HİRSLİ ADAM
Bu adamı dindirməyin, hirslidi;
Qapısına əzazil it bağlanan
ev kimi hirsli.
Cırtdana aldanan
div kimi hirsli.
Bir sarışın gözəlin
ipək saçları da
yumşaltmaz onu.
Hirslidi –
dişləri qırılmış
daraq kimi hirsli.
Məclisin şirin yerində
qəfil sönüb qaralmış.
çıraq kimi hirsli.
Hirsindən gözləri görmür dörd yanı,
Ağzı kilidlənib bığının altda.
Gecə də, gündüz də qaradır qanı,
Ona yaxın düşmür ağcaqanad da.
Hirsi ağrı kimi gəzir canında,
Hirslidi –
yaralı ov kimi hirsli.
Uduzulan oyunun son anında
Qapı dirəyinə dəyən
top kimi hirsli.
Küsdürüb özündən bütün dostları,
sevmir özünü də, özgəsini də.
Bəlkə də, çəkdiyi papirosların
xatirinə alır nəfəsini də.
Bağlanıb üzünə
bütün qapılar…
Yox, hələ açıqdı ümid qapısı.
Hələ ki, çəkməyə papirosu var,
Təki yandırmağa kibrit tapılsın…
1971
ƏLLƏRİMİN YUVASI
Əllərimin yuvasıdı ciblərim;
əllərim quş kimi dənləyir hər gün
cibimdəki pulları.
Cibimdə sən deyən pulum da yoxdu,
Əllərim yarıac-yarıtoxdu.
Qəpik-quruşla
başını aldadır hələ əllərim.
Qorxuram bu gedişlə
axırda acından ölə əllərim.
Atalar deyib ki, “Pul əl çirkidi”.
Axı hansı ata deyib bu sözü?
Əli dirsəyəcən pula batanmı?
Yastığının altına
pulları qat-qat düzüb
şirin-şirin yatanmı?
Kim deyib? Kim?!
Mənim tərtəmizdi əllərim, atam.
Bircə qəpiksizdi əllərim, atam…
Axı bu əllərlə neyləyə billəm?
Nə bir saqqız alıb çeynəyə billəm,
nə bir gül-
bir qıza bağışlamağa.
Bu əllər bir şeyə yarıyar ancaq;
yaxşı çəpik çalıb alqışlamağa.
Mənsiz də, –
nə çoxdu çəpik çalanlar…
Yatın ciblərimdə, yatın, əllərim.
Şirin yuxulara batın, əllərim.
Yuxuda görün ki,
göydən pul yağır,
Yağır şax yüzlüklər göydən dən kimi.
Dənləyin o pulları
quşlar dənləyən kimi.
Doyun o pullardan, doyun, əllərim.
Öpüb göz üstünə qoyun, əllərim.
Qəflətən səksənib
qalxın yuxudan;
O pullar nə oldu, nə oldu, atam?!
… Şirin yuxulara aldanmaz adam,
Gedin, əlinizi yuyun, əllərim…
1972
QARIŞQA ÖMRÜ
Yaşamaq, doğrudan, çox gözəl işdi,
Bir az pulun olsun, bir az imkanın.
Dörd yanın şıdırğı alış-verişdi;
Arzu bazarıdı, ümid dükanı.
Dolan bu bazarı, atam balası,
Simiclik eləmə qəpik-quruşa.
Lənkəran limonu, Şəki halvası…
Turşu şirinə qat, şirini turşa.
Hələ o şütüyən maşınlara bax,
Baxıb için-için bir az yan hələ.
Sənə də bir maşın yetirər Allah,
Bir az səbrini bas, cavansan hələ.
Hələ ki bu metro düşüb baxtına,
Axına qarışıb sən də axarsan.
Girib “Baksovet”də yerin altına,
Montində xortdayıb yerdən çıxarsan.
Belə yaşayarsan ömrünü hər gün,
Axı kim deyir ki, sən pis gündəsən?..
Qarışqa ömrüdü hələ ki ömrün,
Yerin gah altında, gah üstündəsən.
Darıxma, qarışqam, az qalıb yaza,
səni sevindirər bu gələn bahar.
Atlı qarışqasan, bəlkə… haçansa
hələ qanadlanıb uçmağın da var.
Mən də qarışqayam, qadası, mən də,
Bunu yazdım sənə mən öz adımdan.
Yəqin bu yerlərdən uçub gedəndə
Mənə əl eləmək çıxmaz yadından…
1973
MƏNİ SAYMAYANLAR
Mənim bu dünyada xoşbəxt olmağa
görən haqqım varmı?
Yəqin ki, yoxdu.
Bir gün bu dünyadan qaçıb uzağa,
deyərəm: ilahi, dünyan soyuqdu.
Deyərəm: ilahi, bu necə işdi,
tüpür günəşə də, tüpür aya da.
Ya sən bu dünyanı tamam dəyişdir,
ya özgə gözlə bax bu dünyaya da.
Bir az yağışdan kəs, bir az buluddan,
qoy bu köhnə evin damı dammasın.
Bir az sevincdən kəs, bir az ümiddən,
qarışdır dərdimə, – havalanmasın.
Özün ki həmişə göydən baxırsan,
Mən axı kiməm ki, səni aldadam.
Kefim saz olanda –
yaddan çıxırsan,
Kefim pis olanda –
düşürsən yada.
İndi ha söz qoşum aya, ulduza,
Ha deyim, bu gecə gözəl gecədi.
Bu gecə mən sənə üz tutmuşamsa,
Özün bilirsən ki, kefim necədi.
Nə çoxdu kefimə soğan doğrayan,
Kefimdən xörəkmi bişirəcəklər?
Mən axı nə şaham, nə şah oğluyam,
Məni hansı taxtdan düşürəcəklər?!
Məni saymayanı mən də saymadım,
Artdı gündən-günə saymadıqlarım.
Sən mənim başıma ağıl qoymadın,
Onların başına ağıl qoy barı.
Məni saymayanlar axmaqdı, axmaq,
Onlar nə bilir ki, axı kiməm mən?
Məni saymayanlar bir vaxt sayacaq,
Onda görəcəklər; bir yox, minəm mən!..