Mənim üçün ədəbiyyat ruhumdakı obrazlar deməkdir, düşümcəmin məni yorduğu varlığın sirrində gizlidir. Ədəbiyyat insanı həm
formalaşdırır, həm də şəxsiyyət kimi yetişdirir.
AD GÜNÜM
Səhər çağı idi səssizlik ətrafı bürümüşdü. Gözlərim birdən-birə açıldı və ətrafa boylanmağa başladım. Səssizlik davam edirdi. Yataqdan qalxıb addımlarımı asta-asta basaraq irəlilədim. Heç nədən ürəyimin tez-tez döyülməsinin səbəbini anlamırdım və anlamadığım bu qəribə qorxu məni yeyib bitirirdi. Haradasız? sualı beynimdə və irəlilədiyim səssizlikdə dolanıb dururdu. Niyə ətrafımda heç kəs yoxdu? Bu sual səssizliyə qarşı mübarizədə hələdə uduzurdu. Öz özümə bir ah çəkdim, anamın, atamın harada olduğunu bilmirdim. Küçəyə çıxdım evdəki vəziyyət burada dahada ağır idi. Orada da heç kəs yox idi, sonra birdən öz-özümə bəlkə mən hələ də yuxudayam deyib təssəlli verirdim. Dəli kimi ora- bura boylanıb kimi axtaracağımı bilmirdim. Başımı çevirdim vəqarşımda qoca bir qadın peyda oldu. Qəribə halda mənə baxaraq dilinin ucunda nəsə təkrarlayırdı. Qocanın gözlərinə baxanda sakitləşməyə başladım. Birdən səbəbsizcə qışqırmağa başladı. Qorxub qarının əllərindən tutaraq sakitləşdirməyə çalışdım, amma hələ də qışqırırdı. Sakitləş deyə bağırdım. Qarı susub ağlamağa başladı mən isə günahkaramış kimi ondan üzr istəməyə çalışırdım. Mənə elə gəlirdi ki, o məni nə eşidir, nə də görürdü, amma hiss edə bilirdi, onun əllərini hələ buraxmamışdım. Qadının bürüşmüş və yorulmuş əlləri mənəharadansa tanış gəlirdi. Onun əllərini buraxıb hara gedəcəyimibilməyərək yoluma davam etdim. Qadının qışqırıb ağlamağı gözlərimdən, səsi isə qulaqlarımdan getmirdi, özümdən asıllıolmayaraq çevrilib arxama baxdım. Bu dəfə qadının yanında bir başqası var idi. Yaşlı bir kişi qarıya “gəl-gəl gedək burada heç kəs yoxdu” – deyərək, aparmağa çalışırdı. Onların ardınca getdim. Görünüşə görə yaşlı kişi qadının həyat yoldaşı idi. Onanəsə deyərək aparırdı. Qarı isə gördüm deyərək ağlayır və ərinin yanı ilə irəliləyirdi. Kişi yolda dayanaraq qarıya nəsə dedi və dükana girdi. Bir neçə dəqiqədən sonra əlində iki gərənfil və bir gəlinciklə çıxdı. Həyat yoldaşının qoluna girərək gedək dedi. Onların arxasınca gedərək bir məzarlığa gəlib çıxdım. İçimdəki hiss bura ilk dəfə gəldiyimi deyirdi, amma bilirdim ki, bu belə deyil. Tanımadığım ölülərin məzarlarına baxaraq gedir və qorxu hissi hissi keçirirdim. Qarı ilə qoca kişi bir məzarın yanında dayanaraq dua oxumağa başladılar. Ölənin onların yaxınları, hətta uşaqları ola biləcəyini anladım. Bir az da irəli gedərək ölənin kim olduğunu bilmək istədim. Ola bilməz!.. Bu mənim məzarım idi. Məzarın üzərind eyni doğum və ölüm tarixi yazılmışdı. Hətta, o tarix bu günə aid idi. Qarı “qızım, qızım” – deyərək, göz yaşlarını silirdi. O an anladım ki, onlar mənim səhərdən axtardığım valideyinlərim idilər…
Qoca kişi ilk öncə ölümümə əlindəki qərənfilləri qoydu və sonra əlindəki gəlinciyi qoyub doğum günümü təbrik etdi.
Bəli, bu gün mənim doğum və ölüm günümdür. Əlindəkiləri qoyub qoca kişi qarıya “Bu qədər bəsdir gedək” –deyərək, addımlamağa başladı. Mən isə gedib məzarımın üzərində oturub onların arxasınca uzun-uzun baxdım.