Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalı

Author: Delphi7

  • Musiqili Teatr sentyabr repertuarını açıqlayıb

    Azərbaycan Dövlət Musiqili Teatrı 109-cu teatr mövsümünə sentyabrın 20-də “O olmasın, bu olsun” tamaşası ilə start verəcək.

    Musiqili Teatrın mətbuat katibi Fəridə Aslanova AZƏRTAC-a bildirib ki, tamaşa Heydər Əliyev Fondunun və Mədəniyyət Nazirliyinin təşkilatçılığı ilə Üzeyir Hacıbəyliyə həsr olunmuş X Beynəlxalq Musiqi Festivalı çərçivəsində nümayiş olunacaq. Bu ölməz əsərdə əsas rolları Xalq artisti Afaq Bəşirqızı və Əməkdar artist Şövqi Hüseynov canlandıracaq.

    Bundan başqa, sənət ocağının səhnəsində sentyabrın 22-də “Arşın mal alan”, 23-də “Nuri-didə Ceyhun” tamaşaları nümayiş ediləcək.

    Teatrın yaradıcı kollektivi sentyabrın 28-də “Ər və arvad”, 29-da “Mən dəyərəm min cavana”, 30-da isə “Bankir adaxlı” tamaşaları ilə teatrsevərlərin görüşünə gələcək. Tamaşalar axşam saat 19:00-da başlayacaq.

    Azərbaycan Dövlət Musiqili Teatrı günlərini yaddaqalan keçirmək istəyən hər kəsi bir-birindən maraqlı tamaşalara baxmağa dəvət edir. Teatrsevərlər biletləri şəhərin bütün teatr-konsert kassalarından, “ASAN Xidmət” mərkəzlərindən və iticket.az saytından əldə edə bilərlər.

    Mənbə: https://azertag.az

  • Ülkü TAŞLIOVA.”İR İKİNDİ MANZARASI”

    Yorgun ikindi, türkuaz gökyüzünde yalnızlığın haberini veriyor. Kızıl ufkun kararmasına bir karış kala içime tarifsiz efkâr çöküyor. Gözümdeyse hapsolmuş damlalar…
    Kehribar sarısı mevsimde bir şemsin daha zevalini seyretmekteyim. Pencerelerdeki ışıltılı yansıması şehri şiir rengine boyuyor. Benimse isimsiz hüzünlerim gönlümde yol alıyor. Onca cümbüş onca ahenk ne haldesin demeden kendi demini yaşıyor. Lal olmuş duygular, pak niyetle ahraza gönül koyuyor.
    Bir zamanlar dalında mağrur salınan yaprak şimdi yitik kaldırımlarda sürünmekte… Bir dilenci yırtık ayakkabısının ucuyla savuruyor onu o yana, bu yana. Ne kadar derin mana yüklü manzara. Ağaçlar ise çırılçıplak. Bu gökyüzünün kirini şimdi kim temizleyecek?
    Yırtık giysiler içindeki mendil satan kız masum olduğu kadar da arsız. Çiğ sesiyle uyandırıyor beni düşlerimden. “Allah rızası için bir mendil al abla.” diyor yalvarmaya alışkın diliyle. Alıyorum bir paket, cüzdanımdaki bütün bozuklukları döküyorum avucuna. Koyu yeşil gözleri mutluluktan ay kadar büyüyor. Kızıyorum içimden üç beş kuruş için çocuktaki insan masumiyetini kirletenlere.
    Hafifçe esen rüzgâr gazel yağmuruna sebep oluyor. Uçuşan kuru yapraklar hüzün olup sarıyor yüreğimi. Ruhumdaki yalnızlık dizlerimin takatını kesiyor bir an. Yol kenarındaki soğuk banka ilişiyorum isteksizce. Öylesine mendil satan kız çocuğuna dalıyor gözlerim. Koşuyor arabaların yanına, elindekini uzatıyor “alın” diye. Kimse aldırış etmiyor. Boynu bükük oturuyor kaldırım taşına. Bir sonraki trafik ışıklarında duracak arabaları beklemeye koyuluyor. Hali mutedil.
    Buruşuk market poşetinin içindeki mendillere bakıyor. “Birkaç tane kalmış.” diyor. Poşetini yanına koyarak, boş gözlerle gelip gidenleri seyre koyuluyor. Kimselere “Bir mendil alın.” demiyor. Yorulmuş besbelli. Elektrik tellerinde istirahate çekilen serçeler gibi büzüşerek etrafına bakınıyor. O serçeyi ürkütmeden seyrine dalıyorum. Rüzgârda dağılan keçeleşmiş saçlarını düzeltiyor. Sonra hafif dikeliyor, sanki en pahalı kuaförden çıkmışçasına kendini beğeniyor. Mest oluyorum tavrına. Galiba çok güzel olduğunu biliyor. İçimden “Zaten bütün çocuklar güzeldir. Seni bu hale getiren sebepler ve kişiler çirkin melek kız. Şimdiden sırtında onca yükün var. Akşam eve gidince seni sıcak çorba mı bekliyor sanki. Belki bir sürü iş yapacaksın, ya da paranın hesabını vereceksin.” diyorum. Onu seyrettikçe kendime geliyorum. İçimdeki gizli hüznümden sıyrılıyorum. Düşünüyorum. Ona baktıkça aklımdan sıra sıra hayaller geçiyor. Bazen aklımda hikâye kurguluyorum, bazen de gidip onunla konuşma isteği duyuyorum. Sonra vazgeçerek sadece seyrediyorum.
    Beyaz lüks bir araba yanaşıyor kaldırıma yakın. Tam kızın önüne. Mendil poşetini alarak ayağa kalkıyor. Meraklı gözlerle ben onu, o arabadan inen süslü hanımı izliyor. Topuklu ayakkabılarıyla uyumlu çantasını omuzuna asınca, kız da poşetini koluna geçirerek süslü hanımı taklit etmeye koyuluyor. Dolaşık keçe saçlarının tokasını sıyırıyor, galiba onunki gibi savrulsun istiyor saçları. Savrulmuyor.
    Sonra taklit oyununu bitirerek tekrar kaldırım taşına oturuyor. Süslü hanımın parlak büyük telefonla uğraştığını seyrediyor. Arabasının bagajını açarak orada bekleyen süslü hanımın yanına giderek ayakta dikiliyor. Birkaç saniye onun yüzüne baktıktan sonra, “Benim annem daha güzel.” diye haykırıyor. O an içinden neler geçti bilmiyorum ama ben ve süslü hanım, şefkatli bakışlarla onun o güzel yeşil gözlerine dalıyoruz. Merhametli ses tonuyla, “Tabi ki senin annen daha güzel.” diyor kadın. Gururlanıyor kız.
    Koşarak gelen erkek çocuk sırtındaki okul çantasını arabanın bagajına koyuyor. Mendil satan kız anlıyor süslü hanımın oğlunu almak için orada durduğunu. Sonra vedasız çekip giden lüks arabanın arkasından bakıyor kısa bir süre.
    Bizim gönlümüze düşürdüğü gülden bir tebessümün farkında olmadan dağınık saçlarını tekrar toplayarak trafiğin arasına dalıyor mendil satmak için. “Bir tane alır mısınız?” Sesi araba kornalarında kaybolup gidiyor.
    Onun ardından bakakalıyorum. Akşamın karanlığı ikindinin üzerine sindiğinde üşüdüğümü fark ediyorum. Sessizce, “Hadi kalk” diyorum kendime “Kelebek ömrü kadar olan bu hayatta yapacak işlerin var. İkindi, gazel ve kız bugünkü dersin olsun. Dünyanın gürültüsünde kaybolan kalbinin sesini dinle ki huzurun miracına yol alasın. Hatırla ki sende bir ömrün ikindisindesin.” Birbirine karışmış duygularımla evimin yoluna düşüyorum dalgın ve suskun. 09.12.2016/ANKARA

  • Âşık Nuri ÇIRAĞI.”ERZURUMLUYUM”

  • Mustafa AKBABA.”PETROL MESELEMİZ”

    Osmanlı Hanedan mensuplarından olan Bülend Osman 87 yaşında Paris’te vefat etti. Yurda getirilen cenazesi özel izinle Fatih Camii haziresinde bulunan büyük dedesi Gazi Osman Paşa’nın yanına, 14 Şubat 2017 Salı günü ikindi namazını müteakip defnedildi.
    Sultan Abdülhamid Han’ın kızı Naime Sultan ile Gazi Osman Paşa’nın oğlu Kemalettin Paşa’nın evliliğinden olan Mehmed Cahid Bey sürgüne çıktığında 25 yaşında yeni evli bir delikanlıydı. Mehmed Cahid Bey’in yegâne oğlu olan Bülend Osman 1 Mayıs 1930 da sürgünde dünyaya gelmişti.
    Bu girizgâhtan maksadımız: Hilafetin kaldırılmasının ardından Hanedan mensuplarının apar topar yurtdışına sürgüne gönderilmeleri, orada sefil bir hayata mahkûm edilmeleri hakkında bir yazıya kapı aralamak değildir. O konuyla ilgili pek çok makale ve kitap neşredildi, halen de neşredilmeye devam ediyor, edilecektir de. Zira hanedana yapılan o haksızlığı bu millet içine hiç sindiremedi. O elim vakadan dolayı, ecdadına saygılı olan ve onlara her zaman şükran borcu olduğuna inanan millet fertleri, kendi vicdanlarında oluşturdukları mahkemeler ile müsebbipleri yargıladılar.
    Burada gelmek istediğim konu şudur:
    NEVZUHUR dergisinin 56. sayısında “Muslukları Bize Akmayan Musul” başlığını taşıyan bir yazım yer almıştı. Orada; petroller konusunda araştırmalar yapan ve o konuda ciddi belgelere elde eden Raif Karadağ’ın 1973 yılında bir cinayete kurban gittiğinden bahsetmiştik. Benzer bir durum da yukarıda adını zikrettiğimiz Bülend Osman’ın babası Mehmed Cahid Bey’in başına gelmiştir.
    Gurbette doğup anavatanına defnedilen Bülend Osman, 2010 yılında dedesi Abdülhamid Han’ın yâd edildiği törene bir mektup gönderir. Bu mektupta o konuyla ilgili bakın neler söylüyor:
    “Babam, Musul ve Kerkük petrolleriyle ilgili çok şey biliyordu. Belge ve vesikaları muntazam biriktirmişti. İstanbul’a geldi. Sene 1974 idi. Önemli demeçler verdi. Times, Le Monde, Le Soir bunları manşete taşıdı. Babam 10 gün sonra şüpheli bir şekilde trafik kazasında Hakk’ın rahmetine kavuştu. Elindeki belgeler de otelinden çalındı. (15 Şubat 2017, Türkiye Gazetesi, s.9)
    Görüldüğü gibi; petroller konusuna el atan ve 1973 yılında ölen Raif Karadağ ile aynı konuya el atan, bir yıl sonra 1974’te ölen Mehmed Cahid Bey’in akıbeti ve her iki vakada da otel odalarından belge ve vesikaların çalınması ne kadar çok benzerlik gösteriyor.
    Abdülhamid Han ileriyi çok iyi görebilen bir padişahtı. Petrolün sadece aydınlanmada değil, sanayideki öneminin de anlaşılmaya başlamasıyla, dönemin güçlü devletlerini bölge üzerinde mücadeleye sevk edeceğini fark etmişti. Devlet mülkü olan bu bölgelerin elden çıkma ihtimaline karşı oraları şahsî mülk zırhı içerisinde koruma altına almıştı. Bu düşünceyle, memleket genelinde nerede stratejik öneme sahip gelir getiren arazi ve işletme varsa padişah mülkü haline getirilmiş ve idaresi Hazine-i Hassa Nezareti bünyesine aktarılmıştı. Bu sayede arazi ve maden yatakları üzerinde işletme kurmak isteyen yabancı talipler doğrudan Hazine-i Hassa’ya yani padişaha başvurmak mecburiyetinde kalacaklardı. Dahası, bu emlakten arazi satın almaları veya herhangi bir müdahalede bulunmaları da kişi mülkü olmasından dolayı söz konusu olmayacaktı. Sultan Abdülhamid’in tahttan indirilmesinden sonra buralar şahsi mülk olmaktan çıkartılarak Hazine-i Hümayun’a aktarılıp devlet mülkü haline getirilmiştir. Savaş sonrası Osmanlı mülkü paylaşılırken petrol havzaları da böylece elden çıkıp gitti. (Bu sebepten Filistin toprakları üzerinde İsrail Devletinin de kurulması sağlanmış oldu.)
    Her ne kadar tarihi seyir böyle olup ve bu sebepten petrol yatakları üzerinde hakkımızın kalmadığı söylense de elinde önemli belge bulunduran kimselerin ardı ardına öldürülmesi insanın aklına kocaman bir (Acaba?) sorusu getiriyor.
    Cennetmekân III. Selim Han’ın şehit edildiği zaman cebinde bulunduğu söylenen ve adeta rüyada görmüşçesine akıbetini tasvir eden;
    “Kendi elimle yâre kesip verdiğim kalem
    Fetvâ-yı hûn-ı nâ-hakkımı yazdı iptida”
    (Kendi elimle yontup yâre sunduğum kalem, ilk önce haksız yere benim idam fermanımı yazdı.) beyti, Cennetmekân II. Abdülhamid Han’ın kaderine (öldürülmemiş de olsa) ne kadar uygun düşüyor.
    O iftiralarla dolu fetva ile sadece Abdülhamid Han hal edilmiş olmadı, koskoca Osmanlı’nın da ölüm fermanı verilmiş oldu.
    (NEVZUHUR Dergisi/Sayı:58)

  • Mustafa COŞKUN.”NASIL BİR ÖĞRETMEN?”

    Sağlık, adalet ve eğitim gibi konular ilk insanlardan başlayarak bu güne değin en güncel konu olagelmiştir. Herhangi bir insan düşünülemez ki, bu ve benzer konulardan uzak yaşamış olsun. İnsanlık, tarihi gelişimin doğal sonucu olarak teknolojinin, bilimin, bilginin doruk noktasını yaşadığı bu günlerde belki de her zamankinden daha çok eğitime –öğretime değer vermek durumundadır. İnsanın bulunduğu yerde en önemli varlık yine insandır ve insanın eğitimi en çok üzerinde durulan konudur.
    Bu bilgi çeşitliliği içerisinde bilgiye ulaşmak, bilgiyi kullanmak ve bilgiyi yorumlamak daha anlamlı bir hali ifade etmektedir. Mesela klasik anlamda doktor denildiğinde her hastalığın tedavisiyle ilgilenen meslek anlaşılırken sadece göz hastalıkları için şimdilik 10’dan fazla ayrı uzmanlık alanından bahsediliyorsa gelecek çağlarda kim bilir daha hangi bilgilerden bahsedeceğiz.
    Bilim ve teknoloji ne kadar gelişirse gelişsin nihai noktada bir insan dokunuşuna, sözüne, bakışına mutlaka ihtiyaç duyulacaktır. İşte tam bu noktada nasıl bir insan ve bu insanı yetiştirecek “Nasıl Bir Öğretmen ?” sorusu cevaplanması gereken en hassas sorudur. Uç örnek olarak bütün kâinatın mahvına yol açacak bir “Bomba!”nın pimini çekip çekmeme iradesini gösterecek insanı kim eğitecek, kim öğretecek?
    Bu soruya tam bir tanım veremem. Ancak bazı genel özelliklerini verebilirsem, çerçeveye her bakanın farklı şeyler görebileceği soyut bir resim yerleştirmiş olabilirim diye düşünüyorum.
    AKADEMİK YETERLİLİK
    Öğretmen olarak yetiştirilecek aday insan, temel eğitimden hemen sonra öğretmen yetiştiren okullara alınmalı ve istisnalar hariç yine öğretmen yetiştiren 6 yıllık akademilerden mezun edilmelidir. Son 2-3 yıl danışman-rehber öğretmenler nezaretinde farklı özelliklerde ve bölgelerde uygulamalı eğitimden geçirilmelidir. Böylece öğretmen adayının mesleğini içselleştirmesi sağlanacaktır. 6 Yıllık bu eğitimden sonra geniş katılımlı bir komisyon adayın öğretmenlik yapabilmesine onay vermelidir. Tecrübe kazanmak başka şeydir, acemiliğini atmak başkadır. Akademik eğitimin programında alan bilgisi, mevzuat bilgisi, pedagojik bilgi, Türk devlet geleneği, Türk medeniyeti, Türk ve dünya eğitim tarihi, Çağdaş Eğitim anlayışı, proje hazırlama gibi konular mutlaka verilmelidir.
    BEŞERİ (SOSYAL ) YETERLİLİK
    Adab-ı muaşeret (görgü) kurallarını bilmeyen ve uygulamayan biri öğretmen olmamalıdır. Ütülü bir elbisenin, boyalı bir ayakkabının, çatal bıçak tutmanın anlamını kavramış bir kişilik olmalıdır. Her kesimle, içi sevgiyle dolu bir halde sosyal ilişki kurabilmeli. Her karakterde öğrenci veya diğer ilgililer olacaktır. Öğretmen onları sevgiyle kucaklayabilmelidir.
    İMAN VE İNANÇ YETERLİLİĞİ
    Allah korkusu olmayanın hiçbir şeyden korkusu olmaz gerçeğinden hareketle dindar ve temelini dinden alan ahlakî anlayış ve etik değerlere haiz olmalıdır. Millî, manevî ve insanî değerler şahsiliğin önünde olmalıdır. Herhangi bir şey kanunî veya hukukî olsa da etik olmayabilir. Etik değerler odunu, ağaç yapan değerlerdir.
    SOSYAL STATÜ YETERLİLİĞİ
    Kişinin değerini yine kendi kişiliği belirler. Sırdaş olması, çevreye saygısı, empatikliği, sempatikliği gibi. Ancak destek unsuru olarak özlük ve sosyal haklar kişinin sosyal statü kazanmasında önemli etkendir. Öğretmen 24 saat, 365 gün, bir ömür öğretmendir. Mesleğini severek yapması bu sürece ivme kazandırır. “ Dünyanın bütün çiçeklerini getirin “ diyen kaç meslektaşımız var? Öğrencilerini sevgi ve şefkatle kucaklamayı beceremeyen bir öğretmen şahsına yönelik teveccühü nasıl artırabilir? Bu gün mevcut öğretmenlerimizin tamamına yakını gönülden isteklerine bağlı tercihleri olarak bu mesleği yapmıyorlar. Öğretmen olmaya mecburlar. Böyle bir mecburiyet, mesleğini zoraki yapmak itibarın yitirilmesinin öncelikli sebebidir. Öğretmenlik en itibarlı meslek hiç olmadı belki. Ama sonlarda da yer almamalıdır.
    ADALET VE EŞİTLİK ANLAYIŞI YETERLİLİĞİ
    Örneklerine sıkça rastlamışızdır. Öğrencinin daha adını bile sormadan velisinin kim olduğu ve neyle uğraştığıyla ilgilenmek bundan sonraki dönemlerde öğrenciye nasıl yaklaşılacağının işaretidir. Öğrencinin hangi sosyal ve ekonomik çevreden geldiği sadece eğitimi için göz önünde bulundurulmalıdır. Not konusunda olduğu gibi öğrenciye sergilenecek tavır ve davranışlar da velinin konumuna göre belirlenmemelidir. Her çocuk özeldir. Kişiselliğe görelik olmalıdır.
    DEMOKRATİK YETERLİLİK
    Uluslararası yapılan sınavlarda öğrencilerimizin arka sıralarda yer almasının en önemli sebebi demokratik anlayışa sahip okul ve toplum kültürünün oluşturulamamasıdır. Evde, işte, arkadaşları arasında düşüncelerini paylaşması, yorum yapması formal ve informal yollarla engellenen birey zamanla kendi özel alanına çekilmekte ve üretici, yorumlayıcı özelliklerini kullanmamaktadır. Öğretmen sınıfta, okulda, evde, sokakta velhasıl her ortamda demokratik bir iklim oluşturabilmelidir. Hakkını arayan, yazılı sonucuna itiraz eden öğrenciyi öğle veya böyle cezalandıran bir öğretmen yetiştirdiği öğrencinin sosyal hayata tutunacak elini kırıyor demektir.
    ÖLÇME DEĞERLENDİRME YETERLİLİĞİ
    Eğitim hangi amaçla yapılırsa yapılsın başlangıç ile bitiş arasındaki fark ölçülebiliyor olmalıdır. Bu ölçmeyi ilk elden yapacak öğretmen ölçme değerlendirmeyi son bilimsel verilere göre yapabilmelidir. Hala ortaöğretimde öğretmen, öğrencinin ne kadar doğru yaptığına değil neyi yapamadığına not veriyor. Not öcü unsuru olmaya devam ediyor.
    GÜNCELLENME / İNOVASYON
    Yenilikçi olmalıdır bir öğretmen. Hiçbir bilgi durağan değildir. Bilgiye hizmet veren asla durağan olamaz. Yeni ve yaratıcı düşüncelere, yaklaşımlara açık olmalıdır. Öğretmen kendini güncellemeli, kendisi bunu yapmıyorsa yapılmalıdır.
    BİLİMSEL YETERLİLİK
    Öğretmen bilimsel bir anlayışa, yaklaşıma sahip olmalıdır. “Bizim zamanımızda”, “biz lisedeyken”, “ben ilkokuldayken” anlayışları geleneksel anlayışın yansımasıdır ve dünün güneşidir. Hâlbuki çamaşırlar bu günün hatta yarınların çamaşırlarıdır. Genelde eskimiş ve köhnemiş bir zihniyettir. Eğitimde gelenekçilik vardır ama tali konumda olmalıdır. Öğretmen bilim insanı değildir ancak bilimsel bilgilerle hareket etmelidir. Başarılı bir öğretmen için aranacak bilimsel yeterlilikte gözlemcilik, araştırmacılık, sorgulayıcılık, akıl ve zekâ olmazsa olmazlardandır.
    İDEALİSTLİK YETERLİLİĞİ
    Hayali, ideali, ülküsü ve beklentisi bulunmayan eğitimcinin bu özellikleri taşıyan bireyler yetiştirmesi zaten beklenemez. Kendisi, ailesi, toplumu, milleti ve bütün insanlık adına hayaller taşımak insan olmanın gereğidir. E. Hölnel “ Yüksek ülküsü olmayan insanlık, basit bir çaba içindeki karınca topluluğundan başka bir şey değildir. “diyor.
    GÖNÜL VERME YETERLİLİĞİ (ADANMIŞLIK)
    Diğer bütün ara başlıkları da içine alabilecek yeterliliktir. İnsan birinci unsur olduğu için gönül verilmeden bu işin başarılması mümkün değildir. Devlet memuru mantığıyla asla çalışılamaz. Mesaiyi, dinlenmeyi, benim işim miydi vb. düşünen öğretmen olamaz. Olmamalıdır.
    Özetle İnsanın ruhunu, aklını, gönlünü şekillendirmenin gayreti içerisindeyiz. Bir eğitimci olarak kişinin yaratılışında bulunmayan bir vasfı ona kazandıramayız. Bizler aslında insanda var olan bir özelliği ya törpülüyoruz ya da cilalıyoruz çoğu zaman.
    Yukarıda özetle vermeye çalıştığımız yeterliliklere eklemeler yapılabilir pek doğal olarak. Her yıl öğretmen alımları gerçekleştiriyoruz ve meslek içerisindeki öğretmenleri hizmetiçi eğitim kursu, seminer, toplantı ve yayınlarla yetiştirmeye çabalıyoruz. Bu uğraşılara katkıda bulunma amacıyla düşüncelerimi paylaşırken son bir gerçeği daha vurgulamalıyım. Evet, , “Öğretmenlik meslektir, ama meslekten ötelerdedir.”
    Öğretmen yetiştirecek eğitim kurumlarının ıslah edilmesi ve bu kurumlardaki öğretim görevlilerin yetiştirilmesinden başlayarak eğitim mantalitesi sil baştan yenilenmelidir. Kant’ın değişiyle “ İnsan bir gayedir, vasıta değil.”

  • Saffet ÇAKAR.”ARZ-I HAL”

    -Efendimize (s.a.v)-

    Arz-ı hâlim Resûl-i Kibriyaya yazayım,
    Ahmed ü Mahmûd’a… O Mustafa’ya yazayım.

    Şu inleyen ehl-i imanın feryatlarını,
    Bedre, Uhut’a, Mina ve Kuba’ya yazayım.

    Dünyaya sarıldık da toprak olduk büsbütün,
    Hicrânımı Sidret’ül Müntehâ’ya yazayım.

    Cibril iner diye ehl-i tevhidin aczini,
    Koşayım da Mescid-i Aksa’ya yazayım.

    Perîşanız, sen dargınsın gelmezsin Efendim,
    Ruhsat ver gelsin Ali Murtazâ’ya yazayım.

    Bu fânide göstermezsen yine nur yüzünü,
    Şu sevdalarımı Âl-i Âba’ya yazayım.

    Ümmetin İslam’ı arıyor Senden uzakta,
    Hasretlerimizi Merve Safa’ya yazayım.

    Cibril akıl, Sen aşk idin de geçtin öteye,
    Aşkın rehberimdir, Arş- ı Âlâ’ya yazayım.

    Seni anlamayan beşer ağlamakta her gün,
    O yaşları ben, Kubbet’ül Hadrâ’ya yazayım…
    26 Haziran 2003/

  • Yalçın YÜCEL.”Afşin ağıdı”

    175054_178868168822977_4360000_o

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

  • Yalçın YÜCEL.”Sebepsiz bekleyiş”

    175054_178868168822977_4360000_o

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Sebepsiz bekleyiş

    Şimdi bu durakta beliyorum sebepsiz
    Anılara koşuluyor düşüncelerimin bir kısmı
    Eski bir dost yeniden geçmiş günleri deşerken
    Bu durakta beliyorum şimdi, sebepsiz

    Aç bir çocuğun fırın önündə beklediği gibi bekliyorum
    İçimdeki uçurumlar yankılanıyor yeniden
    Birkeç görüntü geçiyorlar yanımdan
    Durup, bekliyorum her şeye karşın, sebepsiz

    Böyle beklemeler zaman zaman oluyor bende
    Kalan taşlar yerlerinden oynuyorlar sanırım
    Yeniden bir dirilmiş midir diyorum
    Eskidiler biliyordum, ben bile eskimişken bu kadar

    Kaç kez oldu bu bekleyiş, saymadım
    Neye yarar ki zaten, geçmişten kalma şarkılar söylenirken içimde
    Bu durakta bekliyorum, öylece tek başına
    Niyedir demeyin, sormayın hiç, bekliyorum, sebepsiz

  • Yalçın YÜCEL.”Türkiyem”

    175054_178868168822977_4360000_o

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Bir özlem sarıyor ansızın içimi
    İsmini pıçıldıyorum kulağına: TÜRKİYEM
    Çok canlar yitirdik senin yolunda
    Çok acılar yaşadık
    Aşkımızı şehir şehir ünledik
    Bayrak bayrak estik rüzgarlarla
    Tespih taneleri gibiydi inancımız

    Bir an önce
    Özgürlük sevincini yaşamanı istedi gönüller
    Sadık yurdum, kınalı toprağım benim
    Ekin tarlalarım, yüce dağlarım, karlı tepelerim
    Yaban çiçekli yamaçlarım
    Bir özlemsin her şeyinler: TÜRKİYEM

    Daha nice yıllar seninle geçecek
    Nice insanların yaşlanacak kutsal torpağında
    Şu özgürlük kokan ellerim
    Artık kumaş dokuyacak bağrında
    Sen ki, dilden dile dolaşan övgüleri sevmezsin hiç
    Sen ki, alçak gönüllü, hoşgörülü anayurdum: TÜRKİYEM

  • Yalçın YÜCEL.”Başka bahar”

    175054_178868168822977_4360000_o

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Bademler yeniden çiçeklenecek
    Yeniden şenlenecek dallar
    Ve seni hatırladacak yeniden
    Saçlarına bağladığım kurdele duruyor mu daha

    Çiçekleri dökülmüştü ellerine
    Gülüşmüştük
    Bu yüzdendir belki de bahar sevgim
    Ya da sen olduğundandır içimde o zamanın

    Gelmedin hiç
    Sormadın buralarda bir sevenim var diye
    Bu bahar mıdır beni hep huzursuz eden
    Sen yoksan ne fark eder kihangi mevsim

  • Yalçın YÜCEL.”Hiç evim olmadı”

    175054_178868168822977_4360000_o

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Hiç evim olmadı benim
    Ev sahibi kelimesini hiç sevmedim
    Ne zaman kapım çalınsa
    O kelme dikiliverir karşıma
    Kaşları çatık
    Elleri, yüzü benli
    Çirkin mi çirkin

    Hiç evim olmadı benim
    O kadar para kazanmamışam demek ki
    Benim gibi olanlar nasıl yapmışlar
    Hem yazlık hem de bağ
    Bilmem, bir şey de diyemem
    Diyeceğim
    Becerikli adamlarmış doğrusu

    Hiç evim olmadı benim
    Olsaydı bir
    Balkonu da olsaydı yola bakan
    Kurulurdum koltuğumu bir rahat
    Bir elimde çay
    Diğerinde sigara

  • “Mevsimler” Sanat-Edebiyat-Kültür Dergisinin 17 sayısı yayında

  • Zeynəb DƏRBƏNDLİ.”Varam mən”

    11665411_1690704784490598_9087155491968421030_n

    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının “Cənubi Qafqaz Xalqları üzrə xüsusi müxbir”i,
    İraq Türkmən Yazarlar Birliyinin, Dərbənd Ədəbiyyatçılar Birliyinin, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

    Ulu Dədəm Qorqudun qopuzuyam, diliyəm,
    Əyilməz Qazan xanın, qılınc tutan əliyəm,
    O qanlı keçmişimin soyumamış külüyəm,
    Dəmirqapı Dərbənddə, bir canlı əsərəm mən,
    Bu dünyada varam mən.

    Beyrəyin sərt baxışı, mənim gözlərimdədir,
    Neçə min illiklərin, sözü sözlərimdədir,
    Qırğının, qovhaqovun yükü dizlərimdədir,
    O nanəcib düşmənin, yolunu kəsərəm mən,
    Bu dünyada varam mən.

    Güllədən dəlik-dəlik Qalamın divarları,
    Qıfılı itkin düşmüş, dərbədər qapıları,
    Hələ çox sayacağıq, gəlib gedən Xanları,
    Demərəm ki ocağam, ya da ulu pirəm mən,
    Bu dünyada varam mən.

    Zeynəbəm, söz əhliyəm sözə bağlı insanam,
    Əyridə çox uzağam, düzə bağlı insanam,
    Sanmayın ki acizəm , gözü bağlı insanam,
    Əksinə, deyirəm ki, qız cildində şirəm mən,
    Bu dünyada varam mən.

  • Görkəmli Azərbaycan şairi Əliağa KÜRÇAYLI.”Dəniz sakit olanda”

    Dəniz sakit olanda
    Sahilə gəldi uşaq.
    O baş vurdu sulara
    Əl-qolunu ataraq.

    O bilmirdi dənizdə
    Fırtına var, dalğa var,
    Suların həmləsindən
    Parçalanır qayalar.

    O nə görüb nə bilsin –
    Ona dərə də düzdür.
    Ancaq mənim gözümdə
    Dəniz elə dənizdir.

    1960

  • Görkəmli Azərbaycan şairi Əliağa KÜRÇAYLI.”Dənizdə nəğmə”

    Üfüqlər arxasında
    Gün batır, axşam düşür.
    Dənizin aynasında
    Ay ulduzla görüşür.
    Yatır ləpələr çin-çin,
    Qağayılar dincəlir.
    Dənizdən bir nəğmənin
    Əks-sədası gəlir.

    Buludlar karvan-karvan,
    Ala-tala buludlar.
    Sonsuz səma tağından
    Düşür yola buludlar.
    İndi gözlərin sənin
    Ulduztək bulud dəlir, –
    Dənizdən bir nəğmənin
    Əks-sədası gəlir.

    Tək buruğun ziyası
    Uzaqda yanır-sönür.
    Sınır suyun aynası,
    Gəmi sahilə dönür.
    Yolu dolur nur ilə,
    Gecə keçir, dan gülür.
    O gəmiylə sahilə
    Oyaq bir nəğmə gəlir.

    Sənsən sahilə dönən…
    Ağardıqca qızıl dan,
    Sənsən ulduztək sönən,
    Günəş kimi parlayan.
    Yatdı dəniz, qağayı,
    Yatdı ləpə, ağ bulud,
    Göydə yatırtdın ayı,
    Hər yanı tutdu sükut.

    Yatmadın bircə özün,
    Yatmadı bircə nəğmən.
    Gecə bəyaz gündüzün
    Nəğməsini dedin sən.
    O, “dur – dedi mənə də, –
    Günəş ziyası gəlir!”
    Qulağıma yenə də
    Onun sədası gəlir.

  • Görkəmli Azərbaycan şairi Əliağa KÜRÇAYLI.”Sənətin qüdrəti”

    Məşhur rus rəssamı
    K.P.Brüllovun “Türk qızı”
    şəklinə baxarkən

    O türk qızı başım üstə
    Dirsəklənib yatağına,
    Qara saçı halə kimi
    Dövrə vurub qulağına.

    Zər bavtalı qara donu,
    Allah, necə tutur onu!
    Əyilibdir yana boynu,
    Kğlgə düşüb buxağına.

    Qaşlar – qara, göz – badamı,
    Dəli elər hər adamı.
    Bürünübdür gül əndamı
    Tirmə şalın saçağına.

    Çırtma vursan – yanağından
    Axacaqdır sanki qan.
    Təbəssümdür, ya həyəcan
    Qonub onun dodağına?

    Seyr edirəm bu şəkli mən,
    Danışacaq sanki birdən.
    Türk gəzəli, xoş gəlmisən
    Kürçaylının otağına.

    Moskva 1950

  • Görkəmli Azərbaycan şairi Əliağa KÜRÇAYLI.”Böyük Vaqifə”

    Böyük Vaqif, keçdi illər,
    İl bir yerdə qala bilməz.
    Əsrlərdə hanı hünər? –
    Səni məndən ala bilməz!

    Eşq şairi! Bu eşqə bax!
    Şirvan, Muğan, Mil, Qarabağ
    Gəzir el-el, oymaq-oymaq
    Sərhəd bilməz, qala bilməz.

    Sənin eşqin, sənin dühan,
    Şahları da qoydu heyran.
    Yaxşı sözdür: “Hər oxuyan
    Molla Pənah ola bilməz!”

    Qoşmaların, qəzəllərin
    Əzbəridir gözəllərin.
    Söz ilhamsız olsa yəqin
    Ürəkləri çala bilməz.

    Gəz indi Kür qırağında
    Gəncə, Bakı torpağında
    Heykəlinin ayağında
    Tər çiçəklər sola bilməz.

    Şairlər var dəstə-dəstə
    Hər birisi bir həvəsdə.
    Fəqət sənin adın üstə
    Kimsə kölgə sala bilməz.

    Kürçaylı da körpə quşdur,
    Budağında oturmuşdur.
    Hara getdi, hara uçdu –
    Dönər, sənsiz qala bilməz!

    1968

  • Görkəmli Azərbaycan şairi Əliağa KÜRÇAYLI.”Səmadan ağır-ağır”

    Səmadan ağır-ağır
    Dənizə yağış yağır.
    Damcılar iri, şəffaf,
    Büllur kimi təmiz, saf.
    Sanırsan yağış deyil,
    Göydən ulduz tökülür.
    Karvanqıran elə bil
    Kəhkəşanda sökülür,
    Göydən ulduz tökülür.

    Səmadan ağır-ağır
    Dənizə yağış yağır.
    Dəniz böyük, hüdudsuz,
    Tökülən yağış – ulduz
    Dənizin qucağında
    Qərq olaraq bir anda
    Çatır əbədiyyətə,
    Qovuşur məhəbbətə
    Dənizin qucağında.

    Yağışlar şəffaf, iri…
    Bir insandır hər biri.
    Eynşteyn, Pyer Küri,
    Azadlığın Sabiri,
    Puşkin, Vurğun, Qaliley,
    Füzuli, Heminquey –
    Bəşər kəhkəşanından
    Yağan ulduz – yağıştək
    Bircə-bircə düşərək,
    Məhəbbət dənizində
    Qərq olur zaman-zaman.

    Səmadan ağır-ağır
    Dənizə yağış yağır.
    Damcılar iri, şəffaf
    Büllur kimi təmiz, saf…

    1968

  • Əziz MUSA.Yeni şeirlər

    em

    Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
    “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
    Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

    NƏ GÖZƏLSƏN

    Lalə tək gözəlsən güllər içində,
    Meh əsir yellədir al köynəyini,
    Bəlkə də sevgilim sənsən artıran,
    Bu bağın-bağçanın gözəlliyini.

    Baxdıqca hüsnünə könlüm açılır,
    Gül gülü çağırır, bülbl bülbülü,
    Hər yarpaq təptəzə bir hava çalır.,
    Necə sevməyəsən sənin tək gülü.

    Günəş camalını görüb sevinir,
    Şəfəqlər içində necə qəşəngsən,
    Eşq ilə dil açıb bülbüllər dinir,
    Güllərin içində nazlı mələksən.

    Məftun eyləmisən sən məni gülüm,
    Sən mənim eşqimin qızıl tacısan.
    Hurisən, mələksən saçı sünbülüm,
    Sən könül bağımın gül ağacısan.

    İnan ki mən sənə heyran olmuşam,
    Sən varsan sevirəm gülü, çiçəyi.
    Çıxırsan çəmənə hər səhər, axşam,
    Vallah artırırsan sən gözəlliyi.

    SÖZÜN DÜZÜ

    Səhrada iz tez itir,
    Sözü çəkmə səhraya,
    Elə danış, elə din,
    Gəlim çatım haraya.

    Sözün işığına çıx,
    Azı çoxdan abırlı,
    Söz var saçı ağarıb,
    Söz barlı-baharlı.

    Söz var qaraqabaqdı,
    Söz var göylərdə süzür,
    Təbəssüm yaxşı şeydi,
    Naz var ki, ürək üzür.

    Söz var dili dondurur,
    Söz var alovdu, oddu,
    Söz var ipəkdən incə,
    Söz də var üzü coddu,

    Yovşan ətri gələn söz,
    Oda, ocağa çəkir,
    Söz də var kəklik kimi,
    Çəməndə, düzdə səkir.

    Mən deyim, siz eşidin,
    Hər sözüm ürək sözü,
    Bircə onu bilirəm,
    Gözəldi sözün düzü.

    BU NAZ

    O sevdiyim nazlı dilbər,
    Sürmə çəkər göz, qaşına,
    Bircə kəlmə söz dedinmi,
    Gedib deyər qardaşına.

    Dodaqları gül ləçəyi,
    Bağça, bağın tər çiçəyi,
    O bəyənməz hər çiçəyi,
    Sirrin açmaz sirdaşına,

    Əziz Musa yanma hədər,
    Naz olarmı bəs bu qədər,
    Bu hicran məni öldürər,
    Qıymaz barı göz yaşına.

  • Kənan AYDINOĞLU.Yeni şeirlər

    1902788_614529541965133_896121757_n

    Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin
    Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
    Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

    * * *

    Natəvan tək göz yaş tökən qəzəllərdən danışginən,
    Vaqifimin gözəlləri, öz yarınla barışginən.

    Sürmə çəkib gözlərinə siyah telli gözəllərim,
    Öz hüsnünlə gül-çiçəyə sən də bu gün qarışginən.

    Vüsal çağı yetişibdi, ayrılıqdan əlamət yox,
    Bu gün, sabah qurulacaq büsata da alışginən.

    Xoşbəxtliyin açarı də özündədir, gülüm, inan,
    Sən də bu qərib dünyada bu inamla çalışginən.

    Süleymandan qalan dünya bir kimsəyə qalmadı heç,
    Bu həyatda inam tapıb, öz qorxunla yarışginən.

    17 oktyabr 2016-cı il. Bakı şəhəri

    * * *

    Ömrü boyu hisslərimin hakimi olmaq istədim,
    Dərdi-səri unutmadım, bulud tək dolmaq istədim.

    Yar yolunu gözlədikcə günüm, ayım ilə döndü.
    Nərgiz kimi, lalə kimi həsrətdən solmaq istədim.

    Sevgi sarayı da qurdum, amma nə fayda gəlmədi,
    Bu qərib dünyada hər gün saçımı yolmaq istədim.

    Mövlanamın aşiqiyəm, Böyük Türkün övladıyam,
    Ustadım YUNUS ƏMRƏni arayıb, bulmaq istədim.

    Nə aldadım, bəndəliyim yenə də ALLAHA quldu,
    Bu dünyada dostlarımın könlünü almaq istədim.

    17 oktyabr 2016-cı il. Bakı şəhəri

  • Qafqaz ƏVƏZOĞLU.Yurd həsrətli şeirlər

    Qafqaz Əvəzoğlu

    Süleyman Rəhimov adına Qubadlı rayon ədəbi ictimai birliyinin sədri,
    ”Sözün Sehri” qəzetinin təsisçisi,
    ”Qızıl qələm” və “Qızıl kitab” mükafatları laureatı

    YADIMA DÜŞÜBDÜ

    Yurd-yuvamda keçirtdiyim hər günüm,
    Ötüşən il, ay yadıma düşübdü!
    Bir səs olcaq ayağından başacan,
    Kəndə düşən hay yadıma düşübdü!

    İşdən-gücdən yorğun-arğın qayıdıb,
    Dincələrdik körpələri oynadıb.
    Qapımızda samavarı qaynadıb,
    Dəmlədiyim çay yadıma düşübdü!

    Neçə vaxtdı bir dərd əyib qəddimi,
    Bölə bilmir köhnə qonşum dərdimi.
    Düşünürəm viran qalan kəndimi,
    Başdan-başa tey yadıma düşübdü!

    Demə orda yaşamışıq bəy kimi,
    İndi burda dolaşırıq səy kimi…
    El yığışıb götürdüyü toy kimi,
    Qapımdakı vay yadıma düşübdü!

    Ütdü bizi bu şoranlıq, bu aran,
    Ölsün bizi o dağlardan qoparan!..
    Zirvələrdən şığayıban qıy vuran,
    Şahin, şonqar, ley yadıma düşübdü!

    Ov etdiyim dərələrdə hənirti,
    Kol dibindən qopartdığım göyərti,
    Hərlədiyim yeddi nömür kərənti,
    Qatladığım lay yadıma düşübdü!

    Kəndimizdə “toybaşı”ydı üç nəfər,
    Həsənalı, Həsənqara, Qəzənfər…
    Qara zurna nazlanardı bəxtəvər,
    O “Yallı”lı toy yadıma düşübdü!

    Yad dolanır ta “Hərtiz”i, “Səngər”i,
    Hardan alım Qoç Nəbini, Həcəri?!
    Göz yaşımdı Bərgüşadla Həkəri,
    Baş vurduğum çay yadıma düşübdü!

    Gül açmadı ta Qafqazın dediyi,
    Zəhər oldu neçə vaxtdı yediyi…
    Qonşuların qonşulara verdiyi,
    Göndərdiyi pay yadıma düşübdü!!

    ŞUŞAM

    Nadan gözlərində qiymətsiz oldun,
    Dönüb oyuncağa satılan Şuşam!
    Alışdın bir anda, yandın bir anda,
    Ocaqtək qalanıb çatılan Şuşam,
    Dönüb oyuncağa satılan Şuşam!

    Şuşa alınarsa bir paslı güllə,
    Vurmayıb başına söz verən hələ…
    Dönüb ümidlərim tamam müşkülə,
    Düşən yuvasından pərən bir quşam,
    Dönüb oyuncağa satılan Şuşam!

    O güllü qucağın, çiçəkli çölün,
    Qanına bələndi neçə oğulun.
    Didəmdə yurd salıb sovrulan külün,
    Qəlbindən gözünə süzülən yaşam,
    Dönüb oyuncağa satılan Şuşam!

    Hələ bir kimsəyə çatmayır ünün,
    Hələ bir zülmətdi hər gələn günün.
    Sinəsi gülləli neçə büstünün,
    Ümid qığılcımı sönür hər axşam,
    Dönüb oyuncağa satılan Şuşam!

    Olmasa bu qədər qeyrət çəkənin,
    Qoynuna qayıtmaq gümandı sənin!
    İnanıb vədinə yadın, özgənin,
    Hələ xəyallarla qucaqlaşmışam,
    Dönüb oyuncağa satılan Şuşam!

    1994.

  • Ədəbiyyatşünas-tərcüməçi Çingiz Hüseynovun “Seçilmiş əsərləri” işıq üzü görüb

    “Kitab Klubu” nəşriyyatı tərəfindən Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndələrindən biri Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, filologiya elmləri doktoru, professor, Azərbaycan SSR Əməkdar incəsənət xadimi, nasir, tənqidçi, ədəbiyyatşünas, tərcüməçi Çingiz Hüseynovun “Seçilmiş əsərləri” 434 səhifə həcmində, 50 tirajla işıq üzü görüb.
    Kitaba ədəbiyyatımızın patriarxı nasir, tənqidçi, ədəbiyyatşünas, tərcüməçi Çingiz Hüseynovun üslub baxımından müxtəlif seçilmiş əsərləri – lirik, romantik, realist, simvolik, tragikomik povest və hekayələri daxil edilib. Əsərlərin mövzusu əksəriyyət etibarilə Bakı həyatından alınmışdır. Qəhrəmanları bütün dövrlər üçün müasirdir. Çünki müəllif insanları düşündürən ciddi əxlaqi problemlərdən bəhs edir, vacib ictimai məsələlərə diqqət çəkərək oxucularını mənəvi təmizliyə, saflığa çağırır.

    Kamran MURQUZOV,
    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının
    Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü.

  • Yazıçı-dramaturq İqor Mojeykonun “27 möcüzə” adlı yeni kitabı işıq üzü görüb

    “Kitab Klubu” nəşriyyatı tərəfindən Çağdaş Rusiya ədəbiyyatının görkəmli nümayəndələrindən biri, tarix elmləri doktoru, SSRİ Dövlət Mükafatı laureatı, yazıçı-dramatuq, ədəbiyyatşünas, şərqşünüs, ssenarist İqor Mojeykonun “27 möcüzə” adlı əsəri 272 səhifə həcmində, 50 tirajla işıq üzü görüb. Əsəri Rus dilindən Azərbaycan türkcəsinə uyğunlaşdıranlar T.Əliyev və Ç.Hacıyevdir.
    Qədim yunanlar belə hesab edirdilər ki, dünyanın yeddi möcüzəsi var. Bu kitabda yunanlara məlum olmayan digər iyirmi yeddi möcüzə haqda danışılır. Oxucu Asiya xalqlarının qədim mədəniyyət abidələrinin – Suriya və Livanın böyük şəhərləri, hind memarlığının möcüzələri və Birma paqodaları, Böyük Çin səddi və Orta Asiyanın məscidləri, Qədim Kambocanın paytaxtı – Anqkorun taleyi və yaranma tarixi ilə tanış olacaqdır.

    Kamran MURQUZOV,
    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının
    Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü.

  • Yazıçı-dramaturq Rəşad Nuri Güntəkinin “Dodaqdan qəlbə” adlı yeni kitabı işıq üzü görüb

    “Kitab Klubu” nəşriyyatı tərəfindən Çağdaş Türkiyə ədəbiyyatının görkəmli nümayəndələrindən biri, yazıçı-dramatuq Rəşad Nuri Güntəkinin “Dodaqdan qəlbə” adlı yeni kitabı 320 səhifə həcmində, 50 tirajla işıq üzü görüb. Əsəri Türkiyə türkcəsindən Azərbaycan türkcəsinə uyğunlaşdıran Məryəm Axundovadır.
    Roman kiçik yaşlarında çoxlu əziyyət və məşəqqətlər yaşayan Hüseyn Kənanın həyatından bəhs edir. Uşaqlığı çətin keçən Kənan məşhur bəstəkar ikən san-şöhrət onun başını gicəlləndirir, keçmişdəki ağrılı-acılı illərinin intiqamını alırmış kimi əyləncəli, qayğısız bir həyat yaşamağa qərar verir. Bu yolda o hətta onun musiqisinə dəlicəsinə vurulan gənc, saf Lamiənin həyatını məhv etməkdən belə çəkinmir. Yetim, köməksiz qızı həyatın axarına buraxaraq gələcəyi üçün xeyirli olacağını düşündüyü Cavidanla ailə həyatı qurur. Lakin bu izdivac ona xoşbəxtlik gətirmir. Sonda yalançı şan-şöhrət, zəngin həyat tərzi onu bezdirir, əvvəlki həyatına qayıtmağı, hüzuru lamiyənin sevgisində tapmağı çox arzulayır. Bu istək onda xəstəlik halını alır. Lamiyəyə qovuşmaq istəsə də, buna nail ola bilmir və həyatına intiharla son qoyur.
    Lamiyə isə həyatın bütün zərbələrinə baxmayaraq qızı Məbrurə ilə birlikdə öz namusunu qoruyub yaşamağı bacarır və sonda həqiqi sevgisinə qovuşur.
    “Dodaqdan qəlbə” romanı lirik-realist üslubda yazılsa da, müəllif bu əsərdə dövrünün ictimai problemlərinə də biganə qalmamışdır. Əsərdə öz məhəbbəti naminə əzablara düçar olan Lamiənin məşəqqətli həyatı və məxsus olduğu cəmiyyətin ziddiyyətləri real bədii təsvirlərlə verilmişdir.
    Qeyd edək ki, Azərbaycan Respublikasının Prezidenti Zati-aliləri cənab İlham Əliyevin 12 yanvar 2004-cü il tarixli “Azərbaycan dilində latın qrafikası ilə kütləvi nəşrlərin həyata keçirilməsi haqqında” sərəncamına əsasən, “Dünya ədəbiyyatı” seriyasından görkəmli yazıçı-dramaturq Rəşad Nuri Güntəkinin “Çalıquşu” əsəri 2006-cı ildə “Şərq-Qərb” Nəşriyyat Evi tərəfindən tərəfindən 376 səhifə həcmində kütləvi tirajla (25000) çap olunmuş və ölkə kitabxanalarına hədiyyə olunmuşdu.

    Kamran MURQUZOV,
    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının
    Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü.

  • Görkəmli Azərbaycan şairi Əliağa KÜRÇAYLI.Seçmə şeirlər

    Təzələndi

    Gəldim Kür sahilinə,
    Sahillər təzələndi,
    Söyüdlər saç dağıtdı,
    Xəzəllər təzələndi.

    İllər gerimi döndü?
    Üzü bərimi döndü?
    Gəncliyimi gətirdi,
    O illər təzələndi.

    Mənim Arazlı Kürüm,
    Sizi müdam cüt görüm!
    Sularınız qovuşdu,
    Gur sellər təzələndi.

    Yarpağı dinar-dinar
    Ağcaqovaq, göy çinar
    Əl çaldı küləklərə,
    Könüllər təzələndi.

    Sahil boyu Muğan, Mil
    Yandırdı neçə qəndil.
    Gecələr ulduz olub,
    Qəndillər təzələndi.

    Duyğular yurdu sinə,
    İlhama gəldi yenə.
    Təzələndi arzular,
    Əməllər təzələndi.

    1978

    İlk baharda

    Novruzgülü gözlərini
    Körpə kimi açdı yenə.
    Güneylərə, quzeylərə
    Öz ətrini saçdı yenə.

    Keçdi bulud qalaqları,
    Güldü Vətən torpaqları,
    İlk baharın dodaqları
    Təbəssümlə qaçdı yenə.

    Bulaqların dindi sazı,
    Salamladı gələn yazı.
    Kür üstünün gözəl qızı
    Söyüd yaşılsaçdı yenə.

    Yurdu el-el gəzirəm mən
    Bahar bu il gəlib erkən,
    Qızıl lalə, yaşıl çəmən
    Çöllərimə tacdı yenə.

    Al geyinir, el baharda,
    Şirvan, Muğan, Mil baharda,
    Gözəl olur il baharda,
    Nəğmələrim coşdu yenə.

    1971

    Buludlar

    Nə sərhəd bilirsiniz,
    Nə qış, nə yay, buludlar!
    Uçursunuz hər yerə,
    Uzaq kəndə, şəhərə
    Halay-halay, buludlar!

    Fəqət qalmayırsınız
    Bir görkəmdə, bir üzdə.
    Səfləriniz pozulur,
    Dönüb tanınmaz olur
    Dağda, dərədə, düzdə.

    Neçə şəklə düşdünüz
    Yetincə bir mənzilə.
    Ey buludlar, çünki siz
    Məqsədimdə, sözümdə
    Daim belədən-belə.

    Mən sizintək qanadlı,
    Səyyar olmaq istərəm.
    Lakin hər vaxt özüm də
    Məqsədimə, sözümdə
    Sabit qalmaq istərəm!

    1958

    Dəniz

    Sən o qədər genişsən ki,
    Yerləşər bir cahan sənə.
    Bu ulduzlu kainat da
    İnan, sığır gen sinənə.

    Sən o qədər dərinsən ki,
    Bu dərinlik içində sən
    Göz görməyən, əl çatmayan
    Min xəzinə gizləyirsən.

    Sən o qədər təmizsən ki,
    Sularına baş vuranda
    Elə bil ki, uçuram mən
    Bir buludsuz asimanda.

    Gah durğunsan ayna kimi,
    Gah coşğunsan, narahatsan.
    Çırpınanda şir kimisən,
    Bir quzusan susub yatsan.

    Mənim ola dərinliyin,
    Genişliyin, qüdsiyyətin.
    Gah çalxanan, gah durulan
    Bu dəlisov təbiətin.

    1958

  • Şəfa VƏLİYEVA.”Ayaqlarım qatran olar”

    sxv

    “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
    Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

    Ayaqlarım qatran olar
    Izlərinə yapışar…
    Vəhşiləşər cığırlar;
    Gedişinçün qapışar.

    Keçib getdiyin vədə
    Heykəlləyər zamanı…
    Təsəllidi şəklin də.
    “Saxlayıram samanı”…

    Qulağım səsə düşər
    Böcəklər ötüşəndə…
    Barmaqlarım öpüşər
    Kirpiklər sevişəndə…

    Ah…
    Nə xoş mənzərədi
    Yenə yuxu görürəm…
    Adın əzbərimdədi
    Adından ev hörürəm..

    Hərf-hərf ucalan
    Bəxtin qızıl sarayı.
    Sənsiz kimdi qocalan
    Axı məndən savayı?!

    Yaxşı ki, gedişlərin
    Dadı-duzu kəm olur..
    Fələyin əl işləri
    Əzəlindən nəm olur…

    Yoxsa bağrım çatlardı
    Bu səhra yoxluğunda…
    Başınımı ağrıtdım?
    Əfv et…
    Sənsiz qorxuram.

  • Məryəm İsmayılovanı doğum günü münasibətilə təbrik edirik! ( 29 avqust 2013-cü il)

    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi və Kollektivi Sizi, İsmayılova Məryəm Rüfət qızını doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə uğurlar diləyir! Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun! İnşAllah!

    Mətbuat xidməti

  • Nəriman Nərimanov şəxsiyyətinə yeni baxış

    Professor Teymur Əhmədovun “Nəriman Nərimanov” albom-kitabı çapdan çıxıb

    Filologiya elmləri doktoru, professor Teymur Əhmədovun “Nəriman Nərimanov” albom-kitabı çapdan çıxıb. Ömrünün təxminən 60 ilini Nəriman Nərimanovun həyat və yaradıcılığının, fəaliyyətinin tədqiqinə həsr edən alimin bu kitabı yeni faktlarla zəngindir. Nəşr ulu öndər Heydər Əliyevin “Nəriman Nərimanov mürəkkəb və çətin bir yol keçmiş, fəaliyyətə maarifçi-demokrat kimi başlayaraq … bir siyasi rəhbər və təşkilatçı kimi özünün bütöv istedadı, qəlbinin bütün hərarəti ilə xalqa xidmət etmişdir. Onun adı… Azərbaycan zəhmətkeşlərinin qəhrəmancasına mübarizəsi ilə qırılmaz surətdə bağlıdır” sözləri ilə açılır.

    Layihənin ideya rəhbəri mədəniyyət naziri Əbülfəs Qarayevdir.

    AZƏRTAC xəbər verir ki, nəşrdə Nəriman Nərimanovun həyat və fəaliyyəti, o cümlədən təhsil illəri, Zaqafqaziya müəllimlər qurultayında çıxışı, H.Z.Tağıyevlə arasında olan münaqişə, Bakıda və Həştərxanda apardığı inqilabi mübarizə, 1917-1920-ci illərin hadisələri, Bakıda Şərq xalqlarının birinci qurultayında, 1922-ci ildə Genuya konfransında iştirakı, həmin ilin may ayında Zaqafqaziya Federasiyasının İttifaq sovetinin sədri, dekabr ayında isə SSRİ Mərkəzi İcraiyyə Komitəsinin dörd sədrindən biri seçilməsi, 1925-ci ilin fevral ayında SSRİ MİK yanında Elmi Şərqşünaslıq İttifaqı tərəfindən onun ədəbi və ictimai-siyasi fəaliyyətinin 30 illiyinin keçirilməsi və vəfatı ilə bağlı məqamlar geniş işıqlandırılıb.

    Albom-kitabı vərəqlədikdə məlum olur ki, Nəriman Nərimanovun ulu babası XVII əsrdə Gürcüstanın Kaxetiya valisi I İraklinin sarayında eşikağası olmuş, babası Allahverdi bəy isə Zaqafqaziyada musiqi xadimi kimi şöhrət tapmışdı. Allahverdi bəyin Tiflisdə tikdirdiyi ikimərtəbəli mülk sonralar oğlu Nəcəfə qalır. Kərbəlayı Nəcəf tiflisli Hacı Məhəmmədqasım Zamanovun qızı Həlimə xanımla ailə qurur və onların doqquz övladı olur. Deməli, belə bir nəslin övladı olan N.Nərimanovun yüksək vəzifələr tutması təsadüfi deyildi.

    Nəriman Nərimanov hələ XIX əsrin sonlarında yaradıcılığının ilk dövründə “Nadanlıq”, “Şamdan bəy” komediyalarını, “Nadir şah” tarixi faciəsini, eləcə də “Bahadır və Sona” romanının bir hissəsini yazıb, Qoqolun “Müfəttiş” əsərini Azərbaycan dilinə tərcümə edib, tamaşaya qoyub.

    Professor Teymur Əhmədov yazır ki, Nəriman Nərimanov Azərbaycanda Xalq Komissarları Sovetinin sədri işləyən zaman olduqca faydalı işlər görürdü və bu, sovet hökumətinin gizli siyasətini təmsil edən mənsəbpərəst məmurları qıcıqlandırmaya bilməzdi.

    Kitabdan aydın olur ki, Nəriman Nərimanov təkcə Azərbaycanın deyil, bütöv Şərqin taleyini düşünən bir insan, türk dünyasının böyük təəssübkeşi olub. Təqdim olunan faktlardan birində göstərilir ki, Türkiyə səfiri Məmduh Şövkət bəy 1921-ci il martın 17-də Atatürkün Nərimanova Azərbaycan hökumətindən borc pul istəməsi barədə məktubunu təqdim edib. Nəriman Nərimanov dərhal 1 milyon rubl dəyərində qızıl rubl göndərib və yazıb: “Paşam, qardaş-qardaşa borc verməz, əl tutar”.

    Türk diplomatı Rza Nurun kitabda yer alan “Moskva-Sakarya” xatirələrindən aydın olur ki, N.Nərimanov türk olması ilə fəxr edir, eyni zamanda, bolşevik-kommunistlərə hədsiz inanır, aldadıldığını sonralar anlayır və peşman olur: “Azəri hökuməti kommunist bir cümhuriyyətdir. Baş komissar Nəriman Nərimanov. Bu, ağlı başında olan bir adamdır, çox məlumatlıdır. Baxdım ki, çox yaxşı bir adamdır. Özümə qarşı etimad istədim. Açıldı və dedi: “Bolşevik nədir? Bu rəzalət bizə yaraşmaz. Biz türkük, millətin ənənələri ilə yaşayırıq”. Çox xoşuma gəldi və çox sevindim. Nəriman mənə Moskva haqqında gözəl məlumat verdi”.

    Azərbaycan Xalq Cümhuriyyəti süquta uğradıqdan sonra onun bir çox rəhbərləri amansızcasına məhv edilirdi. Məmməd Əmin Rəsulzadə, Səməd bəy Mehmandarov və Əliağa Şıxlinski Nəriman Nərimanovun sayəsində xilas oldular. Albom-kitabda qeyd edilir ki, Cümhuriyyət üçün yüksək ixtisaslı kadrların hazırlanması məqsədilə 100 istedadlı gənci Avropanın ən nüfuzlu ali məktəblərinə təhsil almağa göndərilməsi xəbərini o zaman Həştərxanda olan N.Nərimanov “Azərbaycan” qəzetində oxuyarkən çox sevinmişdi. Cümhuriyyətin süqutundan sonra həmin tələbələrin təqaüdü kəsilir. 1920-ci il dekabrın 14-də Azərbaycan Tələbə Mərkəzinin Berlin Komitəsindən Maarif Komissarlığına tələbə Hilal Münşiyevin bununla bağlı məktubu təqdim olunur. Nərimanov həmin məktubun üzərinə tələbə komitəsinə təcili şəkildə yüz min marka göndərilməsi barədə dərkənar yazır.

    Nəriman Nərimanov Əhmədbəy Ağaoğlu ilə birlikdə xaricdə həbsdə saxlanılan bir sıra türk ziyalılarının azad edilməsi üçün də çox çalışırdı.

    Nəşrdə Moskvanın Nəriman Nərimanova “rəğbəti” barədə də söhbət açılır. Bunun başlıca səbəbi onunla izah olunur ki, onu yüksək vəzifəyə təyin etməklə, Rusiya rəhbərliyi həm də bütün Şərq xalqlarında bolşevik-kommunist hökumətinə rəğbət oyatmaq istəyirmiş. Çünki bu böyük insan təkcə Azərbaycanda deyil, Şərq dünyasında da böyük nüfuz sahibi idi.

    Albom-kitabı vərəqlədikcə belə qənaətə gəlmək olur ki, hədsiz dərəcədə ürəyiaçıq, xalqına qəlbən bağlı olan Nəriman Nərimanov hiyləgərlərin, avantüristlərin əhatəsində idi və onlardan fərqli olaraq fikirlərinə diplomatik don geyindirmir, sözünü açıq deyirdi. Bu, onun ədəbi, ictimai-siyasi fəaliyyətinin 30 illiyindəki cavab nitqində, Leninin ölümü ilə bağlı “İzvestiya” qəzetində dərc olunmuş məqaləsində də aydın görünür. Çox çəkmir ki, vaxtilə özlərini “məslək dostları” kimi göstərən insanlar vəzifəyə gələndən sonra tamamilə dəyişir və onların əsl fırıldaqçı siması üzə çıxır. Bəlkə də Nəriman Nərimanov rəhbər işçilər arasında yeganə insan idi ki, şəxsiyyətinin bütövlüyünü və əqidəsini qoruyub saxlamışdı, olduğu kimi görünməyi üstün tuturdu.

    Nəşrdə diqqətçəkən məqamlardan biri də Nəriman Nərimanovun ölümü ilə bağlı faktlardır. Belə ki, tərtibçi oxucuya hökumətin rəsmi məlumatını olduğu kimi təqdim edir: “Dünən martın 19-u, axşam saat 20:30-da SSRİ MİK sədri yoldaş Nəriman Nərimanov ürək partlamasından vaxtsız vəfat etmişdir”. Son dərəcə inandığı sistem onun ürəyini 55 yaşında partlatmışdı. Eyni zamanda, kitaba Kalininin bu fikirləri daxil edilib: “Onun şəxsiyyətində Qızıl Meydan Şərq xalqından ilk qurbanı qəbul edir”. Nəriman Nərimanova ölümündən sonra da hücumlar davam edir. Müəssisələrdən, o cümlədən Moskva Şərqşünaslıq İnstitutundan onun adı götürülür.

    “Nərimanovun işi” adlanan məxfi qovluqda saxlanan işlərə tarixçi-alim Firdovsiyə Əhmədovanın şərhi də ciddi maraq doğurur və bəzi məsələlərə aydınlıq gətirilir. Kitaba daxil edilmiş bu şərhdə deyilir: “Nərimanov yazırdı ki, heç çar Rusiyası dövründə də Azərbaycan əhalısi belə sıxışdırılmırdı. Türk dili belə qadağan olunmurdu. O, Bakı Sovetinin tərkibini ortaya qoyurdu. Nə qədər qeyri-millətlər var, nə qədər müsəlman bütün ölçülərilə uyğun gəlsə də, vəzifələrə onu qəbul etmirlər, qeyri-milləti qoyurlar”.

    Kitabda əksini tapan “Nərimanovun işi” adlı məxfi qovluğundan bəzi epizodları təqdim etmək istərdik: “Uzun mübarizədən sonra ona nail oldu ki, neftdən gələn gəlirin, heç olmasa, 15 faizi Azərbaycan təhsilinə, səhiyyəsinə sərf edilsin. Siyasi Büronun qərarı olsa da, Serebrovski (“Azneft”ə rəhbərlik edən şəxs) onu da yerinə yetirmirdi. Bax, bütün bunlar Nərimanovun məruzəsində yer almışdı”.

    Digər bir epizod: “1920-ci ilin bütün yay və payızında Leqran, Orconikidze, Çiçerin və Nərimanov arasında Azərbaycan ərazisinin müqəddəratı ilə bağlı teleqraflaşma gedirdi. O zaman Nərimanov birmənalı şəkildə deyirdi ki, Naxçıvan, Qarabağ, Zəngəzur, Şərur-Dərələyəz, Ordubad Azərbaycanın ayrılmaz hissələridir. Hətta Çiçerin Orconikidzeyə yazır ki, Müsavat hökuməti Şərur-Dərələyəzi Azərbaycanın saymır, amma Nərimanov onları da Azərbaycan torpağı hesab edir”. Bax, Nərimanov belə gərgin situasiyada, təkbaşına mübarizə aparırdı.

    “Nəriman Nərimanov” albom-kitabında bu böyük insan bütün xüsusiyyətləri, ədəbi, ictimai, siyasi fəaliyyəti, Şərq, türk, Azərbaycan xalqının azadlığı uğrunda mübariz kimi, eyni zamanda, bolşevizmə inanan, ancaq sonralar onun bəlalarını görən, faciəsini yaşayan bir vətənpərvər kimi təqdim olunub. Albom-kitab müəllifin sovet hakimiyyəti dövründə oxuculara təqdim etdiyi ilk kitabın təkmilləşdirilmiş ikinci nəşridir. Yeni nəşrdə müstəqilliyin ab-havası şəraitində Nəriman Nərimanov qədirbilən xalqına necə varsa, olduğu kimi təqdim edilib.

    Qeyd edək ki, ədəbiyyatşünas alim Teymur Əhmədov “Nəriman Nərimanovun dramaturgiyası” mövzusunda namizədlik, “Nəriman Nərimanovun həyat və yaradıcılığı” mövzusunda doktorluq dissertasiyası müdafiə edib, “Nəriman Nərimanovun yaradıcılıq yolu” adlı monoqrafiya nəşr etdirib. Onun “Nəriman Nərimanov” kitabçası rus, ingilis, fransız, alman, ərəb, fars və digər dillərə tərcümə edilib.

    Mənbə: http://www.azertag.az

  • Zeynəb Rövşən qızı Məmmədovanı doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (28 avqust 2010-cı il)

    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Bakı bürosunun rəhbərini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik omlmasın, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun! İnşAllah!

    Mətbuat xidməti!

  • Şəfaqət CAVANŞİRZADƏ.”Hakim əmi, azadlıq” (Hekayə)

    Gah birinci mərtəbədə yaşayan qonşusu – təxminən yaşı qırxı keçmiş qarınlı, üzü azca tüklü, qalın dodaqlı, burnu incə, uzunboylu yekəpər kişiyə, gah blokun çıxacağına, gah da bir az cəsarətini toplasa evinə; üçüncü mərtəbəyə aparacaq pilləkənlərə baxırdı. Anası onu çörək almağa göndərmişdi. Daha doğrusu, atası işə gecikdiyi günlər on yaşlı Nilufər onun əvəzinə yaşadığı beşmərtəbəli binanın altındakı marketdən çörək, artıq qalan pulla özünə şokolad, ya da saqqız alardı. Bir həftədən çoxdu çörək almağa könülsüz gedirdi. Hər səhər qorxduğu yekəpər qonşusu onu blokun ağzında qarşılayırdı. “Dayı” dediyi yekəpər o biri qonşular kimi baxmırdı ona…
    Qonşu binada cavan gəlin var, qaranlıq düşənəcən tək yaşayır. Gecənin bir vaxtından sonra yenidən tənha qalırdı. Hər gün otağının pəncərəsindən və ya həyətdə rəfiqələriylə oynayanda, o cavan gəlini kimsə bahalı maşınla evinə gətirəndə görürdü Nilufər. Həyətdəki kişilər bu yekəpər kişi kimi baxırdı o gəlinə. Bu baxışlar o baxışlara çox bənzəyirdi. Yaşıdlarından bir az hündür olan Nilufər günlərcə onu gözləyən yekəpərin yanından keçəndə, kobud əliylə onun hələ yetişməmiş sinəsini koftasının üstündən əlləməyə çalışması qızı iyrəndirmişdi. Yekəpərin bir əli şalvarının cibində, bir əli qız uşağının sinəsində, qarnında gəzirdi. Qolsuz köynəyinin yaxasının üç düyməsini əvvəlcədən açıb tüklü sinəsini qıza göstərir, təzə düzəltdirdiyi dişlərini ağardırdı.
    -Günorta gəl bizə, dayı sənə qonaqlıq versin. Xalidə xalan da evdə olacaq, qorxma…
    Yazıq qız özünü yekəpərin əlindən bacardığı qədər tez xilas edər, çörəyi alandan sonra küçədən kiminsə binaya girməsini gözləyərdi ki, o adamla daxil olub, tez evlərinə qaça bilsin.
    Nilufər iki daşın arasında qalmışdı. Anasına “Çörək almaq istəmirəm” desəydi, çox sual verəcəkdi. Atası neçə dəfə deyəndə eşitmişdi “Anası tərsdi”…
    Bu gün yenə atası işə gecikmiş, yenə çörəyi Nilufər almalıydı. Anasından pulu aldıqdan sonra evdən çıxdı, qapını astaca örtməyə çalışdı, alınmadı. Unutmuşdu, seyf qapıydı, avtomatik özü bağlanır, açarın yoxdursa, kimsə içəridən açmalıdır.
    Aşağı mərtəbədən qapının açılıb-örtüldüyünü eşidən qızcığaz qorxdu, pulu şalvarının cibinə qoyub qapını döydü. Elə bildi, yekəpər kişi gəlib qolundan dartacaq, evinəcən sürüyəcək. Uşaq yaddaşı güclü olur. Yekəpərin indiyəcən etdiklərini gözünün qabağına gətirəndə, qorxu vücudunu titrədirdi. Yasəmən qapını açdı, qızını əliboş gördü.
    -Hələ çörək almamısan?
    -Yadımdan çıxıb, pul içəridə qalıb.
    -Göyərti də alarsan. – anası mətbəxə keçdi.
    Hamamla mətbəx yanbayan olduğundan Nilufər üçün hamamda anasını gizlicə güdmək asanıydı. Anası eyvana paltarları sərməyə çıxan zaman mətbəx qapısını astaca örtdü, dovşan bəzəyi vurulmuş evdə geyindiyi şəpşəpinin birini götürüb evin qapısını açdı. Şəpşəpini qapıyla bağlanan yerin arasına qoydu. Asta addımlarla ikinci mərtəbəyəcən düşməyə çalışırdı. Birinci mərtəbədən yenə açılıb-bağlanan qapı səsini eşitdi. Deyəsən, yekəpər onun aşağı düşməsindən əlini üzmüşdü. Nilufər yekəpəri yaşadıqları binaya yaraşdırmırdı. Bir gün qəfildən yekəpərin yoxa çıxması ən böyük diləyidir. Qızcığaz üç pilləkən də aşağı düşdü. Dili ağzında titrəyə-titrəyə ürəyində Allaha yalvarırdı. Əllərini iki döşünün arasında yumruq formasında birləşdirmişdi. Yekəpərin qapısı qonşu qapısıyla üz-üzəydi. Qapının yanına çatdı, nəfəs almağı saxladı. Dabanını qaldırıb pəncəsinin üstündə qapının yanından keçməyə çalışdı. Neçə il həbsdə yatmış, azadlığı həsrətlə gözləyən məhbus kimi hiss elədi özünü. Niyyəti baxışları qədər qorxulu olan yekəpərin ucbatından uşaq düşüncəsini də itirmişdi. Yaşıdlarıyla oynamaq da istəmirdi.
    Qapı açıldı, yekəpər qonşu qapı ağzında göründü.
    -Sabahın xeyir, gözəlim. – Kobud səsiylə getmək istəyən uşağın ayaqlarını saxlamağa məcbur elədi.
    Qorxu elə hissdir ki, ya getmək istəyərsən, gedə bilmərsən, ya elə bilərsən ayaqların yerli-dibli yoxdur, ya da ürəyinin dayanmasını arzulayarsan.
    Nilufər yekəpərə baxdı. Qız onun gözlərində niyyətini, o isə qızın gözlərində qorxunu oxudu.
    Nilufər ayaqlarını tərpədə bilmirdi. Göz bəbəkləri böyümüşdü. Yekəpər yenə dişlərini ağartmış, yenə ağzında dili göbəyiylə birlikdə səssiz hərəkət edirdi. Bu dəfə yekəpər istəyini bir az da qabartdı. Astaca qıza yaxınlaşdı, kobud əlləriylə uşağın çanağını sığalladı.
    -Pambıqdır. Bu dəfə səni buraxmaram. – deyib qəfildən qızın belini qucaqladı, hərəkətsiz ayaqlarını yerdən göyə qaldırdı.
    Qorxusu Nilufəri qışqırmağa sövq etdi. Necə qışqırdı, qızcığaz özü də anlamadı, yekəpər də… Hər dəfə qıza toxunanda hədələmək susması üçün birinci silahıydı. Bunu gözləmirdi, cəld qızı yerə atdı, evinə girib qapısını bağladı. Qızın iki qıçının arasından boz şalvarının islandığı açıqca bilinirdi. Hər səhər Nilufər anasının tapşırığıyla iki stəkan su içirdi. Rahatladıqca qız döşəməyə baxır, sidiyi beton pilləkəndən pilləkənə süzülürdü. Ayağa çətinliklə qalxdı, axsayırdı. Axsaya-axsaya pilləkənləri bir-bir yuxarı çıxdı. Evin qapısı bağlanmamışdı. Qapının ağzına gələndə dizləri büküldü, taqəti qalmamışdı, səsli ağladı. Yasəmən qızının səsinə mətbəxdən çıxdı. Şəpşəpini ayağıyla kənara çəkib qapını tam açdı. Qızını yerdə görəndə həyəcandan dili-dodağı əsdi.

    -Nili, sən niyə yerdəsən? Nə olub?
    Nilufər anasına cavab verəcək halda deyildi. Anası onu ayağa qaldırmaq üçün qolundan tutdu.
    -Hamama keç. Sakitləş, ağlama.
    Nilufər anasıyla hamama keçdi, qızının axsadığını görən ananın ağlına pis heç nə gəlmədi.
    -Harda yıxılmısan?
    Nilufər yenə cavab vermirdi. İslatdığı şalvarına baxırdı. Yasəmən hamamdan çıxdı, bir qədər keçdikdən sonra əlində iki dərman, bir stəkan suyla qayıtdı.
    -Bunu iç, özünə gəl. Rəngin-urfun da qaçıb.
    Nilufər anasının dediklərini edirdi. Onun istəyiylə şalvarını, güllü tumanını çıxartdı. Ana suyla qızını beldən aşağı yuduqdan sonra məhrəbanı belinə doladı. Mətbəxə keçdilər. Qız stulda oturana qədər ağlayırdı, danışa bilmirdi. Yasəmənin narahatçılığı artırdı. Qızı yıxıldığına görə ağlayana oxşamırdı.
    -Qızım, nə oldu axı? De görüm kim qorxudub səni?
    Qız susduqca ana təmkinini pozmamağa çalışırdı, suallarını təkrarladı.
    -Nili, mənə bax. Bax mənə… Nə olub? Kimdən qaçmısan?
    Qız anasının gözlərinə, sonra sağa əyilib evin qapısına baxdı. Bağlı olub-olmadığını dəqiqləşdirmək istəyirdi.
    -A-na…
    -Haycan
    Nilufər anasını qucaqlayıb başını qarnının üstünə qoydu, yenidən ağladı. Yasəmənin hövsələsi daralırdı.
    -Qızım, nə olub? Qorxma, danış. Atanı çağıracam, qorxma.
    Yasəmən qızının gözlərinə baxdı.
    -Anan qurban, de görüm nə olub?
    Nilufər içini çəkə-çəkə dedi:
    -Ana, aşağıdakı dayı məni …
    Anası gözlərini bərəltdi:
    -Hansı dayı? – Qızının cümləsini bitirməyinə hövsələsi çatmadı…
    Yasəmən ərinin axşam gəlməsini gözləyə bilmədi. Aşağı düşüb “Şərəfsiz” dediyi qonşusunun da payını verə bilməzdi. Qızının adına söz gələ bilərdi. Şəhərdə insanlar arasında baş verənlər tez unudulur, bilirdi. Yenə də olmaz. Heç kim qızının başına gələnlərdən xəbər tutmamalıdır. Adamı ikisi istəyəndə, üçü istəmir. Bax, o üçü heç vaxt heç nəyi unutmayacaq. Lap istəməyən üç adam da hər şeyi başa düşdü. Yasəmən qadınıydı, yekəpərə güc gələ bilməzdi.
    Ev telefonuyla ərini yığdı. Əvvəlcə sakit, sonra ağlayaraq danışır, üstəlik, yumruğuyla sağ budunu yüngülcə döyəcləyirdi.
    Nilufər başqa şalvarı əynində, yatağında əyləşmiş düşünürdü. Daha ağlamırdı. Atasının onu danlayıb-danlamayacağını fikirləşirdi. Anasına deməkdə düz hərəkətmi elədi? Bəs deməsəydi? Qonşudakı gəlini gözünün qabağına gətirdi… Xəyalında ancaq o canlanırdı.
    Bir saat keçməmişdi, Nilufərin atası binaya daxil oldu. Birinci mərtəbədə ayağını saxladı. Yekəpərin qapısının ağzındakı döşəməyə baxdı. Döşəmədən qızının sidiyi hələ də qurumamışdı Qan atanın başına vurdu. Pilləkənləri bir-bir qalxdı, evinin qapısını ara vermədən döyürdü. Yasəmən qapını açan kimi yalvarmağa başladı. .
    -Qurban olum, Turan…
    Turan qoluyla arvadını itələdi.
    -Çəkil.
    Mətbəxə keçib stolun üstündən bıçağı götürdü. Qapının ağzında Yasəmən qabağını kəsdi.
    -Qurban olum, Turan, qoy o bıçağı yerə. Sonra hamı biləcək, qızımızın adına söz gələcək.
    -Düzünü de, qıza toxunub eləməyib? Bax ha, Yasəmən, mənə yalan danışma. Düzünü de.
    Turan suallarına ürəyinəyatan cavab eşitmək istəyirdi. Qızı otağında ona baxırdı. Turanın gözü qızına sataşdı, susdu. Nilufər ağlayırdı. Atasından utanırdı, yenə də gözlərinə dik baxmaya bilmirdi. Yasəmən ərini sakitləşdirmək, bıçağı əlindən almaq üçün danışırdı.
    -Qurban olum, tutaq ki, onu öldürdün. Hə, nə olacaq? Sən türməyə düşəcəksən, hamı biləcək. Sonra bizi barmaqla göstərəcəklər. Mən sabah o vırılmışın arvadıyla danışaram. Ya onlar köçər, ya da biz. Qonşu binada yaşayan gəlini də deyirlər pis yola çəkiblər. Hamımız ona ağzımıza gələni demirikmi? İstəyirsən qızımız da onun kimi olsun?
    Turan qızına baxıb susurdu, gələcəkdə onu hansı fəlakətlərin gözləyəcəyini gözünün qabağına gətirdi. Qızını qonşuluqdakı gəzəyən gəlinin yerinə qoydu. Yekəpərin onun qolundan tutub evinə apardığını, qızının gülüşlərini təsəvvür elədi. Təsəvvür elədi və iyrəndi.
    -Nə danışırsan, az sən? Çəkil qabağımdan.
    -Yalvarıram əlini mundarın qanına bulama.
    -Öldürməyəcəm, başa salacam. Ya o, ya biz.
    -Onu başa salmaq olar? Ayı boydadır.
    Nilufər xəyalında yekəpərlə atasını müqayisə elədi. Atası ortaboy, qoldan elə də güclü kişi deyildi. Yekəpərin dərsini necə verəcəkdi? Atası anasının yalvarışlarına məhəl qoymadı, əlində bıçaq evdən çıxdı. Anası onun arxasınca qaçdı. Seyf qapının örtülməsiylə qızcığazın çömbəlib dizinin üstündə oturması bir oldu. Baş barmağının dırnağını yeyərək qapının o tərəfində baş verənlərin nəticəsini gözləməyə başladı.
    Turan qonşusunun qapısını yumruqlayırdı.
    -Aç qapını, ay oğraş. Aç… Şərəfsiz…
    Yasəmən onu sakitləşdirmək üçün əliylə ağzını yumurdu.
    -Ay Turannn…. Sus, camaatdan ayıbdı.
    Turan arvadının əlini itələdi
    -Səndə çəkil o tərəfə.
    Qapı açıldı, yekəpər qonşu evdən çıxdı. Arvadı da qapı ağzında dayandı.
    -Nə olub ə? Meşədəsən?
    Turan bıçağı yekəpərin qaraciyərinə vurdu. Bir zərbədən nəfəs almağı çətinləşdi. Turan üç-dörd iri addım geri, blokun qapısınacan getdi.
    -Nə iş gördün, Turan? – Yasəmən əlləri havada yekəpərə baxırdı, Yekəpərdən əvvəl onun siması meyid rəngi almışdı.
    Yekəpər bıçağın sapından yapışdı. Bıçağı çıxarmağa çalışırdı, bacarmadı, sağ böyrü üstə bağıraraq yerə sərildi. Ağzından axan qan qurumamış sidiyin üstünə axdı. Gözləri sidik izinə, axan qanına baxa-baxa qaldı, əbədi bir nöqtəyə zilləndi.
    Yekəpərin arvadı barmaqlarıyla çənəsini sıxıb qışqırmağa başladı. Gözlərini Turana zilləyib:
    -Qatil… Qatiiil… – qışqırırdı.
    İndiyəcən ona xoş gün göstərmədiyi ərinin yoxluğuna görə fəryadı onu eşidənləri yavaş-yavaş meyidin ətrafına yığdı. Turan qaçmamışdı. Hamı kimi polisin gəlməyini gözləyirdi…
    Nilufər otağında ədyalını başına çəkib üzünü gizlətməyi özünə çıxış yolu bilirdi. Yorulmuşdu, evlərinə gələn qonşular onu soruşur, qohum-əqrabalar üzünə yazıq-yazıq baxırdılar. Təsəlli etmək üçün deyilən xoş sözlərin, yekəpərin arxasınca oxunan lənətlərin heç birini səmimi qəbul eləmirdi. Axı birinci mərtəbədən onun qapısı ağzından keçən yeganə uşaq o olmamışdı. Bəlkə onların da qızları əlləşdirilib, oğlanlarına toxunulub?
    Kişilərin atasını “namus qəhrəmanı” adlandırması Nilufəri iyrəndirmişdi. Xəbərlərə baxa bilmirdi, kanallardakı aparıcılar atasından danışırdılar. Sosial şəbəkədə atasının şəkilləri paylaşılırdı. Qadınlar anasına atasının şəkillərini göstərirdi, elə bil hamısı anasının qatil əriylə fəxr etməsini bərk-bərk tapşırırdı. Ana-bala yaxşı bilirdi, söhbətlər hakimin atasına verdiyi cəzaya qədər davam edəcək, sonra başqa yerlərdə başqa hadisələr olacaq, atası o hadisələrin içində unudulacaqdı…
    Məhkəməyəcən Nilufər uşaq ola bilmədi, çünki uşaq kimi düşünə bilmirdi. Niyyəti həyata keçmişdi, yekəpər dünən torpağa tapşırılmış, qorxusu da qalmamışdı. Saçları dümağ olmuş yaşlı hakim onu səslədikdən sonra üzünə baxa bilmişdi. Hakim üzünə gülümsəyirdi.
    -Qızım, baş vermiş hadisəni bizə danışa bilərsən?
    Hakim qarşısındakı qızcığaza qarşı həssasıydı. Qızın gələcəyi üçün jurnalistlərin məhkəmədə iştirak etməyinə qadağa qoymuşdu. Jurnalistlər yenə də məhkəmə binasının qarşısında gözləyirdi.
    Nilufər susurdu. Hakim sualını təkrarladı.
    -Qızım, özünü yaxşı hiss edirsən?
    Nilufər kövrəldi.
    -Yaxşıyam, hakim əmi.
    “Hakim əmi” deməyi hakimin də xoşuna gəldi.
    Nilufər sağ tərəfdə əli qandallanmış atasına, sonra anasına baxdı. İkisinin də gözləri ağlamaqdan qızarmışdı. Neçə gündür anası yemək yeməyi yadından çıxartmışdı. Onsuz da incə xanımıydı, beli ərə getməyən qızın belindən seçilmirdi. İndi bir dəri, bir sümük qalmışdı.
    Nilufər hakimə baxdı.
    -Sizdən bir xahişim olacaq, hakim əmi.
    -Buyur, qızım.
    -Hakim əmi, icazə verin, jurnalistlər də burda olsunlar.
    Hər kəs təəccübləndi.
    -Mən jurnalistlərə sənə görə icazə vermədim.
    -Xahiş edirəm, hakim əmi.
    Hakim yanındakı köməkçilərə baxdı, sonra qapının ağzında dayanan nəzarətçiyə göstəriş verdi
    -Juranlistləri çağırın.
    -Çox sağ olun. – Nilufər neçə gündür az sonra danışacaqlarını əzbərləmişdi
    Jurnalistlər gəldi, televiziyadan gəlmiş iki operator kameranı qoşdu. Hər kəs balaca qızın nə danışacağını səbirsizliklə gözləyirdi. Nilufər hakimə baxdı.
    -Peşmanam, hakim əmi.
    Hakim maraqla qıza baxdı. Nilufər davam elədi.
    -Anama o adamın elədiklərini deməyimə peşmanam. Hakim əmi, siz mənim atamı türməyə salsaz, anamla tək qalacam. Heç kim bizi axtarmayacaq, maraqlanmayacaq. Kaş, anama heç nə deməyəydim.
    -Sonra necə oldu dedin?
    -O adam hər gün qabağımı kəsirdi. O adamın baxışlarından qorxurdum. Məni hədələyirdi. O gün məni məcbur evinə aparmaq istəyirdi. Qışqırdım, Hakim əmi. Qorxdu, evinə girdi. Yenə də anama danışmaq istəmirdim. Qorxumdan danışdım. Bilirsizmi, anama danışmasaydım, nə olardı?
    -Nə olardı? – hakim soruşdu.
    -Neçə gündür bizə gələnlərin hamısı atamı tərifləyir. Atam təriflənirsə, deməli, yaxşı adamdır, hə hakim əmi?
    -Atan səni çox istəyir, qızım.
    Nilufər sualını təkrarladı.
    -Atam yaxşı insandı, hakim əmi?
    -Atan səni çox istəyirsə, deməli, yaxşı insandı.
    Nilufər hakimin cavabını təsdiqlədi.
    -Mənim atam doğrudan yaxşı insandır, hakim əmi. Sinif yoldaşımın atası kimi oğlu olmadığına görə anamla dalaşmır.
    Nilufər bir qədər susduqdan sonra davam elədi.
    -Hakim əmi, bizim həyətdə bir qadın yaşayır. Anam deyir, o qadın uşaq olanda yoldan çıxardıblar. Qonşuların hamısı ona pozğun deyir.
    Zalda adamlar arasında pıçhapıç başladı. Hakim zaldakılara səsləndi.
    -Sakit… Davam elə, qızım.
    -Hakim əmi, anama deməsəydim, böyüyəndə mənə də pozğun deyəcəkdilər. Qonşular, bu gün atama qəhrəman deyənlər, sussaydım, gələcəkdə ona pozğunun atası deyəcəkdilər. Mən indi uşağam. Anam işləmir. Bizim evdə təkcə atam işləyirdi. Siz atamı türməyə salsaz, anamla mənim halım necə olacaq, hakim əmi?
    Hakim də kövrəlmişdi.
    -Belə danışmağı sənə kim öyrədib, qızım?
    -Bizə gələnlər pozğun qonşudan danışırlar, hakim əmi. Yalvarıram, hakim əmi, atamı azad eləyin.
    Nilufərin ayaqları əsirdi. Hiss edirdi danışa bilməyəcək. Onun titrəməsi hakimin nəzərindən qaçmadı.
    -Əyləşə bilərsən, qızım.
    -Mənə söz verin, hakim əmi, atamı tutmayacaqsız. Atam yaxşı insandır. Hamı atama “yaxşı insan” deyir.
    Zalda əyləşmiş mərhum yekəpərin arvadı da ağlayırdı. Uşağın dedikləri qəlbinə toxunmuşdu. Birdən kimisi təlaşla ayağa qalxdı, kimisi oturduğu yerdə boğazını uzadaraq “baaa” … “boooy” … “ədə qoymayın” … səs-səsə verdilər.
    Turanla arvadı “qızım” qışqırdılar. Yasəmən qızının yanına qaçdı. Hakimlə köməkçiləri də ürəyi getmiş Nilufərin yanına gəlmək üçün ayağa qalxdılar.
    Nilufər gözlərini açanda artıq məhkəmə zalında deyildi. Hakimin otağındaydı, yanında ata-anası…
    Atasına sarılmaq üçün qollarını ona tərəf uzatdı. Turan qızını bağrına basdı, qızı boynuna qollarını sarıdı…
    İlk dəfə bu ölkədə möcüzə baş vermişdi… Rüşvətdən işıq surətiylə uzaq, ölünün günahkar, öldürənin günahsız olduğu sübut olunmuşdu.
    Nilufərlə yaşıd bir-neçə qonşu qızları da Yekəpərin baxışlarından valideyinlərinə, valideyinləri də növbəti məhkəmədə hakimə söyləmişdilər.
    Hakim əmi Turanın azadlığa çıxmasına qərar vermişdi. Mərhumun arvadı şikayətini geri götürmüş, əksinə, o kişidən yaxşı gün görmədiyini, əlinə çox pul keçəndə gecə evə özündən çox kiçik fahişələri gətirdiyini etiraf eləmişdi.
    Gələn qadınların arasında xatırladığı təkcə on dörd yaşında qadın həyatı yaşamağa məhkum edilmiş uşağıydı.

  • “Türk və Azərbaycan ədəbiyyatında sevgi şeirləri” adlı antologiyanın təqdimatı keçirilib

    Avqustun 27-də Azərbaycanda Atatürk Mərkəzində Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin və Qafqaz İslam Ordusunun 100 illiyinə həsr olunan “Türk və Azərbaycan ədəbiyyatında sevgi şeirləri” adlı antologiyanın birinci cildinin təqdimatı keçirilib. Kitab “Bir millət, iki dövlət!” devizi altında nəşr edilib.

    AZƏRTAC xəbər verir ki, kitabın həmmüəlliflərindən biri, əslən azərbaycanlı Nəzmiyə Hicran “Orhun Yayınları”nda dərc olunmuş antologiyada həm türk, həm də azərbaycanlı klassiklərin əsərlərinin toplandığını bildirib. Qeyd edib ki, Abdullah Tüylü ilə birgə ərsəyə gətirdiyi nəşrin məqsədi əsasən türk ədəbiyyatına böyük töhfələr vermiş iki qardaş xalqın ədiblərini gənclərə və gələcək nəslə tanıdılmasıdır.

    Kitabda repressiya qurbanları Hüseyn Cavid, Mikayıl Müşfiq, Əhməd Cavad, habelə Xalq şairləri Səməd Vurğun, Hüseyn Arif, Mirvarid Dilbazi, Nigar Rəfibəyli, Osman Sarıvəlli, Məmməd Rahim, Süleyman Rüstəm, Rəsul Rza, Nəbi Xəzri, Bəxtiyar Vahabzadə və başqa şairlərlə yanaşı, böyük türk ədibləri – Nazim Hikmət, Abdurrahim Karakoç, Ahmet Hamdi Tanpınar, Ataol Behramoğlu, Necib Fazil Qısakürək, Hüseyn Nihal Atsız və digərlərinin əsərləri dərc olunub.

    Tədbirdə çıxış edən Nəriman Qasımoğlu, Aliyə Əsədova, Zərəngiz Qayalı, “Orhun Yayınları”nın direktoru Dursun Yelken, gənc şairə Damla Abuzərli, “Xocalını tanıtım” İctimai Birliyinin sədri Şamil Sabiroğlu və başqaları mədəniyyəti, mənəviyyatı, dili, dini eyni olan iki qardaş xalq arasında ədəbi əlaqələrin möhkəmlənməsinin, iki xalqın ədiblərinin gənc nəslə tanıdılmasının vacib olduğunu vurğulayıblar.

    Tədbirdə “Qafqaz Media” İctimai Birliyinin sədri Azadə Hüseynova rəhbərlik etdiyi qurumun “Cəsarətli qələm” mükafatını antologiyanın həmmüəllifləri Abdullah Tüylüyə və Nəzmiyyə Hicrana təqdim edib.

    Bildirilib ki, üç cilddə nəşr ediləcək antologiyanın növbəti nəşrlərində orta və gənc nəsil şairlərinin şeirləri toplanacaq.

    Sonda Türkiyə-Azərbaycan dostluğuna həsr edilmiş şeirlər səsləndirilib, xatirə şəkli çəkdirilib.

    Mənbə: https://azertag.az

  • “Türk dünyasının vətəndaş cəmiyyəti institutlarının inkişaf modelləri” mövzusunda müzakirələr aparılıb

    Avqustun 27-də Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən Azərbaycanda Atatürk Mərkəzində türk xalqları ədəbiyyatını təmsil edən bir qrup şair və yazıçının iştirakı ilə “Türk dünyasının vətəndaş cəmiyyəti institutlarının inkişaf modelləri” mövzusunda konfrans keçirilib.

    AZƏRTAC xəbər verir ki, Milli Məclisin deputatı, akademik Nizami Cəfərov gənc türk yazarlar arasında fikir mübadiləsinin aparılması, müasir ədəbi prosesdə və ümumiyyətlə ideoloji, mədəni mühitdə baş verən hadisələrin müzakirə edilməsi baxımından konfransın əhəmiyyətindən danışıb.

    Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin Məsləhət Şurasının sədri Əkbər Qoşalı təşkilatın layihəsi çərçivəsində görülən işlər barədə məlumat verib. Bildirib ki, türk varlığının regionda və dünyada, ədəbiyyatlarımızın qarşılıqlı tanıdılması yolunda xeyli işlər görülüb və bu qəbildən işlər davam etdiriləcək.

    Vurğulanıb ki, Azərbaycanın türk dövlətləri ilə əlaqələri davamlı olaraq inkişaf etməkdədir. Bu prosesdə Azərbaycan dövlətinin rolu böyükdür.

    Türk xalqları ədəbiyyatlarını təmsil edən qonaqlar ictimai təşkilatlar və təhsil müəssisələrində, ədəbi qurumlarda keçirdikləri görüşlərdən danışıb, qardaş xalqlar arasında dostluq əlaqələrinin daha da möhkəmlənməsinə ehtiyac olduğunu bildiriblər. Çıxış edənlər türk xalqları arasında əlaqələrin genişlənməsində şair, yazıçı və jurnalistlərin mühüm rol oynadıqlarını söyləyiblər.

    Konfransda bu mövzu ilə bağlı geniş fikir mübadiləsi aparılıb.

    Mənbə: https://azertag.az

  • 26 avqust-Gundelik.info-Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin “5” yaşı tamam olur

    cenabrafiqoday

    Təsisçisi və direktor: Rafiq ODAY

    Rafiq ODAY ( Bayramov Rafiq Hüseyn oğlu) 23 iyul 1960-cı ildə Naxçıvan MR Şərur rayonunun Şəhriyar kəndində anadan olub. 1983-1988-ci illərdə Naxçıvan Dövlət Universitetinin filologiya fakültəsində təhsil almışdır. Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvüdür.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədridir.”Möhtəşəm Azərbaycan” müstəqil ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəzetinin təsisçisi və baş redaktorudur.Azərbaycan Respublikasının “Əməkdar jurnalisti”dir.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Portalının təsisçisi və direktorudur.Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin Azərbaycan təmsilcisinin Başkanıdır.”Qızıl qələm”, “Həsən bəy Zərdabi”, “Qafqaz-Media” mükafatları laureatıdır.”Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının inkişafına dəstək”, “Çağdaş Türkiyə ədəbiyyatının inkişafına dəstək”, “Kütləvi informasiya vasitələrinin inkişafına dəstək” layihələrini həyata keçirən ilk AZƏRBAYCANLI ŞAİRDİR.

    Naxçıvan Muxtar Respublikasındakı bürosunun rəhbəri: Rahilə DÖVRAN

    Rahilə DÖVRAN 1958-ci il fevral ayının 14-də Naxıçıvan Muxtar Respublikasında (Naxçıvan MR) ziyalı ailəsində anadan olub. Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvüdür. “Qızıl qələm” media mükafatı laureatıdır.
    2013-cü ildə Naxçıvan Muxtar Respublikasında fəaliyyət göstərən “Əcəmi” Nəşriyyatı tərəfindən müasir müstəqil Azərbaycan dövlətinin qurucusu və memarı, Azərbaycan xalqının ümummilli lideri, ulu öndər, görkəmli ictimai-siyasi xadim, dahi şəxsiyyət Heydər Əlirza oğlu Əliyevin anadan olmasının 90 illik yubileyi münasibətilə qələmə alınan “Bir insan ömrünə nələr sığarmış” poeması ayrıca kitab kimi işıq üzü görüb. Ümumiyyətlə, “Bir insan ömrünə nələr sığarmış” poeması xronoloji ardıcıllıq və tarixi aspektdən yanaşma baxımından yeni bir mərhələnin başlanğıcını qoyan sənət əsəridir.
    “Dövran həmən dövrandır” adlı şeirlər kitabı 2016-cı ildə Naxçıvan şəhərində “Əcəmi” Nəşriyyat-Poliqrafiya Mərkəzi tərəfindən 250 səhifə həcmində, 250 tirajla işıq üzü görüb. Kitabın redaktoru şair-publisist Muxtar Qasımzadə, ön sözün müəllifin isə Naxçıvan Yazıçılar Birliyinin sədri, Naxçıvan Muxtar Respublikası Ali Sovetinin deputatı, şair Asim Yadigardır.
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının təşəbbüsü və təşkilatçılığı ilə gerçəkləşdirilən “Çağdaş Azərbaycan poeziyasının inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində şeirləri Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində fəaliyyət göstərən “Kümbet” (Tokat şəhəri), “Usare” (Kahramanmaraş şəhəri), “Kardelen” (Bilecik şəhəri), “Hece Taşları” (Kahramanmaraş şəhəri) dərgilərində Anadolu və Osmanlı türkcələrində yayınlanaraq, ictimaiyyət nümayəndələrinin nəzərinə çatdırılıb.
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Naxçıvan Muxtar Respublikasındakı bürosunun rəhbəridir.

    Baş redaktorun I müavini: Şəfaqət CAVANŞİRZADƏ

    Baş redaktor müavini: İlahə İMANOVA

    lahə İmanova Bakı şəhərində anadan olmuşdur. Ali təhsillidir. İxtisasca hüquqşünasdır. Mədəniyyət sahəsində çalışır.
    2015 –ci ildə “Zərrələr” layihəsinə qoşulmuş və bir neçə şeiri həmin topluda yer almışdır. 2015-2016 –cı ildə Bakı Slavyan Universitetdə, Yaradıcılıq fakultəsində təhsil almışdır. Həmin vaxtlardan etibarən “Oxu məni”qəzetində, “Xəzan” jurnalında şeir və hekayələri dərc olunmuşdur.
    Azərbaycan Xalq Cümhuriyyətinin 100 illiyinə həsr olunmuş “Seçilmiş povestlər” toplusunda “Elçi zanbaqlar” povesti də yer alıb.

    Baş məsləhətçi: Şəfa VƏLİYEVA

    1915291_748109358667106_2463672035380493579_n

    Şəfa VƏLİYEVA (Şəfa Elxan qızı Vəliyeva) 1988-ci il iyulun 22-də Göyçə mahalının Dərə kəndində dünyaya göz açıb.2005-2009-cu illərdə Azərbaycan Müəllimlər İnstitutunun Gəncə filialının “İbtidai təhsilin metodikası və pedaqogikası” fakültəsində bakalavr dərəcəsu üzrə ali təhsil alıb. İlk kitabı kiçik həcmli hekayələrdən ibarət olan “Ümiddən olan qurbanlar” 2010-cu ildə işıq üzü görüb. “BUTA” -2012 Qadın yazarlar seminarının iştirakçısıdır.
    2012-ci ildə Azərbaycan Respublikası Gənclər-İdman Nazirliyi tərəfindən maliyyələşdirlilən və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi tərəfindən həyata keçirilən ”Bölgə yazarlarına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Bölgələrdən səslər” kitabında hekayəsi dərc olunaraq ilk dəfə olaraq Respublika səviyyəsində ictiamiyyətin nəzərinə çatdırıldı.
    2014-cü ildə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Gənclər Fondu tərəfindən maliyyələşdirilən və həyata keçirilən “Vətən sevgisi sərhəddən başlamır, sərhəddə bitmir” layihəsi çərçivəsində işıq üzü görən “Bitməz könlümüzün Vətən sevgisi” antologiyasında şeiri dərc olunaraq ictimaiyyətin nəzərinə çatdırılıb.Həmin layihədə fəal iştirakına görə Sertifikata layiq görülüb.
    2015-ci ildə “Zərrələr” layihəsi çərçivəsində işıq üzü görən “Zərrələr” antologiyasında şeirləri dərc olunaraq ictimaiyyətin nəzərinə çatdırılıb.
    “Qafqaz Media” İctimai Birliyi tərəfindən “Cəsarətli qələm” və “Peşəkar jurnalist” media mükafatlarına layiq görülüb.
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Ən sadə şəkil” hekayəsi Türkiyə türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin yeni 40 sayında dərc olunub.
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi və “Nəsr” bölməsinin redaktorudur.Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvüdür.Azərbaycan Respublikası Mədəniyyət və Turizm Nazirliyi ilə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin birgə layihəsi olan 3-cü “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimidir. Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsüdür.Gənclər mükafatçısıdır.

    Məsul katibi: Şəfa EYVAZ

    1423756700_sefa-xanim

    Şəfa EYVAZQIZI (Kazımova Şəfa Eyvaz qızı) 1987-ci ildə Gədəbəy rayonunun Qoşabulaq kəndində dünyaya gəlmişdir. İlk təhsilini doğma kəndində almışdır. 2003-cü ildə Bakı Qızlar Universitetinə daxil olmuş, həmin universiteti fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2007-ci ildə Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinə magistraturaya qəbul olmuş və 2009-cu ildə həmin universiteti də fərqlənmə diplomu ilə bitirmişdir. 2012-ci ildən Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin dissertantıdır. Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisidir.
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində “Məhəbbət” şeiri Azərbaycan türkcəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Tokat şəhərində fəaliyyət göstərən TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) rüblük orqanı “Kümbet” eğitim, kültür, sanat ve edebiyat dergisinin yeni 41 sayında dərc olunub.

    Baş redaktor: Kamran MURQUZOV

    10730926_708473925888118_1815156677351752954_n

    Kamran AYDIN (Murquzov Kamran Aydın oğlu) 1989-cu il oktyabr ayının 25-də Bakı şəhərində ziyalı ailəsində anadan olub.2008-2013-cü illərdə Azərbaycan Dövlət İqitisad Universitetinin Mühasibat Uçotu və Audit fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb.2013-cü ilin avqust ayının 28-də etibarən, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Baş redaktorudur.2012- ci il fevral ayının 14-dən etibarən, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidmətinin rəhbəridir.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvüdür.

    Photo Kenan

    Mətbuat xidmətinin rəhbəri: Kənan AYDINOĞLU

    Kənan AYDINOĞLU (Murquzov Kənan Aydın oğlu) 1989-cu il oktyabr ayının 25-də Bakı şəhərində ziyalı ailəsində anadan olub.2008-2012-ci illərdə Sumqayıt Dövlət Universitetinin Filologiya fakültəsində bakalavr dərəcəsi üzrə ali təhsil alıb.”Ömürdən bir səhifə” (Bakı, “Adiloğlu”, 2007) və “Ömrün yarı yolunda” (Bakı, “MK”, 2010) şeirlər kitabının müəllifidir.Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Mətbuat xidmətinin rəhbəridir.Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının baş redaktorudur.Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvüdür.

    2013-cü ilin avqust ayının 28-də Bakı şəhərində “Kütləvi informasiya vasitələrinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində istifadəyə verilən Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyi çağdaş dönəmdə Müasir müstəqil Azərbaycan dövlətinin qurucusu və memarı, Azərbaycan xalqının ümummilli lideri, ictimai-siyasi xadim Heydər Əlirza oğlu Əliyevin 7 dekabr 1999-cu il tarixli “Azərbaycan Respublikası Kütləvi İnformasiya Vasitələri haqqında” qanunun tələblərinə uyğun olaraq, öz fəaliyyətini uğurla davam etdirməkdədir.
    Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının tərkib hissəsi olan yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndələrinin, istedadlı qələm sahiblərinin müasir ədəbi prosesə cəlb edilməsi, əsərlərinin təbliği,
    Ədəbi birliklərə üzv qəbul edilməsi yönündə məqsədyönlü tədbirlər planı hazırlayıb, həyata keçirir.Avropanın bir çox ölkələri ilə, xüsusilə də Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətində fəaliyyət göstərən bir neçə ünlü mətbu orqan ilə əməkdaşlıq əlaqələrini uğurla davam etdirərək, yeni və orta nəslin nümayəndələrinin əsərlərinin təbliğinə xüsusi diqqət yetirir.
    Çağdaş Azərbaycan ədəbi elektron məkanında fəaliyyət göstərən mədəniyyət və ədəbiyyat yönümlü elektron orqanlardan fərqli olaraq, “Ədəbi birliklər” bölməsini özündə əks etdirir.Müvafiq bölmədə Azərbaycan Respublikasında fəaliyyət göstərən Azərbaycan Yazıçılar Birliyi, Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi, Azərbaycan Respublikası Mədəniyyət və Turizm Nazirliyi ilə Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin birgə layihəsi olan “Gənc Ədiblər Məktəbi”, Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu haqqında məlumat yer alıb.
    Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin nümayəndələrinin təbliği yönündə həyata keçirdiyi tədbirlər Azərbaycan dövlətinin diqqət mərkəzindədir.
    Azərbaycan Respublikasının Prezidenti yanında Gənclər Fondunun maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən layihələrə dəstək olduğu üçün sertifikatlara layiq görülmüş, mükafatlandırılmışdır.
    Respublika səviyyəsində gerçəkləşdirilən bir neçə layihəyə öz töhfəsini verib.
    Azərbaycan Respublikasının Milli Təhlükəsizlik Nazirliyi tərəfindən daim nəzarətdə saxlanılan Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin səhifəsində Azərbaycan dövlətçiliyinin əleyhinə yönəlmiş yazıların heç biri dərc olunmur.

    E-mail: gundelik.info@mail.ru
    Bizimlə əlaqə saxlamaq üçün
    055 260 98 89; 070 815 12 96
    Ünvan: Azərbaycan Respublikası, Sumqayıt şəhəri, 2-ci mikrorayon

  • Xalq şairi Nəriman HƏSƏNZADƏ.Seçmə şeirlər

    GÜNDÜZLƏR OLSAM DA HARDA,
    HARDA MƏN

    Gündüzlər olsam da harda, harda mən,
    Poyluya dönürəm yuxularda mən,
    Təzədən analı uşaq oluram,
    fikirdən, qayğıdan uzaq oluram.
    Qaçıram,
    arvadlar baxıb gülüşür,
    kəmərim belimdən açılıb düşür.
    Təzədən başlanır dirədöymələr,
    aşıq, çilikağac… nələr, ay nələr.
    Bir qoca bar idi, o, cəvənlaşır,
    Ağstafa çayı təzədən daşır.
    Kür axır, məcrası dolmur ki, dolmur.
    Yuxuda gün çıxır heç axşam olmur.
    Hamıyla əl tutub görüşürəm mən,
    babamla, nənəmlə öpüşürəm mən.
    Anamı tapmıram, ay haray… anam!
    Axtara-axtara mən ayılıram.

    ATALAR

    Sənin pasportunda mənim adım var,
    doğulduğum ay var, il var, ay ata.
    Mənim də maraqlı bir həyatım var,
    heç kəs məndən savay bilmir, ay ata.
    Sənin pasportunda mənim adım var,
    bizi görüşdürdü tale dünyada.
    Ancaq ürəyimdə bir nisgil yaşar:
    mən ata görmədim,
    sən oğul, ata.
    Adım yazılacaq mənim də bir vaxt,
    oğlumun,
    qızımın sənədlərində.
    Təzədən dünyada xoşdur yaşamaq,
    bizim övladların sinələrində.
    Var ol ki, dünyada sən sə, ey ürək,
    Həyatı təzədən başlaya bildik.
    Bir ömrü
    beləcə həsr edə bilsək,
    gör, necə ömürdə yaşaya billik

    ŞER DEMƏK İSTƏYİRƏM…

    O dərədən bir çay axır,
    Oğlan qıza dönüb baxır,
    Ayaqyalın keçir sudan,
    Qız dinməyib susur bir dəm.
    Bir eşq ilə elə bu an
    Şeir demək istəyirəm…

    Bir tərlanın uçuşunu,
    Ya ceyarnın qaçışını
    Öz gözümlə görəndə mən:
    Enə sözlə dolur sinəm.
    Qüvvət alıb təbiətdən,
    Şeir demək istəyirəm…

    Qoca ovçu, çıxır ova,
    Bir maralı qova-qova
    Meşəlikdə itir gözdən…
    Ürəyimi sıxır bu qəm.
    O maralın haqqında mən
    Şeir demək istəyirəm…

    Uçuq-sökük qəbristanlıq…
    Tutuluram mən bir anlıq:
    Bu torpaqda yatır anam,
    Baş daşına baş əyirəm…
    Gəlib tapır məni ilham
    Şeir demək istəyirəm…

    Çöllər geniş, kəndlər yaxın.
    Öz oğluyam bu torpağın.
    Mən keçdikcə bu erlərdən,
    Qulaq as gör nə deyirəm:
    Könül sevən hər şeyə mən
    Şeir demək istəyirəm…

    1956

    SAHİLDƏ

    Gəzirəm yanaşı sevgilimlə mən,
    Gömgöy sahilində Gəncə çayının.
    Bir əl gəzdirərək saçımda hərdən,
    Əsir sabah yeli avqust ayının.

    Görürəm şamlıqdan xeyli aşağı,
    Bir söyüd ağacı başını əyir.
    Sanki qurumuşdur dili-dodağı,
    Sulardan doyunca içmək istəyir.

    Bir sual dolanır başında bütün,
    Sakit gəzinməyə məni qoymayır.
    Çayın içindədir kökü söyüdün,
    Bəs niyə sulardan gözü doymayır?

    Əlimlə sahili nişan verərək,
    Deyirəm, sevgilim, nəzər sal bir an.
    Elə bil, mən səndən doymadığım tək,
    O salxım söyüd də doymur sulardan.

    1953

  • Rafiq ODAY.Yeni şeirlər

    YAZIĞIN GƏLSIN

    Çiynini fil yükü altına vermə,
    Qarışqa, özünə yazığın gəlsin.
    Misqalla ölçülən öz yükün ilə,
    Barış qal, özünə yazığın gəlsin.

    Çox da ömrü boyu əkin əkməyən,
    Həmişə sahibdi dolu təknəyə.
    Olarsan özgənin yükün çəkməyə
    Alışqan, özünə yazığın gəlsin.

    Dönməmiş uğruna it ulyanlara,
    Dinməzcə qoşul yat uyuyanlara.
    Mənəmlik havasın at – milyonlara
    Qarış qal, özünə yazığın gəlsin.

    Özü bir oyundu, düzü, dünyanın,
    Seyrəlir birbəbir düzü dünyanın.
    Edərlər başına düzü-dünyanı,
    Darısqal, özünə yazığın gəlsin.

    TƏCNIS

    Sinəmi bir atəş yandırıb yaxır,
    Haçandı bir nazlı gözəldən düşüb.
    O gündən günlərim saçım rəngində,
    O gündən saçıma gözəl dən düşüb.

    Vəsf etdim hüsnünü gəlincə, gülüm,
    Gəz sinəm üstündə gəl, incə, gülüm.
    Dönüb bu yerlərə gəlincə, gülüm,
    Baxıb görərəm ki, göz əldən düşüb.

    Vurula bildinsə dərdindən belə,
    Xoş olar soysalar dərimdən belə.
    Oday, bar-bəhrini dər indən belə,
    Sevgi bağçasına gözəl dən düşüb.

  • Görkəmli Azərbaycan şairi Əliağa KÜRÇAYLI.Seçmə şeirlər

    Söhrab Tahirə

    II

    Uca dağlar, yol verin
    Uzaqdan ana gəlir.
    Ovxarlı xəncərini
    Çəkib hicrana, gəlir.

    Daşa dönmüş ümidlər,
    Duyğular cana gəlir.
    Yola çıxın, igidlər,
    Uzaqdan ana gəlir.

    Bir nəfərin anası,
    Milyonların istəyi.
    Bir oğul təmənnası,
    Bir torpağın diləyi.

    Uzaq düşmüş yaxından
    Çıxıb bu yana gəlir.
    Ay Bakı, ay Naxçıvan,
    Yola çıx, ana gəlir.

    Ay Qarabağ, Muğan, Mil
    Yola, izə çiçək sər,
    Vüqarlı Qoşqar, əyil,
    Ana gəlir, ay ellər!

    Şair oğlu demişkən
    Gözündə qətrə gəlir.
    Saçındakı gümüşdən
    O yerin ətri gəlir.

    Sözündə, ləhcəsində
    O yeri duzu gəlir.
    Ananın nəfəsində
    O yerin özü gəlir.

    Daşa dönmüş ümidlər,
    Arzular cana gəlir.
    Yola çıxın, igidlər,
    Uzaqdan ana gəlir!

    1971

    Dağlarda

    Mirzə İbrahimova

    Haçalandı dağ yolları
    Biri sağa, biri sola.
    Qalxdım yaşıl zirvələrə
    Nəfəsimi ala-ala.

    Yüz illikdir, palıda bax,
    Uca başı göyə dayaq.
    Min qol atıb, min bir budaq
    Kölgəsini sala-sala.

    Duman çöküb qaşdan-qaşa,
    Örtüb dağı başdan-başa.
    Kəklik uçur daşdan-daşa
    Qanadını çala-çala.

    O qartaldır zirvələrdə,
    O cüyürdür qaçır yerdə.
    Valeh oldum bir də, bir də
    Bunlar mənim ola-ola.

    Fəqət birdən ürək yandı,
    Şölə çəkdi alovlandı –
    O görünən Savalandı,
    Baxdım, gözüm dola-dola.

    Bir ürəkdir o yan, bu yan,
    Aralığı kəsdi hicran.
    Dillən könül, nə baxırsan
    Xəyallara dala-dala?’

    1958

    Turac

    Çıxdı Kürün qırağında
    Qarşıma bir bala turac.
    Yada düşdü keçən günlər,
    Kaş o dəmlər ola, turac!

    Ürkək gözəl təkdi, keçdi,
    Kolluqlarda səkdi keçdi.
    Sinəmə dağ çəkdi keçdi,
    Getmə bir an, qal, a turac!

    A Muğanın gözəl qızı,
    Unutdunmu andımızı?
    At işvəni, burax nazı,
    Qon yamaca, yala, turac!

    Gəl səninlə səhər-səhər
    Seyrə çıxaq biz bir qədər.
    Ömrümüzdən keçən günlər
    Bir də dönmür dala, turac.

    Çöllər yanar Kür olmasa,
    Qəlb boş qalar sirr olmasa,
    İki ürək bir olmasa
    Dostlar getməz yola, turac.

    Kürçaylı adlanan kəsin
    Dərmanıdır sənin səsin.
    Sən oxu, o şeir desin,
    Qıyma əhli-hala, turac!

    1956

    Bülbüllər

    Oxuyurlar,
    Nəğmələri
    Nəşə verir insanlara.
    Qışda belə oxusalar
    Xəyal gedir ilk bahara.
    Hər zəngulə
    Gilə-gilə
    Hopur qalır ürəklərdə.
    Hər bir cəh-cəh
    Deyir: bəh-bəh!
    Ucaldıqca pərdə-pərdə.
    Qovuşuruq ilk bahara.
    Bahar görür gözlərimiz.
    Əbədilik saxlamaqçün
    Əlimizdə baharı biz,
    Əbədilik yaz ətriylə
    Dolsun deyə otağımız,
    Lalə-nərgiz əbədilik
    Olsun deyə qonağımız –
    Bülbülləri budaqlardan
    Otaqlara keçiririk.
    Azadlıqçün doğulanı
    Qəfəslərə köçürürük.

    1970

  • Şair-publisist Əkbər QOŞALI.Seçmə şeirlər

    GÖZÜNÜN İÇİNDƏ XAL BİTƏN GÖZƏL

    …kirpiyin qoruyur gözün sulayır,
    nə yaxşı, boy atmır daha bu xalın!?.
    xalın gözlərinin çətin sualı,
    gözünün içində xal bitən gözəl.

    bəlkə gözlərində qurumuş yaşdı,
    yoxsa ürəyindən gözünə qaçdı?
    demə harda olsa xal elə xaldı,
    gözünün içində xal bitən gözəl.

    hər səhər bu xala açılır gözün,
    durub gördüyünə mat qalır gözün,
    qoyma, xalın ilə dalaşır gözün,
    gözünün içində xal bitən gözəl

    * * *

    Ağ əllərin öpüşə,
    telin sığala yatmaz.
    Ayağına su atsam,
    köksündən
    arzu qalxmaz.

    Ürəyin çatan dərdə,
    boyun çatmır neyniyək!?
    Baxdım göz yaşın çatır,
    yaşın çatmır sevgiyə…

    Sən sevgi çəməninə
    can atan bir kəpənək,
    Tez döndün xatirəyə,
    bitməyən bir həsrətə…

    YENƏ ÇAXDI ŞİMŞƏKLƏR

    Yenə çaxdı şimşəklər –
    şimşək göyün ağrısı.
    Buludlar ağlayan göz,
    yağışlar da göz yaşı.

    Yenə çaxdı şimşəklər,
    dünya balacalandı.
    Göydə oynar mələklər,
    gözüm alacalandı.

    Yenə çaxdı şimşəklər,
    yenə qalmaqal gördüm.
    İndi sən bu məkanda,
    qalma görüm, qal görüm.

    Yenə çaxdı şimşəklər,
    kimin ömrü oxundu?
    Bəlalar göydən gələr,
    göydən gələn bəlalar,
    yerdəkinə toxundu…

    * * *

    Yaxın yola varammadım,
    uzağın da vaxtı deyil.
    Mən xoşbəxtlik qazanmadım,
    gün də görmək baxtım deyil.

    Ayağım yerə yetəndən,
    yer yetmədi ayağıma.
    Yollar mənə düşmədi heç,
    düşdüm yolların ağına.

    * * *

    gözlərim vaxtsız oyandı,
    nə axşamdı, nə də səhər.
    ürəyim nəynən oynasın?
    nə sevinc var, nə də kədər.

    gözlərimiz baxıb görməz,
    əllərimiz çatıb dəyməz…
    nə «gəl» demə,
    nə «get» demə,
    nə şəkər ver,
    nə də zəhər.

  • İbrahim İLYASLI.Yeni şeirlər

    Ibrahim-Ilyasli1-300x2253

    O SEVDALI ÇAĞLAR YADINDADIRMI?

    O sevdalı çağlar yadındadırmı?-
    Bir mən igidiydim, bir də sən gözəl.
    Dünyada mənə tay dəli yoxuydu,
    Yoxuydu dünyada sənə tən gözəl.

    Bə heç demirsənmi hardadı görən
    İpək tellərinə nərgizlər hörən?
    Səniydin onlara yaraşıq verən,
    Nə çiçək gözəldi, nə çəmən gözəl.

    Sevgi bir yol gələr adama haqdan,-
    Sənin divanənəm elə o vaxtdan.
    Gözümə ağ gəlib yola baxmaqdan,
    Ürəyə xal düşüb, saça dən, gözəl.

    Mən ömür sürmədim – vaxtı uzatdım,
    Qırx il sənsizliklə başımı qatdım.
    Göynəyə-göynəyə əlliyə çatdım,-
    Gülə-gülə ölləm “öl” desən, gözəl.

    YUSIF SƏMƏDOĞLUYA

    Dadıb ləzzətini isti al qanın,
    Qarğalar da leşə yığışmaz daha.
    Bürkülü günləri gəlib dünyanın,
    Bir baş bir dərəyə sığışmaz daha.

    Həyat bir qarışıq yuxudur, yuxu
    Dünyadan dünyaya irişənlərə.
    İndi adamların yarıdan çoxu
    Boğaz ortağıdı goreşənlərə.

    Gərək orlmayan da, gərək olan da
    Dünyadan zəli tək yapışır elə.
    İrəli gedən də, geri qalan da
    Hərə öz ağlıyla çarpışır hələ.

    Ruzusu torpaqda, əli göydədi,
    Yurda yarayırmı yurdda qalanlar?
    Torpağı titrədir, ərzi göynədir
    Gorunda dəm tutub zurna çalanlar.

    Kimi «yarımallah», kimi asidi,
    Dərddi dərdlilərin dərk etdiyi də.
    Daha bundan artıq nə olasıdı
    Tanrının bəndəyə görk etdiyi də?!

    Yomrulub yolları lütün, üryanın –
    Nallı ayaqların mıxı tökülür.
    Mürgülü günləri gəlib dünyanın,-
    Hamının gözündən yuxu tökülür.

    Gör mən nə saymışam fələk nə sayıb
    Dönüb sənə baxmaq sayılar ayıb…
    Aradan qırx igid ömrü addayıb,-
    Mən həmən dəliyəm, sən həmən gözəl.

  • Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

    Şairə-jurnalist-publisist
    Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
    “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

    HARDAN ALMISAN

    “Könül dəftərim” silsiləsindən

    Albomumdakı bir şəkillə üz- üzə
    Aləm sevir səni, bəyənir səni,
    Yuxa könülləri oda salmısan.
    Ay zalım özümdən etmisən məni,
    De, bu gözəlliyi, hardan almısan?

    Hüsnünü hər görən, mələkdir sanar,
    Qəlbinə od düşər, alışar, yanar.
    Səninçün tərsalar, öz dinin danar,
    De, bu gözəlliyi, hardan almısan?

    Kipriyin, qaş- gözün incədən- incə,
    Insan valeh olur üzün görüncə.
    Sən bəşər deyilsən, hurusən məncə,
    De, bu gözəlliyi, hardan almısan?

    Al yanaq, tər əndam, sərvi boy- buxun,
    Gördüyüm ilk andan qeyb olub yuxum.
    Sənin “yox” kəlməndir, yeganə qorxum,
    De, bu gözəlliyi, hardan almısan?

    Dövran səni seçib, sən də Dövranı,
    Gül çöhrə, gül üzə qaynayır qanı.
    Tapılmaz bənzərin, gəzsə dünyanı,
    De, bu gözəlliyi, hardan almısan?

    AY İŞIĞINDA
    /”Sonetlərim” – silsiləsindən/

    Sənin o növraqlı yolların üstə,
    Çiçəkli baharam,qönçə güləm mən.
    Bir ömür istərəm ,qolların üstə,
    Sevgimi,eşqimi sənlə böləm mən.

    Könül can atanda ilk görüşünə,
    O axşam hədiyyən vüsalın oldu.
    Ayın nuru qondu xoş gülüşünə,
    Söyüdlər həsrətlə saçların yoldu.

    Olub eşq dalğıcı tapdım dürr,inci,
    Qəlbimə sığmırdı sevda sevinci.
    Ulduzlar süzürdü bizi o anda.

    Xoş bahar gecəsi artıq yarıydi,
    Şahid göy üzünün ulduzlarıydı,
    Qoşa addımladıq,ay işığında.

  • Şəfa VƏLİYEVA.Yeni şeirlər

    sxv

    “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
    Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

    * * *

    keçən günün son kadrıdı
    islanmış balıncım…
    ovcumdakı göz yaşının
    rəngi bir az narıncı…
    igid adsız olmazdı…
    duyğularım qorxan oldu…
    eşq canımdan can almazdı…
    aldı..
    adı canan oldu…
    gün üzündə ay haləsi
    eşqdi, sevdam…
    burax,
    qoy ruhumdan
    bir mələk öpsün…
    bəlkə darıxmaq keçdi…
    keçdi…
    sevdam…

    ***

    Əntiqə Səməndərə…

    dost, sənin pəncərənə
    günəş rəsm çəkmədi?
    bu yaz da baxışların
    eşq adl gül əkmədi?
    dost, biz də itirmişik
    bizi itirənləri…
    ölümünə sevmişik
    eşqi bitirənləri…
    mənəm də…
    bildiyin kimi…
    ara-sıra yazıram…
    qoyub getdiyin kimi;
    sevdalarda azıram…
    gəlmək keçsə könlündən
    yandır xatirələri…
    unutma ki, Gəncədə
    bir qız sevir külləri..

    ***

    mən bütün fəsilləri
    eşq kimi yaşayıram…
    Tanrı sevmir küsənləri
    eşqə xatir barışıram…
    yuxumdakı məzar daşı
    deyir :”Ömrün uzun olsun!”
    bu da nənəmin alqışı:
    “özün kimi qızın olsun!”
    ürək istər söyləməyə
    -özüm də özümə yadam…
    mən bu apreldə ölməyə
    könül verməyən qadınam…
    hər mövsüm ayrılığın
    bəzəndiyi yeni dəbdi…
    öz dərdimə oxşamağım
    Tanrı üçün ibadətdi…

    Hər Mövsüm Eşq

    mən bütün fəsilləri
    eşq kimi yaşayıram…
    Tanrı sevmir küsənləri
    eşqə xatir barışıram…

    yuxumdakı məzar daşı
    deyir :”Ömrün uzun olsun!”
    bu da nənəmin alqışı:
    “özün kimi qızın olsun!”

    ürək istər söyləməyə
    -özüm də özümə yadam…
    mən bu apreldə ölməyə
    könül verməyən qadınam…

    hər mövsüm ayrılığın
    bəzəndiyi yeni dəbdi…
    öz dərdimə oxşamağım
    Tanrı üçün ibadətdi…

    ***

    Beter Dünya

    dadı-duzu qalmadı
    boyatladı ayrılıq..
    mart çıxmağa qoymadı
    “oynaqladı” ayrılıq…

    gülüşümə ağladı,
    göz yaşımda cücərdi…
    gülü qışa saxladı
    saxsı qabda becərdi…

    ah dünya…
    betər dünya…
    bir yaz nədi bu ömrə?
    çəpik çalıram oyna…
    mənim dərdimdən ölmə…

    ***

    Ayrılıq Musiqisi

    İkilikdə sevinməyin
    Təklikdə ağlamağı var…
    Adın yazılmış dünənin
    Axşam xatirə vaxtı var…

    Damcı-damcı unudulur
    Leysan misalı sevdalar…
    Hər axşam yasa tutulur
    Hər səhər günəş olanlar…

    Ayrılıq da musiqidir…
    Çalınır rekviem kimi..
    Gedişlər…
    Bu rekviemin
    Sonuncu akkordu kimi…

  • Şəfa EYVAZ.Yeni şeirlər


    * * *

    En dəniz sahilinə
    Qum dənələrini say…
    İzlə dənizi,
    mənim gözlərimin mavisi qədər
    dərindi dəniz.
    batarsan,
    ehtiyatlı ol…
    bir şeir yaz,
    yaza bilməsəndə nə fərqi var
    elə özü boyda şeirdi dəniz.
    En dəniz sahilinə
    qum dənələrini say…
    saya bildinmi?!
    darıxıram sənin üçün

    * * *

    Payızdı içimdə bu gün
    hər kəs çəkdi getdi,
    hər kəs…
    daha isti ürəklərə.
    bir sən qaldın
    ürəyimdə…
    saralmış son yarpağım.
    ya sən mənə tutundun
    axırıncı pənahındım…
    ya mən səni buraxmırdım
    səninlə daha cox
    oxşayırdım ağaca.
    bilmirəm…
    bildiyim nə var ki?!
    anlamadım payızını bu ömrün
    məndən köçən dostlarımın
    isti fəsil axtarışını anlamadım…
    bir sən qaldın
    ürəyimdə…
    yalan-yanlış naxışlarda,
    küskün, nəmli baxışlarda
    nə mən səndən ayrılıram,
    nə sən getmək istəyirsən…
    payızdı içimdə bu gün
    hələ sənə gümanlıyam,
    çıxıb getmə son yarpağım
    keçirək bu qışı…
    çünki mən
    səninlə daha çox oxşayıram ağaca…

  • İlahə İMANOVA.Yeni şeirlər

  • Şəfaqət CAVANŞİRZADƏ.”Kənddəki evimizin uğursuzluğu” (Povest)

    Güc-bəlayla, boğazımızdan kəsə-kəsə, hər fəslə bir paltar ala-ala özümüzə rayonların birində ev aldıq ki, yaydan-yaya gedib istirahət edək, on iki ayın heç olmasa bir ayında təmiz hava udaq, gözümüz canlı-canlı meşə görsün, dağ görsün, yağış yağanda torpaq qoxusu burnumuzdan beynimizə tüğyan eləsin, alınmadı. İlk gündən burnumuzdan gəldi. Dədəm evi ucuz alanda gərək şübhələnərdik. Ondan əvvəl gərək ev haqqında məlumat toplayardıq. Əslində, təbiətcə şübhəli xarakterə malik olduğuma yaxşı bələd olduğumdan şübhəli-şübhəli soruşmuşdum dədəmdən.
    – Ay başına dönüm, dədə, dörd sot torpağın içində üç otaqlı ev niyə ucuz satılır, maraqlanmısan? O boyda rayonda nə əcəb bir nəfər qabağa düşüb almayıb? Evin köhnə sahibləri keçən il alıbsa, bu il niyə satışa çıxardılar? Nəysə gözüm su içmədi e, bu evdən.
    Allah var göydə, anam da mən deyəni dedi. Məlum məsələdir, bizdə kişilər nə qədər arvadı eşitsələr də, dediklərindən dönmürlər ki, dönmürlər. Hər şey bir yana, ilk gündən bizə yaxın qonşularımızın olmadığı diqqətimdən yayınmamışdı. Meşə bizə yaxın, o biri evlər bizdən xeyli uzaq, bir-birilərinə bir o qədər yaxınıydı. Vallah, gecəylə gəlib bizi öldürsə, yaşı yetmişi haqlamış nənəm demişkən, bir köpəkoğlunun xəbəri olmayacaq.
    Hər axşam qatıq içməmiş yata bilmirəm. Mədəm vərdiş eləyib, gündüzlər sodalı su içməli, axşamlar sarımsaqlı qatıq yeməliyəm. İkisinin hesabına arıqlamaqla bağlı problemim olmur. Bir saat olardı kənddəki təzə evimizə çatmışdıq. Nənəmin qoluna girib evimizdən xeyli uzaqlaşdıq. Nənəm köhnə arvadlardandır, mən bir saat piyada gəzib yoruluram, nənəm kinayəylə mənə gülür.
    -Bizim yerimizdə olsaydız, neyliyərdiz?
    – Allah gördü ki, bizdə sizdəki dözüm yoxdu, nə ğayrsın, texnikanı yaratdırdı. Bekarçılıqdan tez yorulanlardanıq.
    – Bu evdən xoşum gəlmədi – nənəm deyəndə elə sevindim, burda yaza bilməyəcəm.
    – Allah sənə şükür, evdə mən ağılda adam çıxdı.
    – Səyləmə az, kopaq qızı.
    Nənəm əsəbləşəndə söyüşün biri bir qəpik olur. Qınamayın, babam öləndə nənəm dulluğunun heç qırx yaşı yoxuydu.Yarım saat da getdikdən sonra uzaq qonşunun evinin qapısı ağzına gələ bilmişdik. Nənəm əllərini belində çarpazlayıb, qapını döyməyimi əmr elədi. Baxıram arvada, qınamıram e, kişisiz cavan gəlinlər, namuslarını ikinci kişi nəfəsindən uzaq tutmaq üçün, təmiz adlarını qorumaq üçün özləri də bilmədən kişiləşirlər. Nənəmi çoxdandır müşahidə edirəm, davranışları kişi davranışıdır. Baxmayaraq ki, yazıq arvad neçə dəfə kişisi üçün ağlayanda görmüşdüm.
    Uzaq qonşu qapını açdı, mənə, nənəmə maraqla baxdı. Daha doğrusu, rəhmətliyin nəvəsi elə baxdı, elə bil illərdən sonra qapılarını ilk dəfə döyən biz olmuşuq. Yaşı otuz beşi keçməyən orta boy, uzun saçlarıyla diqqətimi çəkən gözəl gəliniydi.
    Mən salam verdim, salamımı aldı. Nənəm – Qızım, biz o evə təzə köçmüşük – əliylə evimizin səmtini göstərdi – burda qatığı hardan ala bilərik?
    Gəlin evimizə tərəfə baxdı, nənəmin sualına cavab verməmiş öz sualını verdi : – Meşəyə yaxın olan tək evə köçmüsüz?
    Hərçənd əcaib sualı məni təəccübləndirmişdi.
    Nənəm cavab verdi. Deyəsən, sual ona da qəribə gəlmişdi. Baxmayaraq ki, verilən sualda qeyri-adi heç nə yoxuydu. Necə izah edim, cavan gəlin sualı verəndə üz ifadəsi qəribəydi, o evdə heç kim yaşaya bilməzfason…
    – Hə qızım, o evi almışıq. Bir-iki aylıq köçmüşük.
    Nənəmdən olsa, ömrünü bu kənddə başa vurar. Mən yaşaya bilməzdim. Kökü kəndə bağlı şəhərli qızam, şəhər mühitinə öyrəşmişəm. Hələ sizə bir həftədən sonra alacağımız iki keçidən yazmıram. Dədəmin şəhər mühitindən iyrəndiyini bilirdim, əməlli-başlı plan cızmağından bixəbəriydim. Eybi yox, onsuzda ailəlikcə bizə plan qurmaq düşmür. Həyatımızda hər şey qəflətən olur. Adətən uğurlu olur.
    – Hmm, xeyirli olsun. – ürəksiz dediyi hiss olundu. Nənəm köhnə arvadlardandır e, anam həmişə ona qırmızısifət deyir. Arvadın üzünə deməsə də.
    – Nəysə ürəksiz dedin e, qızım.
    – Yox xala, o evdə nə varsa, kim köçürsə, çox yaşaya bilmir.
    Baxdığım qorxu filmlər yadıma düşdü, istər-istəməz ətim ürpəşdi.
    – Niyə ki? – sualı özüm verdim, çiyinlərini atdı.
    – Nə bilim.
    – Əşşi, boş şeylərdi. Sən de görüm qatığı hardan ala bilərik?
    – Qatığı biz də satırıq. Üç kiloluq qatığı yeddi manata veririk.
    – Day sizin şəhərdən nə fərqiniz oldu? Şəhərə kənddən gətirib sizdən ucuz verirlər.
    Nənəmim hirsinə rəğmən gəlin gülümsədi.
    – Nə deyim xala, qaynanamın qoyduğu qiymətdi.
    – Qaynanan evdədi?
    – Rayona gedib, axşama qayıdar.
    – Day əlacımız nədi? Ordan ver üç kiloluq. Axşamlar içməyəndə pis oluram.
    Eh, kimin nənəsidir? Nənəm əlini atdı ipək donunun altından geyindiyi güllü alt köynəyinə, sancaqlamış bükülü dəsmalını çıxartdı. Yeri gəlmişkən, mən nənəsinin təqaüdüylə kef edən nəvələrdən deyiləm. Biz tərəfdə oğlan nəvələrinin bu barədə bəxti gətirir. Mənim nənəmin də qardaşıma pul barədə əli açıqdı. Növbə mənə çatanda, özünü kəfən pulunu oğurlatmış nənə kimi hiss edir.
    Nənəm təkcə qatıq almadı, deyinə-deyinə kənd toyuğu da aldı, mənə daşıtdırdı.
    Deyirəm, Nənə, zəhmət haqqı on manatdır.
    – Yox bir…Səni mən saxlamışam, pul istəyirsən?
    – Axı nənə, rəhmətlik qudan saxlayıb. Sən hazıra nazir olmusan axı.
    Nənəm bilir ki, sözün düzünü dediyim üçün həyatımın uğursuz günlərini az yaşamamışam, yenə də alışa bilmirdi xasiyyətimə. Çox qəribədir, həyatımda etdiyim risklərdən sonra valideyinlərim, nənəm qarışıq digər qohumlar məni ciddi adam kimi qəbul eləməyə məcbur qalmışdılar. Əvvəllər arzularımı, istəklərimi dilə gətirirdim, elə də fikir verən yoxuydu. Məntiqlə idarə edə bilmədiyim hisslərimin zərbələrindən sonra ağzımı açmamış fikrimi soruşmağa başladılar. Qan qohumlarım tərəfindən kənardan bu vəziyyət necə görünürdü, bilmirəm. Mən tərəfindən adiləşmişdi. Hiss edirdim, qorxurdular. Yenidən ağılsızlıq edərəm, yenidən pərişan edərəm deyə. Ölkəmin yazılmayan qanunların gücü altında əzilən bir çox gənc kimi əlbəttə, bu dəfə sevgi xətrinə yox, gələcəyim naminə bir çox addımlar atardım. Bu dəfə könüllü razılıq və xeyir-duayla. Bu gələcəyin işidir. Bir gün yaxınlarım haqqımda oxuyacaq, bir səhvi ikinci dəfə təkrarlamayacaq qədər ağıllı olduğumu onsuzda dərk edəcəklər. Onlara, lap elə olsun nənəm, özümü sübut eləməyə nə həvəsim var, nə də vaxtım. Bəyaqdan on manat qoparda bilmədiyim nənəmin nəyinə sübut edib özümü? Arvadın fikri-zikri məndən nəticə görməkdir. Tez-tez nəticələrinin atasını söyür ki, çərxi-fələyin işini bilmək olmaz, söyürəm ki, köpəkoğlu tez gəlsin.
    Gecəyə iki saat qalmış mənə diş sarımsağı xırda-xırda doğratdırdı, yarım saat kənarda saxlatdırdı ki, qatığa qatıb yeyəndə ağzından sarımsağın iyi gəlməsin. Zəhləm sarımsaq iyindən gedirdi elə. Həm də dişlərinin arasında qalmasın.
    – Ay nənə, dişin protezdi, maşallah, muncuq kimi düzülüb, sarımsaq harasında qalacaq, e. İstirahətə gəlmişəm guya, sarlmsaq iyindən yediklərimi qaytaracam e, indi.
    – Heş nə olmaz. Limonlu suyla yuyarsan keçər.
    Çox kitab oxuyuram, di gəl, arvada söz çatdıra bilmirəm. Tərs kimi burda da bir otaqda yatdıq.
    İnsafən, nənəm təkcə yatanda otaqda olmadığını hiss edərdim. Yatanacan ürəyindəki sözləri mənə deyərdi.
    İki tualetimiz vardı. Biri evin içindəydi, bizdən əvvəl evi alan ailə evə əməllicə əl gəzdirmişdi. Hamam-tualet də tikmişdi. Həyətdəki tualetdə tualetlik qalmamışdı, daha çox xarabaya bənzəyirdi. Nənəmlə mən yatdığım otaqla üzbəüzüydü. Pəncərədən baxanda rahat görmək olurdu.
    İsmayıl Şıxlının ” Ölülərinizi qəbirstanlıqda basdırın ” əsərini bitirdikdən sonra otağın işığını söndürdüm. Bəzi işlərdə solaxay olduğumdan yatanda da sol tərəfə yatıram. Kürəyimi nənəm tərəfə çevirdim. Təzəcə yuxuya getmişdim, nənəmən indiyəcən eşitmədiyim səsi eşitdim. Arvad elə bil boğulurdu. Pişik cəldliyiylə üzümü nənəmə tərəf çevirdim. Nənəmin gözləri bərələ qalmışdı, nəfəs ala bilmirdi.
    Özümü itirsəydim, qışqırmasaydım, qaranlıq otaqda nənəmin bərələn gözləri birdəfəlik ölmüş adamın gözü kimi açıq qalacaqdı. Həyətin işığı yaxşı ki yanılı qalmışdı. Dədəmlə anam otağa necə girdilər özləri də bilmədi. Otağın işığını atam yandıranda nənəm ” Bismillah ” qışqırıb başını yastıqdan qaldırdı. Belə başa düşdüm ki, yazıq nənəm qaranlıqdan xoflanıb. Nənəm bir-neçə dəfə dərindən nəfəs almağa çalışırdı. Anam otaqdan çıxdı, çox keçməmiş bir stəkan suyla qayıtdı. Dədəm anasının qarşısında dizlərini yerə qoymuşdu, az qala uşaq kimi ağlayacaqdı. Zarafat deyil, qohumlarımızda nənəmin taylarından üç-dörd nənə ya vardı, ya yoxdu.
    Dədəm suyu nənəmə öz əliylə qurtum-qurtum içirdirdi.Mən olsaydım, belə vəziyyətdə anamla mən olsaydıq, qorxumdan suyla anamı boğardım. Atamdakı təmkinlilik məndə yoxdu.
    – Mama, niyə boğulurdun? Nə oldu birdən-birə?
    Nənəm əlini mənə uzatdı.
    – Məni niyə boğurdun?
    Nitqim qurudu. Nə vaxtsa uşaqlara və qadınlara təcavüz edən nanəciblərin qatili olmaq ürəyimdən dəfələrlə keçib. Danmıram, nənəsiylə yola gedən nəvələrin sırasına məni çətin qoymaq olardı. Yenə də bu, nənəmi öldürməyi düşünməyim, ya da öldürəcəyim mənasına gəlmirdi. Atam yazıq-yazıq mənə baxırdı. Mən bilmirdim ağlayım, bilmirdim gülüm.
    – Nənə, səni niyə boğum ki? – deyə bildim.
    Anam qarışdı söhbətə : – Kənd yeridir, bəlkə toxunublar sənə? Qız səni niyə boğsun?
    – Ay töbə, məni boğurdu.
    Atam təbii nənəmə inanmadı.
    – Mama, sənə toxunublar. Şəfi səni niyə boğsun?
    Adım Şəfadır, bilmirəm niyə, evdəkilər də, yaxın rəfiqələr də mənə Şəfi deyirdi.
    Atam deyəndən sonra nənım dərk elımişdi ki, onu boğmağım üçün ortada səbəb yoxdur. Heç olmasın da….Ağlabatan variant odur ki, hirsli başla kimsə damarını basa, təmkinli və səbrli deyilsənsə, qatil olmağın qaçılmazdır.
    Valideyinlərim nənəmi sakitləşdirəndən sonra təzədən otaqdan çıxdılar, nənə-nəvə yerimizə girdik. Bizim yerimizi anam yerdə salmışdı. İşığın yanılı qalması ikimizin də istəyiydi.
    Ulduzlu gecənin işıqlı otağında nə vaxt şirin yatdığımızı ikimiz də bilməmişik.
    Bu dəfə boğulduğumu mən hiss elədim. İki əl boğazımdan yapışmışdı.
    Gözümü açdım. Otaq zil qaranlıq, pəncərəsi açıq, məni həqiqətən kimsə boğurdu. Əllərim məni boğan əllərdən yapışmışdı, özümü ölümün bir addımlığında ölümdən xilas eləmək istəyirdim. Boğmağı bir dərd, qarnımda oturub ağırlığıyla məni gücdən salmağı bir dərdiydi. Nənəmin məni öldürəcək dərəcədə nifrət eləməyi ağlıma gəlməzdi. Çünki on səkkiz nəvənin arasında yeganə nəvəydim, onunla yola getmirdim. Digərləri necə deyərlər, nənəlik xətrinə, ya da çox istədiyindən yola verirdilər.
    – Sən adımızı batırmısan. Sən adımızı batırmısan. Ölməlisən!…
    Nəfəs almağım üçün əllərini boğazımda boşaltdı, mənə ” Pəncərəyə bax ” dedi. Səs özgəsinin, xırıltılı səsiydi. Artıq dəqiq bilirdim, mən nənəmin yanında öləcəm, xəbəri olmayacaq. Axı nənəm sovet arvadıdır, gərək yuxusu yüyrək ola.
    Pəncərəyə baxıram, heç kim yoxdu.
    Kimdi bilmirəm, üstümdən düşdü, məni boğazımı buraxmadan ayağa qaldırdı, pəncərəyəcən apardı. Çox su içdiyimdən altımı islatmamağıma özüm də təəccüblənmişdim. Naməlumun yanında çoxdan biabır olmalıydım. İstər-istəməz bağın içindəki tualetə baxmalı oldum. Normalda həyətə baxmalıydım. Tualetdə xarabalıqdan əsər-əlamət qalmamışdı. İlahi, bu nədir? Tualetin bəzəkli qapısı açıq, işıqlı, içində körpə uşaq, mənə gülümsəyir. Deyəsən, ölməmişdən əvvəl, adama havalanmaq gəlir.
    – Əxlaqsız, öldürəcəm səni. – əcaib, xırıltılı səsi yenə eşitdim.
    – O uşaq….O uşaq….- cümləmi heç cür tamamlaya bilmirdim.
    Məni boğan kimiydisə, çox arifiydi.
    – Bicindir.
    Xatırladım, ailəli olanda bir dəfə hamilə qalmışdım. İki həftəlikiydi. Boşanmağa qərar verdiyim gün ürəyimin dərinliyində ana olmaq istəmirdim. Ehtiyyatsızlıqdan bətnimdəki körpəmi itirdikdən sonra anlamışdım, körpəm bətnimdə olan gündən artıq mən anaydım. Uzun müddət özümə gələ bilməmişdim. Televizorda körpələrlə bağlı reklamları gördükcə ixtiyarsız ağlayırdım. Lakin mənim uşağımın atası məlumuydu.
    Həqiqətdə həyətdən pəncərəyə düşən işıqdan məni öldürmək istəyən naməlumu görməliydim, mümkün olmadı. Üzü qapqaraydı, kişi xəylağı olmağı mümkün deyildi.
    Fiquruasından nağıllardakı ifritəyə bənzər varlığın mənimlə zarafat etdiyini istəmək indiyəcən arzularımın ən birincisi olmuşdu. Yaşamağın dəyərli olduğunu da o an hiss eləmişdim. Təpiklə iki qıçının arasından vurmağa çalışdım. Necə ki baxdığımız kinolarda qadın ona təcavüz edən kişini eləcə vurub belini bükdürürdü ha, bax, mən də çalışdım, alınmadı ki, alınmadı. Əvəzində iki ayağım yerdən əlini üzdü, havadan asılı qaldı. Gücüm əllərimlə əllərini boğazımdan ayırmağa çatırdı. Güclə son nəfəsimi aldığımı hiss edirdim. Son dəfə tualet tərəfə baxdım, mənə baxan körpə ağlamağa başladı. Mənim də gözümdən yaş gəlirdi. Ölməyimə ağlayırdım. İfritə boğazımdan əllərini çəkdi, yerə dəyərək sərildim. Otağın işığı yananda gözlərim yumulmuşdu.
    Gözlərimi açanda evdəkilər başımın üstündəydi. Hardansa tapdıqları molla qardaş onlardan daha yaxın stulda oturub mənim üçün dua oxuyurdu. Özümü xortdayıb ölümdən qayıdanlar kimi hiss elədim. Gərək hamı şoka düşəydi, anamın ürəyi gedəydi. Yox, mənimki ölüb-dirilmək məsələsi deyildi.
    -Qıza pis toxunublar – ilk eşitdiyim səs molla qardaşın səsi oldu. Molla qardaş cavanıydı, deyədim üzdən uşağa oxşayır.Rəfiqəm adama toxunan varlıqlar haqqında danışanda gülürdüm, gecə başıma gələnlərdən sonra daha hər şeyə inanmağa hazırıydım.
    Yenə də danışa bilmirdim, su istəyirdim, dilim-dodağım qurumuşdu. Molla qardaş əlində ” Qurani-Kərim “, hansı surədəniydi bilmədim, dua oxumağa davam elədi.
    Anama baxdım, dilimlə dodağımı islatdım. Deyirlər ha, balanı anadan yaxşı heç kim duya bilməz, vallah, düz söhbətdi. İslanmış dodağımdan anam ciyərimin yandığını başa düşdü, suyu beş saniyədə gətirdi, bir əlini kürəyimin altına saldı, bir az qaldırıb suyumu içizdirdi. Suyu içəndən sonra danışa biləcəyimi hiss elədim. Molla qardaşın dualarını bitirməyə hövsələm çatmadı
    Birbaşa anamdan soruşdu.
    – Məni boğan kimiydi?
    Nənəm – Sənə toxunublar, bala. İşığı yandıranda yerdəydin.
    – Məni qadın boğurdu. Tualetdə uşaq vardı.
    Molla qardaş astaca ” Bismillahir rəhmanir rəhim ” dedi, sonra davam elədi.
    -Bacı, gözünə cin-şeytan görünüb.
    – Mənə adımızı batırmısan deyirdi. Bağdakı tualetdə uşaq vardı. Gözümlə gördüm.
    Dədəm – Şəfi, tualetdə uşaq nə gəzir? Gözünə görünüb.
    Nənəmin yadına nə düşdüsə, molla qardaşdan soruşdu.
    – Söz soruşuram e, bizim evlə bağlı nəysə bilirsən?
    Molla qardaş nənəmə cavab verməyə tərəddüd edirdi.
    – Vallah, evlə bağlı rəvayətlər eşitmişik. Onda mən heç yoxuydum. Qoca nənəm var, ondan eşitmişəm.
    Atam – Nə eşitmisən?
    – Guya evin otaqlarlndan biri tamam yanıb.
    – Hansı otaq? – həyəcanla soruşdum.
    – Onu bilmirəm.
    Molla qardaş bir az da dua oxuyandan sonra məni sabah dədəmlə öz evində gözləyəcəyini dedi. Qorxuluğumu canımdan çıxarmalıydı.
    Günortadan sonra nənəmlə dünən qatıq aldığımız evə getdik. Nənəm cin-min söhbətlərinə qız vaxtından inandığı üçün bu işin axırına çıxmaq istəyirdi.
    Qapını döydüm, yenə dünənki gəlin açdı. Salamlaşdıq, nənəm qaynanasını görmək istədiyini dedi. Bizi evə dəvət elədi.
    Qaynanası Cəvahir nənə ( Ümumiyyətlə, nənəm yaşında, babam yaşında olanlara nənə-baba deyirəm) bizə xoşgəldim elədi, gəlini çay süfrəsi açdı, bişirdiyi gilas mürəbbəsindən də qoydu süfrəyə.
    Yarım saatdır,nənəm gəlməyinin səbəbindən söhbət açmır, hövsələm daralır, arvadla gəldiyim üçün peşman oluram.
    Sonunda nənəm əsl səbəbə gəldi.
    – Cəvahir bacı, dünən başımıza maraqlı iş gəlib. Gecə uşağa da, mənə də toxunublar.
    İlahi, otuz yaşımı tamam eləmişəm, arvad hələ də mənə uşaq deyir. Elə mənə uşaq dedikləri üçün özümü qadın kimi hiss edə bilmirəm. Və bu minvalla belə qərara gəlirəm ki, müsəlman ölkələrində valideyinlər övladlarına sərbəst qərar vermələrinə geniş imkan yaratmadığından hər birimizin görünüşü böyüyür, ruhumuz uşaq olaraq qalır. Valideyinlərimiz köçdükdən sonra ağsaqqal, ağbirçək statusunuz 100% qazanırıq. Nənəm bir gecədə başımıza gələn hadisəni bir kitablıq əsər formasında danışdı, ürəyim üzüldü. Ürəyin üzülsün, nənə. Qısa kəssənə….
    Hiss elədim, gəlinin dı ürəyi sıxıldı. Ağıllı gəlindir, məni yataq otağına dəvət elədi, mən öz taleyimdən, o, öz həyatından danışdı. Sənubərin məndən on yaş kiçik olduğunu biləndə inanmamışdım. Görünüşü yaşından on dəfə çox görünürdü. Necə deyərlər, sümüyü iri qızlardandır. Yoldaşı rayonda Coğrafiyadan dərs deyir, açılan kurslarln birində də uşaq hazırlaşdırırdı. Sənubərin çoxlu kitablarl vardı. İstər Dünya Ədəbiyyatından olsun, istər yerli Ədəbiyyatdan. Sağollaşanda bir-iki kitab da verdi ki, oxuyub qaytarım.
    – Arvad nə dedi sənə?
    Nənəm dizinə vurub, başını yellədi.
    – Zibilə düşmüşük, ay toba. Atana dedim də, dedim, evi almamış soraqlamaq lazımdır. On beş minə üç otaqlı, geniş bağı olan ev satarlar? Əməllicə poxa düşmüşük.
    – Ay nənə, hövsələmi niyə daraldırsan? Düzəmməli de görüm nə dedi də…
    – Evdə ruh var.
    Ayaqlarım tərpənmədi. Nənəm bir az qabağa gedəndən sonra gəlmədiyimi bildi, geri boylandı.
    – Az, sən niyə dayandın? Gəlsənə.
    – Nənə, dəqiq evdə ruh var? Arvad dəqiq elə dedi?
    – Az, səyləmə, düş qabağa.
    Nənəm yanımacan gəldi, qokumdan tutub özümdən qabağa itələdi.
    – Mən bilirəm neyləmək lazımdır. O mollanı çağırarıq, Quran oxuyar, keçib gedər.
    – Hə də, bizdən əvvəl alan ev sahibinin ağlına gəlməyib axı. – nənəm kinayəylə dediyimi bildi.
    – Nə varsa bizim yatdığımız otaqda var. Axşam qonaq otağında yatarıq.
    – Mən dədəmgillə yatacam.
    – Sənin başın üçün elə. Tək qoyacaqsan az, məni?
    Hərdən mənə elə gəlir ki, nənəmdən olsa, əzrayılın yanına da cüt gedərik. Hara getsə əri kimi məni qoşur yanına. Hara getmək istəsəm, dədəmdən əvvəl soruşar.
    – Kimlər görüşürsən? Rəfiqən kimlərdəndir? Haralıdır? – yersiz suallarından bezib o qədər yalan danışmıçam ki!…Eh nənə….
    Axşam şam yeməyindən sonra dədəm balaca araq butulkasını yemək yeyə-yeyə öncə bizim, sonra şəhərdə yaşayan nəvələrinin sağlığına əlli-əlli vurandan sonra kefi kök hamımızdan tez yatmağa getmişdi. Bir az piyaniydi, amma özünü idarə edirdi. Dədəm araqdan sonra çağırı və ya pivəni içəndə özünü idarə edə bilməyən piyan adamlardan olurdu. Yeyib-içəndən sonra əsəbləşdirən olmasa, danışıb-gülürdü. Bu halı bilmirəm niyə, mənim çox xoşuma gəlirdi.
    Gecə anamla yerimizi qonaq otağında saldıq. Bu otağın da işığını yanılı qoydum. Saat altıdan sonra hər ehtimala qarşı su içmədim. Tərslikdən yuxum da gəlmir, ağılsızlıqdan Sənybərdən götürdüyüm kitabı dünənki otaqda qoymuşam. Kitab oxumamış yata bilməyəcəkdim. Nənəm çoxdan yatmışdı. Doqquzuncu sinifdə oxuyanda yuxuda əzbərlədiyim ayətül-kürsünü oxuya-oxuya nənəmlə vahiməmizə səbəb olan otağın qapısına yaxınlaşdım. Otaq anamgilin yatdığı otaqla üzbəüz olduğu üçün bir az ürəkliydim. Əlimi qapının cəftəsinə yaxınlaşdırıram, cəftəyə toxunmamış əlimi çəkirəm. Qapı cırıltısının səsini eşitdim, qanım bədənimdə dondu, qorxudan üşüdüm.
    Hiss edirdim kimsə arxadan mənə yaxınlaşır. O an mənim yerimdə olsaydınız, şahidi olacaqdınız, adamın ürəyinin dayanmağı nədi, az qala bədənindən çıxa. Qorxudan duamı səsli oxuya bilmədim. Mümkün deyildi, dua yadımdan çıxmışdı. ” Allah ” deyirdim, ardını gətirə bilmirdim. Beynimin düşünmək funksiyası fəaliyyətini dayandırmışdı. Dədəmin bir sözü var. Ölmək ölməkdir, canı çıxmaq nədir? Cəld geri dönüb, dünən yatdığım qapıya kürəyimi çırpdım. Qapını astaca açan dədəmdi. Mən dədəmdən, dədəm məndən qorxmuşdu. Çırpıldığım qapı açılanda ombalarım yerə dəydi və çox incitdi. Ağrımın hayından olduğum vahiməli otağın fərqində deyildim. Deməli, ağrı-acı qorxu hissini adama unutdurur. Bu vəziyyətdə gərək atam əlimdən tutub ayağa qaldırmalıydı, canıyananlıq eləməliydi, eləmədi. Ayağa qalxıb utanmadan əllərimlə ombalarımı sığallaya-sığallaya guya ağrımı yüngülləşdirmək istəyirdim. Atama baxdım, mənə yox, pəncərə tərəfə baxırdı. Bu dəfə geri dönüb atam baxan tərəfə, pəncərəyə baxdım. Baxa-baxa asta addımlarla atama tərəf getdim. Pəncərədən tualetə tərəf baxaraq ağlayan qız vardı. Əynində uzun, boz rəngdə parça, qurşağından aşağı qırmızı ləkələri vardı. Ləkələrin qan olduğu mənim ağlıma gəlmişdisə, atamın da ağlına gələrdi. Atam mən gördüklərimi görməsəydi, başımın pozulduğunu fikirləşərdim. Otaqdan çıxdım, atam qolumdan tutdu, məni özünə tərəf yaxın çəkdi. Qız ağlayırdı, bizə tərəf baxdı. İlahi, o qızın gözlərini, simasının rəngini yaza bilmirəm. Təsəvvür edin, iki gün basdırılmayan meyidin rəngi necə olar?!…
    Atam bir dəfə yüngül infarkt keçirmişdi, ikinci dəfə lap güclüsünü keçirəcəyi də ağlımdan keçdi.Qızın gözlərinə fikir verdim, qapının arxasına baxdı, o da elə bil qorxurdu. Bizim gördüyümüz ruhdursa, vallah, ruhların qorxduğunu yox, qorxutduqlarını eşitmişəm. Qapının arxasındakının nə olduğu mənə maraqlıydı, di gəl, ürəkli oğul istəyirəm ( burda dədəmi nəzərdə tuturam), ürəkli qız axtarıram ( artıq özümü nəzərdə tuturam) iki addım qabağa getsin. Qız qəfildən qışqırdı, dədəmlə mən də ona qoşulub qışqırdıq. Bu zaman qapı üzümüzə çırpıldı. Dədəmlə qışqıra-qışqıra anam yatan otağa qaçdıq. Qapı açıq qaldı, biz özümüzü anamın üstündəki ədyalı çəkib, yataqda bir-birimizə sığınıb, ədyalı başımıza çəkdik ki, heç nə görməyək. Yazıq anamın qışqırmağına da fikir vermədik. Dədəmi bilmirəm, səmimi olacam, mən öz hayımdaydım. Anan ikimizin də üstünə qışqırdı.
    – Nə olub sizə? Niyə qışqırırsız?
    – Getmə…Bura gəl, getmə. – Dədəm kəkələyirdi.
    – Hara getməyim? Dayan, su gətirim. Sənə dedim də içmə. – anam otaqdan çıxanda atam yanımdan qalxdı, anamın qolundan tutub otağa tərəf çəkib qapını örtdü.
    – Ruh var. Dədəmin goruba and olsun, ruhu gördük.
    Qapı açılanda atam iki saniyəlik qışqırıb susdu. Nənəmiydi, o da bizim səs-küyümüzdən səksənmişdi.
    – Ə, niyə səsinizi başınıza atırsız? Ürəyim qırıldı, dedim, görən nə olub?
    – Mama, ruh var. O otaqda ruhu gördük. Nənəm qapısı bağlı otağa baxdı, bizim otağın qapısını örtdü. Əliylə işarə elədi ki, səsimizi çıxartmayaq.
    Ədyal başıma çəkdim. Uşaq vaxtı qorxanda əlimə ədyaldan, yorğandan nə keçsə, başıma çəkərdim. Guya təhlükədən canımı qurtarıram. Qarşı tərəfin qapısının açıldığını eşitdik. Ədyalı burnumacan çəkdim, qorxaraq qapıya baxırdım. Nənəm qulağını qapıya dirəmişdi, anam dədəmin arxasında gizlənməyə çalışırdı. Addım səslərini eşitdik. Kimsə hikkəylə qonaq otağına tərəf getdi. Qonaq otağında nəyinsə yerə düşüb sındığını eşitdik. İçimi çəkdim, sakitcə ağlamağa başladım. Həyatda iki cür ölümdən qorxmuşam. İndi də qorxuram. Belə əcaib, müəmmalı ölməkdən və …. ya da yazmıram. Hər kəsin olduğu kimi məni də sevməyənlər var. Kim bilir, bəlkə aralarında biri qatil ruhunu gəzdirir özüylə? Düşmənimin zəif tərəfimi bilməyini istəmərəm təbii.
    Anam yanıma gəldi,başımı sinəsinə sıxdı. Ana qucağında ağlamaq, ürəyini boşaltmaq kimi gözəl bir şey yoxdur dünyada. Bu dünyada ana ürəyi qədər dözümlü ikinci ürək də tanımıram. Ana ürəyi dağ ürəyidir.
    Addım səsləri bizim qapımıza yaxınlaşanda dayandı. Nənəm qulaqlarını qapıdan araladı, dədəm anasını qucaqladı. İndi yadıma düşəndə anlayıram ; insan bir sevgidən, bir də qorxudan bir-birinə sığınır. İkisi də mənim üçün möhtəşəmdir. Şəkil çəkənimiz olsaydı, bizim mənzərəmizi çəkərdi.
    Qapımız üç dəfə döyüldü, bu dəfə qışqırmadıq. Mən daha da anama qısıldım….
    Yenə addım səslərini eşitdik, qarşı tərəfin qapısı açılmağıyla çırpılmağı bir oldu, içimizi çəkdik.
    O gecə dördümüz də ikinəfərlik döşəkdə bir-birimizə qısılıb, gözlərimizi qapıya zilləmişdik. Nənəmlə anamın ortasındaydım. Dədəm öz anasının yanındaydı.
    – Pəncərədən qaça bilərik. – anam nə təklif etdiyini özü də bilmirdi və hamımız anamı çox yaxşı başa düşürdük.
    Anamgilin pəncərəsi həyətin dəmir darvazasıyla üzbəüzüydü.
    – Gecə vaxtı hara gedək? Meşə tərəfdə yaşayırıq. – dədəm cavab verdi.
    – Ən yaxın qonşumuzla aramızdakı məsafə yarım saatdan çoxdu.- nənəm dilləndi. Mənim danışmağa taqətim qalmamışdı. Həm də nə danışacaqdım, vəziyyətimiz ortadaydı.
    Nənəm mənə – Sən uzan yatSu da yoxdu e, uşaq içsin, özünə gəlsin.

    Səhər açılana qədər, anam məni oyadana qədər yatmışam. O qorxuyla necə yatmışam, xəbərim olmayıb. Otağın qapısını birinci atam həyəcanla, qorxaraq qəfildən açdı. Heç kim yoxuydu. Qarşımızdakı otağın qapısı bağlıydı. Bir-bir otaqdan çıxdıq, növbəylə hamama keçdik, əl-üzümüzü yuduqdan sonra qonaq otağına gəldik. Gecə sındırılan gülqabıydı, anamın otuz üç illik evliliyi qədər salamat qalmışdı. Ayağımıza qırıntıları batmasın deyə addımlarımızı ehtiyatla atırdıq.
    Mən yatanda ev paltarımı dəyişməmişdim, nənəmin donu stulun başındaydı. Anamla atam otaqlarında çoxdan geyinmişdilər paltarlarını. Səhər yeməyini yemək ağlımızdan da keçmirdi. Bir nəfər kimi evdən çıxdıq, atam evin qapısını bağlayırdı, mən gözümü bağdakı tualetdən çəkmirdim. Niyə gözümə körpə uşaq görünürdü? – sualını verirdim özümə?
    Nənəm ümidlərini çağıracağımız molla qardaşa bağlamışdı, nədənsə hiss edirəm ki, məsələnin kökü təkcə mollalıq, dualıq deyil.
    Dədəm – getdik – deyəndə, üçümüz də qabağına düşdük, dəmir darvazaya yaxınlaşanda dədəmlə birlikdə qapını açdıq. Anamla nənəm maşının arxa oturacağında oturmuşdu. Dədəmin maşını boz rəngdə 1985-ci ilin istehsalı olan Qaz 24- dür. Deyərdim dünyada ən rahat maşındır. Mən dədəmin yanında – qabaqda oturdum. Dədəm maşını qızdırdıqdan sonra sürərək həyətdən çıxartdı.Maşından düşüb darvazanı açarla bağladı.
    – Hara gedirik – Anam soruşdu.
    – Dünənki mollanın evinə
    – Ondan əvvəl nəysə yeyək, rəngimiz-urfumuz yerinə gəlsin – nənəm haqlıydı. Adam toxqarına yaxşı fikirləşir.
    – Yolda təndirlə pendir alaram. – dədəmə yemək maraqlı deyildi.
    Yolda təndir, pendir, ayran almışdıq. Biz yeyirdik, dədəm yox, maşını molla qardaşın evinə aparan yolla sürürdü…
    Molla qardaşn evində özündən və nənəsindən başqa insan yoxuydu, qardaş nənə himayəsində böyüyən gənc olub. Valideyinlərinin başına nə gəldiyini soruşmadığımız üçün məlumatım yoxdur. Bizi tez gözləmirdi, yenə də yaxşı qarşıladı, nənəsi də xoşgəldim elədi. Nənəsinin yüzün ipindən tutmağına heç üç il qalmamışdı. İki il neçə aysa bir əsrin nənəsi titulunu üstündə gəzdirmək ehtimalı yüzdə yüzdür. O da Allah əl gəzdirməsə. Kəndimiz işğal olunmasaydı, ya da satılmasaydı, day orasını geniş yazıb mətləbdən uzaqlaşmaq istəmirəm, nənəm kənddə yaşasaydı, siması indikindən də cavan görünərdi. Nənəmin köhnə şəkillərini anamın albomunda görmüşəm. Həqiqətən çox gözəl olub gəncliyində. Sonradan başa düşmüşdüm, babam niyə nənəmi üç dəfə qaçırdıb. Hə, hə, nənəm çox tərs qız olub. Gözəlliyinə bələd olduğundan nazlanmaq vaxtını digər qızlara nisbətən çox uzadıb. Babamla əmiuşağı olublar. Rəhmətlik kişi neçə dəfə ürəyini açıb, ” yox ” cavabından başqa cavab eşitməyib. Nənəm atasını tez itirmişdi, anasıyla qohumlar arasında tək yaşayırdı. Babam gördü ki, yox e, elçiləri çoxdu, qız əldən çıxacaq, ilk fürsətdə qaçırıb nənəmi. Nənəm də ilk fürsətdə babam onu evdə tək qoyanda ata ocağına qaçıb, iki ayağını bir başmağa dirəyib ki, mən əmioğluna arvad olmaq istəmirəm, qutardı.
    Nənəmdə kürd tərsliyi, babam ondan betər tərs kürd. İkinci dəfə qaçırdı, yenə nənəm ata ocağına qaçdı. Yazıq kişi neyləsin, üçüncü dəfə qapını da, pəncərələri də bağlayandan sonra nənəm başındakı yaylığı ingilis bayrağıfason havada yellədi. Kişi qəfildən rəhmətə gedənəcən xoşbəxt yaşadılar. Babam fağır kişi olub, kimi danışdırırsan, sakit, mehriban olubdu, deyirlər. Hərçənd görməmişəm, heç bir nəvəsini görməyib kişi
    Ruhu şad olsun, şəkillərdən, qohumların xatirələtindən tanıyıram babamı.
    Nənəmlə molla qardaşın nənəsi ( qəribə adı vardı, xatırlaya bilmirəm) bir-biriylə dil tapdı. Ümumiyyətlə, nənəm məndən başqa hamıyla dil tapır. Burdan belə nəticə çıxır ki, problem mənim özümdədir. Bir əsrlik nənə hər şeydən danışır, evimizin sirrindən danışmır. Bircə onu deyəndə ki, ev rəhmətlik bacısının olub, hamımız təəccübləndik. Molla qardaşa baxdım, bizimkilərdən əvvəl sual verdim.
    – Dünən niyə demədiz qohumunuzun evidir?
    Birinci mızıldandı, nə qədər ağılsız olasan, bu sualı gözləməyəsən.
    – Vallah, mən özüm də dəqiq heç nə bilmirəm.
    – Kənddə tək molla sizsiz. Bizdən əvvəl evi alanlar da qapınıza gəlib, dua oxumusuz. Nənəniz yəni sizə heç nə deməyib?
    Dədəm filmin maraqlı yerində kanalı dəyişdirdiyi kimi, söhbətin də maraqlı yerində araya söz saldı, gözlərini mənə ağartdı. Əlbəttə, molla cavab verməkdən yaxasını qurtardı.
    Əsrlik nənə dilləndi.
    – Qardaşım başqa rayonda yaşayır. Bacım ölməmişdən üç gün əvvəl evi mənə vermişdi. Mən də pula ehtiyacım vardı, satdım. Düzü, qardaşım evi satmağıma əsəbləşdi.
    Nənəm – Bacın xəstəydi? – nənəm sualı ürəyimcə verdi.
    – Yox, sap-sağlam arvadıydı. Xəstə niyə olur?
    – Onda niyə evi sənə verdi? Bəyaq dedin ki, qızı, nəvəsi varmış. Onlara niyə vermədi, durğduğu yerdə sənə verdi? Öləcəklərini əvvəlcədən bilirdi ki? Nəysə bacı, sən bizə düzünü demirsən. İncimə e, sözümü gizlədib, nala-mıxa vuran adamlardan deyiləm. Deyək ki, mən qocalmışam, gözümə nəysə göründü. Hamımız dəli olmamışıq ha. Hamımızın gözünə göründü də o nədirsə.
    Sağ ol, nənə. ” Əhməd haradadır ” filmindəki Zülümov demişkən, deputat kimi danışırsan.
    Nənəmim suallarına cavab tapa bilməyən əsrlik arvad dilləndi.
    – Vallah, özüm də bilmirəm evi mənə niyə verdi. Nəvəm gələr dostlarıyla dua oxuyarlar keçib gedər. Çayıızı için, soyumasın.
    Dədəm çay içə-içə düşünürdü.
    Molla qardaş özü kimi iki molla dostuna zəng eləmək üçün otaqdan çıxmaq istəyirdi, verdiyim suala ayağını saxladı.
    – Nənə, bacınızın nəvəsi ailəliydi?
    Molla qardaş nənəsiylə bir-birinə baxdılar.
    – Yox, niyə ki?
    – Çünki körpə uşaq da görürdüm.

  • Kənan AYDINOĞLU.Yeni şeirlər

    1902788_614529541965133_896121757_n

    Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin
    Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
    Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

    Əlli beşin mübarəkdi, ay Ata!

    Atam Aydın Murquzovun anadan olmasının 55 illik yubileyi münasibətilə!

    Keçmişə qayıdıb, xoş bir niyyətlə,
    Sevincli günləri bu gün say, Ata!
    Allah tərəfindən ram olunubdu,
    Bəndəyə həm günəş, həm də ay, Ata!

    Şairi obada torpaq saxlasın,
    Qonağı sevənlər qonaq saxlasın.
    Bir anlıq dünyada ayaq saxlasın,
    Həm çeşmə, həm bulaq, həm də çay, Ata!

    Sevinsiz ötməsin zamanın, anın,
    Sağ olsun hər zaman dünyada canın.
    Doğma Ağstafada qaynayan qanın,
    Əməlin olmasın Sənin zay, Ata!

    Deyirlər, bu dünya kədər gətirib,
    Ruzunu dünyaya səhər gətirib.
    Yığışıb bir yana xəbər gətirib,
    Payız, qış, nazlı yaz, bir də yay, Ata!

    Allahdı sahibi yerin, göyün də,
    Sevinib güləsən toyda, düyündə.
    Kutsal Ramazanda, gözəl bir gündə,
    Əlli beşin mübarəkdi, ay Ata!

    Bakı şəhəri. 29 may 2018-ci il.

    Əlliyə çatacaq yaşın, ay Ana!

    Anam Aida Rəhimivanın anadan olmasının 50 illik yubileyi münasibətilə

    Süfrədən dağılmaz ruzusu heç vaxt,
    Dadlı bişirdiyin aşın, ay Ana!
    Tarixə çevrilib, yaddaşa hopan,
    Bilibsən qədrini daşın, ay Ana!

    Allaha ibadət Haqqın yoludu,
    Möminlər Allahın sadiq quludu,
    Sanma ki, bu ömür qəmlə doludu,
    Sən ölüm fikrindən daşın, ay Ana!

    Aşiqin gözündən daha gözəldi,
    Şairin sözündən daha gözəldi,
    Cənnətin özündən daha gözəldi,
    Yanaqdan süzülən yaşın, ay Ana!

    Görmüsən Sən neçə yası və toyu,
    Uludu yenə də Türkümün soyu.
    Şahidi olubsan həyatın boyu,
    Qarlı günlərini qışın, ay Ana!

    Çəkibsən nazını doğmanın, yadın,
    Yenə şərəflidi dünyada adın,
    Sən məni dünyaya gətirən qadın,
    Əlliyə çatacaq yaşın, ay Ana!

    Bakı şəhəri. 7 yanvar 2018-ci il.

  • Kamran MURQUZOV.”Azərbaycan ədəbiyyatında “ilk”lər”

    10730926_708473925888118_1815156677351752954_n

    Müasir dövrün tələblərinə uyğun olaraq, daim inkişaf etməkdə olan Dünya ədəbiyyatının bir qolunu təşkil edən Azərbaycan ədəbiyyatı öz spesifik xüsusiyyətləri, bədii-estetik keyfiyyətləri, forma-məzmun, ideya-mövzu, forma-sənətkarlıq baxımından ictimaiyyət nümayəndələri, ədəbiyyatşünas alimlər tərəfindən tədqiqat obyekti olaraq qalmaqdadır.
    Ümumiyyətlə, qədim dövrdən ən yeni dövrə-çağdaş dönəmə qədər inkişaf mərhələsini keçən Azərbaycan ədəbiyyatında “ilk”lər söz sənətkarları tərəfindən ədəbiyyatımıza gətirilən yeniliklər kimi qiymətləndirilir. Bu baxımdan, saray ədəbiyyatı kimi xarakterizə olunan XI-XII əsrlər ədəbiyyatı xüsusilə seçilir. İlklərin ilki isə XI əsrdə yaşayıb, əsərlərini fars dilində yazmasına baxmayaraq, humanist ideyalar təbliğ etməklə saraylarda yaşamayan, rübailər ustadı Qətran Təbrizidir. Q.Təbrizi ədəbiyytımızın zənginləşməsi yönümündə misilsiz xidmətləri adı daha çox çəkilən müəlliflərindən biri olaraq xatırlanmaqdadır. Belə ki, Qətran Təbrizi ilk dəfə olaraq ədəbiyyat tariximizdə fars dilində rübai yazmağa müəssər olub. XI əsr üçün bu çox mühüm və əlamətdar hadisə idi.
    Dahi Azərbaycan şairi və mütəfəkkiri Nizami Gəncəvinin əsərlərinin təsiri ilə əsər yazmaq, bir növ, dəb halını alır. Nizami Gəncəvinin “Xəmsə”sində
    Klassik ədəbiyyatımızda XIII-XVI əsrin də özünəmxsus yeri və çəkisi var. Çünki məhz həmin dövrdə Anadilli fəlsəfi qəzəlin (Seyid Əli İmadəddin Nəsimi) və tuyuq (Qazi Bürhanəddin) janrının bünövrəsi qoyulur. Ana dilində ilk dəfə olaraq, divan ərsəyə gəlir. Hökmdar-şairlər Şah İsmayıl Xətayi, Qazi Bürhanəddin Əhməd, Mirzə Cahanşah Həqiqi kimi görkəmli söz sənətkarları həm də döyüş meydanlarında igidlik göstərməklə, mənsub olduqları soykökə bağlılıqlarını nümayiş etdirirlər.
    Ən yeni dövrün I və II mərhələsi də digərlər dövrlər ilə müqayisədə heç də geri qalmır. Əksinə, öz yeniliyi, novatorluğu ilə ədəbiyyatımızın ədəbi-bədii ideya istiqamətinin düzgün müəyyən olunmasında mühüm rol oynayır.
    Stalin xofunun və qorxusunun getmədiyi bir dövrdə-XX əsrin 50-ci illərində şair-dramaturq Səməd Vurğun ədəbiyyat tariximizdə ilk dəfə olaraq, “Xalq şairi” fəxri adına layiq görülməklə, yeni bir ənənənin bünövrəsinin əsasını qoymuş olur. Bu hadisə Bu görkəmli söz sənətkarı Səməd Vurğunun anadan olmasının əlli illik yubileyinə və zəngin yaradıcılığına SSRİ rəhbərliyi tərəfindən verilən ən böyük qiymət olur. Sonrakı dövrlərdə də Rəsul Rza, Məmməd Rahim, Süleyman Rüstəm kimi qüdrətli sənətkarları da ədəbiyyatımızın inkişafındakı müstəsna xidmətlərinə, ədəbiyyatımıza gətirdikləri yeniliklərinə görə “Xalq şairi” fəxri adına layiq görürlər.
    Çağdaş Azərbaycan ədəbiyaytının inkişaf etməsində Xalq şairlərimizin də əvəzsiz xidmətləri var. Bu baxımdan, ədəbiyyatımızda “ilk”lərə imza atan söz sənətkarlarımız arasında Zəlimxan Yaqub, Vaqif Səmədoğlu, Nəriman Həsənzadənin də adını unutmaq olmaz. Belə ki, adıçəkilən şairlərimizin hər biri ədəbiyyat tariximizdə ilkləri ilə tarixə düşüb. Məsələn, uzun müddət Azərbaycan Aşıqlar Birliyinə (2008-2016-cı illər) rəhbərlik edən Xalq şairi Zəlimxan Yaqubun yaradıcılığının mühüm hissəsini Türk-Müsəlman əxlaqı, Türkçülük-Turançılıq ideologiyasının təşkil etdiyini nəzərə alaraq, böyük məmnunluq hissi ilə deyə bilərik ki, Ankaradakı Türk Dünyası Araşdırmaları Beynəlxalq Elmlər Akademiyasının Beynəlxalq Ödül Komitəsinin 7 fevral 2014-cü il tarixli qərarıyla Zəlimxan Yaqubun Türk ədəbiyyatına yüksək xidmətlərinə görə Beynəlxalq Nazim Hikmət Şeir Mükafatı ilə təltif olunması ədəbiyyatımızın növbəti uğurları kimi xarakterizə olunmalıdır.
    Tənhalıq poeziyasının ən gözəl nümunələrini ərsəyə gətirən, geniş oxucu auditoriyasını öz ideyaları ətrafında xıs birləşməyə səsləyən sevimli Xalq şairimiz Vaqif Səmədoğlunun ədəbiyyat sahəsindəki xidmətləri dövlətimiz tərəfindən dəfələrlə yüksək qiymətləndirilib. 2014-cü ildə isə “Nəsimi” mükafatına layiq görülməklə, ədəbiyyat tariximizdə Xalq şairləri, ümumiyyətlə, söz sənətkarları arasında ilkə imza atan şair-dramaturq kimi adını tarixə yazmağa müəssər oldu.
    Zəngin yaradıcılığı ilə milyonların qəlbini fəth etmiş lirik şeirlər, mənzum dramlar müəllifi, şair-dramaturq Nəriman Həsənzadə 2016-cı ildə Azərbaycan poeziyasının inkişafındakı xidmətlərinə görə Cəfər Cabbarlı mükafatına layiq görüldü. Azərbaycan Respublikasının Prezidenti Zati-aliləri cənab İlham Əliyevin 10 may 2017-ci il tarixli sərəncanımına əsasən, Azərbaycan mədəniyyətinin inkişafındakı xüsusi xidmətlərinizə görə “Heydər Əliyev Mükafatı”na layiq görülməklə “ilk”ə imza atdı. Beləliklə, eyni zamanda həm Cəfər Cabbarlı mükafatına, həm də “Heydər Əliyev Mükafatı”na layiq görülən ilk Xalq şairi kimi Ədəbiyyat tariximizdə yeni bir səhifə yazmış oldu.

    [b]Dərin hörmət və ehtiramla,

    Kamran MURQUZOV,
    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının
    Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü.
    Bakı şəhəri. 27 avqust 2018-ci il.

  • 2. DÜNYA SAVAŞI YILLARINDA ARDAHAN’DAN TOKAT’A

    ASKERLİK GÖREVİ İÇİN GELEN BİR ASKERİN ŞEHİTLİK HİKÂYESİ ÜZERİNE
    “Bir avuç mezar toprağı ve bir tutam saç ile yaşadığı sürece teselli bulan bir annenin şehit yavrusu Vezir Akkaya’nın hazin hikâyesi”
    Hanifi IŞIK

    Yıl, 1941. İkinci Dünya Savaşının bütün dünyayı olduğu gibi Türkiye’yi de etkilediği zor yıllar.
    Ben henüz kundakta iken annem Gülümpaşa’nın (1333 Posof doğumlu) dört yaş büyüğü 1921 (1337) doğumlu, Ardahan’ın Konk (Tepeler) köyünden olan dayım Vezir Akkaya (Alkaya), askerlik görev yeri olan Tokat’a gitmeden birkaç gün önce “Allaha ısmarladık” demek için köyümüze annemi ziyarete gelir.
    O gece evimizde kalır, sabahleyin annemle vedalaşıp ayrılırken beni de atının üstüne bindirir ve biraz sevdikten sonra köyüne gitmek üzere ayrılır.
    Kendi köyüne giden dayım bir gün sonra annesi, babası, ağabeyleri, yakınları ve sevenleriyle vedalaştıktan sonra kıtası Tokat’a gitmek üzere yola çıkar. O yıllarda yollar stabilize, araba sayısı az. Birkaç gün süren yorucu bir yolculuktan sonra Tokat’a varır ve kıtasına teslim olur. Artık vatani görev başlamıştır. Kıtasında birkaç hemşerisiyle tanışır ve birbirleriyle sıla hasreti giderirler. Bunlar arasında Ardahan’ın Dedegül Köyü’nden Cafer Aras, Behruz Tekin, Ahmet Yıldız, Binali Bayrakçı, Mürsel Bilican ve Ahmet Aras vardır.
    Dayım, ilkokulu kendi köyünde bitirmiş ve ortaokulu Ardahan’da bitirmeden ayrılmıştır. Yurdumuzda henüz okuryazar sayısın yeni artmaya başladığı dönemlerdir. Türkçe okuryazar ve diplomalı biri olduğu için kıtasında yazıcı olarak görevlendirilir. Görevinin başında iken bir gün aniden rahatsızlanır ve Tokat Devlet Hastanesi’ne apandisit teşhisiyle yatırılır ve ameliyata alınır. Ancak ameliyat başarısız geçer ve sonrasında dayım rahmetli olur. Yıl Haziran 1942’dir
    Acı haber tez yayılır, “yer kulaklıdır” der atalarımız. Bu beklenmeyen acı haber memleketteki ailesine askeriye tarafından telgraf çekilerek ulaştırılır. Ateş düştüğü yeri yakmaya başlar. Bütün aile bireyleri bu acıdan yanıp kavrulmaktadır. Özellikle annesi ve ablası annem günlerce ayılır bayılırlar. Herkes her gün gözyaşlarıyla teselli aramaya çalışır. Biz de annemin her gün özellikle de sabah namazına kalktığında arıların kanat çırparken çıkardıkları uğultulu ve iniltili sese benzer bir sesle ağladığını duyardık. Bu yıllarca böyle devam etti.
    Annemin anlattığına göre ninem, bu acı yıkımı bir türlü içine sindirememiş ve olaya kendisini inandıramamış olacak ki her gün her saatte oğlumu görmek istiyorum diye ısrar ediyor ve dedeme kendisini Tokat’a götürmesini söylüyormuş.
    O günün şartlarında ve o tarihte bir kadının Tokat’a gidip gelmesi hiç de olası değil. Yol yok, araç yok, yol boyu kalınacak oteller yok. Nasıl gidip gelinecek ki.
    Ninemin sürekli istek ve ısrarları sürerken, aile meclisi toplanıp ninemi ikna etmeye karar verirler. Sonunda ninem ikna olur ve gitmekten vazgeçer.
    Aylar böyle geçerken dayımın mezarını görmek için dedem tam bir yıl sonra 1943 Haziran ayında Tokat’a gitmeye karar verir. Dedem Asker Ağa (-?- 06.08.1960)Tokat’a gideceği sırada ninem ağlayarak dedeme: “Bak Ağa sen Tokat’a gidiyorsun. Gittiğinde mezarı mutlaka açtır. Oğlumu gör, onu benim yerime öp, kefenine sarıl. Gözyaşlarını benim yerime üzerine dök. Mezarının toprağından bir miktar toprak ile bir tutam da saçını getir.” Der.
    Dedem önce yaya olarak Ardahan’a, Ardahan’dan Kars’a gider. Orada bir handa kalıp ertesi günü üstü açık bir kamyonla toza bürünmüş bir vaziyette Erzurum’a ve oradan da bulabildiği çeşitli araçlarla güç bela Tokat’a ulaşır.
    Tokat’a vardığında kıtasındaki dayımın arkadaşları olan hemşerileriyle buluşur. Hemşeri askerler dedeme yardımcı olurlar. Önce mezarlığa götürürler ve mezarı gösterirler. Daha sonra Alay Komutanın yanına çıkararak tanıştırırlar. Alay komutanı ile görüşen dedem olayın devamını şöyle anlatıyordu:
    “Alay komutanı ile görüştükten sonra ona ağlayarak ve içim yanarak mezarı açıp şehit oğlumu görmek istediğimi ve annesinin isteklerini gözyaşları içinde ilettim. Komutan önce bu isteğimi kabul etmedi. Ben yine yalvardım ellerine kapandım. Hüngür hüngür ağlıyordum. Komutan benim bu acılı durumuma fazla dayanamadı ve o da ağlamaya başladı. Sonunda isteğimi kabul etti ve: Peki baba, bul bir iki tane mezar kazıcı, olayı fazla dallandırıp budaklandırmadan mezarı açtır ve oğlunun naşını gör. Dedi.
    Acı ve sevinç karmakarışık duygular içinde izin alınca gök açıldı sanki bana. Hemşeri askerler aracılığıyla iki tane kazma kürekli mezar kazıcı bulduk. Bir miktar da para verdim. Tokat’ın Turhal’a doğru çıkışındaki askeri mezarlıkta daha önce yerini belirlemiş olduğumuz mezarın başına geldik.
    Mezarı; o vefat ettiğinde mezara koyan asker arkadaşı ve hemşerisi Cafer Aras’la birlikte açmaya başladık. Mezarı açmadan önce birkaç rekât namaz kıldım. Hem şehit oğluma hem de diğer şehitlere birer Fatiha bağışladım. Bismillah diyerek açmaya başladığımız mezarın başında hep beraber ağlıyor ve yok oluyorduk.
    Mezar kazıldıkça sanki zelzele oluyor yer yerinden oynuyor, başım dönüyor ve dizlerim titriyordu. Gözyaşlarım adeta sel olmuş akıyordu. Mezarı açıp kefene sarılı bozulmamış bedeniyle yavrumu görünce üzerine kapandım. Gözlerim birden bire görmez oldu. O anda baygınlık geçirmişim. Kendime geldiğimde tekrar şehit yavrumun kefenini öptüm. Kefenini açtım ve o güzel yüzünü, gözlerini, vücudunu, saçlarını doya doya öptüm. Öptüm de öptüm…
    Gözyaşlarımı üstüne döktüm, döktükçe döktüm. Sonra annesinin yerine defalarca öptüm. Onun yerine de gözyaşlarımla yavrumun yüzünü, saçını, kefenini ıslattım. Bilincim yerinde değildi. Artık ne olduğumu bilmez bir halde duygularımla hareket ediyordum. Bir ara kendimi toparlar gibi oldum. O sırada annesinin isteklerini hatırladım. Şehit yavruma dedim ki:
    -Yavrum Vezir, bak annen saçından bir tutam, mezar toprağından da bir miktar istedi. Ver de annene götüreyim.
    Elimi saçına attım ama maalesef alamadım. Bunun üzerine yeniden komutanın makamına giderek durumu anlattım. Bunun üzerine komutan Tokat Müftüsünü de alarak hep birlikte mezarın başına vardık. Komutan:
    -Bak evladım, baban gelmiş onu annenin yanına elleri boş mu göndereceksin? Dedi.
    Bunun üzerine tekrar elimi saçlarına doğru uzattım. O an sanki şimşek çaktı. Mezarda bir aydınlık oluştu. Oğlumun o güzel yüzü güller gibi açıldı. Yani demek istedi ki: “ Peki baba gel al da götür.”
    Koklayarak, öperek ıslattığım saçlarına elimi attığımda avucum saçlarla dolmuştu. “Allah’ım, çok şükür varlığına” dedim. Saçları aldım hemen cebime koydum. O anki muradıma nail oldum.
    Mezardan ayrılma zamanımız gelmişti. Neredeyse gün batacaktı. Mezarı kapatmadan önce yavrumu tekrar tekrar öptüm. Hem yüzünü hem kefenini hem de saçlarını öperek tekrar akıttım mezarına durmayan gözyaşlarımı.
    Mezarı kapatırken birkaç avuç toprak aldım. Toprağı da saçlarla birlikte annesinin verdiği işlemeli mendilime sarıp cebime koydum. Mezarın başından ayrılırken şehidimin ve diğer şehitlerin ruhuna tekrar Fatiha okudum.
    Okuduklarımı yüce Allah’a kabul eder diye bağışladım. Mezardan ayrılırken ayaklarım hiç öne doğru gitmiyordu. Diyordum ki: “Yarab ben nasıl yaşadım, o mezardan nasıl sağ çıktım?”
    O acılı ortamdan ayrılıp Alay Komutanının yanına gelip ellerini öptüm, sarıldım ağladım. Kendisine: “Senden Allah razı olsun” dedim ve yine gözyaşı dökerek ayrıldım. Bana yol harçlığı da veren komutandan ayrıldıktan sonra hemşerimiz Mehmetçiklerle de vedalaştık.
    Onların memlekete, sılaya selamlarını, annesi Safiye Hanım’a da emanetleri götürmek üzere memlekete hareket ettim. Yine bir sürü zorluklarla ulaştım.
    Eve geldim, eşim ve diğer aile bireyleri beni karşıladılar. Hep beraber ağlaşıyorduk. Biraz sakinleşip kendime geldiğimde yaşadıklarımı anlattım. Yavrumuzun emanetlerini açıp evdekilere gösterdikten sonra annesine teslim ettim.
    Mendilimin içindeki saçları ve mezar toprağını defalarca öpüp koynuna koyan anne Safiye Hanım baygınlıklar geçiriyor, bir türlü tahammül gösteremiyordu. Günler bu ağlamalar sızlamalarla geçti. Ama zaman o yaranın üstünü geçici de olsa külle kapattı.”
    Sık sık infilak etse de ninemin yatak odasının penceresinin önündeki taşlar arasında her bahar bir ot yeşerirmiş. O, otu oğlu olarak görür ve onunla: Oğlum büyüyor, yeşeriyor diye avunurmuş. O ot sonbahara doğru sararınca vah yavrum hasta mısın niçin soldun diye sorarmış. Onunla dertleşir teselli bulurmuş. Bu olay ninemin diğer emanetlerle birlikte öbür dünyaya göçüne dek sürmüş.
    Ninem mendile sarılı saçların ve toprağın bir kısmını da anneme vermişti.
    Ninem o saçları ve toprağı bazen sandığında bazen de koynunda saklardı. Askerlik fotoğrafını da onlara ekleyerek onları koklar, öper ve teselli bulmaya çalışırdı. Annem Gülpaşa Işık Hanım da aynı şeyleri yapardı.
    Ninem Safiye Hanım hep şöyle derdi: Bu emanetler benimdir. Bunlar benimle beraber öbür dünyaya gidecek. Onları ben götüreceğim, orada şehit yavruma vereceğim. Nitekim de öyle olmuş. Ninem Safiye Hanım 1965 yılı Mart ayında rahmete kavuşunca o emanetleri isteği doğrultusunda kefeninin arasına koymuşlar ve kalıcı dünyaya kendisiyle beraber gömmüşler.
    Ruhları şâd olsun.

  • Aslan AVŞARBEY (Mülkî).”DÖNERMİŞ MEĞER”

    Anlarsın olunca heba tüm emek
    Ömür çarkı boşa dönermiş meğer
    Muhannet elinden yenilen yemek
    Ağılı bir aşa dönermiş meğer

    Değişsin dilerse kaderi çizen
    Altüst olur cümle kurulu düzen
    Mevsimler sırayı şaşırır bazen
    İlkbahardan kışa dönermiş meğer

    Can candan soğursa türlü sebepten
    Yürek et parçası olurmuş hepten
    Sevgiyle merhamet çıkınca kalpten
    Mermerden bir taşa dönermiş meğer

    Paça sıvanırsa dere görmeden
    Kanarmış ayaklar suya varmadan
    Menzile maksuda daha ermeden
    Yol yeniden başa dönermiş meğer

    Tezgâhını kursan gülün dalından
    İlmek ilmek örsen zülüf telinden
    Aşk kumaşı cahil terzi elinden
    Kırpılıp da kuşa dönermiş meğer

    Yüzüne vurunca acı gerçekler
    Daha gonca iken solar çiçekler
    Umut bağladığın -“cak”larla “-cek”ler
    Bir gün gelir “-mış”a dönermiş meğer

    Herkes ömür sürer kendi halince
    Yazılan yaşanır vakti gelince
    Rakibin doğuştan şanslı olunca
    Yek atsa da şeşe dönermiş meğer

    Rotayı emanet edersen köre
    Kaybolup gidersin göz göre göre
    Kanıp görünüşe basma her yere
    Kuru tahta yaşa dönermiş meğer

    Kara yazılmışsa bahtın ezelden
    Farkın kalmaz yelde uçan gazelden
    Mülkî der ki nasip yoksa güzelden
    Çirkinler de hoşa dönermiş meğer

    05.07.2018-Eskişehir

  • Bedrettin KELEŞTİMUR.”Dr. AHMET TEVFİK OZAN’IN ŞİİR DÜNYASI”

    Bu kürsüden Anar’ın sanat hayatını anlatırken, onu en fazla etkileyen,
    “sanatçı anne ve babası olduğunu…” ifade etmiştik!
    Aile bir okuldur, çevre bir okuldur…
    O okulda, “ninniler, masallar, efsanelerin büyüleyici anlatımları…”
    Bir kaidedir, “sanatı; aile, çevre ve ilim muhiti besler!”
    Şairimiz Dr. A. Tevfik Ozan’ın yetiştiği muhit çok önemlidir
    Son 150 yıl içerisinde birçok ‘mütefekkiri yetiştiren…’ Harput;
    Harput’un, tarihten süzülerek gelen; ‘iklimidir…’
    O iklimi bizler, “coğrafyanın kültür, sanat, edebiyat, musiki…
    Ve ilim muhiti…” olarak tanımlarız!
    Tevfik Ozan, ‘şair, sanatçı ruhlu bir babanın evladıdır!’
    Şairimizin yetiştiği ortam ve ‘şiirin büyüleyici gücü…’
    ***
    Harput, ‘buzluk bağlarından…’ başlayan hayat yolculuğu!
    O yolcuyu, “roman kahramanı…” olarak anlatmak isterdim
    Elazığ Lisesi’nden Hacettepe Üniversitesine uzanan,
    “Tıp Eğitimi Yolculuğu…”
    Şu mısralar herşeyi anlatmaya yeter de, aratar bile;
    “Bir kurşuni bulut, bir ağır sistir…
    Gecesi Mamağın zulmün elinde
    Dostlar bir soluktur, bir can nefestir
    Copla ıslatılmış(!) görüş gününde
    Ben
    Hükümetin manevi şahsiyetini
    Tahrikten yatan
    Mehmet Rasim oğlu
    Ahmet Tevfik Ozan!..”
    ***
    Ahmet Tevfik Ozan’ın, “azmi, iradesi ve mücadelesi…”
    İmanla birleşen o güçlü irade, ‘şirine de…’ yansıyacaktır
    Mısralarda, ‘şairin dünyasıyla…’ buluşursunuz!
    O dünyada, Anadolu insanının ‘sağduyusu…’
    O dünyada, Anadolu insanının ‘idealizmi…’
    Hayata, ‘yürekli dokunuşu…’ vardır.
    “Türk Edebiyatı, Töre, Doğuş, Devlet, Divan, Yağmur, Erciyes,
    Kültür ve Sanat, Yeni Düşünce, Konevi, Hedef, Gözyaşı,
    Mina, Hasret, Çağrı, Nizam-ı Âlem, Ana, Gergef, Ülküm,
    Bozkurt ve Liseli Genç…” dergilerinde, “bir ekol…” olacaktır!
    Şairimizin 1970’li yıllarda başlayan, ‘sanat hayatını…’
    Ankara, Erzurum, Kayseri’de kâh eğitim yıllarında…
    Balıkesir, Kayseri’de, sağlık teşkilatında aldığı görev yıllarında…
    Kayseri Erciyes Üni. Akademik yıllarında…
    Bulunduğu konumu, “sanatını, edebiyat mahfillerinde…”
    Bir kürsü haline getirecekler!
    Anadolu’nun da dışına taşarak, ‘gönül coğrafyamızla…’ bütünleşecekler
    Kayseri Erciyes Üni. Yüksek Lisans ve Doktorasını yaptıktan sonra,
    Yıllar sonra, “gurbetten sılaya…” dönüşü…
    Hayatında ‘yeni bir döneme…’ adım atışı!
    Fırat Üniversitesi Tıp Fakültesine, ‘öğretim üyesi…’ olarak;
    Yıllarca, “Sıla-i rahim…” yaptığı, “Ata Ocağına…” dönecektir.
    Elazığ’da, ‘sanat ve edebiyat dostlarıyla…’ biraraya gelecektir.
    “Şiirimin ABC’si…” bir bakıma; “hayatın ABC’sidir…”
    ***
    Tevfik Ozan, ‘sanat ve Edebiyat dünyamızla…’ içiçedir
    İlimizde yayın yapan, Kanal Fırat Televizyonunda;
    “Ardıç Dalı…” isimli; sürekli programlar yapmaktadır.
    TYB, İlesam, GESAM’ın aktif üyesi olan A. Tevfik Ozan’ın,
    “Kâinat Şiiristan, Dağlar Ardı Şiirleri, Şeyma Ceylan Yüreği…”
    İsimli şiir kitaplarının yanısıra;
    “Şiirden Taşan Sözler” ismiyle Deneme türünde eseri kaleme alacaklar!
    Anılarını, “Taş ve Tebessüm” adıyla kitaplaştırmışlar!
    Ozan’ın, ‘başarılı’ resim ve karikatür çalışmalarına da şahit oluyoruz.
    Şiirlerinde ki tema; “Vatan, Millet, Aşk, Ölüm ve Doğa…” üzerinedir.
    Şairimiz dünyada ismi sıklıkla anılan ve bilinen,
    Ve günümüzde UNESCO’nun desteklerinde gerçekleştirilen,
    “Uluslararası Struga Şiir Akşamlarına…”
    Türkiye’yi temsilen katılmışlardır.
    Struga Şiir Akşamlarının tarihi incelendiğinde, Türkiye’den;
    Fazıl Hüsnü Dağlarca, Melih Cevdet, Turgut Uyar, Behçet Necatigil,
    Yavuz Bülent Bakiler, Özdemir İnce, Hilmi Yavuz, Edip Cansever,
    Oktay Akbal, Talat S. Halman, Ataol Behramoğlu gibi şairleri de görüyoruz.
    Şairimiz, ‘sivil hayatta…’ önemli organizasyonların,
    ‘paydaşları içerisinde de…’ yer almışlar!
    Bunların arasında önemli Vakıf ve Derneklerde yer almaktadır!
    “1998 yılından bu yana Türkiye Boks Federasyonu Üyesi
    Ve Sağlık Kurulu Temsilcisidir…
    ***
    Ahmet Tevfik Ozan, Türkiye’nin birçok illerinde gerçekleştirilen,
    Şiir ve Sanat Organizasyonlarına katılmakta olup,
    Gittiği her muhitte, Elazığ Şehrimizi temsil etmektedir.
    Şairimiz Elazığ’a geldikten sonra da,
    Birçok STK’larda görevler üstlenmişler…
    Özellikle de, “Uluslararası Hazar Şiir Akşamlarında…”
    MANAS’ın altyapısında roller üstlendiği;
    Onlarca organizasyonda, A.Tevfik Ozan ismini görmekteyiz!
    Ahmet Tevfik Ozan, ‘şiir dilini…’ çok iyi kullanır
    Ve kendisine ait, ‘bir üsluba…’ sahiptir
    Anılar, olaylar, hayatından kesitler; ‘şiirine…’ malzemedir!
    Yaşanmış hayat, “şiirin dilinde…” ibret verisi bir derse/ bir nasihata dönüşür!
    Çizgiler, renkler, desenler, motiflerde,
    Şairin mısralara akseden ‘kimliği/ veya resmidir!’
    O zengin kimlik sizleri, ‘iman ve aksiyon limanına…’ taşıyacaktır
    “Nesrin bittiği yerde şiir başlar!”
    Şiir de, söz daha duru ve daha samimidir
    Şiir de, ‘gönül dili…’ sizlere tebessüm edecektir
    Şiir sanatı, ‘ak yazı…’ olarak da tarif edilir
    “Ellerim kırılsaydı, şair olmasaydım ben!..
    Bir dalda, bir çiçekte yazılmış duruyorken
    En muhteşem bir şiir, belki; bir bahar kadar!
    Ellerim kırılsaydı, şair olmasaydım ben!..”
    Şairimiz, “Kâinat Şiiristan!” der
    Necip Fazıl Kısakürek, tefekkür lisanıyla;
    Sükûtu tercih edecek ve ‘teslimiyet…’ gösterir
    “Anladım işi; sanat Allah’ı aramakmış;
    Marifet bu, gerisi yalnız çelik-çomakmış.”
    Kâinatın ilahi nizamında; ‘örneksiz, misalsiz, tarifsiz…’
    Muazzam bir ahenk görürsünüz!
    Sevginin cevherinde iman;
    İman da, sadece haktanmış dersiniz…

  • Ahmet DİVRİKLOĞLU.”YAKARIŞ”

    Es bağrıma bâd-ı sabâ
    Yanan bu can küle dönsün
    Koşuyorum bir seraba
    Bahtım çölde Nil’e dönsün.

    Arınayım kibirimden
    Tüyce hafiflesin beden
    Nefsim beni bitirmeden
    Yaban olup ele dönsün.

    Eğilmesin darda başım
    Hicrandadır gönül kuşum
    Sineme akan gözyaşım
    İstiyorum sele dönsün.

    Semaya açık elinden
    Duam uçsun zar-ı demden
    Teslim olan benliğimden
    Giden nefis köle olsun.

    Bir lokma bir hırka yeter
    Gönül sazım figan eder
    Kopmadan sazta perdeler
    Hak Hak diyen tele dönsün.

    Tufan yeter, Hakk’a yürü
    Ol artık bir gönül eri
    Taa… kal-u beladan beri
    Bülbül gönlün güle dönsün.

  • Dr. Mehmet DOĞAN.”ALKIŞLAR PERFORMANS”

    Bazı kelimeler var ki birçok anlamı karşılayacak şekilde yerli yersiz kullanılıyor ve mahiyeti bilinmeden yaygınlaşıyor. Bunların çoğunlukla uydurma ve yabancı kaynaklı kelimeler olduğunu söyleyebiliriz. Mesela teklif, tavsiye ve hatta telkin yerine ekseriya “öneri” deniliyor.
    Bu tür kelimelere gerçek mânaları bilinmeden veya dikkate alınmadan yakıştırmalarla birçok anlam veriliyor. Yabancı dillerden tercüme yapılırken kelimelerin dilimizdeki karşılıklarını bulunmak zahmetine girilmiyor ve bu kelimeler çeşitli sebeplerle -ve en çok da zihin tembelliği sebebiyle- yaygınlaşıyor. Son yıllarda birçok manaya gelecek şekilde kullanılan kelimeler arasında “performans” belki de ilk sırada yer alıyor. “Perform” Latince menşeli bir kelime. İngilizcede “yapma, ifa etme, icra etme, temaşa ettirme, sahneleme, temsil etme” gibi anlamları karşılayacak şekilde kullanılıyor.
    Perform kelimesine bu anlamları veren Mehmet Gülbahar, “performance”ı, “ifa, icra, iş, amel, ikmal, hareket, oyun, temsil” olarak açıklıyor (İngilizce-Türkçe Büyük Lügat, 2. c., 1947).
    Bu kelime değil 1947’de, 1977’de bile umumî sözlüklerimize giremiyor. Onu ancak Türkçe Sözlük’ün 1983 baskısında görüyoruz: “1. Her hangi bir başarı. 2. Bir sporcunun yapabileceği en iyi derece; takat, takat sınırı.” Bu açıklamayı okuduktan sonra “başarı” ve “takat” varken “performans”a ne gerek var diyebiliriz!
    Fransızcadan Türkçeye sözlüklerimizde ilk Hasan Bedreddin’in Küçük Lügat’inde rastlıyoruz “performance” a. 1928 baskılı bu kitaptaki açıklama şöyle: “Teşhir edilen bir yarış atının veya herhangi bir şampiyonun kazandığı muvaffakiyet, alkış.” Kelimenin dilimize bilhassa at yarışları dolayısıyla bir spor terimi olarak girdiğini M. Nihat Özön’ün Türkçe Yabancı Kelimeler Sözlüğü’ne bakarak söyleyebiliriz. 1961’de yayınlanan bu sözlükteki açıklama şöyle: “At, otomobil, uçak yarışlarında yarışçıların her yarışta kazandıklarının sonucu.” Tecrübeli edebiyatçımız ve sözlükçümüz kelimeyi açıklamakta bir hayli zorlanmışa benziyor! Şu sıralar kullanılma sıklığı iyice artmış olan bu kelimenin artık ne H. Bedreddin’in ne de Mustafa Nihat’ın açıkladıkları kelime olmadığını söyleyebiliriz.
    Orta öğretimde çocuklarımız “performans ödevi” yapıyorlar! Türk dili ve edebiyatı öğretim programına göre, “çeşitli ve çok sayıda ölçme aracı kullanılarak sistematik bir biçimde yapılan değerlendirmenin sonuçları, sadece not vermek için değil; öğrencilere performansları hakkında geri bildirim verme… amacıyla (da) kullanılabilir.”
    Millî Eğitim Bakanlığı, dil konusunda en fazla hassasiyet göstermesi gereken kurum. Bu kurumun diline bu kelimeyi kim musallat etti? Eskiden “ev ödevi” vardı. Yer belirten bir tanımlama bu. Bundan vaz geçilmiş, başarı ölçmeye yönelik bir adlandırma tercih edilmiş. Neden “başarı ödevi, başarı ölçme ödevi, yeterlilik ölçme ödevi, değerlendirme ödevi” gibi Türkçe adlar konulmuyor da “performans” tercih ediliyor? Bu soruya verilecek makul bir cevap olmadığını düşünüyorum. Üstüne üstlük “performans ödev”lerinin amacına ulaşmadığını, bu ödevleri öğrencilerin değil, velilerin yaptığını, bu yüzden de kaldırılması gerektiğini söyleyenler bir hayli yekûn tutuyor.

    Performans her yerde!
    2005’te kabul edilen Belediyeler Kanunu’nda belediye meclisinin görevleri arasında “belediye faaliyetlerinin ve personelinin performans ölçütlerini görüşmek ve kabul etmek” de var. Belediye başkanı ise “belediye faaliyetlerinin ve personelinin performans ölçütlerini hazırlamak ve uygulamak, izlemek ve değerlendirmek, bunlarla ilgili raporları meclise sunmak” ile vazifeli. Keza başkanlar “stratejik plân ve performans programı” hazırlamakla yükümlüler…
    Devlet Personel Başkanlığı, memurların başarılarının, verimliliklerinin ölçülmesi için yönetmelik hazırlıyor, bu yayın organları tarafından “Kamu personeli için performans yönetmelik taslağı” olarak duyuruluyor. İlle de yabancı dil olacak! Devlet Personel Başkanlığı hassasiyet gösteriyor, bu kelimeyi kullanmıyor, ama meşhur YÖK’ümüz yönetmeliğinde kelimeyi kullanmakta beis görmüyor:
    “Bu yönetmelik, yükseköğretim kurumlarının döner sermaye faaliyetleri çerçevesinde; hizmet sunum şartları ve kriterleri de dikkate alınmak suretiyle personelin unvanı, görevi, çalışma şartları ve süresi, eğitim- öğretim ve araştırma faaliyetleri ve meslekî uygulamalar ile ilgili performansı ve özellik arz eden riskli bölümlerde çalışma gibi hizmete katkı unsurları esas alınarak yapılacak ek ödeme oranları ile bu ödemelerin usul ve esaslarını belirlemek amacıyla hazırlanmıştır.”
    Demek ki, bu kelime şu andaki kullanılma şekliyle sporla ilgili değil sadece. İşte Millî Eğitim’de “başarı”, belediyelerde “verimlilik” yerine kullanılıyor. Yine de bu kelimenin en sık kullanıldığı alanlar okullar ve belediyeler değil. İşte bir haber: “Perşembe ve cuma günü cafemizin duvarlarına uygulanacak canlı resim performansı olacaktır.” Cümlenin Türkçe nezdindeki durumunu bir yana bırakalım. Nedir “canlı resim performansı?” Demek bunun cansızı da var!
    Bu cümleden “performans”ın sergi, teşhir anlamında kullanıldığını çıkarabiliriz. Peki, “canlı”sı ne oluyor? Resim herkesin gözü önünde yapılacak! Buna “uygulamalı resim sergisi” diyebiliriz. “Ressam (filan, feşmekân) alışveriş merkezinin yaz etkinlikleri kapsamında AVM girişinde canlı performans sergiledi. Beyaz, tuval üzerine yağlı boya eserini ziyaretçilerin meraklı bakışları arasında tamamladı.”
    Elektronik ortamda gezinen şu cümleye bakalım: “Resim ve video reklamlarınız yayınlandıktan sonra, Google Görüntülü Reklam Ağı’nda nasıl performans gösterdiklerini izlemek isteyebilirsiniz.” Burada bir ürünün ne kadar ilgi çektiği ölçülmek isteniyor. Acaba “rağbet” mi desek?
    Ha, bir de “performans sanatı” varmış! 1960’lı yıllarda ortaya çıkan, izleyicinin önünde canlı olarak icra edilen bir sanat biçimi imiş. Şu bizim “tuluat”a veya “irtical” e ne kadar benziyor değil mi? Daha “müzik performansı haberleri”ne gelmedik! “Adı Mutluluk – Gonca’dan şahane bir müzik performansı… Ankaralı Ferdi’nin Müzik performansı…” Buna düpedüz “icra” derdik! Müzik sanatçıları eserleri icra ederler, okurlar, seslendirirlerdi!
    İşte aynı ortamdan bir cümle: “Soğuk havada koşmak performansı artırıyor!” Sen neymişsin be “performans”! Seni artırmak için habire koşmuşuz demek ki! Az zamanda epey de mesafe katetmişiz. Sözlüklerimizden oyun, temsil, icra, gösteri, sunum, teşhir, sergileme, başarı, verimlilik, değerlendirme, takat, rağbet, tuluat, irtical… kelimelerini çıkarsak yeri var.
    Hani Hasan Bedreddin ilk defa “alkış” anlamı vermişti ya performansa. Performansı alkışlamak lâzım, az zamanda müthiş performans gösterdi!
    Alkışlar “performans”! Senin performansın, bizim başarısızlığımız!

  • Abdulkadir TÜRK.”ANLADIM Kİ…”

    Fısıldadım atinin kulaklarına.
    Mazinin uykusuz muştularını,
    Haramsız sabırlarını,
    Buğulu gözlü sabahlarını.
    Fısıldadım.
    Bir bir kulaklarına atinin.
    Parçaladım da geldim.
    Küfrün hayâsız suratını.
    Karanlığın uğursuz dehlizini.
    Aştım da geldim.
    Zamanın inatçı bendini.
    Taştım da geldim.
    İblisin hileli seddini.
    Dağ dağ büyüttüm sevdalarımı.
    Zafer tepesinde çektim göndere.
    Göklere.
    Ay yıldızlı atlaslar açtım.
    Gecelere.
    Umut kandilleri astım.
    Hilâl bakışlı,
    Helâl nakışlı,
    Kızlarımla, kızanlarımla.
    Gebe bıraktım bulutları zaferlerime.
    Kardelenler niyaza durdu.
    Sol yanımda.
    Karanfiller renk renk güldü.
    Her yanımda.
    Anladım ki.
    Yalnız değilim ben.
    Çile yolunda.

  • Abdullah SATOĞLU.”Geleneğe bağlı yeniliğe açık şair -ALİ AKBAŞ”

    Üniversite tahsilini, o dönemin ünlü akademisyenleri Prof. Dr. Mehmet Kaplan, Prof. Dr. Ali Nihat Tarlan ve Prof. Dr. Reşit Rahmeti Arat gibi fikir ve bilim adamlarının rahle-i tedrisinden geçerek tamamlayan Ali Akbaş, günümüzün önde gelen seçkin şairlerinden biridir. O, kendisiyle yapılan bir röportajda, şiirin işleviyle ilgili görüşlerini anlatırken şöyle diyordu:
    “Şiirde bütün sanatlar, insanoğluna bir rikkat, bir incelik, yüksek bir duyarlık getirir. Odunu adam eder, vatandaşı vatandaş eder. Hep maddenin sınırları içerisinde dönüp dolaşırsak, hayat çoraklaşır. Din, felsefe, sanat, insanı ilkellikten kurtaran, bir metafizik, bir mânevi âleme köprü kurduran güzel insanî değerlerdir. Bunlar olmazsa, canavarlaşır insanlar..” (1)
    Bizim kızlar bulmayınca dengini
    Kimi türkü yakar, kimi kendini.
    Bahar seli gibi yıkar bendini
    Bir kanlı deredir bizim türküler.

    Bağlama dediğin üç tel bir tahta
    Ne şaha baş eğmiş, ne taca tahta.
    Tüm dertleri özetlemiş bir ah’ta
    Bozkırda nâradır bizim türküler.
    mısralarında da görüldüğü gibi, “ gözden kaçan mahzun güzelliklerin ve alelâdedeki şiirin peşinde olan “ Ali Akbaş’ın “klasik şiirimizden ses ve folklorumuzdan motifler alarak şekilleşen şiirleri, hassas ve sihirli dengelerin terkibidir.” (2)
    Ali Akbaş, 1942 yılında Kahramanmaraş’ın Elbistan ilçesine bağlı Çatova köyünde doğdu. İlk ve orta öğrenimini memleketinde, yükseköğrenimini ise İstanbul Üniversitesi-Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü’nde tamamladı. Çeşitli lise ve yüksekokullarda öğretmenlik ve idarecilik yaptı. Filim Radyo ve Televizyon Eğitim Merkezi’nde program yazarlığı yaptıktan sonra, araştırma görevlisi olarak Hacettepe Üniversitesi’ne geçti. Burada, dil üzerinde yüksek lisansını tamamladı ve Türk dili okutmanı olarak çalıştı. 1996 yılında, meslek hayatında 25 yılını doldurarak emekliye ayrıldı.
    Uzun süredir Avrasya Yazarlar Birliği Genel Başkan Yardımcılığı görevinde bulunan Ali Akbaş, arkadaşlarıyla birlikte, Divan, Doğuş Edebiyat, Kanat ve Kardeş Kalemler isimli dergileri çıkardı. Şiir ve yazıları, Töre, Erguvan, Türk Edebiyatı ve Dolunay gibi dergilerde yer aldı.
    Masal Çağı – Kuş Sofrası – Gökte Ay Portakaldır – Turna Göçü ve Eylüle Beste isimli eserleri bulunan Akbaş’ın, “Kuş Sofrası” isimli şiir kitabı, 1991’de Türkiye Yazarlar Birliği tarafından, Çocuk Edebiyatı dalında (Yılın Eseri) seçildi.
    “Bayrak” şairimiz Arif Nihat Asya, vaktiyle bir şiirinde, gelenekten, güzelden ve güzellikten anlamayan “başörtüsü” karşıtlarına şöyle takılmıştı:
    Kim demiş ki;
    “Başörtüsüydü o?”
    Başımızın sâde örtüsü değil
    Süsüydü o!

    Altında saçlarımız
    Arkadan, ne hoş sarkardı;
    Kimimizde –örgü örgü- sarmaşıklaşır
    Kimimizde su olup akardı.

    Şu bu nâmına “yasak!” demiş
    Bulundunuz ezelden;
    Ne olurdu anlasaydınız biraz da
    Güzellikten, güzelden…(3)
    “Yersiz süslemelere ve iri sözlere itibar etmeyen ve özdeki tevazuu, üslûbuna yalınlık olarak yansıtan” Ali Akbaş da, polemiğe kaçmadan ve işin inanç tarafına dokunmadan, başörtüsünü şöyle şiirleştirmiştir:
    Yemenidir, yaşmaktır
    Bayraktır başörtüsü.
    Şimdi öz vatanında
    Tutsaktır başörtüsü.

    Düşme arsız izine
    Kanma yalan sözüne.
    Bacımın gül yüzüne
    Yapraktır başörtüsü.

    Oyası el örgüsü
    Namusun tel örgüsü.
    Nene Hatun’un süsü
    Ak paktır başörtüsü.(4)
    Ali Akbaş’ın, ünlü şairimiz Faruk Nafiz Çamlıbel’in, Cumhuriyet dönemi Türk şiirinin emsalsiz örneğini teşkil eden “Han Duvarları” ve Ahmet Hamdi Tanpınar’ın “Bursa’da Zaman” şiirlerini andıran “Göygöl” isimli meşhur şiirini okurken, “Gök mavi, göl mavi, her şey semavî” bir huzur âleminde dolaşıyor gibi olursunuz:
    Bir seher vaktinde vardık Göygöl’e
    Burda kızlar gül takıyor kâküle.

    Alev alev bir gül attım su yandı
    Sunam derin uykusundan uyandı;

    Yavaş yavaş araladı perdeyi
    Gönlüm göle düşmüş yaban ördeği

    Giyip kuşanmaya erinmiş Göygöl
    İpekten tüllere bürünmüş Göygöl.
    . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
    Mesnevi okuyup geçtik Gence’den
    İçime bir sızı düştü inceden

    Elvedâ bağlarda üzüm derenler
    Üzümü unutup hüzün derenler

    Elvedâ adını unutan şehir
    Elvedâ akmayı unutan nehir

    Ata yâdigârı Gence elvedâ
    Dalında kuruyan gonca elvedâ!
    Şairimiz, “gidenin gelmediği” Yemen’de, üç yavrusunu şehit veren ve bağrına taş basan asil Türk anasının, hüzünlü fakat vakur tavrını, “”Nine”sinin şahsında şöyle âbideleştirmiştir:
    Dolunayı saran bulut
    Başında yaşmak ninemin.
    Bebelere tek dileğim
    Yaşını aşmak ninemin.

    Seferberliğin Suna’sı,
    Solmuş saçının kınası,
    Ninem üç şehit anası,
    Alnı kardan ak ninemin.

    Seccadesi çiçek çiçek
    Ninem cici, ninem gökçek.
    Göçmen kuşlarla göçecek
    Mekânı Uçmak ninemin.

    Masal anlat bana masal
    Hey dili şeker, dili bal.
    Su alıyor artık sandal,
    Yolu “Emr-i Hak” ninemin.(5)
    ———————————-
    (1)Mehmet Nuri Yardım: Türk Şiirinden Portreler-İstanbul 2001, Sayfa 262-
    (2)Türk Dünyası Şiir Güldestesi – Sayfa 90
    (3)Tercüman Gazetesi: 11 Ekim 1973
    (4)Ali Akbaş: Turna Göçü – Ankara 2011, Sayfa 48
    (5)Türkiye Takvimi: 22 Zil-Hicce 1434

  • A. Turan ERDOĞAN.”SONSUZLUK DİYARI”

    Ufuk kızıl rengin öfkesini kusuyor
    Bulutlar ağlıyor, şimşekler çakıyor,
    Hayatın acı bûsesi kemendini atıyor,
    Yaşamak ne zormuş, geçmişe selam,

    Yokluktan gelen garip bir kuldu,
    Dünya konağında bir ara durdu,
    Sonsuzluk diyarının sırrını buldu,
    Mekânın cennet ola ! Kabire selam.

    Hayat, oyun ve eğlenceden ibaret,
    Anlayana her şey çok açık bir ibret,
    Yol uzun, çile çok, birazcık sabret,
    Durakta kontrol var, sonsuza selam.

    Rahman’ın askerleri hesaba çekti,
    Karışık ince ayrıntılar orada tekti,
    Makamlar, mevkiler suyunu çekti,
    Yol uzun, işin zor, dostlara selam.

    Gün kavuşma günü, yüzler gülüyor,
    Ruhum, bedenim hep O’nu özlüyor,
    Büyükler uçtu, küçükler yürüyor,
    Havzın ne güzel! Rahman’a selam.

  • M. Halistin KUKUL.”HAYÂLİMİZ, ÜLKÜMÜZDÜR”

    Zihnimiz; en umulmadık, uzanabileceği en ücrâ noktalara kadar ulaşabilme kabiliyetiyle donanımlı olarak yaratılmıştır. Tabiî ki, Allahü teâlâ, her insana ayrı vasıf ve kudrette bir zihin hüneri bahşetmiştir.
    Hayâl gücümüz, hayâl âlemimizin büyüklüğü ölçüsünde yakalayıcı, keşfedici ve hâdiselere nüfuz edici olur. Hayâl gibi, dediklerimiz de, bunun içindedir. Hayâle dalmak da…
    Kâh hayâle kapılırız, kâh hayâlimizden bir şeyler geçer ammâ, müspet veya menfî, her ‘şey’, mutlaka, kısır veya devamlı bir hedefe/ülküye müstenittir. Şâyet, akıl ile işbirliği yaptığı zaman, uygun görülecek bir hâl mevcut görünmüyorsa, âkîm/kısır/netîcesiz kalır.
    Bir şey var ki, o da “hayâl kırıklığı”dır; bizi, kıpırdayamaz hâle sokar/getirir. Elbette ki, bu, mevzûmuzun hâricindedir.
    Hayâller, bazen, asılsız tasavvurlar olarak da telâkkî edilebilir ki, doğru oldukları cihetler de vardır. Bunlara, kuru hayâl, ham hayâl de diyebilirim ki, her tasavvurun mutlaka tahakkuk etmesi de gerekmez. Mühim olan, azim üzerinde bulunmaktır. Bu bakımdan, bazı kişilerin hoşlanmadıkları “hayâle kapılmak” tâbirini çok beğenirim. Hayâle kapılmak, kendini rüzgâra bırakmaktır… Git gidebildiğin kadar!..
    Hayâle kapılmadan ne yapılabilir ki? Hayâlimden geçmeden, hangi işi başlatabilirim ki?
    Hayâle sığmayan şeyleri, bazen de hayâlimiz almayabilir!..
    Meselâ; benim “Geleceğe Sesleniş”imin ilk dörtlüğündeki böyledir:
    “Bu vatan benim, güzelliği hayâle sığmaz;
    Bu çakıl taşı benimdir, kim der ki, bir işe yaramaz!
    Sil ortalıktan bütün kinleri kardeşim,
    Topla hepsini bana yaz!”
    Bastırılmış, sıkıştırılmış, hapsedilmiş hayâllerden ve duygulardan söz etmiyorum. Geniş ufuklu, açık muhayyileli, muhakemeli, tasavvurlu idrâkleri dillendirmek istiyorum.
    Büyük Şâirimiz Yahya Kemal’in, Deniz Türküsü başlıklı şiirinin sonundaki: “İnsan, âlemde hayâl ettiği müddetçe yaşar.”
    Mısrâının, şâhidi olarak, her birimiz, yaşanan her ânın bir maksadının, her maksadının da bir hedefinin olması gerektiğini biliriz.
    Hayâl, benim nezdimde ülküdür. Geçmiş, hayâl edilmez. Ona hasret duyulabilir.
    Yahya Kemâl, Düşünce adlı şiirinde de şöyle der: “Hülyası kalmayınca hayâtın ne zevki var?”
    Demek ki, hülya, hayâl… hayat için çok lüzumlu ve mühim bir değerdir.
    Bâkî ise, “hayalin, gelip geçici heveslerin ifadesi olmamasını tavsiye/îkaz eder ve ona, bir başka gözle bakar:
    “Cihân efsânedir aldanma Bâkî
    Gam ü şâdî hayâl ü hâba benzer”
    (Bâkî, cihân efsânedir (gelip geçicidir), (sakın, ona)aldanma
    (Ondaki) Gam/hüzün/sıkıntı ve (ondaki) sevinç/neşe, hayâl ve uykuya benzer)
    Mehmet Âkif ise:
    “Hayır, hayâl ile yoktur benim alışverişim
    İnan ki her ne demişsem görüp de söylemişim”
    demesine rağmen, Çanakkale Şehitleri için yazdığı şiirini, orayı hiç görmeden, harp şartlarını hiç yaşamadan tamamen hayâl ile yazmıştır. Yâni, hayâl bu kadar önemlidir!..
    Duygularımız, şu, şu, şu, şu… diye sayılabilir fakat hayâlimiz, duygularımızın fevkinde, alabildiğine ve olabildiğincedir. Hep arar, hep yürür, hep koşar, hep atılır, hep coşar, hep sınırları zorlar ve zaman zaman da aşar… Ancak, bir tek hudutsuzluk onun harcı değildir!.. Duygunun yâni hissin vasıtaları vardır. O; bu vasıtalarla sınırlıdır. Fakat duygu/his, düşünceye daha yakın durur. Bu bakımdan, hayâl, daha âfâkî hattâ havâî görünür.
    Duygulu ve duygusuz olma’nın ikisi de, ayrı ayrı birer duygu hâlidir. Fakat hayâlsizlik diye bir hâlin olması da mümkün değildir. Bu bakımlardan, hayâlimiz, cap-canlıdır. Hayâlimiz, ülkülerimizin hakikati yakalama cehdidir. Hayâlimiz, ülkümüzün, işaret fişeğidir.
    Necip Fâzıl, Kaldırımlar-1’de:
    “Yolumun karanlığa saplanan noktasında,
    Sanki beni bekleyen bir hayâl görüyorum”
    Derken; “nokta”da, bir şeyler sezmişti. Orada, kendisini ‘bekleyen’ o “bir hayâl”, O’nun bütün varlığı idi.
    “Ne İleri, Ne Geri” şiirine ise şöyle başlıyor:
    “Ne ileri, ne geri;
    Kimlerin var haberi
    Benim sonsuz dünyamdan?
    Ve devam ediyor:
    “Belki sabahtan beri
    Ve belki de akşamdan,
    Bakıyorum bir camdan,
    Renk renk billûr ehramdan,
    Haberim yok, rüyamdan,
    Ne ileri, ne geri!
    ….
    Vaz geç onlardan vaz geç!
    İstediğin bu değil;
    Ve o değil, şu değil.
    Eğil, ruhuma eğil!
    Bin hayâl içinden geç
    Ve benim hülyamı seç!”
    Şair; “sonsuz dünyamdan” haberi olmayanlara, nihâî sözünü söylüyor: Bütün her şeyden “vaz geç” ve “Bin hayâl içinden geç/ Ve benim hülyamı seç.”
    “Bin”; temsilî bir “bin”dir. “Sonsuz dünyam”ın, sonu’dur. Hayâl, budur!..
    Bütün temennilerimiz, arzularımız, isteklerimiz, ricalarımız, tasavvurlarımız, taleplerimiz, tekliflerimiz, ihtiraslarımız, sevgilerimiz, ümitlerimiz… müspet veya menfî hâlleri dâhil, hayâllerimizin içindedir ve hayâllerimize teslimdir.

  • Sedat GÜNAY.”AH KARAKIZ AH…”

    Aaahh Karakız, Aaahh Karakız,
    İçerimde kanayan yara kız.
    Vefasız çıktın vefasız,
    Ayda yılda bir olsun sor, ara kız…

    Terk ettin ansızın hiç yoktan,
    Mahzun ve yetim bıraktın beni,
    Çekip gittin meçhule, boş yere kız…

    Yine de sana dua ederim ben,
    Allah gönlüne göre vere kız…

    Ben senin aşkının cefasını çekerken
    Özlemle vuslatı beklerken,
    Koklamaya kıyamazken,
    Bu nasıl adalettir,
    Yadeller sefanı süre kız…

    Beni yaşarken öldürdün,
    Sana da gelir bir gün sıra kız…

    Seni çok sevdiğimi,
    Aşkından kar gibi eridiğimi,
    Unutma ömrümce bu sırrımı,
    Bu acı gerçeğimi,
    Yolun, bahtın, talihin açık olsun,
    Allah’a emanet ol karakız…

    (Sahipsiz Şiirler-2018 s:33)

  • Cumakul RECEB.”TÜRKİY TİLİM (TÜRK DİLİM)”

    Başım üzre sen misâl-i sayeban Türkiy tilim,
    Közge nur, belge medaru, tenge can Türkiy tilim.
    (Başımın üstünde gölge gibisin Türk dilim,
    Göze nur, bele kuvvet, tene can Türk dilim.)

    Menge tünler Yessevî’den mesneviler söyleding
    Songra bahş etting sen til, zeban Türkiy tilim.
    (Bana geceleri Yesevi’den mesneviler söyledin,
    Sonra bahş ettin sen dil, lisan Türk dilim.)

    Pâk teningge tıg-ı hançer sançtiler ağyarlering
    Kaşğariy bitgen kitabden tapting şan Türkiy tilim.
    (Pak tenine hançer okunu sapladılar düşmanların
    Kaşgari’nin yazdığı kitaptan buldun şan Türk dilim.)

    Yığlading garlar içinde ah urib, feryad çekib,
    Song Nevaiy bağrıdan tapding mekân Türkiy tilim.
    (Ağladın mağaralar içinde ah çekip, feryad ederek
    Sonunda Nevaî’nin bağrında mekân buldun Türk dilim)

    Mirza Babür’den gazel keltirding Hint mülkiden,
    Yığladı song Merğılanu Andican Türkiy tilim
    (Mirza Babür’den gazel getirdin Hint mülkünden,
    Ağladı sonra Mergılan ve Andican Türk dilim)

    Şeyh Sadi kişveri hayalım bend etib,
    Eyleding Yuşkinni menge yanmayan Türkiy tilim.
    ( Şeyh Sadi gibi hayalimi bağlayıp
    Eyledin Puşkin’i benimle yan yana Türk dilim.)

    Menge Meşrebden muhammes söyledingu ah urib,
    Songra göz yaş tökti hatta asman Türkiy tilim.
    (Bana Meşreb’den muhannes söyledin ah çekerek
    Sonra göz, yaş döktü; hatta gökyüzü Türk dilim)

    Kuş eding sen, tek kanatın bedniyetler kırkdılar
    Kadiriy bağrıda kurding aşiyan Türkiy tilim.
    (Kuş idin sen, lakin kanadını kötü niyetliler kırdılar,
    Kadirî’nin bağrında kurdun yuva Türk dilim.)

    Kapkara tünlerde sen dep yığladi Usmanlering,
    Boldi Furkat öz elide lâmekân Türkiy tilim.
    (Kapkara gecelerde sen diye ağladı Osmanlılar,
    Oldu Furat öz yurdunda mekânsız Türk dilim.)

    Har tanenge başge köterdi ErkinuAbdullaler,
    Keldi başing üstide hür zaman Türkiy tilim.
    ( Dikenli tenini göğe yükseltti Erkin ve Abdullalar
    Geldi başın üstüne hür zaman Türk dilim.)

    Şiir: Cumakul RECEB
    Türkiye Türkçesine Aktaran: Ertuğrul YAMAN
    (Türkistan Çınarı/Ankara -2018, s:73)

  • Remzi ZENGİN.”SANMAYASIN DÜNYA BANA KALACAK!”

    10498648_1088017144548624_2375876398071380324_o

    TOSAYAD (Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği) Başkanı,
    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temsilcisi

    Bir gün olur bu dünyadan gidersem,
    Dostlar hoşça kalın, elveda dersem,
    Ardım sıra bakıp sevinen sersem,
    Sanmasın ki dünya bana kalacak.

    Makam için mazlumları yakanlar,
    Suçsuzları mapuslara tıkanlar,
    Gariplerin hanesini yıkanlar,
    Sanmasın ki dünya bana kalacak.

    Adaleti oyun sanıp bozanlar,
    Kafasına göre hüküm düzenler,
    Bu milleti aptal sanan sazanlar,
    Sanmasın ki dünya bana kalacak

    Fakirin hakkına gözün dikenler,
    Komşu tarlasına ekin ekenler,
    Dünya malı için hatır yıkanlar,
    Sanmasın ki dünya bana kalacak.

    Remzi der ki ecel bir gün gelecek.
    Gerçek adaleti herkes bulacak.
    Boynuzsuz koç bile hakkın alacak.
    Sanmayasın dünya bana kalacak.

    (25.08.2018/Tokat)

  • Nemət Tahiri doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (27 avqust 1987-ci il)

    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbərini doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, işlərinizdə, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

    Mətbuat xidməti

    Həyat yükü

    Bir an olsun, ana haqqı,
    Onda seçər tükdən-tükü.
    Boynumuzda ana haqqı,
    Çiynimizdə övlad yükü.

    Yer üzünə kədər yağır.
    Kəndir nazik, yüküm ağır.
    Çiyinlərim oldu yağır.
    Nə ağırmış həyat yükü.

    Yerə,göyə sığmaz insan,
    Nəfsə uyar, doymaz insan,
    Son mənzilə gedər insan,
    Varı, yoxu bir at yükü.

    * * *

    Brilyant, cəvahir, qızıl,
    Özünü asıb intihar edir.
    Sanki dar ağacıdır qadın qulağı.
    Uşaqdan böyüyə hər kəsin yeri
    Bələkdi, beşikdi, hüzurdu, sevgidi
    Sığaldı qadın qucağı
    Dünyanı dəyişər hər kəlməsi…
    Kişini yaşadar, öldürər…
    Hakimdi, cəlladdı, həkimdi, dərmandı
    qadın dodağı…
    Hara getsə, cənnəti aparar ora
    Dinclikdi, ruzidi, bərəkətdi, ocaqdı,
    qadın ayağı…
    Bəzən günəş doğar üzündə
    Bəzən bulud ağlar üzündə
    Sevgi, nifrət, ümid, qayğı, məhəbbət…
    Nə istəsən, yaparsan, taparsan
    gözlərində…
    Udur kədəri, qurudar göz yaşını…
    Solmadın, solmasın qadın yanağı…

  • “Uğur Kitab Evi”ndə gənc xanım yazar Şəfa Vəliyevanın “Poçtalyona məktub” adlı yeni şeirlər kitabının təqdimat mərasimi keçiriləcək

    6 sentyabr 2018-ci il saat 15:00-da “Uğur Kitab Evi”ndə yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsi, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, «Gəncəbasar” bölgəsinin rəhbəri, “Nəsr” bölməsinin redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər mükafatçısı, gənc xanım yazar Şəfa Vəliyevanın “Poçtalyona məktub” adlı yeni şeirlər kitabının təqdimat mərasimi keçiriləcək. Kütləvi informasiya nümayəndələrinin, ictimaiyyət nümayəndələrinin, mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin, müəllifin yazar dostlarının da iştirakı gözlənilir.İştirak etmək istəyən hər kəs dəvətlidir.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • Necati OCAKÇI.”MUSTAFA CEYLAN’A”

    Taptuk dergâhında, Yunus’tur sözü
    Sivas illerinde, Veysel’dir sazı
    Şarkı nağmesinde, türküdür özü
    Şairin VİRDİDİR, Mustafa Ceylan.

    Sunumda; salonun, tek hâkimidir
    Hece denen filmin, son çekimidir
    Şiir hastanesi, başhekimidir
    Şairin DERDİDİR, Mustafa Ceylan.

    Kim bilir kaç çırak, geçti elinden
    Şair geçinenler, çeker dilinden
    Neler çekti usta, hece dalından
    Şairin GARDIDIR, Mustafa Ceylan.

    Dışı bizi yakar, içi yaralı
    Kem söz söylesen de, olmaz oralı
    Hıçkırır bestede, dağlar maralı
    Şairin MERDİDİR, Mustafa Ceylan.

    Duyguların hası, onda beslenir
    Ulaşması çok zor, yâre seslenir
    Köroğlu misali, dağa yaslanır
    Şairin YURDUDUR, Mustafa Ceylan.

    Şerre iyi demez, göz göre- göre
    İnancını süsler, ahlâkla töre
    Gülerken ısırır, yerine göre
    Şairin KURDUDUR; Mustafa Ceylan.

    Örnek ailesi, evi, barkıyla
    Hayatı döndürür, şiir çarkıyla
    Güzel demek lâf mı, yorum farkıyla
    Şiirde ORDUDUR, Mustafa Ceylan.

    Şekerle savaşı, çok uzun sürdü
    İstemezdi o da, böyle bir derdi
    Kalan ömrünü de, Gülce’ye verdi
    Ötenin ARDIDIR, Mustafa Ceylan.

    Necati ne gördü, onu da söyler
    Ceylan’ı tanıyor, şehirler köyler
    Şimdi Antalya’da, günü gün eyler
    Şiirde PARDIDIR, Mustafa Ceylan.

    22.04. 2011