Anacan…
Mən çoxdan mum qanadlarımı
İkar kimi günəş önündə əritmişəm.
Lal yaranmış xəstəliklər kimi
Pandora sandığından
Ürəyinin başına sancılmışam, bağışla…
Bilmirəm, nədəndirsə
Dördbucaq içində beşinci küncü axtarmışam, daima.
Yol iki olub. Heç birini seçməmişəm.
O yerdə ki, için-için ağlamalıydım
gülmüşəm
Bağışla…
Mən hər şeyin möcüzə olduğuna inanırdım,
axmaq kimi
İnanırdım ki, taleyi yazan insanın özüdür.
İnanırdım ki, Prometey əzabı çəksəm belə
Azadlıq üçün kimsə tapılacaq.
Belə deyilmiş, bağışla.
Demə, külüngü Fərhad kimi yerə çırpıb
“Heyif zəhmətimdən” acısını yaşamaq var həyatda.
Demə, son anda, ölümü düşündüyün anda
Külüngünün nar ağacı kimi çiçəkləməsi var.
Demə, yaşamalı həyat var, həyatda…
Bağışla.
İndi bir Şəbdiz lazımdır ki,
Oturasan Şirin kimi üzərinə
çapasan-çapasan dünyanın qurtaracağına.
İndi bir güc lazımdır ki, bir həvəs
Çırpasan qəzəblə qılıncını qaya parçasına
Dirilik suyu içib Xızır olasan
Əbədiyaşar olasan.
Bağışla.
Mənim Tanrım İbrahimin Tanrısı qədər
mərhəmətli olmadı, ana.
Mənim Tanrım bitirmədi əbədi alovu
Soyuq etmədi atəşini
Bağışla…
Yəqin ki, günlərin birində
Bir heykəl ucalacaq
Hə… hə, belə olacaq.
Bir qadın heykəli ucalacaq. Məğrur baxışlı
Ətəyinə gül düzən adamlara baxacaq
daş soyuqluğuyla
Sıxacaq övladını sinəsinə
Ömürlük abidə olacaq yaddaşlarda
bağışla…
Anacan…
Mən çoxdan mum qanadlarımı
İkar kimi günəş önündə əritmişəm.
Lal yaranmış xəstəliklər kimi
Pandora sandığından
Ürəyinin başına sancılmışam, bağışla…
Mənbə: http://www.edebiyyatqazeti.az