Azərbaycan Yazıçılar Birliyi İdarə Heytənin üzvü, Prezident təqaüdçüsü,

Azərbaycanda ATATÜRK Mərkəzinin Baş redaktoru

BURASI SON MƏKANDIR

deyə qəflətdən oyanmaq

yorğun və çarəsiz düşdüyüm anda

əbədi dayanmaq

daha doğru qərardı bəlkə

hələ məskən salmaq üçün

özümə yer tapmıram

düşünüb-daşınmaq üçün

bir ömür bəs eləmədi.

Yüyrək atım

özümdən də həsrətli

ikimiz də inadla

o bildiyimiz uzaqlarda

dağıntılar altında

iniltisi xəfifcə eşidilən

azadlığın imdadına

qaçırıq nəfəs dərmədən.

Bir çox illər keçmiş olar

ruhumla tənimin

ayrıldığı zamanın üstündən

köçəri quşların

cənub küləyində gətirdiyi

azadlığın izində şəhid oldu

xəbərinə ağlarsınız.

Orda qaranlığı

hilal kimi titrədib

gecəni yatmağa qoymayan

qos-qoca bayrağam

köhnələn bir həsrətlə

əllərimi yellədib

yadlara dustaq olan vətənə sarı

meydan oxuyuram faniliyə.

ATAMIN DİLİNDƏN

ANLADIM SAVAŞLARI…

zor durumlarında

üzünü Tanrının ayağına sürtənlər

keyfli zamanlarında

çıxdılar Tanrının çiyninə

sanki ağ günə çıxmışlar daha.

Atamın dilindən eşitdim

savaş nədənlərini

ölüm qapıya dayansa belə

anlamaz insan torpağın dərdlərini.

Hər zaman acgöz savaşlarla

dünyanı qarışdırdı

şeytanın barmağı

və qarışdı günlərin qarasıyla ağı

fanilər

            qafillər

                        şər orduları

özgə qismətə baxantək

baxdılar ata yurda

yer üzü savaşların

ayaqları altında qalanda

Tanrı çox uzaqdaydı.

Bu insan ovçuları

            bu torpaq tacirləri

dünyanı dəniz

            yer üzünü gəmi

insanları balıq bilib

qarmaq atdılar…

hər qarətdən və zəfərdən sonra

batdılar torpağa gözlərinədək

və onda o orqan tacirləri

yada saldılar Tanrının rəhmini

tövbə qapısında günahlarını

imdad diləyənlərin

            göz yaşıyla yuyub

salavat çevirdilər.

Böyük canbazların

yapımçı olduğu

faşistlərin oynadığı

teatr səhnəsidi saşavlar

acımasız oyunlarda

el üçün ağlayanın

göz yaşını su kimi içmək

çocuqları yarpaq-yarpaq

iynəyə düzmək

fələyin siniriyə oynamaqdır

savaşlar gedərkən

və hər addımda ölüm varkən

əbəsdir itkisiz yaşamağı düşünmək.

Məzar boyda torpağı

vətən kimi qoruyanları

və qana bulaşan bayrağı

and yeri kimi öpüb

göz üstə qoyanları

ürəyinin başında saxlayar yığval.

ATAMIN MƏZARI BAŞINDA

Doğma Borçalıda

ata yurdum Saraçlıda 

köhnə bir gorgahdayam

birdən fərqinə vardım

burda tək canlı olduğumu

yaşamaqdan yorulduğumu…

Hələ qar qalıb dağların başında

hələ ayazdı bozqurdlar odasında

atam Osmanın

balaca çəmənə bənzəyən

sinə torpağında

bahar gecikmiş kimi suçlu…

Qardaşımın əkdiyi

mixəyin qoxusunda

nərgizin sarısında

hələ həyat imzası var

unudulmamaq şansı qalır

və bir üzünü gün qızartmış

çiyələk kollarında

hələ yaşıldı yarpaq

hələ nəmli qalmış torpaq

bacılarımın göz yaşından.

Bu balaca çəmən

gündüz gün işıldayanda

gecə hilal doğanda

yalançı rüzgara aldanıb

gülləri oyadar yuxudan

başı üstündən

            bir qara bulud

                        ustufca ötəndə

diksinib çiçəyini tökər.

Hər yazın sonunda

doğmaların ziyarət anında

sinə torpağında

göz yaşı içən çiyələk kolu

elə bil nədənsə

qürur duyar

qurumuş meyvəsinin

köçəri quşlara

yem olmasından.

Və burda

gündüz günəş eyni gülümsər üzüylə

gecə hilal eyni üzütü hissiylə

yürüyüb uzaqlaşmaq istər

hər gəlib gedənin arxasınca.

TANRININ GÖRK YERİDİ

HƏR KƏSİN SON MƏNZİLİ…

hər kəs sağ ikən

əbədi olduğuna inanar

və ayağına daş dəyincə

            ölüncə belə yaşar

sevəndə də

            əzab verəndə də

kimsə sonu düşünməz

insan min illərcə

səssiz qalmağa

            daş olmağa razı

amma könüllü köçməz dünyadan.

Hər kəsin son mənzili

Tanrının görk yeridi

həyatın sonu bəlli

amma yenə

bir möcüzə bəklərik səndən

qardaşım fələk.

Bezsək də

eyni yollarda yürüməkdən

üzülsək də usanmadıq

aldığımız yaralardan

qismətdən

            aqibətdən

razı qalmadıq.

Gercəklər acı da olsa

həsrətini çəkdik

birimiz himn kimi söylədik

birimiz pis xəbər kimi gizlətdik

duymaq istəmədik

            bir doğrunu

                        bir də yalanı.

Bir şablon arzudur

həyatın gizli siması.

Tanrının görk yeridi məzarlıq

burda hər kəsin bir qibləsi var…

və hüzn törənlərində

iblis də mələyə dönər

hər Allahsız insana da

tərəddüdsüz rəhmət oxunar burda…

və sonunda sağ qalan hər kəs

görəvinin başında oyanıb

yoluna davam edər.

Tanrı da

            insan da

iblis də öz işinin başında.

BİR ŞEİR YAZDIM…

günlərlə gözlədim

hava durumuna baxıb

bir öfkəsiz səmt küləyində

gecəykən dostlara ismarladım.

Eşidənlər karlığa

            oxuyanlar korluğa

vurdular özlərini

qaçıb gizləndilər

güvənli saydıqları yerdə.

Bir az zirək olanlar

zamanı qabaqlayanlar

gözlərini qapadı

bir az hiyləgərlər

bir az çoxbilmişlər

bir az da fürsətçilər

odasında işıqları söndürdü

kəsildi bütün təmaslar.

Səsləndim Tanrıya sarı

ey qoca yaradan

taleyimə yazdığın

o əziz türk kimliyi

sanki ən böyük kabusmuş

mənim kəlmələrimdə

mənim adımla

pantürkçülükdə ittiham edilib

asıldı düşmən dilindən…

YALAN-GERÇƏK…          

elə olaylar gördüm     

qələmin yazmağa

            gözlərimin oxumağa

yaddaşımın saxlamağa

gücü çatmır

nə də dünyada özümdən sonra

qoyub getmək istəmirəm

zor-xoş yaşadığımız

fani həyatı

yalan-gerçək anlatmağa

bəzən can atmır insan.

Tanrı alın-tale yazarıdı

o da heç vədə tələsmir

ürək eyləmir tamamlamağa

oyunun sonunu…

senzor fələk və şeytandı

keçici qərar belədir:

insan üçün

hələ tale yarımçıq

və aqibət məxfi saxlanılsın…

DOĞUŞDAN ÖLÜMƏ

YOLU TƏKCƏ YÜRÜDÜM

yeri döydüm

            göyü döydüm

                        açan olmadı

vurnuxdum son nəfəsədək

yerlə göyün yaxasında

varla yoxun arasında.

Hansı yurdda yaşadımsa

bir dilsiz daş kimi

ora-bura atıldımsa

yenə susdum

səbrimi basdım daimi

öz ruhumla qol-boyun

alnı yazısız dolaşdım

xəstəliklə savaşdım

            əcəlimlə uğraşdım

məni Tanrı görmədi

ölüm-itim oldu

dostlarla

            doğmalarla aramızda

təkcə anılar salamat qaldı

onlar da hələ yaralı

və o anıların

qansız dodaqlarında

buna da min şükür kəlamı

laxtalanıb qurumuş.

Mənbə: https://edebiyyatqazeti.az/