Şeyit-Xanum Alişova
Ad günü – həyatımın başlanğıc günü,
Parlaq, təntənəli keçməlidir
bu günüm…
Dostlarımdan eşitdim ki,
getmisən hədiyyə almağa,
nə axtarırsan orda?
Anlamıram,
donluq parçamı seçirsən yoxsa?
Nə alsan qəbulum,
nə alsan dəyərlidir mənə.
Lakin
bütün bunlar mənasız.
Əgər sevirsənsə,
bu günü
mənimçün gözəlləşdir, parlat,
rəng qat mənim bu günümə.
Ən gözəl hədiyyə özünsən,
özünü gətir mənə!
Gözlənti
Səssizlik. Gecə. İşıldaquşların parıltısı.
Havanı qırıb tökür nəfəs,
Parçalanır qara gecə, ruhum darmadağın.
Uzaqdan addım səsi gəlir,
uzanır yerdən ulduzlara qədər,
artır səslər, böyüyür, şar kimi şişir get-gedə,
şişdikcə çəkir içinə qarşısına çıxan hər şeyi
Ağacları. Daşı. Quşu.
Atılır, tullanır, burulur
Pilləkənin qara divarlarında
Sanki duyur, işıqlanır pillələr,
əks-səda verir, doldurur gurultu evi
Sən! Bu sənsən!
Qalxacağam qaranlıqdan tufan kimi,
Axacağam qapılara şəlalə tək,
Çəkiləcək qapı,
İtaətkar dalğalar çəkiləcək,
Bosağada isə
durub gecə divar tək.
Dəmirdən. Betondan. Büsbütün.
***
Açılmadı
gül açılmadı
mən kədərlənməyim deyə,
Uçdu
arı uçdu
qorxdu ki, məni sancar,
soldu rənglər,
batdı hər yer rəngsiz qumda.
Bircə işçi arıdır
paslanmış neştəri ilə
bal axtarır uzaqda.