deyil. Qadınlarda estrogenin miqdarı kişilərdən qat-qat çoxdur, ancaq bu hal qadınları əxlaqsızlığa aparıb çıxarmır. Qadınlar buna görə günaha girmir, evlənənə qədər namuslarını qoruyurlar. Estrogen hormonun miqdarı qadını əxlaqsızlığa, pozğunluğa, günaha təşviq etmir. Qadınlarda estorgenin miqdarı kişilərdən dəfələrlə çox olması heç bir yanlışlığa səbəb olmur, eləcə də kişilərdə bu hormonun çoxluğu heç bir əxlaqsızlığa əsas deyil. Bir sözlə, bu əxlaqsızlığın günahkarı hormon deyil.

    Bir kişi qəza və ya xəstəlik nəticəsində necə ki qolunu, gözünü itirir, eləcə də cinsi orqanını da itirə bilər. Tarix boyunca müharibələrdə və ya xədim edilmə hadisələrində cinsi orqanını itirən nə qədər kişilər olub. Bu vəziyyətdə testosteron hormonu həmin kişilərin bədənində ifraz olunmur, ancaq onlarda cinsi istəksizlik meydana gəlir, əxlaqsızlıq yox.

    Testestoron hormonun miqdarı az və estrogen hormonunun miqdarı normaldan çox olsa belə, bunun əxlaqsızlıqla heç bir əlaqəsi yoxdur. İnsanlar iradə və şüura sahibdirlər, ağılla hərəkət edirlər, hormonların təsiri ilə hərəkət edən canlılar isə şüursuz canlılardır, yəni heyvanlardır. İnsanlar isə iradələrindən istifadə edərək belə əxlaqsızlıq etməməlidirlər, belə çirkin həyat tərzindən uzaq durmalıdırlar. Qurana, İslama tabe olan insanlar əsla bu cür həyat tərzi yaşamamalıdırlar.

    Elmi baxımından estrogenin bir qadının və ya kişinin hər hansı cinsi istək duymasına təsir etmədiyi sübut olunmuşdur. Şəhvət hissini estrogen deyil, testestoron hormonu meydana gətirir. Qadınlarda testestoron hormonu kişilərə maraq duymasına səbəb olur, kişilərdə də eyni hormon qadınlara maraq duymasına gətirib çıxarır. Məsələn, bir qadında kişiyə cinsi istəksizlik varsa, bu vəziyyətdə qadında estrogen hormonunun deyil, testesteron hormonun artırılması üçün müalicə edilir. Həmçinin testestoron miqdarının az, estrogenin çox olması kişinin kişiyə meyl etməsinə səbəb olmur, tamamilə cinsi istəksizlik duymasına səbəb olur. Bundan başqa, homoseksual kişilərdən aparılan hormonal analizlər nəticəsində müəyyən olunmuşdur ki, onlarda təxmin edildiyi kimi, hormonal pozğunluq yoxdur. Beləliklə, homosekusalların hormonal pozğunluqla bağlı açıqlamaları tamamilə əsassız və elmdən uzaqdır. Heç bir elmi əsası olmayan bu iddiaların məqsədi insanlara bu əxlaqsızlığı normal göstərməkdir.

    Homoseksuallıq əbədi olaraq haramdır, kişiyə halal olan qadınla evlənməkdir. Allah Quranda homoseksuallığa mane olmaq üçün qadınları nümunə vermişdir. Tərtəmiz və gözəl qadınlar olduğu halda, kişinin kişi ilə cinsi əlaqəyə girməsi çox böyük xətadır, eləcə də dünyada da, axirətdə də sonsuza qədər haramdır. Allah kişilər üçün nur kimi, tərtəmiz qadınlar yaradıb, kişinin fitrətinə uyğun olan da budur. Qadınla evlənib onu həyatına daxil etmək, ömür boyunca onun qayğısına qalmaq, axirətdə də onunla birlikdə olmaq müsəlman üçün ən gözəl nemətlərdən biridir. Homoseksual qövmə elçi olaraq göndərilən hz.Lut Quranda bunları bildirir:

    Qövmü yüyürərək onun yanına gəldi. Onlar əvvəllər də yaramaz işlər görürdülər. O dedi: ‘Ey qövmüm! Bunlar mənim qızlarımdır. Onlar sizin üçün daha təmizdirlər. Allahdan qorxun və qonaqlarımın yanında məni rüsvay etməyin! Məgər aranızda ağıllı bir kişi yoxdur?’ (Hud surəsi, 78)

    Nəzakət Bədirova

  • “İntiharlar niyə artır”

    Son vaxtlar daha çox eşitdiyimiz intiharlarla bağlı sözlər insanları həddindən artıq narahat edir, narahatlıqlarını artırır.

    14 yaşlı məktəbli qız özünü məktəbin 2-ci mərtəbəsindən atdı, Ana özünü yandırdı, bir gənc sevgilisini də, özünü də öldürdü…

    Son vaxtlar daha çox eşitdiyimiz intiharlarla bağlı sözlər insanları həddindən artıq narahat edir, narahatlıqlarını artırır.

    Daxili İşlər Nazirliyinin verdiyi məlumata görə 2017-ci ilin 9 ayı ərzində Azərbaycan Respublikası Cinayət Məcəlləsinin 125-ci (özünü öldürmə həddinə çatdırma) maddəsi ilə 500 cinayət işi başlanıb, zərərçəkmiş qadınların sayı 156, yetkinlik yaşına çatmayanların sayı 27 nəfər olub. Müqayisə üçün qeyd edək, 2016-cı ildə həmin maddə ilə 658 cinayət işi başlanmışdı. 2017-ci ilin ilk 9 ayındakı intiharların statistikası ötən ilin müvafiq dövrünün statistikasından çoxdur. Orta hesabla götürsək, hər gün təxminən iki azərbaycanlı intihar edir.

    Bəs dünya üzrə intiharların statistikası necədirʔ Statistikaya əsasən dünyada hər 3 saniyədən bir kimsə intihar etmək istəyir, hər 30 saniyədən bir isə intihar edir. Hər il təxminən 1 milyon nəfər intihar edir, 20 milyon nəfər isə intihara cəhd edir.

    Gəlin görək intiharların səbəbi nədirʔ Onların qarşısını necə almaq olarʔ Statistikaya görə intiharların səbəbi kimi birinci yerdə şəxsi həyatda problemlər, ikinci yerdə ailədə, valideynlərlə problemlər, üçüncü yerdə həmyaşıdlarla, təhsildə və məktəbdə problemlər göstərilir.

    Psixologiya və Konsultasiya Mərkəzinin psixoloqu Elnur Rüstəmov son günlər Azərbaycanda intihar hallarının artmasına münasibət bildirmişdir: «Bu gün intihar edən yeniyetmə və gənclər arasında səhhəti ilə bağlı problemləri və ya zərərli vərdişləri olan yoxdur. Gənclərin intihar etməsinə səbəb özünü tapa bilməməsi və yaxud məişət vəziyyəsində problemlər, sevgi məsələləri və s-dir. Digər tərəfdən ailədaxili konfiliktlər də yeniyetmə və gənclərin psixologiyasına daha çox təsir göstərir. Bir müddət intiharlar iqtisadi səbəblərə bağlandı, banklara borclar və s. Əslində, bir insanın borcu və narahatçılığı, problemi ola bilər. Əgər insan sabaha ümidlə baxa bilmirsə, həyata pozitiv yanaşa bilmirsə, o, özünə qapılır və bir müddət keçəndən sonra onda intihar kimi fikirlər formalaşır».

    Yuxarıda sadalanan səbəblər problemin görünən tərəfidir. İntiharların görünməyən və əsas səbəbi də vardır. Başlıca səbəb Allahı unutmaqdır.

    Unutmamaq lazımdır ki, insan bədəni Allahla əlaqəli şəkildə yaradılmışdır. İnsan bədəni necə ki susuz qalsa, yaşaya bilməz, məhz bədənimiz də Allahla əlaqədə olmasa, Allahı düşünməsə, Allahdan uzaq həyat yaşasa, bütün hüceyrələrimiz xəstələnər. İnsan o zaman ölmək istəyər. Allah Quranda bizə necə yaşayacağımızı izah etmiş və yol göstərmişdir. Quranda belə bildirilir:

    Batildən haqqa tapınaraq üzünü Allahın fitri olaraq insanlara verdiyi dinə tərəf tut. Allahın dinini heç vəchlə dəyişdirmək olmaz. Doğru din budur, lakin insanların əksəriyyəti bilməz. (Rum surəsi, 30)

    Elə isə fitrətimizə uyğun olaraq Allaha möhkəm sarılmalıyıq. Onunla əlaqəni nəinki kəsməməli, bu əlaqənin zəifləməsinə belə izn veməməliyik. Bu mövzuda insanları məlumatlardırmaq, onları maarifləndirmək hər bir vicdanlı müsəlmanın borcudur. Unutmayaq ki, Allah insanın həyat səbəbidir. Heç bir varlıq, mal-mülk, vəzifə, pul insanı xoşbəxt edə bilməz, problemini həll edə bilməz, onu həyata bağlaya bilməz. İnsanı xoşbəxt edən ancaq Allahdır, imanıdır.

    Nəzakət Bədirova

  • “Qadınların üzərindəki təzyiq qalxmalıdır”

    Dünya səviyyəsində müxtəlif qlobal problemlər olsa da, hələ də həll edilməmiş məsələlərdən biri də qadın hüquqlarıdır.

    Dünya səviyyəsində müxtəlif qlobal problemlər olsa da, hələ də həll edilməmiş məsələlərdən biri də qadın hüquqlarıdır.

    Bu gün dünyada yaşayan qadınların əksəriyyəti təzyiq altındadır. Bu təzyiq, demək olar ki, bütün dünyadakı qadınlara təsir edir, bura ən inkişaf etmiş Qərb dünyası və hətta Amerika belə daxildir. Avropada 42 min qadınla bağlı aparılan bir araşdırma göstərir ki, hər üç qadından biri 15 yaşından sonra bir dəfə də olsa, cinsi hücuma məruz qalır. Avropa ilə bağlı olan bu statistika belə qadınlara necə təzyiq göstərildiyinin və onların hüquqlarının necə pozulduğunun bariz nümunəsidir. Bundan başqa, statistikalara görə ABŞ-da beş qadından biri həyatında bir dəfə də olsa, cinsi təcavüzə məruz qalıb. Demokratiyanın beşiyi sayılan ABŞ-da belə qadınlar bir çox sahədə kişilərin təzyiqi altında yaşamaq məcuriyyətində qalırlar.

    Əgər Avropa və Amerikada qadınlara münasibət belədirsə, bəs digər cəmiyyətlərdə qadınların vəziyyəti necədir?

    Xristian, buddist, ateist, liberal, mühafizəkar, kapitalist, kommunist, hətta xurafat inanclara görə müsəlman cəmiyyətlərində də kişilər qadınlar üzərində hökmranlıq qurmuşlar. Bir çox qadın rahat paltar geyinib çölə çıxa bilmir, hətta qapalı geyinsələr belə mütləq kişilərin şifahi təcavüzünə məruz qalırlar. Əksər qadınlar öz həyatları haqqında söz sahibi deyillər, onların davranışı, həyatları, təhsilləri, düşüncələri, geyimləri ətrafdakı insanlar tərəfindən nəzarət edilir. Qadınlara bir çox yerdə insan kimi deyil, yarım-insan kimi baxılır, buna görə bir çox kişilər qadınlara qarşı özlərində elə haqq tapa bilirlər. Milyonlarla qadın öz həyatlarını yaşaya və öz istəklərinə uyğun davrana bilmir, bunun əvəzinə atalarına, qardaşlarına, həyat yoldaşlarına, oğullarına, müdirlərinə uyğun davranıb onların məsuliyyətini öz üzərinə almalıdırlar.

    Allah qadınları dünyanın bəzəyi kimi yaradıb, quşlar, çiçəklər necə gözəl və bəzəklidirsə, qadınlar da onlar kimi çox gözəl, incə, zərif, mədəni, sevgi dolu varlıqlardır. Qadınlar çox ağıllı, nə geyinəcəklərini və nə danışacaqlarını çox yaxşı bilən insanlardır.

    Allah kişiləri fiziki olaraq güclü yaradıbsa, kişinin birinci vəzifəsi qadınların şəxsiyyətini və azadlığını qorumaq olmalıdır, nəinki sahib olduğu fiziki üstünlüyə görə qadınların üzərində haqq sahibi olmaq.

    Bu, Allahın bizə Quranda bildirdiyi həqiqətdir. Allah Quranda aşağıdakı ayədə qadın və kişi bərabərliyinə diqqət çəkir:

    Mömin kişilərlə mömin qadınlar bir-birinin dostlarıdır. Onlar (insanlara) yaxşı işlər görməyi buyurur, pis əməllərə qadağa qoyur, namaz qılır, zəkat verir, Allaha və Onun Elçisinə itaət edirlər. Allah onlara rəhm edəcəkdir. Həqiqətən, Allah Qüdrətlidir, Müdrikdir (Tovbə surəsi, 71).

    Bir cəmiyyətdə qadının xoşbəxt olması o cəmiyyətin xoşbəxtliyi deməkdir. Əgər qadın müstəqil deyilsə, o cəmiyyət də müstəqil deyil. Ümid edirik ki, qadınların əsrlərdir ki, azadlıq və xoşbəxtlik uğrunda apardığı mübarizə bu əsrdə qalib gələcək. İnşaAllah, qadınlar rahat və istədikləri kimi paltar geyinəcəklər, istədikləri yerlərə rahat girib-çıxacaqlar, söz sahibi olacaqlar, cəmiyyətin təzyiqinə məruz qalmayacaqlar, nə fiziki, nə də mənəvi olaraq təcavüz edilməyəcəklər. Odur ki, qadınlara dəyər verək, onların gözəlliklərini görüb təqdir edək, Allahın bizə əmanəti kimi qadınları hər zaman qoruyaq, onları baş tacı edək.

    Nəzakət Bədirova

  • Şair-filosof Əlişad QARAQASIMLI.Şeirlər

    Şamaxı şairləri

    Şairlər yurdudurd doğma Şamaxı,
    Ancaq yurdu olmur şairlərinin.
    Gör neçə əsrdir sevir, oxuyur
    Millər sətir-sətir şeirlərini.

    Qılınc qələmindən od-alov saçır,
    Vulkanlar püskürür şeirlərindən.
    Amalı uğrunda başından keçir.
    Məqsədi yolunda çıxır dəridən.

    Gəzir ölkələri o yana-yana;
    Gəzərmi dünyanı eşqsiz olan kəs?!
    Şamaxı şairi sığmır cahana,
    Necə sığa bilər şamaxıya bəs?!

    Şamaxı, mənim də sözüm haqqadır:
    Tərk-vətən olur oğulun, qızın;
    Gözlərin göylərdə ulduz axtarır,
    Görnürən qoynunda parlaq ulduzu.

    Açılıb mənim də sərhəd qarşımda,
    Başım üzərimdə bulud əlçimi.
    Şamaxı küləyi əsir başımda,
    Şamaxı yağışı yuyur saçımı.

    Qalmayıb bir dənə daş Şamaxıda,
    Şair arxasınca atılmaq üçün.
    Dünyaya gələydim kaş Şamaxıda,
    Qoynuna şairtək qayıtmaq üçün.

    Aprel 1991.

    Yük olma, şerim

    Adınla bağlıdır xeyirim, şərim,
    Sinəmin altına yerit kökünü.
    Ay mənim çiynimə yük olan şerim,
    Özgə çiyinlərdən qaldır yükünü.

    İllərlə çəkmişəm qayğılarını,
    Köntöy misraların didib beynimi.
    Bir vaxt qəlbim çəkib ağrılarını,
    İndi ağırlığın salır çiynimi.

    Qəlbimin dağıdır qəlbinin dağı,
    Ömürlük bitmişəm o torpağında.
    Necə ki, doğmadır o ağrın-acın,
    Eləcə doğmadır ağırlığın da.

    Eşqin, həyanındı, arxandı Vətən,
    Hər kəsin önündə bükülmə, şerim!
    Hazıram getməyə çiyinlərdə mən,
    Özgə çiyinlərə yük olma, şerim!

    1985.

    ***

    Birimiz ay olduq,
    birimiz günəş…
    mən aylı gecələrə vuruldum,
    sən günəşli gündüzlərə.
    Mən ay işığına tutdum dünyanı,
    sən isə günəşin şəfəqlərinə.
    Varlığın yoxluğum oldu!..
    Nisgildən
    səbrimin gözü tutuldu!..
    Qovuşduq,
    Dünyanın üzü tutuldu!..
    Birimiz ay olduq,
    birimiz günəş…
    … Sənin səadətin dan üzünədi,
    Mənim səadətim enir qüruba…

  • Məlahət BABAYEVA.”H.Cavidin dünyagörüşünün formalaşmasında Türk ədəbi mühitinin rolu”

    Məlahət Ramizqızı (Babayeva),
    filologiya üzrə fəlsəfə doktoru,
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının elektron orqanı
    Azərbayanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının
    Bakı şəhəri üzrə xüsusi nümayəndəsi və müxbiri

    Azərbaycan ədəbiyyatında özünəməxsus dəsti xətti ilə seçilən sənətkarlardan biri də Hüseyn Caviddir. H. Cavid XX yüzil Azərbaycan romantizminin banilərindən olmaqla yanaşı, həm də ortaq türk dilinin mübariz təbliğatçılarındandır.
    H. Cavidin yaradıcılıq yolu bütün türk dünyasının milli oyanışı, özünüdərki, müstəmləkə və despotizmə qarşı kəskin etirazı dövrünə təsadüf edir. Belə ki, 1905-ci ildə baş verən inqilab Çar Rusiyasının müstəmləkələrində də geniş vüsət tapmış, ayrı-ayrı xalqların azadlıq mübarizəsinə çevrilmişdi. Nəhayət ki, 1918-ci ildə Azərbaycan xalqı öz arzusuna qovuşmuş, müstəqil Azərbaycan Demokratik Cümhuriyyətini yaratmışdı. Lakin Rus və Osmanlı kimi nəhəng imperiyaların tənəzzülü, dünyada gedən mürəkkəb ictimai-siyasi proseslər uzun müddət davam edən milli münaqişələrə, qanlı müharibələrə səbəb olmuş, nəticədə yeni yaranmış Azərbaycan Demokratik Cümhuriyyəti 1920-ci ildə süquta uğramış, Azərbaycan gah daşnaksyutun partiyasının, gah Sentrokaspi diktaturasının və nəhayət Sovet imperiyasının işğalına məruz qalmışdı.
    H. Cavid elmə böyük həvəs göstərdiyindən demək olar ki, bütün həyatını maariflənməyə, ortaq türk tarixi və mədəniyyətinin tədqiqinə həsr etmişdir. O, ilk təhsilini doğma şəhərdə-M.Sidqinin yeni tipli «Məktəbi-tərbiyəsində» almış, təhsilini davam etdirmək üçün isə 1902-ci ildə Cənubi Azərbaycanın mədəniyyət mərkəzlərindən olan Təbrizə gəlmiş, burada məşhur «Talibiyyə» mədrəsəsində tarix, ədəbiyyat, Şərq fəlsəfəsinin incəliklərini öyrənmişdir. Şair 1906-ci ildə Türkiyəyə gəlmiş, burada İstanbul Universitetinin Ədəbiyyat fakültəsində sərbəst dinləyici kimi iştirak etmişdir. Cavid o dövrdən İstanbul ədəbi mühiti ilə sıx əlaqələr qurmuş, Tofiq Fikrətlə tanış olmuş, Rza Tofiqdən fəlsəfə və ədəbiyyat dərsləri almışdır.
    Cavidin Türkiyədə təhsil alması cavidşünasların da diqqətini cəlb etmiş, türk ədəbi mühitinin onun ideya-fəlsəfi görüşlərinin formalaşmasına təsirini düzgün qiymətləndirmişlər. Cavidşünaslar bunun məhz neçənci illərə təsadüf etməsini də dəqiq araşdırmış, buna görə də dövrü mətbuatda və monoqrafiyalarda müxtəlif yazılar qeydə alınmışdır: «Cavid, 1903-cü ilin iyul ayında, ali savad almaq üçün İstandula gedir. Həmin ildə Batumdan Məmmədəli Sidqiyə yazılmış bir məktubda da Cavidin 1903-cü ildə Türkiyədə olduğunu öyrənirik. Məktubda deyilir ki, «Sidqinin şagirdlərindən Hüseyn Rasizadə də bu saat İstanbulda təhsili elmdədir» lakin İstanbulda Cavid xəstələndiyindən təhsilini davam etdirə bilmir. 1904-cü ildə o, Naxçıvana qayıdır, burada qalıb sağaldıqdan sonra Bakıya gəlir…». (6;27)
    Qulam Məmmədli isə Cavidin 1904-cü ildə “Şərqi Rus” qəzetində çap atdirdiyi məqalə və məktublarına əsasən ədibin may ayınadək Urmiyada sonra isə Naxçıvanda yaşadığını qeyd etmişdir. (5)
    «Mənim hesabladığına görə Hüseyn Cavid Naxçıvandan 1906-cı il aprelin 10-da çıxmış, sabahısı Tiflisə çatmış, burada “Axundov” mehmanxanasında qalıb, aprelin 12-də Tiflisdən Batuma yola düşüb; Batumda bir neçə gün qalıb, xarici pasport alıb, aprelin 19-da «Paqi» adlı fransız gəmisi ilə İstanbula getmişdir». Aprelin 24-də İstanbula çatmışdır. (7; 35-36)
    H. Cavidin Qurbanəli Şərifova göndərdiyi məktublar Əziz Şərifin bu hesablamalarının doğruluğunu bir daha sübut edir.
    H.Cavidin Türkiyəyə gəldiyi dövrdə Sultan II Əbdülhəmidin otuz ildən artıq sürən istibdad rejimi-«zülm dövrü» hökm sürürdü.
    «Zülm» rejimi ölkənin iqtisadi-siyasi həyatına böyük zərbələr vursada mütərəqqi qüvvələrin inkişafının qarşısını ala bilmədi, II Əbdülhəmidin despotik rejimini konstitusiyalı quruluşla əvəz etmək istəyən «Gənc türklər» hərəkatı başlandı. 1889-cu ildə “Gənc türklər” “İttihad və tərəqqi” adlanan inqilabi siyasi təşkilatın əsasını qoydu. XX əsrin əvvəllərində imperiyanın ayrı-ayrı vilayətlərində olan üsyanlar Türkiyədə inqilabi şəraitin yaranmasına səbəb oldu. 1908-ci ildə Gənc türklər inqilabı sultan II Əbdülhəmidi konstitusiyanı bərpa etməyə məcbur etdi. 1908-ci ilin aprelindən isə II Əbdülhəmid taxtdan salınaraq qardaşı V Mehmed Rəşad sultan elan edildi. Əslində isə on il ərzində (1908-1918) hakimiyyət gənc türklərin “İttihad və tərəqqi” partiyasının əlində oldu.
    “Osmanlı imperiyasında 1839-cu ildən XIX əsrin 70-ci illərinin əvvəlinə qədər keçirilmiş, Rəşid paşanın tərtib etdiyi “Gülxanə xətt-i şərifinin” elan olunması ilə başlanan (1839, 3 noyabr) və Əli paşanın tərtib etdiyi “Xətt-i hümayun” (1856, 18 fevral) əsasında davam etdirilən islahatlar dövrünə Türkiyə tarixində “Tənzimat dövrü deyilir”. (1;251)
    Tənzimat ədəbiyyatı da məhz bu ictimai-siyasi hərakatın nəticəsi kimi meydana gəlmiş ədəbi cərəyandır. Əslində Tənzimat ədəbiyyatına yeniliklər, yəni Avropalaşma ədəbiyyatı da demək olar. Tənzimat dövründə insan şəxsiyyətinə, real həyata meyl göstərən yazıçılar yetişdi. Qərb, xüsusən, fransız ədəbiyyatına maraq artdı, yeni janrlar-dram, novella, roman və s. yarandı. İbrahim Şinasi, Namiq Kamal, Şəmsəddin Sami, Əhməd Midhət tənzimat dövrü ədəbiyyatının tanınmış simalarıdır. Əbdülhaq Hamid Tarhan, Rəcaizadə Əkrəm, Rza Tofiq və b. şerlərində insanın mənəvi gözəlliklərini tərənnüm etmişlər. Romantik kədər duyğuları Tofiq Fikrətin ilk dövr şerləri üçün də səciyyəvidir; XX əsrin əvvəllərində onun şerlərində vətəndaşlıq motivləri gücləndi.
    Xalid Ziya Uşaqlıgil, Mehmet Rauf, Hüseyn Cahit Yalçın və Əhməd Hikmət sosial movzulu romanlar yazmışlar. Bu mühitdə Qərbçi və yenilikçi şair və ədiblər öz sənətlərini cəmiyyət üçün istifadə edirdilər. Sənətdən çox fikir və ideal arxasınca gedib zülmə, haqsızlığa qarşı döyüş açırdılar. Vətən, millət, azadlıq, ədalət, hökümət anlayışlarını böyük həyacanla müdafiə edirdilər. Daha geniş kütlələrə səslənə bilmək üçün dildə sadəlik uğrunda mübarizə aparırdılar.Tənzimat ədəbiyyatının ilk nəsli olan Şinasi, Ziya Paşa, Namiq Kamal kimi şair və yazıçılar “Türk nə deməkdir deyə?” siyasi Tənzimat dövrüylə müqayisə olunmayacaq qədər geniş bir ziyalılar ordusu yetişdirmişlər. Onların ən əhəmiyətli fəaliyyəti isə türk dilinin inkişafina göstərdikləri səylər olmuşdur. Xüsusilə Şinasinin (1826-1871) nəşr etdirdiyi “Təsviri Əfkar” qəzeti ətrafında oyatdığı populist dil hərəkatı və onun ardınca gələnlərin gətirdiyi yeni ədəbiyyat anlayışı bu işdə əhəmiyyətli rol oynamışdır. Eyni zamanda Tənzimat ədəbiyyatının qurucusu sayılan Şinasi şeirdə ilk dəfə ənənəvi formalar içində yeni anlayışlar istifadə etmişdir. Namiq Kamal isə daim böyük əks-sədalar törədən əsərlər yazmış, dövrünün ən gur səsli şairi və iddia adamı olaraq səciyyələndirilmişdir. Ziya Paşa divan şeiri ənənəsini davam etdirməsinə baxmayaraq, siyasi və ictimai düşüncələr, xalq dilinin yazi dili olmasını müdafiə edən fikirləriylə qələm dostlarına qatılmışdır. Bu ilk nəslin ümumi sənət fəlsəfəsi “cəmiyyət, vətən, azadlıq və xalq üçün sənət” anlayışı olmuşdur. Tənzimat ədəbiyyatının birincilər qədər üsyankar olmayan ikinci nəsli siyasi mühitin mürəkkəbliyi ilə əlaqədar olaraq “Cəmiyyət üçün sənət” fəlsəfəsini “Sənət sənət üçündür” prinsipini dəstəkləməli olmuşlar. Tənzimat ədəbiyyatının bu iki nəsli arasında Namiq Kamal, Şinasi, Əbdülhaq Hamit kimi güclü nəsil yetişməsinə baxmayaraq o dövrdə ədəbiyyatda yeniliklə köhnəlik mübarizə halında olmuşdur. Buna baxmayaraq yeni nəslin fikirləri qısa zamanda geniş kütləyə yayıla bilmişdi.
    Şinasi (1826-1871) 1860-cıildə “Əhval” tərcümə qəzetini nəşr etdirərək yeni ədəbiyyatın öndərlərindən olmuşdu. Çap olunan ilk dram əsərin müəllifi olan sənətkar eyni zamanda türk ədəbiyyatında haqq, ədalət, bərabərlik, azadlıq anlayışlarını istifadə edən ilk ədibidir. Namiq Kamal, Ziya Paşa (1825-1880) şeirləri məzmun və forma baxımdan divan ədəbiyyatının xüsusiyyətlərinə uyğunluq təşkil edir. Ən məşhur əsəri “Xərabat” adlı şeir divanıdir.
    Qərb roman və hekayə texnikasına türk xalq hekayələrini uzlaşdırmağa çalışan Əhməd Mithat Əfəndi (1844-1912) əsərlərində xalqa səslənməyi, onları maarifləndirməyi qarşısına məqsəd qoymuşdu. Qırxdan çox roman, dram, hekayə müəllifi olan Əhməd Midhətin əhəmiyyətli əsərləri bunlardir: Həsən Mellah, Hüseyn Fellah, Yeniçərilər və s.
    Əbdülhaq Hamit Tarhan (1892-1937) türk ədəbiyyatında “şairi əzəm” adlandırılan sənətkar köhnəliyə, geriliyə meydan oxuyan əsərlərin müəllifidir. “Sənət sənət üçündür” fikrində olan Hamit türk ədəbiyyatında romantizmin banilərindəndir. Türk şerinə ilk dəfə təbiət təsviri, fəlsəfi məzmun gətirmiş, sərbəst şerin ilk nümunələrini yaratmışdır. İ.Şinasi və N.Kamalın maarifçilik ideyalarını inkişaf etdirmişdir. “Təzadlar şairi” olaran Hamitin yaradıcılığında vətən məhəbbətinin və azadlıq ideyalarının tərənnümü mühüm yer tutur. Tarix və müasir mövzularda yazdığı “Azadlıq” (1872), “Hind qızı” (1875), “Nəstərən” (1878), “Əşbər” (1880), “Finten” (1915-16) və s.
    Avropa ruhunu gətirməklə başlanan tənzimat ədəbiyyatı 1896-1901-ci illər arasında “Sərvəti Fünün” jurnalı ətrafında birləşən yeni nəsillə istibdad rejiminə qarşı ikinci bir hücum etmişdir. Digər adı “Ədəbiyyatı cədidə” olan “Sərvəti Fünün” II Əbdülhəmid dövründə “Sərvəti fünün” jurnalı ətrafında toplanan sənətkarların qərb təsirilə inkişaf etdirdikləri ədəbiyyatdır. “Sərvəti fünün” əslində Əhməd Lütfkarlıq tərəfindən təsis edilən bir fənn məcmuəsinin adı olmuşdur.
    1891-1944-ci illərdə İstanbulda “Sərvəti-fünun”, yəni “Fənlər sərvət”i adlı elmi-kütləvi və ədəbi-ictimai türk jurnalı çıxmağa başlamışdır. Bu jurnal 1896-1901-ci illərdə-baş redaktoru Tofiq Fikrət olarkən Türkiyədə Əbdulhamid cəmiyyətinin eybəcərliklərini açıb göstərən, öz səhifələrində ədəbiyyat, hüquq, iqtisadiyyat, tarix məsələlərinə dair məqalə və resenziyalar yer vermiş, ölkənin ədəbi-ictimai həyatında, yeni türk ədəbiyyatının yaranmasında mütərəqqi rol oyamışdır.
    Tənzimat ədəbiyyatının ilk zamanlarda Ziya Paşa, Namiq Kamal başda olamaqla üzrə bu axının liderliyini edən ədəbiyyat “Sənət sənət üçündür” qanununa bağlı idilər. Onlar “hər şey şeirin mövzusu ola bilər” fikrini irəli sürmüş, lakin dövrün siyasi təzyiqləri nəticəsində eşq, təbiət, ailə-məişət kimi mövzuları işləməli olmuşlar. Bundan başqa “sərvəti fününçular” şeirdə ilk dəfə mövzu bütövlüyünü təmin etmişlər. “Sənətkaranə üslub” və yeni bir sözyaradıcılığı qayğısıyla olduqca mürəkkəb bir dil istifadə etmişlər. Bu dövr sənətkarlar Avropa ədəbiyyatı ənənələrindən istifadə etmişlər. Bu ədiblər daha çox yaşadıqları mühiti izah etməyə çalışmışlar. Onların yaratdıqları əsərlərdə “Sənət sənət üçündür” prinsipi hakim olduğu üçün bu əsərlər geniş xalq kütlələrinə deyil, əsasən ziyalı təbəqəyə ünvanlanmışdır.
    “Sərvəti Fünun” dövrünün əhəmiyyətli nümayəndələri aşağıdakılardır:
    Türk ədəbiyyatında “Sərvəti fünün və ya Ədəbiyyatı cədidə” adlanan cərəyanın banisi olan Tofiq Fikrət (1867-1915) 1888-ci ildə Qalatasaray litseyini bitirmiş, bir müddət xarici işlər nazirliyində işləmiş, 1894-1915-ci illərdə türk dili və ədəbiyyatından dərs demişdir. İlk şerlərini və ədəbiyyatın ictimai roluna dair məqalələrini redaktoru olduğu “Sərvəti fünun” jurnalında dərc etdirmişdir. Tofiq Tofiq Fikrət türk şerinə mənzum və formaca yeniliklər gətirmiş, ilk dəfə “sənət həyat üçündür” prinsipini həm əməldə, həm də nəzəriyyədə tətbiq etmişdir. İnqilabi ruhlu şerlərində zülm, istibdad və dini fanatizmi qətiyyətlə qamçılamış, humanizm və azadlıq ideyalarını, xalqlar dostluğunu tərənnüm etmişdir. Əsərləri qadağan edilməsinə baxmayaraq, mütərəqqi gənclər və hərbçilər arasında əldən-ələ keçərək əzbərlənmiş və yayılmışdır. Hakim dairələr tərəfindən ömrünün sonuna qədər təqib olunsa da, inqilabi ideyalara və xalqa sadiq qalmışdır.
    Tofiq Fikrətin yaradıcılığınln ikinci dövrü 1901-ci ildən başlayır və şair bu dövrdən başlayaraq “cəmiyyət üçün sənət” anlayışını irəli sürərək ictimai mövzulara yönəlmişdir. Tofiq Fikrətin ən böyük amalı Osmanlı İmperiyasının müasir həyatın tələblərinə yiyələndirmək idi. Şairin fikrincə bunu Qərbin texnologiyasını ölkədə tətbiq etməklə nail olmaq olardı. Ona görə dünyada ən əhəmiyyətli varlıq insandır. Şair onların azadlıqlarını və haqqlarını müdafiə etmişdir. Lakin şairin fikrincə müharibələrin qaynaqlanmasına səbəb dinlərdir. Buna görə də o, dinlərə ayrılıq mənbəyi kimi baxmışdır. Ölkənin gələcəyinə gəldikdə isə şair bunu gənclikdə görürdü. Buna görə də o, uşaqlara böyük sevgi və səmimiyyətlə yanaşmış, ilk dəfə uşaqlar üçün şerlər yazmışdır.
    Əsərləri Azərbaycanda rəğbət qazanmış, Məhəmməd Hadi, Hüseyn Cavid, Abbas Səhhət və b.-nın yaradıcılığına müəyyən təsir göstərmişdir.
    Rza Tofiq Bölükbaşı (1868-1949) ixtisasca həkim olsa da əsasən şair və filosof kimi tanınmışdır. O, “İttihad və tərəqqi” təşkilatının üzvü (1907), məşrutə hərəkatının fəal xadimlərindən olmuşdur. Rza Tofiq 1918-ci ildən Türkiyənin maarif naziri işləmişdi. Yaradıcılığına aşıq şerinin-Qaracaoğlanın, Dərdlinin və sufi poeziyasının, əsasən də Yunus Əmrənin, habelə impressionizmin güclü təsiri olmuşdur. Böyük filosof olan Rza Tofiq türk poeziyasında heca vəzninin mövqeyini möhkəmləndirmiş, şeirlərində insanpərvərlik ideyalarını, təbiət gözəlliklərini tərənnüç etmişdir. Bölükbaşının əsərləri əsasən “Ömrümün sərabı” (1934) adlı kitabında toplanmışdır. Bundan başqa onun “Əbdülhaq Hamid və fəlsəfi görüşləri” (1913), “Fəlsəfə dərsləri” (1914), “Tofiq Fikrət” (1945) və s. fəlsəfi əsərləri də var. Rza Tofiqin şeirləri XX əsrin əvvəllərinndən Azərbaycan ədəbiyyatında yayılmış və romantik ədəbiyyata öz təsirini buraxmışdı.
    Yuxarıdakıları nəzərə alaraq onu qeyd edə bilərik ki, 1906-1909-cu illərdə Türkiyədə ədəbiyyat fakültəsində təhsil alan H.Cavid dövrün ictimai-siyasi məsələlərinə, ədəbi proseslərinə biganə qalmamış, “bana elm lazımdır, şəhadətnamə deyil” deyərək yalnız fakültə dərsləri ilə kifayətlənməmiş, N.Kamal, Z. Paşa, Ş. Şamil, R.M. Əkrəm, A.Hamit və Rza Tofiq kimi dövrün qabaqçıl ədəbi şəxsiyyətləri ilə yaxından tanış olmuşdur:
    “Əfəndim! Bəndəniz ta Ramazana qədər beş-altı ay (edadi) proqramını ikmala çalışırdım və hər həftə də məşhur filosof Riza Tevfiq bəydən bəzi həqayiqə dair bir-iki dərs proqram xaricində oquyurdum. Sonra hürriyyət alınır-alınmaz Riza Tevfiq bəy Ədirnə məbusu intixab edildi. Bəzi asari-nafiə nəşrinə başladı, darülfünunun ədəbiyyat şöbəsinə professor təyin edildi. “İttidad-tərəqqi” cəmiyyəti tərəfindən millət vəkalətinə namizəd oldu. Xülasə, iş iş üstündən aşdı, daşdı, bizə vaqt qalmadı. Sonra Ramazanda darülfünuna istida təqdimilə ədəbiyyat şöbəsinə qeyd və qəbul olundum. Şimdiyə qədər də davam ediyorum. Şimdilik bənim təqib etdiyim dərslər: ədəbiyyati-osmani, ədəbiyyati-farsi, tarixi-ədəbiyyat, məbadiyi-fəlsəfə, tarixi-ümumi və siyasi, coğrafiyayi-tarixi, təbii və ümrani…Bu proqram ustadi-möhtərəm Riza Tevfiq bəyin səlah gördüyü bir proqramdır”. (4;261)
    H.Cavidin həm darülfünun, həm də əsərlərindən tanıdığı müəllimlərinin ideyalarını öz əsərlərində təcəssüm etdirmiş, onların əsərlərindən sitatlar gətirmişdir. Müəllimi Rza Tofiqin “İttihad və tərəqqi” cəmiyyətinin üzvü olması və həmin cəmiyyətin vətənini üçün etdiyi xidmətləri dəyərləndirən H. Cavid 1916-cı ildə qələmə aldığı “Hərb və fəlakət” şerində bu mövzuya belə toxunmuşdur:
    İdealsız nicat ümidi məhal…
    “İttihad!” İştə ən böyük ideal!
    Səni qurtarırsa, qurtarır birlik,
    Çünki birlikdədir fəqət dirlik!.. (4;s54)
    H.Cavid 1914-cü ildə Məhəmməd Tahir Menemenlizadədən təsirlənərək onun 1896-cı ildə yazdığı “Uyuyor” şerinə nəzirə yazmışdır. Bundan başqa Tofiq Fikrətin “Rubabi-şikəstə”sindəki “Əncəli hikmət; Əzməyən əzilir” fikrini H.Cavid özünün Qars və Otluda zülmə məruz qalanlara ithaf etdiyi “Məzlumlar için” şerində “Bir həqiqət bu: “əzməyən əzilir!..” deyə təsdiqləmişdir.
    H.Cavid “Xəyyam” (1935) pyesində V.Şekspirin “Hamlet” faciəsində təsvir olunan qəbristanlıq səhnəsinə oxşar bir səhnə təsvir etmişdir. Bu mövzuya türk romantiklərindən N.Kamal da “Gülnihal” adlı əsərində yer vermişdir. “Əsərdə Muxtar bəy eyniylə İngiltərəyə qayıdaraq Horatsiyo ilə görüşən Hamlet kimi şəhər qəbristanlığında görüşür. “Hamlet”də olduğu kimi Muxtar bəy də məzarçıların mahnılarına qulaq asır:

    Qazmanı vurdum məzara
    Sümük çıxdı para-para
    Can verib aldanma yara,
    Səndən keçər, sən ölmənə bax.( 9;22)

    H.Caviddə də məzarçılar dünyanın faniliyindən, sonunda hamını eyni aqibət gözlədiyindən mahnılar oxuyur:

    Birinci məzarçı
    Biri ölməzsə dirilməz birisi,
    Hiçdır ömrün sonu yaxud gerisi.
    Olsa qurnaz nə qadar bir tilki,
    Boğazından çıqacaqdır dərisi. (4;92)

    H.Cavidin tədqiqatçılarından birinə çevrilmiş Enver Uzun Türkiyə ədəbi mühitinin təsirini düzgün qiymətləndirmiş, haqlı olaraq “Hüseyn Cavid və Türkiye edebiyatı” əsərini həsr etmişdir. H.Cavidin yaradıcılığının Türkiyə dövrü həm də onun dövrü mətbuatda çap olunan şerləri ilə də yadda qalandır. Tədqiqatçı şairin darülfunun həyatını təsvir edərkən bu məqamlara da toxunmuşdur. “Cavid İstanbulda qaldığı illərdə bir tərəfdən fikir adamlarından dərs almış, digər tərəfdən isə İstanbulun mətbuat həyatı ilə yaxından maraqlanırdı. Elmi-Bəşər, Yadi-Mazi əsərləri nəşr edilmişdir…( 8;14) Bundan savayı 1909-cu ildə şairin “Son baharda” şeiri Türkiyənin “Siratül-müstəqim” məcmuəsində nəşr edilmişdir.
    Cavidin 1905-illərdə Türkiyə həyatından əxz elədiyi mövzulardan biri də “Uçurum” əsəridir ki, bu Əbdülhəmid üsuli-idarəsinin istibdadının ifrat dərəcəyə çatdığı dövrə təsadüf edir.
    Əsərin mövzusu XX yüzilin əvvəli Türkiyə həyatından alınmışdır. Müəllif burda yaxşı bələd olduğu müasir türk gənclərinin həyatını əks etdirmişdir. Pyesin əsas qayəsi Qərb mədəniyyətinin türk gənclərinə mənfi təsirini göstərməkdir. İstedadlı rəssam Cəlal və onun həyat yoldaşı Gövərçin bir-birlərini saf məhəbbətlə sevirlər. Cəlal Avropa rəssamlıq məktəbləri ilə daha yaxından tanış olmaq üçün Fransa və İtaliyaya gedir. Burada o, Fransız qızı Anjellə tanış olur və ailəsini vətənini unudur. Gövərçinin sevgi məktublarını cavablandırmır. Bir müddət sonra içki düşkünü olur, rəssamlıq arzularını unudur və Anjellə İstanbula qayıdırlar. Gövərçinin atası Uluğbəylə qardaşı Yıldırım Cəlalı Anjeldən uzaqlaşdırmağa çalışırlar. İş o yerə çatır ki, Yıldırım nəalac qalıb özünü Anjelə vurulmuş kimi göstərməyə məcbur olur. Lakin Cəlal artıq özünü tamamilə itirmişdir. Gövərçinin yeganə təsəllisi olan Mənəkşə də onun əli ilə həlak olur. Sonunda Cəlal Anjelin ona addımbaşı xəyanət etdiyini və özünün timsalında bir türkün, bir istedadının məhv olduğunu anlayır. Cəlal mənəvi böhran keçirir özünüuçurum olan ataraq intihar edir. Əsərin adı da daha çox rəmzi məna daşıyır və öz kökündən uzaqlaşan, yad mədəniyyətin, yad mənəviyyatının təsiri altına düşməsini bildirir.
    Məktublarında Boğaz içinin gözəl mənzərəsinə aşiq olduğunu bildirən H.Cavid burada gözəl qiraətxanaların, kitabxanaların, teatrların mövcud olduğunu, müzeylərin inkişaf etdiyini də bildirmişdir. Məhz İstanbul mühitinin təsirindəndir ki, Cavid sonralar Alp Arslan, Məlikşah (“Xəyyam”), Əmir Teymur, Yıldırim (“Topal Teymur”) və “Atilla”, “Çingiz”(həbsi zamanı NKVD nümayəndələri tərəfindən götürülmüşdür) kimi türk dünyasının məşhur sərkərdələrinə, dövlət xadimlərinə həsr etmiş əsərlərin müəllifi olmuşdur.
    Türk ədəbiyyatında Teymurun bədii obrazına Əhməd Cevdet Paşanın “Qisas-i ənbiya və Təravih-i Hüləfa”, Əbdülhaq Hamidin yazdığı “Teyflər keçidi”ndə və Hüseyn Cahidin “Topal” əsərində rast gəlirik. Azərbaycan ədəbiyyatında isə Teymur obrazına Əlibəy Hüseynzadənin “Siyasəti-fürusət”, M.S.Ordubadinin “Teymurləng və İldırım Bəyazid” əsərində rast gəlirik. Əli bəy Hüseynzadənin “Siyasəti-fürusət” əsəri Əbdülhaq Hamidin təsiri ilə yazılmışdır.
    H.Cavid də yuxarıdakı sənətkarların əsərlərindən ilham almış və Qərb ədəbiyyatında Napaleonları, Kolumbları, I Pyotrları qəhrəman kimi təbliğ edərək türk fatehlərini qaniçən, qəsbkar kimi qələmə alanlara cavab olaraq “Topal Teymur” dramını yazmışdır. O, burada tarixi təhrif etməmiş, hər bir obrazı tarixi gerçəkliyə əsasən yaratmağa nail olmuşdur.
    Bildiyimiz kimi Cavidin üslubu, ədəbiyyata gətirdiyi mövzular həmin dövrdə Azərbaycanda yaşayıb-yaradan digər sənətkarların əsərlərindən fərqlənirdi. Cavid Əlibəy Hüseynzadənin “Türkləşmək, islamlaşmaq, müasirləşmək” şüarını əsas tutaraq əsərlərində ümumtürk ideyalarını dəstəkləmiş, Şərqin şanlı tarix və mədəniyətini inkişaf etmiş Qərb dövlətləri səviyyəsində təbliğ etməyi məqsəd qoymuşdu. Bu da təbii ki, Sovet dövrünün tələblərinə uyğun deyildi. Cavid dövrün diktə etdiyi tələblərə uymadığından onun əsərləri ədəbi məhkəmələrə məruz qalır (“Şeyx Sənan”) üslubu, dili və mövzuları kəskin tənqidə və təzyiqlərə məruz qalırdı.
    Tənqidçilər Cavidi Sovet ideyalogiyasını təbliğ edən əsərlər əvəzinə islam və türk tarixindən bəhs edən əsərlər yazdığına görə ittiham edir, onu “müasir” dövrdən uzaq qaldığını söyləyirdilər. Lakin bütün bu tənqidlərin içərisində onlar Cavidin türk ədəbi məktəbindən və dəqiq olaraq kimdən təsirləndiyini də tədqiq edə bilmişdilər: “Cavid əşkal (şəkil) cəhətdən nə qədər Hamidanə isə üslub cəhətdən Fikrətanə və fəlsəfə cəhətdən Tofiqanə bir əsər yaratmaq istəmişdir”. (2; 20) Sonra tənqidçı Cavidin skletin tarixin rəmzi olduğunu Tofiq Fikrətdən əxz elədiyini qeyd edir. O, “Peyğəmbər” dramında Fikrətin dil və üslubunun, Rza Tofiqin təsəvvüf ədəbiyyatının izi olduğunu bildirir.
    Sonunda onu da qeyd etməliyik ki, Cavid onun üçün həyatının mənasına çevrilən elm yolunun zirvəsinə məhz Türkiyədə çatmışdır. İstanbul ədəbi mühiti onun həyatı bahasına olsada amalını, bütün ittihamlara və təzyiqlərə sinə gərəcək gücü verən ideyalını yaratmışdı. Türk ədəbi mühiti Cavidi bir dövr sənətkarlığından çıxararaq əbədiyyət və ümumbəşərlik zirvəsinə qaldırdı. İstanbul Universitetində təhsil alması onu ortaq türk dilinin yaradıcısına, ümümtürk tarixinin və mədəniyyatının təbliğatçısına çevirmişdir.

    Qaynaq:

    1. Azərbaycan Sovet Ensiklopediyası. 10cilddə. IX cild Bakı: Az.Sovet Ensikl.-nın baş redak.,1986, 624s.
    2. Cavidi xatırlarkən: Məqalələr və xatirələr.(ön söz A.Zamanov), Bakı: Gənclik, 1982, 392s.
    3. Hüseyn Cavid. Əsərləri, beş cilddə,I cild, Bakı: Lider nəşriyyatı, 2005, 256 s.
    4. Hüseyn Cavid. Əsərləri, beş cilddə,V cild, Bakı: Lider nəşriyyatı, 2005, 288s.
    5. Məmmədli Qulam. Cavid ömrü boyu. Həyat və yaradıcılıq səlnaməsi. Bakı: Yazıçı, 1982, 186 s.
    6. Məmməd Cəfər. Hüseyn Cavid, Bakı: Azərnəşr, 1960, 246 s.
    7. Şərif Əziz. Keçmiş günlərdən. Bakı: Yazıçı, 1986, s .
    8. Enver Uzun A.Hüseyn Cavid və Türkiye edebiyatı. Bakı: Günəş nəşriyyatı, 1998, 165s.
    9. Tanpınar Hamdi A. XIX asr Türk Edebiyatı Tarihi., İstanbul: 1988, 388s.

  • Şair-filosof Əlişad QARAQASIMLI.Şeirlər

    Sərçə yuvaları

    Yandım qayğısına ötən illərin,
    Duydum körpəliyin havasını mən.
    Nadinc sərçələrin, boz sərçələrin
    Dağıtdım yurdunu, yavasını mən.

    Dağlayır keçmişim qəlbimi hər an,
    Özümün özümlə davam var mənim.
    Sərçə yuvasını dağıdan zaman,
    Unutdum yurdum var, yuvam var mənim.

    Ötdü neçə həftə, ötdü neçə il,
    Soyudu qəlbimdə həmin od, atəş.
    Sanki əllərimdə heç sərçə deyil,
    Çırpınan, döyünən ürəyim imiş.

    İllər aparsa da, istədiyini,
    Körpəlik çağından qopmaq olmayır.
    Sərçə yuvasının istiliyini
    Böyük şəhərlərdə tapmaq istəyir.

    İndi mən həsədəm körpəliyimə,
    Çoxdandır qəlbimdə dəcəllik sönüb.
    Öz isti yuvamı alıb əlinə,
    Tale bir dəcəlcə uşağa dönüb.

    Arzu

    Ölüm qanadını mənə toxuya,
    Əzrayıl da kənar dayanmaya heç.
    Bir gecə sakitcə gedəm yuxuya,
    Səhər yuxudan oyanmayam heç.

    Sönəndə həyatım şam kimi sönə,
    Mənasız, bəhrəsiz itib keçməyə;
    Bir şirin yuxuya, röyaya dönə
    Ancaq yuxu kimi ötüb keçməyə.

    Müqəddəs, uğurlu bar-bəhər kimi
    Ruhumu ulduzlu şəfəqlə yuyam.
    Ayın süd rəngini səhərə kimi
    Üzüm-gözümdə hiss edəm, duyam.

    May, 1991-ci il.

  • Məlahət BABAYEVA.”H.Cavidin dünyagörüşünün formalaşmasında Türk ədəbi mühitinin rolu”

    fil.ü.f.dr. Məlahət Ramizqızı (Babayeva)

    Azərbaycan ədəbiyyatında özünəməxsus dəsti xətti ilə seçilən sənətkarlardan biri də Hüseyn Caviddir. H. Cavid XX yüzil Azərbaycan romantizminin banilərindən olmaqla yanaşı, həm də ortaq türk dilinin mübariz təbliğatçılarındandır.
    H. Cavidin yaradıcılıq yolu bütün türk dünyasının milli oyanışı, özünüdərki, müstəmləkə və despotizmə qarşı kəskin etirazı dövrünə təsadüf edir. Belə ki, 1905-ci ildə baş verən inqilab Çar Rusiyasının müstəmləkələrində də geniş vüsət tapmış, ayrı-ayrı xalqların azadlıq mübarizəsinə çevrilmişdi. Nəhayət ki, 1918-ci ildə Azərbaycan xalqı öz arzusuna qovuşmuş, müstəqil Azərbaycan Demokratik Cümhuriyyətini yaratmışdı. Lakin Rus və Osmanlı kimi nəhəng imperiyaların tənəzzülü, dünyada gedən mürəkkəb ictimai-siyasi proseslər uzun müddət davam edən milli münaqişələrə, qanlı müharibələrə səbəb olmuş, nəticədə yeni yaranmış Azərbaycan Demokratik Cümhuriyyəti 1920-ci ildə süquta uğramış, Azərbaycan gah daşnaksyutun partiyasının, gah Sentrokaspi diktaturasının və nəhayət Sovet imperiyasının işğalına məruz qalmışdı.
    H. Cavid elmə böyük həvəs göstərdiyindən demək olar ki, bütün həyatını maariflənməyə, ortaq türk tarixi və mədəniyyətinin tədqiqinə həsr etmişdir. O, ilk təhsilini doğma şəhərdə-M.Sidqinin yeni tipli «Məktəbi-tərbiyəsində» almış, təhsilini davam etdirmək üçün isə 1902-ci ildə Cənubi Azərbaycanın mədəniyyət mərkəzlərindən olan Təbrizə gəlmiş, burada məşhur «Talibiyyə» mədrəsəsində tarix, ədəbiyyat, Şərq fəlsəfəsinin incəliklərini öyrənmişdir. Şair 1906-ci ildə Türkiyəyə gəlmiş, burada İstanbul Universitetinin Ədəbiyyat fakültəsində sərbəst dinləyici kimi iştirak etmişdir. Cavid o dövrdən İstanbul ədəbi mühiti ilə sıx əlaqələr qurmuş, Tofiq Fikrətlə tanış olmuş, Rza Tofiqdən fəlsəfə və ədəbiyyat dərsləri almışdır.
    Cavidin Türkiyədə təhsil alması cavidşünasların da diqqətini cəlb etmiş, türk ədəbi mühitinin onun ideya-fəlsəfi görüşlərinin formalaşmasına təsirini düzgün qiymətləndirmişlər. Cavidşünaslar bunun məhz neçənci illərə təsadüf etməsini də dəqiq araşdırmış, buna görə də dövrü mətbuatda və monoqrafiyalarda müxtəlif yazılar qeydə alınmışdır: «Cavid, 1903-cü ilin iyul ayında, ali savad almaq üçün İstandula gedir. Həmin ildə Batumdan Məmmədəli Sidqiyə yazılmış bir məktubda da Cavidin 1903-cü ildə Türkiyədə olduğunu öyrənirik. Məktubda deyilir ki, «Sidqinin şagirdlərindən Hüseyn Rasizadə də bu saat İstanbulda təhsili elmdədir» lakin İstanbulda Cavid xəstələndiyindən təhsilini davam etdirə bilmir. 1904-cü ildə o, Naxçıvana qayıdır, burada qalıb sağaldıqdan sonra Bakıya gəlir…». (6;27)
    Qulam Məmmədli isə Cavidin 1904-cü ildə “Şərqi Rus” qəzetində çap atdirdiyi məqalə və məktublarına əsasən ədibin may ayınadək Urmiyada sonra isə Naxçıvanda yaşadığını qeyd etmişdir. (5)
    «Mənim hesabladığına görə Hüseyn Cavid Naxçıvandan 1906-cı il aprelin 10-da çıxmış, sabahısı Tiflisə çatmış, burada “Axundov” mehmanxanasında qalıb, aprelin 12-də Tiflisdən Batuma yola düşüb; Batumda bir neçə gün qalıb, xarici pasport alıb, aprelin 19-da «Paqi» adlı fransız gəmisi ilə İstanbula getmişdir». Aprelin 24-də İstanbula çatmışdır. (7; 35-36)
    H. Cavidin Qurbanəli Şərifova göndərdiyi məktublar Əziz Şərifin bu hesablamalarının doğruluğunu bir daha sübut edir.
    H.Cavidin Türkiyəyə gəldiyi dövrdə Sultan II Əbdülhəmidin otuz ildən artıq sürən istibdad rejimi-«zülm dövrü» hökm sürürdü.
    «Zülm» rejimi ölkənin iqtisadi-siyasi həyatına böyük zərbələr vursada mütərəqqi qüvvələrin inkişafının qarşısını ala bilmədi, II Əbdülhəmidin despotik rejimini konstitusiyalı quruluşla əvəz etmək istəyən «Gənc türklər» hərəkatı başlandı. 1889-cu ildə “Gənc türklər” “İttihad və tərəqqi” adlanan inqilabi siyasi təşkilatın əsasını qoydu. XX əsrin əvvəllərində imperiyanın ayrı-ayrı vilayətlərində olan üsyanlar Türkiyədə inqilabi şəraitin yaranmasına səbəb oldu. 1908-ci ildə Gənc türklər inqilabı sultan II Əbdülhəmidi konstitusiyanı bərpa etməyə məcbur etdi. 1908-ci ilin aprelindən isə II Əbdülhəmid taxtdan salınaraq qardaşı V Mehmed Rəşad sultan elan edildi. Əslində isə on il ərzində (1908-1918) hakimiyyət gənc türklərin “İttihad və tərəqqi” partiyasının əlində oldu.
    “Osmanlı imperiyasında 1839-cu ildən XIX əsrin 70-ci illərinin əvvəlinə qədər keçirilmiş, Rəşid paşanın tərtib etdiyi “Gülxanə xətt-i şərifinin” elan olunması ilə başlanan (1839, 3 noyabr) və Əli paşanın tərtib etdiyi “Xətt-i hümayun” (1856, 18 fevral) əsasında davam etdirilən islahatlar dövrünə Türkiyə tarixində “Tənzimat dövrü deyilir”. (1;251)
    Tənzimat ədəbiyyatı da məhz bu ictimai-siyasi hərakatın nəticəsi kimi meydana gəlmiş ədəbi cərəyandır. Əslində Tənzimat ədəbiyyatına yeniliklər, yəni Avropalaşma ədəbiyyatı da demək olar. Tənzimat dövründə insan şəxsiyyətinə, real həyata meyl göstərən yazıçılar yetişdi. Qərb, xüsusən, fransız ədəbiyyatına maraq artdı, yeni janrlar-dram, novella, roman və s. yarandı. İbrahim Şinasi, Namiq Kamal, Şəmsəddin Sami, Əhməd Midhət tənzimat dövrü ədəbiyyatının tanınmış simalarıdır. Əbdülhaq Hamid Tarhan, Rəcaizadə Əkrəm, Rza Tofiq və b. şerlərində insanın mənəvi gözəlliklərini tərənnüm etmişlər. Romantik kədər duyğuları Tofiq Fikrətin ilk dövr şerləri üçün də səciyyəvidir; XX əsrin əvvəllərində onun şerlərində vətəndaşlıq motivləri gücləndi.
    Xalid Ziya Uşaqlıgil, Mehmet Rauf, Hüseyn Cahit Yalçın və Əhməd Hikmət sosial movzulu romanlar yazmışlar. Bu mühitdə Qərbçi və yenilikçi şair və ədiblər öz sənətlərini cəmiyyət üçün istifadə edirdilər. Sənətdən çox fikir və ideal arxasınca gedib zülmə, haqsızlığa qarşı döyüş açırdılar. Vətən, millət, azadlıq, ədalət, hökümət anlayışlarını böyük həyacanla müdafiə edirdilər. Daha geniş kütlələrə səslənə bilmək üçün dildə sadəlik uğrunda mübarizə aparırdılar.Tənzimat ədəbiyyatının ilk nəsli olan Şinasi, Ziya Paşa, Namiq Kamal kimi şair və yazıçılar “Türk nə deməkdir deyə?” siyasi Tənzimat dövrüylə müqayisə olunmayacaq qədər geniş bir ziyalılar ordusu yetişdirmişlər. Onların ən əhəmiyətli fəaliyyəti isə türk dilinin inkişafina göstərdikləri səylər olmuşdur. Xüsusilə Şinasinin (1826-1871) nəşr etdirdiyi “Təsviri Əfkar” qəzeti ətrafında oyatdığı populist dil hərəkatı və onun ardınca gələnlərin gətirdiyi yeni ədəbiyyat anlayışı bu işdə əhəmiyyətli rol oynamışdır. Eyni zamanda Tənzimat ədəbiyyatının qurucusu sayılan Şinasi şeirdə ilk dəfə ənənəvi formalar içində yeni anlayışlar istifadə etmişdir. Namiq Kamal isə daim böyük əks-sədalar törədən əsərlər yazmış, dövrünün ən gur səsli şairi və iddia adamı olaraq səciyyələndirilmişdir. Ziya Paşa divan şeiri ənənəsini davam etdirməsinə baxmayaraq, siyasi və ictimai düşüncələr, xalq dilinin yazi dili olmasını müdafiə edən fikirləriylə qələm dostlarına qatılmışdır. Bu ilk nəslin ümumi sənət fəlsəfəsi “cəmiyyət, vətən, azadlıq və xalq üçün sənət” anlayışı olmuşdur. Tənzimat ədəbiyyatının birincilər qədər üsyankar olmayan ikinci nəsli siyasi mühitin mürəkkəbliyi ilə əlaqədar olaraq “Cəmiyyət üçün sənət” fəlsəfəsini “Sənət sənət üçündür” prinsipini dəstəkləməli olmuşlar. Tənzimat ədəbiyyatının bu iki nəsli arasında Namiq Kamal, Şinasi, Əbdülhaq Hamit kimi güclü nəsil yetişməsinə baxmayaraq o dövrdə ədəbiyyatda yeniliklə köhnəlik mübarizə halında olmuşdur. Buna baxmayaraq yeni nəslin fikirləri qısa zamanda geniş kütləyə yayıla bilmişdi.
    Şinasi (1826-1871) 1860-cıildə “Əhval” tərcümə qəzetini nəşr etdirərək yeni ədəbiyyatın öndərlərindən olmuşdu. Çap olunan ilk dram əsərin müəllifi olan sənətkar eyni zamanda türk ədəbiyyatında haqq, ədalət, bərabərlik, azadlıq anlayışlarını istifadə edən ilk ədibidir. Namiq Kamal, Ziya Paşa (1825-1880) şeirləri məzmun və forma baxımdan divan ədəbiyyatının xüsusiyyətlərinə uyğunluq təşkil edir. Ən məşhur əsəri “Xərabat” adlı şeir divanıdir.
    Qərb roman və hekayə texnikasına türk xalq hekayələrini uzlaşdırmağa çalışan Əhməd Mithat Əfəndi (1844-1912) əsərlərində xalqa səslənməyi, onları maarifləndirməyi qarşısına məqsəd qoymuşdu. Qırxdan çox roman, dram, hekayə müəllifi olan Əhməd Midhətin əhəmiyyətli əsərləri bunlardir: Həsən Mellah, Hüseyn Fellah, Yeniçərilər və s.
    Əbdülhaq Hamit Tarhan (1892-1937) türk ədəbiyyatında “şairi əzəm” adlandırılan sənətkar köhnəliyə, geriliyə meydan oxuyan əsərlərin müəllifidir. “Sənət sənət üçündür” fikrində olan Hamit türk ədəbiyyatında romantizmin banilərindəndir. Türk şerinə ilk dəfə təbiət təsviri, fəlsəfi məzmun gətirmiş, sərbəst şerin ilk nümunələrini yaratmışdır. İ.Şinasi və N.Kamalın maarifçilik ideyalarını inkişaf etdirmişdir. “Təzadlar şairi” olaran Hamitin yaradıcılığında vətən məhəbbətinin və azadlıq ideyalarının tərənnümü mühüm yer tutur. Tarix və müasir mövzularda yazdığı “Azadlıq” (1872), “Hind qızı” (1875), “Nəstərən” (1878), “Əşbər” (1880), “Finten” (1915-16) və s.
    Avropa ruhunu gətirməklə başlanan tənzimat ədəbiyyatı 1896-1901-ci illər arasında “Sərvəti Fünün” jurnalı ətrafında birləşən yeni nəsillə istibdad rejiminə qarşı ikinci bir hücum etmişdir. Digər adı “Ədəbiyyatı cədidə” olan “Sərvəti Fünün” II Əbdülhəmid dövründə “Sərvəti fünün” jurnalı ətrafında toplanan sənətkarların qərb təsirilə inkişaf etdirdikləri ədəbiyyatdır. “Sərvəti fünün” əslində Əhməd Lütfkarlıq tərəfindən təsis edilən bir fənn məcmuəsinin adı olmuşdur.
    1891-1944-ci illərdə İstanbulda “Sərvəti-fünun”, yəni “Fənlər sərvət”i adlı elmi-kütləvi və ədəbi-ictimai türk jurnalı çıxmağa başlamışdır. Bu jurnal 1896-1901-ci illərdə-baş redaktoru Tofiq Fikrət olarkən Türkiyədə Əbdulhamid cəmiyyətinin eybəcərliklərini açıb göstərən, öz səhifələrində ədəbiyyat, hüquq, iqtisadiyyat, tarix məsələlərinə dair məqalə və resenziyalar yer vermiş, ölkənin ədəbi-ictimai həyatında, yeni türk ədəbiyyatının yaranmasında mütərəqqi rol oyamışdır.
    Tənzimat ədəbiyyatının ilk zamanlarda Ziya Paşa, Namiq Kamal başda olamaqla üzrə bu axının liderliyini edən ədəbiyyat “Sənət sənət üçündür” qanununa bağlı idilər. Onlar “hər şey şeirin mövzusu ola bilər” fikrini irəli sürmüş, lakin dövrün siyasi təzyiqləri nəticəsində eşq, təbiət, ailə-məişət kimi mövzuları işləməli olmuşlar. Bundan başqa “sərvəti fününçular” şeirdə ilk dəfə mövzu bütövlüyünü təmin etmişlər. “Sənətkaranə üslub” və yeni bir sözyaradıcılığı qayğısıyla olduqca mürəkkəb bir dil istifadə etmişlər. Bu dövr sənətkarlar Avropa ədəbiyyatı ənənələrindən istifadə etmişlər. Bu ədiblər daha çox yaşadıqları mühiti izah etməyə çalışmışlar. Onların yaratdıqları əsərlərdə “Sənət sənət üçündür” prinsipi hakim olduğu üçün bu əsərlər geniş xalq kütlələrinə deyil, əsasən ziyalı təbəqəyə ünvanlanmışdır.
    “Sərvəti Fünun” dövrünün əhəmiyyətli nümayəndələri aşağıdakılardır:
    Türk ədəbiyyatında “Sərvəti fünün və ya Ədəbiyyatı cədidə” adlanan cərəyanın banisi olan Tofiq Fikrət (1867-1915) 1888-ci ildə Qalatasaray litseyini bitirmiş, bir müddət xarici işlər nazirliyində işləmiş, 1894-1915-ci illərdə türk dili və ədəbiyyatından dərs demişdir. İlk şerlərini və ədəbiyyatın ictimai roluna dair məqalələrini redaktoru olduğu “Sərvəti fünun” jurnalında dərc etdirmişdir. Tofiq Tofiq Fikrət türk şerinə mənzum və formaca yeniliklər gətirmiş, ilk dəfə “sənət həyat üçündür” prinsipini həm əməldə, həm də nəzəriyyədə tətbiq etmişdir. İnqilabi ruhlu şerlərində zülm, istibdad və dini fanatizmi qətiyyətlə qamçılamış, humanizm və azadlıq ideyalarını, xalqlar dostluğunu tərənnüm etmişdir. Əsərləri qadağan edilməsinə baxmayaraq, mütərəqqi gənclər və hərbçilər arasında əldən-ələ keçərək əzbərlənmiş və yayılmışdır. Hakim dairələr tərəfindən ömrünün sonuna qədər təqib olunsa da, inqilabi ideyalara və xalqa sadiq qalmışdır.
    Tofiq Fikrətin yaradıcılığınln ikinci dövrü 1901-ci ildən başlayır və şair bu dövrdən başlayaraq “cəmiyyət üçün sənət” anlayışını irəli sürərək ictimai mövzulara yönəlmişdir. Tofiq Fikrətin ən böyük amalı Osmanlı İmperiyasının müasir həyatın tələblərinə yiyələndirmək idi. Şairin fikrincə bunu Qərbin texnologiyasını ölkədə tətbiq etməklə nail olmaq olardı. Ona görə dünyada ən əhəmiyyətli varlıq insandır. Şair onların azadlıqlarını və haqqlarını müdafiə etmişdir. Lakin şairin fikrincə müharibələrin qaynaqlanmasına səbəb dinlərdir. Buna görə də o, dinlərə ayrılıq mənbəyi kimi baxmışdır. Ölkənin gələcəyinə gəldikdə isə şair bunu gənclikdə görürdü. Buna görə də o, uşaqlara böyük sevgi və səmimiyyətlə yanaşmış, ilk dəfə uşaqlar üçün şerlər yazmışdır.
    Əsərləri Azərbaycanda rəğbət qazanmış, Məhəmməd Hadi, Hüseyn Cavid, Abbas Səhhət və b.-nın yaradıcılığına müəyyən təsir göstərmişdir.
    Rza Tofiq Bölükbaşı (1868-1949) ixtisasca həkim olsa da əsasən şair və filosof kimi tanınmışdır. O, “İttihad və tərəqqi” təşkilatının üzvü (1907), məşrutə hərəkatının fəal xadimlərindən olmuşdur. Rza Tofiq 1918-ci ildən Türkiyənin maarif naziri işləmişdi. Yaradıcılığına aşıq şerinin-Qaracaoğlanın, Dərdlinin və sufi poeziyasının, əsasən də Yunus Əmrənin, habelə impressionizmin güclü təsiri olmuşdur. Böyük filosof olan Rza Tofiq türk poeziyasında heca vəzninin mövqeyini möhkəmləndirmiş, şeirlərində insanpərvərlik ideyalarını, təbiət gözəlliklərini tərənnüç etmişdir. Bölükbaşının əsərləri əsasən “Ömrümün sərabı” (1934) adlı kitabında toplanmışdır. Bundan başqa onun “Əbdülhaq Hamid və fəlsəfi görüşləri” (1913), “Fəlsəfə dərsləri” (1914), “Tofiq Fikrət” (1945) və s. fəlsəfi əsərləri də var. Rza Tofiqin şeirləri XX əsrin əvvəllərinndən Azərbaycan ədəbiyyatında yayılmış və romantik ədəbiyyata öz təsirini buraxmışdı.
    Yuxarıdakıları nəzərə alaraq onu qeyd edə bilərik ki, 1906-1909-cu illərdə Türkiyədə ədəbiyyat fakültəsində təhsil alan H.Cavid dövrün ictimai-siyasi məsələlərinə, ədəbi proseslərinə biganə qalmamış, “bana elm lazımdır, şəhadətnamə deyil” deyərək yalnız fakültə dərsləri ilə kifayətlənməmiş, N.Kamal, Z. Paşa, Ş. Şamil, R.M. Əkrəm, A.Hamit və Rza Tofiq kimi dövrün qabaqçıl ədəbi şəxsiyyətləri ilə yaxından tanış olmuşdur:
    “Əfəndim! Bəndəniz ta Ramazana qədər beş-altı ay (edadi) proqramını ikmala çalışırdım və hər həftə də məşhur filosof Riza Tevfiq bəydən bəzi həqayiqə dair bir-iki dərs proqram xaricində oquyurdum. Sonra hürriyyət alınır-alınmaz Riza Tevfiq bəy Ədirnə məbusu intixab edildi. Bəzi asari-nafiə nəşrinə başladı, darülfünunun ədəbiyyat şöbəsinə professor təyin edildi. “İttidad-tərəqqi” cəmiyyəti tərəfindən millət vəkalətinə namizəd oldu. Xülasə, iş iş üstündən aşdı, daşdı, bizə vaqt qalmadı. Sonra Ramazanda darülfünuna istida təqdimilə ədəbiyyat şöbəsinə qeyd və qəbul olundum. Şimdiyə qədər də davam ediyorum. Şimdilik bənim təqib etdiyim dərslər: ədəbiyyati-osmani, ədəbiyyati-farsi, tarixi-ədəbiyyat, məbadiyi-fəlsəfə, tarixi-ümumi və siyasi, coğrafiyayi-tarixi, təbii və ümrani…Bu proqram ustadi-möhtərəm Riza Tevfiq bəyin səlah gördüyü bir proqramdır”. (4;261)
    H.Cavidin həm darülfünun, həm də əsərlərindən tanıdığı müəllimlərinin ideyalarını öz əsərlərində təcəssüm etdirmiş, onların əsərlərindən sitatlar gətirmişdir. Müəllimi Rza Tofiqin “İttihad və tərəqqi” cəmiyyətinin üzvü olması və həmin cəmiyyətin vətənini üçün etdiyi xidmətləri dəyərləndirən H. Cavid 1916-cı ildə qələmə aldığı “Hərb və fəlakət” şerində bu mövzuya belə toxunmuşdur:
    İdealsız nicat ümidi məhal…
    “İttihad!” İştə ən böyük ideal!
    Səni qurtarırsa, qurtarır birlik,
    Çünki birlikdədir fəqət dirlik!.. (4;s54)
    H.Cavid 1914-cü ildə Məhəmməd Tahir Menemenlizadədən təsirlənərək onun 1896-cı ildə yazdığı “Uyuyor” şerinə nəzirə yazmışdır. Bundan başqa Tofiq Fikrətin “Rubabi-şikəstə”sindəki “Əncəli hikmət; Əzməyən əzilir” fikrini H.Cavid özünün Qars və Otluda zülmə məruz qalanlara ithaf etdiyi “Məzlumlar için” şerində “Bir həqiqət bu: “əzməyən əzilir!..” deyə təsdiqləmişdir.
    H.Cavid “Xəyyam” (1935) pyesində V.Şekspirin “Hamlet” faciəsində təsvir olunan qəbristanlıq səhnəsinə oxşar bir səhnə təsvir etmişdir. Bu mövzuya türk romantiklərindən N.Kamal da “Gülnihal” adlı əsərində yer vermişdir. “Əsərdə Muxtar bəy eyniylə İngiltərəyə qayıdaraq Horatsiyo ilə görüşən Hamlet kimi şəhər qəbristanlığında görüşür. “Hamlet”də olduğu kimi Muxtar bəy də məzarçıların mahnılarına qulaq asır:

    Qazmanı vurdum məzara
    Sümük çıxdı para-para
    Can verib aldanma yara,
    Səndən keçər, sən ölmənə bax.( 9;22)

    H.Caviddə də məzarçılar dünyanın faniliyindən, sonunda hamını eyni aqibət gözlədiyindən mahnılar oxuyur:

    Birinci məzarçı
    Biri ölməzsə dirilməz birisi,
    Hiçdır ömrün sonu yaxud gerisi.
    Olsa qurnaz nə qadar bir tilki,
    Boğazından çıqacaqdır dərisi. (4;92)

    H.Cavidin tədqiqatçılarından birinə çevrilmiş Enver Uzun Türkiyə ədəbi mühitinin təsirini düzgün qiymətləndirmiş, haqlı olaraq “Hüseyn Cavid və Türkiye edebiyatı” əsərini həsr etmişdir. H.Cavidin yaradıcılığının Türkiyə dövrü həm də onun dövrü mətbuatda çap olunan şerləri ilə də yadda qalandır. Tədqiqatçı şairin darülfunun həyatını təsvir edərkən bu məqamlara da toxunmuşdur. “Cavid İstanbulda qaldığı illərdə bir tərəfdən fikir adamlarından dərs almış, digər tərəfdən isə İstanbulun mətbuat həyatı ilə yaxından maraqlanırdı. Elmi-Bəşər, Yadi-Mazi əsərləri nəşr edilmişdir…( 8;14) Bundan savayı 1909-cu ildə şairin “Son baharda” şeiri Türkiyənin “Siratül-müstəqim” məcmuəsində nəşr edilmişdir.
    Cavidin 1905-illərdə Türkiyə həyatından əxz elədiyi mövzulardan biri də “Uçurum” əsəridir ki, bu Əbdülhəmid üsuli-idarəsinin istibdadının ifrat dərəcəyə çatdığı dövrə təsadüf edir.
    Əsərin mövzusu XX yüzilin əvvəli Türkiyə həyatından alınmışdır. Müəllif burda yaxşı bələd olduğu müasir türk gənclərinin həyatını əks etdirmişdir. Pyesin əsas qayəsi Qərb mədəniyyətinin türk gənclərinə mənfi təsirini göstərməkdir. İstedadlı rəssam Cəlal və onun həyat yoldaşı Gövərçin bir-birlərini saf məhəbbətlə sevirlər. Cəlal Avropa rəssamlıq məktəbləri ilə daha yaxından tanış olmaq üçün Fransa və İtaliyaya gedir. Burada o, Fransız qızı Anjellə tanış olur və ailəsini vətənini unudur. Gövərçinin sevgi məktublarını cavablandırmır. Bir müddət sonra içki düşkünü olur, rəssamlıq arzularını unudur və Anjellə İstanbula qayıdırlar. Gövərçinin atası Uluğbəylə qardaşı Yıldırım Cəlalı Anjeldən uzaqlaşdırmağa çalışırlar. İş o yerə çatır ki, Yıldırım nəalac qalıb özünü Anjelə vurulmuş kimi göstərməyə məcbur olur. Lakin Cəlal artıq özünü tamamilə itirmişdir. Gövərçinin yeganə təsəllisi olan Mənəkşə də onun əli ilə həlak olur. Sonunda Cəlal Anjelin ona addımbaşı xəyanət etdiyini və özünün timsalında bir türkün, bir istedadının məhv olduğunu anlayır. Cəlal mənəvi böhran keçirir özünüuçurum olan ataraq intihar edir. Əsərin adı da daha çox rəmzi məna daşıyır və öz kökündən uzaqlaşan, yad mədəniyyətin, yad mənəviyyatının təsiri altına düşməsini bildirir.
    Məktublarında Boğaz içinin gözəl mənzərəsinə aşiq olduğunu bildirən H.Cavid burada gözəl qiraətxanaların, kitabxanaların, teatrların mövcud olduğunu, müzeylərin inkişaf etdiyini də bildirmişdir. Məhz İstanbul mühitinin təsirindəndir ki, Cavid sonralar Alp Arslan, Məlikşah (“Xəyyam”), Əmir Teymur, Yıldırim (“Topal Teymur”) və “Atilla”, “Çingiz”(həbsi zamanı NKVD nümayəndələri tərəfindən götürülmüşdür) kimi türk dünyasının məşhur sərkərdələrinə, dövlət xadimlərinə həsr etmiş əsərlərin müəllifi olmuşdur.
    Türk ədəbiyyatında Teymurun bədii obrazına Əhməd Cevdet Paşanın “Qisas-i ənbiya və Təravih-i Hüləfa”, Əbdülhaq Hamidin yazdığı “Teyflər keçidi”ndə və Hüseyn Cahidin “Topal” əsərində rast gəlirik. Azərbaycan ədəbiyyatında isə Teymur obrazına Əlibəy Hüseynzadənin “Siyasəti-fürusət”, M.S.Ordubadinin “Teymurləng və İldırım Bəyazid” əsərində rast gəlirik. Əli bəy Hüseynzadənin “Siyasəti-fürusət” əsəri Əbdülhaq Hamidin təsiri ilə yazılmışdır.
    H.Cavid də yuxarıdakı sənətkarların əsərlərindən ilham almış və Qərb ədəbiyyatında Napaleonları, Kolumbları, I Pyotrları qəhrəman kimi təbliğ edərək türk fatehlərini qaniçən, qəsbkar kimi qələmə alanlara cavab olaraq “Topal Teymur” dramını yazmışdır. O, burada tarixi təhrif etməmiş, hər bir obrazı tarixi gerçəkliyə əsasən yaratmağa nail olmuşdur.
    Bildiyimiz kimi Cavidin üslubu, ədəbiyyata gətirdiyi mövzular həmin dövrdə Azərbaycanda yaşayıb-yaradan digər sənətkarların əsərlərindən fərqlənirdi. Cavid Əlibəy Hüseynzadənin “Türkləşmək, islamlaşmaq, müasirləşmək” şüarını əsas tutaraq əsərlərində ümumtürk ideyalarını dəstəkləmiş, Şərqin şanlı tarix və mədəniyətini inkişaf etmiş Qərb dövlətləri səviyyəsində təbliğ etməyi məqsəd qoymuşdu. Bu da təbii ki, Sovet dövrünün tələblərinə uyğun deyildi. Cavid dövrün diktə etdiyi tələblərə uymadığından onun əsərləri ədəbi məhkəmələrə məruz qalır (“Şeyx Sənan”) üslubu, dili və mövzuları kəskin tənqidə və təzyiqlərə məruz qalırdı.
    Tənqidçilər Cavidi Sovet ideyalogiyasını təbliğ edən əsərlər əvəzinə islam və türk tarixindən bəhs edən əsərlər yazdığına görə ittiham edir, onu “müasir” dövrdən uzaq qaldığını söyləyirdilər. Lakin bütün bu tənqidlərin içərisində onlar Cavidin türk ədəbi məktəbindən və dəqiq olaraq kimdən təsirləndiyini də tədqiq edə bilmişdilər: “Cavid əşkal (şəkil) cəhətdən nə qədər Hamidanə isə üslub cəhətdən Fikrətanə və fəlsəfə cəhətdən Tofiqanə bir əsər yaratmaq istəmişdir”. (2; 20) Sonra tənqidçı Cavidin skletin tarixin rəmzi olduğunu Tofiq Fikrətdən əxz elədiyini qeyd edir. O, “Peyğəmbər” dramında Fikrətin dil və üslubunun, Rza Tofiqin təsəvvüf ədəbiyyatının izi olduğunu bildirir.
    Sonunda onu da qeyd etməliyik ki, Cavid onun üçün həyatının mənasına çevrilən elm yolunun zirvəsinə məhz Türkiyədə çatmışdır. İstanbul ədəbi mühiti onun həyatı bahasına olsada amalını, bütün ittihamlara və təzyiqlərə sinə gərəcək gücü verən ideyalını yaratmışdı. Türk ədəbi mühiti Cavidi bir dövr sənətkarlığından çıxararaq əbədiyyət və ümumbəşərlik zirvəsinə qaldırdı. İstanbul Universitetində təhsil alması onu ortaq türk dilinin yaradıcısına, ümümtürk tarixinin və mədəniyyatının təbliğatçısına çevirmişdir.

    Qaynaq:

    1. Azərbaycan Sovet Ensiklopediyası. 10cilddə. IX cild Bakı: Az.Sovet Ensikl.-nın baş redak.,1986, 624s.
    2. Cavidi xatırlarkən: Məqalələr və xatirələr.(ön söz A.Zamanov), Bakı: Gənclik, 1982, 392s.
    3. Hüseyn Cavid. Əsərləri, beş cilddə,I cild, Bakı: Lider nəşriyyatı, 2005, 256 s.
    4. Hüseyn Cavid. Əsərləri, beş cilddə,V cild, Bakı: Lider nəşriyyatı, 2005, 288s.
    5. Məmmədli Qulam. Cavid ömrü boyu. Həyat və yaradıcılıq səlnaməsi. Bakı: Yazıçı, 1982, 186 s.
    6. Məmməd Cəfər. Hüseyn Cavid, Bakı: Azərnəşr, 1960, 246 s.
    7. Şərif Əziz. Keçmiş günlərdən. Bakı: Yazıçı, 1986, s .
    8. Enver Uzun A.Hüseyn Cavid və Türkiye edebiyatı. Bakı: Günəş nəşriyyatı, 1998, 165s.
    9. Tanpınar Hamdi A. XIX asr Türk Edebiyatı Tarihi., İstanbul: 1988, 388s.

  • Şair-filosof Əlişad QARAQASIMLI.Şeirlər

    Naməlum rəssamın əsərləri önündə

    Sənətkar əlil sənət ucaldıb
    Bir müdrik gözüylə baxır sabaha.
    Burda əbədiyyət yiyəsiz qalıb,
    Ölməzlik ünvanın itirib daha.

    Bürüyüb aləmi sənət heyrəti,-
    Kətan üzərinə həyat dolubdur.
    Yaranan, qazanıb ədəbiyyəti,
    Yaradan, bu yerdə unudulubdur.

    Şöhrət də qarşında endi, alçaldı,
    Yaman da qarşında karıxır indi.
    İmzası əsərlə, həyat ucaldı,
    İmzasız məktublar ev yıxır indi.

    Ehtiyac üzündən, sənət eşqindən
    O, gecə yatmayıb, gündüz yatmayıb.
    Baxtınız qızıltək xəclədiyindən,
    İmza atmağına vaxtı çatmayıb.

    Yuxuda yazdığım şeir

    Yuxuda yazdığım şeir incəydi,
    Mənim qəlbimcəydi, ürəyimcəydi.
    Ulduz şöləsitək qənirsiz idi,
    Almışdı qoynuna ilk bahar kimi.
    Sözlər kobud idi, yöndəmsiz idi,
    Mala çəkilməmiş divarlar kimi.

    Təzə qana dolan ürəkdi sözlər,
    Dönürdü yaxşıya gözümdə pis də.
    O qədər incəydi, kövrəkdi sözlər,
    Qartək əriyirdi dilimin üstə.

    Kəlmələr yatmırdı dodaqlarıma,
    Sinəmin odunda bişmirdi, ALLAH!
    Sözlər yonulmamış kərpic kimiydi,
    Bir-biri üstünə düşmürdü, ALLAH!

    Hərən-pərən idi sözlərin çoxu
    Necə köçürürdüm bəs ağ varağa?
    Amma ki, kağızda izi yox idi.
    Hiss idi, duyğuydu başdan ayağa,
    Bircə kəlmə belə sözü yox idi,
    O şeir sözsüz də deyildi axı…

  • Xalq şairi Zəlimxan Yaqubun “Seçilmiş əsərləri”ndən seçmə şeirlər

    NİZAMİ DÜNYASI

    Ağlın genişliyi, qəlbin səsidir,
    Varlığın ən büyük xəritəsidir.
    Fikrin qollarıyla qucub cahanı,
    Beş əsər dünyanın beş qitəsidir!

    Künül dünyasında süz heykəlləşər,
    Yayınmaz gozlərdən nə xeyir, nə şər.
    Minlərlə xəzinə doldu, boşaldı,
    “Sirlər xəzinəsi” tanıyır bəşər!

    Saralmaz bağçası xəzan əlində,
    Pozulmaz nizamı pozan əlində.
    Tilsimlər, əfsunlar sındıran qələm
    Hər şeyə qadirmiş yazan əlində!

    Fərhad məhəbbətdə dünyada təkdi,
    Şirinin rəsmini daşlara cəkdi.
    Nizami şerindən sohbət açmağa
    Allah ucalıqda şair gərəkdir!

    Yandı süz adlanan gur ocaq üçün,
    Eşqi cicəkləndi bu torpaq üçün.
    Yeddi şair ümrü çatmaz bəlkə də,
    Tək “Yeddi gozəli” yaratmaq üçün!

    Tanrısı ülümsüz təbiət oldu,
    Qəlbində tukənməz min hikmət oldu.
    Gecələr ulduzla dindi, danışdı,
    Gunduzlər Gunəşlə həmsohbət oldu!

    Üzdü, inciləri dərində tapdı,
    Fikri məqamında, yerində tapdı.
    İsgəndər axtaran “abi-həyat”ı,
    Nizami sozundə, şerində tapdı!

    Kolamı alışıb yandı zor kimi,
    Büyüdü dünyası ufuqlər kimi.
    Batmadı əsrlər qaranlığında,
    Parladı on aydın şəfəqlər kimi!

    Sirdaşdır qocaya, gəncə Nizami,
    Nizami Gəncədir, Gəncə Nizami!
    Əyləşib dahilər səltənətində
    Bütün şairlərdən öncə Nizami!

    ŞEYXİM MƏNİM, ŞAHIM MƏNİM,
    ŞAİRİM MƏNİM

    Ərdəbildə Şeyx Səfi turbəsində Şah İsmayıl
    Xətainin məzarı başında duşuncələr

    Qızıl baxtım, qızıl taxtım, qızıl tacım, hey,
    Həm uğurum, həm qüsurum, ağrım-acım, hey,
    Bu gunumdə çoxdu sənə ehtiyacım, hey,
    ŞEYXİM mənim,
    ŞAHIM mənim,
    ŞAİRİM mənim!

    Əldən çıxdı, fursət mənim, cəm mənim deyil,
    Goycə yoxsa, necə deyim, qəm mənim deyil,
    Təbriz, Dərbənd həm mənimdi, həm mənim deyil,
    ŞEYXİM mənim,
    ŞAHIM mənim,
    ŞAİRİM mənim!

    İblis yenə fitnəsində, şeytan şərində,
    Ağrı canda, nisgil gozdə, yara dərində.
    Tağım uçdu, belim sındı Xudafərində,
    ŞEYXİM mənim,
    ŞAHIM mənim,
    ŞAİRİM mənim!

    Ümrümüzü kozə tutub, oda verdilər,
    Üzümüzü ozgolərə qida verdilər.
    Novolorin Borçalını yada verdilər,
    ŞEYXİM mənim,
    ŞAIIIM mənim,
    ŞAİRİM mənim!

    Yerevana dondərdilər Rəvanımızı,
    Sarsıtdılar qocamızı, cavanımızı.
    Səndən sonra duşmən qurdu divanımızı,
    ŞEYXİM mənim,
    ŞAHIM mənim,
    ŞAİRİM mənim!

    Allah bizə rursət verdi, ağıl vermədi,
    Allah bizə üvlad verdi, oğul vermədi.
    Allah bizə əvvəl verdi, axır vermədi,
    ŞEYXİM mənim,
    ŞAHIM mənim,
    ŞAİRİM mənim!

    Taleyimiz qapaz gürüb, şillədən keçib,
    Mərd kişilər başdan keçib, kəllədən keçib.
    Ulu şeyxlər, şah oğullar gullədən keçib,
    ŞEYXİM mənim,
    ŞAHIM mənim,
    ŞAİRİM mənim!

    Qollarınla torpağıma sarıl, gəl, babam,
    Oxa çevril, kaman kimi gəril, gəl, babam,
    Dirilt bizi, yaşat bizi, diril, gəl, babam,
    ŞEYXİM mənim,
    ŞAHIM mənim,
    ŞAİRİM mənim!

    Çaldıranda yaralanmış şahıma qurban,
    Bu yaradan tustulənən ahıma qurban.
    Tarixdəki on üç yaşlı dahimə qurban,
    ŞEYXİM mənim,
    ŞAHIM mənim,
    ŞAİRİM mənim!

    Ərdəbil, avqust 1992

    MƏHƏMMƏD FÜZULİYƏ

    Ey Füzuli! Eşqin yenə məclisimə tam gətirib,
    Nur dolu bir badə süzüb, sevgi dolu cam gətirib.

    Muradın şəmi yanmazmı, bu şamı yandırmaq üçün,
    Beş yüz ildən sonra gəlib, Tanrı üzü şam gətirib.

    Kohnə süzün, qədim süzün təzələrdən təzə qalıb,
    Ulu süzün əyyamına yeni bir əyyam gətirib.

    Yer üzünün şairləri ətrin ilə gozəlləşib,
    Bir gülü Şəhriyar dərib, bir gülü Xəyyam gətirib.

    Bu gün səni necə-necə sevən gəlib, duyan gəlib,
    Adına salavat cəkib, ruhuna salam gətirib.

    Ziyarətə gedən kəslər geyər ehram paltarını,
    Bizi yenə ziyarətə süz adlı ehram gətirib.

    Zəlimxan da eşqin ilə dünüb bu gün Məcnun olub,
    Dərgahına könül dolu hormət, ehtiram gətirib.

    GÖRÜŞ-AYRILIQ

    Səndən xatircəməm, Füzuli babam,
    Qəbrinin daşından üpüb gedirəm.
    Güzümün yaşını cicəklər kimi
    Məzarın ustunə səpib gedirəm.

    Kim deyir məzarın dağılıb sənin,
    Kim deyir torpağın kulə çevrilib.
    Ən yaxın həmdəmsən İmam Huseynə,
    Nəfəsin cicəyə, gulə çevrilib.

    Milyonlar doğulur, milyonlar gedir,
    Hamı belə yerdə uyumur, babam!
    Düz beş yüz ildir ki, xalqın, millətin,
    Sənə məhəbbəti soyumur, babam!

    Kərbəla taleli, Kürkük haraylı,
    Nəcəf xatirəli ustadım mənim.
    Min dağı qoparıb bir dırnağilə
    Süz dağı ucaldan Fərhadım mənim.

    Suzulə-suzulə sozə çevrilib,
    Əriyə-əriyə qəlbin şəm oldu.
    Səhrada Məcnuna qurduğun saray
    Bütün saraylardan mohtəşəm oldu!

    Dünyaya gələndən dünya şerinin
    Ağrı damarısan, ah damarısan.
    Bir qəlbin icində yerləşir bəşər,
    O qəlbin, urəyin şah damarısan!

    Ümür bağışladın, olməz elədin,
    Leyli də, Məcnun da yaşar sinəndə.
    Zamandan-zamana axar, dayanmaz,
    Dəclə də, Fərat da daşar sinəndə!

    Gəzdiyin yerləri gəzdim, dolandım,
    Yatdığın torpaqda yata bilmədim.
    Şohrətin o qədər yuksəklərdədir,
    Bircə pilləsinə çata bilmədim!

    Təzə pohrəsiyəm Azərbaycanın,
    Süzün sunbulundə dənəm, ay ustad!
    Vidadi xəstədən Bağdad elinə
    Nişanə yetirən mənəm, ay ustad!

    Gecəli-gündüzlü yollarda qalıb,
    Necə yol duşsəm də bərkə, cətinə,
    Məni qovuşmağa qoymadı eşqin,
    Axır ki, qovuşdum məhəbbotinə!

    Mən indi bildim ki, Bakıyla Bağdad,
    Onda bir-birinə həsrət deyilmiş.
    İndi bizim üçün qurbətə dünüb,
    O zaman bu yerlər qurbət deyilmiş!

    Təbrizə, Hələbə, Bağdada, Şama,
    Nə qədər küç gedib, axın olubdu.
    İndi yaxınları uzaq salmışıq,
    O zaman uzaqlar yaxın olubdu!

    Sevgini ən dadlı bir şərbət kimi
    Bütün nəsillərə icirən babam.
    Ərəbin dərdini türkün dilində
    Dünyanın qəlbinə kocurən babam!

    Baş əyib ülümsüz misralarına,
    Qəbrinin daşından üpüb gedirəm!
    Güzümün yaşını cicəklər kimi,
    Məzarın ustunə səpib gedirəm!!!

    Kərbəla, sentyabr, 1994

    CAVİD ƏFƏNDİ

    Bu nə şadlıq, bu nə bayram, bu nə gürüş, bu nə həsrət
    Gürüşümüz uzun cəkdi, gec oldu, Cavid Əfəndi!
    Dillər yandı, tellər susdu, gullər soldu, bellər sındı
    Ayrılığın bu millətə güc oldu, Cavid Əfəndi!

    Nə təhqirdən, nə zəncirdən, nə kəndirdən aman yoxdu
    Allahsızda Allah yoxdu, imansızda iman yoxdu.
    Kim getdisə, dedilər ki, qayıtmağa güman yoxdu,
    Gür nə qədər günah oldu, suç oldu, Cavid Əfəndi!

    Qələm qırdı, barmaq kəsdi, bilək sıxdı, qol bağladı,
    Haqq deyənin qarşısında cəpər cəkdi, yol bağladı.
    Qan ustundə bir taxt qurdu, zulmə, zora bel bağladı,
    Səni yıxan imperiya heç oldu, Cavid Əfəndi!

    Sənət üçün qorxu deyil buz baxışlar, buz nəfəslər,
    Sənət üçün qorxu deyil qanlı əllər, dar qəfəslər.
    Hardan bilsin, nədən bilsin ağlı topal olan kəslər?
    “Topal Teymur” səhnəmizdo tac oldu, Cavid Əfəndi!

    Yandı urək, coşdu künül, düşündü baş, yaratdı əl,
    Qalx məzardan, Cavid adlı heykəllərin seyrinə gəl.
    Nurun Gunəş, qəlbin atəş, güzün ocaq, süzün məşəl,
    Bostanına yağan daşlar necoldu, Cavid Əfəndi!

    İnam səndə, şərəf səndə, düzüm səndə, səbir səndə,
    Sən qurbətdə, sən Sibirdə, qurbət səndə, Sibir səndə.
    Qırx illik bir yoldan gəldi, quşa dündü qəbir səndə,
    Maqadandan Naxçıvana küç oldu, Cavid Əfəndi!

    Nə yandıran, nə dağıdan, nə də ki uçuran qaldı,
    Yaddaşlarda yaşa dündü, yazan qaldı, quran qaldı,
    Bir nəsildən sağ-salamat ancaq bircə Turan qaldı,
    Necə-necə xoş arzular puç oldu, Cavid Əfəndi!

    Qarşıda qarlı aşırım, arxada uçurum, dərə,
    Tutdu bühtan yağışına, atdı oda, satdı şərə.
    “İblis”ə min lənət deyib, üz tutsan da “peyğəmbər”ə
    Fələk səndən zaman-zaman üc aldu, Cavid Əfəndi!

    Ulu qudrət olan yerdə yoxdu yeri dərd-azarın,
    İşığına yığışmışıq bir turbədə üç məzarın.
    Sən Allahın dostusanmış, son nəfəsin, son güzarın,
    Vətən adlı Məkkə oldu, Hac oldu, Cavid Əfəndi!

    Çaxnaşmalar caynağında necə qış getdi, yaz gəldi,
    İliyini şaxta vurdu, sumuyunə ayaz gəldi.
    Ərtoğrulun harayına Cavidlə Müşginaz gəldi,
    Bu yerdə bir məzar vardı, üç oldu, Cavid Əfəndi!

    KİŞİ

    Məhəmməd Əmin Rəsulzadənin
    məzarı başında düşüncələr

    Yetmiş illik ayrılıq axır ki, çatdı sona,
    Salam! Rəsul üvladı, Məhəmməd Əmin kişi!
    Yordum uzaq yolları səsinlə, sorağınla,
    Qırdım axır belini həsrətin, qəmin, kişi!

    Məzarına baxanın kirpiyində nəm gürdüm,
    Ağ mərmərin uzundə qara donlu qəm gürdüm.
    Sənin kimi yarımaz bir qisməti kəm gürdüm,
    Acıdım taleyinə min bəxti kəmin, kişi!

    Sağ olsun məzarını ağ mərmərə tutanlar,
    Dilindəki sozləri seçib zərə tutanlar.
    Qoy tarixdən utansın səni şərə tutanlar,
    Yaman getdi əlindən fursətin, cəmin, kişi!

    Tanrı səni yaratdı, bir də cətin yarada,
    Sən qurtuluş istədin, qanlar axdı arada.
    Beşiyin Bakıdadır, məzarın Ankarada,
    Sənin Vətəndən ozgə kimin var, kimin, kişi?

    Nələr cəkib başımız, dərdimizdən halıydın,
    Yaralı bir nəğmənin unudulmaz xalıydın.
    Sən də bizim torpağın Mustafa Kamalıydın,
    Heyif! Sünbül tutmamış biçildi zəmin, kişi!

    Sizdən sonra gələnlər qara yeltək əsdilər,
    Bizi bizdən almağa coşdular, tələsdilər.
    Məğrur saraylar quran düz əlləri kəsdilər,
    Daşı düz qoyulmadı üzülün, himin, kişi!

    Ana üz üvladını qoymaz gozundən yana,
    Vətənin olməz oğlu, gedək Azərbaycana.
    Millət “İstiqlal!” – deyə yenidən gəlir cana,
    Üzün çal havasını köklənən simin, kişi!

    Kəsilməz, xalqın kükü dərindədir, dərində,
    Zaman cəkib oturdar hər kəsi üz yerində.
    Aylar, illər kecsə də sən xalqın nəzərində
    Yenə həmin oğulsan, yenə də həmin kişi!
    Bu büyük həqiqətə əmin ol, Əmin kişi!
    Salam! Rəsul üvladı, Məhəmməd Əmin kişi!!!

    Ankara, 1991

  • Gənc yazar Kənan Aydınoğlunun “Ömrün yarı yolunda” adlı şeirlər kitabından seçmə şeirlər

    GÜLƏRDİ ÜZÜMƏ BU HƏYAT MƏNİM

    Qəzetdə çıxanda bir-iki yazım,
    gülərdi üzümə
    bu həyat mənim.
    Şərdən- Qərbə gedən uzun yol qədər,
    baxardı gözümə bu həyat mənim.

    Narahat olurdum düzü, o vaxtlar,
    qınama bu dövrün tələbi idi.
    Bu həyat yolunda, yol ayrıcında,
    bəlkə olanların
    səbədi idi…

    Nə deyim, özümdən o vaxtlar axı,
    onda şairliyim heç bilinməzdi.
    Ömrümdə bilməyib, görmədiyim kəs,
    dedi ki: şeirin elləri gəzdi.

    Vicdanı tər-təmiz, qəlbi safdırsa,
    yoxlayıb sınamaq olmaz, a gülüm.
    Nə deyim bəlkə də doğru söyləyir,
    onu da qınamaq olmaz, a gülüm.

    31 dekabr, 2008. Lökbatan qəsəbəsi.

    “LENİN” KÜÇƏSİNDƏ BİR İT HÜRÜRDÜ

    Kədərdən,qüssədən ayrılanda mən,
    Leylək də dağlar da yuva qurardı.
    Hələ ilk baxışda ,nəzərlərimdə,
    Kimi döyülürdü,
    Kimi vururdu.
    Leylinin dərdini çəkməkdən Məcnun,
    Çöllərə düşərək, xəstə dururdu.
    “Lenin” küçəsindən gəlib keçəndə,
    Özgə, yad kişiyə bir it hürürdü.
    Pərdəni bir yana çəkib sahibi,
    İtindən xəbərsiz bunu görürdü.
    Çox vaxtda sahibi olan işləri,
    Qəşş edib, ürəkdən yaman gülürdü.

    6 yanvar, 2009.

  • Şair-filosof Əlişad QARAQASIMLI.Şeirlər

    Süfrə arxasında

    Özgə don geyərdi toy-düyün günü,
    Elimin qəribə adəti vardı:
    Atamın kiməsə qəzəbi, kini
    Süfrə arxasında unudulardı.

    O kənd-kəsək üçün çırpınır ürək,
    Əsgilmir bir an da kədəri, dərdi.
    Süfrə arxasında kəsilən çörək,
    İki qanlıları birləşdirərdi.

    Ucadır qəlbimin arzu-istəyi,
    Doludur süfrəmizl işıqla, nurla.
    Təndirin oduyla bişən çörəyi
    Siz Allah, kəsməyin pis adamlarla.

    Gör hansı istəklə çırpınır ürək:
    Atın tənhalığın daşını, dostlar.
    Açıqdır ürəyim el süfrəsitək,
    Yığılın süfrəmin başına, dostlar.

    Özgə don geyərdi toy-düyün günü,
    Elimin qəribə adəti vardı:
    Atamın kiməsə qəzəbi, kini
    Süfrə arxasında unudulardı.

    Şimşək

    İstək öz ovcuna alıb qəlbimi,
    Bir odlu misraya qonaq edibdir.
    Elə bil bu küçə səhərə kimi,
    Göylər buludları qaynaq edibdir.

    Közərib eşqinə mənliyin, adın,
    Köksümü şimşəyə toxumamışdım.
    Bu qədər işıqlı, bu qədər aydın,
    Çoxdandır bir şeir oxumamışdım.

    Bir odlu misranın ömrü bir anmış;
    Onu kirpiyimlə dərəsi oldum.
    Çox zaman şeiri oxuyurammış,
    Bir dəfə gözümlə görəsi oldum…

  • Şair-filosof Əlişad QARAQASIMLI.Şeirlər

    Beşiyim

    Qədəmləridi uğurlu,
    Xəyalı dürlü-dürlü,
    A süd qoxulu, nurlu,
    A dualı beşiyim.

    Bur ilahi qurğuydu,
    Dərya idi, duyğuydu,
    Nağıl idi, yuxuydu
    Gümüş yaylı beşiyim.

    Şirin-şəkər xəyaldı,
    Səhər erkən ayıldı.
    Hansı ocaqda yandın
    A laylalı beşiyim?!

    Solğun güləm-dərilmiş,
    Küləklərə verilmiş.
    Dünya beşik deyilmiş,
    A məlallı beşiyim.

    Ruh kimi

    Hara hazım ki suçumu?
    Bir gün sürəcəm köçümü.
    Yandırıram öz içimi,
    Mən bir ah kimi, ah kimi.

    Ömrə-günə eh, nə deyim,
    Hansı fərəhimi öyüm?
    Sudur dünya, gəmidəyəm
    Mən bir Nuh kimi, Nuh kimi.

    Sevib əzizlədim sözü,
    Sinəmi tuş etdim gözə.
    Dolanıram dağı, düzü
    Mən bir ruh kimi, ruh kimi.

  • Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

    rahileanam

    Şairə-jurnalist-publisist
    Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
    “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

    SEVGİ VARSA

    “Könül dəftərim” – silsiləsindən

    Yar – yarından alammasa sorağı,
    Zülmət çökər, sönər qəlbin çırağı.
    Onda olmaz sevgi, könül marağı,
    Sevgi varsa , könül ülfət bağlayır.

    Yar tapanda yarısını tam olur,
    Dəli könül daha ürkmür, ram olur.
    Sevən ürək eşq didərir, kam alır,
    Sevgi varsa, ürək eşqdən çağlayır.

    Dünya fani, hey boşalır, hey dolur.
    Tər güllər də tez açılır, tez solur.
    Hər sevdada boran olur, qar olur,
    Sevgi varsa, gözlər niyə aglayır?

    “Leyli – Məcnun” xalqın sevgi dastanı,
    “Fərhad- Şirin”-timsalında eşq hanı?
    “Əsli- Kərəm”- ahı yaxar çahanı,
    Sevgi varsa, sevənləri dağlayır.

    Əgər fələk çərxi dönsə tərsinə,
    Hazır olaq həyat, sevgi dərsinə.
    Dövran, sən də dur önündə, gər sinə,
    Sevgi varsa, ilham dastan bağlayır…

    ÜRƏYİM BİR OVUC KƏRƏM KÜLÜDÜR

    “Könül dəftərim” – silsiləsindən

    Əzəldən mən səni görməyəydim kaş,
    Ələmdə, fəryadda gecə-gündüzüm.
    Qəm könül evimdə qurubdur bardaş,
    Sönən kül altında gizlənib közüm.

    Məcnuntək səhrada gəzir izlərim,
    Hicran başım üstə qəm bulududur.
    Qarışıb zamana kəlmə, sözlərim,
    Oxuyub, sızlayan yanıq bir uddur.

    Fərhadın çaldığı külüng sinəmdə.
    Ürəyim bir ovuc Kərəm külüdür.
    Gözlərim qübarda, gözlərim nəmdə,
    Hissim, duyğularım qəm bükülüdür.

  • Şəfaqət CAVANŞİRZADƏ.”Aclıq” (Hekayə)

    Ən bahalı it cinsinin küçüyü idi. Anasının altı aylıq küçüyü! Əvvəllər ona heyranlıqla baxardılar. İndi heç kimə maraqlı deyildi. Ana it də ona görə mübarizə apardı, sonunda tab gətirə bilmədi. Həyatla mübarizədə çoxdan iki ayağının üstündə dayanıb qabaq ayaqlarını havada yelləmişdi. Leşinin harda olduğu sahibinin vecinə olmadı. Olmadı deyəndə, o küçük olanda ona bir maşının pulu sayılmışdı. O pulu bir həftəyə xərcləyirdi. Küçük anasına bənzəyə bilərdi, anası kimi öldürülmək istəmirdi. Bomboş küçədə ondan başqa ins-cins bilinməyən bir yerdə necə sağ qala bilərdi? Heç kim onu görmürdü!
    Gözlərini göyə dikmişdi. Tanrıya dua eləmirdi, uçan quşlardan birinin acından çöküb yerə düşməyini gözləyirdi.
    Öncə qan iyini ciyərlərinə çəkmək, sonra dişlərinin arasında nazik sümüklərini sındırıb, ətini ləzzətlə necə çeynədiyini qulağıyla eşitmək istəyirdi…
    Qarnı tox olsaydı, tənhalığını hiss edəcəkdi. Özünə oxşamayan, gözündə bütün itlərdən gözəl dişi arzulayacaqdı. Dişini qoxlaya-qoxlaya küçüyünün bünövrəsini qoyacaqdı, qarnı tox olsaydı!…
    İndi quşu,dişi itdən çox arzulayırdı. Ömürlük razıdır, bəxtsiz ikiayaqlılar kimi tənha qalsın, heç bir dişi it üzünə baxmasın.Offff, cəhənnəm, quş da uçmurdu!
    Ümidini itirdi, məyus gözlərini göylərdən çəkdi, özündən qabağı görmək istədi. Aman allah, sümük!…
    Bəlkə aclıqdan gözünə sümük görünür?! Bir-iki addım yaxına gəldi. Hə, hə!…Gözləri onu aldatmırdı, ümidi onu itirməmişdi. Həyəcandanmı, aclıqdanmı qorxa-qorxa yaxınlaşırdı nemətinə. Gözü nemətindən başqa heç nəyi, heç kimi görmürdü. Yaxınlaşdı!…
    – Az qalıb, bir-iki addım atandan sonra cəsarətə gələcəksən. Hə, çətini addım atmaqdı. At addımını!…
    -Aha, eşitdi səsimi, əla!…
    – Qaç! – daxilindəki səs ona yol göstərirdi.
    Yerişini sürətləndirdi. O sümük mənim ümidimdir. Hər şeydən əvvəl ümidim!…- düşündü.
    Uzaqdan sümüyə dişlərini göstərdi, ağzının suyu axdı!…
    – Az qalıb!…Az qalıb!… Yooooox!….
    İçində baş qaldıran üsyanı onu çökdürdü, ümidlərini gedər-gəlməz elədi. Üç-dörd insan əli sümük üstündə dalaşdılar. Sümük əllərin arasında havaya qalxdı və yoxa çıxdı!…
    – Offf!… Amansız insanlar, niyə? Niyə mənim sümüyümə göz dikdiniz?
    Evinizdəki qızılları, bahalı mebellərinizi, şubalarınızı, bahalı ayaqqabılarınızı niyə yemirsiniz, mənim sümüyümə göz dikirsiniz?
    Ahhh! Ac qalmamaq üçün illərcə onlar üçün çalışmadınızmı? Onlar üçün müharibə edib, bir-birinizi qanına qəltan eləmədinizmi?
    Siz mənə oxşarların hamısını yediniz. Vəhşi heyvanlardan qorxa-qorxa nəslini kəsdiniz, yeməyə heyvan saxlamadınız!…
    Ən zəifləri vaxtından tez məhv elədiniz. Heç olmasa, onları yem üçün saxlayardınız, şeytanlar!
    Qaytarın sümüyümü!..Qaytarın!…Yalvarıram, qaytarın sümüyümü!…

    Artıq gözləri yumulmuşdu. Bu dəfə əllər onu havaya qaldırdı, özünü yüngül hiss elədi. Onların ağız suyunu eşidirdi. Artıq məğlub olmuşdu. Ətinin kəsildiyini də hiss eləmədi!… Son!…

  • Şair-filosof Əlişad QARAQASIMLI.Şeirlər

    Qayçıquyruq qaranquş

    Ağın başqa yanadı,
    Bir yanadı qaran, quş.
    Mənə xoş xəbər gətir,
    Qayçıquyruq qaranquş.

    Ağın da var, qaran da,
    Niyə yoxdu sarın, quş?
    Baharlı sevincindən
    Küləkləri yaran quş.

    Qismətin bahar olsun,
    Görməyəsən boran, qış.
    Yazdan mənə köynək biç,
    Qayçıquyruq qaranquş.

    Bəstələnməz nəğmələrim

    Kövrək bir istəkmi qəriblik adda?
    Gisgilmi yollara işıq saçıbdır?
    Ağ-ağ çiçəklər var ayaqlar altda,-
    Asfalt, daş yollarmı çiçək açıbdır?!

    Bu necə istəkdi batıbdı yasa,
    Ayaqlar altına səpələnibdir?
    Dünyamı dənizə dönübdür, yoxsa
    Yollarmı beləcə ləpələnibdir?!

    Dilimin ucunda alışıb yanan,
    Mənim sevincimdir, kədərlərimdir.
    Ayaqlar altına düşüb tapdanan,
    Mənim bəstələnməz nəğmələrimdir.

  • Gənc yazar Kamran Murquzovun “Kümbet” dərgisində çap olunan şeiri

    Yoxdu ehtiyacın sənin, ay Allah!

    Tarixlər boyunca, əsrlər boyu,
    Yoxdu ehtiyacın sənin, ay Allah!
    Gördük fəlsəfəin öyrəndik bu gün,
    Arpanın, buğdanın, dənin, ay Allah!

    Fərhada göstərdin, Şirinə göstər,
    Müsəlman olanın birinə göstər.
    Səmtini göstərdin, yerini göstər,
    Dumanın, çiskinin, çənin, ay Allah!

    Dağıt həsrətləri ovsunlu gözdən,
    Bal kimi süzülüb, tökülən gözdən.
    Qəmzəli baxışdan, aylı bir üzdən,
    Yox eylə kədərin, qəmin, ay Allah!

    Sevək sevənlərin əziz xətrini,
    Həlqəyə düzməyək şerin sətrini.
    Gərək ki, bu gündən bilək qədrini,
    Bütövün, yarımın, tənin, ay Allah!

    Bir nurlu baxışdan var eyləmisən,
    Dağların başını qar eyləmisən.
    İki sevən qəlbi yar eyləmisən,
    Ucadı məqamın sənin, ay Allah!

  • Gənc yazar Kənan Aydınoğlunu “Kümbet” dərgisində çap olunan şeiri

    Anam

    Anam Aida xanıma.

    Gözümün önündə duranda kədər,
    Çarəsiz dərdimi bilirsən, Anam!
    Nisgildən, həsrətdən dolanda gözüm,
    Gözümün yaşını silirsən, Anam!

    Hərdən ağlayanda cahanda zar-zar,
    Mənim bu kölümdə açmasa bahar,
    Bürüsə könlümü kədərlə qübar,
    Kefsiz əhvalımı görürsən, Anam!

    Payızın ilk günü elə gələndə,
    Şeirim düşəndə bu şirin dilə,
    Sonalar uçaraq düşəndə çölə,
    “Can bala”-kəlməsin deyirsən, Anam!

    Kədərli qəlbimə tapanda dərman,
    Kindən uzaqlaşan bizim bu dövran,
    Xoş əhval içində olanda Kənan,
    Cahanda hər zaman gülürsən, Anam

  • Gənc xanım yazar Şəfa Vəliyevanın “Poçtalyona məktub” adlı yeni şeirlər kitabının imza törəni keçiriləcək

    25 yanvar 2018-ci il tarixində saat 12:00-da Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin Natəvan Klubunda yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsi, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, «Gəncəbasar” bölgəsinin rəhbəri, “Nəsr” bölməsinin redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər mükafatçısı, gənc xanım yazar Şəfa Vəliyevanın “Poçtalyona məktub” adlı yeni şeirlər kitabının imza törəni keçiriləcək.Kütləvi informasiya nümayəndələrinin, ictimaiyyət nümayəndələrinin, mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin, müəllifin yazar dostlarının da iştirakı gözlənilir.İştirak etmək istəyən hər kəs dəvətlidir.

    Ünvan: Azərbaycan Respublikası, Bakı şəhəri, Səbail rayonu, Ə.Xəqani küçəsi 25

    Azərbayanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • Şəfa Vəliyevanın “Poçtalyona məktub” adlı yeni şeirlər kitabından seçmə şeirlər

    Yuxu

    Hərdən yuxum sürgün olur,
    Üz tutur sənin qoynuna.
    Gah da qəfil yolu düşür,

    “Səninlə mənim toyuma”.
    Yeyir, içir, sağlıq deyir,
    Utanmayıb oynayır da.
    Hamını özütək bilir,

    “Sən”li, “mən”li bu dünyada.
    Eh…bezdirir çoxunu,
    Arzumu gizləməliyəm.
    İnsaf et, qaytar yuxumu,
    Səhər işə getməliyəm.

    ***

    Qaladım köksümdə sevgidən ocaq,
    Bilmədim bir zaman sönən olacaq.
    Heç kəslə bölmədim, mən susdum, ancaq,
    Bu ayrılıq yükü qəddimi əydi.

    Sandım ki, olarsan məhəbbət gülüm,
    Baharda açılan ilk novruzgülüm.
    Nə olar, bir mənə söylə, sevgilim,
    Bu ayrılıq nəydi, bu hicran nəydi?

    Mən sənə vermişdim öz ürəyimi,
    Sanırdım tapmışam eşq mələyimi.
    Mən səndən gizlətdim məhəbbətimi,
    Axırda daş olub başıma dəydi.

    ***
    Açdım ürəyimi sənə bu gecə,
    Mənə yox söylədin, nədir günahım?
    Ayıldım, yuxuymuş, sevindim necə,
    Şahzadəsi oldun yuxularımın.

    Ah, necə sevmişəm, necə mən səni,
    Sevgi ocağında qorayam, gülüm.
    Sevgi naxışının ilmələrində,
    Bir zərəm, ipəyəm, xarayam, gülüm.

    Unutdum bir anlıq özüm-özümü,
    Ayıldım, xəyala dalmışam sənsiz.
    Səni deyə-deyə yumdum gözümü,
    Səni deyə-deyə qalmışam sənsiz.

    Ayrılığım günah deyil

    Gendən baxdım bir gözəllik ulduzu,
    Gözlərimə yol çəkildi nurundan.
    İndi gözlərimdə dönüb olub su,
    Eşqin sabahında sökülməyir dan.

    Mənim xəyallarım şirin olmadı,
    Əksi suya düşmüş gülə bənzədi.
    Mənim ayrılığım günah olmadı,
    Yad sığal görməmiş telə bənzədi.

    Xana qurdum ürəyimin odundan,
    Yanlış vurdu naxışları o gözəl.
    Sevən qəlbə bir təsəlli ağıldan,
    Nə mən dönüm xatirəyə, nə sən gəl.

    Mən Azərbaycandanam!

    Gözlərdəki gözəllikdən,
    Eşq dillənər, qəlb alışar,
    Dil susar, gözlər danışar.
    Qıyqacı baxışlarla,
    Sevən gözlər elə süzər,
    Ox kirpiklər ürək üzər.

    Aşiqə pay işvəli yar,
    Hər bir əda min sehrli,
    Nazlar gözəl, türlü-türlü.
    Sevənlərin gözlərində,
    Dünya gözəl görünür ki,

    Aləm nura bürünür ki…
    Sevgi mənlik ocağıdır,
    Elə yanar, alovlanar,
    Aşiq neçə mətləb qanar.
    Gəl, gizli yanma oduma,
    Atəşim aləmdədir, bil,
    Mənə tay olmaz ki, hər gül…

    Fərq etməz ki, kiməm, nəyəm,
    Uzaqdanam, yaxındanam…
    Mən gözələm, gözəllərin gözəliyəm,
    Çünki, Azərbaycandanam,
    Mən Azərbaycandanam…

  • Ədalət RƏSULOVA.”Əzizə Cəfərzadənin tarixi romanlarında tarixilik və müasir gerçəklik”

    Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyası Nizami adına Ədəbiyyat İnstitutunun əməkdaşı

    Azərbaycan ədəbiyyatının istedadlı nümayəndələrindən biri olan Xalq yazıçısı Əzizə Cəfərzadə özünə məxsus bir yaradıcılıq yolu keçmişdir.Daha çox tarixi roman ustası kimi tanınan yazıçının ədəbi-bədii irsi özünün zənginliyi,əhatəliliyi ilə diqqəti cəlb edir.
    Tədqiqatçı alimlər Əzizə Cəfərzadənin yaradıcılıq yolunu şərti olaraq üç mərhələyə bölürlər. Belə ki,1937-1970-ci illəri əhatə edən birinci mərhələ yazıçının ilk yaradıcılıq axtarışları kimi dəyərləndirilmişdir.Yazıçı bu dövürdə tarixi və müasir mövzularda hekayələr yazmaqla bərabər, eyni zamanda, gələcək tarixi romanlarının axtarışı ilə də məşğul olmuşdur.
    1970-1990-cı illəri əhatə edən ikinci yaradıcılıq mərhələsində yazıçı ədəbi və siyasi şəxsiyyətlərin həyatından bəhs edən bir sıra mühüm tarixi romanlarını yazmış,bir nasir kimi cəmiyyətdə özünü tam təsdiq etmişdir.Nəhayət, 1991-2003-cü illəri əhatə edən sonuncu mərhələdə yaradıcılığı məhiyyətcə yeni məzmun kəsb etmiş yazıçı diqqəti Azərbaycan siyasi tarixinin ən aktual problemlərinə yönəldə bilmişdir.O, həmçinin milli mənəviyyatımızın ağrılı məqamlarını işıqlandırmışdır.
    Əzizə Cəfərzadə bədii yaradıcılığa “Əzrayıl”adlı hekayəsi ilə başlamışdır.1937-ci ildə ədəbiyyat qəzetində dərc olunmuş bu hekayədə yazıçı dövrün sosial həyatının canlı bədii mənzərəsini yaratmışdır.Məhs bu dövrdən etibarən hekayələri,povestləri,elmi və publisistik yazıları ilə vaxtaşırı olaraq mətbuatda çıxış etmiş, axtarışlarının nəticəsi olaraq bir sıra maraqlı sənət əsərləri qələmə almışdır.
    1948-ci ildə Azərnəşr tərəfindən ədibin “Hekayələr”adlı ilk kitabı çapdan buraxılsa da,kitab satışa çıxarılmadan yandırılmışdır.Kitabın yandı-
    rılmasına səbəb kimi Mixail Zoşşenko və Anna Axmatova fonunda yaranan mubahisə səbəb olmuşdur.
    14 avqust 1946-cı ildə ilk kitabı yandırıldıqdan sonra Əzizə Cəfərzadənin 1963-cü ilə qədər heç bir kitabı çap edilməmişdir.Lakin yazıçı bu il lər ərzində yaradıcılıq axtarışlarından ayrılmamışdır.
    1963-cü ildə nəhayət yazıçının “Natavan haqqında hekayələr”adlı ilk kitabı çap olunmuşdur.Bundan sonra onun 1964-cü ildə “Qızımın hekayələri”, 1966-cı ildə “Sahibsiz ev”, 1969-cu ildə “Əllərini mənə ver” və bu kimi başqa hekayə və povestlərini qələmə almışdır.
    Xalq yazıçısı Əzizə Cəfərzadənin yaradıcılığında tarixi mövzulu əsərlər aparıcı yer tutur.O,bütün ədəbi fəaliyyəti boyunca tarixi mövzulara üstünlük vermişdir.Müəllifin 1972-ci ildə “Aləmdə səsim var mənim”, 1977-ci ildə “Vətənə qayıt”, 1980-ci ildə “Yad et məni”,1981-ci ildə “Bakı-1501”,1983-cü ildə “Cəlaliyyə”, nəhayət 1989-cu ildə “Ağlayan-güləyən Sabir” kimi roman və povestləri yazıçının yaradıcılığında əsasyer tutmuşdur.
    Azərbaycanın istiqlaliyyət əldə etməsi Əzizə Cəfərzadənin yaradıcılığının daha da zənginləşməsinə səbəb olmuşdur.Tarixi mövzuda yeni-yeni əsərlər yaratmışdır.Bu baxımdan 1992-ci ildə yazdığı “Eldən-elə”,1966-cı ildə “Gülüstandan öncə”,1996-cı ildə “Zərintac-Tahirə”,1997-ci ildə “Bir səsin faciəsi”,1998-ci ildə “İşığa doğru”,1999-cu ildə “Bəla”, 2000-ci ildə “Rübabə-Sultanım” və s. romanları buna misal ola bilər.Yazıçının tarixi romanlarında ədəbi və siyasi şəxsiyyətlərin canlı və bədii obrazları yaradılmışdır.
    Alimin Azərbaycan poeziyasında xalq şeiri üslubuna dair monoqrafik araşdırmaları milli ədəbiyyatşünaslıq və folklorşünaslığın əhəmiyyətli nümunələrindəndir.
    Əzizə Cəfərzadənin tərcümə yaradıcılığı sahəsindəki fəaliyyəti də maraq doğurur.O,müxtəlif dövrlərdə Türkiyə ədəbiyyatının görkəmli nümayəndələrindən olan Sevinc Çokumun “Bizim diyar”, Əhməd Kabaklının “Əjdaha daşı”, rus yazıçısı S.Simirnovun “Brest qalası” əsərlərini dilimizə çevirərək nəşr etdirmişdir.
    Əzizə Cəfərzadə əsərlərini müxtəlif janrlarda yazmasına baxmayaraq, Azərbaycan ədəbiyyatında daha çox tarixi romanlar müəllifi kimi yadda qalmışdır.Yazıçının əsərlərində qədim dövrlərdən tutmuş XX yüzilə qədər Azərbaycan tarixinin mürəkkəb keçməkeçli hadisələri öz əksini tapmışdır.Ədibin tarixi romanlarını səciyyələndirən cəhətlərdən biri də müraciət olunan tarixi dövrü bütün təfərrüatı ilə canlandıra bilməsidir.Əzizə Cəfərzadə tarixi təkcə faktlarla deyiı, özünün qeyri-adi fantaziyası, təsvir etdiyi dövrün bədii mənzərəsini yaratmağa nail olmasındadır.
    Onu da qeyd etmək lazımdır ki, yazıçı tarixi romanları qeyri-adi sevgi və vurğunluqla qələmə almışdır.Bu romanlarda baş qəhrəmanların vətəndaşlıq amalı özünü canlı və qabarıq şəkildə göstərmişdir.Yazıçının qələmə aldığı tarixi romanlar yalnız düşüncəsinin nəticəsi olaraq qalmayıb, xalqımızın yaddaşını əks etdirən qiymətli sənət əsərləridir.Sənətkarın tarixi romanlarını daha da oxunaqlı edən ən mühüm cəhətlərdən biri də onların ideyaca müasirliyi, bu günün problemləri ilə bağlı olmasıdır.Bu romanlar təsvir olunan faktlara və hadisələrə yanaşma tərzi ilə də diqqəti cəlb edir.
    Sovet imperiyasının ən çətin və mürəkkəb dönəmində yazıçı tarixi mövzulara müraciət etməklə sovet imperiyasına etirazını ifadə etmişdir.
    Yazıçının yaradıcılıq axtarışlarının uğurlarından sayılan Şirvan triologiyasında Azərbaycanın tarixi yaddaşında əhəmiyyətli yer tutan Şirvanın yetişdirdiyi ədəbi şəxsiyyətlərinin bədii surətləri yaradılmışdır.Belə ki, triologiyanın ilk əsəri olan “Vətənə qayıt” romanında XVII yüz ilin istedadlı söz ustası Nişat Şirvaninin (Nəcəfin) uşaqlığından ta ömrünün sonuna kimi qələmə almışdır.
    Hələ kiçik yaşlarından atası Abduləli Şirvanın qəhrəman oğullarına başçılıq edərək dağlara çəkilmiş Süleyman Paşanın adamlarını pusquya salaraq məhv etmiş və özü də Şamaxının azadlığı uğrunda həlak olmuşdur. Kiçik Nəcəf nənəsi Şərəfnisənin himayəsində bğyümüş, erkən yaşlarından misgər Məşədi Haşimin yanında mükəmməl nəqqaşlıq sənətinə yiyələnmişdir. Bundan əlavə o,mükəmməl mollaxana təhsili də almışdır. Lakin şerə olan həvəsi onun şerlə məşğul olmasına şərait yaratmışdır.19 yaşlı Nəcəf özünə Nişat təxəllüsü seçərək qəzəllər yazmağa başlayır. Nəhayət gənc Nişat nənəsinin təhriki ilə Kəbutər adlı bir qızla evlənir. Lakin bu uzun sürmür.Kəbutər oğlunu dünyaya gətirərkən vəfat edir.Bir müddət özünə gələ bilməyən Nişat eldən-elə gəzir. Nəhay o, anasının himayəsində qoyduğu atasının adı verilmiş kiçik Abduləlini görməyə gələrkən qonşuluqda yaşayan erməni qızı Maroya aşiq olur. Lakin bu izdi vac baş tutmur…
    Tez-tez basqına məruz qalmış var-yoxu Əsgər bəy tərəfindən əllərindən alınmış Əsgər bəy tərəfindən Səlyana sürgün edilir. Uzun müddət sürgün həyatı yaşayan Nişat anasının ölüm xəbərini eşidib gizli yolnan Şirvana gəlir, lakin oğlu Abduləlini heç yerdə tapa bilmir. Lakin onu öyrənə bilir ki, hansısa bir dərviş Abduləlini götürüb naməlum istiqamətə getmişdir. Nişat uzun axtarışdan heç bir nəticə əldə edə bilməyərək yenidən Səlyana qayıdır və ömrünün axırına kimi orada yaşayır.
    Triologiyanın ikinci hissəsini təşkil edən “Aləmdə səsim var mənim” romanında XIX yüzilin görkəmli şairi Seyid Əzim Şirvaninin, sonuncu hissəsi olan “Yad et məni” romanında isə XX yüzildə yaşayıb yaratmış Abbas Səhhətin həyat və fəaliyyəti təsvir olunmuşdur.
    Yazıçı tariximizin iki əsrdən artıq bir dövrdə Şirvanda cərəyan edən mürəkkəb, ziddiyətli hadisələri izləmiş və bu hadisələri qələmə almışdır.Əzizə Cəfərzadə Azərbaycan tarixinə faktlar və sənədlərlə aydınlıq gətirmiş bir çox məqamlarda keçmişin qaranlıq öyrənilməmiş səhifələrini canlandırmışdır. Bu baxımdan yazıçının 1971-ci ildə qələmə aldığı Azərbaycan tarixi nəsrində əhəmiyyətli yerlərdən birini tutan “Aləmdə səsim var mənim” romanıdır. Müəllifin ilk romanı olan və ədəbi mühit
    tərəfindən həssaslıqla qarşılanan bu əsərin adı Seyid Əzim Şirvaninin şerindən götrürülmüşdür.Yazıçı əvvəlcə romanın adını “Məhəbbət günahdırmı?”adlandırmağı nəzərdə tutsa da, əsər nəşrə gedən zaman onun adı-nı dəyişməyə qərar vermişdir.Yazıçı romanın məzmunu arasındakı fərqinəzərə alaraq bu fikirə gəlmişdir.(Əzizə Cəfərzadənin şəxsi arxivindən
    götürülmüş faktlara əsasən).
    “Aləmdə səsim var mənim” romanında yazıçı yaradıcılığına və şəxsiyyətinə böyük hörmət bəslədiyi Seyid Əzim Şirvaninin obrazını yaratmağı qarşısına məqsəd qoymuş və bununla kifayətlənməmiş bütövlükdə XIX yüzilin Şirvan tarixinin, daha doğrusu, Şamaxı mühitini ictimai-siyasi və ədəbi hadisələrin canlı mənzərəsini izləmiş və yuxarıda qeyd etdiyi miz “Aləmdə səsim var mənim” romanını yazmışdır.
    “Görkəmli xalq şairi Rəsul Rzanın fikrincə əsərin bəyənilməsinin əsas cəhətlərindən biri, bəlkə də ən dəyərlisi, yazıçının qələmə aldığı dövrə, onun insanlarına, xalqın adət-ənənələrinə yaxından bələd olmasıdır.Biz bu əsərdən xalqın keçmişinə aid baş vermiş hadisələr, köhnəliklə yeniliyin mübarizəsindən, həm də qələmə aldığı mühit haqqında maraqlı məlumatlar alırıq.Kitabı vərəqlədikcə bir zamanlar gördüyümüz məişət adət-ənənələri, insan xarakterləri, faktlar düzümü yavaş-yavaş gözlərimiz
    önündə canlanır”.
    Yazıçının 1973-cü ildə qələmə aldığı “Vətənə qayıt” romanının süjetində Vətən və məhəbbət mövzusu əsas yer tutmuşdur.Yazıçı roman boyu bu süjet xətlərinin paralel təsvirini verə bilmişdir.Roman Sovet senzurasına məruz qalmışdır.
    Yazıçı 1980-ci ildə qələmə aldığı “Yad et məni” romanında XX yüzilin əvvəllərində cərəyan edən hadisələrdən söhbət açılır. Romanda üç dostun:-Abbas Səhhətin, Mirzə Ələkbər Sabirin, Ağali Nasihin yaşadıqları həyat həqiqətləri fonunda qələmə alınmışdır. Belə ki, yazıçının təbirincə desək, Abbas Səhhətin simasında vətəndaşlıq və xeyirxahlıq, Mirzə Ələkbər Sabirin timsalında fədakarlıq və cəsurluq, Ağəli Nasihin şəxsində təvazukarlıq və səmimilik kimi mənəvi-əxlaqi keyfiyyətlər inandırıcı
    bədii detallarla qələmə alınmışdır. Lakin yazıçı romanda diqqəti Abbas Səhhətə yönəltməyə çalışmış, hadisə və əhvəlatları mümkün qədər onun-
    la bağlamışdır. Bununla da yazıçı triologiyaya daxil olan üç tarixi roma-nına son qoymuşdur. (Yazıçının arxiv materiallarından məlum olur ki, romanda adı keçən
    Ağali Nasih Nişat Şirvaninin uzun müddət axtardığı oğlu olmuşdur.)
    Yazıçının 1981-ci ildə Şah İsmayıl Xətayinin həyat və mübarizə yollarından bəhs edən “Bakı-1501” ci ildə əsəri də oxucular tərəfindən rəğbətlə qarşılanmışdır. Məlum olduğu kimi Azərbaycan ədəbiyyatında Şah İsmayıl Xətayi haqqında bir sıra əsərlər yazılmışdır.Bunların içərisində Əlisa Nicatın “Qızılbaşlar”, Fərman Kərimzadənin “Xüdafərin körpüsü” və “Çaldıran döyüşü” xüsusi yer tutur.Şah İsmayıl Xətayinin şəxsiyyətindən bəhs edən əsərlərin yazılmasına zərurət – Sovet imperiyasında siyasi iqlimin bir qədər mülayimləşməsi və bunun nəticəsində Azərbaycanın milli azadlıq hərəkatı, eyni zamanda, tarixə qayıdış yazıçıların üzərinə böyük vəzifə qoymuşdur. Bu baxımdan, Əzizə Cəfərzadə yeni bir baxışla Şah İsmayıl Xətayinin yenidən araşdırılaraq qələmə alınmasını zəruri hesab etmişdir. Şah İsmayıl Xətayinin şəxsiyyətində Azərbaycanın itirilmiş dövlətçiliyinin bərpası,parçalanmış məmləkətin birləşdirilməsi, bütövləşdirilməsi amalı dayanır.”Qızılbaşlar” romanında Çaldıran döyüşündən – Sultan Səlimlə Şah İsmayıl Xətayinin arasında gedən müharibə Türk dünyasının yaşadığı faciyələrin ağrılığından xəbər verir.
    Fərman Kərimzadənin qələmə aldığı “Xüdafərin körpüsü” və “Çaldıran” döyüşü romanlarında daha çox Şah İsmayıl Xətayinin həyatı və mübarizə yolu canlandırılmışdır. Lakin bu mövzuda yazılan romanlar işərisində yazılma tarixinə görə ilk sırada dayanan əsərlərdən biri ƏzizəCəfərzadənin “Bakı-1501″ci ildə romanı olmuşdur. Romanda Bakının ələ keçirilməsi səhnəsi qabarıq şəkildə əks olunmuşdur. Lakin əsərdə Şah İsmayıl Xətayinin Bakıya yürüşü əsas yer tutsa da müəllif tarixi
    hadisələri yalnız bu faktla məhdudlaşdırmamışdır. O, Xətayinin hakimiyyətə gəlişindən tutmuş ömrünün sonuna qədər onun bir hökümdar, sərkərdə və şair kimi fəaliyyətinin əsas məqamlarını canlandırmışdır.
    Tədqiqatçı-ədəbiyyatşünas Akif Hüseynov romanı təhlil edərkən baş qəhrəmanı yazıçının uğuru kimi dəyərləndirmişdir. Onun fikrincə müəllif Şah İsmayıl Xətayinin mürəkkəb xarakterini, obrazın fəaliyyətinin qüsurlarını da göstərə bilmişdir. Romanda Xətayini Azərbaycan hökümdarı və onun yaradıcısı kimi göstərmişdir.
    Romanın epiloqunda Şah İsmayıl Xətayinin şəxsiyyətinin və mübarizəsini simvolu kimi dil, qeyrət və vətən sevgisi diqqət mərkəzinə çəkilmişdir.
    Beləliklə, yazıçının “Xoş gördük səyyah”adlı povestinin yenidən işlənmiş və genişləndirilmiş variantı tamamilə başqa bir adla -“Eldən-elə” adı altında oxuculara təqdim edilmişdir. Əsərdə XIX yüzildə yaşamış Azərbaycan alimi və səyyahı Zeynalabdin Şirvaninin həyatından bəhs olunur. Yazıçı həyatının otuz yeddi ilini səyahətdə keçirmiş bu görkəmli şəxsiyyətin ömür yolunu diqqətlə izləmiş oxuculara qaranlıq qalan bir çox məqamları qələmə almışdır. Romanda İran, Türkiyə, Hindistan,
    Pakistan, Orta Asiya, Ərəb ölkələri haqqında verilmiş məlumatlar əsəri daha da maraqlı və oxunaqlı etmişdir. Romanda Zeynalabdin Şirvaninin həyatının uşaqlıq çağlarından tutmuş ömrünün sonlarınadək olan dövrü əhatə olunmuşdur. Əsərdə baş qəhrəman Zeynalabdinin həyat yoldaşı və dostuna vəsiyyəti ömrü yollarda keçmiş bir insanı həyatı fonunda cərəyan etmişdir. O,demişdir:- “Vəsiyyət yüngünlükdür, islamiyyətin qaydalarındandır, qulaq asın. Əvvəlinci və axırıncı iki yadigarımı hər ikinizə; – kitablarım, yazılarım, bir də balalarımı sizə əmanət edirəm.Yazılarımı əmin yerdə saxlayın, yad əllərə düşməsin. Əminəm ki, gün gələcək on-lar insanlara lazım olacaqdır.Yoxsa heç ömrümü sərf etməyə, dünyanı dolaşmağa dəyməzdi. İkincisi balalarımı oxudun, qoy alnasınlar ki, elm yük deyil, elə bir xəzinədir ki, insanı həmişə düz yola dəvət edər.” :-Deyə vəsiyyət etmişdir. Əsərin sonunda yazıçı Zeynalabdin Şirvaninin səyahətdə olarkən Səudiyyə Ərəbistanında öldüyü deyilir.Yazıçının araşdırmalarından belə görünür ki. Zeynalabdin Şirvani gəmidə səyahətdə olarkən gəmidə öldüyü, və cəsədi dənizə atıldığından onun məzarı olmamış-
    dır.
    Yazıçının ölümündən bir qədər əvvəl yəni 2003-cü ildə qələmə aldığı Məhəmməd Füzulinin həyatından bəhs edən “Eşq Sultanı”adlı romanı-dır. Məlum olduğu kimi, Füzulinin həyatı və qeyri-adi yaradıcılığı beş yüz ildən artıqdır ki, söz dünyasının öz sehrində, cazibəsində saxlamışdır. Tarixin səhifələrində şeir dühasının bu görkəmli nümayəndəsinin sehrinə düşmək Əzizə Cəfərzadənin dərin istedad sahibi olduğundan xəbər verir. “Eşq Sultanı”yazıçının yaradıcılığının son nöqtəsi kimi ma-
    raq doğurur.
    Yazıçı bütün ömrü boyu gərgin işləsə də onun həyatının son illəri daha səmərəli olmuşdur. Belə ki, yazıçı ilə yaxın ünsiyyətdə olanlar onundaim vaxt azlığından şikayətləndiyini xatırlayırlar…
    Füzuli mövzusu Əzizə Cəfərzadənin uzun illər boyu axtarışlarının nəticəsidir. Onun Füzuliyə həsr olunmuş elmi tədqiqat əsərləri də diqqətə layiq qiymətləndirilmişdir. “Eşq Sultanı” romanında yazıçı Füzulinin Şirvandan köçüb getməsini, əslən Şamaxının qədim Bayat kəndindən olmasını təsvir etmişdir. Ona görə də roman boyu Füzulinin yaşadığı vətən həsrəti, qürbət duyğuları əsərdə qabarıq şəkildə öz əksini tapmışdır.Əsərin yaranması ilə bağlı təsvir olunan epizodlar özünə məxsusluğu il yadda qalır. Ədib əsərdə yaratmış olduğu tarixi şəxsiyyətlərin bənzərsizliyi ilə diqqəti cəlb edir. Romanın üslubuna dərin axıcı bir lirizm ha-
    kimdir. Bu da Əzizə Cəfərzadənin özünə məxsus üslubunu diqqətdə saxlamışdır.
    Onu da qeyd etmək lazımdır ki, Şamaxı rayonunun Bayat kəndində Füzulinin heykəlinin qoyulması təşəbbüsü Əzizə xanımın adı ilə bağlıdır.
    Müəllifin yalnız öz dövrünə deyil, gələcəyə ünvanlanmış əsərləri də geniş oxucu kütləsini diqqət və marağına səbəb olmuşdur.
    (Xalq yazıçısı Əzizə Cəfərzadənin məzar daşına “Bakı-1501″romanından götürülmüş, Şah İsmayılın dilindən deyilmiş:-“Sizə vəsiyyətim-dili-
    mizi, qeyrətimizi, vətənimizi qoruyun”-sözləri həkk olunmuşdur).
    Yazıda göstərilmiş bəzi məqamlar Əzizə Cəfərzadənin şəxsi arxivindən götürülmüşdür.

  • Ədalət RƏSULOVA.”Xalq şairi Bəxtiyar Vahabzadənin 90 illik yubileyi”

    Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyası Nizami adına Ədəbiyyat İnstitutunun əməkdaşı

    Ömrünü, gününü, bütün şüurlu həyatını Azərbaycanımızın bugünkü müstəqilliyinə, azadlığına həsr etmiş xalq şairi Bəxtiyar Vahabzadənin 90-illik yubileyi qeyd edilir.1925-ci il avqustun 16-da Şəki şəhərində anadan olmuş, Bəxtiyar Vahabzadə ibtidai təhsilə Şəkidə başlamış, lakin1934-cü ildəBakıyaköçdüklərinə görə təhsilini176-saylı məktəbdədavam etmişdir.Məktəb illərində şeir və dramdərnəklərinin üzvüolan
    Bəxtiyar 1942-ci ildə Bakı Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsində oxuyarkən Mir Cəlal Paşayevin rəhbərlik etdiyi ədəbiyyat dərnəyində fəal iştirak edir. O,1947-ci ildə univeristeti bitirib aspiranturaya daxil olur.1950-ci ildə “Səməd Vurğunun poeziyası” mövzusunda namizədlik dissertasiyası müdafiə etdikdən sonra, universitetdə müəllim işləməyə başlayır. Səməd Vurğun mövzusunda tədqiqatını daha da genişləndirmək üçün “Səməd Vurğunun yaradıcılıq yolu” adlı doktorluq dissertasiyasını müdafiə edir. Xalq şairi Bəxtiyar Vahabzadə bir sıra adlara, incəsənət xadimi (1974), Azərbaycan SSR dövlət mükafatı laureatı (1976),“Qırmızı Əmək Bayrağı ordeni”1984-cü ildə“Xalq Şairi”
    fəxri adını almışdır. Müstəqillik illərində isə o,Mərhum Prezident Heydər Əliyev tərəfindən “Şöhrət” ordeni ilə təltif edilmişdir.Şair yaradıcılığının ilk illərində az yazsada onun yazdıqları fikir zənginliyi ilə seçilirdi. Yaradıcılığının yetkinlik mərhələsi 60-cı illərə təsadüf etsə də qədim tarixə malik poeziyamızın ənənənələrinə sadiq qalmışdır.Şairin yaradıcılığında əsas yer tutan vətən və ana dili mövzusu onun şeirlərində də özünü biruzə verir. Məhz bu baxımdan o,sovet dövründə milli ruhlu şeirlərinə görə təqib olunurdu. Şairin “Bəsdir”, “Vətən var”, “Təyyarələr” şeirlərində vətən uğrunda mübarizəyə hazır döyüşçü idealınıyorulmadan sevə-sevə canlandırılmışdır.
    Qarabağ hadisələrinin başlanmasından çox-çox əvvəlki bir dövrdə şair uzaqgörənlik göstərərək xalqımızın şəhidlik yaddaşını təzələmişdir. Yaradıcılığında vətən mövzusuna xüsusi yer ayıran şair milli və estetik idealı olan vətəndaş obrazı yaratmışdır. Bu baxımdan onun qələmə aldığı “Vətəndən-vətənə” şeirində vətənin bütövlüyündən danışılır.

    Arazın bu tayı vətən,
    O tayı vətən.
    Vətəni görməyə amanım yox mənim.

    Yox mənim deyərək o taylı bu taylı Azərbaycanın bütövlüyü və müstəqilliyi uğrunda mübarizə aparmışdır. B.Vahabzadənin yaradıcılığında anadili mövzusu əsas yer tutur.
    Şair yaxşı bilirdi ki, ana dilini sevmədən həqiqi vətən məhəbbətinə sahib olmaqolmaz.

    Ana dilinin taleyi xalqın taleyi ilə ayrılmaz tellərlə bağlıdır. Sovet dövründə Azərbaycan dilinin süni şəkildə sıxışdırılıb rus dilinin əhatə dairəsinin genişləndirilməsi üçün səy göstərilirdi. Lakin B.Vahabzadə bütün qüvvəsi ilə buna qarşı çıxırdı. O, “Mənim anam” şerində ana və dil anlayışlarını yanaşı qoyur, onların eyni məfhun olduğunu göstərməyə çalışmışdır.

    Yox, mən heçəm, mən yalanam,
    Kitab-kitab sözlərimin
    Müəllifi-mənim anam.

    Şairin 1954-cü ildə yazdığı “Ana dili” şeirində dilimizə xor baxanlara qəzəbi və nifrəti ifadə olunur:

    Ey doğma dilində danışmağı ar bilən
    fasonlu ədabazlar
    Qəlbinizi oxşamır qoşmalar, telli sazlar,
    Bunlar qoy mənim olsun,
    Ancaq vətən çörəyi sizlərə qənim olsun.

    deyərək öz ana dilinə xor baxanları qınayır və buna cavab olaraq“Latın dili” şerini yazır.Cənubi Azərbaycanda dilində təhsilin olmaması,bu dildə kitap çapının qadağan
    olunması şairi çox narahat edir. O, “Gülüstan” poemasında bu məsələyə toxunmuşdur.
    Şairin 1942-ci ildə yazdığı “Xəzan bülbülü”, “Şəbi hicran”, “Ağlar güləyən”, “Muğam” poemalarında qəm,kədər müşahidə olunur. Bu onunla bağlı idi ki, Şair sovet ideyalarının təbliğ edildiyi bir zamanda müstəqillik arzusu ilə yaşayan xalqın kədərindən bəhs edə bilməzdi. Bu səbəbdən o, Füzuli, Sabir kimi şairlərin kədərindən bəhs edərək mənsub olduğu millətin sovet zülmündən doğan kədərini dilə gətirmişdir.
    “Gülüstan”, “Atılmışlar”, “Təzadlar”, “İstiqlal”, “Qiymət”, “Şəhidlər” və s. Vahabzadənin ən yaxşı poemalarındandır. Şairin sovet dövründə yazdığı poemalar həqiqi mənaları ilə yanaşı ikinci-simvolik məna daşımaları xüsusiyyəti ilə də yadda qalır.
    Vahabzadənin mənzun dramları bir növ Səməd Vurğunun ən-ənələrinin davamçısı kimi qeyd olunmuşdur.Onun “Vicdan”, “İkinci səs”, “Yağışdan sonra”, “Yollara iz düşür” pyesləri nəsrlə, “ Fəryad” pyesi isə nəzmlə yazılmışdır.Bu pyeslər uğurla səhnəyə qoyulmuşdur.
    Bundan başqa şairin 1990-cı ildə qələmə aldığı “Şəhidlər” poeması qanlı 20 yanvar hadisələrinə həsr olunmuşdur. Şəhidlər poeması uğurla səhnələşdirilmiş və tamaşaçılar tərəfindən rəğbətlə qarşılanmışdır.
    Azərbaycanın ayrılmaz hissəsi olan Dağlıq Qarabağ münaqişə ocağına çevriləndə şair vətəndaş mövqeyini nümayiş etdirmiş,onun çağrışları ümumxalq mitinqlərində yüz minlərlə insanın qarşısında eşidilmişdir.
    “Özümüzü kəsən qılınc” pyesi “Dədə Qorqud” dastanının motivləri əsasında yazılmışdır. Qədim türk tayfalarının arasında hökm sürən düşmənçilik özümüzü kəsən qılınc kimi təqdim olunmuşdur. Şairin bir sıra əsərlərində olduğu kimi burada da tarixdəki düşmənçiliyi göstərərk xalqı birliyə çağırır.
    Bəxtiyar Vahabzadə ingilis şairi Corc Bayronun “Abidos gəlini” poemasını, A.S.Puşkin, M.Y.Lermantov, N.A.Nekrasov və başqa rus klassiklərinin şeirlərini Azərbaycan dilinə tərcümə etmişdir. O, ancaq öz vətəndaş əqidəsinə uyğun olan əsərləri tərcümə etmişdir.Bu baxımdan şairin şeirləri də türk, rus və.s dillərə tərcümə olunmuş,eyni zamanda bir neçə kitabı Moskvada rus dilində çap olunmuşdur.
    Azərbaycanın ikiyə bölünməsi S.Vurğun, M.Şəhriyar, S.Rüstəm kimi şairlərin yaradıcılığında olduğu kimi B.Vahabzadənin də yaradıcılığında kədərlə xatırlanmışdır. O, Azərbaycan xalqının bir dövlət halında birləşmək idealını daim önə çıxarmışdır. Şairin “Gülüstan” poemasında Azərbaycanın ikiyə bölünməsi haqqında danışmağın qadağan olunduğu bir dövrdə qələmə alınmışdır. Bunu nəzərə alaraq şair 1959-cu ildə poemanı Bakıdan uzaqda-Şəkidə buraxılan rayon qəzetində dərc etdirir. Lakin poemanın səsi tez bir zamanda hər tərəfə yayılır, müəllifə millətci damğası vurularaq nəzarətə götürülür. Lakin B.Vahabzadə bu poemaya görə cinayət məsuliyyətinə cəlb olunmur.Lakin 1963-cü ildə Azərbaycan xalqı Gülüstan müqaviləsinin 150 illiyini bayram kimi qeyd etməyə məcbur edilir.
    Bu poema müəllifə şöhrət qazandırır. Əsər Azərbaycanın Sovetlər İttifaqının tərkibində olmasına etiraz kimi yazılmışdır. Azərbaycanın birliyi və istiqlalı uğrunda çarpışan Səttar xan, Şeyx Məhəmməd Xiyabani və Pişəvərinin əziz xatirəsini yad edərək müstəqillik istəyini dilə gətirir. Müəllif Azərbaycanı bölən tərəfləri yad adlandırır, bir xalqın əvəzinə qərar vermələrinə qəzəblə etiraz edərək deyir:

    Bir deyən olmadı, durun ağalar!
    Axı bu yurdun öz sahibi var.
    Siz nə yazırsınız bayaqdan bəri,-
    Bəs hanı bu yurdun öz sahibləri?

    Vətənin parçalanmasına etirazını bildirən şair bunu Tomrislərin, Koroğluların,
    Babəklərin ruhuna təhqir sayır. O, ildırımın çaxmasını dünyanın titrəməsini arzulayır. Babaların qan bahasına qoruduğu əmanət olan Vətənin yadların əli ilə bölünməsinə qəzəblənir və deyir:

    Babaların şəni, şərəfi, əlbət,
    Bizə əmanətdir, böyük əmanət…
    Yoxmu qanımızda xalqın qeyrəti?
    Belə saxlayarlar bəs əmanəti?

    Müəllif müqavilənin imzalandığı kağıza basılan möhürü Azərbaycanın köksünə vurulan dağ hesab edir. O, müqavilənin yazıldığı kağızı sərhəd dirəklərini, xalqı ikiyə bölən Araz çayını qınayır.
    Şair ölkənin ikiyə bölünməsinin tarixə, mədəniyyətə, ədəbiyyata da böyük zərbə olduğunu qeyd etmişdir. Sonda müəllif nikbin görünür. O, qeyd edir ki, bir xalqı, milləti ancaq kağız üzərində iki yerə bölmək mümkündür. Can bədəndən ayrıla bilmədiyi kimi bu xalq da bir olacaqdır.

    Böl kağız üstündə, böl gecə-gündüz,
    Torpağın üstündə dirəklər də düz.
    Gücünü, əzmini tök də meydana,
    Qoşundan, silahdan sədd çək hər yana.
    Torpağı ikiyə bölərsən ancaq
    Çətindir bədəni candan ayırmaq!

    Azərbaycanın bütövlüyü, müstəqilliyi uğrunda bütün həyatı boyu mübarizə aparmış Xalq şairi Bəxtiyar Vahabzadənin xatirəsi bu gün də 90 illik yubileyi ərəfəsində hörmətlə anılır və yad edilir.

  • KÜMBET DERGİSİ 47. SAYISI OKUYUCULARIYLA BULUŞUYOR

    Yeni bir yılda, yeni bir sayı ile siz değerli okuyucularımızın karşısındayız.2018 yılının bütün dünyaya, ülkemize huzur ve barış, kültür-sanat dünyamıza hayırlar getirme-sini diliyoruz. Kuruluşundan beri bugüne dek Anadolu’da kültürümüz adına dergiciliğin yaşatılması için büyük destek veren T.C.Kültür ve Turizm Bakanlığı’na ve daima yanımızda hissettiğimiz siz değerli abone ve okuyanlarımıza şükranlarımızı sunuyoruz.
    Bu yıl birbirinden değerli kazanımların yanı sıra kayıpların da yılı oldu. Birbirin-den değerli iki ozanımızla bir şairimizi kaybettik. Sivaslı Halk Ozanı Ali Kızıltuğ ve Gulfanî (Mahir Güler) ile söz yazarı, şair Ali Tekintüre’yi yakalandıkları amansız hastalıklardan kurtaramayarak sevenlerinin omuzları üzerinde Âşık Veysel’in “Benim sadık yârim kara topraktır” dediği topraklara verdik. Ruhları şâd olsun.
    Bu sayımızda yine çok değerli akademisyenler, araştırmacı-yazarlar ve şairler sizler için yazarak kültür sanat dünyamızın bahçesine solmayan birer gül diktiler. Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği üyeleri bazen dernek adına bazen de özel olarak davet edildikleri etkinliklerde bilgilerini, duygularını gittikleri şehirlere ulaştırmanın, o diyarların kültürü ve sanatı ile buluşturmanın ve bu çerağı beraber yakmanın gayreti içinde oldular.
    M.E.B. ve T.D.K. tarafından öğretmenler arasında düzenlenen “Türkçeyi Doğru ve Güzel Kullanma Makale ve Deneme Yarışması”nda TOŞAYAD Yönetim Kurulu Üyesi ve KÜMBET Dergisi Yazı İleri Müdürü Mahmut Hasgül “Dilimiz Kimliğimizdir” makalesi ile Tokat il birincisi ve Türkiye İkincisi oldu.
    Destan Şairimiz Niyazi Yıldırım Gençosmanoğlu’nu vefatının 25. yılında 17 Kasım 2017 Cuma günü Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği ile İLESAM işbirliği ile Prof. Dr. Ahmet Bican Ercilasun, Doç. Dr. Alpaslan Demir ve Talat Gençosmanoğlu’nun konuşmacı, Seyfi Karslı ve Osman Öztunç’un sanatçı, Bekir Yeğnidemir, Sündüs Arslan Akça ve Rasim Yılmaz’ın şair olarak katıldığı bir etkinlikte Tokat’ta andık.
    İşte KÜMBET Dergisi’nin 47.sayısında sizlerle beraber bu ilim, kültür-sanat çerağını yakan çok değerli kalemlerimiz: Prof. Dr. Nurullah Genç, Prof. Dr. M. Naci Önal, Prof. Dr. Tamilla Aliyeva Abbashanlı, Prof. Dr. Nurullah Çetin, Yar. Doç. Dr. Doğan Kaya, Abdullah Satoğlu, M. Halistin Kukul, Selma Argon(M. Âkif ERSOY’UN torunu), Şemsettin Küzeci, Mustafa Ceylan, Hasan Akar, Melek Temel, A.Turan Erdoğan, Celalettin Çınar, Nihat Aymak, Saffet Çakar, Şerare Kıvrak Yağcıoğlu, Ülkü Taşlıova, Kumrugül Türkmen Akın, Selma Bıyıkoğlu, A. Rıfat Güler, Sezai Öğreden, Ayla Bağ, Müslim Kaçmaz…
    Ve gönül bahçesinde işte sizin için açan duygu dolu çiçekler, memleketimizin karlı zirvelerinden sizlere gülümseyen sıcak yüreklerimiz: Ceyhun Atıf Kansu, Rıza Tevfik Bölükbaşı, Ali Tekintüre, Âşık Gulfani (Mahir Güler), İbrahim Sağır, Cengiz Numanoğlu, Rasim Köroğlu, Bedrettin Keleştimur, Ömer Faruk Beyceoğlu, Bekir Yeğnidemir, Mahmut Hasgül, Sündüs Arslan Akça, Rasim Yılmaz, Orhan Tamtürk, Harika Ufuk, Aysen Akdemir, Çiğdem Kader, Alişad Caferova, Mahir Gürbüz, Kenan Yavuzarslan, Recep Yılmaz, Nermin Akkan, Noorudden Samedoğlu, Ahmet Divriklioğlu, Âşık Ahmet Alpat, Nevzat Gündoğdu, Melek Demir, Aslı Gönül Özen.
    48. sayımızda buluşmak dileğiyle…
    Hasan AKAR
    Tokat Şairler Ve Yazarlar Derneği Başkan

  • Əlişad QARAQASIMLI.”Puşkin meydanında”

    Göyərçin qanadı toxundu mənə,
    İtirdim çəkimi bir an içində.
    Düşüncəm, xəyalım güman içində.
    Küləklər,
    Buludlar sığındı mənə.
    Küçəylə ötüşən şümal maşınlar,
    Budqda oturan qarğalar, quşlar,
    Bu torpaq, bu səma, bu külək, yağış,
    İsti bir təbəssüm, ani bir baxış
    Nə qədər yaxındı mənə.
    Göyərçin qanadı toxundu mənə-
    Puşkin ilhamının qanadı idi…

  • Əlişad QARAQASIMLI.”Anama”

    Ömrümə, günümə qarışan o səs,
    Göylərə çəkilən günəşmiş, aymış.
    Özümdən ucada sandığım o, kəs
    Torpaqda özümdən aşağıdaymış…

    Dağlar da dözməzdi bu ayrılığa,-
    Ağarmış saçlarım qırovdu, qardı.
    Torpaq da dözməzdi anasızlığa,
    Səni əllərimdən alıb apardı.

    Süründü üstümə o zülmt gecə,
    Al-əlvan səhər də kəsildi yağı.
    Sənə o dar məzar gen göründükcə,
    Mənə bu gen dünya dar gəlir, axı!

    Tale çayırları qoruyubsa da,
    Kövrək çiçəkləri qorumayıbdır.
    Qəbrinin torpağı quruyubsa da,
    İsti göz yaşlarım qurumayıbdır.

    Ürəyim mələyib yollardan keçər,
    Özünü sevincə bələyə bilməz.
    Qəbrinin üstündə bitən ot-əncər,
    Ananı baladan eləyə bilməz.

    Sənsiz fikirlərim çırpınar belə,
    Sənsiz baxışlarım yol çəkəsidir.
    Sən adlı analar, bacılar belə
    Könlümün bir ömür səksəkəsidir.

    Hələ didərgindir ünvanım, adım,
    Enib yolum üstə duman da, sis də.
    Qəbrinçün şam belə yandırammadım,
    Günəşi yandırdın başımın üstə.

    Dözdüm ayrılığa mən yana-yana,
    Sənsiz illərimi üyüdə bildim.
    Boy-buxun versən də, mənə, ay anam,
    Mən ancaq şəklini böyüdə bildim.

    Çöhrəni yadıma sala bilmirəm,
    Qorxuram, kədərim dağ ola Sənsiz.
    Qəbrini çəpərə ala bilmirəm,
    Qorxuram, bu dünya dağıla Sənsiz!..

  • Şair-filosof Əlişad Qaraqasımlının şeiri “Kümbet” dərgisində çap olunub

    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının təşəbbüsü və dəstəyi ilə həyata keçirilən “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Poeziya” şöbəsinin müdiri və redaksiya heyətinin üzvü, Şair-filosof Əlişad Qaraqasımlının “Dünya bugün” adlı şeiri Azərbaycan türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin 47 yeni sayında dərc olunub.
    Qeyd edək ki, “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsinin rəhbəri və müəllifi Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, respublikanın Əməkdar jurnalisti, AJB Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının təsisçisi və direktoru, “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilciliyinin rəhbəri Rafiq Odaydır.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Portalının Mətbuat xidməti

  • Kənan AYDINOĞLU.”Əlliyə çatacaq yaşın, ay Ana!”

    1902788_614529541965133_896121757_n

    Anam Aida Rəhimivanın anadan olmasının 50 illik yubileyi münasibətilə

    Süfrədən dağılmaz ruzusu heç vaxt,
    Dadlı bişirdiyin aşın, ay Ana!
    Tarixə çevrilib, yaddaşa hopan,
    Bilibsən qədrini daşın, ay Ana!

    Allaha ibadət Haqqın yoludu,
    Möminlər Allahın sadiq quludu,
    Sanma ki, bu ömür qəmlə doludu,
    Sən ölüm fikrindən daşın, ay Ana!

    Aşiqin gözündən daha gözəldi,
    Şairin sözündən daha gözəldi,
    Cənnətin özündən daha gözəldi,
    Yanaqdan süzülən yaşın, ay Ana!

    Görmüsən Sən neçə yası və toyu,
    Uludu yenə də Türkümün soyu.
    Şahidi olubsan həyatın boyu,
    Qarlı günlərini qışın, ay Ana!

    Çəkibsən nazını doğmanın, yadın,
    Yenə şərəflidi dünyada adın,
    Sən məni dünyaya gətirən qadın,
    Əlliyə çatacaq yaşın, ay Ana!

    Bakı şəhəri. 7 yanvar 2018-ci il.

  • Ədalət RƏSULOVA.”Mehdi Hüseynin yaradıcılığına nəzər salarkən”

    Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyası Nizami adına Ədəbiyyat İnstitutunun əməkdaşı

    XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatının yüksəlməsində böyük rol oynamış görkəmli yazıçı, nəzəriyyəçi və tənqidçilərindən biri olan M.Hüseyn son nəfəsinə qədər ədəbi irsin inkişaf etməsində mühüm rol oynamışdır.

    Ədib bəşəri fikirlər carçısı idi, xalqının amalını yüksəklərə ucaltmaq üçün çalışırdı. Ədəbiyyatımızı zənginləşdirən dünya xalqlarının dilinə tərcümə edilən “Abşeron” romanı, onun davamı olan “Qara daşlar”, inqilabi keçmişimizi əks etdirən “Səhər”, insan iradəsinin sarsılmazlığına və qüdrətinin təntənəsinə həsr edilmiş “Yeraltı çaylar dənizə axır” kimi romanları, yaxud uzaq keçmişimizi gözlərimiz qarşısında canlandıran vətənpərvərlik ruhunda qələmə aldığı “Nizami”, “Cavanşir” kimi pyesləri, Dağıstanın qəhrəmanlıq tarixindən bəhs edən “Şeyx Şamil” və sairə əsərləri ədəbi ictimaiyyətin marağına səbəb olmuşdur.

    “Xalq şairi Səməd Vurğun M.Hüseynin yaradıcılığından söhbət açarkən demişdir:- “Milyonlarla oxucu onun ədəbi irsindən faydalanır. Son illərdə yazıçının “Abşeron” romanı diqqəti cəlb edir. Yüksək yazıçılıq mədəniyyətinə malik olan M.Hüseyn bu əsərində usta Ramazan, yeni sovet ailəsini təmsil edən Lalə və Qüdrət İsmayılzadələr kimi müsbət insan surətləri yaratmağa müvəffəq olmuşdur. Romanın yaxşı cəhətlərindən biri də odur ki, əsərdə vətənpərvərlik əyani bir şəkildə insanların işində və fəaliyyətində verilir”.

    Mehdi Hüseynin səmərəli ədəbi-ictimai fəaliyyəti partiya və xalq tərəfindən yüksək qiymətləndirilmişdir. O, 1958-1965-ci illərdə Azərbaycan Sovet Yazıçıları İttifaqının katiblərindən biri olmuşdur. Bakı Sovetiniə, Azərbaycan və SSRİ Ali Sovetinə deputat seçilmiş, orden və medallarla təltif edilmiş, 1958-1965-ci illərdə Azərbaycan KP MK-in üzvü olmuşdur. 1964-cü ildə Azərbaycan SSR Xalq Yazıçısı fəxri adına layiq görülmüşdür. Mehdi Hüseyn 1965-ci il martın 10-da vəfat etmişdir.

    1930-1933-cü illər arasındakı dövr ərzində M.Hüseyn yaradıcılığında qəti bir dönüş əmələ gəlmişdir. Ədib xırda hekayə – novella formasından epik janra, povest və romana keçməyə, öz yaradıcılıq istedadını yeni sahədə təcrübədən keçirməyə nail olmuşdur. Vətəndaş müharibəsi mövzusunda yazılmış “Daşqın” romanı buna misal ola bilər. Romanın birinci hissəsi 1933-cü ildə çapdan çıxmışdır. Burada müəllif vətəndaş müharibəsinin bir sıra mühüm səhnələrini inandırıcı şəkildə oxucunun gözü qarşısında canlandırmışdır. Roman dərc edildiyi gündən ədəbi ictimaiyyətin diqqətini özünə cəlb etmişdir. İnandırıcı faktlar əsasında yazılmış bu roman Azərbaycan zəhmətkeşlərinin inqilabi mübarizə cəbhəsində göstərdiyi qəhrəmanlıqlara, insan şüurunun dəyişməsinə xüsusi diqqət yetirmişdir. Əsərdə partizan hərəkatının inkişaf mərhələləri, vətəndaş müharibəsində iştirak edən qüvvələrin sinfi xarakteristikası verilmişdir. Mehdi Hüseyn bu əsərində, düşmən qüvvələrin təsvirində satira və yumordan da bacarıqla istifadə etmişdir.

    Azərbaycan yazıçılarından İlyas Əfəndiyev, Rəsul Rza, Mirzə İbrahimov və başqaları Mehdi Hüseynin qələmə aldığı əsərlər haqqında müsbət fikirlər söyləmişdilər. Buna misal olaraq İlyas Əfəndiyevin M.Hüseyn haqqında dediklərinə nəzər yetirək:- “Ədib öz əsərlərində insanların daxili aləmini açıb göstərmək, həm də doğru göstərmək , psixoloji anları ifadə etmək istedadını çox yüksək qiymətləndirmişdir”. O, Mehdi Hüseynin “Fəryad” povestində yaratdığı qəhrəmanlardan Vəlinin, Levinin, Şamilin əsl əmək adamları, vətənpərvər və hümanist insanlar olduğunu düzgün müəyyən etmişdir. İ.Əfəndiyev öz fikirlərini belə ifadə edir: – Şübhə yoxdur ki, Mehdidə qüvvətli və həssas müşahidə bacarığı ilə bərabər duyğularını ifadə etmək qabiliyyəti də vardır. Məsələn:- “Şamil düşmən pulemiyotunu susdurmağı Vəliyə əmr etdikdə;-cümləsində ədib qəhrəmanlarının daxilinə diqqət edir və orada baş qaldıran duyğuları görür”…

    Müharibə illərində xalqımızın qəhrəmanlıq tarixini əks etdirmək xüsusilə vacib idi. Gənclərimizin vətənpərvərlik duyğularını faşist işğalçılarına qarşı mübarizə duyğularını alovlandıran dram əsərlərinə də böyük ehtiyac duyulurdu. Bu baxımdan Mehdi Hüseynin IX əsrdə xarici işğalçılara qarşı üsyanlara başçılıq etmiş Alban hökmdarı igid sərkərdə Cvanşir haqqında yazdığı dram əsəri xüsusi əhəmiyyət kəsb edir. “Nizami” pyesini ədib müharibənin ilk illərində, “Cavanşir” pyesini isə bir qədər sonra qələmə almışdır. Hər iki əsər həm tamaşaçıların həm də ədəbi ictimaiyyətin diqqətini cəlb etmişdir. “Cavanşir” pyesində dramaturq xalq və vətən məhəbbətini, ölkəni yadelli işğalçıların basqınlarından müdafiə etmək məsələsini böyük bir ilhamla qələmə almışdır. Əsərdə Muğan bütün Azərbaycanın rəmzi kimi qələmə alınmış və onun uğrunda gedən mübarizə də Cavanşirin böyük sərkərdəlik məharəti göstərilmişdir. Mehdi Hüseynin təsvirində Cavanşir bütün varlığı ilə Vətənə bağlı olan, xalqı üçün heç nəyi əsirgəməyən bir qəhrəmandır. O, vətən övladlarını harda olur-olsun, öz torpaqlarını, elini-obasını unutmamağa çağırır. Vətənin istiqlaliyyəti və azadlığı Cavanşir üçün hər şeydən qiymətlidir. Azərbaycan müstəqil bir dövlət kimi azad və firavan yaşasın… Vətənpərvər qəhrəmanlarının dilindən deyilən bu sözlər yazıçının öz arzusu və öz sözləri idi.

    Mehdi Hüseynin tarixi keçmişimizdən bəhs edən əsərləri içərisində “Səhər” romanı xüsusi yer tutur. İki hissəli “Səhər” romanı ədibin inqilabi mövzunun uzun illər ərzindəki axtarışlarının yekunu hesab etmək olar. Bu əsərdə qəhrəmanların təbiəti, xasiyyəti, psixologiyası daha dərindən açılmışdır, psixoloji təsvirlərdə kamil, realist qələmin gücü hiss olunur.Yazıçı əsərin baş qəhrəmanı Əzizbəyovun və başqa tarixi şəxsiyyətlərin bədii surətini yaradır. Müəllif təbii olaraq əsərdə Xanlar Səfərəliyevə və Yuri Svetayevə xeyirxah münasibət bəsləyir. “Səhər” geniş bədii lövhələr yaradan bir roman olduğundan onun əsas qəhrəmanları yalnız tarixi şəxsiyyətlər deyil, eyni zamanda yazıçı xəyalının məhsulu olan bədii surətlərdir. Mehdi Hüseyn tarixi mövzuda yazdığı əsərləri də müasirlik ruhunda qələmə almışdır. ” Müasirlik bizim idealımızdır, ədəbiyyatımızın şah damarıdır”… deyən yazıçı müasirliyinə sadiq qalaraq yazdığı əsərlərinin hamısını müasir mövzuda canlandırmışdır. “Alov” pyesi və “Yeraltı çaylar dənizə axır” romanını bunun daha parlaq nümunəsi hesab etmək olar. Mehdi Hüseyn yaradıcılığının son anına qədər müsbət amal və idea uğrunda vuruşan, ən ağır vəziyyətlərdə belə sarsılmayan mətanət və mərdlik rəmzi olan iradəli insanları əsərlərinə qəhrəman seçmişdir. Onun bu qəhrəmanları insanların səadəti və xoşbəxtliyi üçün özlərini məşəl kimi yandırır, şəxsi səadətlərini onların xoşbəxtliyində görürlər. Buna misal olaraq:- “Alov” pyesinin qəhrəmanı həqiqəti, ədaləti özü üçün ideal seçən Fərhad Kamalovun, və “Yeraltı çaylar dənizə axır” əsərinin qəhrəmanı, bütün çətinliklərə sinə gərərək bir an belə sarsılmayan polad iradəli, həyatın müxtəlif keçmakeçlərindən keçən Samirə Aydının simasında görürük. Onun haqqı tapdalanır, böhtanlara, təqiblərə məruz qalır. O, qəlbini parçalayan ilk sevgisini itirir, övladlarından ayrı düşür, insani hüquqları əlindən alınır. Lakin Samirə Aydın sarsılmır insanlara inamını xalqına etimad və məhəbbətini itirmir. Yüksək amal və məslək sahibləri heç vaxt sarsılmır və inamını itirmir.

    Xalq yazıçısı Mehdi Hüseyn görkəmli dövlət xadimi, qüdrətli yazıçı olduğu kimi həm də tənqidçi idi. Ədib məqalələrində qaldırdığı dövlət əhəmiyyətli problemlərə, publisist yazılarına da müasirlik mövqeyindən yanaşırdı. Heç təsadüfi deyildi ki, Türkiyə təəssuratlarını ifadə edən “Bir ay, bir gün” kitabı ədəbi ictimaiyyət və oxucular tərəfindən rəğbətlə qarşılanmışdır. Bütövlükdə götürdükdə onun bədii yaradıcılığı kimi ədəbi – tənqidi məqalələri də estetik fikrimizin həyata, milyonların yaradıcı əməyinə yaxınlaşmasında böyük rol oynamışdır.

    Mehdi Hüseyn çətin yol ilə irəliləmiş, dövrün ədəbiyyat qarşısında irəli sürdüyü mühüm vəzifələrin yerinə yetirilməsində bədii səviyyə uğrunda mübarizənin vacibliyini nəzərə çaptırmış, bunu eyni zamanda müasir mövzuların işlənməsi, qabaqcıl müasirlərimizin bədii surətlərinin yaradılması vəzifəsi ilə əlaqələndirmişdir. M.Hüseyn yazıçının həyata bağlılığına ciddi əhəmiyyət verərkən bəzi yazıçıların cəmiyyətin tələblərinə cavab verə bilmədiklərinin başlıca səbəbini bu əlaqənin zəifliyi ilə, eyni zamanda işçi sinfinin inqilabi təcrübəsində bilavasitə iştirak etməyin lazım olduğunu anlaya bilməməklə izah edirdi. Həmin illərdə qabaqcıl sovet yazıçıları ilə bir sırada yeni ədəbiyyatın yaradıcılıq metodu məsələləri ətrafında müntəzəm düşünən Mehdi Hüseynin bəzi səhvlərinə baxmayaraq, təsdiq etdiyi əsas müddəalar düzgün ədəbi mövqeyə əsaslanır və qiymətləndirilirdi.

    Yaşadığı dövrdə sovet ədəbiyyatının tarixinin öyrənilməsi baxımından əsərləri indi də əhəmiyyətini itirməmişdir. Yazıçı düşünürdü ki, “Fadiyev çox haqlı olaraq yazır: bəzilərinin düşündüyü kimi proletar ədəbiyyatı yaradıcılıq metodu, bir dərslik, yaxud tədris ilə əmələ gətirilməz. Bu işi milyonların təcrübəsinə istinadən görmək olar” demişdir.

    Mehdi Hüseyn ömrü boyu sənətdə yenilik uğrunda mübarizə aparmış, qələm yoldaşlarının əsərləri fonunda sosializm təcrübəsini ümumiləşdirməyə cəhd göstərmiş, əhəmiyyətli fikirlər söyləmişdir. Ədib ədəbi tənqiddə həmişə ədəbiyyat və sənətin real inkişafını diqqətlə izləyən tədqiqatçı olduğundan, gözəl əsərlər yarananda özünün müsbət rəyini etiraf etmişdir. Qabaqcıl sovet yazıçılarının yolu ilə gedən müəllif Sovet hakimiyyəti uğrunda mübarizə illərində xalqlar dostluğunu siniflərin həmrəyliyi kimi ümumiləşdirərək işıqlandırmışdır. Bu baxımdan “Daşqın” povestində Yolçu və Şəhriyar bəy kimiləri addımbaşı millət adından danışsalar da üsyan etmiş yoxsullara qarşı vuruşanda Gürcü menşeviklərinin köməyinə bel bağlayırlar. Azərbaycanlı bəy və hampalar da gürcü menşevikləri və varlıları milliyətindən aslı olmayaraq, bolşevikləri məhv etmək üçün canfəşanlıq göstərir, qüvvələrini birləşdirirlər. Hakim siniflərin müxtəlif planları zəhmətkeşlərin dostluğunu sarsıda bilmir. Əmrahın Çinamidze və Sulava ilə dostluğuna həsr olunmuş səhifələr bu baxımdan canlı və təbii lövhələrdir.

    1930-cu illərdə Mehdi Hüseyn “Nuruoğlu” /1933/, “Toy” /1935/ , “Kin” /1935/, “Çarpayı” /1936/, “Quzu” /1938/, “Konsert” /1938/, “Şair” /1939/ kimi hekayə, povest və kino dramlar çap etdirsə də bədii zəhmətlə dolu olan əsas nəsr əsərləri “Komissar” povesti və “Tərlan” romanı sayılır. Dövlət Kinomatoqrafiya İnstitutu yanında akademiya tipli ssenaristlər fakültəsində təhsil aldığı illərdə (1937-1938) yaxından tanış olduğu Moskva mühiti, görkəmli sənətkarlarla şəxsi tanışlığı ədibin bir sənətkar kimi formalaşmasına təsir göstərən əsas amillərdən olmuşdur.

    Mehdi Hüseyn “Komissar” əsərini yazanda tarixi dərindən və hərtərəfli öyrənmək yolu ilə getdiyindən povestin əsas süjet xətti təsdiqlənən faktlar üzərində qurulmuşdur. Azərbaycan ədəbiyyatında ilk tarixi povest müəllifi olan M.Hüseyn qəhrəmanlarının zəngin tərcümeyi-halını ətraflı öyrənmiş, faktları sənətkar təxəyyülü ilə bədii həqiqət səviyyəsinə qaldırmağa nail olmuşdur. Əzizbəyovun simasında ümumiləşdirilmiş mətin inqilabçı surətini yaratmış, onun dünya baxışının formalaşma prosesini inandırıcı şəkildə göstərməyə müvəffəq olmuşdur. Əsərdə Əzizbəyov jandarm və xəfiyyələri çaşdıran bacarıqlı komissar kimi verilmişdir.

    Mehdi Hüseynin oçerk və hekayələrində varlığın təbii nəfəsi duyulurdu. 1930-cu ildə bir müddət Qazax rayonunun Çaylı kommunasında işləyən M.Hüseyn “Nuruoğlu” hekayəsində kommunanın məhşur başçısının surətini yaratmağa müvəffəq olmuşdur. Azərbaycan sovet ədəbiyyatının mənimsənilməsi yolunda ilk addımlarını atan ədib “Nuruoğlu” və “Toy” hekayələrində sosialist əməyinin dəyişdirici, təşkiledici gücünü göstərmək istəmişdir. Hər iki hekayənin əsasında duran qəhrəmanları işə, mübarizəyə səsləyən, yeni həyatın nailiyyətlərinə sevinən bu adamlar onu daha da möhkəmləndirmək arzusu ilə yorulmadan çalışıır, özlərinə xas məftunluq hissini ətrafdakılara da təlqin etməyə səy göstərirdilər. 1936-1937-ci illərdə yazılıb, 1940-cı ildə çap edilən “Tərlan” haqlı olaraq müasir mövzunun realist səpkidə işlənməsində müəllifin, ümumiyyətlə bədii nəsrimizin müvəffəqiyyəti kimi qiymətləndirilirdi. Romanda hadisələr əsasən kiçik bir kənddə cərəyan etsə də, materialı dərindən öyrənən qabaqcıl mövqedən qiymətləndirən ədib Ellər kəndinin timsalında yeni həyat uğrunda ölüm-dirim mübərizəsinin dramatizmini, hümanist mahiyyətini açmağa nail olmuşdur. Əsərdə süjetin inkişafını müəyyənləşdirən konflikt, arzu və məqsədlər əks qütblərdə dayanan qüvvələrin mübarizəsindən doğur. Yeni cəmiyyətin qələbəsi naminə fədakarlıq göstərən Tərlan, Xanlar, Mürsəl kişi, Hacıoğlu kimiləri öz şəxsi səadətlərini zəhmətkeşlərin xoşbəxtliyindən ayrı təsəvvür etmədikləri halda, keçmiş pristav Fərman bəy, Mədət, Şamil, Molla Qəşəm kimiləri itirilmiş hakimiyyət və imtiyazlarını nəyin bahasına olursa olsun geri qaytarmaq, sinfi əleyhidarlarından intiqam almağı düşünürdülər. Romanda hadisələr tarixi həqiqət baxımından inandırıcı şəkildə bədii əksini tapmışdır. Əsərin baş qəhrəmanı Ellər məktəbinin direktoru, kənd partiya özəyinin katibi Tərlandır. Özünü məktəb, maarif işləri ilə yanaşı əkin-biçin, təsərrüfat sahəsində də məsul sayan Tərlanın surətini yaradarkən müəllif onun həyatının qısa bir dövrünü əsas götürmüş, onu ailə – məişət mühitindən daha artıq ictimai mübarizə meydanının fəal iştirakçısı kimi ümumiləşdirmişdir. Əsərdə Mehdi Hüseyn başqa qələm yoldaşları kimi, kollektivləşmə uğrunda mübarizəni həmin illərin mühüm hadisələri kimi canlandırmışdır. Xüsusilə gənclər arasında xurafata inananların sayı xeyli azalmışdır. Onların çoxu düşmənin gücünü lazımi qədər qiymətləndirmədiklərindən həyatlarını təhlükəyə atsalar da, qorxub geri çəkilmədilər. Romanda belə gənclərdən birinin surəti bədii vasitələrlə canlandırılmışdır. Sosializm-realizm prinsiplərinə bacarıqla yiyələnən ədib “Tərlan” əsərində dövrün səciyyəvi müsbət qəhrəmanlarını, (Sədəf, Xanlar, Hacıoğlu, Mürsəl kişi) surətlərini ön plana çəkməklə özünü novator sənətkar kimi tanıtdı. Buna görə də sonrakı illərdə Azərbaycan nəsrini zənginləşdirən qüvvətli surətlərindən olan Tərlanla əlaqədar, yazıçının ədəbi təcrübəsi nəsrimizin ümumi inkişafına müəyyən təsir göstərmişdir. “Tərlan” müəllifin 1930-cu illər üçün səciyyəvi olan yaradıcılıq nailiyyətidir. Bununla belə romanda publisistika üstünlük təşkil edirdi. Jurnalistlikdən gələn publisistika ədibin sonrakı əsərlərində yavaş-yavaş azalsa da birdəfəlik yox olmamışdır.

    1930-cu illərin sonlarında Azərbaycan səhnəsi müasir mövzulara böyük ehtiyac duyduğu bir zamanda Mehdi Hüseyn dramaturgiya janrına müraciət etdi. Sovet quruluşu şəraitində yetişən yeni insanın ictimai və fərdi keyfiyyətlərini sosioloji və psixoloji amillərə xüsusi maraq göstərən yazıçının ilk səhnə əsəri “Şöhrət” də (1939) dramatik konfliktin bir-birinə zidd iki ictimai meylin toqquşması zəmnində açılırdı. Öz işini sevən və yaxşı bilən təvazökar Rəşid vətəndaşlıq borcunu vicdanla yerinə yetirəndə ad-san haqqında düşünmədiyi halda, bütün varlığı ilə şöhrətə can atan İmran öz məqsədinə çatmaq üçün ən çirkin vasitələrdən əl çəkmir. Böyük Vətən müharibəsi ərəfəsində yazılmış pyesdə sovet vətənpərvərliyi xüsusi əks olunurdu. Rəşid və Əziz kimi mərd cavanlar düşmənin vədlərini rədd edərək ölümü gözləri altına alır, amma vətənə xain çıxmırlar. Ancaq mövzunun aktuallığı, yazıçı niyyətinin ictimai tərbiyəvi əhəmiyyəti ilə diqqəti cəlb edən “Şöhrət” əsəri hadisələrin cərəyan etdiyi şəraitin özü, süni təsir bağışlayır.

    Sovet yazıçılarının birinci Ümumittifaq qurultayından sonrakı dövrdə qələmi daha da püxtələşən M.Hüseynin yaxın keçmişdən və müasir həyatdan alınmış əsərləri 1930-cu illər Azərbaycan sovet ədəbiyyatının inkişafında müəyyən əhəmiyyətə malik olmuşdur. Böyük Vətən müharibəsi illərində yazıçı və ictimai xadim kimi fəaliyyət göstərən Mehdi Hüseynin “Moskva” (1942) və “Cənub xatirələri” (1942) əsərləri haqlı olaraq bu dövr ədəbiyyatının səciyyəvi nümunələri kimi yüksək qiymətləndirilmişdir. 1942-ci ilin əvvələrində paytaxta səfəri nəticəsində yazılmış “Moskva” oçerkində şahidi olduğu epizodları emosional vasitələrlə ümumiləşdirən müəllif məğlubedilməz şəhərin, onun qorxmaz müdafiəçilərinin surətlərini yaratmağa, Moskvalıların zahiri sakitliyi arxasında gizlənmiş qətiyyətini, vətənin müdafiəçilərinə sonsuz məhəbbət və minnətdarlıq hisslərini, inandırıcı şəkildə göstərməyə nail olmuşdur. “Moskva” da kiçik epizodlar bir-birini tamamlayaraq cəbhənin nisbətən geniş mənzərəsini canlandırırdı.

    Yazıçının mühüm ictimai – siyasi problemlərə münasibəti bədii surətlər vasitəsi ilə ifadə meyli “Cəbhə xatirələrində” daha qabarıqdır. Müəllif “Möcüzə”, “Qanlı sular”, “Ördək məsələsi” , “Satqın”, adlı dörd müstəqil və bitkin hekayədən ibarət bu bədii silsilədə də, Moskvada olduğu kimi müasir muharibənin texnikaya əsaslandığını böyük ehtiyyat qüvvəsi tələb etdiyini nəzərə çatdırsa da, ” amma yenə də müharibə aparan insanlardır”, qənaətinə gəlir və oxucunu bu nəticəyə inandırmğa nail olur. O, Adambay, Həmzət, Larisa, Fomenko, kimi müxtəlif millətlərə mənsub olan sovet adamlarını, onların dözüm və inamlarının ictimai-psixoloji səbəblərini açıb göstərməklə döyüşçüləri fədakarlığa, igidliyə səsləyir. Mehdi Hüseyn bu əsərlərdə heyrət və iftixar hissi doğuran, fiziki və mənəvi qüvvələrin gərginliyini tələb edən qəhrəmanlığı fövqəladə bir hadisə kimi deyil, sovet adamının vətənə şüurlu xidməti, böyük ideallara sədaqətinin təzahürü, yeni insana xas sifət kimi mənalandırır. Hər bir əsərin üzərində diqqətlə işləyən ədibin bu illərdə yazdığı hekayələrin bir qismi kiçik həcmli janrın mükəmməl nümunələrindəndir. İnsanı böyük məqsədlər naminə igidliyə mənəvi saflığa çağıran vətənpərvərlik hissinin, günün hadisələri ilə bilavasitə səsləşən adamları düşündürən vacib suallara cavab kimi yazılmış hekayələrin əksəriyyəti indi də öz dəyərini qoruyub saxlayır.

    Böyük Vətən müharibəsinin ilk illərində nəsrin, əsasən kiçik formaları inkişaf edir, müəlliflər konkret faktları oçerk və hekayələrdə əks etdirmək yolu ilə günün tələbinə cavab verən əsərlər yazırdılar. Lakin müşahidə və təcrübə apardıqca, çoxmillətli sovet ədəbiyyatında olduğu kimi Azərbaycan nasirləri də müharibənin dəhşətlərini xalqlar dostluğunun qüdrətini geniş bədii lövhələrdə göstərməyə ehtiyac duyurdular. Böyük Vətən müharibəsi illərində tez-tez cəbhəyə gedən döyüşçü və komandirlərlə görüşən M.Hüseynin “Fəryad” (1945) povesti Azərbaycan nəsrində bu istiqamətdə aparılan axtarışların ilk nümunələrindən idi. Əsərdə faşist işğalçıları ilə ölüm-dirim mübarizəsində qəhrəmanlıq və fədkarlıq göstərmiş sovet adamının vətənpərvərliyi realist vasitələrlə canlandırılmışdır. Diqqət mərkəzində duran surətlərdən biri qocaman rus rəssamı Levindir. Faşistlər şəhərə daxil olanda mürəkkəb duyğular içində çırpınan Levin sənətkar vüqarını təhqir edilmiş sayır, admiral Naximovun vaxtında düşmən ayağı dəyməyən sahillərdə yadellilərin görünməsini şəxsi dərdi kimi yaşayaraq iztirab keçirir. Yazıçı işğalçıların azğınlığını qəzəblə, emosional bədii vasitələrlə canlandırmışdır. Qoca rəssamı və gəlinini təhqir edib evlərindən qovurlar, nəvəsi ölür, həbsə düşürlər…

    Böyük Vətən müharibəsi illərində xalq həyatını hərtərəfli göstərməyə cəhd edən Mehdi Hüseynin “Ürək” (1945) povestində arxa cəbhə adamlarının mənəvi qüdrəti qələmə alınmışdır. Müəllif hadisələrin cərəyan etdiyi konkret şəraiti cəmiyyət qarşısındakı borc anlayışına zidd münasibəti, xarakterlərin toqquşduğu vəziyyəti qabarıq göstərə və həyatı surətləri yarada bilmişdir. Povestdə MTS direktoru Xəlilin surəti bu baxımdan xüsusilə müvəffəqiyyətlidir. Sovet adamlarının vətənpərvərliyini əmək qəhrəmanlığını iftixarla canlandıran realist yazıçı müharibə ilə əlaqədar yaranan müvəqqəti çətinliklərdən şəxsi mənfəətləri naminə istifadə edən vəzifəpərəstləri kəskin tənqid atəşinə tutmuş, belələrinin xalqın namuslu övladları tərəfindən qətiyyətlə rədd edildiyini aydın və ifadəli boyalarla əks etdirmişdir. Əsəri yüksək qiymətləndirən Səməd Vurğun yazırdı:- povestdə “Mehdi Hüseyn Böyük Vətən müharibəsi illərində Azərbaycanın kolxoz kəndi əməkçilərinin, sovxoz və MTS işçilərinin vətən qarşısında öz borclarını dərindən dərk edərək qəhrəmancasına çalışdıqlarını, xalqa və partiyaya sədaqətlə xidmət işində necə parlaq nümunələr göstərdiklərini bizə açıb göstərir…”

    Mehdi Hüseynin hekayə və povestlərində müharibə dövründə Azərbaycan həyatının bir sıra mühüm cəhətləri, xalqımızın vətənə hədsiz məhəbbəti, qələbəyə sonsuz inamı real bədii vasitələrlə əks olunmuşdur.

    Böyük Vətən müharibəsi illəri yetkinləşməyə başlayan, fərdi üslubu formalaşan ədibin yaradıcılıq tərcümeyi-halında “Abşeron” romanı xüsusi yer tutr. Rahatlıq bilməyən Bakı neftçilərinin əmək rəşadəti bütün ölkədə rəğbət və iftixar hissi doğurmuşdur. Bu dövürdə çoxmillətli Bakı proletariatı sovet fəhlə sinfinin qabaqcıl dəstələrindən birinə çevrilmişdir. Lakin bu mühüm mövzu sənətdə, o cümlədən nəsrin iri formalarında özünün layiqli əksini tapmışdır. Bu nöqteyi-nəzərdən “Abşeron” romanı müəllifin uzun illərdən bəri davam edən axtarışlarının bədii nəticəsi idi. M.Hüseynin təxminən iyirmi il müddətində yazdığı əsərlərin qəhrəmanları əsasən, kəndlilər və ziyalılardan ibarət idi. Ədib elə bil hiss edir di ki, sevimli qəhrəmanlarının övladları artıq şəhərdə yaşayır, neft sənayesində çalışırlar. Bu gənclərin özlərini yeni mühitdə necə hiss etdiklərini, şüurlarında baş verən narahatlığı neft mədənlərinə, kəşfiyyat idarələrinə gətirdi.

    Yazıçı iki il müddətində tez-tez mədənlərə gedir, fəhlə və mühəndislərlə, qocaman ustalarla və kənddən təzə gəlmiş cavanlarla görüşür, gələcək qəhrəmanlarını bilavasitə iş başında və istirahət vaxtında ciddi məsələlərin, qızğın mübahisələrin doğurduğu istehsalat müşavirələrində yaxından iştirak edirdi. Ədib həmin illərdə bir sənətkar kimi onu düşündürən, narahat edən problemlər haqqında yazırdı: “Bu gün məni yeni Bakı çox maraqlandırır. Çünki mənim sevdiyim və həmişə ilk planda təsvir etməyə çalışdığım adamlara burada tez-tez rast gəlirəm. Məsələ yalnız mövzu yeniliyində və yaxud yeni peyzajda deyildir… Bugünkü Bakıda məni ən çox həyacanlandıran da müasir həyatımızın bütün gözəlliklərini yaradan müasir adamlardır…”

    Qabaqcıl müasirlərimizin bədii surətlərini yaratmaq baxımından ədibin yaradıcılığında, ümumiyyətlə Azərbaycan ədəbiyyatında yeni addım olan “Abşeron” romanında qəhrəmanlar, istehsalat prosesində göstərilmiş sosialist əməyinin yaradıcı, təşkil edici gücü, başqa sözlə poeziyası inandırıcı şəkildə əks etdirilmişdir. Romandakı hadisələr əsasən Tahir obrazının xaraktercə formalaşması prosesində inkişaf edir. İlk baxışda yaşıdlarından seçilməyən bu gəncin həyat yolunu realistcəsinə işıqlandıran yazıçı sosializm cəmiyyətində ictimai və şəxsi mənafeyin ahəngdarlığının gözəlliyini inandırıcı detallarla əks etdirmişdir. Əvvəllər həyat haqqında sadəlövh təsəvvürlərlə yaşayan Tahirin bir vətəndaş və şəxsiyyət kimi yetişməsi, romanda mənalı təfərrüatlarla təsbit olunmuş, bu yeni insanın əmək qəhrəmanı və vətənpərvərin, qayğıkeş oğulun, tanınmış briqadirin yetişməsində həlledici rol oynamış kommunist əxlaqının, sosialist həyat tərzinin rolu ilk plana çəkilmişdir. Nəsillər arasında əlaqə-münasibət problemini partiyalı mövqedən işıqlandıran müəllif Tahirin taleyində yaşlı nəslin nümayəndəsi olan usta Ramazan və Qüdrət İsmayılzadə kimi insanların qayğısını əhəmiyyətini müvəffəqiyyətlə açıb göstərə bilmişdir. Tahir yaşlıların təcrübəsini öyrənə-öyrənə bir peşəkar kimi onların başladıqları işi davam etdirməklə yanaşı, inqilabi ən-ənələr estafetini də vətəndaş məsuliyyəti ilə qəbul edir.

    Böyük Vətən müharibəsindən sonra ədəbiyyatımızda fəhlə sinfinin və ziyalıların həyatına marağın güclənməsi təbii idi. Ancaq bəzi yazıçılar öz əsərlərində istehsalat texnalogiyasına, elmi və texniki mübahisələrə həddən artıq yer verir, texniki təfərrüatların dəqiqliyi qayğısına daha çox qalırdılar. Nəticədə “istehsalat romanları” adlandırılan əsərlərin bir çoxunda xarakterlər sönük və sxematik çıxırdı. Lakin ədəbi prosesin gedişi göstərdi ki, bu mövzunun bədii mənimsənilməsi prosesində keçilməsi zəruri olan bir mərhələ imiş. Mehdi Hüseyn mədənlərdə işin texnikasını, mürəkkəb cihazların və alətlərin adını öyrənsə də əmək prosesinin insanın hiss və düşüncələrinə təsiri ilə daha çox maraqlanır, dünənə qədər kənddə yaşayan, ilk dəfə qarşılaşdıqları iri sənaye müəsisələri qarşısında heyrətə düşən, yavaş-yavaş mürəkkəb cihazların sirlərini öyrənərək güclü maşınların qüvvəsini qollarında duyan cavanların daxili aləminə nüfuz etməyə çalışırdı. Realist sənətkar texniki təfərrüatlardan yerində istifadə edə-edə surətin daxili aləmini işıqlandırmağa xüsusi diqqət yetirir, şəxsiyyətin yetişməsi prosesinin mürəkkəbliyini həyati vasitə və detallarla əks etdirməyə çalışır. “Abşeron” romanında ədib mühüm ictimai-siyasi hadisələr haqqında zəruri bədii məlumat verməklə bərabər özlüyündə bir çox əhəmiyyətli hadisələri və qəhrəmanların xarakterinə, əxlaqi qənaətlərinə təsir baxımından işıqlandırır . Sosialist realizmin bəzi əhəmiyyətli prinsiplərini davam və inkişaf etdirərək, insanı öz mühitində göstərib, onu işindən ictimai fəaliyyətindən təcrid etmir. “Abşeron” romanı bu baxımdan ədibin ciddi sənətkarlıq nəaliyyətidir. Tahirin xarakterinin formalaşmasına təsir göstərən amilləri ön plana çəkən ədib onu yeni şəraitdə daha ətraflı şəkildə işıqlandırmağa nail olur. Gənc qəhrəmanın tezliklə yoldaşları arasında addımlamaq niyyətini təbii sayan yazıçını maraqlandıran başlıca sual budur:- Tahir öz məqsədinə hansı yollarla çatmalıdır? gəncin bu və digər fərdlərlə cəmiyyət arasında münasibətlərin mümkün qədər ətraflı şəkildə açılması bu suala cavab kimi ifadə olunur. S.Babenışyeva “İki roman, iki tale” adlı məqaləsində “Abşeron” romanını Venesuella yazıçısı Ramon Dias Sancesin “Neft” romanı ilə müqaisə edərək Mehdi Hüseyinin hadisələrin cərəyan etdiyi mühiti, realist planda mənalı təfərrüatlarla canlandırmaq bacarığını yüksək qiymətləndirmişdir.

    “Məmməd Arif Abşeron romanında Tahiri Balzakın kənddən şəhərə gəlmiş bəzi qəhrəmanları ilə mübahisə edərək göstərirdi ki, burjua şəhəri sadə, təmiz qəlbli gəncləri pozub fırıldaqçı və mənsəbpərəst edirsə, sosialist Bakısı Tahiri doğma övladı kimi qarşılayır, xeyirxah adamlar, gənclikdən doğan nöqsanlardan azad olmaqda ona kömək edirlər”.

    Mehdi Hüseyn əsas surətləri dəyişmə və inkişafda izləmiş, onların daxili aləmlərində baş verən dəyişikliyi mənalandırmış, hadisə və insanlara münasibəti əks etdirmişdir. Tahirin simasında gəncliyin vətənə məhəbbətini, əməyə münasibətini, yeni əxlaqi keyviyyətləri tipikləşdirilmişsə; usta Ramazan obrazı timsalında vaxtıilə Sovet Hakimiyyəti uğrunda mübarizə aparmış, sosializm quruculuğu prosesinin önündə gedən kommunizm ideallarına sədaqətinin ümumiləşdirilmiş surətidir. Hələ müharibədən əvvəl təqaüdə çıxmış usta Ramazan “ölkəmiz davadan üzü qara çıxmasın”, deyə geri qayıdaraq var gücü ilə işləmiş, indi də kənara çəkilmək niyyətində deyildir. Uzun həyat yolu keçmiş ustanı buruqda, iclasda, fəhlə yataqxanasında və öz daxili aləmi çərçivəsində izləyən ədib bitkin və uzun müddət yadda qalan xarakter səviyyəli bir obraz yaratmağa nail olmuşdur.

    M.Hüseynin “Abşeron” romanı xarici ölkələrin mətbuatlarında tənqidçilər tərəfindən yüksək qiymətləndirilmişdir. Onlar romanı ətraflı təhlil və təbliğ etmiş, onun idrak əhəmiyyətini və bədii keyfiyyətlərini açaraq, ədibin qələmə aldığı materialı, konkret surətlərin psixologiyasını yaxşı bildiyini qeyd etmişdilər. Qabaqcıl tənqidçilər əsərdən siyasi məqsədlər naminə istifadə edir, onu öz ölkələrinin qarşısında duran aktual ictimai-siyasi problemlər baxımından işıqlandırırdılar. Məsələn, “Ət-təriq” jurnalı ərəb oxucusuna müraciətlə yazırdı:- “Məlumdur ki, əvvələr, Böyük Oktyabr sosialist inqilabına qədər Bakı nefti Britaniya və başqa imperialist ölkələrin əlində idi, bu sərvətin talan edilməsinə çar rejimi hər cür kömək göstərirdilər. Ərəb ölkələrində olduğu kimi gözüac istismarçı ölkələr Bakı neftini mənimsəyirdilər…”

    “Abşeron” əsəri Böyük Vətən müharibəsindən sonra sürətlə inkişaf edən azərbaycan romanlarının nailiyyətlərindən sayılırdı.

    Əsərinin müvəffəqiyyəti yazıçıda məsuliyyət hissini daha da artırırdı. Böyük Vətən müharibəsindəki sovet xalqının tarixi qələbəsindən bir neçə gün sonra ədib sənətin qarşısında duran başlıca vəzifələri belə müəyyənləşdirmişdir:- “Biz müasir insanın qəlbini duya bilsək də, onun ürək çırpıntılarını aydın eşitməyi bacarsaq da, bütün bunları sənətin dilində eyni qüvvətlə oxucuya aşılaya bilmirik. Bu səbəbə görə də həyatı və insanları öyrənmək o qədər də asan deyildir. Biz öyrəndiyimizi bədii şüurdan keçirməli və başqalarına da eyni dərəcədə təsir göstərmək üçün bədii ifadə üsulları tapmalıyıq. M.Hüseyn sonrakı illərdə yazdığı əsərlər, xüsusilə Azərbaycan və rus ədəbi tənqidinin ciddi yaradıcılıq naliyyəti kimi qiymətləndirilmişdir. “Səhər” romanı ədibin əsl sənət yolu ilə müvəffəqiyyətlə irəlilədiyini göstərdi. Q.Korobelnikov yazır:- ” Mənim fikrimcə, Mehdi Hüseynin ən görkəmli və yetkin əsəri – “Səhər” tarixi romanıdır. Romanda müəllif Azərbaycan həyatının və adamlarının tam bir ensklopediyasını qarşımızda canlandırır,”- deyən İ.Qrinberqin mülahizələri də Azərbaycan ədəbiyyatşünaslarının fikri ilə səsləşir.

    “Səhər” əsərində güclü insan xarakterləri yaratmağa nail olan M.Hüseyn hadisələrin cərəyan etdiyi şəraitin real lövhəsini canlandıranda müxtəlif tarixi faktlardan da istifadə etmişdir. 1906-cı ilin sonlarında baş vermiş fəhlə tətillərindən təsviri ilə başlanan əsər elə ilk səhifələrdən konkret şərait aydın hiss edilir. İnqilab müvəqqəti geri çəkilir, vəziyyət mürəkkəbləşir və polis təqibləri mübarizəni dayandırır, fəhlə sinfini daha ciddi döyüşlərə hazırlayırdılar.

    Birinci rus inqilabından sonrakı Azərbaycan həyatının geniş lövhələrini əks etdirən “Səhər” ramonının mərkəzində əsasən azadlıq uğrunda ümumxalq mübarizəsi dayanır. Əsərin ilk səhifələrindən hiss edilir ki, artıq yeni zəmanə başlamışdır. Romanovlar xanədanının bütün istismarçılarının hakimiyyəti kökündən laxlayır, xalq artıq əsrlərlə dözməyə məcbur olduğu qayda-qanunlarla yaşamaq istəmir. “Səhər” romanının bəzi epizodlarını əks etdirən Məşədi Əzizbəyov surəti tamamilə qanunauyğun hesab edilir. Mətin inqilabçının surətinin bütövlüyü baxımından M.Əzizbəyov hümanist duğular bədii vasitələrlə işlənmişdir.

    Mehdi Hüseynin ədbi-estetik baxışları bilavasitə yaradıcılıq axtarışları prosesində qızğın ədəbi mübahisələrin gedişində formalaşmışdır. Yazıçı və tənqidçi kimi yaradıcılığı boyu müasirliyin carçısı olan ədib müasir mövzuların mənimsənilməsinin və qiymətləndirməsinin tərəfdarı olmuşdur. Sənətdə yeniliyi əsl novatorluğu görməsinə və düzgün qiymətləndirilməsinə əsaslı şəkildə zəmin yaradan ədib baxışlarının formalaşmasında klassik dünya ədəbiyyatı və rus tənqidinin böyük rolu olmuşdur. Bu yaradıcılıq metodu, ədəbiyyat və sənətlə əlaqədar başlıca fikirləri ədəbi prosesə tətbiq etmə prosesində də özünü göstərirdi.

    Nasir və dramaturq, publisist və tənqidçi Mehdi Hüseyn Azərbaycan sovet ədəbiyyatının beşiyi başında duran istedadlı yazıçılardan biri kimi sənət aləminə gəlmiş, qırx il müddətində yorulmadan axtarışlar aparmış, çoxmillətli sovet ədəbiyyatının görkəmli nümayəndələrindən biri kimi tanınmışdır.

  • Ədalət RƏSULOVA.”Süleyman Sani Axundovun yaradıcılığında hekayə janrı”

    Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyası Nizami adına Ədəbiyyat İnstitutunun əməkdaşı

    Azərbaycan realist nəsrinin böyük nümayəndələrindən olan maarifpərvər yazıçı Süleyman Sani Axundov 40 illik yaradıcılıq yolu keçmişdir.
    M.F.Axundovla başlanan nəşr və dramaturgiya yolunu davam etdirən N.Vozİrov, Ə.Haqverdiyev, C.Məmmədquluzadə kimİ böyük yazıçılar sırasında Süleyman Sani orijinal bir yer tutur. Həm ictimai, həm də ədəbi fəaliyyəti ilə o, böyük demokrat, yorulmaz maarifçi, istedadlı sənətkar kimi XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatı tarixində şöhrət qazanmışdır.
    Süleyman Sani Rzaqulu bəy oğlu Axundov 1875-ci il oktyabr ayının 21 -də Şuşa şəhərində bəy ailəsində doğulmuşdur. Hələ körpə İkən atasız qalan Süleymanın təlim-tərbiyəsi. ilə dayısı, görkəmli maarif xadimi Səfərəli bəy Vəlibəyov (1861-1902) məşğul olmuşdur. Süleyman Sani 1885-ci ildə Qori müəllimlər seminariyasına daxil olmuş, burada milli, klassik rus və dünya ədəbiyyatı ilə dərindən tanışlıq onun dünyagörüşünə faydalı təsir göstərmişdir.
    1894-cü ildə seminariyanı bitirən Süleyman Sani Bakıdakı III dərəcəli rus-tatar məktəbinə müəllim təyin edilmişdir. Həmin ildən o, tərəqqipərvər maarifçilərlə birlikdə xalqı cəhalətdən qurtarmaq, gənc nəsli mütərəqqi ideyalarla tərbiyələndirmək işində var qüvvəsi ilə çalışmışdır. O, ədəbi-ictimai, pedaqoji fəaliyyətinin bütün dövrlərində xalq mənafeyini müdafiə etmişdir.
    1906-cı ildə Bakıda çağırılan müəllimlər qurultayında fəal iştirak edən Süleyman Sani ərəb əlifbasını islah etmək üçün faydalı təşəbbüs göstərmiş, həmin qurultayda ana dilində proqram tərtib etmək üçün ayrılan komissiyaya seçilmiş, 1908-ci ildə A.Şaiq, M.Mahmudbəyov və başqa qabaqcıl maarif xadimləri ilə birlikdə Azərbaycan pedaqoji fikri tarixində mütərəqqi bir hadisə olan məşhur ”İkinci il” dərsliyini tərtib etmişdir. Dərsliyin müəllifləri yenicə oxuyub yazmağa başlayan azəri balalarına çatdırmaq istədikləri tərbiyəvi fikirləri sadə, aydın, uşaq təfəkkürünün tez dərk edə biləcəyi bir üslubda qələmə almışdılar. Bununla həm də dilimizin saflığını qoruyub saxlamışlar.
    Süleyman Sani olduqca həssas, şagirdlərin qəlbinə yol tapa bilən ustad müəllim idi. Bu keyfiyyət onun geniş psixoloji, pedaqoji biliyə malik olmasından irəli gəlirdi. Bakıdakı yoxsul ailələrdən olan yüzlərlə uşaq onun dostu idi. O özünün yüksək mənəvi keyfiyyətləri, qabaqcıl fikri, ensiklopedik biliyi, ciddiliyi, səmimiliyi, tələbkarlığı ilə ictimaiyyətin dərin hörmətini qazanmışdır. Təsadüfi deyildir ki, Süleyman Saninin direktor olduğu məktəb onun adı ilə çağırılırdı.
    1918-ci ildə Bakıda sovet hakimiyyəti qurulanda o, Azərbaycanda ilk maarif komissarı kimi böyük həvəslə çalışmışdır.
    1920-ci il mayın 25-də Gəncə qiyamı yatırıldıqdan sonra həmin il iyun ayının əvvəlində belə bir qiyam Qarabağda baş verir. Qiyamı yatırmaq üçün ciddi tədbirlər hazırlanır. XI Ordu hissələri Qarabağa gəlir. AK(b)P MK və Azərbaycan İnqilab Komitəsi Dadaş Bünyadzadə və Çingiz İldırımı Qarabağa göndərir. Azərbaycan İnqilab Komitəsi tərəfindən göndərilən nümayəndələr sırasında Süleyman Sani də vardı.
    1920-cİ ildə Qarabağ İnqilab Komitəsinin qərarı ilə Süleyman Sani bir sıra partiya və dövlət tapşırıqlarını yerinə yetirir. Həmin il avqustun 9-da Qarabağ vilayəti maarif şöbəsinə müdir təyin edilir. O, maarif işində həvəslə işləyir; Qarabağ və Zəngəzurda məktəb, uşaq evi, klub, qiraətxana və başqa mədəni-maarif ocaqlarının açılmasında fəal iştirak edir. Azərbaycanda mədəni maarif işlərinin möhkəmlənməsinə çalışır.
    1922-ci ildə S.Sani M.Mahnıudbəyov, S.Əbdürrəhmanzadə, F.Ağazadə, A.Şaiq, Ə.Əfəndizadə ilə birlikdə “Yeni türk (Azərbaycan – N.V.) əlifbası” dərsliyini yazır. Həmin ildə o, “Azərbaycan ədib və şairlər ittifaqı”nın sədrliyinə seçilir və ədəbi gəncliyin tərbiyələnməsi üçün böyük əmək sərf edir. 1923-cü ildən nəşrə başlayan “Maarif və mədəniyyət”, “Şərq qadını” jurnallarında dövrün tələbləri İlə səsləşən bir sıra hekayələrini çap etdirir.
    S.S.Axundov Azərbaycan teatrının əlli illiyi münasibəti ilə Ə.Haqverdiyev, N.Vəzirov, T.Şahbazi, S.Qənizadə, Ə.Cəfərzadə ilə birlikdə “Azərbaycan-türk teatrosunun müxtəsər tarixçəsi”ni yazır. 1923-cü ildə Bakıda Azərnəşrin nəzdində məktəbdənkənar oxu kitabları tərtib edən komissiyanın işində fəal çalışır. Bütün bu və başqa dəlillər göstərir ki, 20-ci illərdə Süleyman Sani xalqın ictimai-mədəni inkişafı üçün böyük əmək sərf etmiş, ictimai xadim kimi xalqın etimadını qazanmışdır.
    Azərbaycan Mərkəzi İcraiyyə Komitəsi 1932-ci ildə Süleyman Sani Axundovun pedaqoji-ədəbi, həmçinin ictimai-mədəni fəaliyyətini nəzərə alaraq ona Əmək qəhrəmanı adı vermişdir.
    Süleyman Sani Axundov 1939-cu ü mart ayının 29-da Bakıda vəfat etmiş və Fəxri Xiyabanda dəfn edilmişdir.
    Süleyman Saninin yaradıcılığı zəngin və çoxcəhətlidir. M.F.Axundov realist ədəbi məktəbi zəminində yetişən Süleyman Sani ictimai-bədii fikir tariximizdə hekayə ustası, görkəmli dramaturq, komedioqraf, məşhur xalq müəllimi, mədəniyyət xadimi kimi də tanınmışdır.
    Süleyman Sani dramaturgiyamıza M.F.Axundovun məşhur “Hacı Qara” əsərinin təsiri ilə yaxdığı “Tamahkar” (1899) komediyası ilə gəlmişdir. Bu pyesində o, dövrün bir sıra mənfiliklərinə, o cümlədən xəsisliyə, tamahkarlığa, qadın əsarətinə qarşı çıxmış, feodal adət, ənənələrinə nifrət edən İmran, Gülzar, Şərəf xanım kimi müsbət surətlər yaradaraq, yeni nəsli həqiqətə, fədakarlığa sövq etməyə, oxucu və tamaşaçılarda gözəl həyat arzulan oyatmağa çalışmışdır.
    “Tamahkar” sadə, aydın dildə yazılmış realist komediyadır, Bu əsərde müəllif gülüşün müxtəlif təsvir vasitələrindən təbii şəkildə istifadə edir. Oxucu və tamaşaçı burada yazıçının real surətlər arxasında onun müsbət idealını aydın görür.
    Əsərin mənfi komik qəhrəmanı Hacı Muraddır. Dramaturqun realizminin qüvvətli cəhətlərindən biri Hacı Muradın yadda qalan səciyyəvi xüsusiyyətlərini – xəsisliyini, tamahkarlığını, qorxaqlığını, ikiüzlülüyünü, hiyləgərliyini və sair çirkin sifətlərini onun sözləri ilə hərəkətlərinin vəhdətində əks etdirməsindədir. Yazıçı, satirik obrazının mənfi, eybəcər sifətlərini nümayiş etdirib ona gülməklə kifayətlənmir, xəsisin mənfiliyini, mənəvi boşluğunu, gülünclüyünü, onun mənsub olduğu zümrəyə də şamil edir. Bu cəhəti ümumiləşdirmək üçün o, Hacı Muradla ikinci xəsis Məhərrəm bəyi qarşılaşdırır. Qarşılaşdırma prosesində hər iki mənfi tipin varlanmaq üçün bir-birinə hiylə gəlmələri, xəsis və tamahkarlıqdan, fərdiyyətçilikləri aydın nəzərə çarpır. Məsələn, Hacı Murad 18 yaşlı, gözəl, ağıllı, ismətli qızı Gül-zarı qoca Məhərrəm bəyə satmaq niyyəti ilə özü kimi heç bir təqdirəlayiq olmayan bu xəsisi aslana, tərlana, gənc və sədaqətli İmranı isə tülküyə, sara bənzədir. Dramaturq, bununla tamahkar Hacı Muradın nifrətəlayiq gülünc qayəsini, böhtançı sifətini onun öz sözləri ilə ifşa etmişdir. Müəllifin xəsislərə nifrəti onların varlanmasına şərait yaradan cəmiyyətə nifrət səviyyəsinə qalxır. Yeri gəlmişkən xatırladaq ki, Süleyman Sani ilə dostluq, yaradıcılıq əlaqələri olmuş Nəriman Nərimanov “Həftə fəryadı” adlı felyetonunda (“Həyat” qəzeti, 19 may 1906-cı il) “Tamahkar”dakı realizmin bu cəhətinə yüksək qiymət vermişdir. Yazıçı realizminin qüvvətli cəhətlərindən biri də feodal adət-ənənələrinə nifrətinin işıqlı gələcəyi olan gənclərə məhəbbətindən doğduğunu əks etdirməyə çalışmasındadır. Bu da onun mütərəqqi demokratizm humanizmi ilə bağlıdır.
    1906-cı ildə Süleyman Sani burjua cəmiyyətini və əxlaqım ifşa edən kiçik formalı komediyalarını – “Dibdat bəy” və “Türk birliyi”ni yazır. Bu pyeslərdə o, duma seçkilərinə mollanəsrəddinçilər mövqeyindən baxmışdır. Hər iki komediya ilə S.S.Axundov dramaturgiyamıza ictimai-siyasi mövzu gətirmişdir.
    S.Saninin bədii yaradıcılığının yeni yüksəliş mərhələsi 1920-ci illərdən başlayır. Ö, sovet dövrü Azərbaycan dramaturgiyasında ilk dramın – “Laçın yuvası” (1921) müəllifi olduğu kimi, inqilabi mövzulu pyeslər: “Çərxi-fələk” (1921), “Qaranlıqdan işığa” (1921), realist faciə – “Eşq və intiqam” (1922) və komediya janrının ilk nümunələri də – “Molla Nəsrəddin Bakıda” (1921), “Şahsənəm və Gülpəri” (1921), “Bir eşqin nəticəsi” (1922), “Yeni həyat” (1923) onun qələmindən çıxmışdır.
    S.S.Axundovun Azərbaycan dramaturgiyası tarixində novatorluğu ondadır ki, o, zamanın yeni tələblərini, yeni inqilabi məsələlərini 1921 -ci ilin aprelində yazıb qurtardığı “Laçın yuvası” dramında və bir sıra başqa pyeslərində göstərə bilmişdi. Yuxarıda adlarmı çəkdiyimiz səhnə əsərlərində S.Saninin realizmi yeni keyfiyyət kəsb edir.
    Bu keyfiyyətin sovet dövrü Azərbaycan ədəbiyyatında ilk nümunəsini ‘”Laçın yuvası”nda görürük. Yazıçı bu əsərində dramaturgiyamıza qəhrəmanlıq pafosu, xalq mənafeyini hər şeydən üstün tutan Cahangir kimi bir surət gətirmişdir. Akademik M.Arif “Laçın yuvası” haqqında yazır ki, bu dram, eyni zamanda, ədəbiyyatımızın böyük bir qələbəsi idi.
    Əsərdə inqilabi qüvvələrin əksinqilabçılarla apardığı mübarizə barışmaz toqquşmalarla təzahür edir.
    Yeniliklə köhnəliyin, sosialist şüuru ilə bəy, mülkədar şüurunun mübarizəsi əsərdə əsas konflikt kimi sakitləşməyən, hadisədən-hadisəyə gərginləşən situasiyalarda verilir. Belə barışmaz konflikti dramaturgiyamıza gətirməklə Süleyman Sani böyük bir sənətkarlıq istedadı nümayiş etdirmişdir.
    “Laçın yuvası” əsərində Əmiraslan ağanın intiharı, Cahangirin ailəsinin başına gələn faciə, Cahangir üçün bir növ nikbin faciə xarakteri daşıyır ki, bu da əsərin mövzusu ilə əlaqədar olaraq Süleyman Saninin dramaturgiyamıza gətirdiyi yeni keyfiyyət idi. Dramın amalında yeniliyin köhnəliyə qalib gəlməsi əsərə nikbinlik, qəhrəmanlıq ruhu aşılayır. Bununla da Cahangirin ailə faciəsi kölgədə qalır. Bu yeniliyə zidd olan qüvvələrin faciəsinə çevrilir.
    “Laçın yuvası” kamil ideya-bədii xüsusiyyətləri ilə seçilən sovet dövrü ilk Azərbaycan dramıdır. Sovet hakimiyyətinin qurulmasının ildönümü münasibəti ilə pyes yazmaq üçün elan edilən dövlət müsabiqəsində bu əsər birinci mükafata layiq görülmüşdür.
    “Eşq və intiqam” əsəri beş pərdə, yeddi şəkildə realist faciədir. Əsərin mövzusu bolşevik inqilabından əvvəlki Azərbaycanda insanları fəlakətə salan vəhşi adət-ənənələrdən, mülkədar və bəylərin törətdiyi qanlı faciələrdən, gəncliyin bu müsibətlərdən xilas olmaq cəhdlərindən, onların azad məhəbbətindən, haqsızlığa qarşı mübarizə edənlərin həyatından bəhs edir.
    “Eşq və intiqam” ilhamla yazılmış əsərdir. Burada surətlərin intellektual aləmi, fərdi xüsusiyyətləri əlvan realist boyalarla təsvir olunmuş, öz xarakteri, ədası, hərəkət və düşüncə tərzi ilə bir-birindən fərqlənən surətlər yaradılmışdır. Əsərdəki obrazlar canlı və dolğun verilmişlər. Faciə həm də gözəl insani sifətlərin qabarıq verilməsi baxımından 20-ci illərin dramaturgiyasında yeni hadisə idi.
    S.S.Axundovun “Tənqid və təbliğ” teatrında tamaşaya qoyulan pyesləri də o dövrün tələblərinə cavab verən əsərlər idi. “Çərxi-fələk” (1921) pyesində dramaturq, istismarçı sinfin inqilabi mübarizə yolu ilə devrildiyini simvolik şəkildə əks etdirir, fəhlə sinfinin bu mübarizədə hegemonluğunu Bahadır surətində göstərməyə çalışır.
    Yazıçının maraqlı pyeslərindən biri də “İki yol” (1922) əsəridir. Pyesin konflikti yeniliklə köhnəliyin mübarizəsi üzərində qurulmuşdur. Əsərin qəhrəmanı gənc ziyalı, aktyor Məmməddir. Ö, azad, saf məhəbbətin tərəfdarıdır, eyni zamanda teatrı kəsərli, əhəmiyyətli tərbiyə vasitəsi hesab edir.
    Keçmişdən qalma mənfi adət-ənənələrin tənqidi, yeni əxlaq normalarının köhnə mühafizəkar əxlaqi normalar üzərində qələbəsi, komediyada müsbət surətlərdən cəsarətlə istifadə etmək meyli Süleyman Saninin “Molla Nəsrəddin Bakıda”, “Şahsənəm və Gülpəri”, “Bir eşqin nəticəsi”, “Yeni həyat” məzhəkələrinin ideya-bədii xüsusiyyətlərini təşkil edir.
    Sovet dövrü Azərbaycan dramaturgiyasında bioqrafik formada yazan ilk sənətkar Süleyman Sanidir. Onun “Molla Nəsrəddin Bakıda” məzhəkəsi böyük inqilabçı-demokrat C. Məmmədquluzadəyə həsr edilmişdir. Burada o, Molla Nəsrəddin surətini ilk dəfə səhnəyə çıxarır, onun köhnəliyə qarşı çevrilən satirik gülüşünün ictimai məzmununu açır, Cəlil Məmmədquluzadənin bir şəxsiyyət kimi bezi xarakterik sifətlərini göstərir.
    “Şahşənəm və Gülpəri”nin konflikti hüququnu anlayan, ictimai həyatın atılmaq istəyən qadınlar ilə yeniliyə qarşı çıxan köhnə fikirli ərlərin mübarizəsi üzərində qurulmuşdur.
    “Bir eşqin nəticəsi” komediyasının konfliktini də yeniliklə köhnəliyin mübarizəsi təşkil edir. Dramaturq, azyaşlı qıza evlənmək istəyən qoca Kərbəlayı Nəbi kimi tüfeyliləri gülüş hədəfi edir. Dramaturqun yeniliyi ondadır ki, o, feodal əxlaqının gülünclüyünü, ölümə məhkumluğunu komik vəziyyətlərdə göstərməklə yanaşı, yeni insanın qələbəsini də əks etdirir.
    Ailə və məişətdə yeniliklə köhnəliyin nıübarizəsini təbii situasiyalarda, bitkin süjet xettində göstərən məzhəkələrindən biri də “Yeni həyat”dır. Bu əsərdə qaldırılan məsələlər də ictimai-siyasi əhəmiyyətə malikdir. Dramaturq burada usta imanların dindarlığını tənqidə tutur, yeniliyi qəbul etməyənləri acı yumorla tənqid edir.
    Süleyman Sani həm də orijinal nasirdir. Bizə məlum olan ilk hekayələri bunlardır: “Qonaqlıq” (1905), “Kövkəbi-hürriyyət” (1905), “Yuxu” (1905), Azərbaycan ədəbiyyatında məzmun, forma, üslub etibarı ilə yeni olan bu klassik əsərləri ədib, 1905-ci il inqilabın təsiri ilə yazmışdır.
    Bu hekayələrdə inqilabi nəğmə qanadlı bir qəlb çırpınır. Burada bir xatirə, bir işarə və bəzən ildırım kimi yanıb-sönən bir işıq verilmişdir. Lakin yeni işıqda biz bir aləmi, böyük gələcəyi görürük. Süleyman Sani “Tutu quşu” (1909) hekayəsində də aktual məsələyə toxunmuşdur. Ədib təxminən bit səhifə həcmində olan bu hekayəsində təqlidçiləri, ana dilinə xor baxanları Tutu quşunun simasında ifşa etmişdir.
    XX əsr Azərbaycan uşaq ədəbiyyatının formalaşmasında, inkişafında Süleyman Saninin böyük xidməti vardır. Ədib, “Qorxulu nağıllar” (1912-1914) başlığı altında yazdığı “Əhməd və Məleykə”, “Abbas və Zeynəb”, “Nurəddin”, “Qaraca qız” əsərləri ilə Azərbaycan uşaq ədəbiyyatına forma, məzmun, üslub yenilikləri gətirmişdir.
    “Qaraca qız” (1913) ədibin nəsr yaradıcılığının şah əsəridir. Yazıçı Qaraca qızın simasında ədəbiyyatımızda ilk dəfə olaraq zəhmətkeş ailəsindən olan uşağın bitkin, çox təsirli, parlaq, eyni zamanda unudulmaz surətini yaratmış, onda nəcib arzular təcəssüm etdirmişdir.
    “Qaraca qız” klassik Avropa və rus uşaq ədəbiyyatı nümunələri arasında belə özünəməxsus bədii, ictimai-əxlaqi, estetik dəyəri ilə seçilən, fərqlənən sənət əsəridir.
    “Qorxulu nağıllar” başlığı altında yazdığı hekayələrindən biri də “Əşrəf”dir (1914). Bu hekayəni edib, Əşrəf adlı şagirdinə ithaf etmişdir. Hekayənin süjet xəttində balaca Əşrəfin ata-anasından didərgin düşdükdən sonra Nikolay İvanoviç adlı bir rus müəlliminin himayəsinə alınmasını göstərən canlı, maraqlı bədii tövhələr, müəllifin, uşaq psixologiyasına dərindən vaqif olmasını əks etdirən epizodlar oxucunun yaddaşında uzun zaman qalır.
    Süleyman Saninın yazmış olduğu “Qanbulağı” (1923), “Ümid çırağı” (1923), “Cəhalət qurbanı” (1923), “Nə üçün?” (1925), “Təbrik” (1925), “Sona xala” (1926), “Namus” (1926), “Mister Qreyin köpəyi” (1927), “Son ümid” (1927), “İki dost, iki düşmən” (1927), “Gənc maşinistka və qoca yazıçı” (1935) hekayələri sovet dövrü Azərbaycan nəsrinin ilk nümunələrindəndir.
    Sağlam qayəli, eyni zamanda aydın, sadə üslubda əlvan boyalarla yazılan bu hekayələrdə ədib, gənc sovet nəşrinin ideya-estetik tələblərinə cavab verən bir sıra aktual məsələlərə toxunmuş və onların bədii həllini verməyə çalışmışdır. Zərərli adət-ənənələrin ifşası, dini xurafatın qalıqlarına qarşı mübarizə, azəri qadınlarının ictimai həyata atılması, yeniliyin köhnəlik üzərində qələbəsi – bu hekayələrdə qabarıq şəkildə əks etdirilmişdir.
    Ədibin hekayələrini mövzuca iki qismə ayırmaq olar: bunlardan bir hissəsi keçmiş, ikinci qismi isə müasir həyatdan alınmış əsərlərdir. istər keçmişdən, istərsə də müasir həyatdan aldığı mövzuları işlərkən o, həmişə xəlqiliyə sadiq idi. Keçmiş dövrdən yazdığı hekayələrində oxucunu düşündürən, mühakimə yürütməyə sövq edən həzin lirika qabarıq şəkildə nəzərə çarpır.
    S.S.Axundov nəsrindəki lirizm surətin hisslərini, fikirlərini, vəziyyətini, təsvir etdiyi həyatın konkret nöqtələrini, çox yığcamlıqla əks etdirməyə yönəldilmişdir. “Cəhalət qurbanı”, “Ümid çırağı” hekayələrində hadisələr lirik tərzdə hissiyyatla əks etdirilir. Yazıçı lirikanın həm məhəbbət, həm də siyasi formasına müraciət etmişdir. Qan intiqamının, nəsil ədavətinin ifşasına, saf məhəbbətin tərənnümünə həsr edilən “Qan bulağı”nda məhəbbət, zəhmətkeşlərin dözülməz həyatmı əks etdirən “Nə üçün?” hekayəsində siyasi lirizmin ünsürləri qabarıq şəkildə görünür. Bu əsərlərdə ədibin təsvir üsulu lirika ilə bağlıdır.
    Süleyman Saninin keçmiş həyatdan aldığı mövzular əsasında yazdığı hekayələrinin bədii metodunun mühüm bir cəhəti vardır. Ədib “Qaraca qız”, “Cəhalət qurbanı”, “Ümid çırağı” hekayələrində ağıllı, nəcib, gözəl arzularla yaşayan Qaraca qız, Tamam, məktəbli surətlərinin faciələrində belə bir fikri də açır ki, adlarını çəkdiyimiz gözəl insanlar ölsələr də, öz zəngin mənəviyyatı, insani keyfiyyətləri, xoş niyyət və arzulan ilə onları müsibətlərə düçar edən ədalətsiz quruluşdan, bu mühitin çirkin niyyətli adamlarından yüksəkdə dururlar.
    Obraz və hadisələrin təsvirindəki yığcamlıq, bitkin xarakterlər, hadisələrin təbii inkişafını ustalıqla əks etdirmək, oxucunu düşündürüb müəyyən əxlaqi-tərbiyəvi nəticəyə gətirmək, xalq ədəbiyyatı nümunələrindən məharətlə istifadə etmək, onlara müəyyən yer vermək, əhvalatlılıqdan qaçmaq, sadə, aydın dil – S.S.Axundov nəsrinin əsas məziyyətlərindəndir.
    “İctimai rəyin klassik saydığı” qüdrətli sənətkarlardan olan Süleyman Saninin ədəbiyyatımızın inkişafı tarixində böyük xidməti vardır. Onun əsərləri bütün oxucular tərəfindən sevilir və ədib ehtiramla yad edilir.
    Yazıçı «Kövkəbi hürriyyət» hekayəsində Süleyman peyğəmbərin dövründə baş verən Şahzadənin nağılını qələmə almışdır. Şahzadə şimalda yaşayan bir tayfa haqqında nağıl edərək deyirdi: Tayfanın vətəni cənnəti xatırladırmış. Lakin bu torpağın adamları çox pis bir mərəzə tutulurlar. Belə ki, 18 yaşında olan cavanların sacı saqqalı ağarıb, beli ikiqat olurdu əlləri-ayaqları əsir gözlərinin nuru gedir 80 yaşında qocaya donurdu.
    Bu xalqın adamlarından 25 yasa çatan olmamışdır. Bir gün bu tayfa yığışıb mərəzlərinə çarə axtarırlar. Tayfadan biri kürsüyə qalxaraq deyir: Qardaşlar biz özümüz bu azara çarə tapa bilmədik mənim başıma bir fikir gəlib: Asiya torpağında alim bir şəxs var . O hər dərdə çarə tapır. Bir nəfəri onun yanına göndərin. O bizə əlac edər. Həmin adam alimin yanına gəlib əhvalatı ona danışır. Alim deyir: Bu azarın dərman kövkəbi-hürriyyətin şəfaətidir. O, ulduz torpağınızın Şərq tərəfində bir dağ dalında pünhandır. O dağ təbii deyil. Onu divlər hörüb. Sizi Kövkəbi- hüriyyətdən məhrum edib. Nə zaman onu dağıtdınız bədənlərinizi bu bəladan xilas olacaq. Elçilər alimə razılıq edib öz vətənlərinə qayıtdılar və vətəndaşlarını yığıb əhvalatı onlara başa saldılar. Onlar bel-kürək götürüb alimin dediyi dağı tapıb onu dağıtdılar. Kövkəbi-hüriyyətin üzü açıldı. Onun şöləsi üstlərinə düşən kimi hamını öz cavanlığına qaytardı. İnsanları ruha gəlib alt libasını geyib bayram etdilər. Lakin şadlıqları uzun sürmədi. Bir müddət keçəndən sonra qara buludlar Kövkəri-hüriyətin üzünü tutub onu yenə pünhan etdi. İnsanlar yenidən bədbəxtliyə düçar oldu.
    Yazıçı S.Sani Axundov «Yuxu» hekayəsində yazırdı: gözlərim heç bir şeyi seçmirdi, lakin ayaqlarımın altında torpaq olduğunu hiss edirdim yavaş-yavaş gözlərim zülmətə öyrəşdi gözlərimin önündə qoyun sürüsü gördüm sürüyə tərəf yönləndim. Yaxınlaşanda belə bir səkil gördüm qoyunlar baslarını yerə əyib guya otlamaq istəyirdilər, lakin hərəkətsiz dayanmışdı mən təəccübdə ikən gözümə bir meşə və çay sataşdı meşədə çoxlu heyvan və qus var idi. Onlarda hərəkətsiz durmuşdular məni heyrət götürdü bu anda sağ tərəfimdə qəbiristan və orada insanlar gördüm.
    Yaxınlaşanda onların da dərin yuxuya getdiklərini gördüm. Bu zaman gözümə bir günbəz göründü. Yaxına getdim. Onun heç bir qapısı yox idi. Lakin mərmər divarın üstündə barmaq işarəsi qapı olduğunu göstərdi. Diqqətlə baxdıqda bu yazını seçdim: Bura zülmət ətamətidir». Bir qədər getdikdən sonra bir meydana çıxdım. Burdan yetmiş iki yol ayrıldı. Bunlardan hansı məni işığa çıxarar deyə qarşıma çıxan qapını açdım. Günəş üzümə düşüb məni oyatdı. Küçədən İrşad, irşad, təzə qəzet sədası gəlirdi.
    Qonaqlıq – hekayəsində yazıçı qonaqlıqda yeyib içdikdən sonra oralığa düşən bəhsdən söhbət açır. Belə bir sual çıxır: Hökumətin sütunu kimdir. Kimi deyir bəylər, kimi deyir tacirlər, alim deyir: hökuməti yaşadan bizik. Hökumətin sütunu bizik. Bizsiz hər şey dağılıb məhv olar. Rəiyyət isə özünü öyərək deyir: bizik hökumətin sütunu.
    Bu zaman bir zabit dedi: söylədiklərini təsdiq edirəm. Lakin düşmən vətənin üstünə hücum edikdə müdafiə edən bizik. Ona görə də hökumətin sütunu bizik. Qonaqlar eyvana çıxıb qəlyan, siqar, çəkmyə başladılar. Bəhs yenə təzələndi. Həmin vaxtda qoca bir kəndli arabadan taxıl kisələrini fəhlələrin dalına verirdi. Onlar da anbara yığırdılar. Ev sahibi bəy dedi: o qoca kəndlidən soruşaq, nə desə ona razı olaq. Razı olub qocadan soruşdular: Qoca kəndli dedi: Ey ağalar, düzünü axtarsanız, hökümətin sütunu biz kəndlilərik. Bunu deyib cəld işinə getdi:
    Tutuquşu: – Nağıl edildiyinə görə çöl-çəpəri dağılmış, gülləri solmuş, ağacları yaşı qurumuş bir köhnə bağ varmış. Bağdakı quşlar burada çox məşəqqətli gün keçirirdilər. Günlərin bir günündə bağa bir bülbül uçub gəlir və bir neçə nəğmə oxumaqla quşları başına yığır. Bülbül quşlara bir nitq söyləyir. Bu nitqdən quşlar bir şey anlamasalar da yenə onu alqışladılar. Sonra bülbül özünün gözəl məkanını buraxıb bura nə üçün gəldiyinin səbəbini bəyan etdi: Mənim əziz qardaşlarım! Mən yaşıl çəmənləri, laləzar gülşənləri buraxıb bu viranəyə gəldim ki, siz bədbəxt qardaşlarımı da özüm kimi musiqi işlərinə aşina edim. Bunu deyib bülbül oxumağa başladı. Bağda olan quşlar hərə öz bildiyi dildə oxumağa (qarrıldaşmağa) başladı. Ancaq bircə tutuquşu bülbülün təqlidini çıxartdı. Axırda bülbül quşlardan naümüd olub onları tutuquşuna tapşırıb öz vilayətinə getdi. Bulbül gedəndən sonra tutuquşu bülbülün ədası ilə bir «konsert» məclisi düzəltdi. Dəvət edilmiş qonaqlar gəldilər. Nəhayət tutuquşu uca bir yerə çıxıb quşların təqlidini çıxartdı. Siçan bunu eşidib dedi: Ay tutu dayı! Qabaqlarda pis də olsa öz ana dilində oxuyurdun. İndi bülbülün də adını biabır etdin. Hər tərəfdən avara qaldın.
    Yazıçının yazdığı hekayələrdə oxucunu düşündürən, mühakimə yürütməyə sövq edən həzin lirika qarıq şəkildə nəzərə çarpır. Belə diqqət cəlb eləyən hekayələrindən biri də iki gəncin nakam məhəbbətindən bəhs edən «Qan bulağı» hekayəsidir. Hekayədə belə nağıl edilir ki, isti yay günlərinin birində dağların arası ilə uzanan əyri-üyrü yol ilə iki atlı gedirdi. Bunlardan biri iyirmi yaşında gənc, digəri isə yetmiş yaşında qoca idi. Bunların yaşları arasında bu qədər fərq olduğu halda zahirlərində bir qədər fərq görünmürdü. Hər ikisinin əynində çuxa, başlarında paraq, bellərində qılınc var idi. Dağlardan enib qaya döşü ilə gedirdilər. Günorta vaxtı idi. Hər iki suvari susamışdı. Ələlxüsus gənc daha çox susamışdı. Birgən gəncin qulaqlarına su səsi gəldi. Baba, irəlidən su səsi gəlir, deyə cavan atını sürdü. Qoca təbəssüm ilə ona nəzər saldı. Gənc bulağa çatanda suyun rənginin qırmızı olduğunu görür, çox susadığı üçün sudan içmək istəyir. Bu nə cür sudur deyib ayağa qaxır. Qoca deyir: Oğlum bu «qan bulağı»dır. Onun suyu yerin alğından yerin altında dəmir ilə qarışmışdır, ona görə də qırmızıdır. Cavan qocaya sual verir: Bu adı nə üçün bulağa vermişlər? Oğlum, bulağın hekaysini sənə söyləyərm. Əvvəlcə atını buraya sür, orda içməli suyu olan bulaq var. Əvvəl nahar edək, sonra hekayəni sənə danışaram. Nahardan sonra qoca yapıncasını yerə sərib uzandı. Bir azdan sonra qoca gözlərini açıb dərindən bir ah çəkib dedi: Oğlum, bu dərə bu torpaq iki yerə bölünürmüş. Belə rəvayət edirlər ki, qədim zamanlarda dərənin o tərəfində böyük bir qəbilə və onun başında Misirxan adında böyük bir başçı, digər tərəfdə isə Surxay xanın başçlığı ilə tayfalar yaşayırmış. İki tayfa arasındakı qan davası davam edirmiş. Və bu davada çox cavanlar məhv olurlar. Nəhayət bir gün Surxay xanın bir oğlu Misir xanın isə bir qızı olur. Misir xan qızı olduğunu gizlədərək onu oğlan kimi böyüdür. Misir xan oğluna Teymur xanın adını verir. Sirrini pünhan etmək üçün qayanın döşündə bir köşk bina tikib, orada yaşayır. Bu tərəfdə də Surxay xanın oğlu Paşa xan igidlikdə və gözəllikdə mşhur olur. Bu iki uşaq böyüyür on səkkiz yaşına çatır. Bunların igidliyi ətrafa yayılır. Bir gün düşmən olan hər iki tayfanın uşaqları qarşılaşır və döyüşməyə qərar verirlər. Paşa xan Teymur xanı yaralayır. Teymur xan yıxılır. Qan çeşmə kimi sinəsindən axıb baharın tər otlarını və çiçəklərini boyayır. Paşa qılıncını atıb Teymur xanın yarasını baglamaq ucun sinəsini acır və qışqırır; bu ki qadındır deyir Paşa xan Teymur xanın başını dizləri üstüna alıb deyir: toxta gözəlim, toxta. Paşa da səninlə gedir. Bunu deyib Paşa xan xəncərini çıxarıb öz sinəsinə vurur və Teymur xanı sinəsinə alıb deyir: İndi qoy mənim də qnım səninkinə qarışsın.
    Qoca söhbətin yekun verib deyir: Oğlum, o vaxt bu dağlarda zəlzələ zühur edir və həmin yerdən dağ alralanıb bu iki növcavanı ağuşuna alır. Bir müddət keçdikdən sonra gördüyün bu qan bulağı qaya arasndan sızmağa başlayır. Rəvayətə gör həmin bulağın suyu Paşa xan ilə Teymur xanın qanından əmələ gəlmişdir. Yazıçı «Qan bulağı» hekayəsində köhnəliyə iki tayfa arasındakı qan düşmənçiliyini qələmə almışdır.
    S.Sani Axundov «Ümid çırağı» hekaysində ilk baharın son gecəsində kiçik bir otaqda zəif çırağın şöləsində oturmuş, mütaliəsinə ara verib pəncərədən başını çölə çıarıb təmiz havanı ciyərlərinə çəkərək dərindən nəfəs alır. Gecənin dərin sükutu və zülməti gəncin qəlbinə xof salır, onu diksindirir. Bu nə uşaqdır deyə pəncrəni qapayb əvvəlki yerinə qayıtdı. Bu zaman nəzərləri masanın üstündəki cib saatına sataşdı. Gecə yarıdan keçmişdi. Lakin mən hazır deyiləm. Sabah son imtahanımı verəcəyəm. Kimsə yoxdur ki, mənə yardım etsin. Mənə ancaq səy və qeyrət lazımdır. Oxuyub həkim olacağam. Zavallı anamı məişətin bu ağır zəhmətindən xilas edəcyəm. Əli ilə o biri otğa işar edərək: yat anacığım dedi. Lakin anası yamamışdı. Gözlərini oğlunun qapısına zilləyərək düşünürdü. Bütün həyatımı sənin sədaqətinə həsr edəcəyəm deyə düşünürdü. Bir il qabaq bədbəxt bir hadisə nəticəsində qonşusuna zərər toxundurmuş, ona görə də ana daima qorxu içərisində yaşayırdı. Ana nə üçün durdun?- Deyə gənc soruşur. Bəs sən niyə yatmırsan deyə ana soruşdu. Ana, get yat, mənə mane olma deyə gənc anasına deyir. Sonra isə kitab oxumağa başlayır. Bir saat belə keçir. Qəflətən bir tüfəng açılır dağlar səda salır. Dərin sükutu pozur. Qadın çığırtısı yatmış qonşuları oyadır. Bir saat bundan əvvəl böyük ümidlərlı yaşayan gənc yerə sərilir. Qəddar bir düşmənin gülləsinə tuş gəlir. Sahibsiz ananın ümid çırağı sönür. Ümid çırağının zəif şöləsində ümidsiz ananın həzin qəlbləri oxşayan naləsi eşidənləri sarsıdırdı. Ümidləri sönmüş ananın ümid çırağı sönmüşdü.
    Yazıçı «Cəhalət qurbanı» hekayəsini uşaqlıq xatirəsindən qəlbinə silinməz iz buraxmış sanki uzun müddət yox, dünən baş vermiş kimi xaırlayaraq qəmələ almışdır.
    Bir gün əmim oğlunun altı yaşlı oğlu ilə oynayarkən qapımızın ağzında palanlı bir ata minmiş qoca bir kişi gördüm. Baba, kimi istəyirsiniz deyə soruşdum. Qoca əmim oğlu ilə görüşmək istədiyini dedi. Mən onu içəri dəvət etdim. O, əmim oğlu il görüşüb bir qədər söhbətdən sonra salamatlaşıb «Allah sizdən razı olsun mən qocanı ümidsiz qaytarmadınız» deyə atını minib getdi. Bundan bir neçə gün sonra həmin qoca üstünə 14 yaşında bir qız minmiş yüklü atın cilovunu, yanında da 17 yaşında digər bir qız ilə həyətə girdi. Əmim oğlu onlara xoş gəldin dedi. Qoca kiçik qızı atdan düşürtdü, sonra ata catılmış marfaşı açıb yerə saldı. Bu marfaşda bir qədər qab-qacaq və qeyri ev şeyləri vardı. Əmim oglu həyətdəki əski komanı göstərib dedi: – Budaq baba bizdə yemək yeyin bir qədər dincəlin, sonra mənzilinizi səliqəyə salarsınız. Çox razıyam deyə qoca cavab verdi indi qızlar mənzili təmizləyib palaz salarlar dedi: -Anam qabağa gəlib qızları otağa apardı. Budaq baba da atı rahat edib əmim oğluna qonaq oldu Anam qızlara yer göstərib oturtdu, sonra bacımı və məni göstərərək məni tanış etdi. Anam qızlar ilə mehribanlıq ilə danışaraq yemək hazırladı. Süfrəyə qoyub qızlar yemək təklif etdi. Lakin onlar utanıb yemədilər. Bacım qalxıb qızların əlindən tutub süfrə başına apardı. Bacıların bir-birinə bənzəmədiklərinə diqqət etdi. Qızların gözəlliyi o qədər məni cəlb etmişdi ki, qeyri-iradi kiçik qızdan sənin adın Göyərçinmidir deyə soruşdu. Qəflətən verdiyim bu sual qadınları güldürdü. Qız, xeyr mənim adım Gülbənd, bacımın adı isə Tamamdır dedi. Qızlar yeməklərini bitirib ayağa qalxdılar. Sağolun deyə gemək üçün anamdan icazə isədilər.
    Yazın qızğın günləri idi. Biz uşaqlar vaxtımızın oxunu meyvə bağında keçirirdik. Heç unutmaram, bir gün bibim evinə getmişdim. Onların bağında gözünə ağacda qayrılmış bir alaçəhrə yuvasına sataşdı. Cəld ağaca dırmaşıb, əlimi yuvaya soxdum. Tüksüz ətcə balalarının üstündən ana alaçəhrəni tutub sevincək halda ağacdan endim. Bibimə görünmədən evimizə qaçdım. Həyətimizdə Tamama rast gəldim. Bibim sənə nə verdi-deyə o soruşdu. Heç zad vermədi deyə cavab verdim. Tamam məni utandırdı. O, anasız balaların halını təsəvvür edirsənmi dedi. Mən alaçəhrəni cibimdən çıxartdım. Havaya buraxdım. O sevincək uçub getdi. Tamam bir çox adətlərdən məni çəkindirdi. Dayım anamı yola gətirib məni oxumağa göndərmək istəyirdi. Anam və bacım ağlayıb məni buraxmaq istəmirdilər. Burda da Tamam mənə kömək etdi. O mənə yanaşıb dedi:
    – Heç qüssələnmə, doqquz aydan sona yenə gələcəksən. Axır gözü yaşlı anam, bacım və sair – əqrəbam ilə görüşüb yola düşdüm…
    Nəhayət yay tətili gəlib yetişdi. Üç gündən sonra gəlib evimiz çatdım. Anam, bacım və şair qohumlarla görüşdüm. Həsrətini çəkdiyim Tamam və Gülbənd onların arasında yox idi. Mən anamdan soruşdum: Tamam və Gülbənd hardadılar? Nə üçün mənimlə görüşməyə gəlmədilər. Anam çaşqın bir hal ilə dedi: Bilmirəm nə üçün eşidib gələrlər. Mən anamdan soruşdum: Nə üçün doğrusunu demirsən? Nə olub? Bir şey yoxdur. Onlar burdan köçmüşlər. Bağımızı seyr etdikdə Məmmədrzadan soruşdum: Lələ, Bulud, Baba və qızlar hara getmişlər? Bu sualımdan Məmmədrzanın üzü qara bulud kimi tutuldu. Bir az fikirdən sonra bu göy otun üstündə oturaq, mən də onların faciəsini sənə söyləyim –dedi. Oturduq. Məmmədrza kürd qızlarının başına gələn faciəni nağıl etdi. Əmim oğlu ilə Gülbəndin sevişdiyini bilirdim. Onu zorla ayırıb bir kürd oğlana verirlər. O da özünə qəsd edir. Budaq baba böyük qızının yanına köçməyə məcbur olur. Tamam isə əmioğullarının arasına nifaq düşməsin deyə o da çıxıb getməyə məcbur olur. Hansısa varlının dəli oğluna baxmaq üçün məsum bir qız axtarırlar. Budaq babaya çoxlu pul verib onu razı salırlar. Tamamın faciəsini eşidəndə göz yaşılarımı saxlaya bilmədim. Tamam dəlinin yanından qaçıb köhnə bir qəbiristanlığın kümbəzində gizlənir. Özünü Qarqarın sularına vurur. Səhər olcaq Tamamı aramağa başlayırlar. Xeyli aradıqdan sonra meyidini Qarqarın o biri sahilində tapırlar.
    Uşaqlıqdan yadımda qalan bu hekayə məni çox mütəəssir etmişdi. Ona görə də qələmə aldım.
    Yazıçının «Qatil uşaq» hekayəsində yayın isti günlərində min bir zəhmətlə becərdikləri taxılı biçib qurtarmağa çalışan kəndlilərin yanında başı əmmaməli seyidlər görünürdü. Onlar xırmanlar gəzib «seyid vergisi» tələb edirdilər. Mövhumata inanan kəndlilər onları rədd edə bilmir. Gətirdikləri arabaları doldurub verirdilər… Zəmili kəndi dağın ətəyində meşənin kənarında yerləşirdi. Tarlaları yüksək yerdə olduğu üçün su çıxar bilməzdilər. Suvara bilmədikləri tarlaların çoxu məhv olub gedirdi. Bu kəndin qurtaracağında meşənin başlanğıcında əski bir daxmada Qızxanım adlı qadın oğlu ilə yaşayırdı. Oğlunun 11-12 yaşı olardı. 4-5 il olardı ki, o dul qalmışdı. Əri Mehdi Qulunu çox sevdiyi üçün öləndən sonra da ona sadiq qalmışdı. Kənd əhli də Mehdiqulunu sakit təbiətli, qanacaqlı bir adm kimi tanımışdı. Odur ki, əkinçilər Qızxanıma və onun oğlu Mərdana kömək edirdilər. Qızxanım da bu qeyrətli kəndlilərin sayəsində oğlu il xoş güzəran sürürdülər. Bir çox yerdən Qızxanıma elçi düşsələr də o sevimli ərini unutmayacağını və oğlundan ayrılmayacağını deyirdi. Mərdan cəsur bir uşaq idi. Anasını da çox sevirdi. Atası öləndən sonra Mərdan ondan qalan tüfəngi özü il götürərdi. Anası mane olmaq istədikdə deyərdi: – Anacan, qorxma tüfəngdən mənə xəta gəlməz. Atmaqda da ustayam.
    Günəş dağ başına enirdi. Bir azdan günəş gözdən itib, dağın arxasında gizləndi. Aradan bir neçə dəqiqə keçdikdən sonra dağın arxasından qara buludlar göründü. Yazıq qadının ürəyi iztirabla döyünməyə başladı. Mərdan hər gün günəş batdıqda heyvanları kəndə gətirərdi. Qəflətən şimşək çaxdı. Dağlardan dəhşətli bir səda gəldi. Bu səsdən diksinən Qızxanım ürəyində dua etməyə başladı. Gurultu getdikcə artırdı. Bir azdan sonra şiddətli yağmur yağmağa başladı.
    Qızxanım daxmaya girib köhnə yamaqlı şalına büründü və yenə qapıya çıxdı. Bu vaxt qısaboylu pırtlaq göz bir cavan seyid əbasını başına çəkib Qızxanıma tərəf yönələrək dedi: Bacı, məni qərib seyidi Allah qonağı saxlamağı xahiş edirəm. Qızxanım dedi: Mən bir dul qadınam. Səni evə necə buraxım. Bunu eşidən seyidin gözlərindən od parladı. Dedi: Bacı seyidə şübhə etsən səni bəla tutar. Ağayi, içəri buyurun yağış sizi isladır, deyə onu içəri dəvət etdi. Seyid islanmış əbasını dəyişib əyləşdi. Bacı, bəs oğlun hardadı – deyə soruşdu. Ana oğlunun heyvan otarmağa getdiyini və ondan nigaran qaldığını dedi. Seyid dedi: Bu saat oğlun sağ-salamat gələr, nigaran qalma. Qızxanım: -Allah ağzından eşitsin dedi. Əlbəttə, biz seyidlərin ağzından çıxan allah, peyğmbər kəlamlarıdır- dedi. Ancaq, bacı, səndən bir söz soruşacağam. Sən belə cavan və gözəlkən nə üçün ikinci ərə getmirsən? Ağa, mən ərimi çox istəyirdim. O öləndən sonra onun tək varisini böyütmyə söz vermişəm. Yağış kəsmişdi. Lakin yollardan hələ sel axırdı. Uzaqdan Qızxanımın gözlərinə bir qaraltı göründü. Gözlədi ki, görsün kimdir. Bir azdan sonra Mərdan və arxasınca Bozdar gəlib çıxdı. Oğlum, sən keç içəri, qonağımız var, dedi. Mən inəyi sağıb gəlirəm. O inəyi sağıb əlində bir badya süd gtirib dedi: – Ağa başqa yeməyimiz yoxdur, gərək bağışlayasınız. Qızxanım sonra oğlu və seyid üçün içəridə, özünə isə dəhlizdə yer hazırladı. Gecənin bir yarısı Seyid yerə düşmək istədiyini dedi. O, itdən qorxuram, siz də gəlin – dedi. Qızxanım şalına bürünüb yerə düşdü. Seyid Qızxanmın əlindən yapışdı. Qan həyalı qadının başına sıçradı. Əlini çkib şala büründü. Seyid qadının şalını başından çəkib yerə atdı və onu qucaqlayaraq dedi: Görürəm sən öz xoşunla xahişimə əməl etməyəcksən. Qadın öz gücü ilə seyidin əlindən xilas olmaq istədi. Çöldən gələn işığa Mərdan tez bayıra sıçradı. Tez içəri gedib tüfəngi qapdı və həyətə çıxdı. Nə edirsən, binamus kişi? Bunu eşitcək seyid Qızxanımı buraxdı. Mərdan onu qarovula götürdü. Tüfəngin çaxmağını çəkdi. Seyid qocaman ağac kimi yerə sərildi. Bunu görcək Qızxanım qışqırdı: Nə etdin oğlum, seyid qatili oldun. Bəs sən istərdin ki, mənim anamın namusuna toxunanı sağ qoyum? Məyər mən Mehdiqulunun oğlu deyiləm? Sən qorxma, ana. Hamıya cavabı mən verəcəyəm – deyə Mərdan anasına təsəlli verdi. Tüfəngin səsinə və Qızxanımın qışqırtısına yaxın qonşular tökülüb gəldilər. Əhvalatı biləndən sonra dedilər: Əhsən sənə igid və namuslu oğlan. Lənət olsun belə binamus seyidə.
    S.S.Axundovun qələmə aldığı hekayələr həyatda baş verən hadisələrdən götürüldüyü üçün daha çox diqqəti cəlb edir və sevilir.
    Yazıçının «Molla Qasım» hekayəsində İrandan Azərbaycana haçan gəldiyini bilməyən Molla Qasım və arvadı Zeynəbin əhvalatından bəhs edilir. Molla Qasım Güllücə kəndini bəyənib seçmişdi. Mərkəzdən uzaqda yerləşən Güllücə kəndi səfalı bir yerdə idi.
    Yazıçının «Molla Qasım» hekayəsində İrandan Azərbaycana haçan gəldiyini bilməyən Molla Qasım və arvadı Zeynəbin əhvalatından bəhs edilir. Molla Qasım Güllücə kəndini bəyənib seçmişdir. Mərkəzdən uzaqda yerləşən Güllücə kəndi səfalı bir yerdə idi. Kəndin demək olar ki, hamısının Molla Qasımın dükanına borcu var idi. Onun dükanında demək olar ki, hər şey var idi. Molla Qasım kəndlilərin avamlığından istifadə edərək onlarda olan əntiq xalça və digər şeyləri gündəlik tələbat mallarına ucuz qiymətə dəyişirdi. Hətta kəndlilər bir məktəb açmaq istədikdə Molla Qasım mane olub demişdi: Canım, siz kəndlilərə məktəb nə lazım. Uşaqlarınızı oxutsanız onlar sizi qoyub qaçarlar. Özünüzü bəlaya salmayın. Molla Qasımın həkimliyinə gəldikdə ordan-burdan öyrəndiyi dərman adlarını xəstələrə deyirdi. Xəstə öləndə isə xudanın əlindədir. İstər öldürər, istər sağaldar deyirdi. Aciz bəndə bir şey edə bilməz deyə kəndliləri sakitləşdirirdi. Molla Qasımın arvadı Zeynəb isə yırtıcı quşa bənzər bir qarı idi. O, zəli qoymaq, qan almaq v bu kimi başqa işlərlə məşğul olurdu.
    Hekayəmizin qəhrəmanları belə ömür sürməkdə ikən Azərbaycanda Şura hökuməti quruldu. Hökumət adamları kəndləri gəzib yığıncaqlar keçirdilər. Belə yığıncaqların birində Molla Qasım da iştirak edirdi. Nitqi eşitdikdə molla Qasımın bədəninə tirəmə düşdü. Qorxudan daha məclisdə qala bilməyib evinə getdi. Nağıl etdiyimiz zamandan üç il keçdi.
    Belə günlərin birində Molla Qasımın qapısı döyüldü. Zeynəb qarı qapını açdı. Yedəyində iki at olan bir cavan qapıya durmuşdu. Zeynəb qarı soruşdu: Nə istəyirsən? O dedi: Zeynəb nənə, molla əmi evdədir? Bəli, evdədir. İçəri gəl. Gənc atları qapıda bağlayıb içəri girdi. Molla soruşdu: Xeyir ola, yoxsa hacı Cəfər naxoşlayıb. – Xeyir molla əmi uşaqlıqdan bizim evdə tərbiyə almış bir kürd qəflətən naxoşlayıb öldü. İndi onu dəfn etmək üçün sizi aparmağa gəlmişəm. Yoldan kənar qəbir də hazır etmişik. Molla Qasım istehza ilə dedi: Siz bolşeviklərin molla nəyinə lazımdır – deyə istehza ilə cavab verdi. Heyvan kimi üstünü torpaqlayın çıxsın getsin. Gənc deyir: molla əmi, mənə qalsa o cür edərdim. Amma atam sizin gəlməyinizi istəyir. Zeynəblə qarı bu sözləri gəncin dilindən eşitcək qəzəblənib deyir: Allah kökünüzü kəssin. Dinsizlər. Molla Qasım ayağa qalxıb atan Hacı Səfərin xatirəsinə gedək-dedi. Yolda Molla Qasım Qəmbərə nəsihət edirdi. Nəhayət kolluq və qaranlıq bir yerə çatdılar. Rəhim və Kərim qəbrin yanında oturub bunlar gözləyirdilər. Kərim mollanın atını tutdu. Molla Qasım ölünün meyit namazını qılıb qurtardı. Onu qəbirə qoydular. Qəmbər yoldaşlarına dedi: Molla duasını oxuyunca biz də baş daşını gətirək. Kəndlilər getdilər. Molla Qasım qəbirdən çıxan torpağın üstündə oturdu. Qəflətən ayaqlarının altından torpaq qaçdı. O qəbirə yıxıldı. Molla Qasım gördü ki, ölünün ayaqlar yuxarı qalxdı. Onun ayaqlarını əli ilə aşağı basdı. İndi də başı qalxdı. Bunu görəndə Molla Qasım qışqırıb özündən getdi. Aradan on dəqiqə keçmiş kəndlilər baş daşını gətirdilər. Kəndlilər qəbirə baxdıqda molla Qasımın meyidi qucaqlayıb özündən getdiyini gördülər. Rəhim qəbirə enib mollanı bayıra çıxartdı. Xeyli səydən sonra molla özünə gəldi. Qənbər soruşdu: Molla əmi, sənə nə oldu? O dedi: – Ölü xotdamışdı. Məni boğmaq istəyindi-dedi. Sonra isə zəif səslə məni Zeynəbə yetirin dedi. Qənbər əlini meyidin baş tərəfində saxlayaraq, Rəhim və Kərimə tərəf dönərək ikinizə də lənət olsun-dedi. Qəbrin baş və ayaq tərəfini dərin qazmısınız. Orta tərəf isə dik qalıb. Ona görə də belə vəziyyət yaranıb dedi. Qəmbər və Kərim Molla Qasımı evlərinə götürdülər. Zeynəb qarı ərini belə gördükdə qışqırıq saldı. Qəmbər Zeynəbi sakitləşdirib dedi: Qorxma, zəiflikdən atda otura bilmədi. Ona görə də qucağımızda gətirmişik.
    Bu hadisədən sonra Molla Qasım sarılıq tutub xəstə yatdı. O zamandan mollanın evinin yanından keçən uşaqlar ona sataşıb: Molla qaç, xortdan gəlir deyə sataşırdılar. Nəhayət bir gün Güllücə kəndinin sabiq mollası, həkimi, Tahiri və ağsaqqalı Molla Qasım vəfat etdi.
    Yazıçı «Nə üçün?» hekayəsində 1905-ci ildə baş vermiş bir hadisəni nağıl edirdi. Məyusluq içərisində evinə gedən qadın evdə gözləyən kiçik qızına bir tikə d olsun çörək tapmamışdı. Qızcığaz anasından yemək gətirmisənmi deyə soruşdu. Bütün bədəni titrəyən Vera nə cavab verəcəyini bilmirdi. Kürkünə bürünüb bucaqda mürgüləyən 80 yaşlı baba nəvəsindən nə qərara gəldiklərini soruşdu… Qızım, qorxuram, sabah çar babanız çörək əvəzinə sizləri qurğuşuna qurban etsin. Mixail baba dodaqlarını arasında mırıldanaraq kürkünə bürünərək yuxuya getdi. Vera Lenaya layla çalaraq onu da ovudub yuxuya verdi.
    Doqquz yanvarda Peterburq küçələri insanlarla dolu idi. Bir xeyli keçdikdən sonra kazaklar gəldi. Ümidlə dolu insanları qılıncdan keçirdilər. Bu zaman kiçik Lena da anasını itirdi. Zavallı uşaq elə qorxmuşdu ki, ayaq üstə dura bilməyib yerə sərildi. Bu halda onun qulağına belə bir səda gəldi. Lena qızım aç gözlərini. Bu vaxt o anasının nərəsini quraqlarının yanında hiss etdi. Gözlərini açanda anasını gördü. Özünü onun qucağına atdı. Vera ağır yaralanmışdı. Qəddar kazaklar qəfil də gəlib anasının qucağına sığınan qızcığazı xəncərlə vurdu. Ağ qarın üstü onun qanına boyandı . zavallı ananın son naləsi eşidildi. Onun günahı nə idi. O, övladını qucaqlayıb öpərək gözlərini yumdu. Lenanın solğun dodaqları «Nə üçün, nə üçün» deyərək həmişəlik qapandı.
    Süleyman Sani Axundovun ədəbi irsini sadalamaqla qurtarmaq mümkün deyildi. Onun qorxulu nağıllar silsiləsindən ona «Nurəddin», «Əhməd və Məleykə», «Abbas və Zeynəb», «Əşrəf», «Uşaqlıq həyatından xatirələr» və hamımızın böyük maraqla oxuduğumuz «Qaraca qız» əsəri xüsusilə diqqət cəlb edən və təqdirəlayiqdir. Yazıçının məktəbə, elmə və təhsilə çağırılan əsgərlərin əsas nümunəvi qəhrəmanlar üzərində qurulmuşdur. Həyatdakı fənalıq və eybəcərliyə qarşı xeyirxah hadisələrin ziyasını təsirli mənəvi vasitə hesab edən yazıçının nəsr əsərlərinin çoxusunda bir-birili ilə daim mübarizə edən və rəmzi şəkildə mənalandıran iki qüvvə: qaranlıq və işıq mövcuddur. Bu baxımdan müəllifin ideyalarının təsdiqi hekayələrində daha qabarıq şəkildə öz əksini tapmışdır. Onun əsrləri müasir dövrdə də öz aktuallığını, cəlbediciliyini itirməmişdir.

  • Yunus EMRE.Muhteşem şiirler

    Ah Ölüm

    Yalancı dünyaya konup göçenler
    Ne söylerler ne bir haber verirler
    Üzerinde türlü otlar bitenler
    Ne söylerler ne bir haber verirler

    Kiminin başında biter ağaçlar
    Kiminin başında sararır otlar
    Kimi masum kimi güzel yiğitler
    Ne söylerler ne bir haber verirler

    Toprağa gark olmuş nazik tenleri
    Söylemeden kalmış tatlı dilleri
    Gelin duadan unutman bunları
    Ne söylerler ne bir haber verirler

    Yunus derki gör taktirin işleri
    Dökülmüştür kirpikleri kaşları
    Başları ucunda hece taşları
    Ne söylerler ne bir haber verirler

    Çağırayım Mevlam Seni

    Dağlar ile taşlar ile
    Çağırayım Mevlâm seni
    Seherlerde kuşlar ile
    Çağırayım Mevlâm seni

    Sular dibinde mâhiyle
    Sahralarda âhû ile
    Abdal olup yâhû ile
    Çağırayım Mevlâm seni

    Gök yüzünde İsâ ile
    Tûr dağında Mûsâ ile
    Elimdeki asâ ile
    Çağırayım Mevlâm seni

    Derdi öküş Eyyûb ile
    Gözü yaşlı Ya’kûb ile
    Ol Muhammed mahbûb ile
    Çağırayım Mevlâm seni

    Hamd ü şükrullah ile,
    Vasf-ı Kulhüvallah ile
    Daima zikrullah ile,
    Çağırayım Mevlam seni

    Bilmişim dünya halini
    Terk ettim kıyl ü kâlini
    Baş açık ayak yalını
    Çağırayım Mevlâm seni

    Yûnus okur diller ile
    Ol kumru bülbüller ile
    Hakkı seven kullar ile
    Çağırayım Mevlâm seni

  • Hezret Mevlana Celaleddin Rumi.Muhteşem şiirler

    Ben bende değil, sende de hem sen, hem ben,
    Ben hem benimim, hem de senin, sen de benim,
    Bir öyle garip hale bugün geldim ki
    Sen ben misin, bilmiyorum, ben mi senim.

    (Farsça, Hüseyin Rıfat)

    Göz gamın ne olduğunu bilseydi,
    gökyüzü bu ayrılığı çekseydi,
    padişah bu acıyı duysaydı;
    göz gece demez gündüz demez ağlardı,
    gökler yıldızlara, güneşle, ayla
    gece demez gündüz demez ağlardı.
    padişah bakardı ününe,
    tacına, tahtına, tolgasına, kemerine,
    gece demez gündüz demez ağlardı.

    Gül bahçesi güzün geleceğini duysaydı,
    uçan kuş avlanacağını bilseydi,
    gerdek gecesi bu özlemi görseydi;
    gül bahçesi hem güle hem dala ağlardı,
    uçan kuş uçmaktan vazgeçer ağlardı,
    gerdek gecesi öpüşmeye, sarılmaya ağlardı.

    Zaloğlu bu zülmü görseydi,
    ecel bu çığlığı duysaydı,
    cellâdın yüreği olsaydı;
    Zaloğlu savaşa, yiğitliğe ağlardı,
    ecel bakardı kendine ağlardı,
    cellât, yüreği taş olsa, ağlardı.

    Kumru, başına geleceği duysaydı,
    tabut, içine gireni bilseydi,
    hayvanlarda bir parça akıl olsaydı;
    kumru selviden ayrılır ağlardı,
    tabut omuzda giderken ağlardı
    öküzler, beygirler, kediler ağlardı.

    Ölüm acılarını gördü tatlı can,
    koyuldu işte böyle ağlamaya.
    Olanlar oldu, gitti dostum benim.
    şu dünya bir altüst olsa, aülasa yeri var.
    öylesine topraklar altında kalmışım.

    Ey Balçık Dünya

    Seni bildim bileli,
    ey balçık dünya,
    başıma nice belâlar geldi,
    nice mihnet, nice dert.
    Seni sırf belâdan ibaret gördüm,
    seni sırf mihnetten, dertten ibaret.

    İsa’nın yurdu değilsin sen,
    yayıldığı yersin eşeklerin.
    Nerden tanıdım seni bilmem ki,
    nerden parçası oldum bu yerin,

    Bana vermedin bir yudum tatlı su,
    sofranı yaydın yayalı.
    Elimi ayağımı bağladın gitti,
    elimin ayağımın farkına varalı.

    Bırak da bir ağaç gibi
    yerin altından çıkarıp ellerimi
    sevgilinin havasıyla sarmaşdolaş olayım,
    uzayıp gideyim bâri.

    Ey çiçek, dedim çiçeğe,
    dedim, bu küçük yaşta sen,
    neden ihtiyar oldun bu kadar,
    dedim, nasıl oldu bu böyle?

    Çocukluktan kurtuldum, dedi çiçek,
    sabah rüzgârını tanıyalı,
    hep yukarlara doğru çıkar
    yukarlardan gelmiş bir ağaç dalı.

    Şunu da söyledi çiçek:
    Madem aslımı tanıdım,
    madem yersizlik âlemi aslım,
    artık bana tek bir şey düşecek:
    Yücelip aslıma gitmek.

    Sus yerter artık,
    var git yokluğa haydi,
    yoklukla yok ol.
    Git, yokluklardan tanı
    yokluktan var olanı.

  • Hoca Ahmed Yesevi.Muhteşem şiirler

    200px-Əhməd_Yəsəvi

    Hikmet – 1

    Bismillah deyip beyan ederek hikmet söyleyip
    Taleb edenlere inci, cevher saçtım ben işte.
    Riyazeti sıkı çekip, kanlar yutup
    ‘İkinci defter’ sözlerini açtım ben işte.

    Sözü söyledim, her kim olsa cemale talip
    Canı cana bağlayıp, damarı ekleyip,
    Garip, yetim, fakirlerin gönlünû okşayıp
    Gönlü kırık olmayan kişilerden kaçtım ben işte.

    Nerde görsen gönlü kırık, merhem ol
    Öyle mazlum yolda kalsa, yoldaşı ol
    Mahşer günü dergahına yakın ol
    Ben-benlik güden kişilerden kaçtım ben işte.

    Garip, fakir, yetimleri Rasul sordu
    O gece Mirac’a çıkıp Hakk cemalini gördü
    Geri gelip indiğinde fakirlerin halini sordu
    Gariplerin izini arayıp indim ben işte.

    Ümmet olsan, gariplere uyar ol
    Ayet ve hadisi her kim dese, duyar ol
    Rızk, nasip her ne verse, tok gözlü ol
    Tok gözlü olup şevk şarabını içtim ben işte.

    Medine’ye Rasul varıp oldu garip
    Gariplikte sıkıntı çekip oldu sevgili
    Cefa çekip Yaradan’a oldu yakın
    Garip olup menzillerden geçtim ben işte.

    Akıllı isen, gariplerin gönlünü avla
    Mustafa gibi ili gezip yetim ara
    Dünyaya tapan soysuzlardan yüzünü çevir
    Yüz çevirerek derya olup taştım ben işte.

    Aşk kapısını Mevlâm açınca bana değdi
    Toprak eyleyip ‘Hazır ol! ‘ deyip boynumu eğdi
    Yağmur gibi melâmetin oku değdi
    Ok saplanıp yürek, bağrımı deştim ben işte.

    Gönlûm katı, dilim acı, özüm zalim
    Kur’an okuyup amel kılmıyor sahte alim
    Garip canımı harcayayım, yoktur malım;
    Haktan korkup ateşe düşmeden piştim ben işte.

    Altmış üçe yaşım ulaştı, geçtim gafil;
    Hakk emrini sıkı tutmadım, kendim cahil;
    Oruç, namaz kazaya bırakıp oldum ergin;
    Kötüyû izleyip iyilerden geçtim ben işte.

    Vah ne yazık, sevgi kadehini içmeden,
    Çoluk-çocuk, ev-barktan tam geçmeden
    Suç ve isyan dûğümünü burada çözmeden
    Şeytan galip, can verirkende şaştım ben işte.

    İmanıma çengel vurup kıldı gamlı,
    Mürşid-i kamil Hazır ol! ‘ deyip saçtı korku
    Lânetli şeytan benden kaçıp korkusuz gitti kirli
    Allah’a hamd olsun, iman nuru açtım ben işte.

    Mürşid-i kamil hizmetinde gidip yürüdüm;
    Hizmet kılıp göz yummadan hazır durdum;
    Yardım etti, Şeytanı kovalayıp sûrdüm;
    Ondan sonra kanat çırpıp uçtum ben işte.

    Garip, fakir, yetimleri sevindiresin;
    Parçalayıp aziz canını eyle kurban;
    Yiyecek bulsan, canın ile misafir
    Hak’tan işitip bu sözleri dedim ben işte.

    Garip, fakir, yetimleri her kim sorar,
    Râzı olur o kulundan Allah.
    Ey habersiz, sen bir sebep, kendisi saklar;
    Hak Mustafa öğüdünü işitip dedim ben işte.

    Yedi yaşta Arslan Baba ya verdim selâm;
    ‘Hak Mustafa emanetini eyleyin armağan’
    İşte o zamanda binbir zikrini eyledim tamam
    Nefsim ölüp lâ-mekâna yükseldim ben işte.

    Hurma verip, başımı okşayıp nazar eyledi
    Bir fırsatta âhirete doğru sefer eyledi
    ‘Elveda’ deyip bu âlemden göç eyledi
    Medreseye varıp, kaynayıp coşup taştım ben işte.

    Sünnet imiş, kâfir de olsa, verme zarar
    Gönlü katı, gönül inciticiden Allah şikayetçi;
    Allah şahid, öyle kula ‘Siccin’ hazır
    Bilgelerden işitip bu sözü söyledim ben işte.

    Sünnetlerini sıkı tutup ümmet oldum:
    Yer altına yalnız girip nura doldum;
    Hakk’a tapanlar makamına mahrem oldum,
    Bâtın mızrağı ile nefsi deştim ben işte.

    Nefsim beni yoldan çıkarıp hakir eyledi
    Çırpındırıp halka ağlamaklı eyledi
    Zikr söyletmeyip şeytan ile dost eyledi;
    Hazırsın deyip nefs başını deldim ben işte.

    Kul Hoca Ahmed, gaflet ile ömrün geçti;
    Vah ne hasret, gözden, dizden kuvvet gitti;
    Vah ne yazık, pişmanlığın vakti yetişti;
    Amel kılmadan kervan olup göçtüm ben işte.

    (Hoca Ahmed Yesevi’ye [1093-1166] ait bu şiir Çağatay Türkçesi orijinal metninden Türkiye Türkçesine Dr. Hayati Bice tarafından aktarılmıştır.)

    Ahir Zaman Şeyhleri

    Durmaz keramet satar
    Ahir zaman şeyhleri
    Her gün battıkça batar,
    Ahir zaman şeyhleri

    Farzı geriye atar,
    Nafile oruç tutar,
    Dini paraya satar,
    Ahir zaman şeyhleri

    Beline kuşak bağlar,
    Sözleri yürek dağlar
    Para toplarken ağlar,
    Ahir zaman şeyhleri

    Ağlaması göz boyar,
    Her gün ayağı kayar,
    Kendini adam sayar,
    Ahir zaman şeyhleri

    Başına sarık sarar,
    Kendine mürit arar,
    İlmi yok neye yarar,
    Ahir zaman şeyhleri

    Dünyaya kucak açar,
    Zoru görünce kaçar,
    Her yere küfür saçar,
    Ahir zaman şeyhleri

    Şeyhlik ulu bir iştir,
    Hakka doğru gidiştir
    Yaklaşılmaz ateştir,
    Ahir zaman şeyhleri

    Salih şeyhler nerdedir,
    Kötüler her yerdedir,
    Hak yoluna perdedir,
    Ahir zaman şeyhleri

  • Dadaloğlu.Muhteşem şiirler

    Resim_1291313499

    Her Sabah Seyran Gezerken

    Her sabah her sabah seyran gezerken
    Iras geldim selvi boylu fidana
    Top top olmuş kirpiklerin bölünmüş
    Hoş benzettim samur kaşlar kemana

    Al yanağın elmas m’ola kar m’ola
    Çapraz vurmuş düğmeleri dar m’ola
    Acap mislin şu cihanda var m’ola
    İnsem gitsem Hindistan’a Yemen’e

    Eliftir kirpiği İra’dır kaşı
    Bu güzellik sana Mevla bağışı
    Arasam cihanda bulunmaz eşi
    Hiç mislin gelmemiş devr-i zamana

    Dadaloğlu’m der de hupların hası
    Ferhat’ın Şirin’i Mecnun Leyla’sı
    Aklım eğlencesi gönlüm yaylası
    Bir yel esti başımdaki dumana

    Dinleyin Ağalar Bir Söz Edeyim
    BeğenAntolojimYorumlarPaylaşTweetlePaylaş
    Dinleyin ağalar bir söz edeyim
    Bir güzel beni dilinen kandırdı
    Söz verdi de geri döndü sözünden
    Kötüleri üstümüze güldürdü

    Devşir hey sevdiğim simlerin kuşan
    Deli olur senin sevdana düşen
    Dostum nerde deyi sorup sormaşan
    Muhabbeti ara yerden kaldırdı

    Senin için geyeceğim alları
    Irak idi yakın ettim yolları
    Heves güves yetirdiğim gülleri
    Korkuyorum bir soysuza yoldurdu

    Dadaloğlu’m der ki bakın halime
    Değirmen dönüyor çeşmim seline
    İnanman güzelin tatlı diline
    Çokça beni serseriye yeldirdi

  • Karacaoğlan.Muhteşem şiirler

    karacaoglan3

    Ağacın Eyisi Özünden Olur

    Ağacın eyisi özünden olur
    Yiğidin eyisi sözünden olur
    İl için ağlayan gözünden olur
    Ağlama hey gözü yaşın sevdiğim

    Yavrı keklik gibi kaynar eğlenir
    Mis kokulu yağlar ile yağlanır
    Sabah akşam türlü yazma bağlanır
    Eğip geçer yeşil başın sevdiğim

    Karacaoğlan der ki hoşça salınsın
    Dursun yol üstünde bacı alınsın
    Çözüver düğmeni göğsün görünsün
    Nokta nokta benli döşün sevdiğim

    Bir Kız Bana Emmi Dedi

    Değirmenden geldim beygirim yüklü
    Şu kızı görenin del’olur aklı
    On beş yaşında kırk beş belikli
    Bir kız bana emmi dedi neyleyim

    Birem birem toplayayım odunu
    Bilem dedim bilemedim adını
    Albıstan yanaklı Türkmen kadını
    Bir kız bana emmi dedi neyleyim

    Bizim ilde urum olur uc olur
    Sızılaşır bozkurtları aç olur
    Bir yiğide emmi demek güç olur
    Bir kız bana emmi dedi neyleyim

    Karac’oğlan der ki n’olup n’olayım
    Akan sularınan ben de geleyim
    Sakal seni makkabınan yolayım
    Bir kız bana emmi dedi neyleyim

  • M Nedim TEPEBAŞI.”MASUMİYET KARİNESİ” (ÖYKÜ)

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    USARE DERGİSİ
    SAYI.15

    Etrafta bir gürültü koptu, yoldan geçenler, durakta otobüs bekleyenler sesin geldiği tarafa bakıyorlardı, daha iyi görebilmek için ayakuçları üzerine yekinenler bile vardı. Ne söyledikleri anlaşılmayan kişilerin sadece sert tonda sesleri duyuluyordu. Herkes gibi o da döndü baktı hatta boyunu da yükseltti. Giysilerinden özel güvenlikçi oldukları belli olan birkaç kişi bir kadının etrafında çember oluşturmuşlardı. Gücün ortasında mahsur kalan kadın hıçkırıklara boğulurken onlar güçlü olmanın zevkini yaşıyorlardı, belli oluyordu.
    Gördüğü her olumsuz durumda ilk ortaya atlayanlardan olurdu. Bu yüzden kaç kere başı derde girmişti ama gördükleri karşısında seyirci kalmayı hiçbir zaman içine sindirememişti.
    İşte uzaktan da olsa görüyordu, başka bir şey olmasa da ortada, güvenlikçilerin kuşatması ve bu kadar insanın bakışları altında eziyet gören bir kadın vardı. Kadın suçlu da olabilirdi ama bu şekilde ablukaya alınması ona göre onur kırıcı idi. Herkesin dilinde pelesenk olmuş; “Masumiyet karinesi” sözü belli ki burada da işlemiyordu. Olup bitenleri anlamak için olay yerine biraz daha yaklaştı, kulak kabarttı. Kadının; “Ben bir şey almadım, çalmadım, yemin ederim ki ben çalmadım.” diye sürekli tekrar ettiğini, güvenlikçilerin ise “Seni gönderemeyiz, polis geliyor, derdini onlara anlatırsın!” dediklerini daha iyi duyabiliyordu. Kadın da güvenlikçiler de hep aynı şeyleri tekrar edip duruyorlar, başka bir şey demiyorlardı. “Yok! Kadının yerinde olmak istemem!” dedi, hummalı hastalar gibi sarsıldı, titredi.
    Olayı anlayan meraklı kalabalık yavaş yavaş dağılmaya hatta alanı boşaltmaya başlamıştı. Belki nefretten belki de kendilerine şerri bulaşır endişesinden, o tarafa bile bakmıyorlardı. Hele bazıları vardı ki sürüklercesine yanındaki kişinin elbisesinden çekiyor, görmemiş olması için onları uyarıyorlardı. Ortalıkta tam trajikomik bir görüntü vardı.
    Alandan uzaklaşanlar gibi önce o da yoluna devam etmeyi tercih etti, geçmişte başına gelenlerden dolayı tedirgin olmuştu. Biraz ilerledi fakat gidemedi, durakladı; “İman hâle koymaz ki!” diye söylendi, tekrar döndü. Olay yerine doğru ilerlemeye başladı, fakat ayağının biri gidiyor biri gitmiyordu. Çok da yaklaşmıştı, birden durakladı. Böyle durumlarda, gücünün yetip yetmeyeceğini düşünmez, tepki vermesi gerektiğine inandığı anda tepki verirdi, benzer durumlar hem de kaç kere olmuştu. “Ah! Suçsuz olduğunu bir bilebilsem!” diye kendi kendine söylendi.
    Farkındaydı, kendilerine doğru geldiğini kadın görmüştü, belki de umutlanmıştı. Masum bir edayla da sürekli ona bakıyordu, belli ki yardım bekliyordu, belki de; “Ahali, bu kadın masumdur!” diye haykırmasını bekliyordu. O kadar insan vardı ama kadın sadece kendisine bakıyordu. Oysa olay hakkında hiçbir bilgisi yoktu, “Kadın masumdur.” diyebileceği bir tek dayanak kadının ağlaması idi. Gözler yalan söylemezdi ama bilemiyordu ki. Kendi kendine; “Ne bileyim, güvenebilsem. İnsanlar artist olmuşlar!” dedi. Belki de ortada bir numara dönüyordu. “Anlamıyorum, anlayamıyorum!” dedi!
    Lahavle çekti, tekrar döndü, yoluna devam etti, biraz ilerledi, bir türlü gidemiyordu, bir güç sanki “Gitme!” diye ayaklarından çekiyordu. Duraksadı, etrafı bir daha dikkatlice dinledi; ablukadan kurtulamayacağını anlayan kadın artık; “Bırakın beni.” demiyor, suçsuz olduğunu etrafa anlatmaya çalışıyordu. Kafası iyice karıştı, ne yapacağını bilemedi ama çekip gitmeyi de içine sindiremedi. Başını sağa sola çevirdi, tekrar olay yerine yöneldi. “Ne olursa olsun orada çaresiz bir kadın var, en azından bir delil olmadan yapılanların haksızlık olduğunu haykırabilirim, anlayan anlar.” dedi, sonra da; “Ne kendi kendine konuşup duruyorsun be adam deliler gibi, git ne yapacaksan yap da kurtul.” diye söylendi, sonra da kararlı bir şekilde yürümeye başladı.
    Adımlarını sıklaştırmıştı ki arkadan birsi sıkı bir şekilde kolundan tuttu, çekti. Sert bir tonda; “Nereye?” dedi. Döndü baktı, karşısındaki çok sevdiği ve saygı duyduğu arkadaşı Ali idi. Başka bir arkadaşı zaten buna cesaret edemezdi. Sert bir bakışla ona; “Bırak Ali, bunu en iyi ben anlarım.” dedi. Ne demek istemişti ki? Ali; “Anlamadım.” dedi. “Senin başına böyle bir iş geldi mi?” dedi. Ali cevap vermedi. Yaşadıkları gözünün önüne geldi, gözleri çakmak çakmak oldu, boşanacak kadar yaş doldu, titrek bir sesle; “Bak Ali, bunu ben bilirim ben, ben anlarım o kadının hâlini çünkü ben yaşadım bunu!” dedi.
    Lise öğrencisiydi, devre öğrencileri çok haylazlardı. Eğitim-öğretim dönemi henüz başlamıştı. O yıl idare, üç sınıftan her birini üçe bölerek her birinden aldıkları üçte bir öğrenciden bir sınıf yapmıştı. Öğrencilerin çoğu eski arkadaşlar değillerdi, sadece bir kısımları önceki yıllardan arkadaşlardı, yine de hemen her biri aynı sırada beraber oturacakları arkadaşlar bulmuşlardı. Yatılı okuyanlar, aynı ya da komşu köyden olanlar birbirlerini seçerlerken, aynı kentten, hatta aynı semtten ekonomik benzerlikleri olanlar da birbirlerini bulmuşlardı.
    “Fakirlik ayıp değil!”, “Hepimiz aynı ülkenin vatandaşlarıyız!”, “Hepimiz din kardeşiyiz!” diye hep söylenirdi ama uygulamalar hiç de öyle değildi, bu söze inanmak istiyordu ama inandırıcı hiçbir uygulama ortada yoktu.
    Sınıfta birisi vardı ki kendisi gibi onu da kimse seçmemiş, o da kimseyi seçmemişti, ikisi de ortalıkta, tek başlarına kalmışlardı, ancak ortalıkta kalış sebepleri farklıydı. Çalışkan, atletik, sportif olmasına rağmen agresif olan bu öğrenciyle kimse birlikte oturmak istememişti. O da bunu biliyordu. Sınıfta boş bir tek sıra kalmıştı, sıranın iç tarafına geçti, öğrencilere döndü ve gülerek; “Benim rahatımı düşündüğünüz için sağ olun arkadaşlar, hepinize yürekten teşekkür ediyorum!” dedi, boş sıraya oturdu. Kendisine de ; “Dert edinme be arkadaş, oturmak istiyorsan buraya otur, istersen kendin için çadır kur.” dedi. Mecburdu, başka seçenek yoktu, çünkü başka boş bir yer kalmamıştı.
    “Zamana yayacaksın.” sözüne bağlı kalıyordu ama iş hiç de öyle gitmiyordu, günler geçiyor ikisi de birbirlerine ısınamıyorlardı, mecburi otobüs yolculuğu gibi sadece sıra arkadaşlığı yapıyorlardı.
    Bir süre sonra yazılı sınavlar başlamıştı. Sıra arkadaşı sınavlarda zamanı ve fırsatları iyi kullanıyordu; zaman kaybetmemek için çifte kalemleri açıyor, silgisini hatta fazladan yazılı kâğıdını yanında hazır bekletiyordu, zamanı takip etmek için saatini de karşısına bırakıyordu. O zamanlarda kimde saat vardı ki, kendisinin de saati yoktu ama dert edinmiyordu, sıra arkadaşının saati zaten her zaman gözünün önündeydi.
    Zorunlu arkadaşı, o günkü yazılı sınavı için yine bütün hazırlığını yapmış, kalemlerini açmış, silgisini karşısına koymuştu, öğretmen zili henüz çalmamıştı, su içmek için dışarı çıktı.
    Öğretmen zili çalar çalmaz aceleyle dönmüştü. O, pencere tarafında, kendisi koridor tarafında oturduğu için ayağa kalkmış ve ona yol vermişti. Yerine oturur oturmaz bir telaş sarmıştı, kâğıtları kaldırdı, aşağılara baktı, bir şeylerini kaybettiği belliydi ama neydi? Hoca henüz sınıfa girmemişti. Ani ve sert bir çıkışla kendisine; “Sen mi aldın yoksa?” demişti. “Neyi?” der demez, “Neyi olacak, anlamazlıktan gelme, saatim nerede?” diye çıkışmıştı. O, dona kalmıştı, hocanın sınıfa girdiğinin farkında bile değildi, çok sert bir ses tonuyla tepki verdi. Bu ani ve sert tepkiye hoca çok şaşırmış, baka kalmıştı.
    Hocalar da dâhil, sınıftaki eski arkadaşları bilirdi ki o asla öyle bir şey yapmazdı. Elleri ve dudakları titriyordu. Çok kısa bir zaman geçmişti ki, çocuk çok pişkin bir şekilde; “Ha, cebime koymuşum.” dedi. Hoca kafasını beri öte çevirerek yüksek bir ses tonuyla; “Evladım, evladım!” dedi. Hoca çok bozulmuştu. Sınıf buza kesmişti, hocanın ikazından sonra bir hıçkırık ki sınıfı sallıyordu, herkesi duygulandırmıştı! Buna rağmen hocanın tepkisinden başka kimseden ses çıkmamıştı.
    Hoca sınav sorularını yazdırdı ama kendisi hâlâ ağlıyordu, öbürü ise hiçbir şey olmamış gibi ha bire yazıyordu. Sadece ismini yazdığı boş kâğıdı sessizce öğretmen masasına bırakıp sınıftan çıkarken onu hoca bile durduramamıştı.
    Bunlar gözünün önüne gelirken mağazanın kapısından biri; “Bir yanlışlık olmuş, bırakın kadını gitsin!” diye seslendi. Rahat bir nefes aldı, “Çok şükür Ya Rabbi!” dedi. Etrafta kalanlar da dağılmaya başladı. Arkadaşı da rahatlamıştı ama kolunu hâlâ bırakmıyordu, arkadaşına sıkıca sarıldı, ağlamaya başladı.
    Kadın perişan olmuştu.
    Arkadaşına döndü; “Ali, suçsuz olduğu halde bir de bu suç kadının üzerinde kalsaydı ne olurdu? Ama yine de bu travma kadını yer bitirir Ali. Bu olayı duyan kocasının, çocuklarının hâlini de bir düşün Ali! Kızılderililer bunlardan daha medeni, be arkadaşım.” dedi.
    Kadın deliye dönmüştü; “Şuna bakın, adamlar bir özür bile dilemiyorlar.” derken ayakta duracak durumda değildi. O da arkadaşına; “Bunların hepsi aynı karakterde, görüyorsun değil mi, o da benden özür dilememişti. Bir şey anlamadın değil mi Ali? Elbette anlamazsın çünkü o bir sır!” dedi.
    Kolunu hızla arkadaşının elinden çekti, yürümeye başladı, aslında yürümüyor, koşuyordu.
    Nefes nefese geldiği evinin merdivenlerini süratle çıktı. Kıymetli eşyalarını koruduğu çekmecenin en alt tarafından çıkardığı defterin sayfalarını hızla çevirmeye başladı, bir türlü içindeki kaynamayı durduramıyordu, sayfayı buldu. Aynı sırayı paylaşmak zorunda olduğu kişinin, o gün yaptığını günlüğüne yazmıştı! Sayfayı buldu, altındaki boş yere önce;
    “Hâlâ özür dilemedi.” diye yazdı, sonra da o günün tarihini yazdı.

  • M. Nedim Tepebaşı.”ÖĞRENMEK VE ANLAMAK” (DENEME)

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    USARE DERGİSİ 15.SAYI

    Bazı kelime ve kavramlar gizemli eşyalar veya kişiler gibidirler, kıskanmak böyledir mesela!
    Biraz açalım mı?
    Peki, kıskanmak nedir, iyi midir kötü müdür?
    Kıskanmanın işlevi bıçak ya da ilaç gibidir, yani algılama ve işlevi kişiye göre farklılık gösterir. Bıçak, doğru yerde kullanılırsa yaşamı kolaylaştırır, hayata güzellikler katar, iş yapma alanında kişiye güç ve itibar kazandırır, yanlış kullanılırsa tehlikelidir, hem kişinin kendisine hem de çevreye zarar verebilir, onulmaz yaralar açabilir. İlaç da öyle değil midir, yerinde ve dozunda kullanan şahıs, hasta ise şifa bulabilir, yerinde kullanılmadığında ya da sağlıklı kişi kullandığında, aşırı doz vücuda zarar verebilir!
    Kıskanmanın ilk önce güzel olan tarafına bakalım isterseniz; iyi yönü ile kıskanmak; genelde esirgemek, bir şeye en küçük saygısızlık gösterilmesine bile dayanamamak diye tarif edilmektedir sözlükte. Bense, değer verilen kişi ya da eşyayı her durum ve şartta korumak için ortaya konulan keskin tavır şeklinde değerlendiriyorum bu eylemi. Bu yönü ile kıskanmayı, sevginin en üst seviyesi olarak görüyorum. “Allah’tan daha kıskanç kimse yoktur…” hadis-i şerifi de bunu anlatmaktadır kanaatindeyim. Farklı anlamlar verilmesi ya da farklı yorumlar yapılmış olması bir tarafa, şahsen buradan ben; Allah’ın, kullarını çok sevdiğini, bu yüzden de onların, başka şeylere meyledip gerçek manada kendisini seven Allah’tan uzaklaşmasına yani yanlış davranışlarda bulunmasına rıza göstermediğini anlıyorum.
    Buradan da anlıyor ve biliyoruz ki; Allah kullarını en üst seviyede sevmektedir ve kulları ile arsındaki bağlılığı önemsemektedir, hatta onların bizzat, kendisinin yakınında durmalarını istemektedir. Dolayısıyla kullarının, kendisinden başkalarıyla bağlantı kurmalarına razı olmamaktadır, bu yüzden de onları başkalarından kıskanmaktadır diye düşünüyorum. Eşler de öyle değil midir? Kişi eşini başkalarından neden kıskanır, bunu bir değerlendirmek, oradaki hassas çizgiyi görmek gerekir. Evlenmekle eşler birbirlerine aidiyet kazanmış olmaktadırlar, hâliyle bir eşin, kendisine ait olan ya da kendisinin ait olduğu eşini, dış etkenlerden ve aidiyetine zarar verecek yabancı ilgiden sakınacaktır, çünkü her eş, birbiri için özelleşmiştir, özelinde olanı açıkta ve garip bırakmak olmaz. İş burada da kalmamaktadır, uygulamalara bakılırsa eşler bunu başkalarının da bilmesini istemektedirler. Yani başkalarının, aralarına girmesini tehlikeli görmektedirler dolayısıyla aralarındaki sevgiyi, birbirini kıskanarak özelleştirmiş olmaktadırlar.
    Bu yönüyle kıskanmaya; sahiplenmek, kendine has kılmaktır da denilebilir ancak, sanırım “kendine has kılmak” tarifi kıskanma adına daha fazla yakışmaktadır. Genelde eşler, birbirlerini ciddi manada kıskanırlar, öyle de olmalıdır bence! Doğrusu bu davranışı çok doğal görüyorum ve böyle de olması gerektiğini düşünüyorum! Bunlar kıskanmanın güzel tarafları elbette. Eşini kıskanmamanın modernlikle ya da gelişmişlikle ilişkilendirilmesini anlamsız, biraz da kasıtlı buluyorum.
    İşe bir de kıskanma eylemini yanlış uygulayanlar tarafından bakalım; zanaat, sanat, ticaret gibi alanlarda gösterilen kıskançlıktan mutlu olanı ya da etrafını mutlu edenini gören ya da bilen var mı bilmiyorum, ben görmedim. Bu alanda faaliyet gösterenler arasında, kıskananın da kıskanılanın da mutsuz ve huzursuz olduğunu kimimiz yakından, kimimiz de uzaktan bilmekteyiz, bilmiyorsak da duymaktayız. Bu alanlar içerisinden sanata bir şekilde mensubiyeti bulunanların, genelde toplumun örnek aldıkları insanlar olması, zanaatkârlar ve ticaret erbabının ise çevre ihtiyaçlarını karşılaması durumu, toplumsal kaynaşmaya katkı sağlayan önemli etkenlerdendir. Bu yönüyle, bu cenahtakilerde kesinlikle kıskançlık görülmemesi gerekir diye düşünüyorum. “Peki, öyle mi olmaktadır?” diye sorulsa verilecek cevabın müspet olmayacağını herkes söyler herhalde! Bu durumda, neyin bölüşülemediğini anlamak oldukça zordur, hatta imkânsızdır. Kime şu kocaman dünya dar gelmektedir bilinmez!
    Bazılarının, birbirlerine karşı husumet derecesine varan kıskançlıklarını, aklı başında bir insan, duymak da görmek de istemez kanaatindeyim. Her ne hikmetse bir kısım meslek ve sanat erbaplarında haset derecesinde hem kıskançlık vardır hem de daha çok taraftar edinme yarışı vardır. Şayet bu alandakilerin niyet ve çabaları mükemmel iş yapmaksa, hırs içerisinde olmamaları, ya da alanda kendilerinden başkalarının da olmasından rahatsız olmamaları gerekmez mi? Öyle olmuyor ama. Önde olmak için neden mükemmel iş yapılma yönüne gidilmiyor da kıskançlık savaşına girilerek alan daraltılıyor? Hangi iş olursa olsun, kıskançlık göstermek yerine, yapılan işler kusursuz yapılmalıdır bence. Görünüşe bakılırsa öyle yapılmıyor işte. “Burnundan başka karaltı istemez!” denilenler tam da bunlardır yani kıskanç olanlardır herhalde.
    Kimi zanaatkâr vardır ki, işini daha iyi yaparak tercih edilme yöntemi yerine, kendisinin gelir payı düşer endişesi ile o zanaatı başkaları öğrensin veya yapsın bile istemez, usta kalfadan, kalfa çıraktan pratikteki bilgi ve öğretileri kıskanır. Zanneder ki bir beceriyi başkaları da kazanırsa kendisi aç kalacaktır. İşini iş olduğu için yapmalıdır meslek erbabı, övünmek ya da övülmek için değil!
    Kıskanmanın, bazılarının yerinde olmak gibi değişik bir yönü daha vardır ki; bu da bir yönüyle iyidir, bir yönden de çirkin ve kötüdür. İyi tarafı; birisinin başarılı olduğu alana ilgiyi artırır, ilgi artınca dengeler kurulabilir, kalite artar, bu yönüyle de iyi netice alınır. Kötü tarafı ise, kendisi iyi ve güzel iş yapamayan kişinin, iyi ve güzel iş yapan kişiyi günülemesi yani çekememesi, kıskanmasıdır. Güzel işler yapanlara bakıp da; “Keşke ben de böyle işler yapsam” demesi makul ve güzeldir, kendi kendini teşvik etmektir, ancak o kişiyi günülemesi kabul edilecek bir durum değildir.
    Sözün doğru seçilmesi, alet ve edevatın yerli yerince kullanılması, işi yapanın yüzünü güldürür, kişiye saygınlık kazandırır, tersi ise itibarsızlaştırır.
    Ben mi böyle düşünüyorum diyeceğim ama yaşananlar onaylıyor bunu!

  • Yalçın YÜCEL.”BİR GÜN GELECEĞİM”

    175054_178868168822977_4360000_o

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Seslenesim geldi sana şimdi
    Bir hatır sormak uzakta da olsa sesim
    Bugün köyün birinde öğretmenim senin gibi
    Senin gibi odun taşıyorum koltuğumda

    O gün anlattıkların bugün beynimin kapısını çaldılar
    Anlatırken ağladığın geldi gözlerimin önüne
    Ve köy çocukları bir başkaymış be öğretmenim
    Ne kadar saf ne kadar ezik hepsi de

    Onları senin kucakladığın gibi kucakladım
    Ayaklarına yün çoraplar ördüm ellerimle
    Çorbamı paylaştığımda oldu
    O küçücük öğretmen maaşımı da

    Memleketimin bacaları acılarla tüterken
    Kim duyar ki şu dağ başını
    Kim duyar ki bir dilim ekmeğe sevinen çocukları
    Kim duyar ki?

    Bana her zaman güçlü olmayı sen öğretmiştin
    Ey benim güler yüzlü, sıcak yürekli öğretmenim
    Çoğu sabah kuru bir ekmekle içiyorum çayımı
    Yanında peynir, reçel yemeye gönlüm razı olmuyor bir türlü

    Onlar yarı aç yarı tok gelirken
    Onlar yırtılmış naylon ayakkabılarıyla karı çiğnerken
    Nasıl doyarım, nasıl bot giyerim ki
    İşte bu yüzdendir üşür içim, ısınmaz bir türlü

    Derdim çoktur üzmek istemem seni de
    Bir gün gelmek isterim elbet
    Öpmek isterim ellerinden
    Eğer yaşıyorsam, yaşıyorsan, geleceğim bir gün yanına.

  • Harika UFUK.”ADANA TREN İSTASYONU”

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Tren istasyonları; o yerleşim merkezinde yaşayanların, yolu oradan geçenlerin anılarını saklayan gizemli mekânlardır. Nice sevinçlere, nice üzüntülere şahit olan her gar; bizimle ağlayıp bizimle gülerek bin bir anıyla dolup taşmıştır. Her tren istasyonu, o şehrin kalbidir.

    Anılarıma geçmeden önce Adana Tren İstasyonu hakkında bilgi vermek istiyorum. Umarım sıkılmazsınız.

    Adana’da yaşıyorsanız iyi bilirsiniz. Adana Garı Türkiye Cumhuriyeti Devlet Demiryolları 6. Bölge Müdürlüğü bünyesinde, Adana şehir merkezinde Sular mevkiindedir. 1912 yılında tamamlanan Adana Garı; ana binası, lojmanları ve bakım-tamir atölyeleri ile kentin orta kesiminde yaklaşık 450 000 m² büyüklükte bir alanı kaplamaktadır. Önünde Uğur Mumcu Meydanı bulunmaktadır. Bu meydana üç büyük sivri kemerle açılan, geniş ve yüksek bir mekâna sahip olan orta bölümde bekleme salonu, gişeler, danışma ve eşya emanet bölümü gibi stantlar yolculara hizmet vermektedir. Soldaki bölümün üst katında hareket memurluğu, gar müdürlüğü ve VIP salonu vardır. Ayrıca binanın sağında ve solunda lojmanlar mevcuttur. İstasyonun, yolcu trenleri için üç peronu bulunmaktadır. Bu peronlardan, Adana-Mersin-Adana hattında günde en az 60 sefer yapılmaktadır. Bunlar resmi bilgiler…

    Çocukluk günlerime uzandığımda Adana Tren İstasyonu’nu hüzünle karışık farklı duygularla hatırlarım nedense bütün tren istasyonları yüreğimi burkar. O zamanlar babam Gar Postanesinde memurdu. Özellikle yaz aylarında babamın iş çıkışlarına doğru annem bizleri giydirir kuşatır zaman zaman Gar’a götürürdü. Oradaki tahta banklara oturarak babamın mesaisinin bitmesini beklerdik.

    Tren istasyonunda hiç sıkılmazdım, etrafı seyretmek çok hoşuma giderdi. Her zaman gittiğim ama her seferinde farklı bir şeyler keşfettiğim oyun yeriydi adeta… Kara trenlerin gelip gitmesi ve göğü yırtan düdük sesi ruhumda yankılanırdı. Bazen asker yolcu ederlerdi. Davullarla, zurnalarla elleri kınalı delikanlılar güle oynaya vatani görevlerini yapmaya koşarlardı. Annelerinin gözleri hep yaşlı olurdu. “Ağlamıyorum ki!” derken gözlerinden yaşlar boncuk boncuk dökülürdü. Babalar ise çoğunlukla metin olurlardı. Ya da öyle görünmeye çalışırlardı. “Sayılı gün çabuk geçer. Bir de bakarsın oğlun dönmüş. Hem askere gitmeyeni adamdan saymazlar. Kız bile vermezler hatun!” diye yarı şaka yarı ciddi seslenirlerdi eşlerine. Bir nevi teselliydi belki de ama bence oğlunu askere yollayan hiçbir anneyi teselli edememiştir bu sözler…

    Adana garının dili olsa da anlatsa… Bazen de elinde bir bavulla trenden inen genç bir hanım olurdu. Mantosunun yakalarını kaldırmış, ellerinde beyaz eldivenleriyle çok şık görünen güzeller güzeli bir hanım. Belgin Doruk’un beyaz perdede canlandırdığı tip gibi küçük bir hanımefendi adeta… Fötr şapkalı, gri pardösülü bir genç adam karşılardı onu. Elindeki valizi alırdı ve konuşmaya başlarlardı. Neler konuşurlardı kim bilir? Acaba nişanlılar mı bunlar yoksa sevgililer mi? Kız, ilk kez mi geliyordur Adana’ya? Sever mi ki Adana’mızı? Acılı kebap yer mi, şalgam suyu içer mi bu güzel hanım? Sanmam. Çok sosyete bir tip gibi, bunlar acı yiyemezler. Gerçi ben de çocuğum, ben de acı yiyemiyorum. Zaten bizim evde acı kullanılmaz ki! Babam askerdeyken mide ameliyatı olmuş. Ona yasakmış da ondan alışamadık acılı yemeklere… Bunlar geçerdi çocuk usumdan…

    Tahta bavullu birileri olurdu bazen. İçlerine umutlarını doldurarak tarlalarda çalışmak için gelenler… Sırtlarında yatakları, yorganlarıyla Çukurova’nın bereketli topraklarına ulaşmak üzere ilk adımlarını burada atanlar… Çukurova, ekmek kapısı… Çukurova’da ırgata her zaman ihtiyaç var. Genellikle doğu ve güneydoğu illerinden kopan Çukurova sıcağına yabancı, bıyıklı, genç adamlar… Trenden iner inmez uzaklara doğru bakarlardı, sanki pamuk tarlalarını göreceklermiş gibi gözlerini kısarak… Umutları gözlerinden ışık ışık yansırdı etrafa… Adana’nın sarı sıcağı, sivrisineği canlarından bezdirecekti onları ama bunu o zaman bilmiyorlardı belki; bilseler bile ne çare ekmek parası… Köylerinde toprakları yok, ağalar ne zaman ele geçirmişlerse toprakları bir dönüm yer bırakılmamış bu insanlara… Adana Garı umut garıdır bu yüzden; Çukurova toprakları da yıllardır ekmek kapısı olmuştur tarım işçilerine…

    Pek çok Türk filmi de bu garda çok çekilmiştir. Zeynep Değirmencioğlu’nun (Ayşecik) “Yavrum” diğer adıyla ”Karataşlı Emine” adlı filmi burada çekildiğinde mahalleden konu komşu gara akın etmişlerdi. Bu filmin başrol oyuncusu Ayşe karakteriyle Zeynep Değirmencioğlu idi. Semra Sar, Metin Serezli de Zeynep Değirmencioğlu’nun filmde öz annesi ve babası rolünde idiler. Münir Özkul, Suzan Avcı, Mürüvvet Sim, Önder Somer, Ömercik gibi çok değerli zengin bir kadroya sahip güzel bir filmdi. Filmin bir kısmı Adana’da çekilmişti. Bazı sahnelerde de Adana Garı mekân olarak kullanılmıştı.

    “Bereketli Topraklar Üzerinde” Orhan Kemal’in en önemli romanlarından biridir. Aynı adla sinema filmi yapılmış. Senaryosunu Tuncel Kurtiz yazmış. Bu 1980 yapımı Türk filminde Çukurova’ya çalışmaya gelen üç tarım işçisinin yaşadıkları konu edilmiş. Başrollerde Tuncel Kurtiz, Erkan Yücel, Yaman Okay, Nur Sürer, Bülent Kayabaş gibi çok değerli oyuncuların oynadıkları bu film bir ara yasaklanmış. Erden Kıral’ın yönetmenliğinde çekilen ve ilk sahneleri Adana Tren İstasyonu’nda başlayan güzel bir film…

    İbrahim Tatlıses’in “ Gurbet Treni” de bu garda çekilen önemli filmlerdendir. Tarık Akan’ın da sosyal içerikli bazı filmlerinde de burası mekân olarak seçilmiştir. Kısaca gurbetten gelenin Çukurova’ya ilk adımı attığı yerdir Adana Tren İstasyonu…

    İstasyon Meydanı ses sanatçılarını da ağırlamıştır. Çok güzel konserler olmuştur burada… Hâlâ da konserlere mekân olmaya devam ediyor. Bu alanda Nilüfer ve Aşkın Nur Yengi konserlerini izlemiştim yıllar önce…

    İnsanların toplandıkları, yürüyüş yaptıkları veya yürüyüşlerin ilk başlatıldığı yerdir burası… Devlet büyüklerinin halka seslendikleri, siyasilerin seçim konuşmalarını yaptıkları miting alanıdır. Milli bayramlardaki törenlere de ev sahipliği yapmaktadır yıllardır…

    Tren garları yaşamın kendisidir. Şehrin soluk alıp verdiği özel yerlerden biridir. İstasyonun önü buluşma yeridir. Herkesin bildiği, ulaşımı kolay bir yer olduğu için burası seçilir. Hatta geziye gidilecekse otobüslere binme ve dönüşte de otobüslerden inme yeridir. Adana Tren İstasyonu; sadece Adanalıların değil, Çukurovalıların da en önemli ortak mekânlarındandır. Yeni bir hayatın eşiği gibi her dem tazedir.

    Adana Tren İstasyonuna yolum düştüğünde öncelikle çocukluğumu anımsarım. Bugün artık aramızda olmayan annemi ve babamı düşünürüm. Buralarda sessiz sakin oynadığımı, tahta banklarda gelip geçenleri izlediğimi oysa şimdi hep bir yerlere yetişme telaşı içinde pek çok yaşayamadığım geçer usumdan… İşte o zaman Mersin’e gidecek olduğum tren gelir. Düşlerimden uzaklaştırır beni…

    Tren düdüğünü çalınca karmakarışık duygular içinde olurum. İçinde hem neşe, hem hüzün, hem de umut barındırır. Duruma göre bu duygulardan biri öne çıkar. Bazen neşe, bazen, hüzün, en çok da ayrılık…

    Mutluysam, neşeliysem şu türkü dilime takılır:

    “Tren gelir hoş gelir,
    Ley leylimilimi ley…
    Odaları boş gelir,
    Limilimi güzel gel bize…”

    Hüzünlüysem şu şarkıyı mırıldanırım içimden:

    “Dargın ayrılmayalım diye koştum sana dün,
    Gözlerim vagonları dolaştı üzgün üzgün.
    Getirmiştim sana bir demet beyaz karanfil,
    Elimde kaldı yazık çiçeklerimle mendil…”

    Adana Tren Garına gelenlere, yolu buradan geçenlere selam olsun. Umutları boşa çıkmasın. Tren istasyonları ayrılıklara değil, her zaman kavuşmalara sahne olsun. Tren gelsin, hoş gelsin! Odaları sevgi, güzellik, umut dolu olarak gelsin.

    ADANA.20 Ekim 2013

    NOT 1: Bu yazı 28 Şubat 2017 tarihinde Edebiyat ve Sanat Akademisi Sitesinde “Günün Yazısı” olarak seçilmiştir.
    NOT 2: Bu yazı 09 Haziran 2017 tarihinde Şiirsu.net sitesi’nde “Günün Makalesi “ seçilmiştir.

  • Harika UFUK.”ADANA TREN İSTASYONU”

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Adana Garı Türkiye Cumhuriyeti Devlet Demiryolları 6. Bölge Müdürlüğü bünyesinde, Adana şehir merkezinde Sular mevkiinde hizmet vermektedir. 1912 yılında tamamlanan Adana Garı; ana binası, lojmanları ve bakım-tamir atölyeleri ile kentin orta kesiminde yaklaşık 450 000 m² büyüklükte bir alanı kaplamaktadır. Önünde Uğur Mumcu Meydanı bulunmaktadır. Bu meydana üç büyük sivri kemerle açılan, geniş ve yüksek bir mekâna sahip olan orta bölümde bekleme salonu, gişeler, danışma ve eşya emanet bölümü gibi stantlar yolculara hizmet vermektedir. Soldaki bölümün üst katında hareket memurluğu, gar müdürlüğü ve VIP salonu vardır. Ayrıca binanın sağında ve solunda lojmanlar mevcuttur. İstasyonun, yolcu trenleri için üç peronu bulunmaktadır. Bu peronlardan, Adana-Mersin-Adana hattında günde en az 60 sefer yapılmaktadır. Bunlar resmi bilgiler…

    Tren istasyonları; o yerleşim merkezinde yaşayanların, yolu oradan geçenlerin anılarını saklayan gizemli mekânlardır. Nice sevinçlere, nice üzüntülere şahit olan her gar; bizimle ağlayıp bizimle gülerek bin bir anıyla dolup taşmıştır. Tren istasyonu, bir şehrin kalbidir.

    Çocukluk günlerime uzandığımda Adana Tren İstasyonu’nu hüzünle karışık farklı duygularla hatırlarım nedense bütün tren istasyonları yüreğimi burkar. O zamanlar babam Gar Postanesinde memurdu. Özellikle yaz aylarında babamın iş çıkışlarına doğru annem bizleri giydirir kuşatır zaman zaman Gar’a götürürdü. Oradaki tahta banklara oturarak babamın mesaisinin bitmesini beklerdik.

    Hiç sıkılmazdım, etrafı seyretmek çok hoşuma giderdi. Her zaman gittiğim ama her seferinde farklı bir şeyler keşfettiğim oyun yeriydi adeta… Kara trenlerin gelip gitmesi ve göğü yırtan düdük sesi ruhumda yankılanırdı. Bazen asker yolcu ederlerdi. Davullarla, zurnalarla elleri kınalı delikanlılar güle oynaya vatani görevlerini yapmaya koşarlardı. Annelerinin gözleri hep yaşlı olurdu. “Ağlamıyorum ki!” derken gözlerinden yaşlar boncuk boncuk dökülürdü. Babalar ise çoğunlukla metin olurlardı. Ya da öyle görünmeye çalışırlardı. “Sayılı gün çabuk geçer. Bir de bakarsın oğlun dönmüş. Hem askere gitmeyeni adamdan saymazlar. Kız bile vermezler hatun!” diye yarı şaka yarı ciddi seslenirlerdi eşlerine. Bir nevi teselliydi belki de ama bence oğlunu askere yollayan hiçbir anneyi teselli edememiştir bu sözler…

    Bazen elinde bir bavulla trenden inen genç bir hanım olurdu. Mantosunun yakalarını kaldırmış, ellerinde beyaz eldivenleriyle çok şık görünen güzeller güzeli bir hanım. Belgin Doruk gibi küçük bir hanımefendi adeta… Fötr şapkalı, gri pardösülü bir genç adam karşılardı onu. Elindeki valizi alırdı ve konuşmaya başlarlardı. Neler konuşurlardı kim bilir? Adana garının dili olsa da anlatsa… Acaba nişanlılar mı bunlar yoksa sevgililer mi? Kız, ilk kez mi geliyordur Adana’ya? Sever mi ki Adana’mızı? Acılı kebap yer mi, şalgam suyu içer mi bu güzel hanım? Sanmam. Çok sosyete bir tip gibi, bunlar acı yiyemezler. Gerçi ben de çocuğum, ben de acı yiyemiyorum. Zaten bizim evde acı kullanılmaz ki! Babam askerdeyken mide ameliyatı olmuş. Ona yasakmış da ondan alışamadık acılı yemeklere… Bunlar geçerdi çocuk usumdan…

    Tahta bavullu birileri olurdu bazen. İçlerine umutlarını doldurarak tarlalarda çalışmak için gelenler… Sırtlarında yatakları, yorganlarıyla Çukurova’nın bereketli topraklarına ulaşmak üzere ilk adımlarını burada atanlar… Çukurova, ekmek kapısı… Çukurova’da ırgata her zaman ihtiyaç var. Genellikle doğu ve güneydoğu illerinden kopan Çukurova sıcağına yabancı, bıyıklı, genç adamlar… Trenden iner inmez uzaklara doğru bakarlardı, sanki pamuk tarlalarını göreceklermiş gibi gözlerini kısarak… Umutları gözlerinden ışık ışık yansırdı etrafa… Adana’nın sarı sıcağı, sivrisineği canlarından bezdirecekti onları ama bunu o zaman bilmiyorlardı belki; bilseler bile ne çare ekmek parası… Köylerinde toprakları yok, ağalar ne zaman ele geçirmişlerse toprakları bir dönüm yer bırakılmamış bu insanlara… Adana Garı umut garıdır bu yüzden; Çukurova toprakları da yıllardır ekmek kapısıdır tarım işçilerine…

    Pek çok Türk filmi de bu garda çok çekilmiştir. Zeynep Değirmencioğlu’nun (Ayşecik) “Yavrum” diğer adıyla ”Karataşlı Emine” adlı filmi burada çekildiğinde mahalleden konu komşu gara akın etmişlerdi.Bu filmin başrol oyuncusu Ayşe karakteriyle Zeynep Değirmencioğlu idi. Semra Sar, Metin Serezli de Zeynep Değirmencioğlu’nun filmde öz annesi ve babası rolünde idiler. Münir Özkul, Suzan Avcı, Mürüvvet Sim, Önder Somer, Ömercik gibi çok değerli zengin bir kadroya sahip güzel bir filmdi.Filmin bir kısmı Adana’da çekilmişti. Bazı sahnelerde de Adana Garı mekân olarak kullanılmıştı.

    “Bereketli Topraklar Üzerinde” Orhan Kemal’in en önemli romanlarından biridir. Aynı adla sinema filmi yapılmış. Senaryosunu Tuncel Kurtiz yazmış. Bu 1980 yapımı Türk filminde Çukurova’ya çalışmaya gelen üç tarım işçisinin yaşadıkları konu edilmiş. Başrollerde Tuncel Kurtiz, Erkan Yücel, Yaman Okay, Nur Sürer, Bülent Kayabaş gibi çok değerli oyuncuların oynadıkları bu film bir ara yasaklanmış. Erden Kıral’ın yönetmenliğinde çekilen ve ilk sahneleri Adana Tren İstasyonu’nda başlayan güzel bir film…

    İbrahim Tatlıses’in “ Gurbet Treni” de bu garda çekilen önemli filmlerdendir. Tarık Akan’ın da sosyal içerikli bazı filmlerinde de burası mekân olarak seçilmiştir. Kısaca gurbetten gelenin Çukurova’ya ilk adımı attığı yerdir Adana Tren İstasyonu…

    İstasyon Meydanı ses sanatçılarını da ağırlamıştır. Çok güzel konserler olmuştur burada… Hâlâ da konserlere mekân olmaya devam ediyor. Bu alanda Nilüfer ve Aşkın Nur Yengi konserlerini izlemiştim yıllar önce…

    İnsanların toplandıkları, yürüyüş yaptıkları veya yürüyüşlerin ilk başlatıldığı yerdir burası… Devlet büyüklerinin halka seslendikleri, siyasilerin seçim konuşmalarını yaptıkları miting alanıdır. Milli bayramlardaki törenlere de ev sahipliği yapmaktadır yıllardır…

    Tren garları yaşamın kendisidir. Şehrin soluk alıp verdiği özel yerlerden biridir. İstasyonun önü buluşma yeridir. Herkesin bildiği, ulaşımı kolay bir yer olduğu için burası seçilir. Hatta geziye gidilecekse otobüslere binme ve dönüşte de otobüslerden inme yeridir. Adana Tren İstasyonu; sadece Adanalıların değil, Çukurovalıların da en önemli ortak mekânlarındandır. Yeni bir hayatın eşiği gibi her dem tazedir.

    Adana Tren İstasyonuna yolum düştüğünde öncelikle çocukluğumu anımsarım. Bugün artık aramızda olmayan annemi ve babamı düşünürüm. Buralarda sessiz sakin oynadığımı, tahta banklarda gelip geçenleri izlediğimi oysa şimdi hep bir yerlere yetişme telaşı içinde pek çok yaşayamadığım geçer usumdan… İşte o zaman Mersin’e gidecek olduğum tren gelir. Düşlerimden uzaklaştırır beni…

    Tren düdüğünü çalınca karmakarışık duygular içinde olurum. İçinde hem neşe, hem hüzün, hem de umut barındırır. Duruma göre bu duygulardan biri öne çıkar. Bazen neşe, bazen, hüzün, en çok da ayrılık…

    Mutluysam, neşeliysem şu türkü dilime takılır:

    “Tren gelir hoş gelir,
    Ley leylimilimi ley…
    Odaları boş gelir,
    Limilimi güzel gel bize…”

    Hüzünlüysem şu şarkıyı mırıldanırım içimden:

    “Dargın ayrılmayalım diye koştum sana dün,
    Gözlerim vagonları dolaştı üzgün üzgün.
    Getirmiştim sana bir demet beyaz karanfil,
    Elimde kaldı yazık çiçeklerimle mendil…”

    Adana Tren Garına gelenlere, yolu buradan geçenlere selam olsun. Umutları boşa çıkmasın. Tren istasyonları ayrılıklara değil, her zaman kavuşmalara sahne olsun. Tren gelsin, hoş gelsin! Odaları sevgi, güzellik, umut dolu olarak gelsin.

    ADANA.20 Ekim 2013

    NOT: Bu yazı 28 Şubat 2017 tarihinde Edebiyat ve Sanat Akademisi Sitesinde “Günün Yazısı” seçilmiştir.

  • Harika UFUK.”ÇAĞIN YENİ HASTALIĞI İNTERNET BAĞIMLILIĞI”

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    DHA kaynaklı haberden bir bölümle yazıma başlamak istiyorum:

    “Türkiye’de 24 yaş altındaki nüfusun günde 7 saati oyunlar ve sosyal paylaşım sitelerinde geçirmesiyle oluşan internet bağımlılığı, özellikle çocuklarda beynin gerçekle fanteziyi ayırt edememesine neden olan psikolojik bir rahatsızlığa dönüşüyor.

    İnternet ve bilgisayar oyunlarında dünyada en çok kullanıcısı bulunan ülkeler arasında yer alan Türkiye’de hızla yaygınlaşan bilgisayar ve internet kullanımı, beraberinde yeni sosyal problemleri de getiriyor. Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) verilerine göre, 77. 8 milyon nüfusun 35 milyonunun bilgisayar ve internet kullandığı Türkiye’de, bu sayının 15 milyona yakın kısmını ise 10- 24 yaş grubu oluşturuyor.”

    Artık istesek de istemesek de, kabul etsek de etmesek de internet gerçeğini göz ardı edemeyiz. Pek çoğumuzun hayatında azımsanamayacak kadar yer kapladığı malumunuzdur sanırım. Özellikle genç nesil, bebekle, topla, oyuncak arabalarla oynamadan teknolojiyle tanışıyor. Annelerinin, babalarının cep telefonları çocukların elinde oyuncak oldu. Eskiden çocuklara bebek, araba, top alınırken şimdi tabletler başköşeye oturuverdi.

    Bizler işimiz gereği interneti kullanmak zorundayız. Ancak iş için harcadığımız zamandan fazlasını da sosyal paylaşım sitelerinde geçiriyoruz. Hiç tanımadığımız, kimlikleri hakkında fikir sahibi olmadığımız kişilerin arkadaşlık tekliflerini kabul ediyoruz. Genelde övgü dolu yorumlarla kendimizi ve birbirimizi kandırıyoruz.

    Bazı kişilerin profil fotoğrafları yok. Çiçek, böcek, manzara resimleriyle ve sahte isimlerle açılan profillere itibar etmemek gerekli… Kullandıkları isimler de çoğunlukla sahte… Bazılarının adları “Dağ çiçeği”, Kara Kader”, Aşkın Gözyaşları” gibi uydurulmuş sözcükler yumağı… Bu kişilere ne kadar güvenebiliriz ki! Kişiliğini, fotoğrafını, adını saklayan kişileri arkadaş listesine eklememek gerekli diye düşünüyorum. Sahte insanlarla sahte paylaşımlar yapmanın anlamı da yok zaten.

    Gerçek hayattaki ailemiz, akrabalarımız, arkadaşlarımız, komşularımız, tanıdıklarımız varken sanaldan dost seçmenin de anlamı yok bence… Bazen az sayıda da olsa sanaldan tanıyıp gerçek hayatta da dostumuz olabilenler var. Arkadaş listelerimizi düzenlerken çok dikkatli olmalıyız. Sanaldaki arkadaşlıklara ayırdığımız zamanı ailemize ayırsak hayat daha bir güzelleşecek.

    Hadi bakalım, bugünden itibaren internet karşısında geçen zamanımızı azaltalım. Sanaldan birbirimize çay, kahve yollamak yerine gerçek dostlarımızla yakınlarımızla gerçek kahveler içelim. Şöyle bol köpüklü, mis kokulu, dumanı üstünde tüten sıcacık Türk kahvesi ve yanında kuş lokumu… Hepinize internetten daha uzak, yaşama daha yakın keyifli vakitler dilerim. Sevgiyle kalınız.

    ADANA.9 KASIM 2015.SAAT: 10.00

  • Harika UFUK.” ADANA’MIN YOLLARI TAŞTAN”

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Sabahleyin her zamankinden erken kalktım. Kahvaltı yaparken kızımla sohbet etmeye başladık. Aklıma şu geldi: Başka bir yerden Adana’ya gelseydik nereleri gezerdik? Bir gün şehrimizi tanımak için yetmez ki! Adana’yı gezmek için en az üç gün ayırmak gerekir. Anavarza, Şar ve Misis Ören yerlerini de unutmamalıyız elbette… Ben bir günde şehirdeki yerlerin çoğunu gezeriz, dedim. Kızım da hepsini gezebiliriz, dedi. Farz edelim ki Adana’ya geldik, zamanımız kısıtlı, bir gün sabahtan akşama kadar ne kadarını gezebilirdik acaba? Denemeye karar verdik.
    Kahvaltı sonrası öncelikle Seyhan’ı gezmek üzere kızımla hazırlandık. Atatürk sevdalısı olduğumuz için ilk durağımız pazartesi günü dışında her gün ziyaret edilebilen Atatürk Evi oldu. Türk öğrencilerle askerlerin ücretsiz olarak ziyaret edebildikleri bu mekân Tarihi Taş Köprü karşısındadır. Mustafa Kemal Atatürk, 15 Mart 1923 tarihinde eşi Latife Hanımla geldiğinde Ramazanoğulları’ndan Suphi Paşa’ya ait bu konakta misafir edilmiş. 1981 yılında Atatürk’ün 100. Doğum Günü dolayısıyla bu konak Atatürk Evi olarak restore edilerek Müze Müdürlüğüne bağlanmış.
    İki katlı bu binanın alt katı çalışma odası ve kütüphaneden oluşuyor. Kütüphanedeki 2000 civarındaki kitabın tamamı bağış yoluyla sağlanmış. Üst katta ise Sofa, Yatak Odası, Çalışma Odası, Basın Odası, Mücahitler Odası, Oturma Odası, Hatay Odası, Silah Odası, Yaver Odası, Kuva-yı Milliye Odası yer almış. Sofada Emekli subay Nevzat Duruak tarafından yapılmış olan Atatürk’ün mumdan heykeli yer almaktadır.
    Yatak odasında ise Pirinç karyola, sim işlemeli yatak, masa örtüsü, ayrıca Maraş işi iki koltuk ve elbise dolabı vardır. Mücahitler odasında Gani Girici’nin ve bazı mücahitlerin portreleri, Gani Girici’ ye ait madalya ve Atatürk’ün ölüm anına, 09.05’e ayarlanarak durdurulmuş bir saat bulunmaktadır.
    Hatay Odasında Atatürk Adana’ya geldiğinde, Ayşe Fitnat hanımın başkanlığında bir grup Fransız işgalindeki Hatay’dan gelerek Atatürk’ ün huzuruna çıkmış ve ona siyah gül hediye etmiştir. Buna karşılık, Atatürk de “Kırk asırlık Türk yurdu düşman elinde kalamaz.” demiştir. Bu olayı anlatmak için mankenler konmuştur. Ayrıca ceviz oymalı sehpa, Türk bayrağı ve Hatay’dan gelen heyetin çeşitli boylarda fotoğrafları bulunmaktadır.
    Ceviz sandalye, nargile, madeni mangal, kilim ve halılar oturma odasındadır. Vitrin içerisinde Yeni Adana Gazetesi’nin ciltlenmiş Pozantı nüshaları ve çalışanlarının çerçeveli resimleri basın odasında bulunmaktadır.
    Maraş işi koltuk, masa, sandalye, telefon, dolap ve Atatürk’ ün portresi Atatürk’ün üst kattaki çalışma odasındadır. Cins ve ebatları değişik tüfekler, tabancalar, paşa apoleti, Atatürk’ ün doğduğu evin maketi, Anıtkabir’e Osmaniye’den giden taşın numunesi ve vitrin içerisinde çeşitli yıllara ait madeni paralar silah odasında yer almaktadır. Atatürk’ün yaverinin kaldığı Yaver Odasında pirinç karyola, sim ve gümüş işlemeli yatak örtüsü, ceviz kaplamalı elbise dolabı, madeni ibrik ve leğen bulunmaktadır. Atatürk, İsmet İnönü ve Kuva-yi Milliye döneminde emeği geçen ve Kuva-yi Milliye hareketini başlatanların büstleri Kuva-yi Milliye Odasındadır.
    Atatürk Evi’nden ayrılırken Büyük Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün, “Bende bu vaka inin ilk hissi teşebbüsü bu memlekette, bu güzel Adana’da vuku bulmuştur.” Sözlerini anımsıyorum ve Kurtuluş Mücadelesine dair ilk düşüncesinin Adana’da oluştuğundan dolayı büyük gurur duyuyorum. Adanalı olmak bana bir kez daha büyük mutluluk veriyor, gülümsüyorum.
    Atatürk Evi’nin bulunduğu bu semt Tepebağ’dır. Adana’nın kent merkezinde, kurulduğu iki adet höyüğün üzerinde, bir tarih anıtı gibi yükselen en eski yerleşim alanıdır. Tarihi sur içindeki adana şehrinin en eski kent kalıntıları, toprak altındaki değerleriyle bronz çağına kadar giden binlerce yıllık kültürü burada saklıdır. Yaklaşık olarak 8000 yıllık geçmiş olan Tepebağ’da 1495 yılında Ramazanoğlu Halil Bey’in yaptırdığı konaktan itibaren başlayan yeni şehirleşme döneminde Tepebağ Mahallesi de oluşmuştur. 1748 yılında yaptırılan Yeşil Mescit ile başlayan yeni yapılaşma döneminde gelişmiştir. O nedenle bugün ayakta kalabilmiş Tepebağ evlerinin çoğu 18.yüz yıldandır. Tepebağ evlerinin şemsiye gibi açılmış geniş saçakları, yüksek tavanları, cumbaları, daracık sokaklara açılan kanatlı kapıları ve hayranlık uyandıran oya gibi işlenmiş tavanları ile bizleri on sekizinci, on dokuzuncu yüzyılın büyülü mistik ortamına taşır. Sadece Tepebağ’da değil; Kayalıbağ, Türkocağı, Sarıyakup, Karasoku, Alidede ve Ulucami mahallelerinde çok az sayıdaki eski evler kurtarılmayı beklemektedir. “Eski Adana Evleri” aynı adlı TepebağHöyüğü’nün üzerinde ve eteklerindedir. Tarihi sur içindeki Adana şehrinin yüzlerce yıllık kültürü burada saklıdır.
    Nehir kıyısındaki ve Tepebağ’daki aslına uygun olarak restore edilmiş eski Adana evlerini seyretmek de oldukça keyifli… Buralarda kim bilir kimler yaşadılar? Sevinçleri, kederleri bu konakların taşlarına, duvarlarına sindi belki de… Genç oldular, evlendiler, çocukları oldu, yaşlanıp öldüler yıllar evvel… Ah ölüm, bunu düşününce içimi bir burukluk kaplıyor. Bir düşünürün “Ey hayat, seni el üstünde tutuşum ölüm sayesindedir.” sözleri dökülüyor dudaklarımdan ve kırık gülüşüm Adana’nın taştan yollarına düşüyor.
    Bu arada Bosnalı Salih’in Konağı’nı da Bosnalı Otel olarak çok güzel düzenlemişler. Kentin tarihi dokusuyla uyum içinde nehir manzaralı çok şirin bir yer olmuş. Söylem Dergisi olarak getirdiğimiz sanatçıları misafir ettiğimiz şık bir butik otel…
    Nehir manzaralı üç katlı ahşap bir ev de restore edilerek Türk Sinema Müzesi haline getirilmiş. Girişte Adanalı sanatçıların fotoğraflarının altında pirinç levhalar üzerine isimleri ve doğum tarihleri yazılmış. Ölen sanatçılarımızın ölüm tarihleri yazılmamış çünkü sanatçıların ölümsüzlüğü vurgulanmak istenmiş. İkinci katta film afişleri ile üç cansız erkek manken var. Yılmaz Güney’in elbiseleri giydirilmiş mankenin önünde duruyorum. Duvarda Yılmaz Güney’in eşine yazdığı mektuplar var. İster istemez gözyaşlarım yanaklarımdan süzülüyor. Çok duygulu mektuplar bunlar… Yılmaz Duru’nun giysileriyle bir manken karşımda dururken onun Susuz Yaz, İnce Cumali, Meyro gibi güzel filmleri gözümün önünden geçiyor. İrfan Atasoy’un giysileri de yine cansız bir mankenin üzerinde… Vurdulu kırdılı filmlerinden tanıyorum onu ama kızım tanımıyor. Nostalji filmleri gösterilirken ona pek rastlamıyoruz televizyondaki kanallarda…
    Kuzeye ilerliyoruz. Banklarda oturup fıskiyelerden şırıl şırıl akan suları seyretmek hoşumuza gidiyor. Bu kez kuzey batıya doğru yürüyoruz. Türkiye’nin ve Ortadoğu’nun en büyük camisi olan Sabancı Merkez Cami’ye varıyoruz. Kızım Sena cep telefonundan internete girerek şu bilgileri benimle paylaşıyor:
    “Sabancı Merkez Cami aynı anda 20.000 kişiye hizmet vermektedir, açık alanın düzenlenmesiyle 28.000 kişilik camidir. Son cemaat mahalliyle birlikte 6600 metrekareye yayılmıştır. Dokuz fil ayağı üzerine oturmuş. Klasik Osmanlı mimarisi tarzında yapılmış. Genel görünüm olarak Sultan Ahmet Cami’ ne, plan ve iç mekân olarak Selimiye Cami’ne benzemektedir. Dört yarım-kubbe, beş kubbe, altı minaresi vardır; bunlar dört halife ve dört mezhebe, İslam’ın beş şartına, imanın altı şartına karşılık gelmektedir. 32 metre çaplı ana kubbe 32 farza, avludaki 28 kubbe Kur’an’da adı geçen 28 peygambere, ana kubbedeki 40 pencere Muhammed’in peygamber olduğu yaşa ve 40 rekât namaza, 99 metrelik altı minare Allah’ın 99 güzel ismine karşılık gelir.” Değerli fotoğraf sanatçısı ve Doktor Haluk Uygur’un sözüyle bir kez daha “ilklerin ve enlerin şehri” Adana’da yaşamanın tadına varıyorum.
    İçi muhteşem çinilerle ve vitraylarla bezeli bu cami bize bir anda uhrevi bir âlemin kapısını açıverdi. Dualar okuyarak iç huzuruna erdik ve hayran kaldığımız camiden çıkarken adeta bir kuş gibi hafiflediğimizi hissettik.
    Güneye yöneliyoruz. Adana’mızın sembolü sayılan meşhur Taş Köprü’den Seyhan nehrini seyrediyoruz. Roma dönemi eserlerinden olan bu köprünün yirmi bir gözünden yedisi toprak altında kalmış. Şu anda on dört gözlü olan köprümüz 310 metre uzunluğundadır. Roma İmparatoru Hadrian tarafından yaptırılan köprü Jüstinianus tarafından ciddi anlamda onarılmıştır. Osmanlı döneminde de birkaç kez onarılan köprü, şu anda kullanılmakta olan dünyanın en eski köprüsüdür. İlkler ve enler kenti Adana’da yaşamaktan çok mutlu oluyorum ve Romalıların yaptığı ve kullandığı köprüyü asırlar sonrası kullanmak haz veriyor bana… Bu köprü Seyhan ilçemizle Yüreğir ilçemizi bağlamakta… Biz Yüreğir’deki güzellikleri ve Karşıyaka’daki muhteşem otelleri Hilton’u uzaktan seyrederek tarihi yerlerdeki gezimizin tadını çıkarıyoruz.
    Taş Köprü’nün yanındaki Tarihi Kız Lisesi’ni gezmemek olmaz. Yıllarca Türkçe ve Türk Dili ve Edebiyatı dersleri anlattığım sınıflar deprem sonrasında tamamen restore edilerek Adana Kültür Merkezi haline getirilmiş. Şair ve yazar olarak burada yapılan kültürel etkinlikler beni çok mutlu ediyor. Bir zamanlar annemin, halamın ve annemin amcasının kızı Behiye Teyze’min burada öğrenci olduklarını düşünmek bile beni heyecanlandırıyor. Çiçekler içindeki muazzam bahçede Karacaoğlan’ın heykeli var. Yer yer banklar konulmuş ve kamelyalarla süslü bahçede oturarak Seyhan nehrini seyretmek huzur veriyor bize…
    Ulu Cami’ye doğru yürüyoruz. 16. Yüz yıldan kalma bu caminin diğer adı Ramazanoğlu camidir ama Ulu Cami adıyla bilinir. Ramazanoğlu Beyliği zamanında Halil Bey tarafından 1509’da yapımına başlanan cami Ramazanoğlu Halil Bey’in ölümünden sonra oğlu Mehmet Piri Paşa tarafından 1541’de tamamlanmıştır. Selçuklu ve Memluk mimarilerinin izlerini taşıyan caminin duvarları siyah-beyaz mermer taşlarla bezelidir. Batı ve doğuda birer kapısı bulunur. Batı kapısı üzerinde iki yılan kabartması olan bir kubbe ve bir kitabe vardır. Doğu kapısı üzerinde ve minberinin üstünde de birer kitabesi bulunur. 16. asırdan kalma çinileri meşhurdur. Medrese, Türbe, İmaret, Dar’ül hadis, Dar’ül şifa, SIbyan Mektebi gibi yapıları da içeren Ramazanoğlu Külliyesi’nin bir parçasıdır. Külliyenin günümüze kadar gelebilmiş diğer kısımları; Medrese, Türbe ve Ramazanoğulları Saray Selamlığı (Tuz Hanı)’dır. Ulu Cami’nin batı kapısındaki yılan kabartmalarına bakarken oradaki kitabelerde neler yazdığını merak ediyoruz.
    Ara sokaktan şehrin güneyine doğru yürüyoruz. Bu sokakta tahta işçiliği ile uğraşan zanaatkârlar var. Hatta onlara zanaatçı değil, sanatçı bile denebilir. Öyle ustalıkla ve kendilerinden bir şeyler katarak eserler meydana getiriyorlar ki hayran olmamak elde değil… Çocukluğumda annemin elini tutarak geçtiğim yılların eskitemediği bu sokaktan yıllar sonra kızımla yan yana yürüyerek geçiyorum. Ne tuhaf bir his bu… Birkaç tahta kaşıkla oklava bir de kupaları asmak üzere ahşap bir kaide üzerinde altı kollu bir askılık satın alıyoruz.
    Elli metre ileride bütün ihtişamıyla Büyük Saat Kulesi karşımıza dikiliyor. Yapımına o devrin Adana Valisi Ziya Paşa tarafından başlanan 32 metre uzunluğundaki saat kulesi Abidin Paşa zamanında 1882’de bitirilmiştir. Osmanlı döneminde yapılan saat kuleleri içinde en uzunu olan bu kule modernleşmenin simgesi olmuş zamanında… Büyük Saat’in bulunduğu semtte o kadar çok tarihi doku var ki etkilenmemek mümkün değil.
    Büyük Saat Kulesi’nin hemen karşısında bulunan Çarşı Hamamı, her ne kadar kolay bir ulaşım yoluna sahip olsa da önünde dükkânların bulunmasından dolayı pek fazla görülemiyor. Bu konu üzerinde kızımla konuşmakta iken Çarşı Hamamı’nın önünde eski dostlarla karşılaşıyoruz. Ayaküzeri hal hatır soruyoruz. Hamamın tarihçesi hakkında bildiklerimi kızımla paylaşıyorum:
    “1529’da Ramazanoğlu Piri Paşa tarafından inşa edilen ve Adana’daki en büyük hamamı beş kubbesi bulunan Çarşı Hamamı’nın iç bölümleri mermerle kaplanmıştır. Hamamın inşa edildiği yıllarda değirmen çarkları ve kanallar aracılığıyla hamama su taşınırmış.”
    Kulenin sol tarafındaki Çarşı Hamamı ‘nı geçince görülen Kemeraltı Çarşısı sanki bizi davet ediyor. Elbette buraya kadar gelip de uğramamak olmaz. Yazmalar, nakışlı havlular alarak kızımın çeyizine katkıda bulunuyorum. Kazancılar Çarşısına giriyoruz. Biraz alış veriş yapıyoruz. Bakır cezvelerden ve dekoratif olarak kullanmak üzere el dokuması heybelerden, kilimlerden satın alıyoruz. Yıllardır babadan oğula devreden bakırcılık mesleğini sürdüren Pervin Teyze’nin oğullarının dükkânına uğruyoruz. Oradan da bakır işlemeli bir tepsi ve şekerlik alıyoruz. Aldığımız bütün eşyaları oraya bırakıyoruz. Onlar bizim komşumuz zaten. Akşamleyin evlerine özel araçlarıyla dönerlerken Pervin Teyze’ye uğrayarak eşyalarımızı bırakırlar. Adana’da dostluk ve komşu hatırı çok önemlidir. Böylece elimizde poşetlerle gezme zahmetinden kurtulduğumuz için onlara çok teşekkür ediyoruz.
    Madem Adana’mızı geziyoruz Hasan Ağa Cami’ni ziyaret etmeden olmaz. Hem geziyoruz hem de burası hakkındaki bilgileri cep telefonumuzdan girerek internetten öğreniyoruz:
    “Klasik Osmanlı dönemi mimarisinin Adana’daki tek örneği olan camiyi 1558 yılında Ramazanoğlu Halil Bey’in kölesi Abdullahoğlu Hasan Kethüda ile azatlı kölesi Atike yaptırmıştır. Planını Mimar Sinan’ın yaptığı söylenir. İki bölümden meydana gelen son cemaat yeri, klasik Türk mimarisinde görülen sütun başlıklarının taşıdığı sivri kemerlerle üç bölüme ayrılmakta ve bölümler üzerini küçük kubbeler örtmektedir. Camii esas mekânına son cemaat yerinden girilmekte olup kare plandaki mekânı köşe trompları ile intikali sağlanan yüksek kasnaklı bir kubbe örtmektedir. Giriş kapısının kuzey duvarı bitişiğinde Lale Devri üslubunu andıran oymalı süslemeler vardır. Müezzin mahfili ve mihrabı ağaçtandır. Siyah ve beyaz mermerlerle süslüdür. Minberi de aynı cins mermerlerle yapılmıştır. Tek şerefeli minaresi 1730 yılında yapılmıştır. Kesme taştan sade ve klasik üsluptadır. Caminin güney duvarında 1671 yılında Adana’ya gelen Evliya Çelebi’nin imzasını taşıyan bir yazıt bulunmaktadır. Ulu Camii’nin yapımını yöneten Hasan Kethüda buradan artırdığı malzemeyle daha güzel olan bu camiyi yaptırmıştır. Söylentiye göre buna çok kızan Ramazanoğlu Piri Mehmet Paşa da onun başını kestirmiştir.” Camiyi gezip trajik öyküsünü de öğrendik.
    Bu arada eskiden oturduğumuz semtte Mestanzade Camii’inin güzelliğinden bahsediyorum kızıma… 1682 yılında Mestanzade Hacı Mehmet Ağa tarafından yaptırılmış. Rahmetli annem bununla ilgili bir efsane anlatırdı biz çocukken masal gibi dinlerdik. Adamın bir kedisi varmış. Adı Mestan’mış. Onun sayesinde zengin olmuş. Efsaneden aklımda bu kadarı kalmış maalesef…
    Karasoku’nun nostaljik havasını teneffüs ederken acıktığımızı fark ediyoruz. Burada oldukça eski birçok kebapçı var. Kazancılar, Tarihi İstanbul Kebapçısı, Eski Onbaşılar Kebapçısı, Asmaaltı… Buranın kebabı meşhurdur, kebabın yanında da şalgam suyu içilir elbette… Üstüne de kaymaklı kadayıf muhteşem olur.
    Yemekten sonra Yağ Cami’ye doğru ilerliyoruz. Burası eskiden Ermeni kilisesiymiş. 1501 yılımda Ramazanoğlu Halil Bey burayı camiye çevirmiş. Selçuklu Ulu Camileri karakterinde, yani çok sütunlu cami tipindedir. Yapıya sonradan eklenen bir anıt gibi büyük ve görkemli bir avlu kapısı vardır. Daha önce “Eski Camii” denilen yapı, anıtsal avlu kapısının önünde yağ pazarı kurulması nedeniyle, “Yağ Camii” adını almış. Altı asırlık yolculuğumuzu küçük saate yönelerek sürdürüyoruz.
    Küçük Saat’e varmadan 5 Ocak Meydanı ve yüksekçe bir yerde Atatürk heykeli vardır. Heykelin etrafında havuz bulunur. Havuz kenarında ise kurtuluş savasını anlatan çeşitli kabartmalar bulunmaktadır. Heykelin yer aldığı göbek çiçeklerle bezelidir.
    Solda Adana’nın en eski hamamlarından Mestan Hamamının önünden geçiyoruz. Bu hamam 1682 yılında Ramazanoğulları ‘ndan Hacı Mahmut Ağa tarafından yapılmıştır. Kare planlıdır. Soyunmalık üzerini trampintikalli bir kubbe örtmektedir. Kubbe ortasında soyunmalığı aydınlatan feneri bulunmaktadır. Soğukluk olan üç bölümün üzerini pandantifi kubbe örtmektedir.
    Az ileride sağda Adana’nın en eski ve görkemli camilerinden Kemeraltı Camii görünüyor. Kemeraltı Camii Ramazanoğlu Piri Paşa’nın emirliğine rastlayan dönemde, Hacı Mustafa Bey tarafından 1548 yılında yaptırılmıştır. Kare biçimindedir.Mimari özellikleri, genel olarak klasik Osmanlı mimarisini yansıtır niteliktedir. Hala kullanılmaktadır.
    Adana’nın en kalabalık yeri, en merkezi ve en eski çarşılarından Küçük Saat’e doğru ilerliyoruz. Bu arada sağdaki kuyumcuların ışıltılı vitrinlerine bakmadan geçemiyorum. Küçük Saat, bu gün kentin can¬lı ticaret noktalarından biridir. Dükkânlar, alışveriş merkezleri büyük bir insan kalabalığıyla günün her saatinde, hareketli manzaralar sergiler. Bulunduğu mekânda sembol olan Küçük Saat za-manın getirdiği değişimlere rağmen ilk konulduğu haliyle varlığını sürdürmeye ve bu haliyle geçmişe uzanan bir basamak olmaya devam etmektedir. Küçük Saat semti, Kemeraltı Camii’nin yanındaki kale kapısın¬dan dolayı eskiden Ters Kapı ya da Tarsus Kapı adıyla bilinmekteymiş. Bu semtte zamanın sessiz takipçisi olan Büyük Sa¬at Kulesi’ne ithaf olarak Küçük Saat denilen ikinci bir sembolik saat bulunmaktadır. İş Bankası tarafından cumhuriyetin ilk yıllarında bu meydana ko¬nulan saat, bulunduğu semte adını vermesi yönüyle önem taşımaktadır. Mekanizması sembolik bir kumbara içerisine yer¬leştirilmiş olan saat, sanatsal açıdan çok değerli ol¬mamasına karşılık işlek caddelerin kavşak noktasın¬da yer alması yönüyle dikkat çekici bir konumdadır.
    Küçük Saati elli metre geçince sağda bütün güzelliğiyle bembeyaz taşlarla yapılmış gelin gibi güzel ve zarif bir cami çıkar karşınıza… Adı yeni ama kendisi eskidir. Adana’da Memlûk mimarisi etkisinde tarihi Adana Yeni Camii dikdörtgen biçiminde, on kubbeli bir yapıdır. Minaresinin giriş kapısının üstünde bir güneş saati bulunmaktadır. Kitabelerinden birine göre camii, 1724 yılında Abdürrezzak Antaki adlı Antakyalı bir zengin tarafından; bir başka kitabeye göre minaresi 1729 yılında Abdullah Bin Ali Beşe tarafından yaptırılmıştır.
    Yeni Cami’nin 10 metre ilerisindeki duraktan Özen dolmuşlarına biniyoruz ve Çifte Minare’de iniyoruz. Bu semte de adını Çifte Minare Camii vermiş. Asıl adı M. Sabuncu Camiidir. Eskiden Adana da bulunan tek çifte minareli cami olduğundan caminin adı herkes tarafından Çifte Minare olarak bilinir. Adana’nın pek çok yerinden görülebilen Çifte Minare Camisi son zamanlarda yapılan yüksek binaların gölgesinde kalmış ve artık uzak yerlerden görülemez olmuştur. Çifte Minareli Camii tarihi bir özelliği olmasa da şehrimizde bir dönem iki minare arasına mahya asılması açısından önemli bir yapıdır. Mimarisi ile göz dolduran cami Adana’nın en merkezi yerlerinden Çınarlı Mahallesindeki Adana Verem Savaş Dispanserine yüz metre mesafede bulunmaktadır. Caminin hemen karşındaki Adana Bilim ve Teknoloji Üniversitesi 2011 yılından beri hizmet veren devlet üniversitesidir.
    Bu semtte oturan bir yakınımızın evinde çayımızı yudumlarken daha gezemediğimiz çok yer olduğunu konuşuyoruz. Onlarla birlikte Seniha arkadaşımızın otomobiliyle şehir turu atıyoruz. Mimar Sinan Kültür Merkezinin önünden geçiyoruz. Ne konserler olmuştu burada diye geçmişi tazeleliyoruz. Ayna konserindeki yağan yağmuru ve o yağmura rağmen sırılsıklam olarak konseri coşkuyla izlediğimizi, Ayna Grubunun “Gittiğin yağmurla gel” şarkısına avaz avaz eşlik ettiğimizi gülerek anımsıyoruz. Çelik konserine ise çok hasta olduğum halde koşa koşa gittiğim hala usumda…
    Gezintimiz devam ediyor tabii… Cemal Gürsel Caddesi’ni turluyoruz. Bebekli Kilise’yi uzaktan görüyoruz. İnönü Parkı’nın bulunduğu Dörtyol Ağzı’ndan yukarı doğru uzanıyoruz. Atatürk Caddesi’ne yöneliyoruz. Burada bulunan Atatürk Parkı en önemli mekânlardan biridir. Önemli günlerde bu parkta törenler yapılır ve çiçekler, çelenkler burada heykelin bulunduğu havuzun önüne ve iki yanına konur. Adana halkının en önemli toplanma yerlerinden biridir. Atatürk heykelinin iki yanında da askerlerimizi ve kurtuluş savaşındaki kahraman Türk kadınlarını simgeleyen heykeller bulunur. Atatürk Caddesinde de bir tur atıyoruz. Parktaki heykelin, çiçeklerin, güvercinlerin güzelliğini seyretmek hepimize mutluluk veriyor.
    Gazipaşa’da Kazım’ın Büfesinde taze sıkılmış portakal sularımızı yudumluyoruz ve Eski Baraj’a gidip manzaranın güzelliğini seyre dalıyoruz. Dilberler Sekisine doğru ilerliyoruz. Yapay şelaleyi ve havuzda yüzen ördekleri sevgiyle izliyoruz. Akşamüstü bibi bici yiyelim diyerek Adnan Menderes Bulvarı’na gidiyoruz. Bir yandan gölü ve ışıklandırılmış Sevgi Adası’nı seyrederken bir yandan da bici keyfini sürdürüyoruz. Bici bici yöremizde yazın yenen serinletici hafif bir tatlıdır. Eskiden meyvelerle süslenmezdi, bir süredir meyvelerle süslenerek servis ediliyor.
    Dönüşte bizi eve bırakıp evine dönen arkadaşıma “Adana’yı bir günde gezmek imkânsız!” diye dert yanıyorum. Apartman girişinde kapıcımız bize bırakılan emanetleri veriyor. Teşekkür ederek sabahki alış verişimizde Kazancılar Çarşısındaki komşu oğluna emanet bıraktığımız poşetlerimizi alıyoruz. Eve döndüğümüzde böyle güzel bir şehirde yaşamanın mutluluğu üzerine devam ediyor sohbetimiz.
    Bu arada çok sevdiğim şairlerden Yahya Kemal Beyatlı’nın “Aziz İstanbul” şiiri geliyor aklıma ve bu şiirin Adana için yazıldığını hayal ediyorum:
    “Nice revnaklı şehirler görünür dünyada,
    Lakin efsunlu güzellikleri sensin yaratan.
    Yaşamıştır derim en hoş ve uzun rüyada
    Sende çok yıl yaşayan, sende ölen, sende yatan.”
    Yahya Kemal Beyatlı
    Ah Adana sen ne güzelsin!

    HARİKA UFUK
    ADANA
    7 MAYIS 2014;
    SAAT:21.23

    ADANA’MDAN SELÂM SANA TÜRKİYE’M

    Toros güzelleri amber kokuyor,
    Adana’mdan selam sana Türkiye’m!
    Gönül tezgâhında sevgi dokuyor,
    Adana’mdan selam sana Türkiye’m!

    Bakü petrolünü akıtır Ceyhan,
    Ceyhan’a kardeştir eşsizdir Seyhan,
    İki kardeş konuk, Çukurova’m han,
    Adana’mdan selam sana Türkiye’m!

    Meşhurdur Kozan’ın mandalinası,
    Bucak’ta yetişir meyvenin hası,
    Kozan yiğitleri, yiğidin ası,
    Adana’mdan selam sana Türkiye’m!

    Karaisalı’mız merttir, kahraman,
    Düşmanı püskürttü, dedirtti aman,
    Tertemiz havası, suyu her zaman,
    Adana’mdan selam sana Türkiye’m!

    Güzel ilçelerden biri Karataş,
    Taze, leziz balık pişsin olsun aş,
    Denizi şahane, bulamazsın taş,
    Adana’mdan selam sana Türkiye’m!

    Yumurtalık dengin var mı dünyada?
    Kalesi denizde küçücük ada,
    Mavi sular, yeşil orman orada,
    Adana’mdan selam sana Türkiye’m!

    Seyhan ilçemizde hoş olur seyran,
    Çukurova’mıza kim olmaz hayran?
    Misis’te içilir en güzel ayran,
    Adana’mdan selam sana Türkiye’m!

    Tarih kokar Feke hem Saimbeyli,
    Serindir Aladağ ve Tufanbeyli,
    Misafirperverler hanımlı beyli,
    Adana’mdan selam sana Türkiye’m!

    Gülek BoğazıylaŞekerpınarı,
    Pozantı’dan başlar Tekir’in karı,
    Çiçekli ovada bal yapar arı,
    Adana’mdan selam sana Türkiye’m!

    Yüreğir ilçesi cennetten bahçe,
    Merkez Cami huzur verir gezdikçe,
    Ayetler Arapça, dualar Türkçe,
    Adana’mdan selam sana Türkiye’m!

    İmamoğlu,Merkez şehrin incisi,
    Adana ülkemin hep birincisi,
    Harika gönlümün tek bir incisi,
    Adana’mdan selam sana Türkiye’m!

    HARİKA UFUK

    Bugün gezemediğimiz yerlerin bir kısmı şiirlerimde var. İsterseniz biraz da Adana şiirlerimle yolculuğa çıkalım:

    ADANA METHİYESİ

    Hâlâ kullanırız eski Taşköprü,
    Üç bin beş yüz yıllık tarihiyle var,
    Taşlarla işlenmiş sağlam bir örü!
    Hadrianus’ tan da bize yadigâr!

    Ölüme çareyi buldurmuş Rahman,
    Misis köprümüzden geçerken Lokman,
    Elinden uçurmuş listeyi o an,
    Birkaç öğüt kalmış esince rüzgâr!

    Kaleler kentidir güzel Adana,
    Sayısı öyle çok kırktan da fazla,
    Yumurtalık, Kozan ve Anavarza,
    Kenti hala korur, efsane duvar!

    Eski uygarlıklar işte Han yeri,
    Sirkeli köyünde yolun imleri,
    Elinde okuyla resmetmiş eri,
    Adana’m antiktir, hep tarih kokar!

    Hasan Ağa Cami ve Ulu Cami,
    Ramazanoğlu’ ndan hatıra şimdi,
    Yağ Cami önceden kilise idi,
    Artık dualarla gönüller yıkar!

    En büyük camimiz Merkez Camidir,
    Eller Hakk’a açık, kalp samimidir,
    Sabancı’nın âhir birikimidir,
    Cennete yol olur, camide bahar!

    Yeşil Mescit, Akça Mescit pek rahat,
    Çarşı, Büyük Saat ve Küçük Saat,
    Dilberler Sekisi, eşsizdir göz at,
    Eski-Yeni Baraj kederi kovar!

    Toros dağlarımız ve yaylaları,
    Tekir’le Bürücek, Şeker pınarı,
    Dağlarda bal yapar çalışkan arı,
    Çerçi Yusuf’ta da derde derman var!

    İki büyük nehir: Seyhan ve Ceyhan,
    Suyumuz lezzetli; işte Çatalan,
    Her mahallemizde yemyeşil alan,
    Çocuklar parklarda gönlünce oynar!

    Harika çok sever Çukurova’yı,
    Adana’nın başka güneşi, ayı,
    Kapuzbaşı, Eynel, Obruk alayı,
    Adana’m ülkeme güzellik yayar!

  • Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

    rahileanam

    Şairə-jurnalist-publisist
    Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
    “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

    K Ö N Ü L

    “Düşüncələrim” – silsiləsindən

    Nə vaxtdır həsrətəm həzin sevincə,
    Dərdlər sıxıb onu qəlbdə bir küncə.
    Əqlimi tərk edib sağlam düşüncə,
    Gizlin, için- için mələyir könül.

    Dəyəri qalmayıb zamanın, anın,
    Telləri didilib nalan kamanın.
    Ardınca gedirəm ötən karvanın,
    Dərdini yollara ələyir könül.

    Qazancım yek, düdü, seyim qalmayıb,
    Ürəyim üzülüb, heyim qalmayıb.
    Bayatı çəkməyə neyim qalmayıb,
    Allahdan hey mədəd diləyir könül.

    Bayramdan çox olub yasım, ələmim,
    Təsəllim ağ kağız, bir də qələmim.
    Xalqa xidmətimdir işim, əməlim.
    Aləmə nur, ziya çiləyir könül.

    Yaradan bəxş edib dəyanət, dözüm,
    Kimsənin malında olmayıb gözüm.
    Dövranam, sənətdə vardı öz sözüm,
    Özüynən iftixar eləyir könül.

    GÜLƏ-GÜLƏ
    /”Könül dəftərim” – silsiləsindən/

    Bəzənibdir sərvi boylum,
    Sığal çəkib qızıl telə.
    Gözəllərdə dəbdir-məlum,
    Naz eyləyə gülə-gülə.

    On beş günlük nazlı qəmər,
    İncə belin qucub kəmər.
    Körpə ceyrandır südəmər,
    Düşəcəkdir dildən-dilə.
    .
    Şux gülüşü alır canım,
    Damarımda coşur qanım.
    Balla dolu pətək, şanım,
    Damcıldayır gilə-gilə.

    Kirpikləri kölgə salır,
    Kəpənəktək qanad çalır.
    Gah can verir, gah can alır,
    Üzür məni bilə-bilə.

    O, Dövrana açıb meydan,
    Nurludur o, ulduz, aydan.
    Sürünürəm keçən yaydan,
    Nə hə deyir, nə yox hələ.

  • Şəfa VƏLİYEVA.Yeni şeirlər

    sxv

    “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
    Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

    ***

    İtmiş bir məhəbbət adalarıydı,
    Ömür xəritəmdə sənli cizgilər.
    Ya da, yad əlindən dad-amanıydı…
    Hardasa duyulmaz bir harayıydı,
    Toydan bir gün sonra sınan güzgülər.

    Nə yaman, nə yaman həsrətin varmış,
    İzlər addım-addım hara getsəm mən.
    Sənə gedən yollar nə yaman darmış…
    Uzaqda olmağın demə yaşatmış,
    Yoxsa mən küsərdim ömürdən, gündən.

    Sən uzaq…Çox uzaq coğrafi bir kəşf,
    Adasan, körfəzsən, dənizsən, nəsən?
    Bəlkə savannalar, tropik meşə?
    Bəlkə də zərif, incə bənövşə…
    Ya bəlkə, quruca bir səhrasan sən?!

    Bir gün açıq qapıları
    Bağlayıb da güləcəyəm…
    Və sonuncu yalanları
    Qucaqlayıb sevəcəyəm…

    Bir gün göylər də qapısın
    Açıb məni səsləyəcək…
    Mən şeytanın öz doğması-
    Mələk məni pisləyəcək…

    Girəcəyəm qucağına
    Axtalanmış ümidimin…
    Deyirlər, İrəm bağında
    Şənliyi var gedişimin…

    Həvva olanda nolur ki?!
    Getdim, sevin, alma bağı…
    Guya almasız nolub ki?!
    “Gəncə mənim İrəm bağım”….

  • İdmanın Karate növü ürə Azərbaycan çempionu Astan QASIMOV

    Qasımov Astan Zakir oğlu 2003-cü il aprel ayının 10-da Sumqayıt şəhərində ziyalı ailəsində anadan olub. 2009-cu ildə Sumqayıt şəhər 14 saylı orta məktəbin birinci sinfinə daxil olub.
    2007-ci ildən idmanın karate növü ilə məşğul olur. Dəfələrlə öz qrup yaşıdları arasında Azərbaycan çempionu olub. Qırx dəfə birinci, altı dəfə ikinci, altı dəfə üçüncü yerə layiq görülmüşdür.
    Azərbaycan Respublikası Kontakt Karate Federasiyasının prezidenti Ariz Ağayev tərəfindən fəxri diplom ilə təltif olunmuş və mükafatlandırılmışdır. Xarici ölkələrə dəfələrlə dəvət alıb.

  • Gənc yazar Kənan Aydınoğlunun “Ömrün yarı yolunda” adlı şeirlər kitabından seçmə şeirlər

    Nə gördüm…?

    Dayım Məzahirə.

    Dağlar da boynunu bükübdü sənsiz
    Həyatda nə gördüm nisgildən başqa?
    Tülək tərlanlar da uçmaq istəmir,
    Həyatda nə gördüm nisgildən başqa?

    Sənsiz qırılıbdı qolum-qanadım,
    Yadımdan çıxıbdı inan ki, adım,
    Könlümü göynətdi ahım-fəryadım,
    Həyatda nə gördüm nisgildən başqa?

    Qanadı qırılmış quş kimiyəm mən,
    Quruyub yaddaşım huş kimiyəm mən,
    Qübar içində naxoş kimiyəm mən,
    Həyatda nə gördüm nisgildən başqa?

    Oldum

    Svetlana Rəhimovanın (Əsədova)
    əziz xatirəsinə.

    Sən varıb dünyadan gedəndən bəri,
    Tanrının nə yazıq bəndəsi oldum!
    Bükəndə boynumu mən yazıq-yazıq,
    Dərdlərə ən azı dözəsi oldum.

    Çəkilmək bilmədi nə çən, nə duman,
    Yandırdı bu həsrət məni də yaman.
    Düzü, qalmayandan bu ömrə güman,
    Ağrının içində gəzəsi oldum.

    Əzablı günləri salmazdım yada,
    Mən ki danışmadım dərdi dünyada.
    Gələndən ruhuma, canıma qada,
    Kədərli şairin təzəsi oldum.
    Xəmirin ən kiçik kündəsi oldum!

  • Dilçilik İnstitutu yeni orfoqrafiya qaydaları ilə bağlı tənqidi fikirlərə münasibət bildirib

    Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyası (AMEA) Nəsimi adına Dilçilik İnstitutu Azərbaycan dilinin yeni orfoqrafiya qaydaları ilə bağlı tənqidi fikirlərə münasibət bildirib.
    “Azərbaycan dilinin orfoqrafiya qaydaları” layihəsi hazırlanıb və ictimaiyyətə təqdim olunub.

    “Azərbaycan dilinin orfoqrafiya qaydaları” layihəsini Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyasının Orfoqrafiya Komissiyası və AMEA Nəsimi adına Dilçilik İnstitutu hazırlayıb. Layihə Milli Elmlər Akademiyası Rəyasət Heyətinin 28 dekabr 2017-ci il tarixində keçirilən iclasında müzakirə olunub və çap üçün tövsiyə edilib.

    Qaydalar layihəsi təsdiq olunmaq üçün Nazirlər Kabinetinə göndəriləcək. Qaydalar 69 maddədən ibarətdir və gələcəkdə yaranacaq orfoqrafiya lüğətinin əsasını təşkil edəcək.

    Məlumdur ki, son günlər “Azərbaycan dilinin orfoqrafiya qaydaları” mətbuatda müzakirə olunur. Bu qaydaların mübahisəyə səbəb olması gözləniləndir. Yeni orfoqrafiya qaydaları mütəxəssislər tərəfindən qəbul edilib. Mətbuatda gedən müzakirələr Dilçilik İnstitutunun diqqətindədir. Komissiya bu təklifləri, tənqidi mülahizələrin hamısını təhlil edib ortaq qərar qəbul edəndən sonra hazırkı orfoqrafiya qaydaları təkmilləşəcək.

    Yeni orfoqrafiya qaydalarında çox söz dəyişməyəcək. Mətbuatda gedən məlumatlarda qeyri-dəqiqlik, qeyri-elmlik var. Qaydalarda yalnız söz əvvəlində və söz sonunda qoşa “ss” və -iyyat, -iyyət, -iyyə şəkilçilərnin tərkibindəki “yy” samitlərindən birinin düşməsi təklif olunub.
    Orfoqrafiya lüğətinin 2013-cü il nəşrində qondarma sözlər var. Yeni lüğət daha təkmil formada çap olunacaq.
    Hələ bu məsələ təsdiq olunmayıb, layihə şəklində müzakirə olunur. Qaydalar Nazirlər Kabineti tərəfindən təsdiq olunduqdan sonra “Orfoqrafiya” lüğətinin VII nəşri işıq üzü görəcək.

    Mənbə: http://dilcilik.az

  • “Azərbaycan dilinin orfoqrafiya qaydaları” layihəsi

    Layihə
    Azərbaycan dilinin orfoqrafiya qaydaları

    Əsl Azərbaycan sözlərinin yazılışı

    1 . Azərbaycan dilinin lüğət tərkibində əksəriyyət təşkil edən milli sözlərin bir çoxu deyildiyi kimi yazılır: addım, dəniz, gəlin, günəş, qoşun, oğul və s.

    2 . Son səsi [x] və ya [ğ] kimi tələffüz olunan milli sözlər q hərfi ilə yazılır: ayaq,bar­maq, bulaq, dayanacaq, qatıq, qonaq, otaq, yaxşılıq, yanaq və s. Bu qəbildən olan sözlərə saitlə başlanan şəkilçi qoşulduqda yazıda q ~ ğ əvəzlənməsi baş verir: ota­­­ğa, bulağın, qonağımız və s.

    Qeyd: Son səsi [kʹ] kimi tələffüz olunan bir qrup alınma sözlər də q hərfi ilə yazılır: filoloq,ittifaq, müstəntiq, natiq, şəfəq, texnoloq, üfüq, vərəq və s. Əsl Azərbaycan sözlərindən fərqli ola­­­raq, bu qəbildən olan sözlərin sonuna saitlə başlanan şəkilçi qoşulduqda yazıda heç bir də­yi­şik­lik baş vermir: filoloqa , şəfəqi , üfüqə və s.

    3 . Son səsi [xʹ] kimi tələffüz olunan iki və çoxhecalı milli sözlər k hərfi ilə yazılır: bilək, birlik, külək, ürək, üzərlik , üzük və s. Bu qəbildən olan sözlərə saitlə başlanan şəkilçi qoşulduqda yazıda k ~ y əvəzlənməsi baş verir: biləyi, bir­li­yimiz, ürəyim, üzüyün və s.

    Qeyd: Söz sonunda [k] kimi tələffüz olunan əksər alınma sözlərə isə bu qayda şamil edil­mir, yəni onlarda əvəzlənmə baş vermir: əmlak-əmlaka, iştirak-iştirakımız, mexanik-mexanikə, şərik-şəriki, tex­nik-texnikin və s.

    4 . Son səsi həm [ t] , həm də [ d] kimi tələffüz olunan iki və çoxhecalı milli sözlər d ilə yazılır: bulud, palıd, söyüd və s. Bu qayda ona əsaslanır ki, həmin söz­lə­rə saitlə başlanan şəkilçi qoşulduqda sondakı samit [ d ] kimi səslənir.

    Qeyd: P olad, sənəd, təqaüd və s. kimi alınma sözlər də bu qaydaya əsaslanır.

    5 . Son səsi həm [ k] , həm də [ g] kimi tələffüz olunan milli sözlər g hərfi ilə yazılır: çələng, pələng, səhəng, tüfəng və s. Dördüncü bənddəki qayda bu sözlərə də aiddir.

    Qeyd: Bu qayda ahəng, qəşəng, nəhəng kimi alınma sözlərə də şamil edilir.

    6 . Son səsi həm [ c], həm də [ ç] kimi tələffüz olunan sözlər c hərfi ilə yazılır: kərpic, qılınc, ülgüc və s. Dördüncü bənddəki qayda bu bəndə də aiddir.

    7 . Ədəbi tələffüzdə ilk səsi [ ı ] ilə deyilən sözlər olmadığı üçün aşağıdakı milli sözlər i ilə yazılır: ilan, ildırım, ilğım, ilxı, ilıq, inanmaq, işartı, işıq və s.

    Alınma sözlərdə saitlərin yazılışı

    8 . O saitli alınma sözlər [ a ] və ya [ o ] ilə tələffüz edilməsindən asılı olma­ya­raq, o ilə yazılır: avt o mat, ensikl o pediya, k o llec, k o llektiv, k o m­bi­nat, lab o rant, M o skva, m o tor, o byekt, O dessa, p o çtalyon, p o ema, p o eziya, pr o blem, pr o­ fes­sor, s o list, vel o siped və s.

    9 . İkinci hecasındakı saiti [ i ], bəzən də [ ü ] ilə tələffüz olunan ərəbmənşəli sözlər ənənəvi-tarixi prinsipə əsasən i ilə yazılır: külli (miqdarda), müdir , müdrik, müflis,müxbir, müxlis, münbit, münsif, mürid, mürşid, müsibət və s.

    Qeyd: Mühüm və ü füq sözlərindəki ikinci heca ü hərfi ilə yazılır.

    10. Mənbə dildə tərkibində u saiti ilə yazılan və [ yu ] kimi tələffüz olunan aşağıdakı sözlər ədəbi dilimizin fonetik qaydalarına uyğun olaraq ü ilə yazılır: al ü minium, b ü lleten, b ü ro, j ü ri, karb ü rator, komp ü ter, L ü ksemburq, paraş ü t,

    s ü jet, t ü tor, uvert ü ra və s.

    11 . Sonu a saiti ilə bitən alınma sözlər iki cür yazılır:

    a) Aşagıdakı sözlərin sonunda a hərfi ya­zıl­mır: aksiom, anket, ap­tek, atmosfer, fab­­rik, fonem, kaset, kayut, konfet, kontor, qəzet, qrafem, qravür, qrup, leksem, lent, ma­şın, perspektiv, planet, pyes, reklam, rezin, sistem, sis­tern, sitat, teorem, vitrin və s.

    b) sonundakı a saiti atılarkən mənası anlaşılmayan və ya başqa məna verən sözlər mənbə dildəki kimi a hərfi ilə yazılır: botanika, doktrina, forma, kamera, qram­ma­tika, norma, poetika, poeziya,respublika, taktika və s. Belə sözlərin sonun­da a hərfi ya­zılmadıqda məna dəyişikliyi baş verir. Məsələn, botanika elm sahəsi olduğu hal­da, botanik sahə üzrə mütəxəssisdir.

    12 . “Azərbaycan dilinin orfoqrafiya lüğəti”nin 2013-cü il nəşrində metafor, profilaktori, sanatori şəklində verilmiş sözlərin metafora , profilak­to­riya, sana­to­ri­ya kimi yazılması tövsiyə olunur.

    13 . Mənbə dildə birhecalı olub, tələffüz zamanı, adətən, sonundakı iki samit arasına i və ya ü saiti artırmaqla tələffüz olunan ərəbmənşəli sözlər iki cür yazılır:

    a) iki saitlə yazılanlar: ağıl, cisim, eyib, ətir, feil, fəsil, fikir, heyif, isim, izin,

    qəbir, qədir, qisim, meyil, Misir, nəsil, ömür, səbir, sətir, sinif, şeir, şəkil, zehin ;

    b) bir saitlə yazılanlar: cəbr, əmr, əsl, həbs, həsr (etmək),hökm, hüsn,hüzn, hüzn, kəsr, qəbz, qəhr, qəsr, nəbz, nəfs, nəsr, sehr, sədr, üzr, üzv, zülm və s.,

    Bu qisimdən olan sözlərin bir çoxu iki saitlə yazıldıqda başqa mənalı sözlər – paronimlər alınır: əsl –əsil, əsr – əsir, həsr – həsir, kəsr – kəsir , nəfs – nəfis və s.

    Söz köklərində samitlərin yazılışı

    14 . Rus dilində tərkibində ц samiti olan Avropa mənşəli alınma sözlərin ya­zı­lışında aşağıdakı qaydalar əsas götürülür:

    a) ümumi isimlər s ilə yazılır: aseton, dosent, konsert, lisey, sex, sement, senzura, sirk və s.

    Qeyd: Vitse sözü istisnadır, ts ilə yazılır.

    b) xüsusi isimlərdə sözün əvvəlində s ilə ( Setkin, Sialkovski və s.); sözün ortasında və axırında isə ts ( Motsart, Muromets, Vorontsov və s.) yazılır:

    15 . Rus dilində tərkibində щ hərfi olan alınma sözlərin yazılışında aşağıdakı qaydalar əsas götürülür:

    a) sözün əvvəlində və sonunda işlənən щ samiti əvəzinə ş yazılır: borş, Şedrin, Şerba, Şors və s.

    b) Sözün ortasında işlənən щ samiti əvəzinə qoşa şş yazılır: Quşşin,

    meşşan, Pleşşunov, Vereş­şa­gin və s.

    16 . Rus dili vasitəsilə dilimizə keçmiş aşağıdakı alınma sözlər (ümumi və xü­susi isimlər) əslinə uyğun olaraq h hərfi ilə yazılır: Haaqa, Hamburq, har­mo­ni­ya, Havana, Hegel, hektar, heroqlif, Heyne, hidrogen, himn, hospital, Höte,

    hu­­­manizm və s.

    17 . Birinci və ikinci hecasındakı samiti, əsasən, [ m] ilə tələffüz olunan sözlər n samiti ilə yazılır: anbar, günbəz, İstanbul, qənbər, sünbül, şənbə, tənbəl,

    zənbil.
    Kombayn, kombinat, kömbə, pambıq sözləri istisnadır.

    18 . – iy , – skiy ilə qurtaran xüsusi isimlərin sonundakı y samiti yazılmır: Qorki, Mayakovski, Yaroslavski.

    19. Kimyəvi element adları mənbə dildəki kimi yazılır: kalium, maqnezium, natrium və s.

    20 . Mənbə dildə [ c ] kimi tələffüz olunan alınma sözlər c hərfi ilə də yazılır: Cek London, cemper, Siciliya və s.

    21 . Mənbə dildə g samitli alınma sözlər g ilə də yazılır: biologiya, dialek­to­lo­giya, general, genezis, geologiya, gigiyena, gimnastika, gitara və s.

    22 . Aşağıdakı sözlərin mənbə dildəki yazılışı əsas götürülərək, k hərfi ilə yazıl­ma­sı məqsədəuyğun sayılır: əs k ər, əs k inas, İs k əndər, iş k əncə və s.

    Qeyd : Bu sözlər dilimizdə məhz tələffüzlərinə əsasən indiyədək g hərfi ilə yazılmışdır. Belə ki, mənbə dildə yanaşı gələn kar samitlərdən ( sk, şk ) ikincisi ( k ) tələffüzdə cingiltiləşərək, onun cingiltili qarşılığına (g) keçmişdir.

    23 . Mənbə dildə w samitli alınma sözlər Azərbaycan dilində v ilə yazılır: veb-sayt, Vilyam, vindos, vörd və s.

    Qoşasaitli və qoşasamitli sözlərin yazılışı

    24 . Kökündə eynicinsli və müxtəlifcinsli qoşa sait işlənən alınma sözlər ədəbi dildəki tələffüzündən asılı olmayaraq, qoşa saitlə də yazılır: ailə, bədii, camaat, əcaib, əmtəə, ideal, maaş, müalicə, okean, saat, stadion, zəif və s.

    25 . Milyon və milyard sözləri mənbə dildəki yazılışından asılı olmayaraq, bu şəkildə yazılır.

    26 . Hecalarından biri p samiti ilə bitib, sonrakı hecasının ilk samiti [b ] kimi səslənən sözlər qoşa pp samiti ilə yazılır: guppultu, hoppanmaq, şappıltı, tap­­pıl­tı, toppuz və s.

    27 . Hecalarından biri k samiti ilə bitib, sonrakı hecasının ilk samiti [g ] kimi səslənən sözlər qoşa kk samiti ilə yazılır: mürəkkəb, mütəkkə, səkkiz və s.

    28 . Hecalarından biri t samiti ilə bitib, sonrakı hecasının ilk samiti [d ] kimi səslənən sözlər qoşa tt samiti ilə yazılır: əlbəttə, hətta, Səttar və s.

    29 . Hecalarından biri q samiti ilə bitib, sonrakı hecasının ilk samiti [kʹ ] kimi səslənən sözlər qoşa qq samiti ilə yazılır: diqqət, doqquz, saqqal və s.

    30 . İki sait arasında gələn qoşa samitli sözlər qoşa samitlə yazılır: ballada, ka­­pella, kassa, klassik, qəyyum, libretto, nəqqaş, operetta, səyyar, şassi, vassal, və s.

    Qeyd: Mənbə dildə tərkibində ll , nn , pp qoşa samitləri olan alınma sözlər aşağıdakı kimi yazılır: paralel, anten, ton, qrup, aparat və s.

    31 . Mənbə dildə sonu qoşa samitlə bitən iki və ya çoxhecalı sözlər bir sa­mit­lə yazılır: hüsnxə t , kiloqra m , kilova t , meta l , mühü m , rəsmxə t, sərhə d və s .

    32 . Təkhecalı sözlərin sonunda qoşa samitin hər ikisi yazılır: fənn, haqq, hiss, xətt, küll, rədd, sirr, vatt, zənn, zidd və s .

    Belə sözlərə samitlə başlanan şəkilçi artırdıqda onların kökündəki qoşa sa­mitlərdən biri düşür: fənn – fənlər, haqq – haqsız, xətt – xətdən, sirr – sirlər və s.

    Qeyd:

    Bu qayda hiss və küll sözlərinə şamil edilmir. Çünki həmin sözlərin son samitlərindən bi­ri­ni atdıqda onlar başqa məna daşıyır: his (ocağın hisi), kül (siqaretin külü). Hiss sözünə yalnız – siz şəkilçisini artırdıqda kökdəki s samitlərindən biri ixtisar olunur.

    33 . Mənbə dildə bəzi təkhecalı və çoxhecalı sözlərin sonunda işlənən qoşa ss samitindən yalnız biri yazılır: ekspress – ekspres, konqress-konqres, stress – stres və s.

    34. Mənbə dildə ss qoşa samiti ilə başlayan ssenari sözünün əvvəlində bir s hərfi yazılır: senari. Həmin sözdən düzələn sözlərdə də bu qaydaya əməl edilir.

    35. Mənbə dildə söz ortasında qoşa ss samiti olan aşağıdakı sözlər də bir s hərfi ilə yazılır: masaj, pasaj, şose və s.

    36 . Mənbə dildə tərkibində qoşa mm samiti olan və sonu a saiti ilə bitən sözlər aşağıdakı kimi yazılır: diaqram, proqram, stenoqram, teleqram və s.

    37 . Əvvəlki orfoqrafiya lüğətlərində tərkibində – iyyat,- iyyət və -iyyə şə­kil­çisi olan sözlər qoşa yy samiti ilə yazılmışdır. Hazırda həmin sözlər bir [ y] ilə tə­ləf­füz olunur. Buna görə də fonetik prinsipə əsaslanaraq tərkibində həmin şəkilçilər olan sözlərin bir y ilə yazılması məqsədəuyğun sayılır. Məsələn: cərrahiyyə – cər­ra­hiyə, döv­riy­yə – dövriyə, ədəbiyyat – ədəbiyat, fəaliyyət – fəaliyət, maliyyə – maliyə , üs­lu­biy­yat – üslubiyat və s.

    Qeyd: Qəyyum, səyyah, səyyar, səyyarə, təyyar kimi sözlər istisnadır. Ehtiyat, mərsiyə, saniyə, təhkiyə, tərbiyə, təziyə, tövsiyə kimi sözlər isə indiyədək bir y ilə yazılmışdır və onların yazılışı olduğu kimi qalır.

    Şəkilçilərin yazılışı

    38 . Sözdüzəldici şəkilçilər aşağıdakı kimi yazılır:

    1) Bir cür yazılan alınma şəkilçilər:

    – i şəkilçisi: cənubi, daxili, elmi, həyati,Naxçıvani, şimali, Şirvani, tarixi və s.

    Sonu saitlə bitən sözlərdə bu şəkilçi – vi şəklində olur: ailəvi, dairəvi, Gəncəvi, kimyəvi, kütləvi və s.

    – varı şəkilçisi: buynuzvarı, qalxanvarı, üzükvarı, yüngülvarı və s .

    – stan şəkilçisi: Samitlə bitən sözlərdə bu şəkilçinin əvvəlinə ahəng qanununa uyğun olaraq ı, i, u, ü saitləri artırılır: Dağıstan, Türkmənistan, Monqolustan, Türküstan. Saitlə bitən sözlərdə isə şəkilçi olduğu kimi qalır: Gürcüstan.

    2) İki cür yazılan şəkilçilər:

    Kar samitlə bitənlərdə: – qan, – kən ; cingiltili samitlə bitənlərdə – ğan, – gən:

    burulğan, çalışqan, deyingən, döyüşkən, sürüşkən, yapışqan və s.

    3) Dörd cür yazılan şəkilçilər:

    – kı , – ki , – ku , – kü şəkilçisi: axşamkı, bildirki, gündüzkü, onunku, səhərki və s .

    Sifət və isim düzəldən – ı , – i , – u , – ü şəkilçisi: badımcanı, Ceyranı, çərkəzi, darçını, dərbəndi, gümüşü, narıncı, novruzu, Vağzalı və s.

    Sonu saitlə bitən sözlərdə bu şəkilçilərin əvvəlinə y samiti artırılır: bənövşəyi, buğdayı, xurmayı, sürməyi və s.

    4) Feil köklərindən isim və sifət düzəldən şəkilçilər.

    Sonu kar samitlə bitən sözlərdə:

    – qı , – ki , – qu , – kü : asqı, pusqu, seçki, sürtkü və s.

    – qın , – kin , – qun , – kün : bitkin, ötkün, satqın, tutqun və s.

    Sonu cingiltili samitlə bitən sözlərdə:

    – ğı , – gi , – ğu – gü : bölgü, çalğı, vergi, vurğu;

    – ğın , – gin , – ğun , – gün : əzgin, qırğın, süzgün, yorğun.

    39 . Rəqəmlə yazılan miqdar saylarına mənsubiyyət və hal şəkilçiləri əlavə edildikdə şəkilçidən əvvəl defis qoyulur: 2-yə, 3-də, 5-i, 6-nın, 17-si, 20-dən. Ərəb rəqəmlərindən sonra ahəngə görə sıra sayının şəkilçisi ixtisarla (- cı, – ci, – cu, – cü ) yazılır: 2-ci, 3-cü, 6-cı, 10-cu.

    40 .Roma rəqəmlərindən sonra şəkilçi yazılmır: beşinci – V, onuncu – X və s.

    Mürəkkəb sözlərin yazılışı

    41 . Aşağıdakı mürəkkəb sözlər bitişik yazılır:

    a) bir vurğu ilə deyilən müxtəlif sözlər: arabir, balacaboy, beşillik, beş­mər­təbəli, bugünkü, Bülbüloğlu, Çər­kəz­qızı, dilucu, Əliağa, gülərüz, günəbaxan, hərgecəki, Həsənoğlu, köhnəfikirli, qalxanabənzər, qanunvericilik, qara­saç­lı, Qənbərqızı, qurultayqabağı, müxtəliftərəfli, özbaşınalıq, soyuqqanlı, türk­mən­şəli, ucdantutma, ümum­b­ə­şə­ri, yenifikirli və s.

    b) eyni feil kökünün təkrarı və a, ha bitişdiricilərinin vasitəsilə yaranan mürəkkəb isimlər: gəlhagəl, qaçaqaç, tutatut, vurhavur və s.

    Qeyd: Sözün kökü kar samitlə bitdikdə a , cingiltili samitlə bitdikdə isə ha bitişdiricisi yazılır.

    c) eyni sözün təkrarı və ba , bə bitişdiricisinin vasitəsilə yaranan mürəkkəb zərflər: addımbaaddım, aybaay, günbəgün,ilbəil və s.

    ç) kino və foto sözləri ilə başlanan mürəkkəb isimlər: fotoalbom,

    fotomüxbir, kinofilm, kinoteatr və s.

    42 . Tərkibində anti , audio , avia , avto, makro , mikro , mini, mono , multi, nano, neo, post, super , ultra hissəcikləri olan mürəkkəb sözlər bitişik yazılır: antivirus, multikulturalizm, superdövlət, supermarket, aviasalon, avtopark, miniavtobus, nanotexnologiya, nanohissəcik, neofaşizm, neorealizm, postsovet, postmodernizm və s.

    43. Tərkibindəki sözlərin səciyyəsindən asılı olaraq aşağıdakı mürəkkəb sözlər defislə yazılır:

    a) qoşa sözlər: adda-budda, aşıq-aşıq, az-maz, dedi-qodu, əzik-üzük, həlləm-qəlləm, kağız-kuğuz,qara-qura, qonaq-qara, sür-sümük, top-top və s .

    b) tərkibində eks , əks , kontr , qeyri , ober , veb hissəcikləri olan mürək­kəb sözlər: eks-prezident , əks-səda , kontr-admiral, qeyri-adi, qeyri-iradi, ober-leytenant, veb-dizayner , veb-səhifə, vitse-admiral;

    c) izafət tərkibləri: həddi-büluğ, külli-aləm, külli-ixtiyar, nöqteyi-nəzər,

    tərcümeyi-hal, tərzi-hərəkət;

    ç) cəhətlər arasını bildirən mürəkkəb sözlər: cənub-qərb, şərq-qərb, şimal-şərq;

    d) tərkibində mənaca bir-birinə yaxın və ya zidd anlayışları bildirən sözlər: ab-hava, adlı-sanlı, ağıllı-kamallı, alğı-satqı, az-çox, baş-ayaq, dərə-təpə, dinməz-söyləməz, elə-belə, gec-tez, iki-üç, naz-qəmzə, nəvə-nəticə, ölüm-itim, pis-yaxşı,

    söz-söhbət, təhvil-təslim, ucsuz-bucaqsız və s.

    e) ölçü vahidlərini bildirən isimlər: kiloelektron-volt, kilovat-saat, qram-kalori və s.

    ə) birinci tərəfi sifətin dərəcə əlaməti kimi işlənən açıq və tünd sözlərinin, eləcə də müəyyən məna çalarlığı bildirən ala sözünün iştirakı ilə yaranan mü­rək­kəb sifətlər: açıq-sarı, ala-seyrək, tünd-göy və s.

    Köməkçi sözlərin yazılışı

    44. İdi , imiş , ikən köməkçi sözləri adlardan (isim, sifət, say, əvəzlik) və saitlə qurtaran zərflərdən və feillərdən sonra ayrı, samitlə bitən feillərdən sonra həm ayrı, həm də ilk saiti buraxılaraq, şəkilçiləşmiş variantlarda bitişik yazılır: ata idi, ata ikən, ata imiş, gəlirkən, gəlməli idi, gəlməli ikən, gəlməli imiş, gəlmiş imiş,

    gəlmişdi, uşaq idi, uşaq ikən, uşaq imiş və s.

    Qeyd: Saitlə bitən feillərdən sonra gələn bu köməkçi sözlərin ilk saiti buraxılaraq y bitiş­diri­cisinin əlavəsi ilə yazılışı da məqbul sayılır: almalıydı, gəlməliymiş, alaydı, alasıydı, gəl­mə­liy­di və s.

    45. Qoşmalar iki cür yazılır:

    1) birhecalı qoşmalar ( – can , – cən , – dək , – tək ) aid olduqları sözə bitişik yazılır: dağacan, evəcən, küçəyədək, quştək;

    Qeyd: Xas qoşması istisnadır, aid olduğu sözdən ayrı yazılır: Bu dilə xas xüsusiyyət .

    2) ikihecalı qoşmalar ( ilə. kimi , qədər , ötrü , təki , təkin , üçün ) aid olduqları sözdən ayrı yazılır: evə qədər, adam kimi, ondan ötrü, sənin təki, şagird üçün.

    Qeydlər:

    1) İlə qoşması samitlə bitən sözlərdə ahəng qanununa uyğun olaraq – la , – lə şəklində bitişik yazıla bilər: çəkiclə, qatarla, qələmlə və s.

    2) etibarilə, köməyilə, məqsədlə, məqsədilə, münasibətilə, vaxtilə, vasitəsilə sözləri yalnız bu şəkildə yazılır.

    46 . Aşağıdakı mürəkkəb bağlayıcılar bitişik yazılır: çünki, habelə, halbuki,

    həmçinin, hərçənd, hərgah, nəinki, yaxud, yainki.

    47 . Aşağıdakı bağlayıcılar və bağlayıcı sözlər ayrı yazılır: belə ki, bu­na görə də, bunun üçün, bununla da, daha da, guya ki, həm də, odur ki, ona görə də, ona görə, onun üçün də, tutaq ki, və ya, və yaxud, yoxsa ki.

    48 . Ədatlar sözlərdən ayrı yazılır: daha gözəl, dedim də, di get, ən yaxşı, gör ha, lap pis, sən ki.

    – mı , – mi , – mu , – mü; – sana , – sənə və -ca, – cə ədatları istisnadır. Onlar aid olduqları sözlərə bitişik yazılır: A kos-kosa, gəlsənə, torbanı doldursana? İndicə gəlmişsən?Kitabdırmı? Qəşəngdirmi? Oxudumu? Yaxşıca dincəldim.

    Qeyd: – mı , – mi , – mu , – mü sual ədatı – da , – də köməkçi nitq hissəsindən sonra işləndikdə ayrı yazılır: O, yenə də mi danışacaq? Sən də mi gedirsən?

    49 . Eyni nidanın təkrarından əmələ gələn nidalar defislə yazılır: bəh-bəh,

    ha-ha-ha, pəh-pəh, uy-uy, vay-vay

    50 . Müxtəlif sözlərdən əmələ gələn nidalar ayrı yazılır: ay aman, ay haray.

    Birinci hərfi böyük yazılan sözlər

    51 . Ad, soyad və təxəllüs bildirən sözlərin ( bəy , oğlu və qızı sözlərindən başqa) birinci hərfi böyük yazılır: Bəxtiyar Vahabzadə, İmadəddin Nəsimi, Mehdi Hüseynzadə, Məhəmməd Füzuli, Mirzə Fətəli Axundzadə, Nizami Gəncəvi, Sə­məd Vurğun, Süleyman Rüstəm, Süleyman Sani Axundov, Şah İsmayıl Xətai, Uzun Həsən, Üzeyir bəy Əbdülhüseyn oğlu Hacıbəyli və s.

    Qeyd: Xüsusi isimlər cəm şəkilçisi qəbul etdikdə də böyük hərflə yazılır: Nizamilər, Füzulilər, Hacı Qaralar, Həzi Aslanovlar, Mehdi Hüseynzadələr və s.

    52 . Bədii əsərlərdə heyvanlar və cansız əşyalar surət kimi işləndikdə böyük hərflə yazılır: Alapaça, Badə, Bəng, Bozdar, Qarğa, Qırat, Məstan, Samo­var, Tülkü və s.

    53 . Tarixi hadisələrin, dövrlərin, sülalələrin, nomenklatur terminlə işlənən yer adlarının, eləcə də qədim yazılı abidələrin və s. adlarının birinci sözünün ilk hərfi böyük yazılır: Azadlıq meydanı, Çaldıran döyüşü, Dəmir dövrü, Xəzər dənizi,

    Orxon-Yenisey abidələri, Sasanilər dövrü, Səfəvilər sülaləsi, Şuşa qalası Ver­sal sülhü, Vətən müharibəsi, Yeddiillik müharibə və s. Belə mürəkkəb adlara fərq­lən­di­ri­ci söz əlavə olunduqda onun da birinci hərfi böyük yazılır: Orta Paleolit dövrü, Son Paleolit dövrü.

    54 . Ölkələrin, muxtar respublikaların, vilayət və diyarların rəsmi adlarının tərkibindəki bütün sözlərin ilk hərfi böyük yazılır: Azərbaycan Respublikası,

    Bir­ləşmiş Ərəb Əmirlikləri, İran İslam Respublikası, Naxçıvan Muxtar Respublikası.

    55 . Yaradanın və səmavi kitabların adları böyük hərflə yazılır: Allah, Rəbb, Tanrı, Bibliya, Əhdi-cədid, Əhdi-ətiq, İncil, Qurani-kərim, Tövrat, Zəbur və s.

    56 . Planet adları, mifonimlər böyük hərflə yazılır: Ay, Günəş, Ülkər; Afrodita, Herakl, Zevs və s.

    57 . Yüksək dövlət vəzifələri ( Azərbaycan Respublikasının Prezidenti, Azər­baycan Respublikasının Baş Naziri, Azərbaycan Respublikası Milli Məclisinin Sədri ), nazirlik, komitə, birlik, cəmiyyət, qurum, akademiya, universitet, texnikum, teatr, filarmoniya, siyasi partiya, eləcə də tarixi günlərin və s. adlarının tərkibindəki bütün sözlərin ( adına, üzrə kimi yardımçı sözlərdən başqa) birinci hərfi böyük yazılır: Azərbaycan Respublikasının Milli Məclisi, Azərbaycan Respublikasının Nazirlər Kabineti, Azərbaycan Respublikasının Xarici İşlər Nazirliyi, Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyası Nəsimi adına Dilçilik İnstitutu, Bakı Beynəlxalq Multikulturalizm Mərkəzi, Yeni Azərbaycan Partiyası, M.Maqomayev adına Azərbaycan Dövlət Filarmoniyası, Heydər Əliyev adına Bakı Beynəlxalq Aeroportu, Azərbaycan Dövlət Nəşriyyatı, M.Mirqasımov adına Respublika Klinik Xəstəxanası, Bakı Şəhər İcra Hakimiyyəti, Ağstafa Rayon Təhsil Şöbəsi və s.

    Qeydlər:

    1) Tərkibində gün sözü olan və təqvimə düşən əlamətdar günlərin adlarında bütün sözlər böyük hərflə yazılır: Beynəlxalq Ana Dili Günü, Beynəlxalq Qadınlar Günü, Dünya Azər­bay­can­lı­larının Həmrəyliyi Günü və s.

    2) Azərbaycan Respublikasının Təhsil naziri, Azərbaycan Respublikasının Səhiyyə naziri tipli mürəkkəb adlarda sahə bildirən söz ( Səhiyyə ) böyük, vəzifə bildirən söz ( nazir ) kiçik hərflə yazılır.

    3) Tərkibində şöbə, lisey, gimnaziya, vəqf, məktəb sözləri olan mürəkkəb adlarda ilk söz böyük, sonrakı sözlər kiçik hərflə yazılır: Avropa liseyi, Dəyanət vəqfi, Humanitar fənlər gimnaziyası, Humanitar siyasət məsələləri şöbəsi, Uşaq-gənclər şahmat məktəbi və s.

    58 . Aşağıdakı mürəkkəb adların tərkibində olan sözlərin ancaq birincisi böyük hərflə yazılır:

    a) məşhur tarixi gün və bayram adlarında: İyirmi yanvar (20 Yanvar), Qurban bayramı, Səkkiz mart ( 8 Mart ) , Novruz bayramı və s.

    b) tərkibində okean, dəniz, çay, göl, şəhər, rayon, qəsəbə, kənd, prospekt, meydan, küçə, xiyaban, saray, qala, türbə, qoruq, boğaz, düz, ada, burun, körpü, düzənlik, dağ, səhra, dərə sözləri olan adlarda: Sakit okean, Qara dəniz, Kür çayı, Baykal gölü, Bakı şəhəri, Salyan rayonu, Şüvəlan qəsəbəsi, Hökməli kəndi, Neftçilər prospekti, Azadlıq meydanı, Ə.Cavad küçəsi, Şəhidlər xiyabanı, Səadət sarayı, Ramana qalası, Möminə xatun türbəsi, Şirvan qoruğu, Dardanel boğazı, Mil düzü, Nargin adası, Xudafərin körpüsü, Culfa düzənliyi, Kəpəz dağı, Yasamal dərəsi, Qaraqum səhrası, İynə burnu.

    59 . Fəxri adların özək hissəsini təşkil edən ilk söz böyük hərflə, sonrakı söz kiçik hərflə yazılır: Azərbaycan Respublikasının Əməkdar müəllimi, Azərbaycan Res­­publikasının Əməkdar incəsənət xadimi, Azərbaycan Respublikasının Xalq şairi və s.

    Qeyd: Azərbaycan Milli Qəhrəmanı mürəkkəb adında hər üç söz böyük hərflə yazılır.

    60 . Orden, medal, bədii əsər, opera, balet, kinofilm, qəzet, jurnal, kinoteatr, mehmanxana, nəşriyyat, kafe, restoran, düşərgə, yeməkxana, mağaza və s. adları dırnaqda və böyük hərflə yazılır: “İstiqlal” ordeni, “Azərbaycan Bayrağı” ordeni, “Ata və oğul” povesti, “Yeddi gözəl” baleti, “Uzaq sahillərdə” filmi, “Azər­bay­can” qəzeti, “Cücələrim” kafesi, “Bahar” mağazası, “Badamlı”, “İstisu” mi­ne­ral suları…

    Qeyd: Dırnaqda yazılan belə adlara artırılan şəkilçi dırnaqdan kənarda yazılır: “Xalq qəzeti”nin bugünkü nömrəsi, “Yeddi gözəl”in ilk tamaşası və s.

    61 . Mirzə, hacı, şeyx, seyid, şah, soltan, bəyim və s. sözlər rütbə, ləqəb və titul bildirib, sözlərdən əvvəl gəldikdə böyük hərflə, sözlərdən sonra gəldikdə isə kiçik hərflə yazılır: Fətəli xan, Hacı Qara, Heyran xanım, Mirzə Fətəli, Nadir şah, Seyid Əzim, Soltan Mahmud, Şah İsmayıl, Şeyx Nəsrullah və s.

    Qeyd: Ağa, bəy, xan, xanım sözləri insan adlarının tərkib hissələrini təşkil etdikdə bitişik yazılır: Ağacavad, Ağabəy, Əlibəy, Xanoğlan, Böyükxanım və s. Həmin sözlər adlara qoşularaq titul kimi və ya hörmət məqsədilə işləndikdə isə ayrı yazılır: Abbasqulu ağa (Bakıxanov), Üzeyir bəy (Hacıbəyli), Fətəli xan (Xoyski), Fatma xanım (Kəminə) və s.

    İxtisarlar (abreviaturlar)

    62 . İxtisarlar üç cür yazılır:

    1. Tam ixtisarlar aid olduqları sözlərə (xüsusi və ya ümumi isimlər) uyğun olaraq böyük və ya kiçik hərflə yazılır: AR (Azərbaycan Respublikası), BMT (Birləşmiş Millətlər Təşkilatı), MM (Milli Məclis), m. (metr), c. (cild) və s.

    2. Yarımçıq ixtisarlar aid olduqları sözlərə uyğun olaraq, böyük və kiçik hərflərlə, mürəkkəb adların tərkib hissələri isə bitişik yazılır: akad. (akademik), prof. (professor), Azərkitab (Azərbaycan kitabı), AzərTAC (Azərbaycan Teleqraf Agentliyi) və s.

    3. Sözün orta hissəsinin düşməsi ilə yaranan ixtisarlar defislə yazılır:

    d-r (doktor), z-d (zavod) və s.

    63 . İxtisarlara əlavə edilən şəkilçilər onların tələffüzünə uyğun olaraq ya­zılır: AMEA-dan, BMT-yə, MDB-nin və s.

    Sözün sətirdən sətrə keçirilməsi

    64 . Sözlər yeni sətrə hecalarla keçirilir: və-tən, mək-təb-li-lər və s.

    Sözün bir saitdən ibarət olan hecasını sətrin sonunda saxlamaq və ya yeni sət­rə keçirmək olmaz: a-ilə, a-zadlıq, iddi-a və s. Bu qəbildən olan sözlər sətirdən sətrə bu şəkildə keçirilir: ai-lə, azad-lıq, id-dia və s.

    65 . Saylar rəqəmlə yazıldıqda onlara artırılan şəkilçilər sətirdən sətrə ke­çi­ril­mir: 5-cilər, 7-ci, 9-da və s.

    66 . Mürəkkəb ixtisarlar və onlara artırılan şəkilçiləri də sətirdən sətrə ke­çirmək məqbul sayılmır: ADTU-da, BMT-nin, BDU-ya və s.

    67 . Ad və ata adlarının bir hərfdən ibarət qısaltmalarını ( M.F.Axundzadə, M.S.Ordubadi və s.) sətrin sonunda saxlamaq olmaz.

    68 . Durğu işarələri (tire, defis, mötərizə, dırnaq işarələri və s.) yeni sətrə keçirilmir.

    69 . Vaxtilə apostrofla yazılan cürət, məşəl , vüsət və s. sözlər apostrofa görə cür-ət, məş-əl, vüs-ət kimi sətirdən sətrə keçirilirdi. Bu qəbildən olan sözlərin aşağı­­dakı şəkildə sətirdən sətrə keçirilməsi məqsədəuyğun sayılır: Qu-ran , cü-rət,

    he-yət, Kə-nan, mə-sud, mə-sul, mə-şəl, Sə-nan, sü-rət,vü-sət və s.

    Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyasının
    Orfoqrafiya Komissiyası
    AMEA Nəsimi adına Dilçilik İnstitutu

    P.S. “Azərbaycan dilinin orfoqrafiya qaydaları” layihəsi Milli Elmlər Akademiyası Rəyasət Heyətinin 28 dekabr 2017-ci il tarixində keçirilən iclasında müzakirə olunmuş və çap üçün tövsiyə edilmişdi

    Mənbə: http://dilcilik.az

  • “Ədəbiyyat-Az.Com” saytının Redaksiya heyəti

    cenabrafiqoday

    Təsisçisi və direktor: Rafiq ODAY

    Rafiq ODAY ( Bayramov Rafiq Hüseyn oğlu) 23 iyul 1960-cı ildə Naxçıvan MR Şərur rayonunun Şəhriyar kəndində anadan olub. 1983-1988-ci illərdə Naxçıvan Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsində təhsil almışdır. Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvüdür.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədridir.”Möhtəşəm Azərbaycan” müstəqil ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəzetinin təsisçisi və baş redaktorudur.Azərbaycan Respublikasının “Əməkdar jurnalisti”dir.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Portalının təsisçisi və direktorudur.Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilcisinin Başkanıdır.”Qızıl qələm”, “Həsən bəy Zərdabi”, “Qafqaz-Media” mükafatları laureatıdır.”Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının inkişafına dəstək”, “Çağdaş Türkiyə ədəbiyyatının inkişafına dəstək”, “Kütləvi informasiya vasitələrinin inkişafına dəstək” layihələrini həyata keçirən ilk AZƏRBAYCANLI ŞAİRDİR.

    Naxçıvan Muxtar Respublikasındakı bürosunun rəhbəri: Rahilə DÖVRAN

    Rahilə DÖVRAN 1958-ci il fevral ayının 14-də Naxıçıvan Muxtar Respublikasında (Naxçıvan MR) ziyalı ailəsində anadan olub. Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür. “Qızıl qələm” media mükafatı laureatıdır.
    2013-cü ildə Naxçıvan Muxtar Respublikasında fəaliyyət göstərən “Əcəmi” Nəşriyyatı tərəfindən müasir müstəqil Azərbaycan dövlətinin qurucusu və memarı, Azərbaycan xalqının ümummilli lideri, ulu öndər, görkəmli ictimai-siyasi xadim, dahi şəxsiyyət Heydər Əlirza oğlu Əliyevin anadan olmasının 90 illik yubileyi münasibətilə qələmə alınan “Bir insan ömrünə nələr sığarmış” poeması ayrıca kitab kimi işıq üzü görüb. Ümumiyyətlə, “Bir insan ömrünə nələr sığarmış” poeması xronoloji ardıcıllıq və tarixi aspektdən yanaşma baxımından yeni bir mərhələnin başlanğıcını qoyan sənət əsəridir.
    “Dövran həmən dövrandır” adlı şeirlər kitabı 2016-cı ildə Naxçıvan şəhərində “Əcəmi” Nəşriyyat-Poliqrafiya Mərkəzi tərəfindən 250 səhifə həcmində, 250 tirajla işıq üzü görüb. Kitabın redaktoru şair-publisist Muxtar Qasımzadə, ön sözün müəllifin isə Naxçıvan Yazıçılar Birliyinin sədri, Naxçıvan Muxtar Respublikası Ali Sovetinin deputatı, şair Asim Yadigardır.
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının təşəbbüsü və təşkilatçılığı ilə gerçəkləşdirilən “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində şeirləri Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində fəaliyyət göstərən “Kümbet” (Tokat şəhəri), “Usare” (Kahramanmaraş şəhəri), “Kardelen” (Bilecik şəhəri), “Hece Taşları” (Kahramanmaraş şəhəri) dərgilərində Anadolu və Osmanlı türkcələrində yayınlanaraq, ictimaiyyət nümayəndələrinin nəzərinə çatdırılıb.
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Naxçıvan Muxtar Respublikasındakı bürosunun rəhbəridir.

    Baş redaktorun I müavini: Şəfaqət CAVANŞİRZADƏ

    Baş redaktor müavini: İlahə İMANOVA

    İlahə İmanova Bakı şəhərində anadan olmuşdur. Ali təhsillidir. İxtisasca hüquqşünasdır. Mədəniyyət sahəsində çalışır.
    2015 –ci ildə “Zərrələr” layihəsinə qoşulmuş və bir neçə şeiri həmin topluda yer almışdır. 2015-2016 –cı ildə Bakı Slavyan Universitetdə, Yaradıcılıq fakultəsində təhsil almışdır. Həmin vaxtlardan etibarən “Oxu məni”qəzetində, “Xəzan” jurnalında şeir və hekayələri dərc olunmuşdur.
    Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin 100 illiyinə həsr olunmuş “Seçilmiş povestlər” toplusunda “Elçi zanbaqlar” povesti də yer alıb.

    Baş məsləhətçi: Şəfa VƏLİYEVA

    1915291_748109358667106_2463672035380493579_n

    Şəfa VƏLİYEVA (Şəfa Elxan qızı Vəliyeva) 1988-ci il iyulun 22-də Göyçə mahalının Dərə kəndində dünyaya göz açıb.2005-2009-cu illərdə Azərbaycan Müəllimlər İnstitutunun Gəncə filialının “İbtidai təhsilin metodikası və pedaqogikası” fakültəsində bakalavr dərəcəsu üzrə ali təhsil alıb. İlk kitabı kiçik həcmli hekayələrdən ibarət olan “Ümiddən olan qurbanlar” 2010-cu ildə işıq üzü görüb. “BUTA” -2012 Qadın yazarlar seminarının iştirakçısıdır.
    2012-ci ildə Azərbaycan Respublikası Gənclər-İdman Nazirliyi tərəfindən maliyyələşdirlilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən ”Bölgə yazarlarına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında hekayəsi dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictiamiyyətin nəzərinə çatdırıldı.
    2014-cü ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Gənclər Fondu tərəfindən maliyyələşdirilən və həyata keçirilən “Vətən sevgisi sərhəddən başlamır, sərhəddə bitmir” layihəsi çərçivəsində işıq üzü görən “Bitməz könlümüzün Vətən sevgisi” antologiyasında şeiri dərc olunaraq ictimaiyyətin nəzərinə çatdırılıb.Həmin layihədə fəal iştirakına görə Sertifikata layiq görülüb.
    2015-ci ildə “Zərrələr” layihəsi çərçivəsində işıq üzü görən “Zərrələr” antologiyasında şeirləri dərc olunaraq ictimaiyyətin nəzərinə çatdırılıb.
    “Qafqaz Media” İctimai Birliyi tərəfindən “Cəsarətli qələm” və “Peşəkar jurnalist” media mükafatlarına layiq görülüb.
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Ən sadə şəkil” hekayəsi Türkiyə türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin yeni 40 sayında dərc olunub.
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi və “Nəsr” bölməsinin redaktorudur.Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvüdür.Azərbaycan Respublikası Mədəniyyət və Turizm Nazirliyi ilə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin birgə layihəsi olan 3-cü “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimidir. Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsüdür.Gənclər mükafatçısıdır.

    Məsul katibi: Şəfa EYVAZ

    1423756700_sefa-xanim

    Şəfa EYVAZQIZI (Kazımova Şəfa Eyvaz qızı) 1987-ci ildə Gədəbəy rayonunun Qoşabulaq kəndində dünyaya gəlmişdir. İlk təhsilini doğma kəndində almışdır. 2003-cü ildə Bakı Qızlar Universitetinə daxil olmuş, həmin universiteti fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2007-ci ildə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinə magistraturaya qəbul olmuş və 2009-cu ildə həmin universiteti də fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2012-ci ildən Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin dissertantıdır. Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisidir.
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Məhəbbət” şeiri Azərbaycan türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin yeni 41 sayında dərc olunub.

    Baş redaktor: Kənan AYDINOĞLU

    Photo Kenan

    Kənan AYDINOĞLU (Murquzov Kənan Aydın oğlu) 1989-cu il oktyabr ayının 25-də Bakı şəhərində ziyalı ailəsində anadan olub.2008-2012-ci illərdə Sumqayıt Dövlət Universitetinin Filologiya fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb.”Ömürdən bir səhifə” (Bakı, “Adiloğlu”, 2007) və “Ömrün yarı yolunda” (Bakı, “MK”, 2010) şeirlər kitabının müəllifidir.Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Mətbuat xidmətinin rəhbəridir.Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının baş redaktorudur.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvüdür.

    Mətbuat xidmətinin rəhbəri: Kamran MURQUZOV

    10730926_708473925888118_1815156677351752954_n

    Kamran MURQUZOV (Murquzov Kamran Aydın oğlu) 1989-cu il oktyabr ayının 25-də Bakı şəhərində ziyalı ailəsində anadan olub. 2008-2013-cü illərdə Azərbaycan Dövlət İqitisad Universitetinin Mühasibat Uçotu və Audit fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb. 2013-cü ilin avqust ayının 28-də etibarən, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Baş redaktorudur. 2012- ci il fevral ayının 14-dən etibarən, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidmətinin rəhbəri və İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsinin müdiridir. Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvüdür.

    Şeirləri, məqalələri, hazırladığı xəbərlər, araşdırmalar “Möhtəşəm Azərbaycan”, “Sözün sehri”, “Azad qələm”, “Azad Azərbaycan”, “Olaylar”, “Təzadlar”, “Kaspi”, “Şərq” qəzetlərində, “kenanaydinoglu.com”,“edebiyyat-az.com”,“gundelik.info”, “koseyazilarimiz.com”, “olaylar.az”,“kultur.az”,“artkaspi.az”,“sherg.az”, “carci.az”, “edebiyyatqazeti.az”, “mediaxeberleri.az”, “azxeber.com”, “oxu.az” və s. saytlarda yayınlanıb.

    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının təşəbbüsü ilə gerçəkləşdirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində şeirləri “Kümbet”, “Usare”,”Hece Taşları”, “Kardelen” dərgilərində, “Önce Vatan” qəzetində dərc olunaraq, ictimaiyyət nümayəndəlırinin nəzərinə çatdırılıb.

    Sayt 2012- ci il fevral ayının 14-də Azərbayacan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən ”Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində istifadəyə verilib.

    E-mail: azerbaycanedebiyyati@gmail.com; edebiyyat-az.com@mail.ru

    Əlaqə saxlamaq üçün 051 785 44 33; 051 795 44 33

    Ünvan: Azərbaycan Respublikası, Sumqayıt şəhəri, 2-ci mikrorayon

  • Gənc xanım yazar Şəfa Vəliyevanın “Poçtalyona məktub” şeirlər kitabının imza törəni keçiriləcək

    25 yanvar 2018-ci il tarixində saat 12:00-da Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin Natəvan Klubunda yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsi, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, «Gəncəbasar” bölgəsinin rəhbəri, “Nəsr” bölməsinin redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər mükafatçısı, gənc xanım yazar Şəfa Vəliyevanın “Poçtalyona məktub” adlı yeni şeirlər kitabının imza törəni keçiriləcək.Kütləvi informasiya nümayəndələrinin, ictimaiyyət nümayəndələrinin, mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin, müəllifin yazar dostlarının da iştirakı gözlənilir.İştirak etmək istəyən hər kəs dəvətlidir.

    Ünvan: Azərbaycan Respublikası, Bakı şəhəri, Səbail rayonu, Ə.Xəqani küçəsi 25

  • Gənc yazar Kamran Murquzovun “Kardelen” dərgisində yayınlanan şeiri

    Azerbaycan toprağına düşüp güzarın, Yunusum

    Mutlu olmak ne güzelmiş, bu dünyada karip-karip
    Azerbaycan toprağına düşüp güzarın, Yunusum!

    Hakkı buldun, çok sevindim Senin arzun gerçekleşdi,
    Kader gibi unutulsun azar-bezarın, Yunusum!

    Hasret çektim güller gibi Sene kovuşmakçün ben,
    Oldum bu karip dünyada Senin yazarın, Yunusum!

    Dergâhına geldim Senin kulun bugün Seni ister
    Nerde kaldı söyle görüm, Senin mezarın, Yunusum?!

  • Dünya azərbaycanlılarına

    Əziz həmvətənlər!

    Hörmətli soydaşlar!

    Milli birlik və Vətənə məhəbbət kimi nəcib duyğuları təcəssüm etdirən 31 Dekabr – Dünya Azərbaycanlılarının Həmrəylik Günü ərəfəsində hər birinizi ürəkdən salamlayır və ən xoş arzularımı çatdırıram.

    Qəlbi həmişə doğma yurda sevgi hissi ilə döyünən bütün soydaşlarımızın milli-mənəvi dəyərlərə bağlılığı və Azərbaycanla əlaqələrinin daha da möhkəmləndirilməsi daim dövlətimizin diqqət mərkəzindədir. Ümummilli lider Heydər Əliyevin irəli sürdüyü azərbaycançılıq məfkurəsinə əsaslanan ardıcıl tədbirlər xaricdə yaşayan həmvətənlərimizin daha sıx birliyinin təşəkkül tapmasına təkan vermiş, ölkəmizin dünya dövlətləri ilə qarşılıqlı faydalı münasibətlərinin inkişafında diaspor təşkilatlarının rolunu xeyli gücləndirmişdir.

    Bu gün Azərbaycan Respublikası böyük iqtisadi, siyasi və mədəni potensiala malikdir. Bu potensial dövrün mürəkkəb çağırışlarına adekvat cavab vermək üçün bizə geniş imkanlar açır. Müstəqil dövlət kimi öz yolunu inamla davam etdirən ölkəmizdə qlobal maliyyə-iqtisadi böhranın təsirləri aradan qaldırılmış, sosial-iqtisadi inkişafın dayanıqlığı və davamlı ictimai-siyasi sabitlik təmin olunmuşdur. Təşəbbüskarı olduğumuz transmilli layihələrin həyata keçirilməsində yüksək nailiyyətlər qazanmışıq. Nəhəng neft şirkətləri ilə “Əsrin müqaviləsi”nin 2050-ci ilə qədər uzadılmasına dair sazişin imzalanması, Bakı-Tbilisi-Qars dəmir yolunun istifadəyə verilməsi, Şimal-Cənub nəqliyyat dəhlizinin ölkəmizdən keçən hissəsində işlərin başa çatdırılması respublikamızın tərəqqisi və xalqımızın rifahının yüksəlməsinə xidmət edir, Azərbaycanın dünyadakı geostrateji əhəmiyyətini artırır.

    Mədəniyyətlərarası dialoqun təşviqi və ümumbəşəri problemlərin həlli sahəsində dövlətimizin ardıcıl və qətiyyətli mövqeyi beynəlxalq aləmdə rəğbət hissi ilə qarşılanır. 2017-ci ilin ölkəmizdə “İslam Həmrəyliyi İli” elan edilməsi, IV Ümumdünya Mədəniyyətlərarası Dialoq Forumunun və IV İslam Həmrəyliyi Oyunlarının uğurla keçirilməsi Azərbaycanın multikulturalizmə və tolerantlıq ənənələrinə sadiq olduğunu bütün dünyaya bir daha nümayiş etdirdi.

    Biz Vətənimizin hərtərəfli inkişafı ilə bağlı qarşıya qoyduğumuz məqsədlərə çatmaq üçün əzmlə çalışırıq. Ölkəmizin beynəlxalq əlaqələrinin genişlənməsində, qədim və zəngin mədəniyyətinin təbliğində, Azərbaycana qarşı təxribatçı əməllərin qarşısının alınmasında diaspor təşkilatlarının da üzərinə mühüm vəzifələr düşür. Buna görə də xaricdə yaşayan həmvətənlərimiz milli maraqlarımızın müdafiəsi naminə azərbaycançılıq ideyası ətrafında sıx birləşməlidirlər. İnanıram ki, sizin məqsədyönlü və birgə fəaliyyətiniz gücümüzü daha da artıracaq, hamımızı dərindən narahat edən Ermənistan-Azərbaycan, Dağlıq Qarabağ münaqişəsinin tezliklə nizamlanmasına, ölkəmizin ərazi bütövlüyünün bərpasına sanballı töhfəsini verəcəkdir.

    Sizə bu yolda möhkəm iradə və mütəşəkkillik, şəxsi həyatınızda səadət və firavanlıq arzulayıram.

    Bayramınız mübarək olsun!

    İlham Əliyev
    Azərbaycan Respublikasının Prezidenti
    Bakı şəhəri, 25 dekabr 2017-ci il.

    Mənbə: President.az