Əziz Ülkər Xanıma
Bir gün yerə qoymadı:
nə gözündən – eynəyi,
nə əlindən – qələmi.
Görənlər, belə gördü
Şirməmməd müəllimi.
Qalxdı –
şax baxa-baxa,
tay-tuşunun üzünə, –
Müəllim kürsüsündən.
Şirməmməd kürsüsünə.
Qızlarının atası,
xanımının əriydi.
“Cümhuriyyət” –
sonuncu
şahanə əsəriydi.
Sinədəftər deyirdi
Varaq-varaq tarixi.
Ya Qədim tarix olsun,
ya Qarabağ tarixi.
İstiqlal deyirdisə,
o söz –
şüar deyildi.
Millətin özüydü o.
Ona oxşar deyildi.
Türkün qardaşlığından,
Nuru Paşadan dedi.
“Azərbaycan, sən oldun,
məni yaşadan” – dedi.
Azərbaycan deyəndə,
Bir az ucadan dedi.
Bir çağırış səsiydi,
himnin bir nəqəratı.
Bir hünər dünyasıdı,
bir müəllim həyatı.
Oyaq qaldın, indi yat
sevdiyin torpaq altda.
Vətən döyüşlərdədi,
Üçrəngli bayraq altda.