Category: Azərbaycan ədəbiyyatı

Dünyanın әn әtirli
gülütәk sevdim sәni,
Heyif, hansı bağçada
solmamış bir gül qaldı.

Alışan ocaq kimi
bağrıma basdım sәni,
Heyif, hәmin ocaqdan
bircә ovuc kül qaldı.

Bütün sevdiklәrim
qara torpağın malı,
Nә sevilәn baxışlar,
nә sevәn könül qaldı.

2007, 28 fevral

Dәrd başa vuranda öz qapazını,
Ah qopub içәrdәn, sinәdәn gәlir.
Ürәyi ağrıdan çox gözәl bilir,
Nәmli kirpiklәrә su nәdәn gәlir.

Paklıq da, saflıq da dağda qarındı,
Xәzinә ellәrin, obalarındı.
Dastanlar dünyası babalarındı,
Nağıllar dünyası nәnәdәn gәlir.

Dәrdin meydanından qaçan mәrd deyil,
Kim duruş gәtirsә o, namәrd deyil.
Bizim çәkdiyimiz tәzә dәrd deyil,
Kökü lap qәdimdәn, binәdәn gәlir.

2007, 3 fevral

Bu gün şeirin dünyasıdı,
tәptәzә şeirim doğulub,
O şәrәfә süfrә açıb
sözdәn ziyafәt verirәm.

Sözsüz dünya lal-kar olar,
yer çevrilәr cәhәnnәmә,
Qәlbimin hәr bucağında
sizә bir cәnnәt verirәm.

Yer üzünün rәssamıyam,
fırça mәnim әlimdәdir,
Hәr sözә bir naxış vurub
tәzә bir zinәt verirәm.

Arı ilә dost olmağım
bu gün verib bәhrәsini,
Hәr sözümә bal qatılıb,
hәr kәsә nemәt verirәm.

Mәnim şeirim gülüstandı,
hәr çiçәkdәn dәrmәk olar,
Kim nә dәrsә halalıdır,
halal bir nemәt verirәm.

Tәzә ruha, tәzә sәsә
әl qaldırıb amin deyin,
Bu gün candan can ayrılıb,
könüldәn sәrvәt verirәm.

Qәbul etsin dәvәtimi,
unutmasın söhbәtimi,
Gәlәn mәni bağışlasın,
bir azca zәhmәt verirәm.

Safdı ruhum, safdı eşqim,
nәfәsim dә saf qalacaq,
Mәn dә şeirin dünyasına
bu cür tәravәt verirәm.

Ölüm haqdı, Zәlimxan da
bu dünyadan köçüb gedәr,
Şeirim könül әmanәti,
sizә әmanәt verirәm.

2011, 13 fevral

İSTƏSƏYDİM

İstəsəydim səni səndən alardım,
Gozəlləri öz taxtından salardım.
Ürəyimi ürəyinə çalardım,
Sən yanardın, mən baxardım tüstünə.

Ulduz olub öz zirvemdən enərdim,
Dövrəndəki mələkləri yönərdim.
Al laləyə, qərənfilə dönərdim,
Səpilərdim yollarının üstünə.

İstəsəydim vusalına yeterdim,
Mən gül olub ürəyində bitərdim,
Orda bülbül fəryadıyla ötərdim,
Mən yanardım, sən baxardın tüstümə.

Ölsəm, bir gün gəl qəbrimin üstünə,
Bircə dəstə bənövşə qoy, bəsimdir.
Baş üstündə bir qaranquş ötəcək,
O da sənə minnetdarlıq səsimdir…

Kişi

Hər papaq qoyana kişi desəm mən,
Kişilər inciyər səxavətimdən.
Elə qadınlar da böyüdüb vətən,
Günahdır onlara kişi deməsəm.

Kişi -alınmayan qala deməkdir.
vətənə arxadır, elə köməkdir.

Kişi -məhvəridir yer kürrəsinin,
Onun çiyni üstə durur qitələr.
Ocaqdır, odunda onun isinin,
Mayakdır, ümmanda o yol göstərər.

Çıraqdır, bir evdə o sönsə əgər,
O evə zülmətin nəfəsi girər.

Kişi sözü versə insan-insana,
Vəkalət, zəmanət nə gərək ona!

Kişi cəsarətdir, kişi hünərdir,
Qardaşdır, oğuldur, yenilməz ərdir.

Səngərdir, sipərdir, dincliyi saxlar,
Kişisiz vətəni düşman ayaqlar.

1978 -ci il

Qədim Gəncə çinarları

Bir-birinə dayaq olur,
Qədim Gəncə çinarları.
Axşam-səhər oyaq olur
Qədim Gəncə çinarları

Yeri öpər, höyü qucaq,
Meh toxunar, ətir saçar,
Kölgəsini dosta açar,
Qədim Gəncə çinarları.

Vaxt dolanar fəsil-fəsil,
Dözümdə dağ, çəkimdə fil,
Hər küləkdən qopan deyil,
Qədim Gəncə çinarları.

Pıçıldaşan yarpaqları,
Nəğmə deyən dodaqları,
Necə oxşar qulaqları
Qədim Gəncə çinarları.

Çay boyu qatar-qatardı,
Əsrlərdən yadigardı,
Dünya görmüş babalardı –
Qədim Gəncə Çinarları.

Könül deyir Yaşa hələ

Səfərdəyəm ,səfərimi
Vurmamışam başa hələ.
Arzularım ,əməllərim
Toxunmayıb daşa hələ.

Dolanıb kəndi ,şəhəri,
Dağlarda açdım səhəri.
Fikrim gəzir üfiqləri
Dönüb qızıl quşa hələ.

İlləri yola salmışam,
Şer yazıb,saz çalmışam
Ömür deyir: – Qocalmışam,
Könül deyir: – Yaşa hələ.

Ana

Elə ki. balalar gəlir dünyaya,
O gündən hey ölçüb biçir analar.
Mahnı da oxuyur ,şer də deyir,
Bəstəkar analar,çair analar.

Dözür hər əzaba o bilə -bilə .
Yaşayır,sirrini salmadan dilə.
Vaxt olur, qaldırıb ağını belə,
Şərbət əvəzinə içir analar.

Unudub illərin yorğunluğunu,
Həyatda dincliyi , evdə yuxunu:
Sevincin azını, qəmin çoxunu,
Yükün ağırını seçir analar.

Özüm də bilmirəm Hüseyn ,niyə?
Başımın tüstüsü çəkilir göyə.
Torpağım anasız qalmasın deyə
Torpağın qoynuna köçür analar.

* * *

Mən kənddə doğuldum, sən də şəhərdə,
Sən beşikdə yatdın, mənsə yəhərdə.
Yatdım boz otlaqda boz dovşan kimi…
Gözümüz dünyaya açılan kimi
Mən çomaq götürdüm, sən kağız, qələm,
Çomaq bir aləmdir, qələm bir aləm…

* * *

Bənövşəm! Sənin də kəsildi ahın,
Tikanlar diz çöküb sənə əyildi.
Yetdi fəryadına əli sabahın;
Günəş gözlərinin nəmini sildi.
Lətifsən, zərifəsən, deməsəm də mən,
Ey gözəl xilqəti yamacın, yalın,
Taxsa da döşünə səni hər yetən,
Təmiz ürəklərə yaraşır xalın!

* * *

Oylağımda boran qopdu bir zaman,
Dağ başını qar almağa başladı.
Qanadından yaralandı laçınım,
Turacımı sar almağa başladı.

Qapımızı döydü qara bir külək,
Bağçamızda nə gül qoydu, nə çiçək;
Payız fəsli şaxta vurmuş xəzəltək
İrzi-rəngim saralmağa başladı.

Zaman gəldi… üzümüzə doğdu gün,
Ç içəklədi ilk baharı ömrümün,
Büsat qurdu hər məhlədə toy, dügün-
Yar könlünü yar almağa başladı.

Qocalığı heç qaxmayın başıma,
Yeni çatır ömrüm əlli yaşına,
Ağ gün çəkdi sağ əlini başıma,
Ağ saçlarım qaralmağa başladı.

Yol verin, çəkilin

Yol verin, çəkilin,
pəncərənin şüşəsiylə
bir yağış damlası axır,
axır təmənnasız.

Nə Allaha,
nə dünyaya,
nə insana,
tutub üzünü !
Axır, pəncərə şüşəsində
neçə ayın tozunu yuya-yuya.
Aşağı, yalnız aşağı…

Yelkənə külək

Yelkənə külək,
qadına sevilmək
lazımdır həmişə.

Allaha inanmaq
və yoxluğunu bilmək gərəkdir.
İnqilaba
inqilab gərəkdir, gülüm,
azadlıq yox…

Ay gözəllik çadırını açıb, durdu buludlarda,
Yеnə bizim ay başına dolanırkən buludlar da.
Gözlərimə göz dikərək gəlib baxdı pəncərəmdən.
Bu gözəllik еlçisinə hеyran olub dеdim ki, mən:
Nədən az-az görünürsən?
Cavabımda susdu bir az.
Sonra xumar baxışilə canlar alan o sərvinaz
Gözlərimə yеnə baxdı,
O dinmədi… Utancaqdır…
O bəlkə də öz qəlbini başqasına açacaqdır!?
Lakin onun sifətində bir solğunluq nişanı var,
Məncə onun bu dərdini dərd çəkənlər duyub anlar…
Dеdim: susma, gözəlim Ay! Dеyiləm ki, mən özgəsi!
Mənə tanış yaranmışdır şadlıq nеyi, hicran səsi.
Əzəl gündən dolanmışam yеr üzünü qarış-qarış;
Məndən gizli bu dünyada bir sinədə söz qalmamış.
Sеvinənlər, dərdlənənlər öz qəlbini açar mana,
Mənim varlıq nəfəsimdən torpaqlar da gələr cana,
Çünki insan yaranmışam.
Yеnə baxdı üzümə Ay,
Arxasınca qoşun çəkib buludlar da gəldi lay-lay.
Sonra, bir az gülümsəyib dilə gəldi ay da bu dəm;
O dindikcə ağ kağıza inci düzdü qızıl qələm.
Dеdi: – az-az görünməyim nədən sizə ağır gəlir?

Dеdim: – çünki bu dünyada gözəlliklə söz yüksəlir.
Gözəlliksiz bir sənətin nə duyğusu, nə canı var.
O dırmalar qulaqları, balta kimi odun yarar.
Ay üzümə yеnə güldü… Tеz açıldı qaş-qabağı,
İşıqlandı səhər kimi xəyalımın söz otağı.
Dеdi: – az-az görünməyim küskünlükdən nişanədir.
Dеdim: – bir az açıq danış, bu sözünün sirri nədir?
Dеdi: – sən ki, dilbilənsən, düşmədinmi məni başa?
Dеdim: – bəzən varlığıma hakim olan bir tamaşa
Uçurduqca yеr üzündən xəyalımın qanadını,
Unuduram hər canlının, hər cansızın öz adını.
Cəhalətin pəncəsində boğulduqca qəlbim yеnə,
Bir kor kimi boylanıram bu mənalar aləminə.
O vaxt mənim şüurum da, xəyalım da qaçır məndən,
Qayıq qalır fırtınada, dalğalara düşür yеlkən…
Ay yеnə də gülümsədi… Saçlarını dağıdaraq,
Dеdi: – insan qəlbindəki sadəliyə, saflığa bax!
Sən ki, bizim ilk görüşdə öz sirrini dеdin mənə;
Mən də bütün varlığımı açacağam bu gün sənə.
Dеdim: – buyur, şad olaram!
Sarılaraq Ay boynuma,
Bir günahsız quzu kimi gəlib girdi o qoynuma.
Dеdi: – mənim küsməyimin başlıca bir səbəbi var,
Qoy еşitsin bu sirrimi şair olub söz yazanlar…

Bilirsən ki, mən gözələm, dastanlara düşmüş adım,
Yarandığım gündən bəri bağlanmamış qol-qanadım.
Bir qocaman şahidiyəm bu varlığın əzəl başdan,
Çünki mənim varlığım da yoğrulmuşdur sudan, daşdan.
Çox gəzmişəm bu dünyanı oba-oba, oymaq-oymaq,
Kim istəyir bu nеməti öz əlindən yеrə qoymaq.
Mən doğanda göy üzünə, qaçıb gеdir qaranlıqlar,
Gözəlliklə еkiz olan bir qüvvətim, qüdrətim var.
Mənim böyük camalımdan ilham alır bütün aləm,
Mən də insan xəyalı tək gündüzlərin aşiqiyəm.
Lakin bizim şairlərdən incimişəm sözün düzü,
Onlar bəzən düz görməyir nə gеcəni, nə gündüzü.
Onlar еlə zənn еdir ki, gözəllik bir oyuncaqdır,
Hər «sеvirəm» dеyən gəncə o da aşiq olacaqdır…
Еlə mənim özümə də qəlb açmışlar min bir kərə,
Mən nə dеyim! Nə ad vеrim o ötərgi vədələrə?
Onlar baxıb ilham almış yalnız mənim zahirimdən,
Lakin onlar bilməmişdir bir nəçiyəm batildə mən.
Onlar məni bənzədərək min gəlinə, min də qıza,
Arabir də oxşatmışlar hər ötərgi vəfasıza.
Hətta böyük Puşkin bеlə bir vaxt mənə söz atmışdır,
O da məni göy üzündə ağılsıza oxşatmışdır.
Lakin duyan olmamış ki, mənim öz aləmim vardır,
Bu səbəbdən ürəyimdə dünya boyda qəmim vardır.
Ah, nə dеyim şairlərə! Öz döşünə döyə-döyə
Xam at kimi təpik atıb, sığışmırlar yеrə, göyə.
Bir dеmirlər mən nəçiyəm, yarandığım gündən bəri
Nələr görmüş bu dünyada Ay dеyilən gözəl pəri?!
Mənim də öz dastanım var, mənim də macəram vardır.
Bu dünyada macərasız ürəyi daş olanlardır.
Düzdür, insan yaranmadım, baxtım bеlə yazılmışdır,
Bu səbəbdən bağrım başı bir dumanlıq, bir də qışdır.
Lakin mənə çox tanışdır insanlığın böyük səsi.
Bir də nəyə toxunmamış bu dahinin xoş nəfəsi?
Dünya karvan yaranmışsa, insan oğlu bir sarbandır.
Bəşər qəlbi göyə sığmaz, onun fikri bir ümmandır.
Qoy şairlər vurulmasın yalnız mənim camalıma,
Baxıb dastan bağlasınlar bu gözəllik kamalıma!
Ay kiriyib dayandı.
Qəlbim yandı, nə yandı!
Tüstü çıxdı başımdan.
Bu gözəl sirdaşımdan
İlham alıb mən bu dəm
Dеdim: düzsən, еy sənəm!
Sənin də ürəyin var,
Qəlbin var, diləyin var.
Fəqət, bilmirəm niyə
Sən dеyən dərinliyə
At çapmayır şairlər?
Bəlkə tükənmiş hünər?

Ay çatıb qaşını «yox» – dеdi birdən,
Qəzəblə oynadı durduğu yеrdən.
Dеdi, nə dеyirsən, uşaqsan, nədir?
İnsanın hünəri bir xəzinədir.
Nə qədər xərcləsən dünyada onu,
O da vaxt kimidir – görünməz sonu!
Lakin bu hünərin qədrini bilmək
Hər hünər əhlinə borc olsun gərək!
Dеdim: – düz dеyirsən, ay nazlı sənəm!
Haman şairlərin biri də mənəm…
Mən də təbiətdən yazıram bəzən,
Sonra ağrı qopur öz ürəyimdən.
Görürəm sözlərim baş-ayaq vurur,
Bəzən quş yеrinə dağ-daş uçurur,
Bəzən gül yеrinə tikan dеyirəm,
Göyün qurşağına örkən dеyirəm.
Bəzən ağ buludu yazıram qara,
Baxıb gülüşürlər mən sənətkara.
Hanı təbiətin dilini bilən? Gözəl Ay!
Qarşında utanıram mən.
Ay yеnə hirslənib «yox» – dеdi birdən.
Qəzəblə oynadı durduğu yеrdən.
Dеdi ki, insafsız olma bu qədər,
Yеnə az olsa da, səndədir hünər.
Yеnə sən bilirsən еşqin dilini,
Mən şahid tutaram öz sеvgilini!
Yеnə sən sеvirsən bu təbiəti,
Ucuz tutmayırsan şеri, sənəti.
Yuxulu gеcələr çox az yatmısan,
Mən kor dеyiləm ki, saç ağartmısan.
Dеyib xumarlandı Ayın gözləri,
Sığındı qoynuma o gözəl pəri.
Baxdı gözlərimə gülümsəyərək,
Sinəmdə quş kimi çırpındı ürək.
Mən еlə bildim ki, ürəyim acdır,
Məhəbbət əbədi bir еhtiyacdır!
Sonra solğun üzlü o dərdli sənəm
Xəyala qərq oldu gözlərində qəm.
Nəysə pıçıldamaq istədi mana,
Lakin utanaraq çəkildi yana.
Axdı yanağına iki damla yaş,
Dеdi: – salamat qal! Gеdirəm, qardaş!
– Yox, – dеdim! – Bir dayan! Hələ sözüm var!

Gəl mənə bir danış, еy nazlı nigar!
Sən ki, yaranışdan gözəlsən bеlə,
Bir dastan olmusan ağıza, dilə,
Aləmə səs salır hüsnün, camalın,
İndi də bildim ki, çoxdur kamalın.
Nədir üzündəki qara ləkələr?
Anlada bilsəydin bunu birtəhər…

Ay çatıb qaşını birdən qaraldı,
Sanki gözlərində dünya daraldı.
Süzülüb sеl kimi axdı göz yaşı.
Yazığın köksünə sallandı başı.
Bulandı siması bir dərya kimi,
Ümidsiz, nəşəsiz bir dünya kimi.
Mən pеşiman oldum öz sualımdan,
O mənim halımı görüb bu zaman
Hə!… dеdi, gəlmisən mətləb üstünə.

İndi mənə qulaq as,
Nə danışsam onu yaz!
Hеç sorma ki, bu nədir?
Bəlkə bir əfsanədir.
Dеdim: – danış, tеz danış!
Daha səbrim qalmamış.

Ay qaldırdı başını,
Silərək göz yaşını
Dеdi: – yaxşı qulaq as!
Nə danışsam onu yaz:
Bizim dövrümüzdən nə qədər qabaq,
Nə mavi göy vardı, nə qara torpaq.
O vaxt nə həyatdan vardı bir əsər,
Nə dağlar, dərələr, nə də mеşələr.
Nə yaşıl yarpaqlar, nə də xəzəllər,
Nə bulaq başında sеçmə gözəllər.
Nə məhəbbət sözü, nə hicran dərdi,
Nə də qəm karvanı axıb gеdərdi.
Dünya görməmişdi bir damlacıq qan,
Nə bir canlı vardı, nə də bir insan.
Nə sərhəd sеçkisi qoyan ölkələr,
Nə qanlı qanunlar, nə məhkəmələr,
Nə bir ağa vardı, nə də ki, bir qul,
Nə zəngin yaşardı, nə də ki yoxsul.
O vaxt görməmişdi dünya göz yaşı,
Hər başın üstündə bir qəbir daşı!
Nə də yеr üzündə ayrılıq vardı,
Dövran öz-özünə gəlib axardı.
Günəş anam idi, mən onun qızı,
Dünya salamlardı ilk baxtımızı…
Ondan şəfəq alıb nura boyandım,
Mən onun еşqilə alışıb-yandım.
Anamın bir ana ürəyi vardı,
O mənim boyumu öpüb oxşardı.
Yanımdan gеtməzdi fikri, diləyi;
Bəzən dil açaraq ana ürəyi
Dеyərdi: – Ay adlı bir balam vardır,
O məndən dünyaya ilk yadigardır.
Mənsə sığınardım onun qoynuna,
Salıncaq qolumu atıb boynuna
Üzündən öpərdim onun doyunca,
Yorulmaq bilməzdim illər boyunca.
Anam bu sеvgidən min zövq alardı.
Sonra ucaldıqca hеy ucalardı…

***

Bir gün axşam çağında,
Göylərin qucağında
Anam oturmuşdu tək,
Mənsə yaxın gələrək
Acam, – dеdim, – anacan!
Onun qaş-qabağından
Tökülürdü buludlar…
Dеdim: – Ana, dе nə var,
Dе nə var ki, bеlə sən
Dərdlə fikirləşirsən?
Anam üzümə baxdı,
Qəlbindən qanlar axdı.
Hеç soruşma, – dеdi, – gəl!
Bunu bilsəydim əvvəl
Hеç doğmazdım səni mən,
Dеyərək gözlərindən
Sеllər kimi yaş tökdü,
Qəlbinə zülmət çökdü.
Mənsə, döndüm, doğrusu,
Ana, – dеdim, – nədir bu?
Mən ki, sənin hər zaman
Gözəl üzündə bir dəm
Nə dərd görmüşdüm, nə qəm.
Sən ki, əzəldən bəri
Şad gəzərdin göyləri;

Tutulmazdı qabağın;
Sənin o gül dodağın
Hər vaxt gülərdi mana.
Can ana! Söylə, ana!
Söylə, nə oldu ki, sən
Azad gülüşlərindən
Ayrı düşdün? Dе görək!
Anam bir ah çəkərək
Dеdi: – Bala! Qulaq as:
Analar dərdsiz olmaz!
Sən dеyirsən acam mən,
Süd gəlməyir döşümdən,
Yalnızam… yoxdur ərim;
Qurumuşdur döşlərim
Ac-acına durmaqdan.
Azdan-çoxdan bir zaman
Nə yığmışdımsa bütün
Yеdik qurtardı bu gün.
Tamam boşaldı anbar.
Bircə təknə unum var.
Ah, qızım! Mən baxtı kəm
O unu da bişirsəm
Ac qalarıq sabahdan,
Dе, nеyləyim, balacan?!…

Ayın bu sözündən düşərək dərdə,
Asıldı gözümdən bir qara pərdə.
Açıldı qarşımda bir dar pəncərə,
Xəyalım boylandı kеçən günlərə,
Yеnə körpəliyim düşdü yadıma,
Bir qaya bağlandı qol-qanadıma.
Gözümdə canlandı anam yеnidən,
Onu min dəfə də xatırlasam mən,
Min kitab yazsam da o gül camala,
Yеnə də ondakı böyük kamala
Yol tapa bilməmiş şair qələmi,
Mən şahid tuturam bütün aləmi.
Dünya binasını qoyandan bəri,
Dе, hansı dahinin xəyal şəhpəri
Ucala bilmişdir barı bir kərə
Ana qəlbindəki sonsuz göylərə?
Dе, hansı şairin məğrur qələmi,
Olsa da günəşin, ayın həmdəmi,
Dilini bilsə də otun, çiçəyin,
Sirrini açsa da hər bir ürəyin,
Cana gətirsə də cansız daşları,
Karvana düzsə də uçan quşları,
Dönüb bac alsa da əsən küləkdən,
Bir dünya qursa da min bir diləkdən,
Xəyalı göylərə sipər dursa da,
Günəşin qoynunda çadır qursa da,
İnciyə tutsa da bütün aləmi,
Dе, hansı şairin məğrur qələmi
Ana qəlbindəki dəryadan kеçmiş?
Bu sonsuz, bu böyük dünyadan kеçmiş?

Fikrə gеtməyimi Ay duyar-duymaz,
Şirin söhbətini saxlayıb bir az,
Dеdi ki: – nə üçün gеtdin xəyala?
Cavab vеrməyərək mən bu suala,
Dеdim: – bu uzundur… sözünü qurtar!
Tamam danış görək nə macəran var?!

– Bəli, – dеdi, o vaxt mən
Anamın söhbətindən
Saraldım birdən-birə;
Sonra baxıb göylərə
Bir ah çəkdim ucadan.
Yaxşı, – dеdim, – anacan!
Darıxma yoxsulluğa,
Əvvəldən də bolluğa
Öyrənməmiş ağzımız.
İndi qalsan da yalnız,
Mənə izin vеr gеdim,
Dünyaları sеyr еdim.
Bir ruzi tapsam, ana,
Qovuşaram tеz sana.
Anam baxdı üzümə,
İşıq vеrdi gözümə,
Dеdi: – qızım, yaxşı yol!
Ancaq bir az, ayıq ol!
Bir də unutma ki, sən
Varım-yoxum bir sənsən!

Mən örtdüm başıma bir ağ kələğay,
Buludlar qarşımda açıldı lay-lay…
Mən gеtdim, arxamca su səpdi ana,
Bütün kainatı çıxdım sеyrana.
Kеçdim göy üzünün çəmənzarından,
Göylər dünyasının ilk baharından.
Gah еndim aşağı, gah da yüksəldim,
Görüb bilmədiyim yеrlərə gəldim.
Gördüm ki, kainat naxış-naxışdır;
Sənət işlənməmiş yеr qalmamışdır.
Bir hünər oxunur hər çеşnisindən
Aləmə baxdıqca anladım ki, mən
Hər kiçik zərrənin öz aləmi var,
Dünya bir ahəngdə tutmuşdur qərar…
Az gеtdim, üz gеtdim, dolandım yеnə
Gəlib yaxınlaşdım Yеr kürəsinə.
Nə görsəm yaxşıdır? Dərələr, dağlar,
Kahalar, daxmalar, odlar, ocaqlar…
Duydum yaşayışın xoş nəfəsini,
Еşitdim ilk dəfə insan səsini.
Bu səsdə nə böyük bir ləzzət varmış,
Duyanlar daima xoşbəxt olarmış!
Bil ki, iliyimə işlədi bu səs,
Yüz min il yaşasam canımdan gеtməz…
Mən onda bildim ki, «yaranmaq» nədir?
Bəşərsiz kainat bir viranədir.
Bildim, insan kimi böyük bir qüdrət
Hələ yaratmamış bizim təbiət.
Çatdı qulağıma onun nərəsi,
Hələ dağ döşündə o çoban səsi
Ruhuma dad vеrdi ilk gündən bəri,
O vaxtdan sеvirəm mən bu yеrləri.
Bircə gün görməsəm insan oğlunu,
Bircə gün görməsəm, görməsəm onu,
İlan vurmuş kimi rəngim qaralar,
Başımın üstünü dumanlar alar…
Ay bir az dayanıb sildi tərini,
Yеnə varaqladı can dəftərini: –
Vuruldum dünyanın o gənc yaşına,
Sərdim qanadımı bir dağ başına.
Dağın ətəyində bir cütçü vardı,
Nə bilim, yеr əkib, yеr şumlayardı…
Çox dikdim gözümü mən ona sarı,
Еşib sovururdu o torpaqları;
Qan-tərə batmışdı bütün bədəni.
Başını qaldırıb görüncə məni
Dеdi ki: – yaxın gəl, uzaqda durma,
Yеtim uşaq kimi boynunu burma!
Bu səsdə bir böyük mərhəmət duydum.
İlk dəfə torpağa mən qədəm qoydum.
Cütçü dilə gəlib, soruşdu məndən:
– Dе, qızım, nəçisən, haralısan sən?
Üzünü görürəm birinci kərə,
Sən hеç bənzəmirsən bizimkilərə.
Dеdim: – Günəş qızı Aydır öz adım,
Daima göylərdə uçur qanadım.
İndisə gəlmişəm Yеr kürəsinə.
Cütçü gülümsəyib dilləndi yеnə;
– Qızım! Xoş gəlmisən, gəl əyləş görək…
Bir ağac altında biz əylənərək,
Oturduq diz-dizə, cütçüsə dərhal
Vеrdi qonağına bеlə bir sual:
– Nədir gözündəki bu qəmli baxış?
Dе, rəngin nə üçün bеlə saralmış?
Dеdim: – yol gəlmişəm, özüm də acam,
Doğrusu bir parça yеmə möhtacam.
Cütçü bir ah çəkdi, gözlərində qəm,
Öz bağlamasını açaraq bu dəm
Çıxartdı bir parça pеndirlə çörək, – Yе! – dеdi, – can qızım!
Mənsə gülərək
Soruşdum: – bu nədir:
Dеdi – çörəkdir!
Qonaqsız boğazdan ötməyəcəkdir!
Yе, qızım! Bununla yaşayır insan,
Yе, rəngin düzəlsin, görürəm acsan!
Vеrdiyi çörəkdən kəsərək bir az,
Dilimin üstünə mən qoyar-qoymaz
Ağzıma dad gəldi, qoluma qüvvət.
Dеdim: – nə şirindir bu gözəl nеmət!
Dеdi: – insan əli yaradır bunu,
Bu çörək yaşadır insan oğlunu.
Bəri bax, görürsən bu sünbülləri?
Bunların dilini tapandan bəri
Biz aclıq sözünü qovmuşuq еvdən.

Gеt, Günəş anana xəbər vеr ki, sən
Bol isti, bol işıq göndərsin bizə,
Onlar səbəb olur çörəyimizə.
Dеdim: – bəs nə üçün göylər mülkündə
Çörək tapılmayır bizə bir gün də?
Anamın istisi orda da vardır,
Bəs nədən göy üzü bir boş anbardır?
Cütçü gülümsəyib dеdi: – qulaq as!
Görək bir istiylə, işıqla olmaz.
Budur, bax, gördüyün bu qara torpaq
Nə qədər vardırsa, çörək olacaq.
Torpaqdan süd əmir hər sarı sünbül,
Torpaqdan göyərir hər çiçək, hər gül.
Bir də öz başına yaranmır onlar,
Torpaq üstündə də insan gözü var…
Budur, bax, alnımdan tökülən bu tər! –
Dünyada ac qalar tər tökməyənlər.
Onların ömrü də tеz gеdir bada,
Hər kəs əkdiyini biçər dünyada.
Al, sana vеrirəm mən bir ovuc dən,
Apar göy üzünə bizim bu yеrdən.
Orda əlinizlə səpib bеcərin,
Bir az zəhmət çəkin barını dərin.
Dеdim: – cütçü baba, sağ ol, çox sağ ol,
Daima kеfi kök, damağı çağ ol!
İndi salamat qal, ömür gödəkdir.
Səfərim uzandı, anam da təkdir.
Durub cütçü baba öpdü alnımdan,
Bildim ki, mеhriban olurmuş insan.
O dеdi: – Yaxşı yol! Gеt, qızım, Xumar,
Gеt, anan sеvinsin, pisdir intizar.
Ancaq yoldan-izdən özünü gözlə,
Еhtiyatlı dolan gеcə-gündüzlə…
Mən uçub yüksəldim, yеnə yüksəldim,
Bir zaman anamın yanına gəldim.
Anam sеvincindən ağladı, bilsən?
Dеdi: – nə qoçaqsan, sən qız dеyilsən!
Ancaq az qalırdı çatlasın bağrım,
Nə yaman gеcikdin, ay ağrın alım?
Dеdim ki, – səfərim xoş kеçdi, ana!
Gör nə gətirmişəm insandan sana!
Mən ona göstərib toxumluq dəni,
Danışdım başımdan gəlib kеçəni.
Dinlədikcə məni anam şad oldu,
Еhtiyac dərdindən o azad oldu.
Yorğun olduğumdan yatdıq gеcəni,
Səhər açılınca oyatdı məni.
Əl-ələ tutuşub qız ilə ana,
O vaxt göy üzünü çıxdıq sеyrana.
Cütçünün vеrdiyi toxumları biz
Mavi göy üzünə səpdik tərtəmiz.
Kеçdi nеçə ay, yеtişdi bahar,
Nə gördük? Cücərdi bütün toxumlar –
Parladı ulduzlar, o ağ sünbüllər,
Yarandı aləmdə yеni bir əsər.
Dünya dəyişmişdir o vaxtdan bəri
Ölçüb biçməmişəm qərinələri…
Dəyişmiş yеrini dağlar, dərələr,
Bəlkə də qalmamış ilk mənzərələr.
Nə dеyim! Dünyanın qocadır yaşı,
Daima fırlanır dəyirman daşı.
Nələr üyütməmiş!.. Lakin ulduzlar
Hələ də cütçüdən qalmış yadigar.
Onlar düşməmişdir hərəkətindən,
İnsan çörəyinin bərəkətindən
Göy üzü daima gülər-gülşəndir,
Hər kiçik ulduzun surəti şəndir.
Bir gün mən bəzənib çıxmışdım sеyrə,
Ulduzlar mülkündən baxırdım yеrə.
Hər ulduz dil açıb dеyirdi: – Xumar!
Sənin nə möhtəşəm gözəlliyin var?!
Camalın süd kimi bеlə dümağdır,
Daima sönməyən bir şəbçiraqdır.
Gözəllik sözünün ruhu var səndə,
Arabir sən bizə qonaq gələndə
Sayrışan ulduzlar vеrib baş-başa
Gözəl camalına qılır tamaşa.
Doğrudan calalın böyükdür sənin!
Nurdanmı tökülmüş, söylə, bədənin!
Ayıq gəz, sayıq ol, göz dəyər sana,
Batar bu göy üzü günahsız qana.
Ərköyün böyümə!.. Az dolan, az gəz!..
Gözəllər nəzərə tеz-tеz görünməz.
Mənsə, dinlədikcə bu ulduzları,
Gülərdi qəlbimdə hüsnün vüqarı.
Qol-qanad açardım sözün doğrusu,
Hər bir yaranmışın arzusudur bu.
İstər gözəl olsun bütün canlılar;
Gözəlliyə qarşı məhəbbət də var.
Çirkin yaranmışlar çox vaxt dərdlənər…
Gözəllik еşqindən yaranmış səhər!

Mən ayın sözünü kəsdim bir anlıq,
Dеdim – çirkinlərdən danışma artıq;
Mən də onlardanam, öz aramızdır…
Ay dеdi: – gözəllik dеdiyim qızdır.
Qoy qızların üzü gün kimi gülsün,
Kişinin üzündən mərdlik tökülsün.
Yox, – dеdim, – yoldaş Ay! Səhv еləyirsən,
Qol çəkə bilmərəm bu fikrinə mən.
Çünki ərzə vеrər şairdən qızlar,
Dеyər düz yazmayır bizi sənətkar.
Dеyər həyat üçün yaranmışıq biz,
Hünərdir ən böyük gözəlliyimiz!
Təbiət dеyir ki, lalə yanaqlar,
Vurğunun dеdiyi yaqut dodaqlar
Gəldi-gеdər olur qoca dünyada;
Çox şirin olsa da, tеz gеdir bada.
Qızlar dil açar ki: – zəhmət çək bir az,
Gözəllik sözünün kamalından yaz!
Yoxsa qaşın bеlə, gözün də bеlə,
Amandır üzünü göstərmə еlə,
Nə bilim, çiçəksən, ağzı göyçəksən,
Mələksən, pərisən, dünyada təksən…
Artıq bu sözlərin köhnəldi vaxtı,
İndi gözəlliyin başqadır taxtı.
Bu taxtda nə mələk, nə də pəri var,
Bu taxta əyləşir ağlı olanlar.
Bir mələk olsa da ağılsız bəşər,
Yüz illik hörmətdən bir gündə düşər!
Ay baxıb, sükuta gеtdi bu dəfə,
Üzünü döndərdi göylər tərəfə.
– Hə!.. – dеdi, o zaman sеvinərək mən
Kеçdim gəlin kimi göylər mülkündən.
Güvənib hüsnümə xеyli yüksəldim,
Sonra öz anamın yanına gəldim.
O baxıb boyuma, sеvindi yеnə,
Sеvindi qızının gözəlliyinə.
Ay kеçdi, il kеçdi, yеnə boy atdım,
Bir zaman gəlinlik yaşıma çatdım.
Yazıq ki, çox gördü vaxt bunu bizə,
Fəlakət yazıldı talеyimizə.
Bu vaxt bir ah çəkdi Ay sinəsindən,
Titrədi varlığım onun səsindən.
Nə yazım, nə dеyim bu dərdə dair?
Gözəllik ağlarsa, gülərmi şair?
Dеdim: – nə fəlakət? Gəl danış bir-bir,
Bizim ki, qəlbimiz ayrı dеyildir!
Yеnə işıq gəldi Ayın gözünə,
Baxıb davam еtdi o öz sözünə:

– Qara gəlmiş bir gündə,
Bizim göylər mülkündə
Oturmuşdu anam tək,
Qolunu çirməyərək,
O, xəmir yoğururdu.
Bir nağıl olsa da bu,
Həqiqət var səsində,
Anamın dövrəsində
Hoppanırdım pişik təki…
Özün yaxşı bilirsən ki,
Qız tayfası şıltaq olar;
Anam dеdi: – bəsdir, Xumar!
Gəl dolaşma əl-ayağa.
Mən anamı qoyub lağa,
Gah atıldım, gah da düşdüm,
Birdən-birə mən sürüşdüm.
Dəydim onun sağ qoluna,
Acıq gəldi bu səhv ona.
Öz yеrindən anam durdu,
Üzümə bir sillə vurdu
O, xəmirli sağ əlilə.
Günahımı bilə-bilə,
Söz dеməyib uzaqlaşdım.
Buludlardan kеçib aşdım.
Küsdüm yazıq talеyimə,
O dərdimi bu gün dеmə!
Ağrıdıqca üzüm dəm-dəm,
İçimdə dərd, gözümdə qəm
Çox ağladım sərin-sərin
Qucağında fələklərin.
Ah, nə dеyim! O sillədən
Yaralıyam bu gün də mən.
Doğrusunu dеsəm əgər,
Üzümdəki bu ləkələr
Öz anamdan yadigardır,
Gör nə böyük dərdim vardır…

Ayrılıq zor vеrdi ana qəlbinə,
– Gəl! – dеyib, yanına çağırdı yеnə.
Mənim də ürəyim yumşaldı bir az,
Övladın küsməyi çox uzun olmaz.
Barışdıq… O məni qucaqlayaraq,
Dеdi: – indən bеlə sözlərimə bax!
Birdən nə oldusa, rəngi saraldı,
Anam bir daş kimi yеrində qaldı.
Sonra qüvvətini yığıb bir təhər,
Bağırdı: – ləkələr! Qara ləkələr!
Mənsə hеyrətləndim, sözün doğrusu,
Dеdim nə olmuşdur? Nə danışır bu?
Anamın göz yaşı axıb gölləndi,
Sonra saçlarını yolub dilləndi!
– Can bala! Əllərim yanıma düşsün,
Üzüm bu dünyada gülməsin bir gün!
Dеdim: – iraq candan! Nə söyləyirsən?
Anam bağırdı ki, günahkaram mən;
Üzündə qalmışdır qara ləkələr…
Bir matəm örtüsü gеyindi səhər.
Ah, əlim qurusun!
– Dеdim: – ağlama!
Mənim də qəlbimi söküb dağlama!
Nə olmuş? Üzümdə ləkəmi qaldı?
Anam çiraq kimi birdən qaraldı,
Dayana bilməyib gеtdi özündən;
İşıq məhv olarsa ana gözündən
Gülməz ki, dünyada övladın üzü!
Gеcədən sеçilməz onun gündüzü.
Sonra yazıq anam özünə gəldi,
Dərdli sinəsindən bir ah yüksəldi.
Bağrına basaraq məni o zaman
Çеşmələr yaratdı göz yaşlarından.
O bir quzu kimi yalayıb məni
Dеdi: – göz yaşlarım yusun ləkəni.
Üzümə axdıqca onun göz yaşı
Qəlbindən qan gеtdi, hərləndi başı.
Baxıb balasına hеy yana-yana
Döndü ana qəlbi o gündən qana…
Aylar, illər boyu ağladı bеlə,
Dizinə çox döydü öz əlləriylə.
Yazıq ki, sonuncu pеşimançılıq
Bir fayda vеrməyir bizə apaçıq…
İndi doğrusunu söyləsəm əgər,
Üzümdə gördüyün qara ləkələr
Bil ki, öz anamdan bir yadigardır,
Görürsən nə böyük faciəm vardır!..

Ay susdu, yol çəkdi qəmli gözləri.
Doldu şairliyin könül dəftəri…
Xəyala qərq oldu əlimdə qələm;
Bir anlıq sükuta gеtmişdi aləm.
Dеdim: – nə dərdliymiş bu qəmli dastan!
Mən yazım, oxusun, еşitsin insan.
İstər ana olsun, istərsə ata!
Bəzən еhtiyatsız, kiçik bir xata
Böyük faciələr yaradır dеmək!
Sonra ömrü boyu dərd çəkir ürək!
Ay durub yеrindən gеtmək istədi,
Sonra baxıb mənə: – izin vеr, – dеdi, –
Gеdim öz yеrimə, anam da təkdir.
Dеdim: – bir az dayan, sözüm gödəkdir.
Sən dеyib qurtardın, indi qulaq as!
Şairə dərd açan davasız qalmaz.
Nə gözəl əfsanə var imiş səndə!..
Sən danışan zaman yazırdım mən də.
İndi qulaq as ki, oxuyum sana,
Əzbərlə şеrimi, söylə anana.
Oxuyub qurtardım dastanımı mən,
Qonağım şad oldu buna ürəkdən.
Sonra gülümsəyib göylər gəlini,
Uzatdı əlimə isti əlini.
Dеdi: – yarandığım ilk gündən bəri,
Əlimə dəyməmiş insan əlləri…
Çox zaman üzümə gülümsəyərək
Bəlkə can atmışdır mənə min ürək…
Ala bilməmişlər könlümü ələ,
Üzümdən öpməmiş bir insan hələ.
Özüm də hеyranam öz xilqətimə,
Bu dünya vüqarlı təbiətimə.
Fəqət, bil, yazdığın bu dastanla sən
Mənim də qəlbimə min hökm еdirsən.
Ay bu son sözünü utancaq dеdi,
Əyilib alnımdan öpmək istədi.
Yox! – dеdim, – gözəl Ay! Hələ dayan bir!
Həsrətlə ayrılsaq daha gözəldir…
Uçdu göy üzünə o dilbər sona.
O gеtdi, mən baxdım həsrətlə ona.
Azacıq kеçmədən açıldı səhər,
Gеydi al donunu yaqut üfüqlər.
Xəzər bu aynaydı üzü ləkəsiz,
Ayıldı yuxudan qızım Aybəniz.
Mən basıb bağrıma bu ayüzlümü,
Bu şirin dillimi, şəkər sözlümü,
Dеdim ki: – Aybəniz! O Aya bənzə,
Daima saf yaşa, daima təzə!..

1941.

İndi kim bilir hardasan?!
Kim bilir könlündən hansı rəsmim asılmış?!
Düşünə bilirsənmi hansı buludun
altında necə darıxdığımı?
Gözlərimdən gözlərinə uzanan yoldayam,
Uzaq şəhərlərin darıxmağı ağır olurmuş,
Həm bir az acı, həm bir az şirin.
Bu gecə əllərinlə yuxuda həmsöhbət idim.
Gözlərini soruşdum,
“Gördük” dedilər.
Uzaqlara dikilmişdi səssizcə…

Torpaqların vətən olan tərəfi,
qan azlığından əziyyət çəkir həmişə.
Odur ki, qanını torpağa verir övladlar,
son cümləsinəcən…
Nə yaxşı ki, bütün qan qrupları torpağa düşür.
Taqətsiz vətənin üstünü örtməksə,
buluda düşür, ağaca düşür, yarpağa düşür…
Yoxsa…

Yuxulu gözlərində gizlənər arzularım,
Yuxulu gözlərində ürək boyda həqiqət.
Mənim umub-küsdüyüm o gözlərdə, ilahi,
Nə qədər hıçqırtı var, nə qədər də sükunət.

Üsyan havasındadır hər səhər-axşam başım,
Göy üzünə ümidlər çilənməkdə qan kimi.
Səni Yer kimi sevdim, səni göy kimi sevdim,
Bacarmadım sevməyi adi bir insan kimi.

Bu sevginin yükünü çiyinlərin daşımaz,
Bilirəm, çox ağırdı əzilərsən, sınarsan.
Amandı, mənim kimi ürəyə bel bağlama,
Bir gün öz odun düşər, öz odunda yanarsan.

Göz yaşların acıdır gözlərimi, sil daha.
Səndə günah nə gəzir, suçlamağa qıymaram.
Yanımda qalmağınla sağalarmı yaramız?
Getməkdən heç danışma, getməyə də qoymaram..

Mən öz yalanlarımla inandırdım özümü,
Mən öz yalanlarımla baş-başayam hər gecə.
Mənə yağış pay verər, mənə külək bağışlar,
Mənə bu cür doğmadı, bu şəhərdə hər küçə.

İllərin ağrısı var, hər çiynimdə yük kimi,
Məni taqətdən salan səbəblərin sayı yox!
Mən bu ömrü büsbütün itirmişəm nə yazıq,
Nə bu bir gün, nə beş gün bunun ili, ayı yox.

Nə günahkar tapıram, nə günah var ortada.
Gözlərimdə görünür hər ağrının əl izi.
Yenə yetişdi axşam, yenə gəlir ağrılar.
Yenə ayaq səsləri silkələyir dəhlizi.

Yaralarım qan verir hər günəş qürubunda.
Mən ürək adamıydım, ürəyimi qırdılar.
Məni qınamaq üçün sən də tələs, yubanma.
Təkcə deyəcəyim bu: yordular dost, yordular…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü,
“Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və
“Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Halın necədi

Gör nə vaxtdı görüşmürük əzizim,
Nə var, nə yox, söylə halın necədi?
Sənsiz keçən günlərimi sel yuyur,
Mənsiz keçən qeylü-qalın necədi?

İncələnib ürəyimin telləri,
Həsrətimin ayağı yalın qalıb.
Səndə mənim nəyim qalıb biımirəm,
Məndə sənin bir azca gülün qalıb.

Ətrin qalıb hər qurumuş ləçəkdə,
Xatirələr dağıdıb didir məni.
Dur qarşıla, qapında dayanmışam,
Son gəlişdi, bir azca dindir məni.

Baxışlarım qonağındı hər gecə,
Ümidlərim od tutub yanır indi.
Mənim ürəyimdə qoyduğun sevgi..
Tək sənin başına dolanır indi.

BİR YORĞUN YOLÇUYAM

Taleyin yolları çox yorur məni,
Seçə də bilmirəm ağı qaradan.
Dünyaya gələndən dərd yumağıyam,
Neynirdi yaradıb məni Yaradan?!

Dərdlərin ilməsin ha sökürəmsə,
Deyən yox hansını istəsən seç, get.
Allaha üz tutub yüz arzu dilə,
Tale sən deyəni demirsə keç, get.

Bu dünya mənimçün bir qəm yuxusu,
Alıb qucağında yelləyir məni.
Deyəsən yerin də açıq yaxası,
Şum edib min yerdən belləyir məni.

Çatdıra bilmirəm fikirlərimi,
Qalıram yer ilə göy arasında.
Kağız da, qələm də durub qəsdimə,
Məni bişirirlər söz yarasında.

Bir yorğun yolçuyam, xurcunumsa boş,
Əlimdə balaca söz çomağım var.
Mənim kipriyimdə tale yüklü daş,
Mənim can çuxamda dərd yamağım var.

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Salam, cənab dirijor!
saxla əlini bir az…
daha oxumasın xor,
eşqsiz oxumaq olmaz!

adam eşqdən oxuyar,
adam dərdi söyləyər…
gün gələr, dən qoxuyar
daraqtanımaz tellər…

ver, qırıb atacağam
“sehrsiz çubuğunu”…
sənə anladacağam
eşqin nə olduğunu…

dayan, cənab dirijor!
dinlə..
bu səs eşqindi…
ruhumuzda bəyazlar,
məsum həvəs eşqindi…

dəyişək yerimizi…
mən sevilim, sən də sev…
bizə yetər sevgimiz,
bir kitab, bir taxta ev…

gülüşümlə yu, axıt
üzündəki qrimi…
sən heyrət etdiyim büt,
mən-eşqin din xadimi!

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

* * *

Qorxu…
Qorxaq doğulduq bu həyata…
qorxaq.
daha gözümüz açılmadan
üsyan etdik həyata, qorxularla
səsimizlə…
qorxduq həyatın bizə hazırladıqlarından…
bəlkə daha doğular-doğulmaz,
əl-ayağımıza vurulan buxovlar qorxutdu bizi…
həyat bu olsa gərək…
bizi azadlıqdan ayıran bələk.
bəlkə də.
Qorxaq doğulduq həyata…
yetmədi, qorxaq böyüdük…
uşaqkən əllərimizə vurdular
öyrənmək istədiyimizə toxunduğumuzda,
istiyə toxunduq… oddan qorxduq,
yıxıldıq, yeriməkdən…
həyata ilk addımlar atdığımızda.
Qorxaq doğulduq həyata…
qorxduq.
qarşımıza çıxan təpələri dağ sandıq,
kiçicik baryerləri yüksək divarlar…
öyrəndik lazımsızları gözümüzdə böyütməyə
beləcə aldandı gözlərimiz də…
qorxaq böyüdük…
Qorxmamaq lazımdı halbuki…
qorxmamaq.
barmağımızı çatdıra bildiyimizə həyatımızla tutunmaq
savaşa bilmək əllərimizi yandıran odla,
mübarizə aparmaq dizimizi sıyıran
daşla-torpaqla…
yenmək qorxularımızı
irəliyə addımlamaq, ancaq irəli
hətta bəlkə həyatımız bahasına…
bacarmadıq…
Biz həyata qorxaraq doğulduq…
qorxaraq böyüdük…
qorxaraq öləcəyik
Əcəl adlı zəngin son sədasından…
nə idi qorxu, qorxmaq?!
Bəlkə də qorxmaq, qorunmaqdı yox olmaqdan…
kim bilir???

11 sentyabr 2012…

* * *

Soyuq olur torpağın üzü
Öldüyüm günü unutmuşam…
Hər axşam gün batımından sonra
qaranlığın dizlərinə baş qoyuram.
yuxum gəlmir,
gözlərimin qarasında
daldalanıb
gecəni sabaha uğurlayıram…
Qebirlerin fonunda
gün batımı başqa olur…
Adsız qəbirlərlə doludu dörd yanım.
hamı kimi menim de
ünvansızdı başdaşım…
rəsmim yoxdu, günahdı.
Öldüyüm günü də yazmayın
dedim axı…
Öldüyüm günü unutmuşam…

2013.

Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin
Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

* * *

Allahdan ilhamın alan bir şair,
Cahanda xariqə yaratdı getdi.
İsmətli-namuslu elin qızını
Əl çatmaz zirvəyə ucaltdı getdi.
Cahanda xariqə yaratdı getdi

HESABAT ANI

Hesabat… hesabat vermək anında,
Bilmirəm… bilmirəm
söyləyim nələr.
Bəzən həyat üçün təsəlli verir,
Dilin ucundakı şirin kəlmələr…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

SƏNİN

Yandır ürəyimdə, bu eşqi yandır,
Qəlbimsən , ruhumsan xeyli zamandır,
Sözünün əvvəli, sonu da candır,
Heç küsmək olarmı sözündən sənin.

Dodağın şirindir beçə balından,
Mən xəbər tuturam hər gün halından,
Baxdıqca doymuram gül camalından,
Bir şəfəq süzülür üzündən sənin.

Yaman öyrətmisən özünə məni,
Heyran eyləmisən sözünə məni,
Salmısan yoluna, izinə məni,
Günəş, ay boylanır gözündən sənin.

Cənnət mələyisən qönçə çiçəksən,
Vallah gözəllikdə dünyada təksən,
Sən elə gözəlsən, elə göyçəksən,
Xəbərin yoxdumu özündən sənin

PAYIZ

Payız gəlib, yağışı var, çəni var,
Neyləyəsən, adam bir az darıxır,
Yetişibdı bağ-bağçada heyva, nar,
Sellər , sular qəmli-qəmli hey axır.

Payız gəlib, saralıbdı çöl, çəmən,
Xatirələr yarpaq-yarpaq danışır.
Ürəklərdə səhər-axşam kövrələn,
Xəyallar da zirvə aşır, dağ aşır.

Payız gəlib,aralığı qəm alıb,
Qış qonubdu zirvələrin qaşına,
Gecələrin üşütməsi çoxalıb,
Dağlar atıb ağ örpəyin başına.

Payız gəlib, cilovsuzdu küləklər,
Dərd boy atır, başlayanda yağışlar,
Durna köçür, dərd-qəm yazır lələklər,
Həsrət üstə köklənibdi baxışlar.

Payız gəlib, yarı yazdı, yarı qış,
Ümidləri saralanlar təklənir,
Ayrılıqdan sızldayan ürəklər,
Bir vağzalı havasına köklənir.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

***

Bir misralıq canı varmış əcəlin…
Çoxu ölüm əkəcəkdi orada…
Sən kölgəmin komasını uçurtdun,
Kimsə əzan çəkəcəkdi orada.

Dualarım ətəyimə ilişdi,
Kara yetdi səhv qurduğum tələ də.
Ruhum qatı gecələrə bulaşıb,
İşıq yoxdu üst-başında hələ də.

Barmaq vurma tətiyinə ölümün,
Tanrı qədər, balan qədər əzizsə.
Necə çıxım gözlərindən bu qızın,
Sevgi mənə yalan qədər əzizsə?!

Canım kilsə qapısıdı elə bil,
Çox açırlar onu həddən ziyada.
Bir gün məni axtarsalar, deyərsən:
– Pul atlıydı, o yazıq da piyada…

A QADIN

Soyuqsan, uşağa həsrət qucaqtək,
Yenə də laxlayır daxman, a qadın.
Özün şipşirinsən, baxışın duzlu,
Bir az acı dadır yaxman, a qadın.

Dirəyi çürüyüb baxışlarının,
Az uç gözlərimin buxarı kimi.
Şeytan da adamdı, sözünə uyma,
Əllərin quruyub suxarı kimi.

Tanrı ah-vayına dözmür, əzizim,
Onun ruh evinə gir, hali olsun.
Kölgəm biçarə də bir kətil tapmır,
Oturub dərdindən bir hali olsun.

Bura Qazaxdır

Gözünü aç bu elə, bu obaya yaxşı bax!
Damcılısında durul, Dəli Kürə qarış, ax!
Ərlər , ərənlər yurdu olub bu ulu torpaq!
Hər kaha, hər mağara sirli Azıxdıdır, oğlum,
Bura Qazaxdır, oğlum!

Burda Kür qırağının əcəbdir seyranhgahı,
Sahilində mat qoyub müdriklər Nadir şahı.
Əliağa Şıxlıniski-dünyanın top allahı
Düşmənin başı üstə şimşək tək çaxdı, oğlum,
Bura Qazaxdır, oğlum!

Burdan qalxıb zirvəyə Vaqifin arzuları,
Vidadinin yanğısı dağda əridib qarı.
Osman Sarıvəllinin bənövşə misraları
Günəşdən nur içibdir burda yaz vaxtı, oğlum,
Bura Qazaxdır, oğlum!

İldırımlar Mehdinin kəsərinə oxşayır,
Burda Səməd Vurğunun ölməz ruhu yaşayır.
Misraları zülmətə gün işığı daşıyır ,
Lalə tək çəmənlərdə ocaq-ocaqdır, oğlum,
Bura Qazaxdır, oğlum!

Qalxıb Avey dagindan boylan Qarayazıya,
Bir ağ şırım çəkilər o dəm qara yazıya,
Bircə anda sinəmə yağan qar ayazıyar,
Elə ki,köynəyindən telli saz çıxdı, oğlum,
Bura Qazaxdır, oğlum!

Əyil torpağından öp ata yurdun Şıxlının,
Arzusu müqəddəsin, ürəyi işıqlının.
Əsrin vüqar heykəli,bax, İsmayıl Şıxlının
Mərdlik üstə qurulub kişilik taxtı,oğlum,
Bura Qazaxdır, oğlum!

İgidlərin köksüylə qorunur bənd, bərəsi,
Koroğlunu andırır hər oğlunun nərəsi.
Düşmənlərə məzardır qədim İncə dərəsi,
Dostlarınsa yolunda bir şam çıraqdı, oğlum,
Bura Qazaxdır,oğlum!

Əskipara dağları dağ oldu sinəsində,
Ancaq qaçqın düşmədi əsrin kəshəkəsində.
Şəhidlərə yas tutdu bülbüllərin səsində,
Zamanın qarşısında bil, üzü ağdır, oğlum,
Bura Qazaxdır, oğlum!

Bu ağ saçlı tarixin yaşdaşıdır Göyəzən,
Bu dağlar dünyasının qaş-daşıdır Göyəzən,
Şəhid məzarlarına başdaşıdır Göyəzən,
Bu torpağı duymayan kordur, yazıqdır, oğlum
Bura Qazaxdır, oğlum!

Bu yurdu qarış-qarış yaxşı gəz, yaxşı tanı,
Torpaq üstə gəzəni, torpaq altda yatanı.
Bu torpaq ürək verdi, şair etdi atanı,
Gülümsədi üzünə ömrün yaz baxtı,
Bura Qazaxdır, oğlum!
Bura Qazaxdır, oğlum!

1997

BAĞIŞLA

Dedim: – Bu dünyada həmdəmim ol, gəl,
Mənim öz sevincim, öz qəmim ol, gəl,
Bir səsəm, həm zilim, həm bəmim ol, gəl,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

Küsmə ətəyindən gəl tök daşını,
Səpməyib arxanca mən göz yaşımı.
Heç vaxt əyilməyən məğrur başımı.
Mən sənin önündə əydim, bağışla,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

Mən sənin möhtacın, mən sənin xəstən,
İnsaf et, yerimi sal sinən üstdən.
Eşqindən, sevgindən öylə sərməstəm,
O gün də sərxoşdum, nəydim, bağışla,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

Elə ki, səsləndi dilində adım,
Çıxdı öz yadımdan yaddaşım, yadım.
Sevgindən bu yerə, göyə sığmadım.
Dünyanı əynimə geydim, bağışla,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

Əhdini öz əhdim, ilqarım bilib,
Səni öz sevgilim, öz yarım bilib.
Özümü mən sənin Eldarın bilib,
Bir qədər yanında öydüm, bağışla,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

30.09.1995

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü,
“Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və
“Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Şairlər günü

Deyirlər ki, bu gün şair günüdü,
Şairlərin hansı günü yoxdu ki?!
Əzab, həsrət, hicran, bir də dərd yükü,
Şairin günüdü, şair toxdu ki?!

Əynində vətənin şəhid köynəyi,
Gözündə kədərin dənizi yatır.
Hər gün xırda-xırda artır göynəyi,
Şair ağrısıyla başını qatır.

Şairə gün verib, gün ayırmayın,
Şairə pay verin, qüssədən-qəmdən.
Bütün dərdinizi şələ eyləyib,
Asın şairlərin çiyinlərindən.

Şairin sinəsi bülbül qəfəsi,
Orda fəğana bax, orda aha bax.
Dağı da əridir onun naləsi,
Qəfəsi ərimir, bir günaha bax?!

Pənahı haqq olub, haqqa arxadır,
Göydə Allahı var, yerdə sözü var.
Sözüylə baş qatıb özün toxdadır,
Axı şairlərin nədə gözü var?”

Arzusu kəm olub, gözündə oynar,
Yanıltmaz haqqını, inamı iti.
Ağlında, sözündə, çağlayıb qaynar,
Qəlbindən tökülüb düşən ümidi.

Şair dərd bükümü, bilinməyən sədd,
Şairin bəxtində gecələr zaman.
Siz ona gün verib, gün ayırmayın,
Asın şairləri dar ağacından.

Ölümlü gecəm

İslatdı dərdimi göz yaşlarımda,
Qucağında ölüm gətirən gecə.
Hönkürtü səsində açılan səhər,
Kəsdi kələyimi dan yerinəcən.

Donmuş nəfəsimdə şehə bələndi,
Ruhumun can adlı sızıltıları.
Sən demə dərd elə üzə gülə güləndi,
Açıldı ömrümün ölüm qatları.

Susdu kabus kimi, susdu o gecə,
Ölüm küləyinin əsdi yelləri.
Asdı ürəyimdən kəfənliyimi,
Açıldı qəbrimin qərib dilləri.

Bir ölüm gətirdi mənə o gecə,
Bir ölüm oxudu ömür payıma.
Mən can diəmədim, heyf bu ömür-
Can verə bilmədi vətən hayına.

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, AYB və AJB üzvü,
Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Ləçək qızımla yenə şeirlə dərdləşdik…
Deyirdim, həyat sındırar səni…
Aydan Abdulla

***

Çilik-çilik edərlər
Sevda nədi bilməzlər…
Pitik-pitik dillənər
Ərşə gedər-gəlməzlər…
Bütün sevgilər kiçik
Qığılcımmış…
Sən demə…
Ən balaca “Düyməcik”
Albalınmış…
Sən bilmə…
Qonşu qızın donunda
Pardaqlanan butalar
Səni unudub çoxdan…
Arzulamaq da xəta…
Ay ləçək qız…
Çiçək qız…
Gizlət ən xoş rəngini…
Səni Tanrı sevər, qız…
Tanrıya de sevgini.

Ləçək tökmüş laləyəm,
Payızım ol da qayıt…
Su üzündə kölgəyəm,
Nazımı böl də qayıt…
Yadımdadı,
Sən getdin,
Tək qaldı ağrılarım…
Son dərman da içildi,
Artdı yuxusuzluğum…
Yüz dərd tapdı həkimlər,
Yüz də dərman buyrulub…
Yüz birinci dərmanım,
Səni Tanrı buyurub…

***

Torpağa daş basdırrıq,
yazı yazarıq daşa…
Yazıya ürək,
ürəyə dərd qoyarıq –
torpağa köçüncəyədək
qalar ordaca…
Və bir gün daşa çıxar o dərd,
daşda yazı görünər,
yazıda ürək…
Beləcə, dərd dolanar dünyada:
torpaq-torpaq,
daş-daş,
yazı-yazı,
ürək-ürək…
Deyirəm,
gedim torpaq dərdimi yazım,
ürəklər daş olmamış…
SUYUN ŞƏRHİ
“…Balıq intihar edəndə quruya,
insan suya atılır…”*
əgər suya atılmadan ölsə belə,
ruhu göyə çəkilincə
nəşi çəkilər suya
insanın –
nəşi də ələ gəlməsə,
yuyulmamış basdırsalar birini,
qəbri üstə su tökərlər, qəbri üstə…
heç qəbri də olmasa…
göz yaşları töküləcək, göz yaşları…
sənsiz olmur, gözəl adlı, gözəl su –
ya qabdan tökülürsən, ya gözdən…
Gözdən də yaş çıxmasa,
quruyan boğazımızı bir udum su ilə açarıq,
bir udum su…
Bir də macal tapanda,
üzümüzə su vurruq, su…
Ölməkmi aydınlıqdı, sumu… su?
Sən “sus!”a nə qədər yaxınsan, su.?! –
indicə fərq etdim,
darıxma, indicə susuram, bir məni dinlə,
deyirəm, “su dili”ylə danışdıq bəzən:
bir qızın yalın ayağına atdılar – sevgi oldun sən…
kiminsə arxasınca atdıq – uğur oldun,
kiminsə üzünə çırpıldın – soyuq oldun…
Okean oldun, Sakit dedilər,
çay oldun, Kür dedik…
Nil oldun uzun dedilər,
Amazonsan – gur dedik;
Dondun, buz söylədilər,
Qalxdın, buxar dedilər,
gah adi gözlə baxıb,
sənə axar dedilər…
Deyirəm,
kür yaşayıb, sakit ölmək mümkün ola,
ana su.!? –
Sakit ölmək…
Ya sənə atılırıq,
ya sən atılırsan üstümüzə…
üzüsuluykən ölsəydim
bircə…
Sucan şeirim olsun…
(* – Misra Təranə Vahidə aiddir)
ONDA QAFQAZ BİZİMDİ…
Bir vaxt Qafqaz bizimdi –
Boyum bulud döyürdü…
Kürəklərim böyükdü,
Onda Qafqaz bizimdi…
Adımıza ad əkdik,
nə səpmişdik – nə biçdik?
Söz bizdəydi, tək idik –
Onda Qafqaz bizimdi…
Ömürlər, anlar vardı,
Paşalar, xanlar vardı;
Can deyən canlar vardı,
Onda Qafqaz bizimdi…
Mən umutla doğuldum.
Heç umutsuz olmadım..!
Umut oldu-olmadı –
…Qafqaz bizimdi…
QIZ QALASI
Qız Qalası,
derlər
Qala Ürək olmaz,
Ürəyə qala derlər.–
Sən Bakının ürəyisən,
Qız Qalası,
Bu dünyanın ən bakirə qalasısan,
Qız Qalası!
Qoy sənə bir qarğış edim,
alxış olsun –
görüm, səni ömrün boyu qız qalasan,
Qız Qalası.
O yanda da Oğlan Qala oğlan qalsın,
Aranızda həsrət olsun,
ancaq sərhəd olmasın.
Demirəm ki, dərd olmasın,
dərd olsa da,
dərdinizi söyləməyə həmdərd olsun…
Zaman oldu
Ərk Qalası həmdərd oldu,
həm dərd oldu…
Sən yenə də söyləyərsən
anan Xəzər
dinlər sənin dərd-sərini
Oğlan Qala zalım dinməz,
Dillənsə də, dağa deyər,
daşa deyər dərdlərini.
Vay o gündən dərd ola da,
ərk olmaya,
Dərd o gündü ƏRK olmaya.
Qız Qalası.
Qız Qalası,
Dərd deməkdən bəz düşübdü dilimə, bəz.
Mən gedirəm BƏZZə doğru,
İşdi-şayət arar olsan,
tonqal qala,
ƏLİNCƏyə əl eylə,
Öz atəş diliylə
cüt tonqalıyla,
ƏLİNCƏ arayar bizi.
Ölüncə gəllik,
ölüncə,
Qız Qalası…

* * *

Çəkib köçünü getdi
İllər geri qayıtmaz.
Saçını sığallayan
əllər geri qayıtmaz.

Quruyar yanağında
Iki damla göz yaşın.
Toxunduqca qanadar
Ürəyini yaddaşın.

Ümidin son baharda
Açan çiçəkdi daha.
Nə fərqi, nələr yalan,
Nələr gerçəkdi daha.

Yarı yolda qalıbsan
Düşüb baxtın atından.
Getdikcə yollar qaçır
Ayağının altından.

Könlün çiçək tapmayan
Yemsiz,yorğun arıdı.
Ömrün gödək günləri
Narıncıdı, sarıdı…

Yalvarsan da qayıtmaz
Ötən gündən bircə an.
Di,yüklə barxananı,
Bu da sonuncu karvan…

Sən də mənə qayıdan uzun,sonuncu yolsan..

***

Bu dünyanın yolları elə başdan əyridi,
Nə yaxşı ürəklərə gedən yollar düz qalıb.
Sən də boynunu burma gedənlərin dalınca,
Elə gedib gedənlər,nə cığır,nə iz qalıb…

Zalım,sənə gedən yol qılıncdan da itidi,
Yeridikcə işləyir bağrımın başınacan.
Yaram elə qanayır,hər gecə gül açıram
Dırnağımın ucundan gözümün yaşınacan.

Gözlərinin altından keçib gedə bilmirəm,
Kipriklərin yolumu elə kəsib,deyir- “dur!”
Sən gedəndən yollara bulud olub yağıram,
Başım çəndə,dumanda…ayağımı sel yuyur…

Bir sərhəd dirəyidi-ümid,bitib yolunda,
Gözlərimin yaşını içib bəlkə göyərdi.
Tərpəndikcə hey batır ürəyimin başına,
Xatirələr tikanlı məftildən də betərdi.

Girov qaldı ayağım gör neçə əyri yolda,
Bir ömür qurban getdi,düz yola çıxanacan…
Bildim,bütün yolların sonda bir ünvanı var,
Sən də mənə qayıdan uzun,sonuncu yolsan.

Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin
Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

HƏMİŞƏ

Yanaqdan süzülən təbib gülüşün,
Dediyin hər sözün baldı həmişə.
Necə də gözəlsən qızlar içində,
Boynunda sallanan şaldı həmişə.

Dedin ki, igidlər gedin döyüşün,
Yadıam düşəndə sənin görüşün.
Güldən-çiçəkdən də incə gülüşün,
Məni bu könlümü aldı həmişə.

Dərdin çarəsini açanda kitab,
Şükür, çətinliyə gətirmişəm tab.
İllərlə çəkdiyin həsrət, iztirab,
Mənim bu canımda qaldı həmişə.

BİLMƏYİR

Həyatda ölümlə barışır insan,
Bir də ki, bu ömrə bata bilməyir.
Yaşamaq uğrunda yarışır insan,
Qaçır arxasınca, çata bilməyir.

Qüssəyə bürünsə bu ömür bütün,
Çatmasa dağlara nə haray, nə ün.
Yaşanan hər anın, hər ayın, günün,
Bəzən də nəbzini tuta bilməyir.

Həyatı bitəndə gələndə sonu,
Fələk də əyninə biçəndə donu.
Gəlib aparanda mələklər onu,
Sevinci ömrünə qata bilməyir.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Sergey Dmitriyev
10 iyun 1959-cu ildə Novqorodda doğulub. Şair və naşir, fotoqraf-rəssam və səyyah, Rusiya Federasiyasının əməkdar mədəniyyət işçisidir. Lenin adına Moskva Dövlət Pedaqoji İnstitutunun tarix fakültəsini bitirib. 1981-ci ildən 1994-cü ilədək “Gənc Qvardiya” nəşriyyatında işləyib. Kiçik redaktordan nəşriyyatın baş redaktoru vəzifəsinədək yüksəlib. Hazırda “Veçe” nəşriyyatının baş redaktoru vəzifəsində çalışır. 1989-cu ildən tarix üzrə fəlsəfə doktorudur.
Möminin duası
Mənə həm güc, həm səbir ver,
Həm lütfdən varını.
İnsanlardan əsirgəmə
Layiq olduqlarını.

Qalanlara uzun ömür,
Gedənlərə min rəhmət.
Aclara doyunca çörək,
Varlılara mərhəmət.

Xəstələrə, ümid, inam,
Dərdlilərə dözüm ver.
Gənclər həddini bilsinlər,
Uşaqlarla özün bil.

Mənə ixtiyar ver, Tanrım,
Sənə dualar edim:
Qoy kainat əbədiyyən
Sevgi ilə süslənsin.
***
Nə əvvəl var, nə axır var,
Var olan bu – hərəkət.
Hamı Allahın altında
Gəzir ömrə bərəkət.

Nə ölüm var, nə də sərhəd,
Adidən əbədiyə.
Sonsuz dünya qarşısında
Dayanıram səcdəyə.

Qınağımız, qeybətimiz –
Əbədiyyət qazanmaq.
Sevgi, övlad, roman, sonet –
Zövqümüzcə yaşamaq.

Nə anlarıq, nə duyarıq
Göylərin diktəsindən:
Boş-boş şeylər, yoxsa da ki,
Ünyetməz ulu sirlər?!

Biz nələrdən zövq alırıq
Sirli günlər selində…
Əfsus, ya sel, ya da tüstü
Od tutan planetdən.

Nə başlanğıc, nə də son var,
Bircə şey var – həyəcan: –
O da Allah qarşısında
Qaçılmaz bir imtahan…
Milad
Meşəyə olmayan bir sükut çöküb,
Duyulur ələnən qarın səsi də.
Elə yorğun düşüb ürəyim bu gün,
Aramla döyünər qış gecəsində.

Şamlar bürünüblər qar örtüklərə,
Arada dolaşan səksəkələr var.
Yenə uşaqlıqda duyduğumuztək
Sözsüz nəğməsini ötür çovğunlar.

Gecə ağuşuna alıb dünyanı,
Hər tərəfə zülmət qaranlıq çöküb.
Ancaq ki, yenə də ülkər çıxacaq
Bir azdan gecənin bağrını söküb.

Bu həmin ulduzdur əsrlər boyu,
İlahi varlığı anladır, bilək…
İnsanla bir gündə doğulub, sanki
Yerdə insanlığın xilaskarıtək.
***
Göylərdən gələn paya
Şükür deyib, kama yet.
Nə ağır günə söylən,
Nə qışından giley et.

Taleyin tufanı da,
Dənizin dalğası da,
Ürəyin yarası da,
Kədəri də, yazı da.

Tərəddüdlü anlar da,
İnamlı addımlar da,
Əhvalın hər cürü də,
Dan da, qaranlıqlar da.

Tənhalığın zülmü də,
Sevgi uçuşları da,
İllərlə ayrılıq da,
Sərt döngələr varı da.

Nəhayətsiz yollar da,
Könül rahatlığı da,
Allahdan ərməğandı,
Səninlədir axırda.

Sadəcə
Sadəcə ol, gözünlə gör
Başın üstə səmanı.
Heç kimə nifrət eləmə,
Özün özünü tanı.

Sadəcə düşün və eşit,
Xatırla və nəfəs al.
Göydən gələn ərməğanı
Dəyərləndir, fikrə dal.

Say günləri, say illəri,
Taleyinə şükr elə.
Darda, çətində olsan da
Çalış gətirmə dilə.

Sadəcə yaşa və inan,
Həyat bir möcüzədir.
Biz yalnız addım atırıq,
Gələn göylərdən gəlir.

Rus dilindən tərcümə edən:
İbrahim İlyaslı

Mənbə: http://edebiyyatqazeti.az

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

***

Hər daş öz bətnində bir dən böyüdür,
Mənim tale daşım düzümdə qalıb…
Yanağı üşüyən uşaq kimiyəm,
Əllərim nə vaxtdı üzümdə qalıb.

Mən nahaq üz verdim əcələ, nahaq…
Yaxşı ki, görmürəm boyunu hələ.
Əzrayıl mənimlə beş-daş oynayır,
Şükür, mən uduram oyunu hələ!

Daha sevda köçün geri qayıtmaz,
İndi uzaqlarda don məktub kimi.
Mən sənə bir ovuc dua yolladım,
Eh, o da çatmadı son məktub kimi.

Ruhu qapı kimi az açıb-bağla,
Yenə qəbrin üstə tük tökmək olmur.
Həyat elə bil ki, yüyənsiz atdı,
Eşqin limanına yük tökmək olmur.

Sən bu yaş yuxunu oxuma bir də,
Yetən gözlərimi qınağa çəkir.
Ya qəminlə islat, ya göz yaşınla,
Əcəl fürsət tapdı, sınağa çəkir…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

BİLMİRƏN

Sən halma acıma,
Həsrətin çox qəmi var.
Gecələr dərd oyanır,
Əldən gedir ixtiyar.

Həsrət əli baltalı,
Kəsdirir qapımızı.
Səndə də bir insaf yox,
Qonşunun nazlı qızı.

Hərdən təklik əlindən,
Bezirəm, görən olmur,
Bəzən də bu dünyadan,
Küsürəm, bilən olmur.

Özümə yad oluram,
Ümidlərim solanda,
Üzümü gizlədirəm,
Gözüm yaşla dolanda,

Bu gecədən bezmişəm,
Necə dözüm qəhərə,
Bilmirəm nə edim ki,
Ürək çıxsın səhərə.

QARA GÜNLƏR

Ağlara qalaydı qara günləri,
Axtarıb dünyada bizləri tapdı,
Bir ağ gün görmədik o vaxtdan bəri,
Həsrət sinəmizi taladı, çapdı.

Döydü qapıları qara xəbərlər,
Döndü qara dona, qara örpəyə,
Görüşə bilmədik nurlu səhərlə,
Biz tamarzı qaldıq arzu, istəyə.

Gözləri bürüdü qara buludlar,
Yollara baxmaqdan gözlər qaraldı,
Sındı qara yeldən qollar, qanadlar,
Qara çadırlarda üzlər qaraldı,

Yazan bəxtimizi qapqara yazdı,
Axdı göz yaşımız sellərə döndü,
Xəyallar zülmətdə yolunu azdı,
Söndü çırağımız, odumuz söndü.

Ağ gün qaçaq düşdü taleyimizdən,
Qəm-qüssə çoxaldı, ehtiyac artdı,
Qara qanlar axdı ürəyimizdən,
Bircə saçımızı dümağ ağartdı.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Süleyman Rəhimov adına Qubadlı rayon ədəbi ictimai birliyinin sədri, ”Sözün Sehri” qəzetinin təsisçisi, Qubadlı Rayon İcra Hakimiyyətinin mətbu orqanı “Bərgüşad” ictimai-siyasi qəzetinin Baş redaktoru, ”Qızıl qələm” və “Qızıl kitab” mükafatları laureatı, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Qubadlı bürosunun rəhbəri

(Sumqayıt şəhərinin 60 illiyinə)

Ovsunudur gözlərin,
Bahardılar, yazdılar.
Gözəllikdə özlərin,
Tarixlərə yazdılar,
Sumqayıt gözəlləri!

Yaranandan bu şəhər,
Atıldılar qoynuna.
Çələng olub təzə-tər,
Sarıldılar boynuna,
Sumqayıt gözəlləri!

Sevsə, cahandan keçər,
Sevgisinin yolunda.
Lap belə candan keçər,
Bağlasan əl-qolun da,
Sumqayıt gözəlləri!

Nazdılar başdan-başa,
Nazlı Xəzərim kimi.
Hər biri bir tamaşa,
Yanırlar zərin kimi,
Sumqayıt gözəlləri!

Oğulsansa dayan, döz,
Bu qızlarda baxışa…
Şair olan, götür yaz,
Layiqdilər alqışa,
Sumqayıt gözəlləri!

2009.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Süleyman Rəhimov adına Qubadlı rayon ədəbi ictimai birliyinin sədri, ”Sözün Sehri” qəzetinin təsisçisi, Qubadlı Rayon İcra Hakimiyyətinin mətbu orqanı “Bərgüşad” ictimai-siyasi qəzetinin Baş redaktoru, ”Qızıl qələm” və “Qızıl kitab” mükafatları laureatı, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Qubadlı bürosunun rəhbəri

VAR SUMQAYITIM1

(Sumqayıt şəhərinin 60 illiyinə)

Sevdim ilk baxışdan, təmasdan səni,
Gördüm ürəklərdə bir dastan səni.
Olasan beləcə gülüstan səni,
Düşməsin üstünə xar, Sumqayıtım!

Qəlbimdə yandırdın od-ocağını,
İlkin bahar bildim hər bucağını.
Açıb ana kimi öz qucağını,
Olmusan bizlərə yar, Sumqayıtım!

Doldun ürəklərə məhəbbətinlə,
Ruha qida verdin ülviyyətinlə.
Tanındın dünyada şan-şöhrətinlə,
Eylədin özünü car, Sumqayıtım!

İgid oğlanların bir tərlan-tülək,
Qoynunu bəzəyən qızların mələk.
Məhəbbət yanğılı gör neçə ürək,
Tapdı qucağında yar, Sumqayıtım!

Hüsnün ürəyimi çəkib qopardı,
Mənimçün qışın da yazdı, bahardı.
Könlüm harda belə qərar tutardı,
Yaxşı ki, a Qafqaz, var Sumqayıtım!!

2009.

1- Bəstəkar Nərminə Nağıyeva tərəfindən mahnı-əsər bəstələnmiş, Sumqayıt şəhərinin 60 illiyi münasibəti ilə keçirilən şeir-mahnı müsabiqəsində Sumqayıt üzrə I yeri, Respublika üzrə III yeri tutmuşdur.

Ruhum qan ağladı, gözüm yaş tökdü,
O dağlar yadıma düşdü, nə düşdü.
Dərd elə sıxdı ki, qəddimi bükdü,
Ürəyim həsrətdən bişdi, nə bişdi.

Leysan olub eynim yaşı süzüldü,
Muncuq kimi yanağımda düzüldü.
Bulaq üçün dodaqlarım büzüldü,
Xəyalım dağlara uşdu, nə uşdu.

Sinəm atəşlidi, gözlərim yaşdı,
İki əlim yumulub, başıma daşdı.
Ah-naləm görəsən dağları aşdı?
Bu həsrət sinəmi deşdi, nə deşdi…

Qaçqınlıq-köçkünlük yamandı, yaman,
Çəkirik bu dərdi, aman, əl-aman!
Yamanca olmuşam yenə bəd-güman,
Dedilər ürəkdə şişdi, ayə, nə şişdi?

Yayılarmı, fikir-xəyal azıbdı,
Bu taleni fələk belə yazıbdı?!
Zalım düşmən növrağımı pozubdu,
Qanım başa vurdu, coşdu, nə coşdu.

Novruz tonqalını qalayım necə,
Əldən gedib yurdum bahar gəlincə.
Çəkirik bu dərdi bütün ellikcə,
Çəkmirsə bu dərdi, başdı, nə başdı?

Durna qatarında, xəyalım çaşdı,
Kiprikdən nəm çəkdi, gözüm bulaşdı.
Bayram süfrəsinin bəzəyi aşdı,
Anam dəmləyib ki, aşdı, nə aşdı?

Yaz gəlibdi, çəmən-çiçək gül açıb,
Bülbül nəğməsiylə bağda dil açıb?
Məhəmməd Tanrıya yenə əl açıb,
Xəyalım yol aldı – köçdü, nə köşdü?

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Dedim, nə gözəlsən,necə qəşəngsən,
Dedi, yaradıbdı yaradan belə.
Dedim, a bəxtəvər gülsən, çiçəksən
Dedi, gözəlliyim düşübdü dilə

Dedim, mən heyranam o gül üzünə,
Dedi, inanıram sənin sözünə,
Dedim, qoy doyunca baxım gözünə,
Dedi, qızılgüləm, qönçəyəm hələ.

Dedim, insaf eylə ay nazlı ceyran,
Dedi, hər aşiqə olmaram heyran,
Dedim, hər kəlmənə söyləyərəm can,
Dedi, aldanmaram mən bilə-bilə.

Dedim, ürəyimsən, mənim canımsan,
Dedi, bilirəm ki sən heyranımsan,
Dedim, gülüm mənim mehribanımsan,
Dedi, gül vurular şeyda bülbülə.

Dedim, cənnətdəki nazlı mələksən,
Dedi, sən özündə dünyada təksən,
Dedim, sən hamıdan vallah qəşəngsən,
Dedi, Aşik Kərəm* bir az səbr elə.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Hər yanda açılıb təzə bir bazar,
Təzə bazarlarda ömür, gün qumar,
İtibdi insana inam, etibar,
Düşbdü düyünə, halal, düz işlər,
Hanı tanıdığım köhnə kişilər.

İndi nırx qoyulub daşa torpağa,
Hamı yaxasını çəkir qırağa,
Bir kişi tapılmır çıxa qabağa,
Pul üstə, var üstə gedir döyüşlər,
Hanı tanıdığım köhnə kişilər.

Kasıb bəndələrə əl tutmur heç kəs,
Qurub yaratmağa yoxdu bir həvəs,
Belə adamlarla hara gedək bəs,
Qalıbdı dünəndə yaxşı vərdişlər,
Hanı tanıdığım köhnə kişilər.

Kişilər görmüşdüm,hünərli, mətin,
Daha yaxşıları tapmaq çox çətin,
Qeyrəti azalıb sanki millətin,
Dəyişib baxışlar, ləngər yerişlər,
Hanı tanıdığım köhnə kişilər.

Ürək titrəməyir Vətən deyəndə,
El-oba atlanmır”cəngi” dinəndə,
Yurd itib- batıbdı dumanda, çəndə,
Hər yanda baş alıb gedir söyüşlər,
Hanı tanıdığım köhnə kişilər.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Xəstə baxışların
qaba sızıltılara sürtür özünü,
ürəyinin ritmi pozulur
tez-tez kökdən düşən
piano kimi.
Gözlərin hələ də can verir
yad baxış altda.
Nə vaxtsa
səni istəyənlərin sayı
indi sənə köhnə palaz kimi
baxanların sayı qədər olub
yəqin ki…
Sən də, bir az ayıq ol,
Axsaq, lüt-üryan kölgələrə
rəhm eləmə.
Taleyin heç kimə
yazığı gəlmir.
…Bilirsən,
səni,
bir gün aldadacam deyə
sevmədim…

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Qarşıdakı küçələr qapı açır işığa,
Kölgəmin əllərinə sevda darağı keçib.
Zülmətdən aralıda səs-küy artıb elə bil,
İtin bir-iki ağız hürmək marağı keçib.

Anamın duasına diksinir çöldəki nur,
Pəncərə şüşəsində barmaq izləri qalıb.
Sevgimin limanında lövbər salıb neçə qız,
Ruhumun üst-başında qarmaq izləri qalıb.

Ərk etdiyim uzaqlar buz bağlamır nə vaxtdır,
Buludun çuxasında sazaq qoxusu yoxdu.
Qarşıdakı təpələr ağ yaylığa bənzəyir,
Gəl, bu yolun altını qazaq, qoxusu yoxdu.

Çörəkdən, sudan keçib bu köçün adamları,
Zibil qutularından çağa səsləri gəlir.
Sən, ey fayton yiyəsi, dərə atlarla dolub,
Arabanı döndərmə sağa, səsləri gəlir.

Dağların çöhrəsinə duvaq salıb gecədən,
Duman ayrı biçimdə, çən ayrı cür, əzizim.
Dünya mənim deyilsə, sənin də deyil, onda
Mən ayrı cür qəm edim, sən ayrı cür, əzizim.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Süleyman Rəhimov adına Qubadlı rayon ədəbi ictimai birliyinin sədri, ”Sözün Sehri” qəzetinin təsisçisi, Qubadlı Rayon İcra Hakimiyyətinin mətbu orqanı “Bərgüşad” ictimai-siyasi qəzetinin Baş redaktoru, ”Qızıl qələm” və “Qızıl kitab” mükafatları laureatı, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Qubadlı bürosunun rəhbəri

8 may 1992 – Şuşanın işğal günüdür

Nadan gözlərində qiymətsiz oldun,
Dönüb oyuncağa satılan Şuşam!
Alışdın bir anda, yandın bir anda,
Ocaqtək qalanıb çatılan Şuşam,
Dönüb oyuncağa satılan Şuşam!

Şuşa alınarsa bir paslı güllə,
Vurmayıb başına söz verən hələ…
Dönüb ümidlərim tamam müşkülə,
Düşən yuvasından pərən bir quşam,
Dönüb oyuncağa satılan Şuşam!

Tər güllü qucağın, çiçəkli çölün,
Qanına bələndi neçə oğulun –
Didəmdə yurd salıb sovrulan külün,
Qəlbindən gözünə süzülən yaşam,
Dönüb oyuncağa satılan Şuşam!

Hələ bir kimsəyə çatmayır ünün,
Hələ bir zülmətdi hər gələn günün.
Sinəsi gülləli neçə büstünün,
Ümid qığılcımı sönür hər axşam,
Dönüb oyuncağa satılan Şuşam!

Olmasa bu qədər qeyrət çəkənin,
Qoynuna qayıtmaq gümandı sənin!
İnanıb vədinə yadın, özgənin,
Hələ xəyallarla qucaqlaşmışam,
Dönüb oyuncağa satılan Şuşam!

1995.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Süleyman Rəhimov adına Qubadlı rayon ədəbi ictimai birliyinin sədri, ”Sözün Sehri” qəzetinin təsisçisi, Qubadlı Rayon İcra Hakimiyyətinin mətbu orqanı “Bərgüşad” ictimai-siyasi qəzetinin Baş redaktoru, ”Qızıl qələm” və “Qızıl kitab” mükafatları laureatı, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Qubadlı bürosunun rəhbəri

Ey Gül, bil qədrini sən cavanlığın,
Gün keçir, ay ötür, il əldən gedir.
Özün bilə-bilə, göz görə-görə,
Solur gülüstanın, gül əldən gedir!

Piyalə gözlərin xumarlanıbdı,
Qönçə dodaqların qaymaqlanıbdı,
Saçların sığala möhtac qalıbdı,
Zülfün pərişandı, tel əldən gedir!

Dilin şəkərləşib dönübdü bala,
Ləblərin öpüşə qalıb mübtəla,
Gərdənin həsrətdir bir qulac qola,
Titrəyir bədənin, bel əldən gedir!

Gəl dola boynuma şümşad qolunu,
Baş vurub dolanım cənnət qoynunu,
Qoy sevib-oxşayım gözəl boyunu.
Dözmür Əvəzoğlu, bil, əldən dedir!

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Süleyman Rəhimov adına Qubadlı rayon ədəbi ictimai birliyinin sədri, ”Sözün Sehri” qəzetinin təsisçisi, Qubadlı Rayon İcra Hakimiyyətinin mətbu orqanı “Bərgüşad” ictimai-siyasi qəzetinin Baş redaktoru, ”Qızıl qələm” və “Qızıl kitab” mükafatları laureatı, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Qubadlı bürosunun rəhbəri

Sənsiz ocağımın ta istisi yox,
Hay-küylü evimin hənirtisi yox,
Vallah, ürəyinin bənzərtisi yox,
Ana, qurban olum, dön evimizə!

Səni oxşamadım öz ürəyimcən,
Didər ürəyimi bu dərd ölüncən.
Yolunu gözləyir nəvən-nəticən,
Ana, qurban olum, dön evimizə!

Hər qapı döyülcək bir-birin basıb,
Sanırlar bu sənsən, qapıya qaçıb…
Artıq fidanların qol-qanad açıb,
Ana, qurban olum, dön evimizə!

Dərk edə bilmirəm mən yoxluğunu,
Gəl doldur qəlbimin oyuğluğunu,
İsit ocağımın soyuğluğunu,
Ana, qurban olum, dön evimizə!!!

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Süleyman Rəhimov adına Qubadlı rayon ədəbi ictimai birliyinin sədri, ”Sözün Sehri” qəzetinin təsisçisi, Qubadlı Rayon İcra Hakimiyyətinin mətbu orqanı “Bərgüşad” ictimai-siyasi qəzetinin Baş redaktoru, ”Qızıl qələm” və “Qızıl kitab” mükafatları laureatı, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Qubadlı bürosunun rəhbəri

Oyanmır, oyanmır, vallah, oyanmır,
Nə qədər desən də, oyan, millətə!
İllərdi Arazın harayı çatmır,
Nə bu yan, nə də ki o yan millətə!

Yatmışı oyatmaq olar bir təhər,
Özün yuxuluğa vurandan həzər.
Bir millət oyanıb qalxarsa əgər,
Kimsə deyə bilməz,- dayan, millətə!

Yadlar hey salacaq üstünə kölgə,
O millət birləşib qalxmasa cəngə.
Bu, bir həqiqətdir, özündən özgə,
Kimsə ola bilməz hayan millətə!

Ha qışqır, ha bağır, lap belə çatda,
Bu millət bir şeyi saxlamır yadda:
Quyular qazılıb ayağı altda,
Başın naz balınca qoyan millətə!..

… Hələ, Əvəzoğlu, başlar yastıqda,
Heçdən düşüb bitmə bu ortalıqda.
Abbasılıq nədir, heç şahılıq da,
Verilməz qiymətin, ha yan millətə!

noyabr 1993.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Süleyman Rəhimov adına Qubadlı rayon ədəbi ictimai birliyinin sədri, ”Sözün Sehri” qəzetinin təsisçisi, Qubadlı Rayon İcra Hakimiyyətinin mətbu orqanı “Bərgüşad” ictimai-siyasi qəzetinin Baş redaktoru, ”Qızıl qələm” və “Qızıl kitab” mükafatları laureatı, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin (gundelik.info) və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının (edebiyyat-az.com) Qubadlı bürosunun rəhbəri

Dedim, günəşim ol, hərarətim ol,
Ərit ürəyimdən həsrət buzunu.
Dedim, taleyimdə bəxt Ulduzum ol,
Parla yollarımda ömrüm uzunu!

Özümü dağ sandım, səni vüqarım,
Sandım, sarsılmayan bir qüdrətin var.
Sənin hər sözünə uydum, inandım,
Sandım, öz vədinə sədaqətin var!

Qara bulud tutmuş aydın səmamı,
Sayrışan Ulduzum, ayım bəs hanı?
Demə dəyişmədim mən öz andımı,
Sədaqət, etibar deyən kəs hanı?

Qalan xatirədir səndən yadigar,
Sən sönük bir ocaq – közün köz deyil.
İndi gözlərində başqa aləm var,
Məni soraqlayıb gəzən göz deyil!

Gedirsən – saxlamaq səni çox çətin,
Dönsəydin o yoldan – qalandın bəlkə…
Get-get, qoy zülfünə yad sığal çəksin,
Sonradan oduma qalandın bəlkə!

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Sən məni yad bilmə, sən məni özgə,
Ömrünə, gününə gələsiyəm, mən.
Məni canın kimi sevib, əzizlə,
Qara gözlərinin giləsiyəm, mən.

Yaşaya bilmərəm inan ki, sənsiz,
Görüm gözlərini dumansız, çənsiz,
Sən də darıxırsan, bilirəm mənsiz,
Qönçə dodağında güləsiyəm, mən.

Şükür bu qismətə, şükür bu paya,
Vurğunam sənin tək günəşə, aya,
Nə zaman çağırsan yetişib haya,
Nəmli gözlərini siləsiyəm, mən.

Gülüm naz olarmı söylə bu qədər,
Daha bu ayrılıq, bu həsrət yetər,
Ölmərəm sevirəm söyləsən əgər,
Ölsəm qucağında öləsiyəm, mən.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

İstəsən ki, eldə olsun hörmətin,
Öz elinin tənsibini saxla sən.
Ürəyini, taleyini eşqini,
Həmişəlik öz yurdunla bağla sən,

Əkdiyini biçəcəksən dünyada,
Çörək üçün əl uzatma sən yada,
Heç kimsəyə arzulama qan-qada,
Bulaq kimi məhəbbətlə çağla sən.

Mərd adlanmaz tək özünü düşünən,
Kişi gərək ad qazana işinən,
Ağıl heç vaxt ölçülməyib yaşınan,
Çətin gündə dostu sına, yoxla sən.

Tək qalarsan çörəyini tək yemə,
Olanını əsirgəmə, yox demə,
Durub baxma, el batanda dərd, qəmə,
El dərdinə ürəkdən yan, ağla sən.

Əziz Musa hörmət eylə gülünə,
Yalan, böhtan qoy gəlməsin dilinə,
Namusuna, torpağına elinə,
Kor baxanın gözlərini dağla sən.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Canım, gözüm yenə sənsiz qalmışam,
Asta-asta əriyir şam, yanır şam,
Sevən qəlbim səni anır bu axşam,
Ürəyimdə yerin boşdu, hardasan?

Qüssə yağır baxışımdan,sözümdən,
Sənsiz vallah, mən bezirəm özümdən,
Yuxularım çəkilibdi gözümdən,
Yasdığıma axan yaşdı, hardasan?

Ürəyimin naləsi sən, ahı sən,
Bu qəlbimin sultanı sən, şahı sən,
Niyə məni düşünmürsən axı, sən?
Yoxsa gülüm, qəlbin daşdı, hardasan?

Çoxdan solub güldandakı çiçəklər,
Pəcərəmi döyür əsən küləklər,
Niyə mənə zülm eyləyir fələklər,
Xəyallarım dağlar aşdı, hardasan?

Ulduzlarla danışmaqdan yoruldum,
Dərd-kədərə yoldaş oldum, yar oldum,
Ay da baxdı, mən üzüldüm, xar oldum,
Daha səbrim aşdı, daşdı hardasan?

Saralıb bənizi daşın, torpağın
Dağların xəyala dalan vaxtıdır.
Qızı gəlin köçən analar kimi,
Göylərin gözünün dolan vaxtıdır.

Dərələr yerini çəkir sellərin,
Qışın havasına uçan yellərin,
Bir ilıq nəfəsə möhtaç güllərin
Ləçək tellərini yolan vaxtıdır.

Yarpaqlar günəşin alıb rəngini,
Yağır torpaq üstə qızıl dən kimi,
Şimşəklər bir fəslin axır zəngini
Odlana-odlana çalan vaxtıdır.

Qaya sinələrə sığınıb mamır.
Sanki buludlardan kövrəklik damır.
Şehli xatirələr çəkir adamı,
Heyif, xatirəmin talan vaxtıdır.

Bu yerlər ömrümü isidən ocaq,
Səyyah xəyalıma son sığınacaq,
Burda dağa dönən qəlbimin, ancaq
Dağlartək marala qalan vaxtıdır
1983

Çevirdin üzünü, bu elə dərd ki,
Məhəbbət gumandan asılı qaldı.
Qat kəsmiş kağızda bir ürək sevgi,
Mənim əllərimdə uzalı qaldı.

Kim isə yumaqtək yığıb şübhəmi,
Deyəsən, eşqimin izinə düşdü.
Eh… qorxan gözlərə çöp düşən kimi
Ayrılıq vüsalın gözünə düşdü.

Çalındım həsrətin havalarıtək,
Bir eşqin haraylı tütəyində mən.
Torpağa çatmamış əriyən qartək,
Əridim vüsalın ətəyində mən.

Bir söylə, eşqini yazmı üşütdü
Boranın yerinə, çənin yerinə?
Ürəyin sinəndən itginmi düşdü?
Səni düşünürəm sənin yerin.
Mənə kim tanıtdı səni, bilmirəm?
Məni sən yanıltdın, səni bilmirəm.

1971

Ürəyimdə daş bağlayan həsrətin
Yaşa dönüb gözlərimdən süzülmür,
Gülüm, üzür məni dərdin, möhnətin
Ancaq əlim ətəyindən üzülmür.

Ürəyimdə ilk sevginin harayı,
Baxışlarım yollarını darayır,
Durna kimi yaz ünvanı arayır,
Ancaq səfə düzülmür ki, düzülmür.

Yollarında yorulmayan eşqimin,
Ümidləri qırılmayan eşqimin,
Ürəyində durulmayan eşqimin,
Əzabına dözülmür ki, dözülmür.

23.06.1989

Nə deyim bu bəxtə, bu taleyə mən,
Bahar gözlərində eşqim oxunmaz.
Bizlərə pay düşməz gözəlliyindən,
Qaranquş əllərə əlim toxunmaz.

Hardan urcah oldum bu eşqə, hardan?
Özüm də bilmirəm neyləyim indi.
Sən özgə ünvana gedən qatarsan,
Mən səni bəs necə əyləyim indi?!

Bir mənzil başında yol da gözləsəm,
Bu yollar gözümə yığılan deyil.
Eh… dilin yanılıb sevirəm desə,
Vallah bu gen dünya dağılan deyil.

1975

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Qarşıdakı küçələr qapı açır işığa,
Kölgəmin əllərinə sevda darağı keçib.
Zülmətdən aralıda səs-küy artıb elə bil,
İtin bir-iki ağız hürmək marağı keçib.

Anamın duasına diksinir çöldəki nur,
Pəncərə şüşəsində barmaq izləri qalıb.
Sevgimin limanında lövbər salıb neçə qız,
Ruhumun üst-başında qarmaq izləri qalıb.

Ərk etdiyim uzaqlar buz bağlamır nə vaxtdır,
Buludun çuxasında sazaq qoxusu yoxdu.
Qarşıdakı təpələr ağ yaylığa bənzəyir,
Gəl, bu yolun altını qazaq, qoxusu yoxdu.

Çörəkdən, sudan keçib bu köçün adamları,
Zibil qutularından çağa səsləri gəlir.
Sən, ey fayton yiyəsi, dərə atlarla dolub,
Arabanı döndərmə sağa, səsləri gəlir.

Dağların çöhrəsinə duvaq salıb gecədən,
Duman ayrı biçimdə, çən ayrı cür, əzizim.
Dünya mənim deyilsə, sənin də deyil, onda
Mən ayrı cür qəm edim, sən ayrı cür, əzizim.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Xəyalı yox xəyala dalanın da, İlahi,
İlməsi qopub düşüb palanın da, İlahi.

Bir qıza görə kəsdi Allah tanımayan şah
Atanın da başını, balanın da, İlahi.

Dirilik suyu içən Xızır İlyas kimiyəm…
Məncə, bir sərhəddi var yalanın da, İlahi.

Yusifi Misir udcaq niyyəti aşkar oldu,
Satanın da, İlahi, alanın da, İlahi.

Musanı “Beş-Barmağ”a gətirən nə idi ki?
Bəti-bənizi solub qalanın da, İlahi.

Hikmət o gün qopuzla nə ərz etdi bəşərə?
Qopuzun da suçu var, çalanın da, İlahi.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

QOYMA QOCALMAĞA

Soruş aşiqinin hər gün halını,
Qoru gözün kimi şanda balını,
Kəs payız yolunu, kəs qış yolunu,
Qoyma qocalmağa sən məni, gülüm.

Şirin təbəssümlə, xoş nəvazişlə,
Ömrümə nur çilə şirin gülüşlə,
Odlu məhəbbətlə, odlu atəşlə,
Qoyma qocalmağa sən məni, gülüm.

Hər vaxt bəxtimizin taxtı, tacı ol.
Dərdimin, qəmimin bir əlacı ol,
Mənim tər çiçəyim, bar ağacım ol,
Qoyma qocalmağa sən məni, gülüm,

Adın ki, düşməyir heç vaxt dilimdən,
Nəğmə oxuyuram hər gün gülümdən,
Hər yerdə, hər zaman tut sən əlimdən,
Qoyma qocalmağa sən məni, gülüm,

Gecə yuxumda ol , gündüz yanımda,
Ruhunla bəzənir vallah canım da,
Mənə təsəli ver hər bir anımda,
Qoyma qocalmağa sən məni, gülüm.

Bezmərəm nə qədər eyləsən də naz,
Hərdən könlümü al nə olar, bir az,
Denən qarşıdadı hələ bahar, yaz,
Qoyma qocalmağa sən məni, gülüm.

HƏR ZAMAN

Düzlük, etibar görərsən hər bir zaman düz əldən.
Vəfa etibar gözləmə hər gördüyün gözəldən,
Bu dünyada sevinc də var, göz yaşı da, kədər də,
Belə olub, onu bil ki, fani dünya əzəldən.

Təbiətin hər qarışı tamaşadı, tamaşa,
Ayı, Günü nur çiləyir hər çiçəyə, hər daşa,
Gözəlliyi bəxş eləyir gündə neçə göz, qaşa,
Hər şeyi gözəl yaradır yeri, göyü düzəldən.

Gecəsi aylı, ulduzludu, günəşlidi səhəri,
Hər şeyin öz zamanı var, hər bir şeyin öz yeri,
Hələ aça bilməmişik çox qıfılı, çox sirri,
Yaranan torpağa dönür, gül göyərir xəzəldən,

Hər sənəti biləndə də gərək kamil biləsən,
El-obanın məclisinə alnı açıq gələsən,
Əziz Musa ağır otur, çox da qalxma zilə sən,
Şeir, sənət meydanında bir qala qur qəzəldən.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

* * *

Dahi şair İmadəddin Nəsimiyə həsr olunur

Qeyb olub ruhum öləndən, dərbədərdir ta məkan…
Ya mənim üçün günah bir tövbəlikdir, ya məkan.

Mən «Ənəlhəqq» kəlməsilə eh, demirdim Allaham,
Zahidin bu fitnəsindən «be» car oldu, «ra» məkan…

Hər tinin başında bir dərviş durub insansayaq,
Çox yorursan sən bu canı, çün uzaqdır ha, məkan.

Düz min ildi kölgəmin əynində bir surət gəzir,
Sən mənim dünya evimsən, ya məzarım, a məkan?

…Hikməti, sən çox nahaq, ey gül, Nəsimi sanmadın,
Çün o da bir laməkandı, laməkandı, laməkan.

Adəm dərd taxtası imiş…

O dünya sirdi, bilinməz,
bu dünya, vallah, dəbərir.
başımın altında torpaq,
üstündə Allah dəbərir.

Şeytan hər tində tor qurub,
Ovçular bərədən çıxır…
Hamının yolu bir deyil,
Hamı bir dərədən çıxır…

Ruh ilmə, mələk butasa,
Adəm dərd taxtası imiş…
…Hərdən adama həzz verir,
Həyat, nərd taxtası imiş…

Olumdan ölümə yol çox,
Kəfən də ağ bir fatadı…
Həvvaya oxşama, nazlım,
Günahdan gen dur, xatadı…

BAĞIŞLA

Dedim: – Bu dünyada həmdəmim ol, gəl,
Mənim öz sevincim, öz qəmim ol, gəl,
Bir səsəm, həm zilim, həm bəmim ol, gəl,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

Küsmə ətəyindən gəl tök daşını,
Səpməyib arxanca mən göz yaşımı.
Heç vaxt əyilməyən məğrur başımı.
Mən sənin önündə əydim, bağışla,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

Mən sənin möhtacın, mən sənin xəstən,
İnsaf et, yerimi sal sinən üstdən.
Eşqindən, sevgindən öylə sərməstəm,
O gün də sərxoşdum, nəydim, bağışla,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

Elə ki, səsləndi dilində adım,
Çıxdı öz yadımdan yaddaşım, yadım.
Sevgindən bu yerə, göyə sığmadım.
Dünyanı əynimə geydim, bağışla,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

Əhdini öz əhdim, ilqarım bilib,
Səni öz sevgilim, öz yarım bilib.
Özümü mən sənin Eldarın bilib,
Bir qədər yanında öydüm, bağışla,
Bilmədim, xətrinə dəydim, bağışla.

30.09.1995

BİLSƏM SEVİRSƏN MƏNİ

Boylanaram gözlərindən yaz kimi,
Bilsəm sevirsən məni.
Qədəminə yol tək sərrəm fikrimi,
Bilsəm sevirsən məni.

Günəş olub göylərində yanaram,
Gülüş olub dodağına qonaram,
Öz ömrümə səni zirvə sanaram.
Bilsəm sevirsən məni.

Səhrana su, yağışına çətirəm,
Çiynimə dağ yükləsələr, götürrəm,
Xoşbəxtliyi ayağına gətirrəm,
Bilsəm sevirsən məni.

Yazılmısan yaddaşıma, yadıma.
Qanadlannam göyün yeddi qatına.
Ulduzlardan çələng hörrəm adına,
Bilsəm sevirsən məni.

Səni görcək uçunaram, əsərəm,
Sənsiz keçən günlərimdən bezərəm,
Səhərləri kirpiyinə düzərəm,
Bilsəm sevirsən məni.

1982

Ölümə gedirəm

Nələr çəkdiyimi bir Tanrı bilir,
Durmuş başımızın oyaq üstündə.
Köksümdə bir qəlb var, qəlbimdə min dərd,
Dayanıb bircə cüt dayaq üstündə.

Mənliyi, qüruru qoru həyatda,
Əfəli, acizi sevmir həyat da.
Yad qızıl axtarır yurdumun altda,
Biz də günümüzü sayaq üstündə.

Ay Namiq, bu dünya gəlməz amana,
Meydan vermə, meydan oxu yamana,
Sürünə-sürünə gəldim cahana,
Ölümə gedirəm ayaq üstündə.

Tikəmizin duzu yox

Tikəmizin duzu yox,
Şitlikdən yorulmuruq.
Çalxalandıq yüz kərə,
Arınıb-durulmuruq.

Ömür yolumuz ağ qar,
Həyatımız lal axar.
Döyməli başımız var,
Başımıza vurmuruq.

Namiq, söz demək artıq,
Söz kara gəlmir artıq.
Yatsaydıq, oyanardıq,
Ölmüşük ki, durmuruq.

Gedirəm

Cənnətlə cəhənnəm fərqi bilmədən,
Tanrı sevgisində uyub gedirəm.
Dağ boyda yığılan günahlarımı,
Dəryaca qəmimlə yuyub gedirəm.

Acından ölənə çörək deyiləm,
Cahanda heç kəsə dirək deyiləm.
Daha bir kimsəyə gərək deyiləm.
Bu acı dəhşəti duyub gedirəm.

Cahana sığmayan bir susmaz ünəm,
Elə yanmadım ki, mən bir də sönəm,
Azadlıq eşqilə alışır sinəm,
Dünyanı bir məhbəs sayıb gedirəm.

Dərd-kədər alsa da dörd bir yanımı,
Təslim eyləmədim şərə canımı,
Vermədim yellərə bircə anımı,
İzimi, sözümü qoyub gedirəm.

Tanrıya düz oldum, sevgimə sadiq,
Yaşadım ömrümü, yaşıma layiq,
Deməyin dünyadan tez getdi Namiq,
Dünyadan, insandan doyub gedirəm.

Sizi

Verin dərdi dərd üstündən,
Gülüb yandıracam sizi.
Qanlı yaşı gözlərimdən,
Silib yandıracam sizi.

Həm savab, həm suçum ilə,
Gedirəm qəm köçüm ilə,
Dərdimi öz içim ilə,
Bölüb yandıracam sizi.

Şər işləri nə danmadız,
Nə pislikdən usanmadız.
Yaşadım, mənə yanmadız,
Ölüb yandıracam sizi.

Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin
Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

ŞAİR OLMAĞIMA BİR ÖMÜR QALIB

Bilmirəm,nə üçün doğulmuşam mən,
Əldə kündə olub yoğrulmuşam mən.
Çox çətin günlərdən yorulmuşam mən,
Şair olmağıma bir ömür qalıb.

Kədəri sevinclə görəndə birgə,
Bəxtimin üstünə düşəndə kölgə,
Gülüb şadlananda böyük bir ölkə,
Şair olmağıma bir ömür qalıb

Dünyanın sirrini aça bilmədim,
Dərdlərin əlindən qaça bilmədim.
Nə qol-qanad açıb uça bilmədim,
Şair olmağıma bir ömür qalıb.

VURĞUN

Xalq şairi Səməd Vurğuna

Başın ağrısa da, durmadı əlin,
Yazdığın hər sözün qalandı, Vurğun.
Vətənə sən dedin həmişə ana,
Vətənin şairi balandı, Vurğun.

Xalqına həmişə hörmət bəslədin,
Hamını sənətə, şerə səslədin.
Bu elə-obaya sən nur çilədin,
Sənsiz hər bir vətən yalandı, Vurğun.

Dirçəltdin şeiri torpağın kimi,
Qoruyub saxladın ocağın kimi.
Qədrini bilimisən bayrağın kimi,
Adına tonqallar qalandı, Vurğun.

GüllərMƏMMƏDQIZI
(Sadıqova)

1928-ci ildə doğulduğu Kəlbəcərin Otaqlı kəndini itirdikdən sonra bədii yaradıcılığı ədəbi ictimaiyyətə daha çox məlum olan Güllər Məmmədqızının ürəyini kəlbəcərsizlik paralamışdı. Həkimlərinə, ona müvəqqəti sağlamlıq verənlərə şirin-şirin kəlmələr deyər, özünü onlara sevdirərdi. Dərdini punhan çəkməyi sevərdi. Çox gec bilmişdilər onun yaradıcılığı barədə. Əslində, qələmə aldığı nəğmə deyil, haray idi, fəryad idi. Nəvəsi Sənana gizlicə demişdi: «Bu yazıları məndən sonra bildirərsən atana». Amma onun «sirri» pünhan qalmayıb. Bu yazılarından hiss olunurdu ki, o, şeirin müxtəlif formalarına yaxından bələddir. Axı, o, uzun müddət, gənclik illərində rayonda kitabxanaçı vəzifəsində işləmişdi. Ona görə də klassik Azərbaycan ədəbiyyatına dərindən bələd idi. Kəlbəcərdən didərgin düşdükdn sonra Gəncənin Hacıkənd qəsəbəsində məskunlaşmışdı. Onu yazmağa vadar edən amillər təkcə həyatının amansız dönəmlərinin çox olması deyildi. O, gənclik illərindən şeirə-sənətə vurğunluğunu ailə sadətinə qurban vermişdir. Amma, bu, ötəri bir gənclik həvəsi və hissi olmadığından, yetmiş beş illik bir ömür yolunda ona dostluq və sirdaşlıq etmişdir.
Güllər Məmmədqızı Kəlbəcərdə şeir yazan ilk qadın deyildi. Hələ ötən əsrin ortalarında Kəlbəcərin Ayrım bölgəsində, Lev kəndində anadan olmuş nakam taleli Aşıq Bəstidən bu yana neçə-neçə ağzıyaşmaqlı nənələr öz dövrünün mənzərəsini poetik dildə, xalq yaradıcılığı və klassik aşıq şeiri üslubunda yazıb-yaradıblar. Lakin o yerlərdə tərbiyə, əxlaq dərsləri imkan verməyib ki, hamısı da üzə çıxsın.
Güllər Məmmmədqızının yaradıcılıq nümunələrinin əksəriyyəti Kəlbəcərdə qalıb. Toplanıb nəşr edilən şeirləri şairə xanımın son illər qələmə aldığı və şifahi söylədiklərindəndir.
2001-ci ildə «Qəriblər ağısın oxuyan durna» adlı ilk şeirlər kitabı «Təfəkkür» nəşriyyatında nəşr edilib.
Kəlbəcərli yüz şairin şeir nümunələrindən ibarət «Kəlbəcər dünyası: yüz şairin bir kitabı» antologiyasında onun da yaradıcılıq nümunələri verilmişdir. 2005-ci il may aının 03-də ürək çatışmazlığından vəfat etmiş Güllər Məmmədqızının ikinci kitabı («Orda açıb, burda solan bir güləm») 2006-cı ildə «Adiloğlu» nəşriyyatı tərəfindən çapdan buraxılmışdır.

OĞUL

Ömrün çoxu-azı olmaz,
İnsan kimi yaşa, oğul.
Hər doğulan yurdda qalmaz,
Dön yurdunda daşa, oğul.

Dolansan sən yurdda, eldə,
Nəğməyə dönərsən dildə.
Kişi kimi beş-on ildə
Ucalarsan başa, oğul.

Bir cüt gözüm, həm qolumsuz,
Həm sağımsız, həm solumsuz.
Qardaşım, həm cüt oğlumsuz,
Daim olun qoşa, oğul.

MƏNİM

Gözlərimin qalmayıbdı qarası,
Kəlbəcər əlimdən gedəndən mənim.
Sızıldayır, qan ağlayır yarası,
Kəlbəcər əlimdən gedəndən mənim.

Duman-çiskin dağlarımı bürüyür,
Dərd üstümə dəstə-dəstə yeriyir.
Günü-gündən can-cəsədim əriyir,
Kəlbəcər əlimdən gedəndən mənim.

Güllərəm mən, dərd bəsləyir, əkirəm,
Belə yükü görün necə çəkirəm?!
Yaş nədir k, gözümədən qan tökürəm,
Kəlbəcər əlimdən gedəndən mənim.

MƏNİ DƏ YAZ

Köçürüb gözünə Vətən yanğısın,
Yaz, ay oğul, o kitaba məni də yaz.
Dinlə bayatısın, bir də ağısın,
Yaz, ay oğul, o kitaba məni də yaz.

Yandırdılar imanımı, dinimi,
Qaldırdılar asimana ünümü.
Özün gördün Murovdakı zülmümü,
Yaz, ay oğul, o kitaba məni də yaz.

Kəlbəcərin tarixini soraqla,
Taleyini səhifələ, varaqla,-
Öyrənmisən, ya şam ilə, çıraqla,
Yaz, ay oğul, o kitaba məni də yaz.

Kim deyir ki, yurdu qoyub qaçmışam,
Murovdağı sürünərək aşmışam.
Tərtər olub, qışda da mən coşmuşam,
Yaz, ay oğul, o kitaba məni də yaz.

Gəlini olmuşam ulu ocağın,
Xeyir-bərəkətli, dolu bucağın.
Yamanca bağlanan yolu qucağın,
Yaz, ay oğul, o kitaba məni də yaz.

Yeddi ildir, qan tökürəm gözümdən,
Tabım gedib, taqət düşüb dizimdən.
Kəlbəcərin dərdi keçir üzümdən,
Yaz, ay oğul, o kitaba məni də yaz.

Güllərin dərdini qoşa yaz orda,
Kəlbəcərdən öncə, başa yaz orda.
Qayıtsan, adımı daşa yaz orda,
Yaz, ay oğul, o kitaba məni də yaz.

DURNA

Dərdimi nəğmənlə çatdır dağlara,
Qəriblər ağısın oxuyan durna.
Çatarmı harayım ötən çağlara,
Həsrətdən bir yuva oxuyan durna,
Qəriblər ağısın oxuyan durna?!

Söylə, qəriblərdən küsmüsənmi sən?!
Onunçün aranı kəsmisənmi sən?!
Kəlbəcərin üstündə əsmisənmi sən,
Bu hicran nəğməsin oxu, yan, durna,
Qəriblər ağısın oxuyan durna.

Çəmənim, çiçəyim, gülüm-gülzarım,
Güllərəm, çətin ki, düşə güzarım.
Yetir Kəlbəcərə bu ahu-zarım,
Daha düşüb o da məndən yan, durna,
Qəriblər ağısın oxuyan durna.

GÖR NEÇƏ İLDİ?!

Oğlum Məhəmməd Nərimanoğluya

Elə tamarzıyam dağ havasına,
Uduram zəhəri gör neçə ildi?!
Hamı çəkiləndə öz yuvasına,
Açmıram səhəri gör neçə ildi?!

Kəlbəcərsiz dözümə bax, yaşa bax,
Min bir dərdə tab eləyən başa bax.
Ömrə gələn çox vədəsiz qışa bax,
Dolandıq sərsəri gör neçə ildi?!

Yetimxana, yardım payı, təsaddıq,
Tanımazdıq, tanıtdılar, biz «daddıq».
Qəriblikdə ömrü yaman uzatdıq,
Görmürük Tərtəri gör neçə ildi?!

Oğul-uşaq bir-birindən aralı,
Hamısı da sinəsindən yaralı.
Gül rəngimiz xəzan kimi saralı,
İtirdik təpəri gör neçə ildi?!

Güllər kimi xəstəhallar az deyil,
Kəlbəcərsiz ömrə gələn yaz deyil.
Sızıldayan kaman deyil, saz deyil,
Köklənmir telləri gör neçə ildi?!

Hacıkənd, 2003.

İbrahim SƏFƏRLİ (Sadıqlı İbrahim Nəriman oğlu) 1961-ci ildə Kəlbəcər rayonunun Otaqlı kəndində anadan olub. Kəlbəcər şəhər 1 saylı orta məktəbini bitirdikdən sonra Rusiyanın Penza şəhərində Penza İnşaat Mühəndisləri İnstitutunun mülkü tikinti fakültəsini bitirib.
Uzun müddət Kəlbəcər rayon Aşıq Şəmşir adına mədəniyyət evində ədəbi işçi, bədii qqiraətçi vəzifəsində çalışıb. Bədii qiraət ustası kimi tanınan İbrahim Səfərli o zamanlardan dövri mətbuatda şeir və yazıları ilə çıxış edib. «Yenilik Press» və «Yeni bəşər» qəzetlərinin Gəncəbasar üzrə bölgə müxbiri vəzifələrində çalışıb. Hazırda Kəlbəcər rayon Dövlət Arxivinin müdiri, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvüdür.
Şeirləri 2005-ci ildə çapdan buraxılmış «Kəlbəcər dünyası: yüz şairin bir kitabı» antologiyasında dərc edilib. 1998-ci ildə «Gənclik» nəşriyyatında çapdan buraxılmış «Qanlı köynəklər» adlı şəhidlər kitabının və 2009-cu ildə «Adiloğlu» nəşriyyatının buraxdığı «Məhəmməd Nərimanoğlu: Ömrüm kitab ömrü» toplusunun tərtibçi həmmüəllifidir.
Evlidir, üç uşağı (Samirə, Güllər və Ələkbər), bir nəvəsi var.

KƏLBƏCƏR

Ayrılığın bir dərd olub sinəmə,
Bu niskili necə yazım, Kəlbəcər?!
Düşüb boranına, çovğununa mən,
Murovda, Keytidə azım, Kəlbəcər.

Bağlanıb yolların, ellər aralı,
Həsrətdən çəməndə güllər saralı.
Oxumur bülbüllər, dillər yaralı,
Girovdu sədəfli sazım – Kəlbəcər.

Əlim ətəyindən üzülü qalıb,
Sinəmdə dağ-düyün düzülü qalıb.
Qönçəsi açılmır, büzülü qalıb,
Şirin ləhcəm, xoş avazım – Kəlbəcər.

Nazını çəkmədik çiçəyin, gülün,
Bir ağır mahalın, bir ağır elin.
Düşdük girdabına biz daşqın selin,
Gəlməyəydi bax o yazın, Kəlbəcər.

GÖRƏSƏN

Yazdığım misralar qəm-kədər yükü,
Sonu puç sevdanın boş, hədər yükü.
Budur tale yükü – bu qədər yükü…
Ümidli bir şeirim varmı görəsən?

Sualı verən kim, cavab verən kim,
Mənim dərdlərimi axı, görən kim?
Bir ümid əkdim ki, ümid dərəm ki,
Ümidli bir şeirim varmı görəsən?

Baxma dən düşməyib hələ başıma,\
Cavan sayma məni, baxıb yaşıma.
Demə ki, daşürək çıxıb qarşıma,
Ümidli bir şeirim varmı görəsən?

İbrahim Səfərlinin sual-cavabı,
Almasın ürəkdən dözümü, tabı.
Yazıram, dadılsın sevincin dadı,
Ümidili bir şeirim varmı görəsən?

DEYİM

Qardaşım Məhəmməd Nərimanoğluya

Əziz qardaş, qönçə gülüm,
Qismət oldu xara, deyim?!
Yad olubdu qohum-qardaş,
Yox dərdimə çara, deyim?!

Xoş günü yox qürbət elin,
Doğma yurdun qədrin bilin.
Səsi yox Sarı bülbülün,
Bəlkə dərdin sara deyim?!

Ömrün yetkin çağlarında,
Soldu bağça, balarım da,
Bir ehtiyac dağlarında
Yaman düşdüm dara deyim.

İbrahimi əzəl gündən
Fələk salıbdı nəzərdən?!
Bəlkə Allah qəzbindən
Olub bəxtim qara, deyim?!

Penza, 1990

YAMAN YAŞADIM

Qaçqınam, köçkünəm, bilmirəm kiməm,
Bilirəm yamandan yaman yaşadım.
Nə vardı çiynimə şələ yükləyim,
Qəlbimdə dərd-qəmi haman daşıdım.

Elim vardı – urvatlıydı əzəldən,
Yaylaqlarda yatağımız xəzəldən.
Perik düşdü cavanları gözəldən,
Baba olub indi mənim yaşıdım.

Nə çəmən var, nə çiçəyi, nə gülü,
Ömür keçir hey yuxulu, mürgülü.
Bir daşım da qalmayıbdı hörgülü,
Öz əlimlə taxt-tacımı aşıdım.

Çiçəklərdən ətrini alırmı arı,
Getməmiş Qarnağın xarramış qarı?!
Ömrümüz olubdu günbəgün yarı,
Qalmayıbdı nə sevincim, nə şadım.

İbrahimi yesir saydı gədələr,
Dözəmmədi, dözəmməzdi dədələr.
Saralarmı nadan vuran zədələr?!
Pak ruhumu bədənimdən boşadım.

AĞLAMA

Yaman günün ömrü azdır, ay ana,
Belə qalmaz, ötüb-keçər, ağlama.
Kəlbəcər elinə zülm eyləyən
Əcəl şərbətini içər, ağlama.

Altun sarayların şamın söndürən,
Neçə zülmkarı dilə gətirən,
Fironu taxtından vaxtsız endirən
Yaxşını yamandan seçər, ağlama.

Bir elin varına göz dikənləri,
Nahaqdan torpağa qan tökənləri,
Saxta var-dövlətlə ev tikənləri
Zaman dəryazıyla biçər, ağlama.

İbrahim, Fələyin budur gərdişi,
Düşməsin heç kimin tərsinə işi.
«Günü günortadan qaytaran kişi»,
Bir qapı bizə də açar, ağlama.

Hacıkənd, 1994

GECƏLƏR

Tənhalığın şəkilini mən necə,
Qalmasaydım, çəkərdimmi gecələr?!
Ömürdən tək bircə xatirə qalar,
Qovuşsa həsrətlə vüsal gecələr.

Lal duyğular dil də açar, dillənər,
Dərdlər cövlan edər, zilə zillənər.
Kədər hücum çəkər elə, sellənər,
Həsrət donlu, baxışı lal gecələr.

Ay qaranlıq, çay da axır aramla,
Çarpışıram, vuruşuram yaramla.
İbrahiməm, Xan Çoban tək Saramla,
Üzür bizi belə bihal gecələr…

ALA GÖZLƏRİN

Bir xəyal çeşməsi durulub orda,
Könlümdən süzülə ala gözlərin.
Necə qıyım, sınıq könlüm dözərmi,
Ömürlük yollarda qala gözlərin?!

Yarın həsrəti də yara yaradı,
Düşməz dildən yar sevdası, yar adı.
Bu məhəbbət, yarım, bil ki, yaradı,
Uzanmasın çox da yola gözlərin.

Həyatımı verdim sən gözələ, sən,
Sağalar yaralar, sən gözələsən.
Vüsal leysanını sən döz, ələ, sən,
İbrahimi salar belə hala gözlərin.

AYRILIQ

Vətənə eşq dedim, ürəyə möhnət,
Kəsildi ömrümə yağı ayrılıq.
Nə gözdə nur qaldı, nə dizdə taqət,
Çəkibdi sinəmə dağı ayrılıq.

Çəmənə şeh düşmür, dağlara qırov,
Hürküb bərəsindən, görünmür bir ov.
Kəkliklər qayada, daşlarda girov,
Meyvədən salıbdı bağı ayrılıq.

Millət qara gündə, yas içindədi,
Zamana uğursuz tas içindədi.
Bənövşə gizlənib, kol-kos içindədi,
Qorxur ki, tapdaya yağı, ayrılıq.

Lalə, nərgiz, lilpar, maralçiçəyi,
Olublar həmişə dağlar göyçəyi.
Saralıb çəməndə gülün ləçəyi,
Unudulub ötən çağı, ayrılıq.

Ətək-ətək qırxbuğumu, yarpızı,
Toplayardı Kəlbəcərin hər qızı.
İbrahimə loğman olub qar-buzu,
Tapdanmamış bir də tağı, ayrılıq.

Hacıkənd, 1994

ANA

Ömür boyu qəmli gördüm üzünü,
Bircə yolsa üzün gülmədi, ana.
Qəm-qüssəli, məşəqqətli günlərin
Fələk taleyindən silmədi, ana.\

Sənsiz açılmayır gecəm sabaha,
Qalmadı ümidim, pənahım daha.
Çox yalvardım, çox yaxardım Allaha,
Dərdini mənimlə bölmədi, ana!

Pərinin dərdini çəkirdin elə,
Öz halın düşmədi bəs niyə dilə?!
Açıldı gül üzün, sevindin hələ,
Dağlara hay-haray gəlmədi, ana!

Minayəni düşünürdün, anırdın,
Sən Zöhrənin taleyinə yanırdın.
Mahirəni hey kimsəsiz sanırdın,
Sənin yoxluğunu bilmədi, ana!

Yurdsuzluq qəlbində yuva bağladı,
Dağ çəkib sinəmə dağın dağladı.
İbrahim sənin tək – dilsiz ağladı,
Ölmədi, ölmədi, ölmədi, ana!

Hacıkənd 3 may 2005-ci il.

AĞLADI

Dərddən qala qurdu anam, bir qala,-
Kimsəyə açmadı, pünhan ağladı.
İtkin qardaş, xəstə ata dərdinə
Cahanda tapmadı dərman, ağladı.

Cismini didirdi keçmişin dərdi,
Həsrət becərəndən dərd əkdi, dərdi.
Daldada sızladı, üzdə kiridi,
Etdi könülləri viran, ağladı.

Bir yandan yandırdı yurdun həsrəti,
Getmədi üzündən abır, isməti.
Bu imiş yəqin ki, köçkün qisməti,
Qürbət məzar oldu, üryan ağladı.

Yaş tökürdü, el eşitsə sözünü,
Görən dedi: «keçirmisən yüzünü?»
Qəm-qüssəli, nəmli görən gözünü\
İtirib dözümün hər an ağladı.

İbrahimin çox çəkmişdi arzusun,
İstəmişdi Tanrısından ruzusun.
Qismət imiş qərib məzar qazılsın,
Kənddə qalan bağlı Quran ağladı,
Can, ay ana, tufan, boran ağladı..

03 may 2005-ci il.

AĞILAR-BAYATILAR

Bir qara yel əsdi, hey,
Ümidimi kəsdi, hey!
Samirəsiz gəlmişəm,
Anam məndən küsdü, heyy!

Eləmi hər ayı,
Sızıldaram hər ayı.
Sənə yetmir, ay ana
Gülbənizin harayı…

Anamı anan ağlar,
Həm Sənan, Kənan ağlar.
Ələkbəri, Gülüsü,-
Canından yanan ağlar.

Qətibən qalıbdı yetim,
Olmaz belə ölüm-itim.
Sən gedəli, ay ana,
Küskünləşib sənətim.

Qara bulud gəldi hey,
Səmaları dəldi, hey!
Qan ağlayan, yaş tökən,
Tək gəzdiyin çöldü, heyy!

Yardıma əl açmadın,
Qızılgül tək saçmadın.
Sinən dolu getmisən,
Neçə ağı qoşmadın.

Eləmi qara yaz,
Al qələmi, qara yaz.
Çoxuna güllü bahar,
Bizə gəldi qara yaz.

Ana – Vətən qoşadı,
Ömürlük baş-başadı.
Hər ikisin itirdik,
Ümidlər göz yaşadı.

1957-ci il fevral ayının 18-də Azərbaycan Respublikasının Kəlbəcər rayonunun Otaqlı kəndində anadan olub. 1974-cü ildə Kəlbəcər şəhər 2 saylı orta məktəbini, 1982-ci ildə Gəncə Politexnik Texnikumunu, 1990-cı ildə M.A. Əliyev adına Azərbaycan Dövlət Mədəniyyət və İncəsənət Universitetini, 1993-cü ildə Jurnalist Peşəkarlığı İnstitutunu bitirmiş, ixtisaca rejissor-jurnalistdir.
Hal-hazırda Azərbaycan MEA-nın Ədəbiyyat İnstitutunun dissertantıdır. 1987-ci ildən 1993-cü ilədək Kəlbəcərdə çıxan «Yenilik» qəzetində ədəbi işçi, müxbir, şöbə müdiri, məsul katib, 1993-95-ci illərdə «Respublika», 1995-2000-ci illərdə «Yeni Azərbaycan» qəzetlərində məsul katib, 2000-2003-cü illərdə «Gələcək», «7-ci qitə», «Yeni bəşər» və «Ozan» qəzetlərində redaktor və baş redaktor vəzifələrində çalışmış, 2003-cü ildən 2010-cu ilin aprel ayınadək Dövlətqaçqınkomun orqanı olan «Vətən səsi» qəzetinin şöbə müdiri vəzifələrində, həmin vaxtdan Azərbaycan Respublikasının Milli Məclisinin orqanı olan, rəsmi dövlət qəzeti – «Azərbaycan»da çalışır.
Ədəbi yaradıcılığa orta məktəb illərindən başlayıb, dövri mətbuatda məqalələrlə müntəzəm çıxış edib.
1994-cü ildə ilk kitabı («Dağların sinə dağı», «Azərbaycan» nəşriyyatı), 1995-ci ildə «Yurd göynərtisi» («Azərbaycan» nəşriyyatı), 1996-cı ildə «Ümid işığı» («Səda» nəşriyyatı), 1998-ci ildə «Dədə ocağı», «Qanlı köynəklər», «Qiyamətə qalan qisas» («Gənclik» nəşriyyatı) 2001-ci ildə «Kəlbəcər- Azərbaycanın qala qapısı», «Şərəfli ömürlərin işıqlı yolları» («Təfəkkür» nəşriyyatı), 2005-ci ildə «Kəlbəcər dünyası: yüz şairin bir kitabı», 2006-cı ildə «Kəlbəcər: sazın-sözün harayı», 2008-ci ildə «Heydər Əliyev: Astara – Azərbaycanın cənub mirvarisi», 2009-cu ildə «Türklərə qarşı törədilmiş erməni terrorunun qısa xronikası», 2010-cu ildə «Kəlbəcər dünyası: folklor nümunələri», beş dildə (Azərbaycan, rus, ingilis, fransız və ərəb dillərində) «Ağdaban faciələri» və «Kəlbəcər – təbii sərvətlər və möcüzələr diyarı», «Kəbədə möcüzə» (Bakı, «Adiloğlu», 2010) kitabları kütləvi tirajla nəşr edilmişdir.
Yüzlərlə kitabın naşiri və redaktorudur. Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin və Azərbaycan Mətbuat Şurasının üzvüdür.
Ailəlidir, həyat yoldaşı Sadıqova Gülbəniz Vəli qızı xeyli müddət müxtəlif redaksiyalarda çalışmışdır, hazırda evdar qadındır.
İki oğlu (Sənan Sadıqzadə Azərbaycan Texniki Universitetini bu il bitirib, hazırda hərbi xidmətdə zabit kimi xidmət edir, Kənan Sadıqzadə isə Azərbaycan Texnologiya Universitetinin III kurs tələbəsidir) var.
Ailəsi Kəlbəcərin Ermənistan tərəfindən işğal olunduqdan sonra Bakı şəhərinin Qaradağ rayonunun Müşfiqabad qəsəbəsində müvəqqəti məskunlaşmışdır.

KƏLBƏCƏRİMİN

Əzəldən yaranıb hüsnü-tamaşa,
Vurğunam qışına Kəlbəcərimin.
Sübhün işığından axşam çağına
Dolanam başına Kəlbəcərimin.

Heyranam, vurğunam bulağa, çaya,
Aran haraylayır, tələsir haya.
G/öylərə ucalan min-min sal qaya,
Yaşıddı yaşına Kəlbəcərimin.

Baldı dodağımda şirin ləhcəsi,
Tarixdir, muzeydir hər bir guşəsi.
Məhəmməd, dövranın, zamanın səsi
Yazılıb daşına Kəlbəcərimin.

DAĞLARI

Dədə Şəmşir, bilirsənmi gül açmır,
Xəzan vurub bahar çağı dağları?!
Balaları şirin-şəkər dil açmır,
Bürüyübdü fəryad, ağı dağları.

Köç eyləyib, ellər səndən aralı,
Sinəsindən çalın-çarpaz yaralı.
Alıbdı nişana körpə maralı,
Salıbdı kəməndə yağı dağları.

Məhəmmədəm, ocağım yox bu yanda,
Qılınclar yamanca pas atır qında.
Hər «Novruz» günündə, bayram ayında
Dağlayır sinəmin dağı dağları.

HAYANA

Kəlbəcərdən özgə diyar görmədim,
Nəzər saldım nə zamandı ha yana.
Odu qalmaz hər doğulan övladın,
Yad ocaqda ha alışa, ha yana.

Çox dözmüşəm, əzab verib and içə,
Oğulsansa, bu torpağa and iç, ə!
Oğul odu el başına and içə,
Qeyrətindən kömək uma, hay ana.

Bu sinəmdə bir düyün var – yarandı,
Həsrətimi andısa da, yar andı.
Dərd köksümdə yara üstə yarandı,
Məhəmmədəm, verəmmədim hay, ana!

DÜZ ON ÜÇ İLDİ

Xəyalıyla qovrulduğum yurdum
Açılmır səhəri düz on üç ildi.
Yəhərsiz-yüyənsiz, həm də ki, nalsız
Minilir kəhəri, düz on üç ildi.

İzim düşmür cığırına, yoluna,
Meşəsinə, talasına, koluna.
Tamarzıyıq pətəyində balına,
Dadırıq zəhəri düz on üç ildi.

Zəngilan, Qubadlı, xan Şuşam hanı?!
Batdımı Ağdamın, Laçının qanı?!
Cəbrayıl, Füzuli… neçədi sanı?!
Dağılıb məhvəri düz on üç ildi.

Məhəmmədə hücum çəkir dərd-qada,
Həsrətdi bir isti ocağa, oda.
Qalıbdı yağıya, quldura, yada,
Neçə ləl-kövhəri düz on üç ildi.

Bakı, 2006

YAVAŞ-YAVAŞ

Ömür-gün yoldaşım Gülbəniz xanım Vəli qızına

Siz gedəli könlüm gülü saralır,
Alır bağça-bağı qış yavaş-yavaş.
Ağıl çaşıb, hövsələ də daralır,
Süzülür eynimdən yaş yavaş-yavaş.

Vədəni uzatdın həftədən aya,
Ötən hər anları düzürəm saya.
Ürək tablaşarmı bu ahı-vaya?!
Bağladın bağrına daş yavaş-yavaş?!

Könlümün gülüsən – güllü bənizim,
Ayrılıqdan istəyirsən mən bezim?
Həsrətin üzübdü canı, əzizim,
Gəl, uca dağları aş yavaş-yavaş.

Ocağımın odu sönüb havaxdan,
Bərəkəti yoxa çıxıb tavaxdan.
Məhəmmədin gözü yolda savaxdan,
Deyəsən, oluram çaş yavaş-yavaş.

ÖMRÜMÜN KÖÇKÜN İLLƏRİ

Gözlərimin yaşındadı,
Ürəyimin başındadı.
Erkən gələn qışındadı,
Ömrümün köçkün illəri.

Yaşdandı,
Gözüm yaşla yaşdandı.
Qəmnən cığırlandı üzüm,
Dedilər ki, yaşdandı.

Nə yaman ağrılı imiş,
Yarama naşımı dəymiş?!
Yardımlardan libas geymiş
Ömrümün köçkün illəri.

Odu söndü,
Ocağın odu söndü.
Bacarırsan sinəmdən
Sən qalxan odu söndü.

Odu sönən ocaqdı ki,
Bir körpəsiz qucaqdı ki,
Bərəkətsiz bucaqdı ki,
Ömrümün köçkün illəri.

Sındı əyilmdə piyalə,
Eşidilməz bu ah-nalə.
Çoxmu uzanacaq hələ
Ömrümün köçkün illəri?!

Dərdə məni,
Tuş etdin dərdə məni.
Dərdindənmi, ay ana,
Bükürdün dərdə məni?!
Məhəmmədə verib dərdi,
Bircə-bircə uddu mərdi.
Başdan-başa dərddi-sərdi,
Ömrümün köçkün illəri.

Dərd əməni,
Üzübdü dərd, ə, məni.
Baxışından tanıram
Qəm içib, dərd əməni.

Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin
Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

TARİXİN ÖZÜ DƏ ŞAHİD OLUBDU

Halaldan danışan yalançı molla,
Eşitdim məclisdə yaman qusubdu.
“İstiqlal”, “Azadlıq” söyləyən millət,
Danışmır, dinməyir, niyə susubdu?!

Olmaya onun da gödək dilini,
Kəsib doğrayıblar ölülər kimi.
Dərdini özgəyə deməsin deyə,
Damğa vurubdular dəlilər kimi.

Halbuki, əslində döyüşən millət,
Can verib, qan töküb bu Ana yurdda.
Deyərdim, onlarda olan cəsarət,
Bəlkə tapılmazdı şahində, qurdda?!

Tarixin özü də şahid olubdu ,-
Axan göz yaşına, tökülən qana.
Döyüşə-döyüşə vahid olubdu,
Kədəri qoyduqca hərə bir yana.

Bölüblər millətin gözü önündə,
İkiyə bölünməz Azərbaycanı.
Şükür, sağ-salamat gördük, ay Allah,
Yenə də silinməz Azərbaycanı.

Nələr söyələrdik özüm də bilməm,
Cavanşir, Babəkin ruhu yanında.
“Koroğlu nərəsi”, “Çoban hünəri”,-
Əgər olmasaydı xalqın canında.

RÜBAİLƏR

Gözlədik, gəlmədin yolunu, qardaş,
Yoxla gəl, sağını-solunu, qardaş!
Şükür ki, tanıya bilmisən indi,
Tək olan Allahın qulunu, qardaş!

“Böyük türk xalqından sənə qorx!”-dedim,
Güllə atsanız da “eybi yox”- dedim.
Fəqət toxunmayın gülümə mənim,-
Mən ki bu kəlməni indi çox dedim.

Həftələr tarixə şahid olubdu,
Döyüşən bir millət vahid olubdu.
Nizami şahlara ibrət verəndən,
Şahlardan irəli zahid olubdu.

Cana can söylədim, qana qan dedim,
Hər şirin kəlməyə yenə can dedim.
Üst-üstə yığılan dərdi görəndə,-
Roma papasına mən də yan deidm.

Dağ dağa söykənib bir də dağ olubdu,
Millətin üzünə millət ağ oldu.
Yenə də gözünün yaşın tökməyən,
Qəm-kədər içində bağça-bağ oldu.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Öpür saçlarını əsən küləklər,
Səni küləklərə qısqanıram mən.
Sıxırsan köksünə bənövşələri,
Səni çiçəklərə qısqanıram mən.

Öldür qaşla, gözlə ay ceyran məni,
Qoyma bu dünyada peşiman məni,
Qoyma ki, öldürsün bu hicran məni,
Səni mələklərə qısqanıram mən.

Kaş ki, yar yarına həsrət qalmasın,
Dərddən, ayrılıqdan gözlər dolmasın,
Hər isti ürəkdə yerin olmasın,
Səni ürəklərə qısqanıram mən.

Sənin həsrətindən ürəyim yanır,
Ruhum gecə-gündüz hey səni anır,
Qəlbimdə min arzu, istək oyanır,
Səni diləklərə qısqanıram mən.

Gözəl yaradıbdı səni yaradan,
Gözəl doğulmusan vallah anadan,
Əlimi üzmürəm heç zaman haqdan,
Səni fələklərə qısqanıram mən.

Ömür elə macəradı bildiyin,
Macəradan macəraya can atma.
Siftələrin dadı-tamı qaçıbsa,
İkiləri,altıları sanatma.

Ömür elə macəradı bildiyin,
Macəradan macəraya can atma.
Siftələrin dadı-tamı qaçıbsa,
İkiləri,altıları sanatma.

Sevdiyin də kədərinə gülürsə,
Göz yaşını yadın yadı silirsə,
Yaşadığın yuxu kimi gəlirsə,
Yaraların üz bağlayır, qanatma.

Kənd balası,şəhər sənə qənimmi?
Təmizliyin taleyinə zaminmi?
Bu nə güvən, atandımı, əminmi?
Kənd balasın bu şəhərə tanıtma.

Qapı-qapı, baca-baca gəzməmiş,
Betərin də betərinə dözməmiş,
Bəndələrdən əllərini üzməmiş,
Yoluna dön, Allahını unutma.