Qoşa qundaq idi iri əlləri,
İri əllərinə qundaqlanmışam.
Beşikdən çıxanda uşaq illərim
Ata sərtliyinə pardaqlanmışam.
Nə vaxt dəliləşib şuluq salardım,
Xəmir yoğurardı qulaqlarımdan.
İti dişlərimin yeri qalardı.
Zəhimli əlinin qıraqlarında.
İri bir xırman idi, düyünlü bir vəl,
Mindim taleyimin xırman vəlinə.
Bir gün mənə tərəf uzansa o əl
Səcdəyə enərəm onun əlinə.
Zaman iki bükdü hündür boyunu,
Ancaq əlindəki zəhmi saxladı.
Bir gün qucağıma götürdüm onu,
Kövrəlib uşaq tək qoca ağladı.
Verəndə atamın əlidir əlim,
Alanda cüt ələm, dərin cibəm mən.
Birinə bir sevinc bəxş etsəm, bilin,
Boylanır atamın əli əlimdə.
Dünyanın vəfası uca, bellənə,
Atam bu dünyada dünya görmədi.
Nəyi var idisə, verdi o mənə.
Təkcə öz zəhmini mənə vermədi.
eposundan fraqment.
Od tanrısı dindi, göylər gurladı,
Od olmasa varlıq donar, dayanar.
Ovcunuza alın odu, qoruyun,
Od olmasa varlıq donar, dayanar.
Mən dursamda sizdən azca yuxarı,
Məndən alır dirrik axar-baxarı,
Bunca hamı yeyir, içir, otarır,
Od olmasa varlıq donar, dayanar.
Birdən baxıb ərənləri gördülər,
Çağırışa, haraya səs verdilər,
İti, atı ovlaqlara sürdülər,
Od olmasa varlıq donar, dayanar.
Öləndə
Öləndə kəfənim ikiqat olsun,
Ruhum o taydadır, qəbrim bu tayda.
Dözümlü xalqıma heykəl qoyulsun
Ortadan qurumuş bir dəli çayda.
Tabutum üstündə oynasın xəzan,
Bölünsün bir xalqın şairi iki.
Ayrı bacıların göz yaşlarından
Mənə iki tayda bir qəbir tikin.
İkili yaşadım həyatımı mən,
İkili səsimde birləşdi xalqım.
Qovdum ikiliyi öz ürəyimdən,
Böyük ürəyimde birləşdi xalqım.
Bir gün xalqım üçün şairləşəndə
Şair torpağına quylanacağam.
Vətən birləşəndə, xalq birləşəndə
Mən də öz qəbrimdən boylanacağam.
Xalq
Hamı xalq adından danışsın, ancaq
Xalqın inamına inamı varsa.
Dünyada ən güclü adam olacaq,
Kim onu özünə inandırarsa.
Xalq səngər kimidir, çətin işində
Hamı boğazacan onda gizlənir.
Adam var əlinə bir iş düşəndə
Xalqa minnət vurur, xalqa hirslənir.
Xalq ümid deməkdir, gələcək demək,
Ümidsiz nə varsa ondan uzaqdır.
Dünyada hər bir şey ölüb gedəcək,
Heç zaman ölməyən, dünyada xalq