Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalı

Blog

  • Əziz MUSA.Yeni şeirlər

    em

    Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
    “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
    Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

    * * *

    Gur tonqallar çatılardı obada,
    Dəmlənirdi dolma, plov sobada.
    Yumurtalar boyanardı tavada,
    Geyinərdi hamı bayram paltarın,
    Səsləyərdi sevinc ilə yar-yarın.

    Süfrələri bəzəyərdi səməni,
    Hamı evə gətirərdi çəməni.
    Mahnıya bax, yazda göyərt sən məni,
    Göyərərdi çöl-çəməndə bərəkət,
    Novruz elə səadətdi, səadət.

    Qapılara necə torba atardıq,
    Yolda, izdə şehə, suya batardıq.
    Hər arzuya, hər istəyə çatardıq,
    Gün batanda toplaşardıq bir yerə,
    Səsə-küyə bürünərdi dağ-dərə.

    O gün hamı torbaya pay qoyardı,
    Balacalar yumurtanı sayardı.
    Kasıblar da yeyib-içib doyardı,
    Yaddan çıxmaz o zamanlar, o çağlar,
    El-obanı bəzəyərdi uşaqlar.

    Süfrələrdə tapılardı nə desən,
    Hər qapını sən döyərdin istəsən.
    Tapılmazdı nə inciyən, nə küsən,
    Uşaq, böyük olardılar mehriban,
    Bir-birinə söyləyərdi hamı “can”.

    Kosa, keçəl hər qapını döyərdi,
    Zarafatla qız-gəlini öyərdi.
    Tərifləyib hamı “əhsən” deyərdi,
    Gülməliydi hər bir oyun, tamaşa,
    Səs düşərdi hər qayaya, hər daşa.

    Xalça-palaz yuyulardı tər-təmiz,
    Gül-çiçəyə bürünərdi dərə-düz.
    Kimə baxsan xoş camallı, gülər üz,
    Nəğmə idi, sevgi idi ömür, gün,
    Nağıl idi, ötən çağlar büsbütün.

    Bağ-bağçaya təzə izlər salardıq,
    “Qapı pusub”, xəyallara dalardıq.
    Hər qapıdan payımızı alardıq,
    Deyib-gülüb sevinərdik ürəkdən,
    Arzumuzu diləyərdik fələkdən.

    Tonqal üstən tullanardıq sübhətək,
    Bu sevgidən gül açardı hər ürək.
    Qızlar bizə paylayardı gül-çiçək,
    Qada-bala bizdən uzaq olardı,
    Ürəyimiz məhəbbətlə dolardı.

    Hər torbada xurma, kişmiş, qoz, badam,
    Qovurğadan heç doyarmı heç adam.
    Şəkərbura çox olardı o axşam,
    Xoş olardı paxlavanın ləzzəti,
    Qurtarmırdı aşıqların söhbəti.

    Zəmzəm suyu gətirərdik bulaqdan,
    Yelləncəklər asılardı ağacdan.
    Hamı qalıb ayrılardı yarışdan,
    Təmizlənib durulardı qəlbimiz,
    Sevinərdik, şadlanardıq onda biz.

    BƏNÖVŞƏ

    Arı uçub gülə gəlir,
    Quşlar gülə-gülə gəlir,
    Şeyda bülbül dülə gəlir,
    Bənövşələr açılanda.

    Ellər salamlayır yazı,
    Aşıqlar kökləyir sazı,
    Başlayır güllərin nazı,
    Bənövşələr açılanda.

    Xınalanır dağlar, daşlar,
    Bəzəyir çölü naxışlar,
    Nəğmə deyir qaranquşlar,
    Bənövşələr açılanda.

    Üz-gözlərdən nur tökülür,
    Zülmətin bağrı sökülür,
    Günəş məhəbbətlə gülür,
    Bənövşələr açılanda.

    Sinəyə sığmayır ürək,
    Ətir yayır əsən külək,
    Çiçəkləyir sevgi, istək,
    Bənövşələr acılanda.

  • Rəhim MEHNƏT.Yeni şeirlər

    12584137_533420616825212_752487860_n

    XƏYALLAR

    Bir siqaret dumanıdı,
    İlin bahar zamanıdı,
    Sənə olan gümanıdı,
    Xəyalları alıb gedən.

    Bu həsrətin hicranıdı,
    Səni sevən hürr canıdı
    Qumral gözlü cananıdı,
    Xəyallara salıb gedən.

    İllər özün çəkir dara,
    Sutkaları yara yara,
    Ümüdünü verib yara,
    Xəyallardı sarıb gedən.

    Ad çıxardı Əsli, Kərəm,
    Əsli sənsən, Kərəm mənəm,
    Gülər üzlü nazlı sənəm,
    Məni məndən çalıb gedən.

    19.03.2016

    * * *

    Sənin üçün yazdığım bu şeirlər,
    Səndən özgə evim yoxdu deyirlər.
    Misralarım, hecalarım, sözlərim,
    Xəyalını libas təki geyirlər.

    Yazdığımın əvvəli sən, sonu sən,
    Çümlələrin bəzəyi sən, donu sən,
    Fikirlərin cəhəti sən, yönü sən,
    Xəyallarım qarşında baş əyirlər.

    Qələm-kağız əzbərləyib adını,
    Mürəkkəb də bilir sevgi dadını,
    Həriflərim qohumunu, yadını,
    Söz eyləyib yenə sənsən deyirlər.

  • Abdulla MƏMMƏD.Yeni şeirlər

    12647929_456084107917624_702711598_n

    YAMAN UZUN ÇƏKDİ SÜKUTUN DİLİ.

    Yaman uzun çəkdi sükutun dili,
    Gözlərim üşüdü lal baxışından.
    Mən kiməm alnımdan yazını silim?
    Qaçmağa yer də vox göz yağışından.

    Bu yağış daşlaşan sözləri yuyur,
    Hələ ki dərdimə acıyır səbrim.
    Bir yandan sükutun içimi oyur,
    Bir yandan dişini qıcıyır səbrim.

    Üzünə baxmağa baxışım aciz,
    Dinib-danışmağa söz tutmur dilim.
    Bu necə sevgidir,səssiz-səmirsiz,
    Sükutdan alışıb yanıram,gülüm!

    Yoxsa ayrılıqmı bu sükut,görən?
    Əsir əzalarım hey əsim-əsim.
    Bəlkə gözlərində fərsizəm,kürəm,
    Tənha bir qüssəyəm-ağlın nə kəsir?!

    Bəlkə kor olubdur ağlımın gözü,
    Ürəyim açılmır-dərdə əl açır.
    Vaxtında batmadı ağlıma sözün,
    Görəsən,sükutmu eşqin əlacı?

    Gözlərin könlünü gizlədə bilmir,
    Gözündə tək mənim əksimdir,demə.
    Sevdalı ürəyim dərdimə əsir,
    Səni sevməyim də tilsimdir,demə.

    Qəlbimin açarı səndədir səndə,
    Qəlbi qıfıllayıb əsir etmisən.
    Qıfılı açmağa dil yoxdu məndə,
    Dilimə baxışla təsir etmisən…

    Yaman uzun çəkdi sükutun dili,
    Gözlərim üşüdü lal baxışından.
    Mən kiməm alnımdan yazını silim?
    Qaçmağa yer də vox göz yağışından.

    BİR DÜNYA QÜSSƏSƏN GÖZÜMDƏ MƏNİM.

    Dedin:”Yol acıqdır üzünə sənin,”
    Dünya gözlərimdən düşdü bir anda.
    Utandım baxmağa gözünə sənin,
    Sözlərin üşütdü həyamı canda.

    Nə idi istəyin,nə idi,de nə?
    Payız tək saraldım bahar gözümdə.
    Qınadım özümü hey dönə-dönə,
    Sanki heçə döndü- nə var gözümdə.

    Oduna qalanıb yolunda yandım,
    Üstümə bir zərrə su çiləmədin.
    Dərdinin önündə sipər dayandım,
    Yaxşı ki səbrimə kül ələmədin.

    Dünyamı yuxulu,mənmi yuxulu?
    Səni sevməyim də yuxuymuş,demə.
    Çiçəyin çırtlayıb yalan qoxulu,
    Zərrəcə insafın yoxuymuş,demə!

    Olan insafın da çəkilib göyə,
    Daş əsri deyil ki,daşa dönəsən.
    Göz də o göz deyil-gözümü döyəm,
    Gözümdə həsrətdən yaşa dönəsən.

    Ömrün payızında saralan güləm,
    Dərdin ümidinə qoymusan məni.
    Çətin ki sevinib ürəkdən güləm,
    Sən ki dar ayaqda saymısan məni!

    Bir dünya qüssəsən gözümdə mənim,
    Dərdimin üzünə gülə bilmirəm.
    Sən elə etmisən özümdən məni,
    Daha özümə də gələ bilmirəm.

    Dedin:”Səni anıb gəzməz ürəyim,
    Daha mənim üçün quruca adsan”.
    Səni ələmədi qüssə ələyim,
    Yaxşı ki dar gündə dərdimə yadsan.

    GƏRƏK ÇIXMAYAYDIN YOLUMA BİR DƏ.

    Gərək çıxmayaydın önümə bir də,
    Kaş elə qalaydın dünənimdə sən.
    De,niyə dönmüsən günümə bir də?
    Sən ki sənə bağlı dünənimdəsən.

    Yadıma düşdükcə sənli o çağım,
    Yenə də ürəyim yerindən çıxır.
    Külü də sovrulub sənli ocağın,
    Başımın üstündə şimşəyi çaxır.

    Yeriyir üstümə dərd dönə-dönə,
    Yeyir ürəyimi sənli fikirlər.
    Sən özün-özünü saldın düyünə,
    Dumanlı,çisənli,çənli fikirlə.

    Düşüb şübhələrin bəd qəlibinə,
    Dedin:”Yanılmışam sevən anımdan.”
    Köçürə bilmədin məni qəlbinə,
    Kəsildin məhəbbət imtahanından.

    Getdin,qədərimə yar oldu dünyan,
    Əsdi qara yellər yollarım üstə.
    Payız yarpağı tək saraldı sevdam,
    Eşqin gül tək soldu qollarım üstə.

    Geyib dərd donunu kəsilir qənim,
    Sevdalı dünənim,yaslı bu günüm.
    Məni də salmısan gözümdən-məni,
    Gözümdən düşənlə necə öyünüm?!

    Dəlir ürəyimi məsum görkəmin,
    Gözümə dağ çəkir baxışların da.
    Mənə bəxş etdiyin ayrılıq qəmi
    Sızlayır alnımın qırışlarında.

    Gərək çıxmayaydın yoluma bir də,
    Kaş elə qalaydın dünənimdə sən.
    Söylə necə dözüm sən boyda dərdə,
    Necə zənn eləyim dünənimdəsən?!

  • Sumqayıt şəhər 46 sayli uşaq bağçasında Novruz şənliyi

    Sumqayıt şəhər 46 saylı uşaq bağçasında xalqımızın ən qədim və milli bayramlarından olan, gəlişi ilə insanlara bahar təravəti və xoş ovqat bəxş edən Novruz bayramı münasıbəti ilə tədbir keçirilmişdir.
    Tədbiri bağçanın müdiri Sidqiyyə xanım Xıdırova giriş sözü ilə açaraq uşaqları, valideynləri, gələn qonaqları və bağçanın kollektivini bayram münasibətilə təbrik etmiş, onlara uzun ömür, möhkəm can sağlığı, süfrələrinə bol ruzi-bərəkət, hər bir ailəyə sevinc və səadət dolu illər arzulamışdır.
    Sonra bağçanın musiqi müəlliməsi Zinyət Əsədullayevanın rəhbərliyi altında balaca fidanlar vətənə, torpağa, baharın gəlişinə aid şeirləri bədii qiraət etmiş, bahar təravətli və vətənpərvərlik ruhlu mahnılar ifa etmişlər.
    Bayram şənliyinə təşrif buyurmuş Kosa və Keçəl bir-birindən maraqlı, məzəli və ibrətamiz oyunları ilə uşaqlara və bütün tədbir iştirakçılarına xoş ovqat və bayram əhval-ruhiyyəsi bəxş etmişdir.
    Bağçanın tərbiyəçiləri Cəmilə Babayeva, Əsmər Fərzəliyeva və Zenfira Babayeva çıxış edərək, hər kəsi bayram münasibətilə təbrik etmiş, onlara və ümumilikdə şəhərin bütün təhsil müəssisələrinə və bağçalara göstərilən diqqət və qayğıya görə şəhər İcra Hakimiyyətinin başçısı cənab Zakir Fərəcova dərin minnətdarlıqlarını ifadə etmişlər.

  • “Usare” dergisinin yeni sayı yayınlandı

  • Yalçın YÜCEL.”ŞEHİTLİĞİN ADI ÇANAKKALE”

    175054_178868168822977_4360000_o

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Dokuz Anadolulu
    Yaşları henüz on üç-on dört
    Köylerinden kopup gelmiş hepsi de
    Çanakkale’yi savunmak için
    Çocuk yaştalar nerdeyse
    Yırtık lastik ayakkabılarında
    Köylerinin sarı çamuru durur daha
    Vatan aşkıysa katar onları yirmi yedinci alaya
    O siper, bu siper
    Çarpışırlar, direnirler düşmana
    Bir damla su nemertisiyle
    Yürürler ölümün üstüne üstüne
    Vatan için, bayrak içindir her şey
    Korkusuzca koşarlar cepheden cepheye
    Karşı çıktıkça, çıktıkça
    Daha da büyür inançları, daha da çoğalır
    Bir gece
    Bu dokuz korkusuz genç
    Mermilerin ateş rengine boyadığı
    Karanlıkta yitip giderler
    Geri döndüklerinde
    Üç kişi kalmışlardır artık
    Düşman tüfeklerinin sesleriyse
    Susmuştur birden
    Altı can bırakmışlardır, altı can
    O ölüm tepelerinin içinde
    Yine de
    Sevinç okunur yüzlerinden
    Koşarak gelmişlerdir, koşarak
    Vedalaşmadan sevdikleriyle
    Kanlarıyla yazılırlar sonra da
    Düştükleri şu kutsal toprağın üstünde
    Çanakkale…
    Bu yüzden unutulmaz işte
    Bu yüzden
    Mustafa Kemal’i konuşur bütün yürekler.

  • Yalçın YÜCEL.”Anılar”

    175054_178868168822977_4360000_o

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    İnsan, geçmişinin bilincinde olan, onu düşünce özünde taşıyan tek varlıktır. Geçmiş, geliştiricilik göstererek kişiyi daha ötelere taşıyorsa böylesi bir güç yaşamı yararlı kılar. Yaşamı taşınmaz yükler altına sokan, eylemlerde donukluk yaratan bir geçmiş ise yıkıcı ve duraksatıcıdır. Geçmiş geleceği yaratamıyorsa bir anlamı, bir değeri de olmaz. Geçmişin bir anılar birikimi olarak düşünülmesi, onun övünç kaynağı konumuna getirilmesi bireyin kendisi ile ilgili bir durumdur.
    Anılarınızı yazmak, onları unutmamak üzere bir köşede saklamak, nice yıllar sonra tekrar onlarla buluşmak en büyük ereğinizdir kaygısız. Hele bu anımsama bir de eksiksiz olursa daha bir değerlidir sizin için. Yalnızca sizin buluşmanız da yetmez anılara. Onları önce yakınlarınızdan başlayarak, sonra dostlara ulaşarak anlatmak isteyeceksinizdir. Bu anlatım belki de sizi rahatlatacak, gönendirecek ve yaşamın ötesine bağlayacaktır. Ama bana sorarsanız anılarımı kimseyle paylaşmazdım. Düşünürseniz sizin anılarınız bir başkasını neden ilgilendirsin ki? Onlar sadece size yakın dururlar. Başkalarının ilgisini ise hiç mi hiç çekmezler.
    Anılar elbet ki gökçektir, yakınlaştırıcı sevinçler bırakırlar yanı başınıza. Onlarla çok sıkı fıkı olmamalısınız. Zaman zaman belki, ama daha ötesi üzünçler oluşturacak, yıkacaktır sizi. Unutmamalısınız ki gelecek hep sizinle buluşmak üzere bekleyecektir orada. Dünya nimetlerinden her zaman büyük bir zevk alarak yaşamınızın sürmesi de önem gösterir sizin açınızdan. Baharın gelişinde neler sunar doğa? Bademler, erikler, şeftaliler, kirazlar ve daha niceleri çiçek açacaktır yeniden. Beyazlı, pembeli o renk renk çiçekler gözünüzün içinde nasıl da bayram edeceklerdir. Papatyalar, güller, gelincikler sizin için kokacaklardır yine. Sağlıklı bir dirilikle onlara bakmak ne de gökçektir. Ya yaşlılık öyle midir hiç? Hele bir de yatağa düşmeyi görün, sıkıntılar içerisinde geçen günlerin sizde bıraktığı derin izleri o zaman bir düşünün. Sevincinizin doruğa ulaştığı o anlar nasıl anılar sayfasına düşerse acının izleri de aynen yer alır o sayfalarda.” Hâlâ hatırlıyorum o günü/ Uzun bir hastalıktan kalkmıştım”(Melih Cevdet Anday), “Her dakikasını ayrı hatırlarım/ Erenköy’de geçen zamanımın/ Rüyama girer bir arada “ (Oktay Rifat)
    Yazarsam kendim için yazarım not defterime. Bir gün açıp o sayfalarda şöylesine dolaşmak için. Yaşadığım günlere geri koymak için. Aslında benim için geçmiş ya da gelecek fark etmiyor.
    Gelecek bir yerde anıdır da. Siz bunun tersinde de düşünebilirsiniz elbet. Ya başkaları, onlar ne düşünürler bilebilir misiniz ki?
    Geçenlerde bir yapıtı okurken usuma gelip takıldı bazı konular. Gelecek günler bana neler getirebilir şöyle bir düşündüm. Hem öylesine yüzeysel bir düşün durumu da değildi bu. Bana umut vermedi nedense o günler. Birden karşıma acılar, hüzünler çıktı. Devleşmiş adımları ile ezeceklerdi az kalsın. Ya sevinçlerim öylemi? Bir köşeye çekilmiş büzülmüş küçücük şeyler yalnızca. Korkularıma ne desem ki? Gençliğimde kolaydı bu çekiler, ya şimdi. Kocamışlığım nasıl dayanacak bu çilelere? Dudaklarım tam bir gülücük atarken, yüzüm kırışıverecek birden. Gözlerim takılıp kalacak bir noktaya yine. Anılarımız… Gülümseten, düşündüren ve ağlatan anılarımız. “Ah, bu anılar/ Ne kadar kapasam da kapılarını/ Ne kapı dinliyorlar ne pencere/ Süzülüp geliyorlar yılların gerisinden/ Ah, bu anılar/ Öylesine sayısız, öylesine çeşitli/ Birike birike geliyorlar/ Çocukluğumdan beri” (Şevket Yücel)
    Anılar deyince nerdeyse hepimiz onları geçmişin usumuza zaman zaman konuk olması olarak düşünürüz. Öyledir de çoğu kez. İşin en kötüsü ise gelecek günlerde anılar oluşturmamızdır kendimize. Olur mu diyeceksiniz? İnsan olarak ileriye dönük nice umutlar koyarız yaşam dallarımıza. Hatta onları çiçeklendirir, sonrada karşısına geçip bakışırız. Bu geleceğe konuk olup, onunla bir çay içimliği söyleşmek gibidir. Bir çay içimliği de olsa size mutluluk katar bu anlar. Aynen geçmişin izlerinin sizinle ara ara kucaklaşması gibi. Zaten yaşam dediğimiz umutlar ve anıların bir araya gelmesi değil midir? En önemli anılarımız şüphesiz ki çok isteyip de uzun süre sonra ulaştığımız o sevincin yüreğimize öpücükler kondurduğu anılardır. Ya da insanda çok derin yaralar bırakan acılı ve hüzünlü olanlar.
    Elbet ki insan olarak tümümüzün kendince bir yaşam öyküsü vardır. Hepsi de kendi içimizde büyük ve değerlidir. Bu durum, ‘büyük insanın büyük yaşamı şeklinde’ bir davranışla ortaya gelebilir. Böylesi bir gelişse bence yanlıştır. Çünkü her insan kendince büyüktür. Her kişi yaşam öyküsünü bir başkası ile paylaşmak ister. Siz bir başkasını dinlemiyor, onunla duygusallıkları, sızıları paylaşmıyorsanız sizin de birilerine anlatacaklarınız yoktur demektir. Unutmayınız ki insanlar içlerindeki dünyayı bir sofra gibi önlerine açtıkları zaman yaşadıklarını anlarlar. Yaşama tutunmaktır bu, hem de sıkıca tutunmak. Yeryüzüne çıkarılmayan düşünceler, sözcükler, anılar bir gün gelir ki sizi sıkıca sarıp nefes aldırmaz olurlar.
    Anılarım anımsanmıyorlar diye üzülsünler istemem. Yaşlandıkça çöküntüye uğrayan beynimin bastonla yürüyen hafızama bir tekme vurmasını da mutlaka engellemem gerekir. Bu yüzden anılarımı aklımda tutma yerine defterime eklerim. Defterim anılarım için bir uyanış, bir dürtüdür. “İçinde, gülüyor bana derinden,/ Sanki bir hatıra serinliğinden”(A.Hamdi Tanpınar) “Hiç olmazsa unutmamak isterdim./ Eski geceler, sevdiklerimle dolu odalar…/ Yalnız bırakmayın beni hatıralar./ Az yanımda kal, çocukluğum.”(Ziya Osman Saba) Tanpınar ve Saba’nın dizelerinde anlatmak istedikleri gibi gelecekte en zor anımsanan şey çocukluğumuzdur. Hangimiz altmışına geldiğinde çocukluk dönemlerini tam olarak anımsayabilir ki? Oysa yaşamın en gökçek günleridir onlar. Acılar unutulduğunda güzeldir, ya sevinçler ile mutluluklar…
    “Çocukluğunu düşünüyorum Emilia/ Deniz boyundaki ıssız yolu sabahleyin”(Melih Cevdet Anday)
    Bir de hatalar vardır, anımsandıkça çöküş yaşatan, düşündüren. Bu durum yaşamın içinde bazı olumsuzlukların çıkmasına da sebep olur. Suçluluk duyguları çekiştirip durur günleri. İnsan bu duyguların altında ezilmemek için kendini savunmaya geçer. Böylece düzlüklere ulaşır kişi. İçimize çöküp kalmak isteyen o düşünceye, o anı parçasına karşı ayakta kalmaksa önem gösterir. Bu zor durum karşısında zayıf düşmekte var elbet. O zaman konuyu başkalarına açmak kaçınılmaz olur.
    Ya rüya gibi anılara ne demeli? Usunuza takılıp kaldıklarında uyumadan uyur olursunuz. O an büyük bir zevk duyarsınız yaşamdan. Bu anılara rüya gibi anılar demenin de sebebi bu giz dolu duruma dayanır. “Apansızın anılarımı anımsıyorum, o sevili anılarımı/ Augsburg’daki çocukluğumu./ Anılarıma düşüyorum tartılarla, uzun süreli dakikalar/ Masaya doğru iyice yaklaşıp, yeniden yaratsam onları(Bertolt Brecht)
    Bunca düşüncelerden sonra bir soru sözcüklerin arasından parmak kaldırıyor bana. Anılara sığınarak zamanı düşündürebilir misin? Zaman, yaşamı değişikliğe uğratan kavram. Gün, zaman zaman tez geçmesini istediğimiz, onu iyice tanıyınca da yürüyüşünü yavaşlatması için yalvardığımız bir yaşam ayağı. Günler geçip gitmiştir derken hiç düşündünüz mü acaba? Geçip gitmiş midir, yoksa aynı noktada dönüp duran bir ayna mıdır? Yıllar önce, o gün dediğimizde bu bir avunma mıdır yoksa? Biraz ötemizde bizi derin uçurumların beklediğini nerden bilebiliriz ki? Önemli olansa o uçurumlarda neler bıraktığımız ve yitirdiklerimizdir.
    Az kalsın unutuyordum yine. Erişemediğimiz aşklar, günlerce yanı başımızdan eksik edemediğimiz bakışlar nerdeyse bir kenarda kalakalacaklardı. Sevdasız bir yaşamı düşünemeyiz elbet. Asıl anısal derinlikler onun içinde uzanırlar. Çoğumuz beklemişizdir o kaldırım bitişinde, ya da bir parkın koyu yeşilinde. Gelsin gelmesin umutlar göğün içi gibi sonsuzdur o bekleyişte. Yıllar geçse de o bekleyişlerimiz sanki sürer gibidir anılarda. “İşte hatıralar meyvası bahçe,/ Geçmiş ıstırabın neş’esi evim.”(Şükran Kurdakul)
    Anılar olmasaydı, anımsanmasaydı geçen günler, mutluluk en önemli dostunu yitirmiş olmaz mıydı?

  • Harika UFUK.”NEVRUZ GELDİ HOŞ GELDİ”

    huh

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Toprağın hareketi kanımızı coştursun,
    En eski Türk bayramı Nevruz geldi hoş geldi.
    Kadın- erkek, yaşlı- genç sevinç ile koştursun,
    En eski Türk bayramı Nevruz geldi hoş geldi.

    Önce havaya, suya derken düştü toprağa,
    Cemrenin düşmesiyle canlandı birden doğa,
    Kırlarda dans ediyor koyun, keçi, at, boğa,
    En eski Türk bayramı Nevruz geldi hoş geldi.

    Gelenek- görenektir Türk’ü Türk’e bağlayan,
    Tasada sevinçte bir, ortak gülen, ağlayan,
    Bayramın coşkusuyla her yürek bir çağlayan
    En eski Türk bayramı Nevruz geldi hoş geldi.

    Dikilsin dut, şeftali sakın kesmeyin meşe,
    Nevruzda eksilmesin, içinizdeki neşe!
    Şeker, tatlı, pasta, kek dağıtsın gelin Eşe,
    En eski Türk bayramı Nevruz geldi hoş geldi.

    Mumlar tek tek yakılsın evde varsa kaç kişi,
    Kovsun kötülükleri, kıskandırsın güneşi,
    Üstünden atlayalım yansın nevruz ateşi,
    En eski Türk bayramı Nevruz geldi hoş geldi.

    El emeği- göz nuru yeni yaygı serilsin.
    Kurulan sofralarda ziyafetler verilsin,
    Bahçelerden, bağlardan nevruz gülü derilsin,
    En eski Türk bayramı Nevruz geldi hoş geldi.

    Hanımların başında türlü türlüdür oya,
    Nevruz senin bayramın gül, eğlen doya doya,
    Hünerlerini göster renk renk yumurta boya!
    En eski Türk bayramı Nevruz geldi hoş geldi.

    Temiz, yeni, rengârenk bayramlıklar giyelim,
    Nevruzda pişen aşı sömeleği yiyelim,
    Komşularla gülelim, güzel sözler diyelim,
    En eski Türk bayramı Nevruz geldi hoş geldi.

    Giyilen urbaların süsü, rengi al olsun,
    İnsanlar mutlu mesut ağızları bal olsun,
    Genç kızların elinde çiçeklenmiş dal olsun,
    En eski Türk bayramı Nevruz geldi hoş geldi.

    Gençler kol kola girsin çalsın davulla zurna,
    Çocuklar alkışlasın destek olsun oyuna,
    Herkes coşsun, eğlensin, tempo tutsun boyuna,
    En eski Türk bayramı Nevruz geldi hoş geldi.

    Harika dostlar ile tutuşalım el ele,
    Kız kaçırma oyunu çok keyiflidir hele
    At yarışı sevilir, neşe karışır yele,
    En eski Türk bayramı Nevruz geldi hoş geldi.

    08.03.2005
    ADANA
    Not: Bu şiir 20 Mart 2015 tarihinde Türkiye’nin en büyük şiir sitelerinden Edebiyat Defteri’nde “Uğur Böceği” ile ödüllendirilmiştir.

  • Harika UFUK.”ÇANAKKALE GERÇEĞİ”

    huh

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Milletimin kaderi Atatürk’le yazıldı,
    Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.
    İttifak ordusuna Conk’ta mezar kazıldı,
    Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.

    “Allah Allah!” sesleri titretti yeri, arşı,
    Kucakladı mermiyi yiğit Seyit Onbaşı
    Nasıl da ateşledi topu düşmana karşı,
    Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.

    Çoğu zaman katıksız birkaç lokma ekmeği,
    Yağlı buğday çorbası en kıymetli yemeği,
    Hangi hakkı ödenir; kanı, teri, emeği?
    Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.

    Fırtınalı denizler ne firkateynler yuttu,
    Gafiller milletimin Türk gücünü unuttu,
    Bayrağı düşürmedi, hep yükseklerde tuttu,
    Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.

    Yurt, ulus bayrak aşkı yüreklerde kök saldı
    Atatürk’ün heybeti düşmana korku saldı.
    Bağımsızlık diyerek koşan asker nam aldı.
    Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.

    Cesaret, kahramanlık anlatır şarkın, türkün,
    Özgürlük, bağımsızlık karakteridir Türk’ün,
    Ülkemin düşmanları çekinin, korkun, ürkün,
    Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.

    Harika yurdumuzda özgür, mutluyuz artık,
    Kuru ekmek de yesek, hürsek gerekmez katık,
    Dünya dersini aldı, tozu dumana kattık,
    Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.

    HARİKA UFUK
    ADANA
    28 MAYIS 2015
    SAAT: 09.40

  • Nəriman HƏSƏNZADƏ.”Poylu-beşiyim mənim” poemasından bir parça

    picture-cgi

    Qarabağdan qayıdanlar hasalı qalıb,
    anam yoxdu, anamın bir misalı qalıb:
    – “Qoşa relslər – qollarımdı uzalı qalıb, –
    mən arxanca boylanıram gündə, ay oğul,
    bir də nə vaxt dönəcəksən kəndə, ay oğul!?..”

    Abır-həya gözəliydi, Azərbacjan, mənim anam.
    Can dedikcə, candan kəsib, can payladın, canım anam.
    Xanım ikən, bir xanımlıq görmədin sən, xanım anam.
    Başındakı kəlağayın bir millətin həyasıydı,
    Bu heykəli mən qoymasam, Poyluda kim qoyasıydı?!

    Ağstafa, Qarayazı tamaşana dursun, ana!
    Poylu – mənim beşiyimdi, burda anam dursun, ana!
    Yanında mən, hüzurunda gərək
    “Salam!” dursun, ana!
    Bircə “Sağ ol” eşitsəydim poyluların öz dilindən,
    Ana-bala yaşayardıq Kür üstündə biz yenidən.

    ……Ağstafa mənimkidir, sən də mənim, Azərbaycan,
    səndən başqa nəyim vardır məndə mənim, Azərbaycan?!
    Bir damlada bir ümmanı vəsf elədim, Azərbaycan,
    mən Poyluya səndən baxdım – bu ümmanın damlasına,
    Poylu, səndən boylanıram, Azərbaycan dünyasına.

  • Bəxtiyar VAHABZADƏ.”Gülüstan” (Poema)

    240px-Bəxtiyar_Vahabzadə

    Azərbaycanın birliyi və istiqlal uğrunda
    çarpışan Səttar xan, Şeyx Məhəmməd Xiyabani
    və Pişəvərinin əziz xatirəsinə

    İpək yaylığıyla o, asta-asta
    Silib eynəyini gözünə taxdi.
    Əyilib yavaşca masanın üstə
    Bir möhürə baxdı, bir qola baxdı.
    Kağıza həvəslə o da qol atdı,
    Dodağı altından gülümsəyərək.
    Bir qələm əsrlik hicran yaratdı,
    Bir xalqı yarıya böldü qılınc tək.
    Öz sivri ucuyla bu lələk qələm,
    Dəldi sinəsini Azərbaycanın.
    Başını qaldırdı,
    Ancaq dəmbədəm
    Kəsdilər səsini Azərbaycanın.
    O güldü kağıza qol çəkən zaman,
    Qıydı ürəklərin hicran səsinə.
    O güldü haqq üçün daim çarpışan
    Bir xalqın tarixi faciəsinə.
    Əyləşib kənarda topsaqqal ağa,
    Hərdən mütərcimə suallar verir.
    Çevrilir gah sola, baxır gah sağa,
    Başını yellədib təsbeh çevirir.
    Qoyulan şərtlərə razıyıq deyə,
    Tərəflər qol çəkdi müahidəyə…
    Tərəflər kim idi?
    Hər ikisi yad!
    Yadlarmı edəcək bu xalqa imdad?!
    Qoy qalxsın ayağa ruhu Tomrisin.
    Babəkin qılıncı parlasın yenə.
    Onlar bu şərtlərə sözünü desin,
    Zənciri kim vurdu şir biləyinə?
    Hanı bu ellərin mərd oğulları,
    Açın bərələri, açın yolları.
    Bəs hanı bu əsrin öz Koroğlusu
    – Qılınc Koroğlusu, söz Koroğlusu?
    Babaların şəni, şərəfi, əlbət,
    Bizə əmanətdir, böyük əmanət…
    Yoxmu qanımızda xalqın qeyrəti?
    Belə saxlayarlar bəs əmanəti?
    Qoy ildırım çaxsın, titrəsin cahan!
    Ürəklər qəzəbdən coşsun, partlasın.
    Daim haqq yolunda qılınc qaldıran
    İgid babaların goru çatlasın!
    Qoy əysin başını vüqarlı dağlar,
    Matəmi başlandı böyük bir elin.
    Mərsiyə söyləsin axar bulaqlar,
    Ağılar çağırsın bu gün qız, gəlin!..
    Tərəflər sakitdir, qəzəbli deyil,
    Məhv olan qoy olsun, onlara nə var.
    İmzalar atılır bir-bir, elə bil,
    Sevgi məktubuna qol çəkir onlar.
    Atıb imzasını hər kəs varağa
    Əyləşir sakitcə keçib yerinə.
    Eynəkli cənabla, təsbehli ağa,
    Qalxıb əl də verir bir-birinə.
    Onların birləşən bu əllərilə
    Ayrılır ikiyə bir el, bir Vətən.
    Axıdıb gözündən yaş gilə-gilə,
    Bu dəhşətli hala nə deyir Vətən?
    Bir deyən olmadı, durun ağalar!
    Axı bu ölkənin öz sahibi var.
    Siz nə yazırsınız, bayaqdan bəri,
    -Bəs hanı bu yurdun öz sahibləri?
    Bəs hanı həqiqət, bəs hanı qanun?
    Böyükdür bu yurdun tarixi, yaşı.

    Bəs hanı köksünə sərhəd qoyduğun,
    Bir vahid ölkənin iki qardaşı?
    Görək bu hicrana, bu müsibətə,
    Onların sözü nə, qərəzi nədir?
    Bu xalq əzəl gündən düşüb zillətə,
    Öz doğma yurdunda yoxsa kölədir?
    Necə ayırdınız dırnağı ətdən
    -Ürəyi bədəndən, canı cəsəddən?
    Axı kim bu haqqı vermişdir sizə,
    Sizi kim çağırmış, Vətənimizə?
    Neçə vaxt səngərdə hey ulaşdılar,
    Gülüstan kəndində sövdalaşdılar
    Bir ölkə ikiyə
    Ayrılsın deyə!..
    Göy də buludlamış deyirlər o gün,
    Çölləri, düzləri buludlar sarmış.
    O göy gumltusu Oğuz xaqanın
    Ruhuymuş, hönkürüb fəryad qoparmış.
    Gülüstan kəndinin gül-çiçəkləri
    Bir günün içində soldu, saraldı.
    “Gülüstan” bağlandı, o gündən bəri,
    Bu kəndin alnında bir ləkə qaldı.
    Bağrı köz-köz oldu “Yanıq Kərəm”in
    Tellər inildədi, yandı, nə yandı.
    Aşığın sazında daha bir həzin,
    Daha bir yanğılı pərdə yarandı.
    Həmin gün ölkəni apardı sel, su,
    Tutuldu çöhrəsi Günün, Ayın da.
    Qoca Nəbacinin eşqi, arzusu,
    O gün batmadımı Arpa çayında?
    Ağlayıb dağlardan əsən küləklər,
    Bu məşum xəbəri aləmə yaydı.
    Sanki dilə gəldi güllər, çiçəklər:
    “Bu işə qol qoyan qollar sınaydı”.
    Arazın suları qəzəbli, daşqın,
    Şirin nəğmələri ahdır, haraydır,
    Vətən, quşabənzər qanadlarının
    Biri bu taydırsa, biri o taydır.
    Quş iki qanadla uçar, yüksələr,
    Mən necə yüksəlim tək qanadımla?
    Ürəklər bu dərddən tüğyana gələr,
    Axar gozümüzdən yaş damla-damla.
    Cənablar, bir anlıq düşündünüzmü?
    Verdiyiniz hökmün ağırlığını?
    Bu hökmün dəhşəti əllimi, yüzmü?
    Biz necə götürək bu gözdağını?..
    Başı kəsiləndə bu məğrur elin
    Könül fəryadını hiss etdinizmi
    Qoca Füzulinin, igid Babəkin
    Etiraz səsini eşitdinizmi?
    Cənablar, bir damcı mürəkkəblə siz
    Düşünün, nələrə qol çəkmisiniz?
    Bir damcı mürəkkəb bir vətəndaşı
    Qanına bulayıb ikiyə böldü.
    Bir damcı mürəkkəb olub göz yaşı
    İllərlə gözlərdən axdı, töküldü.
    Min ləkə vurdular şərəfimizə
    Verdik, sahibimiz yenə “ver” – dedi.
    Lap yaxşı eyləyib doğrudan, bizə
    Biri “baran” – dedi, biri “xər” – dedi.
    Bizi həm yedilər, həm dəmindilər,
    Amma arxamızca gileyləndilər.
    Hökmü gör nə qədər böyükmüş anın.
    Möhür də basdılar varağa təkrar.
    Yox, varağın deyil, Azərbaycanın
    Köksünə dağ boyda dağ basdı onlar.
    İmzalı, möhürlü ey cansız varaq,
    Nə qədər böyükmüş qüvvətin, gücün.
    Əsrlər boyunca vuruşduq, ancaq
    Sarsıda bilmədik hökmünü bir gün.
    Ey kağız parçası, əvvəl heç ikən,
    Yazılıb, qollanıb yoxdan var oldun.
    Böyük bir millətin başını kəsən,
    Qolunu bağlayan hökmdar oldun.
    Bir eli ikiyə paraladın sən
    Özün kağız ikən paralanmadın,
    Köksünə yazıları qəlb atəşindən,
    Niyə alışmadın, niyə yanmadın?
    Araz sərhəd oldu, əsdi küləklər,
    Sular yatağında qalxdı, köpürdü.
    Üstü dama-dama taxta dirəklər,
    Çayın kənarıda səf çəkib durdu.
    Sular, sizdən təmiz, nə var dünyada?
    Ləkədən xalidir axı qəlbiniz.
    Bağrınız alışıb niyə yanmadı
    Bu çirkin əmələ qol qoyanda siz?
    Ey Araz, səpirsən, göz yaşı sən də
    Keçdikcə üstündən çölün, çəmənin.
    Səni arzulara sədd eyləyəndə,
    Niyə qurumadı suların sənin?
    Dayanıb Arazın bu tayında mən
    “Can qardaş” deyirəm, o da “can” deyir.
    Ey zaman, sorğuma cavab ver, nədən
    Səsim, yetən yerə əlim yetməyir…
    Qarışıb gözümdə, qarışıb aləm,
    Dərd dərdi doğrayır, qəm qəmdən keçir.
    Arazın üstündən keçə bilmirəm,
    Araz dərdim olub, sinəmdən keçir.
    Taxta dirəkləri torpağa deyil,
    Qoydular Füzuli divanı üstə.
    Yarıya bölündü yüz, yüz əlli il
    Gəraylı, bayatı, muğam, şikəstə.
    Dəmir çəpərləri eşqim, diləyim
    Tarixim, ənənəm üstə qoydular.
    Yarıya bölündü canım, ürəyim,
    Yarıya bölündü Arazda sular.
    Taxta dirəkləri qoydular, ax, ax!..
    Qəlbimin, ruhumun dilimin üstə,
    Biz güldük, ağladıq, yenə də, ancaq
    Bir sazın, bir telin, bir simin üstə.
    Ürəkdən ürəyə körpü? Bir dayan!
    Dərdimiz dinirsə bir sazın üstə.
    Şəhriyar yaralı misralardan,
    Körpü salmadımı Arazın üstə?!
    Bu taydan o taya axışdı sel tək
    Gözə görünməyən könül telləri.
    Bu selin önünü nə çay, nə dirək,
    Kəsə bilməmişdir yüz ildən bəri.
    Ağalar bilmədi birdir bu torpaq
    Təbriz də, Bakı da – Azərbaycandır,
    Bir elin ruhunu, dilini ancaq
    Kağızlar üstündə bölmək asandır.
    Böl, kağız üstündə, böl, gecə-gündüz,
    Torpağın üstünə dirəklər də düz,
    Gücünü, əzmətini tök də meydana,
    Qoşundan silahdan sədd çək hər yana.
    Torpağı ikiyə bölərsən, ancaq
    Çətindir bədəni candan ayırmaq!
    Ayırmaq kimsəyə gəlməsin asan,
    Bir xalqın bir olan dərdi-sərini.
    O taydan bu taya Mustafa Payan
    Oxuyur Vahidin qəzəllərini.
    Dolandı zəmanə, döndü qərinə,
    Şairlər od tökdü yenə dilindən.
    Vurğunun o həsrət nəğmələrinə
    Şəhriyar səs verdi Təbriz elindən:
    “Heydər baba, göylər qara dumandı.
    Günlərimiz bir-birindən yamandı.
    Bir-birizdən ayrılmayın, amandı,
    Yaxşılığı əlimizdən aldılar,
    Yaxşı bizi yaman günə saldılar.
    Bir uçaydım bu çırpman yelinən,
    Qovuşaydım dağdan aşan selinən,
    Ağlaşaydım uzaq düşən elinən,
    Bir görəydim ayrılığı kim saldı,
    Ölkəmizdə kim qırıldı, kim qaldı”.

    1959

  • Süleyman RÜSTƏM.”Təbrizli Analar”

    116

    Mən təbrizli analara bələdəm,
    Fəxrimdir bu əziz, qoçaq analar.
    Körpəsinin beşiyinin başında,
    Sübhə qədər qalar oyaq analar.

    Məhəbbəti çiçəklənər ilk gündən,
    Zərrə bezməz öz analıq yükündən.
    Balasına namərdliyi kökündən
    Saf südüylə edər yasaq, analar.

    Hər kəlməsi, hər sözü gül qoxuyar,
    Laylasını diləklərdən toxuyar.
    Ürəklərdən keçənləri oxuyar
    Kitab kimi varaq-varaq, analar.

    Xata çıxsa övladının əlindən.
    İnsanlara ziyan dəysə dilindən,
    Üz döndərsə vətənindən, elindən
    Kandarına basmaz ayaq, analar.

    Ta əzəldən dar günündə ellərin,
    Qarşısına sinə gərər sellərin.
    Nəfəsini kəsər qara yellərin,
    Dayaqlara olar dayaq, analar.

    Qan axarkən Təbrizdə su yerinə,
    Döyüşlərdə ürək verər ərinə.
    Nalə çəkib, şəhidlərin qəbrinə
    Güllər səpər qucaq-qucaq, analar!

  • Süleyman RÜSTƏM.”Təbrizim”

    116

    Baxdıqca hüsnünə doymayır gözüm,
    Təbrizim, Təbrizim, gözəl Təbrizim!

    Qoymaram yadları girsin qoynuna,
    İzin ver qolumu salım boynuna!
    Sənin bayramına, sənin toyuna
    Dili bir, qanı bir qardaşın gəlib,
    Dərdinə aşina sirdaşın gəlib.

    Sən çıxdın qarşıma duzla, çörəklə,
    Bağından dərdiyin güllə, çiçəklə,
    İkiyə bölünməz saf bir ürəklə,
    Təbrizim, Təbrizim, aman Təbrizim,
    Yox olsun başından duman, Təbrizim!

    Qədrini ayrılıq çəkənlər bilər,
    Hicranda göz yaşı tökənlər bilər,
    Ömrünə qaranlıq çökənlər bilər,
    Bağından gül-çiçək dərdim, Təbrizim,
    Yenə təzələndi dərdim, Təbrizim!

    Nə qəşəngdir yol boyunca söyüdlər,
    Söyüdlərin kölgəsində igidlər
    Babalardan dinləyirlər öyüdlər,
    Coşur damarlarda qanı, Təbrizim,
    Yoxdur bu mərdlərin sanı, Təbrizim!

    Ağlasan ağlaram, gülsən gülərəm,
    Yaşasan yaşaram, ölsən ölərəm,
    Varımı səninlə yarı bölərəm,
    Gəl bir də üzündən öpüm, Təbrizim!
    Başına gül-çiçək səpim, Təbrizim!

    Nədir o, mənalı, dərin baxışlar?
    Nədir gözlərindən yağan yağışlar?
    Nədir qəlbindəki payızlar, qışlar?
    Yetimtək boynunu burma, Təbrizim!
    Məlul-məlul baxıb durma, Təbrizim!

    Sənin çiçəyinə, gülünə qurban!
    Mənə qardaş deyən dilinə qurban!
    Vətəninə qurban, elinə qurban!
    Baxdıqca hüsnünə doymayır gözüm,
    Təbrizim, Təbrizim, gözəl Təbrizim!

  • Qızıldan dəyərli zamanımız

    12825543_546471318868520_984794359_n (1)

    Zaman insan üçün çox dəyərli nemətlərdən biridir. Hətta belə deyim var ki, “itirilən zaman geri qayıtmır”. İnsan bir çox şeyləri bərpa edə bilər, ancaq itirilən zamanı deyil. Ancaq zaman bu qədər həyati əhəmiyyətə malik ikən bir çox insan – uşaqdan tutmuş qoca insanlara qədər zamanının dəyərini bilmir. Zamana elə yanaşırlar ki, sanki zaman bitməz-tükənməzdir və onlar istədiyi kimi bu zamandan istifadə edə bilərlər. Bu cür insanlar zamana çox adi baxır, nəinki zamanı dəyərləndirmək haqqında düşünürlər, hətta vasitələr axtarırlar ki, zamanlarını necə öldürsünlər. Çox təəssüf ki, son zamanlar bu cür hadisələrin çox tez-tez şahidi oluruq.
    Texnologiyanın çox yüksək inkişaf etdiyi dövrdə yaşayırıq. Texnoloji imkanlar sayəsində insanların həyatı çox rahatlaşıb və daha çox boş zaman qazanıblar. Demək olar ki, hər kəsin evində kompüter, telefon, paltaryuyan, qabyuyan və s. kimi vasitələr var. Əvvələr ev işləri üçün xanımların nə qədər vaxtı gedirdi. Eləcə də telefonu götürək. Bir neçə on il bundan əvvəl insanlar əlaqə saxlamaq üçün məktublaşırdılar. Bir yerdən başqa yerə məktub çatdırmaq üçün neçə gün lazım olurdu. İndi isə, demək olar ki, hər kəsin ən azı bir mobil telefonu var və istədiyi insanla bir neçə saniyə ərzində ünsiyyət saxlaya və sözünü çatdıra bilər. Bəs texnoloji inkişaf sayəsində insanlar qazandıqları bu zamanı necə dəyərləndirirlər? Qazandıqları zamandan faydalı istifadə edə bilirlərmi?
    Görünən odur ki, insanlar zaman qazandıqca vaxtlarını dəyərləndirmək əvəzinə, zamanlarını öldürürlər. Məsələn, götürək metrodakı insanları. Yəqin ki, bir çoxunun buna şahid olmusunuz. Demək olar ki, hər bir insanın əlində bir telefon – həm gənclər, həm uşaqlar, həm yaşlılar – oyun oynayırlar. Hər şeyi unudaraq, bütün diqqətlərini telefona verərək o oyunu necə udacaqlarını düşünürlər. Yaxud da telefon, kompüter vasitəsilə əksər insanlar sosial şəbəkələrdən istifadə edirlər. Bəs burada məqsəd nədir? Ya insanlar boş yerə tanış olmaq üçün dost axtarırlar, ya ona-buna mənfi şərhlər yazaraq insanları təhqir edirlər … Bundan başqa, evdəki bir çox xanımları götürək, bayaq sadaladığım ki, paltaryuyan, qabyuyan, paltarqurulayan kimi bir çox nemətlər sayəsində qazandıqları vaxtları onlar da boş yerə sərf edirlər.
    Bir çox xanımlar televiziyalardakı mənasız, insana heç bir əxlaqi tərbiyə aşılamayan seriallara, yaxud da proqramlara baxaraq vaxtlarını keçirirlər. O proqram qurtarıb bu kino başlayır, bu kino qurtarıb o biri başlayır …. və beləcə baxırlar ki, o gün bitib. Bir çox baxıdıqları verilişlər və kinolar nəinki insana yaxşı yöndə nəsə qazandırır, hətta insanlara sevgisizlik, nifrət, qəddarlıq, eqositlik, qısqanclıq aşılayır. Bu cür şeyləri izləyən insanlar da o əxlaqı həyatlarına tətbiq edirlər. Məsələn, son zamanlar diqqət edirəm bir çox seriyalı kinolara: qadınları duyğusal, uşaq kimi məsuliyyətsiz hərəkət edən, hər hadisədən təsirlənən, aciz, hər zaman həyat yoldaşına və ya sevgilisinə sığınan, tez-tez ağlayan, küsən, nəyi nə üçün istədiyi bilinməyən insan kimi göstərirlər; kişiləri isə sərt, soyuqqanlı, sevsə də, sevgisini bildirməyən, hislərini gizlədən insan kimi təqdim edirlər. Bunu da insanlara elə gözəl bəzəyib göstərirlər ki, sanki “yaxşı” insan belə olmalıdır. Bəs bu təlqinlər hansı məntiqə sığır? Niyə qadınlar aciz, hər hadisədən təsirlənən olmalıdır ki, yaxud da kişlər elə duyğusuz? Kişi də, qadın da bərabərdir, hər ikisi gözəl əxlaq göstərməklə məsuliyyət daşıyır. Qadınlar da güclü iradəli, problemli hadisələrə çıxış yolu gətirən, çox ağıllı ola bilərlər, yaxud da kişilər də sevgi dolu, mərhəmətli, istiqanlı ola bilərlər. Kim qadınlar və kişilər bu xarakteri uyğun bilib onlara belə həyatı təlqin edir? Sonra da insanlar arasında sevgisizlik, mərhəmətsizlik hakim olur. İnsanlar nə qədər nemət içində olsalar da, şükür etməyi bacarmırlar və o kinolardakı həyatı yaşayaraq xoşbəxt olacaqlarını sanırlar və əlbəttə ki, ola bilmirlər. Allah bir Quran ayəsində qadının da, kişinin də gözəl əxlaq göstərməkdə eyni məsuliyyət daşıdığını belə bildirir:
    Mömin olaraq yaxşı iş görən kişi və qadınlara əlbəttə gözəl həyat bəxş edəcək və etdikləri ən yaxşı əməllərə görə onları mütləq mükafatlandıracağıq. (Nəhl surəsi, 97)
    İnsanların zamanını öldürmək işində məşhur olan yerlərdən biri də çayxanalardır. İnsanlarla dolu olan, siqaret çəkildiyi, səs-küylü, domino, nərdtaxta oynanaraq keçirdikləri vaxt. Bu cür məkanları həm şəhərlərimizdə, həm də kəndlərimizdə görə bilərik. Kişilər burada başlarını elə qatırlar ki, sanki hər şeyi unudub orada qarşıdakı insanı məğlub etməklə qəhrəmanlıq edirlər.
    Yuxarıda insanların necə vaxtlarını itirdiklərinə aid sadəcə bir neçə nümunə verdim. İnsanların bir çoxu zamanın nə qədər dəyərli olduğunu bilmir. İtirilən zaman heç vaxt geri qayıtmır. Allah bizə bir neçə on ildən ibarət yaşayacağımız ömür bəxş edir. Elə insan tanıyırsınızmı ki, o insan ömürlük yaşasın. Hər kəs bir gün mütləq öləcək. Odur ki, zaman uzun görünsə də, çox dəyərlidir, ən dəyərli nemətlərdən biridir. Keçmişə baxanda illərimizin necə sürətlə ötdüyünü görürük. Qızıl ustaları qızılın necə dəyərli olduğunu bildikləri üçün qızılın tozunu belə atmırlar, ondan da istifadə edirlər. Zaman isə qızıldan da qiymətlidir. Hər saniyəmiz, hər dəqiqəmiz, hər saatımız çox qiymətlidir. “Zamanımızı necə öldürək əvəzinə, zamanımızdan necə istifadə edək”, – deyə düşünməliyik. Bir də zamanı öldürərək özlərinə müvəqqəti əyləncə axtaran insanlar da əsla bundan xoşbəxt olmurlar. O əyləncələri də çox qısa olur, vicdanən də çox narahat olurlar. İnsan bir də itirdiyi zaman əvəzinə, nələr qazana biləcəyini düşünməlidir. Məsələn, metroda kitab oxuya bilərik, önəmli hadisələr haqqında düşünə bilərik, bizə ehiyacı olan insanlara kömək edə bilərik, Allaha dua edə bilərik, dünyagörüşümüzü, elmimizi artırarıq, əksik yönlərimiz üzərində düşünüb onları necə düzəldəcəyimizi fikirləşərik və s … Zamanın bir gün bitəcəyi an vardır, önəmli olan isə o an zamanı Allah qatında zamanımızın hesabını verə bilək inşaAllah.

  • Bahar gəlir…

    http://s008.radikal.ru/i303/1603/51/a8f939b0ec02.jpg

    Yurdumuza bahar gəlir – allı-güllü, yaşıl örpəkli bahar. Qədimdən üzü bəri insanlar yazın gəlişini səbirsizliklə gözləyiblər. Yazda təbiətin yaşıl örtüyə bürünməsi, ağacların yarpaqlaması, meyvə ağaclarının çiçəklənməsi, yaşıllıqlar arasında müxtəlif rəngli və xoş ətirli çiçəklərin boy göstərməsi əsrlərdən bəri insanlara əsrarəngiz təsir bağışlayıb.

    Bu il Azərbaycan ərazisinə bahar martın 20-də Bakı vaxtı ilə təxminən saat 08:30 radələrində qədəm qoyacaq.

    Martın 19-da Günəş səmanın cənub yarımkürəsindən şimal yarımkürəsinə keçid edəcək. Həmin an Günəş Yerin hərəkət müstəvisi ilə Yerin ekvator müstəvisinin kəsişdiyi nöqtədə olacaq. Bu nöqtəyə astronomiyada “yaz bərabərliyi nöqtəsi” deyilir.

    Günəş həmin nöqtədə olanda gecə və gündüz bərabərliyi qeydə alınacaq. Həmin andan şimal yarımkürəsində astronomik bahar başlayır və bu, iyunun 21-dək davam edir.

    Mənbə:

  • Rafiq ODAY.”Sənə söz verdiyim şeir”

    rafiqoday

    Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin Sumqayıt şəhər təşkilatının sədri,
    ”Möhtəşəm Azərbaycan” müstəqil ictimai-siyasi, ədəbi-bədii qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
    ”Qızıl qələm”, “Həsən bəy Zərdabi”, “Qafqaz-Media” mükafatları laureatı,
    Əməkdar jurnalist

    İstedadlı şairə, mənimçün çox doğma olan Adilə Nəzərə
    Neçə gündü qələmin ucunda
    əsim-əsim əsir,
    titim-titim titrəyirdi
    sənə söz verdiyim şeir.
    Bir əlçim bulud kimi,
    Bir sınıq umud kimi,
    Dünyanın pərsəng daşı kimi,
    Bir damla göz yaşı kimi,
    Kəsdirmişdi vərəqin başının üstünü.
    Sanki ağ vərəqə düşüb
    qara taleli olacağından,
    Ömürlük bir küncdə
    qalacağından qorxurdu.
    Qorxurdu ömrünün
    azlığından,
    Fikirlərin
    dayazlığından,
    Kağızın məsum-məsum
    üzünə baxan
    bəyazlığından.
    Sanki
    əgər üzümü qara edəcəksənsə,
    mənə toxunma,
    İncitmə hisslərin, duyğuların
    pak ruhunu deyirdi…
    …Bir tərəfdən də
    “yaz”, “yaz” deyən ilhamım
    içimdə üsyan qaldırmışdı.
    Şeir başa çatanda
    göz yaşlarım artıq
    ovcumu doldurmuşdu.
    Bu bir ovuc göz yaşını
    şərbət kimi çəkdim başıma,
    Sonra da son nöqtəni qoyub,
    Yol aldım
    Pərən-pərən düşmüş
    arzularımın,
    ümidlərimin dalınca –
    üzü sonsuzluğa doğru…

  • “Qızıma yazdığım məktub”

    Salam, qızım,

    İlk sözüm sənə, “Bağışla, məni”dir. Niyəsini zamanla anlayacaqsan… Küsgünsən, məndən ayrılıqda, uzaqda çəkdirdiyin şəkillərə baxıram, göndərilən audiosəslərə qulaq asıram, videogörüntülərdə görürəm səni… Mənim kimi üzün gülmür, qapanmısan, kədərlisən… Mənim kimi insanlardan uzaqlaşırsan, kövrəksən, küsgünsən, fikir içindəsən, kədərli düşüncələr dünyasındasan, xəyallardasan, yoxsa mənli xatirələrində, bilə bilmirəm…

    İtirmişəm səni, inamımı, sevincimi, xoşbəxtliyimi, ümidimi, səninlə qovuşacağım günə ümidimi itirmişəm artıq, gücümü itirmişəm, mübarizəm dayanmışdır…

    Bağışla ki, məndən öyrənəcəyin, nümunə götürəcəyin az şeylər olacaq, ana kimi nümunə olmadım, ideal, mükəmməl olmadım…

    Məndən ana olmağı, övlad sevgisini və ailənin dəyərini bilməyi öyrənə bilmədin… Qadın olmağı, sevməyi, sevilməyi, kişilərlə anlaşmağı, insanlarla dil tapmağı öyrənmədin… İnsanlardan, səni sevməyənlərdən qorunmağı, dostu, düşmənini tanımağı öyrənə bilmədin məndən…

    Çox şey öyrədəcəkdim, çox şeyi öyrənməli idin, yarımçıq qaldı…

    Nə uşaqlığın oldu, nə gələcəkdə gəncliyin olacaq xoşbəxt insan kimi… Yarım qalacaqsan hər zaman, atılmış hiss edəcəksən özünü… Nifrət edəcəksən mənə… Unudacaqsan məni… Sevməyəcəksən…

    Yazdıqlarım qalacaq səhifəmdə, yazılarımda, kitabımda, sənsə istəsən, tapsan, dilimizi unutmasan, oxuyarsan…

    Anlayarsan, ana içində necə əzab çəkir, ağlayır… Niyə yeni həyat qura bilmir… Anan da sənin kimi yarım qalıb, yarımçıqdır…

    Bilirəm, hər bir qız anasına oxşamaq istəyər, sənsə uşaq vaxtından məni itirmisən, nə simam qalıb yaddaşında, nə səsim… Görsən, bəlkə heç tanımazsan…

    Bilirəm, ana daha önəmlidir qız övladı üçün, bilirəm, amma neyləyim belə alındı…

    Bəlkə də tələsdim, səni doğmağa, səni arzulamağa, bəlkə də doğulmalı deyildin belə tez… Şans verməliydik ailəmizə, bir-birimizi tanımağa atanla özümə…

    Amma peşiman deyiləm, səni mən sevdim, səni mən istədim, sən özün doğuldun, doğulduğun andan sərbəst idin… Sevgidən doğuldun, sevilərək doğuldun, sonra isə dağıldı hər şey, məhv oldu… Mən də günahkaram…

    İstəyirdim, oğlum deyil, qızım olsun…

    Uzun saçlarımla oynayacaq, barmaqları ilə qarışdıracaq, üzümü çevirib yanağımdan öpəcək, oynayacaq mənlə bir qızım olsun…

    Bir qızım olsun, özüm böyüdüm sevərək onu, ana südü verim, sağlam olsun deyə…

    Qızım olsun, öyrədim ona həyatı…

    Bir qızım olsun, çantamı dağıtsın, kosmetikamı yaxsın üz-başına, əllərinə, sonra keçsin ayna önünə, desin “Ana, bax, necəyəm? Böyümüşəm?!”

    Bir qızım olsun, geyinsin balaca ayaqlarına böyük olan ayyaqqabılarımı, işdən evə gələndə baxsın əlimə ki, anam mənə bu gün nə alıb, qucaqlayıb, öpsün, buraxmasın məni…

    Bir qızım olsun, paylaşım onunla yaşadığımı, ən yaxın rəfiqəm olsun, ağladığım zaman təsəllim, sevincim, fərəhim olsun…

    Bir qızım olsun, biliyimi, yaradıcılığımı, istedadımı ötürüm ona, baxım, uğurlarına, sevinim, fəxr edim onunla…

    Bir qızım olsun, pis anımda ağladığımda, qalmasın kənarda, qucaqlasın məni, silsin göz yaşlarımı, “Ana, ağlama, səni sevirəm” desin mənə…

    Bir qızım olsun, nazlı, ağıllı, sevimli, gözəl, lap sənin kimi…

    Bir qızım olsun, saçları uzun olsun, zahirən mənə oxşasın, atan da desin ki, “Anana oxşamısan qızım, anan kimi çox gözəlsən!”

    Bir qızım olsun, yatanda qucaqlayıb yatsın, yuxuya getsin, buraxmasın məni daha…

    Bir qızım olsun, səhər işə gedəndə, gəzməyə çıxanda, aynaya baxıb, makiyaj edəndə, nəm salfetkaya silsin makiyajımı, gülərək desin “Çəkmə onu, sən hamıdan onsuz da gözəlsən, ana!”

    Bir qızım olsun, qadınlıq məktəbini keçsin, qadın olmağı öyrənsin, qız olmağı öyrənsin, insan olmağı öyrənsin…

    Bir qızım olsun, gəzməyə sevinərək çıxsın mənimlə, tutsun əlimi, buraxmasın, yorulanda gəlsin qucağıma, bir də düşməsin qucağımdan…

    Bir qızım olsun, kitabları görsün mağazada, aldırtsın, sonra desin, “Bu kitabı oxu mənə”…

    Bir qızım olsun, sirdaşım olsun, paylaşsın sevincini də, kədərini də… Ağlayanda ağlasın, güləndə mənlə gülsün…

    Bir qızım olsun, ağlatsın məni uğurlarıyla, qələbələriylə, sevinciylə…

    Bir qızım olsun, sevməyi öyrənsin, sevilsin, ailə qursun, ərə verim onu sevdiyi kəsə… Bir nəvə versin mənə, bir qız nəvəsi…

    Bir qızım olsun, başqa qadına deyil, mənə “Ana, səni sevirəm” desin…

    Arzularım gerçək oldu, istədiyimi verdi Allahım, səni verdi mənə… Qədrini bilmədim nə sənin, nə də ki, arzularımın…

    Mənə qalan səndən qalan xoş xatirələrdir. Qızım, sənin üçün çox darıxıram…

  • “10 Yaşın mübarək”

    12721546_1750630361832797_1096340487_n

    Elm və texnologiyanın inkişaf etdiyi bir dövrdə insan amili üçün ən ümdə duran ali vəzifələrdən biridə təlim və tədrisdi.Dövlət ailədən başladığı kimi hər birimizin cəmiyyətimizə savadlı kadr kimi yetişməmizdə ikinci ailəmiz olan təhsil ocaqlarımızın payına düşür. Bu il 10 yaşını qeyd edəcək belə təhsil ocaqlarından biridə boz dağın ətəyində yerləşən Mingəçevir Turizm Kollecidi.
    Mingəçevir Turizm Kolleci Azərbaycan Respublikası Nazirlər Kabinetinin 13fevral 2006-cı il tarixli 45nömrəli qərarı və Azərbaycan Respublikası Mədəniyyət və Turizm Nazirliyinin 10aprel 2006-cı il tarixli 101 nömrəli əmri əsasında fəaliyyətə başlamışdır.
    Kollecdə 12 ixtisas üzrə 2000-dən çox tələbəyə subbakalavr dərəcəsi verərək dövlətimiz və xalqımız üçün savadlı gənc kadrlar yetişdirir
    Bü gün böyük fərəh və iftixarla deyə bilərəm ki, yüksək standarlara cavab verə biləcək yüksək kadr potensialına malik bu təhsil ocağının tələbəsi olmuşam.
    Mingəçevir Turizm Kollecinin az yaşına olmasına baxmayaraq bu 10 il ərzində kollecin direktoru istəkli ziyalımız, iqtisad elmlər doktoru professor əyyub əyyubovun uğurlu təhsil siyasətidi ki, bu günə kimi kollec bir çox beynalxalq uğur və nailiyyətlərə imza atıb.
    Hər bir gəncin arzusu olduğu kimi mənimdə arzum təhsil alıb dövlətimə və xalqıma savadlı kadr kimi yetişməyiydi.
    Allahıma şükürlər olsun ki, həyatımda bu arzuya və uğura nail oldum
    2008-ci ildə 9 illik təhsil bazasından sənədlərimi Mingəçevir Turizm Kollecinə verərək “Ibtidai təhsil” fakultəsinə qəbul oldum. Kollecə qəbul olunandan sonra kollecdə ilk tanıdığım şəxs direktor müavini gözəl ziyalı və səmimi insan yazıçı-publisist əşrəf əsgərov oldu.
    Kollecdə oxuduğum müddətdə təhsilimdən başqa ən böyük uğurum və nailiyyətim kollecdə yaxşı tələbə və müəllim dostlar qazanmağım oldu.
    Elə bu dostluğun bəhrəsidi ki, bu günə kimi dostluq etdiyim həmin kollecin Kadrlar şöbəsinin müdiri dəyərli dostum və əziz qardaşım Seyid Tacəddin əyyubovla hələ tələbə olduğum zamanda Tələbə Gənclər Təşkilatının üzvləri ilə birgə öz ənənə şəklini almış və indiyədək qorunan, hər bayramlarda Mingəçevir şəhərində yerləşən “Uşaq Nevroloji Sanatoriyasında” oln kimsəsiz uşaqlara bayram azuqələri aparıb bayramların təbrik edirdik.
    Təhsil aldığım müddətdə yaradıcılıqlada məşğul olaraq dövri mətbuatda bir çox şeir və publisistik məqalələrimlə çıxış etmişəm. Azərbayacan Yazıçılar Birliyi Mingəçevir bölməsinin üzvüyəm.
    Bu yay Orxan Nəşriyyatında şeir və publisistik məqalələrimdən ibarət “Sevgidir yaşadan məni” adlı ilk şeir kitabım işıq üzü görüb.
    Yaxın bir zamanda isə “Illərdən gələn soraq” adlı ikinci kitabım işıq üzü görəcək.
    Bu gün öz ixtisasım üzrə pedaqoji fəaliyyətlə məşul olmasamda hazırda Kəlbəcər rayon su-kanal idarəsində əmək fəaliyyətiylə məşğulam.
    Sonda qeyd etmək istərdim ki, bu günə kimi hər qazandığım uğurun və nəaliyyətimin səbəbkarı 4 il ərzində təhsil aldığım Mingəçevir Turizm Kolleci olub.
    10 Yaşın mübarək əziz kollecim.
    O, gün olsun bundan böyük uğurlara imza atmaq əzmiylə.
    100 Yaşa!

    12722137_1750630725166094_634454701_n

    Əli MUSA,
    Mingəçevir Turizm kollecinin məzunu
    15 mart 2016-cı il

  • Novruz bayramı münasibətilə Azərbaycan xalqına təbrik

    president

    Hörmətli həmvətənlər!

    Sizi əziz Novruz bayramı münasibətilə ürəkdən təbrik edir, hər birinizə bahar əhvali-ruhiyyəsi, cansağlığı və gələcək işlərinizdə uğurlar arzulayıram.

    Azərbaycan torpağında çox qədim kökləri olan, uzaq keçmişlərdən xalqımızın mənəvi həyatının ən dərin qatlarına nüfuz edən və zamanın sınaqlarından günümüzədək uğurla çıxan Novruz bayramı ənənəvi dəyərlər sistemimizin təşəkkülündə müstəsna əhəmiyyətə malikdir. Əcdadlarımızın müqəddəs yadigarı kimi bu bayram təbiətin ilahi nizamına ehtiramın aydın ifadəsidir. Zəngin mənəviyyatımız və düşüncə dünyamız, yüksək əxlaqi keyfiyyətlərimiz və həyata nikbin baxışımız Novruz mərasimlərimizdə bütün rəngarəngliyi ilə dolğun təcəssümünü tapmışdır. İctimai-siyasi və ədəbi-mədəni fikir tariximizin görkəmli şəxsiyyətləri milli varlığımızın ayrılmaz parçası saydıqları bu bayrama həmişə xüsusi münasibət bəsləmişlər.

    Yaz bayramı tükənməz yeniləşdirici gücü sayəsində ən çətin vaxtlarımızda belə gələcəyə inamımızı zəifləməyə qoymamışdır. O, Azərbaycan xalqının özünüdərk məfkurəsini qorumaqla ötən əsrin sonlarına doğru milli dövlətçilik idealımıza yenidən qovuşmağımızda mühüm rol oynamışdır. Novruzun rəsmi bayram statusu alması və artıq iyirmi beşinci baharını yaşayan Odlar diyarında ümumxalq bayramı səviyyəsində geniş qeyd olunması müstəqilliyimizin nailiyyətlərindəndir. Sivilizasiyaların qovuşuğundakı multikultural mühitli ölkəmizin müxtəlif mədəniyyətlərə mənsub insanlarını daim ünsiyyətə çağıraraq xoş münasibətlər bərqərar etmiş və dostluq, qardaşlıq əlaqələrini daha da gücləndirmiş Novruz bayramında tolerantlığın həqiqi təntənəsi vardır.

    Bahar bayramının ali bəşəri duyğuların daşıyıcısı olaraq YUNESKO tərəfindən ümumdünya qeyri-maddi mədəni irsinin inciləri sırasına daxil edilməsi hər bir azərbaycanlının qəlbini iftixar hissi ilə doldurur. Mən azərbaycançılıq məfkurəsi işığında sıx birləşməklə bayramı ölkəmizin hüdudlarından kənarda bizimlə bərabər qarşılayan soydaşlarımıza firavanlıq, əmin-amanlıq və ruh yüksəkliyi arzu edirəm.

    Həmrəyliyimizin rəmzi bu bayram qoy hər evə xoş ovqat gətirsin, hər ocağa bol sevinc, ruzi-bərəkət bəxş eləsin.

    Novruz bayramınız mübarək olsun!

    İlham Əliyev
    Azərbaycan Respublikasının Prezidenti

    Bakı şəhəri, 16 mart 2016-cı il.

    http://www.president.az

  • Sumqayıtda “Sazlı-sözlü novruzum” tədbiri keçirilib

    1458045550_yenisumqayit.az-2

    Martın 15-də Sumqayıtın Tarixi Muzeyində Novruz bayramı münasibətilə “Sazlı-sözlü novruzum” adlı tədbir keçirilib.

    Sumqayıt şəhər Mədəniyyət və Turizm idarəsinin mətbuat xidmətindən “Yenisumqayit.az”a bildirilib ki, tədbirdə Azərkimya İB-in Müşahidə Şurasının sədri, millət vəkili Muxtar Babayev, Qızıl Aypara Cəmiyyəti Sumqayıt bölməsinin sədri Mətanət Məhərrəmova, SDU-nun müəllim və tələbə heyəti, şəhər ictimaiyyətinin nümayəndələri iştirak edib.

    Öncə Muzeyin direktoru Olya İslamova tədbir iştirakçılarını bayram münasibətilə təbrik edərək xoş arzularını çatdırıb. Daha sonra Millət vəkili Muxtar Babayev çıxış edib. “Novruz sülh, əminamanlıq, bahar təravətli, ruzi bərəkət dolu bayramıdır” deyən millət vəkili qədim tarixi köklərə söykənən, milli mənəvi dəyərlərimizi özündə ehtiva edən belə bir bayramın məhz Sumqayıtın Tarixi Muzeyində təşkil olunmasını yüksək qiymətləndirib. Digər çıxış edənlər, SDU-nun müəllim və tələbələri, Ə.Kərim adına “Poeziya” klubunun direktoru İbrahim İlyaslı Novruz bayramının tarixindən, o cümlədən bayramın atributu sayılan aşıq sənətinin inkişafı haqqında məruzə edib.

    F.Əmirov adına Uşaq Musiqi Məktəbinin müəllimləri Qönçə Kərimova, Gülbəniz Əsədova, N.Nərimanov adına Mədəniyyət Mərkəzinin “Pöhrə” Uşaq Aşıqlar ansamblının yetirmələri – Mahmud Qazaxlı, Arif Qurbanov, Əlövsət İmranov, Anar Laçınlı və Ceyhun Hüseynovun ifaları tədbirə xoş ovqat qatıb.

    Qeyd edək ki, tədbirdə “Türbət” Mədəniyyət Mərkəzinin rəhbəri Xatirə Tapdıqovanın əl işlərindən ibarət sərgi nümayiş olunub. Sərgidə “Muğam”, “Aşıq” sənəti atributları, “Xalçaçılıq”, “Misgərlik” sənəti nümunələri, o cümlədən Azərbaycanın milli geyim nümunələri nümayiş olunub.

    http://yenisumqayit.az/

  • Qubadlılılar baharın gəlişini Sumqayıtda qeyd etdilər

    Bu il də qubadlılılar Novruz bayramını qeyd etmək üçün köçkünlərin kompakt məskunlaşdıqları ərazidə, Sumqayıt şəhərindəki 42-ci məhəllədə yerləşən 10 saylı peşə liseyinin həyətinə yığışmışdıar.
    Tədbirdə Qubadlı Rayon İcra Hakimiyyətinin başçısı Malik İsaqov, rayonun idarə, müəssisə və təşkilatların rəhbərləri, ictimaiyyət nümayəndələri iştirak edirdilər. Bayram şənliyindən öncə yandırılmış tonqal ətrafında məcburi köçkünlərlə görüşən rayon icra hakimiyyətinin başçısı Malik İsaqov onları bayram münasibətilə təbrik etdi. Qeyd etdi ki, Novruz ümumxalq bayramı kimi uzun əsrlərdən bəri yurdumuzun hər bir guşəsində müxtəlif el şənlikləri və mərasimlərlə qarşılanır. Tanrıya, kainatın nizamına və ana təbiətə sonsuz sevginin parlaq ifadəsi olan bu bayramın qədim ənənələrinin bütün rəngarəngliyi ilə qorunub saxlanılması Azərbaycan xalqının öz tarixi-mədəni keçmişinə yüksək ehtiramını və milli-mənəvi dəyərlərə dərin bağlılığını nümayiş etdirir. Bu bayramda kimsəsizlərə, ehtiyacı olanlara, ahıl insanlara baş çəkmək, onlara bayram sovqatı vermək savab hesab edilir.
    Tədbirdə çıxış edən sakinlər ümummilli lider Heydər Əliyevin siyasətinə daim sadiq qaldıqlarını, Prezident İlham Əliyevi hər zaman dəstəklədiklərini bildirdilər. Belə bir inam ifadə edildi ki, tezliklə dövlət başçısının apardığı siyasət nəticəsində torpaqlarımız işğaldan azad ediləcək və belə çərşənbə tonqalları hər kəsin öz yurdunda, öz həyətində alovlanacaq.
    Müğənnilərin oxuduqları mahnılar, Novruzun simvolu olan Kosa və Keçəlin, kəndirbazın çıxışları tədbirə xüsusi rövnəq verdi.

    http://www.azerbaijan-news.az

  • Bayram tətili günlərində uşaqları musiqili-əyləncəli proqram gözləyir

    Heydər Əliyev Sarayı bayram tətili günlərində uşaqları maraqlı, musiqili-əyləncəli proqram ilə sevindirəcək.

    Sarayın mətbuat xidmətindən AZƏRTAC-a bildirilib ki, Novruz bayramı münasibətilə martın 22-23-də sarayın səhnəsində möhtəşəm bayram konserti keçiriləcək. Hər il olduğu kimi, Novruzun sevilən personajları Kosa və Keçəl, Bahar qız şənliyin əsas simaları olacaqlar. Sevimli qəhrəmanlar uşaqlara Novruz bayramı, baharın gəlişi, çərşənbələr və digər adət-ənənələr haqda məlumat verəcək, müxtəlif oyunlar keçirəcəklər.

    Bundan əlavə, uşaqlar Keçəl və Kosanın məzəli deyişmələrindən ibarət səhnəcikləri, rəqs kollektivlərinin ifasında milli və müasir rəqsləri, illüziya şousunu və musiqili qonaqların çıxışını izləyə biləcəklər.

    Biletləri şəhərin kassalarından əldə etmək olar.

    http://www.azerbaijan-news.az

  • Rahilə DÖVRAN.Yeni şeirlər

    rxd

    Şairə-jurnalist-publisist
    Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,
    “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı,

    POEZİYA HEYRANI

    Yaranmışam gərdişindən dünyanın,
    Çalışmışam nəbzin tutam zamanın.
    Dərk etmişəm dəyərini hər anın,
    Şeiriyyətəm ruhu, canı, həm qanı,
    Mən Dövranam, poeziya heyranı.

    Allahıma, Quranıma, düz andım,
    Qəlbdən süzən hər kəlməmi, düz sandım.
    Dövran adın, qələmimlə qazandım,
    Qəzəllərim bülbüllərin fəqanı,
    Mən Dövranam, poeziya heyranı.

    Vətən, Ana ətirlidi, hər sözüm,
    Şeiriyyətdə öz cığırım, öz izim.
    İstərəm hey könüllərə gül düzüm,
    Doğma yurdda vəsf edərəm hər yanı,
    Mən Dövranam, poeziya heyranı.

    Qoşma, təcnis,müxəmməsim,bayatım,
    Bölgüm, hecam,qafiyələr həyatım.
    Hər misramda, var “Koroğlu”m, “Qırat”ım,
    Namərdlərə dar edərəm meydanı,
    Mən Dövranam, poeziya heyranı.

    Təbb, ilhamım Günəşimdir, Ayımdır,
    Parlaq qələm, Yaradandan payımdır.
    Can sirdaşım, əhli- qələm, tayımdır,
    Yalın əllə parçalayar qayanı,
    Mən Dövranam, poeziya heyranı…

    İLAXIR ÇƏRŞƏNBƏ

    Çərşənbə qucanda doğma elləri,
    Səmtini dəyişər səmum yelləri.
    Titrər könüldəki duyğu telləri,
    Ilaxır çərşənbə, son çərşənbədə.

    Açar Novruzgülü, cəsur Qardələn,
    Bənövşə naz satar, baxar köndələn
    Butadır, qönçədir, gözə xoş gələn,
    Ilaxır çərşənbə, son çərşənbədə.

    Bəzənər incəbel, yaşıl səməni,
    Haylayar ardınca çölü, çəməni.
    Nərgizlər pardaqlar, qönçə düyməni,
    Ilaxır çərşənbə, son çərşənbədə.

    Novruzu, Baharı pişvaza dura,
    Şor qoğal, paxlava, həm şəkərbura.
    Gözəllər kökəyə naxış, gül vura,
    Ilzxır çərşənbə, son çərşənbədə.

    Çıxar qız- gəlinlər qulaq falına,
    Niyyəti tutanın, nə xoş halına.
    Fərəh, nəşə qonar kef, əhvalına,
    Ilaxır çərşənbə, son çərşənbədə.

    Başlanar “Kos- kosa”, duzlu, məzəli,
    Kosanın dayanmaz, dinc durmaz dili.
    Oynadar Keçini, həm də Keçəli,
    Ilaxır çərşənbə, son çərşənbədə.

    Dövran heyran- heyran, yandırar şamı,
    Çağlayar ilhamı, coşar ilhamı.
    Bal dadar hər kəlmə, misranın tamı,
    Ilaxır çərşənbə,son çərşənbədə.

  • Vəfa xanımı doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (16 mart)

    1458112260_10632749_313892285470141_7488823633106282234_n

    Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Rəhbərliyi Sizi, yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı nümayəndəsini, Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının elektron orqanları Gündəlik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Redaksiya heyətinin üzvünü və əməkdaşını doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, ailə səadəti, ədəbi-bədii yaradıcılığında bol-bol uğurlar diləyir!
    Dodaqlarınızdan gülüş, yanaqlarınızdan təbəssüm əskik olmasın! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

    Mətbuat xidməti

  • Şəfa VƏLİYEVA.”Qınadı ellər Saranı”

    1915291_748109358667106_2463672035380493579_n

    AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
    Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

    Şəfa Vəli ATEV.AZ saytının Gəncədəki təmsilçisi olmaqla yanaşı, eyni zamanda bir yazar və şairə kimi çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatında əbədi gəncliyin ən çox fəal olan ədiblərdən biridir. Onun yaradıcılığının mahiyyəti çağdaş həyat şərtlərimizin dinamikliyini öz ruhunun ləngəri üzərində biçimlənmiş ədəbi düşüncələrinin palitrası deməkdir. Çağdaş ədəbi prosesdə bu üslubda yazan qələm sahibini bəlkə də barmaqla örnək olaraq göstərmək mümkündür. Ancaq, bütün bunlar bir gerçəklikdir. Demək olar ki, Şəfa Vəli hər halında sanki özünü, daha dəqiq desək elə bil öz avtobiqrafiyasını yazır. Bir sıra ünlü rəssamların yaradıcılıq uğurlarının sirri də bundadır. Çünki, əksər yaradıcı insanlar nədən və necə yazmalarından asılı olmayaraq, haradasa yazıb yaratdıqlarını daha çox avtoportret üslubunda tamamlayırlar. Çünki, insan sözü ruhuna, ruhunu sözə çevirəndə əsil sənəti, poetik duyumlarının zərifliyini bədii məzmuna çevirə bilir. Yapon şairi İsikava Takubokunu, italyan kino rejissoru Federiko Fellinini, özbək şairi Rauf Pərfini, Güney Azərbaycanın böyük şairəsi Mərziyə Üskülü Dalğanı, balkar yazarı Yuroslan Bolatı,
    Anadoludan Fazil Hüsnü Dağlarcanı, böyük bəstəçi Friderik Şopeni, gəncəli heykəltaraş Fazil Nəcəfi böyük sənət yollarına aparan onların yaradıcılığının avtobioqrafik xarakter daşımasıdır. Bəzən Şəfa Vəlinin şeirlərini oxuduqda qəlbimiz belə üşüyür. Ona görə yox ki, həmin şeirdə donuqluq var. Əsla belə deyil. Düşüncələrimizin gözlərimizə hopduğu anların duyğusunun bəlirsiz biçimdə yenidən içimizə dönməsi gerçəkdən ruhumuzun hərəkətidir. Şəfa Vəlinin şeirlərində, hətta misralarında bütün bunları zərif bir biçimdə duymaq mümkündür. Yetər ki, yazdıqlarına birbaşa onun gözü ilə, nəfəsi ilə, duyğuları ilə baxa biləsən. Duyduqca içindəki sızıltıların necə pıçıltıya çevrilməsinin tablosunu görə biləsən. İçindəki anımların dəyərinin fərqində olmağı bacara biləsən. Şəfa Vəli bax beləcə bir şair-yazar taleyini yaşayır. Hətta kimsədən ummadan, taleyin dolanbaclarını ədəbi düşüncələrinin səssizcə pıçıltısına çevirərək möhtəşəm şeirlərin və hekayələrin, bəzən də reportajların imzasını bəlirləməyi bacarasan. Onun yazılarının ezackarlığının dəyəri də bundadır.

    “Apardı sellər Saranı”

    Bir gün qapın döyüləcək,
    Sənə bir söz deyiləcək.
    Ruhun yaman üşüyəcək…
    “Apardı sellər Saranı”…

    Hardan düşdü yada? Hardan?
    Axı unutmuşdun çoxdan…
    Günahkarı ölən sevdan
    Qınadı ellər Saranı…

    Qorumağa söz vermişdin…
    Elin dilindən demişdin…
    Təkcə özün bilməmişdin,
    Söylədi dillər Saranı…

    Yatdın, Xançoban, yatdın…
    Ömrü ucuzuna satdın…
    İllərin o üzünə atdın…
    Atmadı illər Saranı…

    Demə ki, ürəyi daşdı,
    Dərd çağladı, aşdı-daşdı…
    Bəxtin kirinə bulaşdı
    Yumadı sellər Saranı…

    Bir gün qapın döyüləcək,
    Sənə bir söz deyiləcək.
    Ruhun yaman üşüyəcək…
    “Apardı sellər Saranı”…

    Dostum… küsə bilərsən

    Dostum… küsə bilərsən
    Yenə ikinci oldun…
    Getdi bütün sevgilər…
    Mənsə seyrçi oldum…

    Sənə “bağışla” demək
    Günahım sayılacaq…
    Dodağım büküləcək…
    Gözlərim qıyılacaq…

    Bu qız sənə tanışdı…
    Darıxar özü üçün…
    Gəl, bir şeir danışım…
    Elə-belə… söz üçün…

    Küssək də hər axşamdan
    Bu günlə barışmışıq…
    Bir də… soruşmasan da
    “O”nunla ayrılmışıq…

    Adını deyib gəlmişəm

    Bir qədəh sevinc icmişəm
    sağlığına… sağlığına…
    Utanmayıb oynamışam
    yoxluğuna… yoxluğuna…

    Adını deyib gəlmişəm,
    düşmüşəm yolun ağına…
    Adımı yaza bilmişəm
    çəkdiyin həsrət dağına…

    Bağışla… Ömrüm günahdı…
    Batırma eşqi günaha…
    Dilimdəki bu son “ah”dı…
    Badədir, sağlığına…

    Hərdən yuxum sürgün olur

    Hərdən yuxum sürgün olur,
    Üz tutur sənin qoynuna.
    Gah da qəfil yolu düşür,
    “Səninlə mənim toyuma”.

    Yeyir, içir, sağlıq deyir,
    Utanmayıb oynayır da.
    Hamını özütək bilir,
    “Sən”li, “mən”li bu dünyada.

    Eh…bezdirir çoxunu,
    Arzumu gizləməliyəm.
    İnsaf et, qaytar yuxumu,
    Səhər işə getməliyəm.

    Adsız şeirlər

    Dərdi yanına sal gətir,
    Yeni görüşə gələndə…
    Özünə eynək al gətir…
    Böyütsün məni gözündə…

    Bəxtimin kiçik qızıyam…
    Falçı deyib gəlişini…
    Qəlbində ağrı, sızıyam,
    Qoru üzdə gülüşünü…

    Mənə “Qırmızıpapaq” al,
    Öz içimdədi canavar…
    Nağıl dünyandaca qal…
    Ölsəm bundan sənə nə var?

    ****

    Unutmuşdum…Bu görüşdə
    Sevgini gətirmə, yaxşı?
    Nolsun söylənirik dərddən,
    Nə sən aşıq, nə mən baxşı…

    İkimiz də uduzmuşuq…
    Sən sevgini…Mən də səni…
    Arsızmışıq…Huşsuzmuşuq…
    Görüşə səslədim səni?

    Ehh…Qırmızı şal gətir,
    Tamamlansın bəzəyim də…
    Özünə eynək al gətir…
    Böyütsün məni gözündə…

    ***

    Unutduğun bu çiçəyin ətrinə,
    Sözlərinin zəhrini də qatmışam…
    Ayrılığın yaman dəyib xətrimə,
    Qırılmışam…Ümidimi atmışam…

    Arzunu göndərib dağ bulağına,
    Qəmbəri asmışam ürək yerindən…
    Düşüb sənli ömrün qəm sorağına,
    Dedim bir bayatı çəkək yerində…

    Çağırın imdada Qaracaoğlanı,
    Diriltsin sazıyla ümidlərimi…
    Gəlsin bu taleyin oyun pozanı,
    Gətirsin özüylə istədiyimi…

    Yuxum

    Hərdən yuxum sürgün olur,
    Üz tutur sənin qoynuna.
    Gah da qəfil yolu düşür,
    “Səninlə mənim toyuma”.

    Yeyir, içir, sağlıq deyir,
    Utanmayıb oynayır da.
    Hamını özütək bilir,
    “Sən”li, “mən”li bu dünyada.

    Eh…bezdirir çoxunu,
    Arzumu gizləməliyəm.
    İnsaf et, qaytar yuxumu,
    Səhər işə getməliyəm.

  • Şəfa VƏLİYEVA.Möhtəşəm şeirlər

    1915291_748109358667106_2463672035380493579_n

    AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
    Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

    * * *

    əzirim var gəlişinə, sevdiyim,
    Qədəmlərin dəyən yerə baş qoyam.
    Çən- çiskinə dönüm yolla sürünüm,
    Rastına çıxanda bir pəri olam.

    Nəzirim var sevənlərin pirinə,
    Sevən, sevilən də özüm olaydım.
    Sözüm keçmir ürəyimə, səbrimə,
    Dilərdim, anadan dözüm olaydım.

    Nəzirim var vüsalına yetəndə,
    Kor olam, gözümü qurban demişəm.
    Dünya qurbanlığa quzu kəsəndə,
    Mən sənə özümü qurban demişəm.

    * * *

    sevdali gunlerim soldu gul kimi
    adina birce soz yarasdirdilar
    el catmaz, un yetmez bir unvan kimi
    qismet yazib bogazimdan asdilar

    tesaduf deyildi ona bas eydim
    zeruretdi qurur eyen bu sevgi
    men niye das olub basina deydim
    meni sevenin de yixildi evi

    itirdim…geriye qayitmaq ucun
    ireli getmeyim gerekmis deme…
    qoynuna siginib onsuz heyatin
    gunu basa vurmaq olmekmis deme…

  • Şəfa VƏLİYEVA.Möhtəşəm şeirlər

    1915291_748109358667106_2463672035380493579_n

    AYB, DGTYB və “Gənc Ədiblər Məktəbi”nin üzvü,
    Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

    * * *

    Həsrətimi köz eylədin,
    yaramı göz-göz eylədin…
    Özün boyda “döz” eylədin…
    Dayan, qara bəxtim… Getmə…

    dil var səni ağlamağa,
    Sel var gözdə çağlamağa…
    bel var… dərdi saxlamağa,
    Düz dur, qara bəxt… Əyilmə…

    gedişin kimi yandırar?
    bu hikkə nəyi andırar?
    Vallah, qəlbimi sındırar…
    Dərdimə, qara bəxt, gülmə…

    * * *

    Basmışam köksümə məsum körpə tək,
    Xəyanətin qucağıma sığınıb…
    Donub üşüyürəm buz həsrətində,
    Sənli yatağıma bu gün qar yağıb…

    Sanma yad olacam sənə bu gündən,
    Ən gözəl hissləri yaşayacaqsan…
    Sevəcəksən, seviləcəm özüm də
    titrək həyəcandan doymayacaqsan…

    Bir gün şah olarsan sevgi dünyamda
    Hökmü veriləcək həsrət, ya vüsal…
    Hərdən düşünərsən, gizlin röyamda,
    əzizlənən bir uşaqsan, dili lal…

    Aşiq-məşuq butasıdır, əzizim…
    Dərin duyğulardan başlar bu nağıl.
    Şahzadə sən oldun, mənsə kənizin,
    Qalmışam ayrılıq əlində fağır…

  • Əziz MUSA.Yeni şeirlər

    em

    Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
    “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
    Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

    Tanrının həvəsi yox

    Başıma gün döysə də,
    Ürəyimə qar yağır.
    Çöldə şəfəqlər gülür,
    Gözümdən sel-su axır.

    Gələn gün, batan günəş,
    Hey oyadır yaddaşı.
    Mən tərpədə bilmirəm
    Yolumdakı bu daşı.

    Bir-birinə qarışıb,
    Saçlarımda ağ-qara.
    Payızın sonundayam,
    Ümid yoxdu bahara.

    Canım candan qaçaqdı,
    Barışmağa güman yox.
    Düşmüşəm qəm selinə,
    Yapışmağa saman yox.

    Söykəndiyim ağacın
    Barı bir kölgəsi yox.
    Bu canımı almağa
    Tanrımın həvəsi yox.

    Yağış yağır

    Göylər dolub, qan-qan deyir buludlar,
    Mən də yaman tutulmuşam, bəri bax.
    Ötüb keçmir dəqiqələr, saatlar,
    Bu həsrətdən yorulmuşam, bəri bax.

    Ürəyimdə bir təlatüm çırpınır,
    Haldan-hala salır məni bu hicran.
    Elə bil ki, şaqqıldayıb göy sınır,
    Qoymur açam gözlərimi bu tufan.

    Su çilənir gözəlliyin üstünə,
    Gül-çiçəklər qalıb boynu bükülü.
    Göylər durub çöl-çəmənin qəsdinə,
    Ocaq sönüb, yel oynadır tay külü.

    Qəzəbindən göylər oyur dağları,
    Sellər-sular qayalardan atılır.
    Yağış çoxdan çimizdirib bağları,
    Coşqun sellər dağ çayına qatılır.

    Boynun bükür neçə-neçə arzular,
    Ürəyimdə yellər əsir, qar yağır.
    Yollarımı bağlayanda sel-sular,
    Qəlbim, gözüm bu həsrətdən ağlayır.

  • Əziz MUSA.Yeni şeirlər

    em

    Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
    “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
    Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

    Vaxtdı

    Məni gedənlərin sırasına yaz,
    İstərəm əllərim əlinə yetə.
    Qorxuram günahım çoxala bir az,
    Çiynimdən mələklər inciyib gedə.

    İlahi vaxt ikən sən canımı al,
    Qoy kimsə çəkməsin qayğımı mənim.
    Unutma bəndəni, mənə nəzər sal,
    Qalmayıb dünyada bircə sevənim.

    Bu titrək əllərim bənövşə dərməz,
    Ömrü əritmişəm illər uzunu.
    Daha qızlar mənə gül-çiçək verməz,
    Arxada qoymuşam ömrün yazını.

    Soldu zaman-zaman eşqin çələngi,
    Gözümün əvvəlki işığı yoxdu.
    Daha dəyişilib güllərin rəngi,
    Canımın ağrısı, acısı çoxdu.

    Geriyə dönmədi gözdən itənlər,
    Tay mənim ürəyim yetim yuvadı.
    Baharı apardı ötüb gedənlər,
    Bu hava özü də özgə havadı.

    Əllərim bir ələ yetişməyəcək,
    Xatirə yazmağa yoxdu həvəsim.
    Qəlbimin çatları bitişməyəcək,
    Uca zirvələrə yetişməz səsim.

    Yediyim çörəyin dadı dəyişib,
    Ruhum uçmaq üçün hazırdı çoxdan.
    İndi sözümün də dəyəri düşüb,
    Axı nə umasan olmazdan, yoxdan.

    Bilirəm mənim də vaxtım daralıb,
    Oyaqdı həmişə vaxtın yiyəsi.
    Can alan mələk də sifariş alıb,
    Döyür pəncərəni qışın nəfəsi.

    Gedirəm

    Zirvədən dönən yolçuyam,
    Bir cığır salıb gedirəm.
    Dünya adlı bir qocadan,
    Dərsimi alıb gedirəm.

    Dağlar gəzdim, qəlbi uca,
    Köks ötürmədim bir taca.
    Baxıb hər gülə, ağaca,
    İndi əl çalıb gedirəm.

    Yollarda oldum həmişə,
    Məni çox sıxdı əndişə.
    Boylanıb baxıb günəşə,
    Xəyala dalıb gedirəm.

    Üzüm ağdı, ürəyim tox,
    Çox yaşadım deyəsən çox.
    Tanrıdan bir gileyim yox,
    Vaxtdı, qocalıb gedirəm.

    Dərddən inciyirəm…

    Hərdən bulud kimi gözlərim dolur,
    Hər arzu, istəyim gül kimi solur.
    Hərənin qazancı bir şeydən olur,
    Dərdi dərdə qatıb kef eyləyirəm.

    Qəlbim qəfil səsdən çaşır, ürpənir,
    Sevincim ağlayır, dərd-qəmim dinir.
    Bəzən lap bezirəm, səbrim tükənir,
    Dərddən inciyirəm, səhv eyləyirəm.

    Dərdin əndişəsi çıxmır canımdan,
    Qəm-kədər dərirəm hər bir anımdan.
    Dərdləri yığıram dörd bir yanımdan,
    Durna qatarıtək səf eyləyirəm.

    Həsrəti, hicranı görməmişəm kəm,
    Gələndə tək gəlmir, o da gəlir cəm.
    Elə ki, üstümə yeriyir dərd-qəm,
    Sinəmi gərirəm dəf eyləyirəm.

    Qəhər cəllad kimi kəsir nəfəsi,
    Qəlbimi yandırır hicranın səsi.
    Üstümü alanda dərdin nəşəsi,
    Dərdin bolluğunda kef eyləyirəm.

  • İstanbul yarmarkasında azərbaycanlı yazar Eyvaz Zeynalov kitabını imzalayıb

    İstanbulun CNR salonunda davam edən kitab yarmarkasında azərbaycanlı nasir Eyvaz Zeynalov “Eski bisiklet” kitabını oxucular üçün imzalayıb.
    Oxucular “Eski bisiklet” kitabına yaxından maraq göstərdikləri kimi kitabın müəllifi Eyvaz Zeynalovla üzbəüz söhbət imkanı əldə ediblər. Eyvaz Zeynalov öz yaradıcılığı və Azərbaycan ədəbiyyatının bu günkü durumu barədə Türk oxucularına ətraflı məlumat verib.
    ”Eski bisiklet” kitabını nəşr edən “Ferfir” nəşriyyatının sahibi Şərəf Yılmaz APA-ya verdiyi açıqlamada deyib :”Kitabı keçən ilin dekabrında nəşr etdik.Oxucuların kitabı rəğbətlə qarşıladığını deyə bilərəm.Eyvaz bəyin yaradıcılığına olan marağı görəndən sonra keçən həftə onunla yeni bir müqavilə imzalayaraq “Qisas” romanını Türkcə çap etməyi qərarlaşdırdıq. Kitabı noyabr ayında keçiriləcək TÜYAP beynəlxalq kitab yarmarkasının açılışına qədər çap etməyi nəzərdə tutmuşuq. Daha əvvəl də sizə demişdim ki, Eyvaz Zeynalovla yaradıcılıq münasibətlərimiz davam edəcək.Azərbaycan və digət türkdilli ölkələrin ədəbiyyatlarının qiymətli nümunələrini Türkiyədə çap etmək əsas hədəfimizdir”
    Kitablarını imzalayandan sonra CNR yarmarkasında APA-ya açıqlama verən Eyvaz Zeynalov deyib ki, İstanbula bu dəfəki səfərində “Chiviyazıları” nəşriyyatı ilə də müqavilə imzalayıb.Müqaviləyə əsasən, nəşriyyat yazarın “Bələdçi” əsərini çap edəcək.”Bələdçi” əsərinin də noyabrda keçiriləcək TÜYAP beynəlxalq kitab yarmarkasının açılışında stendlərdə nümayiş etdirilməsi gözlənilir.
    Qeyd edək ki, martın 4-də açılan CNP kitab yarmarkası martın 13-də bağlanıb.

    http://www.apa.az

  • Mayisə ƏSƏDULLAQIZI.Yeni şeirlər

    mxe

    Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü,
    “İctimaiyyət və təhsil” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru

    BU HƏYAT YOLUNDA

    Neçə ürəkləri varaqlamışam,
    Neçə çəmənləri oraqlamışam,
    Neçə sevənləri soraqlamışam,
    Heç demə naşıyam, ruhum bir incim,
    Dünya sevncimdən olub bir əlçim.

    Mən sevən biriyəm, sözə bağlıyam,
    Cüt qoşa qanada, gözə bağlıyam,
    Kədəri, qüssəni atmağa nə var,
    Ürəyi sevgiylə vuran insanın,
    Ruhuna bulaqtək axmağa nə var?!
    Qəlbini bir sözlə almağa nə var?!

    Yurdumun bu ilıq, od nəfəsindən,
    Mən ilham alaraq cilalanmışam,
    Qəlbi bədxahların daş qəfəsindən,
    Kədərdən ələmdən uzaqlaşmışam.
    Çəməndə çiçəklə, aranda güllə,
    Meşədə kəkliklə, bağda bülbüllə,
    Dərələr keçmişəm, dağlar aşmışam,
    Qayada bulaqla dodaqlaşmışam.
    Uzaq səfərlərdə yaraqlaşmışam.
    Bu həyat yolunda bulaqlaşmışam.

    Kədəri, qüssəni atmağa nə var,
    Ürəyi sevgiylə vuran insanın,
    Ruhuna bulaqtək axmağa nə var?!
    Qəlbini bir sözlə almağa nə var?!

    DÖYƏCƏM QAPINI

    …Bir gün xəbər eləmədən,
    Döyəcəm sənin qapını,
    Gizli olan məhəbbətə,
    Heyran qoyacam hamını.

    Bir cüt sevən qovuşacaq,
    Ürəkdə sevgi daşacaq,
    Alov kimi alışacaq,
    Həsrətin bitən zamanı.

    Ruhuma olmusan qida,
    Ürəkdə qopur min nida,
    Allah, nədir bəs bu sevda?!
    Unudub, pisi, yamanı,
    Heyran qoyacam hamını.
    …Döyəcəm sənin qapını!

    ÜRƏYİMDƏ SAXLARAM

    Milyon-milyon insanların
    əhatəsində,
    Özümü tənha hiss edirəm…
    Sanki duman
    bürüyüb cahanı,
    Yalan, laqeydlik,
    xəyanət görürəm!
    Bacardıqca qaçıram
    insanlardan,
    İçimdə odlu bir sevda
    ola-ola…
    Gözlərimə nisgil yaşı
    dola-dola…

    Başımıza gələn işlər xatirələr
    adlanır,
    Oxunmuş bir kitab kimi
    qatlanır…
    Bütün bu olanları,
    tale yazısı bilmişəm,
    Sonra da uşaq kimi,
    şirin-şirin gülmüşəm…
    Amma niyə görəsən, bütün bu olanlardan
    sonra,
    Səni səndən və onlardan,

    sızıldayan canımdan çox
    sevdim???
    Səni bu ruhuma nə qədər yaxın bildim!
    Yoxsa ki, sən gülürsən bütün bu olanlara?
    İcazəsiz, sualsız ürəyə dolanlara.
    Səni elə beləcə saf sevgimə bələyib,
    Gözlərimdən ələyib,
    ürəyimdə saxlaram!
    Söylə, daha kimə könül açarsan?
    Yoxsa ordan da qaçarsan?!

  • Vicdanlı müsəlman hər an Allahın razılığını qazanmağa çalışar

    gxy

    Müsəlmanın ən mühüm xüsusiyyətlərindən biri hər an vicdanının səsinə qulaq asmasıdır.

    Müsəlmanın ən mühüm xüsusiyyətlərindən biri hər an vicdanının səsinə qulaq asmasıdır. Müsəlman bütün həyatı boyunca Allahın ən razı olacağı davranış nədir deyə düşünər. Ancaq Allaha yönələr və heç bir davranışında başqa insanların razılığını düşünməz.

    Bəzi insanlar isə dini yaşayarkən vicdanlarının səsinə qulaq asmırlar. Onlar dinlərini böyüklərindən gördükləri adət-ənənələrə və vərdişlərə görə yaşayırlar. Sadəcə müəyyən ibadətləri yerinə yetirmək onlar üçün kifayətdir. Belə insanlar ancaq yaşadıqları mühitə uyğun olmaq və ya elə alışdıqları üçün dindar kimi görünən bir həyatı seçirlər. Halbuki dini Allahın nəzərdə tutduğu şəkildə yaşamaq üçün insan vicdanının səsinə sonuna kimi qulaq asmalıdır.

    Əks halda İslam əxlaqını yaşamaq mümkünsüz hala gələr.Həmişə vicadının səsinə qulaq asan insan hər an Allah üçün nə edə biləcəyini və hər vəziyyətdə ən gözəl davranışın nə olacağını düşünər. Axirətdə peşman olacağı bir şeyi etməkdən çox çəkinər. Bu səbəbdən də gücünün və ağlının yetdiyi qədər hər an Allahın razılığına ən uyğun olacaq şəkildə hərəkət etməyə cəhd edər.

    Allah «Fatir» surəsinin 32-ci ayəsində insanların dinə bağlılığını belə bildirir:

    Sonra, Kitabı qullarımız içərisindən seçdiklərimizə miras etdik. Onlardan kimisi özünə zülm edər, kimisi orta yol tutar, kimisi də Allahın izni ilə yaxşı işlərdə öndə gedər. Böyük lütf də budur. (Fatir surəsi, 32)

    Bu ayədə də Allahın bizə bildirdiyi kimi, insanlardan bir qismi din əxlaqından çox uzaq yaşayırlar. Digər bir qismi isə vicdanlarının səsinə tam qulaq asmırlar. Bunlar orta yolu seçirlər. Nəfslərinə çətin qələn məqamlarda çox vaxt vicdanlarının səsini dinləməyi üstün tutmur, nəfslərinə tabe olurlar.Allahın ayədə bildirdiyi bir qrup da var ki, onlar da xeyirlərdə yarışırlar.

    Həyatlarının hər anında vicdanlarına tabe olurlar. Bütün vaxtlarını xeyir işlər görmək üçün keçirirlər. Allahı, Quranı, dini hər şeyin üstündə tutur, heç bir məsələdə nəfslərinə məğlub olmamağa diqqət edib daim vicdanlarının səsinə qulaq asırlar. Gözəl əxlaqda, fədakarlıqda, sevgidə, şəfqətdə özlərini önə atılırlar. Allah belə insanları Quranda Cənnətlə müjdələmışdir.

    Belələri Allaha, Axirət gününə iman gətirir, yaxşı işlər görməyi buyurur, pis əməlləri qadağan edir və xeyirxah işlər görməyə tələsirlər. Məhz onlar əməlisalehlərdəndirlər. Onların etdiyi yaxşılıqlar əvəzsiz qalmayacaqdır. Allah müttəqiləri tanıyır. (Ali İmran surəsi 114-115)

    Gülnarə Yadigarova

  • Doğruları haradan bilək?

    butun-muselmanlara-cagiris-uAH

    Hər dövlətin, hər cəmiyyətin, hətta hər ailənin belə, demək olar ki, özünəməxsus adətləri var.

    Hər dövlətin, hər cəmiyyətin, hətta hər ailənin belə, demək olar ki, özünəməxsus adətləri var. Bir yerdə çox gözəl qarşılanan adət, başqa ölkədə təhqiramiz qəbul edilə bilər. Məsələn, bizim ölkədə birinə gül vermək, yaxud da qonaq gedərkən buket aparmaq xoş adətdir, ancaq Çində bir evə qonaq getdikdə gül aparmaq olmaz. Bu o demək olar ki, sənin evin o qədər pisdir ki, mən özümlə bəzək gətirirəm. Bu misalların sayını istədiyimiz qədər çoxalda bilərik. Ancaq bəs insan doğrunun və səhvin nə olduğu haradan bilməlidir? Hansı mənbəyə əsaslanaraq hərəkət etməliyik?

    Bir çox insanın etdiyi yanlışlardan biri gördükləri və eşitdikləri şeylərə kor-koranə inanmalarıdır. Bildiyimiz kimi, buna “sürü psixologiyası” da deyirlər. İnsanlar böyüdükcə gördükləri adət və ənənələrə uyğun davranmağa başlayırlar. Bir çox insan isə bu davranışlarını sorğulamır. “Əgər ailəm belə düşünürsə, əgər qohumlarım belə davranırsa, əgər cəmiyyətdə hər kəs belə davranırsa, mən də belə davranıram, burada nə var ki” deyən insanların sayı, təəssüf ki, kifayət qədər çoxdur.

    Halbuki Allah hər insana ağıl və vicdan verib. İnsanı digər canılardan fərqləndirən ən başlıca xüsusiyyət də məhz budur: düşünmək və vicdanla hərəkət edə bilmək. İstər bir insan müsəlman olsun, istər xristian olsun, istər qütblərdə yaşasın, istər meşədə, istər oxumuş olsun, istərsə də savadsız … Hər insanın ətrafı, yaşadıqları, oxuduqları əsasında fərqli həyat tərzi və dünyagörüşü formalaşmış ola bilər. Ancaq dünyadakı bütün insanların vicdanı var və Allah hər hadisədə insana vicdanı vasitəsilə doğru yolun nə olduğunu hər zaman bildirir. Vicdan insana hər zaman ədalətli olmağı, gözəl əxlaq göstərməyi, təvazökar davranmağı, insanların haqqını yeməməyi, gözəl söz söyləməyi, səmimi, dürüst olmağı bildirir. Bir mühüm həqiqət də var ki, vicdan insanı əsla buraxmır, çünki bizim iradəmizdən kənar gücdür vicdan. İnsan nə etsə də, ölənə qədər vicdan onunla birlikdədir və insana son nəfəsinə qədər doğruları Allahın izni ilə ilham edir.

    Buna qəti inandıqları halda (vicdanları qəbul etdiyi halda), haqsızcasına və təşəxxüslə onları inkar etdilər. Gör fəsad törədənlərin aqibəti necə oldu! (Nəml surəsi, 14)

    Yuxarıda bildirdiyimiz kimi, dünyada bir-birindən tamamilə fərqli adət-ənənələr mövcuddur. Bunlardan başqa, ətrafımızda da bizdən necə davranacağımızı istəyən fərqli insanlar var. Həm o insanlara görə, həm də dünyadakı adət-ənənələrə görə davranmaq insan üçün çox çətindir. Bir insan hər nə qədər cəhd etsə və maddi imkanlara sahib olsa da, nəinki dünyanı, heç ətrafındakı bir neçə insanı da razı sala bilməz.

    Ancaq bizi Allah yaradıb, axirətdə tək hesab verəcəyimiz və tək razı salacağımız varlıq da Allahdır. Ən və tək doğrular da Allahın bildirdiyi əxlaqdır. Bizi yaradan Allah bizim necə davranarsaq, xoşbəxt olacağımızı da bilir. Bizim digər yol göstəricimiz də Allahın son endirdiyi haqq kitab olan Qurandır. Allahın bizə doğrunu yanlışdan ayıran Quran endirməsi Onun lüftüdur. Allah insanlara Quran vasitəsilə hər mövzuda ağlımızdan keçən hər sualın cavabını bildirmişdir.

    Qoy elm verilən kəslər, bu (Kitabın) Rəbbin tərəfindən (göndərilmiş) həqiqət olduğunu bilsinlər ki, ona inansınlar və qəlbləri ona bağlansın. Şübhəsiz ki, Allah iman gətirənləri doğru yola yönəldər. (Həcc surəsi, 54)

    Beləliklə, Allahın bizə verdiyi ağılla doğruları tapaq. Heç düşünmədən, araşdırmadan, gördüyünü kor-koranə qəbul etmək və həyatına tətbiq etmək ağıl sahibi insana yaraşmaz. İnsan doğruları vicdanən bilir, Allah Quran vasitəsilə də bizə bu doğruları hərtərəfli açıqlamışdır. Bir də ki insan vicdanına zidd davrananda əsla ruhu rahatlıq tapmır. Odur ki, daxilimizdən gələn səsi, vicdanımızı hər zaman dinləyək və ona uyğun davranaq.

    Firuzə Həsənzadə

  • Xalq şairi Nəriman Həsənzadə AYB Ağsaqqallar Şurasının sədri seçilib

    neriman-hesenzade

    14 mart 2016-cı il tarixində Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Katibliyinin növbəti toplantısı keçirilib.
    Toplantıda bir sıra məsələlər müzakirə olunub.Xalq şairi, Əməkdar incəsənət xadimi, Fərdi prezident təqaüdçüsü Nəriman Həsənzadə yekdilliklə AYB Ağsaqqallar Şurasının sədri seçilib.
    Qeyd edək ki, bundan öncə AYB Ağsaqqallar Şurasının sədri vəzifəsini Xalq şairi, Əməkdar incəsənət xadimi, şair-dramatuq Vaqif Səmədoğlu ica etmişdi.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • İlkin ABBAS.Yeni şeirlər

    ia

    SADİQ OL ÖMÜRLÜK ƏRİNƏ ARTIQ

    Təbrik eləyirəm bu toy-düyünü,
    Sənin sevgi andı içdiyin gündür.
    Mənim həyatımın ən ağır günü,
    Səninsə yad birin seçdiyin gündür.

    Ürəyə mən necə dağ çəkməyim ki?
    Nəfəsin toxunur yad nəfəsinə.
    Gecələr yuxuya haram qataraq,
    Tabe olacaqsan körpə səsinə.

    “Mübarək” deyirəm bilmirəm axı
    Niyə kədərliyəm, şən deyiləm bəs?!
    Ömürlük bir olaq demişdik sənlə
    Nədən yanındakı mən deyiləm bəs?

    Onsuz da bugündən mənim deyilsən,
    Etdiyim bu tufan, ruzigar əbəs.
    Sənin gözündəki kədər yaşları
    Mənim gözlərimdə intizar əbəs.

    Nə qədər qurmuşduq birgə xəyallar,
    Hamısı bir anda bax oldu hədər.
    Sevgi sənin üçün ötəri bir hiss,
    Bacarsan sevərsən onu mən qədər.

    Yox, sənə bədbəxtlik arzulamıram,
    Kimsəni qoymaram yerinə artıq.
    Daha özgəninsən, mənim deyilsən,
    Sadiq ol ömürlük ərinə artıq.

    YARA OLDUN ÜRƏYİMƏ

    Ayrılıq…
    Üç heca, yeddi hərfdən ibarət bu acı söz…
    Eşidilər-eşidilməz ağır gəlir qulağa…
    Acı çırpıntılar qənim kəsilir yumruq boyda ürəyə…
    Amma hər başlanğıcın bir sonu var deyirlər.
    Fəqət, istəmədim bu sevginin acı bir sonluqla bitməsini…
    Ayrılıqla bitməsini…
    Çox falçıya getdim alın yazımı öyrənmək üçün…
    Anam isə hey danladı, danladı məni…
    Danladı, ən böyük qüvvə Allahdır oğul, ondan istə-deyərək…
    Dinləmədim…
    Öz ağlımla hərəkət etdim…
    Tutmuşdu gözlərimin önünü sənə olan sevgim…
    Nə qədər sevmirəm desəm də….
    Nə qədər unutdum desəm də…
    Hər adını duyduğumda bir xatirə canlanır gözlərim önündə…
    Və o an anlayıram hələ də dəli kimi sevdiyimi…
    Mən sənin üstündə ağacdakı yarpaq kimi əsərkən,
    Sən məni itirməkdən əsla qorxmadın…
    Hər dəfə doldurub şərab dolu qədəhimi…
    “Bir ömür səninləyəm” deyən sənin sağlığına içdim…
    Evin soyuq divarları arasında…
    Mən səndən “yar” olmanı istəyərkən..
    Sən “yara” oldun bu yaralı ürəyimə…
    “Heç vaxt getməz” deyib xəyal qurarkən,
    Baxdım ki, “sənsizlik quyusu”nun dibindəyəm artıq.
    Təəssüf…Bilmədin yerini…
    Dünən “hər şeyim” olan sən…
    Bu gün artıq “heçnəyim”sən…
    Bəlkə gözlərin, bəlkə gülümsəmən aşiq etmişdi məni sənə…
    “Yalnız sən” olacaqsan demişdin mənə.
    Haqlı idin…
    Yalnız olan mən oldum sonunda…
    Bir ömür xoşbəxt olmağını tək dilək tuturam…
    Və heç bir zaman mənim olmayacağını bilsəm belə…
    Səni çox sevirəm…

  • Günel ƏLİYEVA.”Eyni məkanda fərqli insanam”

    10933953_1576747282561262_5520400822900165830_n

    Deyirlər dəyişmişəm.
    Nə baxışlarım əvvəlkidir,
    Nə də davranışlarım.
    Nə əvvəlki kimi
    Gülümsəməyi bacarıram,
    Nə də əvvəlki kimi insanları
    ”Xoşbəxt ”olduğuma inandırmağı.
    Əslində kimsə bilməyir
    Mənim qədər ağlamağı.
    Məni sadəcə
    İçimdəki qızcığaz anlayır.
    Ünvanım dəyişməyib.
    Dəyişməyib yerini arzularım da,
    Xəyallarım da.
    Onlar da mənim kimi vəfalıdırlar.
    Eləysə niyə hər kəs dəyişdiyimi söyləyir?
    Deyəsən ,doğrudan da,
    Mən o mən deyiləm.
    Eyni məkanda fərqli insanam.
    Mənzilim də həmənkidir,
    Hər gün gedib- gəldiyim
    Yol da artıq mənə doğmalaşan yoldur.
    Ehh… yenə bəlkələrlə doluyam,
    Bilmirəm, doğruyam ,ya da yanlışam,
    Həqiqət söyləyir başqalaşmışam.
    Diriykən özümə qəbir qazmışam.

  • Günel ƏLİYEVA.”Mən niyə xoşbəxtəm” (Hekayə)

    ge2

    Uşaqlar, evə verdiyim inşanı yazmısınız?
    Eləysə hər kəs yazdığı” Mən niyə xoşbəxtəm” adlı inşanı oxusun və inşaları müzakirə edək.
    Hər insanın həyata baxışına görə dəyişən xoşbəxtlik haqda sizin də fikirlərinizi bölüşməyinizi istəyirəm.
    -Lalə ,sən əlini qaldırmadın. İnşanı niyə yazmamısan ?Bu ki çox mühüm, düşündürücü ,mövzudur .
    -Müəllimə, mən yaza bilmədim.
    -Axı niyə ?Xoşbəxtlik insanın daxilindən gələn səsdir .O səndə, o məndə -o hər birimizdə ,ona sahiblənmək ,övladlığa götürmək istəyən hər kəsin yanında qala bilər. -Sən xoşbəxtliklə dost, sirdaş, həmdəm olmaq istəmədinmi heç?
    -İstədim, müəllimə! Amma o məni başa düşmür .Heç mənimlə qalmaq da istəmir. Xoşbəxtlikdən insana dost olmaz.
    -Bilirsən, Lalə, dost yalnız səni düşünən deyil, eləcə də sənin düşündüyün insandır. Sənin də onu düşünməyin lazımdır .
    -Düşünürəm ,müəllimə, hər gün onu düşünürəm .Dua edirəm ki, mənim də yanımda qalsın xoşbəxtlik .Mənə də gəlsin. Lakin o heç vaxt gəlmir mənə tərəf.
    -Gəl sinif yoldaşlarının xoşbəxtlik haqda fikirlərini dinləyək .Bəlkə, ondan sonra sən də əslində xoşbəxt olduğunun fərqinə vararsan.
    -Yaxşı, müəllimə.
    -Nəzrin ,sən niyə xoşbəxtsən?
    -Atam həmişə mənə sevdiyim oyuncaqları alır .Məni parka ,gəzməyə aparır. Atamın pulu çoxdur. Nə istəsəm hədiyyə edir mənim üçün .Ona görə də mən xoşbəxtəm.
    -Müəllimə
    -Buyur, Lalə!
    -Amma bizim imkanımız yoxdur .Kasıbıq, atam fəhlə işləyib, min bir əziyyətlə çörək pulu qazanır. Mən həmişə başqa uşaqların oyuncaqlarına, bəzəkli paltarlarına baxanda ”Kaş mənim də belə pal- paltarım, oyuncaqlarım olardı” deyə düşünürəm .Əgər arzuma çatmıramsa necə xoşbət ola bilərəm?
    -Lalə, sən xoşbəxtsən.
    -Xoşbəxt deyiləm ,müəllimə.
    -Eləysə gəl Emilin xoşbəxt olma səbəbini dinləyək .Bəlkə ,onda xoşbəxtliyinin fərqinə vara bildin.
    Mən xoşbəxtəm. Çünki anam yanımdadır .Atamı itirəndə cəmi 5 yaşım var idi. Aradan 2 il keçib. Anam deyir ki, atam cəbhhə bölgəsində şəhid olub. Ermənini öldürüb. Başqa uşaqlar kimi mən də atamın yanımda olmasını istəyirəm .Amma həm də onunla fəxr edirəm. Mənim atam qəhrəmandı, igiddi, cəsurdu .Mən buna görə çox xoşbəxtəm. Hər zaman atamla qürur duyacam.
    -Lalə ,nə düşünürsən?
    -Müəllimə, hələ də xoşbəxt olmadığımı düşünürəm.
    -Axı sənin atan ,anan yanındadır. Xoşbəxt olmaq üçün bundan böyük səbəb var, səncə?
    -Müəllimə ,axı mən heç onların üzlərini doyunca görə bilmirəm .Atam kimi anam da hər gün işdə olur .Qonşumuz Fatimə xalanın evini təmizləyir. Evə gələndə də yorğun olur .Mənə vaxt ayırmır heç.
    -Lalə, indi mən sənə öz həyat hekayəmi danışacam .Məncə ,bundan sonra fikirlərin tamamilə dəyişəcək.
    Sərt qış mövsümüydü .Dəli ruzigar saçlarını yolurdu .Yağış damlaları sanki üzərimizə deyil ,ürəyimizə yağırdı .Gələn soyuq yellər ömrümə bir kədərli il də gətirəcəkdi özləriylə. 1O yaşım tamam olurdu həmin gün.
    Anam məni də özüylə tikiş fabrikinə aparmışdı.
    Bu gün məvacibimi alacam ,gedək ,işim qurtandan sonra sənə də hədiyyə alacam ,qızım .Axı bu gün sənin doğum günündür.
    O gün sevincimdən yerə- göyə sığmırdım .Atam fiziki qüsurlu olduğu uçün işləyə bilmirdi. Evin bütün yükü anamın üzərindəydi .O aldığı maaşla həm ailəni dolandırır ,həm də atamın dərmanlarına, müalicəsinə kömək edirdi .Ona görə də heç vaxt nə mənə ,nə də bacıma,qardaşıma hədiyyə almağa pulu çatmırdı .Qonşularımız uşaqlarının köhnə paltarlarını bizə verirdilər və biz də o paltarları geyinirdik .Heç vaxt təzə paltarımız olmamışdı .Amma bu gün anam mənə təzə paltar alacaqdı .Həm də ağ rəngdə ,bəmbəyaz .Mən bu paltarı məktəbimizin yeni il şənliyinə geyinəcəkdim .Çox xoşbəxt idim .Axı hər yeni ildə uşaqlar təzə geyinirdilər .Biz uşaq olmasaq belə. Bizim ruhumuz uşaqkən böyümüşdü .Amma axı böyüklərin daxilindəki uşaqlar daha kövrək olurlar.
    Qızım ,iş bitdi gedim maaşımı alım müdirdən .Sonra gedək sənə söz verdiyim hədiyyəni alım .
    -Aysel xanım keçən dəfə tikdiyiniz paltar ən hörmətli ,zəngin müştərimizin xoşuna gəlməyib .Bu böyük qəbahətdir .Sizə bu ayın maaşını verməyəcəm .Bir də belə səhv etməyin. Elə edin ki ,hörmətli müştərimiz bəyənsin əl işinizi.
    -Axı mən o qədər iş görmüşəm bir ay .Bir ”hörmətli” ,varlı müştərinin zövqünə, əslində zövqsüzlüyünə görə mənim pulumu niyə kəsirsiniz? Allahdan qorxun!
    -Sözümü dedim mən .Elə etmə ki ,qovum səni işdən də birdəfəlik.
    -Qızım ,bağışla mən sözümü tuta bilmədim.
    -Eybi yox, anacan, canın sağ olsun, əsas sənin, atamın -ailəmizin mehribanlığıdır. Allah bizi həmişə mehriban etsin .
    -Qızım, mən yaxşı ana ola bilmədim .Bu il də ad gününə hədiyyə edə bilmədim ən sevdiyin paltarı.
    -Ana, ağlama!
    -Alo, Aysel xanım ,Günay müəllimədir danışan. Bu gün Mətanəti məktəbə göndərməyin .Mənim işim çıxdı Türkiyəyə yola düşürəm ,Yeni ili keçirə bilməyəcəyik ,üzürlü sayın.
    -Ana, çox sevindim .
    -Niyə ,qızım ,axı sən yeni ili məktəbdə keçirməyi çox sevirdin .
    -Ana ,amma hər il uşaqlar məndən niyə bayramda təzə paltar almirsan deyə soruşanda çox pis olurdum. Utanırdım .

    -Nə yaxşı ki bu il bayramı keçirməyəcəyik .
    -Qızım ,sən mələksən. Səni çox sevirəm .

    -Hə, Lalə indi xoşbəxtsən ?Yoxsa, hələ də xoşbəxt olmağa səbəbin yoxdur?
    -Mətanət müəllimə, bəli ,mən çox xoşbəxtəm. Axı mənim sizin kimi böyük ürəkli müəlliməm var. Anam həmişə ala bilməsə də keçən il ad günümdə mənə sevdiyim paltarı hədiyyə etmişdi .Xoşbəxtəm mən .Bax buna görə də xoşbəxtəm .
    -Uşaqlar ,xoşbəxtlik nə pulda ,nə var dövlətdədir. Ən böyük xoşbəxtlik özünü xoşbəxt etməyə çalışdığın andır.

  • Günel ƏLİYEVA.”Bağışla”

    10933953_1576747282561262_5520400822900165830_n

    Səni sevməyim
    Xoşbəxt olmaq istəyim.
    Darıxmağım
    İçimdəki həsrətim.
    İstəyirsən getməyim?
    Bəs sənsiz
    Sənin olmadığın bu şəhərdə
    Sən ola -ola
    Sənsiz neyləyim?
    Axı ”getmə” deyirsən.
    Axı ”qal ”deyir baxışların.
    Yağdırır hicranın qəm yağışların.
    Dilin nə söyləyir?
    Qalım ,getməyim?
    Tərəddüd edirsən.
    Ürəyinlə ağlının fikri
    Mübahisə eləyir?
    Elə mən də sənin kimi
    Min bir sual bitirirəm
    Xatirəmin yaddaşında.
    Elə bil ki ,günahkaram
    Cəza alır səadətim
    Bir kimsənin qarğışında.
    Gedim ,getməyim?
    Üşüyürəm əzabların sərt qışında.
    Əgər sevirsənsə
    Əbədiyyən məni saxla
    Gözlərində ,baxışında.
    İslanmaram bir də ömrün yağışında
    Təki məni sənə olan dünya boyda
    Bir sevgimə sən bağışla…

  • “Ruhuma süzülür pıçıltıların” kitabının təqdimat mərasimi keçirilib

    13 mart 2016-cı il tarixində, saat 14:00-da respublikanın paytaxtı Bakı şəhərində fəaliyyət göstərən “Kitabevim.az” mağazasında Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, “Dirili Qurbani” Ədəbi Məclisinin üzvü, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı, istedadlı şair Xuraman Camalqızının “Ruhuma süzülür pıçıltıların” kitabının təqdimat mərasimi keçirilib.Kütləvi informasiya vasitələrinin nümayəndələrinin iştirakı ilə keçirilən tədbirdə mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin, o cümlədən müəllifin qələm dostları iştirak ediblər.Kitabın redaktoru və ön sözün müəllifi Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “Qızım Qələm” Media Mükafatı laureatı,Dünya Azərbaycanlıları Mədəniyyət Mərkəzinin idarə heyətinin və Qadınlar Şurasının üzvü və DAMM-ın və katibi, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru, şairə-jurnalist Nəcibə İlkin müəllifin sayca ikinci kitabında toplanan son zamanlar qələmə aldığı ədəbi-bədii nümunələri, poeziya örnəkləri haqqında məlumat verib, yeni yaradıcılıq uğurları və fəaliyyəti diləyib.
    Tədbir iştirakçıları müəllifin yaradıcılıq fəaliyyəti haqqında öz fikir və düşüncələrini, xatirələrini bölüşüblər, arzu və istəklərini dilə gətiriblər.Müəllifə yeni yaradıcılıq uğurları və fəaliyyəti diləyiblər.İmza törəninin gedişatında müəllif Xuraman Camalqızı
    “Kitabevim.az” mağazasının Rəhbərliyi başda olmaqla, zəhməti keçən hər kəsə təşəkkürünü bildirib, işıq üzü görən kitablarından tədbir iştirakçıları üçün imzalayaraq, hədiyyə edib.Tədbirin sonunda isə xatirə şəkli çəkdirilib.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • Gənc xanım yazarların şeirləri “Usare” dərgisində çap olunub

    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının maliyyə dəstəyi ilə həyata keçirilən “Yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin inkişafına dəstək” layihəsi çərçivəsində Qardaş Türkiyə Cümhuriyyətinin Adana şəhərində fəaliyyət göstərən “Usare” aylık, kültür, sanat ve edebiyat dərgisinin 6-cı sayında yeni nəsil Azərbaycan gəncliyinin istedadlı gənc nümayəndələri, “Gənc Ədiblər Məktəbi2”nin müdavimləri, DGTYB üzvləri Ülkər Dənizin, Şəfa Nurun, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Baş məsləhətçisi Fidan Abbasovanın şeirləri çap olunub.
    Qeyd edək ki, bundan öncə 2015-ci ilin fevral ayından fəaliyyətə başlayan “Usare” aylık, kültür, sanat ve edebiyat dərgisinin ilk sayında DGTYB üzvü Gülnarə İsrafilqızının, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhtçisi Fidan Abbasovanın, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Mətbuat xidmətinin rəhbəri Kənan Aydınoğlunun şeirləri dərc olunaraq, ictimaiyyət nümayəndələrinin nəzərinə çatdırılmışdı.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • Fidan ABBASOVA.”Qovur ömrü aylar illər”

    Qovur ömrü aylar illər,
    dəyişdikcə hər fəsillər
    azaldıqca bir -bir günlər
    səni bir az unuduram
    mən özümə qayıdıram..
    O keçmişdən uzaq durub
    qəlbi hər gün daim yorub
    içimdə bir dünya qurub
    dünyam ilə dağılıram
    mən özümə qayıdıram.
    Ümüd etmə dönəcəyəm
    birdə geri gələcəyəm
    artıq gecdir sevəcəyəm
    bax yuxudan oyanıram
    mən özümə qayıdıram.
    Sanırdım ki, qürurum az
    ömür vərəq bir cümlə yaz
    üştdükcə eşqi ayaz
    sənsizliklə barışıram
    mən özümə qayıdıram..
    Çox düşündüm olanları
    bu halıma yananları
    gözdən iraq duranları
    indi bir bir dağıdıram
    mən özümə qayıdıram.
    Alışqdıqca gündən -günə
    bu dərdlərə gərib sinə
    imansızı iman dinə
    gətirmirsə bax pozuram
    bu taledən bu yazıdan
    hara qaçım qaçanmıram
    bir təsəlli qalır mənə
    mən özümə qayıdıram
    Demə artıq incik düşdük
    vaxt var idi dərd bölüşdük
    zaman keçdi çox dəyişdik
    ruhum qara dona girib
    bir ox kimi qəlbi dəlib
    dünyaya yenidən gəlib
    dərdlərimi unuduram
    bu yalançı həyat sonsuz
    mən özümə qayıdıram.
    o pozduğum qanunları
    o etdiyim günahları
    alışdığım yalanları \
    bircə-bircə soyuduram
    sən dünyamda yox olduqca
    mən dünyama qayıdıram..
    bezdim artıq bu sənlərdən
    əbədilik mən özümə qayıdıram…

  • Şəhla RAMAZANQIZI.”Bu dünyanın güzgüsü”

    Bu dünyanın güzgüsü,
    Ləkələnmiş ay kimi.
    Mərhəməti bir tikə,
    Qaxac olmuş pay kimi.

    Bu dünyanın gözləri,
    Eynəkli qoca təhər.
    Dildə şirin sözləri,
    Ürəkdə zəqqum, zəhər.

    Bu dünyanın ürəyi,
    Cəsəd yeyən, qan içən.
    Qurbanlıq quzu qədər,
    Aldanır yoldan ötən.

  • Məmməd Qədiri doğum günü münasibətilə təbrik edirik! (14 mart 1960-cı il)

    mq

    Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Rəhbərliyi Sizi, Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsini, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliyinin üzvünü doğum gününüz münasibətilə səmimi qəlbdən təbrik edir, Sizə uzun ömür, möhkəm cansağlığı, xoşbəxtlik, ədəbi-bədii yaradıcılığınızda bol-bol uğurlar diləyir! Sevib, sevdiyiniz insanların əhatə dairəsində olun!

    Mətbuat xidməti

    Bənövşəm

    Gözün aydın, yarpağına yaz qonub,
    Yanaqların ala dönüb, bənövşəm.
    Çölə salıb kəpənəyi həsrətin,
    Qanadında xala dönüb, bənövşəm.

    Duruşundan ləyaqətin bəllidi,
    Rayihəndən çox aşiqlər dəliydi,
    Bu çəmənin ən füsunkar gülüydü,
    Həsrətindən kola dönüb bənövşəm.

    Səni görən qəlb götürüb yüyürüb,
    Ətrafını tər məhəbbət bürüyüb,
    Mələkləri göydə heyrət bürüyüb,
    Aşiqlərin lala dönüb, bənövşəm.

    Ürəklərə atəş düşür, köz gəlir,
    Dodaqlardan ahlar qopur, söz gəlir,
    Sənə tərəf cığır düşür, iz gəlir,
    Hüzurun bir yola dönüb, bənövşəm.

    Məcnun necə qorumasın Leylisin,
    Arı gəlir – itiləyib iynəsin,
    Bu kol səni qısqanmasın neyləsin,
    Dodaqların bala dönüb, bənövşəm.

    Cəh-cəh vurub, bülbül səndən söz çəkir,
    Gir qəlbimə, yazda gecə tez çökür,
    Şah bildiyin hüzurunda diz çöküb,
    Məmməd Qədir qula dönüb bənövşəm…

    Havalandı

    Əsdi xəfif – xəfif bahar yelləri,
    Köhnə ocaqlarda köz havalandı.
    Arı pıçıldadı saf niyyətini,
    Qönçənin dilində söz havalandı.

    Bir sevgi nəfəsi gətirdi külək,
    Utanıb tər tökdü gül ləçək – ləçək,
    Sevdalı – sevdalı süzdü kəpənək,
    Güllərin gözündə naz havalandı.

    Qabardı sinələr yaz nəsimində,
    Dodaqlar lal oldu eşq tilsimində,
    Çalındı könüllər sevda simində,
    Kaman inildədi, saz havalandı.

    Görüş yerlərinə döndü söyüdlər,
    Öldü nəsihətlər, sındı öyüdlər,
    Gecəyə didərgin düşdü igidlər,
    Yenə neçə-neçə qız havalandı.

    Sındı qış qüruru, diz çökdü sazaq,
    Xəzəl taleyindən dirildi yarpaq,
    Qaranquş qanadı geyindi torpaq,
    Quru kötüklərdə yaz havalandı…

    Qoruyur

    (56yaşıma yazdığım şeir)

    Yaş gəldikcə yaş üstünə,
    Quruyur canım, quruyur.
    Günəş doğmur səhər mənə,
    Üfüqdə danım quruyur.

    Elə düşüb dərd izimə,
    Gəlib çıxıb dəhlizimə,
    Gördüyüm sığmır gözümə,
    Damarda qanım quruyur.

    Tale gəzdim gündüz şamla,
    Məzələnir bürc adamla,
    Bəxti qıymır bircə damla,
    Nəhrim, ümmanım quruyur.

    Mən də uduzdum oyunu,
    Fələklər ölçür boyumu,
    Zaman kəsibdi suyumu,
    Yamyaşıl insan quruyur.

    Yaşamağın dəlisiydim,
    Bir cırtdanın şələsiydim,
    Mən çoxdanın ölüsüydüm,
    Məni məhəbbət qoruyur…

    Söz

    Söz canımdan cücərən,
    Çiçəyimdi, otumdu.
    Gecə söz otarıram,
    Növbəmdi, nobatımdı.

    Hərdən söz susur gəlir,
    Yatır, yuxusu gəlir,
    Yanıq qoxusu gəlir,
    Yanan yeddi qatımdı.

    Misra – misra quraşdır
    Ürək çilə, qarışdır,
    Söz alnımda qırışdı,
    Ürəyimdə çatımdı.

    Söz atlı, mən piyada,
    Söz çapıram röyada,
    İtkin düşsəm dünyada,
    Şeir qara qutumdu.

    Çəkib naxış, zər sözə,
    Tökürəm qan-tər sözə,
    Can qoyuram hər sözə,
    Hər şeir tabutumdu …

  • Nəriman HƏSƏNZADƏ

    neriman-hesenzade

    * * *

    Yuxun qaçdı evdə yata bilmədin,
    torpaqda yat, torpaq quzum, a laylay.
    Gizli-gizli ufuldadın, inlədin,
    Oyaq qalan yuxusuzum, a laylay.

    Güzgü kimi zərif idi gül üzün,
    insafdımı torpaq altda çürüsün?!
    Duman gəlsin qəbristanı bürüsün,
    duman sənə örpək olsun, a laylay,
    Torpaq sənə döşək olsun, a laylay.

    Yanımdaydın, yaşayırdıq bir babat,
    yuxularda gah doğmasan, gah da yad.
    Ayılıram-nə sən varsan, nə həyat.
    Yuxularda görüşənim, a laylay.
    Yaxın ikən gen düşənim, a laylay.

    Laylay dedim,beşik dedim məzara,
    daş gətirdik, saldıq səni hasara.
    Ha yalvardım, ha çağırdım ay Sa…ra!..
    Darıxanda həyanımız, a laylay,
    Ayrı düşən ünvanımız, a laylay.

    DAŞI SEVMƏLİYİK BİZ İNDƏN BELƏ

    Gül gətirdim, çiçək qoydum üstünə,
    Gül sənindi, yer sənindi, sən mənim.
    Sara

    Yenə qəbristana düşübdü yolum,
    Daş yonur, qum tökür burda ustalar.
    Anana baş daşı qoyurlar oğlum,
    Səndən xatirədi
    məndən yadigar

    Oğlundan,ərindən…
    Son borcumuzdu,
    Qalan borclarımız bir yan qalsın.
    O, həyat aşiqi, o, yer qızıydı,
    Qoy ondan yer üstə nişanə qalsın.

    Həyatda bir sirr var, inan, ay oğul,
    Bu sirr açılmayıb qədimdən belə.
    Daşdan yonulubdu anan, ay oğul,
    Daşı sevməliyik biz indən belə.

    Nə deyim, sağ olsun heykəltəraşı,
    Gör necədüz verib o gözü, qaşı.
    Saçları örpəyin altından çıxıb,
    Tək nəfəs verməyi yadından çıxıb.

    Bu sirdi, gör necə dəyişir insan,
    tanınır, tanınmır…
    yaxşı bax, oğlum.
    Mənim daş qadınım, sənin daş anan
    Bizi qoymayacaq daşlaşaq, oğlum.

  • Nəriman HƏSƏNZADƏ

    neriman-hesenzade

    MƏNİM NİGAHIMI POZDU TƏBİƏT

    Mənim nigahımı pozdu təbiət,
    Köklədi simləri xeyir-şər üstə.
    Sənə-məzar boyda yeraltı zülmət,
    Qurulu ev qoydu mənə yer üstə.

    Beləcə ayırdı o, payımızı,
    Pozdu bu qanuni nigahımızı.
    Qoruya-qoruya saxladığımız,
    Axırda nə oldu?-adi bir kağız.

    Arada ağlayan bir məhəbbətdir,
    Yastığöın müqəddəs, yerin müqəddəs.
    Dövlət vəsiqəsi rəsmi sənəddir.
    Möhürü, imzası bir şeyə dəyməz

    Son mənzil deyirlər, mən orda gördüm,
    Nədir sənlə gedib, sənsiz qayıtmaq.
    Kağızı qorudum, səni itirdim,
    İndi səni məndən qoruyur torpaq…

    FAMİLİMLƏ ÜZ-ÜZƏ

    Qəbirlərin içində
    Sadə bir qəbir sənin.
    Familim mənimkidir,
    Ad sənin, ömür sənin.
    Nə uşaqlar var idi,
    nə indiki vəzifəm,
    nə evim, nə ünvanım,
    nə indiki ad-sanım.
    Kəbin kağızımıza
    Yazıldın iki oldum.
    Ancaq səninki oldum.
    Indi sənin yanında
    Səni haraylayıram.
    Familimlə üz-üzə
    Dayanıb ağayıram,
    Səni haraylayıram.

  • Təranə Turan RƏHİMLİ.”Sabahın xeyir, Roma!”

    teranexanim

    Filologiya üzrə fəlsəfə doktoru, dosent
    Prezident təqaüdçüsü

    Sabahın xeyir, Roma!
    Qarlı qışın ortasında
    gülümsəyən günəşinlə
    dünyanın hər pisliyindən
    uzaq sabahın xeyir!
    Şərin kölgəsin doğrayan
    qılıncların parladığı
    Pompey yurdu,
    zülümlərə yasaq sabahın xeyir!
    Başı göylərə ucalan Eşq çeşməsi,
    arzular səltənətində
    sevənlərin niyyətində
    çağlayan suların xeyir!
    Sabahın xeyir, Roma,
    Kolizey yolundakı əl-ətəyi dopdolu,
    meyvəsinə qıyılmaz narıngi ağacları,
    nə yaxşı ki, bilmirsiz
    ədalətsiz savaşda
    dərilir səbət-səbət
    ömrümüzün tacları –
    körpə-körpə uşaqlar.
    Sabahın xeyir, Roma,
    Qədim, ulu Vatikan!
    Dövrəndə xoşbəxt həyat,
    Pozulmasın bu növraq,
    görməyəsən nahaq qan!
    Ey Marçello teatrının
    sükuta dalmış səhnəsi, beləcə qal!
    İndi dünya səhnəsində
    gedən oyunlardan uzaq.
    O bəmbəyaz ovsuna sal ruhumuzu,
    ölməz şöhrətindən yazaq.
    Sabahın xeyir, Roma!
    Bir ovuc ümid səpirəm
    fevralda lalə qızaran torpağına,
    cücərib min budaq olsun.
    Şeir dəyişmədi bizi,
    İnsanlığa sevgi yazım
    göyərən hər yarpağına,
    bəlkə… bəlkə qanadlanıb
    bəşərə göz-qulaq olsun.
    Sabahın xeyir, Roma!
    Sabahın xeyir, Roma!

    Roma, 18 fevral, 2016.

  • “Ruhuma süzülür pıçıltıların” kitabının təqdimat mərasimi keçiriləcək

    13 mart 2016-cı il tarixində, saat 14:00-da respublikanın paytaxtı Bakı şəhərində fəaliyyət göstərən “Kitabevim.az” mağazasında Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, “Dirili Qurbani” Ədəbi Məclisinin üzvü, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı, istedadlı şair Xuraman Camalqızının “Ruhuma süzülür pıçıltıların” kitabının təqdimat mərasimi keçiriləcək.Tədbirdə Kütləvi informasiya vasitələrinin nümayəndələrinin, mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət xadimlərinin, o cümlədən müəllifin qələm dostlarının iştirakı da nəzərdə tutulub. İştirak etmək istəyən hər kəs dəvətlidir.

    Ünvan: Azərbaycan Respublikası, Bakı şəhəri, 28 may metro stansiyasının yaxınlığında yerləşən AK Mərkəzin II mərtəbəsi

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • “Dünya qonaq sevən deyil” kitabının təqdimat mərasimi keçiriləcək

    picture

    16 mart 2016-cı il tarixində saat 14:00-da Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin Natəvan klubunda Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Prezident təqaüdçüsü Kəmaləddin Qədimin “Dünya qonaq sevən deyil” kitabının təqdimat mərasimi keçiriləcək.Kütləvi informasiya vasitələrinin nümayəndələrinin, mədəniyyət, ədəbiyyat, incəsənət, elm, təhsil işçilərinin, o cümlədən yubilyarın qələm yoldaşlarının də iştirakı nəzərdə tutulub. İştirak etmək istəyən hər kəs dəvətlidir.

    Ünvan: Azərbaycan Respublikası, Bakı şəhəri, Ə.Xəqani küçəsi 25, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üçüncü mərtəbəsi

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • Xalq şairi Nəriman Həsənzadə mükafatlandırılıb

    Çağdaş Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının Xalq şairi, Əməkdar incəsənət xadimi, Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Fərdi təqaüdçüsü, şair-dramaturq Nəriman Həsənzadə “Aşıq Şəmşir” Mədəniyyət Ocağı İctimai Birliyi tərəfindən ədəbiyyatımızın inkişafında və Aşıq Şəmşir irsinin təbliğindəki dəyərli xidmətlərinə görə təşəkkürnamə diplomu ilə mükafatlandırılıb.
    Qeyd edək ki, bundan öncə Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyev Xalq şairi Nəriman Həsənzadəyə anadan olmasının 85 illik yubileyi münasibətilə təbrik məktubu göndərmişdi.
    Martın 3-də Bakı Dövlət Universitetində, martın 4-də isə Azərbaycan Milli Avia Akademiyasında Xalq şairi Nəriman Həsənzadənin anadan olmasının 85 illik yubileyinə həsr olunmuş tədbir keçirilmişdi.

    Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Mətbuat xidməti

  • Mətanət QÜDSİ.”Gecə saatı”

    12801369_526915247490372_6703647826671670112_n(1)

    Durmadan işləyir divarda saat,
    Gözümün önündə dövr edir zaman.
    Yeni gün doğulur qarşımda rahat,
    Çətin isinirəm o günələ yaman.

    Sanki keçmişimdə ilişib qalıb,
    Hər zaman,zamanı tuta bilmirəm.
    Pəncərəm önündən,xəyala dalıb,
    Şirin arzulara çata bilmirəm.

    Birbəbir,qəlbimdə sönən ümid tək,
    Hər kəsin evində sönür işıqlar.
    Rəngli yuxularım,bir alabəzək
    Quş kimi ömrümə salır naxışlar.

    Bir mənəm gecələr sizi düşünən,
    Ey məni özümdən alan arzular.
    Qarışır xəyalım bir yumaq kimi,
    Görən yazdıqlarım necə yozulzr.

    Saata baxıram,susmayır bir an,
    Dərdini danışır mənə gecələr.
    Yazıram nisgilli şeirlərimi…
    O da,oyaq qalır mənlə gecələr.

  • Mətanət QÜDSİ.”Bu gecə, bir əsərdə”

    12801369_526915247490372_6703647826671670112_n(1)

    BU GECƏ,BİR ƏSƏRDƏ
    YAŞATDIM İKİMİZİ…
    BİR SƏN İDİN BİR DƏ MƏN
    BİR DƏ SEVDA DƏNİZİ.
    HƏDDIMIZI ASMADAN
    YASANILAN GÜNLERI
    QELEME DEDİM BİR-BİR.
    O YAZDI,MƏN DANIŞDIM,
    SƏNLƏ BELƏ TANIŞDIM…
    GIZLI GÖRÜŞÜMÜZDƏN
    SÖYLƏMƏDİM SÖZ BELƏ.
    SENSİZ KECƏN GÜNLƏRİ
    SABAHLAR,DÜNLƏRİ
    SÖYLƏMƏDİM QƏLƏMƏ.
    QOY CAR ÇƏKMƏSİN DEDİM
    SEVGİMİZİ ALƏMƏ.
    VERDIYIN ÜMIDLƏRİ
    PIÇILDADIM XƏYALƏN…
    bİR O BİLDİ BİR DƏ MƏN.
    BU GECƏ ƏSƏR YAZDIM,
    SƏNƏ ƏSƏR ETDİMİ
    SÖYLƏ BU,YAZDIQLARIM?
    HAQLISAN,YALAN,DESƏN.
    HƏMÇİNİN HAQLIYAM MƏN…
    ÖZÜN YOXDUN,XƏYALIN
    MƏNİMLƏYDİ O GECƏ.
    XƏYALINALA,DE ƏSƏR
    YAZILMAZMIYDI SƏNCƏ?
    HİSS OLDUMU DE BURDA
    SƏNSİZLİYİMİN İZİ…
    BU CÜR YARANIR DEMƏ
    ƏSİL EŞQ MƏNZƏRƏSİ
    ADI…SƏNSİZ SƏNİNƏM.
    SONDA İMZAMI QOYDUM
    ESERI YAZAN,SƏNƏM…

  • Mətanət QÜDSİ.”Bu gecə”

    12801369_526915247490372_6703647826671670112_n(1)

    Bu gece,
    Ona ehtiyacımı duyub,
    daha qara,daha uzun,
    kömək üçün,
    yetirdi özünü…
    Dərdlərimi,bölüb,soyub
    şərikim oldu,bu gecə.
    Tebiet susdu,meni dinleyirmiş kimi.
    Ağladı,duyub ağlamaq səsimi,
    daha da coşdurdu məni,
    boğaraq hıçqırıqlarıma…
    Hayqırmaq istədim sevgimi cahana,
    duymasın deyə,susdum,bu gecə.
    Biraz daha qaranlığla qarişmaq istədim dəli sevgimlə…
    Bu gecə,
    Ressam olmaq istədim,
    hayat tablomu çəkib,
    insanlara anlayış qarşiliğında satmaq istədim..
    Bestekar olmaq istədim.həm də….
    Bu gecə,qəlb sızıntılarımın səsini,
    sinəmdə yanan Günəşlə göz yaşlarımın təmasından
    yaranan musiqini nota köçürmək istədim.
    Dəzgah qurub,əlvan saplarla toxumaq istədim həyatımı.
    İsti rənglərlə xoşbextlik naxişları vurmaq istədim.
    İlmələri sevinc,ölçüleri hüzur, çerçivesini,
    sağlamlıq rəngində istədim.
    Bəndləri güvən olsun.
    Bu gecə,
    Ay da,Günəş də parlasın səmada,
    nur çiləsin,çəkdiyim tablodan,
    şəfqət saçsın bəstəmdən,
    toxuduğum xalıda,rənglərin hərarəti,
    hər sevənə,bəş etsin təravəti…
    İstədim,
    “QELBİMİN TESVİRİNDEN”
    xəbərdar olsun hər kəs.

  • Mais TƏMKİN.Yeni şeirlər

    10646868_273655359498567_6620189188081019440_n

    Ürək məndən yuxarı

    Şair Ramiz Rövşənə

    Bundan sonra boy atmaz,
    Dərdimə nəşə qatmaz…
    Arzularım əlçatmaz,
    Dilək məndən yuxarı.

    Özünü edib əsir,
    Görən hara tələsir?
    Başım üstündən əsir-
    Külək məndən yuxarı.

    Nə həliməm, nə sərtəm,
    Başdan-ayağa dərdəm.
    Çiynimi sıxır hərdən
    Mələk- məndən yuxarı.

    Niyə uzaqdan baxır?
    Sirrini duydum axır.
    Min cür oyundan çıxır
    Fələk-məndən yuxarı.

    …Könül, şeir yaz ancaq,
    Qaynasın boş qazançan.
    Əlim yetmir qazanca,
    Çörək məndən yuxarı.

    …Şair tənhadı, təkdi,
    Bu nə qayğı, köməkdi?
    Dilim yaman gödəkdi,
    Ürək məndən yuxarı.

    Tanrım, bu nə məkandı?
    Şairi laməkandı.
    Sağım, solum tikandı,
    Bir yeni cənnət yarat:
    Gül ək məndən aşağı,
    Gülək məndən yuxarı.

    16.10.2014

    * * *

    Hər günümüz beləcə,
    Çox ağır olsa, heç nə!
    Qəm yükündən ,,çiynimiz”,
    Hey yağır olsa, heç nə!

    Dəm vururuq şərəfdən,
    Fəqət, doymuruq nəfdən.
    Ata-Ana tərəfdən,
    Kim sağır olsa, heç nə…

    Üzüldük qəmdən, ahdan
    Baxmır bizə Allah da…
    Bu gün matəm, sabahdan
    Çal-çağır olsa, heç nə!….

  • Nail DAĞLAROĞLU.Yeni şeirlər

    n

    Gərək

    İnsanlıq pul ilə ölçülmür, qağa,
    İnsanlıq insanın canında gərək.
    İnsan insanlığı bazardan almaz,
    Cismində, ruhunda, qanında gərək.

    İnsan var hər işi insan əməlli,
    İnsan var açıqdı hər sözü bəlli.
    İnsan var yaranıb şeytan təməlli,
    İnsan var cox çətin anında gərək.

    İnsan var yalqıza dayaqdı darda,
    İnsan var nur saçır boranda, qarda.
    İnsan var atasan hey yana “narda”,
    İnsan var Nailin yanında gərək.

    24.12.2015.

    * * *

    Oğrun- oğrun nə baxırsan aşiqə?,
    Aşiqini yandırarsan, ay maral.
    Aşiqinin pünhan olan eşqini,
    Seyrağuba qandırarsan, ay maral.

    Səni gördüm sınıq könlüm saz oldu,
    Səndən mənə bir hədiyyə naz oldu.
    Sən güləndə xəyallarım yaz oldu,
    Qışı bahar sandırarsan, ay maral.

    Nail deyər gül cəmalın nə xoşdu,
    Aşiqin var sənsiz halı naxoşdu.
    Gözəlliyin bu könlümə naxışdı,
    Birdən könül sındırarsan, ay maral.

  • Elnur RƏSULOĞLU.Yeni şeirlər

    Mənim həyatım

    Aprelin axrıydı, son günləriydi.
    Hava isti idi, səma tərtəmiz.
    Günəş göydən yerə od ələyirdi
    Kədərdən xəbərsiz, qəmdən xəbərsiz.

    Mən isə bu zaman tərimi silib
    Yolda deyinirdim: “Ürək dayanır.
    Elə bil göylə yer baş-başa verib,
    Göy kimi od tutub yerlər də yanır”.

    Hər tərəf yaşıllıq. Yollar boyunca,
    Gör ağcaqayınlar necə əkilib.
    Onların altında otrub doyunca,
    Kölgəsində neçə yolçu dincəlib.

    Ağcaqayınların altında yenə
    Yolçular oturub nəfəsin dərir.
    Oturmaq ar gəlir bəzilərinə,
    Ayaq üstə durub nəfəsin dərir.

    Danışa bilsəydi, ağcaqayınlar
    Bizə keçmişlərdən söhbət açardı.
    Bil, dilə gəlsəydi, ağcaqayınlar
    Burdan keçmişlərdən söhbət açardı.

    Mən bir saatdan da artıq yoldayam,
    Bitib-tükənməyir uzanan yollar.
    Döngəni dönürəm, sağ yox, soldayam,
    Qurtarmaq bilməyir uzanan yollar.

    Gör nə qədər yol var qarşıda hələ,
    Bəli, mən bu yolda daha yolçuyam.
    Başqası görünmür, nədəndir belə,
    Yoxsa mən bu yolda tənha yolçuyam?

    Hər yerə arxamca kölgəm sürünür,
    Nədənsə canımı bürüyüb təlaş.
    Köksümdə ürəyim tez-tez döyünür,
    Fikirlərim mənə olubdur yoldaş.

    Məncə, olsa da düz, əyri-üyrü də,
    Yollar hey uzanan qollara bənzər.
    Yer üzündə hər bir insan ömrü də,
    Sonu bilinməyən yollara bənzər.

    Məktəb yollarına ayaq basanda,

    Elə bil yenidən uşaqlaşıram.

    Uşaq səslərinə qulaq asanda,

    Dərdimdən, qəmimdən uzaqlaşıram.

    Bir anlığa anıb o illəri mən,

    Ömür kitabımı varaqlayıram.

    Məndən sonra gələn nəsilləri mən,

    Həyat yollarında soraqlayıram.

    Bu həyat yolları çətindən çətin,

    Gərəkdir bu yolda mübariz olmaq.

    Zəiflik göstərsən, olmasan mətin,

    Sənin qismətindir qul, kəniz olmaq.

    Qulaqları səsdə, gözləri yolda,

    Vətən torpaqları çağırır bizi.

    Vətən bir ağacdır, onda bu halda,

    Qurdlar içimizdən dağıdır bizi.

    Hardandır bizlərdə, hardandır yadlıq,

    Doğma qardaşıma necə “yad” deyim?

    Kədərli günümdə düzəldib şadlıq,

    Bayram libasımı mən necə geyim?

    Yurddaşlarım köçkün, qaçqın, didərgin,

    Qarabağdan sürgün ediblər bizi.

    Danışa bilmirəm, əsəbim gərgin,

    Öz əllərimizlə didiblər bizi.

    Öz əllərimizlə yıxıblar bizi,

    Nə vaxt bütöv yumruq olacağıq biz?

    Çoxdandır bir küncə sıxıblar bizi,

    Axırda vətənsiz qalacağıq biz.

    Havanın axını güclənir birdən,

    Nəğmə deyib əsir isti küləklər.

    Bir baxın, bir baxın, cənub tərəfdən,

    Buraya tələsir isti küləklər.

    Burda hakim olmuş isti küləklər,

    Yuxudan oyatdı tozu, torpağı.

    Əsib cana doymuş isti küləklər,

    Qaldırıb oynatdı tozu, torpağı.

    İsti küləklərin dövrü az oldu,

    Taca zorla sahib olanlar kimi.

    İsti küləklərin ömrü az oldu,

    Şayiələr kimi, yalanlar kimi.

    Artıq mənə oxşar otağımdayam,

    Özüm kimi sadə, çilliçıraqban.

    Özümə söz verib dedim: “Yazacam,

    Başıma gələndən, öz həyatımdan”.

  • Şəfaqət CAVANŞİRZADƏ.”Sevginin gözləri” romanının XXXV hissəsi

    http://s017.radikal.ru/i405/1601/36/333ddbb0f8b0.jpg

    Cəmilənin verdiyi suala Lamiyə cavab verə bilmədi, qorxusundan udqundu. Cavab vermək üçün söz tapa bilmirdi. Qızının yerinə Aynur cavab verdi, özünü itirmədi.
    Aynur dünyagörmüş, təcrübəli qadınıydı. Əliylə Zamanı göstərib arxayın adamlar kimi dedi:
    – Zaman sürücüdür. Çamadanlarım çox idi, daşımağa kömək elədi. Yəqin burda qəbahət heç nə görmürsən.

    Cavab Cəmiləni qane etmədi. İkinci sualını verdi.
    – Adını nə tez öyrəndin?
    – Aeroportdan gəlmişəm Cəmilə xanım. Nəzərə al ki, yolum uzunuydu.

    Aynur üzünü Zamana tərəf çevirdi: – Sizə borcum nə qədər idi?
    Zaman – İyirmi beş manat.
    – Gözlə, pulu gətirirəm.

    Aynur ikinci mərtəbəyə qalxdı, qızının otağına keçdi. Çantsasını taxtın üstündən götürüb aşağı düşdü. Cəmilə divanda əyləşmişdi. Bir gözü gəlinində, bir gözü də Zamandaydı. Lamiyə qorxusundan başını qaldırıb onun üzünə baxmırdı.
    Aynur Zamanla evdən çıxdı, Cəmilə gəlinini süzüb kinayə ilə dedi:
    – Təzə gəlin ədalarını bir kənara qoyub bəlkə çay süzəsən.

    Lamiyə elə bil indi qəflət yuxusundan ayıldı: – Hə, bağışla, tamam özümü itirmişəm.
    – Özünü niyə itirirsən?
    – Gecə gec yatmışam. Yuxulu kimiyəm.

    Lamiyə tez mətbəxə keçdi ki, Cəmilə ona əlavə suallar verməsin.

    Aynur Cəmiləyə tərs-tərs baxa-baxa qapını örtdü. Cəmilə dilinin altında deyinməyə başladı.
    – Özünü elə aparır ki, elə bil manat yox, dollar verir.

    Aynur qapının ağzında çantasından çıxartdığı zərfi Zamana uzatdı.
    – İki minə yaxın pul var. Dediyin həkimə nə qədər lazımdırsa ver, qalanlarını özünə götür. Amma bir şərtlə…

    Zaman Aynurun şərtinin nə olduğunu əvvəlcədən təxmin eləmişdi. Aynur cümləsini aramla tamamladı.
    – Nəticəni birinci mənə deyəcəksən. Hər şeyi əvvəlcədən mən biləcəm.
    – Narahat olmayın.

    Zaman yolu keçənəcən Aynur qapının ağzında gözlədi. Evə girəndə Cəmilə əlində fincan – çayını içirdi.
    Cəmilə Aynura – Pul verməyin nə yaman uzun çəkdi?
    – Pulu xırdalayırdım.
    – Nə əcəb gəlmisən? Qəfildən.
    – Qızım üçün darıxdım, gəldim.
    – Çox qalana oxşamırsan.
    – Bu dəfə çox qalacam. İşlərim uzun çəkəcək.
    – Aydındır.

    Cəmilə gəlini Lamiyəyə: – Lətafət yoxladı səni?
    Lamiyə qorxaraq anasına baxdı: – İki gündən sonra gedəcəm.
    Cəmilə təəccübləndi – Başa düşmədim, bugün getməmişdiz?
    – Getmişdik . Analizlərin cavabını iki gündən sonra götürəcəyik.

    Bu zaman evin qapısı döyülür. Lamiyə qapını açır, Kərim “ salam ” verib içəri keçir. Cəmiləni qarşısında görəndə canına əsəbdən üşütmə gəlir. Aynura görə özünü birtəhər ələ alır. Aynura yaxınlaşır, əlnən görüşürlər.
    – Xoş gəlmisiz, Aynur bacı. Necəsiz?
    – Çox sağ olun. Siz necəsiz?
    – Yaxşı olmağa çalışırıq. Gələcəyinizi gözləmirdim. Lamiyə bizə heç nə deməyib.

    Lamiyə – Mən də gələcəyini bilmirdim.
    Aynur – Gəlməyim dəqiq olmadığı üçün özüm xəbər eləmədim.

    Cəmilə ayağa qalxdı: – Vaxtınız çox olacaq. Sonra istədiyiniz qədər danışarsız. Mümkünsə, Kərimlə tək danışmaq istəyirəm. Lamiyə, ananla ya otağına qalx, ya da evdən bir-iki saatlıq çıxın. Qəşəng hava var.
    Kərim etiraz edir – Lazım deyil. Nə sözün varsa, de. Gec-tez onsuzda hamı biləcək.
    Aynur – Nəyi?
    Lamiyə anasına – Biz yaxşısı budur evdən çıxaq. Gözlə, əynimi dəyişim, gəlirəm.

    Lamiyəylə anası evdən çıxanacan Kərim də, Cəmilə də susdular. (daha&helliip;)

  • Yalçın YÜCEL.”GÜLDEREN ANA”

    175054_178868168822977_4360000_o

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Gözleri çakılıp kaldı; Berit’e. Çenesi avuçlarında öylece. Bir gölge gibi geçtim önüne. Seslenmedi. Günlerce ağlamaktan kızarmış gözlerini yere dikti. Bu kez baş örtüsünü kaşlarına kadar indirip yeniden bağladı. “Nasılsın Gülderen Ana?.. Gözlerinin yarısını kaldırdı yerden. Yüzündeki o derin çizgiler biraz gevşemişti. Bakışlarına ürkeklik koyarak baktı yüzüme: “Hoş geldin oğlum, sen nasılsın bakayım? Kusura kalmayasın önce tanıyamadım, otur, otur hele şuraya.” “Seni hep bu avluda Berit Dağları’na bakıp, ağlar görürüm. Yetmez mi be Gülderen Ana, kendini harap edersin. Bak kimsen de yok, hasta olsan ne yaparsın?” Gözleri tekrar yaşardı. Kenarı mor iplikle işlenmiş mendiliyle sildi onları. “İbrahim evladım, sen de benim bir evladım sayılırsın. Ananla nice günlerimiz var geçmişte; acısıyla, tatlısıyla nice yaşanmış günler…Sen ananı hiç aramaz mısın ha? Bir noktaya takılıp, böyle benim gibi düşünmez misin onu hiç?” “Gülderen Ana senin durumun benden başka ama…” “Neresi başka bunun oğlum, ikisi de aynı bence. Ayrılık değil mi sonları ha? Biricik evladım yedi aydır askerde ve hiçbir haber alamıyom.” Tekrara ağlamaya, dizlerine vurmaya başladı. Yüzündeki çizgiler tekrar belirmişti; fırsatçı insanlar gibi. “Gülderen Ana, o geri gelecek, askerliği sürekli değil ki…” “Ahh! Oğul, keşke sürekli olup da gözel bir yerde yapaydı vatan görevini, orası Hakkari be yavrum, gidip de geri dönülmeyen yerlerden…” “Geri gelecek, o geri gelecek Gülderen Ana… Aha şu içim varya, çok derinden geliyor sesi bak, gelecek diyor inan.” “ İçin gözel söylüyor da oğul, sen bir de benim içime bir sorsan ya…” “Bak göreceksin, bir haftaya kalmaz sana ondan haberi ben getireceğim. Sen yeter ki dindir şu acılarını, ağıtlarını.” Yerinden yavaşça kalktı. Gülderen Ana da kalkacaktı ki elleriyle durdurdu geri. “Sen rahatsız olma ana, ben yolu biliyorum, kapıyı iyice örter giderim. Bir gereksinimin olursa söyle bana, kesinlikle söyle…” Bu kez bakışlarının tamamını kaldırıp baktı yüzüme: Sağ olasın, muhtar getiriyor ufak tefek, sen heç zahmat etme oğul.” “Olur mu hiç Gülderen Ana, ben yabancın değilim, çok emeklerin var üstümde.” “Sen yanıma böyle gel be oğul, yalnızlığımı paylaş yeter. O yalnızlık var ya, ben ondan korkarım, açlıktan, yokluktan değil oğul.” Yutkundu, öylece duraksadı bir süre. “Gecelerden korkarım. Yüreğime ağrılar düştüğünde kalkamayacağımdan, bir bardak su bile alıp içemeyeceğimden korkarım. Onun için avluda oturmayı seviyorum. Aydınlık ve kuşlar, onlara sarılıyorum çoğu kez. Berit bakışlarım, onunla söyleşiyoruz be oğul. Senin gibi karşımda işte, seninle nasıl konuşuyorsak öyle…” Bu kez kendi gözleri yaşarmıştı. Bir zamanlar ne şendi bu ev, şu kadın. Şimdi ise yalnızlığını yalnızlığıyla kucaklayan bir yaşlı kadın. “Hoşça kal Gülderen Ana diyerek ayrıldı titreyen sesi oradan. Tahta merdivenlerin basamaklarından hızla indi. Yola çıktığında içinde gittikçe büyüyen bir acı vardı artık. Yanından havlayıp geçen köpeğe öfkeyle baktı. Gün kararmak üzereydi neredeyse. Kahveye girip, köşedeki masaya oturdu. Kahveci Mümin şaşırmıştı onun bu haline. “Hayırdır İbrahim Bey, bu nice haldır böyle? Selamsız sabahsız daldın içeriye.” “Canım sıkkın biraz, bir sıcak çay ver hele.” Mümin ocaktan demlice bir çay doldurup getirdi masaya. Bir şey demeden yüzüne baktı İbrahim Bey’in. Söylemese olmayacaktı. Mümin kaygılının biriydi. Üstüne üstüne giderdi, biliyordu. “Gülderen Ana’dan geliyorum Mümin. Durumu iyi değil. Köylü çok yalnız bırakıyor onu. Allah başa vermesin, çok kötü bir durum bu. Üzülmekte, ağlamakta haklı o yaşlı kadın.” “Herkes de askere gönderiyor oğlunu.. “ diye karşılık verdi Mümin. “Bak Mümin kardeş, bu herkesinkine benzemiyor. Herkes dediğin yalnız mı onun gibi? Sonra ondan gayrısı haber alıyor askerinden. Yedi ay olmuş be, bir küçük haber bile yok. Bir sesini duysa , bir ulağını okusa o da kaygılanmayacak. Ama yok! O haber yok Mümin.” Mümin hatalı konuştuğunu anlamıştı. “Yok be İbrahim Bey, ben öyle demek istememiştim.” “Ne demek istemiştin Mümin? Hangi gün halini sordun fıkaranın? Oysa kocası az mı dinlemişti seni, az mı çayını içmişti ha?” “Haklısın, dağlar kadar haklısın. İnan bak, yarından başlayıp yanına gideceğim Gülderen ananın. Sen biraz gevşe hele.” Mümin aslında kötü biri değildi. Yeter ki doğrular ona anlatılsın. Köylü de öyleydi. Cehaletin ortaya koyduğu konu desem, nice cahiller vardı ki insan gibi insan. Çayını bitirdikten sonra kalktı. Mümin hemen koşuverdi yanına. “Acele kalktın, tavşan kanı bir çay daha getirecektim sana. Yeni de dem vermiştim.” Gitmem gerek Mümin, çocuklar kaygılanır sonra..”

    Ertesi gün her yeri ağrır durumda kalktı yatağından. Hazırlanıp ilçeye gitmeliydi. Jandarmadan soracaktı Gülderen Ana’nın oğlu Halil’i. Giyindi. Çayını yudumlayıp çıktı evden. Bir yılan gibi kıvrıla kıvrıla uzanan yol daha da uzattı minibüsün yolunu. “Hayırlısı bakalım” diyerek girdi jandarmaya. Bir yetkilinin yanına götürdüler önce. Sonra bir başka yetkili…Bütün olanları anlattı karşısındakine. Adam bir dosya çıkardı dolaptan. Gülderen Ana’nın oğlu Halil Boynubükük’ün bilgilerini gösteren kağıdı aldı eline. “Oturun lütfen” dedi adam. Sonra telefona uzandı. Hakkari’nin Çukurca ilçesi karşısında olmalıydı. Benim anlattıklarımı oraya aktardı. Bir süre sonra bir sessizlik oldu adamın yüzünde. Telefonu kapatırken elleri titriyordu. “Hayırdır beyefendi, haber kötü mü yoksa?” Bir an yanıt veremedi. Sonra: “Başınız sağ olsun, vatan sağ olsun; dün geceki çatışmada şehit düşmüş Halil.” Ne diyeceğini bilemedi. Tüm umutları boğazına tıkanıp kalmıştı. Teşekkür ederek çıktı oradan .

    Kıvrımlı yolları geçerken zaman da akıp gitti içinden. Köye ulaştığında yıkılmıştı tümden. Ne diyecekti şimdi Gülderen Ana’ya? Ona: “Gelecek oğlun” demişti üstünde dura dura. Şimdi karşısına geçip: “Oğlun Halil dün geceki çatışmada şehit düşmüş” diye nasıl söyleyecekti? Köyün yaşlı insanlarından birkaç kişi daha alıp düştüler yola. Akşam olmak üzereydi nerdeyse. Gülderen Ana’nın yüzünde ilk kez bir gülümseme vardı. Şaşkın durumda oturdular karşısına. “Hoş geldiniz, üşümezseniz burada, avluda oturalım. İçeriler sıkıyor, eziyor beni.” Bir yılan sessizliği gelip yapışmıştı dudaklarına. Hoş bulduk bile diyemediler. Sözcükler bir yabancı gibiydi sanki. Neden sonra: “Gülderen Ana , biz sana bir konu için gelmiştik.” Diyebildi. “Biliyorum, ne diyeceğinizi biliyorum hepinizin. Bana yalnızlığın artık sonsuza kadar seninle diyeceksiniz. Oğlun, biricik yavrun o dağların başında acımasız kurşunlara boyun bükmüş, kanı toprakla buluşmuş diyeceksiniz. Hepsini biliyorum dostlar. O, vurulmadan önce geldi yanıma, avluda oturduk bir süre. Bana sarılıp helalleşti. “Üzülme ana, sana sesleneceğim kapıdan. Allah izin verirse oturacağız birlikte bu avluda.” “Yedi aydır ne yaptıklarını anlattı bana. Dinledim, hepsini dinledim, ay ışıkları elime dokununcaya kadar. Şimdi içim rahat, hiç değilse ona ne olduğunu biliyorum. Vatan sağ olsun. Benim oğlum, senin oğlun, onun oğlu kötülüğe karşı, kurşunlara karşı yürümezse nice olurdu şimdi halımız? Şimdi sizden bir istediğim vardır. Sahte duygular koyan insanlar yanıma gelmesinler. Üzgünüz, yanındayız, kalanlara sabırlar, vatan sağ olsun sözcükleriyle hiç gelmesinler. Biliyorum ki bu vatana sahip çıkanlar, yine hor görülen şu yoksul ama saf, dürüst, mert insanlar bence. Para verip çocuklarına birkaç gün askerlik yaptıranlara yalnızca acırım ben. Devletin önemli noktalarında bulunup da çocuklarına askerlikte kolaylık tanıyanlara da. Ya, bizlerin suçu parasızlık mı ha? Ben şu yaşa geldim, denizi mavi olarak bilirim o kadar. Şehre bir kez gittim, bir kez gördüm o beton binaları. Yürekleri betonlaşmış insanların da o binalardan farkı var mıdır? Onu da siz söyleyin.” Artık gözyaşı dökmüyordu. Gözleri bir genç kızın gözleri gibi pırıl pırıldı. Bir süre sonra tekrar başladı sözlerine: “Bu vatan yalanlarla, dolanlarla, kul hakkı yemelerle kurtulmadı beyler. O günleri düşünceye geri koymak ne kadar zor bilseniz. Bir lokma yemekten yoksun, ayaklarında yırtık potinlerle, üstleri parçalanmış şekilde koştular cepheye. Onlar yürekleriyle çizdiler o kurtuluşu. Aç kaldılar ve de susuz. Ama asla vazgeçmediler vatan sevgisinden. Yüzüm gülecek artık, ağıtta yakmayacağım bu avluda. Yalnızlığım varsa vatanımdayım, yeter ki unutulmasın oğullar.” Hepimiz bu durum karşısında hayretlere düşmüştük. Karşımızda ne bulacağımızı, neler olacağını tahmin edip üzülürken, bizi utandıran ama düşündüren bir dinginlik çıkmıştı ortaya. Birkaç gün ya da daha uzun yanında olacaktık belki de. Ya sonra?…

  • Yalçın YÜCEL.”KÖYLÜ DURSUN”

    175054_178868168822977_4360000_o

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Horoz ötümüyle yekindi yatağından. Yamalığı en az olan şalvarını giydi o gün. Usulca yerdeki yatakların yanından geçiverdi. Fazla gıcırdamasın diye, sığacak kadar açtı kapıyı. Bir yılanın yerde sürünmesi sessizliğinde süzüldü dışarıya. Uzun uzun gerinerek soludu sabahı. Bir kayanın üzerine oturup, tezek kokan tek odalı evine baktı. Karıları ile birlikte tezekten örmüşlerdi onu. Üstüne sarı toprak taşımıştı günlerce. Bittiği gün sanki dünya onların olmuştu. Çocukların gözlerindeki aydınlık, serçelerin cıvıltıları gibiydi. İnsanın kendi evinin olması, sırtını sağlam bir kayaya dayamaktan farklı değildi. Tezekten de olsa, tezek de koksa koynuna sokulacak bir sıcaklıktı o ev. Ama her şey bir evle bitmiyordu. Üç beş keçi, birkaç tavuk ve ara sıra gidilen toprak işçiliği yetmiyordu artık onlara. “Şehre gedek be Dursun, biz de çalışırık olur gider.” demişti üçüncü karısı Hüsniye. Düşünmüş, taşınmış karar vermişlerdi hep birlikte. “Önce ben gedem, bir görem, iş var mıdır?” demişti günler öncesi. Bunun için şehre gidecekti bugün. Hüsniye’nin getirdiği sütü hızla yudumladı. “Çocuklar sana emanet Hüsniyem; hele ben bir gedem, iş bulduğumda gelir sizi de götürrüm.” “Olur” dedi Hüsniye. “Yolun açık olsun, güle güle gedesin herif, Allah kısmetimizi artırsın inşallah.” ”Amin” dedi uzunca. İçinde ısınan bir umutla yekindi yerinden. Kapıya dönüp baktı bir kez daha. “Kalkmadılar. Uyurlar hepsi de.” dedi Hüsniye. Bahçelerin yanından hızla yürüyüp geçti. Köyün altından geçen, şehir yoluna geldiğinde minibüs dolmuştu bile. Koltukların yanındaki boş yere çömeldi hemen. Şoför kendi gibi yere çömelen diğer adama da dönerek, “Sizi şehre girmeden önce indiririm, oradan öte yürümeyi kabul ediyorsanız tamamdır, yoksa inin.” Kendi gibi, yanındaki de kabul etti bu durumu. Her zaman aynı olan bir durumdu bu zaten. Şehre yakın polis denetimi olduğundan fazla yolcu böyle giderdi de, yine de sürerdi bu yanlış.
    Gökyüzüne kavak gibi uzayan binaları görünce, şehre geldiğini anlamıştı Dursun. O gün nedense daha uzak bir yerde bıraktı minibüs. Tozlu yolları yürürken içine bir korku düştü. Gittikçe de büyüyordu bu korku. Koca şehir sanki üzerine üzerine geliyordu. Sesler ne kadar da çoktular öyle. Keşke gelmeseydim diye düşünürken, adına apartman dedikleri binaların yanı başında buldu kendini. Yeni bitmiş, on iki katlı bir apartmanın tam da önündeydi. En üst katını göreyim derken az kalsın düşüyordu. “Vay be!” dedi içinden. “Nasıl dikmişler bu binayı böyle?” Hızla uzaklaşmak istedi önce. Biraz ötede geri durdu. “Olmaz Dursun, olmaz. Bu löküs binada sana kapıcılık düşürürler mi heç.” “Niye düşürmesinler? dedi bir ses. Geri döndü. Elinden geldiğince yavaş hareket ediyordu. Kapının önünde, çalışanlara bağırıp duran kravatlı adama takıldı gözleri. Çekingenliği daha da arttı. Ayakları titremeye, yürek atışları hızlanmaya başlamıştı. Tam geri dönecekti ki bir ses tüm sessizliklerin üstünü kapatıverdi: “Kimi ararsın, neye bakarsın be adam?” Köyünün dağları geldi o an usuna. Boynunu doğrultarak: “Beyim, ben kapıcı olmak istiyom da!” “Hiç kapıcılık yaptın mı bir yerde?” “Yok beyim, köyümde çalıştım yalnızca.” “Hangi köy lan?” “Topraklar köyü beyim.” “Neredeymiş bu köy?” Hösiin ağanın köyü beyim.” “Ulan, Hösiin ağa kimdir?” “Aman beyim öyle dime, yerin kulağı vardır valla, ya bir duyarsa?” “Duyarsa duysun, senin ağanın burada sözü geçmez. Sen tahsilini söyle bakalım, okula gittin mi?” “Yok beyim, ne okulu! Karın tokluğuna çalıştık bunca zamandır. Sonra çoluk çocuk çoğalınca geçinemez olduk.” “Eee! Burada geçinebilecek misin?” “Valla beyim, bir kapıcı olursam çok eyi olacak emme…” “Emmesi yok be adam, akşama kadar en az on tanesi kapıcılık diye geliyorlar yanıma. Hem en az lise mezunu olsun istiyoruz. Sende tahsil olmadığına göre, bu iş de yatar.” “Beyim, her işi yaparım. Ayağının altını öpim. Allah gulunun rızkını verirken, sen ne diye karşı durursun? Ben bu apartumanı çok beğenmişem beyim, yap bir eyilik gel, yemin ederim pişman olmazsın.” “Ulan, yok dedim ya, özelliklerin tutmuyor işte.” “Tuttururuz beyim.” Dursun’un bu sözünden sonra gülmeye başlamıştı adam. Güldükçe yüzü kırmızılaşıyor, altın dişleri daha da ortaya çıkıyordu. Gülmesi birdenbire kesiliverdi. Dursun’un omuzlarından tutarak: “Adın ne senin bakalım?” “Dursun, beyim.” “Ulan Dursun sevdim seni. Bu apartmanı yapan da, sahibi de benim. Sen gel, benim inşaatlarda çalış. Olur mu?” “Olmaz beyim!” “Ula deyyus iş aslanın ağzında, sen iş seçiyorsun. Kapıcılık dışında ne dilersen dile benden.” “Sağlığını dilerim Beyim.” Yüzünden kan damlıyordu sanki. Göbeğini hoplatarak: “Bırak ulan, sağlığım senden mi sorulur, sağlık benim sağlığım.” “Yannış annadın beyim, ben eyi niyyet gösterdim sadece.” “Tamam, tamam. Başlatma şimdi iyi niyetine. Hoşlandım dedim ya. Neyse ki bu apartmanda hep kiracı olacak. Onun için aldım seni kapıcılığa. Bak, şu kapının içinde duran siyah gömlekli adam var ya…” “Görmişem beyim.” “ Sen ona git, o gerekeni yapacak. Tamam mı Dursun?” “Tamamdır beyim. Allah her tuttuğunu altın eylesin emi. Ver elini öpeyim.” ’’Ulan Dursun, başlama yine, biraz daha konuşursan vazgeçerim bak.” Daha konuşacaktı ya; susuverdi. Siyah gömlekli adamın yanına gidecekti ki, göbekli adamın seslendiğini duydu. Bir koşuda geri gidiverdi yanına. “Buyur beyim.” “Lan Dursun, seni işe aldık almaya da, çocuk kaç tane sormadık.” “Ellerini öperler, dokuz tene beyim.” “İşte şimdi olmadı. Lan, bu kadar çocuğu nasıl yaptın? Kendini besleyemezken bir de dokuz çocuk! Apartmanda bu kadar çocuk istenmez. Yedisini köyde bırakacaksın; buraya ikisi bile çok, anladın mı Dursun?” Aman beyim, etme eyleme, çocuklar nasıl yaparlar? Anam, babam desen çok ihtiyarlar, bakamazlar beyim.” “Ne ederse etsinler be adam, bana mı sordun yaparken.” “Beyim ne olur sen etme, valla evin içinden çıkartmam heç birini. Bir tenesini dışarıda görürsen, işi kendiliğimden bırakır, köye dönerim beyim.” “Dursun ne saçmalarsın böyle, çocuklar sürekli evin içinde dururlar mı hiç?” “Dururlar beyim, avratlarıma çıkarmayacaksınız dersem, valla çıkarmazlar beyim.” “Dursun oğlum, senin kaç avradın vardır?” “Üç tene beyim, ellerini öperler.” “Ulan, bırak el öptürmeyi. Dokuz çocuk, üç de hanım, ne evde ne de bizde hayır koymazsınız siz. Sen en iyisi köyüne geri dön. Bu senin için de hayırlı olur Dursun.” “Aman beyim!” “Beyi meyi yok Dursun, senden hoşlandım ama bu yetmez. Şu parayı da alıp, doğru köyüne git. Sana ve ailene güzel bir yaşam dilerim.” “Beyim, valla çıkartmam dışarı…Eğer avratlarıma çok diyorsan, ikisini boşarım senin için olur mu beyim?”

    .

  • Harika UFUK.Muhteşem şiirler

    huh

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Bayrağım

    Savaşta, barışta hep en öndesin,
    Dalgalan bayrağım rengine kurban!
    Ne yana bakarsam sen o yöndesin,
    Dalgalan bayrağım rengine kurban!

    Hürriyet, istiklâl taç başımızda,
    Şehit kanı vardır her taşımızda,
    Yolunda ölürüz her yaşımızda,
    Dalgalan bayrağım rengine kurban!

    Yıldızın göklerden akışı sende,
    Ayın gülen yüzlü bakışı sende,
    Şehidin al kanı, nakışı sende,
    Dalgalan bayrağım rengine kurban!

    Mavi gökler sana engin bir alan,
    Al bayrağım, gurur ile dalgalan,
    Düğünde, dernekte baş tacım olan,
    Dalgalan bayrağım rengine kurban!

    Harika der: Eşin yoktur dünyada,
    Türk milleti can vermiştir bu ada,
    Bir canım nedir ki bin canım feda,
    Dalgalan bayrağım rengine kurban!

    Bayram Sevinci

    BAYRAM SEVİNCİ

    Biz çocukken
    Başkaydı yaşanan her şey!
    Bayram sabahı uyandırılmadan
    Kalkardık hemen
    Her zamankinden
    Oldukça erken…
    Bir avuç şeker,
    Birkaç yirmi beş kuruşluk,
    Adı; bayram sevinci…

    Kızlar için
    Kırmızı pabuçlar,
    Beli büzgülü,
    Çiçekli tafta elbiseler…
    Erkekler için
    Babanın eski pantolonu
    Ters yüz edilerek dikilmiş
    Bayramlık yeni sayılan giysiler…
    Bir avuç şeker,
    Birkaç yirmi beş kuruşluk,
    Adı; bayram sevinci…

    Öpülen eller,
    Alınan harçlıklar,
    Her birinin tadı
    Diğerinden daha güzel
    Şekerler, çikolatalar,
    Kurabiyeler bayrama özel,
    Kareli bez mendiller
    Renk renk!
    Bir avuç şeker,
    Birkaç yirmi beş kuruşluk,
    Adı; bayram sevinci…

    Annelerin uykusuz gecelerince
    Diktiği elbiseler
    Gecenin bir saatinde
    “Bitti mi anne? ”
    “Az kaldı yavrum,
    Yetiştireceğim elbiseni.”
    Söz verildiği gibi
    Bayram sabahına yetiştirilen
    Yeşil ponponlu elbise…
    Bir avuç şeker,
    Birkaç yirmi beş kuruşluk,
    Adı; bayram sevinci…

    Adana.3 EKİM 2014.SAAT:09.09

  • Harika UFUK.Muhteşem şiirler

    huh

    Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

    Ayrılık Yaman Allahım

    Elim kolum bağlı kaldı
    Zalim felek öcün aldı
    Beni dertten derde saldı
    Ayrılık yaman Allah’ım!

    Âşık arı, sözleri bal,
    Yanakları olmuş al al…
    Bana derdi yanımda kal,
    Ayrılık yaman Allah’ım!

    Seviyorum demen yalan
    Duygularım ettin talan
    Acılardır senden kalan
    Ayrılık yaman Allah’ım!

    Harika der neden böyle
    Sabah şöyle akşam öyle
    Sevgilime selam söyle
    Ayrılık yaman Allah’ım!

    Adana.09.02.2005

    Su, asırlardır ağlar;
    Orman uzaklaşır günden güne
    Dağ, arkadır sahipsizlere…
    Babil’de
    Meleklerin kanatlarında
    Yeşerirken umutlar,
    Sen- ben değil, zamandır yaşlanan…
    Kaç rüzgâr eskitir kelaynaklar,
    Direnirler kanatları kırılsa da…

    Kızıla boyalı dudaklardan
    Dökülen nefret söylemleri,
    Kan kokusu sinmiş giysiler al…
    Putlar paramparça edilmiş,
    Balta taş heykelin elinde duruyor.

    Zalim, nereye giderse gitsin
    Kaçmıyorum, kovalıyorum aksine…
    Evliyalardan medet ummak yetmiyor,
    Eyüp sabrı gerek!

    Bir yıldız parlıyor düşlerde
    Korku salıyor bebekler namerde…
    Nemrut,
    Güzel olan ne varsa
    İyiden yana
    Yakıyor her şeyi!
    Üflüyorum, sönüyor.
    Harran’da
    Nereye gitsem balıklı göl oluyor.

    Ankara.7 MAYIS 2012.SAAT: 10.50