Avlusu gül
Odalarına sinmiş tüm anılar
Çürümüş tavan arası
Geceyi sarkıtmış gibi içinden
Sönüp kalmış sanki birkaç ışık da
Mum yanıkları hemen masa üstünde
Tek sahibi sessizlik artık
Belki de
Kapalı dolaplarında
Sözcükler var
Şimdilik suskun duran
Ara sıra
Bir kedi miyavlaması bahçeden
Ve ötesinde
Tedirgince duran duvarlar
Konuşmak isteyenler var
Gölgelerinde belki de tavanın
Avlusu gül
Kapısında bir konuk, şimdilik
Yıllar sonra çıkıp gelmiş buralara belli
Kim bilir, neler yaşadı ki burada?
Gözlerinde birkaç damla hüzün
Tekrar gidecek elbet, kalmayacak sanki
Sessizlik evin asıl sahibi.