Ürəyim ağrıdı-şəklin çəkdilər,
atəş,soyuqdəymə yatağa dartdı,
salıb zarafata-“Dadlı”-dedilər,
görəndə qanımda “Şəkər” abartdı,
İncitdi köksümdə artan ağrılar,
oxşayıb gördülər-“Sinəm qabarıb”,
dedim-“Yaddaşımda bir az qüsur var”,
həkimlər göz vurdu–“Qızlar aparıb”,
İçimdə çeşməyəm,çağlayan çayam,
gəmiyəm–ümidlər uzaq mayağım,
çoxdan qovhaqovda, qaçhaqaçdayam,
bununçün sağlammış əlim, ayağım,
“Könül həkimini” heyrət götürdü:
“Nə cür bura sığıb dağ boyda ürək”?,
“Həlbət,buna görə dəlidi, kürdü,
həm də körpə kimi mülayim, ipək”,
Axı,yazarlar da-“Qəlblər təbibi”,
səmalar elçisi eşqi,ilhamı,
“Edam kötüyündən”-zindana kimi,
şairlə “növbəsiz” yer edər hamı!
Həkimlər müxtəlif; bilməyən, bilən,
o da İlahilik “Vergiyə” bağlı,
eyni-şair kimi; ölüb-dirilən,
qəlbində yaşayan sevgiyə bağlı,
Hər dövrün ayrı bir dərman biləni,
qovar can ağrısın,qandan “Şəkəri”,
bizlərə,mehriban analar kimi,
dünyanı bəxş edər “Göz həkimləri”,
Köçsəm də,bu işdə həkimlik nə var?
təbib,Əzrayıla yetərmi gücün?
sadəcə olraq xəstəxanalar
yaranıb-ölümdən yayınmaq üçün…