Blog

Her gece sabaha tek
Gelecek söylüyorum
Yıldızlar sönene tek
Rüyama bekliyorum.

Yolumuzun sonu yok
Hasreti, kederi çok
Hayal perdesini çek
Rüyama bekliyorum.

Gelsen gecem gün olar
Haray çeksem ün olar
Belki bir gün çin olar
Rüyama bekliyorum.

Hayalin hep benimle
Ellerin ellerimle
İlk bahar melteminle
Rüyama bekliyorum.

Gerçekler bizden uzak
Yolumuz pusu, tuzak
Uykuda destan yazak
Rüyama bekliyorum.

01.02.2016.

Sayın okurlar bugün sizlere tanıtmak istediğim değerli eğitimci, şair, yazar ve azmin elinden hiçbir şeyin kurtulamayacağını bizlere bir kez daha ispatlayan Sayın Emin Doğan… Son zamanlarda gençler arasında tatlı bir espri dolaşılıyor. Ben de gençlerden esinlenerek “Google’a girin, başarı yazın, karşınıza Emin Doğan çıkar.” diyorum.
Dilerseniz kısaca bir özgeçmişine bakalım:

1964 yılında Adana’nın Ceyhan ilçesinde doğan Emin Doğan aslen Hatay- Altınözü ilçesi Kozkalesi köyündendir.52 yıllık yaşamının 30 yılını Adana ve Ceyhan ilçelerinde geçirmiştir. Emin DOĞAN ilköğrenimini Ceyhan’ın köyleri ve Hatay Altınözü Kozkalesi köyünde, Orta öğrenimini Antakya’da tamamladı. Ankara Gazi Üniversitesi Mesleki Eğitim Fakültesi Çocuk Gelişimi – Okul Öncesi Eğitimi ve Anadolu Üniversitesi İşletme Fakültesi Mezunu. Yüksek Lisansını Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsünde ”Eğitim Programları ve Öğretim” alanında yaptı.
1989 yılında resmi olarak öğretmenliğe başladı. 5 yıl öğretmenlikten sonra 23 yıldır Okul Müdürü olarak Adana’da görev yapan Emin DOĞAN halen Çukurova Anaokulu Müdürü olarak görev yapmaktadır.
Evli ve iki çocuk babası olup oğullarından biri avukat diğeri ise üniversite de eğitimine devam etmektedir. Emin Doğan’ın 2012 yılında ‘’Badem Çiçekleri’’ adlı bir şiir kitabı,2013 yılında ‘’Kırmızı Kız’’ adlı bir öykü kitabı,2014 yılında’’Mutlu Aile=Mutlu Çocuk’’adlı aile eğitimi,2015 yılında ‘’Yeşilim’’adlı bir öykü kitabı yayınlanmış olup, ‘’Okul Öncesi Öğretmen ve Yöneticinin El Kitabı’’ adlı Mesleki bir kitap ile‘’Sofya’da Aşk’’ ve ”Ben Onu Çok Sevdim” adlı roman yazım çalışmaları devam etmektedir.

Sayın Emin Doğan hakkınızda yaptığım araştırma sonucunda edindiğim bilgilerin özetini okurlarımla paylaştım. Bir de size sorsam Emin Doğan’ı nasıl ifade ederdiniz?

Emin DOĞAN, içi dışı bir, duygusal, romantik, sevdiği zaman sevgisini kromozomlarına dek taşıyan, dostları için ölümü bile göze alabilen, işkolik, mükemmeliyetçi, yaptığı her işin hakkını veren, estetik ve kalite seviyesi üst düzeyde olan değişik bir insan. Adana’nın Ceyhan ilçesinde annemin deyimiyle ‘’Ekinler biçilirken’’doğmuşum. Çukurova’nın sıcağını daha çocukluktan itibaren ta iliklerime kadar hissettim. Çapa kazdım, pamuk topladım, limon kestim, inşaat işçiliği yaptım, tuvalet temizledim, dondurma sattım. Yapmadığım iş kalmadı diyebilirim. Hiç bir zaman yaşama karşı isyankâr olmadım hep sevdim ve bardağın dolu tarafından baktım hayata. En zor günlerimde bile pozitif düşünceyi bırakmadım.
Aileniz yani anne- babanız ve kardeşleriniz hakkında bilgi alabilir miyim?
Babam rahmetli bir süre fahri imamlık yapmış sonra köyde çiftçilik ve değişik işlerde çalışmış. Annem ev hanımıdır. 90 yaşında ve halen Hatay Altınözü Kozkalesi köyünde yaşamaktadır. Yedi kardeştik. Bir ablam genç yaşta kanserden rahmetli oldu altı kişi kaldık: üç kız, üç oğlan. Kız kardeşlerim Hatay da ikamet etmektedirler. Ağabeylerimden biri Adana’da diğeri ise İsviçre’de ikamet etmektedir. Ben beş numarayım.

Eğitiminiz üç ili kapsıyor. Adana, Hatay ve Ankara… Hangi ildeki eğitim hayatınız daha zor geçti? Eğitim hayatınız boyunca hangi zorluklarla karşılaştınız?

İlkokul yaşamımın bir kısmı Ceyhan da Orta öğrenimim ise Hatay Antakya’da geçti. Üniversiteyi Ankara’da okudum. Ortaokul ve Liseyi çok zor şartlarda okudum. Ailemiz çok fakirdi. Deyim yerindeyse ben yoksulluğun ta dibinden çıkıp geldim bu günlere. Babam, ağabeyimi okutuyordu beni ise kesinlikle okutmak istemiyordu. İlkokul biter bitmez beni bir mobilyacıya çırak olarak verdi. Bir yıl mobilyacıda çalıştıktan sonra bu kez de mermerci de çalıştım bir yıl yani ortaokula başlayana kadar iki yıl kaybettim. Çok istiyordum okumayı. Ağabeyim babamdan habersiz gizlice yazdırdı beni ortaokula. Rahmetli babam da sesini çıkartmadı tabi.

Antakya da ağabeyimle beraber tek oda 15 metrekarelik evlerde geçti eğitim yaşamımız. Ailem köydeydi biz yaşları 12-15 yaş arasında iki çocuk her şeyimizle baş başa idik. Küçük bir karyola üzerinde ağabeyimle beraber yatardık. Yemeğimizi, bulaşığımızı, çamaşırımızı her işimizi kendimiz yapardık. Annem haftada bir çıkın içerisinde ekmek gönderirdi bize. İçine de tuzlu yoğurt gibi katıklar kordu. Ortaokul ve lise de okurken midem sıcak yemek görmedi pek.

Lise iki de ağabeyim de okulu bitirince ben yalnız kaldım. Şartlar daha da kötü olmuştu benim için. Lise iki de okurken üç gün aç kaldım, küflenmiş ekmekleri yedim. Açlığa daha fazla dayanamadım rahmetli babamın bana pamuk başaklarından topladığım paralarla satın aldığı saati içim sızlayarak bir saatçide sattım. Antakya’da köprübaşında bir lokantaya geçip iki porsiyon kuru fasulye yedim, doymadım. Üçüncüsünü isteyemedim “öküz” derler diye. Ordan çıkıp bir başka lokantada humus yedim yine doymadım. Manavdan bir kilo domates, biber ve ekmek alıp evde tuza batırıp yiyerek karnımı doyurdum. Belki inanmazsınız bana ama ben üniversiteye başlayana dek muz yemedim.

Ankara da Üniversite yaşamı da çok zor geçti benim için. İlk yıl üzerime giyeceğim doğru dürüst bir elbisem de pek yoktu. Rahmetli babam bana yazlık bir takım elbise almış onunla Ankara’nın gri buz gibi ayazına dayanmaya çalışıyordum. Bir gün gençliğin verdiği asilikle babam ve ağabeyime bir mektup yazdım. Onlara bana para göndermiyorlar diye şöyle sitem ettim: ’’Siz benim Ankara’nın gri buz gibi soğuğunda nasıl üşüdüğümü ve aç kaldığımı biliyor musunuz?’’. Ağabeyim de bir süre sonra gönderdiği mektubunda hayatımın en büyük dersini veriyordu bana: ’’Sen de benim sana harçlık göndermek için evlilik yüzüğümü sattığımı biliyor musun?’’

Yıllar böyle geçti benim için ta ki 1989 yılında öğretmenliğe başlayana dek.

Meslek seçiminizi ne zaman yaptınız? Çocuklara henüz ilkokula bile başlamadıkları dönemde “Büyüyünce ne olacaksın?” diye sorarlar. Onlar da “Doktor olacağım.”, “Polis olacağım.”, “ Öğretmen olacağım.” derler. Size bu soru hiç sorulmuş muydu? Sorulduysa ne cevap vermiştiniz?

İlkokulu köylerde okuduğum için ne doktor gördüm, ne mühendis ne de diğer mesleklerden birini… Çocukluğumda beni etkileyen ilkokul öğretmenimdi. O zamanlardan “Öğretmen olacağım.” demiştim. Hani “herkesin bir akıl hocası olmalı.” derler ya benim hayatımda etrafımda beni yönlendiren kimse de olmadı. Meslek seçimini yaparken de tüm öğretmenliklerin kutsal olduğunu düşündüğümden öğretmenliği seçtim.

Öğretmen okullarına giriş sınavında mülakat sorusu şuymuş: “Niçin öğretmen olmak istiyorsunuz? Öğretmen olmak isteğinizi üç nedene bağlayınız?” Öğrencinin cevabı şu olmuş: Haziran, Temmuz, Ağustos… Biliyoruz ki öğretmenlerin tatilleri bu fıkrada abartıldığı kadar çok değil… Öğretmenlik hakkındaki düşünceleriniz nelerdir?

Öğretmenler insan mühendisleridir. Bir toplumun temelini öğretmenler atar. Herkes öğretmen olmamalı. Hiç kimsenin bu milletin çocuklarının geleceğiyle oynamaya hakkı yoktur. Öğretmenlik çocukları sevmeden yapılmayacak bir meslektir. Dünyada hiçbir meslek öğretmenlik kadar kutsal değildir.
Öğretmenlik hayatınız boyunca yaşadığınız ilginç olaylar olmuştur mutlaka… Bizlerle birkaçını paylaşır mısınız?

Benim branşım çocuk gelişimi-okul öncesi olduğundan ilk olarak 1989 yılında Diyarbakır’ın Dicle ilçesine okul öncesi öğretmeni olarak atandım. Bizim branşımızı genelde bayanlar seçer. Adımız da Emin olduğunda İlçe Milli Eğitim Müdürlüğü yanlış yazmışlar bu Emine’dir demişler. Göreve başlamak için İlçe Milli Eğitim Müdürünün karşısına çıktığımda beni şöyle yukarıdan aşağı bir süzüp doğulu şivesiyle ‘’Yav biz karşımıza boylu poslu gözel bir kız bekliyorduk karşımıza sen çıktın’’dedi.1993 yılında Adana’ya tayinim çıktığında da beni yanlışlıkla sınıf öğretmeni olarak Feke’nin bir köyüne vermişlerdi. Kimseye okul öncesi öğretmeni olduğuma inandıramadım. En sonunda diplomamı dilekçeme ekleyerek öyle inandırdım. Milli Eğitim Müdürlüğün yanlışlığı düzelten yazısı da şöyleydi: “İlgilinin okul öncesi öğretmeni olduğunu ispat etmesi üzerine Feke ilçesine yapılan atamasının iptal edilerek Merkez Necatibey Anaokuluna atanmasına…”

Öğrencilerimle ilgili onlarca anı var aslında ama beni çok etkileyen bir anıyı paylaşmak isterim: Bir gün Eylül ayında okullar henüz yeni açılmışken sınıfımda öğrencilerimi tanımaya çalışıyorum. Öğrencilerimin başını okşarken 6 yaşındaki erkek bir öğrencime “Nasılsın?” diyerek başını okşadım. Başladı hüngür hüngür ağlamaya. “Neden ağlıyorsun evladım?” diyorum cevap vermiyor. Acaba ben mi yanlış bir şey yaptım diye kendimi sorguluyorum. Sonunda onu bir kenara çekip özel olarak konuştum. Meğerse anne baba ayrıymış. Çocukta baba sevgisi öylesine bir noktaya gelmiş ki bana”Öğretmenim! Benim başımı kimse okşamadı, babam beni görmeye gelmiyor.”dedi. Gözlerim doldu. O çocuğa bir yıl boyunca öğretmenlik sevgisinin yanında babalık sevgisini de verdim.

Öğretmenlik- Müdürlük yaptığınız süre içinde hangi başarılara imza attınız?

Diyarbakır Dicle de benden başka iki bayan okul öncesi öğretmeni de vardı. İkinci yıl Dicle halkı çocuklarını onlara değil de bana gönderdiler. Yaptığım her işi en iyi şekilde yaptım hep. Daha öğretmenliğimin ikinci yılında Takdirname aldım. Meslek yaşamımda bu zamana kadar 33 ödül aldım(Teşekkür, takdir, aylıkla ödül, başarı belgesi).Adana da temizlik ve hijyenin sembolü olan ‘’Beyaz Bayrak’’ı okuluna ilk olarak aldırtan müdür oldum. Aynı şekilde okulunda çevreci okul çalışmalarını okulunda başlatarak ilk ‘’Yeşil Bayrak’’ı aldırtan müdür de ben oldum.

Adana da Avrupa Birliği Projeleri yapan ilk müdürlerden biriyim. Yaptığım üç adet Avrupa Birliği Comenius projesi kabul edildi. Bu projeler sayesinde Avrupa’nın 10’a yakın ülkesini gezip görme imkânım oldu. Bunun yanında çocuklara sağlıklı beslenmeyle ilgili çalışmalar yaparak okuluma ‘’Beslenme Dostu Okul’’ sertifikasını kazandırdım.

Ayrıca Milli Eğitim Bakanlığının yaptığı Toplam Kalite Yönetimi Ödül sürecinde il ve ilçe çapında birincilik, ikincilik ve üçüncülük olmak üzere toplam da 10 ödül kazandırdım. Hepsinden önemlisi de okuluma Ankara Türk Standartları Enstitüsünden İso 9001 Kalite ve Yönetim Sistemi belgesini kazandırdım. Yaptığım sosyal sorumluluk projeleri ve eğitimde kalite çalışmalarıyla Çukurova Anaokulunu Marka Anaokulu haline getirdim öğretmenlerimle birlikte. Ayrıca yıllardır okullarda, değişik kurumlarda ve üniversitelerde yüzden fazla seminerle binlerce insana ‘’Mutlu Aile Mutlu Çocuk’’ ve ‘’Ekip Ruhu’’seminerleri verdim.

Siz sadece öğretmen ve okul müdürü değilsiniz. Aynı zamanda şair ve yazarsınız da… Ne zamandan beri yazıyorsunuz? Sizi yazmaya iten ne idi?

Ortaokul birden beri yani yaklaşık 40 yıldan beri şiir yazarım. Üniversite yıllarında bir günlüğüm vardı içinde yazdığım 200’e yakın şiirim vardı ama o günlüğü kaybettim.10 yıldır her köye gidişimde eski sandıkları, dolapları karıştırıyorum ama bulamıyorum. Çocukluğumdan beri benim bir şairlik, yazarlık yönüm vardı. Lise ve üniversite yıllarında öyküler, denemeler yazıyordum ama hepsi o eski sarı teksir kâğıtları üzerinde kalıyordu. Üniversite de arkadaşlarım bana “Sende bir yazarlık ruhu var.” derlerdi.

Beni yazmaya iten sebep şuydu: Bir gün okulda makamıma bir eğitimci yazar geldi ve bana yazdığı kitaplardan birkaç tanesini verdi. Onun kitaplarını inceledim ve kendi kendime ‘’Ben neden yazmıyorum? Bu zamana kadar olan birikimlerimi neden değerlendirmiyorum ki!’’sorusunu sordum. İlk şiir kitabı bu düşüncemden üç ay sonra hayata geçti. Sonra diğer kitaplar geldi.

Eserleriniz hakkında bilgi alabilir miyim?

İlk şiir kitabım ‘’Badem Çiçekleri” 2012 yılında yayınlandı. Sonra 2013 yılında ilk öykü kitabım ‘’Kırmızı Kız’’arkasından 2014 yılında ‘’Mutlu Aile Mutlu Çocuk’’ adlı aile eğitimi kitabım ve son olarak 2015 yılında çevre öykülerini konu alan ‘’Badem Çiçekleri’’adlı son öykü kitabım yayınlandı. Tabi ki durmak yok. Yeni kitaplar geliyor. Kendime bir hedef çizdim. Ölene kadar her yıla ya da her iki yıla bir kitap yayınlamak. Tüm kitaplarımda acının, yoksulluğun, umudun –umutsuzluğun, aşkın ve sevginin ve en önemlisi de Çukurova’nın izlerini bulabilirsiniz.

Bana göre herkese örnek olabilecek bir başarınız daha var. “Okumanın yaşı yoktur.” demiş atalarımız… Siz bunun en yakın örneğisiniz. Ankara Gazi Üniversitesi Mesleki Eğitim Fakültesi Çocuk Gelişimi – Okul Öncesi Eğitimi ve Anadolu Üniversitesi İşletme Fakültesi Mezunusunuz. Yüksek Lisansınızı Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsünde ”Eğitim Programları ve Öğretimi” alanında yaptınız. Sizi yürekten kutluyorum. Yüksek Lisansa nasıl karar verdiniz?

Ben okumaya doymadım hayatımda. Yüksek lisansta da aslında biraz geç kaldım. 2000’li yıllarda bu işe başlasaydım şimdiye üniversitelerde Doçent olmuştum. Ama yine de yılmadım hiçbir şey için geç değil düşüncesiyle yüksek lisansa başladım ve 52 yaşında Eğitim Programları ve Öğretim alanında yüksek lisans diplomasına sahip oldum. Müthiş bir duygu bu! Öğrenmenin gerçekten yaşı yok. Yüksek lisansta çok şey öğrendim ve bunları yeni kitaplarımda mutlaka kullanacağım. Şimdi kendimi daha donanımlı hissediyorum. Gerçek özgürlüğün öğrenmeden ve kitap okumaktan geçtiğini düşünüyorum. Ortaokul yıllarından itibaren başkalarından ve kütüphanelerden alarak yüzlerce kitap okudum ve halen de okumaya da devam ediyorum. Bir şeyler üretebilmek için dolmak gerekiyor. Yani ‘’Dolmadan taşamazsınız.’’ Eğer küçük yaşlarda okuma alışkanlığı edinirseniz bu yaşam boyu devam eder.

Bundan sonraki hedefleriniz nelerdir?

Birçok arkadaşım bana artık yeter biraz da çocuklarına bırak yapacaklarını diyorlar. Ben hiperaktif bir insanım. Çalışmaktan, üretmekten zevk alırım. Bundan sonraki hedeflerimi şöyle sıralayabilirim. Yüksek Lisans sonrası Doktora yapmak eğer imkân olursa bir üniversiteye geçip Yardımcı Doçent olarak görev yapmak.

İki romanım var sırada bekleyen. Birincisi ‘’Sofya’da Aşk’’,ikincisi ise ‘’Ben Onu Çok Sevdim’’. Bu iki romanı 2018 yılı sonuna kadar bitirmek istiyorum. “Sofya’da Aşk” bir Avrupa Birliği projesinde Polonyalı bir öğretmenle Türk bir öğretmenin aşkını konu alan bir roman olacak. Aslında bu ‘’Kırmızı Kız’’ adlı öykü kitabımda bir öyküydü ancak okurlar bu öykünün sonunda kahramanımıza daha sonra ne olduğunu çok merak ediyorlar. Üç yıldan beri bu kitaptaki en çok sevilen öykü bu! Ben de bunu romanlaştırmaya karar verdim.

İkinci romanım olacak olan ‘’Ben Onu Çok Sevdim’’de ise bir okul müdürü bir gün okuldaki arşivi düzenlerken kitapların arasında eski kenarları yırtılmış bir günlük bulur. Günlüğü açtığında yıl 1978 yazıyordur. Okudukça bırakamaz. Kendisinden 38 yıl önce bu okulda müdürlük yapan bir okul müdürünün Azerbaycanlı bir öğretmenle aşkını anlatan bir günlüktür bu. Günlüğün bir yerinde konu kesilir okul müdürü merak eder bu büyük aşkın sonunu ve bu kişileri bulmaya karar verir. Uzun uğraşlardan sonra adreslerini bulur ve birini Azerbaycan da diğerini ise Anadolu’nun ücra bir köyünde bulur. İkisiyle de uzun uzun konuşur. Sonu hüsranla biten bu aşkla ilgili ikisinin de sanki birbiriyle sözleşmiş gibi son sözleri ‘’Ben onu çok sevdim.’’olur. Roman adını buradan alır. Bunun yanında kendi mesleğimle ilgili ‘’Okul Öncesi Öğretmen ve Yöneticinin El Kitabı’’adlı mesleki bir kitap da hedeflerim arasında yer alıyor.

Eşiniz çalışmalarınızda size destek oluyordur mutlaka… “Her başarılı erkeğin arkasında başarılı bir kadın vardır.” derler. İki de evladınız var. Ailenizin sanata ilgileri ve sizin sanatınıza destekleri hangi boyuttadır?

Çocuklarım güzelliklerini annelerinden tüm karakteristik özelliklerini de benden almışlar. İkisi de benim gibi duygusal, romantik ve hümanisttirler. Ben ağlasam onlar da ağlar. Eşim benden ve çocuklarımdan daha gerçekçidir hayata karşı. Eşim her zaman destek oldu bana. Biz 27 yıllık evliliğimizde çocuklarımızla birlikte, tiyatroyu, sinemayı ve diğer sanatsal etkinlikleri hayatımızın bir parçası haline getirdik.

Benim savunduğum kendimce çok önemli bulduğum bir fikrim var: Başarılı insanların adları yaşadıkları sokağa veya caddeye verilsin. Siz de hem sanat hem eğitimde oldukça emek harcadınız. Adınızın oturduğunuz mahalledeki bir sokağa veya caddeye verilmesi fikrime katılır mısınız?

Dünya da kalıcı olmayı kim istemez ki. Bence sizin isminiz gibi Harika bir fikir. Keşke bu fikrinizi Belediyelerimiz hayata geçirebilseler. Son yıllarda her ne kadar belediyeler sanata ve sanatçıya değer vermede biraz yol alsalar da henüz istenilen seviyede olduğumuzu söyleyemeyiz. Adana da yıllardır Çukurova Edebiyatçılar Derneğine bir yer ayarlanması için yapılan tüm girişimler boşa çıktı. Onlarca ünlü yazar, şair ve sanatçı çıkaran Çukurova’da yerel şair ve yazarlara sahip çıkan pek kimse yok.

Yer sorunu sadece bir derneğin sorunu değil… Adana’da yüzlerce dernek var. Bir zamanlar başkanı olduğum Çukurova Halk Ozanları Kültür ve Araştırma Derneği de aynı sorunla yıllarca boğuştu. Çok değerli sanatçıların üye olduğu Adana Kültür Sanat Derneği var. Sadece şairlerin, yazarların değil; hat sanatçılarının, ressamların, heykeltıraşların üye olduğu müstesna bir dernek… Bu üç derneğe de üyeyim. Yer sorunu hepsi için geçerli… Sayın Emin Doğan, size sormamı istediğiniz bir soru var mı? Röportajımız ve benim hakkımdaki düşüncelerinizi öğrenebilir miyim?

Benimle böyle bir röportajı yapan ilk kişisiniz.Bu yüzden sizi tebrik ederim.Şunu açık ve net bir şekilde söyleyebilirim. Siz insanların yüreğinde neler attığını çok iyi biliyorsunuz. İnsanlardaki ufku da, enerjiyi de hissediyorsunuz. Sizin şiirlerinizi okurken adeta kendi benliğimi buluyorum. Örnek kişiliğinizle Adana ve Türkiye’ye Türk kadınının ışığını saçıyorsunuz. Çukurova’nın yetiştirdiği en önemli yazarlardan birisiniz. Keşke her şair, yazar sizin kadar üretken olabilse… Her kitabınız Adana’ya Türkiye’ye ve Edebiyat’a büyük katkılar sunuyor. Umarım ki bir gün hak ettiğiniz yere gelirsiniz zira sizin gibi şair, yazarlara ihtiyacı var bu ülkenin.

Yeni kitaplarınızı dört gözle bekleyeceğim. Bana vakit ayırdığınız için çok teşekkür ederim. Başarılarınızın devamı dileğiyle saygılarımı sunuyorum.

Ben de size çok teşekkür ediyorum.

Harika UFUK,
Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi
Adana.1 TEMMUZ 2016

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

Milletimin kaderi Atatürk’le yazıldı,
Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.
İttifak ordusuna Conk’ta mezar kazıldı,
Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.

“Allah Allah!” sesleri titretti yeri, arşı,
Kucakladı mermiyi yiğit Seyit Onbaşı
Nasıl da ateşledi topu düşmana karşı,
Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.

Çoğu zaman katıksız birkaç lokma ekmeği,
Yağlı buğday çorbası en kıymetli yemeği,
Hangi hakkı ödenir; kanı, teri, emeği?
Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.

Fırtınalı denizler ne firkateynler yuttu,
Gafiller milletimin Türk gücünü unuttu,
Bayrağı düşürmedi, hep yükseklerde tuttu,
Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.

Yurt, ulus bayrak aşkı yüreklerde kök saldı
Atatürk’ün heybeti düşmana korku saldı.
Bağımsızlık diyerek koşan asker nam aldı.
Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.

Cesaret, kahramanlık anlatır şarkın, türkün,
Özgürlük, bağımsızlık karakteridir Türk’ün,
Ülkemin düşmanları çekinin, korkun, ürkün,
Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.

Harika yurdumuzda özgür, mutluyuz artık,
Kuru ekmek de yesek, hürsek gerekmez katık,
Dünya dersini aldı, tozu dumana kattık,
Dillere destan oldu Çanakkale gerçeği.

HARİKA UFUK
ADANA
28 MAYIS 2015
SAAT: 09.40

NOT: Bu şiir Şiirsu.net şiir sitesinde 2016-03-18 21:07 tarihinde günün şiiri seçilmiştir.

Duyma bundan sonra yürek sesimi
Aşk için verdiğım son nefesimi
Bırak eller tutsun benim yasımı
Senin için öldüm anla sevdiğim

Kalbimi isyana bandırdın gittin
Canımı odlarda yandırdın gittin
Bana divan tuttun kandırdın gittin
Senin için öldüm anla sevdiğim.

Senin zulumların sayılamaz ki
Tuttum hep içimde yayılamaz ki
Kalbin sarhoşluktan ayılamaz ki
Senin için öldüm anla sevdiğim

Yıllarca bıkmadım seni bekledim
Dertlerin yerine umut ekledim
Artık bitti her şey sonda denkledim
Senin için öldüm anla sevdiğim.

10.05.2016

Bu kaçıncı yemin,kaçıncı veda
Gönül işlerinden hiç baş açmadım
Senli anılara sonuncu veda
Söyledim bir türlü senden kaçmadım.

Ne gecem bellidir,ne de ki günüm
Gözden gam yağıyor can verir tenim
Dağı-taşı gezdim sahralar benim
Seni yitirdigim yoldan geçmedim.

Umutsuz sevdanın düştüm dalınca
Aşkın deryasına kalbi salınca
Alıştı cigerim sensiz kalınca
İnsanlardan kaçtım,dostu seçmedim.

Sahralarda mecnun gönlüm yellenir
Topraklarda gözüm yaşı sellenir
Bulutlar ağlıyır,şimşek dillenir
Ölüpde dünyadan hala göçmedim.

06.03.16

GAZETECİ AHMET GÜNER ELGİN

“15 Temmuz 2016 Cuma günü akşamı, Türklüğün ve İslamiyet’in bayraktarlığını yapan ,şehit kanlarıyla sulanmış son kalemiz aziz vatanımızın, Türkiye Cumhuriyeti’nin parçalanması için dış kaynakların talimatıyla cereyan ettirilen darbe teşebbüsünü şiddetle kınıyor, olaylarda görevleri başında şehadet şerbetini içen güvenlik mensuplarına, milli iradenin yaşaması için canlarını feda eden vatandaşlarımıza Yüce Mevla’dan rahmet diliyorum.”
Niksar ve Erzurumlu Emrah’la ilgili pek çok çalışmaya imza atmış olan rahmetli Mustafa Necati Elgin’in (1907-1977) oğlu Ahmet Güner Elgin’le 2015 Ramazanında aldığım randevu üzerine İstanbul-Şişli’de bir alışveriş merkezinin kafeteryasında buluştuk. Daha önceki yıllarda telefonla görüşüp Niksar’la ilgili pek çok belge ve fotoğrafı bize gönderen, hatta babasının arşivindeki el yazması Erzurumlu Emrah Divanı’nı Konya’daki dostlarından temin etmemize yardımcı olan, Niksar Belediyesi kültür yayını olarak basımına katkıda bulunan ELGİN’le karşı karşıyaydık artık. Aslında önceki yıllarda Erzurumlu Emrah ve Cahit KÜLEBİ etkinliklerine Niksar Belediyesi tarafından onur konuğu olarak davet edilmişti ama sıhhati yolculuğa elvermeyince gelememişti.
Ahmet Güner Elgin, 13 Ocak 1932 tarihinde Niksar Melik Gazi Mahallesinde doğmuş, hayatı çok değişik olaylarla geçmiş, babasının 1939 depremi sonrası tayininin Konya’ya çıkması üzerine ilkokul yıllarında bu güzel şehirden ayrılmıştır. ELGİN’in bir daha da Niksar’a gelmesi hayal olmuş ama ümidini de her şeye rağmen kaybetmiş değil. Şimdi İstanbul’da, hatıralarıyla tek başına mütevazı hayatını sürdürmeye çalışıyor.
Onunla üç saate yakın oturup sohbet ettik, sıkılmadı. Yorulduysanız kalkalım sözlerime gülümseyerek itiraz etti. Ben bir daha Niksar’ı kiminle yaşayacağım diyerek hatıraların içine daldı gitti. Dolayısıyla biz de sözü, Kelkit Irmağında hatıralarıyla yüzmeye başlayan Ahmet Güner Elgin’e bıraktık:
“Babam, Niksar Melik Gazi İlkokulunda öğretmendi. İyi bir tahsil görmüş olan annem Ankara Numune Mektebi mezunuydu. Annem Semiha Elgin’in babası Osman Özbek askerdi. Dedem, Çerkez Şabanoğullarından. Topal Osman’la beraber Karadeniz’in Rum eşkıyalarından temizlenmesinde çalışmışlar.
Babamın vazifesi nedeniyle ben de Melikgazi İlkokulu’nda altı yaşında başladım eğitime. İlkokul birinci sınıfta iken 26 Aralık 1939‘da deprem oldu. Durduğumuz kiralık ahşap ev şehrin tanınmış şahsiyetlerinden Mustafa Özdemir’e aitti; çok az hasar gördü ve ev yıkılmadı. Annem gece karanlığında bizi hemen evden çıkarıp dışarıya attı. Dolayısıyla bizim aileden bir kayıp olmadı.
Deprem sırasında babam yanımızda değildi. Devlet tarafından Reşadiye Bereketli İlkokulu’nda kurucu müdür olarak görevlendirilmişti. Bizleri Kelkit Irmağı yakınına topladılar. Tabii her taraf kar, kış ve soğuk. Her tarafta ölü ve yaralılar vardı. O zaman bütün Niksar halkı gibi bizler de epeyce sefalet ve sıkıntı çektik, devlet yok, yardım yok. Herkesin psikolojisi haliyle bozuk kendi imkânlarıyla yaralarını sarmaya çalışıyordu. Kilimlerden, halılardan çadırlar yapıldı. Çocuk halimle doksan sarsıntı saydım.
Babam on sekiz gün karadan yürüyerek perişan bir halde Reşadiye Bereketli’den Niksar’a ancak gelebildi. Zira yollar yarılmış, arazi bazı yerlerde parça parça olmuştu. Yolda gördüklerine ailemizi sormuş .”Oğlun Güner’i çadır kenarında gördük” deyince sevinip, dua etmiş. Kendi kendine depremden hiç değilse o kurtuldu demiş.
Depremden bir zaman sonra Cumhurbaşkanı İsmet Paşa, trenle Turhal’a gelmiş. Niksar’ı merak etmiş. Paşam oraları iyi bilen Öğretmen Necati Bey var, o sizi karşılamaya geldi demişler. Babam beni de yanında götürmüştü çok üşüdüm. Ancak babamla o görüşme gerçekleşmedi. Biz de her tarafı muhafazalı bir faytonla döndük.
Halk oldukça perişan, cenazeler kaldırılamıyor. Babam: Bu böyle olmaz. Bu şartlarda ne yaparız buralarda diyerek çareler aramaya başladı.
Annemin babası o dönem Konya Askeri Silah Fabrikası Müdürüydü. Hemen ona bir mektup yazdık. O da cevaben, hemen Konya’ya gelin, oralarda perişan olmayınız dedi. Bu sırada babamı Tokat Valiliği Deprem Bölgesi Komitesine aldılar. Dolayısıyla babam da ailemizi Tokat’a gönderdi.
Gece yarısı Kelkit Irmağı’ndan geçeceğiz, köprü yıkılmadı ama hasarlıydı. Şoför, dikkatli geçelim deyip dualarla kamyonla karşı tarafa geçtik. Tokat’ta akrabalarımız vardı. Onlarda birkaç gün kaldık. Sonrasında Ankara üzerinden Konya’ya otobüsle geldik. Annem başımızda, dedeme kalıcı misafir olduk.
O sırada ülkenin her yanında depremzedelere yardımlar başladı. Üzerimizde doğrusu giyecek bir şeyimiz yoktu. Biz de Vilayete giderek üzerimize uygun elbiseler aldık.Ayrıca reçel,peynir,yağ gibi iaşeler de verdiler.
Ninem, hoş bir kelime değil ama Nemrut misali üvey bir kadındı. Bize pek rahatlık vermedi desem yeridir. Beni Kurtuluş İlkokuluna 2.sınıfa kaydettirdiler. Ama depremin üzerimdeki şokunu hâlâ atlamamıştım.
Öğretmenim bayandı. Henüz bir iki gün olmuştu okula başlayalı. Bir gün tahtaya geç bakalım diyerek elime tebeşir verdi. Adını soyadını yaz dedi. Çok güzel yazmış olmalıyım ki gülümsedi. Evladım nereden, niçin geldiğini de yaz dedi.
Niksar’dan zelzele dolayısıyla geldiğimizi yazdım. Yazımı çok beğendi, birazda yazdıklarımdan etkilenmiş olmalı ki beni en ön sırada bir askeri paşanın oğlu olan Sedat adında bir arkadaşın yanına oturttu. Öğretmen artık ders anlatırken bana bakıyor, ben de onu dikkatlice dinliyor, haydi kim anlatacak benim anlattığımı deyince tahtaya kalkıyor anlatıyordum. Öğretmenin en has talebeleri arasına girmiştim. Evine giderken bir çocuk için çok büyük bir mutluluk olan öğretmenin çantasını ben götürüyordum.
Üçüncü, dördüncü ve beşinci sınıfları aynı okulda Adalet Hanım’da okudum. O sırada biz de dedemin evinden çıktık. Babamın Tokat’tan gönderdiği parayla ev kiraladık. Sonra babam da Konya’ya geldi. Onu Mevlana Müzesi yakınlarındaki Dumlupınar İlkokulu’na verdiler.
O yıllarda koca şehirde tek bir ortaokul vardı. O da Konya Hapishanesi yanında idi. İkinci Dünya Savaşı dolayısıyla Almanların zirvede olduğu yıllardı. Almanca ve Fransızca popüler diller arasındaydı. Ortaokul Müdürü kayıt sırasında sordu hangisine yazalım diye. Taşradan gelmiştim dolayısıyla utangaçtım. Sesimi çıkarmayınca:
-Seni Almanca diline kaydediyorum. Dedi.
Babam evimizi zar zor geçindiriyordu. Düşünebiliyor musunuz, okul yıllarında hiç bir zaman ceketim, pantolonum olmadı. Gri bir gömlek, forma ile soğuklarda okula gidip geldim, bu sıkıntılara rağmen okulu başarıyla bitirdim.
On beş yaşına geldiğimde artık şehrin tek lisesi olan Konya Lisesi talebesi olmuştum. Ülkemizin daha sonra Başbakanı ve Cumhurbaşkanı olacak olan Turgut Özal ve müzik alanında kendi dalında sayılı şahsiyetler arasında yer alan Dr. Alaattin Yavaşça da aynı okuldaydı.
Konya zamanla bizi kabullendi. Okulda ve diğer çalışmalarımda liderlik özelliğim ortaya çıktı. Elbette bu beni çok mutlu etti. Karma bir sınıfta okuyorduk. Sadece bir kat elbise alabilmişti babam. Zira diğer kardeşlerimde okuyorlar babam zor yetiştiriyordu.Sporda da özellikle futbolda yetenekliydim.Başka mahallelerden beni oynamam için ısrarla arıyorlardı. Tabi o zaman futbol sahaları kısıtlı biz de boş arsalarda maç yapıyorduk.
Daha çok yazar olarak tanınan Ayhan Sarıismailoğlu hem okul hem de futbol takımından arkadaşımdı. Sonraki yıllarda Bodrum’da karşılaştık. Yanında Vecihi Ünal da vardı. Ona:
-Biliyor musun Vecihi, bu Güner var ya, Pele gibi bir futbolcuydu. Onu hep büyük bir takımda oynar diye bekledim. Diyerek beni onurlandırdı.
Deprem beni hep liseye gelinceye kadar yabancılaştırmıştı. Babam Konya Halkevi’nin değişmez mensubuydu. Halkevinin kütüphanesini bir nöbetçi gibi genellikle bana teslim ederlerdi. Veli Efendi oranın müdürü idi ama sorumlusu sanki bendim. Zamanına göre ülkemizin araştırmacılar tarafından bilinen on bin ciltlik bir kütüphanesiydi. Bu yüzden babamın sayesiyle pek çok sosyal etkinliğe katıldım.
-Bir gün babam:
-Oğlum keman öğrenmek ister misin diye sordu.
Müzik Öğretmeni Arif Şahap Oktar, bana eski bir keman verdi, çocuk orkestrasına girdim. Futboldan sonra müzik ikinci alanım oldu. O yıllar CHP’nin hükümet olduğu tek partili dönemdi. Radyolarda ve çeşitli programlarda hep Batı Müziği çalınırdı. Türk Müziği adeta yasak gibiydi. Halen evimde 500’e yakın Türk ve Batı Müziğini içeren disket ve cd koleksiyonu mevcut. Hepsinin yeri ayrıdır. Bana bunların bir hayli faydası da oldu. Batıya gittiğim zaman onların bize bakış açılarını Batı Müziğindeki bilgimle ezmeyi başardım.
Düsseldorf’da bulunduğum zaman bir sergi açılmıştı. Almanya’nın bir bursunu kazanmış gitmiştim. Sergiye de yine bir Alman komşumla gitmiştik. Kokoska’nın Sergisi. Ben ise Bonn’da oturuyordum. Arkadaşım:
-Kokoska’yı nerden biliyorsun? Diye sorunca:
-Ben de iki tane albümü var. Diye cevap verince derin derin yüzüme baktı.
…
Liseyi bitirince olgunluk imtihanları vardı. Edebiyat, Matematik, Tarih gibi üç dört dersten.İyi bir derece ile liseden mezun oldum.Babam o dönem Mevlana Müzesi’ne uzman olarak geçmişti.Lise İmtihan neticelerinin asıldığı duydum önce Halkevi’ne babamın yanına uğradım.Amcam da kardeşini ziyaretine gelmişti.Orada babamın arkadaşlarından Necdet Bey bir şeyler anlatıyordu.Babam bana dönerek:
-Sen neticeleri almadın mı? Diye sordu.
-Gitmedim baba. Dedim.
-Necati, oğlun pekiyi ile geçmiş deyince hepimiz sevindik. Teşekkür ederek ellerinden öptüm. Haydi, artık üniversiteye hazırlan diyerek tebrik ettiler.
Üniversite konusunda hayatımın en büyük yanlışını yaptım. Siyasal Bilgiler Fakültesi’ne hem de burslu olarak rahatlıkla girebilirdim. O zaman hiçbir araştırma yapmadım. Biraz da babamın dolduruşuna geldim belki. Hazırlan dedi. Beni zengin aile çocukları ile İstanbul’a kabiliyetimden istifade amacıyla yönlendirdiler. Sakin olamadım o dönemde. Bana arkadaşlarım ve çevremiz, Güner Siyasal Bilgiler Fakültesi’ne mi gidiyorsun dediler hep.
Bu babamın bir yanlışı oldu. Veresiye Bir pardösü aldı. Kayıt zamanı Konya’dan trene binip yirmi dört saatte denklerin, bagajların üzerinde oturarak, sefalet içerisinde İstanbul Haydarpaşa’da indik. Artık İstanbul Hukuk Fakültesi’ne kaydolmuş, İstanbullu olmuştum. CHP’nin tek parti iktidarındaki baskısının yoğun olduğu bir dönemdi. Bütün bunlar hayatımda derin izler bıraktı. Fakülte binaları henüz yeni yapılmıştı. Konya’dan iki arkadaşım vardı. Konya Yurdu vardı ama babam nedense ihmal davrandı bir telefon bile açmadı orada kalmam için.
Bugün hala aklımdadır, Laleli’de kırk beş liraya bir ev tuttuk. Ev arkadaşlarımdan birinin ailesi oldukça zengindi. Yemekleri Konya Yurdunda ücretli yiyor beş lira imtihan harcı yatırıyordum. Babamın gönderebildiği yüz lira ucu ucuna yetiyordu. Para gelmese bizim için büyük tehlike. Gözümüzde çok büyüttüğümüz umutlarla girdik üniversiteye. Toplantı, kitap, konferans benim ligi alanımdı. İmtihanlara bir hafta kala ders çalışmak bana yetiyordu.
Ali Fuat BAŞGİL Hocamız da dersimize geliyordu. Yurt arkadaşım olan zengin çocuğu benim arkamda oturuyor, benden yararlanıyor amfide. Teşkilat-ı Esasi Dersine giriyordu. Onun dersine özel olarak çalışırdım saygımdan. Okul yıllarında haliyle gazeteciliğe heveslendim. Üçüncü sınıfa geçtiğimde nemrut, alçak bazı hocalar geldi. Umumi Hukuk Tarihi hocam geldi. Sadece sidik yarışı yapan, kopya kitaplar çıkarırlardı. Yüz yirmi kişiden beş kişi ancak geçiyordu.Tartışmaya sokmazlardı asla işte böyle bir üniversitedeydim.
Dördüncü sınıfta dışarıdan para kazanmaya başladım. Beşiktaş’ta İnönü Stadyumu’nda 1957 yılında bir İtalyan müteahhidin yanında çalıştım. Almanca mütercim olarak Yugoslav işçilere yardımcı oluyordum. Bu arada İtalyanca da öğrendim. Ayda üç yüz dört yüz lira alıyordum. Babama bana artık para gönderme dedim.
Bir yandan da gazetecilikle ilgilenmeye başladım. Sinema bilgim çok iyiydi. O yıllarda “Düşünen Adam “adında bir dergi çıkıyordu. Derginin film eleştirmeni oldum.Oradan da ayda elli lira verdiler.Velhasıl ekonomik durumu epeyce düzelttim.O arada bazı tanınmış şahsiyetlerle tanıştım.Bunlardan Gazeteci Selahattin ŞAR bana:
-Para kazandırmayan işleri bırak. Sen kabiliyetli bir insansın. Bizim gazeteye alayım diyerek Yeni İstanbul Gazetesi’ne götürdü. Yayın Müdürü Argun Berker’in odasına geçtik. Biraz sohbetten sonra Selahattin Şar, yayın müdürüne:
-Bana ileride teşekkür edeceksin, istediğin yerde rahatlıkla değerlendirebilirsin. Arkadaşım genel kültür, spor, sinema ve siyasette yetenekli dedi.
Gazeteye gittiğimiz gün Kanada’da altız bebekler doğmuştu. Bana bu habere bir başlık at deyince dört ayrı başlık attım. Aferin delikanlı, beğendim seni diyerek işe başlattı.
Bu arada askerlik görevimi de aradan çıkarmak istedim. Babam da bir an önce askerliğimi yapmamı istiyordu. Yedek subaylık için mülakata gönderdi. Kazanınca uçaksavar sınıfına ayırdılar. Maalesef o vakitte torpil işliyordu. Altı ay İstanbul Tuzla’da grup çavuşluğu yaptım. Bu arada kura çektiler ama ben hasta olduğum için kuramı komutanım çekmiş. Zonguldak ili çıkmış. Kendisinin de ilk görev yeriymiş, arkadaşlar selam ve tebriklerini ilettiler. Bir yıl kadar da Zonguldak’ta dağlarda uçaksavar teğmenliği yaptım.
Askerlik bitince yine İstanbul’a gelerek Yeni İstanbul Gazetesindeki işime devam ettim. Bunu Son Havadis Gazetesi’nde Genel Yayın müdürlüğü ve köşe yazarlığı takip etti. Daha sonra Milliyet, Tercüman, Öncü, Sabah, Bugün, Kurultay, Ortadoğu Gazetelerinde çalıştım.(Ortadoğu Gazetesi’nin Ömer Öztürkmen’le beraber sahipliğini yaptım)Daha sonra Konya Selçuk Üniversitesi Rektörlüğü’ne getirilecek olan Erol Güngör’le de çalıştık. O farklı bir insandı, üniversiteyi halkla bütünleştiren nadir bir rektördü. Hatta bir Konyalı Rektör Prof. Dr. Erol Güngör’ün makam arabasını namaz için bir caminin arka kısmına çektirdiğini görünce yanına giderek: Böyle bir adama canımızı veririz diyerek Konyalıların hissiyatına tercüman oldu.Üniversitenin gelişmesi için kurulan vakfa Konyalılar onu çok sevdiklerinden çok yardım ettiler.İstisnasız misafirlerini makamında değil kapıda karşılayacak kadar güzel bir insandı.Rektörlüğü sırasında Feyzi Halıcı onu çok yorar ben de kızardım.Zira ailecek kalp hastasıydılar.Zaten zamansız bir yaşta kaybettik.
Gazeteciliğim sırasında çok ödüller aldım. Burhan FELEK Meslek Ödülü sahibiyim.
Şimdi kendi imkânlarımla bir ticari kuruluşun içindeyim. Eşim Dr. Gülay Elgin’i kanser hastalığından kaybettim. Geç evlenmiştim elbette bir çocuğumuz olsun istedik ama olmadı şimdi yalnızım artık. Hayatta şu an iki kardeşim var. Şahika 1934, Zuhal Çehreli 1936 doğumlu. Zuhal ara sıra evime gelip gerekli yardımı yapıyor. Şahika ise İzmir’de yaşıyor”
İşte böyle hocam diyor ama hatıralar da sessizce akıp gidiyordu yılların ötesinden, İstanbul’dan Niksar’a. Sohbette unuttuklarımız oldu mu soruma: Evet, kısaca da olsa Cahit KÜLEBİ’den bahsetmek isterim. Cahit, babamın öğrencisi idi sanırım evleri de bize yakındı. Munise Babaannem, babama Cahit’i gönder de su taşısın. Diyerek bazen evimize su getirtirdi.
Teşekkür edip kucaklaşarak veda ettik birbirimize, Niksar’a hasret bu değerli insana…

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

Sevgililer Günü, Anneler Günü, Babalar Günü, Öğretmenler Günü, Eczacılar Günü, Tıp Doktorları Günü, Hemşireler Günü, Emekçi Kadınlar Günü, Çalışan Gazeteciler Günü, Dünya Su Günü… Günler, günler, günler… Daha önce Ev Kadınları Gününü önermiştim ama pek ses çıkmamıştı. Yine de hatırlatmakta fayda görüyorum. Bir kez daha düşünün.

Sözüm yok bu günlere, kutlayan kutlasın da çok önemli bir gün atlanmış. Her mesleğin, her şeyin günü var da bir adam olma günü yok! Oysa en çok ihtiyaç duyduğumuz şeydir adam olmak… Ama bir gün değil, yılın her günü, her saati adam olmak gerekir. Yoksa bir tek gün kuyumcuları, çiçekçileri, restoranları, pastaneleri ziyaret etmekle olmuyor bu işler… Adam olmak ince sanat, sanatın daniskası, alası…

Adam olmanın okulu yok, insanın içinden gelecek. Ailesinden öğrenecek öncelikle adamlığın inceliklerini… Mesela baba, anneyi dövmeyecek. Ona hakaret etmeyecek. Karısına sevgi, saygı göstererek yeni yetişen oğluna örnek olacak. Dürüstlüğü, efendiliği öğretecek. El âlemin kızına karısına sarkmamayı öğretecek ama bunları kendi hayatında uygulayacak da… Yoksa “Hoca verir talkını, kendi yutar salkımı…” türünden olmayacak.

Anne de kızını ezmeyecek. Mesela:
– Kızım, ağabeyine sofra hazırla.
– Neden, kendi hazırlayamıyor mu? İkimiz de aynı anda okuldan geldik. Beraber hazırlasak olmaz mı?
– Sen kızsın. Sen hazırlayacaksın. O erkek…
– Kızım, ağabeyinin ütüsünü yap. Gömleğini, pantolonunu ütüle. Pantolona çift çizgi yapma, geçen seferki gibi…
– O, neden kendi pantolonunu ütülemiyor? Eli kırık mı?
– Çok konuşma, sus ve annenin sözünü dinle bakayım. Kız kısmı itaatkâr olur. İtiraz istemem.
– Peki…

Bu diyalog böyle sürüp gidecek olursa kolay kolay adam olamayız. Kız çocuklarımız erkeğe hizmet etmek üzere programlanacaksa erkek de her şeyi kendi hakkı bilecektir. Kızlar bir erkekle konuştuklarında hakaret yaşarlarken erkeğin alkışlanması da bu ikileme bir örnektir. İşin tuhaflığı, çelişkiler buradan başlıyor zaten…

Eşit olmak dururken üstünlük taslamak da neyin nesi? Kimse kimseyi ezmesin, üzmesin. Adam olmanın cinsiyeti olmaz. O halde kadın da olsak erkek de olsak adam olmayailk önce kendimizden başlamalıyız.

Adna.10.02.2015.SAAT:15.05

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

Bir başka güzellik vardır baharda
Her mevsim sevdadır, aşktır Toroslar…
Yazın da kışın da kar Toroslarda…
Her mevsim sevdadır, aşktır Toroslar…

Yeşilin her tonu bulunur onda,
Cıvıldaşır kuşlar her mutlu sonda,
Mangallar yakılır karlarda donda,
Her mevsim sevdadır, aşktır Toroslar…

Kaç kaç’ta yurt olmuş gazilerine,
Sırtını yaslamış mazilerine,
Doyulmaz patika gezilerine,
Her mevsim sevdadır, aşktır Toroslar…

Görkemli zirvene âşık gözlerim,
Çıksam izin vermez, ağrır dizlerim,
Yamacında gezer doruk özlerim,
Her mevsim sevdadır, aşktır Toroslar…

Harika ülkemin heybetli dağı,
Kalbimi hapsetti sevdanın ağı,
Sevip sevilene açık kucağı,
Her mevsim sevdadır, aşktır Toroslar…

Adana.28 Mayıs 2015.Saat: 10.30

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

Çakıllı, dikenli, sarp öyle zor aşkın yolu,
Bir kalp bıraktım sana her yanı hüzün dolu,
Çok özledim boynuma doladığın dost kolu,
Açlık, susuzluk neymiş lazım değil bana aş,
Yalnızlığın koynunda derbederim arkadaş.

Gülen yüzünü görmem inan cennete değer,
Yanımda olurdun yar biraz sevseydin eğer.
Sevda yüklü sözlerin, aşkın, yalanmış meğer.
Açlık, susuzluk neymiş lazım değil bana aş,
Yalnızlığın koynunda derbederim arkadaş.

Yaktı beni derinden ok kirpikle kalem kaş,
Eskiden seviyordun, unuttun yavaş yavaş,
Tek başıma bırakma, duvar olmaz yalnız taş,
Açlık, susuzluk neymiş lazım değil bana aş,
Yalnızlığın koynunda derbederim arkadaş.

Ben kalbime baktıkça görüyordum hep seni,
Ayna kırıldığında göstermiyor bedeni,
Gözlerindeki perde ayrılığın nedeni,
Açlık, susuzluk neymiş lazım değil bana aş,
Yalnızlığın koynunda derbederim arkadaş.

Çağlayan nehirdim ben, sende biriktim göldün,
Gönlümüz bir bütündü, acımasızca böldün,
Parçalanınca kalbim içinde sen de öldün.
Açlık, susuzluk neymiş lazım değil bana aş,
Yalnızlığın koynunda derbederim arkadaş.

Yaşayan ceset oldum yüzüm renksiz ve kansız,
Gören herkes acıyor taraf tutmadan yansız,
Bir kalp bıraktım sana tamir etmen imkânsız.
Açlık, susuzluk neymiş lazım değil bana aş,
Yalnızlığın koynunda derbederim arkadaş.

Harika hatıralar gönlümde yaldız yaldız,
Olmadığın mekânlar ıpıssız yapayalnız,
Göklerden bakıyorum aşkıma yıldız yıldız,
Açlık, susuzluk neymiş lazım değil bana aş,
Yalnızlığın koynunda derbederim arkadaş.

Adana.27 Kasım 2013.Saat: 20.00

Azerbaycanın Kültür ve Edebiyat Portalının Türkiye temssilcisi

Hayattaki en güzel değerlerin başında,
Sevgi, saygı, kardeşlik, hoşgörü, dostluk, vefa…
Bulamazsın bir nebze nankörlerin aşında
Sevgi, saygı, kardeşlik, hoşgörü, dostluk, vefa,
Anlayışta gizlidir, İki cihanda sefa…

Kemale erenlere taçtır, yakışır erdem,
Âlimle, sanatkârla sohbet güzeldir her dem,
Mutluluk bekliyorsak huzur verelim madem,
Sevgi, saygı, kardeşlik, hoşgörü, dostluk, vefa,
Anlayışta gizlidir, İki cihanda sefa.

İyilerin yüreği kâinattan büyüktür,
Vefasızlık kalplerde oldukça ağır yüktür,
Kötü düşünenlerin beyinleri höyüktür,
Sevgi, saygı, kardeşlik, hoşgörü, dostluk, vefa,
Anlayışta gizlidir, İki cihanda sefa.

İnsan olan insanın kadrini bilir elbet,
Dürüstlükten, mertlikten kimse etmez şikâyet,
Doğru bildiğin yoldan ayrılmadan devam et:
Sevgi, saygı, kardeşlik, hoşgörü, dostluk, vefa,
Anlayışta gizlidir, İki cihanda sefa.

İyiliğin, yardımın kıymetini bilmeli,
Istırap çekenlerin gözyaşını silmeli,
Kötülüğü dünyadan tek kalemde silmeli.
Sevgi, saygı, kardeşlik, hoşgörü, dostluk, vefa,
Anlayışta gizlidir, İki cihanda sefa.

Adana.15.10.2014.SAAT: 10.00

Rüzgâra kapılıp bizlere gel sen
Saçlarımı okşa, tara, bul beni
Gönlüme sokulup derdimi bilsen
Hasret kaldım nazlı yara, bul beni.

Bahar yüregimi boran, kış aldı
İlacsız derdim var gözü yaş aldı
Vurgun bakışıyla kalbi tuş aldı
Aşkınla yüregim yara, bul beni.

Şımdi bil ki yârim uzaklardayım
Yolumu yitirdim tuzaklardayım
Her taraf karanlık sazaklardayım
Hiç bir şey sormadan ara, bul beni.

Bakmadım resmine bende kalmadı
Ne kadar sevmiştim ama olmadı
Nerelere gittim gönül dolmadı
Tek sensin derdime çare, bul beni.

26.02.16.

Hiç keyif almadım yaz kokusundan
Ömrüme doluşan güz kokusundan
Doymadım yarımın yüz kokusundan
Ben bu ayrılığa alışamadım.

Rüyalar da küsmüş kaşıyor benden
Gece uğramıyor geçiyor genden
Hayalin burda söz açıyor senden
Seni unutmaya çalışamadım.

Rüzgar aldı dağa,taşa çakıldım
Gülü sevdim dikenlere takıldım
Ayrılık odunda yandım yakıldım
Hüzünle yaşadım barışamadım…

17.03.16

Gönülden kurulan dostluklarla başlar aslında her güzel hikâye. Tokat’ta 2015 Temmuz’unun sıcak, güzel bir günü çok değerli eğitimci ve gönül insanı Sayın Mehmet Akça Hocam ile karşılaşmak ve tanışmak kısmet oldu. Domaniç’te doğmuş, büyümüş olmamın verdiği heyecanla yaptığımız sohbetler sırasında Domaniç’ten, Hayme Ana’dan, Domaniçli Habibe Hatun’dan açıldı söz. Sonrasında Mehmet Hocamın vesilesiyle de bir o kadar kıymetli Araştırmacı-Yazar Hasan Akar Hocamla başlayan ve devam eden dostluklar silsilesi. Daha önce yine Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği’nce yayınlanan Kümbet Dergisi’nde, Hayme Ana ve Domaniç’li Habibe Hatun’u konu alan değerli dostum ve Domaniç aşığı Tahir Turan’ın “Kuruluşun Toprağı Domaniç, Yiğit Ana Dolu” başlıklı yazısının yayımlanmasıyla temelleri atılan kültür köprüsü.
Kurulan bu dostluklar vesilesiyle başta Remzi Zengin Bey olmak üzere birbirinden kıymetli Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği ve Türkiye İlim ve Edebiyat Eseri Sahipleri Meslek Birliği Tokat İl Temsilciliği gönültaşlarının desteğiyle 20 Mayıs 2016 tarihinde Domaniç’te ‘’Domaniç Tarih ve Kültürü’ne Bir Bakış’’ konulu panel gerçekleştirdik. Bu gönül ve kültür köprüsünün Domaniç ayağı ise Domaniç Belediyesi, Kayı Boyu Domaniç Kültür Derneği ve Domaniç Kültür Evi tarafından inşa edildi. Domaniç’te gerçekleştirdiğimiz program Eskişehir Kültür Derneği Mehteran Takımı’nın tarihi yaşayarak ve yaşatarak gerçekleştirdiği, büyük beğeni kazanan konser ile başladı. Bunu Domaniç Belediyesi Konferans Salonu’nda Afyon Kocatepe Üniversitesi Devlet Konservatuarı öğrencileri Recep Sav ve Burak Kodu’nun Tokat’ın Onbeşlilerinden aldıkları ruhu tüm Türk Dünya’sında “Üşüyen” kardeşlerimize ve Kütahya’nın Pınarları’na taşıyan konserlerini tarifsiz duygularla dinleyiş takip etti. Hayme Ana’nın otağına, Ertuğrul’un ocağına olan vefasını nakış nakış duygularla işleyen Şair Rasim Yılmaz’ın şiirleri otağın başköşesinde yerini aldı.
Salonun tıklım tıklım olduğu, tarih kokan gecede Domaniç’in ve Domaniç insanının uzun yıllar hasretle beklediği kendi serüvenini ve tarihini Araştırmacı-Yazar Necati Güneş, Gaziosmanpaşa Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Tarih Bölümü Öğretim Üyesi Doç. Dr. Alparslan Demir, Araştırmacı-Yazar İsmail Kartal ve Araştırmacı-Yazar Hasan Akar Hocalarımızdan dinleme fırsatını bulduk.
Aslında bu hikâyeye yeni demek hem Hayme Ana’ya hem de Gazi Osman Paşa’ya büyük saygısızlık ve vefasızlık olur. Hayme Ana’nın otağından, Ertuğrul’un ocağından başlayan bu kutlu yürüyüş, yüzyıllar sonra Tokat’ın Türk Milleti’ne eşsiz armağanı olan Plevne Kahramanı Gazi Osman Paşa ve diğer nice kahramanlar tarafından devam ettirilmiştir. Gazi Osman Paşa’nın şahsında Tokat bu kutlu otağa ve ocağa vefa borcunu Plevne’de öderken, O’nun torunları da bugün bu anlamlı vefa borcunu Domaniç’te başlatılan kültür seferberliğine yaptıkları katkılarıyla ödemeye çalışmışlardır. Bugünden sonra da şüphesiz bu gayretin içinde olacaklardır.
Domaniç’in eşsiz doğasını, kadim kültürünü ve Kayı’nın saf ve güzel yürekli insanlarını tanımak ve tanıtmak adına çıkılan bu yolda gerçekleştirilen “Domaniç Tarih ve Kültürü’ne Bir Bakış Paneli”nde emeği geçen Kayı Boyu Domaniç Kültür Derneği Başkanı Sayın Muharrem Tunç ve dernek üyelerine, Domaniç Belediye Başkanı Sayın Sahvet Ertürk’e, Domaniç Kaymakamı Sayın Bünyamin Karaloğlu’na, Domaniç Kültür Evi sorumlusu Arkeolog Nil Bal’a, organizasyonun gizli kahramanı Alpaslan Turan’a, değerli dostum Tahir Turan’a, Tokat Şairler ve Yazarlar Derneği Başkanı Sayın Remzi Zengin’e, Araştırmacı-Yazar Necati Güneş’e, GOP Ün. Öğretim Üyesi Doç. Dr. Alpaslan Demir’e, Araştırmacı-Yazar İsmail Kartal’a, Türkiye İlim ve Edebiyat Eseri Sahipleri Meslek Birliği Tokat İl Temsilcisi Hasan Akar’a ve Şair Rasim Yılmaz’a sonsuz teşekkürlerimi sunuyorum.