Blog

***

Ağdamın işğalına
Ağdama,
Bu yol gedir Ağdama.
Bizi səndən edənin
Gözlərinə ağ dama.

***

Ağdama,
Bu yol gedir Ağdama.
Birləşib, tələ qurdu,
“Qara Pika”, “Ağ Dama”.

***

Ağdama,
Bu yol gedir Ağdama.
Səni kim döndərəcək
Qara damdan ağ dama?

***

Ağdama,
Bu yol gedir Ağdama.
Gözümdən qara yağa,
Ürəyimə ağ dama.

***

Ağdama,
Bu yol gedir Ağdama.
Qarada iblis yatıb,
Gizlənibdi ağda mar.

***

Ağdama,
Bu yol gedir Ağdama.
“Qonşu” oğraş çıxıbsa,
Niyə etsin Ağdam ar?!
Quba, Qəçrəş.

23.07.2017.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi, oğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi,Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsini, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvünü, Dünya Azərbaycanlılarının Mədəniyyət Mərkəzinin Mətbuat xidmətinin rəhbərini, “Azad qələm” qəzetinin və “Ali Ziya” jurnalının təsisçisi və baş redaktorunu doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

1961-ci il 22 iyulda Tərtər rayonun Sarov kəndində doğulub. 1978- ci ildə həmin kənddə orta məktəbi qurtarıb. 1979-81- ci ildə Bakı Kooperativ texnikumun əmtəəşünaslıq fakültəsini bitirmişdir. Həmin il qiyabi yolla Moskva Kooperativ (indiki Koomersiya universiteti) institutunun iqtisadiyyat fakültəsinə daxil olmuşdur. Ailə qurmasıyla əlaqədar institutun 3-cü kursundan sonra davam etməmişdir. 1998- ci ildə Beynəlxalq Elmi Tətbiqi Kosmonavtika institunun filologiya (dil-ədəbiyyat) fakültəsinə daxil olmuş, oranı əla qiymətlərlə başa vurmuşdur. Əvvəllər əmtəəşünas, iqtisadçı sahələrində çalışsa da, müəllimlik sahəsinə meyl etməmişdir. 1980-ci ildən dövrü mətbuatda şeir və məqalələri dərc olunduğundan, mətbuat aləminə maraq göstərmiş və bir filoloq kimi bu sahədə fəaliyyətə başlamışdır.
Nəcibə İlkin orta məktəbdə oxuduğu illərdən şeir yazır. Şeirləri və publisist məqalələri “Zaman”. “Ümman”, “Kaspi”, “Respublika”, “Demokratiya”, “İcmal”, “Ədalət” qəsetlərində və “Vəfa”, “Sözün işığı” , “Qoşa ulduz”,”Kotoloq” jurnallarında dərc olunmuşdur.
2004-cü ildə “Bir ömür uduzdum”, 2006-cı ildə “Qəlbimdə dil açan dünya “ şeirlər kitabı işıq üzü görmüşdür. 2007- ci ildə “Tərtər inciləri” toplusunda bir neçə şeirləri çap olunmuşdur. Bu kitablar haqqında tanınmış qələm sahibləri rəy yazmış və müsbət mənada öz fikirlərini bildirmişdir.
Şeirlərinə və publisist məqalələrinə görə Az.KİVİHİ-nın “Qızıl Qələm”, “Xalqın nüfuzlu ziyalısı”, “Xan qızı Natəvan” mükafatına, “ İnam” şərəf diplomuna layiq görülmüşdür. Qafqaz Media İctimai birliyi tərəfindən “Vicdanlı qələm” , “Peşəkar jurnalist” diplomları ilə mükafatlandırılmışdır. Bu yaxınlarda təsis etdiyi “Azad Qələm” qəzetinin 3 yaşı tamam olmasına görə, publisist məqalələri və ədəbi yazılarına görə AZKİVİHİ-nın “Qızıl Qələm” mükafatına layiq görülmüşdür. Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin ədəbi orqanları olan “Ulduz” , “Azərbaycan” jurnallarında şeirləri dərc olunub.
Dünya Azərbaycanlıları Mədəniyyət Mərkəzinin idarə heyətinin və Qadınlar Şurasının üzvü və DAMM-ın və katibidir.
AYB-nin və AJB-nin üzvüdür. 2006- cı ildən təsis etdiyi “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin, “Ali Ziya” jurnalının təsisçisi və baş radaktorudur.
Ailəlidir. Iki övladı və bir nəvəsi var.

SƏN GETDİN

Sən getdin göynədi sinəmdə ürək,
Yox olub əridi ömrün illəri.
Soldu qucağımda arzularım tək,
Dərib gətirdiyin sevda gülləri.

Sən getdin… arxanca baxan gözlərim –
Su səpdi yoluna aydınlıq üçün.
Dilimdə ilişib qalan sözlərin,
Bir haray salmadı, bilmədim neyçün?

Sən getdin… eşqinin bahar naxışı,
Min ilmə toxudu payız ömrümə.
Gözümdən süzülən sevda yağışı.
Sanki qılıncını çəkdi könlümə.

Get gülüm, – qınama sənsiz səbrimə,
Küləklər yan alar, sellər yan alar.
Get barı, tez qayıt, mənim xətrimə,
«Sənsizlik» dərd olub məndən can alar.

EŞQİMİN QIŞ HARAYI

Payız elə getdi, qış belə gəldi,
Ayrılıq küləyi əsdi bir ucdan.
Görüşə bilmədik, bu necə dərddi?
Qar da yolumuzu kəsdi bir yandan.

Sanki acıq çıxır təbiət bizdən,
Görüşmək vədəmiz uzanır yaman.
Həsrət də qar kimi gözlərimizdən,
Yağıb sinəmizdə qoparır tufan.

Bölündük sevginin fəsillərinə,
Eşqimiz, baharkən, özümüz qışıq.
Bəlkə ömrümüzün son illərindən,
Bəxtin yollarına atılmış daşıq?!

Eh… yenə səbrimin üstünə əsir,
Sənin göndərdiyin şaxta, qar, boran.
İnan ki, yolumu eşqimiz kəsir,
Yoxsa, bu yollarda kimdi ki, duran?!

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi,yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məslətəhçisini, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin, “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsünü, Gənclər mükafatçısını doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir!
Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

əfa VƏLİYEVA (Şəfa Elxan qızı Vəliyeva) 1988-ci il iyulun 22-də Göyçə mahalının Dərə kəndində dünyaya göz açıb.2005-2009-cu illərdə Azərbaycan Müəllimlər İnstitutunun Gəncə filialının “İbtidai təhsilin metodikası və pedaqogikası” fakültəsində bakalavr dərəcəsu üzrə ali təhsil alıb. İlk kitabı kiçik həcmli hekayələrdən ibarət olan “Ümiddən olan qurbanlar” 2010-cu ildə işıq üzü görüb. “BUTA” -2012 Qadın yazarlar seminarının iştirakçısıdır.
2012-ci ildə Azərbaycan Respublikası Gənclər-İdman Nazirliyi tərəfindən maliyyələşdirlilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən ”Bölgə yazarlarına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında hekayəsi dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictiamiyyətin nəzərinə çatdırıldı.
2014-cü ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Gənclər Fondu tərəfindən maliyyələşdirilən və həyata keçirilən “Vətən sevgisi sərhəddən başlamır, sərhəddə bitmir” layihəsi çərçivəsində işıq üzü görən “Bitməz könlümüzün Vətən sevgisi” antologiyasında şeiri dərc olunaraq ictimaiyyətin nəzərinə çatdırılıb.Həmin layihədə fəal iştirakına görə Sertifikata layiq görülüb.
2015-ci ildə “Zərrələr” layihəsi çərçivəsində işıq üzü görən “Zərrələr” antologiyasında şeirləri dərc olunaraq ictimaiyyətin nəzərinə çatdırılıb.
“Qafqaz Media” İctimai Birliyi tərəfindən “Cəsarətli qələm” və “Peşəkar jurnalist” media mükafatlarına layiq görülüb.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Ən sadə şəkil” hekayəsi Türkiyə türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin yeni 40 sayında dərc olunub.
Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi və “Nəsr” bölməsinin redaktorudur.Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvüdür.Azərbaycan Respublikası Mədəniyyət və Turizm Nazirliyi ilə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin birgə layihəsi olan 3-cü “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimidir. Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsüdür.Gənclər mükafatçısıdır.

***

Başımdan sevda havası
Duman-duman çəkilir ey…
Kədərlə sevinc davası
Baxış-baxış sökülür ey…

Ey… bəxti olmayan sevdam,
Xoşuna gələn bəddimi?
Ey… yoxluğuyla ovudan
Hisslərimin sərhədini…

Yox-dediyin əbədi Var!
Var-dediyin könlü yıxar.
Adında eşq məbədi var,
Əlim günbəzinə qalxar…

***

Qapı acıq, taybatay,
Getmək ürək istəyir.
Bax bu il… elə bu ay
Ölmək ürək istəyir.

Ölməyə söz vermirəm,
Gedirəm… bax, gedirəm.
Sənə vida etmirəm,
Dərdə qonaq gedirəm.

Gedişlər möhtəşəmdi,
Yola salan sağ olsun.
Dilimdə pörşələndi,
Burax, sözüm dağ olsun.

Könlünə xoş gəlmədim,
Yolum uzağa düşdü.
Mən səni tərk etmədim,
Səndən qabağa düşdüm.

“AĞARMIŞ GÜN”

Səndən ayrılmaq
səninlə yaşamaqdı, əslində,
sonsuz kədərləri.
Səni unutmaq
əbədilik qazandırmaqdı, əslində,
yaddaşımdakı xatirələrə.
Səni sevmək
Dünyadan bac almaqdı, əslində,
acılmayacaq sabahlara.
Sənsiz ölmək
ağarmış günlərə bürünməkdi, əslində,
kəfən əvəzinə.
Bağışla.
Sözündən çıxdım yenə də.
Ağartmadım günlərimi,
İstərsən,
Bağışlama.
Və bir daha heş kimi
Yollarına baxmaqdan qarasını itirən
göz kimi
ağarmış günə yollama.

***

Əntiqə Səməndərə

Dostum, küsə bilərsən,
Yenə ikinci oldun.
Getdi bütün sevgilər,
Mənsə seyrci oldum.

Sənə “bağışla” demək
Günahım sayılacaq.
Dodağım büküləcək,
Gözlərim qıyılacaq.

Bu qız sənə tanışdı,
Darıxar özü üçün.
Gəl, bir şeir danışım,
Elə belə, söz üçün.

Küssək də hər axşamdan,
Bu günlə barışmışıq.
Bir də, soruşmasan da,
“O”nunla ayrılmışıq.

***

Yaxşı ki, soruşmadın
Bu il də əhvalımı.
Gözümdən oğurladın
Köhnə, nimdaş halımı.

Sən soruşmadın deyə
Mən də “sənsiz” olmadım.
“Darıxmaqdan ölməyə”
Bir il cığır salmadım.

Amma… birdən inciyər
O kicik söz: – necəsən?
Gərək elə mən deyəm?!
Özün söylə! Necəsən?

***

Üşüdünmü bu axşam?
Keçdimmi ürəyindən?
Mən elə darıxmışam.
Sən bildinmi, bilmirəm…

Ütüləyib yığdığım
Xatirələri açdım.
Bir vaxtlar utandığım
Şəkillərinə baxdım.

Adın şəkdim… bəzəndi
Dünyam nişanlı qıztək.
Günlər ürək üzəndi,
Gəl, ömrün ipini çək.

Gəl, götür əllərimdən
Əlinin yaddaşını…
Pozmağa da cəhd elə
“Dəli”nin yaddaşını.

Üz bütün ümidləri,
De ki, heş olmamışam.
Yandırdım şəkilləri,
Üşüdünmü bu axşam?

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi,yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Gundelik.info və Edebiyyat-az.com saytlarının Məsul katibini
doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə uğurlar diləyir! Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın!
Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!İnşAllah!

Mətbuat xidməti

Şəfa EYVAZQIZI (Kazımova Şəfa Eyvaz qızı) 1987-ci il iyulun 21-də Gədəbəy rayonunun Qoşabulaq kəndində dünyaya gəlmişdir. İlk təhsilini doğma kəndində almışdır. 2003-cü ildə Bakı Qızlar Universitetinə daxil olmuş, həmin universiteti fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2007-ci ildə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinə magistraturaya qəbul olmuş və 2009-cu ildə həmin universiteti də fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2012-ci ildən Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin dissertantıdır. Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisidir.Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavinidir.
Bədii yaradıcılığa hələ uşaq yaşlarında başlamış, heca vəznində bir çox şeirlər yazmışdır. Universitetdə təhsil aldığı müddətdə “Humay” poeziya dərnəyinin fəalarından olmuş, bir sıras mətbu orqanlarda şeirləri çap olunmuşdur. 2006-cı ildə “Keçə bilsəm bu sınağı” adlı ilk şeir kitabı çapdan çıxmışdır. Yaradıcılığının ilk illərində heca vəznində şeirlər yazmağa üstünlük versə də, sonralar sərbəst vəzndə daha çox yazıb yaratmışdır.

Ehtiyac

Mənim yuxularım qarışır, Ana!
Qarışır, içindən çıxa bilmirəm.
Darıxır ürəyim içimdə, Ana!
Darıxır, özümü yıxa bilmirəm.

Sənin əllərinin kəraməti var,
Gəl, topla dağınıq ruhumu yenə.
Qan verən yaramı ürəyinə sar,
Bir tək ürəyini sıxa bilmirəm.

Zaman tərs yellənir, ömür viranə,
Dağıdıb küləklər könül evini.
Ya ruhum sovrulub bir küncə yenə,
Ya da ki çıxmışam yoxa, bilmirəm.

Bu suçlu taledə müttəhim özüm,
Hakim də özüməm, qınama, Ana!
Elə dəyərsizə ağlayır gözüm,
Sonradan üzünə baxa bilmirəm.

02.06.2015

Məhəbbət

Nə qədər qaçsan da küncə bucağa,
Gəlib düz içindən keçər məhəbbət.
Doldurar badəyə şərbət əvəzi,
Axan göz yaşını içər məhəbbət.

İcazə istəməz, çalar qəlbini,
Göz yaşı gətirər, verməz səadət.
İçində cücərən yaşıl ümidi,
Qazıyar kökündən, biçər məhəbbət.

Qapayar, gözlərin doğrunu görməz,
Dilində bal dadar acı həqiqət.
Getmək istədimi əliboş getməz,
Ruhunla dünyadan köçər məhəbbət.

Dəlib ürəyini keçsə də gözəl,
Axan göz yaşını içsə də gözəl.
Ruhunla dünyadan köçsə də gözəl…
Nəğmədi, haraydı, haydı məhəbbət
Tanrıdan insana paydı məhəbbət…

16.04.2013

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi,yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavinini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

Mətbuat xidməti

Əsmər QASIMLI (Qasımova Əsmər Eldar qızı) 21 iyul 1991-ci ildə Ağdam rayonunun Mirəşəlli kəndində anadan olub.1997-2008-ci illərdə orta məktəbdə təhsil alıb.2008-2013-cü illərdə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin Filologiya fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb.2013-cü ildə Təhsil Nazirliyinin keçirdiyi müəllimlərin işə qəbulu imtahanından keçərək Ağdam rayonu Ə.Vəliyev adına II Baharli ümumi orta məktəbə müəllim kimi təyin olunub. Eyni zamanda A.Kərimov adına Bənövşələr tam orta məktəbində də ixtisasim üzrə müəllim kimi fəaliyyət göstərir.
6 mart 2015-il tarixdə Gündəlik İnformasiya Agentliyinin Yönətim Kuruluna Fəxri üzv qəbul olunub.

Qara gözlərində yasa büründüm

Qorxdum, gətirələr gözə bu eşqi,
İstədim əlinlə bəzə bu eşqi,
Qismət arzuladım bizə bu eşqi,
Sən gedən yollarda özüm süründüm.

Adını yazmışdım hər diləyimə,
Sanırdım çatarsan sən köməyimə,
Dar gəldi bu sevinc gen ürəyimə,
Sevgimlə qəlbinə böyük göründüm.

Hər gülə, çiçəyə axmadım,gülüm
Qəlbini odlara yaxmadım,gülüm,
Ağına, bozuna baxmadım, gülüm,
Qara gözlərində yasa büründüm.

Qarabağım

Mizrab toxunanda sədəfli saza
Deyərdik hüsnündən şan Qarabağım.
İyirmi ildir ki, düşmən əlində,
İşğalda verirsən can, Qarabağım.

Sınıbdır vüqarı sənsiz bu xalqın,
Başımız dumanlı, fikirlər dalğın,
Gəlməyir qulağa toy-büsat çalğın,
Ağlayır ürəyin qan, Qarabağım.

Taleyin hökmüdür bu həsrət, bu dərd
Mərdin şəhid oldu, yetmədi namərd
Tapmayır qeyrətsiz özündə qeyrət
Olmağa qoynunda xan, Qarabağım.

Sən orda əsirsən, biz burda yesir
Sənə gələn yolu yağılar kəsir.
Çağırış səsinə kimlər tələsir?
Almırıq fələkdən kam, Qarabağım.

Dirənib səbrimiz nəhayət daşa,
Bayrağı sancarıq sinəndə qoşa.
Ulu yurd! Can vətən! Əbədi yaşa!
O zaman olarıq tam, Qarabağım!!!

Eldar ailəsini Şərifəgilə gətirdi. Fidan Yaşarı Təhminənin köməkliyi ilə çimizdirdikdən sonra yeməyini verdi, uşağın gözləri qızaranda evin balaca otağında yatızdırdı. Otaqda pəncərə yox idi, bu da Fidangilə başqa cür rahatlıq gətirirdi. Digər otağa keçəndə Təhminə Eldarla Qadirə qazandan yemək çəkirdi. Eldar Fidanı görəndə yanındakı stulu çəkdi:
– Gəl, bir loxma da olsa ye.
Fidan yoldaşının yanında oturdu:
– Düzü həm acmışam, həm də halım yoxdur yeməyə. Yuxum da gəlir, yatmağa da qorxuram.

Təhminə Fidana anasının əvvəlcədən bişirdiyi mərcidən bir boşqab çəkib qarşısına qoydu. Qazanın qapağını örtdükdən sonra özü də əyləşdi.
Eldar – Daha heç nədən qorxmaq lazım deyil. Yanınızdayam.

Qadirin telefonuna zəng gələndə cavab verdi:
– Hə ana, gələcəm. Hardasa yarım saata gələrəm. Yaxşı. Oldu.
Eldar maraqla Qadirə baxdı. O, sual verməmiş Qadir dedi:
– Anam idi. Qardaşımı sabah həkimə aparmalıyıq. Ona görə bir azdan getməliyəm.
Təhminə – Qardaşına nə olub?
Qadir – Üç il bundan əvvəl nişanlısıyla avtomobil qəzasına düşmüşdü. O vaxtdan yerimir?
Fidan – Bəs nişanlısı?
Qadir – Rəhmətə getdi.
Fidan – Nə pis oldu. Ruhu şad olsun.
Təhminə – Ruhu şad olsun. Allah qardaşına da şəfa versin. Bilmək olmur kimin başına nə gələcək.
Eldar – Qismətdir.
Qadir – Hər şeydə bir xeyir var. Düzdür, anam özünə təsəlli vermək üçün tez-tez bu cümləni işlədir. Yenə də onun üçün ağırdı.
Eldar – Nadirin yerimək ehtimalı yoxdur?
Qadir – Var, niyə yoxdur? Gərək Almaniyaya gedə. Oda getmir.
Fidan – Niyə?
Qadir – Nişanlısının ölümündə günahkar özünü bilir. Bir sözlə, həyatdan əlini üzüb. Deyir, lazım olan adamımı itirmişəm, yerimək harama yaraşır? Bizim Nadir də belə tərs adamdır.
Fidan – Başa düşmək çətin deyil. Adamın əli yaşamaqdan üzüləndə istər-istəməz hamıdan qaçır. Əziz adamını itirəndə ancaq ölməyi düşünürsən.

Fidanın axırıncı cümləsi Eldara toxundu. Təhminə də Eldar kimi Fidana baxdı. Onların ona qəribə baxması Fidana maraqlı gəldi. Başa düşdü ki, ikisinin də ağlına Səfər gəldi:
– Anamı itirəndən sonra o hissləri mən də yaşamışam.

Fidan sözlərini Eldarın gözlərinin içinə baxıb demişdi. Eldar başıyla deyilənləri təsdiqlədi.
Təhminə – Nəysə! Kədərimizi qoyaq bir kənara, rahat çörəyimizi yeyək.
***

Rəşadgil əllərində fənər sahildə bir qədər gəzəndən sonra maşına oturmaq üçün geri qayıtdılar. Heç bir izə rast gəlməmişdilər. Rəşad Eldarın telefonuna zəng edəndə Eldar Qadiri qapıdan yola salırdı:
– Qəmər xalaya salam deyərsən. Özün də ehtiyyatlı ol.
Qadir – Yaxşı, gecən xeyrə.
Eldar – Xeyrə qarşı.

Qadir qapını örtüb telefona cavab verdi: – Nə oldu?
Rəşad – Heç nə tapmadıq. Həm də qaranlıqdır. Nə tapa bilərik?
Eldar – Heç nə daha. Qayıdın.
Rəşad – Yaxşı. Mən də bir azdan gələcəm.

Eldar telefonunu Fidana verdi ki, zaryatkaya qoysun. Təhminə Yaşarın otağında Fidanla özü üçün yer salırdı. Fidan Eldarı qapının ağzında saxladı:
– Bəyaq həqiqətən anamı nəzərdə tuturdum.
Eldar – Başa düşdüm. Söhbəti uzatmağın mənası yoxdur.
Fidan – Var. İstəmirəm düşünəsən ki, mənim fikrim…

Fidan cümləsini tamamlamadı:
– Eldar, həqiqətən mənim üçün əziz yeganə kişi sənsən. Bunu yadından çıxartma. Birdə bu cümləni sənə deməyəcəm. Məndən şübhə etdiyin gün…
Eldar – Yəni?
Fidan – Bəzən məndən şübhələnməyin incidir qəlbimi.
Eldar Fidanın alnından öpdü:– Bağışla, birdə olmayacaq. Bəzən məndən asılı olmur. Nəysə…Çiməcəksən?
Fidan – Hə, Rəşad gəlməmiş hamama girim.

***

Həkim Səfərə atasının vəziyyətinin yaxşı olduğunu, bir-neçə gündən sonra evə gedə biləcəyini deyəndən sonra evə gəlmək üçün maşınına oturdu. Aynurla anasının sözləri beynində tüğyan edirdi. Dözə bilməyib uşaq kimi ağladı Səfər. Bacısı haqqında öyrəndiyi həqiqət dünyasını alt-üst eləmişdi.

***

Cəmilə öz evinə gəlmişdi. İkimərtəbəli evində bayquşdan fərqi yox idi. Itirdiklərinə görə heyfslənirdi, peşman olmamışdı. Bir-neçə dəfə telefonu götürüb qızını yığmaq istədi, ürəyi gəlmədi. Bilmirdi neyləsin. Bir saat tərəddüddən sonra qızının evini yığdı.
– Aybəniz, tez bizə gəl. Vacibdir.
Aybəniz anasıyla soyuq danışdı: – Vacib sözü telefonda demək olmur?
Cəmilə – Lamiyəylə anası qardaşına hər şeyi danışanda atan da eşitdi. İndi xəstəxanadadır.
Aybəniz həyəcanlandı: – Atam xəstəxanadadır. İndi vəziyyəti necədir? Hansı xəstəxanadadır?

Aybəniz ağladı. Cəmilə qızını sakitləşdirməyə çalışırdı:
– İndi vəziyyəti yaxşıdır. Xəstəxanada qala bilmədim. Qardaşın məni qovdu. Səfərgil sirrini bilirlər.

Anasının dedikləri Aybənizə indi çatmışdı:
– Nə sirri?
Cəmilə – Bəyaq eşitmədin?Aynur evlənməmişdən əvvəl hamilə olduğunu qardaşına açıb danışdı. Atan da eşidəndə ürəyi dözmədi, yerə yıxıldı.

Cəmilənin gözləri doldu: – Tək qalmışam. Özümü öldürmək həddinə çatmışam. Vallah, bir gün gəlib görəcəksiniz ki, asmışam özümü.

Cəmiləyə qızının yazığı gəldi:
– Ağlına da gətirmə. Elçinə də deyəcəm, gələrik ora. Ana-bala ağını lap çıxartdılar. Onlar mənim sirrimi açdılar, eybi yox, iki dünya dağılsa da imkan vermərəm Lamiyə axıracan arvad ola. Heç eybi yoxdur. İndiyəcən işlərinə qarışmırdım,bundan sonra qarışaram. Nahaq quyruğumu tapdaladılar. Özünə heç nə eləmə, gəlirik. Elçin də gələndə çalış heç nəyi üzünə vurmayasan.
Cəmilə – Narahat olma.

***

Zaman testin cavabını qapının ağzında Aynura verən kimi getdi. Lamiyə anasının əlindən vərəqi alıb diqqətlə baxdı. Ağlaya-ağlaya dedi:
– Uşaq Səfərdəndir. Səni pis günlərə qalasan, Fidan. Hər şey sənə görə oldu.
Aynur – Bəsdir, sən axmaqsansa Fidan neyləsin? Sənə kim deyirdi görüşdüyün ola-ola başqasına ərə get.
Lamiyə hönkürtü ilə ağladı – Ana qurban olum, kömək elə. Dözə bilmirəm. Bu nə həyatdır, vallah dözə bilmirəm. Yaşamaq istəmirəm.
Aynurun gözləri doldu: – Bura bax, ayaq üstə qalmağa məcbursan. İsəyirsənsə uşağın olsun, birini mütləq doğmalısan.
Lamiyə – Mən öz uşağımı istəyirəm. Başa düşmürsən məni? Yaşar mənim oğlumdu. Sabah gedib Eldara hər şeyi danışacam. Lazım olsa, məhkəmələri gəzərəm. Bircə oğlumu mənə qaytarsınlar.

Maşının səsini eşidən Aynur əliylə qızına susması üçün işarə elədi. Səfər qapını açarla açanda Lamiyə əlindəki vərəqi anasına tələsik uzatdı. Səfər də bunu gördü:
– O nədi?
Lamiyə – Mənim deyil, anamındı.
Aynur – O gün həkimə getmişdim, cavabları göstərirdim.

Səfər otağına getmək üçün pilləkanları qalxdı. Lamiyə anasının yanından ayrılıb pilləkanlara yaxınlaşdı:
– Kərim dayı necədi?
Səfər Lamiyənin üzünə baxdı – Yaxşıdı. Səhər məni tez oyandırarsan.
Lamiyə – Yaxşı. Mən də gələrəm səninlə.
Səfər – Tək getsəm yaxşıdır. Evdə qalarsan.
Lamiyə – Necə istəyirsən.

Səfər otağına keçib qapını örtdü. Aynur ağzı-burnunu əyib dedi:
– Eynən anası sifətdir. Elə bil hər şeyə səbəb bizik.

***

Fidan iki gündə necə yorulmuşdusa Təhminənin Eldarla Rəşadı yola salmasından, oğlunu yedizdirib paltarını dəyişməsindən xəbəri olmayıb. Cin Həsən və iki adamı ofisin qabağında Eldargili gözləyirdilər. Çox keçmədi, Lamiyə də taksidən düşüb ofisin qabağına gəldi. Həsəngil Lamiyəni görəndə bir-birlərinin üzünə baxdılar. Lamiyə onlara yaxınlaşdi:
– Siz də Eldar müəllimi gözləyirsiz?
Cin Həsən başıyla təsdqilədi. Lamiyə ikinci sualını verdi:
– Danışmısız? Yəni tez gələcək.
Cin Həsən – Az qalıb, çatır.
Lamiyə – Lap yaxşı. Gözləyərəm.

Yaşarın əlini stultan çəkəndə yıxılıb ağlaması Fidanı yuxudan oyatdı. Gözlərini ovuşdura-ovuşdura yerindən qalxdı.
Təhminə Yaşarı qucağına aldı: – Uşşşş xalası qurban, nə oldu? Hara dəydin?
Fidan Təhminəyə yaxınlaşdı: – Sabahın xeyir. Nə bərk yatmışam belə.
Təhminə – Eldar bir-iki dəfə oyatdı, oyanmadın.
Fidan oğlunu Təhminədən öz qucağına aldı – Hələ də yuxudan doymamışam. Yaşar, nə olub, hmm?

Təhminə – Uşağı ver mənə, özün də əl üzünü yu, dincəl. Anam zəng eləmişdi. Deyir Nubar ərinə görə narahatdır.
Fidan təəccüblə: – Nubar?
Təhminə – Səni evində saxlayan qadın bizə qohum çıxdı da.
Fidan – Həəə, bildim. Camalı yaxşı tanıyıramsa, onun ərini sağ qoymaz. Yenə də inşallah heç nə olmaz deyək. Camal əclafdır, başa düşdük, qohumların niyə onunla əlbir oldular?
Təhminə – Neçə ildən sonra bir uşaqları oldu. O da xəstə!…Camal onlara başqa yalan danışıb. Guya Yaşar onun oğludur, sən də nə vaxtsa arvadı olmusan.
Fidan əsəbləşdi: – Əclaf. Allah öldürsün onu.
Təhminə – Amin. Uşağı ver bura. Tez ol, əl-üzünü yu.

Fidan oğlunu Təhminəyə verdi, özü hamama tərəf getdi.

***

Eldar maşını ofisindən bir az kənarda saxladı. Ofisə yaxınlaşdı, Lamiyəni görəndə həm təəccübləndi, həm də gəlişi ürəyincə olmamışdı. Üzünü Rəşada tərəf tutdu:
– Bu, burda neyniyir?
Rəşad – Sənə baxdığına görə sənlə danışmağa gəlib.
Eldar – Sən belə elə. Həsəngili yola sal, nə qədər istəsələr ver. Mən də bunun ağzını yoxlayım, görüm məqsədi nədi yenə.

İkisi də Cin Həsəngilə yaxınlaşıb görüşdükdən sonra adamlar Rəşadla birlikdə ofisə keçdilər. Eldar Lamiyəyə yaxınlaşıb “salam” verdi. Lamiyə gülümsəyib Eldara əlini uzatdı:
– Necəsiz?
Eldar da əlini uzatdı.
– Çox sağ olun, yaxşı olasız. Düzü, sizi gözləmirdim.
Lamiyə – İndi elə vəziyyətdir ki, ancaq sizinlə danışa bilərəm.

Eldar bir qədər fikrə getdi: – İstəyirsiz çay içə-içə söhbətimizi edək.
Lamiyə – Əlbəttə olar. Ancaq çox vaxtım yoxdur. Buralara yaxın bir yer olsun. Deyəcəklərim ikimizin də həyatını kökündən dəyişə bilər.Çünki mənim həyatımı çoxdan dəyişdi.
Eldar – Söhbət nədən gedir?
Lamiyə – Bunu üzbəüz oturanda danışaq. Yol ortasında…
Eldar – Buyurun.

Eldarla Lamiyə maşına tərəf getdilər.

***

Təhminə televizoru yandırdı. Xəbərlərdə göstərilən sahil ona tanış gəldi.Fidan Yaşarın paltarını dəyişirdi.
Təhminə – Bu yer tanış gəlir mənə
Fidan televizora baxdı, heç nə anlamadı: – Əvvəllər tez-tez dənizə getmirdin? Getdiyin yerlərdən biridir də…

Xəbərlərdə dənizdən kişi meyidinin tapıldığını deyirdilər. Təhminə cəsəd iri planda göstəriləndə qohumu Camalı tanıdı. Fidanla Təhminə bir-birilərinin üzünə qorxuyla baxdılar.
Fidan – Öldürüb.
Təhminə – Biz nahaq evdə tək qalmışıq. Bəlkə Camal bizi güdür?
Fidan qorxusundan oturduğu yerdən ayağa qalxdı. Oğlunu qucağına alıb mətbəxə tərəf qaçdı. Təhminə qapını bağlayıb-bağlamadığını dəqiqləşdirdikdən sonra arxasına stullardan birini də qoydu. Fidan əlində bıçaq mətbəxdən çıxdı.
Fidan – Allaha and olsun, bu dəfə onu öldürərərm.
Təhminə telefonla Rəşadı yığdı. Əlləri titrəyirdi. Bu zaman qapı döyüldü. Təhminə də, Fidan da qorxularında içlərini çəkdilər. Təhminə qorxa-qorxa qapıya yaxınlaşdı.
– Kimdi?
Gələn qonşu idi: – Mənəm Təhminə, Firəngiz xala. O gün anana pul vermişdim, xırdası olmamışdı qaytara. Axşam evə qonaq gəlməlidir, maqazinə getməliyəm.

İkisin də ürəyi rahatladı. Təhminə stulu kənara çəkib Fidana baxdı:
– Qorxumuzdan hər şeyi şişirtdik. Qonum-qonşu həyətdədir, beş addım o tərəfdə də polis bölməsi. Nə edə bilər ki?

Təhminə qapını açdı, Firəngiz xala içəri girdi.

***

Eldar Lamiyəni ofisindən bir az uzaq olan restorana gətirdi. Çay sifariş verdi. Lamiyə diqqətlə Eldarın gözlərinə baxırdı.
Eldar maraqla: – Mənə niyə elə baxırsız?
Lamiyə – Yanlış anlamayın, fikirləşirdim. Fikirləşirəm ki, sözü hardan başlayım, həm məni başa düşəsiz, həm də kömək edəsiz.
Eldar – Açıq danışsaz, bəlkə də kömək edə bilərəm.
Lamiyə – Sizdən bir xahişim var. Sözümü kəsməyin, sonuna qədər məni dinləyin. Çox xahiş edirəm.
Eldar başıyla razı olduğunu bildirdi.

Lamiyə – Yaşarın sizin də, Fidanın da oğlu olmadığını yaxşı bilirəm. Uşağı övladlığa götürmüsüz.

Eldar pörtdü, udqundu. Düşünürdü, bu qadın ailə sirrini hardan bilir. Dillənmək istədi, yadına düşdü ki, axıracan dinləməlidir. Lamiyə bir qədər susduqdan sonra Eldarın da heç vaxt ağlına gəlməyəcəyi etirafı elədi:
– “Yalandır, şər atıram” deməyin. Əmin olmasam demərəm. Yaşar mənim oğlumdur. Əsas anası mənəm. Çünki onu xəstəxanada özüm dünyaya gətirmişəm. Demək istəyirəm ki, ərim məni, arvadınız, Fidan da sizi aldadıb.

Eldarın əsəbdən gözləri qızardı. Lamiyənin dediklərinə Eldar inanmaq istəmirdi. Daxilən özünü sakitləşdirməyə çalışırdı.
Eldar – Nə danışdığınızı bilirsiz?
Lamiyə – Bunu sübut da edərəm. Yaşar Səfərlə mənim oğlumdur. Neçə ildir ikimizi də aldadıblar.
Eldar əsəblərini cilovlaya bilmədi:
– Fidanı ərinizlə müqayisə eləməyin. Ərinizin alçaq olduğunu ikimiz də bilirik.
Lamiyə təmkinini pozmamağa çalışırdı: – Bəs, fikirləşmirsiz ki, bu qadın bu sirri hardan bilir? Dünən gecə Səfər mənə hər şeyi etiraf elədi. Sizinlə sağollaşandan sonra onsuzda boşanmaq üçün ərizə yazmağa gedəcəm. Xəstəxanada o uşağı mən dünaya gətirmişəm.

Lamiyənin gözləri doldu, bir qədər susduqdan sonra davam etdi:
– Mənə uşağın ölü doğulduğunu dedilər. Havalanmışdım. Nə etdiyimi bilmirdim, xəstəxanadan qaçdım. Neçə dəfə intihar elədim, anamgil imkan vermədi. Bir il Almaniyada, anamın yanında müalicə aldım. Neçə il oğlumu ölü bilmişəm. Dünən əclaf ərim Fidanla qurduğu plandan danışdı mənə. İnanmaqda çətinlik çəkirəm. Ay Fidan, sən də qadınsan. Necə qıydın mənə?
Eldar – Dediklərinizin heç birinə inanmıram. Uşağı Fidanla birlikdə götürmüşük. Həkimlə şəxsən özüm danışmışam. Ondan başqa, uşaq barədə ilk dəfə televizorda eşitmişik.
Lamiyə – Həkim? Pula satılan nə vaxtdan həkim olub? Əgər indi sizə sübut eləsəm ki, uşaq Səfərdəndir, dediklərimə inanacaqsız?
Eldar – Mümkün deyil.
Lamiyə – Heç vaxt heç vaxt deməyin. Hər şey mümükündür. Oğlumun…
Eldar Lamiyənin cümləsini bitirməyə imkan vermədi:
– İki dəqiqədən bir oğlum deməyin. Yaşar mənim oğlumdur, bizim oğlumuzdur.
Lamiyə – Qəbul eləsəz də, eləməsəz də Yaşar mənim oğlumdur.

Lamiyə çantasından Yaşarın Səfərin oğlu olduğunu sübut edən DNT testinin cavabını Eldara uzatdı.
– Dünən Səfər hər şeyi danışanda inanmamışdım. Sübut etmək üçün bunu verdi mənə.

Eldar Lamiyənin verdiyi sənədi aldı. Ofisiant sifarişləri indi gətirirdi. Süfrəyə sifariş edilənləri düzdükdən sonra getdi. Eldar sənədi Lamiyənin qarşısına atdı.
Eldar – Burda uşağın adı yazılmayıb. Heç ərinizin də adı yazılmayıb. Kimi aldadırsız?
Lamiyə – Deməli, mənə inanmırsız?
Eldar – Uşaq söhbətləri edirsiz. Sizə niyə inanmalıyam? Keçən dəfə də inanmamışdım.
Lamiyə – Yaxşı, onda mən Səfərdən örnək gətirəcəm, siz də oğlumdan bir örnək gətirərsiz. Birlikdə gedib DNT testi edərik. Onda mənə inanarsız. İnanmağa məcbursuz.
Eldar – Fidan ərinizlə birləşib sizə niyə tələ qurmalıdır?
Lamiyə – Bizi Səfərlə uşaqlıqdan göbəkkəsdi ediblər. Səfər Fidanla heç cür evlənə bilməzdi.
Eldar – Amma nişanlı olublar.
Lamiyə gülümsədi – Bunu sizə kim dedi? Onlar heç vaxt nişanlı olmayıblar. Səfər mənimlə nişana hazırlaşanda Fidanla görüşürdü. Həm də sevirdi. İkisi də elə bilir ki, onların ayrılmaqlarına bais mən olmuşam. Birlikdə qisas aldılar.

Eldar bir az qabağa əyildi, Lamiyənin gözlərinə diqqətlə baxdı:
– Lamiyə xanım, ömrümdə heç vaxt qadına əl qaldırmamışam. O nakişilərin işidir. Dediklərinizi sübut eləməsəz, sizi də, ərinizi də öldürəcəm. Bu işin axırınacan özüm gedəcəm.
Lamiyə – Razıyam. Sübut eləsəm, sizdən oğlumu məhkəmə yoluyla da olsa alacam. Siz də bunu bilin.
Eldar – Dediklərinizi sübut eləsəz, o uşağı məhkəməsiz sizə verəcəm. Hərçənd yenə də sizə inanmıram.

Eldar ayağa qalxdı, sağollaşmadan məkandan uzaqlaşdı. Lamiyə Eldar qapıdan çıxanacan onu gözləriylə izlədi. Sonra gülümsədi:
– Bu dəfə hamınızın üzünə duracam. Axırınıza çıxacam. Tələsməyin!…

***

Firəngiz gedəndən sonra Təhminə də hazırlaşıb evdən çıxdı. Fidan qapını arxadan bağladı. Uşağa kartof püresi hazırlamaq üçün qazana iki kartof qaynamağa qoydu. Sonra yataq otağına keçib oğlunu uzandırdı, özü də yanında uzandı. Uşağı yatızdırmağa çalışırdı.

***

Eldar ofisə gələndə Cin Həsən və adamları çoxdan getmişdi. Rəşad onun qızardığını görüb narahat oldu:
– Nə olub? O qadın yenə sənə nə dedi?
Eldar – Elə söz dedi ki, az qala öldürəm. Sübut eləməsə, onsuzda öldürəcəm.
Rəşad – Keçən dəfə də ürəyini bulandırmışdı, evinizdə söz-söhbət olmuşdu.
Eldar – Söz-söhbətimizin olduğunu sən hardan bilirsən?
Rəşad – Təhminə demişdi. O qadın xoşbəxt deyil, başa düş. Qadındır da!… İstər-istəməz Fidanı qısqanır.
Eldar Rəşada əsəbləşdi: – Söhbətin nədən getdiyindən xəbərin yoxdur, elə danışırsan. Bu qadın deyir ki, Yaşar onun öz oğludur. Xəstəxanada uşağı doğub qaçan özüdür.

Rəşad Eldara bilmədi nə cavab versin. Əliylə ağzını tutub sarısını udmuş adamlar kimi oldu.
Eldar – Yüz faiz əmin olmasa deməzdi. Sübut etməyə də hazırdır. Guya əri uşağı ondan almaq üçün Fidanla tələ qurublar.
Rəşad – Lamiyə deyəsən seriallara çox baxır.
Eldar – Bilmirəm Rəşad. İndi evə gedəcəm, bu barədə Fidanın özüylə danışacam. Yoxsa heç cür sakitləşən deyiləm. Bi də maklerə zəng edərsən. Gör evdən nə xəbər var.
Eldar telefonunu cibindən çıxarıb Fidanın adının üstündən basdı. Telefonun səsindən Fidan diksindi. Qonaq otağına gəlib stolun üstündən telefonu götürdü.
– Hə Eldar.
Eldar – Neynirsiz?
Eldarın səsindən Fidan nəysə pis hadisə olduğunu hiss elədi.
Fidan – Heç nə, uzanmışdım. Səsin niyə elə gəlir?
Eldar – Gələndə danışaram. Hazırlaş, gəlib sizi evdən götürəcəm.
Fidan təəccübləndi – Yaxşı.

Fidan telefonu stolun üstünə qoyub mətbəxə gəldi. Qaz söndürülmüşdü. Fidan yataq otağına qayıdanda addımını qəfildən saxladı. Yadına düşdü ki, yatanda qazı açıq qoymuşdu. Qorxusuyla həyəcanı qarışdı bir-birinə!…

Ardı var!…

Dərə də dünyanın, düz də dünyanın,
Əyri də dünyanın, düz də dünyanın,
Düzləri qalıbdı düzdə dünyanın, –
Onunçün düz olmaq istəyən azdı…

Gədanın bəy olmaq qisməti artıb,
Dosta atmaq kimi hiss, qəti artıb,
Yaraya səpilmək xisləti artıb,
Süfrədə duz olmaq istəyən azdı.

Həyatdı, hamını, döz – güləşdirir,
Əlində maşası köz güləşdirir,
Çoxları sadəcə söz güləşdirir,
Şeirdə söz olmaq istəyən azdı

Durna qatarı kimi dan yeri söküləndən,
Ağla, şairim, ağla, ağlamaq vaxtın gəlib.
Cənubda TƏBRİZ adlı şəhərdə üsyan gedir,
Doğma BAKIDA çağla, çağlamaq vaxtın gəlib.

Yanağından süzülən yaşın yaşa dönəcək,
Dağ dözümlü həsrətin dağa, daşa dönəcək.
Dərdi, qəmi torpağın gözə, qaşa dönəcək,
Kədəri qəlbdə saxla, saxlamaq vaxtın gəlib.

Millətimin çatılan qaşıyla saya-saya,
Dərdi-səri gözümün yaşıyla saya-saya,
Ələnən torpağımın daşıyla saya-saya,
Qapıları gəl bağla, bağlamaq vaxtı gəlib.

Qəm adlı bir dastandan torpağa hopmaq gərək,
Fəryad, üsyana dönüb torpaqda qopmaq gərək.
Sözünü demək üçün zamanı tapmaq gərək,
Bulaqlar kimi çağla, çağlamaq vaxtı gəlib.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü,
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

***

Sevda yuxuları sığal götürmür,
Sevda yolçuları nazçəkən olur.
Sən eşqə bu qədər inanma, dəli,
Tale qız vaxtında yazçəkən olur.

Ruhumu lal edib tabut qorxusu…
Beş kişi yığışıb gora aparır…
Allah da adamı arada sıxır;
Hardan gətiribsə, ora aparır…

Ömür quyu kimi, can deşik-deşik…
Bu bəxt də bəxtimə iri düşmədi.
Mənə eşq dəlisi dedilər… amma
Yüz qıza tor atdım, biri düşmədi…

Quzum, məndən ötrü divanə olma,
Kişinin ya qəbri, ya damı olar…
Bircə, Allah qalıb əl qaldırası,
Qorxuram, onun da adamı olar…

***

Fağıram, yazığam, nəyəmsə, buyam,
Ay zəli sifətlim, qanımı tərk et.
Bu boyda qucaqda yer tapmırsansa,
Götür çul-çuxanı, canımı tərk et.

Ancaq insaf elə, uzağa getmə,
Səni ara-sıra yoxlaya bilim.
Yaman sərt baxırsan lal gözlərimə,
Can cəsəd deyil ki, qoxlaya bilim.

Mismar axtarıram kölgəmə vurum,
Deyəsən, çürüyüb, damı laxlayır.
Hərə bir sifətdə min səhv eləyir,
Bir səhvin üzündən hamı laxlayır…

***

Gəl, səni özümə öyrədim bir az,
Qəfil də ayrılaq, dad bu əzabı…
Hamıda doğmalıq həvəsi yoxdu,
Düşünmə qoxlayar yad, bu əzabı.

Həyat lap başından qəm bardağıymış,
Tanrı eşq payımı bölmək istəyir…
Bir sağlam küncü yox bu gen cahanın,
Ruhum adam kimi ölmək istəyir.

Yaman baha olub bir əlcə torpaq,
Yaşamaq ölməkdən bahadı, neynim?
Gəl, gör nə çəkirəm ağ paltarda, qız,
Mənim dörd tərəfim kahadı, neynim?

***

Buxağın gül açıb, başına xeyir,
Yenə də sinəni qoxu basıb, qız.
Bir az yana çəkil, baxışım düşür,
Düzü, bu «divarı» çoxu basıb, qız.

Gəl, birgə su tökək bu boş çuxura,
Canımda su yoxdur, qazmaqla çıxmır.
Mən abid deyiləm, dua bağlayım,
Mən şair adamam, yazmaqla çıxmır…

Səhv cığır açmışıq qəmin altından,
Hicran qız vaxtında ney xəstəsiydi.
Bir yol mey içmədi Xəyyam bicarə,
Di gəl ki, deyirlər, mey xəstəsiydi…

***

Əcəlin havası beş yüz manatdı,
Dərd özün asmağa kəmər yollayıb…
Əzrayıl sur çalmaq bacarmır, quzum,
Fələk də bu yandan nəmər yollayıb.

Biz indi neyləyək, sabah açılır?!
Beş-on dar ağacı qurulub gendə.
Bəlkə çıxıb gedək yad adamlartək?!
Sular sevgi kimi durulub gendə.

Qalırsan? Ayıq ol, hicran su verir,
Sənə heç kim deməz çölümə sədd çək.
Tanrı, bu əzabda dad qalmıb artıq,
İçimi üşüdür, çölümə sədd çək.

Şairə-jurnalist-publisist
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
“Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

HƏSRƏTİN

Bu gün anam Surə xanımın vəfatının ildönümüdür.
Allah cəmi dünyasını dəyişmiş Ata- Analarımıza rəhmət
eləsin! Məkanları cənnət olsun!

Hər gələn yeni gün daha da artır,
Könül, qəlb göynədən dərin həsrətin.
Nə sənə ün yetir, nə əlim çatır,
Köks dolu, laybalay sənin həsrətin.

Sənin məzarındır tək səcdəgahım,
Mənim ən hüzurlu, mərhəm dərgahım.
Gəlib dərdləşdikcə səngiyir ahım,
Anasız qız olmaq nə qədər çətin…

Can Anam! Görmədin sən bu günləri,
Dönüb sağın- solun üzü, yönləri.
Sağ olsan deyərdin.”dönüb dinləri”,
Məhv olub dəyəri namus, qeyrətin.

Əyyam, vaxt dəyişib, yeni zamandı,
Dövran dəyişməyib, həmin Dövrandı.
Bacı da, qardaş da haqqımı dandı,
Bilənlər gizlətmir təcüb, heyrətin.

Anacan çox etdim ərzi- gileyi,
Qızın Haqqdan dilər hər bir diləyi.
Bükülməz Dövranın polad biləyi,
Heç zaman itirməz əzmin, qüdrətin.

ÖLƏN ARZULAR

“Könül dəftərim”- silsiləsindən

Ömrün baharını vermişəm bada,
Həmdəmim olubdur dərd,bəla,qada.
Daha xəyallarım, çatmayır dada,
Sızlayır qəlbimdə, ölən arzular.

Olmayıb dərs verib, məni oyadan,
Qurtaram qəflətdən, şirin röyadan.
Ümidim əl üzüb artıq dünyadan,
Sızlayır qəlbimdə, ölən arzular.

Ayrılıq, tənhalıq, necə yamandır,
Geri dön, bağışla, gülüm amandır.
Peşiman olmuşam, xeyli zamandır,
Sızlayır qəlbimdə, ölən arzular.

Yıxmışam evimi, özüm həmişə,
Sənsiz ağlayacaq, gözüm həmişə.
Çatmayır dadıma, dözüm həmişə,
Sızlayır qəlbimdə, ölən arzular.

Dövran Kərəm olub, sənin oduna,
Şeir , nəğmə qoşur, eşqi adına.
Daha nə etsin ki, düşsün yadına?
Sızlayır qəlbində, ölən arzular

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Hardasan, əzizim?
Bu ikicə kəlmədə asılı qalıb dözüm,
Hardansa gələcək sənli günlərim…
Axı hara gedib, hara üz tutub?
O sənli günlərim…
Sənli günlərim…
Qaytar “sənli” olanımı…
Itirmə olub-qalanımı…
Unuduram hərdən səni…
Unuduram…
Təmasını…
Nəfəsini…
Incəliyin kölgəsində gizlənməyi bacaran
Əsl kişi istəyini…
Unuduram… İnanmırsan?
Yaxşı…
Nə tez tutdun “yalanımı?”
Qaytar “sənli”liyimi, gülüm…
Qaytar mənə “mənliyimi”…
Hardasan, əzizim?
Ürəyimin yerində bir ovuc torpaq asılı qalıb havadan…
Indi kimsə üfürəcək…
O torpaq dənələri köksümdən qopacaq…
Sənli xatirələrə töküləcək…
Hardasan axı?
Demirsən, yazıqdı bu dəli Leylim…
Bilmirsən, bu ürək sənsiz darıxır?
Hardasan, əzizim?
Qayıt…
Mən olmuşam suyu qurumuş bir çay…
Dərdli nəğməm sənsiz keçən gecələrdə,
Zülmətin lap dərinində uyuyan,
Mürgülü xatirələrə “lay-lay”…
Bax, nolur, dön gəldiyin yola bax…
Yollarda hər gedənin ayaq izindən bir nöqtə düşüb…
O nöqtələr uzun, dönülməz həsrət yolunda,
Bir də mənim xəyalımda mehribanlaşıb…
Bir-birinə sığınıb, iki sözdə birləşib…
Bax… oxuya bilirsən?
Orda yazılıb ki…
Hardasan, əzizim?

* * *

Baxışında qar donub,
Gözümdən yağış yağır.
Xatirəylə ovunub,
Günüm yolundan çıxır…

Daha mənə söyləmə,
Gün çıxacaq nağılı…
Bilmirsənsə, öyrətmə
Unutmağa ağılı…

Soyuqluğun öyrədib,
Ömrün qışı hardadır…
Kirpiklərin gizlədib,
Baxışında qardadır…

2014

Gözümdəki hər damlaya
borclu qalıb sözlərin
Ödə-ödə bitmək bilmir
taqətsizdir dizlərim.

Soyuq baxışların məni
dondurubdur qar yerinə
barı qoya bildinmi sən
bir başqasın yar yerinə.

Kənar durdun bəhanələr
səni necə dəyişibdir
saxta yalan o imalar
göz önümə sərilibdir.

Düşünməkdən yorğun beyin
fikirli mən daşıyıram
sanma belə şax dayanıb
ruhsuz cansız yaşayıram.

Gücüm çatmır qaytarmağa
üzümdəki gülüşləri
daha kimə lazım olsun
gəlişləri -gedişləri.

Mən sanırdım dəyişəcək
zaman ilə tamam insan
zahirən mələk olsanda
daxilən görünür şeytan.

Unut daha məni çıx get
yaşananlar xatirədir
bu fikiri səndə həkk et
hər kəsdəndə birdənədir

29 iyun 2017-ci il tarixində AZƏRKİTAB Mərkəzində (Statistika İdarəsi ilə üzbəüz, Olimpdən aşağı) Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i,İraq Türkmən Yazarlar Birliyinin, Dərbənd Ədəbiyyatçılar Birliyinin, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, nəğməkar-şairə Zeynəb Dərbəndlinin “Dərbəndin səsi” şeirlər kitabının təqdimat mərasimi keçiriləcək.Kütləvi informasiya nümayəndələrinin, ictimaiyyət nümayəndələrinin, mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin, müəllifin yazar dostlarının da iştirakı gözlənilir.İştirak etmək istəyən hər kəs dəvətlidir.

Gülnarə ŞÖHRƏDDİNQIZI,
“Möhtəşəm Azərbaycan”

Çıxaq gedek bu dünyadan

Yığışdır şələ-küləni
Çıxaq gedek bu dünyadan.
Dost sandım üzə güləni
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Ya ona, ya mene verə,
Gedek geldiyimiz yere.
Bura yer deyil ay dede,
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Doğuldum günaha batdım,
Doğrunu, eyrini qatdım,
Hansın aldım, hansın satdım.
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Tanrı məni qul elədi
Qış günü göydən ələdi
Aha-naləyə bələdi
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Ruhum can evime qonaq
Bu dünyanı fani sayaq
Axtarma özünə dayaq
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Gedir fitnenin badına
Yaş yanır quru oduna
Damğa vurulur adına
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Temiz idik, pasa batdıx
Bişmiş aşa çiyi qatdıx.
Geldik yolbaşına çatdıx
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Hansı yaxşıdı özün seç
Al çantanı qabağa keç.
Öz kefenini özün biç
Çıxaq gedek bu dünyadan.

İlahenin gözü yaşlı
Bextinin yolları daşlı
İncidim emelli-başlı
Çıxaq gedek bu dünyadan.

Nerdesin?

Bu dünyaya gelişimiz göz yaşıdı-haykırtı,
Son menzilin son nidası-hıçkırtı.
Baştan-başa sırr kokuyan masal dolu –pıçıltı,
Gözü yolda ayrılarsam, dünya malım, nerdesin?

Beni-Adem evladının ne ilki, ne sonusan,
Doğulanda lüt-üryandın, indi süslü, donlusan.
Yaşıl ağac misallısan, beherlisen, barlısan,
Mumyalanan Tutanxaman cah-celalı, nerdesin?

Sıkmaz seni gözel dünya , sabr eleyib, yetirsen,
Taş yürekli insanları hakk yoluna getirsen.
Günbezleri bir andaca yeksan olub, bilesin,
Çar Nemrutun tahtı-tacı, kül kalesi, nerdesin?

Leyakata, adalete mekan olsa yüregin,
Mutlakdır ki, son makamda çiçek açar dilegin.
Yüzü güzel, kalbi hain, taş yürekli melegin
Aişenin temtarağı, dil hatası, nerdesin?

Çarklarına sevgi hörmüş, zaman geçer, fırlanar,
Tiranlardır gelip-gedir, yattaşlarda saklanar.
Gah seviler, gah sineler lanet ile dağlanar,
Vefasızdı geçer, gider, öter zaman, nerdesin?

ürüb xəstəxanadan uzaqlaşdı. Səfər asta addımlarla klinikaya girir.

Eldar Fidanın üzünə bir-iki dəfə yüngül şillə vururdu ki, ayılsın. Fidan sayaqlıyırdı:
– “Eldar, uşaq…uşağı apardı” deyirdi tez tez. Eldar arvadının arxayınçılığı üçün dedi:
– Narahat olma, Yaşar Təhminənin yanındadır.
Eldar Rəşada: – Sürəti artır, tez çatmaq lazımdır.
Fidan gözlərini güclə açdı: – Su ver. Biriniz su verin. Ciyərim yanır.
Rəşad maşını yol kənarındakı balaca maqazinin qarşısında saxladı. Maşından düşüb maqazinə girdi. Adi sərin su götürdü, karıxdığından satıcıya xırda pul verməkdən onluq verdi. Maqazindən necə çıxdısa, arxasınca pulu artıqlamasıyla verdiyi üçün onu səsləyən satıcının sözlərini eşitmədi.Suyu Eldara verdi, maşını xodlayıb sürəti artırdı. Eldar Fidanın başını qaldırıb suyu içirməyə çalışdı.
Taksi Səfərgilin evinin qarşısında saxladı. Cəmilə sürücünün pulunu verəndən sonra taksidən düşdü, iti addımlarla evə tez çatmaq istəyirdi.Çoxdandır Lamiyədən yığırdı. İndi əlinə sözün əsl mənasında fürsət düşmüşdü
Başının ağrısından, bir tərəfdən də düşünməkdən özünə yer tapa bilməyən Səfər çox çalışdı yatsın, alınmadı. Həkimin sözləri qulağında əks-səda verirdi. Lətafət həkim təcrübəli idi, yenə də ürəyində ona inanmırdı.
Lamiyənin hamilə qalıb ondan, ailəsindən gizlətməyi Səfərə məntiqli gəlmirdi. Əksinə, fikirləşirdi, hamilə qalsaydı, məni əldə saxlamaq üçün çoxdan istifadə etmişdi. O vaxt desəydi, bəlkə də hərbi xidmətə getməzdi. Axı, Səfər Lamiyəni görməmək üçün Naxçıvana getmişdi. Lamiyənin hamilə qalması Səfərin heç cür ağlına batmırdı. Yatmaq istəyirdi, yuxusu da ərşə çəkilmişdi. Anasının səsini eşidəndə uzandığı yerdən qalxdı. Onsuzda həkimdən eşitdiyi sözlərdən evə gələnəcən başının ağrısı keçməmişdi, anasının da gəlişi bir tərəfdən onu cin atına mindirdi. Otaqdan çıxanda Cəmilə Lamiyəni divara dirəmişdi:
– Sualıma cavab ver. Niyə Yalandan Fidanın zəng elədiyini dedin?
Aynur qızıyla qaynanası arasına girmək istəyəndə Cəmilə qolundan tutub itələdi. Aynur yerə sərildi. Lamiyə anasını ayağa qaldırmaq istəyirdi, bacarmadı. Cəmilə onun boğazımdan yapışmışdı:
– Mənə düzünü danışmamış səndən əl çəkən deyiləm. Cavab ver,ləçər. Evimdə o nə artistlikiydi eləmişdin?
Anasının hərəkətlərinə tab gətirməyən Səfər pilləkanları qaçaraq düşdü, anasına yaxınlaşıb qolundan tutdu:
– Bəsdi, adamı hövsələdən çıxardırsan. Çıx, tez ol, çıx evimdən.
Cəmilə özündə güc toplayıb oğlunu Lamiyəyə tərəf itələdi: – Sualıma cavab verməsə, gedən deyiləm. Bugün Lətafət həkim məni yığmışdı. Elə o gün də yığmışdı. Telefonu bu götürmüşdü. Fidanın zəng elədiyini özündən çıxardıb. Zibilini gizlətmək üçün bəhanə edib.

Səfər çaşbaş qaldı: – Necə yəni?

Səfər üzünü Lamiyəyə tutdu: – Məni başa sal görüm, bu nə deməkdir?
Aynur ayağa qalxdı, qızının yerinə cavab verdi:
– Nə olacaq? Ananın təzə oyunudur. Qızının ailəsini dağıtdı, öz ailəsini dağıtdı, dincəlmədi, indi də növbə sizindir.
Cəmilə Aynurun üstünə hücum çəkmək istəyirdi, Səfərlə Lamiyə imkan vermədi.
Lamiyə: – Lətafət həkimə qəti inanmıram. Sənin həkimindir, əlbəttə sən deyənləri təkrarlayacaq. Utanmaz-utanmaz üzümə deyir ki, guya mən hamilə qalmışam, üstəlik uşaq da doğmuşam.

Hər kəs birdən-birə susdu. Səfər arvadının üzünə təəccüblə baxdı: – Lətafət mənə dediklərini üzünə demişdisə, niyə mən əvvəlcədən bilməmişəm. Bugün də məni çağırmışdı.
Lamiyə özünü itirdi. Cəmilə qələbə qazanmış insan kimi rahatladı, dərindən nəfəs aldı:
– Fikir ver bədən quruluşuna, oğlum. Uşaq doğan qadın bədəni var. Özü də kökəlib. Almaniyadan gələndə niyə kökəldiyini soruşdum, adam kimi cavab verə bilmədi.
Aynur – Bütün günü evdə oturub. Evdə oturan adam yeyib yatanda istər-istəməz kökəlir də.
Lamiyə qorxusundan pörtmüşdü, qıpqırmızı olmuşdu. Səfər Lamiyənin diqqətlə gözlərinə baxırdı. Gözlərinə baxa-baxa ona yaxınlaşdı. Yaxınlaşdıqca Lamiyə geriyə doğru gedirdi.
Səfər – Deyirsən Lətafət anamın tanıdığı həkimdir, anam öyrədib onu?
Lamiyə – İlk gündən o həkimin yanına getmək istəmirdim. Ananla rəfiqədilər, niyə narahat olmuyum?
Cəmilə – Səndə sifət var, qız. Yaxşı, onda başqa həkimə apararsan, Səfər. Amma həkimi sən tapacaqsan. Elə həkim olsun ki, nə mən tanıyım, nə də onlar.
Aynur hövsələdən çıxdı: – Eee, bəsdirin. Adamı az qala dəli edəsiz. Qızım sizin üçün yiyəsiz deyil e, kefiniz istəyəndə bir qapaz vurasız.
Səfər səsinin tonunu qaldırdı: – Aynur xanım.
Səfərin qışqırmasını gözləməyən Aynur qızardı, Cəmilənin yanında pərt olmuşdu. Lamiyə fürsəti əldən verməyib anasının tərəfinə keçdi. Əsəblərini cilovlaya bilmədi:
– Bu qədər bəsdir. Sizin qarşınızda susduqca adamı əzirsiz. Nə sən deyən, nə də ev yıxan ananın dediyi həkimə getməyəcəm. Mən uşaq-muşaq doğmamışam. Ümumiyyətlə, hamilə qalmamışam. Ağıl var, məntiq var. Mən səni sevmişəm. Hamilə qalsaydım deməzdim? O vaxt səni əlimdə saxlamaq üçün ən yaxşı yol idi.
Lamiyənin dedikləri Səfərin ağlına batmışdı. Səfər anasına şübhəylə baxdı: – Bunu mən də fikirləşirəm. Hamilə qalsaydı, istifadə edərdi.
Cəmilə qəti şəkildə dedi: – Deyə bilməzdi. Uzun müddət kişisiz qalmışdı. Bəlkə xəyanət edib sənə?
Cəmilənin aradakı pərdəni götürməsi əsəbdən özünə yer tapa bilməyən Aynurun onun üstünə hücum çəkməsinə səbəb oldu. Səfər də utanmışdı. Aynur Cəmilənin saçlarından tutub yerə yıxdı: – Pozğun sənsən, bir də qızın. Öldürərəm səni, ay ev yıxan, qoca kaftar.

Lamiyəylə Səfər analarını güclə ayırdılar. Cəmilə yenə də sözlərindən geri qalmırdı:
– Sən bunu həkimə mütləq apar. Belə pis reaksiya göstərdilərsə, deməli, Lətafət düz edib şübhələnibdi. Qonşulardan biri elə düz deyirmiş, evə kişi gətirib bu qancıq. Siz ana-baladan bə desəz gözləyirəm. Uşaq səndən olsaydı, çoxdan aləmə car çəkmişdilər.
Lamiyə – Mənim daha sizə sözüm yoxdur. İstədiyin həkimə gedə bilərik, Səfər. Lap sabah gedərik. Amma bir şərtlə. Anan çıxıb getsin. Məni qızınızla səhv salmayın, Cəmilə xanım. Qızınız kimi….
Aynur qızının susması üçün qolundan tutdu, Lamiyə susdu.
Səfər – Aybəniz nə edib?
Cəmilə qızının ortalığa atılmağını gözləmirdi. Səfər sualını təkrarladı: – Bacım nə edib, Lamiyə?
Lamiyənin yerinə anası cavab verdi: – Bacın ailə quranda hamiləydi. Anan da bilirdi. Elçin atanın məmur olduğunu biləndən sonra bacınla evlənməyə razı olmuşdu.
Aynurun dediklərini qapı ağzında eşidən Kərimin ürəyi dözməyib yerə yıxıldı. Ondan sonra evdəkilər Kərimin varlığını hiss eləmişdilər. Səfər “ata” deyib, qapıya tərəf qaçdı.
***
Rəşad maşını xəstəxanaya yaxın saxladı. Suyu içəndən sonra Fidan qismən də olsa özünə gəlmişdi.
Fidan – Xəstəxanaya girməyəcəm. Təhminəyə deyin uşağı gətirsin.
Eldar razı olmadı: – Olmaz, səni mütləq həkimə göstərmək lazımdır.
Fidan – Mənim nəyim var? İki gündür sussuz idi, halım qalmamışdı. Xahiş edirəm, bircə evə tez gedək. Xahiş edirəm, sözümü yerə salma. De, uşağı gətirsinlər.
Eldar çarəsizlikdən razılaşdı, Rəşadın üzünə baxdı. Rəşad maşından düşüb xəstəxanaya tərəf getdi.
Yaşar gözünü çoxdan açmışdı. Təhminə uşaqla oynayıb güldürürdü. Qadir pilləkanların başında Rəşadı gördü, Təhminəyə yaxınlaşdı: – Hazırlaş, Rəşad da gəldi.
Rəşad onlara çatan kimi Təhminə harda olduqlarını unutdu, suallarını palatada olan Nurbarla anasının eşidəcəyi tərzdə verdi: – Nə oldu? Fidanı xilas edə bildiz?
Rəşad – Şükür, aşağıdadır. Uşağı da götür gedirik. O əclaf buralarda olmalıdır.
Rəşadın cavabı Nubarı şoka saldı, Şərifəyə baxdı:
– Bunlar nə danışır?
Şərifə – Yaxşısı budur sən qarışma. Qaçırdığınız qadın qızımın rəfiqəsidir. Qorxmadın allahdan? Uşağında can üstündədi.
Nubar ağlamağa başladı – Allaha and olsun, heç kimi qaçırmamışıq. O adam evimizə gəlmişdi. Balamın sağalması üçün xəstəxana xərclərinin hamısını öz boynuna götürdü. Dedi uşaq onundur.

Şərifə – Yalan deyib. Fidan başqasının arvadıdır. Fidanı satmaq istəyirdi başqa kişilərə, əri xilas eləmişdi.Yaxşı adamdılar hələ sizi polisə vermədilər. Verməəyəcəklər də.
Nubar palatadan çıxdı. Dəhlizdə heç kim yox idi. Ərini görməyəndə pilləkanlardan aşağı düşdü. Şərifə də onun arxasınca xəstəxanadan çıxdı. Nubar Eldargilin maşınına yaxınlaşdı.
– Camal hanı?
Eldarla Rəşad bir-birilərinin üzünə baxdılar. İkisi də Camalın onları aldatdığını başa düşdü.
Eldar – Sən uşaqlarla qayıt evə. Mən özüm Təhminəgili apararam.
Nubar ağlaya-ağlaya yenə soruşdu: – Camala neyləmisiz?
Rəşad – Yoldaşınıza heç nə etməmişik. Evdə qoyub gəlmişik. Narahat olmayın, indi gedib baxarıq.
Qədir Eldara – Getməyə yeriniz yoxdur, axı. Evdəkiləri Camalın bilmədiyi yerə aparmaq lazımdır.
Rəşad – Hə də.
Şərifə – Bizə aparaq. Qonum-qonşuda var, heç nə edə bilməz. Evimiz də polis bölməsinə yaxındı.
Eldar Rəşada – Vaxt itirmiyin, gedin. Camal bəlkə də ordadır. Ora qayıdacağımız ağlına gəlməz.
Rəşad – Biz ora gedəndə elə oralardaymış.
Rəşad Cin Həsəngilin maşınına yaxınlaşdı. Şərifə evin açarını qızına verdi:
– Nubarın yanında qalacam. Evə sonra gələrəm.
Təhminə – Birdən o başıbatmış bura gəldi?
Eldar – Hədəfi anan deyil, narahat olma.
Nubar da çox istəyirdi qohumu yanında qalsın. Arxa oturacaqda oturub oğlunu oynadan Fidana baxdırdı. Fidan da Nubarın ona baxdığını hiss elədi. Bir-birinin üzünə baxdılar. Nubar Fidana yaxınlaşdı: – Bağışla məni. Bizə hər şeyi başqa cür demişdi. Həm də oğluma görə…
Nubar cümləsini bitirə bilmədi.
Fidan bir qədər susduqdan sonra: – Allah oğlunuza şəfa versin. Mən sizi başa düşürəm.
Eldar Qadirlə maşında oturdu. Nubar maşının qapısını örtdü.
***
Təcili yardımın gəlməyini gözləməyən Səfər atasını xəstəxanaya anasıyla özü çatdırmışdı. Lamiyə ilə anası evdə qalmışdı. Kərim yüngül infarkt keçirmişdi. Vəziyyəti sabit idi. Cəmilə oğluyla dəhlizdə həkimdən xəbər gözləyirdi. Lamiyə evdə anasını danlayırdı.
– Nə məcburuydu Səfərə bacısı haqqında hər şeyi dedin? İndi aləm bir-birinə dəyəcək.
Aynur – Vallah, sən nankorsan. Səni tutmasaydım, özün deyəcəkdin. İndi günahını mənim boynuma atırsan? Bir tərəfdən fikirləşəndə belə olmağı bir yaxşı oldu.
Lamiyə – Yaxşı oldu? Necə rahat adamsan? Kişi bəlkə ölüb?
Aynur – Ölsəydi, çoxdan eşitmişdik. Cəmilə lap da gözdən düşdü. Bir müddət sənin həkim məsələn heç kimin yadına düşməz.
Səfər – Səfərin tərsliyinə bələd deyilsən. Aparacaq həkimə.
Aynur – Anasının tanıdığı həkimə aparmasın bircə, qalanlarını həll eləmək mənlikdir. Səfəri yığ, atasının vəziyyətini soruş.
Lamiyə anasının dediyini edir, yoldaşına zəng edir: – Səfər, Kərim dayı necədi?
Səfər anasının yanında danışırdı: – Yüngük infarkt keçirib.İndi bir az yaxşıdır. İki gün xəstəxanada qalmalıdır.
Lamiyə – Şükür, ölüm-itim olmadı.
Səfərin heç kimlə danışmağa hövsələsi yox idi. Telefonu qəfildən söndürüb cibinə qoydu.
Lamiyə bir iki dəfə “Səfər” deyəndən sonra Səfərin çoxdan adboy verdiyini hiss elədi.
Səfər anasına yaxınlaşdı: – Bugündən sonra nə səni, nə də qızını görmək istəmirik. Ölsən də gözümdə zərrə qədər dəyərin yoxdu. Çıx get, atama səndən yaxşı baxaram.
Oğlunun dedikləri Cəmiləyə pis təsir elədi: – Oğlum, mən…
Səfər – Mənim sən adda anam yoxdur. Mənə oğlum deyib əsəbimlə oynama. Get!…
Cəmilə gözlərinin yaşını silə-silə oğlundan uzaqlaşdı. Bilirdi, müdafiə olunası tərəfi qalmamışdı.
***
Rəşad Cin Həsənlə Nubargilin evinə gəldilər. Qapı əvvəlcədən açıq olması onların şübhələnməkdə haqlı olduqlarını göstərdi.Evə girəndə heç kimi görmədilər. Həsənin də adamları evin ətrafında heç kimi görmədi. Rəşad mətbəxə girəndə yerdə sınmış qab-qacaq gördü. Camalların ikisinin də izi-tozu yox idi.
Rəşad Eldarın nömrəsini yığdı: – Evdə heç kim yoxdu. Məncə, Camal onun işini çoxdan həll edib.Xəstəxananı da yem kimi qabağımıza atdı. Burda qalmağın mənası yoxdu.Biz qayıdırıq.
Eldar – Qayıdın. Uşaqlara da deyərsən sabah ofisə gələrlər, hörmətlərini edərəm. Dayan bir dəqiqə, onların evi dənizə yaxındır. Dənizə də baxın.
Rəşad – Fikirləşdiyimi fikirləşirsən?
Eldar – O alçaqdan nə desən, çıxar.
Rəşad – Yaxşı – deyib telefonu cibinə qoydu.
***
Lamiyə anasıyla çay içirdi. Mobil telefonuna zəng gəldi. Zəng edən Zaman idi. Lamiyə telefona cavab verdi: – Hə Zaman.
Zaman xəstəxananın qabağında əlindəki vərəqə baxa-baxa dedi: – Cavablar çıxdı, Lamiyə xanım.
Lamiyə həyəcanlandı: – Aha.
Zaman – Uşaq ərinizdəndir.
Telefon Lamiyənin əlindən yerə düşdü, uşaq kimi ağlamağa başladı. Aynur telefonu yerdən götürdü:
– Zaman, tez taksiyə otur, evə çatanda mənim telefonuma zəng elə.
Aynur telefonu söndürdü:- Uşaq Səfərdəndir?
Lamiyə başıyla təsdiqlədi.
Aynur – Bircə bu çatmırdı.
Lamiyə – Mən nə iş gördüm,axı. İndi mən neyləyəcəm?
Aynur qızının başını öpdü, onun da gözləri dolmuşdu:
– Heç nə!… Ağlama, hər şeydə bir xeyir var. Susmağa məcbursan.
Anasının sözləri Lamiyəni hövsələdən çıxartdı:
– Xeyir bunun harasındadı? Oğlumu həyatda ən nifrət etdiyim qadın saxlayır. Bu boyda ölkədə o fahişədən başqa qadın yox idi? Amma belə qoymayacam. Susmaq fikrim yoxdu. Gedib ərinə hər şeyi danışacam.
Aynur – Ağlını başına yığ. Gedib ərinə nə deyəcəksən? Uşağı doğmuşam, xəstəxanada qoyub qaçmışam. İndi bilmişəm ərimdəndir, aparmağa gəlmişəm? Onun əri sənə uşaq verər? Ərini qoy bir kənara, Fidan tək canıyla səni uşağa həsrət qoyar.
Lamiyə – Sən narahat olma. Elə edəcəm, əri özü uşağı öz ayağıyla gətirəcək mənə.
Aynur – Hmmm…Sonra? Ərinə nə deyəcəksən?
Lamiyə – Bilmirəm. Onuda vaxtı gələndə fikilrəşərik. Oğlumu heç kimə verməyəcəm.Sabah Eldarla mütləq danışacam. Mənim ailəm dağılsa, Fidanın da ailəsi olmayacaq. Onsuzda bədbəxt olmuşam, imkan vermərəm xoşbəxt ola!…
Ardı var

ürüb xəstəxanadan uzaqlaşdı. Səfər asta addımlarla klinikaya girir.

Cəmilə xadiməyə pul verdi ki, evə telefon alsın. Fidanın hansı səbəbə ona zəng etməyi onun özünə də maraqlı idi.Bu vaxt qızı Aybəniz qapını açıb içəri girdi, anasına salamsız-kəlamsız sual verdi – Atamgilin dedikləri düzdür?
Cəmilə özünəməxsus ədayla kresloda oturdu – İndi mən nə bilim atangil nəyi düz deyir, nəyi yox?
Anasının biganə cavab verməyi Aybənizi həm təəccübləndirirdi, həm də özündən çıxardırdı: – Doğrudan qızları qaçırmısan?
Cəmilə qızının üzünə baxmırdı: – Hamısı şərdir. Heç kimi qaçırmamışam.
– Ərinlə oğlun sənə niyə şər atmalıdılar? Qabağında uşaq yoxdur e, ana. Özün atama hər şeyi danışmısan?
– Atan nə vaxtdan düz danışan olub elə? Başımıza gələn oyunlar atana görə deyilmi?
– Atam nə qədər səhv hərəkət etsə də, sənin kimi cinayətə əl atmayıb.Qanunla götürsək ana, gərək indi türmədə olaydın.
Cəmilə ayağa qalxdı, özünü ələ almağa çalışırdı: – Qanuna qalsa, sən gərək ərim dediyin adamla evlənməməliydin. Ümumiyyətlə, danışmağa üzü hardan tapırsan, baş aça bilmirəm.

Aybəniz gördü ki, anasıyla danışmaq əbəsdir, söhbəti çox uzatmadı: – Düz deyirsən. Mən yaxşısı budur susum. Amma yadında saxla, qardaşım da, mən də sənin eqonun qurbanı olduq. Elçinlə barışacam. Xoşbəxt ailə də olacağıq. Heç olmasa çalışacam.Sənə görə daha Lamiyəni də incitməyəcəm. Əksinə, deyəcəm qardaşımdan bərk yapışsın. Qısası ana, biz heç nə itirmirik. Amma sən tək qalacaqsan. Bunu bil.
Aybəniz qonaq otağından çıxanda Cəmilə qızının eşitməyəcəyi tərzdə dedi: – Hə də…Siz atanızın yoluyla gedin, düz adam olun.
***
Təhminə anasıyla qohumunun uşağı üçün xəstəxanaya gəldi. Şərifə Nubarla görüşdü. Nubarın qucağında körpə uşaq vardı. Şərifə təəccüblə uşağa baxa-baxa soruşdu:
– Uşaq necədi?
Təhminə telefonda Rəşadla danışdığı üçün Nubarın qucağındakı uşağa fikir vermirdi. Nubarın qucağında saxladığı uşaq Yaşardı, indi yatmışdı. Nubar bikef qapının ağzında oğluna baxırdı, ümidsiz danışırdı:
– Nə bilim. Həkimlər deyir ümidli olun, ümidli oluruq.
Şərifə – Bəs,əməliyyat haqqında heç nə demirlər?
Nubar – Əməliyyat olmağına olmalıdır e. Gərək Türkiyəyə gedək. Camalın bir tanışı var, borca pul verəcək. Bir-iki günə uşağı göndərməliyik. Görək.
Təhminə Rəşadla sağollaşıb anasıgilin yanına gəldi. Nubarla görüşmək istəyirdi, Yaşarı gördü, duruxdu. Gah uşağa, gah da qohumuna baxırdı. Nubar da Təhminənin ona şübhəylə baxmağından qorxuya düşdü. Şərifə qızını səslədi:
– Təhminə, nə oldu sənə?
Təhminə şübhələndi ki, Camalın qohumuyla əlaqəsi ola bilər. Birtəhər özünü ələ aldı:
– Bu uşaq mənə tanış gəlir. Təsadüfən televizorda göstərib eləməyiblər?
Nubarın ürəyi indi yerinə gəldi: – Nə bilim vallah! Rəfiqəmin uşağıdır, əri yoxdu. Özü bugün ev təmizləməyə getmişdi, uşağı mənə verdi. Evdə heç kim olmadığı üçün, məcbur qalıb özümlə gətirdim.
Təhminə Nubarın yalan danışdığını, Camalla əlaqəsi olduğunu o dəqiqə anladı: – Allah köməyi olsun. Atasız uşaq böyütmək də bir şey deyil. Allah uzaq eləsin.
Şərifə – Amin. Təhminə də təzəlikcə ailə qurdu. Oğlan tərəf o qədər tələsdirdi ki, qohum-əqrabadan heç kimi çağıra bilmədik.
Nubar Təhminəni süzdü: – Əşşi, nə olacaq. Əsas xoşbəxt olsun. Onda bir səhv idi eləmişdi, indi ağlı başına gələr.
Nubarın dedikləri Təhminəyə güllə kimi dəydi, gülümsəyərək sözünü dedi:
– Səhvdən betər səhv var, Nubar xala. Təki insanın səhvi elə özünə ola. Oğlun necədi?
Nubar – Bildiyiniz kimi… Gözləyirik.
Palatadan Nubar oğlunun səsini eşitdi. Təhminə fürsəti əlindən vermədi: – Uşağı ver mən saxlayım.
Nubar Yaşarı vermək də istəyirdi, verməmək də. Şərifə qızının sözünə qüvvət verdi:
– Ver uşağı, Nubar. Onsuzda burdayıq, narahat olma.
Nubar Yaşarı Təhminəyə verdi. Yaşar yatmışdı. Şərifə Nubarla palataya girdi. Təhminə xeyli palatadan uzaqlaşdı. Cibindən telefonunu götürüb Rəşadı yığdı:
– Rəşad, tez Eldarı da götür, gəlin xəstəxanaya.
Rəşad Eldarla Qadirə təəccüblə baxdı: – Niyə? Orda nə işimiz var?
Təhminə nə dedisə Rəşadın gözləri bərəldi; – Nə danışırsan? Hansı xəstəxanada? Ordan tərpənməyin. Uşağı gözdən qoyma. Bura bax, bizsiz hərəkət eləmə. Eşidirsən?
Təhminə – Narahat olma. Amma xəstəxanaya girməyin. Yaxşı? Tez gəlin.
Təhminə telefonu cibinə qoydu. Yaşar qucağında mızıldanırdı.
Rəşadın təəccübüylə sevinci qarışmışdı bir-birinə: – Yaşar Təhminənin qohumugildəymiş.
Eldar – Yaşar onlarda nə gəzir?
Rəşad – Bilmirəm. Qohumu Təhminəyə deyib ki, rəfiqəsinin oğludur.
Qadir – Bəlkə Yaşara oxşayan adi uşaqdır.
Rəşad – Əmin olmaq üçün getmək lazımdır. Xəstəxanaya girmərik. Təhminə deyir, evlərini tanıyıram.
Eldar – Vaxt itirməyək, çıxaq.
Üçü də evdən çıxdı. Rol arxasına Eldar keçdi.
Rəşad – Bəlkə maşını mən sürüm. Həyəcanlısan.
Eldar- Özüm sürəcəm. Sən Təhminəyə de uşağı heç kimə verməsin. Sonra Cin Həsənə zəng elə. Özüylə bir iki adam götürüb gəlsin.
***
Səfər Lətafət həkimin dediklərinə inana bilmirdi, şübhəylə yanaşırdı.
– Düzü, dediklərinizə inanmaqda çətinlik çəkirəm. Tutaq ki, Lamiyə hamilə qalıb, gizlədib bizdən. Bunu başa düşdük. Siz deyirsiniz dünyaya uşaq gətirib. Bu mümkün deyil. Nə qədər gizlətsə də bilərdik.
Lətafət – Sizi başa düşürəm. Mənim özümə də qəribə gəldi. Amma Xəyalə həkim də mütəxəssisdir. Xanımınıza baxanda dedi ki uşaq dünyaya gətirib. Sizdən əvvəl xanımınıza uşaq barədə sual verdim. Adi suallarıma aqressiv cavab vermişdi.
Səfər cavab verə bilmirdi. Özüdə mətəəl qalmışdı.
Lətafət – Gəlin belə edək? Siz xanımınızı yenə gətirin yanımıza. Özünə də demişəm. Rəfiqə həkim də yoxlasın. Ola bilər Xəyalə xanım səhvə yol versin. İnsandırda…
Səfər – Deyirsiz, Xəyalə xanım səhv edə bilər?
Lətafət gülümsədi: – Hər şey ola bilər. Sabah yoldaşınızı da götürün gəlin.
Səfər Lətafət həkimlə sağollaşıb klinikadan çıxdı. Taksi tutub evə gəldi. Lamiyə ilə anası mətbəxdə yemək yeyirdiər. Diqqətlə Lamiyəyə baxırdı. Səfərin ona diqqətlə baxmağı Lamiyəni qeyri-ixtiyari qorxudurdu. Aynur da qızından betər qorxdu: – Nəysə olub, Səfər?
Səfər gözlərini qıydı: – Heeç. Elə belə. Fikirləşməkdən başım ağrıyır.
Lamiyənin ürəyi indi yerinə gəldi. Ayağa qalxıb şkafın qapısını açdı, dərman və stəkanda su Səfərə uzatdı: – Dərmanı at, sonra da yat. Keçib gedəcək.
Səfər dərmanı Lamiyənin gözlərinə baxaraq atdı, suyu da birnəfəsə içdi. Stəkanı yoldaşına qaytarıb dedi: – Atam gələndə məni oyandırarsan.
Lamiyə – Yaxşı.
Səfər – Sizə nuş olsun – deyib, mətbəxdən çıxdı. Aynur qızına;
– Anasına görədir. Baxma, etdiyi hoqqaları öyrəndi.
Lamiyə anasına heç nə demədi, çiynini çəkdi.
***
Aybəniz əlində çamadanlar uşağının dayəsi ilə evdən çıxdı. Qızı dayənin qucağında idi. Anasıyla görüşmədi. Cəmilə kresloda oturub jurnallara baxırdı. Özünü elə aparırdı ki, guya qızı bunun vecinə də deyil. Qapının örtüldüyünü eşidəndə hönkür-hönkür ağlamağa başladı.
Elçin maşında küçədə gözləyirdi. Küçəyə çıxan yoldaşını görüb maşından düşdü. Aybənizin əlindən çamadanları alıb baqaja qoydu. Dayə qucağında körpə arxa oturacaqda oturdu. Aybəniz Elçinin yanında oturmuşdu. Aybənizin gözləri dolmuşdu. Elçinin gözündən yayınmamışdı.
***
Eldar maşını xəstəxanadan bir az aralı saxladı: – Rəşad, sən get xəstəxanaya. Camal birdən oralarda olar.
Rəşad maşından düşdü, iti addımlarla xəstəxanaya tərəf getdi.
Qadir – İstəyirsən mən də gedim?

Eldar razı olmadı: – Hələlik yanımda qal. Görək nə olur.
Rəşad ikinci mərtəbə çıxıb Təhminənin yanına gəldi. Qucağındakı uşaq doğrudan Yaşardı. Şərifəylə Nubar da onların yanına gəldilər. Şərifə Rəşadı qohumuyla tanış elədi:
– Yeznəm Rəşaddır. Biz gedək Nubar. Allah şəfa versin. Bizim də bilirsən imkanımız yoxdur. Olsa vallah, kömək edərəm.
Nubar – Bilirəm Şərifə. Sayıb gəlməyin böyük işdir.
Təhminə – Nubar xala, uşağın anası deyirdin evləri təmizləyir?
Nubar əsəbi cavab verdi: – Hə,nə olub?
Bu vaxt Nubarın əri Camal da onlara yaxınlaşdı: – Axşamınız xeyir.
Şərifə Camalı görüb gülümsədi: – Bıy, necəsən, Camal?
Camal Rəşadla Təhminəyə baxırdı: – Belə də! Təhminə, sənsən? Tanımadım, dəyişmisən. Neynirsən?
Təhminə – Heç, boş-bekaram.
Camal əliylə Rəşadı işarə elədi. Kimliyi maraqlı idi.
Şərifə – Yeznəmdir.
Camal Rəşada əl uzatdı – Allah xoşbəxt eləsin.
Rəşad da Camala əlini uzatdı – Sağ ol. Sizinlə tək danışa bilərəm? Oğlunuz barədə.
Nubarla Camal bir-birilərinə baxdılar.
Camal – Oğlum barədə? Məsələn…
Rəşad – Təhminə dedi ki, xəstədir. Madiyyat baxımdan kömək edə bilərik.
Camal şübhəylə – Bilərik?
Rəşad – Yəni Təhminəylə mən?
Rəşadın təklifi Təhminəni də təəccübləndirdi, yenə də yoldaşını pis vəziyyətdə qoymadı: – Düz deyir, niyyətimiz vardı, həyata keçirməmişdik. Lap yerinə düşdü.
Nubar sevindi, Camal da sevindi, biruzə vermədi: – Düzü, müalicə eləməyə pulumuz var.
Rəşadla Təhminə pərt oldular. Rəşad çalışırdı ki, Camalı razı salsın: – Ola bilər borc almısınız. Mən borc vermirəm. Təhminə demişkən, niyyətimiz var.
Nubar gözlərini Camaldan çəkmirdi. Camal çənəsini qaşıdı, nə fikirləşdisə; – Bilmirəm nə deyim.
Rəşad – Gedək maşında söhbət edək. Buyurun.
Rəşad Camala yol göstərdi, sonra üzünü Təhminəyə tutdu: – Mən gəlməmiş getməyin.
Təhminə başıyla təsdiqlədi. Rəşadla Camal xəstəxanadan çıxıb, Eldargil tərəfə gəldilər. Rəşad qapını açdı. Camal Eldarla Qadiri maşında görüb minməyə tərəddüd elədi. Rəşad Camalın qolundan tutub oturması üçün maşına itələdi: – Otur.
Camal özü də bilmədi necə oturdu. Rəşad da maşına mindi, qapını örtdü. Camal Rəşadla Qadirin arasında qaldı. Görünür bərk qorxmuşdu:
– Heç nə başa düşmürəm. Bu nə hərəkətdi?
Eldar – Başa salarıq bir azdan.
Rəşadın əl telefonuna zəng gəldi, telefona cavab verdi: – Hardasız? Aha gördüm sizi. Məndən xəbər gözləyin.
Rəşad – Bizim səninlə işimiz yoxdur. Adaşınla da harda tanış olmusan, bilmirəm.
Camal özünü heç nə anlamayan adam kimi apardı: – Adaşım kimdir?
Eldar əsəbləşdi: – İndi səni vurub öldürəcəm, biləcəksən adaşın kimdi? Dolamısan bizi? Camal alçağıyla əlbir olub, ailəmi qaçırmısız. Oğlum indi xəstəxanada Təhminənin qucağındadır.
Camal yalan danışmağın mənasız olduğunu indi dərk elədi: – Bizə dedi ki, uşaq özünündür. O qadın isə, keçmiş yoldaşıdır. Guya sizinlə xəyanət edib.
Rəşad – Sənə demədi havadarı kimdir?
Camal – Rusiyada barda işləyirdi. Qardaşımla da orda tanış olublar. Anası öləndən sonra qayıdıb bura. Başqa heç nə bilmirəm.
Eldar – Qadın indi hardadır?
Camal susdu. Rəşad Eldarın sualını təkrarladı: – Camal onsuzda oğlun üçün sənə pul verməyəcək. Onda o qədər pul yoxdur. Bunu mən sənə deyirəm. Bizi evinə apar. Ailənə görə də narahat olma.
Camalın gözləri doldu: – Pul verəcəyinə kişi kimi söz verdi.
Eldar kinayə ilə: – Kişi kimi? Kişi olan kəs qız satar səncə? Özdə bakirə qızları…Övladlarımın canına and olsun, sən bizə kömək eləsən, ailən üçün nə lazımdırsa edəcəm.
Camal razılaşdı: – Gedək…
***
Fidan qapıya söykənib ağlayırdı. Ağlamaqdan halı da qalmamışdı. Bacardıqca qapıya yumruq vururdu: – Camal, aç qapını. Yalvarıram, aç qapını. Aç qapını…
Fidanın ürəyi getdi.
***
Cəmilə hamamdan təzə çıxmışdı. Xadimə ev üçün telefonu çoxdan almışdı. Cəmilə nömrələr olan kitabçanı götürüb, dəstəyi qulağına tutdu. Nömrələri yığdı, bir az gözləməli oldu.
Cəmilə – Necəsən, Lətafət həkim?
Lətafət həkim – Şükür, siz necəsiz? İki gündür sizi yığıram, telefonu götürən yoxdur. Gəlininizə dedim, deyəsən yadından çıxıb deməyib sizə.
Cəmilə maraq dolu təəccüblə: – Gəlinimə? Nə vaxt demisiz?
Lətafət həkim – İki gün bundan əvvəl.
Cəmilə hər şeyi başa düşdü. Lamiyə Fidanın zəng etdiyini yalandan gizlətmişdi. Amma niyə?
Cəmilə – Telefon birdən-birə xarab oldu. Bugün düzəldə bilmişik. Nə məsələydi?
Lətafət həkim – Sizinlə əlaqə saxlaya bilmədiyim üçün Səfərlə danışdım.
Cəmilə – Hmm. Analizin cavabları necə oldu?
Lətafət həkim – İkisi də sağlamdır. Cəmilə xanım, gəlininiz evli olan müddəti hamilə qalıb eləməyib?
Cəmilə – Yoox. Niyə?
Lətafət həkim – Gəlininizi yoxlayanda bizə elə gəldi ki, hamilə qalıb, üstəlik doğub da… Sabah Səfər Lamiyə xanımı yenə gətirəcək.
Cəmilə – Deməli belə? Sizdən bir xahişim var, nəticə nə olsa, mənə deyərsiniz.
Lətafət həkim – Əlbəttə. Narahat olmayın. Mən indi işdən çıxmalıyam.
Cəmilə – Buyurun,buyurun!…Sağ olun, Lətafət xanım.
Cəmilə dəstəyi yerinə qoydu. Lamiyənin birdən-birə kökəlməyi ona şübhəli gəlmişdi. Hər şeyi gözünün qabağına gətirdi. Bir dəfə də sual vermişdi ki, niyə kökəlib?
Cəmilə paltarını dəyişmək üçün otağına tərəf qaçdı.
***
Eldargil Camalla birgə maşından düşdülər. Camalgilin evi həyətdən bir az aralıda idi. “Baş kəssələr heç kimi xəbəri olmaz” cümləsi insanlardan uzaq məkanlara aid idi. Qadir hər ehtimala qarşı xəstəxanada Təhminəgilin yanında qalmışdı. Təhminə Nubar oğlunun başının üstündə gözləyəndə anasına hər şeyi astaca danışmışdı. Şərifə qohumlarına görə pis olmuşdu.
Camal evinə girəndə heç kimi görmədi. Cin Həsən və özüylə gələn iki adamı evin ətrafını yoxlayırdılar. Rəşadla Eldar otaqları gəzdilər. Otağın birinin qapısı bağlı idi. Eldar Camalın üzünə baxdı. Camal cibindən açarı çıxardıb qapını açdı. Eldar qapını açmağa çalışırdı. Fidan qapı ağzında uzandığı üçün qapı tam açılmırdı. Eldar birtəhər qapıdan içəri keçə bildi. Fidanı qucağına aldı, otaqdan çıxdı. Camalın əl nömrəsinə zəng gəldi. Camal üzünü Rəşada tutdu: – Odur.
Rəşad – Cavab ver.
Camal telefona qorxuyla cavab verdi: – Hə
Dəstəyin o biri tərəfindən Camalın səsi gəldi – Satdın da kişi kimi məni.
Camalın dili topuq vurdu: – Mən….Mən…
Camal – Kəkələmə arvad kimi… Bu dəfə günahından keçirəm. Amma bir şərtlə….
Camalın dediklərini eşidən Rəşad telefonu Camaldan alıb özü danışdı: – Nə şərti,ə…Bu dəfə səni bağışlamayacağıq. Hər tikəni qulağın boyda edəndə deyərsən şərtini.
Camal – Sən yaxşısı budur, arvadının həyatını qurtar.
Eldar Fidanı maşının arxa oturacağına uzandırmışdı. Rəşad maşına tərəf qaçdı: – Tez xəstəxanaya. Camal xəstəxanadadır.
Cin Həsən də adamlarıyla maşına mindilər. Camal evdə tək qaldı….Və heç kimin yadına düşmədi!…
Ardı var