GÜLNARƏ SADİQ
Tanrının ən böyük uğuru onun yaratdığı İNSANdır. Insan
ən böyük uğuru isə yazdığı kitabdır, kitabdakı həyatlardır. Hər
kəs öz həyatını yaşayır, hər kəs özünü yaşayır – amma yazılmış
əsərlər bizi yaşayırlar. Güldürərək, ağladaraq. Bu arada,
ağlamağın da öz gözəlliyi var – demək, sən varsan ki, ağlamağı
da bacarırsan. Varlıq elə biz özümüzük. Yaradanı görmək üçün
sadəcə özünə baxmalısan. Biz, hər saniyə başlayanda doğuluruq,
hər saniyə bitəndə isə ölürük.
116
AĞ
(Qara dünyanın Ağ sakinləri)
Zərif simlər üzərində qurulub dünya, hən sınacaq,
zərbələrə davamsız, ümidsizcə… Bu qədər zərif və zəif dünyada
güclü olmaq çox çətindir. Bəlkə də tam əksinə, bu dünyanı
ayaqda saxlayan bizim gücümüzdür…
Ən böyük dayaq isə sahiblənmək, mənimsəməkdir. Tək
olmaq, tək olaraq yaşamaq, yaşam səccadəmizi qibləyə
uzadaraq ölüm gözləməyə bərabərdir.
Bu dünya o qədər günahsız günahlarla yüklənibdir ki,
qorxuram ki, nə vaxtsa bir gün, hardasa zərif simlər tab
gətirməyə və sınıb tökülə. Bax bu zaman əsl qiyamət qopacaq.
Məhz həmin gün atalar balalardan qaçacaq, balalar atalardan
üz çevirəcək. Analar bətnindəki “yük”ündən qurtulacaq. Məhz
dünyanın zərif simləri sınıb dağılan gün…
***
-Sara xala, ay Sara xala, aç qapını.
Gecə saat üç olardı. Saranın qapısını az qala sındırılacaqdı. Sara yarı yuxulu tələsik qapını açdı. Taxta darvazanın
cəftəsini çəkən kimi Emin özünü həyətə saldı. Tir – tir əsirdi.
Üstü başı palçıq içində idi.
-Ay bala, nə olub yenə? Bu nə haldır?
-Sara xala, kömək elə mənə…
Emin sözünü tamamlaya bilmədi, gücsüz düşüb elə
həyətin ortasındaca huşunu itirdi.
-Ay Allah, ay Emin, Sara sənə qurban, nolar aç gözünü
mənim balam.
Sara ah-nalə edə–edə Emini evə qədər bir təhər apardı.
Həyət elə də böyük deyildi, evə qədər cəmi üç ya dörd metr
məsafə vardı. Kiçik kasıb evində Sara tələsik sobaya odun atdı,
elə sobanın üstündəcə çay qızdırdı. Günortadan bişirdiyi
dolmadan da isitdi. Emin yarı huşsuz titrəyirdi. Acidi, gücsüz
idi. Üstəlik bir də yaralı olduğunu görən kimi Sara yazıq dəliyə
döndü. Tez köynəyini çıxardı. Çiynində, bir də qarnında bıçaq
Antologiya
117
yaraları vardı, amma yarası dərin deyildi. Uşaqlıqdan qan
azlığından əziyyət çəkirdi Emin ona görə də azacıq qan itirən
kimi halsız düşürdü. Üst başından da bəlli idi ki, kimləsə
əməllicə dava edib. Bir az çay-çörək yedikdən sonra özünə
gəldi. Sara onun yaralarını təmizlədi, əyninə də təzə köynək
geyindirdi. Bütün gecəni Eminin başı üstündə keşik çəkdi.
-Eh mənim bəxtsizim, nə etsəm də səni qoruya bilmədim,
bilmirəm də. Əvvəl axır öz-özünü məhv edəcən.
Səhər Emin özünə gəldi, rəngi xeyli düzəlmişdi. Yaraları
da bir az yaxşı idi. Sara qəşəng süfrə açdı, Eminin xoşladığı nə
varsa düzdü süfrəyə. Soyutma yumurtadan tutmuş, yağ, bal,
pendirə kimi. Emin bəlkə də həftələrdi, ya da bəlkə də elə
sonuncu dəfə elə Sara xalasının süfrəsində rahat yemək yeyə
bilmişdi. Nəfsindən çox vücudu doyana qədər yedi. Rəngi bir az
da düzəldi.
-Ay bala, yenə kimlə dalaşmısan? Allah qorusun bu
yaralar dərin olsaydı nə olardı? Heçmi canına yazığın gəlmir?
-Elə belə şeydi, sən narahat olma.
-Necə narahat olmayım? Bu neçənci dəfədir bu halda
gəlirsən üstümə?
-Səndən başqa qapısını döyəcək kimsəm yoxdu. Onlar
məni buraxanda təkcə sən mənim əlimdən tutdun.
-Bala, keçmişlə yaşama qurban sənə, oldu bitdi, gül kimi
oğlansan gəl səni evləndiək. Öz ocağın olsun.
-Sara xala, bu mümkün deyil bilirsən.
-Dünyada mümkün olmayan heç nə yoxdu. Yaxşı bir
həkim də tapmışam, nolar mən deyənə qulaq ver.
-İstəmirəm…
-Emin…
-Sara xala, bir də bu söhbəti açsan gəlməyəcəm bu evə.
Emin qalxıb getmək istədi, lakin, ayağa qalxan kimi başı
hərləndi, zəif bədəni onu saxlamadı, yıxıldı…
-Ay bala, ay oğul, hara gedirsən? Az qala yıxılmışdın.
Allah qorusun, başını falan harasa vurarsan, evim yıxılar…
Onların yəni Saranın Eminlə tanışlığı iyirmi altı il əvvələ
gedib çıxır. O vaxtlar Sara gənc idi, yeni işə düzəlmişdi.
118
Körpələr evində baxıcı işləyirdi. Körpələrlə işləmək ona sadəcə
zövq verirdi. Saranın da arzuları var idi. Ən böyük arzusu isə
dünyalar qədər çox sevdiyi ərinə bir körpə bəxş etmək idi…
Bir gün təxminən onun yaşlarında bir qadın qucağında yeni
doğulmuş bir körpə ilə onun işlədiyi müəssisəyə gəldi. Müdirlə
görüşdü, imtina sənədini imzalayıb uşağı elə ordaca buraxıb
getdi. Uşaq tamam kimsəsiz idi. Çox zəif, bapbalaca bir uşaq idi.
Adam qucağına almağa belə qorxardı ki, harasısa bu saat
sınacaq. Müdir Saranı yanına çağırdı:
-Sara, yenə eyni tarixçə. Bunun anası öz nəfsinə qurban
verir uşağı.
-Tamam imtina etdi?
-Bəli, qeyri-qanuni doğulmuş uşaqdı. Anası başqasına
nişanlı, atası başqası ilə evli. Onların ailələrindən hər kəs bu
uşağın varlığından xəbərsizdir. Həm də, üstəlik gör necə zəifdi.
Allah bilir, bu sağlam böyüyə biləcəkmi? Gör necə çətin nəfəs
alır?
-Həkimə xəbər vermisiz?
-Hə, bir azdan gələcək. Anası tədbirli davranıb, uşağın
sağlamlıq kağızı belə var. Ciddi bir xəstəliyi yoxdu, lakin çəkisi
və boyu normadan çox azdı. Dediyinə görə hamiləliyi boyu
dəfələrlə onu düşürmək üçün dərmanlar qəbul edib, ağır yük
qaldırıb. Bu da üzünə dayanıb, yaşamağı bacarıb.
-Amma, necə də məsum siması var. Axı bu körpənin nə
günahı var?
-İndi bu günahsızdı. Amma, böyüyəndə necə olacaq bəlli
deyil. Onun varlığı ana üçün də ata üçün də bir utancdı. Bir
şəhvətin utancı.
-Mən onun qayğısına qalaram. Bəs adı nədir?
-Anası ad qoyma zəhmətini belə çəkməyib.
-Dəhşət.
-Adını sən qoy.
Müdir Saranın həssas yerini bilirdi–bala həsrəti. O, altı il
idi ki, evli idi…
-Emin… Emin olsun o zaman.
-Olsun Sara, olsun.
Antologiya
119
O gün, bu gün Sara Eminə, Eminsə Saraya bağlandı.
Evləndikdən bu yana ilk dəfə idi ki, ərinin hərbiçi olduğuna
sevinirdi. Çünki, həmin günlər o, Eminlə qalırdı. Bəzən icazə
alıb Emini evinə belə gətirirdi. Zaman Saranı Eminə daha çox
bağlayırdı.
Hətta Sara Emini övladlıq belə götürmək istədi. Lakin
qaynanası buna mane oldu.
-Kimdən əmələ gəlib xəbərimiz yoxdu. Beləsini balama
arxa edə bilmərəm. Ya özün uşaq doğ, ya da boşan çıx oğlumun
həyatından.
Qaynanasının şərtinə əməl edən Sara qısa müddət sonra
ərindən boşandı. Bütün ömrünü işinə, uşaq evindəki
“balalarına”, bir də Eminə həsr elədi. Sonralar da nə qədər
çalışsa da Emini övladlığa götürə bilmədi.
Uşaq evinin daimi sakini Emin, məktəb yaşına çatdı.
Dərslərinə böyük həvəslə başladı. Qeyri adi savadı, qabiliyyəti
ilə Emin az bir zamanda bütün məktəbə səs saldı. Üstəlik
mükəmməl natiqlik qabiliyyəti olduğu üçün demək olar ki, həm
məktəbin, həm də Uşaq evinin bütün tədbirlərinin aparıcısı
oldu. Sara ona çoxlu kitablar alır, onun təhsilinə xüsusi diqqət
yetirirdi. Amma, Emin də nə qədər üzə vurmasa da qəlbinin
dərinliyində nədən burda yaşadığı sualına cavab axtaranlardan
idi. Cavabsız suallar onun ruhunu qəfəsləyirdi. Arada uşaqların
tənəli sözləri onu dəliyə döndərirdi.
Səkkizinci sinifdə oxuyanda sinif yoldaşı olan Ləman adlı
bir qıza sevgi məktubu yazmışdı. Cavabında isə qızın anası
məktəbə gəlmiş, elə tənəffüs zamanı korridordaca ona yaxşıca
bir sillə çəkmişdi:
-Bilməmişdim, qızım ortalıqda qalıb. Haranın yetimçəsi
gəlib qızıma eşq elan edir. Ay yazıq, sən kimsən axı, həə,
kimsən? Allah bilir hansı kişinin evini yıxıb anan. Səni doğub
ondan ki, sonra da gətirib tullayıb.
Emin üçün bu sözlər onun vurduğu sillədən daha çox
ağrıdıcı oldu. Müəllimələr gəlib qadını sakitləşdirsələr də artıq
Eminə dəyən dəymişdi. Həmin gündən sonra Emin başqa bir
Emin oldu. Həmin gün ilk dəfə Emin Uşaq evindən qaçdı…
120
Iki ay bütün şəhər polisi Emini axtardı. Elə Sara da… O, bu
iki ayı arıqlayıb çöpə dönmüşdü. Eminsiz keçən hər gün onun
ümidini bir az da üzürdü. Iki ay sonra Emindən xəbər çıxdı. Sən
demə Emin bu iki ayı kor-koranə küçəbəküçə düşüb anasını
axtarırmış. Şəhərkənarı kəndlərə qədər gedib çıxıbmış. Iki ay
sonra Emini Uşaq evinə geri gətirdilər.
Dərsləri ciddi şəkildə zəiflədi. Artıq kitablara yaxın
durmurdu. Bütün günü işçilərin hamısı Emini güdməklə
məşğul idilər. Çünki o, ilk fürsətdə yenə qaçacaqdı və qaçdı da.
Bu dəfə bir həftə sonra tapıldı. Küçədə, parkda gecələyirmiş.
Bir ildə Emin düz altı dəfə qaçmağı bacardı.
Və Emin ilk “cinayəti”ni törətdi. 15 yaşlı Emin oğurluq
etdi. Iki gün küçələrdə ac qaldıqdan sonra çörək sexindən
yarım çörək oğurladı. Ac və yuxusuz olduğu üçün qaça bilmədi
və həbs olundu. Bir çörəyin cəzası il yarım oldu. Məhkəmə ona
il yarımlıq həbs cəzası kəsdi.
Sara bu günlərdə də Emini tək buraxmadı. Hər həftə
yanına gəldi. Hətta Emin ona söz vermişdi ki, həbsdən çıxan
kimi artıq onunla yaşayacaq. Ana bala olacaqlar. Amma,
həbsxana həyatı Eminə öz sözünü dedi. Həbsdən çıxanda artıq
nakotikin dadına baxmışdı, gözünün qabağında baş verənlər,
döyülüb söyülən kişilər, qumarbazlar, qatillərlə bir yerdə
həbsdə yaşamaq Emini “qara dünyaya” yuvarladı.
Aydınlıqdan zülmətə yuvarlanan Emin qara dünyanın ağ
sakini oldu. Əvvəl küçə oğrusu kimi başladı, daha sonra isə iri
miqyaslı oğurluqlar dalınca düşdü. Daha sonra isə narkotik
alverçisi oldu.
Bu zaman ərzində Sara artıq yaşlaşmışdı. Uşaqlara baxa
bilmirdi. Buna görə də işdən çıxdı. Eminin nə işlər gördüyünü
tam bilməsə də qaranlıq işlər olduğunu hiss edirdi. Onu nə
qədər yayındırmağa çalışsa da, nafilə…
Hələ məktəb illərində Emin hər zaman atılmış uşaq
olduğunu gizlədirdi. Oxuduğu kitablar ona əsl ata-ana necə
olmalıdı onu öyrənmişdi. Saf uşaqlıq illərində hər il Yeni il
bayramında Şaxta babaya kiçik bir məktub yazırdı: “Şaxta baba,
mənə ana hədiyyəsi gətir.”
Antologiya
121
Novruz bayramında da elə hey qapı pusardı. Vay o kəsin
halına ki, kimsə nəs bəd bir söz danışa, Emin dərhal onunla
davaya başlayardı…
-Sara xala, anam məni niyə atıb?
Bu sualı Saraya verəndə o, 5-ci sinifdə oxuyurdu.
“Səfillər”əsərinin Sara ona hədiyyə etmişdi. Ixtisarla uşaqların
başa düşəcəyi bir dildə kiçik hekayələrə bölünmüş əsərdəki
Kozettanın yaşadıqları bir neçə ay Emini düşündürmüşdü.
Bəlkə onun da anası ölüb? Ona görə heç kim ona heç bir
açıqlama vermir… Amma, heç nəyə baxmayaraq Emin özünün
yaşamadığı bir keçmişindən utanırdı. Həqiqəti bilənlər isə
Emindən uzaq durmağa çalışırdılar. Məktəbdə çox uşaqlar
ondan uzaq gəzərdi, bəzilərinin valideyinləri ümumiyyətcə
onunla danışmağa belə icazə verməzdi.
Hətta həbsdə belə kimsə Eminin atılmış uşaq olduğunu
bilən kimi anasını təhqir edirdi. “Yalnız əxlaqsız bir qadın
balasını atar” deyirdilər. Nəticədə, Emin bir neçə gününü
işgəncə kameralarında keçirməli olurdu.
Ikinci həbsdən çıxan kimi ilk anasının axtarmaq oldu.
Artıq pensiyada olan keçmiş müdirəni tapdı. Qoca qadın son
dəfə yaxşı nəsə etmək istədi. O, anasının kimliyini Eminə dedi…
****
Müdirə ilə görüşdən iki saat sonra Emin artıq avtobusda
idi. Anasının görüşünə gedirdi. Beynində min cür görüş səhnəsi
uydururdu. Bəzən qəzəblənir, ona ürəyindəki bütün nifrətini
püsgürəcəyinə and içirdi. Bir neçə dəqiqə sonra isə qeyriixtiyari anasının onu necə qucaqlayacağını, ondan bütün bu
illər üçün üzr istəyəcəyini düşündü. Bunları düşünərkən
Eminin üzünə zəif bir təbəssüm çökür, amma, bu təbəssüm tez
də yol olurdu…
-Sizin adınız İradədir?
O, artıq ana babasının qapısında idi. Qapını açan isə onun
xalası İlhamə oldu.
-Yox siz kimsiz?
-Mən Emin, İradənin oğluyam.
Bu eşidən kimi evdən kimsə Eminin üstünə şuğudu.
122
-Rədd ol burdan, küçük! Bizim elə bir nəvəmiz yoxdu.
-Mənə İradənin yerini deyin. Ən azı bu iyirmi ilin
hesabını verməlidir mənə.
-Sənə dedim axı ki, bizim sən adlı nəvəmiz yoxdu.
Emin çığır-bağır salan kişinin onun babası olduğunu başa
düşdü. Kişi başladı Eminə söyməyə, təhqir etməyə. Emin bir
müddət sussa da sonunda özünü cilovlaya bilmədi. Kişinin
yaxasından yapışıb onu həyətə saldı. İlhamə də onların ardınca
içəri girdi. Emin evə girən kimi cibindəki tapancanı çıxarıb
stolun üstünə qoydu. Qara dünyanın gənc sakini artıq sözünü
bu cür demək qərarına gəldi. Evdəkiləri məcbur etdi ki, anasına
zəng edib onu evə çağırsınlar.
Yarım saat çəkməmişdi ki, İradə artıq atası evində idi.
Emin anasını görən kimi qəlbinin dərinliyindəki ana nəfəsinə
həsrət uşaqlıq saflığı onun ruhunu bürüdü. Iki dəfə anasına
yaxınlaşmaq istəyəndə anası… Iradə oğluna nəinki sarılmaq,
heç əlini belə tutmadı. Baxışlarından soyuqluq yağırdı. Emin
üçün bu ölüm demək idi.
-Sən kimsən mən bilmirəm, mənim ailəm də var oğlum
da var, sən mənə lazım deyilsən.
-Mən illərdir ki, səni görmək istəmişəm.
-Mənsə illər öncə səni görməmək üçün aparıb vermişəm
o dağılmışa.
-Sən niyə belə qəddarsan?
-Sənin varlğın belə utancdır mənim üçün, indi isə rədd ol
get burdan, buraları, bu evi, bu kəndi unut. Rədd ol, dedim
sənə!
Emin evdən necə çıxdığını, nə vaxt avtobusa minib necə
geri döndüyünü xatırlamır. Gecə saat üçü keçirdi, lakin Emin
hələ də ruh kimi qaranlıq küçələrin arasında gəzirdi.
-Sən kimsən? Buralarda nə işin var?
Kimsə arxadan onu səslədi. Beş-altı nəfər olardılar. Hər
şey aydın idi – Emin, gecə keçilməsi lazım olmayan küçədən
keçmişdi. Kənddən gələndə beyni tutqun küçələrdə
sərsəmləyirdi.
-Ə, sənnənəm eee, de görüm burda nə işin var?
Antologiya
123
Emin susur, gözləri parıldayırdı. Bütün hissiyyatı iflas
etmiş vəziyyətdə idi. Qaçmaq, uzaqlaşmaq əvəzinə ayaq
saxladı, geri çevrilib ona səslənənlərə baxdı. Acı–acı gülümsədi.
Onun bu hərəkəti kifayət etdi ki, həmin oğlanların hamısı
birdən cumdu Eminin üstünə. Təpik, yumruqların sayını itirdi.
Emin müqavimət göstərmək bir yana, heç səsini belə
çıxarmırdı. Sanki onların təpiklərinin vasitəsi ilə canındakı
əzabları dindirmək istəyirdi. Qarnında, kürəyinə dəyən təpiklər
ona ləzzət edirdi desək azdır bəlkə də. Sonra sifətində nəyinsə
partladığını hiss etdi. Deyəsən ya təpik, ya da nəsə küt alətlə
vurdular üzündən. Burnu qırıldı, gözünün altının dərisi cırıldı.
Sifətini qan apardı. Bir ara necə oldusa qulağına bir səs gəldi:
-“Fahişənin balası, küçük.”
Bu sözlər Eminə bəs idi ki, dəliyə dönsün və… Bu dəfə
məhkəmə Eminə üç illik həbs cəzası kəsdi – Qəsdən zərər
vermə maddəsi ilə. Gecə davasında ağır yaralanan gənc ondan
şikayətçi olmuşdu. Beləliklə Eminin üçüncü həbs həyatı
başladı.
****
-Oğul, Sara sənə qurban, bu qədər yaşadıqların bəsdir.
Özünə belə zülm eləmə. Heçmi sənin gözündə dəyərim yoxdu?
Bir az özünə gələn Emin körpə saflığı ilə Saraya sarıldı,
hıçqırığını gizlətsə də o, ağlayırdı.
-Sara xala, bircə sən məni buraxmadın bu illər uzunu. Nə
etdimsə bağışladın. Sənin haqqını ödəmək mümkünsüzdür.
Sara Eminin yumşalmasından istifadə edib söhbəti uzatmaq
istədi.
-Sənə bir toy edəcəm ki, gəl görəsən.
-Sara xala, səncə mən düzələ bilərəmmi, çıxa bilərəmmi
bu bataqlıqdan?
-Çıxacaqsan mənim balam. Biz, ana-bala əl-ələ verib çıxacağıq.
Emin bir neçə gün qaldı Sara gildə. Yaraları demək olar
ki, sağalmışdı. Isti yemək yeyəndən, rahat yorğan-döşəkdə
yatandan rəngi də düzəlmişdi, üzü də gülürdü. Emin də sakitik
124
istəyirdi. Onu atan ananın, atanın acığına yaxşı kişi olmalı idi.
Mükəmməl ata olmalı idi. Lakin… dünya lakinlərlə doludur.
-Sara xala, mən gedirəm.
-Ay bala, hara gedirsən yenə? Yenə məni tək qoyacan?
-Yox, gedirəm kirayədə qaldığım evin açarını təslim edib,
bir iki pal-paltarımı da yığım gəlim… Artıq ayrılıq yoxdu Sara
xanım. Ölənə qədər səninləyəm. Əlimdən bezsən də getdi
yoxdu daha. Evlənəcəm, bax bu evi cıppılı uşaqlarla dolduracam.
Emin sözü zarafata salıb qapıya tərəf gedirdi ki, birdən
geri döndü, stolun üstündən Saranın bişirdiyi piroqdan bir
dilim ağzına alıb qapını açdı. Çıxmazdan əvvəl başını içəri salıb,
Saraya baxıb dilləndi:
-Sara xala, olar sənə ana deyim?
Saranın gözlərini sevinc yaşları bəzədi. “ana”, ona “ana”
deyəcəkdi, üstəlik də Emin artıq onunla yaşayacaqdı. Evdən
ailə sədası gələcək, körpələr bəzəyəcəkdi evi…
-Bilirsən? Mən bunu heç kimə deməmişəm. Sən, hər
zaman mənimlə oldun. Sən, elə mənim axtardığım anamsan.
ANAM.
Sara cavab verə bilmədi. Emini bağrına basdı. Kövrəldiyini ondan gizlətdi. Emin də nədənsə kövrəldi.
-Ana, mən uzağı axşama evdəyəm. Mənə qəşəng bir
xəngəl bişirərsən? Bilirsən, ürəyimə necə düşüb?
Emini yola salan kimi, Saranın yaşlı vücuduna parlaqlıq
gəldi. Evi, həyət – bacanı tər – təmiz elədi. Emin üçün qurutlu
xəngəlin hazırlığını gördü. Hələ bir ara vaxt edib mağazaya da
qaçdı, Emin üçün xüsusi hamam dəsti, təzə dəsmal, corab,
köynəklər aldı onunçün. Keçmişi ona xatırladacaq heç nə olsun
istəmirdi. Öz-özünə planlaşdırdı ki, sabah da onu mağazaya
aparsın bütün əyin-başını dəyişsin.
Emin Saranın evindən ayrılanda tam fərqli idi. Bir az
piyada getdikdən sonra dayanacaqda dayandı-cibindəki bıçağı
çıxarıb zibil qutusuna atdı. Üstəli siqaretini, hətta gizli
cibindəki balaca kağıza bükülü tabletlərini (narkotikini) də atdı
Antologiya
125
zibilə. Yolun kənarına keçdi. Qarşısında kiçik bir park kimi bir
yer var idi. Başını qaldırıb səmaya baxdı. Gülümsədi:
-Allahım, ana demək necə də gözəl bir duyğu imiş… eh,
bunu Sara bacardı. Ana olmağı… Sən ey, məni doğan, məni atan
qadın məni istəmirsən, heç istəmə də. Get evindəkiləri böyüt.
Sən qocalanda onlar səni atanda mən Saramın ayağını suya
qoyub onu gözümün üstündə saxlayacam. Evlənəcəm, müalicə
olacam, o zəhrimarı da atacam. Sizin acığınıza düz beş uşağım
olacaq. Qızlarım, oğlanlarım… Mən sizsiz belə xoşbəxt olmağı
bacaracam…
Kəndə necə, nə vaxt getdiyini tam olaraq xatırlamadı.
Onu gözləyən yeni, tərtəmiz həyatda Emin keçmişi ilə
vidalaşmaq istəyirdi. “Ana”sına içindəkiləri hayqıraraq deyib
kənddən çıxdı. Özünü çox yüngül hiss edirdi. Ruhuna bir
sakitlik çökmüşdü. Əmin idi, dəyişəcək, qara dünyasına əlvida
deyib ağappaq bir səhifə açacaq.
Bəzən araya çökən səssizlik insanı dəli bir qorxuya salır.
Elə bir qorxu ki, ürəyinin döyüntüsündən qulaqların batır. Bir
hənirti, bir nəfəs ya nəsə, nəsə bir şey gəzirsən amma…
Ölümcüldür! Ölümcüldür!
-Ay Sara, yaman əl ayağa düşmüsən. Xeyr ola?
-Ay qonşu, Eminim artıq həmişəlik gəlir yanıma.
-Gözün aydın, Allah sənin zəhmətini əlində qoymadı ay
Sara. O uşağa sən çox əziyyət çəkmisən.
-Onu evlənirəcəm, artıq ayrılıq yoxdur. Bu nəvələrlə
dolacaq.
-İnşallah Sara, inşallah!
Sara sevincindən qanad alıb uçurdu. Axşam onun evində
işıq yanacaqdı. Həyət bacasında ayaq səsləri eşidiləcəkdi…
-Alo, can, gəlirəm ana, yoldayam.
Saranın səbri qalmamışdı ki, yarım saatda bir Eminə
zəng edirdi.
Həmin gün axşam, məhz həmin gün axşam Saranın
qonaqları çox oldu. Bütün qonşuları, Eminin dostları onlara
gəlmişdi. Hətta… hətta polislər də. Saranın can parəsi Emin də…
126
Amma… Sara bu qədər tünlüyə alışmamışdı. Buz kimi yerində
donub qalmışdı. Emini belə gözləmirdi.
…Emin kirayə qaldığı evə getdi. Cəmi bir–iki əşya
götürdü. Divarda çərçivəyə salınmış onun üçün ən əziz olan bir
şəkli də çantasına qoydu. Hara gedərdisə bu şəkil mütləq
onunla birlikdə olardı. Təkliyinin, bütün acılarının çarəsi tək o
şəkil idi. Evdən çıxdı. Bir neçə dostuna dəydi, uşaq kimi
sevincək başlamaq istədiyi həyat haqda onlarla danışdı. Bir iki
nəfərə də olan borcunu aparıb verdi. Həbsxanadakı dostu üçün
də azuqə aparıb təhvil verdi. Yolüstü Sara üçün də hədiyyə
almağı unutmadı. Hədiyyəsini yaxşı bir bağlamaya bağlatdırıb
yola düzəldi. Piyada keçidinin qarşısında dayanarkən kiminsə
onu izlədiyini hiss etdi, lakin geriyə çevrilməyə imkan
tapmamışdı ki, sağ böyrünə nəyinsə sancıldığını hiss etdi. Bir
neçə saniyə sonra huşsuz halda yerə sərildi. Əlində bərk-bərk
tutduğu çərçivəni və hədiyyəni köksünə sıxmışdı. Bu, onun
Saraya oğul hədiyyəsi idi…
…Olanları Sara dərk edə bilmirdi. Qapıdan girən hər
kəsdən Emin soruşurdu. Saranı sakitləşdirəcək kimsəsi yox idi.
Sara Emini axtarırdı…
Polis nəfərləri gəldi. Qatil tutulmuşdu, öz etirafında
anama iftira atdı, mən də intiqam aldım demişdi. Eminin qatili
onun ögey qardaşı idi. O, anası ilə Eminin söhbətini eşidib,
anası da ailəsi dağılmasın, əri onu boşamasın, adına söz
gəlməsin deyə həmin gəncin yəni, Eminin ona böhtan atdığını,
ondan külli miqdarda pul tələb etdiyini deyərək oğlunu
inandırmışdı. Anasına inanan oğlan ona böhtan atan “küçə
uşağı”ndan intiqam almaq qərarına gəlir. Evdən bıçaq götürüb
şəhərə, Emini axtarmağa gəlir. Və…
Sara Eminin əlindəki çərçivəni evin divarına asdı.
Həmin şəkildə üç yaşlı Emin və gənc Sara var idi. Sevimli
Sarasının qucağında oturub gələcəyə ümidlə baxırdı…