Day: Mart 27, 2023

  • HÜSEYN BOZALQANLININ 160 İLLİK YUBİLEYİ QEYD OLUNACAQ

    Bu il Azərbaycan aşıq sənətinin inkişafında özünəməxsus rolu olan ustad sənətkar Hüseyn Bozalqanlının anadan olmasının 160 illik yubiley ilidir. 1863-cü ildə Tovuzda anadan olmuş və XIX əsrin sonları, XX əsrin birinci yarısında ustad aşıq kimi təkcə Gəncə-Tovuz bölgəsində deyil, Azərbaycanın hər yerində, eləcə də Göyçədə və Borçalıda da məşhur olan Hüseyn Bozalqanlının 160 illik yubileyinin qeyd olunması üçün Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin ayrıca tədbirlər planı var. Bu sıradan ilk tədbir kimi “Mədəniyyət” televiziya kanalında həftəlik yayımlanan “Saz-söz axşamı” verilişinin bir buraxılışı bütövlükdə ustada həsr olunacaqdır.  Müxtəlif bölgələrdən ustad aşıqların dəvət olunduğu həmin verilişdə Hüseyn Bozalqanlının şeirləri ifa olunacaq, dastan və rəvayətlərindən parçalar söyləniləcəkdir.

    Eyni zamanda bu böyük sənətkarın 160 illik yubileyi münasibəti ilə Tovuzda, Gəncədə və Bakıda tədbirlər keçirilməsi nəzərdə tutulur.  

    Mənbə: https://azerab.az/

  • Mən yazanlar şeir yox, Tanrının möcüzəsi… – İbrahim İlyaslının şeirləri

    Mənim vecsiz dünyanın bir kəsiylə işim yox,
    Mən haqqa tapınmışam – mənim Allah varımdı.

    Mən yazanlar şeir yox, Tanrının möcüzəsi –
    Ağaca, daşa, suya, oda məktublarımdı!


    Qələm, dəftər – dörd divar,
    Sevinc, qəm, giley güzar…
    Şeir qoşmağa nə var?! –
    Şair olmaq zülümdü!

    Tanışlıq

    Kimə nə, kiməm, nəçiyəm? –
    Hər gələn baxır, adamam.
    Dünyanın ən bəd əməli
    Adamdan çıxır – adamam.

    Göyə tor atan deyiləm,
    Yerdə qarsatan deyiləm.
    Nə vurub-tutan deyiləm,
    Nə elə fağır adamam.

    Sinəm – qalxan, dilim – süngü,
    Qəddim – ağac, əllərim – gül.
    Mən dumandan, çəndən yüngül,
    Mən dağdan ağır adamam.

    Doğranıram budaq-budaq,
    Tökülürəm yarpaq-yarpaq.
    Mən kefi kök, damağı çağ,
    Mən könlü yağır adamam.

    Haqqın görkü – ODam, SUyam.
    Haqqa varan bir yolçuyam.
    MƏNəm, SƏNəm, Oyam-buyam,
    Adamam, axır, adamam.

    Kimdi məni səsləyən

    Tanrım, görən mən kiməm,
    Nəçiyəm bu dünyada? –
    Bir payı quru torpaq,
    Üç payı su dünyada!

    Adım peyğəmbər adı,
    Özüm adi bir adam.
    Bir də bu adilikdən
    Bezib çıxan fəryadam.

    Qənşərində durduğum,
    Aynadakı mənəmmi?
    Ruhum mənə dardımı,
    Mən ruhuma binəmmi?

    Əvvəl-axır deyilən
    Bir ölçü-biçi varmı?
    Varsa bəs ölçüsüzlük
    Nədi, bilmək olarmı?

    Bu cismi-can varlıqdı,
    Yoxluq divanəsiyəm.
    La İlahə İlləllah! –
    Kimdi məni səsləyən?!

    Sənin qovuşmalı
    iki yerin var

    Nə tez inadına daş dəydi belə,
    Nə tez inamına dəyib qayıtdın?
    Yenəmi ağlını ürəyin kəsdi?
    Yenəmi baxtını söyüb qayıtdın?

    Qoşulub getdinmi durna dəsinə,
    Bir kimsə yolundan saxlamadı ki?
    Buludlar üz qoydu Yer kürəsinə,
    Göy üzü yerindən laxlamadı ki?

    Hər şeyə ad varsa, ad qoyan da var, –
    Bəlkə dağlar dərə, dərələr dağdır?
    Bəlkə bu ağlardı elə qaralar,
    Bəlkə bu qaralar elə dümağdır?

    Gülürsən, gülməli burda nə var ki? –
    Ancaq ağlamalı bir şey də yoxdur.
    Görürəm, gözünü göynədir rəngi, –
    Bir az bu söhbətin işığı çoxdur.

    Hə, bir də azadlıq deyirdin axı,
    Elə bir söz-söhbət gəzir arada.
    Sənin azadlığın içindən axır,
    İçindən axacaq bundan sonra da.

    Əlində olsaydı öz ixtiyarın;
    Çoxdan ilim-ilim itməliydin ki.
    Axı bu ürəklə canım-ciyarım,
    Sən hansı mənzilə yetməliydin ki?

    Bu mizan-tərəzi düzələr çətin,
    Yəni bu görklər də ağ yalandımı?
    Ənəlhaqq! – çığıran bir məmləkətin,
    Yenə səltənəti yağmalandımı?!

    Nə bir kömək dilə, nə təsəlli um,
    Ondan adamlarda yığın-yığındı.
    Sənin qovuşmalı iki Yerin var, –
    O sənin Tanrın və Tənhalığındı.

    Məni bu qələmdən qoru, ilahi

    Küfr mənlik deyil… Əstəğfürullah! –
    Sənə can atıram, sənə, ilahi!
    Şeytan bardaş qurub kürəyimizdə,
    Aman vermir gələk dinə, ilahi!

    Burdan daşlayırsan, o yandan çıxır,
    Ordan təpinirsən, burda hazırdı.
    Dünən gözlərimlə gördüm, masamda
    Əyləşib yerimə şeir yazırdı.

    İşə yüyürürsən – iş yerindədi,
    Dükana girirsən – vitrindən baxır.
    Meyxanadan qovub rədd eləyirsən,
    Məscidin önündə qarşına çıxır.

    Gah əziz dost kimi girir qollara,
    Gah qarşı səngərdə top dalındadı.
    Gah dilənçi misal çıxır yollara,
    Gah milyonçu misal qul halındadı.

    Bir əli göydələn saraylar tikir,
    Bir əli ehmalca qazır altını.
    Söyürəm, əlimdən özgə nə gəlir,
    Hərçi-pətərinin yeddi qatını.

    Elə qucaqlayıb yer kürəsini,
    Bir küncü-bucağı çıxmır yadından.
    Şərqdə müharibə alovlandırır,
    Qərbdə dil-dil ötür “barış” adından.

    Yerdə sahibidi küll-ixtiyarın,
    Bildiyi məkrdi, duyduğu kindi.
    Şahlar ən sevimli oyuncaqları,
    Rəiyyət ovcunda plastilindi.

    Yoxmu bu gedişin dönüşü, yoxmu,
    Yoxmu bu gərdişin sonu, ilahi?!
    Bu şeirdə şeytan barmağı varsa,
    Məni bu qələmdən qoru, İlahi!

    İndi

    Çəkdim qəmini də, nəşəsini də,
    Tükətdim, dünyada bekaram indi.
    Nə qəlbim ağrıyır, nə könlüm gülür,
    Heç nəynən uyuşmur heç haram indi.

    Röyada pir babam sözünü dedi,
    Söz demədi, sözün özünü dedi.
    “Yığma göy üzündən gözünü”- dedi,
    Yerə şah, göylərə nökərəm indi.

    Dərviş olamadım, dərvişmisalam,
    Ayıbıma koram, ağlıma lalam.
    Hörülüb hasarım, qurulub qalam, –
    Adım İbrahimə şikaram indi.

    Gəl, könlünə bir söz deyim
    Mənim yüküm ağırdı, dost,
    Mənnən yola varamazsan.
    Mənim göyüm sağırdı, dost,
    Sən altında duramazsan.

    Mən gah yoxam, gah da varam,
    Qarda odam, odda qaram.
    Quluna aciz hünkaram,
    Niyə, nədən – soramazsan.

    Nədi əyrində düz – deyim,
    Nədi birində yüz – deyim.
    Gəl, könlünə bir söz deyim:
    Bir də məni aramazsan!

    Mənbə: https://edebiyyatqazeti.az/

  • Akademik Milli Dram Teatrının “Məlikməmməd” tamaşası Şəkidə nümayiş olunub

    Mədəniyyət Nazirliyinin təşkilatçılığı ilə “Heydər Əliyev İli” çərçivəsində paytaxtda fəaliyyət göstərən səkkiz aparıcı teatrın Novruz bayramı ilə bağlı tətil günlərində bölgələrə qastrol səfərləri həyata keçirilir.

    Qastrol aksiyasının məqsədi regionlarda mədəni həyatın fəallaşdırılması, əhalinin, xüsusilə də gənclərin asudə vaxtının keyfiyyətinin yüksəldilməsi, yerli yaradıcı kollektivlərlə daha sıx ünsiyyət və faydalı təcrübə mübadiləsinə şərait yaratmaqdır.

    Qastrol proqramına əsasən,  Azərbaycan Dövlət Akademik Milli Dram Teatrı Şəki teatrsevərlərinin qonağı olub. Kollektiv martın 27-də – Beynəlxalq Teatr Günündə  “Məlikməmməd” nağılı əsasında hazırlanan eyniadlı tamaşanı Şəkidə nümayiş etdirib. 

    Böyük maraqla baxılan səhnə əsərinin quruluşçu rejissorları Əməkdar artist Nicat Kazımov və rejissor Mehman Fətullayev, quruluşçu rəssamı Əməkdar mədəniyyət işçisi İlham Elxanoğlu, musiqi tərtibatçısı Kamil İsmayılov, rejissor assistenti Vüqar Məmmədov və Könül Kərimovadır.

    Tamaşada Əməkdar artist Mehriban Xanlarova, aktyorlar Elçin Əfəndi, Şəhla Əliqızı, Vüsal Mustafayev, Corc Qafarov, Elsevər Rəhimov, Rada Nəsibova, İlahə Həsənova, Lalə Süleymanova, Tural İbrahimov iştirak edirlər.

    Mənbə: https://culture.gov.az

  • Bu gün tanınmış aktyor Səməndər Rzayevin anım günüdür

    Bu gün Əməkdar artist, Dövlət mükafatı laureatı Səməndər Rzayevin anım günüdür.

    AZƏRTAC xəbər verir ki, ölümündən 37 il ötən Səməndər Rzayevin Azərbaycan teatr və kinosunda yaratdığı bir-birindən bənzərsiz obrazlar dünən olduğu kimi bu gün də maraqla qarşılanır.

    Səməndər Rzayev 1945-ci il yanvarın 2-də Ağsuda dünyaya gəlib. İncəsənət İnstitutunda Xalq artisti Rza Təhmasibin məktəbindən dərs alıb, Sumqayıt Teatrında çalışıb. Amma ömrünün, yaradıcılığının ən yaddaqalan illərini Azərbaycan Dövlət Akademik Milli Dram Teatrında keçirib.

    Səməndər Rzayevin yaradıcılıq yolu çoxşaxəlidir. Burada teatr da var, kino da, radio da, televiziya da.

    S. Rzayevin səsindəki şirinlik də bu münasibətlərə özgə bir doğmalıq gətirirdi. Səməndər Rzayev Azərbaycan kinosunda dublyaj sənətinin korifeylərindən idi. O, kinostudiyanın dublyaj sexində, demək olar ki, günlərlə filmlərə səsini yazdırardı. S.Rzayev millətini, xalqını sevən sənətkar idi. O, həmişə oynadığı rollarda milli cizgiləri qabartmağı xoşlayırdı. Epizodlarda belə o, azərbaycanlı idi, özü də, əsl azərbaycanlı. Səməndərin səsi, danışığı bir orkestrin ifa etdiyi simfoniyaya bərabər idi. Nə qədər ahəngli, nə qədər ürəyə yatımlı danışardı. Qəribədir, Səməndər Rzayevə hətta epizodik rollar təklif olunanda belə, məmnuniyyətlə razılaşırdı. Deyirdi ki, “kiçik açarla da böyük qapılar açmaq olur”. Amma elə ki, səhnədə bu böyük sənətkarın səsi eşidilirdi, bütün zal heyrətə gəlirdi. Bəzən onun kiçik rolları baş qəhrəmanları belə kölgədə qoyurdu. Səməndər Rzayev klassik aktyor sənətimizin ruhunu yaşadırdı, elə özü də klassik sənətkara çevrildi.

    “Həyatın dibində”, “Hamlet”, “Yağışdan sonra”, “Sən yanmasan”, “Cehizsiz qız”, “Qəribə oğlan”, “Dəli yığıncağı…” Bunlar S.Rzayevin teatrda oynadığı tamaşaların cüzi bir hissəsidir. Amma onların hər birinə Səməndərin yuxusuz gecələri, gərgin yaradıcılıq axtarışları, bəzən isə hədsiz əsəbləri sərf olunmuşdu. Səməndər Rzayev yaradıcı sənətkar idi. O heç vaxt pyesə doğma kimi baxmazdı. Özü obraz üçün ştrixlər axtarırdı. Rejissorları da bu “ixtiralar”ın sərfəli olduğuna inandıra bilirdi.

    Kinoya Səməndər Rzayevin hansı rolla başladığını demək çətindir. Amma onun sənət dostu, Xalq artisti Yaşar Nuri deyir ki, ilk filmi haqqında bir özü bilirdi bir də mən… “Uşaqlığın son gecəsi” filmin lap əvvəlində küçədə gəzən iki milis işçisindən biri Səməndər idi. Amma sonralar o, kinoda da öz sözünü dedi. Doğrudur, onun aktyorluq potensialı kinomuzda yetərincə istifadə olunmasa da, bir sıra yaddaqalan obrazları – Səməndərli anları kino tariximizə köçürüb. “Çarvadarların izi ilə” filmində Səməndər elə Səməndəri oynayırdı. Bu filmin əsasında İlyas Əfəndiyevin “Körpüsalanlar” əsəri durur. Səməndər filmin çox da böyük olmayan surətlərindən biridir. Amma nəzərə çarpan, yadda qalan obrazdır. “Nəsimi” də isə rejissor Həsən Seyidbəyli ona Şirvanşah İbrahimin rolunu tapşırmışdı. Bu, aktyor üçün böyük məsuliyyət idi. Doğrudan da, Azərbaycanın tarixində danılmaz xidmətləri olan Şirvanşah İbrahimi ekranda yaratmaq aktyordan əsl mənada yüksək sənətkarlıq tələb edirdi. Film ekrana çıxanda çoxları təəccüb hissi keçirdi. Səməndər Rzayev obrazı elə özününküləşdirmişdi ki, qarşında tarixi şəxsiyyət İbrahim şahın dayandığına səmimiliklə inanırsan.

    Səməndər Rzayevin qəhrəmanları, həqiqətən, səmimi, ətrafındakılara diqqətli olan insanlardır. Bəlkə də, bu, onun öz xarakterindən doğan cəhət idi. Axı, aktyorun öz daxili “mən”ini gizlətməsi hər vaxt mümkün olmur. İstər-istəməz özündəki temperament, psixoloji məqamlar üzə çıxır. Bax, Səməndər Rzayevin aktyor taleyinin xoşbəxtliyi onda idi ki, o, daxilən təmiz ruhlu adam idi. Yaratdığı rollara isə öz ruhunun, qəlbinin şirin çalarlarını hopdururdu. Bu yöndə yaratdığı obrazlardan “Bəyin oğurlanması” filmindəki Hidayət müəllimi xatırlasaq, yerinə düşər. “Mənəm ey, Hidayət müəllim” və ardınca da Səməndərin şaqraq gülüşü. Bunu yalnız və yalnız Səməndər Rzayev belə səmimi və təbii yarada bilərdi. Bu səhnə, bəlkə də, Səməndərin öz kəşfi idi. Hər halda klassik bir epizoddur və bu kiçik səhnə filmə xüsusi bir ovqat bəxş edir.

    Səməndər Rzayev çox rejissorlarla işləyib. Tofiq Tağızadə, Arif Babayev, Həsən Seyidbəyli, Tofiq İsmayılov, Vaqif Mustafayev onu böyük məmnuniyyətlə filmlərinə dəvət edirdilər. Ancaq Səməndər Rzayev çox vaxt filmlərdən imtina edirdi. Çünki çox məşğul idi. Teatrda işləyirdi. Televiziya filmlərində, tamaşalarında oynayırdı, “Bulaq” verilişinin isə daimi aparıcılarından idi. Şakir Şəkəroviç (“Evləri köndələn yar”) hər dəfə televiziya ekranında görünəndə qəlbimizdə sevinc dolu bir dünya yaranır. Bazar günü axşamlar evə tələsirdik ki, “Bulaq” verilişində bu böyük sənətkarın bulaq kimi təmiz və şəffaf səsini dinləyək.

    Günlərin birində “Həyatın dibində” tamaşasına xəstə vəziyyətdə gəlmişdi. Xəstəxanada idi. Buna baxmayaraq, pərəstişkarlarını nigaran qoymaq istəməmişdi. Həmin axşam Səməndər teatrda ən ağır və ən çətin gününü yaşayırdı. Bu, soyuq səhnədə xəstə aktyorun son oyunu idi…

    Mənbə: https://azertag.az/

  • Bu gün Sabit Rəhmanın doğum günüdür

    Sabit Rəhman XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatında, mədəniyyət və incəsənətində mühüm yer tutan sənətkarlardandır. Yazıçı, dramaturq, kinossenarist kimi o dövrün ictimai-siyasi prosesləri onun əsərlərində öz əksini tapıb. Sabit Rəhmanın tamaşaları səhnəmizə yeni nəfəs, yeni mövzu və sağlam gülüş gətirib. 70 ildən çoxdur ki, səhnəmizdə “Toy” çalınır, “Xoşbəxtlər” “Aydınlıq”da qovuşur, “Nişanlı qız”ların “Hicran”ına son qoyulur. Allah bilir, bəlkə neçənci dəfədir ki, “Əliqulu evlənir”. Həqiqət budur ki, Sabit Rəhman olmasaydı, bu ədəbi incilərin heç biri olmayacaqdı. Bütün bunlarsız Azərbaycan səhnəsinin nə qədər kasıb olacağını təsəvvür etmək isə o qədər də çətin deyil.

    AZƏRTAC xəbər verir ki, bu gün yazıçı, dramaturq, Azərbaycanın Əməkdar incəsənət xadimi Sabit Rəhmanın anadan olmasının 113-cü ildönümü tamam olur.

    Sabir Kərim oğlu Mahmudov (Sabit Rəhman) 1910-cu il martın 26-da Şəkidə dünyaya gəlib. 1926-cı ildə “Molla Nəsrəddin” jurnalında “Şeyx Samit” imzası ilə dərc olunan felyetonu ədəbiyyat aləminə yeni bir istedadın gəlişindən xəbər verirdi. İllər keçəcək, 50-dən çox hekayə, “Vəfasız”, “Son faciə”, “Arzular” povestlərini, “Nina”, “Böyük günlər” romanlarını, “Hicran”, “Ulduz” musiqili komediyalarını yazacaq Sabit Rəhman daha çox səhnəmizin gülüşü və təbəssümü kimi seviləcəkdi.

    Müasir Azərbaycan komediyasının yaranmasında və inkişafında xüsusi xidmətləri olan Sabit Rəhman 1938-ci ildə “Toy” komediyasını yazır. “Toy” toy kimi qarşılansa da, Sabit Rəhmanın yazdığı “Toy”un əsl mahiyyətini bilmək üçün böyük bir imperiyanın süqutunu gözləmək lazım gəlirdi. Mərhum ədəbiyyatşünas-tənqidçi Yaşar Qarayev yazırdı: “Mən həmişə heyrət edərdim ki, bu qədər şaqraq, şən və şux bir “Toy” “37”dən dərhal sonra 1938-ci ildə necə meydana çıxa və necə belə ucadan səslənə bilərdi?! Doğrudanmı, bu “Toy” – matəmdə bayram, vəba vaxtı işrət” idi?”

    Sabit Rəhman dırnaqarası ideal sayılan sovet cəmiyyətinin nöqsanlarını gülə-gülə göstərsə də, əslində bu gülüşün arxasında bir insan taleyi dayanırdı. Necə ki, özü “Toy” komediyasını yazandan sonra demişdi: “Mən qabaqcadan bilirdim ki, yerim 37-ci ildə tutulan yazıçıların arasında olacaq. Lakin yazıçı borcumu yerinə yetirmək mənə üstün gəldi”.

    Sabit Rəhman təkcə nasir, dramaturq kimi yox, qeyri-adi istedadı, fərqli düşüncəsi, cəsarəti ilə kinossenarist kimi də uğur qazandı. Sabit Rəhmanın qələmindən çıxan “Arşın mal alan”, “O olmasın bu olsun”, “Koroğlu”, “Əhməd haradadır” filmlərinin ssenarisi təsadüfi deyil ki, kinossenarilərimizin ən gözəl nümunələrindən sayılır. Bunu vaxtı ilə “Arşın mal alan” filminin kinossenarisini oxuyan Üzeyir bəy Hacıbəylinin Sabit Rəhmana dediyi sözlər də təsdiq edir: “Başqası mənim gülüşlərimi hoqqabazlığa çevirə bilərdi, amma sən gülüşlərimə ekran üçün can vermisən”.

    Böyük sənətkar olmaqla yanaşı, Sabit Rəhman böyük insan idi. O, hər zaman yaxşı dostlarının olması ilə özünü xoşbəxt sayardı. Xalq şairi Rəsul Rza onun barəsində yazırdı: “Sabit mənim üçün hər şeydən əvvəl insani dostluq mücəssəməsidir. Necə deyərlər, can bir qəlbdə dostuq. İndiyə kimi bizim dostluğumuza kiçik bir ləkə düşməyib. Mən fəxr edirəm ki, Sabit kimi bir dostum var”.

    Sabit Rəhman teatra çox bağlı insan idi. Onun yaradıcılığı aktyorlar üçün yaradıcılıq çeşməsi sayılırdı. Sabit Rəhmanın tamaşalarında Mirzəağa Əliyev, Sidqi Ruhulla, İsmayıl Osmanlı, Möhsün Sənani, Ağasadıq Gəraybəyli, Hökümə Qurbanova, Barat Şəkinskaya, Süleyman Ələsgərov kimi qüdrətli sənətkarlar iştirak edirdi. Xalq yazıçısı İlyas Əfəndiyevin təbirincə desək, Sabit Rəhman və Azərbaycan teatrı – bu iki anlayış arasında sıx bir yaxınlıq vardı.

    Sabit Rəhman 1970-ci il sentyabrın 23-də Bakıda vəfat edib.

    Mənbə: https://azertag.az/

  • Azərbaycanlı şairə-publisist Nəcibə İLKİN.”Atasının gül balası…” (Hekayə)

    Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

    Sveta, tələbə yoldaşlarının görüşünə bu dəfə qızları ilə gəlmişdi – özü də lap böyük sevinclə. Çünki belə görüşlər iki –üç ildən bir keçirilsə də, bütün tələbələr bir yerə cəm olmurdular. İndi isə bütün qrup yoldaşları, rəhmətə gedənləri çıxmaq şərtilə, görüşdə idilər. Şirin xatirələr bir-birini əvəz edirdi. Arada gözəl sağlıqlar deyilir, həzin musiqi səslənirdi.
    Bəzən insanı xoş duyğuların qoynuna səsləyən, bəzənsə keçmişin iztirablarını xatırladan nəğmələr bir-birini əvəz etdikcə Şahinin əhvalı da dəyişir, gözünü Svetadan çəkmirdi. Uzun illərin ayrılığından sonra gənclik illərində ondan aldığı sevgi nəşəsi yenidən yadına düşmüşdü. Xoş anlar gözünün qabağında canlandıqca başı dumanlanır, ona yaxınlaşmaq üçün fürsət gözləyirdi. Diqqəti daha çox cəlb etmək üçün arabir baməzə söhbətləri, lətifələri ilə şənliyə gözəllik qatır, gah da
    gözünü Svetadan çəkmədən sevgi şeirləri söyləyirdi. Nədən belə etdiyini heç özü də bilmir, ürəyindən keçənləri söyləmək üçün fürsət axtarırdı. Məclis qızışanda ona nə vaxt yaxınlaşdığından özünün də xəbəri olmadı. Keçmişin nəşəsi parıldayan gözləri ilə yenidən qadını ovsunladı, həlim səslə soruşdu:
    -Sveta, necəsən? Öz aramızdı, heç dəyişməmisən ha…Həminki kimi gözəlsən, canı yanmış, – o, bir qədər susub əlavə etdi, – amma qızların heç atalarına oxşamırlar.
    Sveta əli ilə onun ağzını tutdu, pıçıltı ilə:
    – Şahin, indi onun vaxtı deyil. Bilirəm niyə maraqlanırsan, vaxtı gələndə bilərsən, – dedi.
    Musiqi sədaları restoranı bürümüşdü. Bəlkə də görüşlərin heç biri belə gözəl keçməmişdi. Hamı rəqs edirdi. Sveta Şahinin qolları arasında sanki hər şeyi, hətta qızlarını da unutmuşdu. Ağzını Svetanın qulağına dayayan Şahin yenidən sözə başladı:
    -Hə…Sveta danış görək keçmişindən. Amma bir şeyi desəm, mənə acıqlanma ha…
    -Yox, Şahin səni həmişə çox sevmişəm. Neynim ki, əlim sənə çatmadı. Uzaq düşdük. İldə bir dəfə görüş isə bizə bəs etmədi. Nə desən, xətrimə dəyməz. Axı sən qəlbimdə ayrı bir iz qoymusan.
    – Eybi yox, bu da bəs idi.. Sadəcə onu demək istəyirdim ki, – o susdu, sonra yenidən sözə başladı, – sənin çox adamla əyləndyini bilirdim. Sənə olan hislərim tamam fərqli idi. Bir neçə dəfə görüşsək də, səndən tez uzaqlaşmaq istədim. Dəli eşqini duydum. Hiss etdim ki, mən də sənə bağlanıram. Yaxşı ki, uzaqlaşa bildim, yoxsa…
    – Yoxsa, nə?
    Şahin söhbəti dəyişmək istədi:
    – Sveta, xətrinə dəyməsin, siz erməni qızları adamı elə tora salırsınız ki, çıxmaq olmur. Bu məqsəddimi, sevgidimi, anlamaq çətin olur. Amma, öz aramızdı, bu, sevgidən çox… arxasını özün bilirsən. Bizim qızlarda isə əksinə…
    – Mən o vaxt səni öz toruma sala bilmədim. Heyifsilənirəm.
    Svetanın qəh-qəhə ilə dediyi bu söz Şahinə xoş gəldi.
    – Nə yaxşı ki, o tora düşməmişəm… Siz erməni qızları öz kişilərinizdən çox türk kişilərinə meyillisiniz. Axı niyə?
    -Sevgini milliləşdirmə də, Şahin. Sevgi insanın içindən gəlir. Bizimsə türk kişilərinə meyillənməyimizin sən düşündüyündən də çox başqa tərəfləri var,- Sveta ona daha bərk sığındı, – gəl bu barədə danışmayaq, keçmiş sevgimizin ətrini alaq bir-birimizdən.
    -Mənim üçün bu sevgi yox, əslində səninlə əylənmək idi, gözəl Sveta. Axı sən hamının sevgilisi ola bilməzdin.
    -Orası doğrudur. Mən də bilirəm kiminlə əylənmk lazımdır. Axı sən də savadlı, həm də şux qamətli idin.
    -Aha, aydındır. Bax, məqsədinin üstünə indi gəlirsən. Deməli, erməni qızları yaxşı toxumluq axtarırlar.
    Sveta susmağa üstünlük verdi. Yenidən Şahinin qolları arasında uyudu. Birdən gözləri qrup yoldaşları Seymurun
    və Sahibin qucağına sığınıb rəqs edən qızlarına sataşdı. Öz-özünə:
    -Eybi yox, qoy gözləri açıq böyüsünlər, – deyib rəqsinə davam etdi.
    Şahin qrup yoldaşlarına göz vuraraq üzünü Svetaya tutdu:
    -Nədənsə qızlarını sizin millətə oxşada bilmədim. Ərini yaxşı tanıyırdım, taksisinə o qədər minmişik ki, səninlə, – o bu sözü xüsusi intonasiya ilə dedi.
    Sveta gülümsündü:
    -Hə, elədir…əlacsız qalıb ona getdim. Əvvəlcə uşağı rədd elətdirdim. Toyumuza qədər əməlli-başlı böyümüşdü. Toyumuzdan az sonra iş yerindən Kislovodsk şəhərinə göndərildim. Sərbəst olmaq üçün ərimin mənimlə getməsini istəmədim…
    Orada bir oglanla tanış oldum. Azərbaycanlı idi. Bir-birimizi çox sevdik. Fizika-riyaziyyat üzrə elmlər namizədi idi. Hər gün sevgi dolu günlər yaşayırdıq. Mən ondan hamilə qaldım…
    Geri qayıdanda hamilə olduğumu bilən ərim çox sevindi. Hə, nə isə qızım oldu. Bayaq sənə göstərdiyim böyük qızım həqiqi atasının davamçısıdır, riyaziyyat-fizika fakültəsində təhsil alır. Çox savadlıdır.
    Sveta bu sözləri deyib yenə ürəkdən güldü. Şahin də ona qoşuldu.
    – Hə, deməli atasının gül balası…
    – Hə, Şahin neynim ki, öz atasından olsaydı, şofer olacaqdı da…Ha-ha-ha…
    – Ay səni… Çoxbilmişsən, çoxbilmiş… Sizin bu “savadınız” bizdə heç vaxt olmadı da…
    – Sənə əlim çatmadı, birini də səndən düzəldəsi idim…
    – Bəs o biri qızın kimdəndir?
    Sveta yenidən qəh-qəhə çəkdi, bir az toxdayandan sonra dedi:
    – Hə, əzizim. Böyük qızım olandan iki il sonra yenə təkmilləşdirmə institutuna göndərildim, bu dəfə isə başqa şəhərə. Xəstəxanada olarkən bir həkim oğlanla tanış oldum.
    O da azərbaycanlı idi. Nəzərlərini məndən çəkmədiyini gördüm. Tez bir zamanda ona elə alışdım ki… Hər gün görüşməyə başladıq. Bir ay tamam olanda geri döndüm. Bax bu qızıma hamilə qalmışdım. İndi o da həkim olmağa hazırlaşır.
    – Bəs yoldaşından övladın yoxdu?
    – Yooox, bu vacibdi məgər?! Axı bayaq özün yaxşı söz dedin: gözəl, yaraşıqlı, savadlı toxum.
    Hər ikisinin gülüşü salonu başına almışdı: öz aləmlərində idilər.
    Birdən Sveta başını azacıq qaldırıb pıçıldadı:
    – Yoldaşım hələ də elə bilir ki, uşaqlar ondandır. Amma arada zarafata salıb deyir:
    – Sveta, öz aramızdı, o qədər orda-burda oldun ki, uşaqlar da mənə oxşamadı ey. Mən isə gülürəm….
    Şənlik başa çatmaq üzrə idi. Şənliyi təşkil edən Vasifin kobud səsi eşidiləndə hamı susdu. O:
    -Hə, dostlar, növbəti görüşümüz gələn il bu vaxt yenə burda olacaq, – deyib hamını xatirə şəkil çəkdirməyə dəvət etdi.
    Sveta Şahindən qopmaq istəmədi, şəkil çəkdirəndə də onunla yanaşı dayandı. Bunu görən Şahin onun qulağına pıçıldadı:
    -Sveta, evdə ərə gedəsi qızım, evlənəsi oğlum var axı. Hələ
    yoldaşımı demirəm.
    Sveta əl çəkmək istəmədi, nazlandı:
    -Gəl qızlarımdan birini oğluna al, nə olar. Sən də rahat gəlib-gedərsən bizə.
    Şahin tələbəlik illərində olduğu kimi birdən çılğınlaşdı:
    -Sən dəlisən? Bircə o qalmışdı ki, bir erməni fahisənin qızını oğluna alıb deyə lağ eləsinlər?
    Sveta özünü ciddi göstərmək istədi:

    • Mən fahisə deyiləm, mənim ərim var. Sadəcə öz qanunlarımızla hərəkət edirəm və anla ki, bütün erməni qızları belədir. -Hə də. Sizdə əri olanlar min oyundan çıxsa da, fahisə olmurlar. Çünki peysər “kişiləri” var, – Şahin bərkdən güldü. -Biz öz kişilərimizdən heç zaman uşaq dünyaya gətirmirik. Türk kişiləri mərd, qorxmaz, olduğu üçün, genimizi dəyişdirmək istəyirik. Bu bizə çoxdan tapşırılmış bir iş, xüsusi müəllimlərin keçdiyi həyat dərs olub. Mən dərsimi yaxşı aldım və vəzifəmin öhdəsindən layiqincə gəldim. Bundan belə yalnız öz kefim üçün yaşayacam. Məni düşündürən əsas qızlarımın taleyidi. Şəkil çəkdirəndən sonra Şahin Svetanı yola salmaq üçün onlara yaxınlaşdı. Sveta da, qızları da sərxoş idilər. Onlar üçün taksi saxladaraq maşına dəvət etdi. O, dostları ilə sağollaşıb maşına əyləşdi. Ünvanı eşitdikdə Şahin çaşıb qaldı:
      • Orda hansı binada?
      • 10-cu binada.
      • Axı, o evlər xüsusi adamlar üçün tikilmişdir. Orda nə əcəb ev ala bilmisiz?
      • Onun da bir tarixi var.
      • Gizlətmə de….
      • Düşəndə deyərəm.
        Şahini dəhşət bürümüşdü. Sveta yanındakılara əhəmiyyət
        vermədən dedi:
      • Hə, Şahin bilirəm sənin üçün çox maraqlıdı. Bizim rektoru – Niyaz Qasımoviçi yaxşı tanıyırdın ?
        -Bəli, əlbəttə.
      • Bir gün məni çağırdı kabinetinə. Eşq elan elədi. Ertəsi gün saat 3-də onun otağında görüşdük. Mənim bakirəliyimi pozan o oldu. Bir- iki dəfə görüşdükdən sonra məndən ayrılmaq istədi. Dedim ki,uşağa qalmışam. Əgər məni qadının kimi qəbul etməsən, şikayət ərizəm hazırdır. O, çox qorxdu. Nə qədər yalvarsa da, uşağı abort etdirmədim. Uşağa qarşılıq bu binadan ev istədim və aldırdım.
        Şahin dodaqlarını gəmirdi, zorla bu sözləri deyə bildi:
        -Ay səni! Erməni qancıqları…
        Sveta heç nə olmamış kimi sözünə davam etdi:
        -Elə demə, biz, erməni qadınları, sevənlərimizə istədiyimizi alana qədər vəfalı oluruq. Bu da bizim qanunlarımızdan biridir. Belə olmasaydı, sizin ən yaxşı kişilərinizin arvadı, ən yaxşı vəzifədə olanlarınızın məşuqəsi olmazdıq. Hər şeyi: gözəl evləri, bərəkətli torpaqları belə əldə etmişik.
        Hələlik, sağ ol. İmkanın olsa, darıxanda evə zəng elə, görüşək. Səni çox sevirəm…
  • Müasir Vyetnam ədəbiyyatı haqqında kitab işıq üzü görüb

            Azərbaycan Milli Elmlər Akademiyası Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutun Azərbaycan-Asiya ədəbi əlaqələri şöbəsinin elmi işçisi Sevda Məmmədovanın “Müasir Vyetnam ədəbiyyatı; Azərbaycan-Vyetnam ədəbi əlaqələrində yeni mərhələ” kitabı işıq üzü görüb. Azərbaycan-Vyetnam diplomatik əlaqələrinin 30 illiyinə həsr olunmuş bu  monoqrafiya Ədəbiyyat İnstitutunun Elmi Şurasının 8 fevral 2023-cü il tarixli 1 saylı qərarı ilə çap edilib.

            “Azərbaycanda Vyetnam ədəbiyyatı haqqında ilk kitab” başlıqlı ön sözün müəllifi AMEA-nın prezidenti, akademik İsa Həbibbəylidir. Kitabın elmi redaktoru filologiya elmləri doktoru, professor Bədirxan Əhmədovdur.

            Azərbaycan-Vyetnam ədəbi əlaqələrindən bəhs olunan monoqrafiyada Vyetnam ədəbiyyatı elmi səviyyədə araşdırılır. Həmin ölkənin ədəbiyyatının tarixi inkişaf yolu, görkəmli yaradıcıları və davamlı ənənələri, şair və yazıçıların yaradıcılıqlarının ayrı-ayrı istiqamətləri Vyetnam və Azərbaycan ədəbiyyatının müxtəlif cəhətləri ilə müqayisədə öyrənilir. Azərbaycan ədəbiyaytı tarixində Vyetnam ədəbiyyatının tədqiqi məsələləri dəyərləndirilir.

            Üç  fəsildən ibarət monoqrafiya 102 səhifədir. Kitab “Elm və təhsil” nəşriyyatında nəşr edilib.

     Gülnar Səma

    Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat İnstitutu,

    İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsi

  • Azərbaycanlı şairə Nigar Arifin şeirləri Çinin beynəlxalq “ Rendition of İnternational Poetry Quarterly” jurnalında dərc edilib

    Azərbaycanlı şairə Nigar Arifin şeirləri Çinin beynəlxalq “ Rendition of İnternational Poetry Quarterly” jurnalında dərc edilib.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti və İctimaiyyətlə əlaqələr şöbəsi. 

  • Nigar Arif (Azerbaijan)

    Nigar Arif (Azerbaijan)

    Nigar Arif was born in 1993 on the 20th of January in Azerbaijan. She studied at Azerbaijan State Pedagogical University in the English faculty in 2010- 2014 and graduated from “III Youth Writers’ School” in “Azerbaijan Writers’ Union” in 2016- 2017. Nigar Arif is a member of “Azerbaijan Writers’ Union”, “World Union of Young Turkish Writers”, “İnternational Writers’ Union in Kyrgyzstan”, “ Writers Union of Central Asia” and the “International Forum for Creativity and Humanity” in Morocco. Her poems have been partially translated into English, Turkish, Russian, Persian, Chinese , Portuguese , Montenegro, Spanish, Arabic, İndian, Urdu and have been published in different countries. She was a participant of “ IV LIFT- Eurasian Literary Festival of Festivals“ which was held in Baku in 2019 and “30 Festival Internacional De Poesia De Medillin” in 2020 which was held in Colombia, “Panaroma International Literary Festival 2020” in India at an online platform. She participated at the” Word trip Europe” project, “100 poets around the World for love” and “ Fourth Global Poet Virtual Meeting 2020” and so on…


    The Wind

    Hey wind, knocking door to door,
    is that one door you’re looking for,
    is that enough for you?
    Where are they now,
    those open doors
    from the hot, sunny days of summer?
    Where are those that loved you,
    to dine with and to rest;
    who once were pleased to welcome you
    and treat you as their guest?
    Hey wind, knocking door to door,
    where are your lovers now?
    Now the weather’s turned to winter,
    have they turned cold as well?
    Don’t knock, my dear, don’t knock,
    no one’s opening their door,
    no one will look out for you, nor call on you,
    no more.
    Who, I ask, now the weathers changed,
    would call on you at all?
    Go dear, go.
    Just wander round these dull grey streets
    and break dry trees in anger;
    just wait as winter turns to summer and your friends,
    dear wind, with the sun, will grow again once more.


    The Window of Mind

    No, but there is something
    I can’t hold back anymore,
    I can’t talk…
    Well,
    what I say to the dark-faced world?
    What I say to this time
    that getting dark,
    What I say to the day
    that draws to a close;
    What would I say?
    What I say to the right or wrong word –
    the mirror for the world
    that has been through my house
    and road,
    taking by hand of these crossed roads,
    passed by coldness and warmness
    of this dusty town,
    and smoke of the cars,
    and through the lights of the streets
    from road to road,
    and through the darkened hearts of people,
    and walked right
    through the eyes of the people,
    and turned into a word,
    into the mirror for the world,
    What I say to myself
    whom I have seen in this mirror?
    Break this mirror, break it,
    my life and sweet-heart!
    Let me not see
    what I realized,
    Well, what do you get in mind?
    I’m not human…I’m not human!
    Maybe I am a house that locked,
    I can’t go out of myself…I can’t!
    Where is a window of this house?
    Tell me,
    where opens out that window?
    Take my mind and lead me,
    Take me far away from here,
    Tell me,
    maybe the windows are the hands
    of the silent houses?
    Every day, every evening
    They are opened for us
    to embrace those
    that we never seen,
    not to show us
    we have seen?


    I Wonder, How am I?

    I am not at home today,
    I have gone to the far…
    I don’t know where I am,
    Well, look, probably,
    I have lost sight of myself…
    O, I don’t know, maybe…
    Maybe when I am in a hurry
    To be chasing rainbows.
    I have been late for myself
    To live to my heart’s content.
    As I wanted to reach us,
    Maybe I didn’t recognize
    And passed by myself…
    I have become thoughtful
    My wishes stayed hungry –
    Mind’s digested me…
    I am not at home today,
    My hand knocking at my door,
    my heart isn’t just opened,
    beating just itself up…
    It put me into fire
    I am burning there without you…
    And this life shack
    smells of death.
    It wakes me up at once.
    My light of hope
    has gone out at all.
    It can’t wait for a good day.
    You have made blind
    that darkened room.
    I am now a reproof
    In the house where I’m absent.
    I am not at home today,
    Don’t ask me how I am,
    As soon as I found you
    I am moved out of myself.
    Look, I am like that…
    I wonder, how am i?


    To Distant Places

    Hello, my friend, how are you?
    How’s it going down there?
    So, what’s the weather like?
    Is the wind blowing again
    interfering in affairs of Heaven?
    Does the Sun reconcile to clouds
    when it fell out with them?
    Does the rain become the eye
    of the house that you live in?
    Tell me:
    are the dreams playing back gammon
    at nights, waking up past days
    And drinking the memories?
    Do the sweet, tasteful smells
    that cooked by my mother
    you loved in childhood,
    knock at your door?
    Do the days going out
    Look ever at the day?
    Do you hear voice
    coming from far away,
    And as it touches the ears
    When you look for that voice
    Your dreams in your soul
    missing like me?
    Does your tongue mix up often
    spelling the old name?
    How is the morning there?
    How is the city there?
    They say,
    you fell in love there,
    How is that place there?


    Music is Me, Word is You

    I have turned into sea,
    Waves are line by line.
    Under the waves
    the fish is playing.

    I have turned into sea,
    İn the coast of my verse.
    The sharp rocks got brittle,
    The sun takes it by hand.

    I have turned into sea,
    It flies up to the sky.
    Dreams like the ship
    making sail in my soul.

    I have turned into sea
    In the apple of the eyes.
    Striking against the gems
    On the gentle wrists.

    I have turned into sea,
    Hairs are like water-plants.
    Time is on the lips
    resting long, and long.

    I have turned into sea,
    You’re just the sea itself!
    Music of its song is me,
    The word of its song is you….

  • Şəfa VƏLİYEVA.”Gedirdim…”

    Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru

    Gedirdim…
    Yoluma bir döngə çıxdı,
    Gölməçə döngəyə göyün payıydı…
    Əlləri kəsilən kötük gülürdü,
    Dili də, dişi də bomboz palçıqdı…
    Kötüyün üstündə dünya düz idi,
    Bir qoca oturub sərçə sayırdı…

    Gedirdim…
    Yolumdan eylədi məni
    Buludun atdığı bircə ovuc su…
    İslanmış saçıma bəhanə tapdım:
    Göylər aydınlığa bələdi məni,
    Qaranlıq dediyim nurun tayıdı…
    Sonra gülümsədi ömür üzümə:
    Gözü göy üzündə, əli dizində,
    Bir qoca oturub sərçə sayırdı…

    Gedirdim…
    Dayandım…
    Geri qayıtdım…
    Könlümü boyadım ümid rəngində…
    Şəki mənə, mən Şəkiyə naz atdım:
    Bu mart başdan-başa bəxtin dəngində…
    Bir mürəbbə açdım,
    Bir çay qaynatdım…
    Səsim dalğalandı mahnı səsində:
    Yaradan bu gün də məni ayırdı
    Qarğış dumanından, nifrət sisindən…
    … Bir qoca oturub sərçə sayırdı…

  • Şəfa VƏLİYEVA.”Şairlər gününə özəl…”

    Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü, “İlin gənci” müfakatçısı, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru

    Ölə bilmir şairlər
    Ölümü özü yazan
    Bir şair var haradasa…
    Onu sevindirmir dan,
    Günəş batırır yasa…
    Qaranlığın aşiqi,
    Məsumluq şeytanıdır…
    Gecənin yaraşığı,
    Əcəlin sübh anıdır…
    Ağlamır…
    Qəhərində
    Qələmi üzdürür o…
    Dünyanın səhərindən
    Şeirini küsdürür o…
    Gözünün qarasından
    Bəzəyir vərəqləri…
    Ayla gün arasından
    Keçirir sətirləri…
    Sabaha sağ çıxammır,
    Bu gecədən şeirlər…
    Burda əcəl darıxır…
    Ölə bilmir şairlər…
    (2016)
    Şəfa Vəli

  • Xəyalə XEVİL.”Yaşımın az vaxtından”

    “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsüAzərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının GƏNCƏ Bürosunun Rəhbəri

    Yaşımın az vaxtından
    Boylanır xatirələr.
    Aramızdan ötüb keçən
    Nəhəng illər görünür
    Saçlarının ağında.
    Necəsən, ömrüm-günüm?
    Məndən sonra nə oldu?
    Hansı üzü əzizlədin
    Əlinin sığalında?
    Bütün köhnə xəbərləri
    Danış, təzədi mənə.
    Söylə, onun üzü, gözü,
    Nəyi bənzədi mənə?
    …Sən gəlsən,
    Hamıdan çıxıb gedərdim-
    Nələri xatırladım.
    O şəhəri, o binanı,
    O dəhlizi,
    Eh, bizi xatırladım.
    Səndə məsumluğum qalıb,
    Görürəm hər sözündən.
    Gəncliyimdən xatirəsən,
    Muğayət ol özündən.

  • Xəyalə XEVİL.”Səni çox xatırladırdı”

    “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsüAzərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının GƏNCƏ Bürosunun Rəhbəri

    Səni çox xatırladırdı,
    Yatıb öldürdüm gecəni.
    Dağıtdım fikrimin səliqəsini
    Ki, düşünməyim heç səni.
    Nə yeridi,
    Nə vaxtıdı həsrətin.
    İndi səni düşünməyə
    Bəs axı nə gərək var?
    Fikirli gəzirəm,
    Qəmgin gəzirəm
    Görən deyir,
    Bu işdə bir ürək var.
    Ümid bitir,
    Təsəllilər başlayır:
    Qoy getsin gedənlər,
    Nə olacaq ki?
    Özümə də yer qalsın
    Ömrümün sıxlığında.
    Mən varam,
    Həmişə öz yanımdayam
    Hamının yoxluğunda…

  • Arzu HÜSEYN.”Səni gözləməyi yadırğamışam”

    Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident mükafatçısıAzərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının BAKI Bürosunun Rəhbəri

    Səni gözləməyi yadırğamışam,
    Unudub pəncərəm yol izlərini.
    Üfüqə boylanıb ruhum hər axşam,
    Boyamır həsrətə gündüzlərini.

    Səni gözləməyi yadırğamışam,
    Qəmin yox beynimin xatirəsində.
    Əllərin çoxdandır cığır çəkməyir,
    Tərli bədənimin xəritəsində.

    Səni gözləməyi yadırğamışam,
    Taqət də qalmayıb ayaqlarımda.
    Daha həya edib qızara bilmir,
    Eşqin, ehtirasın yanaqlarımda.

    Səni gözləməyi yadırğamışam,
    Nə qərib duyğudur, bir bilə bilsən.
    Unuda-unuda qaya olmuşam,
    Ərit yaddaşımı, əridə bilsən.

    Hər tərəf köksünü ötürən payız,
    Vaxtdan dünənimi ala bilmirəm.
    Görəsən, mənmiydim səni sevən qız?
    Bağışla, yadıma sala bilmirəm.
    Səni gözləməyi yadırğamışam…

  • Arzu HÜSEYN.”Aldığım nəfəs kimisən”

    Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident mükafatçısıAzərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının BAKI Bürosunun Rəhbəri

    Aldığım nəfəs kimisən,
    Bircə ölümə bəndsən.
    Çalış daha dönmə geri,
    Bu dəfə çıxıb getsən.

    Gecə olsan, mən də sərin
    Sinən üstə uyusam.
    Qaynayan səhra qumu tək,
    Soyusam e, soyusam.

    Başım üstə kərkəslərin,
    Uçuşuna baxarsaq.
    Bəlkə yenə ümüd doğar,
    Sabaha sağ çıxarsaq.

    Ruhum iftar süfrəsiydi ,
    Ac gəldin yedin, bitirdin.
    Mən səndən nə umdum, Adam
    Sən mənə nə gətirdin?

    Sevmədin giley edəndə,
    Dedin səbr et, şükr et, dayan!
    Birdə gördüm əli qanlı,
    Uçurumun kənarındayam…

  • Sona İNTİZAR.”AYRI DÜŞÜB YERLƏRİMİZ”

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini


    Mən sevirəm, sən biganə
    Alışıram yanə-yanə
    Sən bir yanə mən bir yanə
    Ayrı düşüb yerlərimiz
    *
    Həsrət mənə, sevinc sənə
    Dərd – qəm düşüb yenə mənə
    Şadlıq-baş tacı sənə
    Ayrı düşüb yerlərimiz
    *
    Ahu-fəğan eyləmirəm ,
    Danışmıram, nə gülmürəm ,
    El deyir, mən ki, demirəm
    Ayrı düşüb yerlərimiz
    *
    İNTİZAR ləqəbim olub
    Kədər də sirdaşım olub
    Dərd çəkən
    Dərdimi bölən
    Qələm, bir də yazım olub
    Sənə həmdəm dostların
    Mənə zülmətlərim olub
    Ayrı düşüb yollarımız

  • Sona İNTİZAR.”HƏYATIN QULU”

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktor müavini
    Sadə bir qızam mən, yara inanan,
    Canın qurban edən, eşqə sığınan,
    Gəncliyi puç olan, ömrü dağılan
    Vəfasız həyatın quluyam, qulu
    *
    Alışır ürəyim, közərir hisslər
    Aldanıb, çarəsiz ağlayır gözlər
    Karıma yetməyir o şirin sözlər
    Vəfasız həyatın quluyam, qulu
    *
    Dözdüm hər əzaba, sinə gərib mən,
    Döndüm İNTİZAR-a, buna səbəb sən
    Sən oldun ömrümü məhv edib gedən
    Vəfasız həyatın quluyam, qulu
    *
    Tez inanıb, tez aldandım, fayda nə?
    Səhv elədim, cəzalandım mən yenə.
    Tərs qanunuq: mən – həyata, o-mənə,
    Vafasız həyatın quluyam qulu