Gün: May 12, 2020

GƏL,SƏNİNLƏ RƏQS EDƏK…
(içimdəki nəğmələrdən)

Bura “Sevgi bağıdı”,
yazın ipək çağıdı,
a tənha bitən çiçək,
gəl,səninlə rəqs edək,

Gəl,səninlə rəqs edək;
bir az qol-boyun olaq,
bir az aralı qalaq,
bir az da yallı gedək,

Qaçma,qadanı alım,
uçma,qurbanın olum,
yallıdakı dəsmalım
səndən olsun bir ləçək,

Sənli “Sevgi bağında”
mehman olmağı sevdim,
şəbnəmə yanağında
heyran olmağı sevdim,

A tənha bitən çiçək,
a heyran edən çiçək,
bəlkə xoşuna gəldim-
gəl,səninlə rəqs edək…

BİLİRSƏN–BİZ KİMİN QONAQLARIYIQ?

Səmanı qopmaqdan dağlar saxıayır,
ağaclar tacından göydən asılır,
ayağı–torpağa göyü bağlayir,
dağlar qaçan yerdə yarğan qazılır,

Ormanlar dünyanın donu,köynəyi,
əynidə yudurdur,qurudub geyir,
ütüsün çəkəni-mehi,küləyi,
daşlar dəyirmanda buğdanı döyür,

Məni daha açmır vaxtı zamanın,
görən məndən qabaq nə cür keçirmiş?
İnsan dəngəsini pozub dünyanın–
dünya özü əkib,özü biçirmiş,

Görən nəyimizə ümid bağladı?-
çiçəklər bitirdi çəmənlərində,
düna-adam bilib qonaq saxladı,
bizsə oturmadıq qonaq yerində!

Əsri başa vurar milyondan biri,
erkən boxçamızı düyüb gedərik,
dəmirdən bərk imiş dünyanın səbri,
ağlımız kəsəni deyib gedərik,

Bilirsən-necə də gözəldi dünya,
bilirsən-biz kimin qonaqlarıyıq?
binəva olduq ki,salmadı saya–
sanır ki: “atılan dırnaqlarıyıq”…

ÖMÜRDƏN…

Hər kəslə bir cürə keçər bu oyun-
çox da ömürdəndir,az da ömürdən,
nə payız bezdirsin,nə yazdan doyun;
payız da ömürdən,yaz da ömürdən,

Sevgin-dərdlərimə dərman olacaq,
sinəmə tel çəksən–kaman olacaq,
sevməyi bacarsa-kamın alacaq
oğlan da ömürdən,qız da ömürdən,

Tumurcuq gül açar,qönçə qabarar,
“Olumla”–“Ölümün” içində can var,
hər biri payını alıb aparar–
qərəz də ömürdən,naz da ömürdən,

Ya göyə qaldırar,ya qəddin əyər
insanın-insana verdiyi dəyər,
nəşəsi gələndə dastanlar deyər-
tütək də ömürdən,saz da ömürdən,

Qalsa da yerində “yalla-üzəngi”
köhlən atıb gedər yəhərdəkini,
həyat qulağıma pıçıldadı ki:
“İndi ki,gəlmisən,yaz da ömürdən”.

Dağın,Vahid ƏZİZ,qarı da olsa,
ağsaqqal ixtiyar,qarı da olsa,
güllərdən bal çəkən arı da olsa-
köç edən aparmaz toz da ömürdən,
çöx da ömürdəndir,az da ömürdən…

HAYIF…

Səhər şəfəqiylə birgə oyanıb,
səsini başına almışdı bülbül,
sanki ümidlərin hamısı yanıb,
bəxtin ümidinə qalmışdı bülbül.

Bulvarın içiynən o yan bu yana
gedirdi nizamsız insan axını,
heç kəs boylanmadı eşq fəryadına,
sanki səhər-səhər hamı karıdı.

Nə bülbül bəxtəvər,nə də ki,çiçək-
indi öz dərdinin yarıdı hamı,
alovlar yandırmış ocaq daşıtək
bülbül,qup-qurudu,qurudu hamı,

Nəğmənin,çiçiyəyin gözəlliyindən
xəbərsiz dünyaya gəlib gedərik,
bülbülüm-sən məndən,mən də ki səndən-
hayıf ki,xəbərsiz ölüb gedərik…

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, “Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri

Daha yadırğadım darıxmağı da,
Ötənlər,keçənlər yadıma gəlmir.
Kimsəsiz otaqda yanan tək şamam,
Uçub pərvanələr oduma gəlmir.

Elə unutmuşam gəldiyim yolu,
Özüm də bilmirəm harda itmişəm.
Yay günü səhrada azan bulağam,
Yoxda üzə çıxıb,varda itmişəm.

Payızdı…budaqdan son yarpaq düşür,
Üşüyür yol üstə bir tənha qovaq.
Qan sızan yaramı sarıyıb hər gün,
Ürəklə davadan necə çıxım sağ?

Qışqırsam,ünümü kimsə eşitməz,
Heyif…öz səsində batıb admalar.
Qarışıb başları çörəyə,suya…
Elə ayaq üstə yatıb adamlar.

Gözlərim yuxuya hələ girovdu,
Hələ kipriymlə vaxtı sayıram.
Gümüşü əqrəblər qaçır divarda,
Dərdimi özümə pıçıldayıram…

Sən özün bitməsən də,səni də bitirərlər,
Pıçıldayıb deyərsən,bu da hər şeyin sonu.
Ha isitsən əriməz saçlarına yağan qar,
Ha hovxursan açılmaz sınıq qəlbinin donu.

Unudulmuş sahilsən axşam qəribliyində,
Bir sənsən,bir təkliyin…hamı getmiş evinə.
Tərpəndikcə qanayır sinəndəki yaralar,
Ayrılıq bıçaq kimi elə batır dərinə.

Gecə saat üç olar,itirmisən huşunu…
Oyanmısan,bir sənsən,bir də soyuq dörd divar.
Əlinlə yoxlayarsan,yerindədir ürəyin,
Bir də ölüm sükutu,bir də quduz ağrılar…

Buza dönüb alnında puçurlayan soyuq tər,
Heyin də yox, bir dəfə əllərinlə silməyə.
Bir acı xatirənin payızında itmisən,
Yol tapmırsan ömrünün baharına gəlməyə.

Otaq yaman istidi,tərləyib pəncərələr…
Açarsan,yazın ətri bihuş edir adamı.
Sonra gedib çaydanı qoyarsan qazın üstə,
Beləcə uzadarsan ömür adlı edamı…

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, “Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri

Qoymadılar

Mən bir səhər hamıdan çıxıb gedə bilərəm,
Bir söz də söyləmərəm,qınamaram heç kimi.
Nə varsa yaddaşımdan qazıyaram,silərəm,
Səbrim yoxdu,dayanıb sınamaram heç kimi.

Canım,vallah,yalandı şairlik də,filan da,
Bax,hər gecə özümü ürəyimdən asıram.
Bir əzabın odunda közərdirəm sözləri,
Mən şeir ha yazmıram,sinəmə dağ basıram.

Bilirəm,acizlikdi kimdənsə sevgi ummaq,
Təbəssümlə,baxışla yalvarmaqdı kiməsə.
Elə yanıb əllərim,uzatmağa qorxuram,
Bir vaxt yaman düşmüşdüm bir dəlisov həvəsə…

Qəm yemə,keçdi getdi…indi susuz səhrayam,
Bir əlçim bulud tapım gözlərimi sıxmağa.
Güclə sürüyüb gedir hərə öz şələsini,
Axtarsan bir adam yox,kövrəlib darıxmağa.

Zamanın qatarında kim yatmış,kim oyaqdı?!
Kim var bircə gecəılik düşüb qonaq qalmağa?!
Qoymadılar qayıdam bir gün uşaqlığıma,
Qoymadıar məni də dönüb adam olmağa.

Sənə sarı qaçsam da
Yenə səndən uzağam.
Hamı çoxdan böyüyüb,
Mən hələ də uşağam.

Ömrü yelə sovurdum,
Saçımda tozu qaldı.
Ö günlərdən içimdə
Bir mələr quzu qaldı.

Deyirsən,daha gecdi,
Ötürmüşük zamanı.
Sən də bir az ağıllan…
Eh,məndə ağıl hanı?!

Için-için sızlaram,
Anam da yox,ovuda…
Susuzam,əl açmışam
Bircə əlçim buluda.

Gecə keçdi…gəlmədin…
Sarımadın yaramı.
Hər yadına düşəndə
Öpərsən bir misramı…

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

BU SƏHƏR USTADIN RƏSMİNİ GÖRDÜM

XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, o taylı, bu taylı şair Ustad Məhəmmədhüseyn Şəhriyara sevgi və sayqılarla!

“Hələ “Heydərbaba” yaddaşımızda,
Ustadın kəlməsi dilimizdədir”.
Müəllif.

Bu səhər ustadın rəsmini gördüm,
Neyləyim, kövrəyəm gözlərim doldu.
Yenə də Ustadı xatirələrdə,
zaman-zaman anan sözlərim oldu.

Şimallı-cənublu şairimizsən,
İllərin həsrəti yorsa da, bizi.
O tayda gözlərin dolduğu zaman,
Həsrətlə yandırıb-yaxdın Təbrizi.

Səhəndə yazdığın məktublar özü,
Gözlərin həsrəti, qəlbin dağıdır.
Ruhunun önündə əyilməyimiz,
Bakının Təbrizlə görüş çağıdır.

Analar anası Kövhək ananın,
Ruhuna ehtiram bəslənməlidi.
Daha o gözlərdən sevinc, nur yağır,
Dünya harayına səslənməlidi.

Yolunu gözləyir bu torpaq sənin

XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, şimallı-cənublu şairimiz Məhəmmədhüseyn Şəhriyarın ruhuna sevgi və sayqılarla!
 
Bağlanan sərhədə dirəklər çəkmək,
O tayın, bu tayın həsrəti oldu.
Ustad Nizaminin böyük heykəli,
Bir qəlbin bir qəlbə hörməti oldu.
 
Üstündən nə qədər ötüşdü illər,
Nə sözün kəsildi, nə də əsərin.
Tökdü göz yaşını əsrlər boyu,
Geniş xatirəli ayna Xəzərin.
 
Tehran da, Təbriz də yanaşı durub,
Yolunu gözləyir, yolunu, şair!
O tay da, bu tay da unudarmı heç,
Bir şair oğlunu, oğlunu, şair?!
 
İnan ki, torpağın ehtiyacı var,
Sənin tək alovlu yanar bir cana.
Bəs niyə qayıdıb gəlmirsən, denən,
“Şairlər torpağı Azərbaycana?!”.
 
Gərək ki, şerinin hər bir kəsəri,
Bir elin-obanın dağ-daşı olsun!
Haraylı şeirin Kövkəb ananın,
Yanaqdan süzülən göz yaşı olsun!

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

NEÇƏ İLDİR HƏSRƏTİN YANDIRIR MƏNİ, ANA!

Qubadlının erməni silahlı qüvvələri tərəfindən işğalının 20-ci il dönümünə.

Neçə ildir həsrətin yandırır məni, Ana!
Görə bölə bilmirəm, düzü, illərdi səni, Ana!
Görəsən bu ayrılıq sona çatacaqmı bəs,
Qürubda doğan günəş denən batacaqmı bəs?!
Yenə ömür uzunu səni gözləyəcəyəm,
Vaxtımı saya-saya həsrətə dözəcəyəm.
Qanlı-qadalı günlər ömrümə dağ çəkibdi,
Övladın AYDINOĞLU həsrətini çəkibdi.
Yollarına boylanıb arayacam səni mən,
Qubalı-Anam mənim, yoruldum gözləməkdən.
Nə vaxt qayıdacaqsan Anam Azərbaycana,
Nə vaxt boylanacaqsan Anam Azərbaycana?!
Nə vaxt büsbütün səni görə biləcəyəm mən,
Nə vaxt şəninə çələng hörə biləcəyəm mən?!
Sanma sənsiz ayrılıq mənə asandı, Ana!
Sanma sənsiz ayrılıq mənə asandı, Ana!

Dünyadan böyükdür şairin dərdi

Məndən soruşsalar, şairlik asan,
Yoxsa ki, yığılan dərd qədərağır?!
Duyub-anlamazsan, inan, a quzum,
Şairin gözündən nə həsrət yağır.

Əsrlər boyunca, tarix boyunca,
Şairlər qələmin sınadı gəldi.
Gözünə qəm-kədər ələnən zaman,
Yenə cəmiyyəti qınadı gəldi.

Axı o neyləsin ömrün mayası,
Əzəldən xəbərsiz belə yoğrulmuş.
Gülsə də, hər üzə körpələr kimi,-
Qəlbində, könlündə kədər doğulmuş.

Bulaq tək gözündə coşub-çağlayan,
Nə Kürü, nə də ki Arazı qaldı.
Gülməsə, üzünə bu ömür onun,
Həyatın özündən narazı qalır.

Onun da dərdini başa düşməli,
Dünyada özünü özü axtarır.
Baxışla qəlbləri ovsunlamayan,
Qayğılı gözlərdə gözü axtarır.

Tarixdə sınanmış bir həqiqətdir ki,
Sevməsə, bir qıza salmaz meylini.
Gah düşüb səhraya Məcnunlar kimi,
Axtarır yenə də sadiq Leylini.

Yaxşı ki, əzəldən coşan qəlbində,
Nə dovşan, nə tülkü, nə də qurd qalmış.
Dünyanın özündən dörd dəfə böyük,
Bir şair dünyası bu gün yurd salmış.

Şair ilhamının coşub-daşması,
Şairin özünə yenə xoş xəbər.
Dünyası qayıdıb gəlsə yanına,
Dağılıb gedəcək gözündən kədər.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

 İçimdən keçənlər…

Nifrətin əli ilə,şərin özü ilə
Boynunu vurmuşam parlaq günəşin
Kainat mat qalıb özü-özlüyündə
Məni illər boyu uşaq kimi aldadan
Xoş gələcək arzusu ilə yaşadan
Yalançı,fırıldaq ümidlərimi qəlbimdən
qoparıb bir-bir boynunu vurdum edam kötüyündə.
Acaq ürəyim soymadı,”insani”hisslərim,nəfsim doymadı
Hamısın yığıb bir yerə onları dəfn elədim
Keçmişimin dərinliyində…
Şaxtalı bir qış gecəsi,vaxt dayanıb
Göydə ay,uduzla da donub…
Bu sükutu bircə pozan
Döyünən,arsız ürəyimdi.
Bircə anda dayanmayan xəyallarım,diləyimdi
…Yaşamıram,mən yoxam,mən yoxluğam
Bir günahkar ruh sürünür can yerinə
Tikə-tikə doğrasanda heç nə çıxmaz
Damarımda nifrət dolanır qan yerinə
Unutmuşam kimliyimi,itirmişəm Tanrımı,inancımı…
Söz deməyə haqqım,yaşamağa yerim yox…
Aslı qaldım mən göylərin ətəyində.

                         Keçir

Qəlbim ayrılıqdan eləyir fəryad

İçimdən bir ümid ayrılıb köçür

Hicranın alovu yandırır məni

Dodağım gözümün yaşını içir

Bu cür sədaqətlə gözlə yolumu

İnsan nə əkirsə,onu da bicir

 Hayana getsən də,çıxma bu yoldan

Sevginin yolları qəlbimdən keçir

 
               MƏNƏ
Gözümə göründü bir anlıq siman
Həsrətin yarası  qövr etdi yenə
Təkcə bu yaralı ürəyim deyil,
Bütüncə varlığım həsrətdi  sənə
Bürünsə də nura  bütün kainat
Sənsizlik əbədi  zülmətdir  mənə
Səndən ayrı  düşmək  unutmağı   yox,
Uzaqdan  sevməyi   öyrətdi  mənə

Qar çiçəkləri

   Doğmalar içində bir yadam mən.
Sanki yaddan çıxıb,unudulub
xatirə dəftərinin vərəqləri arasında
qurumuş gül ləçəkləri…
    Dərdlərimi çətir etdim başıma.
Döyəcləyir yaz yağışı.
Öz əlimlə ağı qatdım aşıma.
Məni tutdu çiçəkləmiş bir ağacın qarğışı.
Yaralı budaqlar sərilib yerə,
Əlimdə ağlayır nar çiçəkləri…
   Dua etdim üflədim ovuclarıma.
Uça bilmədi…
Arzularım,istəklərim,diləklərim
qanadları islanmış may böcəkləri…
   Qar yağır varlığıma.
Ruhumda fırtınalar,tufanlar
İçimdə şaxta,sazaq.
Ürəyim buz bağlamış bir qaya.
Boynubükük ümidlərim günəşə boylanan
qar çiçəkləri…

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

Gördüm

Gecə kimi həsrət idi səhər
Bu gün,nəhayət ki,mən yarı gördüm.
Hələ küçələr də fəsli qış idi
Onun gözlərində baharı gördüm

Gözündən gözümə bir eşq boylandı.
Qamarda qanım da donub dayandı.
Qısqandım,ürəyim alışdı-yandı.
Telini oxşayan rüzgarı gördüm

Haqqın söylədiyin yazır qələmim
Onunla bağlıdır sevincim qəmim
Yolum gözləyir o gülzar mənim
Yarımda vəfanı, ilqarı gördüm

Göz yaddaşı

Saçların tək uzun bir qış gecəsi 
Qarşımda dəftərçə,əlimdə qələm
Səni düşünürəm tənha otaqda
Kaş xəyal da olsa yanına gələm 
Rəsminə baxıram gözümü yumub
Döyünmür ürəyim ,bir sükut çöküb
Bu şəkli nə rəssam, nə fotoqraf
Sevən gözlərimin yaddaşı çəkib

Gözlərin dəniz

Gözlərin dəniz, baxşın uçurum.
Tut əlimdən,yıxılmaqdan qorxuram.
Mən üzməyi bacarmıram,bilirsən.
Gözlərində boğulmaqdan qorxuram.
………………………………………………….
Xəzan fəsli gül olmaqdan qorxmuram.
Eşq odunda kül olmaqdan qorxmuram.
Torpaqlara gömülməkdən qorxmuram.
Sənin üçün yox olmaqdan qorxuram.

Gülüm….

Bilsən ayrılıqdan nələr çəkmişəm?!
Həsrətdən göylərə sovrulub külüm.
Eşqim iddiamdır,şahidim cəfa
Tanrıdan tək səni diləyir könlüm

Pəncərəni açıq qoyub yatarsan
Gələcəm səninlə dərdimi bölüm
Ruhum qonağındır,yenə bu gecə
Bu an əbədilik olsunmu, gülüm?

Əllərin titrəyir,baxışlar ürkək
Saçların gül qoxur,dodağın çiçək
Mənimsə dodağım bal arısıtək
Sənin dodağına qonsunmu gülüm?!

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

***
İki şeytan,
hərəsinin əlində bir süngü
oturub qabaq-qənşər
nərd atır.
Bir kişi də
əllərinin qabarını deşə-deşə
uşağının pul qabına dərd atır

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Ruhum perik düşmüş qayıq kimidi,
Təlatüm anında limana gəlmir.
Baxma, bir gecəlik Ay qədər şuxdur,
Kölgəm təsbeh tutur, imana gəlmir.

Adamlar, bilmirsən, kimə güvənir,
Haqdan uzaq düşüb bəndə, dəli qız.
At getsin bu şəkli yad adam bilib,
Bir az ömür yaşa, sən də, dəli qız.

Eh, məndən bir ovuc eşq umacaqdın,
Gəlim, bu daş ömrün suvağını sal.
Mən səndən iki yaş uşağam hələ,
Mənim ad günümə duvağını sal.