Blog

Hər çiyin tab gətirməz,
Ağır yükdü dərd daşı.
Daşıyırsan həyatda
Kişi kimi dərd daşı.

Enər gözə çən kimi,
Düşər saça dən kimi.
Damla daş dələn kimi,
Dəlib deşər dərd daşı.

Əzər-tikər, qum eylər,
Kotan çəkər, şum eylər.
Dərd əridər, mum eylər
Sərt qayanı, sərt daşı.

Mərd yaşamaq gərəkdi.
Sərt yaşamaq gərəkdi.
Dərd daşımaq gərəkdi,
Möhkəm dayan, mərd daşı.

Ulduzdan danışaq, Aydan danışaq,
Çeşmədən, dənizdən, çaydan danışaq,
Sevgidən, sevincdən, toydan danışaq.
Palıd qətiyyətli oğullar görüb,
Çinartək ucalan boydan danışaq,
Sən allah, dilinə qeybət gətirmə!

İşığam, sən məni zülmətə çəkmə,
Aşkaram, sən məni xəlvətə çəkmə.
Ayna ürəyimi, duru könlümü
Kinə, küdurətə, nifrətə çəkmə,
Sən allah, dilinə qeybət gətirmə!

Əlvan çiçəklərin baxışına bax,
Çəməndə güllərin naxışına bax.
Günəşin tərtəmiz şəfəqlərinə,
Buludun dumduru yağışına bax.
Yağışdan təmizlən, Günəşdən durul,
Sən allah, dilinə qeybət gətirmə!

Məğrur sarayları yıxdı, dağıtdı,
Yurdun axırına çıxdı, dağıtdı.
Qeybət ürəkləri sıxdı, dağıtdı,
Sən allah, dilinə qeybət gətirmə!

Hər könül mülkündən bir sərvət gətir,
Ruzu, qismət gətir, bərəkət gətir.
Yerdən genişlik al, göydən ucalıq,
Dinəndə, dilinə təravət gətir,
Amandı, dilinə qeybət gətirmə.

21 mart 2000

Üstümə gələn şikayətçilərə
Ürək ndir, zərif tel, incələrin incəsi,
Sən qarışqa, dərd dəvə, qəm ayının pəncəsi.
Hər gün üzünə durur həyatın işgəncəsi,
Səni necə qurtarım ağrıların əlindən?

Fikrində ümid yeri, gözündə yaş gəlirsən,
Ürəyində qəm yükü, bağrında daş gəlirsən.
Bir az ürkək yeriyir, bir az yavaş gəlirsən,
Səni necə qurtarım ağrıların əlindən?

Yol dolaşıq, cığır dar, zaman çətin, vaxt ağır,
Əngəllərin əlində qalmısan mağmın, fağır.
Baxışından üstümə qalaq-qalaq qar yağır,
Səni necə qurtarım ağrıların əlindən?

Torpağın yad əlində, özün çadırda əsir,
Ayaz vurur, qar döyür, şaxta vurur, qar kəsir.
Hər kəs öz ocağına, öz evinə tələsir,
Səni necə qurtarım ağrıların əlindən?

Üzün payız yarpağı, alnın qırış-qırışdır,
Qəlbin qəmlər əlində gah küsdü, gah barışdı.
Ağladın, göz yaşların göz yaşıma qarışdı,
Səni necə qurtarım ağrıların əlindən?

Dodağım yandıran haraydımı, ündümü?
Kərpic-kərpic sökülən ömürdümü, gündümü?
Bu bulanlıq suları durultmaq mümkündümü?
Səni necə qurtarım ağrıların əlindən?

Allahı çağırırsan, eşqin Allaha çatmır,
Eşitmir vəzir, vəkil, əllərin şaha çatmır,
Mənim gücüm çəkdiyin aha, ağrıya çatmır,
Səni necə qurtarım ağrıların əlindən?

Nə şaham, nə Allaham, nə peyğəmbər, nə sultan,
Qəlbindən keçənləri yaratmağa yox imkan.
Təbiətdə qasırğa, cəmiyyətdə sərt tufan,
Səni necə qurtarım ağrıların əlindən?

Sən millətin övladı, mən millətin vəkili,
Ürəyim cadar-cadar, yuxum ərşə çəkili.
Əlim göyə uzalı, gözüm göyə dikili,
Səni necə qurtarım ağrıların əlindən?

26 noyabr 2000

Bilmədin sən qədrimi, ey nazli canan, bilmədin
Çəkdi min dərd, min cəfa hicrində bu can bilmədin.

Bilmədin sənsizliyindir qəlbimə odlar salan,
Bağrıma dağlar çəkən hicranı hicran bilmədin,

Sevgi dünyasında mən heç vaxt vəfasız olmadım,
Ömrümü verdim sənin uğrunda qurban, bilmədin.

Eşqimin təxtində fərman verdi hər gün ayrılıq,
Can evimdə əsdi yellər, qopdu tufan, bilmədin.

Od tutub yandım Kərəmtək, yanmadın heç halıma,
Bilmədin, sənsiz deyib-gülməz Süleyman, bilmədin.

Eşqini qəlbinə bəxtim kimi yazmış öz əlim, –
Sən gözəllər gözəlindən də gözəlsən, gözəlim!

Üzünü görmədiyim hər günümə gün demirəm,
Küsmə, ünvanına bu sözləri küskün demirəm.
Sənə Leyla, özümə yaxşı ki, Məcnun demirəm.
Gəl gülüm, gəl çiçəyim, gəl ki mən ilhama gəlim,
Sən gözəllər gözəlindən də gözəlsən, gözəlim!

Səndən öyrəndi bahar nəğmələrin nəğməsini,
Yaydı dünyamıza xoş nəğmənin hər kəlməsini.
Doymaram min kərə, hər gün mən eşitsəm səsini,
Çəkirəm car, bunu bilsin vətənim, bilsin elim,
Son gözəllər gözəlindon də gözəlsən, gözəlim!

Dikirəm gözlərimi hər zaman, hər an yoluna,
De görüm, kim ötürübdür səni hicran yoluna,
Hardasan, gəl bu vüsal adlı Süleyman yoluna,
Gəl, gəl, etsin yenə pərvaz gözəl arzum, əməlim,
Sən gözəllər gözəlindan də gözəlsən, gözəlim!

Zəhmət eşqindən gələn namuslu ad-san yaxşıdır.
Min kərə “mən-mən” deyəndən sadə insan yaxşıdır.

Bərbəzəkdən başqa bir şey bilməyən nazəndədən
Qəmsiz, rəngsiz gözəl, ismətli canan yaxşıdır.

Eşqdir mənası bu ağ günlərin, xoş günlərin,
Sevgiyə yad bir vüsaldan məncə hicran yaxşıdır.

Bir əsr mənasız ömr etməkdən, ey dil, şübhəsiz,
Millətə xidmətdə ən mənalı bir an yaxşıdır.

Kim bilir, eşq aləmində, doğruluqda, sevgilim,
Çoxlarından bəlkə də şair Süleyman yaxşıdır!

Qoy bütün aləm gəlib görsün, nigarım rəqs edir.
Rəqs edir dünya gözümdı, iftixarım rəqs edir.

Söylıyin bülbüllərə sussun, bir anlıq ötməsin,
Hüsnü dülbər əzbəri, şux nəğməkarım rəqs edir.

Seyr edir qəmsiz, xəzansız ömrümün gülzarını,
Könlümün mülkündə solmaz ilk baharım rəqs edir.

Gəlməmək ilhama, pərvaz etməmək mümkün deyil.
Nazəninim, dilbərim, eşqim, vüqarım rəqs edir.

Görməyib ellər məni onsuz, onu mənsiz bir an,
Ağ günümdə, şad günümdə etibarım rəqs edir.

Mən Süleyman Rüstəməm, xoşbəxtlərin xoşbəxtiyəm,
Sərvərim, peyğəmbərim, “pərvərdigarım” rəqs edir.

Sənə üz versə kədər, məclisə cananı çağır,
Dodağı qönçəli, ol gözləri ceyranı çağır.

Eşqdir, hicridir, aləmdə vüsaldır məna,
Varsa şübhən, bunun isbatina dünyanı çağır.

Söndürə bilməyəcəksən yenə eşqin adını,
İstəyirsən köməyə çayları, dəryanı çağır.

Sağalar məncə, vüsal ilə bu hicran yarası.
Zəhmət çəkmə, nə təbibi, nə də loğmanı çağır.

Səni qəmlər dənizi boğmağa eylərsə hücum,
Özgə bir kimsəni yox, təkcə Süleymanı çağır!

Gedin deyin Xançobana,
Gəlməsin bu il Muğana.
Muğan batıb nahaq qana
apardı sellər Saranı.
bir gülər üzlü balanı..
Nəbati

Gedin deyin Nərimana,
Sıxır məni xəstəxan,.
Xəstəxana batıb qana.
aparır sellər Saranı.
eşitsin ellər Saranı.
Sara

Dözmün azalıb, nə olub yenə,
Belə görməmişdim, ay Sara, səni.
Oxuma yanımda qəm mahnısını,
Qoymaram bu ellər apara səni,
Özüm aparacam gör hara, səni.

Yenə bir çəməndə süfrə açarıq,
Yemlik yığa-yığa arxı aşarıq.
Bir az qocalmışıq, cavanlaşarıq.
Bir az dincələrik bulaqlar üstə,
Quşlar mahnı deyər budaqlar üstə.

Biz ömür sürümüşük ləyaqət ilə,
Biz həyat görmüşük nə minnət ilə.
Ev-eşik qurumuşuq əziyyət ilə,
Bir-bir daş üstünə biz daş qoymuşuq,
Bir halal yastığa biz baş qoymuşuq.

Axşam teatrda qoşa oturaq,
Gündüz artistlərə şən məclis quraq,
Hələ “Pompey” durur, biz də bərk duraq,
Onu bu səhnədə görək, ay Sara,
Bir az səbrin olsun gərək, ay Sara.

Hələ nə görmüşük biz bu dünyada,
Quş havada yaşar, balıq dəryada.
Yağışlar, küləklər döyüb səhrada,
Dünya düzəngahmış, heç bilməmşəm,
Sənə sıığınmışam, Sara dümişəm.

Dözmün azalıb, həyatım mənim,
Belə görməmişdim, ay Sara, səni.
Oxuma yanımda qəm mahnısını,
Qoymaram bu ellər apara səni,
Özüm aparac dağlara, səni.

Məni sevindirməyin,
Gülmək mənə düşməyir.
Nədir arzum, diləyim,
Dilək mənə düşməyir.

Sıxır amansız həyat,
Tale sərt, can amant.
Can de, köməyimə çat,-
Kömək mənə düşməyir.

Nədir məni söylədən?-
Başa düşməz hər yetən.
Nə deyim əvvəlcədən,
Demək mənə düşməyir.

Ağzın bəd xəbərə açıldı sənin,
Sonra necə güldün, necə, ay həkim.
Səsin ürəyimə sancıldı sənin,
Həkimlik buydumu səncə, ay həkim.

Sən güldün, yanında ssusub ağladım,
Yenə ümidimi sənə bağladım.
Sağ ikən insana mən yas saxladım,
Verdin əməyimi heçə, ay həkim.

Bir qapı bağladın, yüz qapı açdım,
Qızışn soyuğunda ölkə dolaşdım.
Həkimin əlindən həkimə qaçdım,
Hanı diplomuyun gücü, ay həkim.

Xəstənin yaleyi ilgəkdi pünhan,
Həkimin əlləri düymə bağlayan.
Sən bir qəbristanlıq insan qırmısan,
Bir elmi dərəcə üçün, ay həkim.

Qəbula gələndə bivaxt düşmüşəm,
Bu evdən-eşikdən uzaq düşmüşəm.
Mən sənin əlindən qaçaq düşmüşəm,
Həkimləri seçə-seçə, ay həkim,
Şəhər-şəhər, küçə-küçə, ay həkim.

Kimsə salam verdi mənə rəhm ilə,
Allahın nə yazıq bəndəsiyəm mən.
Tüstüsüz yandım mən odlar içində,
təndirin küt gedən kündəsiyəm mən.

Məndən inciməsin dostlar, tanışlar,
daha yadlaşıbdı doğma baxışlar.
Ey əsən küləklər, yağan yağışlar,
tökülün üstümə dözəsiyəm mən.

Yatır süfrəmizə çörək gətirən,
ailə yükünü təkcə götürən,
Mən boynu büküyəm, o köks ötürən,
Yeganə arxası, kimsəsiəym mən.

Qadındır hər evin isti nəfəsi,
qadın anadırsa-yoxdur əvəzi.
Ağırdı ananın ağır xəstəsi.
atayam, ananın xəstəsiəym mən.
Bəlkə bədbəxtlərin təzəsiəym mən.

Ürəyim ananı istəyir, qızım,
sən yaşa dünyada qəmsiz, kədərsiz.
Bir səs qulağıma döz deyir, qızım,
Mən dözdüm,
yaş ötdü məndən xəbərsiz.

Qaşlarım qaradı, saçlarım ağdı,
təbiət şəklimi çəkir yenidən.
Hamı bu dünyada qocalacaqdı
amma tək qocalmaq dərd verir hərdən.

“Dağlar” deyə-deyə mən dağ şamışam,
Hanı tale dostum,
ürəkdən gülən?!
Dünyada yaşayıb dünyalaşmışam,
dünyayla düz gəlmir daha mən deyən.

Daddım acısını şirin həyatın,
Hələ bu acıdan doyan olmayıb.
Qızım, qardaşınla sən olmasayadın,-
deyərdim, dünyada ana olmayıb.

Mən işdən çıxanda eybi yox,-dedim,-
dəyirman dünyadı, çarxa düşmüşəm.
Özümünkü bilib fəxr elədiyim,
arxadan vuranda arxa düşmüşm.

Mən qisas almadım yaşadı düşmən,
ilhamda, sənətdə axırdaydılar.
Qisası aldım mən yalnız özümdən,-
böyüklər də gördüm, çox xırdaydılar,
ilhamda, sənətdə axırdaydılar.

Daha yaş artdıqca, səbrim azalır,
yaş yaşdı…
neyləsən yaş əyir, qızım.
Qadınsız-ata da anasız qalır,
ürəyim ananı istəyir, qızım,

Türküstan yelləri öpüb alnını
Söyləyir dərdini sana, bayrağım!
Üçrəngin əksini Quzğun dənizdən
Ərməğan yollasın yara, bayrağım!

Gedərkən Turana çıxdın qarşıma,
Kölgən dövlət quşu, qondu başıma!
İzn ver gözümdə coşan yaşıma –
Dinlətsin dərdini aha, bayrağım!

Qayı Xan soyundan aldığın rəngi,
Qucamış Elxanla, müsəlman bəgi.
Elxanın övladı, dinin dirəgi,
Gətirdin könlümə səfa, bayrağım!

Köksümdə tufanlar gəldim irəli,
Öpüm kölgən düşən mübarək yeri!
Allahın yıldızı, o gözəl pəri,
Sığınmış qoynunda Aya, bayrağım!

Şairə-jurnalist-publisist Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Naxçıvan Muxtar Respublikası Bürosunun Rəhbəri, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı

YADA DÜŞÜR
/”Düşüncələrim” – silsiləsindən/

Vaxt çatanda ağ libası geyinməyə,
Hacət qalmır təkəbbürə, öyünməyə.
Başlayırlar əldə təsbeh deyinməyə
Sanki varmış bu günədək öndə duran,
Yada düşür oruc, namaz, həm də Quran.

Sığışmayır ziyarətlər günə, aya,
“Canıdişdə” qatlaşırlar hər bəlaya.
Güzar düşür- Məşhəd, Həccə, Kərbəlaya
Hamı olur minbərlərə alın vuran,
Yada düşür oruc, namaz, həm də Quran.

Açarını qazanmaqçün axirətin,
Inkar edir vəbalların, qəbahətin.
Namazlarda on cərgədə durur,- mətin
Dönüb olur molla, mömün –yüz-yüz vuran,
Yada düşür oruc, namaz, həm də Quran.

“Küpü süzür” zorbaların, harınların,
Anlayırlar faniliyin varın- karın.
Toplamaqçün əkdikləri “əməl barın”
Mələk olur qəlb sındıran, könül qıran,
Yada düşür oruc, namaz, həm də Quran.

Nə ziyarət, nə nəzirlər çatmaz dada,
Axirəti qazanarlar bu dünyada.
Çiyindəki mələkləri salıb yada
Nöqtə qöyür misrasına şair Dövran,
Yada düşür oruc, namaz, həm də Quran.

USTAD VƏLİNİN QIZI
/”Düşüncələrim” – silsiləsindən/

Təbi hər zaman rəvan,
Vaxtı, zamanı qovan.
Heyrandır, həm Natəvan,
Ustad Vəlinin qızı.

Mütəvazi görkəmi,
Sevincindən çox qəmi.
Qələminin həmdəmi,
Ustad Vəlinin qızı.

Ilhamından zər geyir,
Yaratdığı hər şeir.
Sevənlər – əhsən deyir,
Ustad Vəlinin qızı.

Heyranların sevinci,
Hər kəlməsi dürr, inci.
Hey öndədir- birinci,
Ustad Vəlinin qızı.

Oyar əyrinin gözün,
Qələmlə söylər sözün.
Heç zaman öyməz özün,
Ustad Vəlinin qızı.

Söz karvandır, O, sərban,
Qəlbi hər zaman cavan.
Mənəm,- Rahilə Dövran,
Ustad Vəlinin qızı…

MÜƏLLİF : RAHİLƏ DÖVRAN

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Mən səni Şamxat kimi-
Min fitnəylə sevirəm…
Sonra da
Öpüşünlə
Ruhuma qüsul tökürəm…

Mən səni Lalə kimi-
Düzlərdə gözləyirəm…
Bağrıyanıq,
Dilimdə “ah”…
Ləçək-ləçək közərirəm…

Mən…-ilan məkrinə vurğun,
Yaradılışdan yorğun…
Sən aldadılan Adəm,
Hər günahıma həmdəm…
Mən səni dua kimi
Tanrı xətrinə sevirəm..

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Tovuz Bürosunun Rəhbəri, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Var

Sənsiz gecələrə vərdiş etmişəm
Həsrətə, hicrana məndə dözüm var.
Nazıyla oynadım ayrılıqların
Vüsala tamarzı iki gözüm var.

Mənli-mənsiz, onlu-onsuz arzular
Qanıma susadı qansız arzular
Qar üstə yazdığım sonsuz arzular
Od üstə can verən neçə buzum var.

Sən nədən biləsən, nədənlər nədən?
Özün cavab çıxar “a”dan ya “be”dən
Gözümdə kölgəli o nurlu didən
Məni sınaq etmə, məndə əzim var.

Bir qız

Bir qız vardı bizim kənddə
Mənim kimi gözü qara.
Sənə olan sevgisindən
Bənzəyirdi üzü qara.

Bir qız vardı qarabəniz
Üzündə xal düzümləri.
Yetişməmiş kim dərmişdi
Tənəkdə kal üzümləri?!

O qız bircə addımıyla
Ürəyini tərk elədi.
Qovuşmağa gücü çatmaz,
Ayrılığa ərk elədi.

Sən gələndə həmin qızın
Sevgisi sevgiyə döndü.
O dinə gəlməyən qızın
Dilində sən oldun andı.

Bir qız vardı bizim kənddə
Reyhan kimi gözü qara.
Gülü, narı yığıb getdi
Sizin kənddən səmalara.

Yuxuda…

Sən yuxuya gedəndə
Mən yuxudan gəlirdim.
Gözün məni güdəndə
Özüm bunu bilirdim.

Yuxu mənə gələndə
Mən də səndən gedirdim.
Sən mənimçün öləndə
Mən də gendən gedirdim.

Mənə o təsir edir
Sən axı dan gəlirsən.
Hamı yuxuya gedir
Sən yuxudan gəlirsən.

Hamı xeyrini güdür
Sən də mənə zərərsən.
Məni könlünə müdir
Yat, yuxuda görərsən.

AĞ ÇİÇƏK

Ay ağ çiçək, ağ çiçək,
allar düşüb gözümdən.
İçimdə bir qallıq var,
gəl, al məni özümdən.

Ürəyim ağ kəlağay,
yer tapammıram sərim.
Belə ürəklə bəlkə
çiçək olub əzəlim.

Götür, hara istəsən
apar məni, at məni.
O Bəy bəyazlığına
bələ məni, qat məni.

Gedim bir ağ yuxuya,
gedim ağ mələk kimi.
Qayıdıb bu dünyaya
gəlim ağ çiçək kimi.

BU NƏDİ?

Sən niyə baxırsan yollara, niyə
Kimi gözləyirsən, gözüm, bu nədi?
Ürəyim, köksümü dağıtma, toxta
Yoxsa tükənibdi dözüm, bu nədi?

Nədir bu intizar, bu qüssə, ələm?
Könlümü uçurur boğulan naləm
Çökübdü çöhrəmə qəlbimdəki qəm
Solub yanaqlarım, üzüm, bu nədi?

Köçüm uzaqlarda … ömür də yarı,
Yağır, çalın-çarpaz taleyin qarı.
Yeriyir üstümə qəm karvanları,
Bəs hanı təpərin, dizim, bu nədi?

***

Bu darıxmaq, aman tanrım,
Buraxmır yaxamı nədən?
Darıxıram, darıxıram
Dar gəlir ruhuma bədən.

Qara qarışqalar kimi
Yol gedirik yön fələyin
Yolumuz bir mənzilədir
Kimi asta, kimi yeyin.

İçimizdən alışırıq
Kül olub sönənə qədər
Heçdən gələn darıxacaq
Heçliyə dönənə qədər.

QATAR GÖZLƏYİRƏM

Bu qatar da ötüb getdi
Ünüm yetmədi, yetmədi.
Gedib, gedib gözdən itdi
Güman itmədi, itmədi.

Bir dəli inada qulam,
Könlümdə dağıntı, savaş.
Nagüman qatar gözləyib,
Nə çəkirəm biləydin kaş.

Söykənib tənha söyüdə
Budaqdan bar gözləyirəm.
Qatarlanıb illər gedir
Mənsə qatar gözləyirəm.

QALDI

Gözümdən oxundu qəlbimin qəmi
Bəxtəvər görünmək üzümə qaldı.
Qismət deyə-deyə, bəxt deyə-deyə
Gəzib dolanmağım özümə qaldı.

Sığındım payıza, qışa gözlədim,
Baxmadım ömürə, yaşa gözlədim
Gözlədim hədərə, boşa gözlədim
Yollara dikilmək gözümə qaldı.

Həsrətin özüymüş sapsarı dünya,
Qıymadı könlümə baharı dünya,
Gülmədi üzümə bu qarı dünya
Mənimki yenə də dözümə qaldı.

Qadın
İstəkdən yoğrulsan da,
İstəklə doğulmadın.
O qədər çox idi arzun
Arzundaca boğuldun!
Yum! Yum gözlərini, qadın!

Sevdin!
Ruhun uzaqda
Cismin doğma yataqda,
Ananın naxış-naxış,
Həvəs-həvəs tikdiyi
Yastığı cırmaqlayan
Dırnaqların şişəmi?
Məhrəminə satdığın
Cismin dözür şişəmi?
Bu dünya çox kiçikdir.
Bir qadın içindəki
Sevgini basdırmağa
Yer acizdi torpaqda,
Torpaq bəyaz bayraqdı!
Sən azad olamadın!
Yum! Yum gözlərini, qadın!

Alisən!
Ulusan!
Anasan!
Dözümün sinən üstə
Dağ olsun kişilərə,
Nə fərqi
O dağın təkindəki
Qaranlıqda inləyən
Saçlarından asılan,
Qara divə qısılan ürək
Alimi?
Ulumu?
Anamı?!.
Təki o dağ dağların
Bağ olsun kişilərə…
Əmsin dünya dərdini,
Dönsün dünya dərdinə!

Qapqara saçlarından
Bir tel ayır…
Dolaşdır bəmbəyaz buxağına…
– Ana!
Yenə…
Bala səsinə çevril,
Bala nəfəsinə səril…
Səril!
Səril!
Təkcə öz ayağına sərilmə!
Ayaqlama cənnəti!

Anama
Bir dəli sevdaya düşmüşəm, ana,
İntihar sevdasına!
Amma
Qıymıram sənin ürəyinin bir parçasına,
Qıymıram sənə!
Bax, ana,
Bircə canımnan başqa
heç nəyim yoxdu.
Onu da borcluyam Sən Tanrıma!
Bilirəm, onsuz da qatiləm!
Mənli arzularının,
İstəklərinin,
Sənə verəmədiyim nəvələrinin “qatili”!
İndi də
balanın qatili olmaqdan qorxuram!
Ana!
Sənin ölümünü gözləyirəm!
Başımdakı bu sevdanın xatirinə!
Bağışla!!!

Yığış gedək
Ay, köksümdə döyünənim,
Mərdim, mərdim, yığış gedək.
Səni, səni sevməyənə
Verdim… verdim, yığış gedək.

Gül açmadı yenə bu yaz,
Ümid düşdü çənə bu yaz…
Qara saçım, səni bəyaz
Hördüm… hördüm, yığış gedək.

Nədən saldın mənə meyil,
Di içimdə söyül, döyül.
Bu dünya bizimki deyil,
Dərdim, dərdim, yığış gedək!

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Gəncəbasar Bürosunun Rəhbəri

Nə biləsən, ayrılığın səhəri,
Gizli-gizli pıçıldaşır yağışlar.
Nə biləsən,əgər geri qayıtsan,
Tanrı səni göz yaşıma bağışlar.

Nə biləsən,soyuyubdur göz yaşım
Yanağıma kədər yağır,qar düşür.
Gözlərimdə iki dünya qovuşur,
Dodağımda ölüm necə öpüşür.

Nə biləsən,səndən sonra hamının
Mənim ilə davası var,dərdi var.
Çoxdandir ki, taleyimin yükünü,
Daşıyammır ömür adlı nərdivan.

Nə biləsən, bu bitməyən əzablar
Ürəyimi ac qurd kimi yeyirlər.
Bənizimdə həsrətindi saralan,
Həkimlərim “qanazlığı” deyirlər.

Nə biləsən, mənəm səni unudan,
Sənsən məni hər gün bir az itirən.
Nə biləsən, gözlərimdən tökülüb,
Yavaş-yavaş külə dönür xatirən.

Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin
Mətbuat xidmətinin rəhbəri,
Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

Bilmirəm,nə üçün doğulmuşam mən,
Əldə kündə olub yoğrulmuşam mən.
Çox çətin günlərdən yorulmuşam mən,
Şair olmağıma bir ömür qalıb.

Kədəri sevinclə görəndə birgə,
Bəxtimin üstünə düşəndə kölgə,
Gülüb şadlananda böyük bir ölkə,
Şair olmağıma bir ömür qalıb

Dünyanın sirrini aça bilmədim,
Dərdlərin əlindən qaça bilmədim.
Nə qol-qanad açıb uça bilmədim,
Şair olmağıma bir ömür qalıb.

Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyası Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutunda “Cəlil Məmmədquluzadə 150 il – məqalələr, esselər, müsahibələr, şeirlər ” kitabının təqdimat mərasimi keçirilib.
Tədbiri giriş sözü ilə AMEA-nın vitse-prezidenti, Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutunun direktoru, akademik İsa Həbibbəyli açaraq Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyevin böyük Azərbaycan yazıçısı Cəlil Məmmədquluzadənin 150 illik yubileyinin qeyd edilməsi haqqında 17 yanvar 2019-cu il Sərəncamı və bu istiqamətdə Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutunda görülən işlər barəsində danışıb. Akademik kitabın böyük Azərbaycan yazıçısı və dramaturqu Cəlil Məmmədquluzadənin 150 illik yubileyi münasibətilə Ədəbiyyat İnstitutunun dissertantı Elxan Nəcəfov tərəfindən tərtib olunaraq nəşrə hazırlandığını söyləyib. Bu kitabı Abbas Zamanov kimi alimlərin böyük işinin davamı adlandırıb. Bildirib ki, nəşrdə ötən əsrin 60-70-ci illərindən bəri müəyyən kitablarda, qəzetlərdə, jurnallarda, saytlarda və digər elektron resurslarda Cəlil Məmmədquluzadə haqqında yazılmış məqalələr, esselər, müsahibələr və şeirlər toplanıb. Həmçinin əlavə edib ki, Cəlil Məmmədquluzadənin ingilis dilinə tərcümə olunmuş əsərlərinin toplanıb nəşr edilməsi də nəzərdə tutulub. Bunlardan başqa yazıçının əsərlərinin yapon dilinə tərcümə olunaraq Yaponiyada da yayımlanmasının planlaşdırıldığını deyib.
Sonra AMEA Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutunun dissertantı, kitabın tərtibçisi Elxan Nəcəfov “Cəlil Məmmədquluzadə 150 il – məqalələr, esselər, müsahibələr, şeirlər” kitabı haqqında məruzə ilə çıxış edib. O bildirib ki, kitabda Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Cəlil Məmmədquluzadənin 150 illik yubileyinin keçirilməsi ilə bağlı Sərəncamı, ümummilli lider Heydər Əliyevin böyük ədibin 125 illik yubiley tədbirindəki nitqi, 93 məqalə, 13 esse, 8 müsahibə, 8 şairin yaradıcılığına aid 30 şeir yer alıb. 52 müəllifdən 78 məqalə Azərbaycan dilində, 14 məqalə isə xarici dillərdədir. Kitab Bakıdakı əsas kitabxanalarla yanaşı Naxçıvanda Nehrəm kəndində Cəlil Məmmədquluzadənin Ev və Xatirə muzeyinə də hədiyyə olunub. Kitab haqqında müxtəlif informasiya vasitələrində, eyni zamanda AzTV radio 105 FM-də “Kamil Məhərrəmoldu ilə həmsöhbət” verilişində söz açıldığını xatırladıb.
Əlavə edib ki, kitabın baş redaktoru akademik İsa Həbibbəyli, elmi redaktoru professor Asif Rüstəmli, məsul redaktoru filologiya üzrə fəlsəfə doktoru Elçin İbrahimov, rəyçiləri AMEA-nın müxbir üzvü Tehran Mustafayev və dosent Şəmil Sadiqdir.
Təqdimatda Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin sədri, xalq yazıçısı Anar çıxış edərək Prezidentin Sərəncamından irəli gələn tapşırıqların həyata keçirilməsindəki xüsusi roluna görə Ədəbiyyat İnstitutunun işlərini yüksək dəyərləndirib. Bildirib ki, mədəniyyət adamlarının Azərbaycan Prezidenti İlham Əliyevlə görüşündə təklif etmişdim ki, Bakıda Cəlil Məmmədquluzadəyə heykəl ucaldılsın. Heykəlin ucaldılması prosesində Bakı Şəhər İcra Hakimiyyəti və Mədəniyyət Nazirliyi ilə yanaşı, AYB və AMEA-nın da yaxından iştirak etməli olduğunu vurğulayıb.
Tədbirdə çıxış edənlərdən akademik Muxtar İmanov, Təyyar Salamoğlu, Tehran Mustafayev, Cahangir Məmmədli, Allahverdi Məmmədli, Mehman Qaraxanoğlu, Rüstəm Behrudi və Şəhla Əhmədova “Cəlil Məmmədquluzadə 150 il: məqalələr, esselər, müsahibələr, şeirlər” kitabı və Mirzə Cəlilin yaradıcılığı haqqında fikirlərini bölüşüblər.
Təqdimat mərasimində akademik Möhsün Nağısoylu, Kamil Məhərrəmoğlu, yazıçı Pərvin, filologiya elmləri doktoru Gülbəniz Babaxanlı, filologiya üzrə fəlsəfə doktoru Əzizağa Nəcəfov və digər ziyalılar da iştirak edirdilər.

Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutu, İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsi

Şairə-jurnalist-publisist Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Naxçıvan Muxtar Respublikası Bürosunun Rəhbəri, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı

MƏNİ SƏSLƏYİN
/”Vətənimdir” – silsiləsindən/

Sorsalar ki, kiməm mən?
Cavaba tələsməyin.
Dost olsun, ya da düşmən.
Həmən məni səsləyin.

Səsim gələcək yerdən,
Od olub püskürəcəm.
Səsim gələcək Kürdən,
Xəzərə töküləcəm.
Qarsdan Bakıya kimi,
Araz olub axacam.
Olub dövrün hakimi,
Təbrizəcən baxacam.

Olacağam Çuxuryurd,
Naxçıvanın qardaşı.
Olacağam mən Boz Qurd,
Titrədəcəm dağ, daşı.

Olacağam mən Ağrı,
Sancılacam göylərə.
Düşmənlərə göz dağı,
Yaşıl orman, gur dərə.

Baxmayacam su dərin,
Gərib qanadlarımı,
Olacam Xudafərin,
Qaytaracam varımı.

Olacam Xoy, Ərdəbil,
Əl edəcəm Dərbəndə.
Nə söyləsəm gerçək bil,
Bunu bilir hər bəndə.

Qucacam İrəvanı,
Tiflisəcən gedəcəm.
Gözəl Borçalım hanı?
Deyə:-sual edəcəm.

Hönkürdükcə Qarabağ,
Basacağam bağrıma.
Sağalınca çarpaz dağ,
Dözəcəyəm ağrıma.

Qoymayacam qisası,
Qalsın son qiyamətə.
Həzrət Musa əsası ,
Minəcəkdir hörmətə.

Sorsalar ki, kiməm mən,
Cavaba tələsməyin.
Dost olsun ya da düşmən,
Siz,- Dövranı səsləyin …

İNGİLİS
/”Düşüncələrim” – silsiləsindən/

Dünya aləm qan ağlayır ingilisin əlindən,
Heç fələk də baş açammaz fitnəsindən, felindən.
Duyulmayıb bu kafirin haqlı kəlmə dilindən,
Dəniz kimi çalxalayır millətləri bu iblis-
Açılmayan kilidlərin açarıdır ingilis.
***
Məmləkət yox toxunmasın ona qanlı barmağı,
Beş qitənin təpəsində rəqs eyləyir çomağı.
Lal vulkandır onun sakit, səs-səmirsiz durmağı,
Lənətlənmiş kor şeytanın oxşarıdır o xalis-
Açılmayan kilidlərin açarıdır ingilis.
***
Bu boz qarğa bülbüllərə bəlağətdən dərs deyir,
Məzlumları tora salır, fırıldaqla haqq yeyir.
Atası da bu misterdən görməyibdir bir xeyir,
Doldurmağa çalışsan da dolmayacaq boş təlis-
Açılmayan kilidlərin açarıdır ingilis.
***
Əməllərin görməyənlər söyləyər ki,- mələkdir,
Qəbir üstə uzadılmış qan ağlayan çələngdir.
Ölkələri tar mar edən fırtınadır, küləkdir,
O-gözləri kor eyləyən tufan, çovğun, duman, sis-
Açılmayan kilidlərin açarıdır ingilis.
***
Qafqaza da dəfələrlə, hey batırıb caynağın,
İstəyib ki, fəth eyləyə hiylə ilə Qaf dağın.
Taladıqca od- alovun “Atəşgah”tək ocağın,
Cəhd eyləyib bu torpağa sahib ola, ya varis-
Açılmayan kilidlərin açarıdır ingilis.
***
Təpəgöztək dadanıbdır insanların ətinə,
Bəşəriyyət çox görübdür bu cəlladdan qan, fitnə.
Tülkü təkin “Həccə gedər”- əgər düşsə çətinə,
Mədaxilin, məxaricin hesablayar düz, səlis-
Açılmayan kilidlərin açarıdır ingilis.
***
Üzərində vəbalı var min dirinin, ölünün,
Qarlı qışı, şaxtasıdır kürreyi-ərz çölünün.
Törədəni, səbəbkarı xəyanətin, nisgilin,
Bogulacaq öz tökdüyü qan gölündə bu həris-
Açılmayan kilidlərin açarıdır ingilis.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü,
“Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və
“Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Bir gün məni alıb qolların üstə,
Aparıb gedəydin lap uzaqlara.
Bəxtimin qar basmış yolları üstə,
Əyninə vüsaldan geyəydin xara.

Nə yağış biləydik, nə qar, nə boran,
Donaydıq vüsalın isti donunda.
Eşqin havasına nə dağ, nə aran,
Bir vüsal nəğməsi olsa sonunda.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü,
“Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və
“Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Birməclisdə salam verdim birinə,
“Xoşuma gəlirsən, dost olaq”, dedi.
Nə dərdin, nə qəmin olsa çəkinmə,
“Dərdinə əlacı bir qılaq”, dedi.

Zəng eləyib hal-əhvalımı sordu,
Min cürə dil töküb özünü yordu,
Könlündə bir sevgi yuvası qurdu,
“Olma bu sevgidən gəl qıraq”, dedi.

Çox dinlədim bu dostumun səsini,
Könlümə tac olan xoş nəğməsini,
Dedim qoy vaxt çatıb verim dərsini,
“Vur sinəm üstünə bir oraq”, dedi.

Tale çox oynadı, vaxt da fırlandı,
Gördüm ki, hay çəkib göydə dayandı,
Dedim düş aşağı, ölmə amandı,
“Olum yollarına bir çıraq”, dedi.

Çox keçdi sınaqdan, yüz imtahandan,
Gördüm ki, canında qalmayıbdı can,
Hər gün şərbət içib eşqin qanından,
“Gəl bu məhəbbəti bir anaq”, dedi.

Axır dilə gəlib dedim ki, bəsdi,
Bu yalan vədlərin səbrimi kəsdi,
Sənin dediklərin bir quru səsdi,
“Qəflət yuxusundan oyanaq”, dedi.

Gördüm öhdəsindən gələ bilmirəm,
Bu eşqdən gəlibdir dilə, bilmirəm,
Vur öldür, neylim ki, ölə bilmirəm,
“Gəl eşqin oduna bir yanaq” –dedi.

Bağışla, yuxuna gələ bilməyib,
Yuxudan oyatdım səni bir təhər.
Yuxuda könlünü ala bilməyib,
Oxşamaq istədim səni bu səhər.

Bəlkə də yuxuna gəlsəydim səni,
Özünə ömürlük həsrət olardım.
Könlümə ən uzaq bilsəydim səni,
Özümə əbədi həsrət qalardım.

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı, gənc xanım yazar Şəfa Vəliyevanın şeirləri

İLESAM və Azərbaycan Yazıçılar Birliyindən gözəl bir layihə. 50 Azərbaycan şairinin, 50 Türkiyə şairinin Vətən mövzusunda antologiyası. Kitabda 100 şeirin ingilis dilinə tərcüməsi də yer allıb. Kitab Türkiyədə işıq üzü görüb. Eyni zamanda yaxın günlərdə Azərbaycanda da çap ediləcək.

Kitabda şeirləri yer almış Azərbaycan şairləri:
Abbas Abdulla, Adil Cəmil, Afaq Şıxlı, Əlizadə Nuri, Anar, Barat Vüsal, Dayandur Sevgin, Əbülfət Mədətoğlu, Əjdər Ol, Elçin Mirzəbəyli, Ələmdar Cabbarlı, Əlir Rza Xələfli, Elnaz Eyvaz, Elxa Yurdoğlu, Emin Piri, Fərid Hüseyn, Fikrət Qoca, Firuzə Məmmədli, Gülşən Behbud, Hikmət Məmmədzadə,İbrahim İlyaslı, İntiqam Yaşar, Mina Rəşid, Musa Yaqub, Nazim Əhmədli, Nəriman Həsənzadə, Nəzakət Məmmədli, Oqtay Rza, Qəşəm Nəcəfzadə, Qulu Ağsəs, Ramiz Qusarçaylı, Rəşad Məcid, Rizvan Nəsiboğlu, Ruslan Dost Əli, Rüstəm Behrudi, Sabir Rüstəmxanlı, Səyavuş Məmmədzadə, Sona Vəliyeva, Şahanə Müşfiq, Şahin Musaoğlu, Şəfa Vəli, Ülkər Dəniz, Vahid Əziz, Vaqif Bəhmənli, Vaqif Bayatlı Odər, Vüsal Nurur, Xanım Aydın, Xəyal Rza, Xosrov Natil

Təşəkkürlər İLESAM, təşəkkürlər AYB
P.S. Digər şairlərimizin şeirləri, qismət olsa, ikinci cilddə işıq üzü görərəcək inşaallah.

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

Sevgi elə belə olmur ki?!
Sevginin gülən gözləri olur.
Sevgi sən görən deyil ki?!
Sevginin bapbalaca əlləri olur.

Sevgi elə belə olmur ki?!
Sevginin dadı var, şirin bal kimi.
Sevgi sən görən deyil ki?!
Sevginin qəlbi olur körpə quş kimi.

Sevgi elə belə olmur ki?!
Sevgi ayaq tutub evdə də gəzir.
Sevgi sən görən deyil ki?!
Sevgi hərdən şıltaqlıq edir.

Sevgi elə belə olmur ki?!
Sevginin dili var, danışa bilir.
Sevgi sən görən deyil ki?!
Sevgi ata deyir, ana söyləyir…
Sevgi elə belə olmur ki!

P.S bütün sevgilərə

“Vida nəğməsi” adlı roman, povest, hekayələrdən ibarət kitab barədə düşündüklərim və Nüşabə Məmmədlinin bədii portreti…

Aynanın qarşısına keçirəm, saçlarımı onun saçları kimi yığıram: ortadan tağ edib arxada dəstələyirəm. Yox, bənzəmirəm ona. Yenidən saçlarımı dağıdıram, daraqla sığal çəkirəm, bölürəm və arxada toplayıram. Bu, bir neçə dəfə təkrar edilir, nəhayət, saçlarım eynən onun saçlarına bənzəyir. Sonra gözlərimə sürmə çəkirəm, bu dəfə də onun gözlərindəki işığa, nura, ucalığa, dərinliyə sahib ola bilmirəm. Və yenidən onun əksinə dəqiqələrlə baxıram, əmin oluram ki, Nüşabə xanıma bənzəmək qeyri-mümkündür. O, gözəlliyi, danışıq tərzi, saçdüzümü, geyim mədəniyyəti, istedadı, hörməti, ucalığı, qadın məlahətinin cilası olan işvəsi ilə əvəzedilməz, təkraragəlməz birisidir, bütün bunlara sahib olmaq üçün elə Nüşabə Məmmədli olmaq lazımdır…

Nüşabə Əsəd Məmmədlini ilk nə zaman, harada gördüyümü xatırlamıram. Bircə onu bilirəm ki, ağlım kəsəndən, oxumağı bacarandan, oxuduğum əsərin müəllifini tanımaq cəhdim yaranandan bu böyük, nurlu xanımın ziyası üzərimdədir. Və onu da dəqiq bilirəm ki, Nüşabə xanımı ilk olaraq onun “Cavad xan” romanından tanıyıram.

Nüşabə Məmmədlinin əsərləri rus, ingilis, polyak, türk, gürcü, fars dillərinə tərcümə edilib.

“Vida nəğməsi” (roman, povest və hekayələr. “Nurlar” Nəşriyyatı və Poliqrafiya Mərkəzində çap olunub. Kitabda yer alan roman, povest və hekayələr ayrı-ayrı illərdə kitab halında çap olunsa da, yenidən müəllif qələminin süzgəcindən keçmişdir.

“Cavad xan” romanında müəllif elimizin mərd, qəhrəman oğlu, Gəncə xanlığının sonuncu hökmdarı Cavad xanın və onunla bərabər, Gəncə əhalisinin bədii portretini çox məharətlə çizmişdir.

Sovet ideologiyası ilə yetişdirilən, lakin Sovet Azərbaycanı ziyalılarının çoxusunun düşündüklərinin tam əksini düşünən, doğruluq, rəşadət, yenilməzlik, müstəqillik, azadlıq, torpaq heysiyyatlı, az qala unudulan türkçülük ideyalarını təbliğ edən, yolunu tapmaqda çətinlik çəkən xalqı kökünə qaytarmaq uğrunda heç nədən barınmayan bu xanımdakı iç dünyanın inikasını məhz “Cavad xan” romanında görürük. Bu gün görürük, təəssüf ki, bu gün… Dünən göz yumurduq, görməkdən qorxurduq, bəzən də işimizə gəlirdi görməmək. Amma bu gün tam çılpaqlığı ilə görür və bu böyük ziyalının bütün bunları dünən necə yazdığına heyran qalırıq.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

İstədim ki, görəm səni,
Məhəbbətlə dərəm səni,
Əsli bildi Kərəm səni,
Bu bahar, bu yaz, bənövşə.

Şeir yazdım sətir-sətir,
Bihuş etdi məni ətir,
Qucaq dolu sevgi gətir,
Dincəlim bir az, bənövşə.

Görüb, bəyənmişəm səni,
İncitməz sevən, sevəni,
Həsrətin öldürər məni,
Gəl eyləmə naz, bənövşə.

Ölürəm sənin qərdindən,
Gözəl yaranmır hər yetən,
Vallah sənin həsrətindən,
Ürək olub saz, bənövşə.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Getmisən, açılmır göylərin üzü,
Dəyişik salmışam gecə gündüzü,
Ağlaya-ağlaya qoymusan gözü,
Sənsiz yalan imiş, yalan bu dünya.

Sənsiz nə fərqi var odunan, buzun,
Ay ilə ulduzun, qışınan, yazın,
Tay fərqi bilinmir şəkərlə, duzun,
Sənsiz yalan imiş, yalan bu dünya.

Ürəkdə nə arzu, nə istək qalıb,
Çəməndə nə çiçək ,nə bəzək qalıb,
Nə fələk fələkdi, nə mələk qalıb,
Sənsiz yalan imiş, yalan bu dünya.

Günəşin nuru yox, güllərin ətri,
Bülbül cəh-cəh vurmr çiçəkdən ötrü,
Tay yaza bilmirəm mən bircə sətri,
Sənsiz yalan imiş, yalan bu dünya.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Allah, xoşbəxt olsun dünyada hamı,
Bir xoş təbəssümü üzdən ayırma,
Sən vaxtsız söndürmə yanan bir şamı,
Düz yolu , cığırı, izdən ayırma.

Bəzə məhəbbətlə hər bir ürəyi,
Boynu bükük qoyma gülü, çiçəyi,
Gül açsın hər kəsin arzu, diləyi,
Sən nuru, işığı, gözdən ayırma,

Sevinc qanad açsın , gəzsin hər yanı,
Xoş sözlər bəzəsin bütün dünyanı,
Nəğmələr bəzəsin eli, obanı,
Qələmi, kağızı, sözdən ayırma.

Sevib, sevilirik əzəldən bəri,
Bizdən uzaq eylə hər dərdi, səri,
Dağın dağ yeri var, düzün düz yeri,
Ceyranı, cüyürü, düzdən ayırma.

Söylə Əziz Musa, gülsün hər sabah,
Nə göz yaşı olsun, nə qəm, nə də ah,
Sülh olsun dünyada ey böyük Allah,
Qohumu, qardaşı, bizdən ayırma.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
“İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Dünya, aləm çiçək olur,
Hər yan gözəl, göyçək olur,
Analar ağbirçək olur,
Qızlar gəlin köçən zaman.

Baxışlardan nur tökülür,
Hicranın bağrı sökülür,
El -oba sevinib gülür,
Qızlar gəlin köçən zaman.

Sözlər dönür bir ipəyə,
Bir tac olur gəlin bəyə,
Dönür müqəddəs mələyə,
Qızlar gəlin köçən zaman.

Hər gözəl bir ay parası,
Calınır gəlin havası,
Qürurlanır qız atası,
Qızlar gəlin köçən zaman,

Hər gözəl bir evin varı,
Hər igidin var bir yarı,
Tanrı açır qapıları,
Qızlar gəlin köçən zaman.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Arzular çəp görünür

Ömür yanımdan ötür

Bir kölgə, bir fon kimi.

Arzular çəp görünür,

Sonuncu vaqon kimi.

Deyən, dərdə xoş gəlir

Sifətimin ağlığı.

Nə qədər gözləyəcəm,

Burax bu uşaqlığı.

Ürəyin ağ varaqdı,

Bir kəlmə yaz, uzat, qız.

Mən gəlməyən yollara,

Gözünü az uzat, qız.

Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü

Sevmək əzab deyil, əzab verməkdir,
Getmə o küçəyə, tin cadu, kələk…
Başımın üstündə durna səsi var,
Başımın altında min cadu, kələk.

Həsrət saflığı var hər adi gözdə,
Mən indi bilirəm, qada ki, şeytan…
Kimin ki, Allaha duası çatmır,
O, ya adam olur, ya da ki, şeytan.

Hicran topa tutur könül dağını,
Quru ola-ola, yaş olmaq zülüm.
Səninlə yağışda yerimək xoşdur,
Bir çətir altında daş olmaq zülüm.

“Gənc Ədiblər Məktəbi2”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsü

Mən özüm “ayrılaq” demişdim onda,
Mən özüm bilirdim belə olacaq.
Uçuq daxma kimi damır gözlərim,
Hələ nə olub ki, hələ olacaq.

Ağladım, gözümü dəniz etdim ki,
Mən sənin sevgini boğum, boğulmur.
Hər axşam gözümə düşən gecəyə
Həsrətin doğulur, yuxum doğulmur.

Soyunum gözümdən göz yaşlarımı,
Göndər ümidini geyim, barışaq.
Axı nə bəhanə tapım görəsən,
“Əllərim üşüyür” deyim, barışaq?

“Gənc Ədiblər Məktəbi2”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsü

Yenə söykənməyə ürək tapmadım,
Yenə əllərimə qucaqdı dizim.
Yolumuz nə zaman, necə kəsişdi?
Yolumuz nə zaman ayrıldı bizim?
Kimsən?
Səninləyəm!
Eheey! Kimsən sən?
Bu qədər doğmalıq içində ögey,
Bu qədər yaxınlıq içində uzaq.
Yad adam.
Ömrün divar qonşusu…
Ömrün küçə tanışı…
Evimdə nə işin var?!…

Dedim: – Gəl, bir seyrə çıxaq.
Yox, gələ bilmərəm, – dedi.
Dedim: – Nazı bir yana qoy.
Yox, gələ bilmərəm, – dedi.

– Qapım açıq, baxtım açıq,
Sevmir mənim baxtım acıq,
İşıq kimi baxtıma çıx!
– Yox, gələ bilmərəm, – dedi.

– Dağları en, dərəyə gəl,
Ovçun mənəm, bərəyə gəl,
Yaşıl bir mənzərəyə gəl.
– Yox, gələ bilmərəm, – dedi.

– Budaqlardan dərim gülü,
Qədəminə sərim tülü,
Gəl, sevindir bir könülü.
– Yox, gələ bilmərəm, – dedi.

– Əcəl yatmır ipə-sapa,
Kim itirə, kimlər tapa,
Gözlərimi özün qapa.
– Yox, gələ bilmərəm, – dedi.

– Dözümüm, səbrim üstə gəl,
Zəhmətim, cəbrim üstə gəl,
Ölürəm, qəbrim üstə gəl,
– Yox, gələ bilmərəm, – dedi.

Bir gündə min dəfə şükür deyirəm,
İlahi, min şükür yaratdığına!
Göylərin payıdı enib torpağa,
İlahi, min şükür yaratdığına!

Pətəyi çəməndən, balı çiçəkdən,
Sevgisi beşikdən, eşqi bələkdən,
Payı gözəllikdən, nuru mələkdən,
İlahi, min şükür yaratdığına!

Baxışı ulduzdan, işığı Aydan,
Axarı çeşmədən, ləngəri çaydan.
Günəşi bahardan, alovu yaydan,
İlahi, min şükür yaratdığına!

Arayan narahat, aranan gözəl,
Darayan bəxtəvər, daranan gözəl.
Yaradan müqəddəs, yaranan gözəl,
İlahi, min şükür yaratdığına!

Gözüm gözəlliyin həsrəti, acı,
Gözəllər başımın cığası, tacı.
Sən Allah, o bəndə, mən tamaşaçı,
İlahi, min şükür yaratdığına!

Təpiklər tapdağında əzildi, əzdi dünya,
Xilası, xilaskarı axtardı, gəzdi dünya.
Ədavətdən yoruldu, nifrətdən bezdi dünya,
Sevgi yağışlarına tutacağam dünyanı.

Neçə ki kin-küdurət bir-birinə calaqdı,
İnsan hey çarmıxdadı, həmişə daşqalaqdı.
Anamızı ağladan böhtandı, badalaqdı,
Sevgi yağışlarına tutacağam dünyanı.

Sevib cavanlıq etmək, sevib qocalmaq gərək,
Saf duyğular içində xəyala dalmaq gərək.
Sevgini xəyanətin əlindən almaq gərək,
Sevgi yağışlarına tutacağam dünyanı.

Rəqib savaşlarında qırğın görüb, qan görüb,
Gül canlar, gül sevgilər nə qədər tikan görüb.
Mən bütün insanları şirin, mehriban görüb,
Sevgi yağışlarına tutacağam dünyanı.

Nəyinə vurulmuşam mən, dünyanın nəyinə,
Nuruna, işığına, gözəlinə, bəyinə.
Sığınıb Yaradan, Allahın köməyinə,
Sevgi yağışlarına tutacağam dünyanı.

Sarı-sarı səhralar yaşıl tül bitirəcək,
Qara-qara qayalar qızılgül bitirəcək.
Hər sevilən, hər sevən bir könül bitirəcək,
Sevgi yağışlarına tutacağam dünyanı.

Can səpdim, can əritdim, yenə can bitirəcək,
Sağlam toxumlar düşüb din-iman bitirəcək.
Eşqi, məhəbbətiylə Zəlimxan bitirəcək,
Sevgi yağışlarına tutacağam dünyanı.

Saxlaya bilirdim vaxtı, saatı,
Yaşaya bilirdim ömrü, həyatı.
Şirin bir oxşama, kövrək bayatı,
Bütün ömrüm boyu unutmadığım
Vaxtın əllərimə keçdiyi çəm var,
Mənim bu kölgədə bir xatirəm var.

Başımın üstündə barlı bir budaq,
Budağın altında odlu bir dodaq,
İllərdi ağlayır orda bir bulaq,
Yarpaqlar üstündə hələ də nəm var,
Mənim bu kölgədə bir xatirəm var.

Üz közə dönmüşdü, yanaqlar zərə,
Arxada uçurum, qarşıda dərə.
Hər insan ömrünün xatirələrə
Yetdiyi məqam var, çatdığı dəm var,
Mənim bu kölgədə bir xatirəm var.

Bürünüb, qərq olub yaşıl tüllərə,
Nəğmətək axardı saf könüllərə.
Heyif, tez qarışdı solan güllərə,
İndi uzaqlarda bir bəxti kəm var,
Mənim bu kölgədə bir xatirəm var.

Tutur bildiyini Yaradan, Xalıq,
Elə bil dəryadan ayrılır balıq.
Yaş kədər gətirir, zaman qocalıq,
Gözümdə həsrət var, könlümdə nəm var,
Ağac kölgəsində bir xatirəm var!
Mənim bu kölgədə bir xatirəm var.

Gəl, mənim ömrümün şirin dünyası,
Məhəbbət adlanan pirin dünyası,
Fərhad əfsanəsi, Şirin dünyası,
Qalamı uçurum, qayamı çapım,
Mən sənin qəlbinə necə yol tapım?

Ömrüm sənə sarı düşən güzardı,
Əvvəli beşikdi, sonu məzardı,
Ay Allah, bu azar nə xoş azardı,
Ürək ağrılarım, könül əzabım,
Mən sənin qəlbinə necə yol tapım?

Ürəkdon-ürəyə dil körpüsü var,
Görüşdən-görüşə gül körpüsü var,
Gizli sevdaların qıl körpüsü var,
Çatarmı keçməyə dözümüm, tabım,
Mən sənin qəlbinə necə yol tapım?

Keşikçi ayıqdı, gözətçi mətin,
İzləmək qorxulu, boylanmaq çətin,
Hasarı hündürdü bu imarətin,
Tilsimli pəncərəm, qıfıllı qapım,
Mən sənin qəlbinə necə yol tapım?

Gecələr şam kimi əritdin məni,
Gündüzlər yol üstə qurutdun məni,
Gözlədə-gözlədə çürütdün məni,
Örtülü dəftərim, bağlı kitabım,
Mən sənin qəlbinə necə yol tapım?

Tufanmı qaldırım, mehəmi dönüm?
Yağışmı yağdırım, şehəmi dönüm?
Qulamı çevrilim, şahamı dönüm?
Çəmənim, çiçəyim, gülüm, gülabım,
Mən sənin qəlbinə necə yol tapım?

Tanrı sovqatımsan, din işığımsan,
Səhər şəfəqimsən, dan işığımsan,
Ən şirin ləhcəmsən, danışığımsan,
Bütün suallara sənsən cavabım,
Mən sənin qəlbinə necə yol tapım?
Mənim ilk sevincim, son iztirabım,
Mən sənin qəlbinə necə yol tapım?

“Gənc Ədiblər Məktəbi2”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsü

Uzaqdan…
Uzaqdan baxıb keçənlər,
Bir addım yaxına kim gələ bilər?
Lap uşaq olanda dediyim kimi:
“Gözümü yumuram, axarın məni”
Harda gizlənmişəm, kim bilə bilər?

Ucadan…
Ən qalın səslə susuram.
İçimdə bir yığın
Kəslə susuram.
Dilimə, dişimə dəyən sözləri
Demirəm,
Lap elə qəsdlə susuram.

Diksindim içimdə ayaq səsindən,
Çıxardım könlümü hədəqəsindən.
Nəyimə lazımdı pay umdum, axı
Onun ürəyinin sədəqəsindən?

Yığdım,
Ağlımı da başıma yığdım.
Yıxdım,
Ürəyimi qarşıma yıxdım.
Nə ki vardanladım sevməsin deyə.
Sonra…
Sonra nə olsun ki?
Yenə darıxdım.

“Gənc Ədiblər Məktəbi2”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsü

Ağladım, göz yaşım son sözüm oldu,
Bu tale nə yaman tərs düzüm oldu.
Sənin məndən sonra bir qızın oldu,
Mənim səndən sonra heç… Ömrüm-günüm

Ötdü yığın-yığın dərd ürəyimdən,
Bu sənsiz, bu yalqız, pərt ürəyimdən.
Kimlər keçmədi ki, yurd ürəyimdən
Tək sən qalan oldun, keç, ömrüm- günüm.

Bu eşqin ağrıyan yeriyəm, nəyəm?
Mən sənsiz dəlinin biriyəm, nəyəm?
Bilmirəm ölüyəm, diriyəm, nəyəm?
Məni görən olsan, seç, ömrüm-günüm.

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü

Gedənlərin arxasınca göz yaşının hədər axan sükutunu
Üstündəki toz-toz olan yalnızlığı ələyəndə
bilər qadın.
Gözlərindən düşənləri silər qadın.
Əllərini buraxanı həyatından ələr qadın.
Qismət boyda,tale boyda,yazı boyda
Yaşantının özü boyda olar qadın.
Qadın,qadın…
Tək qaş üzük kimidir o-
Bəzəyini itirdisə,nazı itir,
Sığalını itirdisə,üzü itir,
Öpüşünü itirəndə dodaqları,
Saçlarını saraltdımı,son baharı,
İstisini itirəndə yazı itir.
Fəsil qadın,nəsil qadın…
Həqiqətin qan-qan deyən caynağını
ovucunda sıxıb yaşar əsl qadın.
Daha kimlər, nələr qadın…
Gedənlərin arxasınca göz yaşının hədər axan sükutunu
Üstündəki toz-toz olan yalnızlığı ələyəndə bilər QADIN…

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Bir fransız filmi var; “8 qadın” (“8 femmes”)… Orda “qadın” adlı varlığın ilahiləşdirilməsi və şeytaniləşdirilməsi 111 dəqiqə boyunca tamaşaçını təzadlı duyğuların qoynuna atır…

Təsadüf dediyimiz qanunauyğunluq nədirsə, bu filmlə Şahanənin sevimli “525-ci qəzet”dəki “Rifah istəyi, yoxsa nəfsin əsarəti…” adlı yazısı sentyabrın əvvəlində ard-arda gözlərim önündə təzahür etdi. Şahanə qadın təzadına, hər zaman göz önündə olsa da, təfəkkürü dumanlandıran qadın həqiqətinə bir cümlə həsr etmişdi öz yazısında: “Niyə uzun müddətli xaqanlığımızı (söhbət 40 min il bundan öncə başlamış e.ə IV minilliyin sonlarınadək (təqribən, 37 min il) mövcud olmuş ana xaqanlığından, matriarxatdan gedir) kişilərə inanıb həvalə etmişik?” İlahi sualdır, məncə… Çünki, cavabı sonsuzluqda gizlidir. Heç eynimə də gəlmir ki, Şahanə öz sualına “məhz güclərindən, qüvvətlərindən, dözümlülüklərindən dolayı” cavabını verib. Mənimçün cavab bu gün üçün sevgidir… Sabahkı gün bu cavab “xəyanət”, “cəza”, “sitayiş”, hətta daha irəli gedib “qurban etmək istəyi” də ola bilər…

lll

Uşaqlığım ən təlatümlü illərin qoynuna atılmış məktub parçası olub; gah illərin altında qalıb, əzilib, gah anamın göz yaşıyla islanıb, rəngləri, yazıları bir-birinə qarışıb, gah da əldən-ələ gəzərək qırıq-qırıq oxunub… Amma mənim varlığıma şükür edən az olub, çox az. Heç kim üzümə məhəbbətlə, yaxud nəvazişlə baxıb “yaxşı ki varsan!” deməyib. Şikayət etmirəm, əsla! Bu da bir tale payıdır, qoyulub ovcumuza. Məşhur deyimdəki kimi, Tanrı məni yaradanda artıq qalan gili ovcuma qoyub: “Nə istəsən düzəlt!” – deyib. Mən hələ o bir ovuc gillə oynamaqdayam…

Şahanə isə ürəklə “Yaxşı ki var gül balalar…” deyir. Yazı “3 ALMA”nın yeni layihəsi: “Göyərçinim, gəl görüm” şeirli, şəkilli “əlifba” kitabı haqqında qeydlərdən ibarətdir. Amma Şahanə özünün uşaqlıq həsrətini də yazısına hopdura bilib. Elə səmimi etiraf edir ki: “Uşaqlar üçün nəzərdə tutulmuş hər şeyi sevirəm, xüsusən də kitabları”. Və bu sevginin, bu incəliyin arxasınca günümüzün uşaqlarının ruhundakı boşluqların səbəbini, qaynağını da hayqırır: “Etiraf etməliyik ki, ölkəmizdə yaxın illərə qədər uşaq ədəbiyyatı sahəsində ciddi problemlər var idi. Nəşriyyatlar belə kitablara maraq göstərmir, yazıçılar isə nəşriyyatın maraq göstərmədiyi bu sahəyə çox da enerji sərf etmək istəmirdilər. Buna görə də uzun müddət bu sahədə böhran dövrü yaşandı…”

lll

“Tənhalığın simfoniyası” da Şahanənin “525-ci qəzet”in oxucularına hədiyyə etdiyi yazılardandır. “Çətinliyə baş vurmaq” serialının baş qəhrəmanı haqqında yazılan bu yazıda hamıdan gizlətdiyimiz və sadiqliyimizə görə bizə heç bir xoş gün vəd etməyən tənhalığımız var.

Şahanə yazır: “Hərdən ürküdücü olur tənhalıq. İnsan özü özünü dinləməkdən o qədər bezir, o qədər yorulur ki, yanında başqa bir səs, başqa bir nəfəs istəyir. Həmin an hər şeyini verməyə hazır olursan bəlkə də. Təki öz beynimin içərisindən çıxım, ağzımdan çıxan kəlməni eşidə bilən biri olsun, o da mənə cavab versin istəyirsən”.

lll

Bütün bu narahatlıqların fonunda Şahanə sevincdən kövrəlməyə də vaxt tapır. Valideynlərinin 50 illik yubileyi ərəfəsində sevdiyim peçenyelərdən danışır. Yox, siz “Əlli il deyildi, əllicə gündü…” adlı yazıda peçenye haqqında bir cümlə də oxumamısınız, bilirəm. Sadəcə, mən, yataqxana pilləkənində oturub bir qutu peçenyeni göylərin hədiyyəsi kimi qəbul edən gənc ananın yanındaydım bu yazını oxuyanda. Onun əllərindən peçenye alıb yeyirdim… Və o peçenye limonlu idi!

lll

“525-ci qəzet”in mən tanıdığım təbəssümüdür Şahanə Müşfiqin yazıları. Siz heç bir kitabın ağlamağını, bir jurnalın xatirə danışdığını, bir qəzetin gülümsədiyini görməmisiniz ki?! Görməmisinizsə, özünüzü oxucu saymayın…

“Səhnənin gülən üzü – Afaq Bəşirqızı”, “Sirli təbiətin yazıçı və rəssam oğlu Ernest Seton-Tompson”, “İtkin səsin möhtəşəmliyi: Akif İslamzadə” kimi sənədli esselərində Şahanə özü də gülümsəyir… Bu təbəssümün yaz gürşadı kimi anidən şıdırğılanması da var, payız leysanı kimi qəfildən titrəyəni də…

“İtkin səsin möhtəşəmliyi: Akif İslamzadə” adlı sənədli essesində Şahanə yazır: “Arzu! Bir insan övladının heç zaman bitib tükənmək bilməyən istəkləri! Əslində, insanı həyata bağlayan da məhz budur: arzu və ümid. Keçmiş nə qədər cah-cəlallı, nə qədər rahat, nə qədər hüzurlu olsa da, insan gələcək istəyir, çünki gözləntiləri var, arzuları var. O gözləntiləri, coşğun dağ şəlaləsi kimi qəlbində aşıb daşan, beynini dumanlandıran, gözlərini alovlu günəştək parıldadan o arzuları bircə anın içərisində daha öncə artıq yaşadığın, gördüyün, nə olacağını əzbər bildiyin keçmişin üçün qurban vermək mümkünmü ki?! Verərikmi? Yəqin ki, yox”. Mən bu cavabla razılaşıram!

Amma “Ruh sən özün deyilmisən, özündən vaz keçə bilərmi insan?” sualına veriləsi bir düjün cavabım var…Bu cavabların hər birində məndən bir parça, keçmişimdən, bu günümdən, gələcəklə bağlı gözləntilərimdən bir incə ştrix var… Yox, deməyim, bu cavabları hələ yazmayım. Qoy, bu da mənim qadın sirrim olsun!

“Səhnə və ekran sənətimizin ulu korifeyi: Məmmədrza Şeyxzamanov” adlı yazıya kiçik bir əlavə etmək istəyirəm. Hazırda Gəncədə, Mərkəzi Univermaq Mağazasının sol tərəfindən dolanıb keçən küçədə Şeyxzamanovların (Şeyxzamanlıların) mülkündə avtomobil yuma məntəqəsi fəaliyyət göstərir. Bu, bizim tariximiz üçün acınacaqlı faktdır… Çox istərdim ki, üstündən insan talelərinin qara yelləri əsən bu mülk ev muzeyi kimi yaşasın, öz tarixini elə özü danışsın…

lll

Şahanə “525-ci qəzet”də oxuduğu kitablar haqqındakı qeydlərini də oxucularla bölüşür. Beləcə, mənim kimi kitabsevərlərə zövqlü oxu saatlarından əlavə düşünmək üçün də zaman tanıyır. Məsələn, mən hələ İlqar Kamilin “Yerlə göy arasında” romanını oxumamışam. Amma Şahanənin “Yerlə Göy arasında qalanların romanı” adlı yazısını oxuduqca bu roman haqqında düşünə bildim… Bu, Şahanənin öz publisist qələmiylə oxucuya təsir etmək bacarığıdır.

“Mustafa Məsturun romana çevrilmiş pıçıltıları” adlı yazısında isə Şahanə özü də əsərlərini oxumadığı bir müəlliflə söhbətin avantaj olduğunu qeyd edir. Çünki bu məqam yazıçı-oxucu münasibətlərində tamam başqa əhval yaradır. Tanıdığın bir adamın yazılarını daha rahatlıqla həzm edə bilirsən…

“Ağrılı mətləblərin uğurlu bədii ifadəsi” adlı yazısında Şahanə yazıçı Aqşin Babayevin yeni hekayələrindən danışır. Qeyd edir ki, “Çağdaş ədəbiyyatımızın problemlərindən biri də uzunçuluqdur”. Nə yalan deyim, Şahanənin bu iradından özümə də pay götürdüm. Və çoxdandır yazdığım nəsr əsərlərini gizlətməyimə daha bir haqlı səbəb tapdım. Məni qane etməyən bir əsəri oxucuya sırımaq kimi niyyətim yoxdur…

Şahanə isə Aqşin Babayevin “Ağrı” və “Divardakı portret” hekayələrində “geniş təsvirçilik, tez-tez mövzudan yayınmaq, haşiyəyə çıxmaq” kimi lazımsız nüansların olmamasını qeyd edir. Və oxucu üçün hekayələrin qısa anonsunu da verir.

Bir də Şahanənin “Məmməd Araz yaradıcılığının rənglər dünyasındakı əksi” adlı yazısı var. “Qoçaq qız” deyə xitab etdiyim Şahanə Müşfiq rəssam Kirman Abdinin “Məmməd Araz qrafik albomu”ndan elə qəribə maraqla söz açır ki… Əslində, bu maraq özü də məni sevindirdi. Hardasa özümlə, üzvü olduğum Dünya Gənc Türk Yazarlar Birliyi ilə qürur duydum. Axı bu Birliyin həyata keçirdiyi “Ədəbiyyat, musiqi, təsviri sənət və gənclik” layihəsinin yekunlarına dair nəşr olunan “Səs… Söz… Rəng” adlı toplunun tərtibçilərindən biri də mən idim… Və səsin sözə, sözün də rəngə çevrildiyinin şahidi olmuşdum.

Şahanə isə məhz bu yazısında Məmməd Araz poeziyasının rənglərdəki təzühürünü “oxşayır”, “sevir”: “Hazırda qarşımda olan və günlərdir vərəqlədiyim “Məmməd Araz qrafik albomu” da bir rəssamın şairin poeziyasına və şəxsiyyətinə sonsuz sevgisinin təcəssümüdür. Azərbaycan Rəssamlar İttifaqının, Azərbaycan Jurnalistlər və Azərbaycan Karikaturaçı Rəssamlar Birliklərinin üzvü Kirman Abdinin bədii təxəyyülünün və yüksək sənətkarlığının əksi olan tabloların hər birində başqa, tamamilə yeni Məmməd Araz “doğulur” sanki”.

lll

İllər əvvəl televiziyada redaktor işləyəndə Norma Cinlə – Merilin Monro ilə tanış olmuşdum. O gündən bu qadın haqqında qeyri-adi düşüncələrim vardı. Gah ən çətin zamanda düşünürdüm: “Norma Cin olsaydı, bu çətinliyin üzünə necə gülərdi?” Gah da özüm gülürdüm… Gülüşümün onun gülüşünə oxşamadığını bilə-bilə…

Bu gün Şahanə Merilindən – Norma Cindən “gözəllik ikonu” deyə bəhs edir. Haqsız da deyil. Axı, o, doğrudan da, gözəlliyin çox şeyə bədəl olduğunu sübut edən bir həyat yaşayıb…

Bütün zamanların seks-simvolu, azad sevginin etalonu sayılır Norma Cin… Amma o, qadınları nikah masasına oturdacaq bir cümlə də miras qoyub dünyada: “Özünün də dediyi kimi, karyera mükəmməl bir şeydir, amma siz soyuq qış gecələrində karyeranızı qucaqlayıb yata bilməzsiniz”.

Mənsə… Etiraf edim ki, bir zamanlar Norma Cinin ən çox bu sözlərini sevirdim: “Həyatın əsl üzü xəyallarınızdan fərqlidir. Uzun müddətdən bəri ilk dəfə tək-tənha bədbəxt olmaq, kiminləsə bədbəxt olmaqdan daha yaxşı görünür gözümə”.

İndi isə Edit Piafın sözlərini sevirəm, artıq bədbəxtliklərin gözünə arzu adlı kül üfürə bilirəm… O “Sərçəcik” deyirdi ki: “Ən böyük arzular heç vaxt gerçək olmur”.

Yaxşısı budur, daha susum. Səhər açılır…

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

Rüstəm müəllim məktəbin darvazasına çatanda dayandı. Heç vaxt bağlanmayan bu ağır, dəmir darvazaların kilid yeri çoxdan pas atmışdı. Hərdən yaz səhərlərində bu kilidin üstündə kimsə ağ tulça çiçəkləri taxırdı… Rüstəm müəllim bu çiçəkləri görəndə çox kövrəlirdi… Ümumiyyətlə, o, kövrək adam idi. Gözünün ağı-qarası bircə oğlunu – Zöhrabını da özü kimi müəllim görmək istəyirdi. Onun oxuması üçün çalışırdı. İnsafən, hələ dördüncü sinifdə oxumasına baxmayaraq, Zöhrab da sinif əlaçısı idi.

Rüstəm müəllimin sinfində yaxşı oxumayan uşaq az idi. Onlardan biri də toppuş yanaqlı, həmişə gülümsər, alagözlü, sarı hörüklü Hicran idi. Olduqca sakit uşaq idi, amma oxumağı heç xoşlamırdı. Sinifdə hamıdan səliqəli kitablar, ən təmiz dəftərlər də onunku olardı. Dediyinə görə, ev tapşırıqlarını birinci qaralamaya yazır, sonra ağartmaya köçürürdü. Və bu ev tapşırıqlarını eləyəndə anası həmişə ona kömək edirdi. Odur ki, təkbaşına misal-məsələ həll etməkdə çətinlik çəkməyini anlamaq olurdu.

Yenə də Rüstəm müəllim Hicranın xətrini çox istəyirdi. Nizam-intizama ciddi riayət edən, paltarı daim təmiz, səliqəli, ağ bantları yerində, çantasında heç nəyi əskik olmayan bir şagirdin əlaçı olmamasını dərd eləmək istəmirdi. Hamı mütləq yaxşı oxuya bilməzdi ki?! Keçən dəfə əmək təlimi müəllimi Zəkiyyə müəllim Hicranın yaxşı tikiş qabiliyyəti olduğunu deyəndən bəri Rüstəm müəllimin bu sevimli şagirdi ilə bağlı təskinliyi artmışdı. Eybi yox, heç olmasa böyüyəndə dərzi olacaq, bir tikə çörəyini qazana biləcəkdi. Necə deyərlər, “sənətkar günortaya qədər ac qalar”…

Rüstəm müəllimi məktəb darvazasının qabağında ayaq saxlamağa məcbur edən, ona Hicranı xatırladan isə yerdəki tək bant idi. Əmin idi ki, bu tək bant Hicranındı. Amma onu da bilirdi ki, Hicran heç vaxt bantının birini yolda salmaz… Yox, burda nəsə bir iş var…

Fikirli-fikirli bantı götürüb cibinə qoydu. Müəllimlər otağına keçib həmkarlarıyla salamlaşdı. Sinif jurnalını qovluğuna sığışdırıb əllərini kömür peçinə tərəf tutdu. Peç hələ isinməmişdi. “Yəqin, Narıngül xala bu gün peçləri gec qalayıb”, – deyə fikrindən keçirdi. Saatına baxdı. Zəngin vurulmasına iki dəqiqə vardı. Asta-asta sinfə tərəf addımladı…

O, sinfin qapısına çatanda zəng içəri vuruldu. Açıq qapıdan içəri keçib qovluğunu masasına qoydu. Uşaqlar hamısı ayaqüstə idi. Gülümsəyərək üzünü sinfə tutdu:

– Salam, uşaqlar!

– Salam, müəllim!

Elə bil qulağına daha incə bir səs dəydi. Anşırdammadı. Stulunu çəkib oturdu, jurnalı açıb davamiyyəti yoxlamağa başladı:

– Abdullayeva Gülanə!

– Burda.

– Alıyev Rasif!

– Burda!

– Namazov Emin!

– Burda!

– Məmmədov Zöhrab!

– Burda.

Ona həmişə elə gəlirdi ki, Zöhrabın səsi o biri uşaqlara nisbətən daha ürəkli gəlir. Həmin anlarda sanki gözəgörünməz bir əl qüruruna tumar çəkirdi… Təmkinini qoruyub davamiyyəti yoxlamağa davam etdi:

– Vəliyev Səxavət!

– Burda.

– Vəliyeva Hicran!

– Hici həstələnib. Yeyinə mən cəlmisəm, ay Yüstəm məllim.

Başını jurnaldan qaldırdı. Hicranın partasının arxasından balaca, yumru, elə Hicrana oxşayan bir üz görünürdü. Ayağa qalxıb yavaş-yavaş ona yaxınlaşdı. Bapbalaca, qalxıb partada otura bilməyən, əynində bənövşəyi sviter olan qızcığaz bir əlində Hicranın ağ bantının tayını, o biri əlində də yaşıl üzlü nazik dəftər tutmuşdu. Üzündəki təbəssüm, yanağındakı batıq Hicranınkı ilə eyni idi. Təkcə gözləri ala deyildi; qəhvəyi idi.

– Sən kimsən? – deyə maraqla soruşdu Rüstəm müəllim.

– Mən Hicinin bacısıyam.

– Neçə yaşın var?

– Üç.

– Adın nədi?

– Cünəs.

Təxmin elədi ki, qızcığazın adı Günəşdi.

– Günəş… Nə gözəl addı… – deyə o da gülümsədi.

– Safa qoyub.

– Kim?

– Safa… O da mənim bacımdı.

– Hə… Şəfa… Tanıyıram, üçüncü sinifdə oxuyur. Deməli, sən də onların bacısısan.

– Qaydasım da vay. Muyad.

– Bəs o, məktəbə gəlmir?

– Yox. Bayacadı axı.

– Sən də balacasan. Amma məktəbə gəlmisən.

– Mən Hicinin yeyinə cəlmisəm. Hici həstələnib.

– Hə… Yaxşı eləmisən… Bəs dərsi də oxumusanmı?

Rüstəm müəllim özünü gülməkdən güclə saxlayırdı. Amma bu balaca qızcığazın böyük bacısının əvəzinə məktəbə gəlməsini, özü də onun məktəb bantlarını əlinə götürüb gəlməsini möcüzə kimi qarşılayırdı. Neçə illik müəllim fəaliyyətində ilk dəfə idi ki, belə şeylə rastlaşırdı.

– Mən “Hoyuz” seyiyini biliyəm, ay Yüstəm məllim.

– Nə şeirini?

– “Xoruz” şeirini deyir, ay müəllim! – artıq bu məzəli söhbətə uşaqlar da qoşulmuşdular.

– Hə… Çıx lövhənin qabağına, şeiri de görüm.

Qızcığaz əlindəki bantı və dəftəri partanın üstünə qoydu. Asta-asta lövhəyə tərəf getməyə başladı. Rüstəm müəllim arxadan ona baxır, özünü gülməkdən güclə saxlayırdı. Ayağındakı çəhrayı rezin çəkməsi, üstündə ayı şəkli olan şalvarı, sviterinin qoluna sancaqla bərkidilmiş əl dəsmalı ilə bu balaca qızcığaz əsl cizgi filmi qəhrəmanına oxşayırdı.

Qızcığaz lövhənin qabağına çatıb dayandı. Üzünə sinfə çevirdi və incə səsiylə şeir deməyə başladı:

– Ay pipiyi qan hoyuz,
Cözləyi məycan hoyuz.
Sən nə tezdən duyuysan,
Qısqıyıb bannıyıysan.
Heç qoymuysan yatmaya,
Ay canı məstan hoyuz…

Rüstəm müəllim astaca əl çaldı. Uşaqlar da ona qoşulub əl çalmağa başladılar. Günəş lövhənin qabağında elə məğrur-məğrur dayanmışdı ki… Ona elə gəlirdi ki, dünyanın ən hünərli, ən yaxşı işini görüb.

Uşaqlar əl çalmağı dayandırdı. Günəş hələ də lövhənin qabağında dayanmışdı. Birdən qaça-qaça partaya tərəf gəldi. Hicranın ağ bantını əlinə götürüb müəllimə tərəf uzatdı:

– Ay Yüstəm məllim, bantlayını da cətiymisəm Hicinin. Amma mənim saçlayım balacadı, bantla bağlayammıy anam.

Rüstəm müəllim cibindən ağ bantın o biri tayını çıxardıb Günəşə verdi.

– Bunu da məktəbin darvazasının yanında salmısan – dedi.

Qızcığaz tələsik onu da alıb əlində bərk-bərk tutdu. Sevinclə dilləndi:

– Anam deyiy, Hiciyə deyiy, ağ bantlayı saçına bağlayım, məytəbə cet.

– Hə… Düz deyir. Sən də yekəl, saçların da uzansın, bu bantları saçına bağlayıb gələrsən. Yaxşımı?

– Yahsı…

– İndi evinizə getməlisən.

– Hiciyə bes veydiniz? – bunu deyib qızcığaz iki bantı da sağ əliylə bərk-bərk tutdu, sol əlinin beş barmağını yuxarı qaldırdı.

Rüstəm müəllim daha gülməyini saxlaya bilmirdi, ucadan qəhqəhə çəkdi. Sinfin bütün uşaqları müəllimlərinə qoşulub gülürdü. Günəşin gülümsəyən çöhrəsi bu gün sinfə bir ayrı şənlik gətirmişdi. Handan-hana toxtayan Rüstəm müəllim aşağı əyilib düz qzcığazın gözlərinin içinə baxdı və dedi:

– Mən bu gün Hicrana bütün dərslərdən “beş” yazacağam. Axı onun belə göyçək və ağıllı bacısı var. İndi isə, əmin oğlu Səxavətlə birgə evinizə get. Hicrana da de ki, haçan xəstələnsə, narahat olmasın. Evdə qalıb sağalsın. Sənə də söz verirəm, heç vaxt Hicrana “iki” yazmayacağam. Sən də söz ver ki, bir də evdə heç kimə deməmiş qaçıb məktəbə gəlməyəcəksən. Yaxşımı?

– Yahsı.

Rüstəm müəllim yaşıl üzlü dəftəri partanın üstündən götürüb Səxavətə uzatdı. Səxavət də dəftəri ehmalca çantasına qoydu və qapıya tərəf yönəldi. Qızcığaz əlində ağ bantlar Səxavətin ardınca qapıdan çıxanda dönüb hamıya əl elədi, üzündəki təbəssümlə dedi:

– Acmısam ey… Cediyəm yeməy yeməyə…

Rüstəm müəllim yenə güldü, uşaqlar yenə ona qoşuldu…

***

İlin sonunadək uşaqlar bu hadisəni heç unutmadılar. Dördüncü sinfin sonunda Rüstəm müəllimin yolu bu siniflə də ayrıldı. Növbəti dörd ili o, yeni şagirdlərinə bu əhvalatı dönə-dönə danışdı, onlarla birlikdə xeyli güldü. Sonra onlarla da sağollaşdı… Daha bir sentyabrda – yeni dərs ilinin ilk günündə elə Hicranın oturduğu partada başında ağ bantları, əynində qara ətəyi, ağ köynəyi olan bir qız əyləşmişdi. Qızın çöhrəsindən sinif otağına işıq saçılırdı, Hicran kimi onun da gülümsəyəndə yanaqları batırdı, çantası nizamla yığılmışdı, kitabları təzə, dəftərləri yerində idi. Rüstəm müəllim onu görəndə adətinə xilaf çıxdı, davamiyyəti yoxlamağa “V” hərfindən başladı:

– Vəliyeva Günəş!

– Burda.

“Gənc Ədiblər Məktəbi2”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsü

Külək əsir

Külək əsir.
Buludları qova-qova,
Pəncərəmi döyə-döyə,
Evimdəki sənsizliyə
Külək əsir.
Yolu uzanır yolların,
Gedir, gedir, sənə çatmır.
Ömrüm ürəyimdən keçən
Günə çatmır…
Kim qoydu günəşin altda
Bu yolları, küçələri?
İlahi, bir yağış yağdır,
Yu qaralmış gecələri.

Hərə bir yerdən tutur yaşamaq üçün.
Mən də bir az oğlumdan,
Bir az da qızımdan tutdum…

Yanağımın nəm tərəfindən keçdi
Bütün gedənlər.
Bəlkə elə ona görə “soyuqladılar”,
Soyudular belə…

Sonra hisslərimə azadlıq vermədim,
Bütün duyğularımı
Ürəyimin çərçivəsində kiçiltdim…

Ömrümün qum saatından
Kimlər boşalmadı ki.
Və dönüb tanrıya baxdım:
“İlahi, olmadı ki!”

“Gənc Ədiblər Məktəbi2”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsü

Bu başqa cür uzaqlıqdı

Onda
Ürəyim çərpələng idi,
Hər səni görəndə uçurdu havada.
İndi
Gözlərim yaş yuvası,
Yaş da qalmır yuvada.

Bu başqa cür uzaqlıqdı.
Anlaya bilirsənmi?
Mən əzbər bilirəm darıxdığını,
Sən özünü uşaq kimi
Danlaya bilirsənmi?

Ürəyim sevən qızcığaz,
Ağlım dəlisov qardaşı.
Bu da təsəlli özümə-
Unudaram uzaq başı.

Yoxsan

Biri vardı, biri yoxdu,
Var olan da yoxa çıxdı.
Dönüb ürəyimə baxdım,
Gördüm yoxsan.

Daha məni şamla ara
Ki, qaranlığın ağara.
Hörüklərimi ağ, qara
Hördüm, yoxsan.

İki yola ayrılırıq,
Sağa, sola ayrılırıq.
Ömrümüz axar çay idi,
Ayrı qola ayrılırıq,
Dərdim, yoxsan.