BİR QARIŞ TORPAQ OLA
Yəhərli atın üstə üzəngini basanda,
“Allahu əkbər” sözlü əlimdə bayraq ola.
Qoynunda övlad kimi kiçik şair oğlunu,
Dərdi-sərdən qoruyan bir qarış torpaq ola.
Bir damlaya çevrilib axıb çaya qarışan,
Taleyin qismətiylə yenə-yenə barışan.
Sevənlərin qəlbində təməl kimi alışan,
Dünən, bu gün sabah da sönməyən ocaq ola.
Leylinin həsrətindən qaçıb gözün qarası,
Qələbə xəbərlərin kəsilməzdi arası.
Çənlibeldən bu yana şerimin hər misrası,
Misri qılınc igid tək dinməyən dodaq ola.
Sübh çağı seyr edəndə üzə gülən səhəri,
Dağıdandan gözlərdən qəm-qüssəni, kədəri.
Gözəlləri görəndə şairlərin qəlbləri,
Yenə coşub-daşmaqdan susmayan bayraq ola.
Fəryad qopanda eldə titrəsin yurdun daşı,
Bir döyünən iki qəlb yenə dursun yanaşı.
Gözəllərin gözündən axan o ağ göz yaşı,
Süzülüb bu torpağa xəfif bir yarpaq ola.
İgildəri, ərləri qoynuna alan dünya,
Süleymandan bizlərə yadigar qalan dünya.
Yaranandan bu yana eh, fani olan dünya,
Neçə kəlmədən ötrü küsməyən yanaq ola.
BU DÜNYA
Ağlasan inan ki, ömür uzunu,
Axan göz yaşını silməz bu dünya.
Bəşərə bir qiymət verməyibdisə,
Sənin də qədrini bilməz bu dünya.
Uğrunda canınnı qoydunsa-hədər,
Dağılmaz gözündən ayrılıq, kədər.
İnsafda olmaz heç göz yaşı qədər,
Can deyib, can deyib ölməz bu dünya.
Oxu, gəl, şerimin yeni sətrini,
Yağışda üstünə tutmaz çətrini.
Sevdinsə Allahı, sevməz xətrini,
İnsafa, mürvətə gəlməz bu dünya.
Doğmalar dərdinə yansa da belə,
Bir kəlmə önündə donsa da belə,
Təbəssüm dodağa qonsa da belə,
Üzünə, üzünə gülməz bu dünya.