uşaq idik…
evimizdən evinizin damı görünərdi…
bir-balaca.
hələ onda
qonşum idin sadəcə.
mahiyyətini anlamırdım.
düşünməzdim hələ o vaxt
sonra mənə əziz olar
damınızın görünən o hissəsi…
uşaqlığımızdan və qonşuluğumuzdan xatirə kimi…
uşaq idik…
evimizdən evinizin damı görünərdi…
boylanmazdım heç o tərəfə
bütün evlər kimi idi
sizin kiçik eviniz də…
böyümək haqqında fikirlərim vardı,
bir də həkim olmaq…
böyüdüm, amma həkim olmadım
ilk arzumdu
ilk istəyim…
qayalara çırpılan…
çiliklənən ümidimin
getmir səsi qulağımdan…
sən vardın birdə
qonşum idin sadəcə
hələ onda…
sonralar sınan ümidlərimin cərgəsinə qarışan
fərqli nəsə vardı
səni hər gördüyüm zaman
beynimdə dolaşan….
tək bildiyim indi daha adi bir şey deyil
evinizin görünən o hissəsi…
bəzən ümiddi, bəzən tənhalıq…
bəzən kədər, bəzən utancaqlıq..
indi elə baxıram ki, evinizin damına…
sanki bir gün çıxıb oturacaqsan sən orda…
Sənə
“Özünə yaxşı bax” demək istəyirəm,
Sonra dönüb arxaya belə baxmadan
Başımı ayağıma tapşırıb
Bir ömür boyu səndən qaçmaq.
Sonra düşünürəm, çox səhlənkarsan.
Baxa bilməyəcəksən
Mənim gözümlə Sənə
Və itirib özünü
Yollarda qalacaqsan…
Ən pisi isə odur ki
Bir gün özün belə
Qaçacaqsan özündən.
Və həmin gün
Mən nə qədər uzaqda olsam belə
Ölsəm məzarım, qalsam ürəyim sızlayacaq.
Və hər şeyin sonunda
Olan mənə olacaq…
28.11.2016