Author: Delphi7

“Ergenekon yurdun adı / Börteçine kurt’un adı” diyerek yola çıkıp demir dağları erittiğimiz zaman diliminden bu yana Ötüken yakınında bir ırmaktır akar Orhun, çağıltısını duyarım geceleri içimin derinliklerinde, türkülerini, yanık yanık su sesini hissederim düşlerimde. Cengiz Han’ın Başkenti Karakurum şimdi harabeler içinde hüzünbaz saatleri yaşarken, tam onun karşısında bulunan Baykal Gölü’nün hıçkırıkları yansır rüyalı ve ter dolu yastığımın alaca gölgesine. Yansır da başımın içinde bir çıfıt çarşısı kurulur tarihten yana, sabaha uzanır benimle yorgun, argın…
Baykal Gölü’nün güney ucundan Moğolistan’ın Başkenti Urgan’a 160 km mesafedir şunun şurası. Boz yeleli atlara binerim gecenin bir yerinden, ay düşer gece kuşlarımın kanatları arasından ufkuma ve nefes nefese “Bengü Taşlar” diyarına ulaşırım.
“Yuluğ Tekin” derim ben ona, dedim ve demeye de devam ederim, yazgaçlar (Yolluğ Tigin) diye yazarlar. Varsın, yazsınlar.
Yürek sesi ile taş üstüne “çın çın” çınlamasına çivilenen sesler içinde kalırım bir anda…
Alaeddin Ata Melik Cüveyni Tarih-i Cihanküşâsında bahsetmişken kimsenin farkına varmadığı bu “Atam taşları” nice seneler sonra Batılı-Avrupalı bilim adamlarınca bulunup dili çözümlenmeye başlayınca, farkına varmış insanlık. Oysa bana sorsalardı, bana danışsalardı, uykusuz sancılı gecelerimi anlatsaydım, doldururlardı avaz avaz gökleri, sayfaları…
Sırrın sırrıydı bu “Atam Taşları”…

“En yukarıda Tanrı ve gök.
Onun aşağısında yağız yer…
Ve bu ikisinin arasında insanoğlu…
İnsanoğlunun üzerinde de “Türk kağanı”…
İşte sistematik yapı, işte toplumsal doku…
İşte içtimâi ve sosyal geometri…
Yönetim “İl” denen yapıyla ve bugünkü modern devlet anlayışını karşılayan bir yapıyla yönetim işte…
İl devlet…
Sonra,
Sonradan sonra veya ilkin ilki bir söz düşer ufkumun güneşinden.
Bu söz, Bilge Kağan sözüdür.
Türk devlet ve istiklalinin devamlılığını işaret ederek der ki:
“Ey Türk Milleti,
Üstte mavi gök çökmedikçe, altta yağız yer delinmedikçe
Senin ilini ve töre’ni kim bozabilir?”
Evet, il ve töre…
Bizi var eden varlık içinde varlık, sırrın sırrı bu işte…
İl ve töre yan yana iki mükemmel mimari ki, anlatmakla bitmez…
Töre kelimesi Orhun Abidelerinde 11 yerde geçiyor ve bunun da 6’sı il ile birlikte kullanılıyor…
“İl Gider, Töre Kalır” sözü dilimde ezberlemesine oturanda,”İlteriş” olur çıkardım gecemin bir yerinde…
İlteriş,”ili derleyip toparlayan”, yeniden yeni olup yeni devleti kuran demektir elbette…

Bilirdi yağılar, çaşıtlar, Çinliler… Töresi yıkılmadan, yıkılmazdı Türk.
Töre, yazılı değil, genel kabul görmüş kurallar manzumesi, yani örf…
Bizi biz yapan, sırrın sırrı, ortak inançlar çağlayanı…

Kültigin Abidesine bakarım bazı düşlerimde sınırsız zamanlarımda hep.
Okurum:
“Doğuda gün doğusuna, güneyde gün ortasına,
Batıda gün batısına, kuzeyde gece ortasına kadar;
Onun içindeki millet hep bana tabidir.
Bunca milleti hep düzene soktum.”

İşte Dünyanın barış ve sevgi nizamı…
Türk olmazsa, batar Dünya…
Sözümüzün burasına gül’den bir virgül atalım da; sonsuzluğun Atam Taşları hakkında bilgiler aktarayım, olur mu?
*
Yüce Türk Milleti ve Onun dil ve edebiyatının en önemli eserlerinden birisi de “Yazılı taşlar-Orhun abideleri”dir.
Yazılı edebiyatımızın en eski örneklerini teşkil eden bu abideler, varlığı, üzerindeki dil ve üslup bakımından da yeryüzünün, insanlık tarihinin eşsiz eserleridir. Bu taşlara “Bengü Taşlar” da denilmektedir.
Göktürk Alfabesi veya Orhun Alfabesi adı verilen bir alfabe ile yazılan bu eserlerdeki canlı söylev, asırların acımasız süzgecinden süzülerek, günümüze kadar gelmiş ve daha nice yüzyıllar boyunca gelecek asırları aşarak sonsuzluğa da gidecektir. Göktürk (Köktürk)lerin ikinci dönemi olan “yazılı edebiyat” dönemine ait eserlerdir ki birinci dönem sözlü edebiyat (destan dönemidir) ve yazılı değildir.
Orhun abidelerinde, Doğu Göktürklerin tarihinden, savaşlarından, komşularıyla olan ilişkilerinden, devlet ve millet yönetiminden söz edilmektedir.
Abideler, 1889 yılında Moğolistan’da Orhun Vadisi’nde bulunmuştur.
1893 yılında Danimarkalı dilbilimci Vilhelm Thomsen ve Rus Türkolog Vasili Radlof birlikte çalışarak bu bengü taşların dilini çözmeye çalışmışlardır. Her iki bilim adamının çalışmaları, 15 Aralık günü Danimarka Kraliyet Bilimler Akademisi’nde bütün bilim dünyasına açıklanmıştır.
Orhun abidelerinde uygulanan yazı sistemi Türk Milletinin ağız yapısına, dil ve hafızasına uygun bir yazı sistemidir. Adeta, millî veznimiz hecenin raksıdır diyebiliriz. Hece yazısı ile alfabetik sistemin muhteşem bir karışımı gibidir.
“Ünlü işaretlerinin kullanılışı sınırlı olup belirli yazım kurallarına bağlıdır. Ünsüz işaretleri de çoğu kez ünlü ile başlayıp ilgili ünsüzle sona eren heceleri veya ses gruplarını gösterir. Belirli bazı durumlarda ise ünsüz işaretleri yalnızca ünlü veya ünsüz çifti değerindedir.”
Dini hem de din dışı konular işlendiği abidelerimiz, tarih, coğrafya ve edebiyata kaynak olacak niteliktedir.
Tarihimizi, toplumun yaşama biçimini, dünyaya bakış tarzını anlatmaktadır.
Kitabelerde halkı yönetenlerin halkı aydınlatması, yaptıklarının hesabını da halka vermesi gerektiği belirtilir.
Bugün Çin sınırları içinde kalan ve dünyadan gizlenen “Türk Piramitleri”ni bir yana bırakacak olur isek, dünyanın yazılı mirasının ve Türk Milleti varlığının benzersiz abideleri olan bu eserler:
1. Tonyukuk abidesi
2. Kültigin abidesi
3. Bilge Kağan abidesi
olarak bilinmektedir.

Bunlardan:
Tonyukuk abidesi
1. 720 yılında Göktürk devleti veziri Tonyukuk adına dikilmiştir.
2. Kitabede Tonyukuk, anılarını ve dönemin tarihini anlatmıştır.
3. Anlatımda, atasözlerine bolca yer verilmiştir.

Kültigin abidesi
1. 732 yılında dikilmiştir.
2. Anıt Yuluğ Tigin tarafından yazılmıştır.
3. Anıtta Kültigin’in ölümü ve yas töreni anlatılmıştır.

Bilge Kağan abidesi
1. 735 yılında dikilmiştir.
2. Anıt Yuluğ Tigin tarafından yazılmıştır.
3. Bilge Kağan’ın yiğitlikleri ve Türk milletine iletmek istediği mesajlar bulunmaktadır.

Göktürklerden kalan diğer yazıtlar da şunlardır:
1. Çoyr (687-692)
2. Hoytu Tamir (717-720)
3. Ongin (Işbara Tamgan Tarkan) (719-720)
4. İhe-Huşotu (Köl İç Çor) (723-725)
5. İhe-Aşete (Altun Tamgan Tarkan) (724)
6. İhe Nur
7. Hangiday

*
Ve son söz olsun bu yazımıza bu mısralarımız da…

Geldi derken çekip gitti
Hakk rahmet etsin Ceylan’a
Dönülmez menzile yetti
Hakk rahmet etsin Ceylan’a

Cehaletle davalıydı
Hainlerle kavgalıydı
Türkçemize sevdalıydı
Hakk rahmet etsin Ceylan’a

Biraz tutku biraz nazdı
Veysel’in elinde sazdı
Yunus’un dilinde sözdü
Hakk rahmet etsin Ceylan’a

Şiir dendi mi coşardı
Her gün bir yere koşardı
Sevgi dağıtır yaşardı
Hakk rahmet etsin Ceylan’a

Ayrılıkta buldu vefa
Şaka yaptı son bir defa
Buluşsun iki Mustafa
Hakk rahmet etsin Ceylan’a

Öncülerle hemhal olsun
Dostu Atam Kemal olsun
Dört yanı gülnihâl olsun
Hakk rahmet etsin Ceylan’a

Şehirlerde hanı vardı
Bir garip Özcan’ı vardı
Can Azerbaycan’ı vardı
Hakk rahmet etsin Ceylan’a

Eğitimci Şair

Şiirin istasyonu sevgidir, bu istasyonda hasretler biter, özlemler başlar. Peronların üstünde bazen bir mendil ıslanır şiir şiir, bazen de bir düdük sesiyle o mendil gül açar. Şiirin durağı yoktur, şiirin yolları sonsuzluğa gider.
Şair bu yollarda gönül işçisi, sevgi bekçisi, kısacası şair bu yolların müdavimidir. Bu istasyonun makasbaşlarında şiir isyan, şiir savaş, şiir cesaret, şiir korku, şiir sıla, şiir gurbet, şiir ana-baba- yâr ama en önemlisi şiir AŞK’tır. Şiir duyguların tercümesi, şairse tercümanıdır. Şiir; Karacoğlan’la Sevgili, Arif Nihat ile Bayrak, Mehmet Akif’le İstiklal, Karakoç’la gönül aşı, Mustafa Ceylan’la Gülce açarken, hepsinin ellerindeki ve kalplerindeki imanla Yunus olup Mevlana’ca Allah’a yürümektir. Şair arıya benzer, binlerce çiçek içinde has kokuyu vereni arar bulur, bu çiçek ŞİİRDİR.
Mustafa CEYLAN bu arılardan biri olarak, 25 Ocak 1952 Ankara-Elmadağ doğdu. İlk ve ortaokulu Elmadağ’da, Lise tahsilini Ankara “Başkent Lisesi’nde tamamladı. Ankara Devlet Mühendislik ve Mimarlık Akademisinden 1975 yılında Makine Mühendisi olarak mezun oldu. Öğrenimi sırasında muhasebe kâtibi olarak vazifeye başladı.
Memuriyet hayatı, görev değişiklikleriyle devam etti. Kamuda; işçi, memur, şef, müdür, işletme müdürü, daire başkanı, Başbakanlık Müşaviri, Belediye Başkan Yardımcısı İl Müdür Yardımcısı gibi değişik kademelerde bulundu. 1998 yılında Antalya Köy Hizmetleri’nden emekli oldu. TESTAŞ’ın denetim Kurulu üyeliği görevini ifa etti. Ankara-Elmadağ İlçesi’nden il genel meclisi üyesi seçildi, il daimi encümen üyeliği yaptı. 12 Mart ve 12 Eylül de tutuklandı, yargılandı, beraat etti. Çeşitli sivil toplum örgütleri ile derneklerin yönetiminde yer aldı. Kemalist Atılım, Bizim Elmadağ, Bu Ülke, Zaman ve Mekân, İklim, Güllük dergileriyle gazetelerinin yazı işleri müdürlüğü ya da idareciliğini üstlendi.
Şair Mustafa Ceylan’ın ilk şiiri,1966 yılında Ankara Adalet Gazetesinde yayınlandı. Akabinde Ankara Tasvir Gazetesinde birçok eserine yer verildi. Lise yıllarında genellikle hikâyeler ve makaleler vücuda getirdi. Tasvir, Adalet, Son Havadis, Hürriyet, Hergün, Bizim Anadolu, Tercüman, Sabah, Gündem gibi süreli yayınlarda “Ozan Ceylan, Ozan Menderes” mahlaslarıyla yazdı.
İlerleyen zamanla Gülpınar, Bozkurt, Kemalist Ülkü, Türkiye, Karınca, Kemalist Atılım, Antoloji, Türk Edebiyatı, Kümbet, Çağrı, Bizim Çağ, Hedef, Demiryolları, Size gibi dergilerde şiir ve makaleleri yayınlandı. Demokrat Isparta, Hâkimiyet, Yeni İnan, Ekspres, Büyük Anadolu, Bitlis Birlik, Çiğdem gibi birçok Anadolu gazetesinde eserleri yayınlandı.
Asi Yozgat’ın Uysal Yiğidi, deneyimlerini, zengin dağarcığını, edebiyatın süzgecinden geçirerek şiirlerine aktarırken, özellikle de bireyselleşmekten kaçınmıştır. Toplumsallaşmaktan yana tutum sergilerken, yazdıklarıyla mutlu olup, genç yazarlara, şairlere değer vermekten sakınmamıştır. Sade bir yaşamın keyfini sürerken, e(k)meğini, bölüşenlerin yanında durmayı ülkü/ilke edinmiştir.
Ceylan, İLESAM Üyesidir. Araştırmacı-Yazar-Gazeteci-Mühendis Şairimiz, 2000 Yılında Folklor Araştırmaları Kurumunca ‘Yılın Folklor Ödülü’ ne lâyık görüldü. Değişik kuruluşlarca ödüllendirildiği halde ‘HİÇ BİR ŞİİR YARIŞMASINA GİRMEMİŞTİR”. Gönül tahtını ‘en büyük makam’ görmüş, kendisini’ karıncanın gölgesi, Yunus’un odunu’ olarak nitelemiştir hep. ‘Antalya GÜLLÜK DERGİSİ’nin sahibi ve yazı işleri müdürüdür. Türk Şiirine-Şairine hizmet için kurulmuş olan Radyo GÜLLÜK’ ün (http://www.radyogulluk.com) kurucu editörü… ‘Şiir yazdım’ diyen herkesi seven bir ozan. Çok sayıda genç şairin kitabının editörlüğünü yaparak, yayınlamış bir yayıncıdır O.
Ceylan, arkadaşlarıyla geliştirdiği, Gülce Edebiyat Akımı’nın kurucusu, tahlilleriyle isimsizlerin-yitik şairlerin kitaplarını yayınlayan, onlara yol gösteren, bir gönül eridir. Türk Edebiyatı’nda Hocası rahmetli MEHMET KAPLAN’dan sonra ‘TAHLİL SAHASI’nı doldurmaya çalışan şair, yazar ve araştırmacıdır.
Ozan Ceylan, rahmetli Ahmet Tufan ŞENTÜRK’ ün ve ‘Güzide TARANOĞLU’nun manevi evlâdı, ‘İsa KAYACAN’ın tabiriyle ‘şiir yazıyorum, şiir seviyorum’ diyen herkesin kardeşidir. Arif Nihat ASYA ile Necip Fazıl KISAKÜREK üstatların öğrencisidir.
Mustafa Ceylan; hakkında bazı dergiler özel sayısı yayınlanmıştır. Şairimiz ayrıca roman, deneme, öykü, tahlil sahasında eserler vermiştir. Şiirlerinden çoğu değişik besteciler tarafından şarkı ve türkü normunda bestelenmiştir.

PAŞA GÖNLÜM
Paşa gönlüm coştu yine,
Oluruna gitmiyor olayların
Meydan okuyorum zamana işte
Ne mi yapıyorum?
Dinleyin hele!

Paşa gönlüm coştu yine,
Banka kasalarını yoksullara

Fırınları verdim açlara…
Yolda bir ceylan gördüm
Kalbimi bağladım zeytin saçlara.
Dağlar boynunu büktü,
Okyanuslar diz çöktü
Bulutlar şapka çıkardı aşkıma…
Ceylan gitti, ben gittim
Peşindeyim, eridim…

Paşa gönlüm coştu yine,
Körlerin açtım gözlerini
Fırlattılar bastonları,
Doldurdular bostanları…
Sağırların açtım kulaklarını
Misket oynadık o an…
Elsizlere el, ayaksızlara ayak
Yurtsuzlara ev, yayanlara uçak
Her ne istiyorsam yaptım işte…

Paşa gönlüm coştu yine,
Bütün mağazalarda her şey bedava.
Kıyma alabilene bin dolar üste,
Karanfil kokuyor rüzgâr
Mutluluk dağıtıyor hava…
Yok ettim geceleri, boşalttım zindanları
Bir çocuğun gülücüğüne verdim cümle yılları…
Pazarlar kurdum, parasız her şey
Meyhanelerde avantadan mey,
Hey ki hey! Hey ki heyy! ! !

Paşa gönlüm coştu yine,
Nuh’ un gemisine benziyorum
Sonsuzluklarda geziniyorum…
Borsayı, lotoyu, totoyu kaldırdım
Herkes insan ya, herkes şanslı artık
Yok bundan sonra
Yok diyorum yok! . Hasret, ayrılık! .
Silâhları topladım attım denize
Gül verdim ellere…
Öfkeyi, nefreti, kini sildim, süpürdüm
Güneşe bile öğrettim şarkı söylemesini
Onun da tuttum kulağından
Bendeki bana götürdüm…

Paşa gönlüm coştu yine,
Beton yığını şehirleri çiçekle donattım,
Tarlalar buğday, başak…
Gel be dostum, gel, sen de gel!
Şu işe bak!

AHHHHH BİR ÂŞIK OLSAM

“Haydi gel! ” diyordun goncayla, gülle
Mutlaka gelirim bu kıştan sonra!
Neler söylemezdim belâlı dille? !
Ah bir âşık olsam, bu yaştan sonra!

Yolları düz eder, dağı delerdim
Ardı sıra kuzu olur melerdim,
Ayrılığı parça parça bölerdim
Ah bir âşık olsam, bu yaştan sonra!

Günde yirmi kere olurdum tıraş,
Kaplardı içimi heyecan, telâş
Gül olur, beynimi parçalayan taş
Ah bir âşık olsam, bu yaştan sonra!

Zamanı-mekânı aşardım hemen,
Kınaman dostlarım, delirmiş demen
İnerdi yelkenler, tutmazdı dümen
Ah bir âşık olsam, bu yaştan sonra!

Torunumu alır parka koşardım,
Bir an göremesem derde düşerdim,
Sevda denen kızgın saçta pişerdim,
Ah bir âşık olsam, bu yaştan sonra!

Lunapark olurdu içimle dışım,
Şaşırır kalırdı evimde eşim,
Ne yandan doğarsa doğsun güneşim
Ah bir âşık olsam, bu yaştan sonra!

Evde çocuklarım bayram yapardı,
Benden çıkan yollar yâre sapardı,
Kalbim yuvasından bin kez kopardı,
Ah bir âşık olsam, bu yaştan sonra!

Moralim yükselir, işim düzelir
Alacaklı bile, getirir verir.
Kuruyan dallarım birden yeşerir,
Ah bir âşık olsam, bu yaştan sonra!

Şiirler yazardım, türkü söylerdim,
Yâre akmıyorsa suyu eğlerdim.
Sevgilim, bir tanem, ceylanım derdim
Ah bir âşık olsam, bu yaştan sonra!

Koca Şair hep telaşlı yaşardı, vedası da öyle oldu. 05.07.2018 tarihinde Antalya’da, “Allahaısmarladık” demeden ayrıldı aramızdan. Ankara-Elmadağı İlçesinde ebedi istirahatgâhına yerleşti dualarla nihayet. Allah rahmet eylesin, makamı cennet olsun. “Tekrar mülâki oluruz bezm-i ezelde, Evvel giden îhvana selâm olsun erenler”.

Âşık Kazanoğlu:
Cennet’te gözümü açtım
Âdem’le bir yaş idim ben.
Savruldum Dünya’ya düştüm
O zaman tek baş idim ben.

Mustafa Ceylan:
Cehennem’in kapısına
Gerilen bir döş idim ben.
Hakk’ ı seven güzellerin
Gözlerinde yaş idim ben.

Âşık Kazanoğlu:
Tüm bedenler yoğrulurken
Gönüller huzur bulurken
Beytullah inşa olurken
Sırtımda taş taşıdım ben.

Mustafa Ceylan:
Gül’düm Leyla avucunda
Rüzgâr idim saç ucunda
Geceleri başucunda
Hilal gibi kaş idim ben.

Âşık Kazanoğlu:
Yuvama varayım derken
Hep düldülünü everken
Ol Ali iftar ederken
Sofrasında aş idim ben.

Mustafa Ceylan:
Gökle yerin birdir hali
Kâmil insan oğul balı
Bekir, Ömer, Osman, Ali
Hepisinde hoş idim ben.

Âşık Kazanoğlu:
Fiyatımız çıkmaz kırka
Küçülttüler kırka kırka
Karani’ye oldum hırka
Sanmayın kumaş idim ben.

Mustafa Ceylan:
Çanakkale Boğazında
Nice âşıklar sazında
Bülbüllerin avazında
Kutluca bir iş idim ben.

Âşık Kazanoğlu:
Hakikat vardır içinde
Ona uydum her biçimde
Mekke-Medine göçünde
Yuva yapan kuş idim ben.

Mustafa Ceylan:
Sevda eksilmedi tende
Çok sırlar saklıdır bende
Kerem Aslı’ya gidende
Ona arkadaş idim ben.

Âşık Kazanoğlu:
Kâdir-i Mutlak’dır yazan
Gerçekten ayrılmaz ozan
Dediler çık oku Ezan
Bilal-i Habeş idim ben.

Mustafa Ceylan:
Gönül akar bir dereden
O akıştır bak yâr eden,
Kubbelerden, minareden
Hak seslenen beş idim ben.

Âşık Kazanoğlu:
Hak Peygamber’iyim diyen
Putperestliğe gitmeyen
Ol Halil’i incitmeyen
Yakmayan ataş idim ben.

Mustafa Ceylan:
Ateş güldür kalpte açar
Kâinata ilham saçar.
Yarasalar ondan kaçar
Güneşlere eş idim ben.

Âşık Kazanoğlu:
Başımı koymadım pusa
İhtiyaç duymam fanusa
Türkmen ozanı Yunus’a
Doğarken kardaş idim ben.

Mustafa Ceylan:
Yunus ben’im, Mevlâna ben
Gönül verdim insana ben
Bil ki, hikmet beklenilen
Saatlerde tuş idim ben.

Âşık Kazanoğlu:
Kazanoğlu buram buram
Bırakın telime vuram
Cumhuriyet’i doğuran
En sonki savaş idim ben.

Mustafa Ceylan:
Ceylan’ımdır dağlar aşan
Çağlayıp kabından taşan
Atatürk’le destanlaşan
İzmir, Antep, Muş idim ben.

Emekçi Şair

Ah edip de hıçkırması
Yüreğimi parçaladı
Bir Ceylan’ın hıçkırması
Beni nasıl yaraladı…
-Harun Yiğit-

Kimi zaman soyadını mahlâs gibi kullanarak kendisini ceylanlara benzeten Mustafa Ceylan, güzellemelerden tutun da manilere kadar Türk şiirinin birçok değişik örneklerini okuyuculara sunmuştur.
Mustafa Ceylan’ın hiciv şiirleri bende ayrı bir etki yapmıştır. Gerek aramızdaki dostluğu, gerekse şiire olan hâkimiyeti internet ortamında da olsa aramızda dostluğun da ötesinde tarifi güç bir bağ oluşturmuştur.
Sabit İnce ve Mustafa Ceylan ile internet ortamında o kadar çok atışmalar oldu ki… Bu atışmaları yaparken kendi kalemimin gücü elverdiğince ustalara ayak uydurmaya çalıştım. Kimi zaman sabahlara kadar atışmalarımızın sürdüğünü bilirim. Mustafa Ceylan’ın millî ve manevî değerlere olan sevdasını özellikle hiciv şiirlerindeki keskin dil kullanmasında görüyoruz.
Hicivlerinde milletin ve memleketin halini anlatırken taşlamanın en güzel örneğini göstererek bakın ne diyor?

HALİN TASVİRİ
Öyle bir dünyada yaşıyoruz ki
Kaçmıyor fırsatlar yutan yutana
Olmasa isteği, yoksa çıkarı
Boş bulup meydanı atan atana

Meğer ne haklıymış Nasrettin Hoca?
Eşinden kürkünü istemiş gece
Kocaman dev sanır kendini cüce
Diz çöküp elinden tutan tutana

Ekranlar, eğriyi gösterir doğru
Ruhları kaplamış sancılı ağrı
Açıktır cümleye fakirin bağrı
Aşına zehiri katan katana

Yunus yok, dolaşır Molla Kasımlar
Akif’in dilinde kalmış Asımlar
Gazete değildir çıplak resimler
Tas, tabak, çatalı satan satana

Kimi, yatta- katta yakar feneri
Kimi rüyasında görür döneri
Küçücük yavrular çeker tineri
Köprü altlarında yatan yatana

Pula döndürdüler parlak akçe’yi
Dula çevirdiler güzel Hatçeyi
Tam takır koydular koca bütçeyi
Yazık değil midir cennet vatana?

Mustafa Ceylan kurda-kuşa, çiçeğe-böceğe, toprağa-taşa, kimi zaman bir hayali sevgiliye, kimi zaman yalın güzelliğe, yazdığı her manzumede, dost dediği şahsiyette kendisini aramış, kendini anlatmıştır. Sık sık öfkesi isyana dönüşüp hicvin içinde kelimeleri harmanlayıp şiirlerde yumruğunu sıka sıka kafamıza vurmuş. Öfkeyi isyana dönüştürdüğü bir şiirinde bakın ne diyor:

İSYAN
Yumrukladım saatleri son defa
Eğdim, büktüm yelkovanı, akrebi.
Fark etmedim, grev yapmış hocalar,
Yüzüme kapandı aşkın mektebi…

Seneleri, haftaları, ayları
Birer birer kurşunlayıp öldürdüm.
Tekmeleyip “gün” isimli tayları
Ufukların ötesini buldurdum…

Boyutları, ölçüleri yok ettim,
Kuşak yaptım Ekvator’u belime.
Sayıları defterlerden kaybettim,
Beyaz aldım yaprakları elime.

İsyandayım, akıp giden zamana
Zerrelerin şarkısına hasretim.
Sonsuzluğun koynundaki divana
Çağırıyor içimdeki gurbetim…

Mustafa Ceylan, iyi bir şair. Ne zaman kendisini görsem üstadın kendisini adeta bir hiciv kaynağı görüyorum.
Hani aç bir insan nereye baksa ya somun görür, ya da o an açlığını giderecek bir yiyecek görür.
Ben de Mustafa Ceylan’ı her gördüğümde hiciv yazmak için bir gerekçe bulurum. Üstad, benim için bir hiciv ilham kaynağıdır. Ya da ben o gözle baktığım için ve o şekilde görmemden kaynaklanıyor.
Üstadı öven güzelleme yazmak istiyorum ama kalem farkında olmadan hicve dönüyor.
İşte bunlardan bir tanesi:

GELDİM BURAYA (Mustafa Ceylan’a)
Üç yıl önce bir Ceylan’ın peşinde
İzini sürerek geldim buraya
Peşi sıra gelip geçtiğim yolda
Gülleri dererek geldim buraya

Dostça sarıp girmek için koluna
Kurban olam ben o güzel keline
Mustafa Ceylan’ın gönül yoluna
Gönlümü sererek geldim buraya

Dostluk bahçesini birlikte sürek
Bulunamaz eşi bir koca yürek
Bütün güzelliği yoluna serek
Dostluğum vererek geldim buraya

Kaybolsan da yolda, yolun bulursun
Belki bir gün dağda yalnız kalırsın
Aşka düşen canın dostu olursun
Hatırın sorarak geldim buraya

Kimi zaman övüp, bazen yermeye
Dostluk bahçesinden güller dermeye
Üstadın önünde hesap vermeye
Dârına durarak geldim buraya

Benlik gömleğini yuyup pakladım
Yiğit’i deneyip çoktan yokladım
Görür görmez kucaklayıp kokladım
Üstadı sararak geldim buraya

Mustafa Ceylan’ı ziyaretimde gözlerinin içine bakarak duygusal bir yanını yakaladığım bir an kaleme aldığım bir şiirimde onu farklı anlatmaya çalıştım:

CEYLAN’IM
Sevda kuşu gibi gönüller üstüne
Kanat açmış konar durur Ceylan’ım
Her dost diyeni kendinden sanır
İki de bir kanar durur Ceylan’ım

Kalem ile kuyu kazdı çöllerde
Nice otla kökler saldı göllerde
Ağıt oldu, türkü oldu dillerde
Acılara banar durur Ceylan’ım

Berrak sular gibi görünür dibi
Gözyaşıyla doldu taşıyor kabı
Fışkırmaya hazır yanardağ gibi
Yangın oldu, yanar durur Ceylan’ım…

Şiir adına kısa zamanda birçok şey öğrendim Mustafa Ceylan’dan. Gerek şairliğim, gerekse dostluk adına O’na çok şey borçluyum. O’nu tanıdıktan sonra sanatın ve gönlün ideolojik kalıplara sığmayan bir (z)enginlik olduğunu anladım. Mustafa Ceylan’ı nasıl tarif edebilirim derken Anadolu gerçeği gözlerim önünde canlandı. Mustafa Ceylan, Akdeniz iklimi kadar sıcak, Ak Deniz suyu gibi ılık kanlı olduğu kadar, Ağrı Dağı’nı aşamayan kuşlar kadar da öfkeli olduğunu gördüm. Sıcakkanlılığı, öfkesi ve isyanı isyanlarıma çok benziyordu. Kendisine minnettarlığımın ifadesini bir başka manzumemde şöyle paylaştım:

CEYLAN’DA
Uzaklardan uzanıp ta dilimi
Nakış, nakış örüyorum Ceylan’da
Adım, adım Anadolu kokusu
Deste güller deriyorum Ceylan’da

Sözcükleri birer birer derişi
Dost diyerek dostluğunu verişi
Bir görseniz çınar gibi duruşu
Gölgesinde yürüyorum Ceylan’da

Dost dağının doruğuna varışı
Dostlar ile ne güzeldir yarışı
‘Gardaş’ diye kucaklayıp sarışı
Dostluğuyla eriyorum Ceylan’da

Anaların bağrındaki taşların
Sevenlerin gözlerinde yaşların
Ağrı dağın aşamayan kuşların
Öfkesini görüyorum Ceylan’da

Onda gördüm şeref ile yüce şan
Türkülere hayat veren Yiğit can
Dostlar sofrasına oturduğum an
Soğan ekmek dürüyorum Ceylan’da

Mustafa Ceylan’ı burada birkaç cümleyle ya da birkaç şiirle geçiştirmek çok yanlış olur. O, Türk şiirinin yüz akı. Türk edebiyatı, Mustafa Ceylan gibi değerleri maalesef son zamanlarda çok az yetiştirir oldu. Kendisinden daha çok eser bekliyorduk. En verimli çağında aramızdan ayrıldı.
Evet; içimizde bir kor ateş olup sonsuzluğa gitti… Umarım söz ustaları tükenmedikçe, Türkçenin ses bayrağı dalgalandıkça Ceylan yine aramızda olacak.
Karacaoğlan, Yunus, Köroğlu, Pir Sultan Abdal gibi ustalar meclisinde buluşabilmek şansını yakalayabilenlere ne mutlu.

Mustafa Ceylan’ın Vefatına Tarihtir (1):

Gülce-Edebiyat’ın mimarı şair dostumuz
Bir kalp kriziyle bugün terk eyledi dünyayı
Şuarâdan geldi bir zat dedi Yakut’a tarih:
“Hakk, cennet bağının Ceylan’ı ede Mustafa’yı”
2017+1= 2018
حق جنت باغينڭ جيلانى ايده مصطفى يى

Mustafa Ceylan’ın Vefatına Tarihtir (2):
Bir mühendis olsa da şairlerin üstadıydı
Şair dostlardan görsün artık beklenen vefâyı
Geldi üçler Yakut’a telkin etti tarihini:
“Et-Tevvâb, şâiranla haşr eylesin Mustafa’yı”
2015+3=2018
التواب، شاعرانله حشر ايلسين مصطفى يى
Mustafa Ceylan’ın Vefatına Tarihtir (3):
Günümüzün Aşık Veysel’i, Yunus Emre’siydi
Mevlâ ukbâda versin ona cümle safâyı
İki şair gelip söyledi Yakut’a tarihi:
“Er-Rahman, Firdevs’inde mukim kılsın Mustafa’yı”
1437+2= 1439 H. /2018 M.
الرحمن، فردوسنده مقيم قيلسين مصطفى يى
Yakut (=Prof. Dr. İsmail YAKIT)

Artık yağmurlar yağmayacak
Esmeyecek rüzgâr
Üşümeyecek saçsız başın
Güzelce uyumana bak
Güzel insan
Koca adam Mustafa Ceylan

Boynu bükük kaldı mısraların
Ölümüne yaşadın bu dünyada
Sen miydin öldürülen 102’ci şair?
Kendi kaderini yazan
Ölüme meydan okuyan
Koca adam Mustafa Ceylan

Yalnız bırakmadı seni dostların
Acıyı da alıp gittin Elmadağı’na
Ağıt yakışmıyor sana
Altmışaltı oynadın 66 yaşında
Sen kendine yenildin
Koca adam Mustafa Ceylan

Antalya İLESAM Temsilcisi

Ölen bir kişinin ardından, duyulan üzüntüyü, şaşkınlığı, ölüm karşısındaki çaresizliği dile getirmek ne de zordur dostlar.
Mustafa Ceylan’ı anlatmak kolay değil değerli okuyucular. Çünkü kelimeler kifayetsiz kalıyor bu ustayı anlatmaya. Onu tanımış olmaktan gerçekten gururluyum. Türkiye’mize ve Antalya’mıza usta kalemiyle ve sevgi dolu yüreğiyle mührünü basmış ender değerlerimizden biriydi. O kadar insancıl, barışçıl ve yardımsever bir kişiliği vardı ki çevresindeki tüm insanlara kucak açar, canla başla yardım ederdi. Hâlâ inanamıyorum aramızdan ayrıldığına ve şu an o’nun ardından bu satırları teessürle yazıyor olduğuma…
Hem abi hem kardeş hem baba olan
Yüreği sevgiyle şiirle dolan
Bizden çok sevmiş ki onu yaradan
Bir ceylan gelip de geçti dünyadan…

Mustafa Ceylan’ın Kısa Hayat Öyküsü
25 Ocak 1952 Ankara-Elmadağ doğumlu… İlkokulu doğduğu yer olan Elmadağ İlçesi’nde Merkez İlkokulu’nda (1959 -1964) okudu. Orta tahsilini doğduğu yerde ki “Atabarut Orta Okulu’nda (1964-1967), liseyi Ankara merkezde bulunan Başkent Lisesi’nde (1967-1970) ve yüksekokulu da Ankara Devlet Mühendislik ve Mimarlık Akademisi’nde (1970-1975) okudu. 1975 yılında ADMMA’ dan ‘Makina Mühendisi’ olarak mezun oldu. Liseyi bitirdikten sonra gündüz, Ankara-Elmadağ Belediyesi’nde muhasebe kâtibi olarak çalıştı ve gece tahsil hayatına devam etti.
1972’de başlayan Elmadağ Belediyesi’ndeki memuriyet hayatı, 1998 de emekli olana kadar, birçok il, görev değişiklikleriyle devam etti. Kamuda; işçi, memur, şef, müdür, işletme müdürü, daire başkanı, Başbakanlık Müşaviri, Belediye Başkan Yardımcısı İl Müdür Yardımcısı gibi değişik görevlerde bulundu. Elmadağ Belediyesi, T.C Devlet Demiryolları, Eskişehir Belediyesi, Afet İşleri Genel Müdürlüğü, Ankara Yenimahalle Belediyesi, Ankara Sincan Belediyesi, Başbakanlık, Antalya Köy Hizmetleri gibi kuruluşlarda çalıştıktan sonra, son olarak 1998 yılında Antalya Köy Hizmetleri’nden emekli oldu. TESTAŞ’ın Denetim Kurulu üyeliği görevinde bulundu, Ankara-Elmadağ İlçesi’nden İl Genel Meclisi üyesi seçildi, İl daimi Encümen üyeliği yaptı. MHP ve DYP’nin çeşitli teşkilat ve kademelerinde aktif siyaset de yaptı. 12 Mart ve 12 Eylül de tutuklandı, bir süre cezaevinde bulundu, yargılandı, beraat etti. Genç Ülkücüler Teşkilâtı, Ülkü Ocakları, Kamu Kuruluşları Basını Derneği gibi birçok dernek de önemli görevler yaptı. Kemalist Atılım, Bizim Elmadağ, Bu Ülke, Zaman ve Mekân, İklim ve Güllük dergi ve gazetelerinin yazı işleri müdürlüğü ya da yöneticiliğini yaptı.

Edebiyat yaşantısına gelince;
İlk şiiri ortaokul sıralarında iken 1966 yılında Ankara’da yayınlanan Adalet Gazetesi’nde yayınlandı. 1969-1970’li yıllarda Ankara’da yayınlanan Tasvir Gazetesi’nin Kültür Sanat sayfasında çokça eseri yayınlandı. Lise yıllarında genellikle hikâyeler ve makaleler yazdı. Tasvir, Adalet, Son Havadis, Hürriyet, Hergün, Bizim Anadolu, Tercüman, Sabah, Gündem gibi gazetelerde “Ozan Ceylan, Ozan Menderes” mahlaslarını da kullanarak yazdı.
İlerleyen zaman içinde Gülpınar, Bozkurt, Kemalist Ülkü, Türkiye, Karınca, Kemalist Atılım, Antoloji, Türk Edebiyatı, Kümbet, Çağrı, Bizim Çağ, Hedef, Demiryolları, Size gibi dergilerde şiir ve makaleleri yayınlandı. Demokrat Isparta, Hâkimiyet, Yeni İnan, Ekspres, Büyük Anadolu, Bitlis Birlik, Çiğdem gibi birçok Anadolu gazetesinde yıllarca eserlerinden örnekler yayınlandı.

Aynı zaman da
İLESAM Üyesi… Ayrıca 2000 yılında Folklor Araştırmaları Kurumunca ‘Yılın Folklor Ödülü’ ne lâyık görüldüğü gibi, yıllarca çok değişik kuruluşlarca ödüllendirildiği halde ‘HİÇ BİR ŞİİR YARIŞMASINA GİRMEMİŞ’ gönül tahtını ‘en büyük makam’ görmüş, kendisini ‘karıncanın gölgesi, Yunusun odunu’ olarak nitelemiş birisi… Antalya GÜLLÜK Dergisi’nin sahibi ve yazı işleri müdürü… İnternet Radyosu olan ve Türk Şiirine-Şairine hizmet için kurulmuş olan Radyo GÜLLÜK’ün (http://www.radyogulluk.com) kurucu editörü… ‘Şiir yazdım’ diyen herkesi seven bir ozan. Çok sayıda genç şairin kitabının editörlüğünü yaparak, yayınlamış bir yayıncıydı…

Tahlil ustası…
Kendi şiir kitabını yayınlamak yerine, zirvedekilerin tahlilleriyle gençlerin kitaplarını yayınlamış, onlara yol göstermiş, halâ da yol gösteren birisi idi… Türk Edebiyatı’nda hocası rahmetli MEHMET Kaplan’dan sonra ‘TAHLİL SAHASI’nı doldurmaya çalışan tek şair, yazar ve araştırmacıydı.
Ünlü şairimiz rahmetli Ahmet Tufan ŞENTÜRK’ ün ve ‘Güzide TARANOĞLU’nun manevi evlâdı, İsa KAYACAN’ın ve de ‘şiir yazıyorum, şiir seviyorum’ diyen herkesin kardeşiydi. Şiirleri, yıllarca; Anadolu basını ile bütün edebiyat-şiir dergilerinde yayınlanmıştır. Arif Nihat ASYA ile Necip Fazıl KISAKÜREK üstatların öğrencisidir.
Hakkında birçok yazı yayınlanmış, şiir yazılmış ve ‘dergi özel sayısı yayınlanmış bir şairimiz’ olup, roman, deneme, öykü, tahlil sahasında eserler vermiştir. Şiirlerinin 45 adeti değişik besteciler tarafından şarkı ve türkü normunda bestelenmiştir.
Evet, 05.07.2018 de son yolculuğuna çıkana dek yaşamını Antalya’da sürdürmekte idi. Edebiyatta da, şiirde de hatırı sayılır yere sahip sanatçılarımızdan biri olan Ceylan gönlümüzde hep yaşayacaktır. Yunus EMRE bir şiirinde,

Bu dünyadan gider olduk
Kalanlara selam olsun
Bizim için hayır dua
Kılanlara, selam olsun demiştir.
Değerli ailesine ve Türk Edebiyatımıza baş sağlığı dilerken kendisini saygı ve rahmetle anıyorum. Ruhun şad mekânın cennet olsun CEYLAN…

Pamukkale Üniversitesi Öğretim Görevlisi

Geç bulup erken kaybettiğim çok muhterem bir değerdi o, şiir adına edebiyat adına…
Ankara’da Elmadağ’ında gözlerini açmıştı dünyaya. Sonrasında da Ankara’da ADMMA’da derlemişti dünyaya ve mühendisliğe ait bilgilerini.
Beyni doydu mu bilemem fakat ruhunun hep açlık çektiğini söyleyebilirim. Onun ruh açlığı Türk milletinin değerlerinin hayat bulması rüyasının açlığıydı. Elmadağı’nda doğmasından mıdır nedir, Türk milletinin değerlerinin hayat bulması onun Kızılelma’sıydı.
İri gövdesinin içerisinde naif bir kalp sakladığını kimse bilemezdi. Nitekim onu aramızdan alıp götüren de o naif kalbi oluverdi âhir ömründe.
Anadolu’nun değişik yörelerindeki hizmetlerinin devamında hayat onu Antalya ile ödüllendirmişti. Antalya’yı çok sevmişti. Onun hendese yüklü dünyasının tezahürü şiire de mühendis zekâsıyla yeni biçimler oluşturabilme arayışlarıyla çiçeklenivermişti Antalya’da… Onun bu arayışları “GÜLCE EDEBİYAT” ile Kızılelma misali bir meyveye dönüşüvermişti ve ömrünü bu oluşum için vakfetmişti.
Merhum Mustafa Ceylan üstadımızı/ağabeyimizi ilk kez Denizli’de Çatalçeşme’de Kent Şairleri Topluluğu olarak gerçekleştirdiğimiz bir şiir gecesinde tanımıştım. Taaa Antalyalardan sevgili eşiyle arabasına atlamış şiir gecesini görmeye gelmişti. Gece bitmeden de sessizce geldiği gibi yine dönüp gitmişti. Yine bir başka şiir gecesinde yaşadığımız tablo bundan farklı olmamıştı.
En son 2017’de İLESAM’ın Kültür Bakanlığı desteğiyle ülke genelinde yedi bölgede gerçekleştirdiği Edebiyat Atölyesi çalışmalarında Antalya’da İLESAM Antalya Temsilcisi olarak ev sahipliği yaptığı toplantıda Antalya Türk Ocakları salonunda çok değerli şair Yusuf Özcan ve çok değerli şair-yazar Afife Demirtaş ile birlikte güzel bir tefekkür akşamında aynı havayı teneffüs etmiştik.
Ölümlü dünyada en çok şairlerin öldürülüşüne üzülüyor olmalıydı ki son çalışmalarını bu alana yöneltmiş bu son derecede üzüntü veren konularda en müstesna çalışmaları yaparak kamuoyuna kitap olarak sunuvermişti. “Öldürülen 101 Şair. Gelişim Yay.”, “Öldürülen Şairler (2 Cilt Takım) Başkent Edebiyat 2017
İşte şimdi ölümlü bir fâni olarak o da ecel şerbetini içmişti hem de ansızın. Hani Mustafa Kemal dememiş miydi “Benim nâçiz vücudum elbet bir gün toprak olacaktır. Fakat Türkiye Cumhuriyeti ilelebet yaşayacaktır!..” diye… İşte ona misal adı Mustafa olan Ceylan üstadın da fâni vücudu toprağa verildi. Şairi şairce ancak şiiriyle uğurlamak gerekir değil mi dostlar: O zaman işte buyrun Mustafa Ceylan ve ayrılık şiiri:
AYRILIK
Sevda yollarında gönül kervanım
Dağ olur önüme düşer ayrılık.
Ne kadar özlerse özlesin canım
Çığ olur önüme düşer ayrılık.

Başıma kar yağmış, sinemde duman
Demen dostlar bana, delirmiş demen!
Yâre kavuşmama yetmiyor zaman
Çağ olur önüme düşer ayrılık.

Tükettim umudu gönül dağımda,
Hüzün şarkıları dudaklarımda.
Zalim takvimlerin yapraklarında
Ağ olur önüme düşer ayrılık.

Kaçınılmaz son, yine rahmetlinin dediği gibi; Dünyalık sevdiklerinden ayrılık. Sevenlerine ve sevdiklerine sabırlar dilerken, rahmetli hocamızın mekânının Cennet olmasını diliyoruz. Edebiyat camiasının başı sağ olsun…

Emekli Eğitimci Yazar

Yürek yakan acı bir haberle uyanmak ne zormuş meğer: “Mustafa Ceylan vefat etti…” Yunus gibi “Ölür ise ten ölür canlar ölesi değil” hikmetinde teselli arasak da; O’nunki yarım kalmış bir hayat hikâyesiydi. Ellinci sanat yılına armağan niyetine hakkında olabildiğimce objektif bir yazı kaleme almıştım. Çalakalem de olsa samimiyetine binaen KÜMBET okuyucuları ile paylaşmak isterim:
“Münekkitliği şairliğine beş basan bir edebiyat araştırmacısı ozan olarak biliriz. Gerçi sazla ülfeti yoktur amma; şair-ozanlığına özellikle dikkat çekmek istedim. Başta Kazanoğlu Selahattin kardaşımız olmak üzere ozanlara takılır; neredeyse irticalen söyleyiverecek kadar ozanlarla hemhâl olur. Keşke bağlama, kopuz da çalabilseydi; “Milenyum Karacaoğlan’ı” sıfatını hak ederdi…
Mustafa Ceylan; hayatını şiire adamış, yetenek kâşifi, toplumcu bir kişilik olarak dikkati çeker. Edebiyat çevreleri, bilhassa şairler ile çok çabuk ve kolay iletişime geçer. Öyle bir çevre yoksa, kendisi kurar. Bir jeoloji mühendisi titizliği ile şair cevheri taşıyan gönül ocaklarını keşfe çıkar, arar, bulur, inşasına da yardımcı olur. Lâkin kendisine rakip olacak kadar “sivri” bir şair-yazar tohumuna da aynı takdir ve teşvik duygularını gösterip göstermeyeceğini bilemem… Biraz sanatkâr geni taşıyan herkeste görülebilecek “ben” merkezli tavırları -varsa- da o anlamda hoş görülebilir…
Mustafa Ceylan aklını ve duygularını iyi harmanlayan; geleneksel halk şiirimizi kalkış noktası olarak ele almış; fakat çağdaş şiir akımlarının tamamını da çok iyi izlemiş, destansı epik denemeleri ile de takdirle anılacak bir şairimiz… Fakat kanaatimce O’nu öncülüğünü yaptığı Gülce edebiyat topluluğu ile birlikte düşünmek daha adil bir yaklaşım olur… Kâğıtsız, mürekkepsiz, matbaasız kitap dergi çıkarılan milenyum çağında Türkçenin de tozunu attıran o kadar çok sanat-edebiyat grubu var ki; bu gürültülü keşmekeş “sanal”lık çağında yarınlara kalacak iz bırakabilmek öyle kolay değil… Fakat sanırım Gülce Edebiyat’ın geniş açılımlı kadro ve şiir denemeleri gelecek kuşakların da ilgisini çekecek eserler ortaya koyacaktır. Pek çok kültür-sanat örgütlenmesine ön-ayak olan Ceylan; düzenlediği onca program ve yayın denemesi olmasa bile Gülce ile geleceğe bir mütebessim işaret taşıyacağı kanaatindeyim…
Gülce edebiyat akımının kurucu öncüsü veya en azından öncülerinden birincisi olarak tanınan Ceylan, basıma hazır çalışmalarını da hesaba katarsak sanırım kırk kadar kitaba imzasını attı. Belki nice kırk kitaba da önsöz, takdim, tanıtım yazısı yazdı. Sağcısıyla solcusuyla yurtsever kimliğine inandığı herkesle pek âlâ anlaşan, ortak hareket eden Ceylan’ı sinsice ayak oyunlarının sonucu belirlediği siyaset meydanında pek başarılı göremedik. Belki kendisi de illâ bir köşe kapmak anlamında siyaseti pek ciddiye almadığı için… Bazen şahsen “Ocak kökenli” kimliğimle benim bile yadırgadığım dozda ırkçılık yapan Ceylan, bir bakarsınız toplumsal olaylara “keskin devrimci” gözüyle bakar. İkisinde de samimi kendine özgü bir “Nasyonal Sosyalist” ile karşı karşıyasınız. (“Nasyonal Sosyalist” yerine daha Türkçe ve Türkçü bir tanımlama “Milliyetçi-Toplumcu” demem gerekiyordu.)
Şairliğim zayıftır; Ceylan gibi habbeyi kubbe, pireyi deve yapamam. Esasen O’nun ellinci sanat yılına armağan son dakika bir dostluk sürprizi olarak çalakalem samimiyet diliyle yazdığım bu yazıda O’nun özel övgülere ihtiyaç hissetmeyecek kadar kendini kanıtlamış bir araştırmacı, şair, yazar, münekkit olduğunu herkes biliyor… Destanlar burcuna yeniden taşıdığı kahramanlar zincirinin kalem ve kelam erbabı çağdaş halkalarından birisi olan Mustafa Ceylan’a kırklara karışmak yakışıyor…
Dostluklar baki kalsın ve Mustafa Ceylan yarım asırda daha çok kendini bulan sesiyle Gülce ırmağında çağlamaya, konuşmaya, yazmaya, söylemeye devam etsin dileğiyle…”
Ceylan şimdi bir ölüm sessizliğinde sonsuzluk uykusunda… Lâkin Türkçe yaşadıkça O içimizden bir ses olarak yankılanmaya devam edecek.
Hak rahmet eyleye…

Bir yanardağ fışkırması
Benim gönlüm deli gönlüm.
Ceylanların hıçkırması
Benim gönlüm deli gönlüm

Dost dağının büyük çığı,
Çiğdemlerin hıçkırığı,
Su köpüğü, gün ışığı
Benim gönlüm, deli gönlüm.

Neye yarar çok ile az?
Biraz sevda, biraz da naz
Yunus’a can, Veysel’e saz
Benim gönlüm, deli gönlüm.

Yükseklerde harman olur,
Dertlilere derman olur,
Aşk denince ferman olur
Benim gönlüm, deli gönlüm.

Kanatlanıp göğe uçar,
Kendisinden kendi kaçar,
Hasret hasret çiçek açar
Benim gönlüm, deli gönlüm.

Beste: İsmail İPEK
Düzenleme: Musa EROĞLU

kumrugulturkmenakin@gmail.com

Siyah çekik gözlerinde mutluluk ışıkları yanıp söndü, renkli hediye paketini açarken. Pakete dokundukça çıkan her hışırtı sesi heyecanının daha çok artmasına sebep oluyordu. Sonunda paketi açmayı başardı. İçinden çıkan giysileri görünce gözlerindeki ışıltı daha çok arttı. Şimdi yüzünün tüm coğrafyasında bayram sabah yaşanıyordu.
Işıltılı gözlerle ablasına baktı sonra. O da büyük bir heyecanla paketini açmaya çalışıyordu.
Küçük, naif elleri daldan dala konan kelebekler misali heyecanla kanat çırpıyordu. Telaşlı, aceleci, bir o kadar da meraklı kelebek kanatları…
Sonunda kanatlar duruldu, sakinleşti. Çünkü paketi açmayı başarmıştı. Paketten çıkan pembe elbisenin kocaman beyaz çiçekleri küçük kızın yanaklarına, dudaklarına, gözlerine asılı kaldı. Sonra iki kardeş birbirlerine baktılar yıldız yıldız.
Anneleri elleriyle yokladı, sevdi yavrularının başını. Gözleri nemli, dudaklarında kilitli kalmış bir tebessümle teşekkür üstüne teşekkür etti ev sahibine. Ev sahibi onlardan daha mahcup, teşekkürlere gülümsemelerle acemice karşılık verdi. Titreyen cümlelerle:
-Arkadaşımın hediyesi çocuklara… (Nurgül’le Ramazan başlamadan önce bu konuyu konuşmuştuk. “Çocukların bayramlıkları benden olsun.” demişti canım arkadaşım. İhtiyaç sahibi birinin yüreğine dokunma mutluluğunu yaşayanlardan biriydi Nurgül.)
Yine gülümseyen bakışlarla sarıp sarmaladılar birbirlerini. Mahcup, ürkek bir o kadar da hüzünlü…
Muhammet ve Arzu…
Muhammet ve Arzu savaşın çocuklarıydı.
Kıyan, kesen, durmadan öldüren, kanla beslenen sömürge savaşının çocukları…
Ülkelerini, evlerini, tüm kendinden olanları öylece bırakıp çıkmışlardı yola. Ölmemek, ayakta kalmak için çıkmışlardı yola…
Bakışlarında hem ana, hem ata olan, daha 32 yaşındaki anneleri ile tüm kendinden olanları öylece bırakıp çıkmışlardı yola.
Babaları yoktu. Kaybolmuştu savaşta. Hem de bundan yıllarca önce.
Gencecik kadının yıllar yorgunu, kocamış bakışlarında yakalayabiliyordunuz yaşadığı tüm insanî acıyı.
Adı Betül’dü. Betül mücadelenin diğer adıydı aslında. Tüm yaşamını iki yavrusuna adayan bir genç kadın.
Kadın olmak.
Kadın olmak ve anne olmak.
Kadın olmak ve yola çıkmak.
Yol ki savaş yolu, yol ki tehlike, sefalet ve açlık yolu. Ve bu yolda kadın olmak. (Bu satırları yazarken “Uçurtma Avcısı” adlı kitapta anlatılan yakıt tankerinin içine doluşmuş gece vakti ülkesini terk eden, ölmemek için en sevdiklerini arkalarında bırakan insanlar geldi aklıma.)
Yemekte birbirimize bir şeyler anlatırken sık sık göz göze geliyoruz Betül’le. Gözlerinde gördüm un ufak olmuş cam parçalarını. Ve onun geldiği yollara gitmek istedim. O izlerde yürümeye çalıştım. Ama gidemedim. Yolun yarısına dahi gelmeden, kollarımı birbirine kavuşturarak, gerisin geri döndüm. Her yiğidin ya da kendini yiğit sananların harcı değilmiş meğerse bu yollarda yürümek.
Tekrar gözlerine baktım Betül’ün. Saygıyla, sevgiyle daha çok hayranlıkla.
Değerler adına yaptığınız bütün mücadelelerin sonu zaferdir aslında. Hak için yapılan mücadelede yenilgi almışsanız bile insanî eyleminizin adı zaferdir. Görünürde yaşadığınız hezimettir belki ama mana âleminde siz zaferin başkomutanısınızdır.
Betül kilometrelerce yolu iki yavrusuyla aşıp gelmişti. Bu özgür memlekette huzuru yudumlamaya çalışıyordu ürkek, nemli bakışlarıyla.
Muhammet ve Arzu hayatın emanetleri idi aslında bizlere. Bayramlıklarını kucaklarken, bayram olmuşlardı her masum çocuk gibi.
Zorluğu yaşamayan mücadelenin ne olduğunu anlamıyor. Anlamı açıklayıp, kelimeyi cümle içinde kullanmak için illaki o yoğun acıyı yaşamak mı lazım? Her şey güllük gülistanlık iken kelime ve cümle çalışması, tatsız tuzsuz kalıyor ağzımızda.
Arzu, anneciği ile birlikte verdiği yaşam mücadelesini, bir nefeste ruhuna çekmiş gibi incecik, bir tüy gibiydi. Henüz on yaşındaydı ve babasından söz açıldığında arkasını dönüp sessizce ağlayacak kadar onurlu…
İftar sofrasında Arzu’nun, tatlı tatlı yemek yemesi beni mest etti. Yemekten sonra özellikle sofrayı hemen kaldırmadım. Evdeki yedi çocuk (üçü bizim) odalar arasında dörtnala koştururken, molalarda masadaki tatlılardan meyvelerden içeceklerden doya doya yiyip içtiler. Özellikle Arzu masaya yönelince ben de onunla beraber yöneliyordum. O ne yerse onunla beraber yemek istedim. Kirazın bu kadar leziz olduğunu, damaktan geçen suyun ferahlığını, lokma tatlısının ağzımda dağılışını onunla hissettim. O an sadece Arzu oldum.
Muhammet zamanla çekingenliğini üzerinden attı. Evin bir ucunu diğer ucuna dörtnala dolaştı. Çok hızlıydı. Çünkü büyüyünce polis olacaktı.
Mücadelenin adı Arzu idi. On yaşındaki çocuğa “büyüdüğünde ne olacaksın ?”diye sorduğunda çakmak çakmak bakan gözlerindeki kılıç keskinliği ile “Kalp doktoru olacağım!” diyordu.
Mücadelenin adı beş yaşındaki Muhammet’ti. “Herkesin babası var, benim babam nerede?”diye kopardığı feryad u figanlarda…
Betül, zaferin diğer adıydı. Onca meşakkati, tüm şaibeli bakışlar altında, yüreciğinde yaşayarak. Gözlerindeki kırık cam parçaları ile dimdik durmaktı görevi gece karanlığında esen sert boralara karşı…

Türkülerden haber geldi, nefes geldi, ses geldi. Duyan canlar safa geldi, hoş geldi. Satırlarda, mısralarda türküler dile geldi.
Ben türküleri severim, türküler de beni… Bir insana… Bir dosta… Bir arkadaşa karşı hissettiklerimi duyuyorum sevdalı yüreklerden dökülen bu ateşli nağmelere… Bu bin bir yüreğin verimi güzelliklere… Belki onlardan daha fazla…
Zira bir gün bırakıp gitme, vefâsızlık etme, sükûtu hayale uğratma ihtimalleri yoktur türkülerin… Sadıktırlar ve her gününüzde yanınızda ve sizinledirler. Zaman kavramı olmadan ve karşılıksız olarak dert ortağı olurlar. Siz ilgi gösterinceye kadar… Siz el atıp köşesinden çıkarıncaya kadar köşelerinde sessiz sedasız beklerler. İsyan etmeden, ıstırap vermeden ve usandırmadan…
Sözleriyle başka şey söylerler, nağmeleriyle başka… Sözleri başka güzelliklerden söz eder, nağmeleri başka güzelliklerden… Her ikisinin de verdiği mesaj insana dairdir… İnsan içindir. İnsanla… insanlıkla ilgilidir. Güzellik üzre yaratılan insana güzelliği öğütler, güzelliğin türküsünü söyler ve güzelliğin sesi olurlar yüreklerde…
Sevdiğini canından aziz bilenler daha iyi anlar türkülerdeki sırrı… O nağmelerdeki, o sözlerdeki derinliği… Yüceliği… İnceliği… Dinledikçe daha bir candan… Daha bir yürekten… Daha bir içten sever sevdiğini… Yoluna baş koyduğunu… Dostum… Sırdaşım… Yoldaşım… Arkadaşım dediğini…
Duyar onu, onun gibi olanlar… Onun gibi düşünenler… Onun gibi duyanlar… Hissettiklerini hissedenler… Onun gibi türkülerin dilinden anlayanlar… Türkülerin sırrına gönül verenler… Sevgi nedir? Aşk nedir? Hicran nedir? Dostluk nedir? Vefâ nedir? İnsanlık nedir? Bilenler…
Yüreklerinin büyüklüğü dünyayı tutar onların… O küçücük yüreklerine koca koskoca bir dünyayı sığdırırlar. Acılardan paylarına düşeni alırlar. Ayrılıkların getirdiği sızıdan onlar da kendilerince hissedar olurlar. Anladıkları için türküleri, bilirler çektiklerini… Ve yalvarırlar onlar da sevdiklerine şu türküde yalvarıldığı gibi:

Beni ağlatırsan yolunda ağlat
Beni nâhak yere ağlatma yâr yâr
Beni çağlatırsan deryanda çağlat
Kuru çaylarında çağlatma yâr yâr

Bir derde düşürdün dermanı beter
Gün be gün gönlümün efkârı artar
Bunca ettiklerin bu cana yeter
Ya güldür ya öldür ağlatma yâr yâr

Giriftar eyledin beni bu derde
Bu senede bu aylarda bu derde
Yüz bin derman versen almam bu derde
Yaramı ellere bağlatma yâr yâr

Gönlü yaralının neyi vardır türkülerden başka… Maddiyattan ayrı hiç bir şeyin para etmediği bu zamanda, yalnızca mevkiin, makamın konuştuğu, insanların birbirlerinden selâmı bile esirgediği bu çağda, yüreğindeki sevdasından başka hiç bir şeyi olmayanın yüzüne kim bakar? Hissiyatına türkülerden daha iyi kim tercüman olabilir?
Binlerce yıldır kimseye zulmetmemiş, zalimlik nedir bilmemiş bu milletin, kötülüklerden uzak kalmasında, mazluma acımasında, dilden dile, gönülden gönüle dolaşıp duran türkülerin büyük payı vardır… Ve hâlâ unutulmadıysa türküler… Hâlâ yaşıyorsa… İnsan olduğunu unutmayanlar sebebinedir.
Sadece sevdası, aşkı, acısı, ayrılığı, yoksulluğu ses vermemiş yüzyıllarca türkülerden… Bu toprağın güzel insanları inancını da katmış onların içine Ve en güzel şekliyle, samimi bir edayla söyler olmuş.

“Ey erenler akıl fikir eyleyin
Dağlara da duman ne güzel uymuş
Yaradan aşkına şükür eyleyin
Mümine de iman ne güzel uymuş

Daim gezer idi dağlar başında
Hiç bir hile yoktu onun işinde
Alıp gezer idi çölün başında
Ali’ye de Selman ne güzel uymuş

Hüseyin’im yeşil giyer eynine
Hiç bir hile getirmezdi göynüne
Kurdu kuşu lütfeylemiş kendine
Tabiata insan ne güzel uymuş”

Hepimizin söylediği türküler aynı… Aynı nağmelerle coşup, aynı sözlerle hüzünleniyoruz. Birliğimizin ve dirliğimizin de en önemli nişanelerinden biri türkülerimiz… Bizi birbirimizden ayırmak isteyen hainlere karşı yüreğimizden kopan türküleri silah olarak kuşanabiliriz.
Bir türkü sevdalısının, Erkan Oğur’un söyleyişiyle;
“Bütün türküler güzeldir.
Tabiattır, hayatın ta kendisidir, salt müzik değildir.
Ve bu ülkenin elle tutulan hazinesidir.
Hoyratça tüketme çabasında olanlar kaybederler.”

Bu ülkeye kaybettirme çabasında olanlarca bilinmelidir ki: “Türküsü olanın sabrı da olur, güzelliği de, gücü de…” Ve diyoruz ki; Bin yıldır yaşadığımız bu topraklar türkülerle güzeldir. Ve onun içindir ki bugün yine “türkü pınarının başıboş değildir.”
(Atalar Mirası Gönül Yarası Türküler- s:64)

Sevirəm, mən səni, ey nazlı dilbər,
İnsaf et, gəl sən də gülümsə barı.
Məhəbbət arzusu dilimdə əzbər,
İnsaf et, gəl sən də gülümsə barı.

Sənin camalında qəlbimə mehman,
Sən onu mənə ver dərdimə dərman.
Səninlə üzbəüz gəldiyim zaman,
İnsaf et, gəl sən də gülümsə barı.

Sən çeşmə başına gəldiyin günlər,
Dolanır başına şeyda bülbüllər.
Xoşbəxtdir dünyada deyib-gülənlər,
İnsaf et, gəl sən də gülümsə barı.

Bir belə ahu-zar, günlər içində,
Olar mı sizinlə pünhan dolanmaq?!
Astanı o dilbər yâda salarmı,
İnsaf et, gəl sən də gülümsə barı?!

Astan QASIMOV
Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin
Sumqayıt şəhər bürosunun rəhbəri.

Dilimde nağmesin, sazımda telim
Dokunmaz eline uzatsan elim
Bulamamış aşka çareyse bilim
Sazlarda tel ağlar, şiirlerde ben…

Yoruldu bakmaktan uzağa gözler
Firarda mantığım yürekse özler
Yaksaydın bir ışık gülerdi yüzler
Sazlarda tel ağlar, şiirlerde ben…

İçiyorum seni kadehimde sek
Çarpıyor sadece kalbim sana tek
Aşkımızsa çıktı karşılıksız çek
Sazlarda tel ağlar, şiirlerde ben…

Hasretin vadesi gittikçe uzar
Kalem dile gelir aşkından yazar
Biliyorum bu aşk banaysa mezar
Sazlarda tel ağlar, şiirlerde ben…

İyileşmez çabuk derin yaralar
Söyleyin yarayı neyle saralar
Şairse kendini aşktan paralar
Sazlarda tel ağlar, şiirlerde ben…

(12/01/2016)

Bin tabip getirseler çare olmaz derdime
Yara yara açtılar bağrımda derin yara
Bırakmadı peşimi ne ettimse kendime
Bir vefasız yüzünden nasıl da düştüm dara

Dert içimde dağ oldu kimseye açamadım
Acımın tarifi yok terk edip kaçamadım
Hakk’tan emir gelmemiş ölüme uçamadım
Bir vefasız yüzünden nasıl da düştüm dara

Gönül bağım, otağım, sabır taşım olmuştu
Her lokmamda ortağım, suyum, aşım olmuştu
Hayatın girdabında hep yoldaşım olmuştu
Bir vefasız yüzünden nasıl da düştüm dara

“Gitme n’olur kal!” demek, bu kadar da zor muydu?
Ayrılık olmaz olsun bir ihtimal var mıydı?
Yüreğim suya hasret üflediği har mıydı?
Bir vefasız yüzünden nasıl da düştüm dara

Bu aşkta utanmadım a dostlar kınamayın
İnce belli yıllarım vaktimle sınamayın
Çıkmaz sokaklardayım aklımla oynamayın
Bir vefasız yüzünden nasıl da düştüm dara

Kara kara toprağı dikenlerle kardılar
Ne bağ kaldı ne bağban güllerim kopardılar
Kış güneşine nispet ak kefenle sardılar
Bir vefasız yüzünden nasıl da düştüm dara

Noktalar koyulmadı yazılmamıştır sonu
Kim ki sorarsa sorsun daha bitmez bu konu
Ellerim yakasında bırakamam ben onu
Bir vefasız yüzünden nasıl da düştüm dara

Neler geçmemişti ki bunlar da geçer elbet
Gün gelir bu garip de tahtını seçer elbet
Kimseye kalmaz dünya bahtıyla göçer elbet
Bir vefasız yüzünden nasıl da düştüm dara