Müəllif: Delphi7

Tıqqıltı o, səsə dik atılarsan
Qorxudan bir soyuq tər basar səni.
Biraz da suyundan qurtumlayarsan
Küləklər deyərsən nə yaman əsir.
Pəncərən yerindən çıxacaq kimi.
Dağılır baxarsan bu nə gecəydi,
Nəydi o, taqılltı nəydi bilmədim,
Ayın da üzünü buludlar örtüb,
Yağacaq bu boyda küləklər əsməz
O, səsə yenə də dik atılarsan,
Qorxudan bir soyuq tər basar səni.
Biraz da suyundan qurtumlayarsan
Bir yanda, getməmiş gəzərsən məni.

Sözü də bu boyda şişirtmək olmaz,
Hər gün biraz, biraz gözümdə düşdün.
Bir şəhər yox olub çıxıb gedərsən,
Qırılıb üzülüb, əzizlənərsən.
Yarpaq da ağacdan ayrılıb düşər,
Qırılan çırpılsa qırılacaqdır.
Bir quru sağ olsuz gedənlər o, gün
Gecənin birində qayıdacaqdır.
Sadəcə su kimi axan zamandır,
Qocalan yenə də yazıq ürəkdi.
Bu boyda şişirtmək aldatmaq olmaz,
Həyatda yıxılsan durmaq gərəkdi.
Saatın üçündən keçər o gəlməz
Bir görüş tələsib çıxıb gələrsən
Bir görüş lapda ki, çox gecikərsən.
Tez gəlsən o gəlməz hey deyinərsən
Geciksən o gedər xəbərsiz gedər
Solarsan çiçək tək yol ayrıcında,
Yanından keçənlər yox səni görməz.
Ağaclar maşınlar quşlar böcəklər,
Bir eşqlik elə də səni bəyənməz.

***
Bağışladım hamını,
özüm… özümdən başqa…
Bəsləmədim heç nəyi,
dözüm… dözümdən başqa…

Yollar izimə baxmır,
Daşlar dizimə baxmır;
Heç kim sözümə baxmır,
gözüm… gözümdən başqa…

Qınamasın el məni,
Sınamıram heç kəsi…
Unudaram hər şeyi,
sözüm… sözümdən başqa…
Bakı-12.05.2020

Şairə-jurnalist-publisist Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Naxçıvan Muxtar Respublikası Bürosunun Rəhbəri, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı

D Ö V R A N S I Z
Açıb doğma yurdda ilk bahar gülü,
Nərgizlər bəzəyib çəməni, çölü.
Gül- gülü səsləyir, bülbül- bülbülü
Açılıb bayram süfrəm sevdasız, yarsız,
Qovuşduq Novruza bu il Dövransız.

Hər zaman sevərdi toyu, düyünü,
Nəzm ilə söylərdi təbrik sözünü.
Sevincdən coşardı hər bayram günü
Deyildi bu qədər qəddar, amansız,
Necə rəva bildi, qaldıq Dövransız?.

Süfrədə rəsmiylə qaldıq göz- gözə,
Bir hacət qalmadı kəlməyə, sözə.
Ürək daş ola ki, bu dərdə dözə
Bu ömür necə keçsin baharsız, yazsız?
Fələk bizi qoydu yarsız, Dövransız…

Təsəlli edər dostlar, bəzən də danlar,
Sevdası yarım qalan bu dərddən anlar.
Qəlbdə qövr eləyir Onlu anılar
Bilsəm də yaşam yox- boransız, qarsız,
Hər günüm bir ildir nazlı Dövransız…

SEVGİ VARSA
/”Düşüncələrim” – silsiləsindən/

Yar – yarından alammasa sorağı,
Zülmət çökər, sönər qəlbin çırağı.
Onda olmaz sevgi, könül marağı,
Sevgi varsa , könül ülfət bağlayır.

Yar tapanda yarısını tam olur,
Dəli könül daha ürkmür, ram olur.
Sevən ürək eşq didərir, kam alır,
Sevgi varsa, ürək eşqdən çağlayır.

Dünya fani, hey boşalır, hey dolur.
Tər güllər də tez açılır, tez solur.
Hər sevdada boran olur, qar olur,
Sevgi varsa, gözlər niyə aglayır?

“Leyli – Məcnun” xalqın sevgi dastanı,
“Fərhad- Şirin”-timsalında eşq hanı?
“Əsli- Kərəm”- ahı yaxar çahanı,
Sevgi varsa, sevənləri dağlayır.

Əgər fələk çərxi dönsə tərsinə,
Hazır olaq həyat, sevgi dərsinə.
Dövran, sən də dur önündə, gər sinə,
Sevgi varsa, ilham dastan bağlayır…

Şairə-jurnalist-publisist Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin Naxçıvan Muxtar Respublikası Bürosunun Rəhbəri, “Qızıl qələm” media mükafatı laureatı

ÖMRÜN FƏSİLLƏRİ
/”Düşüncələrim” – silsiləsindən/

Bu dünyada hər şeyin var zamanı,
Yaradandır nizamlayan hər anı.
Dərə çəni, dağlar sevər dumanı.
Yaz gəlməsə axan çaylar çağlamaz,
Gül- çiçəklər qönçə, buta bağlamaz.

Yay zamanı hamı sevər yaylağı,
Zümrüd meşə, yaşıl çəmən, bulağı.
Yal- yamaclar olar könül oylağı
Duman, nə sis qar yağdırıb çığlamaz,
Şən buludlar, gözün sıxıb ağlamaz.

Son baharda quşlar çıxar səfərə,
Elat enər dağdan- düzə, şəhərə.
Hacət yoxdur ağlamağa, qəhərə
Təbiətin taxtı, tacı laxlamaz,
Ulu dağlar qışda qonaq saxlamaz.

Ahıl, qoca möhkəm tutar əsasın,
Istər sürsün hər anının səfasın.
Fani dünya sonda alar qisasın
Dövran, əcəl xəzan çiçək qoxlamaz,
Payız- yazı, nə qış yayı haxlamaz…

BİLMİRƏM
/”Vətənimdir” – silsiləsindən/

Bəd illər az qalır qərinə olsun,
Qübarı könüldən silə bilmirəm.
Çatlamış, boş sənək çətin ki, dolsun,
Şuşasız, Laçınsız, gülə bilmirəm.

Neçə ki, Kəlbəcər qolu bağlıdır,
Neçə ki, Ağdamım sinədağlıdır.
Neçə ki, “stepan”, “Qarabağlıdır”,
Necə yaşayıram, hələ bilmirəm.

Cəbrayıl yaralı, həm də qəfəsdə,
Füzuli can verir, qulağı səsdə.
Qubadlı, Zəngilan, kürəyi üstə,
Məzarım qazılıb, ölə bilmirəm.

İrəvan, Zəngəzur, Göyçəm hardadır?
Mehri, Qafan, Vedim, gör nə haldadır.
Gorusum, Ağkilsəm, çoxdan dardadır,
Həsrətin zirehin, dələ bilmirəm.

Aprel döyüşləri, mesaj- düşmənə,
Bir kimsə dünyada, qızammaz mənə.
Zərbələr vuracam, hey dönə- dönə,
Yurdda eldən- elə, gələ bilmirəm.

Yüksəldək Murovdan “Cəngi”nin səsin,
Silək Ulu Yurdun, qara ləkəsin.
Dövran vəsf eləsin, Odlar Ölkəsin,
Nəyi gözləyirik, bilə bilmirəm?!…

ÇİÇƏK KİMİ…

Əl çatmayan çiçək kimi
bir yamacın yaxasından,
bir ulduzdan şəfəq kimi
buludların arxasından–

üzümə nəfəsin dəyər,
könlümün nəğməsin deyər,
dərdli gecəni gözləyər,
xoşbəxt olar yuxusunda,

İcazə ver gəlim yaxın,
içindəyəm sıxıntının,
dayanmışam boylandığın
pəncərənin qarşısında,

Ağır oldu ötən illər,
qəm gətirir xatirələr,
hamı səhəri gözləyər,
mən gecənin arzusunda,

Yollarına boylanaram,
vüsalına inanaram,
sabahlardan yayınaram
gecələrin röyasında…

HARDAN TANISIN?

Tarda hərdən dinən siməm,sarıyam;
hər kəs üzə vurmaz ürək ağrısın,
vaxtın nə dostuyam,nə simsarıyam–
hardann bələd olsun,hardan tanısın?

Günlərim əriyər günlər içində,
qəzəbim kükrəyər sellər içində,
ətəyim çiskinlər,çənlər içində–
baxmır ki,zirvəmdə qardan tanısın,

Yelkənlər,sadəcə,qalxıb-qabaran,
gəmini küləkdir çəkib aparan,
dövran–ovcumdakı daşlı qabardan,
balıq–sabahını tordan tanısın,

Bu,dar düşüncəli geniş dünyanı
nə cür silkələyim: “İmanın hanı?!”,
ustad,elə dindir–Azərbycanı
cahan sinəndəki tardan tanısın!

Başımda buz kimi çalmadır duman,
dövrəmdə dolaşıb ötüşür zaman,
payın,Vahud ƏZİZ,gəlmiş Tanrıdan
səni istəməsdim nadan tanısın…

NƏ?

Qayıdım,yoxsa ki,gedim,
nə gizlənir gözündə,nə?
gülüm,mənə nə deyirdin
süzdürəndə gözündə,nə?!

İllərdir açıb-soluruq,
ayrılırıq,qovuşuruq,
barışıb-düşmən oluruq;
nə olarıq küsəndə,nə?!

İncımə Fələk aparsa,
yollarımı hicran qırsa,
bu üzündə ölüm varsa,
dünyanın o üzündə nə?

Özümü-çiçəyin edim,
harda əksən-orda bitim,
alanda:”Qurbanam!”-dedin,
ürəyimi üzəndə nə?

Yadında qalırmı adım?
hansı simdə xatırladım?
“Eşq dağında”-Leylim oldun,
“Məcnunların düzündə”-nə?

Yelkənlərə dolar külək,
çəkər bizi qayıqlartək,
səmt yelinə-“Əhsən”-desək,
ayrı-ayrı əsəndə nə?

SOYUDU…

Vallah,yaxşıymış “boğanaq”,
payız gəldi yel soyudu,
salınıb didərgin,qaçaq
yurd-yuvadan el soyudu,

Qurtardı yazların nazı,
süd-qatığın ağartısı,
söndü közlər parıltısı,
ocaqlarda kül soyudu,

Dağ yolları çən içində,
kərənti çəmən içində,
ormanlar zökəm içində,
durnalarda dil soyudu,

Nə tüstülü qarlı damlar,
nə təndirlər qalayan var,
xumar-xumar soyuyanlar
bu dəfə qəfil soyudu,

Sağanağa dəri çəkdik–
çırtma vurub dingildətdik,
zamanında dindirmədik,
bizlərdən təbil soyudu,

Gətirmədi,Vahid ƏZİZ,
bağlı bəxt,açıq əlimiz,
yasaqlanmış tariximiz
qalıb ilbə-il soyudu…

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

Səssiz bir sükutla bağırır gecə,
Saat əqrəbləri çalır ömrümü.
Çiy palçıq zənn edir məni bu dünya,
Gündə bir qəlibə salır ömrümü.

Alır verdiyini gözüm doymamış,
Bükür göy əskiyə bəyaz günümü.
Bəzən də aldadır saf uşaq kimi,
Ovcunun içinə alır ömrümü.

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

***
Səndən sonra
tutunduğum sevgilər
çürük ağac budağı çıxdılar,
əl dəyməmiş
sındılar, töküldülər…
Səndən sonra
yan aldığım limanlar
bütün gəmilərə bağlı çıxdılar.

Səndən sonra
bir də üzü gülmədi
qürub vaxtı günəşin.
Səndən sonra
daha əvvəlki olmadı
yazdığım şeirlərim…
Səndən sonra…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Canı yanmış necə də,
Gözəlsən, sən gözəlsən.
Baxmaqdan doymuram ki,
Gözəlsən sən, gözəlsən.

O üz, o xal tamaşa,
Bir nursan başdan, başa,
Heyranam o göz, qaşa,
Gözəlsən sən, gözəlsən.

İncə gülsən, çiçəksən,
Sən hamıdan qəşəngsən,
Nazlı, şirin mələksən,
Gözəlsən sən, gözəlsən,

Səndən doymaq olarmı?
Sinən dağdakı qarmı?
Sənin tək ceyran varmı?
Gözəlsən sən, gözəlsən.

Dodaqların qönçə gül,
Yanaqların qızılgül,
Gülüm, hər vaxt sevin,gül,
Gözəlsən sən, gözəlsən.

Əzizin bir dənəsi,
Şeiri, sözü, nəğməsi,
Ruhu, canı, nəfəsi,
Gözəlsən sən, gözəlsən.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Yanan şamam , dərd dolanır başıma,
Sənsiz hər gün ağı deyib, ağlaram,
İnsaf eylə, bax gözümün yaşına,
Sağalarmı, söylə, sənsiz bu yaram?

Can üstədi nə zamandı ümidim,
Qəlb evimdə öz yerin var, öz adın,
Ruh qayıtmır, perik düşüb nə edim?
Sən olmusan, ehtiqatım, tay andım.

Baxışların ürəyimi yandırır,
Səni sevmək günah deyil, əzizim.
Güılüşlərin, şəkər dadır, bal dadır,
Sənsiz yoxdu, nə gecəm, nə gündüzüm.

Damla-damla gözlərimdən söz damır,
Dön güriyə, yalvarıram nə olar.
Ahım niyə fələkləri odlamır?
Adın gəlcək ürək yanar, göz dolar.

Nəzir, niyaz paylayıram biləsən,
Getmədiyim bir ocaq, pir qalmayıb,
Yerə, göyə yalvarıram, gələsən,
Səndən özgə bir segilim olmayıb.

Geriyə dön, ay könlümün sultanı,
Nə zamandı vüsalına həsrətəm.
Gəl sevindir bu ürəyi, bu canı,
Sən Əzizin ürəyisən, bir dənənəm.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

Qorxu – nə isə itirmək hissi…
Kimisi can itkisindən
Kimisi mal itkisindən
Kimisi vəzifə itkisindən
Qorxar,susar kölələşər
Yavaş- yavaş ,zərrə-zərrə vəhşiləşər
İnsan da insanlığın itirməyə yaman qorxar
Dan danışar,sonra isə qan qusar….
Yuxu-ruhun azad olduğu an…
Daş üstündə daş kimi yatan da var
Yatağında ilan kimi qığrılan da var
Yarasa kimi qaniçən,gecə həyatı yaşayan da var
Qula çevrilmiş ruhlar,istəməsə də bu “canları”daşımağa məhkumdurlar
Ruhlara bu cəzanı niyə vermiş Allah?
Görən bunların hansı günahı var?…
Sevgi – vərdişin,bağlılığın ən yüksək pilləsi…
Yaradana sevgi
Valideynlərə sevgi
Vətənə sevgi
Qadına sevgi
Vəzifəyə sevgi
Var -dövlətə sevgi…
Bu qədər sevgini ürəyimizdə necə gəzdiririk,İlahi?
Bunlar hamısı insana məxsus ehtiyaclar,istəklərdir…
Ruhun isə bir arzusu,bir diləyi,bir sevgisi var ancaq,
Azadlıq !Azadlıq! Azadlıq!!!

*****

 Ümidlər qəbiristanlığıdır sanki
Daş kimi soyuyub mənim ürəyim.
Oxa dönmüş başdaşları dəlir sinəmi…
İnsanlığa həsrət…Vətənə həsrət…
Azadlığa həsrət… kəfənə həsrət
diri ikən ölülərik biz…
nəfəsim içimdə boğulur
göz yaşlarım yanağımda quruyur
Dodaqlarım çat-çat olub
Suya həsrət torpaq kimi…
Dərdlərimi yazmışam buz üstünə
Gözləyirəm günəşin doğmağını.
Azalıb inancım,Taqətdən düşmüşəm.
Zəifləyib əqidəm,odum-alovum,
təkcə yanır varlığım.
Nefti qurtarmış,piltəsi közərən çıraq kimi…

*****

Sevgi yaşadar insanı,
Kindən,kinfrətdən yıxılar.
Aşkar olandan sarsılmaz,
İnsan qəflətdən yıxılar.

Doğru sanmam gördüyünü,
Fikirlərim cin düyünü,
Azalıbdır toy-düyünü,
Dünya matəmdən yıxılar.

Burnumda çiçək qoxusu,
Gözümdə səhər yuxusu,
Qəlbimdə hicran qorxusu,
Sevgim həsrətdən yıxılar.

Bərk sarıl haqqın ipinə,
Haram girməsin cibinə,
Hamı həyatın dibinə,
Öz zirvəsindən yıxılar.

25.06.2017

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

Qəlbim yara, gözümdə yaş,
Duz yaranı göynədərmi?
Könlümdə buz, sevgim atəş.
Od buzları əridərmi?

Öz qarğışım tutub məni.
Dost nəfsinə satıb məni.
Kor quyuya atıb məni,
Haqq səsimi eşidərmi?

Şaxta vurmuş ürəyimi
Daşa dönmüş diləyimi
Xəzan olmuş gəncliyimi,
Qış günəşi isidərmi?

SƏRHƏDÇİ

Bir əsgər var sərhəddə
Günəşlə bərabər açır səhəri.neç
Neçə vaxtdır,
Eldən-obasından
Sevdiyindən uzaqdadır.
Qəlbini doğrayır hicranın zəhəri.
Ancaq O sərhədçidir.
VƏTƏNİN EŞQİNƏ,
Doğmaların xətrinə
Dözür hər cür həsrətə
Udur bunca qəhəri.
Gülümsəyir doluxsunmuş gözləri…
Silahı çiynində, qulağı səsdə.
Gözləri sərhədçidir!
TÜRK OĞLU, AZƏRBAYCAN ƏSGƏRİ!!!

               Qızım Xanıma
İnsanların duası,
Arzuların hasili,
Yaradanın hikməti,
Düz dörd ilin həsrəti,
Bir qız gəldi evimizə.

Qığıldayır,ağlayır.
Qulağımda hey səsi.
Gülüşü bir başqadır,
Tarının hədiyyəsi
Qoxusu cənnət qoxusu,
Yuxusu dovşan yuxusu,
Bir qız gəldi evimiz.

GƏL,SƏNİNLƏ RƏQS EDƏK…
(içimdəki nəğmələrdən)

Bura “Sevgi bağıdı”,
yazın ipək çağıdı,
a tənha bitən çiçək,
gəl,səninlə rəqs edək,

Gəl,səninlə rəqs edək;
bir az qol-boyun olaq,
bir az aralı qalaq,
bir az da yallı gedək,

Qaçma,qadanı alım,
uçma,qurbanın olum,
yallıdakı dəsmalım
səndən olsun bir ləçək,

Sənli “Sevgi bağında”
mehman olmağı sevdim,
şəbnəmə yanağında
heyran olmağı sevdim,

A tənha bitən çiçək,
a heyran edən çiçək,
bəlkə xoşuna gəldim-
gəl,səninlə rəqs edək…

BİLİRSƏN–BİZ KİMİN QONAQLARIYIQ?

Səmanı qopmaqdan dağlar saxıayır,
ağaclar tacından göydən asılır,
ayağı–torpağa göyü bağlayir,
dağlar qaçan yerdə yarğan qazılır,

Ormanlar dünyanın donu,köynəyi,
əynidə yudurdur,qurudub geyir,
ütüsün çəkəni-mehi,küləyi,
daşlar dəyirmanda buğdanı döyür,

Məni daha açmır vaxtı zamanın,
görən məndən qabaq nə cür keçirmiş?
İnsan dəngəsini pozub dünyanın–
dünya özü əkib,özü biçirmiş,

Görən nəyimizə ümid bağladı?-
çiçəklər bitirdi çəmənlərində,
düna-adam bilib qonaq saxladı,
bizsə oturmadıq qonaq yerində!

Əsri başa vurar milyondan biri,
erkən boxçamızı düyüb gedərik,
dəmirdən bərk imiş dünyanın səbri,
ağlımız kəsəni deyib gedərik,

Bilirsən-necə də gözəldi dünya,
bilirsən-biz kimin qonaqlarıyıq?
binəva olduq ki,salmadı saya–
sanır ki: “atılan dırnaqlarıyıq”…

ÖMÜRDƏN…

Hər kəslə bir cürə keçər bu oyun-
çox da ömürdəndir,az da ömürdən,
nə payız bezdirsin,nə yazdan doyun;
payız da ömürdən,yaz da ömürdən,

Sevgin-dərdlərimə dərman olacaq,
sinəmə tel çəksən–kaman olacaq,
sevməyi bacarsa-kamın alacaq
oğlan da ömürdən,qız da ömürdən,

Tumurcuq gül açar,qönçə qabarar,
“Olumla”–“Ölümün” içində can var,
hər biri payını alıb aparar–
qərəz də ömürdən,naz da ömürdən,

Ya göyə qaldırar,ya qəddin əyər
insanın-insana verdiyi dəyər,
nəşəsi gələndə dastanlar deyər-
tütək də ömürdən,saz da ömürdən,

Qalsa da yerində “yalla-üzəngi”
köhlən atıb gedər yəhərdəkini,
həyat qulağıma pıçıldadı ki:
“İndi ki,gəlmisən,yaz da ömürdən”.

Dağın,Vahid ƏZİZ,qarı da olsa,
ağsaqqal ixtiyar,qarı da olsa,
güllərdən bal çəkən arı da olsa-
köç edən aparmaz toz da ömürdən,
çöx da ömürdəndir,az da ömürdən…

HAYIF…

Səhər şəfəqiylə birgə oyanıb,
səsini başına almışdı bülbül,
sanki ümidlərin hamısı yanıb,
bəxtin ümidinə qalmışdı bülbül.

Bulvarın içiynən o yan bu yana
gedirdi nizamsız insan axını,
heç kəs boylanmadı eşq fəryadına,
sanki səhər-səhər hamı karıdı.

Nə bülbül bəxtəvər,nə də ki,çiçək-
indi öz dərdinin yarıdı hamı,
alovlar yandırmış ocaq daşıtək
bülbül,qup-qurudu,qurudu hamı,

Nəğmənin,çiçiyəyin gözəlliyindən
xəbərsiz dünyaya gəlib gedərik,
bülbülüm-sən məndən,mən də ki səndən-
hayıf ki,xəbərsiz ölüb gedərik…

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, “Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri

Daha yadırğadım darıxmağı da,
Ötənlər,keçənlər yadıma gəlmir.
Kimsəsiz otaqda yanan tək şamam,
Uçub pərvanələr oduma gəlmir.

Elə unutmuşam gəldiyim yolu,
Özüm də bilmirəm harda itmişəm.
Yay günü səhrada azan bulağam,
Yoxda üzə çıxıb,varda itmişəm.

Payızdı…budaqdan son yarpaq düşür,
Üşüyür yol üstə bir tənha qovaq.
Qan sızan yaramı sarıyıb hər gün,
Ürəklə davadan necə çıxım sağ?

Qışqırsam,ünümü kimsə eşitməz,
Heyif…öz səsində batıb admalar.
Qarışıb başları çörəyə,suya…
Elə ayaq üstə yatıb adamlar.

Gözlərim yuxuya hələ girovdu,
Hələ kipriymlə vaxtı sayıram.
Gümüşü əqrəblər qaçır divarda,
Dərdimi özümə pıçıldayıram…

Sən özün bitməsən də,səni də bitirərlər,
Pıçıldayıb deyərsən,bu da hər şeyin sonu.
Ha isitsən əriməz saçlarına yağan qar,
Ha hovxursan açılmaz sınıq qəlbinin donu.

Unudulmuş sahilsən axşam qəribliyində,
Bir sənsən,bir təkliyin…hamı getmiş evinə.
Tərpəndikcə qanayır sinəndəki yaralar,
Ayrılıq bıçaq kimi elə batır dərinə.

Gecə saat üç olar,itirmisən huşunu…
Oyanmısan,bir sənsən,bir də soyuq dörd divar.
Əlinlə yoxlayarsan,yerindədir ürəyin,
Bir də ölüm sükutu,bir də quduz ağrılar…

Buza dönüb alnında puçurlayan soyuq tər,
Heyin də yox, bir dəfə əllərinlə silməyə.
Bir acı xatirənin payızında itmisən,
Yol tapmırsan ömrünün baharına gəlməyə.

Otaq yaman istidi,tərləyib pəncərələr…
Açarsan,yazın ətri bihuş edir adamı.
Sonra gedib çaydanı qoyarsan qazın üstə,
Beləcə uzadarsan ömür adlı edamı…

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, “Hüseyn Arif” Ədəbi Məclisinin sədri

Qoymadılar

Mən bir səhər hamıdan çıxıb gedə bilərəm,
Bir söz də söyləmərəm,qınamaram heç kimi.
Nə varsa yaddaşımdan qazıyaram,silərəm,
Səbrim yoxdu,dayanıb sınamaram heç kimi.

Canım,vallah,yalandı şairlik də,filan da,
Bax,hər gecə özümü ürəyimdən asıram.
Bir əzabın odunda közərdirəm sözləri,
Mən şeir ha yazmıram,sinəmə dağ basıram.

Bilirəm,acizlikdi kimdənsə sevgi ummaq,
Təbəssümlə,baxışla yalvarmaqdı kiməsə.
Elə yanıb əllərim,uzatmağa qorxuram,
Bir vaxt yaman düşmüşdüm bir dəlisov həvəsə…

Qəm yemə,keçdi getdi…indi susuz səhrayam,
Bir əlçim bulud tapım gözlərimi sıxmağa.
Güclə sürüyüb gedir hərə öz şələsini,
Axtarsan bir adam yox,kövrəlib darıxmağa.

Zamanın qatarında kim yatmış,kim oyaqdı?!
Kim var bircə gecəılik düşüb qonaq qalmağa?!
Qoymadılar qayıdam bir gün uşaqlığıma,
Qoymadıar məni də dönüb adam olmağa.

Sənə sarı qaçsam da
Yenə səndən uzağam.
Hamı çoxdan böyüyüb,
Mən hələ də uşağam.

Ömrü yelə sovurdum,
Saçımda tozu qaldı.
Ö günlərdən içimdə
Bir mələr quzu qaldı.

Deyirsən,daha gecdi,
Ötürmüşük zamanı.
Sən də bir az ağıllan…
Eh,məndə ağıl hanı?!

Için-için sızlaram,
Anam da yox,ovuda…
Susuzam,əl açmışam
Bircə əlçim buluda.

Gecə keçdi…gəlmədin…
Sarımadın yaramı.
Hər yadına düşəndə
Öpərsən bir misramı…

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

BU SƏHƏR USTADIN RƏSMİNİ GÖRDÜM

XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, o taylı, bu taylı şair Ustad Məhəmmədhüseyn Şəhriyara sevgi və sayqılarla!

“Hələ “Heydərbaba” yaddaşımızda,
Ustadın kəlməsi dilimizdədir”.
Müəllif.

Bu səhər ustadın rəsmini gördüm,
Neyləyim, kövrəyəm gözlərim doldu.
Yenə də Ustadı xatirələrdə,
zaman-zaman anan sözlərim oldu.

Şimallı-cənublu şairimizsən,
İllərin həsrəti yorsa da, bizi.
O tayda gözlərin dolduğu zaman,
Həsrətlə yandırıb-yaxdın Təbrizi.

Səhəndə yazdığın məktublar özü,
Gözlərin həsrəti, qəlbin dağıdır.
Ruhunun önündə əyilməyimiz,
Bakının Təbrizlə görüş çağıdır.

Analar anası Kövhək ananın,
Ruhuna ehtiram bəslənməlidi.
Daha o gözlərdən sevinc, nur yağır,
Dünya harayına səslənməlidi.

Yolunu gözləyir bu torpaq sənin

XX əsr Azərbaycan ədəbiyyatının görkəmli nümayəndəsi, şimallı-cənublu şairimiz Məhəmmədhüseyn Şəhriyarın ruhuna sevgi və sayqılarla!
 
Bağlanan sərhədə dirəklər çəkmək,
O tayın, bu tayın həsrəti oldu.
Ustad Nizaminin böyük heykəli,
Bir qəlbin bir qəlbə hörməti oldu.
 
Üstündən nə qədər ötüşdü illər,
Nə sözün kəsildi, nə də əsərin.
Tökdü göz yaşını əsrlər boyu,
Geniş xatirəli ayna Xəzərin.
 
Tehran da, Təbriz də yanaşı durub,
Yolunu gözləyir, yolunu, şair!
O tay da, bu tay da unudarmı heç,
Bir şair oğlunu, oğlunu, şair?!
 
İnan ki, torpağın ehtiyacı var,
Sənin tək alovlu yanar bir cana.
Bəs niyə qayıdıb gəlmirsən, denən,
“Şairlər torpağı Azərbaycana?!”.
 
Gərək ki, şerinin hər bir kəsəri,
Bir elin-obanın dağ-daşı olsun!
Haraylı şeirin Kövkəb ananın,
Yanaqdan süzülən göz yaşı olsun!

Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş redaktoru, Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü.

NEÇƏ İLDİR HƏSRƏTİN YANDIRIR MƏNİ, ANA!

Qubadlının erməni silahlı qüvvələri tərəfindən işğalının 20-ci il dönümünə.

Neçə ildir həsrətin yandırır məni, Ana!
Görə bölə bilmirəm, düzü, illərdi səni, Ana!
Görəsən bu ayrılıq sona çatacaqmı bəs,
Qürubda doğan günəş denən batacaqmı bəs?!
Yenə ömür uzunu səni gözləyəcəyəm,
Vaxtımı saya-saya həsrətə dözəcəyəm.
Qanlı-qadalı günlər ömrümə dağ çəkibdi,
Övladın AYDINOĞLU həsrətini çəkibdi.
Yollarına boylanıb arayacam səni mən,
Qubalı-Anam mənim, yoruldum gözləməkdən.
Nə vaxt qayıdacaqsan Anam Azərbaycana,
Nə vaxt boylanacaqsan Anam Azərbaycana?!
Nə vaxt büsbütün səni görə biləcəyəm mən,
Nə vaxt şəninə çələng hörə biləcəyəm mən?!
Sanma sənsiz ayrılıq mənə asandı, Ana!
Sanma sənsiz ayrılıq mənə asandı, Ana!

Dünyadan böyükdür şairin dərdi

Məndən soruşsalar, şairlik asan,
Yoxsa ki, yığılan dərd qədərağır?!
Duyub-anlamazsan, inan, a quzum,
Şairin gözündən nə həsrət yağır.

Əsrlər boyunca, tarix boyunca,
Şairlər qələmin sınadı gəldi.
Gözünə qəm-kədər ələnən zaman,
Yenə cəmiyyəti qınadı gəldi.

Axı o neyləsin ömrün mayası,
Əzəldən xəbərsiz belə yoğrulmuş.
Gülsə də, hər üzə körpələr kimi,-
Qəlbində, könlündə kədər doğulmuş.

Bulaq tək gözündə coşub-çağlayan,
Nə Kürü, nə də ki Arazı qaldı.
Gülməsə, üzünə bu ömür onun,
Həyatın özündən narazı qalır.

Onun da dərdini başa düşməli,
Dünyada özünü özü axtarır.
Baxışla qəlbləri ovsunlamayan,
Qayğılı gözlərdə gözü axtarır.

Tarixdə sınanmış bir həqiqətdir ki,
Sevməsə, bir qıza salmaz meylini.
Gah düşüb səhraya Məcnunlar kimi,
Axtarır yenə də sadiq Leylini.

Yaxşı ki, əzəldən coşan qəlbində,
Nə dovşan, nə tülkü, nə də qurd qalmış.
Dünyanın özündən dörd dəfə böyük,
Bir şair dünyası bu gün yurd salmış.

Şair ilhamının coşub-daşması,
Şairin özünə yenə xoş xəbər.
Dünyası qayıdıb gəlsə yanına,
Dağılıb gedəcək gözündən kədər.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

 İçimdən keçənlər…

Nifrətin əli ilə,şərin özü ilə
Boynunu vurmuşam parlaq günəşin
Kainat mat qalıb özü-özlüyündə
Məni illər boyu uşaq kimi aldadan
Xoş gələcək arzusu ilə yaşadan
Yalançı,fırıldaq ümidlərimi qəlbimdən
qoparıb bir-bir boynunu vurdum edam kötüyündə.
Acaq ürəyim soymadı,”insani”hisslərim,nəfsim doymadı
Hamısın yığıb bir yerə onları dəfn elədim
Keçmişimin dərinliyində…
Şaxtalı bir qış gecəsi,vaxt dayanıb
Göydə ay,uduzla da donub…
Bu sükutu bircə pozan
Döyünən,arsız ürəyimdi.
Bircə anda dayanmayan xəyallarım,diləyimdi
…Yaşamıram,mən yoxam,mən yoxluğam
Bir günahkar ruh sürünür can yerinə
Tikə-tikə doğrasanda heç nə çıxmaz
Damarımda nifrət dolanır qan yerinə
Unutmuşam kimliyimi,itirmişəm Tanrımı,inancımı…
Söz deməyə haqqım,yaşamağa yerim yox…
Aslı qaldım mən göylərin ətəyində.

                         Keçir

Qəlbim ayrılıqdan eləyir fəryad

İçimdən bir ümid ayrılıb köçür

Hicranın alovu yandırır məni

Dodağım gözümün yaşını içir

Bu cür sədaqətlə gözlə yolumu

İnsan nə əkirsə,onu da bicir

 Hayana getsən də,çıxma bu yoldan

Sevginin yolları qəlbimdən keçir

 
               MƏNƏ
Gözümə göründü bir anlıq siman
Həsrətin yarası  qövr etdi yenə
Təkcə bu yaralı ürəyim deyil,
Bütüncə varlığım həsrətdi  sənə
Bürünsə də nura  bütün kainat
Sənsizlik əbədi  zülmətdir  mənə
Səndən ayrı  düşmək  unutmağı   yox,
Uzaqdan  sevməyi   öyrətdi  mənə

Qar çiçəkləri

   Doğmalar içində bir yadam mən.
Sanki yaddan çıxıb,unudulub
xatirə dəftərinin vərəqləri arasında
qurumuş gül ləçəkləri…
    Dərdlərimi çətir etdim başıma.
Döyəcləyir yaz yağışı.
Öz əlimlə ağı qatdım aşıma.
Məni tutdu çiçəkləmiş bir ağacın qarğışı.
Yaralı budaqlar sərilib yerə,
Əlimdə ağlayır nar çiçəkləri…
   Dua etdim üflədim ovuclarıma.
Uça bilmədi…
Arzularım,istəklərim,diləklərim
qanadları islanmış may böcəkləri…
   Qar yağır varlığıma.
Ruhumda fırtınalar,tufanlar
İçimdə şaxta,sazaq.
Ürəyim buz bağlamış bir qaya.
Boynubükük ümidlərim günəşə boylanan
qar çiçəkləri…

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

Gördüm

Gecə kimi həsrət idi səhər
Bu gün,nəhayət ki,mən yarı gördüm.
Hələ küçələr də fəsli qış idi
Onun gözlərində baharı gördüm

Gözündən gözümə bir eşq boylandı.
Qamarda qanım da donub dayandı.
Qısqandım,ürəyim alışdı-yandı.
Telini oxşayan rüzgarı gördüm

Haqqın söylədiyin yazır qələmim
Onunla bağlıdır sevincim qəmim
Yolum gözləyir o gülzar mənim
Yarımda vəfanı, ilqarı gördüm

Göz yaddaşı

Saçların tək uzun bir qış gecəsi 
Qarşımda dəftərçə,əlimdə qələm
Səni düşünürəm tənha otaqda
Kaş xəyal da olsa yanına gələm 
Rəsminə baxıram gözümü yumub
Döyünmür ürəyim ,bir sükut çöküb
Bu şəkli nə rəssam, nə fotoqraf
Sevən gözlərimin yaddaşı çəkib

Gözlərin dəniz

Gözlərin dəniz, baxşın uçurum.
Tut əlimdən,yıxılmaqdan qorxuram.
Mən üzməyi bacarmıram,bilirsən.
Gözlərində boğulmaqdan qorxuram.
………………………………………………….
Xəzan fəsli gül olmaqdan qorxmuram.
Eşq odunda kül olmaqdan qorxmuram.
Torpaqlara gömülməkdən qorxmuram.
Sənin üçün yox olmaqdan qorxuram.

Gülüm….

Bilsən ayrılıqdan nələr çəkmişəm?!
Həsrətdən göylərə sovrulub külüm.
Eşqim iddiamdır,şahidim cəfa
Tanrıdan tək səni diləyir könlüm

Pəncərəni açıq qoyub yatarsan
Gələcəm səninlə dərdimi bölüm
Ruhum qonağındır,yenə bu gecə
Bu an əbədilik olsunmu, gülüm?

Əllərin titrəyir,baxışlar ürkək
Saçların gül qoxur,dodağın çiçək
Mənimsə dodağım bal arısıtək
Sənin dodağına qonsunmu gülüm?!

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

***
İki şeytan,
hərəsinin əlində bir süngü
oturub qabaq-qənşər
nərd atır.
Bir kişi də
əllərinin qabarını deşə-deşə
uşağının pul qabına dərd atır

Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin üzvü, Azərbaycan Respublikasının Prezident Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Ruhum perik düşmüş qayıq kimidi,
Təlatüm anında limana gəlmir.
Baxma, bir gecəlik Ay qədər şuxdur,
Kölgəm təsbeh tutur, imana gəlmir.

Adamlar, bilmirsən, kimə güvənir,
Haqdan uzaq düşüb bəndə, dəli qız.
At getsin bu şəkli yad adam bilib,
Bir az ömür yaşa, sən də, dəli qız.

Eh, məndən bir ovuc eşq umacaqdın,
Gəlim, bu daş ömrün suvağını sal.
Mən səndən iki yaş uşağam hələ,
Mənim ad günümə duvağını sal.

BİLMİRƏM-NƏ CÜRƏ,AMMA BİR ZAMAN…

Çoxdan eşitmişdim:”At da muraddı,
səndən yayındısa,özgə yetəcək”,
gördüm–neçəsini tərkindən atdı,
eh,hələ o qədər yəhər tökəcək!

Həyatım Şeytanın feli kimidir,
pəl vuran Fələyin əli kimidir,
məhəbbət ilanın dili kimidir–
yollar ayrıldısa,zəhər tökəcək!

Zərifdir,hər yetən gülə vurulmaz,
könlüm tutduğundan,Vallah,qırılmaz,
imanlı insanın gözü tutulmaz,
xəbisin gözünü qəhər tökəcək,

Gül,qurban olaram yadda saxlasan,
ruhum havalanar sellər ağlasan,
bil ki,məkanından nigaran olsam,
dərdlərin üstümə şəhər tökəcək,

Bu şənhər gəmilər çəkən bir liman,
Xəzər ildən-ilə çirklənən ümman,
bilmirəm-nə cürə,amma bir zaman,
bizimlə hesabın Xəzər çəkəcək…

DÜNYA YAMAN DƏYİŞİB…

XƏBƏRDARLIQ…

Dünya yaman dəyişib,
tamam xarabı çıxıb,
cıdırçı ata minib,
sürəndə yabı çıxıb,

Ya birtəhər dolanır,
ya da baş girlədirik,
yaman günlü adam çox,
biz hələ şükürlüyük,

Bir babat dolanırırıq,
beş-üç ara qatan var,
arada aldanırıq;
“atanşik” var,atan var,

Quldur var kisəsindən
yüz dilənçi tökülər,
sərvətindən fil çökər,
dəvə beli bükülər,

Burda qapıb-xaricdə
kef çəkir,pul paylayır,
Yurdunda dul analar
min-min yetim saxlayır!

Bu yetimlərin çoxu
Şəhid balalarıdı,
ay imanın itirmiş,
Vətən övladlarıdı!!

Nə olar,zaman keçər,
yetimlər də böyüyər,
(bircə qorxduğum budur)
beş-on dəyyusa görə
Yurdla haqq-hesab çəkər…

“VƏTƏN DƏRSLİYİ”…

Məni heyran edir təzadlı həyat
gülünə,barına,yağmurlarına,
insana dünyayanı bəxş edib,rahat-
buraxır nəfsinin ixtiyarına.

Hər cürə canlı var dünya üzündə;
yeriyən,sürünən,qanadı olan,
enən,ucalan var xalqın gözündə,
bir ömür yaşayan,əbədi qalan.

Gödüm yaxşılığı,nöqsan,qələti,
vaxtında gələni,gedəni bivaxt,
“Bir Manat”-yoxsulu xoşbəxt elədi,
“Milyonlar” acgözü elədi bədbaxt!

Hər cürə iftira,böhtanlar,yalan;
səbrimin kasası boşaldı,doldu,
“Ata çörıyinə” həsrətli olan,
çox vaxt çox yeyənnən qeyrətli oldu.

“Vətən dərsliyində” nuru gözümün,
amma,aldıqlarım saralıb-solmur,
bir daha deyirəm: “Çünkü yetimin
Vətəndən savayı heç kimi olmur!”

Mərdi çala bilməz şər atan ilan,
şöhrətlə,nəfsimin qulu olmadım,
mən “Bircə Manatla” bəxtəvər olan,
haram “Milyonlara” tamah salmadınm!!

ÖMÜR…

Danılmaz İlahi sirri deyilsə,
möcüzə deyilsə,bəs nədir ömür?
insan adam kimi yaşaya bilsə,
bəlkə də yenidən verılər ömür.

Təkrar qayıdırıq?,bəlkə bilmirik?
torpaq buraxmırsa,həlbət-getmirik?
bəlkə başqa canda,başqa bədəndə
ruh tapıb yenidən dirilir ömür?

Qayğılar içində nəğmələr deyir,
sevincdən udqunur,qəhəri yeyir,
elə ki,”mamaça” göbəyi düyür,
beşıkdən tutaraq dirçəlir ömür.

Anmyan aldanar min-bir çalara,
ömrün iki rəngi-“ağ” ilə” qara”,
o–baxır Dərgahda yazılanlara;
ya “nökər”,ya da ki,”xan” gəlir ömür.

Mən yaman gecikdim (nə işidirsə?)
həyatdan almalı olduğum dərsə,
“Sevgi tufanında” bəxti gətirsə,
sakit bir limana yönəlir ömür.

Salamat çıxarsan sel də aparsa-
hələ getməyinə zaman qalarsa!
hər kəsin səmada ulduzu varsa,
bəlkə-yerə düşən kölgədir ömür?

Yağmurlar,çiskinlər,qarlar,dumanlar,
saxta yalvaranlar,imdad umanlar,
bəlkələr,hədələr,şübhə-gumanlar…
təpədən-dırnağa “Bəlkə?”-dir ömür.

Vallah,səndə olan dözümə əhsən,
gör-hələ bir kimnən yola getmisən?!
“Hələlik”-söyləsəm sən nə deyərsən?
zaman tamam olur,vaxt gəlir ömür…

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Bu ömür inan ki, sənsiz heç nədi,
Sənsən həyatıma bal, şəkər qatan.
Sənsiz dünya özü bir əfsanədi,
Varmı gözəllikdə de sənə çatan.

Sənsiz yaşamaram ürəyim mənim,
Sənsən yeri, göyü sevdirən mənə,
Başımın tacısan, nazlı mələyim,
Gözəl günlər üçün borcluyam sənə.

Sən mənə dünyanı vermisən canan,
Günəşi, Ayı da nurladan sənsən,
Ay gülüm, mən səni gördüyüm zaman,
Elə bilirəm ki, cənnətdəyəm mən.

Nə yaxşı bəxtimə düşmüsən mənim,
Şükür bu qismətə, şükür bu paya.
Sən varsan tay yoxdu başqa istəyim,
Dəyər bir gülüşün bütün dünyaya.

Ətirli gülümsən, qönçə çiçəyim,
Ömrümün, günümün mənası sənsən.
Bir şirin canım var, sevən ürəyim,
Sənə qurbandılar, nə vaxt istəsən.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Mənim səndən özgə bir çiçəyim yox,
Tanrının sevdiyi cənnət gülüsən,
Səndən yaraşıqlı bir mələyim yox,
Başımın tacısan, qiymətli ləlsən.

Məni məst eyləyən gözünə qurban,
İlahi verdiyi butamsan mənim.
Sevgt bağçasında nazlanan ceyran,
Səninlə bəzənib ümid çəmənim.

Sənsiz gül-çiçəklər sevgi qoxumur,
Sənsiz arzularım hələ qönçədir.
Gül-çiçək görməsə, bülbül oxumuz,
Ruhum çox kövrəkdi, qəlbim incədir.

Sənsiz dünya-aləm gözümdən düşər,
Günəşli könlümü bürümə çənə.
“Can” sözü dilimdən ,sözümdən düşər,
Vallah can atıram hər zaman sənə.

Sən məni bağışla göz yaşlarıma,
Məndən üz döndərib, dərdi qudurtma,
Gətir ayı, günü baxışlarıma,
Qönçə çiçəkləri vaxtsız qurutma.

Yapış əllərimdən, qalxım ayağa,
Qənirsiz gözəlsən, bənzərsiz mələk,
Yaz gəlib, gül qonub, o gül yanağa,
Eşqinlə döyünür sinəmdə ürək.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Qarabağ bürosunun rəhbəri

★★★★★★★★★★★

Axtarıram, tapammıram
Dil ucunda söz kimiyəm. 
Xatirələr pərən-pərən
Alaq basmış iz kimiyəm. 

Ay qəm-kədər ,yaxamdan düş. 
Bütün bunlar sanki bir düş
Ocağından ayrı düşmüş
Öləzimiş köz kimiyəm

★★★★★★★★★★★

Bilirsənmi dərd ortağım olandan,
Çatlayıb ürəyimtək pəncərə də.
Yarışır göz yaşımla yaz yağışı,
İz buraxır yanağımda,pəncərədə.

Xəyallar qoynunda elə yol gedir,
Dünyanı dolaşır dolaşıq fikrim.
Ancaq onu təqib edib izləməyə,
Nə atım var,nə qanadım,nə yelkənim.

Nəfs öldürüb insanlığı,sevgini,
Göylərin fəryadı ürək dağlayır.
Yağış deyil buludlardan süzülən,
GÖZ YAŞIDIR,TANRI BİZİ AĞLAYIR!!!

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin (AYB) üzvü, Azərbaycan Respublikası Prezidenti təqaüd fondunun təqaüdçüsü

Bədənimdə meyit kimi uzanan
Ürəyimin ağrısı,
Xoş gəldin.
Gözümün qaçan yuxusu,
Unudulmaq qorxusu,
Yanağımın nəm torpaq qoxusu,
Xoş gəldin.
Məni ağrıdan ayrılıq
Onu ağrıtmadısa,
Əllərinin divarından
Asmadısa, şəklimi,
Nə sözü, nə məhəbbəti
Özün doğrultmadısa,
Heyf oldu!

“Gənc Ədiblər Məktəbi”nin müdavimi, Azərbaycan Yazıçılar Birliyi Gənclər Şurasının və Azərbaycan Jurnalistlər Birliyinin üzvü, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Baş məsləhətçisi, Prezident təqaüdçüsü, Gənclər müfakatçısı

…1 sentyabr 1923-cü ildə gündüz saat 12:00-da Yaponiyada 8,3 bal gücündə zəlzələ baş verir. Bu dəhşətli təbii fəlakət tarixə Böyük Kanto zəlzələsi adıyla keçir. Çünki, zəlzələdən ən çox zərər çəkən ərazi Kanto vilayəti idi. Tokio və Yokohamanı yerlə-yeksan edən zəlzələdə, təxminən, 174 min adam ölür, 542 min nəfər itkin düşür…
Təbii fəlakətin şahidi olan bir uşaq-sonradan şöhrəti dünyaya yayılan kinorejissor Akira Kurosava öz xatirələrində həmin dövrü belə xatırlayır: “Böyük Kanto zəlzələsi məni dəhşətə düşürmüşdü, həm də önəmli şeylər öyrətmişdi. Bu zəlzələ sayəsində təbiətin inanılmaz güclərini görməklə qalmamış, eyni zamanda, insanların inanılmaz şeylər edə biləcəklərinə şahid olmuşdum”. Ardnca da: “İnsanlar panikaya düşəndə məntiqlərini itirib əməlli-başlı axmaqlaşırlar…”-deyə yazan Kurosavanın dediklərini XXI əsrin 20-ci ilində siz də müşahidə etdinizmi? Qorxmayın, etiraf edə bilərsiniz…
Koronavirusun dalğaları üfüqdə görünən kimi Yer sakinləri hamısı eyni cür panikaya düşdü; böyük ölkələrdə marketlərə hücumlar oldu, alış-veriş mərkəzlərində rəflər boşaldıldı. Bir qutu makaron üçün dalaşanları da gördük, iki qutu gigiyenik vasitə üçün intihara cəhd edəni də…
Sonra, sözün əsl mənasında, maskarad başladı. Koronavirusun insanlığın məğlubiyyəti münasibətilə təşkil etdiyi bu maskaradda başına plastik su qabı keçirənlər də vardı, əleyhqaz taxanlar da… Hələ yanvarda qonşusuna keçən ilin dəbini geyindiyi üçün lağ eləyənin zibil torbalarına bürələnməyi isə koronavirusun sosiallığa çaldığı qələbənin rəmzi idi…
Nənəmin bir sözü vardı: “Dünyanın düz vaxtı…” İndiyə qədər bu söz mənə adi deyim kimi gəlirdi. Amma, indi, dünyanın nahamar vaxtında dilimin əzbəri olub. Görüşməyə, bir fincan çay içib dərdləşməyə söz verdiklərimə də elə beləcə deyirəm: “Dünya düzələndə gələcəyəm…” Nə edəsən ki, dünyanı dağıtmaq insanın əlində olsa da, düzəltməkdə acizmiş…
Bir də “koronalı günlərdə” darıxmaq var. O günü bir hekayə yazdım: “Epidemiyada darıxan qoca…” Cəmi 18 dəqiqəyə, birnəfəsə yazılan bu hekayənin son nöqtəsini qoyduqdan sonra, azı, yarım saat ağlamışam. Niyəmi? Çünki, o “əlahəzrət darıxmağa kəniz olan məndim”…
İndi koronavirusu bütün təbii fəlakətlərlə eyniləşdirənlər də tapılır. “Filan ildə zəlzələ bu qədər can aldı”, “həmən vaxtı sunamidən nələr oldu” və sair və ilaxır… Hələ xərçəngin, diabetin, cinayətlərin aldığı canlarla koronaviruslu günləri müqayisə edənlər də var. Mən onların sözünü kəsməyə heç vaxt çalışmıram. Çünki, A.Kamyu “Taun” əsərindəki qoca gözətçinin diliylə o cavabı çoxdan aksioma çevirib: “Zəlzələ bir dəfə olur və qurtarıb gedir. Ölüləri-diriləri sayırlar, sonra söz-söhbət kəsilir. Amma, bu xəstəlik çox səfeh şeydir. Xəstəliyə yoluxmayanlar da xəstəliyi ürəklərində gəzdirir…”
Xəstəliyi ürəyində gəzdirməyin ikinci adıdır darıxmaq… Əvvəllər aşiqi Qaf dağının o üzünə aşan məşuq ayrılıq yanğısıyla bayatı söylər, göz yaşları görünməsin deyə üzünə rübənd çəkər, əllərini solğun rəngdə xınalayardı… “Koronalı günlər”də bütün bu eşq simvolları da öz məzmununu dəyişdi. İndi ayrılıqlara səbəb Qaf dağı yox, divarlardı. Ayrı-ayrı otaqlarda karantinə salınanlar dastanlardakı o dağlar aşan ayrılıqları elə gözəl utandırırlar ki… Rübəndmi? Bir ətrafa baxın, eşiyə çıxa bilmirsiniz, pəncərəni açın və küçəyə boylanın. Tibbi maskalar da “koronalı günlər”in rübənd dəbidir. Əzablı ayrılıq və hüznlü darıxmaq yaşayanların xınası da əskik deyil-antiseptik vasitələr bütün qapıların ağzında hazırdı. İçəri girdinmi, xınalanmamış kimdi sənə əl uzadıb “xoş gəldin” deyən?!
Koronavirus insanlığın “mən” mərkəzli yaşamına təbiətin harayı kimi də dəyərləndirilir. Biz dünyəvi arzularımıza tac taxıb ruhumuzun başına qoyduq, o da bumeranq effekti göstərib geri döndü, “taclı virus” kimi həyatımızın təhdidinə çevrildi…
Ruhunu yazıya təslim edənlər də bu günləri nahamar yaşayırlar. Onlar da “dünyanın düz vaxtı”ndan mənən qopublar. Yeganə üstünlükləri yazdıqları hər cümləylə bu bağı yenidən qurmağa cəhd etmələridir. Düzdür, yazıçı Varis Yolcuyev bu günləri “yaradıcılığımızı dincə qoyduğumuz günlər” adlandırdı, “Ulduz” jurnalının baş redaktoru Qulu Ağsəs “İndi bizim təklikdən təkliyə qapıldığımız günlərdir” dedi, amma “ 525-ci qəzet”in baş redaktoru Reshad Mecid ümidini üzmür: “Koronavirus bitsin, böyük dəyişikliklər olacaq”. Bu cümlədəki “bitsin” kəlməsini “bitdi” deyə oxumağı arzuladım. Bir də gördüm arzumun yolunu bir sarı yarpaq kəsib. Apreldə sarı yarpaq? Təəccübümün qulağını Rəşad Məcidin müsahibəsinə söykəyəndə eşitdiklərim sarı yarpağın sirrini çözdü: “…psixoloji durumuna görə unutqan olan insan bunları da unudacaq”.
Unudacağıqmı? Əlibala Hacızadənin o məhşur əsərindəki şeir kimi:

Unudulmaq yaman dərddi,
Gülüm, başına gəlməsin…

Unudulmaqdan bu qədər qorxan insanın unutmağı könlünə peşə seçməsi də həyatın savab-günah təzadının paralelliyidir…
Atatürk Mərkəzinin şöbə müdiri, şair Ekber Qoşalı “koronalı günlər”də kitabxanasına baş çəkdi, unudulmuş kitabları sevindirdi, yaddaşının xatirə küncünün tozunu aldı. “Şairin ilk kitabı” seriyasından tutmuş, bir çox dəyərli kitabların şəkillərini çəkib paylaşdı. Onun bu paylaşımları çoxlarını (çoxumuzu) xatirələrin Zümrüd quşunun qanadlarına yük elədi, illərin o tayındakı xatirə bulaqlarına “susuz aparıb susuz gətirdi…” Üstəlik, “Karantin günlərinin iki şeiri”ni yazdı, bizə-onu özünə Ustad sananlara karantin günlərində necə davranmaq barədə maarifləndirici yazılar ünvanladı…
“Ədəbiyyat qəzeti”nin baş redaktoru Azər Turan isə ümidini könlünü verdiyi ədəbiyyata bağladı. “Koronavirus:bəşəriyyətin qorxu çağı” adlı essesində yazdı: “Sənət, ədəbiyyat dünyanın ən qaranlıq çağlarında belə, günəşi qoruyub saxlamağa yardım etdi…”
Shahane Müşfiqin karantində xoşbəxtliyə yeni anlamlar axtardığı, Gülnar Səmanın arxasını kitab rəfinə söykəyib şeir oxuduğu, Serdar Aminin dünya şöhrətli filmlərə yeni rakursdan baxdığı bir vaxtda anam Güldərən Vəli də darıxdı, özünə facebook səhifəsi açdı və ilk paylaşımı “O Ulu Göyçəmə dönərik dedim” şeiri oldu. Görünür, anam da koronavirusdan xoflanıb, “boyat dərdi”nin üstünə bir ovuc göz yaşı çiləyib ki, yumşalsın…
Son günlərdə internetdə ən çox axtarılan və oxunan kitablar siyahısına Silviya Brownun “Kəhanətlər” kitabı da daxil oldu. İddia olunur ki, hələ 15 il əvvəl bu kitabda koronavirus haqqında yazılıb. Həmin kitabda müəllifin qəşəng bir sözü var: “Bilgi gücdür”… Bəs insanın bilgisi, elmi niyə məhz bu günlərdə onun gücünə çevrilib koronavirusa qələbə çalmağına vəsilə olmur? Bu suala güvənərək koronavirusun bəşəriyyəti təhdid etdiyi günlərdə günahı elmdə görənlər də az deyil. Öyrənmək arzu yox, instinktdirsə, insanoğlu günahkardırmı? Yaxud, əksinə, o, öz öyrənmək arzusundan əl çəkməlidirmi? Nəyin xətrinə? Əvvəllər bu sualların qarşısında cəsarətiylə dayanan insanoğlu indi həmin cəsarətinə söykənib bildiyi sözlərdən nida cümləsi qura bilirmi? Bu suallarla baş-başa qalanda yazdıqlarımızın özəyinə-özümüzün hekayəsinə çevrilirik. Hər gün eşitdiyimiz ölüm xəbərləri düşüncəmizdə düyünə çevrilir və biz bu düyünü açmaqçün güzgülərə deyil, ovuclarımızın içindəki göz yaşına üz tuturuq. Orda qırışmış alnımıza baxa-baxa inildəyirik: “Hekayəmiz bitirmi?”
Bu məqamda Silviya Brownun xoşuma gələn bir sözünü də xatırlayıram: “Zamana çox bağlıyıq”. Nə olar, təki olsun, təki ruhumuzu dünyaya bağlayan bütün bağların qopduğu məqamda, heç olmasa, zamana bağlı qalaq. Kim bilir, bəlkə elə zaman öz “sabah” adlı paraqrafında bizə söyləyəcək: “…davam edir… İnsanlığın yeni hekayəsi növbəti səhifədə…”

Şəfa Vəli ( may, 2020)

Təhsil Problemləri İnstitutunun Kurikulum Mərkəzinin böyük elmi işçisi, Azərbaycan Dövlət Pedaqoji Universitetinin müəllimi, Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Məsul katibi

***
Öncə sevgi gəlir
Söyləyə bilmirsən
Qalır dillə dodaq arasında.
Sonra ayrılıq gəlir
Zamansız bir vaxtda
İki daşın arasında.
Daha sonra ölüm gəlir
Bir göz qırpımında
Qaşla gözün arasında.

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Bakı Bürosunun Rəhbəri

O, gündən küləklər bir başqa əsdi,
Bir başqa döyüldü qapım o gündən.
Oyandım səhərin onun da durdum
Quruca sağ olsuz çıxıb gedəndən.

Otağım eləcə tökülüb qalıb,
Qab-qacaq, üst üstə yığıldı qaldı.
Tor basdı pəncərəm it günə düşdü.
Divarda saatın onu sualdı,

Bu da ki, dünəndən qalma yeməkdi,
Çörək də küflənib iylənib qalıb.
Çay desən dünəndən dəmlədiyimdi,
Bu da ki, özü bir gəlmə deməkdi.

10.mayıs 2020

Azərbaycan Jurnalistlər Birliyi Sumqayıt şəhər təşkilatının Gündəlik Analitik İnformasiya Agentliyinin və Azərbaycanın Mədəniyyət və Ədəbiyyat Portalının Bakı Bürosunun Rəhbəri

Durnalar köç etdi, qayıtdı gəldi,
Qəlbimin o bahar həsrəti qaldı.
Öldürsən, parçala vətənsiz heçəm,
O, taydan üstümə uzanan əldi.
Tutsam istisinə isinən mənəm!

Mayıs 2020

Azərbaycan xalqının ümummilli lideri, görkəmli ictimai-siyasi xadim, dahi şəxsiyyət Heydər Əliyevin əziz xatirəsinə!!!

Sən zülmət gecələrin bir ümid çırağısan,
Sən elin ağsaqqalı, sən yurdun dayağısan,
Sən hürriyyət sədası, azadlıq sorağısan,
Hər qarışda izin var, bu izi silmək çətin,
Sən ulu öndərisən bu xalqın, bu millətin.

Vətənin hər daşını sevginlə naxışladın,
Bu yurda kəc baxanın yolunu yoxuşladın,
Sən qalan ömrünü də xalqına bağışladın,
Əbədiyyət rəmzi var kökündə bu ülfətin,
Sən ulu öndərisən bu xalqın, bu millətin.

Əshabi-kəhf timsallı neçə pirlər burada,
Hər qayanda qorunur neçə sirlər burada,
Sənə yön çevirdilər “91-lər” burada,
Bir daha bəlli oldu xalqına sədaqətin,
Sən ulu öndərisən bu xalqın, bu millətin.

Sən haqqa arxa durdun, əsarətə yox dedin,
Acın dərdini bilməz heç bir zaman tox, dedin,
Oyan, ey ulu millət, qaranlıqdan çıx dedin,
Aydınlıq nuru qonsun üzünə məmləkətin,
Sən ulu öndərisən bu xalqın, bu millətin.

Bu dövlətin qırılmaz təməlində yaşarsan,
Ən müqəddəs, ən ülvi əməlində yaşarsan,
Vətən sevdalıları cəm elində – yaşarsan,
Xalq görür bəhrəsini çəkdiyin hər zəhmətin,
Sən ulu öndərisən bu xalqın, bu millətin.

Sənə xalq məhəbbəti sonsuz – dərindən dərin,
Yüksəliş müjdəlidi hər açılan səhərin,
Daha yolu rəvandı aşılmaz zirvələrin,
Bütün dünya çevirib yurduma öz diqqətin,
Sən ulu öndərisən bu xalqın, bu millətin.

Ən böyük əmanətin İlham Əliyev bizə,
Bir də müqəddəs Vərən – döğma ocaq, ev bizə.
Onunçün o, qatır ki, gecəsini gündüzə,
Heç zaman laxlamasın özülü bu qüdrətin,
Sən ulu öndərisən bu xalqın, bu millətin.

Azərbaycan – Türkiyə qardaşlıq nümünəsi,
Bütün cahan bir ola boğa bilməz bu səsi,
Hələ qarşımızdadır Qarabağ təntənəsi,
Ürəyində gömərik düşmənin bəd niyyətin,
Sən ulu öndərisən bu xalqın, bu millətin.

And içirik günəşin sübh doğan çağına,
And içirik qan ilə boyanan torpağina,
And içirik üçrəngli müqəddəs bayqağına,
Kokünü kəsəcəyik hər zülmün, hər zillətin,
Sən ulu öndərisən bu xalqın, bu millətin.

Azərbaycan xalqının ümummilli lideri, görkəmli ictimai-siyasi xadim, dahi şəxsiyyət Heydər Əliyevin əziz xatirəsinə!!!

Bir dövrün, zamanın astanasında,-
Xalq “Heydər”-söylədi, Heydər “Xalq”-dedi.
Doğma diyarının ulu öndəri,-
Hayanda oldusa yenə haqq dedi.

Bu ulu torpağa, ulu diyara,
Öndərin sevgisi bitmədi şükür.
Sevincdən gözləri dolan torpaqda,
Rəhbərin zəhməti itmədi şükür.

Yenə tarix boyu göyə ucalan,
Bayrağın önündə əyilməyi var.
Ruhunun önündə əyilən dünya,
Tanrıdı öndərə yenə, yenə yar.

Bir dastan qoşulsa, ulu öndərə,
Böyük bir diyarda-yurdda səs eylər.
Ömrünü qələmə almaq istəsəm,
Nə qələm, nə varaq, nə vaxt bəs eylər.

Şərəfli bir ömrü yurdda yaşamaq,-
Mən indi bildim ki, asan deyilmiş.
Gözünə baxanda gördüm ki, göz də,-
“Yaşa, AZƏRBAYCAN, yaşa!”-deyirmiş.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

28 il bundan qabaq bu günü mən Təbriz şəhərində idin. Dostum gilə qonaq getmişdim Azərbaycan nümayəndə heyyəti Tehranda Ermənistanın nümayəndə heyyəti ilə görüşüb müqavilə imzalayırdı.
O vaxtkı baş prokror Murad Babayev başda olmaqla bir dəstə Təbrizə gəlməli idi.Azərbaycan incəsənət ustaları başda Zeynəb Xanlarov olmaqla TƏBRİZDƏ idilər. . May ayının 8- də könsert olmalı idi. Döstum bilet almışdı Biz ayın 7- də Şəhriyarım məqbərəsini ziyarət edib axşam evə qayıdanda gördük ki ermənilər konsrtin afişalarını cırır.
Səhər tezdən dostum ağlaya-ağlaya gəlib dedi ki, ermənilər Şuşanı işğal ediblər. Elə bil başıma bir qaynar su tökdülər.
Azərbaycan nümayəndə heyyəti də kor-peşiman bakıya döndü.
Mən də səhərisi günü geriyə qayıtdım.

(POEMADAN BİR PARÇA)

Axır gilə-gilə gözümün yaşı,
O yerlər yuxuma girir hər gecə.
Unuda bilmirəm torpağı, daşı,
Ay Allah bu dərdə tablaşım necə.

Hələ qan qoxuyur yurdun səhəri,
Dağlara nur saçan günəş görünmür.
Viranə qalıbdı kəndi, şəhəri,
Qaçqın, köçkün ellər geriyə dönmür.

Qalıb yad əlində ölkənin tacı,
Şuşada bülbüllər susubdu çoxdan.
Həsrətin, hicranın yoxmu əlacı,
Ulu qeyrətimiz düşübdü taxtdan.

Daha fələklər də bizlərə baxmır,
Cıdırda dolaşır qotur yabılar,
Səsimiz, ünümüz zirvəyə qalxmır,
Yiyəsin gözləyir bağlı qapılar.

Qəm, qüssə göyərir torpaqda, daşda.
Yollarda , izlərdə abrımız gedib,
Biz necə gəzdirək papağı başda,
Qarabağ talanıb, Şuşamız gedib.

Yolları bağlıdı hələ bu köçün,
Çobanı, qoyunu nəfsin quludu.
Doğma Qarabağa qayıtmaq üçün,
Bir yol var , o da ki, döyüş yoludu.

Azərbaycan Yazıçılar və Jurnalistlər Birliklərinin üzvü, “İlham çeşməsi” qəzetinin təsisçisi və baş redaktoru,
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin Təqaüd Fondunun təqaüdçüsü

Buludlar tutubdu göyün üzünü,
Ayımı, Günümü görə bilmirəm,
Yuyuram, sərirəm hələ sözümü,
Solur gül, çiçəyim dərə bilmirəm.

Keçib ürəyimin düz ortasından,
O kaman qaşından atdığın oxun,
Ayrıla bilmirəm qəmin yasından,
Üzür ürəyimi sənin yoxluğun.

İncidən də sənsən, küsən də sənsən,
Dönmüsən naləyə şeirlərimdə
Dünya bizim olar, əgər istəsən,
Qarışııq düşübdü xeyir, şərim də.

Bu necə möcüzə, bu necə sirdi,
Açır yanağında lalə, qızılgül.
Ruhum gözlərində çoxdan əsirdi,
Sənsiz uşaq kimi ağlayır könül.

İtibdi sözümün naxışı, tamı,
Qəlbimin ağrısı üzümə çıxır.
Dəli eyləyirsən vallah adamı,
Göylərin leysanı gözümdən axır.

Bir dəfə yazılır alın yazısı,
Səni mənə yazıb, taleyi yazan,
Sənsiz gedən deyil bu can ağrısı,
Qoyma yaz ömrümü talasın xəzan.