Category: Azərbaycan ədəbiyyatı

Azad mənim uşaqlıq və gənclik yoldaşım idi… Bir həyətdə doğulmuş, bir həyətdə böyüyüb məktəbə getmişik… Gəncliyimizin də böyük bir qismini bir yerdə keçirmişik. Biz bir evin uşağı kimi tərbiyə almış və bir-birimizə doğma qardaşdan artıq ünsiyyət bağlamışdıq… İkimiz də bir-birimizin xasiyyətini çox gözəl bilirdik. Onun sakit və lal-dinməzliyi mənim nəzərimdə təbii bir şey idi…

Yoldaşlar arasında çox vaxt Azadı öz adı ilə çağırmazdılar. Dinməzliyinə görə ona sükuti deyirdilər…

O, dünyaya gəldiyi zamandan xoş bir gün görməmişdi… Aclıq, ehtiyac, soyuq otaq, torpaq döşəməyə salınmış köhnə həsir… Gözünü açdığı gündən gördüyü bu idi. Azad doğulmamışdan bir ay əvvəl atası ölmüşdü. Anası səlimə xala evdə tək qalmışdı. Kişinin ölümündən sonra arvad qapılara düşüb iş axtarmağa məcbur olmuşdu. Birinin ev-eşiyini təmizlər, birinin paltarını yuyar, birinə yun çırpardı. Bu qayda ilə bir qarnı ac, bir qarnı tox o, Azadı böyütmüşdü… Dünyada yeganə ümidi və həyatının məqsədi o idi.

Yaxşı yadımdadır… Bizim beş-altı yaşımız olanda hər axşam səlimə xala yatmamışdan qabaq bizə nağıl danışardı… Onun nağıllarına qulaq asa-asa bizi yuxu aparardı…

Bir dəfə adi payız axşamlarından birində o bizim başımızı dizi üstə alaraq yenə həzin-həzin oxuyur, söylənir, mahnılar deyirdi. Yarpağı tökülmüş ağaclardan, qərib və yuvasız quşlardan, arxlara dolmuş xəzəllərdən danışır, tez-tez Azadın adını çəkir, gah da əyilib üzündən öpürdü. Mən yuxuya getdikcə onun uzaqlardan gələn səsini eşidirdim. Qulağıma kəsik-kəsik sözlər gəlirdi: “Tək balam, yuvamın quşu balam… yurdumun daşı balam…”. Azad isə sakit-sakit yuxulayırdı.

İki il o mənimlə bir yerdə məktəbə getdi. Orada da Azad heç kəsə qoşulmaz, tənəffüslərdə bütün uşaqlar bir-biri ilə oynadığı halda, o, bir küncdə durub baxardı. Müəllim ona bir sual verərsə, qıpqırmızı olardı. Lap yaxşı bildiyi bir şeyi belə söyləyə bilməzdi. Doqquz yaşı olanda anası onu oxuda bilməyib, məktəbdən aldı. Qonşuların köməyi və yalvar-yaxarla Təbrizin Liləvan məhəlləsində kiçik bir dərzi dükanında şagirdliyə düzəltdi.

İllər gəlib keçdi, mən orta məktəbi qurtardım, o, dərzi dükanında qaldı. Onun dərzi şagirdi olması, təbiidir ki, bizim əlaqəmizi kəsmədi. Əksinə, böyüdükcə bizim dostluğumuz daha da artdı. Həyat bizi daha da yaxınlaşdırdı. Həyatın hadisələri məni qəzəbləndirdiyi halda o, bu hadisələrə qarşı sakit, laqeyd görünərdi. Heç bir ehtiyac, heç bir dərd onun adi halını pozmazdı.

Acıqlı olduğu günlərdən biri yadıma düşür. Kirayə pulunu gecikdirdiyimiz üçün ərbab[1] bizi evdən qovmaqla təhdid etmişdi[2]. Pul yox idi. Qazanmağa da iş tapılmırdı. Küçələri boş-boş gəzib yorulduqdan sonra Azadın yanına getdim.

– Azad, – dedim, – dərd ürəyimi dağıdır. Ağlamaq istəyirəm. Gözlərimdən yaş gəlmir. Bu nə güzəran, bu nə dirrikdir? Azad! İşləməyə yer yox, danişgahda[3] oxumağa imkan yox, oğruluqmu edim, qardaş? Əlim sağ, qolum sağ, özümdə dağ gücü hiss edirəm, mən nələr edə bilmərəm? Əlimdən nə gəlməz? Nəyə gücüm çatmaz? Vallah, “Od dəryasını yar keç!” desələr, keçərəm. Bəs indi də işləməyəndə, mən nə zaman işləyəcəyəm?!

O nə isə tikirdi. Mən sözə başlayarkən əl saxlayıb, ani olaraq üzümə baxdı, yenə iynəsini götürərək öz işinə məşğul oldu… Söz bura çatan kimi, o, iynəsini yerə qoyub sakit nəzərlərini mənə çevirdi…

– Azad, – dedim, – bizim hərəmizin iyirmi dörd yaşımız var… Kim bilir, bəlkə də ömrümüzün yarısını, bəlkə də çoxunu yaşamışıq… Bu iyirmi dörd ildə biz nə görmüşük? Bir tikə çörək, qışda bir manqal kömür dərdindən başqa, hansı bir fikir, hansı bir əməl qəlbimizi döyündürmüşdür? Məgər həyat budur?.. Yaşaayışın qayəsi budurmu?.. Sən elə bilmə ki, məni danışdıran pulsuzluq və ya aclıqdır… Yox! Azad! Fikrimdə başqa şeylər dolanır. Bizim bu iyrənc mühitə baxıram, ürəyim bulanır. Sahibi-mənsəblərimizi[4] götür… Bir heyvanın həyatı onların həyatından daha faydalıdır. Heç olmazsa heyvanın bir şeyə xeyri olur. Onlar isə yeyir, yatır, işsizlikdən şişir, toxluqdan harınlıq etməyə başlayır, xalqa min cür əziyyət verirlər… Mən ki belə həyatı istəməzdim… Bir iş görmək istəyirəm, Azad!.. Elə bir iş ki, bizdən sonra gələnlər də ondan bir xeyir görsünlər. Kəndə gedəcəyəm. Bir ərbaba nökər olub bağbanlıq edəcəyəm… Heç olmasa ağac əkərəm, bağ salaram, öləndən beş il sonra insanlar bir xeyir görərlər. Adımı rəhmətlə çəkərlər!

Mən bu qədər danışdım. Azad heç dodaqlarını da tərpətmədi. Gözlərini bir nöqtəyə dikib durdu… Mənə elə gəldi ki, o, ömründə bir dəfə də belə məsələlər haqqında düşünməmişdir. Durub dükandan çıxmaq istədim… O, yerindən tərpənmədi, mən onun üzünə baxıb acıqla dedim.

– Yazıq, min yazıq bizə baxıb övladlarım var deyən vətənə! Yazıq bu gül kimi Azərbaycan torpağına ki, üstündə sən və mən gəzirik. O, bizdən nə xeyir gördü? Bizim həyatımız bir qara quruşa dəyməz!.. Çünki, bizcə, həyat yeməkdən, yatmaqdan, yenə yeməkdən və yatmaqdan ibarətdir. Biz, ölüm qapımızı döyən günə kimi də belə yaşayacağıq. Biz ölmək üçün yaşayırıq… Yaşamaq üçün ölən insanlardan xəbərsizik! Buna görə də cənazəmiz qəbrə çatmamış bizi unudacaqlar… səni də, məni də. Yox, bəlkə səni bir yad edən tapıldı… Deyəcəklər ki, dərzi Azad yaxşı yamaq salardı… Allah rəhmət eləsin!

Özümü dükandan küçəyə atarkən onu səsini eşitdim.

– Fərda, Fərda!..

Cavab verməyib çıxıb getdim. Bir müddət sonra bu hərəkətimin peşmançılığını çəkməyə başladım. Mən bu yazığı niyə incitdim?.. Onun təqsiri nədir? Bir könlü ki, tikə bilməyəcəksən, niyə yıxırsan? – deyə düşündüm. Gün batıb qaş qaralana qədər küçələri dolaşdım. Evə qayıdan zaman düşünürdüm ki, yəqin, indi şeylərimizi həyətə atmışlar. Anam astanada oturub məni gözləyirdi.

– Nə var, ana, hələ ərbabın adamı gəlməyib ki?..

– Gəlmişdi, oğul.

– Nə dedi?

– Nə deyəcək, pulunu alıb getdi.

– Pulu haradan tapdın, ana?

– Necə haradan tapdım, oğul! Azad gətirdi, dedi ki, sən vermisən.

Mən barmağımı dişlədim. anamın qolundan tutb içəri apardım. Sonra Azadla görüşdükdə təşəkkür etdim. Keçən günkü kobud rəftarım üçün üzr istədim. O, heç bir söz demədi, gözlərini bir nöqtəyə dikib durdu.

Bir ay sonra mən anamı da kəndə getməyə razı saldım. Səlimə xala və Azadla halallaşıb Təbrizdən ayrıldıq.

* * *

Tam beş il mən Azadı görmədim. Nə o kəndə gəldi, nə də mən Təbrizə getdim. Buna baxmayaraq Təbrizə səfər edənlər vasitəsilə ondan xəbər tutur və özümdən də ona xəbər çatdırırdım. Bu beş ildə çox sular axmış, çox əhvalatlar baş vermişdi. İkinci dünya müharibəsi başlanmış, Azərbaycanın istər şəhər və istərsə kəndlərində camaat hərəkətə gəlmişdi. İclaslardan, mitinqlərdən başqa, evlərdə, həyətlərdə də azadlıqdan, yaxşı yaşayışdan, elmdən, ana dilindən danışırdılar. Mən günlərimin nə cür gəlib keçdiyini bilmirdim. Biz Azərbaycan üfüqlərində işıqli bir günəş doğduğunu hiss edirdik. Hadisələr də çox sur`ətlə inkişaf edirdi… bir neçə ay sonra biz kənddə mitinq keçirib, Azərbaycan xalq konqresinə nümayəndələr seçdik. Nümayəndələr içində mən də var idim.

Noyabr ayının 18-də biz Təbrizə gəldik. Mən Təbrizi nə qədər dəyişmiş gördüm. Küçələrdə qeyri-adi bir canlanma və hərəkət var idi. Ürəyim Azadı görmək həvəsi ilə döyünürdü… Elə birinci gün köhnə həyətimizə getdim. Səlimə xalanı gördüm. Alnımdan öpdü, anamı xəbər aldı, ağladı. Azadı soruşdum.

– Təbrizdə yoxdur, – dedi, – Zəncana gedib, demokrat düzəltməyə göndəriblər… Axı indi o da demokratdır. Mən də demokrat olmuşam, oğul. Allaha təvəkkül. Deyirlər ki, gərək Azərbaycana azadlıq alaq, hamıya iş verək, hamının çörəyi olsun. Uşaqlar öz dilimizdə oxusun. Xoşuma gəldi. Getdim yazıldım. İndi də komitəmizdə iclas olacaq. Gəl otur, sənə bir stəkan çay verim, sonra gedərəm.

Mən sevinc, heyrət və təəccübümü gizlədə bilməyərək:

– Sağ ol, Səlimə xala, – dedim,–Get, iclasa gecikmə. Təəssüf ki, Azadı görə bilmədim. Məndən ona salam deyərsən.

– Deyərəm oğlum deyərəm. Sən də gecəni heç yerdə qalma. Evimizə gəl. Gözləyəcəyəm, gəl ha… – deyib getdi.

Zəncandan pis xəbərlər gəlirdi. Bir yandan yerli, bir yandan da Tehran mürtəceləri[5] və rəsmi dövlət idarələri orada cürbəcür fəsadlar törədirdilər. Demokratları öldürür, ayaqlarını nallayır, alınlarına odlu dəmir basırdılar. Belə bir zamanda Mərkəzi Komitə bir neçə yoldaşımızı Zəncana göndərməyi qərara aldı. Göndərilənlərin içində mən də var idim. Mən Təbrizdən çıxmamış Səlimə xalaya baş çəkməyi özümə borc bildim. O, Azada salam göndərdi. Bir cüt corab, bir də yun şərf büküb verdi. Soyuqdur, ona yetir, – dedi. Mən də onu anama, anamı da ona tapşırdım. Hər ikisinə ürək-dirək verib yola düşdüm.

Sabahısı günü biz Zəncana çatdıq. Şəhər demokratların əlində idi. Mürtəcelər cənub tərəfdəki kəndlərdə qırğın yaradır, Zəncana hücum etməyə hazırlaşırdılar. Onların bu fikirlərini pozmaq üçün Zəncanın demokrat təşkilatı fədailərdən[6] bir neçə dəstə cənuba göndərmişdi. Azadın bu dəstələrdən birinə başçılıq etdiyini mən Zəncanda öyrəndim… Elə bu zaman xəbər gəldi ki, mürtəcelər ilə fədailərin ilk dəstəsi… “X” kəndinin yaxınlığında qarşılaşmışdır… azca atışmadan sonra onlar kəndə çəkilmiş və ətrafı möhkəmlətmişlər. Fədailər dəstəsi kəndi dörd tərəfdən mühasirəyə almışdır… Bu dəstənin başçısı Azad idi.

Həmin gecə biz Zəncandan çıxdıq və atışmanın şiddətli zamanında gəlib Azadın dəstəsinə çatdıq… Azad dörd tərəfdən kəndə hücuma keçmişdi. Bərk atışma gedirdi və fədailərin bir qismi artıq kəndin içinə girmişdi. Qaş qaralana yaxın şərq tərəfdən Azad özü qabaqda olmaqla, fədailər kəndə doluşdular. Biz həmin vuruşmada Azadın yaralandığı xəbərini aldıq… Mən tez özümü ona çatdırmağa çalışdım… Bu mənim beş illik ayrılıqdan sonra onunla ilk və son görüşüm oldu. Onu kənd evlərindən birində bir fərşin[7] üstə uzatmışdılar. Başının altında yastıq var idi. Çuxasını üstünə salmış, beşaçılan tüfəngini yanına qoymuşdular. Onun ətrafında halqa vurmuş fədailərdən kimisi oturmuş, kimisi əmrə hazır durmuşdu. Mən içəri girən kimi onun üzünə baxdım… Ağarmış halda gözlərini yummuş və səssizcə uzanmışdı… Mən yavaş addımlarla onun başı üstünə gədim, diz çöküb əlini əlimə aldım, alnından öpdüm:

– Azad, sənə nə olub?

O, heyrət və təlaşla gözlərini açdı… Üzümə baxdı. Bütün siması qəribə bir təbəssümlə işıqlandı. Mühribanlıqla başını dizimin üstə qoyub:

– Bu saat səni düşünürdüm, – dedi. – Nə yaxşı gəldin. Yoxsa bu dünyadan ürəyi nisgilli gedəcəkdim…

– Nə danışırsan, Azad, qardaşım?–dedim.–Biz hələ təzəcə yaşamağa başlayırıq… Dünyadan getmək nədir, bu nə sözdür sən ağzına alırsan? Sənə nə olub, harandan yaralanmısan?

O, əli ilə sağ çiyninin altını göstərdi… Güllə qabaqdan dəyib, daldan çıxmışdı. Ciyərini də zədələmişdi. Mən ona təskinlik vermək istərkən o, sözümü kəsdi:

– Bunlara ehtiyac yoxdur, – dedi. – Mən ölürəm… Artıq ayaqlarımın soyuduğunu hiss edirəm. Sözümü kəsmə, mənə yaxşı qulaq as, mən danışmaq istəyirəm. Yadındadırmı, Fərda, beş il əvvəl Təbrizdə, dərzi dükanında sən məndən “Nə üçün yaşayırıq, həyatın mə`nası nədir?”–deyə soruşmuşdun. Onda mən sənə cavab verməmiş, susmuşdum. Sən isə mənim bu cür şeyləri qanmadığımı güman edərək, acıqlanıb getmişdin. Yadındadırmı?.. Lakin o zaman mən də sənin kimi düşünürdüm. Mən düşünürdüm ki, həyatımızın mə`nası vətənimizin səadəti üçün çalışmaqdadır… Amma o zaman mən danışa bilməmişdim… Çünki danışmaqda bir mə`na yox idi. İndi isə sənə deyirəm, qardaşım Fərda, sizə deyirəm, qardaşlarım (o azca boylanıb fədailəri gözdən keçirdi), bəli, sizə deyirəm: bizim hamımızın səadəti, bax, bu alçaq daxmaların azadlığında, bu doğma yurdun, bu ana torpağın istiqlaliyyətindədir… Yerə qoymayın o tüfəngləri ki, onları bu doğma torpaq sizə tapşırmışdır…

O, azca udqundu. Yenidən ahəstə-ahəstə davam etdi.

– Anam, yurdum, doğma Azərbaycan, məni bağışla… Sənə az fayda verdim, az yaşadım, tez öldüm! – deyib qalxdı və fərşin ucunu qaldıraraq torpağı öpdü.

– Öpünüz, səcdəyə qapanıb hamınız bu torpağı öpünüz! Bizim əzəli və əbədi beşiyimiz…

Mən onu qucaqlayıb yerində uzandırdım…

– Sakit ol, Azad, özünü üzmə, qardaşım! – dedim.

Özüm də bilmədən gözümdən süzülən yaş damcıları onun alnına düşdü. O, kirpiklərini qaldırıb gözümə baxdı və yenə də gülümsədi:

– Budur, həyatın mə`nası, – dedi. – Dövrəmdə silah yoldaşlarım, başımın üstündə məslək qardaşım, yanımda vətənin azadlığı üçün qaldırılmış silah… Bu, şərəfli bir ölümdür… Əziz qardaşlarım, mənim qəbrimi uca bir yerdə qazarsınız… Elə yerdə qazarsınız ki, oradan Azərbaycanın geniş çölləri, duru çayları, güllü çəmənləri və bağları görünsün. Elə yerdə qazarsınız ki, qəbrimin üstünə gələn adamların nəzərlərində geniş üfüqlər açılsın. Həm də o yeri böyük bir yol kənarında seçərsiniz! Qoy gələcəyin azad nəsillərinin ayaq səsi, qəbirdə də olsa, qulaqlarıma çatsın!

Alnına xəfif bir tər gələndə o, gözlərini bir daha mənə tərəf çevirdi.

– Anamı öp, öldüyümü ona söyləmə, yazıqdır… – dedi və əbədi olaraq gözlərini yumdu.

Günəş doğdu. Hava işıqlandıqca Girdman qalası aydın görünməyə başlayırdı. Uzaqlarda gümüş kəmər kimi parıldayan Kür çayı uzanıb gedirdi. Göz işlədikcə uzanan düzlər yaşıllıq içində üzürdü. Burada qədim babalarımızın əli ilə yaranmış gözəl bir Azərbaycan şəhəri yerləşmişdi.
Girdman qalasının qoca keşikçisi arabir dayanıb ətrafı dinləyirdi. Birdən o, bağırtı və qılınc səslərinə diksinib, diqqətini topladı. Elə bil ki, iki böyük dəstə bir-biri ilə ölüm-dirim vuruşuna girmişdi. Qoca, şəhərə düşmən qoşunu doluşduğunu zənn edib hökmdara xəbər aparmaq istədi. Bu anda vuruşanlar həyətdə göründülər.
Qoca keşikçi qəhqəhə çəkib güldü. Qoşun hesab etdiyi adamlar yalnız iki nəfərdi. Onlardan biri dalı-dalı çəkilir, o biri isə qabağındakının üstünə ildırım kimi şığıyırdı.
Onlar qocanın burada olmasından xəbərsizdilər, onun qəhqəhəsini də eşitmirdilər. Yenicə doğan günəşin qızıl şüaları polad qılınclarda əks edərək parıldayırdı.
Vuruşan gənclərin üzü güldü.
İrəliyə doğru şığıyan dəliqanlı Girdman hökmdarı Varazın oğlu Cavanşir idi.
Cavanşir qabağındakı oğlana möhkəm bir zərbə endirərək onun qalxanını yarıya böldü:
– At yerə qılıncını, Urmuz! Bununla sən üç dəfədir məğlub olursan…
Qoca keşikçini yalnız indi görüb utanan Urmuz Cavanşirin qələbəsinə dözməyib etiraz etdi:
– Yox, bu olmadı! Ayağım daşa toxundu. Sən hələ yalnız iki zərbə endirmisən… mən özüm sənin xətrinə dəymirəm…
Cavanşirin dodaqlarındakı gülüş izləri silinib yox oldu:
– Bu, bəhanədir, dostum, – dedi, – istəyirsən, bir də vuruşaq, bu meydan, bu da mən…
Onlar yenə vuruşmağa hazırlaşanda qoca keşikçi Cavanşirə yanaşıb dedi:
– Mən davanızı ayırd elərəm.
Qılınclar yenə parıldadı. Urmuzun zərbəsi gözlənilmədən oldu. Cavanşir iki addım geri çəkildi. Pərt halda gözlərini döydü:
– Bax, buna sözüm yoxdu, – dedi, – vuruş zamanı danışmaq mənə baha başa oturdu.
Qoca keşikçinin işə qarışmasına ehtiyac qalmadı. Cavanşir əlindəki qalxanı kənara atıb Urmuzun üstünə cumdu:
– Al, bu da üç!.. – deyə sevinclə bağıraraq Urmuza möhkəm bir zərbə vurdu. – İndi razısanmı?
Urmuz bu zərbədən güclə özünü doğrultdu. Qılıncının ucunu yerə dayadı, çiyninin ağrısından qollarını dörd-beş dəfə havada fırlatdı.
– Çox gözəl, – dedi, – mən sənin məharətini ürəkdən təsdiq edirəm. Böyük hökmdarımız Varaz, doğrudan da, xoşbəxtdir. Onun sevimli oğlu Cavanşir indi Girdmanın igid sərkərdəsi olmağa, doğrudan da, layiqdir… Gəl, gəl, üzündən öpüm!
Birdən haradasa şeypur çalındı. Çox keçməmiş Girdman cəngavərləri böyük meydana toplaşdılar.
Vətənin göylərini qara buludlar örtəndə həmişə belə olardı. Şeypur səsləri hamını çağırardı. Girdmanın igid sərkərdəsi dik bir yerdə görünərdi.

Onun bir sözü ilə insan dənizi bir səmtə doğru axırdı.
İndi də gözlər sərkərdəyə zilləndi. Qoca Varaz öz yaxın adamları ilə gəldi. Arvadı Cavahir xatun da yanında idi.
İnsan dənizi sükut içində gözləyirdi. Varaz sözə başladı. Onun səsində qəribə bir titrəyiş vardı. Cəbhələr yarmış bu qocaman sərkərdənin səsini eşidəndə hamı fəlakətin böyük olduğunu anladı.
Varaz dedi:
– Əziz övladlarım! Bu qocanın sözlərinə diqqətlə qulaq asın! Müqəddəs Girdman ölkəsi bizdən kömək istəyir. Odur, yenə üstümüzə düşmən gəlir. O, çox insafsız düşməndir, çapıb-talayır, vurub-yıxır, insaf deyəndə – qılınc çəkir, namus deyəndə – od yağdırır. Bilin ki, üstümüzə ölüm gəlir.
Mən də sizə son borcumu verməyə gəldim. Otuz ildə həmişə ölüm bizdən uzaq olubdur. Girdman adı gələndə hamı hörmətlə baş əyibdir. Amma indi mən qocalmışam. Bu gün səhər ox süzdürüb qılınc çalmaq istədim, əllərim titrədi. Sərkərdəniz kim olacaq? Göstərin.
Bu anda Urmuzun qılıncı parladı. O, Varazın qarşısında əyildi, qılıncını oynatdı və dedi:
– Böyük hökmdarımız! Mən artıq yetkin bir cəngavərəm. Sərkərdəlik qılıncını mənə verin!
Varaz onun cəsarətindən razı qaldısa da, fikrinə şərik olmayıb dedi:
– İgid oğlum, sən hələ cavansan. Sərkərdəlik qılıncını adama hökmdar yox, döyüş meydanı verər!
Urmuz daha dinmədi, hökmdarın sözləri onu inandırdı. Sonra Cavanşir meydana çıxdı.
– Mənim də sözüm var, ata, – dedi, – döyüş meydanında düşmən sərkərdəsinin qılıncını əlindən alacağıma söz verirəm!
Varaz oğlunun da cəsarətini bəyəndi, amma daha bir çətin sınaqdan keçirmək istədi: – Bəlkə, birdən o, səni məğlub etdi?
Cavanşir səsini ucaltdı, böyük bir qürurla cavab verdi:
– Kür çayı dayanar, Varaz oğlu Cavanşir basılmaz!
O, Cavanşirə diqqətlə baxdı, sonra dönüb Cavahir xatunun fikrini bilmək istədi:
– Oğlun sərkərdə olmaq istəyir, sən nə fikirdəsən?
Cavanşirin anası dinmədi. Varaz yenə oğluna baxdı. Urmuza dediyini təkrar etdi:
– Hələ cavansan, oğlum!
Cavanşir, hamı eşitsin deyə səsini daha da ucaltdı:
– On dörd yaşlı bir hökmdar tanıyıram ki, qanlı vuruşma meydanında düşmən sərkərdəsinin başını bədənindən ayırdı.
Varaz onun sözünü kəsmək üçün dedi:
– Qoşun başçısı ölsə də, möhkəm qoşun dağılmaz.
Cavanşir bir qədər susdu, lakin atasının bu fikrini də cavabsız qoymayıb dedi:
– Mən düşmən qoşununu dağıtdıqdan sonra onun sərkərdəsi ilə qabaqlaşacağam.
Varaz istəkli oğlunun çox ağıllı bir gənc olduğunu yaxşı bilirdi. Lakin onun bu cavablarını eşitdikdən sonra Cavanşirə məhəbbəti daha da artdı.
– Elə isə tədbirini söylə, oğlum, – dedi.
– Vuruşmanın sonuna gözlərsən, ata ,– deyə Cavanşir cavab verdi. Sonra Varaz üzünü xalqa tutdu, insanların rəyini bilmək istədi.
– Razıyıq, razıyıq! – dedilər.
– Elə isə uğurlar olsun, bala!.. Unutma ki, Girdman torpağının sərhədi Kür çayının o tayından başlanır.
– Bunu bilirəm, ata… Qoy mehriban anam mənə xeyir-dua versin!
Bütün xalqın gözü Cavahir xatuna zilləndi. Onun hər bir kəlməsini yaxşı eşitmək üçün hamı diqqətlə qulaq asırdı.
Cavahir xatun dedi:
– İndi də mənim sözlərimi dinlə, oğlum. Bir zaman, sən hələ uşaq ikən, davada düşmənin polad qılıncı məni sinəmdən yaraladı. Mən ağlamadım, oğlum! “Cavanşirim sağ olsun!”, – dedim. Evə qayıtdım. Sənin sinəni al qanıma boyadım. Mən davasız-dərmansız sağaldım. Sən də böyüyüb igid oldun. İndi vuruş meydanına gedirsən. Atanı da, məni də sən əvəz edirsən. Çalış ki, düşmən səni arxadan vurmasın. Sinədən aldığın yaradan sənə ölüm yoxdur. Ananın qızıl qanına xəncər batmaz.
Ananın sözlərini eşidən Girdman cəngavərləri qılıncları havada oynadıb, ucadan çığırdılar:
– Var olsun anamız!
Sonra Cavanşirin səsi eşidildi:
– İgid dostlar! Anamın sözləri qollarıma qüvvət, gözlərimə işıq verdi. Atam bizi imtahana çəkir. Mənim də şərtim var. Hər saatda yeddi çapar müharibə meydanından atama xəbər gətirsin. Bax bu meydanda iki cərgə cavan düzülsün. Bu
cərgənin birində yeddi oğlan – əllərində qılınc-xəncər, o birisində isə yeddi qız – əllərində gül-çiçək dayansın. Məğlub olub qayıtsam, qoy o yeddi cəngavərin hərəsi mənə sağalmaz bir yara vursun. Əgər qalibiyyətlə geri dönsəm, yeddi qız üstümə gül-çiçək səpsin.
Varaz bu şərtə razı oldu:
– Oğlum, – dedi, – düşmən atları Kürün müqəddəs sularından bir damla da içərsə, unutma ki, o qılınc yaralarını sənə yeddi igid yox, bütün Girdman ölkəsi vuracaq, qalib gəlsən, üstünə o gülləri, çiçəkləri bütün Girdman səpəcək!
Cavanşir qoca atasının bu sözlərindən daha da ruhlandı:
– Uğurumuz xoş olarsa, yenə burada görüşərik, ata, – dedi.
Onun köhlən atını gətirdilər. Cavanşir ata-anasının əlindən öpüb, cəld ata sıçradı. Köhlən at şahə qalxdı.
Hərəkət şeypurları gurladı. Dağlar, dərələr titrədi. Cavan sərkərdənin qoşunu hərəkətə gələndə ata gözlərindən sevinc yaşlarını silərək dedi:
– Göylər sənə yar olsun, oğlum!
… Günlər keçdi. Cavanşirdən xəbər gəlmədi. Qoca Varazın səbri tükəndi.
– Kim bilir, bəlkə də, bütün qoşun əsir düşmüşdür?
Ana ürəyi buna dözmədi. Cavahir xatun dedi:
– Səbr et, Varaz! Qocaldıqca, deyəsən, hökmdar olduğunu unudursan!..
Bu anda sarayın yaxınlığında yel qanadlı bir atlı göründü. Cavahir xatun onu hamıdan əvvəl gördü və dedi:
– Cavanşirin elçisidir!

Hamı dərin bir həyəcan və intizarla atlı gələn tərəfə baxdı. Elçi gəlib atdan düşdü, hökmdarla Cavahir xatunun qarşısında baş əyib dedi:
– Mərd sərkərdəmizin ilk elçisiyəm. Düşmən Kür çayının bəri tayında idi. İlk həmlədə düşməndən iki yüz, bizdən isə üç yüzə qədər igidin qanı Kür çayının sularını qırmızı rəngə boyadı. Vuruş get-gedə qızışır. Düşmən bizdən on qat çoxdur.
Varazın qaşları çatıldı. Dodaqlarında incə bir titrəyiş göründü.
– Get, oğlum, – dedi, – bu acı xəbəri eşidən anaların ürəyi qana dönməsin.
Bu xəbərdən kədərlənmiş Cavahir xatun hökmdarın ətrafına toplanmış oğlanlara, qızlara üzünü tutub dedi:
– Cavanşir birinci şərtə əməl edib elçi göndərdi. Girdman igidləri, siz də onun ikinci şərtinə əməl edin!
Böyük ananın hökmünə əməl olundu: gənclər iki cərgə düzüldülər. Bir yanda qılınclar parıldadı, bir yanda isə güllər, çiçəklər ətir saçdı.
Çox keçməmiş Cavanşirin ikinci elçisi özünü yetirdi:
– Böyük hökmdar! – dedi. – Bir Girdman cəngavəri düşmən sərkərdəsinin qarşısına çıxdı, atının qantarğasından tutub saxlamaq istədi. Quduz düşmənin qılıncı cəngavərin qolunu kəsib atdı. Cavanşir nərə çəkdi: “Eyy, qorx ki, sən başını itirməyəsən!” Qanlı vuruşma getdikcə şiddətlənir. Düşmən bizdən on dəfə çoxdur.
Qan Varazın başına vurdu, gözləri qaraldı, titrəyən əlini qılınca atdı və dedi:
– Of, Cavanşir, Cavanşir!.. Mən otuz ildə belə acı xəbər eşitməmişdim.
Bu anda üçüncü elçi atdan düşüb səndələyə- səndələyə gəldi. Özünü güclə dikəldib, qılıncına söykəndi və dedi:
– Böyük hökmdar! Cavanşir düşmən sərkərdəsi ilə qabaqlaşdı. Düşmən qara dırnaqlı atını Cavanşirin üstünə səyirtdi, əyri qılıncını düz onun başına endirdi. Cavanşirin atı kənara sıçradı və birdən hərlənib, özünü düşmən sərkərdəsinin üstünə atdı. Bir də nə görsək yaxşıdır? Bədəndən ayrılmış bir baş havada fırlanır…
Qoca Varazın qəlbində oğul məhəbbəti coşdu və səbirsizliklə xəbər aldı:
– Kimin başı idi?
Elçi nəfəsini dərdi və gülümsünərək dedi:
– Böyük sərkərdəmiz Cavanşirin odlu qılıncı vəhşi düşmənin başını qara dırnaqlı atının ayaqları altına atdı. İndi bizimkilər düşmən əsgərlərini qırıb tökürlər.
Cavahir xatun böyük imtahandan çıxmış oğlunun yaralı elçisinə baxaraq əmr etdi:
– Qızlar, bu şadxəbər elçinin yaralarını bağlayın!
Yenə şeypur səsləri guruldadı. İndi Cavanşir özü Girdman igidləri ilə bərabər qayıdırdı.
Varazın alov kimi yanan gözlərində oğlunun qələbəsindən doğan bir parıltı vardı. Cavanşir hələ at belində ikən qoca hökmdar soruşdu:
– Söylə, oğlum, söylə, mənim körpə aslanım, düşmən atları Kür çayının suyundan içə bildimi?
Hamı od kimi parıldayan qılıncla hökmdarı salamladı. Cavanşir dedi:
– Ata, qara dırnaqlı düşmən atları ana vətənin müqəddəs Kür sularından bir damcı da içə bilmədi. Lakin düşmənlər özləri bu sudan doyunca içdilər.
Sonra Varazın səsi ucaldı:
– Bu ölkə heç vaxt məğlub olmayacaq, övladlarım!

Meşədə qəribə bir sükut vardı. Nə bir quş ötürdü, nə bir yarpaq tərpənirdi. Meşəbəyi Mirqasım yəhərdə çəpəki oturub, papağının dalını qaldırıb mahnı oxuyurdu. Ancaq bu dəfə kefdən oxumurdu. Bu dəfə meşəbəyinin sözləri nə qədər oynaqdısa, səsi bir o qədər qəmli idi. Kədərli demək olmaz. Çünki bu altmış yaşlı, pəhləvan cüssəli adam məhz kədərə qalib gəlmək niyyətilə papağının dalını qaldırıb: “Çərşənbə günündə, çeşmə başında gözüm bir alagöz xanıma düşdü”, – deyirdi. “Qaşını oynatdı, gözündən güldü”, – deyirdi, özünün isə gözləri tez-tez dolub boşalırdı. Çünki bu gün meşəbəyi meşə ilə vidalaşmağa çıxmışdı.

Mahnı axıra çatdı. Meşəbəyinin yadına bir bayatı düşdü. Ancaq o, ayrılıqdan, ölümdən danışan bu bayatını dərhal unutmağa çalışdı. Səhərdən-axşamacan, bəzən hətta gecə yarısınacan çiynində gəzdirdiyi, sanki bədəninin ayrılmaz bir əzasına çevrilmiş çantası indi çiynini üzüb salırdı. Yayın otuz-otuz beş dərəcə istisində belə geyməyə adət etdiyi çəkmələri indi, bu sərin payız günündə elə bil oda dönüb ayaqlarını yandırırdı.

Lakin meşəbəyi dərhal bunları da unutmağa çalışdı.

Papağını bu dəfə arxaya itələyib yəhərdə qamətini düzəltdi, şeh və xəzəl qoxusu ilə dolu havada dərindən nəfəs aldı, altından keçdiyi qoca palıdın yarpaqlarına, sonra göy ürgənin dərisi işıldayan, dolu, qüvvətli çiyninə və dalğalı yalına baxdı.

– Belə-belə işlər, ay göy ürgə! Belə-belə işlər! – deyə altmış yaşında birinci dəfə burada öz-özünə danışmağa başladı:

– Deməli, bu gecə yatırıq, qalxırıq, bu da eləyir iki gün. Üç deyən gün lent kəsilir, şlüz açılır, su gəlir, meşəmiz qalır suyun altında…

Göy ürgənin yerişi meşəbəyinin xoşuna gəlmədi. Ürgə daşsız, kəsəksiz, dümdüz talanın ortasında birdəncə büdrədi.

Meşəbəyinin oğlunun biri raykom katibi idi. Bir oğlu Bakıda oxumaqda idi. Onilliyi bu il qurtarmış sonbeşiyi isə indi artıq başa çatmaqda olan bənd tikintisində işləyirdi. Bütün atalar kimi, o da öz oğullarını sevirdi. Ürgənin dümdüz yerdəcə büdrəməsi, üstəlik də, bir-iki kərə öskürməsi meşəbəyini narahat etdi. Lakin qarşıdakı böyük itki bu narahatlığı da tezcə unutdurdu.

Meşəbəyi cilovu tərpədib iri, qabarlı əli ilə ürgənin çiynini şappıldatdı.

– Büdrəmə, büdrəmə! Fikir eləmə, qadan alım! – dedi. – Bəndi çəkənlər, meşəni suyun altında qoyanlar mənim öz balalarımdır. Deyirlər, su daha əfzəldi. Suyumuz olsa, deyirlər, ilan mələyən düzlərdə yüz belə meşələr salacağıq. Elə bilirsən, salmayacaqlar? Salacaqlar, ay göy ürgə, salacaqlar… O günü, o dövranı biz də görəcəyik. Yüz yaşında at belinə qalxıb meşəbəyilik eləməyənin atasına lənət!

Meşəbəyi yenə papağının dalını qaldırdı. Yenə oxumağa başladı:

Ay duman, gəl keç bu yerlərdən,
Bu yerlər təzə bar eyləsin.
Həm gözlərim görsün səni,
Həm könlüm nübar eyləsin…

Çox düşünmədən, bədahətən aşığın sözlərini dəyişdirə-dəyişdirə xeyli oxuduqdan sonra yenə də ömründə birinci dəfə burada, kimsəsiz meşə içində öz-özünə qəhqəhə çəkdi:

– Aşıq Abbas dağ adamıydı, dağlardan danışırdı, mən aran adamıyam, arandan danışıram. Abbas deyirdi: “Könlüm qubar eyləsin”, mən deyirəm: “Könlüm nübar eyləsin!” Hansımız yaxşı deyirik, ay göy ürgə?

Ürgə bir də büdrədi. Meşəbəyi bir də təəccübləndi:

– Əşi, sənə nə oldu, ay zalım balası! – deyə birdən hirslənib qışqırdı, – nə olub, sən də bir yandan kefimizə soğan doğrayırsan! Allahın, bəndənin hayıfını səndən alaram, atamın goru haqqı!

Ürgəyə hətta bir şallaq çəkdi. Lakin əvvəllər meşəbəyi əlini tərpətməmiş yerindən oynayan ürgə indi heç diksinmədi də. Onun yalnız qulaqları qımıldandı, bir də çiyninin dərisi titrədi.

Meşəbəyi köksünü ötürdü.

– Dərdimə şərik çıxırsan, nədi, ay Allahın heyvanı!

Ürgə başını endirib yavaş-yavaş addımlayırdı.

Meşəbəyi də başını sinəsinə əydi. Çiyinləri sallandı, beli donqarlandı. Doğrudanmı, göy ürgə onun dərdinə şərik çıxırdı?

– Belə-belə işlər… Belə-belə işlər, ay göy ürgə, – deyə o, asta, yorğun səslə təkrar etdi. Və daha səsini çıxarmadı.

Meşədə qəribə sükut vardı. Nə bir quş ötürdü, nə bir yarpaq tərpənirdi. Meşəbəyi heç ürgənin ayaqlarının tappıltılarını da eşitmirdi. İndi o, ürəyində oxuyurdu: “Nələr gəldi, nələr getdi bu dünyadan, bu dünyadan”, – deyirdi.

Birdən ürgə dayandı. Meşəbəyi diksinib qabağa, sonra ətrafına baxdı.

Uzaq mənzilli yola çıxanda göy ürgə, adətən, tanış adama-filana rast gəlməsə, dayanmazdı. Lakin meşəbəyi ətrafda lal-dinməz ağaclardan başqa, heç nə görmədi.

Göy ürgənin bir xasiyyəti də vardı: belində yəhərin tapqırı açılanda və ya qırılanda dərhal dayanıb sahibinə xəbərdarlıq edərdi.

Meşəbəyi əlini tapqırlara atdı, bir dəyişiklik hiss etmədi. Bəs ürgəyə nə olmuşdu?

O, yəhərdən yerə atıldı.

Ürgənin dodaqları arasında sarımtıl köpük görünürdü.

Meşəbəyi əsla çiyrənmədən, ovcu ilə köpüyü sildi, əlini burnuna yaxınlaşdırıb qoxuladı. Köpükdən asırqal iyi gəlirdi.

O, ürgənin gözlərinə baxdı. Bu iri, göyçək gözlər iztirabla dolu idi. Ürgənin dodaqları arasından yenə sarımtıl köpük gəlirdi. Meşəbəyi bir daha köpüyü qoxladı və sarımsaq qoxusunu xatırladan iyi təkrar hiss etdi.

Göy ürgə hardasa asırqal yemişdi, zəhərlənmişdi. Meşəbəyi çox yaxşı bilirdi ki, dərhal tədbir tökməsə, göy ürgə buradaca, onun gözünün qabağındaca yıxılıb ölə bilər.

Lakin o, hələ də dayanıb ürgənin dodaqlarının arasından aramsız qaynayıb tökülən köpüyə baxırdı.

O, ömrünün qırx ilini at belində olmuşdu, meşəni addım-addım gəzmişdi. Onun zehnində min bir çiçək, ot adı var idi. Bu min bir ad içərisində “asırqal” çox az-az yada düşürdü. Çünki bu zəhərli bitki onun meşəsindən uzaqlarda, dağlarda bitirdi. Elə isə… bu, nə möcüzə idi? Ürgə nədən zəhərlənib? Bəlkə, heç zəhərlənməmişdi?

Meşəbəyinin dünyagörmüş, təcrübəli gözləri dostunun bədənində gəzdi. Ürgənin döş əzələləri titrəyirdi. Dizləri hissolunacaq dərəcədə bükülüb, çox çətinliklə düzəlirdi. Göy ürgə onu öz oğulları qədər sevən, ona yedirtmək üçün şinelinin cibində parça-parça qənd gəzdirən sahibinin qarşısında birdən-birə zəiflədiyindən utanırmış kimi, iztirablı gözlərini çevirib yana baxırdı.

Birdən onun bütün bədəni titrədi. Yenə dizləri büküldü. Ürgə inildədi və elə bil daha utanmaqdan, xəcalətdən keçdiyini hiss edib gözlərini sahibinin üzünə dikdi, ondan kömək istədi:

– Bu saat… bu saat, qadan alım, – deyə meşəbəyi pıçıldadı, çevrilib geriyə, qalın meşənin dərinliklərinə tərəf baxdı. Ürgənin gözlərini sığallayıb, bir daha: “Bu saat”, – dedi. Şallağını çəkməsinin boğazına sancdı, papağını başında bərkitdi, şinelinin ətəklərini yığıb yerindən götürüldü.

Buradan təxminən iki kilometr aralıda, geniş bir talada, gur sulu çay üzərində sovxoz vardı. El arasında ona “it sovxozu” deyirdilər. Orada suitinin müxtəlif cinslərini saxlayırdılar. Bir ay bundan əvvəl sovxoz köçürülmüşdü. Tikililər sökülmüş, çay üzərindəki dəmir tor qəfəslər yerli-dibli qoparılıb aparılmışdı. Sovxozun yerində indi yalnız torpaq yığınları bozarırdı. Xarabalıqdan xeyli kənarda isə uzaqdan baxanda ağız-ağıza dayanmış bir cüt nəhəng hörümçəyə bənzəyən iki alaçıq qaralırdı. Orada sovxoz direktorunun qayınatası Daşdəmir kişi kürəkəninin, özünün və daha bir neçə sovxoz işçisinin malqarasını saxlayırdı. Sabahda-birigündə Daşdəmir də köçməli idi.

Meşəbəyi iki kilometrlik yolu birnəfəsə qət edib alaçıqlara yetişəndə hər alaçığın kölgəsindən bir iri, qıllı köpək peyda oldu. İtlərin səsinə Daşdəmirin əvəzində, geyimindən şəhər ziyalısına oxşayan boz şlyapalı, ucaboy bir adam çıxdı, yüyürüb itlərə təpindi. Sonra dayanıb təəccüblə meşəbəyiyə baxdı, qan-tər içində təngnəfəs yüyürən adamdan nə isə soruşmaq istədi. Ancaq meşəbəyi onu qabaqladı:

– Mən Mirqasımam, meşəbəyi Mirqasım, ay oğul. Atım ağıya düşüb. Mən səni burada birinci dəfədir ki, görürəm, bağışla, tanış olası halım yoxdu. Bir vedrə süd lazımdır. Daşdəmir hanı, gözümə dəymir?

– Nə olub, ə, a Mirqasım, döşün niyə atdanır? – yaxınlıqdan, lap beş addımlıqdan tanış səs eşidildi.

Meşəbəyi cəld dönüb geniş açılmış iri mavi gözlərini ağacların arasında dolandırdı. Daşdəmirin səsi bu dəfə elə bil yerin altından gəldi:

– Ölmədik, sənin dövranının qurtardığını da gördük, a Mirqasım!

– Sən hardasan, a kişi?

– Burdayam, gəlirəm indi… Deyirəm, ölmədik, sənin də axırını gördük! Göy ürgənin belində belədən-belə çapırdın, elədən-elə çapırdın, saatda bir, malı, heyvanı atın döşünə qatıb salırdın xalxala. Nə bilim, filan yerə ayaq basmayın, bəsməkan yerə yaxın durmayın! Nə bilim, filan yerə yaxın durmayın! İndi kimə qalır sənin bu qoruqların? Yoxsa Qaraca çoban kimi ağacları köklü-köməcli qoparıb, belinə şəlləyib aparmaq istəyirsən?

Daşdəmir palıd ağacının mağara kimi qaralan koğuşundan çıxdı, iki yanını basa-basa yaxınlaşıb meşəbəyini süzdü:

– Hə, buyur görək. Süd lazımdı deyirsən? Süd-zad yoxdu!

– Sən allah, bir az tez elə, ay Daşdəmir. Ürgə əldən gedir!

– Hanı ürgə?

– Bu yanda, talada qoymuşam.

– Elə niyə? Yəni gələsi halı yoxdu?

– Yoxdu, yoxdu. Daşdəmir, qadan alım, tez elə! Oğul bərabəri atdı, Daşdəmir!

Gənc kənarda dayanıb siqaret çəkirdi. İtlərin şırvanmasından məlum idi ki, oğlan burada təzə adam deyildi.

Meşəbəyi üçün bu saat hər dəqiqə qiymətli idi. O, ötən günləri yada salıb söhbəti uzadan adamın tələsməyəcəyini hiss edib gəncə baxdı. Gənc dərhal siqaretini yerə atdı.

– Mən gətirərəm! – deyib alaçıqlara tərəf yüyürdü.

Meşəbəyinin elmli-savadlı adamlara, şəhərlərdən meşəyə gəzməyə gələn ziyalılara xüsusi marağı vardı. Yaşıl talalarda, bulaq başında, ağac kölgəsində onu süfrəyə dəvət edən ziyalıların hərəsi onun ürəyində bir cür xatirə qoyub gedərdi. Onun həyəcanını, təşvişini dərhal başa düşüb cəld yüyürən ziyalı gəncin arxasınca baxdıqda meşəbəyinin bənd tikilisi başlayan gündən açılıb-dərinləşmiş, sonra küt bir ağrı ilə içərisində gizlənib qalmış yarası yenidən qövr elədi, o, yalnız indicə başa düşdü ki, “lent kəsilib, şlüz açılanda”, meşə suyun altında qalanda meşə ilə birlikdə neçə-neçə adamlar ülfətini, ünsiyyətini, ərşdən-gürşdən xəbər verən şirin-şirin söhbətlərini də itirəcəklər.

Meşəbəyi bir anlığa hətta göy ürgəni də unutdu. Şişkin sifətini topa saqqal basmış qıllı adamın nə dediyini və nə üçün güldüyünü belə başa düşmədi.

– Ə, sənnən deyiləmmi, niyə cavab vermirsən?

– Nə deyirsən?

– Deyirəm, oğlun raykom katibidi, pulun çox olar. Ver xərcləyək də!

Meşəbəyinin qaşları çatıldı:

– Sənin də kürəkənin sovxoz direktorudur. Deməli, sənin də pulun çoxdu?

– Mənim torbamın dibi deşikdi.

– Elə niyə?

– Bilmirsən? Bir-iki baş normadan artıq heyvan saxlayıram deyin, hər yoldan ötən rüşvət istəyir. Pulu torbanın üstdən qoyuram, altdan o yana gedir. Sənin özünü neçə kərə qonaq eləmişəm?

Yadından çıxıb?

– Deməli, mənə də rüşvət verirdin?

Daşdəmir güldü:

– Bə sən necə bilirdin, ə? İşim keçməyən adama mən bir tikə də yedirtmərəm.

Meşəbəyi fikri dağınıq halda səbirsizliklə alaçıqlara tərəf baxdı. Oğlanın dolu vedrə ilə gəldiyini gördükdə itlərin mırıldaşmağına əhəmiyyət vermədən onun qabağına yeridi:

– Çox sağ ol, qadan alım!

– Dəyməz, əmi, – deyə nəzakətlə gülümsünüb vedrəni ehtiyatla irəli uzatdı. Əli vedrənin soyuq qulpuna toxunanda meşəbəyinin ürəyinə sərinlik gəldi. Fikrən indi o, artıq göy ürgənin yanında idi, bu göyçək, xeyirxah oğlan da, Daşdəmir də onun yanında idilər, köməkləşib ürgəni yıxmışdılar, zorla süd içirirdilər. Bu fikirdə ikən birdən vedrəni böyrü üstə gördükdə meşəbəyi təəccüblə çevrilib, ağzını geniş açaraq qaqqıldayan Daşdəmirə baxdı. Süd axıb göy otların arasına hopurdu. İtlər cumub südü yalayırdılar. Daşdəmir isə gülürdü:

– Vallah, bilmədim, ayağım toxundu, Mirqasım. Ə, bir ürgə nəmənə şeydi, ondan ötrü belə yüyürüb qan-tərə batıbsan? Deynən, oğlanlarıyın hərəsi bir az pul qoysun, maşın alsınlar, min gəz, kef elə özün üçün!

Meşəbəyi top qarasaqqal arasında iti uclu dişləri ağaran bu adama baxıb nahaq gəldiyini başa düşdü.

Meşəbəyinin canı alovlandı. O, pul təklif etmək, südü satın almaq istədi. Lakin özünü sındırmadı. Köhnə, adi təmkini ilə yaylığını çıxarıb tərini sildi. Papağını götürdükdə ikindi çağının sərinliyində onun iri, qırxıq başından qatı buğ qalxdı. Və beləcə, başı tüstülü halda geri qayıtdı.

Göy ürgə artıq böyrü üstə idi. Meşəbəyi çöməlib onun gözlərini sığalladı. Sonra əlinin arxası ilə öz gözlərini sildi:

– Belə-belə işlər, ay göy ürgə…

Ürgə son dəfə xırıldayıb dartındı və hərəkətsiz qaldı.

Meşəbəyi yavaşca qalxıb tapqırları açdı. Sonra yüyəni ürgənin başından çıxartdı. Yəhəri belinə şələləyib yalnız onun bələd olduğu, el yolundan uzaq, xəlvət cığırla addımladı…

Külək başlamışdı. Meşə xışıldayırdı. Meşəbəyinin üstünə xəzəl yağırdı. Boynuna, qoyun-qoltuğuna soyuq yarpaqlar dolurdu. O isə heç nəyə əhəmiyyət vermir, gözlərini qaranlıqda bozaran dar cığırdan çəkmədən ağır-ağır, yorğun-yorğun addımlayırdı.

Meşədən çıxanda o, ömründə birinci dəfə bərk yorğunluq hiss etdi. Vaxtı keçmiş qoca kimi hıqqıldayıb, yəhəri belindən endirdi, yerə qoyub üstündə oturdu. Sonra çevrilib çiyni üstündən geriyə, meşənin səsinə qulaq asdı.

– Belə-belə işlər, ay göy ürgə… Belə-belə işlər, ay meşəbəyi Mirqasım…

Niftalı koxa atın örüşünü dəyişəndə bir istədi yəhəri-yüyəni də alsın, əvvəllərdə olduğu kimi, arxın suyu ilə belinin tərini yusun, amma fikrini dəyişdi. Atı elə yəhərli-yüyənli örüklədi, həm də örüyü bir az da yaxına, arxın alt tərəfinə çəkdi. Bilirdi:hava isti idi, at qan-tər içindəydi, amma əlacı yox idi. O, əvvəllər atını hara gəldi örüklər, örüşünü də tez dəyişərdi, qoymazdı ki, tərləsin. Yəhərini götürərdi ki, at nəfəsini dərsin, istəyəndə otlasın, istəyəndə kişnəyib şahə qalxsın, istəyəndə mıxı qopardıb ilxıya cumsun. Qaynargözlü kəhərin işıldayan dərisinə,səyriyən sağrısına, qız teli kimi yumşaq yalına baxmaqdan doymayan Niftalı çox vaxt atı yalmanlayıb belinə qalxar, birbaş Kürə sürüb çimizdirər, çox vaxt da yalına yatıb o üzə adlayardı. O vaxt özünün də, atının da qorxusu-hürküsü yoxdu. Həm cavan idi, həm də… Amma indi, illaha da koxalığa keçəndən sonra, səksəkəli yaşayırdı…
O, astaca addımlarla dikdirə çıxdı. Arxın üstündən adlayıb ağacların kölgəsində dayandı. Gözünü üfüqlərə qədər uzanıb gedən taxıl zəmilərinə zillədi. Astaca meh əsirdi.Qara qılçaq sünbüllər xışıldayırdı. Otları çoxdan saralıb-solmuş dərəli-təpəli bu boz çöllərin ortasında qoşalaşan qovaq ağaclarının yarpaqları da xışıldayırdı. Hansı rəhmətliyinsə savab üçün əkdiyi bu ağacların dibindən axana arxın suyu da qırçınlanıb şırıldayırdı. Niftalı koxa kölgəyə atılmış palaza, döşəkcə və mütəkkəyə baxdı. O həmişə biçinçilərə baş çəkməyə gələndə burada uzanıb dincələrdi. İndi də həmişəki kimi elə yarlı-yaraqlı palazın üstünə keçib mütəkkəyə dirsəklənmək istədi. İstədi ki, isti təntitsə də, nə çəkmələrini soyunsun, nə də tüfəngini, qoltuqaltısını çıxardıb yanına qoysun. Amma gördü ki, mümkün deyil, tər yuyub aparır. Bir də kimdən qorxacaqdı? Kərəm yəqin ki, bu saat Dilican tərəfdədir, yayın istisində buralarda olmazdı. Olsa da qorxusu yoxdu. O, ömründə əliyalın adama güllə atmazdı. Bircə o gədədən ehtiyat edirdi. Kənddən qaçandan sonra buralarda, kolda-kosda dolaşırdı…
Tüfəngini ağaca söykədi, çəkmələrini soyundu, yaxzası qaytanlı köynəyinin düymələrini boşaltdı və palazın üstünə uzanıb mütəkkəyə dirsəkləndi. Cib dəsmallarının uclarını düyünləyib başlarına keçirmiş biçinçilərin oraqları cingildəyirdi. Bu cingiltilər kövşənlərin xışıltısına qarışmışdı. Biçinçilər tələsirdi. Onlar da istəyirdilər ki, işlərini tezcə qurtarıb aldıqları haqqı elə buradaca aranda, xırmanda döyüb, taxıllarının yaylağa, balalarına aparsınlar. Elə Niftalı koxa da tələsirdi. El çoxdan yaylağa qalxmışdı. Amma o, köçünü saxlamışdı. Sözün düzü, kənddə tək qalmaqdan ehtiyatlanırdı. O qədər anasının əmcəyini kəsənlər var ki… Elə biri gəlmə Mürşüd.
Onun əslinin-nəslinin haradan olduğunu kənddə heç kəs bilmirdi. Bircə o məlum idi ki, çoxdan – oap çoxdan, Niftalıgilin doqqazında üstü-başı yamaqlı, acından hülqumu qalxıb-enən, mə’lul-müşkül baxışı bir oğlan boynunu büküb dayanmışdı. əlində əsa, çiynində nimdaş heyvə, başında tükü tökülmüş papaq var idi. Soyuqdan üzünün tükləri biz-biz durmuş, dodaqları qaysaqlanmışdı. Gözü, batmış quyunun dibindəki su kimi güclə işıldayırdı.
Səs-küyə bayıra çıxdılar, itlərə acıqlandılar, “a bala, kimsən”? – deyə doqqazdakını səslədilər. Niftalının atası kürkünü çiyninə saldı, oğlu ilə bərabər doqqaza çıxdı, hardansa azıb gəlmiş bu allah bəndəsinə təffərinclə baxdı və başa düşdü ki, bura adamına oxşamır. Son vaxtlar belələrinə tez-tez rast gəlmək olurdu. Ya düşmənin öldürəndən sonra baş alıb buralara pənah gətirir, ya da bir parça çörək ucundan çöllərə düşürdülər. Kişi oğlanı təpədən dırnağa diqqətlə süzdü və “yox, bu dama öldürüb qaçana oxşamır – deyə ürəyindən keçirdi. – Yəqin başqa əmması var”. əslinə baxsan kişinin oğlanın çuxura düşmüş gözlərindən xoşu gəlməmişdi.
Elə bil qərib bunu hiss etdi, qışın girhagirində, qapıdan geri qaytarılacağını başa düşdü və səsinə yazıqlıq verdi:

– Qaçqınam, ay dayı, heç kimim yoxdu.
Kişi oğlunun üzünə baxdı, Niftalı isə gözünü qaçqının yırtıq çarığından çıxmış barmağına zillədi
– Buranı sənə kim nişan verib?
– Heç kim. Yolu əlimə alıb gəlmişəm. Qapınıza pənah gətirmişəm.
Ata oğula baxdı, oğul da ataya.
– Adın nədir?
– Mürşüd.
  Düzmü deyirdi, allah bili, kağızı yox, şahidi yox, gəlmə adam idi. Elə o gündən ona kənd arasında “gəlmə Mürşüd” dedilər.
Əvvəlcə mala baxdı, sonra əkinə-biçinə getdi. Niftalıynan dostlaşıb lap qardaş oldular. Atası öləndən sonra Niftalı ona torpaq da verdi, köməkləşib balaca bir daxma da tikdilər, mal-qaradan pay ayırıb bir at da bağışladı. Qohum qızlardan birini də alıb onu ev-eşik elədi.
Gəlmə Mürşüd diribaş idi. Əlinə maya salandan sonra Tiflisə, Gəncəyə ayaq açdı. Dolanması da yaxşılaşdı, özü də gümrahlaşdı.
Niftalı bir gün eşitdi ki, Mürşüd arvadına incidir. Həftələrnən evə gəlmir, şəhərdə kefdə-damaqdadır, uşaqlarına baxmır. Ürəyi götürmədi. Yanına çağırdı. İki-üç gün gözlədi, amma Mürşüddən cavab çıxmadı. Bir gün yolda qabaqlaşdılar.
– Niyə görünmürsən? – Nə olub, görünməyim vacibdir? – Bəlkə bir sözüm var? – Sənin mənə nə sözün ola bilər? – Ə, nə yekə-yekə danışırsan? – Danışmayanda, susmayacağam ki?
Atlar yüyəni gəmirib fınxırışdılar. Döş-döşə gəlib dal ayaqları üstündə fırlandılar. Yolun tozu göyə qalxdı.
– Ə, deyəsən, gözün ayağıyın altını seçmir?! Nə tez havalandın, bala?!
– Artıq-əskik danışma, sözünü de!
Niftalı kişi hirsini zorla boğdu.
– Bir də eşitsəm ki, arvad-uşağa əl qaldırıbsan, dalına bülöv çalaram, bildin?!
– Qələt eləyərsən, keçmişini də yanına alarsan!
– Ə, gəlmə köpəkoğlu, mənəcavab qaytarırsan?!
  Qamçının göydə şaqqıldamağı ilə Mürşüdün atın dırnağının dibinə düşməyi bir oldu. Niftalı koxa elə yəhərin üstündən onu budarladı. At da sahibi kimi qəzəblənib onu tapdaladı.Koxanın hirsi soyumadı. Sıçrayıb yəhərdən düşdü. Toz-torpaq içində qıvrılan gəlmənin yaxasından tutub yoldan kənara sürüdü. Xəncər havada parıldadı.
– Qələt eləmişəm keçmişimlə, ay Niftalı, məni öldürmə, balalarım yazıqdı. Sən dədəyin goru, məni çevir uşaqların başına, savab iş görərsən.
Koxanın qolu boşaldı. Mürşüdün quyunun dibində işıldayan suya bənzər gözlərinə nifrətlə baxdı və yaxasını buraxdı.
– Di get, qurban ol evdəkilərə.
Mürşüd dinməz-söyləməz ayağa durdu. Üstünün tozunu çırpdı, elə dinməzcə də yəhərin qaşından yapışıb atın belinə qalxdı. Bir xeyli sakitcə kəndə doğru sürdü və birdən yüyəni dartıb geri qanrıldı.
– Yaxşı, a koxa, bu hayfı səndən almasam, kişi deyiləm. – Niftalı özünə gələnəcən atın başını qanırıb qışqırdı. – Mənə sırdığın qancığı da gəlib apara btlərsən!
Koxa taı minib tüfəngi hərləyənəcən, tozlu yolda gözdən itdi. Səhərisi də eşitdi ki, başını götürüb evdən qaçıb…
Niftalı koxalığa keçəndən sonra itəsə də, istəməsə də xətrə dəyməli olurdu. Divan-dərədən nə qədər uzaq gəzsə də, onların gözünə sataşmamağa çalışsa da olmurdu, axtarıb tapır, üzünü danlayırdılar ki, filan oğrunu niyə tutmamısan, filan qaçağa niyə çörək veriblər, niyə qoyubsan Qaçaq Kərəm Kürdən keçib yaylağa qalxıb? Deməyə nə var? Amma belə şyelərdən ötrü el-oba ilə üz-göz ol, görüm necə olursan? Vəzifə boyunduruq kimi bir şeydir. Eə ki boynuna qoydular, belinə minib istədikləri səmtə sürəcəklər. Ya gərək dözəsən, ya da gərək onları da özünlə bərabər sürüyüb boyunduruqlu-moyunduruqlu tökəsən Kürə!
Havadan od ələnirdi. Kövşənlərdən qalxan ilğım təndir alovu kimi havanı yalaya-yalaya boz təpələri aşıb kəndin üstünə yayılır, oradan da suyu işıldayan Kürün üstündən keçib Qarayazı meşəsinin ağaclarını qarsıyırdı. Niftalı koxanın kölgəsində uzandığı ağacların gövdəsinə yapışmış cırcıramalar səs-səsə verib elə cırıldayırdılar ki, adam qulağını tutmalı olurdu. Niftalını koxanı isti, üstəlikdə cırcıramaların səsi təntitmişdi. Ayaqlarını suya salıb sərinləmək və sinəsini, başını yuyub bir az dincəlmək istədi. Ayağa durdu, yaxası qaytanlı köynəyini soyundu, arxa yaxınlaşıb domuşuqlu oturdu. Əlini suya uzatdı. Kür tərəfdən uzanıb qəbiristanlığın yanından dikdirə qalxan tozlu-torpaqlı yolla gələn atlıları görmədi. Cırcıramalrın səsi qulağına düşdüyündən atların fınxırtısını, üzəngilərin cingiltisini, ayaq tappılöıların eşitmədi. Bircə onu hiss etdi ki, güllə açıldı, kürəyi qovuşdu. Əlini sudan çəkib qamətini düzəltdi, qanrılıb dala baxdı. Gördü ki, atlıların biri yüyəni çəkib atı şahə qaldırdı, geri dönüb kiminsə üstünə qışqırdı, qamçı şaqqıldadı.
– Namərd köpəkoğlu!
Daha heç nə eşitmədi. Ktvşənlərin xışıltısı, yarpaqların pıçıltısı, arxın şırıltısı, cırcıramaların səsi birdən-birə zəiflədi, uzaqlaşdı, uzaqlaşdı və eşidilməz oldu. Havanı qarsalayan ilğım elə bir qor kimi gözünə doldu, bəbəklərinin önündə dalğalandı və dumana çevrildi, hər şey bu dumana büründü…
Kərəm atdan sıçrayıb özünü ağacın altına yetirdi və Niftalı koxanın başını dizinin üstə aldı. Güllə kürəyindən dəyib sinəsindən çıxmışdı. Gözləri qapalı idi.Təkcə dodaqlarının xəfif titrəyişindən bilinirdi ki, hələ nəfəsi var. Kərəm aralarına qan düşüb düşəmnçilik başlayandan bəri onu belə yaxından görməmişdi. Kişi xeyli dəyişmişdi. Balaca buxaq bağlamış, sifəti qaralmış, qalın bığı azca codlaşmış, gicgahları ağarmışdı. Gözlərinin ətrafında xırdaca qırışlar əmələ gəlmişdi. Kərəm hiss elədi ki, Niftalı koxanı qan aparır. Təntidi. Əlini atıb köynəyin yaxasını açdı və bilmədi kişiyə necə kömək eləsin. Elə bil bunu Niftalı koxa da hiss etdi. Qımıldandı. Göz qapaqları aralandı. Zəndlə Kərəmin üzünə baxdı. Torlanmış bəbəklər lal sular kimi durğunlaşdı və birdən-birə genişləndi. Kərəm hiss etdi ki, koxanın bədənin titrəyib dartındı, elə bil kişinin canından üşütmə keçdi. Onun da bədəni gizildədi. Qəhərləndi.
– İndi mən neyləyim, ay Niftalı, Gəncəyə gedə bilmərəm, Tiflisə də ki, əlim çatmaz. Sənin dərdinə nə çarə qılım?
Kişi səs eşidib əvvəlcə diksindi, sonra dirçəldi. Başını azacıq qaldırıb bulanıq gözlərini qarşısındakının üzünə zillədi. Deyəsən kimin dizinin üstündə olduğunu başa düşdü. Əvvəlcə həyəcanlandı. Kərəm onun gözlərindəki işartının səyridiyini hiss etdi. Öləziməkdə olan çıraq təkin atılıb düşən bu həyat işartıları titrədiyi kimi də birdən-birə sakitləşdi. Dodaqları tərpəndi.
– Kərəm? – Düz tanımısan, Niftalı, mənəm. – Lap yaxşı, sən olmağın yaxşıdır.
Bu söz Kərəmi sarsıtdı. Elə bil dizinin üstündə can verən qanlı düşməni yox, əziz bir adamıydı. Elə bil bu adam həmişə dağda, dərədə onun izinə düşən, onun qanına susayan, füpsət tapan kimi ələ verməyə hazır olan adam dyeildi. Düşmənçilikdən çox-çox əvvəl bir yerdə oynadıqları, Kürü üzüb Qarayazıya keçdikləri, atları yalmanlayıb kənd arası ilə çapdıqları, gözaltı elədikləri qızların görüşünə bir yerdə getdikləri uşaqlıq dostu, uşaqlıq sirdaşı idi. İndi isə bir-birlərinin üzünə həsrət qalmışdılar. Yaraqlı-yasaqlı idilər. O, Kərəmə yaxın düşə bilmirdi, Kərəm də ona. Kərəm tüfəng götürüb dağlara-daşlara düşmüşdü. At belində ömür keçirirdi. Başının dəstəsi ilə Tiflisdən vurub Gəncədən çıxır, Dilican dərəsində haqq-ədalət divanı qurur, dağları aşıb Arazı keçir, sorağı gah İrəvandan gəlirdi, gah da İrandan. Niftalı koxa isə evində, qohum-qardaşının əhatəsində səksəkə içində yaşayırdı. Koxa olandan sonra dəyişmişdi. Kərəm ona bir-neçə dəfə ismarıc eləmişdi ki, kənd adamlarına dəyib-dolaşmasın, amma xeyri olmamışdı. Kərəm onu axtarırdı, çoxdan axtarırdı, qulaqburması vermək üçün.
– Dəstəndə təzə adam varmı?
Kərəm güclə eşitdiyi bu sözlərin cavabını xeyli ləngitdi.
– Var.
– Kimdi?
– Mürşüd.
– O gədamı?
Bu söz Kərəmin ortasından beşaçılan gülləsi kimi keçdi. Elə bil gözünə qaranlıq çökdü. Yaralandı, yaman yaralandı.
– Mənə pənah gətirdi, neyləyim?
– Bizə də pənah gətirmişdi, axırınıkı, gördün.
Kişi inildədi. Kərəmə elə gəldi ki, onu inildədən yaranın ağrısı deyil, əməyinin, zənninin itməsinin ağrısıdır.
Niftalı koxanın sifətini soyuq tər basdı, üz-gözünü qırışdırdı, sonra bu ağrı və iztirabların əvəzində çöhrəsində təbəssümə bənzər bir ifadə sezildi.
– İndi arxayın ölə bilərəm… Şükür allaha, zənnim puça çıxdı… Yoxsa o dünyaya niskilli gedəcəkdim. Çox şükür, Kərəm, gözümdən düşmədin… Başımı bir azca yuxarı qaldır.
Kərəm onun qoltuğunu altından tutub dizlərinə dirsəkləndirdi. Kişi ağrını udub sakitləşdi. Sifətindən quş nəfəsinə bənzər xəfif bir dirilik işığı ötdü. Uzaqlara baxdı. Kərəm hiss etdi ki, onun torlanmaqda olan gözü Kürün o üzünə, Ceyrançöl düzənliyindən sürüşüb sahil boyu uzanan Qarayazıya, bir az bəridəki kənd evlərinə, biçənəklərə, kövşənlərə, dərz tayalarına, mal-qara haylayan uşaqlara zilləndi. Biçənəklər yerlərində quruyub qalmışdılar. Yenə mey əsirdi, yenə taxıl zəmiləri xışıldayır, yenə arxın suyu qırçınlanıb axır, yenə cırcıramalar zil səslə cırıldayırdılar. Niftalı koxanın gözünün önündən təndir istisinə bənzər dalğa-dalğa ilğım keçirdi. Ancaq o ayırd edə bilmirdi ki, gözümü torlanır, yoxsa ilğımmı keçir.
Birdən dirçəlib üzünü ətrafdakı atlılara çevirdi. Baxışları ilə Kərəmin yoldaşlarını bir-bir süzdü. Gözü Mürşüdə sataşanda yenidən yay kimi dartınıb gərildi. Kərəm gördü ki, kişinin halı birdən-birə dəyişdi, yanaqlarına elə bil qızartı çökdü. Bu qızartı son döyüntülərini keçirən ürəyin damarlara vurduğu axırıncı qan damlalarının qızartısı idi. Kişinin öləziməkdə olan gözləri Kərəmin üzünə zilləndi.
– Kərəm, bircə diləyim var…
– De görüm.
– Naqanını çıxart, məni alnımdan özün vur.
– Nə danışırsan?
– Qoy desinlər ki, Niftalı koxanı Qaçaq Kərəm öldürüb… Kişini kişi öldürər, qardaş, gəda-güda yox.
– Əlim qalxmaz.
– Dediyimi eləməsən, atayın belindən gəlməyibsən.
Kişinin sinəsi qalxdı və asta-asta endi.
Kərəm qəhərləndi. Boğazına yığılmış yaşı güclə uddu. Gözləri ilə axtarıb Mürşüdü tapdı. Əlləri əsdi. İstədi tüfəngi hərləyib elə buradaca, tülkm kimi büzüşmüş namərdi qanına bulasın. Amma fikrini dəyişdi. “Onsuz da Niftalının qohumları onu sağ buraxmayacaqlar”- deyə düşündü. Bir də əlini murdarlamaq istəmədi.
– Onun tüfəngini də, atını da əlindən alın, qoyun rədd olsun! Özünüz də atdan düşün, tüfənginizi yəhərin qaşından asın. Bizi gülləyə də bassalar, əl-ayaq tərpətməyin. Kəndə gedəcəyik.
Kərim qərara almışdı. Niftalı koxanın meyidini kəndə özü aparacaqdı. Kişini əlləri üstünə alacaq, atı isə dalcan gələcəkdi. Qaçaqlar da atların yüyənlərini boynuna atıb cənazənin ardınca dinməz-söyləməz addımlayacaqdılar. O bilirdi ki, bu ağır işdir. Kənd adamları onların qabaqlarına çıxacaq, arvad-uşaq hay-haray salıb üz-gözünü cıracaq, vay-şivən salıb saçlarını yolacaq, qarğış edəcəklər. Bəlkə onlara güllə də atacaqdılar. Artıq-əskik danışanlar, divan-dərəyə xəbər verənlər də tapılacaqdı. Amma inanmırdı. İnanmırdı ki, kəndlərində belə naəmrdlər tapılsın. O, əmin idi ki, meyidi sakitcə kəndin arası ilə Niftalı koxanın evinə qədər aparacaqlar. Onları lal sükutla da olsa, el adətincə, qarşılayacaqlar. Kərəmgil kişinin dəfnində də iştirak edəcəklər. Kişinin üçündən sonra koxanın qohum-əqrəbasına başsağlığı verib atlanacaq və dağlara sarı üz tutacaqlar.
Kərəm qollarını və dizlərinin üstündə sərinlik hiss etdi. Başa düşdü ki, kişinin bədəni soyuyur. Amma üzünə zillənmiş solğun gözlərinin dərinliyində bir intizar var…
Əlini astaca naqanın qoburuna apardı. Barmaqları əsə-əsə düyməni açdı…

(ixtisarla)

Ovçu Piri oylağa çatanda dan yerindən soyuq külək əsirdi. Düzənliyə çökən boz duman tərpənib, qərbə doğru çəkilməyə başladı. Üfüqdən uzanmış şüalar altında parlayan körpə payız otları üşüyürmüş kimi titrəşirdilər.

Ovçu Piri lap ayağının ucuna qalxıb, yaxındakı şehli yovşan koluna qonan çobanaldadan quşundan gözünü çəkib, başını qaldırdı. Bu zaman aralanmaqda olan duman içindən başqa bir ovçunun çıxdığını gördü. Onun əynində içi xəz gödəkcə, ayaqlarında iri əsgər çəkmələri var idi. Azca yana əyilmiş gümüşü papağının yanlarından vaxtından tez ağarmış qıvrım saçları görünürdü. Sol əlini belinə boş bağlanan qatara keçirmiş, sağ əli ilə çiynindən asılan təzə qoşalülənin qayışından tutmuşdu. İri çal bığları onun qarabuğdayı üzünə yetkin, ağır bir görkəm verirdi.

– Sabahın xeyir, ovçu qardaş, – deyə o, bərkdən səsləndi, – Papirosun yoxdur?

– Sabahın xeyir… – deyə ovçu Piri ayaq saxlayıb, qədim taxta qutusunu çıxartdı və dedi: – Tütünüm var…

– Bəri ver görüm, – deyə dumandan çıxan ovçu ona yaxınlaşdı. 
– Papirosum yadımdan çıxıb, qalıb maşında… nəfəsim lap qaralıb. 
– Maşının harada qalıb ki?
– Maşınım kəndin yanındadır. 
– Görünür, şəhərdənsən? 
Yeni ovçu: 
– Bəli, – dedi, – şəhərdənəm. 

Ovçu Piri öz tüfəngini çiyninə salıb, şəhərdən gələn ovçunun tüfəngini alıb diqqətlə nəzərdən keçirdi. Günəşdən, ayazdan yanıb qaralmış arıq sağlam üzü birdən-birə canlandı. Gözləri parladı.

– Bunlar yaxşı tüfənglərdir. Mən də bir adamda bunun birinin yerini eləmişəm, gərək nə cür olsa, pul düzəldib onu alam.

Ovçu Piri çat-çat olmuş qabarlı əlini ehtiyatla tüfəngin lüləsinə çəkərək sahibinə qaytardı.

İndi duman tamam çəkilib getmişdi. Yeni göyərmiş otların, yayda qurumuş tikanlı qanqalların arasında tək-tük sarı, firuzəyi çiçəklər görünürdü.

– Eh, – deyə ovçu Piri yanıqlı bir səslə dilləndi, – biz gəldi-gedərik, sən yaşa, dünya!

– Bu, haradan yadında qalıb, ay ovçu qardaş? – deyə şəhərli soruşdu. 
– Heç bilmirəm, haradan yadımda qalıb… Ancaq yaxşı deyib.

Şəhərdən gələn ovçu xeyli uzaqda, düzənlə göyün birləşən yerində bir dəstə ceyran gördü. Onlar dayanıb nəyi isə dinləyirdilər.

– Aşağı yat… – deyə Piri yerə çökərək şəhərlinin ətəyini dartdı. Lakin birdən elə bil ki, sürü nədən isə hürküb, ildırım kimi qaçıb gözdən itdi.

– Bay… – deyə Piri təəssüflə səsləndi. Ancaq çox çəkmədi ki, sürü yenidən göründü. Ceyranlar bir an dayanıb bir-birinə sığındılar. Sonra tərpənib, o yandan bəri qaçmağa başladılar.

– Düz üstümüzə gəlirlər, – deyə ovçu Piri sevinclə səsləndi. – Ancaq balaca qımıldandın, heç nə… Əlli-altmış addım qalmış atacağıq…

Ovçu Piri yoldaşını dümsüklədi. Bu, “hazır ol!” demək idi. Lakin şəhərli ovçu bunu hiss etmədi. Onun sevinc və heyrətlə baxan gözləri kolların, uca qanqalların üzərindən atıla-atıla gələn sürüdə idi. Onların şəvə kimi qara dırnaqları tez-tez havada parlayırdı. İndi şəhərdən gələn ovçu onların balaca, qəşəng ağızlarını, iri, qara gözlərindəki mehriban və ürkək ifadəni aydınca seçirdi.

Ovçu Piri ceyranları nişan alanda şəhərli ovçu gözlərini ceyrandan çəkmədən, onun tüfəngindən yapışdı:

– Dayan! – deyə həyəcanla əmr etdi.

Ceyran sürüsü hürküb, bir göz qırpımında uzaqlaşdı. Ovçu Piri əvvəlcə şəhərliyə, sonra da əldən çıxmış ceyranların dalınca baxdı. Sonra yenə şəhərdən gələn ovçuya sarı dönərək:

– Əşi, necə yəni dayan! – deyə təəccüblə soruşdu.

Sürünü nəzərləri ilə izləyən şəhərli ovçu cavab vermədi. Ovçu Piri dikəlib oturaraq, yanıqlı-yanıqlı deyindi:

– Vay, səni! Heyif, heyif!..

Sürü tamam gözdən itəndən sonra şəhərli ovçu dərindən nəfəs alaraq, üzünü ovçu Piriyə döndərib soruşdu:
– Nə buyurdun?

– Nə buyuracağam? – deyə ovçu Piri yenə təəccüblə ona baxdı. Sonra yuxudan təzə ayılan adamla danışırmış kimi, bərkdən əlavə etdi: – Bir sürü ceyranı əldən çıxartdın!

Şəhərli ovçu tüfəngini çiyninə salıb qabaqda, ovçu Piri isə ürəyində deyinə-deyinə onun ardınca gedirdi.

Birdən şəhərli ovçu papağını gözünün üstünə çəkib, fitlə “Çobanı” çalmağa başladı. Ovçu Piri “Çobanı” havasına qulaq asdıqca sanki əsəbləri yavaş-yavaş yumşalır, otuz-qırx il qabaq həmin bu yerlərdə qoyun yaylıma çıxardığı aydınlıq gecələr yadına düşürdü…

– Gözəl sürü idi! – deyə şəhərli fiti kəsərək, bayaqkı sözləri təkrar etdi.

Axşama yaxın bərk yağışa düşdükləri üçün şəhərli maşının yanına qayıda bilməyib ovçu Pirinin təklifi ilə onlara getdi. Evə daxil olduqda ovçu Piri arvadı Gülgəzi səsləyib dedi:

– Tez ol, çay-çörək hazırla. Qonaq da səhərdən acdır…

– Yaman yorulmuşam, ovçu qardaş, – deyə şəhərli ovçu tüfəngini divara söykəyib, arvadın saldığı döşəkçənin üstündə əyləşdi.

– Mütəkkə-yastıq da qoy, – deyə ovçu Piri arvadını səslədi. Sonra özü də gəlib qonağın yanında oturaraq dedi: – Ayağını soyun, rahatlan, bu saat bir yaxşı çay içərik, yorğunluğumuz çıxar.

– Bir de görüm, acığın yatdı, ya yox? – deyə şəhərli ovçu gözəl, yorğun gözləri ilə gülümsədi.

– Canın sağ olsun, əşi! – deyə ovçu Piri mərdanə cavab verdi.

Səhər ovçu Piri oyandığı zaman şəhərli çıxıb getmişdi.

– Nə qədər elədim çaya qalmadı, – deyə Gülgəz xəbər verdi. – Öz tüfəngini qoyub, səninkini götürdü, dedi ki, kişi ilə dəyişmişik.

– Necə? – deyə ovçu Piri qulaqlarına inanmırmış kimi, tələsik qalxıb, şəhərlinin divara söykənib qalmış qoşalüləsini əlinə götürdü…

Ovçu Piri əlində tutduğu qoşalüləyə xeyli baxdı. Sonra ağır-ağır dedi:

– Kişinin adını da soruşmadım.

Bu hadisədən xeyli keçmişdi. Sərin bir yay axşamı ovçu Piri öz zağlı qoşalüləsini onun otuz ildən qalma köhnə tüfəngi ilə dəyişib xəbərsiz gedən o qəribə ovçunun əhvalatını klubun qabağına toplaşmış kəndlilərə yenicə nağıl edib qurtarmışdı ki, radioda böyük Azərbaycan şairi Səməd Vurğunun “Ceyran” şeirini oxudular. Xeyli müddət kimsə dinmədi. Hərənin nəzəri bir nöqtəyə dikilmişdi.

– Bah! – deyə xəyala getmiş ovçu Piri birdən səsləndi. – Elə bil kişi hamısını öz gözü ilə görüb yazıb…

(“Bir gəncin manifesti” əsərindən)

Kənddən ayrılandan sonra Bahar başıaşağı, fikirli yeriyərək hara getdiyini bilmirdi. Yolun uzaqlığını hiss etmədən bir də gözünü açıb özünü vağzalda gördü. Bir tüfəngli adam, döyükən kənd uşağını görüb yanına çağırdı. Qəssab dükanında atasının yanında işləməyi təklif elədi:
-Paltarın, çörəyin bizdən, özün də erkək ətinin pitisindən yeyib cana gələrsən… Razısanmı?

Bahar şəhərdə qalmaq, qardaşını tapmaq həvəsi ilə, həm də belə “mehriban” adama rast gəldiyini güman edib razı oldu:
– Nə deyirəm!
Tüfəngli Baharı daş yoluna tərəf gətirdi, bir arabaçıya tapşırdı:
– Atama çatdır bunu, deynən görsün yararmı?

Səhər arabaçı onu şəhərə, qəssab Məşədi Abbasın dükanına gətirdi. Arabaçı birtəhər adamları aralayıb Məşədi Abbası çağırdı:
– Məşədi əmi, bu gədəni İsfəndiyar göndərib…
Məşədi:
– Gözləsin! – dedi.

Bahar günortayadək gözlədi, çox acmışdı… Qəssab müştərilərdən baş açandan sonra Baharı dükana çağırdı. Hansı kənddən, kimin oğlu olduğunu, nə iş bacardığını soruşdu…

Bahar payızın ilk aylarını Məşədi Abbasın yanında işlədi. Sallaqxanadan şəhərə daşınan ət daşqasının boynunda oturar, atın cilovunu əlinə alıb şəhərə sürərdi. Axşam isə tövlədə, yanında yatdığı daşqa atına qulluq edərdi.

Məşədinin bütün xırda dükan və ev işini Bahar görürdü. Məşədi axşama qalan və köhnələn içalatı səbətə doldurub Bahara verərdi. Çiynindən tutub itələrdi:
– Bunları sat! Satmamış qayıtma! Hamısını satsan, sənə bir abbası fındıq pulu verəcəyəm.
Bahar küçələrin soyuq palçığını ayaqlaya-ayaqlaya küçə qapılarını gəzib həzin və saf uşaq səsi ilə çağırardı:
– Ciyər alan, ay ciyər alan!…

Bu yerlərdə az təsadüf edilən şaxtalı qış günlərindən biri idi. Yer donmuşdu, ayaz kəsirdi. Bahar isə köhnə çarıqla, yalınqat, qədək paltarla qəssab dükanının qapısında əsim-əsim əsirdi.

Məşədi Baharı qapıdan qovmuşdu…

Soyuqlar düşəndən, qış girəndən bəri Bahar içalat sata bilmirdi. Beş addım gəzəndən sonra daldey bir həyət tapıb qızınırdı. Ev qadınlarına yalvarıb ocaq başında dayanırdı. Ona görə evə qayıdanda xozeyini onu döyürdü.

Bu gün uşağa yeni bir fəlakət üz verdi. Qarınların birini sata bilməmişdi. Qorxudan qayıda bilmir, döngədə sallaya-sallaya əlində aparır və müştəri çağırırdı. Qəfildən bir qara it qarını alıb götürüldü. Divarı bayaq aşıb bağlar arasında yox oldu…

Bahar bunu söyləyəndə Məşədi Abbasın gülməyi tutdu:
– Dünən yumurtadan çıxan cücənin mən yekəlikdə kişiyə kələk gəlməyinə bir baxın!
Əlini Baharın ciblərinə salıb axtardı, sonra qoltuğuna baxdı:
– Neyləmisən, – dedi, – bir manatın yerini de! Nəyə verib yemisən, düzünü de!
Uşağın dil-dodağı tutuldu, altdan yuxarı baxan qara məsum gözləri böyüdü. And-aman elədi ki, it aparıb. Qəssab onun qolundan tutub eşiyə itələdi:
– Get, bir manatı gətir, sonra gəl!
Bahar kağız kimi ağardı. Xözeyininə tərəf baxdı. Məşədi Abbas bu baxışlara və göz yaşlarına cavab olaraq içəridən dilləndi:
– Buralara ayaq bassan, meyitini qoyaram!

Bahar qorxusundan cınqırını çəkmədi. Küçəyə çıxdı. Lakin küçədə dayanmaq olardımı? Soyuq adamı qılınc kimi kəsirdi.
Qorxa-qorxa bir də ağasının dükanına gəldi. Qapını bir də cırıldadıb arasından baxdı.

Sanki ağasından, heç olmasa, qonşuların birindən mərhəmət diləyirdi. Məşədinin məşəl kimi yanan gözləri uşağa sataşanda oğluna işarə verdi: “Gör pulu gətirdi?” Qəssabın oğlu Baharın qabağını kəsib soruşdu:
–Manatı gətirdin?
Bahar yalvardı:
–Məşədi ağa, qardaşım gələndə alıb verərəm…

Qəssab irəli keçib qapını basdı. Baharı eşiyə saldı. Bahar isti otaqdan qalxan buğun içindən buz döşəməyə düşəndə başından bir vedrə su töküldüyünü güman etdi. Soyuğun şiddətindən özünü itirdi, bilmədi nə etsin. Şaxta elə bil iliyinə işləyirdi. Bahar özünü hamamın dəhlizinə saldı.

Dəhliz də soyuq idi. Ancaq içəri qapı açıldıqda isti hava buğ kimi dəhlizə vururdu. Bahar özünə təskinlik verdi, əlində bağlama yuyunmağa gələnlərə qarışıb içəri girdi. Fürsət tapıb pişik kimi səssizcə səkiyə çıxdı, səki isti və rahat idi. Xeyli vaxt belə keçirdi. Lakin onu görən oldu. Hamamçı maşa ilə Baharı böyründən bizləyib deyirdi:
– Ədə, ehey, həmşəri! Düş, nə soxulmusan bura? Çıx!

O, başıaşağı qapıya tərəf yeridi, məhkum qılınca baxan kimi, eşiyin, qış gecəsinin ayazına baxdı. Sonra geri döndü. Onu təqib edən olmadığını görüb dayanmaq istədi, duruxdu, mərhəmət uman məzlum baxışları ilə adamların üzünə baxdı. Heç kəsin bir söz demədiyini gördükdə sevinib içəri sürüşdü, küncə qısıldı.

Bığı xınalı kişi buğlana-buğlana hamamdan çıxanda Baharı dəhliz ağzında görüb ucadan dedi :
– Kəblə Qurban, hərif burada dayanıb ha!
Kəblə Qurban başmaqlarını yeyin-yeyin şaqqıldadaraq dəhlizə tərəf gələndə Bahar yalvardı:
– Vallah, yerim yoxdur. Soyuqdan ölürəm, qoy burada durum, əmi, sən Həzrət Abbas!
Kəblə Qurban Baharı itələyib çölə saldı:
– Rədd ol burdan, Həzrət Abbas qənimin olsun!

Səkinin istisində canı yumşalan Bahar, qışın kəsərli soyuğuna düşəndə elə bil ürəyinə xəncər sancıldı, içindən ufuldadı. Özünü itirdi.

Bahar başını qaldırıb göyə baxdı, tamam qaranlıq qovuşduğunu, qış gecəsinin qorxu kimi hər yanı, işıq gələn hər yeri basdığını görəndə vücuduna ilan kimi soyuq və müdhiş bir vahimə yeridi, ürəyi bala quş kimi döyündü, başı gicəlləndi. Addımlarını atdı, harasa tələsmək istədi.

Yeridi, yeridi, qəssabxanadan uzaqlaşa bilmədi. İndi onun bütün damarları sancır, qulağı qəribə uğultu ilə tutulurdu. Uşağa elə gəlirdi ki, ayaqlarını qandallamışlar, topuqlarının hər birindən ağır daşlar asılıb.

Son ümidlə özünü xozeyinin qapısına saldı. Qorxa-qorxa qapını döydü. Həyətdə qarı ayaqlayan addım səsi eşidəndə uşağın sönən ümidlərinə sanki həyat işığı saçıldı. Xanım mitili – Baharın köhnə yorğanını eşiyə atdı:
–İtil, hansı cəhənnəmə gedirsən, get!
Bahar inana bilmədi:
–Gecənin bu vaxtında, boranda hara gedim?! Ay xanım, qurban olum, mənim yerim yoxdur. Xanım, sən bilirsən ki…

Xanım qapını elə bərk çırpıb dəmirlə bərkitdi ki, deyərdin oğrudan, quldurdan qorunur. Baharın sözü ağzında qaldı. Boş və boran uğuldayan qaranlıq küçədə qar içinə bata-bata uşaq bazara sarı yönəldi. O, tufana düşən yarpaq kimi əsirdi…

Sanki Baharı iynəli yorğana bürüyürdülər. Elə bir yorğana ki, tikan kimi əzablı, hamam kimi isti.

Bahar əlini atıb gözünü örtən ağır yorğanı qaldırmaq istədi… Qol yerindən quru bir ağac sallandığını duyub anlaya bilmədi. Onu bildi ki, gözlərinə də, başına və dodaqlarına da batan iynə çox uzun və itidir. Bunun kim tərəfindən, nə üçün edildiyini anlamadı… Tərpənmək istədi, onu sanki yerə mıxlamışdılar.

Anasını xəyalına gətirdi.
– Ana, ay ana!…
Cavab gəlmədi. Hər şey susurdu…

Bir neçə saat sonra boran seyrəlmiş, səhər açılmışdı. Hər şey öz qaydasında idi. Xozeyinlər xəz paltolar, Xorasan kürkləri, dəri papaqlar, yun corab və qaloş geyinərək səhər çayından sonrakı ilk papiroslarını tüstülədə-tüstülədə isti evlərinin qapılarından nəzakətlə çıxır, dükanlarına gedirdilər. Qolu çirməkli məşədi çapacağını itiləyərək erkəkləri şaqqalayır, əlinə gələn yağlı budlardan, qapısında qaynaşan müştərilərdən ruhlanaraq qazanc mahnısını oxuyurdu…

Konka yolunun qarını kürüyənlər bir uşaq meyiti tapdılar. Donmuş, taxtaya dönmüşdü. Buzlamış saçları üzünə yapışmışdı. Bütün sifəti buz qatı ilə örtülmüşdü. Qolları qoltuqlarına bükülüb qalmışdı. Baxanların ürəyi xarab olurdu. Yiyəsiz bir uşaq olduğu ilin bu vaxtında əynindəki qədək paltardan bəlli idi. Ona görə yiyəsini axtarmadılar, qəriblər qəbiristanına apardılar…

Atam uzun illər meşəbəyi olmuşdu. Babam da bu peşədə çalışmışdı. Gözümü açıb ucsuz-bucaqsız meşə görmüşdüm. Meşədə oynamış, qoyun-quzu otarmışdım. Onun içindən keçən yol məni məktəbə aparmışdı.

Hər dəfə fürsət düşəndə meşəyə yollanmış, dostlaşdığım ağaclarla dərdləşmişdim… Sonralar yaşa dolub kəndimizdən uzaq düşəndə də ən çox darıxdığım, həsrətini çəkdiyim elə bu meşələr olmuşdu.

Nənəm hərdən gözlərini qıyıb mənə baxar, məhəbbət dolu səslə: – Murad da meşəbəyi olacaqdır, – deyərdi.

Yeddinci sinfə keçəndən sonra dərslərimə də meşədə – mənim üçün doğma olan yaşıl talada hazırlaşırdım. Kəndimizi üzük qaşı kimi mühasirəyə alan, saf havasından doymaq olmayan meşəmizi mənim qədər sevən ikinci adam, deyəsən, yox idi.

Məktəbin sonuncu sinfində oxuyanda belə bir adamın olduğunu öyrəndim, amma qəlbimdə qısqanclıq hissi baş qaldırmadı.

Həmin adam biologiya müəllimimiz idi. O, hamıdan fərqlənirdi. Boyuna, görkəminə görə yox, xasiyyətinə görə. Azdanışan və ciddi idi, həmişə fikirli, qayğılı görünürdü. Dərsi izah edəndə isə başqa adama çevrilirdi. Elə şirin, maraqlı danışırdı ki, ona qulaq asmamaq mümkün deyildi…

Onu ilk dəfə meşədə – talada, dərslərimə hazırlaşarkən gördüm. Çox da hündür olmayan, cır armud ağacının altında dayanıb diqqətlə ona baxırdı. Sonra ağacın aşağı əyilmiş budağından nazik çubuq qopardı, diqqətlə nəzərdən keçirməyə başladı. Onun niyyətini anlamağa çalışsam da, nə etmək istədiyini kəsdirə bilmədim. İki gün sonra atamın əmimə dediklərindən öyrəndim ki, Sabir müəllim (biologiya müəllimimizin adı belə idi) meşədəki meyvə ağaclarını calaq edirmiş. Mənə o da məlum oldu ki, meşənin bir hissəsində onlarla ağacı calaq etmiş, indi isə cənuba – mənim talamın olduğu yerə üz tutmuşdu…

O vaxtdan illər keçib. Sabir müəllim dünyasını dəyişib. Mən isə atababamın peşəsində – meşəbəyi vəzifəsində çalışıram. Müəllimimin xeyirxah işini də davam etdirirəm. Onun kimi mən də ağacları calaq etməyi xoşlayıram. İndi meşəmizdə bol məhsul verən yüzlərlə meyvə ağacı var. Kənd camaatının danışığı ara-sıra qulağıma dəyirdi: – Murad öz müəlliminə çəkib, belə getsə, meşəmiz meyvə bağına dönəcək… Doğrusu, bu sözləri eşitmək mənim üçün xoş idi.

Bu illər ərzində təbiətdə gördüyüm qəribə hadisələri qələmə almaq, nə isə yazmaq istəyi mənə rahatlıq vermir. Cansız hesab etdiyimiz doğma təbiətdə elə hadisələrin şahidi olmuşam ki, onları xatırlayanda həyəcanlanmaya bilmirəm. Bu əhvalatların bir qismi məndə kədər, bir qismi isə sevinc hissi doğurur. Qeyri-adi, inanılmaz əhvalatlara da az rast gəlməmişəm.

Bəli, təbiət, doğru deyirlər ki, sirli bir aləmdir. Neçə ilin söhbətidir, dan yeri söküləndə evdən çıxmışdım. Meşənin ətəyinə çatanda qənşər bir yerdə oturdum. Dərə ilə daşlara çırpıla-çırpıla, köpüklənə-köpüklənə çay axırdı. Səsi dərəni başına götürən bu dağ çayı xeyli aşağıda balaca bir talaya çıxır, yenə sıx meşəliyə girirdi.

Mən keçidə baxırdım. Bir də gördüm ki, çaya enən cığıra boz, iri bir ayı çıxdı. Dal ayaqları üstə qalxıb, o yan-bu yana boylanaraq talaya baxdı və tez də dala qayıtdı, onu nişan almağa macal tapmadım, barmağım tətikdə qaldı. Bir neçə gün əvvəl ayı kəndin mal-qarasına hücum etmiş, xeyli heyvan tələf etmişdi. Nə bilmək olar, bəlkə, elə bu, həmin ayı idi?!

Ayağa durmaq istəyirdim ki, ayı yenə göründü. Qoltuqlarında nəsə bərk-bərk tutmuşdu. Daha dayanmadı, əyilə-əyilə cığıra düşdü. O, çaya enirdi. Tərpəndim. Keçiddə onu yaxalaya bilsəydim, çətin əlimdən qurtarardı. Qaçıb özünü meşəyə salanacan qoşalülə nəfəsini kəsərdi.

Bir gözüm ayıda yıxıla-yıxıla quzeyi endim. Ağacların dalına keçə-keçə bu koldan o kola sürünə-sürünə çaya yaxınlaşdım. Cığırın üstündəki palıd ağacının dalında gizləndim. Ayı yavaş-yavaş gəlirdi, qoltuğundakılar çapaladıqca, tez-tez dayanıb, burnu ilə onları dümsükləyirdi.

Çay yuxarılardan ovub gətirdiyi qumu keçiddə qırağa vurmuşdu. Ayı qumluğa düşəndə dayandı. Aramızda elə bir məsafə qalmamışdı. Amma nə qədər baxdımsa da, yenə qoltuğunda nə tutmuşdu, baş açammadım. Sahilə yaxın hündür bir daş vardı. İməkləyə-iməkləyə sürünüb onun dalında gizləndim.

Ayı yaş quma bata-bata suya girdi. Qollarının altından özü kimi tüklü iki baş çıxmışdı: qapqara burunları, qara muncuq kimi gözləri vardı. Vay səni!.. Mən də bayaqdan baş sındırıram ki, görəsən, bu yekəpər nə aparır. Öz balaları imiş ki! Onlar büzüşərək analarına elə sığınmışdılar ki, yumağa dönmüşdülər. Yəqin, çayın qıjıltısından qorxurdular.

Ayı tez-tez büdrəyirdi, dərinə düşmədi, çayın dayaz yerindən yenə sahilə çıxdı. Balalarını yerə buraxdı, yumalandılar, boğuşdular. Anaları isə köpüklü dalğalara bir xeyli baxıb, qumu tez-tez eşələyib cığır açdı. Balasının birini burnu ilə itələyə-itələyə gətirib ora saldı, pəncəsilə arxası üstə çevirdi. Bala çanaqlı bağa kimi ayaqları göydə çapalaya-çapalaya qaldı. Ayı da o qalxanacan yastı bir çaylaq daşını burnu ilə sürüşdürüb onun qarnının üstünə çıxartdı. O biri balasını qoltuğuna alıb, bir gözü arxada – quma basdırdığı balasında, çaya düşdü.

Keçid xeyli dərin imiş. Su ayının döşünə vurdu. Dalğalar onu büküb- bükmələyirdi. Balasını bərk-bərk qoltuğuna sıxıb, bir pəncəsi ilə suyu yara-yara sahilə çıxdı. Balasını quma buraxıb silkindi, dönüb o taya boylandı. Sonra da tələsik qumu eşələyib, indi də bu balasını çuxura yıxdı. Ətrafına baxdı. Deyəsən, yenə də daş axtarırdı. Yəqin, gördü yaxında yoxdur, bu balasının qarnına qum cırmaqlayıb yığdı. Elə bu ara o taydakı bala necə elədisə, qarnından daşı aşırıb çuxurdan çıxdı, anasını bu tayda görüb yumalana-yumalana özünü çaya saldı. Anası bunu görüb, həyəcanlı, təntimiş halda özünü bu taydan suya atdı. Qumun altındakı bala da çapaladı-çapaladı, nəhayət ki, o da yerindən qalxdı, anasının dalınca çaya cumdu. Ayı geri çevriləndə onu görüb bir səs çıxartdı ki, sanki dağlar- daşlar dilə gəldi, ona qoşuldu, səsi çox-çox uzaqlarda əks-səda verdi, qayalar lərzəyə düşdü. Mən dəfələrlə ayı ovunda olmuşdum. Güllə ilə vurulanda belə ayı bu cür dəhşətlə nərildəməmişdi.

Ayı ha eləyib özünü yetirənəcən o tayda qalan balasını dalğalar ağuşuna aldı. Bu balasını da dalğalar top kimi atıb-tutaraq aparırdı. Ayı gah bu balasının dalınca cumdu, gah da o birisinin…

Özünü nə qədər həlak elədi, balalarına çata bilmədi, bir az aşağıda sahilə çıxdı. Çayaşağı baxıb, çəngə-çəngə başının tüklərini yoluşdurur, qeyri-adi səs çıxarırdı.

Mən isə yerimdən tərpənib özümü göstərmirdim ki, ayı məni görüb daha da karıxar. Tüfəngim əlimdə sahillə başaşağı yüyürdüm. Üst-başım kola-kosa ilişə-ilişə, daşdan-daşa hoppana-hoppana sıldırımlı sahillə lap aşağılara endim. Ayı balalarını sahil daşlarının aralarında axtardım, qumluqları gəzdim, onları köpüklü dalğaların qoynunda görmək istədim.

Amma gec idi… Kim bilir, dağ çayı ayının balalarını daşlara çırpa-çırpa haralara aparıb çıxartmışdı.

Çayın kənarındakı iri qayanın dibini diqqətlə nəzərdən keçirərkən, mənə elə gəldi ki, kimsə məni izləyir. Başımı qaldırıb qayanın döşünə baxdım, zənnim məni aldatmamışdı. Boz ayı kədərli baxışlarla mənə baxırdı… Bir-birimizə mane olmadan, demək olar ki, yanbayan axtarışlarımızı xeyli davam etdirdik. Balalar tapılmadı. Hava qaralanda əldən-dildən düşmüş, tamam islanmış halda evə döndüm.

O gündən sonra ayı tez-tez çayın sahilində görünürdü. O, hələ də inadla balalarını axtarırdı. Hər on-on iki addımdan bir dayanıb qıjıltı ilə axan suya baxır, yenə çayaşağı yoluna davam edirdi…

Ən dəhşətlisi axşamdan xeyli keçmiş – axtarışını tamamlayanda tükürpədici səslə bağırması idi.

Əslində, buna bağırmaq, nərildəmək demək olmazdı. Bu, balalarını ölümə verdiyi üçün özünü bağışlaya bilməyən ana ayının ürəkparçalayan fəryadı idi… Bir müddətdən sonra ayı gözə dəymədi.

Hadisədən səkkiz aydan da çox keçmişdi. Gecə əsən şiddətli küləyin meşəyə ziyanı olub-olmadığını öyrənmək niyyətilə ərazini qarış-qarış gəzir, ən çətin keçilən sahələri belə nəzərdən keçirirdim. Qəflətən gördüyüm mənzərədən yerimdəcə donub qaldım. Boz ayı qalın kolluqda hərəkətsiz uzanıb qalmışdı. Tüfəngimi əlimdə hazır tutaraq ehtiyatla ona yaxınlaşdım. Ayı təzəcə ölmüşdü. Bədəni didilməmiş, tükləri tökülməmişdi. Çox arıqlamışdı. Ov etməyən ayı, bəlkə də, acından ölmüşdü.

Qoca Firuz gün batanda evə qayıdır. Gün olur ki, bazarda işi çox olur, başı aşağı bütün günü işləyir, yük daşıyır. Bəzi günlər isə o, böyük anbarlar yanında işsiz dayanır, onu yük daşımağa çağıracaq bir səs gözləyir. Belə günlərdə o, ağzına qədər dolu anbarların yanında boş-bikar oturub qalır, kürəyini divara söykəyib mürgüləyir.

Axır zamanlar o, hər axşam gün batan kimi bazardan çıxıb, hara isə tələsir, şəhər kənarındakı xalça karxanalarından birinin qabağına çatarkən ayaq saxlayır, çoxdan qurumuş bir çinar ağacına söykənib dayanır, gözləri karxana darvazasına baxıb yol çəkir. Qoca fikrə gedir. Bu zaman o dincəlirdimi? Yox! İndi daha ağır bir yük gözləyir…

Birdən səs-küy onu xəyal aləmindən ayırdı. Xalça karxanasının darvazasından çıxan dəstə-dəstə irili-xırdalı uşaqlar içərisində onun gözləri kimi isə axtarır.

Budur, axır iki qız qolları üstündə yeddi-səkkiz yaşlarında arıq və solğun bir qızı qapı ağzına çıxarır.

u, qoca hambalın nəvəsi Sürəyyadır. O, hələ ayaq açıb yeriməyə başlamamış rütubətli, qaranlıq bir zirzəmidə şikəst olmuş, ayaqları hərəkətdən düşmüşdü. Qocanın isə bu şikəst qızdan başqa dünyada heç kəsi yoxdu. Oğlu qazanc dalınca uzaqlara getdiyi gündən sanki daş olub quyuya düşdü, ondan heç bir xəbər gəlmədi. Gəlini isə ilk balası Sürəyyanı hələ süddən ayırmamış öldü.

Qoca yaxınlaşıb, ehtiyatla nəvəsini kürəyinə alır və başıaşağı, dinməz-söyləməz yoluna düzəlir.

– Baba, deyəsən, bu gün çox yorulmusan?

– Yox, qızım, bu gün bir iş görməmişəm.

Qızcığaz o saat anlayır ki, babasının cibində bu gün də pul yoxdur… Səngəkçi dükanı qarşısından keçərkən qız səslənir.

– Baba, dayan səngək alaq!

Qoca dayanır, səngəkçi şagirdi bir neçə səngək büküb, qocaya verir. Sürəyya isə çit çadrasının ucuna düyünlədiyi bugünkü muzdunu – iki qranı çıxarıb şagirdə verir. Qoca Firuzu tər basır. Demək, o, bu gün də balaca nəvəsinin muzdu ilə qazanılmış bir parça çörəyə möhtacdır.

Axşam yarıqaranlıq, rütubətli zirzəmidə onlar – baba və nəvə həsir üstünə salınmış, rəngi solğun süfrə başında oturardılar. Süfrə üzərində axşam yeməyi bir neçə səngək və bir parça pendirdən ibarət olardı.

Lakin əvəzində bu kasıb süfrə başında, bu qaranlıq zirzəmidə babası balaca Sürəyyaya hər gecə nə qədər gözəl nağıllar söylərdi. Qızcığaz nəfəsini udaraq, babasını dinlərdi.

Səhərlər isə o, babasının səsinə oyanardı. Qoca nəvəsini şirin yuxudan ayıldar, kürəyinə alıb karxanaya gətirər, sonra özü iş üçün bazara yönələrdi.

Bir ildən artıq idi ki, qız xalça karxanasında işləyirdi. Hər səhər gün çıxanda karxana irili-xırdalı yüzlərlə oğlan və qız uşağı ilə dolurdu.

Bir-iki ustadan və karxananın qoca nəqqaşından başqa, iki cərgə düzülmüş əlliyə qədər böyük dəzgah qarşısında və hər tərəfdə işləyən yalnız kiçikyaşlı uşaqlar idi. Onlar iki-iki, üç-üç və daha çox dəstələrlə bu dəzgahlar qarşısında əyləşib, axşama qədər xalça toxuyardılar.

Səhərlər səs-səmirsiz işləyən uşaqlar saatlar keçdikcə yorğunluqlarını unutmaq, yorucu əməklərini yüngülləşdirmək üçün alçaq səslə bir mahnı oxumağa başlardılar.

Sürəyya isə oxumazdı. Onun oxumağa nə səsi vardı, nə mahnısı… O, yalnız işıqlı qonur gözlərini çaldığı ilmələrdən ayırmayaraq, bütün diqqətini və səyini öz sənətində canlandırmağa çalışırdı. Onun toxuduğu qönçələr bütün karxanada məşhur idi. Buna görə də karxananın qoca nəqqaşı hazırladığı cürbəcür nəqşlər içərisində qızıl qönçələr olan nəqşləri həmişə balaca Sürəyya üçün nəzərdə tutardı.
Bu il solğun, qüssəli payızdan sonra şiddətli küləklərlə soyuq bir qış gəldi. Qoca Firuzun rütubətli zirzəmisində isə hələ də buxarı yanmırdı, odun yoxdu, qırıq bir lampaya neft güclə çatırdı. Qoca, Sürəyyanın gecələr titrədiyini görür, səhərə qədər gözünə yuxu getmirdi.

Bu gün o, Sürəyyanı karxana açılmamış qaranlıq ikən gətirib qapı ağzında qoymuş, özü bazara getmişdi. Bu səhər böyük anbarlardan birinə yük daşınacaqdı. Qoca bu fürsəti əldən qaçırmayıb, hamıdan tez işə başlamaq istəyirdi. Nə cür olursa olsun, bu gün, heç olmasa, bir şələ odunun pulunu qazanmalı idi.

Səhər tezdən yük daşınmağa başlandı. Qoca Firuz bu gün hamını heyrətə salan və yaşına yaraşmayan bir zirəklik və səylə çalışırdı. Günortaya yaxın o, əlli tay daşımışdı.

Budur, yenə də növbəti taylardan birini çiyninə alıb anbarın yarıqaranlıq və dik pillələri ilə aşağı enməyə başladı. İki-üç pillə düşmüşdü ki, birdən onun gözləri qaranlıq gətirdi və sanki ayağı altındakı kərpiclər yerindən oynadı. O, əlini hara isə atmaq istədi, lakin bu zaman ona elə gəldi ki, kim isə yuxarıdan daha ağır bir yük tayını onun üzərinə aşırdı. O, cəld döşündəki kəndiri boşaldıb, yükü yerə atmaq istədi, lakin macal tapmadı, dizləri titrədi, ayaqları büküldü və daş kimi anbarın boşluğuna yuvarlandı. Dik pillələr onu saxlamayaraq bir-birinin dalınca aşağıya doğru itələdi, nəhayət, o, anbarın kərpic döşəməsi üzərinə sərildi, qışqırmağa, haraya çağırmağa da macal tapmadı.

Aşağıda – anbarda işləyən hamballardan ikisi ona tərəf yüyürdü, yükü qaldırıb qocanı çıxartdılar. Lakin iş-işdən keçmişdi.

Axşam uşaqlar karxanadan çıxarkən qar yağırdı. Onların çoxu ayaqyalın idi, yeri ağartmaqda olan qar üstündə təzə izlər buraxaraq, tələsə-tələsə evlərinə gedirdilər. Balaca Sürəyyanı yoldaşları yenə qolları üstündə küçəyə çıxartdılar, lakin bu dəfə darvaza qarşısında qoca Firuz onları qarşılamadı. Sürəyya heyrətlə küçənin başına baxdı.

Birinci dəfə idi ki, karxanadan çıxarkən babası onu gözləmirdi. Sürəyyanın yoldaşları da ətrafa boylandılar.

– Firuz baba niyə yoxdur?

Onlar bir-birinin üzünə baxdılar.

– Gələr, bir az gözləyək.

Gözlədilər. Sürəyya isə getdikcə artmaqda olan bir nigarançılıqla qaranlıqlaşan küçəyə və quşbaşı yağan qara baxırdı. Yoldaşlarından biri dedi:

– Sürəyya, bəlkə, köməkləşib səni birtəhər evə aparaq, Firuz baba, görəsən, nə iş çıxdı ki, gəlmədi.

Sürəyya qəti hərəkətlə başını buladı:

– Yox, babam harada olsa, bu saat gələcəkdir. Siz gedin, sonra qorxarsınız.

Yoldaşları qaranlıq düşdüyünü görərək, doğrudan da, qorxurdular. Bir az gözlədikdən sonra onlar da getdilər. Sürəyya qarlı qış axşamında, küçədə təkbaşına gözləməyə başladı.

Qar getdikcə şiddətlə yağırdı.

İndi soyuq qızın bədəninə işləyir, o titrəyirdi. Hələlik özünü saxlayırdı. Lakin gecə keçdiyini görərkən, babasına qarşı bir küskünlük duyaraq kövrəldi və səssiz-səssiz ağlamağa başladı.

Nə qədər vaxt keçdi, amma Firuz baba yenə də gəlmədi. İndi Sürəyya çağırmağa başlamışdı. O, əvvəlcə babasını çağırırdı. Səs verən olmadı. Sonra o, sadəcə, bir nəfəri, bir insanı köməyə çağırırdı. Onun səsini eşidən olmadı…

Artıq dodaqları söz tutmurdu. Nəhayət, bu qarlı gecəni küçədə tək qalacağını anladı. Bağlı karxana darvazasına tərəf sürünməyə başladı, bəlkə, orada, darvazanın tağı altında qar tutmayan bir bucaq tapmaq mümkün ola idi…

Səhər günəşin ilk şüaları qar üzərində parıldaşanda balaca Sürəyya hələ yarıhuşsuz bir halda darvaza ilə divar arasındakı bucağa qısılıb yatmışdı. İndi onun çit çadrası başından sürüşüb çiyinlərinə düşmüş, günəş şüaları solğun üzündə əks etmişdi.

Bəlkə, üzərinə düşən günəş şüalarının təsiri altında idi ki, bu saat o, qəribə və gözəl bir yuxu görürdü.

Yuxusunda geniş üfüqdə böyük və qızıl bir günəş doğurdu.

İndi onun özünün yaşadığı rütubətli, qaranlıq zirzəmi də bu günəşin işıqları ilə dolmuş, döşəmə və divarlar onun toxuduğu qızıl qönçəli xalılarla döşənmiş və bəzənmişdir.

Günəşin şüaları vurduqca, onun toxuduğu xalçalar üzərindəki qönçələr bir-bir açılır, onların hər biri bir qızılgülə dönürdü… Bunu görən Sürəyya sonsuz bir sevinclə od kimi yanan qönçələrin üzərinə yüyürür, onları qoparmağa ürəyi gəlmir, bir-bir oxşamaq istəyirdi.

Lakin birdən kim isə qolundan tutub bu aləmdən kənara çəkməyə başladı, onun yuxusu dağıldı. O, gözlərini açdı.

Onun qolundan tutub qaldıran karxananın qoca nəqqaşı idi. Səhər işə gələn uşaqlar isə darvaza ağzında onun başına toplaşmışdılar.

Qoca nəqqaş onu qucağına alıb içəri apardı, öz otağında taxt üstündə uzatdı. Qızın gözləri yumuldu. Yarım saat sonra o, yarıhuşsuz bir halda sayıqlamağa başladı:

– Harada qalmışdın, baba? Bir bax gör, necə gün çıxıbdır!.. Bunlar hamısı mənim toxuduğum xalçalardır. Qönçələr də mənimdir… İndi gün vurduqca, hamısı bir-bir açılmağa başlamışdır. Bəs sən harada idin, baba?

Qoca cəld uşaqlardan birini həkim dalınca göndərdi. Bir saat sonra küçədə fayton atlarının ayaq səsləri eşidildi. Qoca nəqqaş qapı ağzında həkimi qarşıladı, bərabər içəri girib, Sürəyyanın yatağına yaxınlaşdı. Həkim qızın üzərinə əyildi. Bir dəqiqə sonra isə başını qaldıraraq qoca nəqqaşa tərəf döndü:

– Gecikmişsiniz, – dedi, – uşaq keçinmişdir…

Qoca nəqqaş diksinib bir addım geri çəkildi, gözləri yaşla doldu. Dönüb pəncərə qarşısına getdi. Kiçik otağının şüşələri, qırıq pəncərəsi arxasından bütün karxana onun gözləri qarşısında açıldı. Orada uşaqlar səssiz- səmirsiz dəzgahların qarşısında oturmuşdular. Bu gün onların heç birindən səs çıxmır, heç kəs nəğmə oxumurdu. Onlar hamısı başlarını aşağı dikib işləyirdi.

Qoca nəqqaş qəmli-qəmli onlara baxdı, bir az əvvəl Sürəyyanın sayıqladığı sözləri xatırladı və indi birdən bu uşaqların hamısı ona günəş gözləyən solğun qönçələr kimi göründülər. O köksünü ötürdü və dedi:

– Yox, bu cür davam edə bilməz! O gün gələcəkdir!.. Günəş doğacaq, qönçələr açacaqdır!.

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

Ey Tanrı, dörd divar qılıncmı çəkir?!
Yaman darıxıram dostlar üçün mən!
Könlümün qübarı-nisgilim mənim,
Yaman darıxıram dostlar üçün mən!

Hər günüm-bir şeir, hər sözüm-kitab,
Həsrət çəkməyin də özü bir-əzab,
Yazılar əməllər: günah və savab,
Yaman darıxıram dostlar üçün mən!

Qızıl payızda mən xəzəl görmüşəm,
Segah üstə-muğam, qəzəl görmüşəm,
Vaqifin dövründən gözəl görmüşəm,
Yaman darıxıram dostlar üçün mən!

Sönməyən məşələm, ocağım da var,
Üçrəngli şanlı bir bayrağım da var,
Gəzib, dolaşdığım torpağım da var,
Yaman darıxıram dostlar üçün mən!

Müqəddəs qələmdi, sözüm kimiyəm,
Dünyaya boylanan gözüm kimiyəm,
Kənanam, şairəm, özüm kimiyəm,
Yaman darıxıram dostlar üçün mən!

Bakı şəhəri. 1 mart 2022-ci il. 

Mən səndən getdim…
Elə səndən də getdim…
Bir, iki, üç…
Nə deyim vallah, az getməmişəm.
Az üzməmişəm.
Az üzülməmişəm…
Hə, sevmişəm.
Səni başqa biri gələnə qədər,
səni də digəri gələnə qədər…
Nə gözləyirdin?
Təksən mi?
Müqəddəssən mi?
Yox, əzizim, yox!
Bu dünyada əvəzedilməz kimsə yox!
Bilirsən, qəribə olan nədir?
Səndən sonra gələn əsl sevgidir.
Yəni mən belə sanmışdım…
Hə, aldanmışdım…
Heç vaxt aldanmayan mən…
Sındırdım bu sehri…
Bilirsənmi necə?
Dünyada çox yaxşı aktyorlar var…
Onlara səssiz alqışlar.
Ona görə səssiz ki,
qoy həmişə aktyor qalsınlar…
Və bir gün cəzalarını alsınlar…
Bir də sən ey aktyor cənab!
Lap, lap, lap…
Az qalıb
Səndən getməyimə..
Bənövşə Mahmudqızı
07.11.2016
03:03

İki çiçək;
İki göyçək;
Biri ləçək,
Biri gerçək.
Biri xəyal,
Biri insan.
Biri duyğu,
Biri sevgi.
Biri kədər,
Biri dərd,
Nə qədər fərq,
Nə qədər fərq…

Mənə qırılmaq deməyin.
Həyat davam etdikcə,
Zaman axıb getdikcə,
Mən də davam edirəm.
Yəni axıb gedirəm…
Sevmək də, sevilmək də
Əlbəttə ki, haqqımdır.
Di gəl ki, təkliyimə
Mən elə öyrəşmişəm…
Qorxuram ki, tək ikən
Xoşbəxt olduğum qədər
Cüt ikən ola bilmərəm birdən.
Mənə qırılmaq deməyin,
Sanki qarğış edirsiz.
Paramparça adamın
Göz yaşı yağışları
Dərgaha çatmayan
hayqırışları
Eşidirsənmi?
Arzularım var mənim!
Hanı bəs ümidlərim?
Ruhum yorğun,
Canım xəstə
Şeir yaz, mahnı bəstə
Nə xeyri var?
Dünya mənə gəlirsə dar,
Namussuzluq içərisində
Ruhumda olan bu ar,
Buz kimi insanlardan
Ruhuma yağan bu qar,
Üşüyürəm, isidin.
Hələ ölməmişəm,
Qədrimi bilin.
Öz hökmü var bu illərin,
Amandır, qədrimi bilin!
Öldürməyin,
Öldürməyim!
Arzularım var mənim!
Bənövşə Mahmudqızı
Ps. Kişili, qadınlı bütün ” intihar ” qurbanlarına həsr olunmuş şeir.

Azərbaycan Aşıqlar Birliyinin sədri (2004-2008), Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü,

Fəxri mədəniyyət işçisi, aşıq-şair

Qan çalxama qarı düşmən
Qanlı dərya dərindədir.
Mərd oğullu millətimin
Ordusu səngərindədir.

Sinəndə süngü yarası
Belə alarlar qisası…
Daha Qarabağ xülyası
Qulağının dibindədir…

Qaracan, mərmidir yağan
Şimşək sürətli parlayan
İldırım kimi gurlayan
Dəmir yumruq yerindədir.

                               27 sentyabr, 2021-ci il
                               Bakı şəhəri

Aşıqların I qurultayı 1928-ci ildə, II qurultayı 1938-ci ildə, III qurultayı isə 1961-ci ildə keçirilib. Azərbaycan Aşıqlarının III qurultayı keçirildi. 1984-cü ilin mart ayının 19-da Azərbaycan Dövlət Filarmoniyasında Azərbaycan aşıqlarının IV qurultayı keçirildi və Mədəniyyət nazirliyinin tərkibində fəaliyyət göstərən Azərbaycan Aşıqlar Birliyi yaradıldı, xalq şairi Hüseyn Arif Birliyin sədri seçildi. Azərbaycan Aşıqlar Birliyi 1991-ci ilin iyun ayında Ədliyyə Nazirliyində qeydiyyatdan keçərək müstəqil fəaliyyət göstərməyə başladı.
1992-ci ildə Hüseyn Arifin vəfatından sonra sədrliok üstündə çəkişmələr üzündə Birliyin fəaliyyəti bir növ iflic vəziyyətinə düşdü.
Uzun zamandan bəri dağınıq və pərişan vəziyyətdə olan Azərbaycan aşıqları axır ki, Qurultay səviyyəsində bir araya gəldi. 2008-ci il avqust ayının 29-da aşıqların V qurultayı keçirildi. 1928-ci ildə çağırılmış Birinci Aşıqlar Qurultayının üstündən səksən, sonuncu – dördüncü Qurul¬tayın üstündən isə iyirmi beş il keçdikdən sonra ortaya gələn bu tarixi toplantı müstəqillik illərinin ilk Aşıq Qurultayı idi. Azər¬baycan aşıq mü¬hit¬lərinin getdikcə ağırlaşan durumu, aşıqların sosial-mə¬işət və yara¬dı¬cılıq problemləri Qurultay çağırılmasını zərurətə çevirmişdi. 1984-cü ildə keçirilən dördüncü Qurultaydan sonra aşıqların yaradıcılıq təşki¬latının dağılmağa başlaması və çəkişmə-ziddiyyət meydanına çevrilməsi bir sıra xoşagəlməz nəticələr ortaya gətirdiyindən məsələnin ciddi və köklü şəkildə həllinə ehtiyac böyük idi. Bu səbəbdən ustad aşıqların və görkəmli ziyalıların müraciətinə cavab olaraq Mədəniyyət və Turizm Nazirliyinin dəstəyi ilə çağırılan növbəti Qurultay bir çox problematik məsələlərə aydınlıq gətirdi.
Qurultayı millət vəkili, akademik Nizami Cəfərov açaraq bu mötəbər tədbiri idarə etməyi akademik Bəkir Nəbiyevdən xahiş etdi. Akademik Bəkir Nəbiyev giriş sözü ilə Qurultay iştirakçılarını salamladı və Qurul¬tayın səlahiyyətli olub-olmaması barədə mandat komissiyasının sədri pro¬fessor Bəhlul Abdullanı kürsüyə dəvət etdi. Mandat komissiyasının sədri 225 nəfərdən ibarət olan Qurultay nümayəndələrinin rayon konfrans¬ları tərəfindən seçilərək göndərildiklərini bildirdi. Qurultayın səlahiyyəti təsdiq olunduqdan sonra söz Azərbaycan Respublikasının Mə¬də¬niyyət və Turizm naziri Əbülfəz Qarayevə verildi. Nazir Azər¬baycan Respublikası Prezidenti İlham Əliyev cənablarının təbrikini Qurultay iştirakçılarına çatdırdı.
Professor Məhərrəm Qasımlı “Aşıq sənətinin müasir vəziyyəti: prob¬lemləri və inkişaf perspektivləri” mövzusunda məruzə ilə çıxış etdi.
YUNESKO-nun eksperti, sənətşünas Sənubər Bağırova “Aşıq sənə¬tinin qarşısında duran perspektiv vəzifələr” mövzusunda məruzə etdi.
Məruzələr ətrafında millət vəkilləri Nizami Cəfərov, Qənirə Paşa¬yeva və Rəfael Hüseynov, professor Qəzənfər Paşayev, professor Sədnik Paşayev, xalq şairi Fikrət Qoca, Bəstəkarlar İttifaqının sədri Firəngiz Əli¬zadə, ustad aşıqlardan Ədalət Nəsibov, İsfəndiyar Rüstəmov, Gülarə Azaf¬lı və başqaları çıxış edərək aşıq sənətinin tarixi-mədəni dəyəri və çağ¬daş durumu barədə öz mülahizələrini bildirdilər. Aşıq sənətinin Azərbaycan xalqına məxsus unikal mədəni-mənəvi sərvət kimi YUNESKO-nun qeyri-maddi irs siyahısına daxil edilməsi təklifi çıxış¬çıların əksəriyyəti tərəfindən vurğulandı və qurultay iştirakçıları tərə¬findən dəstəkləndi.
Qurultay nümayəndələri tərəfindən irəli sürülən namizədlər əsasında açıq səsvermə yolu ilə idarə heyəti seçildi. İdarə heyəti xalq şairi Zəlimxan Yaqubun Aşıqlar Birliyinin sədri seçilməsi təklifini irəli sürdü. Qurultay bu təklifi yekdilliklə təsdiq etdi. Professor, Dövlət Mükafatı laureatı Məhərrəm Qasımlı Birliyin birinci katibi seçildi.
Professor Məhərrəm Qasımlı Qurultayın Qətnaməsini oxudu. Qət¬na¬mə qəbul olundu.
Qurultay nümayəndələrinin Azərbaycan Respublikasının Prezidenti İlham Əliyev cənablarına Müraciəti qəbul edildi.
Qurultayın sonunda aşıqlar geniş konsert proqramı ilə çıxış etdilər.

* * *

V Qurultaydan sonra Azərbaycan aşıq sənətində yeni inkişaf mərhələsi başladı. Bu sənətə dövlət səviyyəsində qayğı və diqqət artırıldı, onun təbliği istiqamətində mühüm addımlar atıldı. Heydər Əliyev Fondunun rəhbərliyi və Azərbaycan Respublikası Mədə¬niy¬yət və Turizm Nazirliyi tərəfindən bir sıra tədbirlər həyata keçirildi. “Azər¬baycan aşıq sənəti” faylı hazırlanaraq YUNESKO-ya təqdim edildi. Həyata keçirilən məqsədyönlü tədbirlər öz bəhrəsini verdi – Azərbaycan dövlətinin, xüsusilə YUNESKO və İSESKO-nun xoş¬mə¬ramlı səfiri, millət vəkili Mehriban xanım Əliyevanın aşıq sənətinin qo¬run¬ması, inkişafı və təbliği istiqamətində fəaliyyəti nəticəsində 2009-cu ilin 28 sentyabr – 02 oktyabr tarixində Birləşmiş Ərəb Əmirliyinin Abu-Dabi şəhərində YUNESKO-nun Qeyri maddi-mədəni irsin qorunması üzrə Ko¬mitəsinin 4-cü sessiyasında YUNESKO-nun Hökumətlərarası Komitəsinin yekun qərarına əsasən Azərbaycanın aşıq sənəti YUNESKO-nun Qeyri-maddi mədəni irs üzrə reprezentativ siyahısına daxil edildi

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Bu zəfəri bizə bəxş edən şəhidlərimizi böyük ehtiramla yad edib, ruhları qarşıdında baş əyirəm. Qazilərimizə can sağlığı arzu edirəm.

Gözün aydın olsun Azərbaycanım,

Mübarək bu əzmin, azad nəfəsin!

Şanlı Ordumuzun rəşadətiylə,

Yayıldı dünyaya qələbə səsin!

Oğullar doğuldu, böyüdü ər tək,

Silaha sarılıb, vətən dedilər.

Doğma torpağını azad etməyə,

Hər biri ən əziz vətən idilər.

Ali Baş Komandan bir rəhbər kimi,

“Qarabağ bizimdir”, bizimdir, dedi.

Milli Ordumuzun mərd ərənləri,

Bu yolda qələbə lazımdır, dedi.

Neçə il işğalda olan Qarabağ,

Bu gün azadlığın nəfəsin duydu.

İgid oğullarım, mərd oğullarım,

Yeni bir tarixin təməlin qoydu.

Qarabağ adının azadlığını,

Yazdılar vətənin zəfər adına.

İgidlik rəmzini bir əsgər kimi,

Bəzədi qəhrəman türk soyadına.

Füzuli, Zəngilan, Cəbrayıl, Ağdam,

Aldı sinəsinə al bayrağını.

Kəlbəcər, Laçınım, Qubadlı, Şuşam,

Sildi gözümüzdən həsrət dağını.                 

Qələbə qazandı Azərbaycanım,

Bu zəfər tarixin silinməz yaşı.

Sevindi dünyanın hər bir yerində

Vətənin can deyən qərib soydaşı.

Gözün aydın olsun Azərbaycanım,

Qaliblər içində qalib olmuşuq.

Vətən səmasında azad göyərçin,

Vətən torpağında səngər qurmuşuq.

Biz “Odlar Yurdu”yuq, alovlu, odlu,

Türk oğlu, türk kimi bir cəngavərik..

Parça-parça olub paralansaq da,

Yenə bütövləşib, meydanda nərik.             

Budur qələbəmiz, bayrağımız tək

Başımız üstündə hey dalğalanır.

Dəmir yumruq olan vətən sevgimiz

Ruhumuz önündə öz haqqın anır.

Susdurdu düşməni igid, ərənlər,

Dil açıb hər yerdə qürur, əzmimiz.

Haqqın sədasında ucalsın hər an,

Oxunsun hər yanda vətən himnimiz.

Biz Turan elliyik, türk oğlu türkük,

Əl-ələ vermişik vətən göyündə.

Qoy bilsin hər bir kəs qələbəmizlə

Turan yaradırıq vətən deyəndə.

Azad yaşayacaq gələcək nəsil,

Bu zəfər hər kəsə doğma ocaqdı.

Qələbə qazanan Azərbaycanım,

Həqiqət yolunda dayanacaqdı!

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Dönub xəyallarım sısqa yağışa,

İlqarım ağlıyır, əhdim ağlıyır.

Dönüb yollarımda qarlı yagışa,

Yenicə dil açan bəxtim ağlayır.

Sən demə aldanıb yaz vədəsinə,

Indi də baxıram qışa dönmuşəm.

Uymuşam eşqimin bülbül səsinə,

Yuvası dagılmış quşa dönmuşəm.

Yazdıgım məktublar düşür yadıma,

Danlayır üzümü yazdıgım sözlər.

Məni öz hökmüylə məhkum eylədi.

Gözümə yıgılan, o yollar, izlər.

Həsrətin gözündən asıb özümü,

Yolçuyam, gedirəm məzar yoluna.

Dərdimi özumlə kəfənə büküb,

Girmişəm ölümün şirin qoluna.

Bir ayrılıq, bir ölüm
Heç biri olmayaydı.
Ölüm Allah əmridi
Ayrılıq olmayaydı.

Tabutu iki tərəfdən dörd kişi çiyinlərinə almışdı. Üçü maskalıydı. İkisi qara, biri çil-çil yaşıl maskada. Dördüncü kişi maskasızdı, amma arxadan üzünü görmək olmurdu. Tabutun qapağı açıqdı. İçində uzadılmış meyit də maskalıydı. Maska ölünün nəyinə gərək? Amma yəqin, başqalarını, məsələn, elə qəbirqazanları yoluxdurmamaq üçün taxıblar üzünə maskanı. Kim bilir, bəlkə elə koronavirusdan ölüb.

• Mənə ümid yeri ver, qalmağa yerim yoxdur – Səttar Temuçindən yeni şeirlər
• Təhminənin sirrini gərək açmayaydı – Yazarlar Anarın yeni hekayəsini tənqid etdi
• Məşhur musiqi qrupu səhnə ilə vidalaşdı

Küçənin tininə yetişdilər. İşıqforda qırmızı işıq yandı. Dayandılar, yaşıl rəngli rəqəmlər bir-bir dəyişirdi: yeddi, altı, beş, dörd, üç, iki, bir… Yaşıl işıq yandı. Tabutu daşıyanlar səkidən küçəyə düşdülər. Küçənin ortasında töyşüməyə başladılar. Tabutu yerə qoydular. Dərhal polis başlarının üstünü aldı: Polis də, təbii ki, maskalıydı.

– Burda tabut saxlamaq olmaz – dedi – bura nazirliyin stoyankasıdı.

Tabutu sağ tərəfdən daşıyan maskasını çıxartdı. Bu, Murtuz Balayeviç idi: – Sən kiminlə belə danışırsan? – deyə polisin üstünə qabardı – Mən polkovnikəm. Onun arxasındakı kişi də maskasını çıxartdı: – Mən də KQB-nin mayoruyam – dedi. Dadaş idi. Sol tərəfdəki kişi də maskasını çıxartdı. Polis rişxəndlə: – sən də generalsan yəqin, – dedi. Səfdər dayı: – Yox, mən kassirəm, – dedi.

Mənbə: https://ayb.az

Polis: – Mən general-admiral hərləmirəm, – dedi. – Hamınız cərimə verəcəksiniz.

Ratsiyasıyla harasa xəbər elədi. Murtuz Balayeviç də, Səfdər dayı da, Dadaş da birdən-birə yox oldular. Yox, qaçmadılar, uzaqlaşmadılar, birdən-birə sirab kimi yoxa çıxdılar, havada əriyib itdilər. Polisin çağırdığı evakuator gəldi. Sarı geyimli xidmətçilər tabutu evakuatora yüklədilər. Elə bu an tabutun içindəki meyit başını qaldırıb bağırdı:

– Zaur, Zaur, bura gəl!

Zaur – demə, tabutu daşıyan dördüncü adam oymuş – çığırmağa başladı – yox, yox, Məmməd Nəsir, gəlmirəm. Çağırma, gəlmirəm, Məmməd Nəsir!

Firəngiz Zauru dümsükləyib oyatdı:

– Nə bağırırsan, Zaur? Dur görək.

Zaur gözlərini ovuşdura-ovuşdura:

– Nə bağırırdım ki? – deyə soruşdu.

Firəngiz:

– Nə bilim? Məmməd Nəsiri çağırırdın. Məmməd Nəsir sənin o araq dostundu? Onun bir yüz yaşı olar yəqin.

– Yüz olmasa da, doxsanı çoxdan keçib.

– Amma yenə araq içməyindən qalmır.

– Hə də. Deyir ki, dünyada qoca içkibazlar qoca həkimlərdən çoxdu.

Firəngiz güldü:

– Onun sözü deyil ki. Yadındadır, Parisdə bir kafeyə getmişdik. Orda divarda yazılmışdı bu sözlər. Bizə tərcümə etdilər. Xeyli güldük – Firəngiz köksünü ötürdü: – Eh, nə gözəl günlər idi… Elə bil yuxuda görmüşəm bütün bunları.

Zaur:

– Ola bilsin mən danışmışam bunu Məmməd Nəsirə, onun da ürəyindən olub. Elə tez-tez təkrar edir ki…

Durub tualetə keçdi, sonra əl-üzünü yudu, dişlərini təmizlədi. Diş məcununun lap dibi qalmışdı. Güclə sıxıb bir neçə damcı çıxartdı. «Sabah pasta almalıyam», – deyə düşündü.

Otağa keçib masanın arxasında oturdu. Firəngiz armudu stəkana çay süzdü:

– Yenə ölənlərin sayı artıb, – dedi – bu koronavirus nə zibil şeymiş. Hamımızı qırıb çatacaq.

Zaur pendir-çörəkdən bir dişdəm alıb: – Ağzıvı xeyirliyə aç – dedi.

– Görmürsən televizorda nə deyirlər? Yüz faiz sübut ediblər ki, süni virusdu, qəsdən düzəldiblər Çində. Bütün dünya əhalisini qıracaqlar. Çinə nə var? Yarıları qırılsa da, yarısı qalacaq – nə bilim neçə yüz milyon. Vay bizim halımıza. Hamımız öləsiyik. İntəhası geci-tezi var.

Pendir-çörək Zaurun boğazında qaldı. Çeçədi. Loxmanı birtəhər uddu:

– Dedim axı, ağzıvı xeyirliyə aç. Öləndə öləcəyik də… İndidən niyə yas tutaq?

Firəngiz:

– Hamı ölsə də Məmməd Nəsir sağ qalacaq, – dedi, – səninlə araq içmək üçün.

Zaur araq məsələsini qulaq ardına vurdu.

– Allah ağzından eşitsin, – dedi. Bir ay olar kişidən xəbərim yoxdu.

– Araq içməkçün darıxmısan?

– Yox, sənə söz vermişəm axı, day dilimə vurmayacam.

Otağına keçib geyindi. – Çıxıb bir az bulvarda hava alım.

– Gələndə çörək al. Hə, bir də sarımsaq. Deyirlər, sarımsaq virusun qənimidir.

Əslində, niyyəti bulvarda gəzmək deyil, Məmməd Nəsirlə görüşmək idi. Yox, içməkçün yox. Firəngizə söz vermişdi ki, dilinə vurmayacaq. Hər halda, ən azı bir-iki ay. Məmməd Nəsirlə isə bir ay olardı görüşmürdülər. Bəlkə, aydan da artıq. Bu gecə gördüyü yuxu heç cür başından çıxmırdı. Zalım oğlu prinsipə düşüb telefon almır. Nəinki cib telefonu, heç adi ev telefonu da yoxdu. Görüşmək istəyəndə gərək evinə təşrif buyurasan. O da evdədirsə, yəni ayıqdırsa…

Küçəylə addımladıqca qarşısına maskalı adamlar çıxırdı. – Çox nizam-intizamlı xalqımız var, – deyə düşündü. – Bütün deyilənlərə riayət edir.

İnsan sifətləri yalnız gözdən və alından ibarətdi. Görəsən, ancaq gözlərindən insanı tanımaq olurmı? Hardansa ağlına bəzi müsəlman ölkələrindəki çadralı qadınlar gəldi. Onsuz da bütün sifətləri qapalıdır, görəsən, onlar da maska taxır? Çadranın altından, ya üstündən? Öz qəribə fikrinə özü də gülümsədi.

Qoşa qala qapılarından girən kimi burnunu kabab iyi çaldı. Neçə vaxtdı yolu İçərişəhərdən düşəndə hər tərəfi bürümüş kabab iyindən rəncidə olurdu. Bu qədər kababxana nəyə gərəkdir axı? Kabab çəkənlər də maska taxır, görəsən? Kababı dişinə çəkənlər necə?

Haçansa uzaq gəncliyində, çox-çox illər bundan öncə, işlədiyi nəşriyyatın yanından keçdi. Binanın qarşısında Zərdabi mağmın-mağmın oturmuşdu. Daha doğrusu, Zərdabinin hələ o vaxtlardan qalan heykəli. İndi bu binada nəşriyyat-filan yoxdu. Restoran açmışdılar burda.

Zaura elə gəldi ki, Zərdabini də burda restoranın qapıçısı kimi saxlayıblar – gəlib-gedənləri qarşılayıb yola salsın.

Binanın yanından keçib, dar dalanla üzüyuxarı getməyə başladı. Bu da Məmməd Nəsirgilin həyəti.

Darvazadan içəri keçdi, donub qaldı. Məmməd Nəsirin birinci mərtəbədəki ikiotaqlı mənzilinin divarında «Market» sözü yazılmışdı. Marketin qapısından içəri girdi, xudmani dükanın piştaxtasında növ-növ ərzaq malları düzülmüşdü.

Ən çox da sosiskalar asılmış və altında «halal sosiska» sözləri yazılmışdı.

Orta yaşlı, qarabuğdayı kişi Zauru görüb ayağa qalxdı, tələsik maska taxtı. Gözləri çəp idi. Zaur: – bax bunu maskada da gözlərindən tanımaq olar, – deyə düşündü. Çəp kişi:

– Xoş gəlmisiz, – dedi.

Zaur nədən başlamağı, necə soruşmağı bilmirdi. Satıcı:

– Mən sizi tanıyıram Zaur bəy, – dedi. – Dayımın dostusuz. Mən də Nəsir dayının bacısı oğluyam da… Adım Rizvandır.

– Bəs Məmməd Nəsir özü,.. – deyə Zaur sözə başlamışdı ki, Rizvan: – Dayım rəhmətlik sizdən hey danışardı… – dedi.

– Rəhmətlik? – Zaur quruyub qaldı – Məmməd Nəsir rəhmətə gedib?

Rizvan təəccübləndi:

– Bəs bilmirdiz? Bir ay olar rəhmətə getdiyi.

Zaur karıxıb qalmışdı. Nədənsə, ona elə gəlirdi ki, Məmməd Nəsir əbədidir. Heç vaxt vəfat etməyəcək. Elə bayaq Firəngizin dediyi sözləri də xatırladı. Aman Allah, Məmməd Nəsir də ölərmiş. Hannan hana özünə gəlib:

-Yox, əlbəttə, eşitməmişdim, – dedi və yalan danışmalı oldu: – Mən özüm də xeyli vaxtdı xəstə yatırdım, odur ki, xəbər tutmamışam.

Rizvan:

– Allah haqqı, dayım olduğu üçün demirəm, çox xeyirxah adam idi. Bu evi də mənə özü vəsiyyət eləmişdi. Axı məndən başqa heç kəsi yoxdu. Mənim Nardaranda bir balaca dükanım var. Oranı da saxlamışam, amma dedim şəhərdə də bir balaca dükan açım. Savab işdi. Dayımın da ruhu şad olar. Bir şey almaq istəsəz, peşkəşdi sizə, pul-zad da lazım deyil. Bu sosiskaları İrandan təzə gətiriblər, halal maldı. Nə qədər istəsəz büküm.

Rizvan əlini sosiskalara sarı uzatdı.

Zaur:

– Yox, yox, sağ ol, – dedi. – Bizdə sosiska yeyən yoxdu, Allah kişiyə rəhmət eləsin.

Kabab iyinə qərq olmuş İçərişəhərin bu qədər doğma, tanış və bu qədər yad, özgələşmiş küçələriylə addımlayaraq düşünürdü:

«Yox, doğrudan da, nədirsə sirli bir qüvvə var, ismarışlarını yuxularımıza göndərir. Niyə Məmməd Nәsir məhz elə bu gecə yuxuma girdi və elə bil hansı qüvvәsə məni bura çağırdı ki, dostuna baş çək.

Qəflcə ağlına gələn fikirdən Zaur eyməndi. Bəlkə bu yuxu da bir xəbərdarlıq idi. Məmməd Nəsir məni əbəs yerə çağırmırdı ki…

Hara çağırırdı onu Məmməd Nəsir? O dünyaya? Zaur daha o dünyaya inanmırdı. Haçansa, çox uzaq gənclik illərində inanırmış ki, ölümdən sonra da başqa bir həyat var. Xüsusilə valideynlərini itirəndən sonra bununla təsəlli tapırdı. İnanırdı ki, onlarla hansısa başqa bir aləmdə mütləq görüşəcək. Özü özünü bu başqa aləmin varlığına inandırmışdı. Axı necə ola bilər, mən varam, fikrim, zehnim, xatirələrim, düşüncələrim, duyğularım var. Birdən-birə bütün bunlar necə yox ola bilər? Bu fikirdən təsəlli tapırdı ki, yox, əlbəttə, bütün bunlar bir an içində heç ola bilməz. Amma günlərin bir günü sadədən sadə bir fikir gəldi başına və bütün gümanlarını alt-üst elədi. Yaxşı, sən dünyaya gələnə qədər hardaydın? Başqa bir dünyada? Əlbəttə, yox. Heçsizlikdə, yoxluqda idin də… Valideynlərinin məhəbbəti sayəsində dünyaya gəldin o mübhəm, qaranlıq heçsizlikdən, bir gün, gec-tez ora da qayıdacaqsan, qaranlıq, səssiz-səmirsiz heçsizliyə. Bu qəfil düşüncə Zauru sarsıtmışdı. Belə çıxırdı ki, axırı heçsizliyə yuvarlanan ömrün, həyatın heç bir mənası yoxmuş. Ay «özündən sonra bir iş qoyub get!», ya nə bilim «bir ağac ək, ev tik, oğul-uşaq sahibi ol», bütün bunlar özünə təsəllidir, aldanışdır, vəssalam. Sən ki, olmayacaqsan, səndən sonra qalan sənin nə vecinə, axı sən bunu bilməyəcəksən. Amma, görünür, insan təsəllisiz də yaşaya bilmir, hökmən özünə təskinlik verməkçün bir şey uydurmalıdır. Zaur da bir gün bunu tapıb sakitləşdi. Gəl elə düşünək ki, başqa bir dünya hər halda var. Doğrudan da, varsa, çox gözəl, bakılılar demiş, əmiri. Yox, əgər heç bir başqa dünya mövcud deyilsə, sən ki, öləndən sonra bunu bilməyəcəksən. Yəni xəyal qırıqlığına uğramayacaqsan. Başqa bir dünyanın olmamasından bixəbər gedəcəksən bu dünyadan…

«Mən də bu yaşımda gör nələr barədə düşünürəm» – deyə öz-özünü qınadı. Hamısı həştatdandı. Nə qəribə ifadədir bu. Bunu yalnız səksən yaşını adlayandan sonra anlayırsan. Hamısı həştatdandı – bildiklərin, bilmədiklərin, qazandıqların, itirdiklərin… hə, yaxşı yadıma düşdü, çörək almalıyam.

Dükandan təndir çörəyi aldı. Firəngiz ancaq bu çörəyi yeyir. Evlərinə gəldi. Liftə girib altıncı mərtəbənin düyməsini basdı, lift hərəkətə gələndə yadına düşdü ki, sarımsaq almayıb. Geri qayıdıb evlərinin atındakı dükandan sarımsaq almaq istədi, amma elə bu an lift gəlib altıncı mərtəbədə – onların mənzili olan mərtəbədə dayandı, qapıları açıldı. Bir də geri dönməyə ərindi. «Eyb etməz, viruslar da sarımsaqsız bir gün çox yaşayarlar».

O da ağlına gəldi ki, son zamanlar viruslar haqqında düşünəndə onları şüurlu məxluq sayır və ona elə gəlir ki, bu şüurlu məxluqlar şüurlu surətdə insanlığı məhv edib planetə hakim olmağı qərarlaşdırıb, bu qərarı həyata keçirirlər.

Firəngiz:

– Spartak zəng eləmişdi, – dedi, – səninlə görüşmək istəyir.

– Xeyir ola…

– Nə bilim, dedi Zaura vacib sözüm var.

– Sözü var, özü gəlsin də bizə.

– Dedim, dedi bir az nasazam.

– Nə olub, olmaya o da…

Firəngiz Zaurun sözünü yarımçıq kəsib:

– Allah eləməsin, – dedi – Spartakı tanımırsan, nazik əyirəndi, yanından yel ötən kimi «yəqin, antologiyadı» deyir. Vasvasının biri…

– Nə olub axı?

– Nə bilim vallah. Amma nədirsə, israrla xahiş etdi ki, bu gün gedəsən.

Zaur artıq paltarını soyunmaq istəyirdi, dayandı:

– Onda bəlkə elə indi gedim. Axşam futbol var, Macarıstanla oynayırıq, evdə baxmaq istəyirəm,

– Əvvəl yemək ye, sonra get. Kələm dolması bişirmişəm. Sən axı xoşlayırsan kələm dolmasını…

Zaur masanın arxasına keçdi, Firəngiz xörəyi gətirib boşqaba çəkdi,

– Elə bilirsən orda Xalabacı səni ləzzətli xörəyə qonaq edəcək? Ay-hay.

Xalabacı dediyinin adı Qızbəs idi. Spartakın üçüncü arvadı. Birinci arvadını boşamış, ikinci arvadı Tamara xərçəngdən vəfat etmişdi. Ölümündən iki il qabaq kənddən uzaq qohumlarının cavan qızlarını – Qızbəsi Bakıya gətirtmişdi ki, onlara xidmət etsin. Tamaranın ölümündən bir il sonra Spartak özündən otuz yaş cavan olan Qızbəslə evləndi. Firəngiz bunu heç cür qardaşına bağışlaya bilmirdi. Gör bədbəxt Tamaradan sonra kimi aldı da, kəntoşu, qulluqçularını, xalabacını.

Elə o vaxt Spartak bacısının bu rəftarından gileylənərək ürəyini Zaura boşaltmışdı. Firəngizə deyə bilmədiklərini yeznəsinə deyirdi: Başımın tükü sayı qadınlarım, sevgililərim olub. Hamısı da bir-birindən gözəl, indi mənim bu yaşımda mənə qadın yox, arvad lazımdı…

Zauru heç cür başa sala bilmirdi ki, qadın ayrıdı, arvad ayrı. . .

İllər keçdikcə Firəngizin Qızbəsə münasibəti dəyişmirdi ki dəyişmirdi.

Zaur onu da xatırlayırdı ki, axı Firəngizin özünün də bu uzun illər ərzində xasiyyəti çox dəyişib, elə bil tamam başqa adam olub. Uzaq gəncliklərində, təzə evlənəndə Firəngizin səsi çıxmazdı, kimsə onu dindirənda qıpqırmızı qızarar, sanki danışmağa söz tapmazdı. İndi maşallah elə bil dilotu yeyib. Nə isə…

Ac olmasa da, Firəngizin dadlı dolmasını ləzzətlə yedi. Düz deyirmişlər ki, iştah diş altındadır.

Spartak yataqda idi. Qızbəs ərinin yerini yataq otağında çarpayısında yox, qonaq otağında geniş divan üstündə salmışdı. Spartak mixəyi pijamada idi. Zaur maskada içəri girəndə:

– Əşşi, çıxart bu zibili, – dedi. – Belə də iş olar, adam üzü görməyə həsrət qalmışıq.

Firəngizin gümanı düz çıxmadı. Qızbəs:

– Zaur qardaş, – dedi – yaxşı piti bişirmişəm, bir qab çəkim.

– Çox sağ ol, – dedi Zaur, – nədənsə, adını çəkməkdən çəkinirdi, bir yandan qorxurdu ki, çaşıb onu Firəngizin qoyduğu adla çağırar: Xalabacı. Bir yandan da Zaura elə gəlirdi ki, adı Qızbəs olsa da, ona Qızbəs (ya Qızbəs xanım, Qızbəs bacı) desən inciyər, – elə bil təhqir edirsən, yəni yetər bəsdi, daha qız istəmirik. Neyləməli ki, beş qızdan sonra atası qoymuşdu ona bu adı.

Spartak amiranə bir tərzdə: – Yemək istəmir, çay gətir, – dedi.

Qızbəs:

– Baş üstə, Spartak müəllim – dedi – Mürəbbəylə içəcəksiz? «içəcəksiz» ikisinə, Zaurla Spartaka yox, tək elə Spartaka aiddi. Zaur bilirdi ki, Qızbəs əriylə hələ də «sizlə» danışır. Gülüşünü güclə saxladı: müəllim, siz! Görəsən, yataqda da ərinə siz və müəllim deyir?

Spartak: Yüz qramla necəsən, Zaur? – dedi.

– Yox, dilimə vurmuram. Firəngizə söz vermişəm.

– Əşşi Fira hardan biləcək? Əla konyakım da var, xalis fransız konyakı.

– Yox, mən elə çay içərəm. Fira dedi mənə vacib sözün var.

– Deyəcəm, tələsmə. Onda izin ver mən bir balaca vurum. Yoxsa söhbətimiz tutmaz.

– Axı xəstəsən. Həkim icazə verir içməyə?

– Kimdi həkimin sözünə baxan.

Spartak badəyə viski süzdü. – Buz gətir, – deyə Qısbəsi səslədi. – Çərəz də gətir.

Qızbəs deyilənləri gətirdi. Masanın arxasında oturdu: – Firəngiz bacı necədi?

– Sağ olun yaxşıdı. Salamı var.

Spartak badəyə üç parça buz atdı, Qızbəsə:

– Sən get – dedi – Zaurla söhbətim var.

Qızbəs dərhal otaqdan çıxdı. Spartak:

– Sağ ol, – deyə viskini bir içimə hortdatdı.

– Fira dedi xəstəsən, amma görürəm, kefindən də qalmırsan:

Spartak:

– Bu day son kefimdi, Zaur, – dedi və harasa tələsirmiş kimi badəni yenidən ləbaləb doldurub başına çəkdi.

– Bilirsən, Zaur, – dedi, – mən həyatımdan razıyam. Hər şey olub ömrümdə. Pis günlərim də olub, yaxşı günlərim də. Ən gözəl qadınlarla olmuşam, eşq macəraları-filan, ən dəbli maşınlarım olub. Pula pul deməmişəm, varlı-karlı dost-aşnam, zövqlə geyinib-kecinmişəm. Dünyanın hər üzünü görmüşəm. Türmədə də yatmışam, paraşanın yanında, böyük şəhərlərdə beşulduz otellərdə də qalmışam, məşhur kazinolarda oynamışam, udmuşam, uduzmuşam, day nə deyim, bunları sən də bilirsən. Yəni bir qismini bilirsən, hamısını yox, əlbəttə. Hamısını heç kəs bilmir. Kaş yaşadığım ömrü bir də yaşaya biləydim, hətta türməsiylə belə. Kaş arxada nə olubsa qarşıda olaydı. Kaş…

Səsi titrədi. Qəhərlənmişdi.

Zaur:

– Nə olub sənə? – dedi. – Hələ qabaqda çox ömrün qalıb…

Spartak xırıltılı gülüşlə qəhqəhə çəkdi:

– Hardan? Səksən bir yaşında? «Bütün ömrüm qabaqdadı». Bax bircə bu cümləni deyə bilsəydim dünyanın bütün var-dövlətini bu cümləyə dəyişməzdim. Eh, Zaur, sən nə görmüsən axı bu dünyada?

– Mənim ömrümü müzakirə etməyə çağırmısan məni?

– Yox, incimə. Qaynım olsan da, indiyə qədər bilmirəm sən mənə necə münasibət bəsləyirsən. Amma mən səni çox istəyirəm. Doğru sözümdü. Özünü aparmağın, gözü toxluğun, ailəcanablığın. Bizim kişilər belə sözü deməz, amma mən deyirəm: bacımın bəxti gətirib.

Zaur heç nə demədi.

Spartak badəni üçüncü dəfə doldurdu:

– İçirəm bunu sənin sağlığına, – badəni başına çəkdi – ağzına bir-iki püstə atdı. – Yadındadır mənə sillə çəkdiyin? Hə, yadındadı? – deyə sərxoş inadıyla təkrar etdi. Gör bu haçan idi, ilahi…

– Bunu niyə yada salırsan ki. Gör üstündən nə qədər vaxt keçib. Nə qədər ölüm-itim olub.

– Yox, nahaq yerə yada salmıram. Üç gün bundan qabaq həkimə getmişdim. Axır vaxtlar nədirsə yaddaşım yaman korlanıb. Birdən ən adi sözləri unuduram. Elə bil sözlər məndən qaçıb gizlənir. Həkim köhnə dostumdu, məni əməlli-başlı müayinə etdi. Çekap deyirlər, nə deyirlər və məlum oldu ki…

Zaur əndişələndi. «Tupoy olmusan» deyibsə də, bu elə düşünüb ki, xərçəngdi, gizlədirlər».

– Həkim bilirsən nə dedi?

– Nə?

– Dedi səndə altsheymer xəstəliyi başlanıb və bunun qabağını almaq olmur. Bilirsən altsheymer nə deməkdi?

– Yaddaşın itməsidi, deyəsən, Reyqan da bu xəstəliyə tutulmuşdu gərək ki…

– Bəli. Yaddaş birdən yox, tədricən, yavaş-yavaş itir. Mən artıq görürsən birdən hansısa sözü yadıma sala bilmirəm. Bayaq sən gələndə üzündə nə vardı?

– Nə? Maska?

– Hə də. Bax bu söz birdən-birə qaçıb çıxmışdı yadımdan.

– Bu söz xəstəlikdən yox, visknin təsiriylə çıxıb yadından.

– Yox, Zaur, zarafatın yeri deyil. Bu çox ciddi söhbətdi. Çooox ciddi. Həkim dedi ki, bir-iki aya az qala öz adını da unudacaqsan.

Zaur bilmirdi nə desin.

Spartak: – Orda stolun üstündə siqaret var – dedi, – çəkirsən? Birini də mənə ver.

Hər ikisinin siqaretini alışqanla odladı.

Spartak: Həyatda çox günahlarım olub, Zaur, – dedi. – Düzdür, heç kəsə pislik eləməmişəm. Amma olub ki, arvadlar mənim ucbatımdan boşanıblar, ailələri dağılıb.

Zaur fəhmlə bu söhbətin hara gedib çıxacağını təxmin etdi, mövzunu dəyişmək istədi.

– Nəvələrin necədir e… onlardan danış.

– Nəvələrimin adları da bəzən yadımdan çıxır. Nə isə, bu ayrı söhbətdi. Yaddaşım tamam sıradan çıxmamış, sənə bir sirri açmaq istəyirəm. Çünki bu sirr mənim yaddaşsızlığımda itib-bata bilər. Bağışla məni, Zaur.

– Nəyə görə bağışlamalıyam səni?

Spartak bir an susdu, siqaretdən dərin bir qullab alıb yavaş səslə:

– Təhminəyə görə, – dedi.

Qohum kimi yaşadıqları uzun illər ərzində də Spartakla hər təkbətək görüşdə Zaurun ürəyi səksəkədəydi ki, Spartak bir gün bu söhbəti sala bilər… Bu mövzuya toxunmağı heç cür istəmirdi.

Araya yenə üzüntülü, nigaranlıq, təşviş dolu sükut çökdü. Sonra…

– O gün yaxşı yadındadı? – deyə soruşdu Spartak.

– Hansı gün?

– Özünü keyliyə qoyma. Çox gözəl bilirsən hansı günü deyirəm. Sənin mənə şillə vurduğun gün.

– Əvəzini çıxmaq istəyirsən? – Zaur yenə zarafat dalğasına keçməyə cəhd etdi.

Amma Spartak tam ciddiyyətlə davam etdi.

– O gün biz Təhminəylə mənim maşınımda bağdan gəlirdik. Yolda səninlə rastlaşdıq. Dalısını da yadına salım?

Zaur: – Lazım deyil, – dedi, – yadımdadı.

Bir an içində uzaq illərin dumanından sıyrılıb çıxdı o səhnə. O günün hər saatı, hər dəqiqəsi Zaurun yaddaşına əbədilik həkk olunmuşdu:

– Yaxşı, tutalım yadımdadı, – dedi, – nə olsun?

Spartak bir az əvvəlki adda-budda danışığından fərqli olaraq sözlərini bircə-bircə, aramla və aydın tələffüz etdi: – O olsun ki, – dedi – nə o gün, nə ondan əvvəl, nə ondan sonra Təhminəylə mənim aramda heç bir şey olmayıb. Bilirsən də nə mənada deyirəm.

Zaur sanki quruyub qalmışdı.

Spartak siqaretini külqabına basıb söndürdü. – Nə gizlədim, – dedi. – Ondan yaman kəsirdim, xoşuma gəlirdi, bu bəyəm günahdı? Hə, – deyə sərxoş inadıyla təkrar etdi: – Günahdı?

Zaur bu söhbəti davam etdirmədən, daha heç nə demədən durub getmək istədi. Spartak bunu duymuş kimi:

– Yox, dayan, getmə, – dedi, – hər şeyi bilməlisən. Bir gün mənə zəng elədi. Bağrım çatlayır, – dedi. – Gəl görüşək. Sevindiyimdən bilmirdim nə edim. Təhminə ilk dəfə özü məni görüşə dəvət edirdi. İndi gəlirəm, – dedim. Tələsik: yox, yox, – dedi – maşınla gəl, şəhərdən çıxaq, dəniz qırağına gedək.

Pirşağı tərəfdə dəqiq bir yeri dedi, ora sürməyimi istədi.

Heç nə dinib-danışmırdı. Özüm səni soruşdum. Biz ayrıldıq, – dedi, – amma nə qədər soruşdumsa səbəbini söyləmədi. Gedib dəniz kənarına çatdıq. Maşından düşdü.

– Sən burda qal ,– dedi. Uzun zaman sahildə gəzişdi.

Sonra qayıtdı – gedək, – dedi.

Hara, şəhərə? – deyə soruşdum. Heç nə başa düşmürdüm.

– Yox, əvvəlcə sizin bağa dəyək.

Təəccüb qaldım, Zaur, nə gizlədim, telefonla məni görüşə çağıranda da, sonra maşında ayrıldığınızı deyəndə də məndə belə bir fikir oyanmışdı ki, mənimlə əlaqə qurmaq istəyir. Ürəyimdə hətta qadın xislətinin etibarsızlığı haqqında bir-iki təmtəraqlı cümlə də hazırlamışdım. Bağımıza getməyi təklif edəndə bu güman bir az da artdı. Hər nəysə, bağa gəldik.

Spartak danışdıqca Zaur qəribə, özüyçün belə gözlənilməz hisslər keçirirdi. Bu qədər il ötmüşdü, sanki hər şey unudulmuş, solmuş, sönmüş, ömürdən silinib atılmışdı. İllərdi başqa bir həyatla yaşayırdı və o həyatdan bu həyatda heç bir iz, soraq qalmamışdı. Amma indi Spartak o məşum günü təfərrüatıyla yada saldıqca Zaur çoxdan unudulmuş həyəcanla, təlaş və səbirsizliklə söhbətin davamını gözləyirdi.

– Bağa girdik. İkinci mərtəbəyə qalxdıq. Eyvanda xeyli dayandı, dinib- danışmırdı, uzun-uzun harasa baxırdı. Quruyub qalmışdım. Axı niyə məni bura dartıb gətirmişdi? Bəlkə, mənim tərəfimdən təşəbbüs gözləyirdi.

Spartak susub badəsinə viski süzdü, amma içmədi.

– Bağışla məni, Zaur, – dedi. – Bilirəm sən ona necə deyərlər, romantik hisslər bəsləyirdin. Amma mən o vaxt romantik deyildim. – Güldü, – doğrusu, heç indi də romantik deyiləm. Amma sən zənn etdiyin kimi pis adam da deyildim, vallah. Çox-çox üzr istəyirəm, bunu da deməliyəm. Ona yanaşdım, çiyinlərindən yapışdım, özümə tərəf çəkmək istədim, anında dartınıb qollarımın arasından çıxdı. Məni məzəmmət də eləmədi, ancaq bir söz dedi: – Gedək şəhərə.

– Bəs bura niyə gəlmişdik? Bir az kobud dedim bunu.

Sakitcə:

– Vidalaşmağa, – dedi.

– Mənimlə burda vidalaşmaq istəyirsən?

– Səninlə yox, – dedi və təkrar etdi – gedək şəhərə.

Heç nə başa düşmədim.

Yenə aralığa sükut çökdü. Bu səfər viskidən bir qurtum aldı, sonra:

– Səninsə ürəyinə tamam başqa şey gəlmişdi, Zaur. Bunu sənə danışmasaydım dünyadan… – Səsi titrədi, sözünə davam edə bilmədi.

Spartakgildən çıxanda hava artıq qaralmışdı. Zaur qarışıq hisslər içində addımlayırdı. Sanki bütün ömrü bir neçə an içində gözlərinin önündən kino lenti kimi keçirdi. Bu etirafın bir ömür gecikdiyini düşünürdü. Bəlkə bunu vaxtında dərk etsəydi, tamam başqa bir həyat yaşayacaqdı. Amma keçmişin şərti variantı yoxdu. Olan olmuş, keçən keçmişdi. Heç nəyi qaytarmaq, dəyişmək, başqa cür yönəltmək mümkün deyildi. Niyə? Nədən? Neçin? Suallar içində boğulurdu, beyni qaynayırdı. Spartaka həm nifrət edir, həm minnətdar olurdu.

Evlərinə çatdı. Liftin düyməsini basdı. Lift işləmirdi. Qapıçının yanına çıxdı. – Lift işləmir – dedi.

– Həri, işləmir. İki saatdı xarab olub. Sabah usta gəlib düzəldəcək.

Zaur dərk edirdi ki, iki dəfə infarkt keçirmiş ürəyilə altı mərtəbəni çətin qalxa bilər… Küçədə də qala bilməzdi… Bu boyda şəhərdə getməyə yeri yoxdu. Bu ovqatla balalarının evlərinə necə gedəydi? Bir ömür boyu izah edə bilmədiyini onlara necə başa salaydı? Bəlkə yenə Spartakgilə qayıtsın, yox, bu da mümkün deyildi… Yeganə çıxış – nəyin bahasına olur-olsun, mənzilinə qalxmaqdı. Durduğu yerdən altı mərtəbə yuxarıda onu ömrünün son sığnağı, son təsəllisi, son hayanı gözləyirdi. Yavaş-yavaş pilləkanları qalxmalıydı. Bu, Zaurun həyatda bəlkə də son sınağı, qaytarılası son borcu idi. Addım-addım pillələrlə qalxmağa başladı. Yavaş-yavaş ikinci mərtəbəyə çatdı. Dayandı. Töyşüyürdü. Nəfəsini dərdi. Beş dəqiqədən sonra daha artıq töyşüyərək üçüncü mərtəbəyə qalxdı. Burda xeyli müddət dayanmalı oldu, sonra yenə pillə-pillə qalxmağa başladı. Bu da dördüncü mərtəbə. . . Nə qalıb ki? Nəfəsi kəsilirdi. Daha bir addım…

31 oktyabr 2021

Müəllifdən:

Əski personajlarımla vida hekayəsinə sözardı yazmağa da ehtiyac var. Bir müddət bundan əvvəl hansı tədbirdənsə çıxarkən iki gənc – oğlan və qız mənə yanaşdılar. Nişanlı, ya ər arvad idilər. Bilmirəm. Oğlan:

– Olar sizə bir sual verim, – dedi. – Olar, – dedim.

Oğlan: – Zəhmət olmasa sən kənara çəkil, – deyə qızın qolundan tutub bir az aralıya apardı. – İnciməyin, – dedi. – Bir şey soruşmaq istəyirəm sizdən. O bağda Təhminəylə Spartakın arasında bir şey olub? Bilirsiz də nə mənada?

Oğlanın dupduru gözlərinə baxdım, intizarla cavabımı gözləyirdi. – Yox, – dedim. – Əlbəttə, aralarında heç nə olmayıb.

Oğlanın elə bil çiçəyi çırtladı. – Çox sağ olun, – deyib sevincək qıza tərəf yollandı. – Gördün? Bəs mən nə deyirdim?

O gündən xeyli vaxt keçdi. Bir gecə yuxumda Təhminəni gördüm. Təhminə həmin o qızdı, sual verən oğlanın nişanlısı (ya arvadı).

– Bəs bu şübhə mənim üstümdə qalmaqdadır axı – dedi – o oğlana dediyini oxucularına da çatdırsana…

Səhər durub bu hekayəni yazdım.

Usta, ehmal tərpən, xətrinə dəymə,

Qoy, qaytar yerinə, olma ha naşı.

Divara tarazla, zərrəcə əymə,

İnciyər babamın evinin daşı.

Bezib laqeydlikdən, biganəlikdən,

Bax, düşüb getməyə bilmirəm hara.

Açmaqla, göz dağı böyük dəlikdən

Geniş yol, köksümdə qəmə, qubara.

Sarıb varlığımı xəcalət təri,

Önündə durmuşam səssiz-səmirsiz.

Məndə vecsizliyin böyük  “hünəri”,

Daşı da edibmiş demə səbrsiz.

Arxa-dönənimdən ər dədələrin

Əli sığallayıb bu çopur daşı.

Miras nə, qanmayan biz gədələrin

Ayrı mətləblərə qarışıb başı.

Diz çöküb, yalvarıb-yaxarsam görən,

Keçər günahımdan, bağışlar məni?

Qaytar qoy yerinə, ay divar hörən

Azaldım özümə sonsuz tənəni.

I
DAĞLAR

Səndən ayrılanda bir ah çəkmişəm,
Kərəmtək yandırıb ah məni, dağlar!
Daramır saçımı sənsiz küləklər,
Sənsiz heç oxşamır meh məni, dağlar!

Şirin görüşlərin ömrü kəm olar,
Gözüm yaşla dolar, könlüm qəm olar.
Cənnətim çevrilib cəhənnəm olar,
Olmasam dağların mehmanı, dağlar!

Hər dərddən xəbərdar, hər işdən halı,
Şairdi daşıyan min qilü-qalı.
Zəlimxan düşsə də səndən aralı,
Saxla gözün üstə Bəhməni, dağlar!

II
GÖNDƏRİM

Bəhmən, hədələrdən qorunmaq üçün
Yarağın yoxdursa, yaraq göndərim.
Dərdini deməyə dərdli bir qələm,
Şerini yazmağa varaq göndərim.

Qoşun bil, özünü təkləmə, qardaş,
Ürəyi bu qədər yükləmə, qardaş.
Qəlbi qəm üstünə kökləmə, qardaş,
Lazımsa, eşqimi dayaq göndərim.

Cam olum, içməyə camın yoxdusa,
Tam olum, dadmağa tamın yoxdusa,
Gecə yandırmağa şamın yoxdusa,
İki gözlərimi çıraq göndərim!

Ellərə doğmadır şairin səsi,
Mən necə sevməyim el sevən kəsi?
Geniş aç qapını, ay ev yiyəsi,
Şair Zəlimxanı qonaq göndərim!

Azadlığı istəmirəm
Zərrə-zərrə, qram-qram
Qolumdakı zəncirləri qıram gərək
Qıram! Qıram!
Azadlığı istəmirəm
Bir həb kimi, dərman kimi
İstəyirəm səma kimi,
Günəş kimi,
Cahan kimi:
Çəkil, çəkil ey qəsbkar:
Mən bu yurdun gur səsiyəm:
Gərək deyil sısqa bulaq,
Mən ümmanlar təşnəsiyəm.
Biz Türküstan elləriyik,
Biz Türküstan elləriyik,
Qeyrət, qüdrət selləriyik.
Daşnakları qovan bizik,
Dar gözləri ovan bizik.
Yetər meydan suladılar,
Yurdumuzu taladılar.
Bakımızı əzizləyək.
Əqrəblərdən təmizləyək!
Şölə versin bu ləl, mərcan –
Ermənisiz Azərbaycan!
Bir yanda şahənşah, bir yanda da çar,
Qan ilə yazdılar sülh qərarını,
Tikanlı məftillə sarıdı onlar
Böyük bir millətin yaralarını.
Gürşad tökdü, tufan oldu,
Araz daşdı, ümman oldu.
Qayaları al qan oldu
O sahildə, bu sahildə.
Ölkə yandı, vətən yandı,
Qızıl pultək xırdalandı.
Dövlət getdi, var talandı
O sahildə, bu sahildə.
Bir-birindən cida düşdük,
Diri gözlü oda düşdük.
Biz yadlara neynəmişdik
O sahildə, bu sahildə?
Füzulim qəmli neydi,
O bir də mi qara geydi?
Yarasına kimlər dəydi
O sahildə, bu sahildə.
Şəbi- hicran yanar canım,
Tökər qan çeşmi giryanım,
Oyadar xəlqi əfqanım,
O sahildə, bu sahildə.
Nə həsrət , nə hicran olsun,
Vahid Azərbaycan olsun!
Qoy birləşsin bir can olsun
O sahil də, bu sahil də!…

Ey Vətən oğlu, düşün, bil ki, sənindir bu Vətən,
Sabahın, həm bu günün, həm dünənindir bu Vətən.
Sənin öz dövlətin, öz millətin, öz cəddin var
Vətən uğrunda ölənlər ölümündən doğular.
Biz Vətən məcnunu, el aşiqi, sülh əsgəriyik
Biz Vətən naminə ölsək, dirilərdən diriyik.
Mənim öz ulduzumu bağrına basmış hilalım,
Dedi öndər: “Yönü bayraqdakı üç rəngdən alım”
Sən bu gül bayrağm altında məramınca yaşa,
Qoyma düşmən nəfəsindən ona çirkab bulaşa.
Sənin öz bayrağınm kölgəsi cənnətdi sənə,
Günəş hər gün doğur ancaq içimizdən Vətənə.
Bizim iqbalımızı yazdı qılıncın kəsəri,
Bizi biz etdi Dədəm Qorqud oğuznamələri.
Ey Azərbaycanımız, türkün oğuzlar Vətəni,
Ər oğullar, ər igidlər, kişi – qızlar Vətəni,
Sənin haqqındır azadlıq, sənin eşqindir iman,
Tapmar haqqa və insanlığa haqqdan doğulan.
Bəşərin dərdini öz dərdi bilib millətimiz.
Bizitn öz niyyətimizdən doğub hürriyyətimiz.

Sən elə bir vaxtda rast gəldin mənə,
Qurumuş bulağam, bulanmış suyam…
Sən elə bir vaxtda rast gəldin mənə,
Oxunmuş nəğməyəm, çalınmış toyam.

Nə gücüm çatdı ki, səndən yapışım,
Nə gücüm çatdı ki, səndən qaçam mən…
Nə odum oldu ki, yanam, alışam,
Nə sehrim oldu ki, cavanlaşam mən…

Sən elə bir vaxtda rast gəldin mənə,
Ömrün payız vaxtı, xəzəl çağıydı…
Sən elə bir vaxtda rast gəldin mənə,
Sənin gəncliyinin gözəl çağıydı…

Nə deyə bildim ki, tutmaz sevdamız,
Nə deyə bildim ki, tutar bizimki…
Bizimdir səmada axan o ulduz,
O uzaqda itən qatar bizimdi…

Sən elə bir vaxtda rast gəldin mənə,
Dayanıb durmuşdum yol ayrıcında…
Sən elə bir vaxtda rast gəldin mənə,
Bir üzüm cavandı, bir üzüm qoca…

Nə deyə bildim ki, sevən çağımdı,
Nə dedim sevirəm, mənə dayaq ol…
Nə deyə bildim ki, mənə yaxın dur,
Nə deyə bildim ki, məndən uza qol…

Sən elə bir vaxtda rast gəldin mənə,
Ömrün eşq badəsi içilmiş idi…
Sən elə bir vaxtda rast gəldin mənə,
Mənzilimin çoxu keçilmiş idi…

Nə deyə bildim ki, ürəksən mənə,
Nə deyə bildim ki, ürək deyilsən…
Nə deyə bildim ki, gərəksən mənə,
Nə deyə bildim ki, gərək deyilsən…

Sən elə bir vaxtda rast gəldin mənə,
Bu necə fəsildi, necə vaxt idi…
Sən elə bir vaxtda rast gəldin mənə,
Bu necə taleydi, necə bəxt idi…

*Yazmaq istəyirdim dərdimi göyə*

Sən mənə nə əcəb zəng eləmisən?!

Səndən nə müddətdir soraq yox idi.

Ot-alaq basmışdı könül bağçamı,

Biçib qurtarmağa oraq yox idi.

İndi o yollarda hər dəfə çaş qal,

Xatırla, sızılda, gözündə yaş qal,

Özün bilirdin ki, əlindən başqa,

Mənim saçlarımda daraq yox idi.

Nə qarğıya bildim, nə də ki söyə,

Qaldım gözlərimi hey döyə-döyə.

Yazmaq istəyirdim dərdimi göyə,

Qələm olanda da varaq yox idi.

Qoymadım üstündən quş belə səkə,

Heç vaxt gətirmədim adıma ləkə.

Səni başqaları çəkirdi, bəlkə,

Məndə özgəsinə maraq yox idi.

Canımı buz tutdu o odlu yayda,

Aynuram, desəm də daha nə fayda,

Onda həmin gecə batmışdı Ay da,

O zülmət gecəmə çıraq yox idi.

*Səpim sərçələrə qəlbimi dəntək*

Kimsə öyünməzdi “mənimdir” deyə,

Gizli saxlamışdım qəlbimi bərk-bərk.

Bir gün heç bilmədən bəlalı eşqin,

Endi gözlərimə dumantək, çəntək.

Dərd alın yazımı oxuyub silər,

Yoluma buludlar göz yaşı çilər,

Qayıdıb yenidən kim ala bilər,

Ehh, məni özümdən bir daha səntək.

Ayrılıq araya düşdü mərmitək,

Sənsiz nə gününə yaşasın ürək,

Didim, tikə-tikə eləyim gərək,

Səpim sərçələrə qəlbimi dəntək.

Vardı səadətim, bəli, sən adda,

O gündən nələrsə qaldımı yadda?

Get ara, get axtar gör bu həyatda,

Kim çəkər bu qədər həsrəti məntək.

GÖYÇƏ

Min rəngdən doğulub gözəlliklərin,

Bu rəngə bərabər rəng hanı, Göyçə.

Vermərəm dünyanın yüz cənnətinə,

Səndə keçirdiyim tək anı, Göyçə.

O ötən illərin qızıl çağısan,

Ağlar gözümüzün qəm ortağısan,

Qərib könlümüzün ləl yatağısan,

Zümrüdün, yaqutun kənkanı Göyçə.

Aman bu həsrətin, aman əlindən,

Xəyalım dolanıb keçər çölündən,

Yuyunub çıxıbsan Göyçə gölündən,

Dünyada sənintək pak hanı, Göyçə?!

Varsan ömrümüzün nağıllarında,

Qalıbsan hamının ağıllarında,

Görmüşəm ziyalı oğullarında,

Mən sənin işıqlı zəkanı Göyçə.

Şöhrətin dolanır eli, mahalı,

Titrəyir dinəndə könlümün xalı,

Səndə yaşa dolub Ələsgər, Alı,

Ağır kişilərin məkanı Göyçə.

*Qayıt gəl*

Yolda qalıb gözlərim,

Qulaqlarım səsdədi.

Hardasan, ay sevgilim,

Könlüm səni istədi.

Mən bir az səbirliyəm,

Bir azca da qərarsız.

Qəlbim səni istəyir,

Səni istəyir yalnız.

Sənsən könül həmdəmim,

Səndən özgə kimim var?!

Bu gen dünya başıma,

Sən gedəndən olub dar.

Həsrətindən sübhədək,

Sıxılıram, qayıt gəl.

Eşqinin zirvəsindən,

Yıxılıram, qayıt gəl.

Civə kimi heç yerdə,

Qərar tutmuram bir an.

Nə olar, gəl sən məni,

Qurtar bu sıxıntıdan.

İstəmirəm bu yuxudan oyanım

Üzülübdür, nə əl qalıb, nə ətək,

Necə dözsün qarlı qışa bir çiçək.

Çıxıb getdin, məni qoydun tənha, tək,

Həsrətinə indi necə dayanım?!

Sənli günlər bir-birindən boyatda,

Unudulmaz, o yaddadır, bu yadda.

Səndən özgə kimim var ki, həyatda,

Bilirsənmi, təkcə sənsən həyanım?!

Gözlərimi bənzədərdin ülkərə,

İnanmırsan, yaddaşını silkələ.

Heç ürəyin sızlamırmı bir kərə?

Məni məndən gözəl bilib duyanım.

Qoy uyusun xatirələr, ayıltma,

Məni bir də nəfəsində bayıltma.

Daha gecdir, istəmirəm, qayıtma,

Məni qoyub başqasına uyanım.

Sanırdım ki, hər günümüz özəldir,

Baxdım, gördüm payız gəlib, xəzəldir.

Eşqin elə yuxu kimi gözəldir,

İstəmirəm, bu yuxudan oyanım.

*Ayrılığın sobasında yanmışam*

Qaralmışam, seçilmirəm kömürdən,

Məhəbbətin tavasında yanmışam.

Qışda məni dondurubdur qar-sazaq,

Yayın isti havasında yanmışam.

Həyatımda rahat ömür sürmədim,

Bir bağ saldım, meyvəsini dərmədim.

Sevdim, seçdim, səfasını görmədim,

Nakam eşqin cəfasında yanmışam.

Bu fələyin hiyləsinə aldanıb,

Əl uzatdım qanqallara, gül sanıb.

Mən bir eşqin həsrətiylə odlanıb,

Ayrılığın sobasında yanmışam.

Açılmayıb nə səhərim, nə danım,

Axıb gedib bir su kimi hey, qanım.

Elə dərdə tuş olub ki, bu canım,

Dərmanında, davasında yanmışam.

Harda olsam məhəbbətim seçilib,

Eşq yolunda şirin candan keçilib,

Yurdum-yuvam, ev-eşiyim kiçilib,

Sanki bir quş yuvasında yanmışam.

Nə gün doğar, nə də ki, dan sökülər,

Yerin dizi, Göyün beli bükülər.

Görmüşük ki, davada qan tökülər,

Mən bu sevgi davasında yanmışam.

Taleyimi gözlərimdən oxu, bil,

İçimdəki qüssə-qəmi soruşma.

Niyə belə tez saraldı baharda,

Nəyə görə, yaşıl zəmi? Soruşma!

İndi daha dərddən-qəmdən gözüm tox,

Dərd quyusu çox dərindir, bəyim, çox,

O çağların dönməyinə ümid yox,

Getdi ömrün gözəl dəmi, soruşma.

Bəxt yoluma işığını salmadı,

Ağız büzdü, salam verdim, almadı,

Ürəyimdə tək biri də qalmadı,

Arzuların öldü cəmi, soruşma.

Rəvadırmı hər kim olsa, yarışsın?

Aynur gərək taleyiylə barışsın.

Qoy payızın leysanına qarışsın,

Gözlərimi tutan nəmi, soruşma.

Dəniz

Sular körpə kimi atılıb-düşür

ayın işığında.

Nağıl pıçıldayır dəniz qağayılara.

Bu sirli gecələrdə

dəniz başqa cür olur –

Ləpələr bir-birini əzizləyir,

öpür hey…

Üzür xəyallarım da

qoşulub qayıqlara…

Uzaqda bir şam yanır.

Bəlkə də, su pərisi məni qonaq çağırır

doğma bacılığıtək

öz dəniz vətəninə.

Bu sirli qaranlığı boğur hıçqırıqları

ağlayan buludların…

Doymuram gecənin qaranlığından,

saçların qoynuma tökülü qalır,

yastığı o qədər qucaqlayıram,

çırpırlar,yenə də bükülü qalır,

Yer soyuq–atılmış bir qucaq kimi,

zülm olmaz bu,olmuş olacaq kimi!

göz yaşı söndürmüş bir ocaq kimi,

ürək həm közərir,həm külü qalır,

İllər yaşatdığı gerçəyə baxır;

ağarmış saqqala,birçəyə baxır,

gülüm,bu özü də çiçəyə baxır–

ya dönür xəzələ,ya gülü qalır,

Gözümə bənzəməz nə çeşmə,nə çay,

içimdə boğular saldığım haray,

o vaxtdan,sevgimə qurduğum Saray,

eləcə tavanı sökülü qalır,

Təkcə özüm idim sənə yananın,

gülüm,sən özümü qoru,sən canın!

o qədər uzağıq,sanki hicranın,

arada bir neçə Yüz ili qalır…

Hərdən ayrılıram öz məhvərimdən,

gözlərim yol çəkir,səsim alınır,

qulağım oyanır cingiltilərdən,

elə bil hardasa adım hallanlr,

Təyyarə qanadı,vaqon təkəri…

hər kəsi biy yana apardı yollar,

cingilti-eyniylə məktəb zəngləri,

şagird dostlarımdı xatırlayanlar,

İndi anlayıram–dəyər hər şeyə,

hər biri o şirin xatirələrin,

sonra həsrətini az çəkək deyə,

üstünə bir il də gəldi on ilin,

Boylana-boylana bir-birimizə,

nəğmə dərslərində gülümsəyərdik,

hərdən düşünərdim–vaxtı gələndə,

ikimiz birlikdə nəğmə deyərik,

Nahaq gözləmişdik “Sonuncu zəngi”,

o-bitir,qayğılı illər başlayır,

Məkrəb ona görə müqəddəsdi ki,

orda Leyli qalır,Məcnun yaşayır…

Həyatın yolları eniş–yoxuşdu,

“ho-hodan”qorxuram,

“toşdan”qorxuram,

payız bağbana da,mənə də xoşdu;

əynim nazik olur–qışdan qorxuram.

Vaxt-hərdən canıma bir qada salıb,

oynadıb,cırnadıb,it-bata salıb,

qapim açıq qalıb-it yada salıb,

get-gedə azalan huşdan qorxuram,

Maral,gendə dolan,kəmənd atan çox,

hər şey bazarlanar; alıb-satan çox,

arabir yan keçər–sürüşkəndi ox,

yuvasız quş kimi daşdan qorxuram!

Deyirlər–bələkdə yaman kürmüşəm,

həyata gah gülüb,gah hönkürmüşəm,

o qədər səbəbsiz qapaz görmüşəm,

nəvələr,ağıllı başdan qorxuram!

Biçinçi,elə biç-gül ağlamasln,

ocaq,elə soyut-kul ağlamasın,

məni dəfn edəndə el ağlamasın-

Vətənin gözündə yaşdan qorxuram!

Yaman artmaqdadı dinsiz,

umansız,

“kəsər qulağını” ağrısız, qansız,

tərif,qoltuğuma qoyanda qarpız,

birdə”zordan” ağır “xoşdan” qorxuram.

Tikanım gül açıb,gülüm tərk olub,

çox şey,Vahid ƏZİZ,mənə görk olub,

indi də,o vaxt da dizim bərk olub;

elə düşünmə ki,yaşdan qorxuram…

(zarafatyana və ciddi)

Bu araq necə də qəribə şeymiş !?

həyat dərk olunmur ayıq baş ilə,

hər bir şərayitdə gözəl gedirmiş,

həm soğan-çörəknən,həm bozbaş ilə.

Könlüm arasında bəm ilə zilin,

bezdik tənəsindən zirin-zibilin!

arabir lap topuq vursa da dilin,

səni danışdırar gözlə-qaş ilə.

Məclis yaraşığı,həm də xoxandı,

kişini ucaldan,yerə soxandı!

“girmə küpəsinə”,adam boğandı,

biraz dadına bax,biraz nuş elə!

Onu içrəm ki,ləzzətin görəm,

sürünə-sürünə evə gəlmərəm,

axşamlar xoş gələr pendir-çörəknən,

arağı vurasan səhər xaş ilə!

Araq gözəl şeydi-şulan olmaya,

ağlını başından alan olmaya,

evində nigaran qalan olmaya-

arağı içəsən dost,sirdaş ilə.

İş ağır,yayınıb yükdən,içərəm,

əhvalım düşəndə kökdən,içərəm,

mən də,Vahid ƏZİZ,hərdən içərəm,

amma ki,içmərəm hər “alkaş” ilə…

(Sevən bir qızın dılindən)

Az oyna qəlbimin sönən közüynən-

özünnən,imanlı ol,məni apar!

bezdim dərdləşməkdən çeşmə gözüynən-

yarpazam,su içib,yol-məni apar.

Atma yarı yolda-özgə qaldırar,

sevən yar–yarına könül aldırar!

bahar-lalələri erkən soldurar,

dönüm bənəvşəyə,kol,məni apar.

Görsən lal-dinməzəm,biraz ərk elə,

ya sev,ya könlümü tamam tərk elə!

sarmana bilməsəm-bilərzik elə,

yapış barmağımdan,qol,məni apar.

Gəlsən,gecələrdə,de-ayıq olum,

sən odlu-alovlu,mən soyuq olum,

sevgi dəryasında bir qayıq olum,

yarpaq yelkənimə dol,məni apar.

Bəlkə o,ağ atlı tanışdı sənə?

hansı bəxtəvəri aldı tərkinə?

qoşulub gedənlər çətin ki,dönə,

özün bitən yerə,yol,məni apar…

Asanmı sanırdın mehri, ülfəti? –

Heç vaxt incimirdin sözümdən mənim.

Əyləncə bilirdin sən məhəbbəti? –

Qorxmadan öpürdün üzümdən mənim.

Hisslərin əlində oldun əsir sən,

Körpə bir məhəbbət düşdü sazağa.

İndi titrəyirsən, indi əsirsən,

Qaçmaq istəyirsən məndən uzağa.

Geriyə yol varmı ancaq sevgidə? –

Ürəyim titrəyir, yol çəkir gözüm.

Alın yazısıdı elə sevgi də,

Qaçmaq mümkün deyil ondan, əzizim!

Mənə nifrətlə də baxa bilərsən,

Ancaq bilirəm ki, qəlbi yuxasan.

Sən mənim sözümdən çıxa bilərsən,

Qəlbinin sözündən çətin çıxasan.

Gözündən ovcuma bir damla düşdü,

Sevda yollarında şair mat olmaz.

Sevgi ömür kimi ciddi bir işdi,

Gülüm, məhəbbətlə zarafat olmaz…

07.03.2000

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü, “Kredo” qəzetinin Baş redaktoru 

Vaqif Bəhmənliyə

Oxudum şerini Vaqif Bəhmənli,

Hər misran pir daşı , ocaq daşıdır…

Xatirə yolların dumanlı , çənli

Gördüyün zirvələr dağlar başıdır…

Məmməd Araz yolu…anlamaq dərdi,

Əzablar içində yaşamaq yolu…

Allahın pay böldü, əmanət verdi,

Sənindi dərdləri daşımaq yolu…

İllərdir işığı qəlbindən keçən

Gözləri gözündür Eldar Baxışın…

Sözün ümmanında mənalar seçən

Sərraf nəzəridir iti baxışın…

Silsilə dağlardır adlar, ünvanlar

Yollar bələdçindir izlər sirdaşın…

Gördüyün pirlərdir qada sovanlar,

Kəramət gücü var burda hər daşın…

Gözlərin yaddaşın pəncərəsidir,

Baxıram gördüyün uca dağlara,

Xatirə ilğımı dərd çarəsidir,

Xəzan könlümüzdə solan bağlara…

Bizim qalaktika … adlar aləmi,

Yaşayan ürəklər ad -ad döyünər…

Sözünün üstünə çəkib qələmi,

Allahın özü də baxıb öyünər…

Yaxşı bilirirəm ki sən çox ucasan,

Boyun boy götürüb Araz dağından…

Bilirəm dərdinlə dərdli qocasan,

Xal düşüb qəlbinə Eldar çağından…

Ruhumuz dil tapar, qol boyun olar

Gedərik Vətəni istək boyunca,

Kövrək duyğularla könlümüz dolar,

Sevinər sözümüz yenə doyunca…

Xələfli sözünü yağdı bu yerdə,

Sözdə Vaqif olan bir kimsə görsün

Xudafərin üstə ağlayan dərdə,

Diri qürurunda səcdəyə dursun…

Oxudum şeirini, Vaqif Bəhmənli,

Çatdığın ocaqlar oddan bəllənir…

İnsan təbiətlər çöllü, çəmənli,

İlhamın yağdıqca yaddaş güllənir…

Əli Rza Xələfli,

13. 10.2021…

Saat… 20.30

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Eşq dərdin sonuncu mərtəbəsidi…

Eşq dərdin sonuncu mərtəbəsidi…

Qəlb ora adamı dillə çıxardır.

Yuxuda gördüyüm alagöz gəlin,

Qışın bu vaxtında çillə çıxardır.

Mənim də içimdə eşq odu sönüb,

…Eh, mənə bu kəndin havası düşmür.

Anam ocaq çatır, külək söndürür,

Anamla küləyin davası düşmür…

İştahı çoxalır qonşu qızın da,

Az qalır çəpərdən tullanıb, gəlsin.

…Ruhuma deyin ki, ürək tab etmir,

Getsin, yad şəhərdə pullanıb, gəlsin.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti Təqaüd Fəndunun təqaüdçüsü, “Azad qələm” ədəbi-bədii, ictimai-publisistik qəzetinin və “Ali Ziya” ədəbi-bədii, elmi-publisistik jurnalının təsisçisi və baş redaktoru

Burax əllərimi, qoy çıxım gedim,

Nəyinə lazımdır sənin bu sevgi.

Həsrəti gözümə qoy sıxım gedim,

Olsun ürəyimə qənim, bu sevgi.

Nə əhlət daşıyam, nə ümid yeri,

Yorulub, yoğrulan qən ağacıyam.

Burax əllərimi qoy çıxım gedim,

Bəlkə bir ürəyin ehtiyacıyam…

Ağacdan yonulub, daşdan yonulub,

Bəxtimin naxışlı oyuncağı tək.

Qıfıl da asılıb könül taxtından,.

Nəzəri qaytaran göz muncuğu tək.

Burax əllərimi, a sevda yolçum,

Kipriyim asılıb göz yaşlarımdan.

Qurtara bildimmi, sevən də səni,

Taleyin atılan bəd daşlarından.

Burax əllərimi, qoy çıxım gedim,

İndi baxışında əriyən buzam.

Bu ömrün qışında axı nə edim,

Mən sevgi bağına gec gələn yazam.

Çalıb haqqımızı taxtımız üstə,

Yurdsuz kafirlərə taxt yaratdılar.

Saxta Erevanı tarixə yazıb,

İrəvan qalasın söküb atdılar.

Böyük Ermənistan xülyası ilə

Haya arxa oldu fitnəkar ruslar.

Acgöz caqqallar tək doymadı gözü,

Qarabağı tutdu xain-cəsuslar.

Doğma yurdumuzdan didərgin salıb,

Otuz il Cıdırda at oynatdılar.

Yağılar vətəndə göz dağı olub,

Qeyrət yaramızı çox qanatdılar.

Dığalar fitnədən libas geyinib,

Öyünər donuyla yad kölgəsində.

Namərdlər məzlumu əzər,sinsidər,

Lənəti haqlayar haqqın səsində.

Bu gün döyüşlərdə Vətən adında,

Zirvəyə çatmağa qanad çalırıq.

Qisasdan içimiz alışıb,yanır

Bir qarış torpağa min can alırıq.

Yağı tapdağında qalan yurdumu,

Suvarır qanıyla şanlı ordumuz.

Qələbə eşqiylə oddan don geyib,

Düşmənə sipərdir şəhid yurdumuz.

Susdurub düşməni haqq səsimizlə ,

Günəş tək parlayıb zülməti yendik.

Zəfər məşəlini yandırmaq üçün,

Qığılcımdan doğan alova döndük!

18.10.2020.

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsü

* * *

Ürəyincəmi?

Bu ruhsuz, duyğusuz

Halım necədi?

İndi, yoxsa öncəmi?..

Qəfil ürəktutmasıtək

Tutmuşam ürəyimi.

Hara qoyum?

Küncəmi?

Təzə-təzə sevinirdim,

Təzə-təzə sevirdim.

Dağıtmısan,

Qoparmısan qönçəmi.

Özünü bir özgəsiylə

Nə vaxt dəyişir insan?

Nə vaxt?

“Böyüyüncəmi?”

* * *

Bir göz sıxım gedişinə,

Bir söz düşsün dodağımdan,

Şeir olsun.

Yenə yadıma düşmüsən

Gecə vaxtı,

Aman, Allah, xeyir olsun.

Vaxtına çəkir həsrətin,

O gün də şər qarışanda

Gördüm, Tanrı əllərimi

Üstümə tullayıb gedir.

İçimdəki quyunun

Dibindən gəlirdi səs:

Unut! Unut!

Üçüncüdə-

Sözünü ağzında qoydum,

Başını üzdüm ümidsizliyimin,

Bıçağı boğazında qoydum.

İntihardı bu ayrılıq,

İntihardı – biləyəcən.

Axı biz danışmışdıq sənlə,

Danışmışdıq: Çəliyəcən!

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsü

Həyat bu qədər sadə…

Bu küçə də

Axırıncı vaqon kimi

Boşaltdı adamlarını.

Və bu gecə də

Qaranlıq qara kəlağayını

Saldı şəhərin boynuna.

Yol boyu uzanan gecə işıqları

Açdı gözlərini.

Külək deyinə-deyinə

Oyatdı yuxudan yarpaqları.

Yəni,

Həyat bu qədər sadə,

Həyat bu qədər təkrar.

Amma ürəyimdə

Təkrarlanmayan biri var.

Bütün güclü qadınlar bədbəxtdir

Qurduğun xəyallardan

Geriyə dönmək qədər

Çətin yol yoxdu bu dünyada.

Gözlərindən yıxılan göz yaşlarını

Yanağın da qaldıra bilmir.

Baxışların buz kəsilir.

Başını qaldırıb göyə baxırsan,

Göy üzündə sənin çarəsizliyinə

Qurbanlıq qoyun kimi bir ulduz kəsilir.

Qaralır dünyan, qaralır,

Həyatın göz qapaqlarının

Arası qədər daralır…

Bütün güclü qadınlar bədbəxtdir, bilirsinizmi?

İçindəki təkliyi heç kim görmür…

Söz oyununda

İçimə çəkilib daldalanmışam

Dəli duyğularım öz oyununda,

Təpədən dırnağa misralanmışam

Çarpışan fikirlər söz oyununda.

İntizarım bilmir nə hədd, nə hüdud,

Itir, güman itir, üzülür umud,

Yüklənən kirpiklər toqquşan bulud

Yaşlar qıraq gedir göz oyununda.

Sən qutsal sandığın kimində oyun,

Aşkarında oyun, sirrində oyun,

Ömrümüz illərin əlində oyun,

Özümüz taleyin boz oyununda.

Qısılıb bir küncə arxayınlığım

Boş ver,

müstəntiq,

o qədər önəmli deyil mənimçün

oğurlanan əşya,

o gün yaşadığım gərginliyin,

həyəcanın ziyanını hesabla.

Evimdən gedənlər nə sayılır ki,

ruhumdan gedənin yanında elə.

Tapdanıb evimin bakirəliyi,

yad nəfəs toxunub əşyalarıma,

evdə hər yerə,

qısılıb bir küncə arxayınlığım,

döşəməmdə ayaq izi,

kitab şkafımda yad əlin yeri çığırır,

o elm, o zəka yatırımında

pul-para axtarıb o nadan

o gün.

Oğurluğu qazanc bilir bu burda

şərəfə tamarzı qalır mənliyi,

ömrü oğurlanır həbsxanalarda,

vaxtı qarət olur,

illəri gedir,

arzuları puç olur orda.

Qazanc hesablayır götürdüyündən,

bundan gedənləri anlamırmı bu,

xəbəri yoxdurmu itirdiyindən?

Qış ağacları

Ümidləri

yaza, günəşə,

talanıb yaşılı,

rəngi-ruhu bomboz,

yolub saçlarını sərxoş küləklər,

döyür təpəsinə

dünyanın qışının dolusu, qarı,

pəjmürdə görkəmin düzəltmək üçün

yağış damlasından sırğalar taxıb

bu çör-çöp ağaclar,

qış ağacları.

Can vətənim

Gözlərimin yaşındasan,

vətənim,

ürəyimin başındasan,

tikə-tikə,

parça-parça vətənim.

Yetim əlində yağlı tikə olmusan

hər zaman.

Hər istəyən bir diş vurub,

Diş qıcanıb hər tərəfdən

Olan-qalan varlığına.

Neçə məkr qarşısında,

Neçə hiylə qarşısında

Dözüb dayanan vətənim,

can vətənim, can vətənim…

Filologiya üzrə fəlsəfə doktoru,
Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, “Kitab Evi” İctimai Birliyinin sədri

FƏSİLLƏR DƏYİŞİR

Sözalır göydə Günəş yellər uyudur bu yeri,

Dağılır odlu yayın səltənəti, bax, solaraq.

Yox olur təbiətin yazdığı ilk yaz əsəri,

Pozulur gülbaharın rəngi, itib yox olaraq.

Ruhu sarsır zəminin sapsarı çılpaq düzəni,

Gücü çoxdan tükənibdir işaran boz günəşin.

Titrədir həm də külək laləni, sünbül- süsəni,

Dalayır əllərimi sarmaşıqların güləşi…

Qarağaclar itirir sərvboylu qamətini,

Dağın dumanı tutur indidən tədarükünü.

Hava çiskinləyir.. Haqq göndərəcək nemətini,

Günün ömrü qısalır, gecələr çəkir yükünü.

Nə qədər solsa da rəngi, barı vardır payızın,

Bərəkət yağdıracaq qış… Təki yer, göy yaşasın.

Doyum olmaz dadına bir ömür də güllü yazın,

Tanrım, davamını göndər həyatın, qoy yaşasın.

20.10.2021

***

Heç təsəvvür etmədiyin bir yerdəsən…

Yaşanırsan misra-misra,

nəfəslənirsən sətir-sətir.

Bəzən sitəmimə,

bəzən əfvimə, bəzən sevgimə tuş gəlirsən…

Düzünü deyim ki,

hamısının haqqını verirsən – nuş gəlirsən…

Lap üzaqdan izlənirsən…

Payızın ətəyindən tökülən çiçəkləri toplayarkən,

Aylara, həftələrə sığacaq “sevgi”lərin

alnından öpərkən izlənirsən…

Ya da qaranlıqdan aydınlığa hamilə gecələrdən

yuxusuz çıxan vəfalı sevgili kimi…

Gizlənirsən qırıq qanadlarınla göz yaşımın nidasında,

Közlənirsən kəpənəklər adasında…

Bil ki, qəlbimdəki bu küskünlük tərk etmir məni..

Sadəcə gözlərindəki həyat eşqinə

bağışlayıram səni…

* * *

Bir ömür könlümün pərvanəsini,

O şamın başına döndərəm gərək.

Gözümün yaşıyla hər səhər-axşam,

Təşnə ürəyimi söndürəm gərək.

Sonadək beləcə susub, ah udam,

Qəlbimi atəşə, oda oxudam,

Nə ki duyğular var suya axıdam,

Nə ki hisslərim var, donduram gərək.

Tab edə bilmərəm tənə, qınağa,

Nələrdən keçərək gəldim bu çağa.

Bu bəxti götürüb atam ocağa,

Külünü başıma əndərəm gərək.

Dərdimi salmayam dilə-ağıza,

Sarılam üzümə gülən payıza,

Hönkürüb ağlayam bir ağ kağıza,

Allaha bir məktub göndərəm gərək. 

14.10.2021

Azərbaycan əsgərinə

Buludlara ucalan,

Dağın anlamı sənsən.

Elə zirvədəsən ki,

Çağın anlamı sənsən.

İnsanlıq varın – əmək,

Haqqındır barın yemək.

Borcumdur daim demək –

Bağın anlamı sənsən.

Şanın bəzər dilləri,

Oldun andının əri.

Aramızda ən diri

Sağın anlamı sənsən.

Gün yox günümüz təki,

Nurdur gözümüzdəki.

Bugün üzümüzdəki

Ağın anlamı sənsən.

11.10.2021

Və bir gün adamın əlləri

qadının qırmızı donunun

qanına bulaşdı…

Göz yaşları

çiçəklərin açdığı yerdə,

hər sabah

kitab oxuyan adama bənzədi.

Gözləri şişkindi.

Bir udum hava kimi

ətirləndiyi

güllərə borcun ödəmək istəyəndə,

əlləri yadına düşmüşdü.

Qadını

qırmızı donunun içindən

çəkib çıxartmışdı adam.

Qadın yenə də

ölümünə gülümsünmüşdü.

Bir qadının ölümü

bir adamın əlində qan kimi qalacaqdı…

Əlləri qanlı adamlar

qırmızı donlu qadınlara

aşiq olmadan ölməli…

* * *

Yarpaqlar ağacdan boşanma dövrünü yaşayır,

Ağaclar aliment vermir yenə.

Aliment bir quş yuvası, budaqlardan qopmur.

Yuvalara küləklər dolur,

Yağışlar balalayır.

Yarpaqları hamilə etdiyini unudub ağaclar,

Ağaclar yazda yeni yarpaqlar əzizləyəcək,

bəsləyəcək, böyüdəcək.

Yarpaqlar meyvələrini də itirir,

körpələrini də, kölgələrini də…

Aldanıb yeni küləklərə başqa dünyalara gedir.

Ağaclar aliment verməyəcək,

məhkəmələr bir süpürgəçi kimi

süpürəcək bütün xəyalları.

Yarpaqlar boşanacaq hər sonbahar…

Hər yarpağın bir ağac sevdası bitəcək…

Nə yaxşı ki, böyük şəhərlər var,

Adam adamı itirə bilir.

Adamın yarpaqları

adamının ağaclarından

boşanmağı öyrənsə, keşkə…

.

Keşkə məzarda da pəncərə olsa,

Ordan bu dünyaya boylana bilsəm.

Dünyanın qapısın açırmış kimi,

Döyüb pəncərəni dünyaya gəlsəm.

Bir quş dimdikləsə şüşələrini,

Bu peşman ürəyim bəlkə kiriyə.

Arada yaylıqla silsəm tərini,

Arada boylansam üzü bəriyə.

Belə bir məzarda ölsəm, kaş elə,

Boylana-boylana qalsam, kaş elə.

Bitməyən yazıma boylana bilsəm,

Oğluma, qızıma boylana bilsəm…

Hörümçək bağ qursa bircə naharlıq,

Mən də ona baxıb doysam dünyadan.

Amma söz-söhbətdən doymamış kimi,

Nə səs-səmir gəlsə duysam dünyadan.

Mənlə tənhalığın bölən adamlar,

Həmin pəncərəmin önünə gəlsə.

Dünya həsrətindən ölən adamlar,

Orda ətrafıma toplaşa bilsə…

Bir-birin görmədən, növbə etsələr,

Nə mən inciyərəm, nə onlar küsər.

Mənim pəncərəmə tövbə etsələr,

Burda gecələrin ağrısı kəsər.

Bir körpə var idi Kəpənəkçidə,
Sevgisi dumduru bir bulağıydı.
Hələ qayğılarla yüklənməmişdi,
Hələ qayğılardan çox uzağıydı.

Məhəbbət dərində, istək dərində,
Hərə öz işində, dərdi-sərində.
Nənələr, babalar həndəvərində,
Bir evin gözündə şam çırağıydı.

Hələ içəridən yeyilməmişdi,
Köntöy baxışlarla döyülməmişdi.
Hələ yetimliyə əyilməmişdi,
Ana gümrahıydı, ata sağıydı.

Elə bil dünəndi çəndə itdiyi,
Gözə görünmədi vaxtın ötdüyü.
Görüb götürdüyü, gəlib getdiyi,
Qışda aranıydı, yayda dağıydı.

Yamyaşıl çəmənlər nəşəsi idi,
Bulaqlar aynası, şüşəsi idi.
Hər səhər gül dərmək peşəsi idi,
Güllər qucağında bir qucağıydı.

Çox zaman gecələr çöldə yatardı,
Şehə bələnərdi, suya batardı.
Tonqal qalayardı, ocaq çatardı,
Özü də bir parça od-ocağıydı.

Çiçəyə baxardı, çiçəklənərdi,
Göyçəyə baxardı, göyçəklənərdi.
Mamırlı daşlara dirsəklənərdi,
Üst-başı həmişə toz-torpağıydı.

O günlər əlindən tutası deyil,
Əli o günlərə çatası deyil.
Onda dörd övladın atası deyil,
Zəlimxan utancaq bir uşağıydı.

Üzdən ağladığım yadıma gəlmir,
Ağlasam, göz yaşım ürəkdən gəlib.
Sevgim də, sözüm də, məhəbbətim də,
Nə varsa beşikdən, bələkdən gəlib.

Gah sola boylandım, gah da ki, sağa,
Yeridim başıma qar yağa-yağa.
Qalxa bilmişəmsə uca bir dağa,
Bu, təmiz arzudan, diləkdən gəlib.

Varlığım titrəyər, ürəyim əsər,
Qəmli söz qəlbimi doğrayar, kəsər.
Qəriblər dilində saldığım əsər,
Durnanın saldığı lələkdən gəlib.

Ancaq özümündü itən sözlərim,
Haqqındı göyərib bitən sözlərim.
Yerin qulağına çatan sözlərim,
Göyün üzündəki lələkdən gəlib.

Sazla havalıyam, sözlə diriyəm,
Sevəndə bildim ki, eşqin piriyəm.
Xəstə Qasımların mən də biriyəm,
Mənə bu xəstəlik fələkdən gəlib.

Açın mənim qəlbimi, oxuyun kitab kimi,
Orda ilham adında cilvəli bir pəri var.
Təkcə nazlanmaq deyil onun işi, peşəsi,
Qayğıların içində min bir dərdi-səri var.

Duyğuların, hisslərin gah zilidi, gah pəsi,
Çeşmələrin, çayların, bülbüllərin səsidi.
İlham nə yaradırsa, Tanrı hədiyyəsidir,
Qələm adlı qızılı, dəftər adlı zəri var.

Buluddan sıyrılan Ay, haqdan yanan şam mənə,
Yuxusuz gecələrim ləzzət mənə, tam mənə.
Mən ona can verməsəm, can verməz ilham mənə,
Orda əlin qabarı, orda alnın təri var.

Söz qalxar qatar-qatar, söz gələr dəstə-dəstə,
Hər qatarın ruhunda təzə səs, təzə bəstə.
İlahi sovqatında, Allah verən nəfəsdə,
Yerlərin ağırlığı, göylərin ləngəri var.

Boylan, başın üstə yüksəkliyə bax, insan,
Əllərin çatmasa da, o uzaq səninkidir.
Yeridiyin yerləri yerişinlə möhürlə,
Ayağın altındakı bu torpaq səninkidir.

Doğan Günəş, yağan qar qismətədi, baxtadı,
Ömrün, günün yolunda gah bürkü, gah şaxtadı.
Beşiyində ağacdı, tabutunda taxtadı,
Bu palıd səninkidir, o qovaq səninkidir.

Bir alın yazısı var hər kəsdə, hər adamda,
Ölməz bir kimsə yoxdur, ömür bişmişdə, xamda.
İstər sarayda yaşa, istər daxmada, damda,
Axırda məzar adlı dar otaq səninkidir.